PORT

[Ryuji]

Ryujiemu nie pozostało nic innego jak udanie się ze staruszkiem do miejsca, które było jego domem bądź też pracownią. Wcześniej już wyraził zgodę na użycie jego wizerunku w celu uwiecznienia dla potomnych, więc głupio by było jakby teraz się wycofał i pognał w przeciwnym kierunku aby starzec nie widział. Na dodatek zraniłby uczucia artysty, mimo wszystkich podejrzeń jak miał wobec niego nie potrafił zwyczajnie uciec i go urazić. Podróż trwała trochę ale w końcu dotarli do celu. Młodzieniec ani razu nie odezwał się w kierunku swojego przewodnika. Stwierdził, że tak świetnie idzie mu rozmowa sam na sam ze sobą, że byłoby to niegrzeczne. Budynek podobnie jak dziadyga od razu sprawiał negatywne wrażenie i rzucał kolejny cień podejrzeń na osobę, która to przyprowadziła tutaj naszego blond-karzełka. Raczej nie zachęcał do wejścia do środka, ba on w sumie odstraszał! Mimo trudności ze znalezieniem klucza, w końcu jednak można było wejść do środka. Ryuji skorzystał z zaproszenia gestem przez wiekowego rzeźbiarza i wszedł do środka trzymając się cały czas na baczności. Kto wie co tu może zobaczyć albo znaleźć?!

[Harran]

Misja rangi D Ryuji
[9/15] Gdy Ryuji wszedł do środka, jego oczom ukazał się niecodzienny widok. Całe pomieszczenie, jak łatwo można było przypuszczać, po niewielkich i zabrudzonych oknach, znajdowało się w większości w półmroku. Tam jednak gdzie docierało światło oczom blondwłosego shinobi ukazały się wizerunki różnych postaci. Wszystkie te postaci stały akurat w miejscach, gdzie padało światło, tak, że wydawało się, że specjalnie znajdują się tam, aby być lepiej wyeksponowane. Wszystkie zastygły również w nienaturalnych pozach, jakby w trakcie ruchu, czy w środku wykonywanej czynności. Wszystkie były też nieruchome, przez co sprawiały wrażenie martwych. Gdy jednak Ryuji przyjrzał im się dokładniej, okazało się, że faktycznie są one nieżywe. Nie były bowiem ludźmi. Były to tylko wręcz do bólu realistyczne rzeźby, które poza idealnie odwzorowanymi ludzkimi kształtami, były również idealnie pomalowane tak, że przebywając wśród nich człowiek momentalnie zaczynał czuć się nieswojo. Tak, jakby owe rzeźby były prawdziwsze od faktycznie żyjących ludzi.
- Panicz wejdzie, taki ładny, dobry, nie boi się. Moje dzieciątka nie zrobią krzywdy takiemu małemu, dobremu paniczowi, świetnemu na model. One też dobre, ładne, udały mi się. Panicz, taki ładny też mi się udał. Pójdzie teraz na górę. Dziadunio przebierze się i wróci do modelu, dobrego, ładnego. -powiedział staruszek, po czym szybko skierował się do jednego z bocznych pomieszczeń zamykając za sobą drzwi.

[Ryuji]

Ryuji spodziewał się wszystkiego, raczej nic by go nie zaskoczyło. Mógł się pozytywnie zaskoczyć, albo nieprzyjemnie rozczarować. Wszystko to było zależne od tego co zobaczy. Półmrok trochę mu w tym przeszkadzał ale tylko na początku, w jaśniejszych miejscach można było dostrzec dzieła jakiegoś artysty. Nie jakiegoś tylko właśnie tego starszego pana, który teraz postanowił uwiecznić wspaniałość naszego blond-karzełka. Rzeźby były wykonane perfekcyjnie bez żadnych skaz czy wad, gołym okiem można było w nich zauważyć doświadczenie twórcy. Jedyne co było dziwne to pozy jakie prezentowały. Raczej niecodzienne, wyjątkowe i abstrakcyjne, ale to pewnie przez wzgląd na inność autora tych figur. Korzystając z okazji i swobody jaką dostałm Ryuji postanowił przyjrzeć się bliżej tym rzeźbom. Podszedł dosłownie na centymetry do najładniejszej żeńskiej postaci i zaczął się jej dokładnie przyglądać z każdej strony. Gdy już nacieszył swoje oczy to nie mógł się powstrzymać przed dotknięciem i sprawdzeniem ich za pomocą zmysłu dotyku. Oczywiście ta sama figura, na pierwszy ogień poszedł tyłek, a następnie piersi, przy których nasz bohater trochę się zapomniał w czasie.

[Harran]

Misja rangi D Ryuji
[11/15] Jakkolwiek nic do tej pory tego nie wskazywało, to oszałamiająco realistyczne dzieła znajdujące się w pomieszczeniu sprawiły, że niewysoki blondyn stracił swoje wszelkie hamulce moralne i opory tak, że wyszedł z niego mały zbereźnik. Momentalnie wypatrzył żeńską rzeźbę, która spodobała mu się najbardziej i zaczął ją bezwstydnie obmacywać. Szybko spostrzegł, że materiał, z którego owa rzeźba została wytworzona jest dosyć nietypowy. Figura kobiety nie była bowiem twarda, a stosunkowo miękka oraz lepka, przez co na dłoniach Ryujiego szybko znalazła się cienka warstwa tworzywa budulcowego rzeźby, na której można było też dostrzec odbarwienia dokładnie w miejscach, w których chwilę wcześniej znajdowały się dłonie młodzieńca. Jego chwila zapomnienia przy biuście figury szybko jednak została przerwana. Poczuł on bowiem mocne uderzenie w głowę i gdy odwrócił się zobaczył dziadunia, któremu z jego wielowarstwowego ubioru pozostały teraz spodnie i lekka, lniana koszula z podwiniętymi rękawami, który okładał blondyna swoją laską sapiąc jednocześnie ciężko i oblizując usta. Przy okazji mamrotał do siebie robiąc pauzę podczas każdego uderzenia:
- Zły... Niedobry... Huncwot... Brzydki... Nicpoń... Niedobry... Brzydki...

Statystyki Dziadunia:

Siła 10
Wytrzymałość 9
Szybkość 10
Percepcja 5
Psychika 1
Konsekwencja 1

Dziedziny:
Doton D
Kibaku Nendo B

[Ryuji]

Bezczelność jaką wykazał się Ryuji szybko została ukrócona przez gospodarza tego miejsca. Obmacywanie jego dzieł mogło się jedynie tak skończyć. Przecież żaden autor nie pozwoli aby jego praca i wysiłek była tak bezczeszczona. Na dodatek okazało się, że rzeźby nie są takie wydawały się na pierwszy rzut oka. Dopiero po dotknięciu można była zrozumieć ich głębie i rozpoznać z czego były tak naprawdę wykonane. Lepka substancja, która traciła swój kolor po kontakcie z ludzką skórą. Rzadko kiedy można spotkać takie figury. Czyżby to właśnie był sekret artyzmu starszego pana? Ryuji nie miał nawet czasu aby o tym pomyśleć, ponieważ został zaatakowany przez autora rzeźb. Pierwszy cios mocny i silny ale to pewnie dlatego, że był wykonany z zaskoczenia. Następnie poszła seria ciosów, na którą mógł reagować i przygotować się nasz bohater. Próbował ciągle unikać bądź też parować ciosy staruszka krzycząc po każdym z nich:
-Przepraszam... Przepraszam... Przepraszam
W końcu jednak miał dość przepraszania i postanowił zareagować w inny sposób. Złapał w rękę laskę dziadunia i trzymał tak by ten nie mógł jej ruszyć i przemieścić co za tym idzie znowu uderzyć blond-karzełka.
Głośno wypuścił powietrze z ust i powiedział:
-Wystarczy tego, przepraszam za swoje zachowanie... żeby to panu wynagrodzić pozwolę panu wybrać pozę w jakiej pan mnie wyrzeźbi pasuje? Oczywiście zasada o nie ściąganiu ubrań nadal obowiązuje...
Po wypowiedzi spokojnie i cierpliwie czekał na to co mu odpowie starszy pan

SIŁA 10
WYTRZYMAŁOŚĆ 10
SZYBKOŚĆ 15
PERCEPCJA 15

[Harran]

Misja rangi D Ryuji
[13/15] Młodość ciała i ducha niewysokiego blondyna okazała się być w tym przypadku przydatna i Ryujiemu udało się uniknąć kilku kolejnych ciosów laską. Czuł jednak, że po pierwszym ciosie na głowie najprawdopodobniej wyrośnie mu spory guz. Odskakując od staruszka w unikaniu jego ciosów niemal nie wpadł jednak na kolejną rzeźbę, tym razem przedstawiającą mężczyznę, który wyglądał jakby zamrożono go w momencie, gdy zobaczył coś okropnie strasznego i właśnie zbierał się do ucieczki. Widząc niebezpieczeństwo zderzenia się młodzieńca z figurą, starzec zamarł podobnie przestraszony jak jego dzieło. Zdołał jednak wymamrotać:
- Zły, nieładny nicpoń. Niech zostawi dzieciątka dziadunia w spokoju. Dzieciątka są dobre, miłe, ładne.
Nie ruszać dzieciątek. Dzieciątka takie ładne, wrażliwe, będą smutne jak je będzie dotykać. Niech nicpoń, znaczy się panicz ładny nie maca. Jak chce macać, to może później do piwnicy z dziaduniem pójść, tam pomaca sobie do woli. Dziadunio ma w piwnicy inne dzieciątka, jeszcze niegotowe, nie takie ładne i dobre, jak tutaj. Teraz jednak niech panicz, ładny, dobry,
na górę idzie. Panicz obiecał dziaduniowi model, a dobry będzie na model, taki nieduży, ładny.
W trakcie gdy dziadunio mamrotał i mówił na zewnątrz zawiał mocny wiatr i gałęzie drzew na chwile przysłoniły okna tak,
że dosłownie na moment w pomieszczeniu zrobiło się ciemno. Gdy wszystko wróciło do normy, chłopakowi wydawało się,
że spojrzenie posągu kobiety, który obmacywał nieco uległo zmianie, a twarz mężczyzny na którego o mało co nie wpadł, jest jakby nieco bardziej przerażona.

Statystyki Dziadunia:

Siła 10
Wytrzymałość 9
Szybkość 10
Percepcja 5
Psychika 1
Konsekwencja 1

Dziedziny:
Doton D
Kibaku Nendo B

[Ryuji]

Spokojny dzień spędzony na fantazjach i relaksie z widokiem na przecudny krajobraz. Na dodatek jakiś staruszek zaproponował Ryujiemu pracę łatwą i przyjemną, która zrobiłaby nie lada wrażenie na większości pań, a więc zawód o nazwie "model". Nie wiadomo jednak jak i kiedy, a raczej wiadomo tylko raczej nasz bohater nie przyzna się do winy jego praca zamieniła się w główną rolę w filmie grozy. Na dodatek zapowiadał się on na taki gdzie nie ma happy endu. Przyjął tylko jeden cios, a więc ten pierwszy z partyzanta i niespodziewany. Na kolejne był już gotowy i w miarę płynnie był w stanie ich unikać. Niestety brak orientacji w terenie, słaba koordynacja omal nie zniszczyły jednej z rzeźb. Cała ta sytuacja sprawiła, że nasz artysta zamarł na chwilę przerażony by następnie wygłosić swój monolog. Wtedy też właśnie Ryuji zaczął dostrzegać coś dziwnego w tych figurach. Ich pozy podpowiadały mu, że coś jest nie tak. Na dodatek materiał z jakiego zostały wykonane, coś tu ewidentnie jest jak być nie powinno. Na dodatek te posągi się ruszają?! Blondynek odskoczył od figury, której omal nie strącił i ustawił się tak aby być oddalonym niemal od każdej z rzeźb na znaczną odległość jaka była wtedy możliwa.
Spojrzał na siwego staruszka i powiedział lekko zdenerwowany:
-Żadnego dotykania i macania... i co za dzieciątka w piwnicy?
Po chwili sięgnął prawą ręką do swojej torby i wyciągnął z niego kunai, drugą rękę trzymał tuż przy kaburze aby w każdej chwili być gotowym do działania. Spojrzał podejrzliwym wzrokiem w kierunku swojego gospodarza i tym razem z dużą dozą spokoju powiedział:
-Staruszku koniec zabawy...Mów co tu się dzieje... Kim jesteś? Co jest z tymi rzeźbami? I co to za miejsce do cholery?!
Chłopak cały obserwował cię się dzieje wokół niego, przy okazji mając na uwadze to co robi starszy pan.

[Harran]

Misja rangi D Ryuji
[15/?] Wielu ludzi, tym bardziej shinobi potrafią znieść wiele rzeczy. Wiele dziwnych i nietypowych rzeczy są w stanie zrozumieć i zaakceptować. Każdy jednak ma moment, gdy wszystkiego nagle jest zbyt dużo i jego wewnętrzny spokój zostaje złamany. Tak właśnie było z Ryujim, który bardzo długo tolerował dziwactwa dziadunia i jego domu, jednak teraz chciał stanowczo powiedzieć "Dosyć". Szybko dobył więc broni i przyjął pozycję bojową, aby w każdym momencie być gotowym do ataku, lub obrony, w zależności od zachowania i odpowiedzi starca.
- Dobry, ładny panicz nie chce macania, to niech nie maca. Dziadunio nie lubi jak jego miłe, dobre dzieciątka macać. Nie te ładne, dobre, milutkie dzieciątka. Jak jednak panicz chce macać, to w piwnicy dziadunio ma dzieciątka mniej ładne i miłe, nieskończone jeszcze. Tych dziaduniowi nie szkoda. A jak panicz, dobry, ładny nie chce się bawić, to niech się nie bawi. Dzieciątka moje ładne, miłe nie lubią zabaw panicza. Panicz dobry, nieduży, ładny na model, ale panicz też ma lepkie rączki i je wsadza, gdzie nie trzeba. Dziadunio jest artystą, ludzie wielkie i szczodre przychodzą do dziadunia oglądać jego dzieciątka. Z tego dziadunio biedny żyje i dzięki temu chlebek je. Jak jednak panicz, ładny, młody, dobry na model, nie chce pomóc dziaduniowi, to nie musi. Dziadunio nie zmusza. Jak jednak chce zarobić i być niedużym, ładnym modelem, to panicz na górę pójdzie, bo dziadunio nie ma całego dnia, żeby panicza pilnować. - odpowiada dziadunio wyraźnie będąc już podirytowanym zachowaniem blondyna, który najpierw bezcześci jego dzieła, a później grozi mu bronią.

Statystyki Dziadunia:

Siła 10
Wytrzymałość 9
Szybkość 10
Percepcja 5
Psychika 1
Konsekwencja 1

Dziedziny:
Doton D
Kibaku Nendo B

[Ryuji]

Ryuji chyba powoli przestawał pojmować sytuację w jakieś się znalazł. Strach, niepewność i obawy miały na niego zbyt duży wpływ i chyba spowodowały problemy z oceną rzeczywistości. Przecież żadna rzeźba nie powinna móc się poruszyć czy też zmienić pozycji. To co widział blondynek było efekt negatywnych emocji, które w jego głowie zrobiły niezły bajzel. Tak przynajmniej to sobie tłumaczył zaraz po tym jak ochłonął i spokojnie ocenił sytuacje w jakiej się znalazł. Dziadunio też chyba przestał pojmować co tu się dzieje i nie był w stanie zrozumieć pytań swojej nowego modela. W swoim języku jednak postanowił to wszystko wyjaśnić i wytłumaczyć co tylko jeszcze bardziej utwierdziło Ryujiego co do tego, że za bardzo udzieliły mu się emocje. Postanowił się rozluźnić i schować kunai do torby. Głośno wypuścił powietrze z ust i powiedział ze spokojem:
-Przepraszam, trochę za bardzo się dałem ponieść swoim obawom.
Moment, w którym wypowiedział ostatnie swoje słowo był również momentem, w którym zaczął się drapać na lewym uchem.
-Mam nadzieje, że mi pan wybaczy trochę spanikowałem. Obiecuję, że to się już więcej nie powtórzy... Może zatem pójdziemy na górę i rozpoczniemy w końcu naszą współpracę?
Nie czekając na odpowiedź ze strony starszego pana udał się na wskazane wcześniej schody i wszedł na górę.
Będąc już na górze w ramach kary bez najmniejszego sprzeciwu wykonał każde polecenie swojego zleceniodawcy dotyczące wykonania rzeźby swojej osoby. Oczywiście o ile nie było w tym rozbierania.

[Harran]

Misja rangi D Ryuji
[17/?] Młody, blondwłosy shinobi dosyć szybko zdał sobie sprawę, że poniosły go emocje i zachowywał się nieco irracjonalnie. Miał jednak swoje powody. Rzeźby znajdujące się w pomieszczeniu były nad wyraz realistycznie. Były w gruncie rzeczy były bardziej realistyczne od rzeczywistości i przez to z miejsca powodowały u widza niepokój. Półmrok i subtelna gra światłocieni również nie pomagała i przez to niejednemu mogłoby się wydawać, że rzeźby minimalnie są w stanie zmienić swoje pozycje. Ryuji jednak uspokoiwszy się nieco schował broń i zgodnie z prośbą staruszka ruszył schodami na górę. Tam ujrzał pomieszczenie, które najwyraźniej było pracownią dziadunia. Pod ścianami stały niedokończone, białe rzeźby, które w przyszłości może i będą przedstawiać ludzi, jednak w chwili obecnej ich kształty były obraźliwą karykaturą ludzkości. Na środku stało krzesełko, koło którego leżała spora kupka jakiejś białej substancji, która wyglądała jak materiał budulcowy rzeźb staruszka. Tuż za shinobim wszedł dziadunio, który z od razu wskazał Ryujiemu miejsce gdzie am stać, po czym usiadł na krzesełku i przyłożył dłonie do białej substancji. Młodzieniec ujrzał, że kupka się nieco zmniejsza, pomimo że dziadunio nie ruszał w żaden sposób palcami. Gdy jednak starzec cofnął ręce od białej substancji i wyciągnął je przed siebie, wokół jego rąk szybko zaczęła powstawać biała masa, która po szybkim ugnieceniu przez staruszka kształtowała się szybko w humanoidalną postać. Po około godzinie pracy, w trakcie której dziadunio nieustannie mamrotał, jaki to ładny i miły panicz mu się trafił na model, z białej masy powstała rzeźba świetnie imitująca kształty ciała Ryujiego, jakkolwiek dużo mniej realistycznie, niż rzeźby znajdujące się na parterze. Mimo to, dziadunio uznając, że praca jest już skończona, otarł sobie ręką pot z czoła. Blondwłosy shinobi dostrzegł wtedy na wewnętrznej części dłoni staruszka coś różowego, jakby język. Usłyszał tez mlaśnięcie, jakkolwiek nie dostrzegł, aby artysta ruszał w danym momencie ustami. Dziadunio wstał jednak z krzesełka, przyglądał się chwilę swojemu dziełu krytycznie, po czym zwrócił się do swojego modela:
- Dobry, ładny model. Udał mi się. Ładnie wyszedł, dobrze, miło. Już nie będzie potrzebny panicz, ładny,
nieduży. Ma, niech weźmie te pieniążki i idzie sobie. Dziadunio już go nie potrzebuje. Dziadunio ma już model, ładny,
przystojny.

Misja D zakończona sukcesem.

Statystyki Dziadunia:

Siła 10
Wytrzymałość 9
Szybkość 10
Percepcja 5
Psychika 1
Konsekwencja 1

Dziedziny:
Doton D
Kibaku Nendo B

[Ryuji]

Opanowanie emocji, prawidłowa ocena sytuacji pozwoliła w końcu Ryujiemu rozpocząć karierę modela. Gdy wszedł na górę i rozejrzał się po pomieszczeniu od razu domyślił się gdzie jest czyli w pracowni starszego pana. To właśnie tutaj powstawały wszystkie rzeźby jakie były niżej. To tutaj wiekowy artysta pozwalał swojemu natchnieniu opuścić umysł i zmaterializować się w formie figury. Tym razem miała ona przedstawiać naszego blond-karzełka, który przez blisko godzinę pozował i starał się przy tym nie usnąć. Mimo trudnych chwil przez cały czas wykonywania pracy był w stanie utrzymać kontakt z rzeczywistością. W końcu można było ujrzeć efekt ich współpracy. Młodzieniec spodziewał się czegoś lepszego ale i tak był zadowolony, w końcu nie była ona wykonana dla niego tylko dla starszego pana. Ryuji nie przejął się zbytnio językiem, który dostrzegł. Był pewien, że znów sobie coś uronił w tej swojej chorej główce. Z wdzięcznością i szacunkiem podziękował za wspólną pracę po czym odebrał należytą zapłatę. Pożegnał się ukłonem wykonanym w sposób iście elegancki i opuścił budynek udając się w kierunku miasta, do którego chciał trafić już dużo wcześniej.

z/t

[Hiyori]

---

Na pomoc Mruczkowi
Misja rangi D
19/15

---

Młody rudzielec uczynił tak, jak nakazał mu Ryuji. Może ten niziołkowaty blondas nie był taki zły?

A wyżej wspomniany tym czasem kierował się w stronę portu. Szeroka wcześniej alejka zdawała się zwężać z każdym krokiem, przepuszczając na ulicę coraz mniejsze ilości dziennego światła. Budynki w tej części miasta były szare i za nim nie przyciągały oczu potencjalnego turysty. Jest to ten tym miejsc, które przeciętny człowiek najchętniej unika. Ale cóż, praca shinobi jest brutalna.
Ryuji przemierzał ciche zakamarki osady, kiedy to jego uszu dobiegł pewien dźwięk. Wiele dźwięków.

Koty.

Mnóstwo kotów.

A zmysł wzroku potwierdził uszne przypuszczenie. Ze ścieżki prowadzącej za tyły kupieckich chat wybiegło co najmniej pięć czarnych kotów. Pięć! Każdy z nich może być Mruczkiem! I jak to teraz sprawdzić? Oto zadanie godne prawdziwego ninja, jakim bezsprzecznie jest nasz blondwłosy chłopaczek.

[Ryuji]

Ryuji nie spodziewał się, że tak szybko uda mu się odnaleźć Mruczka. Choć może nawet jeszcze na niego trafił. Na pewno jego los skrzyżował się z losem pięciu potencjalnych Mruczków. Wszystkie niemal takie same. Czarne i jeszcze raz czarne. Ciężko było dostrzec czy w ogóle te koty się czymś różnią od siebie. Sytuacja w jakiej się znalazł miała swoje plusy i minusy. Plusy: najprawdopodobniej znalazł poszukiwanego kota. Minusy: nigdzie nie ma osoby odpowiedzialnej za porwanie oraz 4 dodatkowe koty, które raczej Mruczkiem nie są, na dodatek wszystkie przypuściły sztorm na blondyna. Ten nie potrafił rozpoznać, który z nich jest tym, którego szuka. Wtedy wpadł na genialny pomysł. Przynajmniej taki był według karzełka. Spokojnie przykucnął, wyciągnął lewą dłoń w kierunku zwierząt. Trzymał w niej obrożę, która należała do Mruczka. Liczył chyba na to, że koteczek rozpozna, że jest to jego znak rozpoznawczy i sam przyjdzie w ramiona Ryujiego Pocierał prawym kciukiem o palec wskazujący wraz ze środkowym. Chyba sądził, że tak się woła do siebie koty, z którymi miał pierwszy raz do czynienia. Przy okazji spokojnie i serdecznie mówił dość głośno:
-Mruczek!!! Mruczek!!! Chodź do mnie, zaprowadzę nas do pańci!!!

[Hiyori]

---

Na pomoc Mruczkowi
Misja rangi D
21/15

---

I tak oto nasz szanowny shinobi kucał teraz po środku wąskiej uliczki, trzymając przed sobą kocią obrożę i wołając: "Mruczek!"
I chyba na pomysł wpadł dobry, bo Mruczek podszedł, na początku niepewnie, aby po chwili już dumnie wyprostować ogon i obwąchać należący do niego przedmiot. Od razu można było poznać, że nie jest zwyczajnym dachowcem, a potulnym, udomowionym kotkiem, gdyż bez problemu dał się głaskać, a nawet wziąć na ręce. Pani Tekumi musiała obdarzyć zwierzę sporymi pokładami miłości, że ten nawet po ostatnich zdarzeniach gotowy był zaufać obcemu człowiekowi.

Mimo iż wszystkie czarne kocury pobiegły w swoje strony, dźwięk miauczenia dalej dobiegał zza tyłów drewnianych lokalów. Ale czy to teraz było ważne? Mruczek był bezpieczny, a jego zamartwiająca się właścicielka na pewno zrzuci spory kamień z serca, kiedy ujrzy swojego ukochanego pupila.

[Ryuji]

Plan Ryujiego okazał się skuteczny. Mruczek również popisał się tutaj inteligencją. Z łatwością rozpoznał swoją obrożę i jak tylko upewnił się co do zamiarów blondyna ze spokojem i pewnością siebie podszedł do nieznajomego. Ten chwycił kota na ręce i obejrzał dokładnie czy aby nie jest ranny i czy aby na pewno cały czarny. Wciąż istniało prawdopodobieństwo, że w jego ręce trafił nie ten kotek. Staruszka, która zleciła mu to zadanie faktycznie była taka za jaką uważał ją nasz bohater. Zwierze mimo trudności nie straciło całkowicie zaufania do ludzi. Było to efektem troskliwej opieki jaką obdarzyła Mruczka. Ryuji nie potrafił być jednak obojętny na to co spotkało nie tylko trzymanego przez niego zwierze ale i innych przedstawicielu tego gatunku. Miauczenie, które słyszał było dla niego błaganiem o pomoc. Chłopak od początku nie miał zamiaru odpuszczać osobie odpowiedzialnej za to, a sytuacja w jakiej się znalazł jeszcze bardziej go motywowała do działania. Nie móc dłużej znieść krzywdy jaka działa się wokół niego zareagował dość ostro i gwałtownie mianowicie. Do najgłośniejszego lokalu zrobił wielkie wejście typu "z buta wjeżdżam" przy okazji trzymając kotka na ręce. Spokojnie poczekał aż oczy każdego zostaną skierowane właśnie na niego i powiedział:
-Więc, więc, więc, który z was to szef?