Park

[Suzu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
13

---

---

[/b][/size][/center]In the warmth of
an indoor fire.
You will find the treasure
which you desire![/color]

Wiosenne popołudnie w Shigashi niosło ze sobą wiele świeżych wrażeń. Przyroda w ogromie, jakiego Tetsu nie mógł doświadczyć na pustyni, budziła się do życia, co szczególnie było widać właśnie w miejscach jak park. Jak okiem sięgnąć, wszędzie wyrastała soczyście zielona trawa, tu i ówdzie zroszona fioletem, żółcią oraz bielą drobnych kwiatków. Nie było mowy o kwitnieniu drzew, niestety, iglaki nie gubiły z siebie niczego wraz z nadejściem zimy, ale nawet tutejsze drzewa wydawały się jakby bardziej zielone. W powietrzu wisiały pomieszane aromaty ziemi, żywicy i kwiecia, a zrywający się coraz gwałtowniej wiatr informował o zbliżającej się burzy. Niebo jeszcze było czyste, niebieskie, z pewnością jednak opieszałość z powrotem do miejsca odpoczynku zostanie tego dnia nagrodzona mokrą głową.

Nezuru zawstydził się wyraźnie po tyradzie, jaką wygłosił mu Tetsu na temat śledzenia. Coś tam próbował marudzić pod nosem i się bronić, poddał się jednak wreszcie i nawet wymamrotał niewyraźne "no dobra". Mimo wszystko zdobyli wskazówkę, a i shinobi zdawał się mieć jakiś pomysł na to, gdzie powinni się teraz udać, dlatego rozpogodził się dość szybko, a przynajmniej do chwili, gdy stanęli przed parkiem.
- Czyli jak się kogoś śledzi to się przegra, tak? Bo Kogi chyba się poddał i poszedł za nami... - niepewnie wskazał znajomego chłopca, który wychylił się zza rogu jednego z budynków, prezentując wciąż ten sam, szelmowski uśmiech.
Zanurzył nos w swojej kartce, potem popatrzył na wejście do parku.
- No tak... aha! Jasne, dzięki! - zawołał i ruszył biegiem ku wejściu do parku.

Mimo wszystko, Tetsu i Nezuru mieli teraz nad nim przewagę. Shinobi musiał jednak zdecydować, jak przeprowadzą poszukiwania, a także poinstruować swego klienta, w jaki sposób powinien szukać. Kamienna ścieżka wiodła do przodu wśród wysokich, iglastych drzew, później zaś rozdzielała się dodatkowo na obie strony.

[Kaze Tetsu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
14 Widok zieleni naprawdę zachwycał. Tetsu nie był przyzwyczajony do takich skupisk roślin. Z chęcią posiedziałby tu chwilę i delektowałby się pięknym krajobrazem. Zlecenie jednak czekało. Nie chodziło nawet o nagrody. Dla Tetsu ważne było znalezienie odpowiedzi na zagadkę. No i trzeba by do edukować tamtego malca z zasad kultury i uczciwej sportowej rywalizacji.
Shinobi nachylił się do Nezuru i szepnął mu do ucha:
- Plan jest taki. Szukamy skrzyżowania dróg w parku. Podejrzewam, że będzie w środku parku, ale nie koniecznie. Jeśli da nam się znaleźć takie, gdzie będzie na każdą z czterech stron osiem identycznych obiektów to jest to dobre miejsce. I najważniejsze, nie ekscytuj się wtedy, gdybyś znalazł je przede mną. Twój kolega wtedy może zwinąć Ci nagrodę sprzed nosa. Jeśli to będzie możliwe to przyjdź do mnie. Zrozumiano?
Tetsu czekał na potwierdzenie od chłopca. Gdy tylko je zobaczył, ruszył w stronę centralnej części parku, przypatrując się wszystkim mijanym skrzyżowaniom i licząc mijane obiekty. Czyżby królami z zagadki miały być drzewa? W końcu miały korony.
Dodatkowo Maji snuł powoli plan zemsty za przepiękne pozdrowienie jakim obdarzył go Kogi. Gdyby chłopak był starszy pewnie oberwałby solidnie. Ale Tetsu nie miał zamiaru robić za oprycha. Trzeba edukować, nie zwalczać siłą.
No chyba, że chłopak miałby dwie czerwone kropki na czole, pomyślał Tetsu i uśmiechnął się jakoś złośliwiej.

[Suzu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
15

---

---

[/b][/size][/center]In the warmth of
an indoor fire.
You will find the treasure
which you desire![/color]

Powaga i napięcie wymalowały się na pulchnej twarzy chłopca. Nie było już tych wątpliwości, które jeszcze nie tak dawno nie opuszczały Nezuru nawet na chwilę, teraz zdawał się całkowicie ufać Tetsu. Gdy usłyszał plan, skinął głową, prezentując gotowość do dalszego działania. Nie miał zamiaru przegrać z Kogim, tym bardziej teraz, gdy udało się jakoś wyprzedzić kolegę chociaż o ten przysłowiowy krok.
- No dobra, to szybko! - zawołał, puszczając się biegiem by drugi chłopiec nie zdołał go wyprzedzić.
Godne podziwu, bo wydawał się już solidnie zmęczony dotychczasowym łażeniem. Niestety determinacja to nie wszystko, drugi chłopiec - szybszy, bardziej wysportowany - dość szybko dobiegł, zrównując się z nim. Nie wyprzedził jednak, choć prawdopodobnie mógłby. Obaj dali się pochłonąć wspólnym przekomarzankom, które osobie z zewnątrz mogły wydawać się tekstami nieco poniżej pasa, należało jednak pamiętać, że poza dzisiejszą rywalizacją chłopcy byli jeszcze kolegami. Po prostu musieli sobie dogadać. W tym wszystkim wyglądało nawet na tym, że coraz mniej koncentrują się na przyglądaniu otoczeniu.
W przeciwieństwie do Tetsu, który przybył na miejsce z gotowym pomysłem na rozwiązanie. Rzeczywiście, choć taka regularność mogła się wydawać zaskakująca, każda część parku okazała się posiadać idealnie osiem drzew. Poza tym tu i ówdzie znalazły się jeszcze drewniane ławki, w większości obecnie zajęte przez ludzi pragnących cieszyć się wiosną. W parku było przecież bardzo miło, przynajmniej dopóki nie słuchało się dwóch bojowo nastawionych dziesięciolatków.
Pośrodku parku kamienne chodniki krzyżowały się, a jedno z najbliższych drzew zwrócone było do przechodniów sporych rozmiarów dziuplą, na upartego mogłaby się w niej zmieścić nawet czyjaś głowa. Nezuru zwrócił na nią uwagę, szybko jednak odwrócił wzrok, pamiętając o udzielonych wskazówkach. Więcej! Wciągnął głęboko powietrze, gapiąc się z podziwem w zupełnie przypadkowy punkt po przeciwnej stronie i zerwał się znów w tamtą stronę. Kogi, nie zastanawiając się dwa razy, od razu ruszył za nim.

[Kaze Tetsu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
16 Co za regularność parku. Prawdziwy majstersztyk planowania. Tetsu jednak odłożył podziwianie na później. Zastanawiał się, czy chłopak celowo przekomarzał się z kolegą. Jeśli tak, później go pochwali. Dobra zagrywka, na zyskanie czasu. Jeśli faktycznie to wykombinował, kiedyś wyrośnie z niego dobry shinobi.
Dziupla w jednym z drzew idealnie zdawała się pasować do słów zagadki. Ku swemu zdziwieniu Tetsu zauważył, że Nezuru też tam patrzy. I idealnie wykorzystuje to, żeby ociągnąć kolegę. Teraz już nie ma wątpliwości, chłopak ma jednak głowę na karku.
Mimo wszystko shinobi pobiegł do drzewa z dziuplą i zaczął szukać czegoś wewnątrz. W końcu palce Tetsu namacały jakiś obiekt. Ciekawość podpowiadała, by przyjrzeć mu się dokładnie i zobaczyć co było celem tych zagadek. Ale trzeba mieć swój honor jako shinobi. Tetsu wyciągnął obiekt i od razu przykrył go płaszczem, nie patrząc co to jest. Tak wyekwipowany podszedł do chłopców i rzekł:
- Znalazłem. Oto skarb!
I uchylił płaszcza ukazując...

[Suzu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
17

---

---

[/b][/size][/center]In the warmth of
an indoor fire.
You will find the treasure
which you desire![/color]

... skórzaną sakiewkę!
Kogi nie od razu zorientował się, jak bardzo głupio dał się zagadać. Nezuru nie zważał jednak na jego protesty tylko podbiegł do Tetsu i z wypiekami na krągłych policzkach, dysząc ciężko, wsunął rękę do środka. Namęczył się tego dnia. Zjadł miesięczną porcję nerwów w bibliotece, w szpitalu przeszedł przez kolejną falę stresu, a potem jeszcze otwarta rywalizacja na terenie parku. No i nadal miał zobowiązanie finansowe wobec najętego shinobi. Czy nagroda warta była tego wysiłku...?
Z Sakiewki wyciągnął kartkę papieru i serce zabiło mu z trwogą. Czyżby to nie był koniec? Z głupią miną wczytał się w treść, potem jeszcze raz, na koniec zaś podał kartę Tetsu.

Pod wiekiem kamraci łup znajdą do podziału
dla każdego znajdzie się nagroda
lecz prawdziwy wilk morski wie
prawdziwą nagrodą jest przygoda
i wiatr wiejący w otwarte żagle - Eeee... nie rozumiem. Mówił przecież, że przywiózł prezent tylko dla jednego - wciąż się dziwiąc, wyciągnął z woreczka dwie metalowe przypinki z wytopionymi statkami na pełnych żaglach. Obie były szerokości korka do wina, ale dla dzieciaków z kontynentu i tak stanowiły wielki skarb. Nezuru zawahał się, po czym oddał drugą przypinkę koledze. Przywilej zwycięzcy. Teraz, gdy napięcie już opadło i nie trzeba było dłużej ze sobą konkurować, chłopcy zaczęli śmiać się z siebie i dzielić wrażeniami, obaj podekscytowani przeżyciami po grze.
Nezuru nie zapomniał też o Tetsu. Nie miał niestety trzeciej przypinki, zgodnie z obietnicą jednak przekazał mu mieszek z pieniędzmi, które aktualnie posiadał przy sobie. Piracka przygoda w centrum kontynentu dobiegła niestety końca.

---

Misja zakończona powodzeniem.

[Kaze Tetsu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
17 Tetsu był zaskoczony reakcją malców. Przeszła mu nawet ochota na karcenie Kogiego za jego zachowanie. Z takim przyjacielem jak Nezuru nie będzie to konieczne. Z poczuciem dobrze wypełnionej misji Tetsu przyjął nagordę od zleceniodawcy. Choć po prawdzie większą radość sprawiło mu rozwiązanie zagadek. Przypomniał sobie zasłyszane niegdyś mądre słowa: Nie cel jest najważniejszy, lecz przebyta droga.
Na pożegnanie, wziął jeszcze Nezuru na stronę żeby go pochwalić:
- Dobra robota z tym odwracaniem uwagi. Jeśli zagadywałeś kolegę, żeby zyskać na czasie tym lepsza. Częściej używaj tego - tu pstryknął delikatnie malca w czoło - a wyrośniesz na przednią osobę. Masz dobre zadatki na nija ale każdy, kto potrafi myśleć poradzi sobie przednio, nie ważne czym się zajmie. Tak trzymaj!
Tetsu uśmiechnął się szczerze do chłopca. Polubił go, jednak czas już było ruszać.Odchodząc shinobi podziwiał rozkwitające wiosenne rośliny. Tak bardzo inne od jego rodzinnych stron.

[zt]

[Kana Yuki]

Poranek był chłodny, toteż nic dziwnego, że dziewczę szczelnie opatuliło się pożyczonym od karczmarza płaszczem. Opuszczając Ryokan, punkt dziesiąta, udała się w kierunku Parku. Z racji wczesnej pory i temperatury, która nie zachęcała do romantycznych spacerów, nie musiała obawiać się o nieproszonych gości drących się w wniebogłosy na widok wyjmowanych z ciała kości.
Przysiadłszy na jednym z kawałków zieleni, choć obecnie pokrytej minimalnym szronem, złożyła pieczęcie w następującej kolejności: Baran › Wąż › Tygrys. W ułamek sekundy, tuż obok jej prawicy, pojawiła się siostra-bliźniaczka. Choć nie wspomagało to samej nauki, bowiem nie dotyczyła ona kontroli czakry, to weryfikacja siły techniki była jak najbardziej wskazana. Jeśli zaś mowa o jutsu, było nim Hone kēji. Kolejny, radosny wytwór wyobraźni. Harumi już dawno dostrzegła potencjał w obszernej rozpisce technik klanowych. Głównie w Yanagi no Mai, choć inne były równie potężne, to wciąż pozostawały poza zasięgiem umiejętności białowłosej. Przynajmniej teraz.
Idąc torem pacyfistycznego myślenia i, o dziwo, koncentrowaniu się na defensywie, dziewczyna uznała, że Yangi no Mai, po odpowiedniej modyfikacji, może być całkiem przydatne, bowiem ostrza, w przeciwieństwie do pierwowzoru, szczelnie otaczały jedną kończynę, zamiast wyrastać pojedynczo z wyznaczonych punktów na ciele.
Wstała, chcąc mieć większe pole manewru, i skupiła się na wyimaginowanym obrazie "kościanego więzienia". Pierwsza próba była daleka od założenia, kości, tak jak w pierwowzorze, wysunęły się z dłoni, barków oraz łokci. Białowłosa przybrała nieco ponury wyraz twarzy. Wciąż jednak nie zamierzała się poddawać.
Ponowiła próbę, która wyszła już znacznie lepiej. Cztery elementy kości oplotły jej dłoń. Kolejna była tym, czego oczekiwała dziewczyna. Na całej długości i grubości wyłoniły się kości.Hone kēji (骨ケージ) | D

[z/t]

[Asao Daishin]

Asao, siedząc po turecku w cieniu drzewa, z zamkniętymi oczami dokładnie badał chakrę przechodzących w pobliżu osób. Od zawsze uwielbiał tę zabawę, a z braku lepszej rzeczy do roboty, mógł to nawet uznać za trening.
Tak jak każdy człowiek różnił się wyglądem, tak samo każda istota posiadała odmienną charakterystyczną sygnaturę chakry.
Aura stojącego niedaleko mężczyzny pachniała świeżo skoszoną trawą. Rozmawiającą z nim kobieta "pachniała" tulipanami. Człapiący w pobliżu starzec posiadał aurę o zapachu czasu. Tak, czasu. Gdyby czas mógł pachnieć, Asao był pewien, iż to byłaby jego woń.
Miska stojąca przed nim była pusta. Od rana nikt nie wrzucił do niej nawet złamanej monety, a w brzuchu chłopaka zaczynało głośno burczeć...

[Tamaki Hyūga]

~ 1/15 ~

~ Asao Daishin ~

~ Misja Rangi D ~

~ Miód na uszy ~

Asao siedział spokojnie pod drzewem badając przechodzących w pobliżu ludzi. W pewnym momencie wyczuł jedną sygnaturę chakry, która zdawała się kierować prosto na niego. Jak się okazało, pewien mężczyzna w średnim wieku szedł w jego stronę obserwując młodego mężczyznę swoim spokojnym wzrokiem. Zbliżający się osobnik miał poczciwą twarz i musiał się często uśmiechać, na co wskazywały zmarszczki w kącikach ust. Był dość wysoki i miał na głowie słomiany kapelusz przez, który nie dało się ocenić jakie go koloru miał włosy, jeżeli takowe w ogóle posiadał. Z twarzy mężczyzna właściwie nie wyróżniał się niczym nazbyt szczególnym. Delikatnie zarysowana szczęka, delikatnie haczykowaty nos, niezbyt wydatne kości policzkowe. Kiedy mężczyzna podszedł do Asao na odległość dwóch kroków podbródkiem wskazał na miskę, która znajdowała się przez szarym shinobi.
- Nie jest to najbardziej efektywna metoda zarobku. Jeżeli cierpisz na brak zajęć to mógłbyś mi pomóc w moim sklepie niedaleko stąd. Oczywiście zapłacę. - powiedział mężczyzna, którego głos okazał się być o wiele bardziej zwracający uwagę niż wygląd, był to głęboki, przyjemny dla ucha baryton.

[Asao Daishin]

Asao przyjrzał się nieznajomemu i posłał mu szeroki uśmiech, po czym wstał na nogi i otrzepał kimono. Jego aura pachniała starym drewnem, co bardzo spodobało się chłopakowi. Wyglądał przyjaźnie, czego nie można było powiedzieć o wszystkich mieszkańcach tego dużego miasta.
- Oczywiście przyjacielu. Przyda mi się nieco zastrzyku gotówki. - odpowiedział dziarskim tonem, uśmiechając się od ucha do ucha.
Podniósł miskę i włożył ją do torby, oraz wyłączył technikę sensoryczną.
- Jak ci na imię? Mnie nazywają Daishin Asao! - rzucił z wigorem. - Prowadź.
Ruszył za dziadkiem w stronę jego sklepu.

[Tamaki Hyūga]

~ 3/15 ~

~ Asao Daishin ~

~ Misja Rangi D ~

~ Miód na uszy ~

Mężczyzna poczekał aż zebrałeś się z ziemi po czym ruszył w drogą wgłąb miasta.
- Ja jestem Ikue Yamakawa, miło cię poznać Asao-kun. - powiedział mężczyzna a w jego głosie rozbrzmiewały iskierki radości. - Nie wyglądasz mi na bezdomnego, skąd więc taki sposób na zarobienie zamiast zająć się czymś ciekawszym? - dodał mężczyzna po chwili spaceru. Zanim jednak zdążyłeś odpowiedzieć mężczyzna zatrzymał się nagle. Przed wami prezentował się lokal, który wyglądał jak sklep. Po wystawie Asao mógł dojrzeć iż jest to sklep z różnymi instrumentami muzycznymi, akcesoriami do nich oraz przyrządów i specyfików do dbania o nie.
- No... To jesteśmy. Będę cię potrzebował, ponieważ mój czeladnik niestety zachorował i nie jest w stanie mi pomóc z inwentaryzacją sklepu jak i rozpakowaniu nowego towaru. Mam nadzieję że nie jest to coś co cię odrzuca? - powiedział Ikue z uśmiechem na ustach spoglądając na młodszego mężczyznę w oczekiwaniu na odpowiedź.

[Asao Daishin]

Asao zastanowił się przez chwilę, wpatrując się przed siebie z zamyślonym wyrazem twarzy.
- Cóż, Ikue-san, szczerze mówiąc, jestem całkowicie spłukany. Próbowałem szukać pracy, jednak bezskutecznie. Nikt nie chciał zatrudnić nieznajomego. Dziękuję za twoje zaufanie, przysięgam, że się nie zawiedziesz.
Asao niespiesznym tempem czlapał za mężczyzną, a gdy zatrzymali się przed sklepem, chłopak wciągnął powietrze z zachwytem.
- Sprzedajesz instrumenty? Wspaniale! Minęło nieco czasu, odkąd miałem okazję grać i śpiewać. Zgodzę się pomóc, pod warunkiem, że pozwolisz mi przetestować twoją najlepszą biwę. Nie jestem pewien, czy nadal pamiętam, jak się gra!
Gdy weszli do sklepu, rozejrzał się dookoła zapamiętując rozkład pomieszczeń.
- Od czego zaczynamy, Ikue-san?

[Tamaki Hyūga]

~ 5/15 ~

~ Asao Daishin ~

~ Misja Rangi D ~

~ Miód na uszy ~

Widząc reakcję Asao mężczyzna uśmiechnął się pod nosem, zupełnie jakby się niemal tego spodziewał.
- Jak wszystko pójdzie sprawnie to z wielką chęcią pozwolę ci grać ile tylko dusza zapragnie, jednak najpierw obowiązki a później przyjemności. Cieszę się że również jesteś miłośnikiem muzyki, ponieważ to znaczy że na pewno będziesz się odpowiednio obchodził z tymi cudeńkami. - powiedział Ikue po czym gestem wskazał młodszemu mężczyźnie aby podążył za nim po czym udał się na zaplecze sklepu gdzie stało sporo różnych pokrowców na instrumenty oraz pudeł wypełnionych specyfikami do ich konserwacji bądź innymi tego typu rzeczami.
- W pierwszej kolejności chciałbym abyś przejrzał te pokrowce i posegregował je. Niektóre są puste, w innych są instrumenty, które wymagają konserwacji i są jeszcze takie w których są te które mają trafić na wystawę. Jak już skończysz to przyjdź do mnie, będę się kręcił po sklepie. - powiedział mężczyzna po czym zostawił Daishina na zapleczu.

[Asao Daishin]

Asao podążył za swoim nowym pracodawcą, rozglądając się po jego sklepie. Gdy dotarł na zaplecze i ujrzał stos pokrowców, podrapał się po brodzie.
- Jasna sprawa, Ikue-san. Zabieram się do roboty. Mógłbym mieć jednak małą prośbę...? - zamilkł na moment, chwytając rąbek szat i kręcąc nim wokół palca.
- Od wczoraj nic nie jadłem... Masz może jakieś resztki że swojego śniadania?
Złapał pierwszy pokrowiec, otwierając go i sprawdzając co jest w środku.
Ustalił system, w którym na początku podzielił kupę na dwie mniejsze - pełne pokrowce układał pod jedną ścianą, a puste, pod drugą. Wśród tych pełnych starał się je również rozdzielać tak, by te instrumenty, które wymagały konserwacji, leżały oddzielnie od tych, które były w dobrym stanie.

[Tamaki Hyūga]

~ 7/15 ~

~ Asao Daishin ~

~ Misja Rangi D ~

~ Miód na uszy ~

Słysząc słowa Asao Ikue podrapał się po głowie w zadumie.
- Dobrze, ty weź się do roboty Asao-kun a ja zobaczę co uda mi się z tym fantem zrobić. - powiedział miękkim głosem mężczyzna po czym wyszedł z zaplecza.
Asao bez zbędnego oczekiwania zabrał się do zadania przydzielonego mu przez właściciela sklepu. Chłopak segregował pokrowce stawiając puste pod jedną ścianą a resztę pod drugą, uwzględniając również podział na te wymagające konserwacji bądź naprawy i te które tego nie potrzebują. Kiedy shinobi już skończył, okazało się iż więcej niż połowa pokrowców była pusta a z tych w których były jakieś instrumenty większość wymagała przynajmniej drobnych poprawek zanim będą się nadawały na wystawienie ich. Mniej więcej w czasie w którym Asao skończył przekładać pokrowce zjawił się Ikue z talerzem na którym znajdował się stosik onigiri.
- Proszę bardzo, najedz się do syta a tymczasem ja przyjrzę się tym instrumentom, którymi trzeba się zająć. Kiedy już zjesz to przenieś te, które są w dobrym stanie do drugiego pomieszczenia i potem wytłumaczę ci co dalej. - powiedział mężczyzna i podał talerz Daishinowi po czym podszedł do miejsca gdzie były pokrowce z instrumentami wymagającymi naprawy.