Przydrożna polana w cieniu drzew

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO
"We are bound"
1/15



Planned a great escape
Keep the wolves away
Together we can hide like runaways

Patrzysz w niebo nad osadą, rozluźniony, zrelaksowany.
Błękitny przestwór jest kryształowo czysty, nie ma na nim ani ptaka, ani chmur - jakby życie uległo nicnierobieniu, słodyczy lenistwa, rozpłynęło się w cieple wiosennego dnia. Co jakiś czas lekki wiaterek porusza gałęziami, które pokryły się już liśćmi i pąkowiem kwiatów. Wiśnie zaczynają już rozkwitać, zieleń okrywa korony starych śliw i innych drzew.
Jest cicho. Spokojnie. Nic, tylko zasnąć, odpocząć, zostawić za sobą rzeczywistość - bo przecież nie chce mi się.
Ale natura nie znosi próżni. Gdy inni odpoczywają, to właśnie ty musisz się wyrwać ze snu, z lenistwa, powrócić do działania, choćby bardzo ci się nie chciało, bo przecież to wszystko jest tak cholernie męczące! Po co wstawać z miękkiej, nagrzanej słońcem trawy? Po co załatwiać kolejne nieistotne sprawy? Gonić za sławą? Mocą? Potęgą? Co cię obchodzi, że syn sąsiada jest już uznanym, sławnym Akoraito i ma zakusy na Sentokiego? Ty wolałbyś zostać wiecznym Dōkō, nic nie robić, wiecznie leżeć, odpoczywać, mieć wszystko głęboko gdzieś.
Właśnie w tej chwili, gdy już prawie, prawie zasnąłeś, ogrzany i ukochany przez wiosnę, rozlegają się szybkie kroki, wręcz bieg. Chwilę potem czujesz silny uścisk, ktoś cię próbuje obudzić, postawić na nogi. Podnosząc powieki, widzisz postawną, niską, bardzo poważną służącą swojego dziadka, Toshiko - kobietę w średnim wieku, ubraną w brązowo-niebieskie kimono z motywem fal i sandały, której długie, granatowe włosy, spięte prostym rzemykiem, przetyka już siwizna. W jej oczach, przypominających kolorem korę drzewa, widać zmieszane uczucia.
-Yami-sama, Yuno-sama poważnie zachorował. Ma wysoką gorączkę i wymiotuje, ciągle boli go głowa i brzuch. Pański dziadek i rodzice wyjechali dziś rano do znajomych i wrócą dopiero za dwa tygodnie, więc przyszłam zapytać, co mam robić. Lekarstwa nie pomagają, a lekarz rodziny jest na urlopie.
W jej głosie czuć napięcie. Jest tylko służącą, kobietą z klasy niższej, nawet gdyby chciała, nie może zrobić zbyt wiele. Nauczono ją słuchać rozkazów, podlegać.
Gdyby to miało być lepsze, spokojniejsze, podlegałbyś w sumie każdemu. Obojętnie, kto by ci wydawał polecenia i jakie, dostosowałbyś się, bo przecież nie chce mi się - a może nie mogę?... Nie mogę się uwolnić od dręczącego, sztywnego świata pełnego zasad? Więc nie bronię się, leżę, bo tak jest lepiej? Bo łatwiej jest być zwykłym dōkō?
Kochasz brata, to fakt. Wychowałeś się z Yuno razem pod jednym dachem, jesteście ze sobą blisko.
Teraz też powiesz: nie chce mi się?
Cień padający od ciebie i Toshiko pada na trawę. Służąca machinalnie zrywa jakiś dmuchawiec, przesuwa po nim palcami, pozwalając, by nietrwały puch rozwiał się na wietrze - jak marzenia tych Yumichika, którzy odeszli od kariery kupieckiej i stałych dróg, niczym twój opór.

[Yami]

Człowiek wraca z trudnej, długiej, męczącej, wyczerpującej wręcz podróży i dowiaduje się, że po kilku godzinach od rozpoczęcia tego wymarzonego wręcz spokoju i chwili wytchnienia wszystko musi zacząć się walić. Ojciec, którego jeszcze wczoraj widziałem gdzieś wyjechał, nie wiadomo po co, na co. Ojciec w interesach, a po dziadzie to wszystkiego można się spodziewać. Pewnikiem pojechał do dalszej rodziny aby tak wyciskać z kuzynostwa tyle ile dusza zapragnie, sadystyczny pierdziel. Młody nigdy nie chorował, pewnikiem chciał przed wyjazdem wzbudzić litość ojca aby ten nie posłał go do jakiejś mniejszej wioski z poselstwem albo cholera go wie co jeszcze. Życie syna kupca jest dość ciężkie, uwierzcie mi. Przewróciłem się na drugi bok, tak, że Toshiko miałem za plecami.
- Doskonale wiesz, że sam zżerałem wilcze ziele aby tylko uniknąć dodatkowych obowiązków. Młodemu też o tym patencie wspominałem, pewnikiem zjadł za dużo dlatego gorzej to wygląda. Zrób mu zimny okład i napar z rumianku bądź siemienia lnianego. Tak musiałem się leczyć z mojego sposobu. Jak się nie sprawdzi po godzinie to będę musiał się z nim rozmówić.
Pomachałem lekko ręką dając dziewczynie do zrozumienia, że to wszystko co mam do powiedzenia w tym temacie. Nie byłem lekarzem. Wszystko co wiem na temat porcjowania leków i medykamentów by wzbudzić odpowiednie stany organizmu nauczyłem się sam tylko dlatego aby uniknąć dłuższej wyprawy zleconej mi przez któregoś z członków rodziny. Młody o mym sposobie kiedyś się ode mnie dowiedział. Poinformowałem go co i jak, jakich roślin powinien się wystrzegać i ile liścia rozgryźć w zębach. Możliwe, że pomylił się przy wyborze rośliny albo rzeczywiście był chory. Jednak co mogę w tym przypadku zrobić? Litować się nad nim? Się by chłopak raczej wkurzył niż poczuł lepiej, przecież doskonale go znam.
- Toshiko, zapomniałbym o jednym. Miałaś nie zwracać się do mnie zwrotem "sama", nie przepadam za nim.
Ciekawe jaki będzie ostateczny efekt po tej godzinie. Muszę nabrać sił w razie czego. Myśląc to zamknąłem powieki próbując zapaść w sen.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO
"We are bound"
3/15



Kobieta przez dłuższą chwilę patrzy na ciebie uważnie. Poprawia włosy, a zmarszczki na jej twarzy rozbiegają się promieniście, kiedy z uśmiechem ci się przygląda. Ten patent, który zastosowałeś, jest...niecodzienny, ale jakie ona ma prawo, by cię oceniać? Jest przecież tylko służącą, zatrudnioną, by wykonywać wszystkie polecenia pracodawców, i nikim więcej. Gdyby to, co powiedziałeś, rzeczywiście miało związek z wilczym zielem i lenistwem, z którego zdążyłeś się zrobić już sławny, wówczas zastosowane przez nią metody i lekarstwa zadziałałyby. Nie zamierza ci odpuścić słodkiego lenistwa, przejęcia odpowiedzialności za brata i za całe to zamieszanie. Nie leży to ani w jej dobrej, ciepłej naturze, ani w dobrze opłacanej pracy, którą musi spełniać. W tych czasach nikt nie może uciec od jakiegoś procentu odpowiadania - dbasz o siebie, o rodzeństwo, o przyjaciół, o rodziców, o wiele innych osób. Nikt na to nie narzeka: czymś musisz obciążyć siebie i swoją osobowość, sprowadzić się w jakieś ryzy, w przeciwnym razie twoja natura będzie przypominała nieokiełznanego, ale ślepego konia.
Nadmierna wolność, której pozwolisz się ponieść, oddasz się w namiętnym akcie w blasku księżycowych świec, stanie się dla ciebie zgubą. A gdy nowe możliwości przejmą nad tobą władzę, spadniesz - jak ten koń - w przepaść.
-Myślisz, że tego nie przewidziałam, paniczu?-pyta nieco kpiąco, rozbawiona taką możliwością. Aż za dobrze zna wasze wybiegi, metody uciekania od tego, co wam wyznaczono, od zadań, które powierzali wam ojciec, matka, dziadek i zapewne również czcigodna babcia. Przygryza wargę, strzepując z ubrania jakiś zbędny pyłek. Gdyby tylko wszystko dało się przewidzieć, byłoby łatwiej.
-Przewidziałam i taki scenariusz, ale to nie zatrucie wilczym zielem. To jakaś choroba, która jest mi nieznana, a jak powiedziałam, lekarz rodziny wyniósł się na urlop, inni albo nie chcą przyjść, albo są zajęci...A Yuno jak cierpi, tak cierpi.
Marszczy brwi. Jej głos staje się twardy, ocieka władczością. Pierwszy to raz służąca zdobywa się w swoim życiu na taki ton wobec syna swoich chlebodawców, jednak nie ma większego wyboru. Albo to, albo zdrowie młodszego z braci Yumichika. W razie czego poniesie konsekwencje takiego zachowania.
-Obchodzi cię twój własny brat, czy nie?!-podnosi w końcu głos.-Ruszaj się wreszcie i wracaj do niego do domu! Już!

________________________________________________________________________________________
Zrób sobie teraz posiadłość i pisz tam pierwszy.

[Yami]

Głęboko westchnął. Był to dźwięk świadczący o mym zmęczeniu tą nietypową sytuacją. Zaraz po nim podniosłem się do pozycji siedzącej, wierzchnią część stóp złączyłem, a rękoma zaparłem się o kostki. Pustym spojrzeniem przerzedzałem źdźbła trawy tuż przed sobą. Wcześniej przygniecione przez moje nogi, teraz podnosiły się własnymi siłami do swego pierwotnego kształtu.
Rozwarłem własne wargi chcąc coś powiedzieć lecz powstrzymałem się. Czy to były właściwe słowa, które pragnąłem wypowiedzieć? Czy w pełni przekażą to co aktualnie czuję? Westchnąłem ponownie i spojrzałem na błękitne niebo.
- Czy się martwię? Zapewne tak. Tylko powiedz mi co mam w tej sprawie zrobić? - odwróciłem się i spojrzałem na ubraną w kimono dziewczynę, która już tyle lat służyła mej rodzinie. - Nie jestem lekarzem. Nie mam sposobności by w jakiś sposób mu pomóc. - ponownie westchnąłem i spojrzałem się w niebo - Inną sprawą jest, że młody nie chciałby abym go widział w takim stanie. Znam go dobrze.
Tak. Skoro nie mogę nic zrobić to czemu mam się zamartwiać? Toshiko przecież już sprawdziła wszystkich lekarzy. Jeśli Ci odmówili, pomimo świadomości iż ofiarowana przez nich usługa byłaby dla nich korzystna zapewne nie tylko materialnie, to nie miałem jakichkolwiek sposobności aby pomóc. Miałem dosłownie związane ręce. Mogłem więc się zamartwiać, wyrywać włosy z głowy i obgryzać paznokcie lub spokojnie położyć się na polanie, wpatrywać w błękitne niebo i zastanawiać się co by tu zrobić, aby się nie narobić.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO
"We are bound"
5/15



Zimne spojrzenie Toshiko przeszywa cię od stóp do głów, a stara służąca głęboko wzdycha. Zna cię od dziecka, pamięta, jak płakałeś w ramionach swojej matki zaraz po porodzie, jak leniwie leżałeś, bawiąc się wiatraczkiem, w przeciwieństwie do twojego brata. Twój brat, Yuno...O tak, Yuno był idealnym synem. Takim energicznym, żywiołowym, chętnym do zabaw i poznawania świata, podczas gdy ty wolałeś leżeć i przymykać zbyt ciężkie powieki, czekając, aż coś się zmieni. Prycha pogardliwie. Twój dziadek miał rację: jako jedyny w rodzinie jesteś żałośnie bezużyteczny. Nie robisz nic produktywnego, całe życie spędzasz na haniebnym obijaniu się, nie przynosisz wymiernych zysków ani korzyści rodzinie Yumichika. W kupiectwie nie wolno pozwalać sobie na słodkie lenistwo, przerwy, odpoczynek - trzeba wciąż i wciąż pracować, czyhać na okazje, zbierać nowe możliwości, zawierać znajomości z przydatnymi ludźmi, których potem wykorzysta się w cennych interesach. Sprzedać drożej, kupić taniej, oto motto rodziny Yumichika! Im wyżej postawiony człowiek, tym lepiej się negocjuje; zimne krążki ryou przemykają się między palcami, kiedy zawierasz z kimś kontrakt, żenisz się z kobietą, której nigdy nie kochałeś, a która może czeka na coś więcej, jakąś więź? Stajesz się niewolnikiem swoich zasad, działasz, bo wiesz, że tego wymaga rodzina, a mafia z Shigashi no Kibu nie odpuszcza, zwłaszcza, jeśli raz wejdziesz z nimi w układ. Jest to jak pakt z diabłem, oddajesz duszę w zamian za wymierne korzyści...ale nikt chyba tego nie żałował - a przynajmniej nie w twojej rodzinie.

-Jak zwykle-parska z irytacją w głosie. Podchodzi bliżej, po czym zdziela cię otwarcie z całej siły pięścią w głowę, nie zdążasz się nawet cofnąć, więc zaciśnięta dłoń ląduje centralnie na twojej czaszce. Jest wyraźnie wściekła.-Najlepiej leżeć z rzycią do góry i niech stara Toshiko się martwi! Niech wszyscy inni się martwią, bo przecież pana monte dupa nic nie obchodzi! Pewnie, co masz się martwić, niech brat zdycha z bólu na łóżku, bo tak ci wygodniej! Wiesz co, paniczu Yami? Spodziewałam się po tobie chociaż resztek empatii! Ale czego ja oczekuję po śmierdzącym leniu, który całymi dniami tylko się wyleguje, podczas gdy wszyscy inni na niego pracują, bezużytecznym darmozjadzie!

Tupie nogą, z jej oczu wystrzelają wręcz błyskawice. Przenośnie, oczywiście. Wokół wciąż jest ciepło, wygodnie, przyjemnie, jakiś ptak zanosi się ćwierkaniem, a niewielkie obłoczki na niebie przybrały kształt żółwia, jaszczurki i psa. Jest to tak ciekawa gra świateł i kolorów, że zapewne patrzyłbyś na nią przez resztę życia, starzejąc się na tej łące...

Toshiko odchodzi szybkim, pełnym złości krokiem w kierunku posiadłości. W pewnym momencie jednak się zatrzymuje, wykonuje obrót w twoją stronę. Poły jej kimona furkoczą, kiedy wykrzykuje z gniewem:

-Powiem twojemu dziadkowi, Yami-san, jak się przejmujesz sprawami tego domu, kiedy jego nie ma! Jestem pewna, że obdarzy cię dodatkowym treningiem!

Wykrzyknąwszy to, rozeźlona ze wszech miar kobieta przyspiesza kroku, kierując się w stronę posiadłości Yumichika. Nie obchodzi jej już, czy za nią pójdziesz, czy nie, nie odwraca się, by to sprawdzisz. Żałosny, rozpuszczony gówniarz, umieścić go w piwnicy o chlebie i wodzie i natychmiast nauczyłby się moresu wobec starszych, odpowiedzialności. I ktoś taki ma być głową rodziny Yumichika w przyszłości? Czasami Toshiko naprawdę nie pojmuje wyroków bogów - o ileż lepiej dla rodziny byłoby, gdyby trudne obowiązki związane z tą posadą przejął na siebie Yuno-san. Jest do tego o wiele odpowiedzialniejszy.
Mimo wszystko nie może się lekko nie uśmiechać, gdyż gniew nie przyćmił w niej jeszcze macierzyńskich uczuć. Ale czy nie jest na nie za późno? Teraz, gdy wykrzyknęła tyle karcących, gorzkich, pełnych jadu słów, obraziła syna pracodawcy? Pewnie zostanie zwolniona, jeżeli Yami-san poinformuje o tym ojca. Cóż, trudno; nie żałuje tego. Nigdy tego nie żałowała.

It's just a game of truth or dare

[Yami]

Zamknąłem powieki i przewróciłem się na bok. Znowu nie miałem nic do roboty, jak miło. Znaczy byłoby miło gdyby nie spadł na mnie grom z jasnego nieba w postaci pięści służki, która zaczęła bluzgać w moją stronę. Ku jej szczęściu nie byłem człowiekiem, który uważał się za lepszego tylko i wyłącznie dlatego, że urodziłem się w lepszym domu. To mogło spotkać każdego, więc jakim prawem miałbym decydować o wyższości innych ludzi skoro rolę zagrał czysty fart. Dodatkowo już dawno uodporniłem się na wszelkie wyzwiska kierowane w moją stronę. Spływają po mnie jak po maśle. Więcej siły zużyłbym próbując wykłócać się o pierdoły ostatecznie nie dochodząc do niczego, tylko do własnego psychicznego zmęczenia. Teraz było trochę inaczej bo doszedł męczący fizyczny ból, który powinien jednak odejść, a wraz z nim rozterki, które mogłyby mnie dręczyć.
Gdy Toshiko skończyła swój wielki wywód ziewnąłem głośno, tak aby słyszała (w swej dobroci jednak potrafię być wredny), a następnie dalej w pozycji leżącej uniosłem dłoń w geście pożegnania dając jej do zrozumienia jak niewiele udało jej się ugrać w brutalnych jej czynach.
Szum liści, wiatru i otaczający zapach lenistwa, był dla mnie najlepszym lekiem. Nie był nim jednak dźwięk ustającego chodu kobiety, która dorzuciła parę zdań, które wybiły mnie z tego przyjemnego stanu.
Dodatkowy trening u dziadka.
Słysząc te słowa gwałtownie poderwałem się z ziemi i spojrzałem w stronę wściekłej kobiety, której twarz wykrzywiał się w nieprzyjemnym dla oczu grymasie, a głos drżał z wściekłości. Znała mnie dość dobrze, wie czego nie jestem w stanie ścierpieć. Co potrafi zniszczyć całą mą przyjemność, w kilka chwil. Wiedziała to i wykorzystała w najgorszy możliwy sposób. Szantaż. Nie ma innych słów, którymi można określić jej działania.
Oczy miałem rozwarte szeroko lecz nie trwało to długo, gdyż musiałem przeanalizować sytuację w jakiej się znalazłem, co doprowadziło do zamknięcia powiek.
Toshiko gra nie czystko, kieruje się teraz emocjami, więc istnieje szansa, że tylko mnie podpuszcza. Doskonale wie, że podniesienie ręki na syna swego pracodawcy w tych czasach może skończyć się dla niej nieprzyjemnie, nie mniej jednak dała się ponieść emocjom. Możliwym jest, że doskonale zdaje sobie sprawę, że nie będzie mi się chciało iść w tej sprawie do ojca, co pozwoliłoby na dokonanie takiego, a nie innego czynu. Jeśli na mnie nakabluje zawsze istnieje możliwość wykręcenia się z wszystkiego lecz szansa na to jest dość niska. Gdybym został zapędzony w kozi róg prawdopodobnie przypuściłbym atak w postaci raportu z dzisiejszego zajścia. Problem tkwi w tym, że ona zawsze mogła uznać, że wszystko zmyśliłem.
NAJGORSZE w tym wszystkim jest to, że prawdopodobnie to jej uwierzyłby ojciec, nie mi. Mam już na swoim koncie kilka... nieprzyjemnych sytuacji, gdzie Toshiko jest wzorową służką domu. Komu człowiek uwierzy osobie, która nic nie robi i chce się zawsze wymigać od obowiązków, czy osobie, która te obowiązki zawsze spełnia z pełną dbałością.
Byłem na straconej pozycji. Ta krótka analiza doskonale mi to pokazała. Nie mogę zrobić nic aby powstrzymać ten mroczny bieg wydarzeń. Choć jest jedna możliwość. Nie zależnie którą wybiorę zawsze będę na przegranej, pracującej pozycji.
Uśmiech na mojej twarzy gwałtownie się wykrzywił, a zimna kropla potu spłynęła z człona na policzek, a stamtąd skapnęła na ziemię. Nie miałem wyboru.
Podniosłem się gwałtownie i potruchtałem do Toshiko.
- Poczekaj! Już idę, ok?
Gdy dopadłem jej prawego boku, spojrzałem w ziemię. Przegrałem. Rozpocząłem mój pochód w stronę własnego domu.

z/t

[Hikaru]

Siadając na jednym z obalonych konarów Hikaru westchnął. Nie z powodu zmęczenia ani upału, ale pod wpływem refleksji na temat swojej przyszłości. Teoretycznie wszystko stało przed nim otworem, zarówno kariera w klanie, bycie najemnikiem, a nawet i ścieżka przestępstwa i egoistycznych korzyści. We wszystkim tym brakowało mu jednak... czegoś.
Spojrzał w kierunku przerzedzonej gęstwiny leśnej w poszukiwaniu śladów życia nieco bardziej rozwiniętego niż insekty. Miejsce to było jednak opuszczone, nie słyszał jednak nawet popołudniowego ćwierkania ptaków. Wszystko to sprawiało, że polana wydawała mu się dziwnie pusta, jakby odcięta niewidzialną zasłoną od reszty świata. Z tego powodu stanowiła zresztą doskonałe miejsce na postój, na który chłopak przeznaczył sobie jakiś kwadrans.

[Harran]

Misja rangi D Hikaru
[1/15] Młody shinobi siedział spokojnie na przypadkowym konarze, który de facto wyznaczał początek polanki, która pięknie roztaczała się tuż przy drodze. Siedząc dumał nad swoją przyszłością. Z jednej strony wybrał już swoją życiową ścieżkę. Jest shinobi. Podstawowe pytanie jednak brzmi: jakim będzie shinobi? Czy zapisze się w historii jako paragon, wystawiany wszystkim dzieciom za wzór, czy może postrachem niewinnych, którego imię będzie wymawiano ze strachem? Kto wie, może poświęci się również służbie pieniądzom, aby dzięki swoim umiejętnościom stać się bogaczem? Nagle jednak jego zadumanie zostaje przerwane. Hikaru podniósł głowę, aby zobaczyć co jest źródłem hałasu i jego oczom ukazał się pędzący w pełnym galopie młody mężczyzna. Jego pęd szybko jednak został przerwany. Koń najwidoczniej zmęczony zabójczym tempem potknął się o jakiś korzeń wystający z traktu i zwalił się na ziemię, zrzucając jednocześnie jeźdźca tak, że ten wylądował niemalże u stup młodego shinobi.

[Hikaru]

A jednak - miejsce to nie było tak puste, na jakie się wydawało. Najpierw doszedł do uszu chłopaka rytmiczny stukot kopyt, a później oczy zobaczyły to, co wcześniej wychwyciły uszy. Traktem pędził na swoim wierzchowcu jakiś jeździec. Nie byłoby to w tym miejscu nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że ów człowiek zaliczył poważnie wyglądający wypadek. Koń, który najwyraźniej miał już po prostu dojść, potknął się i runął całym ciężarem, a jego właściciel potężnie wyrżnął o ziemię. Wylądował przy tym tuż obok bruneta, który dopiero po chwili podniósł się i podszedł do niego.
- Mogę jakoś pomóc? - kucnął, spoglądając na nieznajomego.

[Harran]

Misja rangi D Hikaru
[3/15] Przypadek sprawił, że młody jeździec zleciał ze swojego konia niemalże tuż pod nogi niemalże równego mu wiekiem shinobi. Na tym jednak podobieństwa w chwili obecnej się kończyły. Shinobi spokojnie siedział na zwalonym konarze i przypatrywał się zaistniej sytuacji. Jeździec natomiast, który wyglądał na typowego gońca, leżał na ziemi dosyć głośno jęcząc z bólu. Gdy Hikaru mu się przyjrzał zauważył, że jego noga wygląda dosyć dziwnie. Była nietypowo wygięta w miejscach, które zazwyczaj się nie wyginają i najwidoczniej owe wygięcia sprawiały wiele bólu. Ciszej zachowywał się koń, który upadłszy zrzucając jeźdźca leżał teraz na boku nerwowo dysząc i charcząc, pozwalał spływać pianie ze swojego pyska. Całość ogólnie rzecz biorąc nie wyglądała najlepiej. Pomiędzy poszczególnymi jękami boleści ranny mężczyzna usłyszał jednak pytanie shinobiego. Odwrócił się więc w jego stronę i powiedział:
- Jeśli nie jesteś jakimś pieprzonym lekarzem, to wątpię. Chyba złamałem sobie cholerną nogę. I cholera trafiło mi się to akurat wtedy gdy jestem spóźniony z dostawą.

[Hikaru]

Hikaru dostrzegł szybko, że sytuacja jeźdźca nie jest kolorowa. Jeszcze mniej kolorowa była sytuacja konia, ale... cóż, mleko się rozlało. Ten gość miał złamaną nogę i postrzępione nerwy.
- Może i nie pomogę twojemu zdrowiu, ale mógłbym pomóc ci w dostarczeniu przesyłki. Albo dostarczeniu cię do lekarza. A w zasadzie i w tym i w tym... - stwierdził bez cienia emocji. Co jakiś czas zerkał na konia i na jakieś źródło wody, by ulżyć spragnionemu zwierzęciu. Odnośnie zaś tego człowieka, to rzeczywiście - mógł mu pomóc - ale w zasadzie wszystko zależało tylko od niego.
- Jeśli masz jakieś wątpliwości, to... jestem shinobi. Myślę, że mogę ci pomóc - stwierdził niechętnie ujawniając swój status. Ale co mógł stracić? Jeśli nieznajomy poprosi o pomoc, to i tak będzie musiał się dowiedzieć. Jeśli nie, to i tak zapewne nigdy się nie spotkają.

[Harran]

Misja rangi D Hikaru
[5/15] Beznamiętny ton Hikaru nieco kłócił się z jego bardzo szczodrą ofertą pomocy. Nie znał w końcu kompletnie młodego mężczyzny, widział go pierwszy raz na oczy. Swoją mową ciała nie okazał żadnego podniecenia, ani specjalnego zainteresowania wypadkiem, który właśnie miał miejsce na jego oczach. Mimo to oferta pomocy była w gruncie rzeczy kompleksowa. Młody shinobi co prawda nie mógł udzielić żadnej pomocy lekarskiej i zająć się najwyraźniej złamaną nogą, jednak z miejsca zaoferował się dostarczyć przesyłkę, albo przetransportować rannego do medyka.
- A skąd żeś ty, cholera, taki pomocny się znalazł, co? - rzucił nieco nieufnie jeździec -Nieważne. Potrzebuję pomocy, a darowanemu koniowi do ust się nie zagląda. A jak już o koniu mowa. Do dupy z takim wierzchowcem. Z tego już nic nie będzie. Ledwo godzinę na nim cwałowałem, a ten już zaczyna rzęzić i patrzy jak tu mnie z grzbietu zrzucić. Zabij go lepiej na miejscu, zanim następnym razem niecnota zrzuci kogoś z siebie tak, że nieszczęśnik skręci sobie kark.

[Hikaru]

Chłopak wysłuchał tego, co miał do powiedzenia wciąż nieprzekonany do niego podróżnik. Nie dziwił mu się zbytnio - dostał ofertę pomocy od kogoś, kogo zupełnie nie znał, a kto nie wyglądał na miłego przyjaciela. Trudno - pomyślał. Nie miał zamiaru bawić się w udawanie jakiegoś pomocnego przygłupa.
- Pomogę ci za wynagrodzeniem. Masz całą drogę żeby przemyśleć co nim będzie - rzucił, po czym oddalił się na kilkanaście kroków. Na kwestię o koniu tylko spojrzał jeszcze raz na leżące wciąż na drodze zwierzę i nie zareagował.
Hikaru sięgnął do pojemnika. Już sekundę później twór gębowy jednej z jego rąk ze smakiem przeżuwał białą substancję, dzięki której, jak zwykł to określać brunet, świat może ujrzeć prawdziwą sztukę.
Chwilę później stał już przed nimi wielki, biały ptak.
- Polecimy tam, gdzie chcesz. Ale nie za darmo. Co w ogóle przewozisz? - zapytał Dohito, pomagając mu wejść na zwierzęcy środek transportu.

[Harran]

Misja rangi D Hikaru
[7/15] Koń wciąż ciężko dyszał i sprawiał wrażenie, jakby w ciągu kilkunastu następnych minut i tak miał dokonać swojego żywota, niezależnie od tego co zrobi Hikaru. Młody shinobi jednak postanowił nie skracać jego życia. Zamiast tego użył swojej niezwykłej gliny oraz równie niezwykłych zdolności. Glina smakowała tak jak zwykle i już po chwili przed shinobim stał piękny biały ptak, zdolny unieść zarówno młodego Dohito, jak i rannego jeźdźca.
- Niech to szlag. Wiedziałem, że tak będzie. Z miejsca było widać, żeś, cholera, nie jest z takich co pomagają, bo im bliźnich szkoda. Jasne, zapłacę ci. Za te fajerwerki, co je przewożę, mam obiecane 500 ryo, o ile się nie spóźnię. Jak mi pomożesz, to połowa z tego jest twoja. Mnie opłacenie medyka i tak pewnie wyniesie więcej niż ta suma, więc i tak wpadnę w długi, ale jeśli nie dostarczę tego pakunku, to równie dobrze mogę już od razu się powiesić, bo nie będę miał po co wracać do domu.

[Hikaru]

Hikaru na uwagę o tym, że nie jest wolontariuszem szukającym tylko komu zrobić la... to znaczy przysługę, nie mógł się powstrzymać od mimowolnego uśmiechu. W porę jednak odwrócił głowę i znowu ściągnął usta, nie dając nic po sobie poznać. Zareagował tak dlatego, że osoba która wypowiadała te słowa była jeszcze dalej od ideału altruisty.
- Ty też nie wyglądasz na kogoś, kto kiwnąłby palcem nie mając wcześniej zapewnionego wynagrodzenia. Znam ludzi, którzy na moim miejscu zabiliby cię wykorzystując twoją niesprawność i zabrali co tam przy sobie masz. Doceń mnie.
Zainteresowało go natomiast to, co przewozi nieznajomy.
- Masz przy sobie materiały wybuchowe? Do czego ich używasz? - pozwolił sobie na więcej śmiałości niż normalnie. Gdyby przewoził perły, bursztyn czy nawet złoto, Dohito nie zwróciłby nawet uwagi. Ale coś, co można było użyć do tworzenia piękna? To już całkiem inna sprawa.
- Odnośnie wynagrodzenia, to umowa stoi. Jeśli nie będziesz za dużo gadał, to może nawet zejdę z ceny. I pamiętaj - gdyby nie ja, nie miałbyś ani medyka ani dostarczonej przesyłki. Potraktuj mnie więc tak, jak gdybym zwyczajnie pozwolił ci uniknąć większego zadłużania się. A teraz wskazuj kierunek - trochę za dużo się rozgadał, ale cóż, tego wymagały okoliczności. Niechętnie, bo niechętnie, musiał mu wytłumaczyć warunki współpracy. No i te fajerwerki...