Drewniany jednopiętrowiec rodziny Kurumi

[Kurumi]

Nie każdy, kto pracuje w szpitalu, musi mieszkać tuż obok. Jednak tak jest wygodniej, czyż nie? Blisko, więc nie trzeba śpieszyć się rano, żeby zdążyć na czas.
"Oh, bardzo śmieszne"
Rodzina Kurumi żyje w jednopiętrowym domku. Ot, zwyczajna chałupa z drewna o trójkątnym zadaszeniu koloru granatowego, niczym niewyróżniająca się od pozostałych zabudowań w dzielnicy. Miejsce to charakteryzowało się sporą ilością okien o białych framugach i różnobarwnych zasłonkach, które często były uchylone wieczorem i o poranku, aby wpuścić do środka odgłosy okolicznej natury, głównie ćwierkanie ptaków, szczególnie uwielbiane przez panią Nakiri. W zamian, kiedy słońce dopiero co wychylało się zza horyzontu, można było usłyszeć powtarzaną dzień w dzień frazę z wewnątrz.
"- Kurumi, wstawaj wreszcie, za 10 minut wychodzimy!"
Ściany chaty państwa Senju w dużym stopniu porośnięte były przez ciemnozielony bluszcz, a z tarasu znajdującego się na pierwszym piętrze dostrzec można było oplatające barierkę liście winogron, które późnym latem ozdabiały wymienione miejsce soczystym odcieniem fioletu.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 1/15

Oczywistym jest fakt, że nie każdy kto pracuje w szpitalu musi przy nim mieszkać. Jasne, skąd w ogóle takie przypuszczenie, każdy przecież wie, że lepiej jest nie mieszać pracy z domem i hobby, bo można bardzo młodo na nerwicę umrzeć. Wiesz, zero odpoczynku, ciągłe myślenie o miejscu pracy, ciągłe widzenie miejsca po pracy - idziesz po mochi i widzisz robotę, a jest niedziela. To musi cholernie wyniszczać człowieka, naprawdę.
Swoją droga piękny domek, a to, że jest oddalony od szpitala sprawia, że jest idealny. No właśnie tylko do czego, bo chyba to pytanie się teraz wszystkim nasuwa na myśl. Otóż im dłuższa droga z pracy do domu tym większa szansa, że ktoś będzie po drodze śledził każdy ruch, że niepostrzeżenie będzie podążał i obserwował. Im dłuższa droga tym łatwiejszym celem się stajemy, Jashinie czy tam Kamisamo, przecież to takie oczywiste. Teraz, na przeciwko domu Kurumi, za barierką z piękną winoroślą, na drzewie których na terenach Senju jest przecież więcej niż dużo, siedziała postać. Tyłek na gałęzi, nogi luźno spuszczone i w sumie w tym momencie można by było zakończyć opis persony na drzewie... bo nic więcej nie da się o niej powiedzieć. Bo co tutaj dodać? Że ma na sobie czarną kamizelkę z kapturem i czarne krótkie spodnie dopasowane do czarnych sandałów? I tyle, bo reszta, dosłownie całkowita reszta ciała i skóry jaka wystaje spod wspomnianych elementów ubioru jest obwiązana bardzo szczelnie grubą warstwą materiału - bandaża. Postać wpatruje się w dom rodzinny Kurumi nie bez powodu. Od tygodnia obserwuje kogoś, kto pracuje w szpitalu, zmierza przez okolice i trafia do tego domu. Teraz tylko czekać, zostaje tylko czekać, aż ktokolwiek będzie wychodził albo stanie na tarasie...
Obandażowana postać jest w gotowości, chociaż jej ruchy są nieco... spięte, nerwowe, sztuczne. Zabawna sprawa, może to żywa kukła?!

[Kurumi]

To był piątek. Tak, piąteczek, piątunio, błogosławieństwo dla uciśnionych przez grzechy swych rodziców. Nasza nieszczęsna Kurumi w ten dzień miała wolne. Do pracy jako stażystka uczęszczała tylko cztery dni w tygodniu. Bądź aż cztery, tu zdanie jest podzielone, dla czarnowłosej niestety wynik sondy wynosi 2:1.

Dziewczyna wstała dość późno jak na przeciętną kunoichi - właśnie wybijała godzina dziesiątą, a ta przekręcała się na drugi bok, nie chcąc opuścić swojego ponętnego kochanka. Sen bowiem jak nikt inny potrafił zaspokoić jej najbardziej skryte żądze.
Uh, przepraszam, pomyłka. Sen jest jednym z wielu kochanków. Drugim z kolei jest głód, który właśnie zaczął doskwierać pół przytomnej Kurumi. Niebieskooka mamrotała coś pod nosem przez moment, aby po chwili takiej egzystencji w końcu podnieść się i wygrzebać z łóżka. To oczywiście zostało opuszczone w stanie niepościelonym, w końcu ścielenie jest dla lamusów. Niebieskooka nieśpiesznie doczłapała się do szafki, aby wyciągnąć z niej pierwsze lepsze ubranie - trafiło na czerwoną bluzkę z krótkim rękawkiem i czarne legginsy do kostek. Może być, w sumie to i tak bez różnicy, byle by w samej bieliźnie po domu nie latać. Nawet jeśli pusty, to kto wie, jakie niespodzianki los ze sobą przyniesie.

Ubrana już w wybrany na oślep strój, młoda kunoichi zeszła mozolnie po schodach, aby przypadkiem zaspany wciąż umysł nie wywinął jej figla w postaci niezauważenia schodka bądź całego rzędu schodków. Po tej zacnej próbie zręczności i honoru w końcu udało jej się dojść do umiejscowionej na parterze kuchni, gdzie dziewczyna mogła dać popis swojemu talentowi kucharskiemu. Tak oto po dziewięciu minutach kręcenia się po pomieszczeniu, na talerzu Kurumi zagościły dwie kanapki posmarowane masłem, z szynką i krzywo pokrojonym pomidorem na wierzchu. Dla dopełnienia tej mogiły... ekhem - tego smakowitego, ponętnego śniadania, na stole obok talerza czekała już stygnąca kawa, której o dziwo ani smak, ani wygląd niczym nie odstraszał. Cóż, w czymś trzeba być dobrym, a w przypadku osób mających poranne problemy z komunikacją, poruszaniem się, wszystkim - padło właśnie na kawę.

Po około pięciominutowym delektowaniu się najwyższej jakości kanapkami i cudotwórczym napojem czarnowłosa miała w sobie wystarczająco sił, aby wrócić do swojego pokoju w znacznie lepszym stanie, niż gdy go opuszczała. Schody zostały pokonane z gracją godną przeciętnego człowieka w jej wieku. Dziewczyna ponownie zagościła w swym uwielbianym azylu. Tylko... co teraz? Młoda w sumie nie miała konkretnych planów dotyczących przeegzystowania tego cudownego dnia. Nie mając chwilowo lepszych pomysłów, jej wzrok utknął na oknie. No tak, przydałoby się otworzyć. Świerze powietrze faktycznie pomaga rozbudzić umysł. To była jedna z naprawdę niewielu tez, w których Kurumi zgadzała się ze swoimi rodzicami. I tak oto po paru krokach okno zostało otwarte. Ale moment, to za mało. W pokoju wciąż duszno, dalej czuć tę senną mgiełkę po dobrze przespanej nocy. Drzwi prowadzące na zewnątrz były chwilowo za daleko, trzeba by było znowu schodzić na dół.
Ale jest taras. Czemu by nie zrobić w końcu z niego użytku?

Skoro już wpadło się na tak wyśmienity pomysł, to żal byłoby nie wykonać. Kurumi podeszła do dzielących ją od świata zewnętrznego drzwi, po czym nacisnęła na klamkę. Ta pod naporem siły powędrowała w dół, aby następnie pozwolić za pomocą minimalnego wydatku mocy popchnąć szkło w przód, dzięki czemu czarnowłosa mogła wydostać się z pokoju. Leniwie postawiła obie nogi za tym drewnianym paskiem na podłodze, wyznaczającym granice dom-świat, aby nareszcie znaleźć się po tej drugiej, nie do końca lepszej stronie. Ale w obecnej chwili była lepsza. Powietrze naprawdę dawało o sobie znać, lecząc w umyśle rany zadane zaspaniem. Kurumi podeszła do barierki i oparła o nią obie dłonie, wzdychając ciężko. Odruchowo spojrzała w dół. Ludzi na ulicach nie było jakoś sporo. Tu starsza pani z szarym pieskiem, tam jakieś dzieci biegną na plac zabaw. Dzień jak co dzień, nawet pogoda nie zrobiła żadnych ustępstw od reguł.
-"Jakby tak się teraz nad tym zastanowić - lepiej być chyba nie mogło" - pomyślała, nie odrywając niebieskich tęczówek od pustej scenerii dziejącej się pod jej domem.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 3/15
Dla Asui to też niewątpliwie był piątek, piątunio, piąteniuniuniunio. Z tym, że nie do końca. To prawda, czas płynął tak samo dla Kurumi, co dla Asui, jednak tylko fizycznie. Bo o ile Kurumi śledziła upływający tydzień, odliczała dni, dzieląc je na dni pracowite i dni laby, jakby to miało jakieś większe znaczenie. No, dla Asui nie miało, dla niej każdy dzień był taki sam. Zwierzęcy, dziki, wyrwany ze społecznej dogmy. Bo nie wiem czy wiesz, Kurumi, ale zwierzęta nie dzielą dni na tygodnie. Jest świt, południe, zmierzch, noc. Nie ma "piątku, soboty, niedzieli". Dla zwierząt jest to całkowicie obojętne, nie różni się niczym w praktyce. To samo dla Asui, dla niej to także się niczym nie różni, prócz zmieniających się pór roku i oświetlenia słonecznego w zależności od pory dnia to wszystko jest jej obojętne. Społeczne, to znaczy obce. Chociaż, jest jedno miejsce które nie pracuje zawsze i Asui tylko stara się pamiętać kiedy pracują. To jest pracuje w każdy dzień, prócz drugiej, trzeciej niedzieli miesiąca, czyli dokładnie sześć zachodów słońca - wolne, sześć zachodów słońca - wolne, a potem dwa razy po siedem zachodów słońca obojętnie bo pracują i lecimy od nowa.
Ale nie pomyślmy o Asui źle, ona nie była niepocz... nie była analfabetką. Znała koncepty przez ludzi wdrażane ale po prostu nimi szczerze gardziła. Nie były jej zupełnie potrzebne.

Tego dnia Asui wstała dość późno jak na przeciętną łowczynie - właśnie wybijała godzina piąta trzydzieści, a słońce zaczynało rozświetlać okolice, gdy Asui zerwała się z ziemi nieco nerwowo, rozglądając się paranoicznie wokół siebie, jak osaczone zwierze, które miało złudzenie bezpieczeństwa i nagle usłyszało szelest lub ludzkie głosy. Tym razem nie było to jednak nic... nieprzeciętnego. Ciche łkanie w kącie, niemalże ludzkie. Ciężki sapiący oddech. Znajomy, lecz dziwny ścisk w klatce piersiowej Asui. Kobieta podeszła naga do skrzyni w której trzymała swoje dobra i wydobyła świeże rolki bandaża. Bardzo ostrożnie, z wielką pieczołowitością, obwiązała powoli każdy skrawek swojego ciała - najpierw nogi, idąc w górę do tali, potem brzuch, piersi, ręce, ramiona, dłonie... i na końcu twarz. Wzrok unikający lustra wody w misce, cienkie, suche, krótkie włosy schowane sprytnie pod zwojami bandaża.

Asui zebrała swoje klamoty, na ciało, całe w bandażach, naciągnęła czarne spodnie, czarne sandały, kamizelkę z kapturem ale bez rękawów. Do jej kieszeni upchała typowy sprzęt ninja, notki, shurikeny, żyłkę. Do wewnętrznej strony, na zasobniku kamizelki, umieściła kilkanaście sztuk kunai. W pasie przewiązała się zdrowym zwojem liny, naprawdę wiele metrów materiału... I tak opuściła dom, zostawiając łkanie za sobą. Przeklęczenie klucza w kłódce zwiastowało, że jej twierdza jest tylko jej twierdzą i nikt bez poważnego oblężenia tak łatwo tego faktu nie zmieni.
Wyruszyła, bo droga krótka i łatwa nie była, mimo, że Asui poruszała się po zupełnie znanym jej szlaku, przemierzanym dzień w dzień, dzień w dzień odkąd poznała osobę która ją interesuje, ucząc się każdego zakrętu, kamyczka na drodze, progu... wszystkiego co może zmienić losy jej pościgu... lub ucieczki, gdyby coś poszło bardzo nie tak. A Asui, z racji bycia kim jest wiedziała doskonale, że możliwość iż coś pójdzie w stu procentach nie tak jak powinno istniała zupełnie zawsze i zawsze lepiej jest być na nią przygotowanym.

Nie jadła śniadania w domu. Nie miała gdzie go przechować, schować, przyrządzić... Dom był goły, ale świat społecznych na szczęście dość... obfity w różne okazje. Odwrócenie uwagi. Makibishi rzucony w strone dzwonka. Trzy ryou. Gorsza jakość. Dzwonek zadzwonił skupiając uwagę sprzedawcy. Słone przysmaki zniknęły w kieszeni łowczyni, a gdy sprzedawca spowrotem powrócił wzrokiem na swoje towary, był nieco szczuplejszy w zasoby, a Asui już nie było - wykorzystała okazje by przemknąć jak duch. Bo w sumie tym była. Nikt nie zwracał na nią uwagi, nie chciał o niej myśleć, przejmować się nią, ani tym bardziej nie mieć z nią nic do czynienia. A jej to było nawet na ręke, jasne, na początku było nieco denerwujące i przykre, tak teraz nauczyła się żyć obok społeczeństwa, wcale nie stroniąc od nich całkowicie. Porzuciła społeczne konstrukty, ale dalej pełnymi garściami pragnie czerpać z ich osiągów, jedzenia, ekwipunku et cetera, et cetera.

Powrót do teraźniejszości. Asui siedzi na drzewie, z pełnym potencjalnie brzuchem po przysmakach które nieco ubrudziły bandaż w okolicy ust. Kobieta macha nogami i widzi wreszcie, po długim wyczekiwaniu, swój upragniony cel. Mieszkańca tego domu. Samego. Dom pusty, cel na tarasie. Wszystko się zgadza. Akcja była szybka. Shuriken z żyłką zarył w drewnie drzwi prowadzących na taras i zatrzasnął je mocno za Kurumi, uniemożliwiając jej ucieczkę bez konieczności wyjęcia głęboko zarytego w drewnie metalowego sprzętu i przy okazji rozmontowania go od ostrej jak brzytwa żyłki, połyskującej i drzącej od napięcia.
-Ostrożność. Byś nie uciekała. Nie po takim czasie, nie po tylu dniach obserwacji. Czekałam, aż zostaniesz sama. W sumie, nie ty. Ktokolwiek z tego domu. Sam. Jeden warunek. Koniecznie pracujący w szpitalu. Nie musi mieć iryojutsu, aby miał wiedzę. Pasujesz do mojego opisu? Inaczej uznam cię za zbędną i po prostu zabiję. I nie martw się, nie możesz salwować się ucieczką. Cały budynek obkeiłam notkami. Gdy stracę się ze wzroku nim mi odpowiesz cała prowincja usłyszy grzmot. - Powiedziała machinalnie, beznamiętnie, naprawde bez najmniejszych emocji w głosie kobieta siedząca na drzewie i dłonią pociągająca żyłkę przywiązaną do shurikena w drzwiach. Czy żartuje, czy mówi poważnie... ciężko ocenic z machinalnego, przytępionego i przytłumionego tonu, gdy ktoś cały w bandażach i twarzy nie widać wcale, a wcale...

[Kurumi]

Przed odwiedzeniem tarasu Kurumi myślała, czy nie zajść jeszcze raz do sypialni po jakieś słodkie przekąski. Bardzo dobrze, że tym razem lenistwo wygrało nad przyjemnością dla smakowych kubków. Inaczej w tym momencie zapewne cała zawartość wylądowałaby za balustradą na ziemi. W gorszym scenariuszu - na podłożu tarasu. Wtedy trzeba byłoby posprzątać. A to znaczy, słuchać pretensji od mamy za nieposprzątanie po sobie.

Kiedy niezidentyfikowany jeszcze obiekt wbił się w nikomu winne drzwi, dziewczyna gwałtownie wyprostowała się i odeszła krok od barierki, spoglądając w tył za niespodziewanym źródłem dźwięku. Szybko jednak jej niebieskie tęczówki oderwały się od nowej ozdóbki na wejściu ( swoją drogą nawet ładnej ) i wróciły nieopodal miejsca, w którego kierunku patrzyły pierwotnie. Tym razem jednak zakończyły drogę nieco wyżej. Gałąź. I... na gałęzi...

Czarnowłosa przybrała grymas niezadowolenia na twarz. Jej oczy otworzyły się szeroko i mocno wbiły i przemawiającą postać. Gdyby za ich pomocą Kurumi mogła używać technik, zapewne to by się właśnie teraz stało. Spokojnie, nie mogła. Zacisnęła usta w wąską kreskę, a dłonie ułożyła w pięści. Złość była w jej przypadku odpowiedzią na każdą trudną sytuację. Co prawda potrafiła to jako tako kontrolować, ale tylko jeśli mogła się wcześniej przygotować. A teraz? Ktoś przerywa jej odpoczynek, aby spróbować zapewne wymusić na niej konkretne działanie poprzez groźbę rozsadzenia budynku. No świetnie!
- Ty jebana mumio! W twoim przypadku rozwiązaniem jest sarkofag, nie szpital! - krzyknęła w stronę zabandażowanej sylwetki. Szybko jednak zdała sobie sprawę z tego, w jak beznadziejnej mogła znaleźć się sytuacji - Cholera... - wymamrotała pod nosem, po czym westchnęła ciężko, jakby za pomocą pozbycia się resztek powietrza w płucach chciała pozbyć się także szalejących w niej emocji - Jakiej niby "wiedzy" oczekujesz, co? - zapytała najspokojniej jak potrafiła, chociaż wciąż bardziej przypominało to warczenie dużego psa niżeli ludzki dialog.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 5/15

Gdyby Kurumi miała jakieś magiczne oczka, techniki rzucane oczami czy to same właśnie oczy, to pewnie dowiedziałaby się kilku rzeczy. Takich prostych szczegółów które mogłyby zwiększyć wiedzę o Asui jaką posiada nasza mała Kurumi. Po pierwsze, po rzucie i w całym dialogu, ani na sekundę nie oderwała wzroku z dziewczyny, ba, nawet nie drgnęła. Na jej dłoni jest coś, co przypomina opaskę z metalu - kastet bez kolcy? Linka do której przywiązany był shuriken właśnie na nim się opiera, na tym kastecie, ani na sekundę nie mając kontaktu z skórą Asui.
'
Czyżby nie chciała zostawiać żadnych śladów zapachowych czy czakrowych dla sensorów gdyby ci próbowali jej szukać? A może władała uwolnieniem błyskawicy i Kurumi ryzykowała teraz nie tylko eksplozję, ale także poparzenie elektrycznością o wielkiej sile? Tak wiele pytań i jak na razie żadnych odpowiedzi. Niepokojące jest to, że Asui ani drgnie. Jest jak posąg, jak lalka ożywiona przez jakiegoś wprawnego Ayatsuri. Nie ma co do jednego żadnych wątpliwości - do czynienia mamy z prawdziwym drapieżnikiem.

Kiedy dziewczyna zaczęła przeklinać, reagować tak... agresywnie, zaciskaniem pięści, minami, podniesionym tonem, Asui przesunęła prawą dłoń do ucha, kładąc całą otwartą dłoń na głowię i zaczęła się bujać to w przód to w tył, jak osierocone dziecko. Kiedy Kurumi nie przestawała, Asui pociągnęła za żyłkę... I tyle wystarczyło. To był już koniec, zmarnowana szansa na pokojowe rozwiązanie sytuacji. Żyłka mogła być podłączona do notek, mogła nastąpić eksplozja. Cichy syk i skrzypnięcie.
I po wszystkim.
To była linka od shurikena w drzwiach, drzwi na taras szarpnięte za żyłkę pacnęły Kurumi w plecy. Ale niegroźnie, delikatnie. Asui podniosła wzrok na nią.
-Nie przeklinaj. Przeklinanie jest słabe i nie przystoi. Wiesz kto przeklina? Najmniejsze osobniki, najbardziej bezradne. Warczą, szczekają, wyją. Najgłośniej ze wszystkich, a najmniej są w stanie osiągnąć. Nikt się ich nie boi, nikt się z nimi nie liczy, nie bądź jak one... Nie możesz być jak one. Jesteś mi potrzebna. - Asui z wielką gracją zeskoczyła na taras obok Kurumi i teraz jest jakiś metr od jej twarzy.
-Mój przyjaciel na coś zachorował. CIerpi. Męczy się. Jest wielki. - Mruknęła, wyraźnie pokorniejąc. - Wyruszysz ze mną? Musimy mu pomóc. - A teraz w głosie pojawiła się nawet prośba.

[Kurumi]

Gdy Kurumi zakończyła swoją uroczą serię pochwał, w nagrodę dostała... drzwi. Niestety nie jakieś nowe, ładne z salonu, a swoje. Tylko w wersji wyrwanej z zawiasów.

Kiedy dziewczyna poczuła jakiś materiał upadający na jej plecy, od razu zrobiła skok wprzód, choć nie za duży, przecież nie chce wpaść na barierkę. Odruchowo odwróciła w tę stronę głowę, aby zobaczyć leżące na podłożu drzwi. "Piekło o szatani! I jak ja mam się z tego wytłumaczyć?!" Myśl nieadekwatna do sytuacji co prawda, ale cóż, każdy ma inne priorytety. Niektórzy po prostu nie lubią zadręczać się poważnymi rozmowami z rodzinką na temat psucia domostwa. Seyuro szybko jednak powróciła wzrokiem na tajemniczą postać, która w moment znalazła się metr od niej na tarasie.

I wiecie, czego Kurumi od zawsze nie cierpiała? Tego całego gadania. Ładnie mówiąc, "pierniczenia" o tym, że krzyk i złość są złe. Że prawdziwy shinobi, prawdziwy przeciwnik czy cokolwiek innego, co jest prawdziwe, powinno emanować spokojem, a działać tylko wtedy, gdy to konieczne. Gdyby Kurumi chciała spokoju, to poszłaby spać. Nienawidziła sposobu, w jaki na nią patrzą. Jakby w ich oczach wypisane było, że ich droga jest lepsza, a ona powinna się zmienić, gdyż jest nie taka jak trzeba.
I kiedyś wykrzyczy im to prosto w twarz, kiedy oni po swojemu, czyli po cichu będą opuszczali ten świat. Ale jeszcze nie dziś. Teraz musi się opanować. Jeszcze te parę razy. Da radę.
- No.. dobrze - westchnęła, słysząc prośbę kobiety. W jej głosie usłyszeć można było nawet... nutkę pokory? Czarnowłosa skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, nie odrywając wzroku od zabandażowanej istoty. Czy zaczęła jej współczuć? Nie. Czy martwiła się o jej przyjaciela, któremu mogło coś się stać? Ani trochę. Ludzie umierali, z czego zdawała sobie sprawę. W pewnym sensie była na to obojętna. Psychicznie przygotowała się na to, że w przyszłości to ona może stać się powodem, przez który kilka niewinnych duszyczek zniknie z tego świata. Mimo to postanowiła odegrać rolę przekonanej osóbki. W końcu nie ma co bardziej ryzykować. Kto wie, do czego jej nowa znajoma jest zdolna? - W takim razie pójdę. Prowadź - dodała najspokojniej jak potrafiła. Niebieskooka pokusiła się nawet o zmianę mimiki na łagodniejszą, układając z ust coś na kształt uśmiechu.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 7/15

Soundtrack odpowiedni dla okoliczności, bądź co bądź.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=kUUn88vmUnE[/youtube]

Wiesz, teraz jest taka moda. Bo zobacz, co się dzieje na świecie. Przecież ty, Kurumi, nie żyjesz w piwnicy schowana przed światem ani skitrana pod kamieniem. Jesteś normalną funkcjonującą dziewczyną mieszkającą na terenach głównie senju przypisanych. I co się dzieje, skoro tak już zły los w mojej osobie rozpoczął? No tak, chodzi tutaj głównie o Kami no Hikage, o to, co się tam stało z potwornymi jeźdzcami i to, jak kolebka cywilizacji została zamieniona w pogorzelisko człowiecze. O tym, jak miejsce skąd wzięła swe początki rada i gdzie powstawały pierwsze struktury shinobich oraz klanów stało sie miejscem kaźni, gdzie żywota dokonały dziesiątki osób. Cały zakon Shiro Ryu. Miejsce gdzie upadła także potęga i szacunek do Kazuo Senju, który swoim postępowaniem po wydarzeniach na Kami no Hikage wstrząsnął klanem i wszystkimi terenami które podlegały pod senjuu. Życie toczyło się dalej, ale toczyło się nieco bardziej... nerwowo? Było obecne napięcie, duże napięcie w ludziach świadczące o tym, że boją sie tego co może nadejść, bo w sumie wydarzyć mogło sie... wszystko. Teraz ludzie "pozwalali sobie na więcej". Ogarnęło ich częściowo takie pragnienie śmierci, pragnienie zniszczenia. Bali się, że ich rodzinne miasto będzie następnym w którym dojdzie do czegoś takiego jak doszlo w Kami No Hikage i że to może oni lub ich rodzina padną ofiarami. Ofiarami wielkiego, przedwiecznego zła - nieśmiertelnego, dziwacznego uciekającego, bardzo szybkiej szermierki i ich nowego lidera Suzumury Hanjiego.
I bali się, a przez to, że sie bali, żyli jakby nie miało być jutra. A dzięki temu więcej było bandytów.
I Asui miała dużo więcej do roboty, dosłownie pełne ręce pracy miała, co chwile pojawiało się jakieś nowe zlecenie na bandziora. Tu gwałt, tam morderstwo...
Kradzież, napad, rozbój, porwanie. Codziennie coś nowego coś równie radosnego...
Kiedy Kurumi zgodziła się pomóc Asui, dziewczyna w bandażach złapała ją za ręke i razem z nią zeskoczyła z tarasu, kierując się tylko w sobie znanym kierunku. Podobała się jej ta pokora w głosie dziewczyny.
Kurumi oddalając się od domu, mogła dostrzec kilka ważnych rzeczy. Od płynności i niemalże zwierzęcym poruszaniu się do Asui, do tego, że wokół domu nie ma ani jednej notki.
Innymi słowy, był to paskudniasty blef z jej strony. Wyrolowanko, drobne i zgrabne.

Zapraszam dalej tutaj - Do Lasu

Z/T