Gdzieś w mieście

[Rindou Arashi]

Arashi szybko uporał się ze swoją kukiełką i ta bezpiecznie wylądowała w zwoju. Nim jednak kupiec wrócił do nich, mieli trochę czasu aby w spokoju porozmawiać. Rozsiadł się on, opierając o bok wozu i przechylił głowę, spoglądając na niebo, a kątek oka zerkając na znajdującą się nad nim Suzu. Kiedy zadała pytanie, ten uśmiechnął się, po czym westchnął. Nie był pewien o co dokładnie jej chodzi, z jego punktu widzenia nic się nie zmieniło, jednak być może coś mu umknęło, skoro ona się zainteresowała. Wyciągnął rękę w górę i sprzedał jej pstryczka w ucho.
- Wszystko w jak najlepszym porządku. Jestem po prostu trochę zmęczony dzisiejszymi wydarzeniami, jednak nie masz się czym przejmować. Taka praca. - Spojrzał wprost w jej oczy, chcąc przekonać ją, że na prawdę to nic wielkiego, po czym przeniósł wzrok na niebo, gdzie można było dostrzec pierwsze gwiazdy. Dzień powoli się kończył, co oznaczało, że oni także powinni powoli udać się na spoczynek, jeżeli chcą być w pełni sił.
Wszystkie plany zmienił zleceniodawca, który po swoim powrocie zaproponował dodatkową, drobną robotę. Ochrona wozu nie była czymś szczególnie trudnym a zapewne przyda im się każdy grosz, skoro sami nie wiedzą gdzie jeszcze chcą się udać. Na słowa kuzynki, jedynie przytaknął, potwierdzając gotowość do działania. Jedynie przeciągnął się delikatnie, przy okazji poprawiając swoje ubrania.
- Jaki jest pański następny cel? Być może zmierzamy w tym samym kierunku. - uśmiechnął się do niego, nawiązując do ostatnich rozmów w trakcie podróży. Zielony duet nie wiedział gdzie chce się udać, więc dla nich każdy kierunek był dobry a wizja kilku dodatkowych monet w kieszeni i dobrego towarzystwa była całkiem przyjemna, w końcu póki co nie wydarzyło się nic na tyle interesującego, aby zatrzymać ich na dłużej w tym miejscu. Poza tym, było to zbyt blisko pustyni jak na standardy ich przygody, nie dość, że matka Suzu ich może tutaj znaleźć to jeszcze Arashi trochę znał to miejsce, gdyż zdarzało mu się odwiedzać okoliczne kraje w przeszłości, w ramach drobnych zleceń, czy też szkolenia. A on chciał czegoś nowego, czegoś interesującego o czym mógłby opowiadać, kiedy wróci do domu.

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

37 Więcej jazd z marionetkę w roli dzielnego ogiera ciągnącego wóz? Czemu nie! Marionetka była o tyle wygodna, że nie groziło jej zwichnięcie kostki, nigdy się nie męczyła i nie trzeba było jej karmić. Nie potrafiła też jednak tak jak koń wyczuć zagrożenia i nie była tak instynktowna. Nie mogłeś zostawić jej lejców i pozwolić jechać, bo ona doskonale znała trasę, jaką jechaliście - tak jak wierny koń. Mechanizmy miały swoje plusy i minusy w porównaniu do towarzyszy zwierzęcych. Jak wszystko zresztą na tym świecie. Wybór 'coś za coś' był tak typowy i spotykany na każdym kroku, że wyłamywał się z ram rzeczy niesamowitych. Tych, które pozostawiały mnóstwo przemyśleń na krańcu języka, a które zawsze trzeba było zachować na potem, bo przecież było tyle bardziej istotnych rzeczy, którym trzeba było myśli poświęcić.
Kazuo skinął głową z uśmiechem, opierając się ramieniem o wóz. Niestety nie dało się go schować, nie dało się go magicznie wcisnąć w zwój i udawać, że nigdy go tutaj nie było. Stał - i nic nie mogło go ruszyć na dany moment. Towar najwyraźniej i tak mógł zostać rozładowany dopiero jutro. Było już zbyt późno, żeby pracować. Powoli robiło się naprawdę ciemno. Gwiazd, niczym deszcz anielskich łez, zraszały stygnące po gorącym słońcu niebo.
- Aaa, mój cel leży tuż pod miastem Shigashi. - Zdradził tajemnicę. - Zainwestowałem w kawałek dobrej ziemi i to... - Postukał w wóz. - Ma być mój bilet do lepszego jutra. - Uśmiechnął się dziarsko. - Prowadzę życie podróżnika, ale powoli zaczynam myśleć o rodzinie. Pora więc wybudować dom, posadzić drzewo... i oglądać, jak z małej sadzonki rodzi się potężny dąb. - Tak, Kazuo właśnie na takiego człowieka wyglądał - podróżnika. Człowieka, którego oczy widziały już wiele i zobaczą jeszcze więcej, jeśli tylko Bóg pozwoli. Niespokojny duch. Czasem każdy musiał wyrwać się z okowów (tych piaskowych) i upewnić się, czy powietrze na drugim krańcu znanej mapy smakuje inaczej niż we własnym domu.
- Na wiosnę zaczynam budowę... więc na pewno znajdzie się praca dla dwójki shinobi. - Brzmi tak bardzo prosto - weź ziemię, postaw na niej dom. - To chyba zależy w takim razie, jak długo wy zamierzacie tutaj zagościć. - Odbił się od wozu i poprawił całe nakrycie, sprawdzając ponownie zabezpieczenia. Mogły się poluzować, kiedy wóz tak się przechylał w przód i w tył. - Jutro możemy dogadać szczegóły. - Zaproponował, wyciągając zapasy, które jeszcze miał, by się z wami podzielić i wyłożył derkę na ziemi przy wozie. Najwyraźniej zamierzał spać tutaj z wami, a nie cieszyć się luksusem miejscowego ryokanu. - Mógłbym was spiknąć z jednym z moich znajomych, od którego słyszałem opowieści o wielkich skorpionach. Zresztą dzisiejszy pająk chyba był najlepszym dowodem, że wielkie skorpiony też muszą istnieć. - Ułożył się na ziemi, podkładając ręce pod głowę, by spojrzeć w gwiazdy. - Świat jest pełen bajek czekających na odkrycie.

[Suzu]

Taka odpowiedź w zupełności wystarczyła dziewczynie, która nie zwykła doszukiwać się problemów na siłę. Takie zachowanie stwarza ryzyko, że owe problemy wygenerują się same, a na tym zielonemu zespołowi zupełnie nie zależało. Uśmiechnęła się więc szeroko w odpowiedzi i oddała pstryczka w ucho.
- Skoro tak mówisz to świetnie. Sama miałam trochę, hm... - nie wątpliwości, nie strachu, nie rozczarowań - smutku, że nie obroniliśmy całego dobytku klienta. Następnym razem nam się uda, dobra? - zagadnęła, zupełnie jakby to była kwestia do ustalenia.
Ale patrzyła przy tym na kuzyna z taką wiarą w oczach, że ciężko będzie mu sprowadzić ją na ziemię.
Zresztą, to nie był dobry moment do takich powrotów. Gdy znajdujesz się nagle w gasnącym szumie usypiającego miasta, z tak fantastycznym niebem ponad głową, wszelkie złudzenia czy marzenia zdają się możliwe. Nawet to, że pan Kazuo zdoła usiąść na tyłku i porzucić swój wędrowny tryb życia. Albo to, że Arashi i Suzu wiedzą co robią, decydując się na zejście z pustyni, gdy kontynent utopiony jest w mroźnych objęciach zimy.
- Wielkie skorpiony, chcę~ - i to też wydawało się świetnym pomysłem, bo nawet jeśli nie od razu będą mogli zabrać sobie ciało takiego potwora, to przynajmniej dowiedzą się, jak efektywnie na nie polować.
Bo na pewno poza wszelką dyskusją pozostawała metoda, którą Suzu rozprawiła się z wielkim pająkiem. Nie polują przecież dla sportu.
- Na pewno nie zostaniemy tu do wiosny - co do tego kunoichi nie miała żadnych wątpliwości, skoro już złapał ich ten zew przygody, poddawali mu się, odważnie spoglądając ciągle w stronę odległego horyzontu - Ale bardzo możliwe, że koło wiosny będziemy wracać z powrotem. Odwiedzimy pana, by poopowiadać nowe historie, a czy coś jeszcze z tego wyniknie to się zobaczy.
Zeskoczyła z wozu i obeszła go dookoła, przeciągając się z przyjemnością. Suzu dość już miała siedzenia, po całym dniu na wozie potrzebowała odrobiny ruchu. Przy okazji rozglądała się, starając się robić możliwie najbardziej groźne miny. Niech nikomu nie przyjdzie jakimś przypadkiem do głowy, że ten wóz pozostawiony został bez opieki. Gurda na plecach dziewczyny powinna być dostatecznie wymowna. Z umiarkowanym zaangażowaniem rozglądała się dookoła, nasłuchując też na wypadek, gdyby ktoś czaił się w jakimś ciemnym zaułku.

  Ukryty tekst

[Rindou Arashi]

Wóz został zaparkowany, a chwilę później kukiełka wróciła do zwoju. Jej zadanie zostało zakończone, więc mogła sobie w spokoju odpocząć, należało jej się po tak ciężkim, pracowitym dniu. Drewniany wojownik spoczął w swoim papierowym leżu, a jego właściciel zasiadł wygodnie na wozie, układając sobie powoli miejsce do spania. Zmęczenie go doganiało, w końcu dzień był pełen wymagających wrażeń. Miejsce zajął takie, aby mieć dobrą widoczność na okolicę, a swoje zwoje z kukiełkami ułożył pod ręką, dzięki temu będzie mógł bardzo szybko zareagować.
- Bardzo chętnie byśmy pomogli, jednak wiosna, to trochę odległy czas. Nie planujemy zabawić tutaj tak długo. Tak jak Panu wspominałem, chcemy ruszać dalej w świat. Jeśli jednak będziemy tędy przechodzić wracając, to na pewno zajdziemy trochę pomóc. - uśmiechnął się i ziewnął, przeciągając się przy tym. Oczy powoli mu się kleiły, nim jednak to, to trzeba było chociaż przez chwilę popilnować wozu. Zajął swoje miejsce i w spokoju obserwował okolicę. Nie wydawało mu się, żeby ktoś próbował ich napadać, jednak wszystko mogło być możliwe.
- Suuzka, zaraz zasnę... Obudź mnie w razie czego. powiedział przez ziew, po czym nakrył się kocem i zaczął spoglądać w niebo. Oczy zielonowłosego coraz bardziej kleiły się, przez co jego pole widzenia robiło się coraz mniejsze aż w końcu zasnął, pozostawiając wszystko na głowie swojej wyspanej kuzynki. Miał nadzieję, że świat będzie dla nich łaskawy i pozwoli trochę wypocząć, jednak nigdy nic nie wiadomo i zawsze trzeba być gotowym. Więc chłopak trzymał pod głową zwój ze swoimi wojownikami, tak aby w razie czego mógł działać od razu. Jednak liczył, że tym razem obejdzie się już bez przygód i rano będą mogli pozwiedzać miasto i ruszyć w dalszą drogę.

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

40 Zamazany świat tańczących płomieni i gwiazd. Migających lampek i perełek na granacie firmamentu. Świat pełen kolorów, gdzie zjeżdżająca temperatura nie raziła tak, jak doskwierała na pustyni. Senny świat, który gładził z włosem. Zmęczenie sprawiało, że wszystko zlewało się w jeden płynny balejaż. Oczy się lepiły i powieki same przymykały, zamazując obrazy ciemną linią rzęs, która nasuwała się na widok, kiedy tylko chciało się dojrzeć coś więcej. Coś dalej poza krańcem własnego nosa. A myśli? Myśli również się lepiły. Stawały się gęste i zamieniały ciało w ciężką bryłę, pozostawiając ją w dole, podczas gdy one same opadały jeszcze niżej. Wszyscy usadowiliście się obok siebie, chłonąc każdym porem ciała klimat tego miasta. Czekało na poznanie. Czekało na to, by przestać być tajemniczą plątaniną barw, by stać się wyraźnym, jasnym punktem, który porwie nie w świat snu, a zaprowadzi w świat zabaw i prosto do tego, co na końcu określi się jako smak życia.
- Hej, Suzu, opowiedzieć ci jeszcze jedną bajkę? - Kazuo leżał na ziemi, z rękoma splecionymi pod głową. Spoglądał w gwiazdy, tak jak jeszcze przed chwilą robił to Rindou, zanim zatopił się w objęciach Morfeusza. Głęboko i przyjemnie, pomimo tego, że nie mieliście do dyspozycji wygodnych łóżek i posłań. Emocje z całego dnia opadały w zatrważająco szybkim tempie. Zjeżdżały niezauważalnie, z chwili na chwilę, kiedy zmysły zaczęły się wyciszać, a zagrożenie przestało być oczywiste na każdym - W zamku mieszkała śliczna dziewczyna o złotych włosach. Była kochana przez wszystkich. Tylko nie przez swoją ciotkę, która była bardzo zazdrosna o swoją siostrzenicę. W dniu 16 urodzin ślicznej księżniczki, ciotka podarowała jej wrzeciono. Dziewczyna dotknęła ostry kolec palcem i zapadła w głęboki sen. Wrzeciono było zatrute. Śpiąca Królewna nigdy nie była tak naprawdę sama. Topiła się w snach. Zamknięta w najwyższej komnacie najwyższej wieży czekała na pocałunek prawdziwej miłości. W zamku otoczonym naszpikowanymi kolcami roślinami, które tworzyły korytarze nie do przebycia. Miały ją chronić przed złem. Przed niebezpieczeństwem. Miały być testem dla wszystkich śmiałków, którzy chcieliby pokochać królewnę. Zamek, w którym śniła, kiedyś tętnił życiem. Wystawiano tam bale i organizowano bankiety. Goście ze wszystkich prowincji zjeżdżali się do pięknych, obszernych salonów, by zobaczyć uśmiech księżniczki i usłyszeć jej śmiech. Była jak kwiat, który kwitnie nawet zimą. Rodzice wiedzieli, że Księżniczkę miała dopaść zła wiedźma, kiedy dziewczyna przeżyje swoją szesnastą wiosnę. Dlatego w dzień jej szesnastych urodzin rodzice zamknęli ją w wieży i nie wypuszczali. Dla wiedźmy mury nie stanowiły problemu. Pojawiła się szesnastej wiosny w wieży księżniczki i podarowała jej wrzeciono. Magiczne wrzeciono, które rozbudziło klątwę. Jak dla mnie? Było po prostu zepsute, a wiedźma była kunoichi, która zazdrościła księżniczce urody.
Podobno robię to źle, bo żadna moja bajka nie ma happy endu.
Do Księżniczki nigdy nie zawitał Książę.
Opowieść snuła się pośród mroków nocy. Kolejna bajka z wielu. Albo właśnie jedyna w swoim rodzaju?
- W Sogen nadal stoi zamek księżniczki i czeka ona na kogoś, kto zdoła ją uratować. Podobno na tego, kto ją ocali, czeka wielkie bogactwo. - Uśmiechnął się. - A teraz zasuwam spać, bo jutro czeka mnie pracowity dzień. Dobranoc. - Przekręcił się na bok i odpłynął w świat snów.
Noc płynęła powoli. Jakaś trójka chojraczków, kiedy miasto już ucichło, zmorzone ciemnościami, przechadzała się nieopodal wozu, coś do siebie szeptali, coś do siebie mówili. Oczy Suzu szybko wyłapały w blasku gwiazd, że są po pijani. Mężczyźni robili jakieś podejście, nawet dwa, ale zrezygnowali. Poszli do domu i tyle ich było widać. Godzina za godziną snuły się z kąta do kąta. Aż miasto zaczęło się powoli budzić na nowo.

[Suzu]

Rozmowy przy wozie milkły powoli, w miarę jak dwaj towarzysze Suzu zapadali w sen. Nie przeszkadzała im, choć z niechęcią myślała o czekających na nią godzinach wypełnionych nudą i ciszą. Źle się czuła sama z własną głową, do szczęścia potrzebowała obok innej osoby, przytomnej na tyle, by konwersacja nie pozostawała czysto jednostronna. Wciąż miała tyle pomysłów, tyle rzeczy ją bawiło, tyle pytań chciała zadać, tyle kwestii skonfrontować... Służba wartownicza to jednak niewdzięczna robota, już lepiej przedzierać się przez piaski.
- Myślałam, że pan zasnął. Zamieniam się w słuch! - ożywiła się dziewczyna, słysząc głos zleceniodawcy.
Po czym wsłuchała się w opowieść, najpierw unosząc swe ciemne brwi, potem zaś opuszczając je i marszcząc ze zdziwieniem. Nie czuła jakiejś więzi z bohaterką historii, księżniczka była w końcu piękna, a Suzia nie. Choć podobno nadrabiała trochę uśmiechem. Po diabła przyjmowała cokolwiek w dniu, gdy spodziewała się ataku? Nie potrafiła też zrozumieć tej wiedźmy, którą Kazuo-san podejrzewał o bycie kunoichi. Przecież to wcale nie uczyniło jej atrakcyjniejszą, prawda? Kobiety, pomyślała Zielonowłosa z niesmakiem. Suzia zdecydowanie za dużo czasu spędzała w męskim towarzystwie.
- Ale jaki to ma sens? Jeśli tylko pocałunek może ją przywrócić do życia, to czemu rodzice otoczyli ją nieprzebytym gąszczem zamiast zorganizować biedaczce objazdowe całowanko po okolicy i dalej? - jak dla niej wniosek mógł być tylko jeden - chyba jednak nie była wcale taka kochana, ta nieszczęsna księżniczka.
A potem uderzyły dziewczynę kolejne słowa rozmówcy. Sogen? Była pewna, że to taka tylko zmyślona opowieść. Zamek naprawdę stoi w Sogen?
- A niech to fenek porwie, Arashi, daleko jest do Sogen? - zapytała, ale oczywiście kuzyn pogrążony był we śnie.
Zawahała się.
- Przesadza pan. Ta bajka nadal czeka na swój happy end... - oczyma wyobraźni Suzka już widziała siebie zdobywającą wieżyczki zapomnianego zamku.
Ale ile lat miała teraz księżniczka? Oby nie zeschła się ze starości! No i co z tym pocałunkiem prawdziwej miłości? Kunoichi z namysłem zaczęła się przechadzać dookoła wozu, strużując. Daleko było jej jednak od prawdziwego skupienia na pracy.
Pocałować by pocałowała, a co tam, to przecież tylko połączenie warg. Ale miłość? Hmm, to może już bardziej Arashi. Albo trzeba by wynająć po drodze jakiegoś amanta, który pokaże śpiochowi, czym jest miłość. Tylko czy to dużo kosztuje...?
Gdy miasto zaczynało powoli wstawać, Suzka miała już w głowie plany na kolejną wyprawę. Celem było oczywiście Sogen, a po drodze trzeba było zwerbować, wynająć lub uprowadzić gościa, który będzie musiał potem dokonać całowania. Śpiący głęboko pan Kazuo nie mógł nawet mieć pojęcia, jak bardzo zainspirował dziewczynę swoimi słowami. I zapewne gdyby wiedział, następnym razem ostrożniej dobrałby bajkę. Dziewczyna była tak pochłonięta sprawą, że nawet nie przejęła się pijaczkami kręcącymi się w okolicy. Gdy się próbowali zbliżyć, rozsypała z gurdy piach i rozprowadziła go jak dywan na dzielącej ich drodze. Gdyby chcieli podejść, musieliby wejść na jej piaseczek.
A gdy wreszcie się zaczęło przejaśniać, podeszła do posłania Arashiego i szturchnęła kuzyna w ramię. Dość niedelikatnie, jakby spodziewała się, że jak bajkowa królewna nie będzie dało się go obudzić.
- Hej, hej, wstawaj. Jak się nie obudzisz to zaraz ci wynajmę jakąś panią dla pobudki - pogroziła, uśmiechając się złowrogo.

[Rindou Arashi]

Zielonowłosy zasnął bardzo szybko, nawet nie wiedział kiedy jego oczy zamknęły się a on udał się swoim umysłem do krainy morfeusza. Sen, którego tak bardzo wyczekiwał nie był szczególnie interesujący. Jego wzrok wrócił na szerokie, pustynne równiny, gdzie między piaskami kryła się niejedna tajemnica. Niczym wielki sokół przelatywał nad kolejnymi wydmami, przyglądając się toczącemu pod spodem życiu. Był on wolny, mógł udać się gdzie chciał i zobaczyć co tylko zapragnął, dokładnie jak w trakcie swojej aktualnej przygody wraz z Suzu. Nic ich nie ograniczało, mogli zwiedzić co tylko zapragnęli, udać się tak, gdzie kończył się świat, zobaczyć śnieżne szczyty, gęste lasy, wzburzone morza. Nie ważne jakie po drodze czekały ich niebezpieczeństwa, Arashi czuł, że we dwójkę sobie poradzą, tak jak te dwa szybujące w powietrzu sokoły. sen trwał i trwał i zdawało się, że nie będzie miał końca, jednak w pewnej chwili między chmurami zaczął brzmieć coraz wyraźniejszy, znajomy głos. Nim udało mu się odkryć kto za nim się kryje, otworzył oczy i dostrzegł przed sobą uśmiechniętą Kuzynkę.
Śpiący marionetkarz nie ruszał się zbytnio szczególnie, tak jak ułożył się z dłońmi na zwojach, tak też się ocknął. Dobudzenie go także nie było jakąś szczególnie ciężką sztuką, już po kilku szarpnięciach jego oczy otworzyły się, koncentrując, na znajdującej się nieopodal twarzy. A więc w ciągu nocy nie działo się nic ciekawego, bezpiecznie przetrwali, co oznaczało, że niedługo mogą ruszać w dalszą drogę. Chłopak przeciągnął się i usiadł, krzyżując nogi.
Dzień Dobry Suzu, jak ci się spało? - uśmiechnął się i sięgnął do płaszcza, który leżał obok niego. Wyciągnął z jednej z kieszeni zwój i odpieczętował z niego pachnące bułeczki z nadzieniem. Przewaga zamykania jedzenia w zwojach, zachowuje się jak zatrzymane w czasie, dzięki czemu można mieć ciepłe, pachnące wypieki z jeszcze ciągnącym się w środku serkiem. Sobie wyciągnął dwie, podając taką samą ilość swojej kuzynce, po czym wyciągnął jeszcze dwie pomarańcze, których sok rozmieszał z wodą, przygotowując szybkie śniadanko.
- Widzę noc była spokojna. Jaki jest nasz plan na dzisiaj. Pewnie chcemy trochę tutaj posiedzieć, nim ruszymy w dalszą drogę. Masz pomysł na kolejny cel, czy znowu bierzemy jakiś transport w dal?? - zasypał ją kilkoma pytaniami, przy okazji zajadając się pysznością. Niby to on planował wyprawę, jednak coś mówiło mu, że dziewczyna będzie miała kilka uwag do wtrącenia, co może trochę namieszać w ich dynamicznie zmieniającej się trasie.

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

43 Tak, chyba jednak nie była aż tak kochana, skoro wszyscy opuścili zamek, zostawili księżniczkę i zamknęli ją za groźnym murem, który odstraszał wszystkich, którzy chcieli za niego zajrzeć. Nie zawsze wszystkie dzieci były chciane. Nie zawsze matki tuliły je w swoich ramionach jak największe ze skarbów i kiedy cokolwiek im się działo - ruszały na ich ratunek nie zważając na cenę. Nie każdy miał osobę tak bliską, by liczyć na nią we dnie i w nocy, z którą mógł ruszyć w daleką podróż bez strachu, że wbije ci nóż między oczy. Już nawet nie w plecy. Wszystko po to, byś w ostatnich chwilach mógł oprzytomnieć i zdać sobie sprawę z tego, co zrobiłeś. I jak mocno spierdoliłeś sprawę ufając skorpionowi.
Tylko że Kazuo nie był skorpionem i nie zatopił waszego statku, kiedy płynęliście na drugą stronę. Nie była nim też Suzu i nie był nim Arashi.
Słońce zaglądało pod powieki i szturchało do pobudki. Nawet dwa słońca. Jedno miało zielone włosy i rozbrajający uśmiech, a to drugie powoli wynurzało się zza budynków. Wasz zleceniodawca również się przebudził z przeciągłym "Dzień dooobryyy", które pokryło się z ziewnięciem, gdy się podniósł i zaczął przeciągać. Zjadł z wami śniadanie, podziwiając nieznaną mu dotąd sztukę wyciągania świeżego jedzenia ze zwojów. Bardzo pomysłowe i wygodne. Po posiłku mężczyzna ruszył na targ, by zakupić tam jednego konia i jednego wynająć na tych parę dni, dopóki ten jego nie wydobrzeje. Do tego musiał dokupić nową uprząż. Wrócił po paru godzinach. Spędzanie czasu w takim bezruchu dla poszukiwaczy przygód nie było niczym przyjemnym, ale wyglądało na to, że rzeczywiście Suzu miała sporo do opowiedzenia. I sporo do odespania. Konie zostały zaprzęgnięte i ruszyliście kawałek poza mury miasta - blisko, na piechotę było może z 15 minut spokojnym spacerkiem. Lokacja pośród pól była naprawdę urokliwa. Bliskość innych domostw nie dawała poczucia kompletnego wyobcowania i samotności. Na miejscu już pracowali robotnicy. Prace wstępne? Cholera wie. Coś przekopywali, coś zwozili. Skoro na wiosnę mieli zaczynać to musieli dobrze przygotować grunt.
- Dziękuję wam za wspólną podróż. - Rzucił w waszym kierunku dwie sakiewki po 600 ryo. Nie było w niż żalu, który istniał po to, by można się było cieszyć z powitań. Pomimo tak krótkiej drogi chyba zaskarbiliście sobie tutaj przyjaciela. Kogoś, do kogo będzie można zawsze zerknąć, by posłuchać o kolejnej bajce. By zapytać, czy już coś słyszał o wielkich skorpionach, z których pancerzy można by było robić zbroje i tarcze. - Nie wydajcie na głupoty. W kupieckich miastach o to łatwo. - Błysnął zębami w uśmiechu i jakby nigdy nic zagarnął was w ramiona, by oddać przyjacielski uścisk. - Niech was Amaterasu prowadzi przez wszystkie drogi. - Poklepał was po plecach i ruszył w swoją stronę. W kierunku swojego domu, który miał tutaj powstać. Gdzie miał się zatrzymać na dłużej i pozwolić się spętać, zamiast ewoluować w jastrzębia, dla którego nie ma żadnych graniczeń. Który mógł frunąć tam, gdzie chciał. Tylko czy to nie była właśnie jego wolność? Z ludźmi tak jest, że miewają pokrętne marzenia. I czasem, gdy już się spełnią, z goryczą przychodzi im odkrywać, że marzenia nie są po to, by je spełniać.
Marzenia są po to, by o nich śnić.
Zapominać, czy jest się człowiekiem, który śni o tym, że jest motylem, czy jest motylem, który śni o tym, że jest człowiekiem.
Złapani.

Misja zakończona sukcesem ♥ Do wstawienia do oceny po waszych dwóch postach kończących ♥

[Suzu]

- Wstawaj. Jedziemy całować księżniczkę w Sogen - zachichotała dziewczyna, nie siląc się wcale na jakiekolwiek dokładniejsze wyjaśnienia.
Zamiast tego przyjęła pachnące śniadanie, od razu wgryzając się w pierwszą bułeczkę. Zdążyła zgłodnieć przez noc, a jej zwoje zawierały tylko zapas wody i jakieś sucharki na czarną godzinę. Czarniejszą niż to, co miała nareszcie za sobą. Wiedziała przecież, że trzeba po prostu przeczekać trochę czasu i doczeka się pysznego jedzenia od kuzyna. Oczywiście Arashi jej nie rozczarował, choć drugą bułeczką podzieliła się z panem Kazuo, co w jej przypadku było niemałym dowodem sympatii. Suzka bardzo lubiła jeść.
- Niech pan uważa na siebie! - zawołała jeszcze, gdy zleceniodawca udawał się rano na swoje sprawunki.
Nie prosił o osobistego ochroniarza, a ona po całej nocce zbyt się rozleniwiła, by zaproponować to z własnej inicjatywy. No i tyle miała do opowiedzenia Arashiemu! Bajka o śpiącej księżniczce w jej wersji nie brzmiała pewnie tak interesująco jak wtedy, gdy opowiadał ją pan Kazuo, ale on był już specjalistą przecież. Ciężko dorównać jego poziomowi.
- I rozumiesz, ten zamek podobno dalej tam stoi, a w nim laska uśpiona przez złą kunoichi. Skoro i tak nie mamy konkretnego kierunku, równie dobrze moglibyśmy to sprawdzić - tłumaczyła z zapałem, jak dla niej to w ogóle nie było się nad czym zastanawiać - I potem nawet będziemy mogli odwiedzić pana Kazuo by przekazać, co tam znaleźliśmy! Może nawet okaże się, że zdołamy napisać dla niego szczęśliwe zakończenie jakiejś historii?
Obecny koniec był zupełnie niesatysfakcjonujący. No czy to nie okropne? Całe życie mieć nad głową fatum, z którego nikt i nic nie może cię wyzwolić? Sama idea predestynacji wywoływała w Zielonowłosej niesmak. Nie potrafiła też zrozumieć, że ludzie rodzą się już z określonymi ograniczeniami. Sama była dość utalentowana, uparta też na tyle, by nadrabiać ewentualne braki, a do tego jeszcze należała do klanu, który przetrwał ciężką histoczyną próbę i odbił się od dna by odzyskać dawną świetność. Jej własne doświadczenia mówiły, że jeśli będziesz o coś walczyć, w końcu ci się uda. Że dopiero, gdy coś osiągniesz, przekonasz się tak naprawdę, czy w twojej mocy było to osiągnąć. A marzenia, te zdecydowanie są do spełnienia! Najważniejsze jednak jest to, by umieć sobie potem znaleźć kolejne... Bo jeśli tylko się o czymś śni za długo, można skończyć jak ta księżniczka, która pewnie nie ma już żadnej nadziei.
- Odwiedzimy pana na pewno! I przywieziemy ploteczki, i opowieści, i historie różnych ludzi, żeby pan mógł opowiadać nowe bajki! - wyściskała go na pożegnanie, szczerząc ząbki - Oby się tu panu wszystko udało jak najlepiej. I niech pan o nas nie zapomni! - dodała, to niesamowite jak bardzo można się przywiązać do kogoś, z kim dzieliło się raptem krótkie mgnienie swojego życia.
A po wszystkim co? Pozostało im powrócić do miasteczka i dokonać przygotowań dla kolejnej podróży. Suzu ziewnęła przeciągle, choć nie zamierzała jeszcze kłaść się spać. Ciekawość pchała ją naprzód, miasteczko z pewnością miało wiele do zaoferowania dwójce podróżnych z sakiewkami u boku. Słowa "nie wydajcie na głupoty" w rzeczywistości brzmiały dość kusząco, choć kunoichi od początku wiedziała, na co przyjdzie jej przeznaczyć zarobione pieniądze.
- Życie na pigułach nie jest tanie - westchnęła ciężko, poprawiając szarfę z gurdą - Zaczepimy o sklep, dobra? Zanim wydam na mniej przydatne głupoty...
Jej kontrola chakry wciąż pozostawiała wiele do życzenia, niestety. Nie zdawała sobie z tego sprawy wtedy, na pustyni, gdy jedynym wyzwaniem było odnalezienie zagubionego fenka sąsiadki. Mimo wszystko na twarzy miała pogodny uśmiech, czuła bowiem, że sporo zyskała już na samym początku ich wyprawy. A braki, jak to braki, nadrobi się ciężką pracą.

Dziękuję Koalko ♥ Na pewno wrócimy po więcej ^^

[Rindou Arashi]

Pożywne śniadanko to było to, czego aktualnie potrzebowali po tak przebojowym ostatnim dniu. Zielonowłosy obudził się rześki i zregenerowany, dzięki czemu z jego ust nie schodził uśmiech. Pałaszował przygotowane wcześniej jedzonko, wysłuchując opowieści Suzu. A więc udało jej się już ustalić dokąd wyruszają dalej. Chłopak nie słyszał zbyt wiele o Sogen, wiedział jedynie, że jest położone w wielkim, gęstym lesie. Ciekawiło go, co taka gęstwina może skrywać, dlatego też nie zastanawiał się zbyt długo i przytaknął, zgadzając się na taki obrót spraw. Przynajmniej on sam nie musiał się teraz głowić nad kolejnym celem i mógł zająć się innymi sprawami. Dalsza rozmowa zboczyła na przeróżne tematy, podczas których Zielonowłosy chciał ustalić plan na dalszą część dnia. Postanowili, że odpoczną sobie dzień tutaj, nim wyruszą dalej, więc trzeba było uzupełnić zapasy, dowiedzieć się co słychać w świecie i poszukać dalszego transportu.
Kiedy kupiec wrócił, zielonowłosy pomógł mu w przetransportowaniu wozu na plac budowy. Na szczęście nie było zbyt daleko i już po kilku minutach znaleźli się na miejscu. Po mimo zimy prace już trwały, robotnicy zbierali materiały i szykowali się do poważniejszych zadań na nadciągającą wiosnę. Okolica była bardzo przyjemna, do miasta można było szybko dotrzeć, a jednak dzięki usytuowaniu poza nim, zyskiwało się sporo ciszy i spokoju.
- Na pewno zawitamy tu jak będziemy wracać. Miło było Pana poznać i dziękujemy za historię. Następnym razem odwdzięczymy się tym samym. - uśmiechnął się do pracodawcy i odebrał od niego wynagrodzenie. Szkoda było żegnać się, gdyż bardzo mu odpowiadało to towarzystwo, jednak pora ruszać w dalszą drogę i pisać kolejne strony przygody zielonowłosego duetu.
- Sklep, a potem może jakaś dobra knajpa. Zjadłbym coś, a może przy okazji wpadniemy na kogoś kto będzie wiedział coś ciekawego. - poczochrał Suzu po głowie i powolnym krokiem skierował się w stronę miasta, gdzie miał rozpocząć się kolejny epizod ich pierwszej przygody.

[Suzu]

Suzu, jak to Suzu, nie troskała się specjalnie nad kolejnym krokiem. Zaplotła ramiona za głową, wędrując ulicą wraz ze swoim kuzynem. Nie rzucali się już w oczy jak kilkanaście godzin temu, kiedy to przemierzali ten odcinek na wozie zaprzężonym w marionetkę. Kupiecka osada była tak pełna kolorów i życia, że nawet ich nietypowe włosy wydawały się zupełnie zwyczajne. Dziewczyna pomyślała o monetkach, które gniotły się właśnie w ich sakiewce, po czym bez dalszych wątpliwości zmuszona była zaproponować nieco dłuższe zakupy.
- Może rozejrzyjmy się, czy nikt nie ma promocji? Potrzebna mi piguła na odnowę chakry, byłoby dobrze, gdyby sprzedawali je tu taniej niż u nas... - nadzieję miała, w końcu kupcy zawsze narzekali, że tak ciężko przedostać się do nich szlakami przez pustynię.
Wszystko wskazywało jednak na to, że wcale nie znajdą tu niższych cen. Wędrując bez pośpiechu mijali kolejne witryny, za którymi spoczywały przedmioty wyceniane tak samo, jak u nich za piaskami. Aż zdumiewające! Nadymała policzki coraz bardziej, powoli docierało do niej, że wcale nie zaoszczędzi dzięki podróży ku centrum kontynentu.
- W ogóle to jak myślisz? Bylibyśmy w stanie zabić tego pająka w taki sposób, by później jeszcze było co zbierać? - zapytała, kuzyn z reguły lepiej analizował takie rzeczy, w związku z czym wolała zapytać go o zdanie.
Ona sama niespecjalnie widziała ich szanse w tej kwestii, kto wie jednak, może gdyby wyjść z inną strategią? Praca zespołowa przecież otwiera możliwości tam, gdzie samodzielnie nie można wiele zdziałać. A oni mieli naprawdę szeroki wachlarz możliwości, współpracując.

[Rindou Arashi]

Szybko wrócili do miasta i już w spokoju spacerowali sobie uliczkami, przyglądając się mijanym knajpom, sklepom i innym lokalom. Ponieważ była to jedna z głównych ulic, było co oglądać, więc co jakiś czas zatrzymywał się aby przyjrzeć się witrynie. Nie planował póki co robić zakupów, miał wszystko czego potrzebował, a dzięki zleceniom w trakcie podróży chciał zaoszczędzić na kolejną kukiełkę. Takie życie, wszystkie oszczędności wydajesz na broń a potem modlisz się, aby przypadkiem przeciwnik nie spalił ci jej jedną ognistą techniką.
- Nie spodziewałbym się tutaj jakichś mniejszych cen, w takich centrach przeważnie jest nawet drożej niż na takim krańcu świata jak u nas. - zasmucił Suzu, po czym wskazał na jeden z wiszących w pobliżu szyldów sklepu ze sprzętem dla Shinobi.
- Możemy tam zajść jeśli potrzebujesz. - Arashiego bardziej interesowały lokale z jedzeniem, gdyż od śniadania minęło trochę czasu a jeszcze nie w pełni wypoczęte ciało wymagało energii.
- No cóż, zaskoczył nas, poza tym mieliśmy wóz do ochrony. To on był łowcą. Jeżeli mielibyśmy polować na nie w celu pozyskania ciał, to my byśmy mieli przewagę i nie musielibyśmy uciekać się do tak szybkich i brutalnych metod jak prasowanie piaskiem. Jakby się odpowiednio przygotować, kilka moich kukiełek z ostrzami i asekurujący je twój piasek powinny dać radę. Mogłabyś na przykład oplatać jego kończyny, tak aby nie mógł nimi ruszać a ja po prostu wbił bym w niego długie ostrze.- od taki prosty plan wymyślił na poczekaniu. Zapewne dałoby się zrobić to lepiej, jednak jak na kilka sekund myślenia to chyba całkiem nieźle. Arashi zatrzymał się przed drzwiami do sklepu i otworzył drzwi wpuszczając do środka Suzu. Sam wszedł za nią, zamykając je i przyglądając się temu co chciała kupić, być może i jemu przyjdzie coś do głowy.

[z/t] Arashi i Suzu

[Tsuyochi]

W zmieniającej się scenografii, Tsuyochi nie dostrzegał niczego podejrzanego. Co jakiś czas zerknął to w jedną, to w drugą stronę, ale wszystko zdawało się zwyczajne. Gdyby nie strach w oczach Kotomi nie byłby tak uważny. Dziewczyna przy pierwszej okazji wzięła nogi za pas. Kierowała się zapewne instynktem miejscowego, a skoro miejscowy uznaje ucieczkę za najrozsądniejszą opcję, to pewnie tak właśnie było.
- Biznesmen? - spytał nie kryjąc rozbawienia - W takim razie będzie bardzo rozczarowany. Mój asortyment wyczerpał się w czasie minionej nocy.
Czego może chcieć? Bynajmniej nie chodzi mu o pewne części ciała wykonane w krysztale. - zastanawiał się Tsuyochi. Stopniowo zaczynał się coraz bardziej denerwować. Obrzydliwe ubranie, dziury w pamięci i na dodatek już prawdopodobnie narobił sobie wrogów. O bólu chorego oka nie wspominając. Wszystko było tak niejasne, że nie wiedział teraz co za bardzo ze sobą zrobić. Na pewno nie mógł się wycofać. Zastanawiał się... Nie miał na niego czekać ktoś o imieniu Satoichi?
- Kim jesteś?

[Uchiha Izanagi]

Ścigając ogień
Misja rangi C [7/30] Tsuyochi - Już ci powiedziałem, prawda? Kimś, kto pomaga Yukimichi-samie w rozwiązywaniu problematycznych sytuacji. - mówi twój przewodnik, ponownie pokazując ci swój profil, na którym dostrzegasz delikatny uśmiech. Ewidentnie nie chce przedstawiać ci się z imienia i nazwiska - choć po prawdzie, to twoje pytanie nie było na tyle precyzyjne. Prowadzi cię właśnie przez obok świątyni Bishamona, której kształt wyrasta po waszej prawej. Chociaż zadymka dalej dość skutecznie ogranicza twoją widoczność, to czujesz, iż teren zaczął się wznosić, a do tego chyba skręciliście nieco na prawo - czyli prawdopodobnie na wschód.

- Ach, no i oczywiście nie chodzi nam o to, żeby czerpać znikomy zysk z twoich umiejętności tworzenia kryształów. Jesteśmy świadomi, iż gdybyś ich nie podtrzymywał, dość szybko zaczęłyby kruszeć, Tsuyochi z klanu Kōseki. Mój mocodawca ma na myśli inny rodzaj współpracy. To on ci jednak wszystko wyjaśni. - dodaje, pozostając irytująco tajemniczym. Niemniej, czegoś się dowiedziałeś - najwyraźniej ktokolwiek cię usidlił, zna twój klan i wasze rodowe zdolności.

W międzyczasie, po waszej lewej wyrasta mur odgradzający od ulicy jakiś większy teren miasta. Szybko docieracie do drewnianej bramy, przy której straż trzyma dwóch strażników, uzbrojonych we włócznie i w lekkich pancerzach. Gdy was widzą, salutują twojemu towarzyszowi, przepuszczając was do środka - a następnie giną w zadymce, tak samo jak i sam mur. Ruszacie zatem wyłożoną dopasowanymi do siebie kamieniami drogą, wijącą się nieco pod górę pośród niskich krzaczków, obecnie pokrytych śniegiem. Na samej drodze widać ślady kół - najwyraźniej niedawno ktoś zmierzał do posiadłości... lub ją opuszczał.

[Seifū]

Przez pierwsze pięć sekund chłopak myślał, że naprawdę uda mu się nie wchodzić w głębokie odmęty złości Satsumo. Niestety człowiek lubi się mylić. Oszukiwanie samego siebie sprawiło, że człowiek czuł się wolny, przynajmniej przez te kilkanaście sekund, kiedy mógł prawdziwie uwierzyć w swoją wizję. Przynajmniej takie wytłumaczenie miał Seifū, który z uporem maniaka starał się wykorzenić z myśli możliwość jakiegokolwiek starcia orężem. Wiedział czym groziło posyłanie w kierunku mężczyzny kunaia, dlatego starał się oszczędzić na czasie, który mógłby spożytkować poprzez wymyślenie ucieczki.
Jedno spojrzenie w lewo, jedno spojrzenie w prawo i niebieskowłosy wiedział już, że nie obejdzie się bez starcia. Patrzył na wstającego mężczyznę i bez żadnych skrupułów wraz z jego powstaniem podniósł obie dłonie na wysokość klatki piersiowej, łącząc je przy tym w pieczęć tygrysa (寅, Tora). Białe mleko, które zaczęło powstawać w okolicy trzydziestu pięciu metrów od nastolatka, musiała wzbudzić niemały podziw w oczach dzieciaka, który panicznie trzymał się jego pleców, jak rzep. Seifū był świadom, że przesyłka, którą chłopiec musiał dostarczyć, jest w jego ręku, dlatego nie mógł pozwolić na zbytnie zbliżenie się oponentów.
- Teraz trzymaj się mocno i postaraj się nie odzywać. - szepnął, na tyle głośno by młodzieniec na plecach usłyszał. Bez żadnego ostrzeżenia, kiedy tylko oponenci zorientowali się, co zaczęło się dziać, a mgła ograniczyła widzenie na nawet mniej niż metr, momentalnie ruszył w kierunku ściany kasyna, po której wbiegł, jakby było to zwyczajne podłoże. Mając głowę na karku, był świadom przyszłego zaskoczenia młodzieńca, dlatego też po skończeniu pieczęci, wyciągnął ze spoconej dłoni chłopca pakunek i złapał za jego nogi, chcąc utrzymać go w razie najgorszych ewentualności. Jego plan był dosyć prosty, ponieważ wystarczyło tylko dobiec na dach i przemieścić się w stronę, którą wcześniej obrali.

---

Nazwa

Suiton: Kirigakure no Jutsu

Pieczęci

Tygrys

Zasięg max Suiton: na D - 35 m średnicy, na C - 50m średnicy, na B - 75m średnicy, na A - 100m średnicy , na S-125m średnicy

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 za podtrzymywanie)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Ciekawa technika Suitonu, pozwalająca użytkownikowi na wytworzenie bardzo gęstej mgły, przez którą właściwie nikt nic nie widzi. Shinobi staje w specjalnej pozycji (prawa ręka składa połowę pieczęci Barana, drugą zaś podnosi się nad głowę) i zaczyna wydzielać z siebie chakrę Wody. Im wyższa ranga danego shinobi, tym dłużej można utrzymać mgłę. Trzeba też zaznaczyć, że wytworzona zasłona nie jest w stanie oszukać doujutsu takich, jak Byakugan lub Tsujitegan. Sharingan jednak zostanie w niej zmylony.

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

KONTROLA CHAKRY C = 101% - 10% = 91%