Dom Seinaru

[Akashi]

MIsja Seinaru cz. 2
27/30

Nasz młody wojownik, który bohaterko bronił swoich księżniczek, ten który bohaterko wskoczył dla jednej z nich w pociski wroga by uchronić jej ciało przed penetracją nimi. Teraz zajmował się kuchnią, a że nie miał zbytnio mięsa postanowił stworzyć zupę jarzynową, co mu szło dość sprawnie, do momenty gdy do kuchni wkroczyła Yuri, a on skaleczył się nożem w palec dodając marchwi nieco czerwieni swojej krwi. Pierwsza reakcją dziewczyny było przejęcie się czy nic poważnego się Tobie nie stało, ale dość szybko sobie uświadomiła, że to była jej wina i nieco posmutniała słuchając twoich wyjaśnień, jednak sama nie była w stanie nic powiedzieć jednak obserwowała z uśmiechem na twarzy twoją reakcje i sprawną ewakuacje do innego pomieszczenia pod pretekstem umycia się i przebrania w czyste ciuchy. Oj sprytnie mój drogi przyjacielu, twe znaki w jej kierunku były dość wyraźne. Prawda, że ma piękne ciało? Jednak ty zostawiłeś ją sama w kuchni, a ona biedna zajęła się gotowaniem za Ciebie gdy ty dokonywałeś umycia swojego ciała i opatrzenia już dwóch ran. Po paru ładnych minutach byłeś dużo świeższy, czyściejszy, a przede wszystkim nabrałeś pewności siebie, przez co mogłeś wrócić do kuchni gdzie zostawiłeś Yuri, w samym progu mógł Cię już zaatakować wspaniały zapach jaki roztaczał się po całej kuchni, a sama dziewczyna stała przy kuchni, jednak już nie przy garnku z samą wodą, ale wypełnionego już warzywami. Uczta dla nosa, wspaniały zapach, ktoś tutaj na prawdę umiał bardzo dobrze gotować i niestety ty raczej z nią przegrywasz w przedbiegach w tej dziedzinie. Gdy młoda dama tylko zauważyła twoją ponowną obecność w kuchni, pomachała do Ciebie ręką, tak byś podszedł bliżej, a następnie wręczyła ci łyżkę z odrobioną zupy, żebyś mógł spróbować i samemu ocenić jak smakuje jej potrwa. Zwłaszcza że sam zapach i wygląd robi wielkie wrażenie, a to nie jest koniec gotowania. A twój malec, którym tak wcześniej się przejmowałeś, spał sobie smacznie obok kominka grzejąc się przy tym. Zajął dla siebie najlepsze miejsce, a ty zostałeś z niemową sam na sam. Po około pięciu minutach jednak ta samotność została przerwana. - Halo! Jesteś ktoś tutaj? Gdzie ja jestem? - wykrzyczała, dziewczyna w sąsiednim pokoju, najwyraźniej już się obudziła, może warto iść ją nieco uspokoić. Bo zapewne nieźle się boi i nie wiem co z nią się dzieje. Jednak zbyt wiele czasu na wyjaśnienia nie miałeś względem niej. Niedużą chwile później rozległo się pukanie do drzwi. - Otwierać. Tutaj straż wyspy Teiz, wiemy, że ktoś przebywa w tym domu. - dało się usłyszeć głos dobiegający zza drzwi, jednak niestety niezbyt miły, a jak otworzyłeś drzwi, mogłeś zobaczyć piątkę rosłych mężów tej ziemi, uzbrojonych po zęby. - Jest pan zatrzymany pod zarzutem morderstwa. Pan i wszyscy pańscy goście udadzą się z nami. - powiedział jeden z nich gdy tylko ujrzał Cię w drzwiach. Chyba nie będzie dane Ci niczego dzisiaj zjeść.

Jeżeli idziesz ze strażnikami z/t tutaj

[Seinaru]

Obudził się w swojej własnej sypialni. Pamiętał wszystko co wydarzyło się w tunelu, lecz ta refleksja przyszła dopiero potem. Na początku poczuł na sobie ciepłe uczucia Yuri i towarzyszącego jej strażnika oraz psa. Objął ją jednym ramieniem gdy rzuciła mu się na szyję i jedynie lekko przytulił. Nie sądził, że jest się z czego cieszyć. Znowu kogoś zawiódł. Spojrzał pytająco na dziewczynę jednak ta zaprzeczyła głową. Cany nie było już na wyspie i nie wiadomo czy kiedykolwiek w ogóle uda się ją odnaleźć. Stojący obok mężczyzna poinformował go jednak o jakimś tropie. Wyglądało na to, że nie wszystko jeszcze stracone.
Kei postarał się usiąść na łóżku, lecz wciąż odczuwał duży ból w boku.
- Dziękuję, ale chciałbym jeszcze odpocząć... - Położył się z powrotem i odwrócił od nich głowę. Po chwili usłyszał dźwięk zamykanych drzwi, a pokoju nie napełniał już żaden dźwięk oprócz jego własnego oddechu. Myślał o ostatniej walce w tunelu. O jego porażce, poniżeniu i zrozpaczonym krzyku Cany, który teraz wwiercał mu się w głowę. Szybko znowu zasnął. Potrzebował jeszcze więcej czasu na uspokojenie się i powrót równowagi. Po kilku dniach leżenia i opieki Yuri stanął w końcu na nogi. Przez ten czas "porozmawiali", choć Seinaru w głębi duszy wierzył, że dziewczyna bardzo żałuje tego, że Kei nie zdołał uratować jej przyjaciółki. Niemniej jednak została, opiekowała się nim i dbała aby niczego mu nie brakowało. Niedługo później samuraj mógł wyjść na świeże powietrze i znów pooddychać powietrzem na Teiz, dookoła swojego domku. Nie był teraz już jednak tym samym pasterzem. Drzemała w nim wielka chęć rywalizacji, stawania się silniejszym i nieustraszonym, aby jak najszybciej przygotować się i wyruszyć ponownie na poszukiwania porwanej. Sprowadzi ją tu z powrotem, na pewno. Niech tylko ona wytrzyma. Niech wytrzyma jeszcze trochę dłużej...

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Mężczyzna w kimonie, z kataną i wakizashi u boku, rozglądnął się po okolicy, mrużąc czujnie czarne oczy. System rozsianych wokół domków farmerskich sprawiał, że czasami ciężko było odnaleźć ten jeden, ten konkretny, ale akurat do tego poprowadziło go kilka pytań. I sama straż - chociaż strażnicy nie przyszli i osobiście nie odprowadzili samuraja. Ubiór niespodziewanego gościa był nienaganny - czysty, wyprasowany, wymuskany do każdego posta, by mógł dumnie reprezentować siebie i co najważniejsze - Pana, któremu służył. Ciężko jednak zachować całkowitą nienaganność, kiedy trzeba było się przedzierać przez rozmoknięte, błotniste drogi, ale do tego każdy się tutaj przyzwyczaił. Trochę brudu na butach nie było żadną hańbą dla wojownika. Zatrzymał się przed drzwiami twojego domostwa i zabębnił parę razy mono pięścią czekając, aż ktoś otworzy.
- Seinaru Kei. - To nie było pytanie, to było stwierdzenie. Mężczyzna pokłonił się zgodni z zasadami dobrego wychowania i zaraz wyprostował, by spoglądać ci w oczy. Jego wejrzenie było mocne, silne, stanowcze - taki sam zresztą był jego głos.
- Daimyo Miyaki Tadatoshi-dono wzywa cię do stawienia się przed nim dzisiejszego południa. - Krótko, zwięźle i na temat co? - Będzie oczekiwał na ciebie w siedzibie władzy. Tak więc. - Wyprostował się jak strona, naprężając, by zaraz pokłonić głęboko. I po prostu odejść, nie wyjaśniając, dlaczego zostałeś wezwany, dlaczego masz się stawić, ani nawet nie pytając,
czy masz ochotę. Raczej Daimyo nie interesowała twoja "ochota".

[Seinaru]

To chyba na razie było na tyle. Dzień powoli dobiegał końca, a który Seinaru pomimo treningu uważał za kompletnie stracony. Był dziwnie pusty, a on sam miał wrażenie, że nie wykorzystał go w pełni. Był dziwnie milczący i to nie Yuri, lecz dopiero psiak wieczorem spowodował uśmiech na jego twarzy. Młody szczeniak był nad wyraz żywiołowy i gęba po prostu sama uśmiechała się na jego widok.
- Wygląda na to, że ciągle chce się bawić. - Powiedział do Yuri, gdy serwowała ona obiad. Niema dziewczyna była wspaniałą gospodynią, a jej przejawy życzliwości względem niego powoli zmieniały jego zdanie na temat tego, że może ona odczuwać do niego żal o utracenie Cany. Cóż więcej mógł zrobić? Dał z siebie wszystko i narażał życie dla nieznajomej, czy naprawdę powinien siebie winić? Z takim pytaniem w głowie zasnął, a o poranku był już prawie pewny odpowiedzi. Zanim jednak z kimkolwiek się nią podzielił udał się ponownie na trening od samego rana przed swój domek.

  Ukryty tekst

Gdy Seinaru nieco się odświeżył i oboje zasiedli do stołu (razem z pieskiem), do jego drzwi ktoś zapukał.
- Hm? - Kei podniósł głowę spod miski i spojrzał na psiaka, który od razu zareagował z entuzjazmem na nowy zapach i dźwięk.
- Musimy Cię w końcu jakoś nazwać... - Kei spojrzał na niego i na Yuri i zdał sobie sprawę, że przecież ona i tak go nie zawoła. Ouch.
Otworzył drzwi i jego oczom ukazał się bardzo elegancki jegomość, który nawet nie czekał na powitanie czy zaproszenie do środka. Daimyo? W sensie że on do pałacu? W głowie Keia momentalnie pojawiła się kolejna groźba oskarżenia o coś, może to ostatnie wydarzenia dotarły do głowy wyspy?
- Jasne, jasne... - Odparł pośpiesznie pierwsze co ślina przyniosła mu na język. Zaraz jednak zreflektował się.
- Uhm... oczywiście nieznany-sensei-dono... - Odkłonił się mężczyźnie jeszcze niżej, zamknął drzwi i wrócił jeść zupę.
Zamierzał stawić się na wezwanie jak najszybciej. Nie miał pojęcia jakim władcą jest ten cały Sashimi-dono, dlatego wolał nie sprawdzać tego już przy pierwszym spotkaniu.
- Wyjdę na chwilkę... teraz naprawdę postaram się być przed wieczorem... - Powiedział do Yuri gdy zarzucał na ramię torbę, a na plecy płaszcz. Chwycił w dłoń swój kij i wyszedł z domu... gdzieś? W sumie to nawet nie wiedział gdzie powinien iść, nie zbadał jeszcze całej wyspy, ale tubylcy powinni chyba wiedzieć gdzie urzęduje ich miłościwie panujący?

z.t.

[Seinaru]

- Yuriii... - Seinaru wrócił już do domu po wizycie u Tadatoshiego i od razu zaczął szukać wszędzie dziewczyny. Nie widział jej od razu i zaczął od razu martwić się o to, czy nic się jej nie stało. Ostatnie wydarzenia bardzo uwrażliwiły go na tym punkcie, dlatego poczuł ulgę, gdy dziewczyna zaspana pojawiła się w drzwiach jego sypialni. Pod jego nieobecność tylko się zdrzemnęła.
- Oh, przepraszam, że Cię obudziłem... - Było już dość późno, a za oknami już ciemno. Nie było nic dziwnego w tym, że zarówno ją jak i szczeniaczka zmorzył sen. Kei poszukał czegoś do jedzenia gdy oznajmiał jej krótko po co został wezwany do siedziby władcy i jaki dostał przykaz.
- Tak więc jutro z samego rana wyruszam na koronację i na turniej. Do czasu moje powrotu chciałbym pozostawić dom i... Itachiego pod Twoją opieką...- Spojrzał na nią i zobaczył skinienie głową, lecz nieco smutne.
- Obiecuję, że odnajdę i uratuję Canę, ale teraz nie mam szans. Muszę się wzmocnić... - Dopowiedział jej i po chwili poczuł na szyi jej przytulańca. Miała ogromne serce, lecz przede wszystkim rozumiała chyba co on teraz przeżywa.
Po kolacji Seinaru poświęcił jeszcze dużo czasu na zabawę ze swoim szczeniaczkiem. Rozczulał go ten mały pieszczoch, który do tej pory bardziej przywiązał się do Yuri, niż do niego. Cóż... na wszystko przyjdzie jeszcze czas.
Następnego poranka Kei był już gotowy do drogi. Miał na sobie płaszcz, torbę z pieniędzmi, a w ręku kij. Wyruszył skoro świt, głaszcząc tylko psa na pożegnanie, zanim jeszcze wstała dziewczyna.

z.t.

[Seinaru]

Nareszcie dotarł do swojego spokojnego, cieplutkiego domku. Nie było go aż tak długo, a mimo wszystko stęsknił się za swoim szczeniakiem i Yuri, którą znał przecież jedynie powierzchownie. Niemniej jednak gdy ponownie pojawił się w drzwiach, dziewczyna przywitała go bardzo ciepło i nawet nieco bardziej wylewnie, niż się tego spodziewał.
- Hejooo... - Odpowiedział tylko domownikom, licząc oczywiście swojego pieska, który jeszcze nie do końca zdążył zapamiętać jego zapach. Szybko zdjął męczące go ciuchy i pierwsze co zrobił po przyjeździe to wziął długą, relaksującą kąpiel. Tego chyba było mu potrzeba - poczuć się jak u siebie ponownie, wyjść z mokrą z łazienki i przejść do kuchni, gdzie Yuri poczęstowała go uśmiechem i posiłkiem, a szczeniak zaczął go obwąchiwać i poznawać. Było cicho, tak jak chciał.
Opowiadał jej o wszystkim co zobaczył w Cesarstwie, a on nawet gdyby umiała mówić, pewnie by mu nie przerwała. Chciał wierzyć w to, że słucha go z zainteresowaniem i chyba widział to w jej oczach. Nie tylko podparła ręką podbródek, ale również czasem otwierała usta na kilka sekund, gdy opowiadał o kulminacyjnych momentach walk, które stoczył. Pokazał jej nawet wisiorek który otrzymał za zwycięstwo, a potem zwierzył się z samobójstwa Shijimy. Będzie musiał nauczyć się żyć bez niego, ale był przecież jeszcze Hayami, który miał niedługo go odwiedzić. Wyglądało na to, że w jego życiu nadszedł nieco spokojniejszy okres odpoczynku i stagnacji.
Spędził na swojej farmie kilka miesięcy. Pies nieco urósł, zaprzyjaźnił się z nim i zostawał wiernym towarzyszem spacerów po zielonym Teiz. Oprócz tego Kei wykonał kilka niezbędnych napraw w obejściu, aby nadawała się ona do zamieszkania w czasie zimy i aby nadchodzące mrozy nie zniszczyły jego lichego majątku. Wiódł przez ten czas naprawdę beztroskie i spokojne życie pasterza bez owiec, jednak nie zaprzestawał również treningów, kształcąc się w sztukach walki, aż w końcu uznał, że jest gotowy na spotkanie z przeznaczeniem, jakim była próba odbicia Cany, przyjaciółki Yuri, z rąk porywaczy. Zanim jednak ruszył na niebezpieczną misję, postanowił zaczekać aż dołączy do niego Hayami.

[Seinaru]

O tej porze roku, na Teiz robiło się już naprawdę chłodno i nie zawsze przyjemnie. Sielska aura coraz częściej zamieniała się w siarczysty mróz, a jego życie tutaj stawało się coraz trudniejsze. Nie było jednak przez to mniej przyjemne. Prace wokół gospodarstwa zmieniały się wraz z sezonem, Itachi rósł jak na drożdżach, a niema yuri zdawała się już całkiem dobrze zadomowić w jego kuchni i życiu. Oczywiście nie mogła tutaj zostać na zawsze, Seinaru po porażce z porywaczami Cany nie zamierzał szarżować, lecz cierpliwie czekał na Hayamiego, którego wypatrywał na brzegach klifu co kilka dni. Takie spacery były niezwykle relaksujące, a przy tym zawsze mogłoby przynieść coś nieoczekiwanego.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

When you realize time
Look up to the stars in the sky
Knowing all.


Szedł powoli wąską, piaskową ścieżką wzdłuż klifu, kierując się światłem gwiazd i swoją własną pamięcią. Tutaj znajdowała się grupa kamieni, tam rosło drzewo, tu wówczas siedział ptak o szeroko otwartym dziobie, ówdzie z kolei rosły krzewy...Teraz krajobraz był zimny, cichy, ale i na swój sposób piękny. Początki mrozów przywitał Hayami jakby z ulgą - te miesiące, podczas których nie widział przyjaciela, na swój sposób go i wzmocniły, i osłabiły. Powracał w rodzinne, lazurowe strony, spowite słodyczą smutku i dojrzałości, obarczone dumą bardziej niż ktokolwiek inny, niż jakikolwiek inny kraj, z nowym bagażem doświadczeń i wspomnień. Ze słowami i sercem, jak zawsze, gotowym do bohaterstwa.
Piasek i żwir, a potem kamyczki, chrzęściły cicho pod jego stopami. Uśmiechał się do siebie, szukając znajomych elementów. Taak...Dobrze było tu wrócić. Tutaj był dom. Tu był ten oczekiwany spokój, o który tak gorąco się modlił, którego szukał w uśmiechach, słowach, spojrzeniach, w akwarelach myśli i dotyku. Nagle Hayami poczuł się tak lekki, wyciszony, spokojny, jak nigdy dotąd - po prostu był. I ta lekkość bytu, tak słodko obejmująca go jak marząca o szczęściu młoda narzeczona, sprawiła, że młody samuraj stanął znów na klifie, jak wtedy wiosną. Wpatrzył się w błękit, gwiazdy, niebo i morze - i tak jakoś na chwilę zapomniał, kim jest. Zapomniał o ciężarze, którym sam się obarczył, o odpowiedzialności dźwiganej z taką samą łatwością jak plecak czy yari, a jednak cięższej niż cokolwiek innego. Zapomniał, że nazywa się Hayami Akodo, że powinien być przecież niewzruszony i mężny niczym lew. Po prostu stał i myślał - o czymś konkretnym? Chyba nie. Rozpuszczone włosy igrały z wiatrem, a spokojne spojrzenie złotych oczu mierzyło bezkresne otchłanie, jakby kogoś tam szukało. Jakby odpowiadało na ciche, martwe wołanie z nieba.

The color of sorrow
Makes one realize that they need
The peacefulness of the night sky.

Nawet nie zauważyłby, gdyby ktoś zaszedł go teraz od tyłu - stracił czujność w haniebny sposób, to fakt - ale przecież nie mógł bez przerwy wytężać zmęczonych zmysłów. Nie mógł rozważać miliona scenariuszy i porównywać ich z zasadami bushido, dokkodo i innych dróg, jakimi winien był się kierować. Każdemu należało się trochę spokoju, zwłaszcza po tych wszystkich zawirowaniach życia. Stało się ono morzem, po którym płynęliśmy, Przyjacielu, bezkresnym oceanem wieczności, którą kiedyś osiągniemy (bez różnicy, czy wierzyliśmy w bogów, czy nie, wszak bowiem śmierć jest równa dla wszystkich), a ty sam żeglarzem, który mimo wszystko poczuł się zmęczony wiecznym mierzeniem się z tym, co nieuniknione. Dotarł do rodzinnych wód, na ziemie, które go wychowały, które były świadkami jego pierwszych misji, jego uśmiechów, łez, słów, ciężkich treningów i zabaw z rodzeństwem. Do krainy smutku, która nabierała barw...

Koloru nocnego nieba.

[Seinaru]

Osobliwe było to spotkanie. Hayami stojący na klifach i Seinaru, który znalazł go tam podczas wieczornego spaceru, wpatrzonego w błękit. Prawie w tym samym miejscu, w którym młody samuraj przybył na Teiz po raz pierwszy, podczas tej swojej... pielgrzymki? Kurcze, on zawsze miał na wszystko swoje własne, jakieś oficjalne nazwy. Gdyby jednak porównać ten duet teraz do tego sprzed roku, oboje poharatani byli cięciami i bliznami, wzmocnił ich nie tylko trening i podróże, lecz również życie. Ostatnie dwanaście miesięcy dla każdego z nich przepełnione było wyzwaniami, walką i na koniec bólem po straci bliskiej osoby. Kei nie podszedł go niezauważenie, lecz powitał serdecznie, przynajmniej jak na swoje standardy.
- Przywołuje wspomnienia, co? - Powiedział zamiast zwyczajowego "cześć", pytając o ten konkretny klif niedaleko swojego domu i morski krajobraz, który rozciągał się przed nimi. Słońce już prawie całe zanurzyło się w falach, nie dając im wiele czasu na powrót do domu przed zmrokiem.
- Chodźmy, na pewno jesteś zmęczony po podróży. - W samym płaszczu i z kijem w dłoni, bez zbroi, Seinaru zaprowadził przyjaciela do swojego domu, gdzie już raz, wtedy jeszcze razem z Shijimą, spędzili sielskie kilka dni zanim ruszyli odprowadzić Shi na Hyuo, a tak naprawdę zanim wplątali się w Bitwę o Mur. Tym razem jednak było inaczej, rolę trzeciego w towarzystwie spełniła niema Yuri, a rolę czwartego Itachi, który teraz był już prawie dorosłym psem.
- To Yuri - niema dziewczyna o której Ci mówiłem. Przyjaciółka Cany, czyli tej dziewczyny do odratowania. - Przedstawił ją.
- A to Hayami Akodo, przyjaciel, który mi właśnie w tym pomoże. - I mean, przyjaciele Cany i Seinara są również jej przyjaciółmi, więc Hayami na pewno spotka się z miłym i ciepłym powitaniem. Poza tym, biedna Yuri czekała już naprawdę długo na jakikolwiek ruch Seinara w tym kierunku, ale nic nie mówiła, żeby go nie popędzać i naciskać (tak naprawdę to przecież nie umiała mówić, więc Sei miał ten komfort braku zrzędzenia nad uchem).
Wieczór przyjazdu Hayamiego upłynął w bardzo ciepłej atmosferze spotkania dwóch przyjaciół po starej rozłące. Tym razem nie gotował samuraj, lecz Yuri popisała się swoim kunsztem, na który do tej pory Kei nigdy nie mógł narzekać. Miał więc nadzieję, że Hayamiemu również wszystko będzie smakowało. Seinaru słuchał z uwagą wszystkiego co przyjaciel chciał mu opowiedzieć z czasów od ich ostatniego rozstania w Hanamurze po śmierci Shijimy. Minęło jednak już tyle czasu, że rany po stracie Trzeciego z Muszkieterów nie były już otwarte, a chłopak umiał mówić o tym bez łez i smutku, mając w głowie jedynie wspomnienia dobrych chwil, bo tych było przecież najwięcej, prawda?
Po pierwszej nocy, przed którą dla Akamiego znalazło się jakieś posłanie godne takiego gościa, oboje zaczęli częściej rozmawiać o tym co przed nimi, a mianowicie wyprawie do Ryuzaku w celu odnalezienia Cany i sprowadzenia jej z powrotem na Teiz. Obok tych zamierzeń i planów, młody Akodo mógł jednak również poznać uroki i wady mieszkania na Seinarowej farmie. Mimo że wciąż nie było na niej owiec, zimowe rąbanie drewna, wycieczki po wodę do studni na zewnątrz czy wypady do portowej osady po jedzenie były dla nich okazją do tego, aby wspólnie spędzić ze sobą trochę czasu nie-w-bitwie. Być może nie zdążyli wpaść jeszcze w rutynę sielskiego, wiejskiego życia na farmie pokrytej śniegiem, lecz takie wyciszenie się i psychiczna regeneracja przed kolejną przygodą pomogła im nie tylko indywidualnie, lecz pozwoliła chyba nawet nieco bardziej zacieśnić ich i tak ciasną więź przyjaźni - przynajmniej o te kilka dni więcej. W końcu jednak, po koło dwóch tygodniach nadszedł dzień, w którym plany należało nareszcie wprowadzić w życie - dzień wyprawy.
Śniadanie tego dnia było takie jak zwykle - przygotowane przez Yuri, po którym Seinaru odbył poranny spacer do osady po kolejne zapasy, tym razem nieco większe dla samej dziewczyny, aby podczas nieobecności samuraja nie musiała nadwyrężać się codziennymi wędrówkami przez zimno i śnieg. Dalej jednak ich codzienna, mała rutyna została przełamana. Kei pakował się, sprawdzał i przywdziewał swoją zbroję, element po elemencie, aby jeszcze przed obiadem zdążyć odbić od brzegów wyspy.
- Pospieszmy się, żebyśmy nie szukali noclegu w Ryuzaku przed zmrokiem. - Powiedział do Hayamiego, chcąc nieco go pospieszyć.

[Hayami Akodo]

In your night sky
The hearts river ends
Also, there is peacefulness, and those familiar flower blossoms


Odwrócił się powoli, uśmiechając się szeroko na widok przyjaciela. Taak...To wszystko przywoływało wspomnienia. Tego koszmarnie słonego posiłku, uśmiechu Shijimy i jego "omójborzeczemuja" na twarzy, tej serdecznej uwagi, że Kei powinien zrobić przysługę dla świata i przestać zajmować się gotowaniem, tych rysunków, tego wszystkiego, co zdarzyło się wcześniej i później...Patrzył w otchłań, ale jeśli miał tam być jakiś potwór, jeśli miał z niej wyjrzeć demon, to Hayami go nie widział - może dlatego, że owe demony przeszłości zasnęły pod wpływem pogodzenia się z tym, co odeszło i miało już nigdy nie wrócić.
Zaśmiał się serdecznie i uścisnął bruneta delikatnie, ale i dość silnie, tak na powitanie; przez krótką chwilę popatrzył jeszcze na niebo skąpane w czerwieni, na fale zdające się spać, na miękki piasek i rzadką trawę, na drzewo i tą pustkę, w której - jak mówił mu wtedy przyjaciel - zginęło tak wiele osób...W tym osoby z - chyba - pierwszej misji Seinaru jako takiej, a przynajmniej tak mu się wydawało. Lekki, delikatny, ale bardzo zimny wiatr zaigrał z rozpuszczonymi włosami młodzieńca o kolorze, sięgającymi mu już pasa; wprawdzie w ciągu owych miesięcy skracał je znacznie, lecz w momencie, kiedy Hayami dotarł na Teiz, zdążyły już odrosnąć. W złotych oczach pojawiło się ciepło, ale i spokój, ten sam spokój, którym emanowało tutaj właściwie wszystko. Przypatrzył się Seinaru uważnie; więc to był ten sam młody samuraj, trochę od niego starszy, ale jednak, ten sam chłopak z nieśmiertelną czerwoną bandaną i kijem pasterskim w ręce, ten, który najbardziej chyba w życiu pożądał własnych owiec i własnej ciszy w domu. Drugie z tych marzeń miało się już niedługo spełnić.

- Taaa...przywodzi wspomnienia - zgodził się z nim pogodnie, nie tracąc owego delikatnego uśmiechu. Nie związywał już włosów, pozwalał im na razie tak pozostać luzem; jeśli bezpośrednim atrybutem Keia był kij pasterski, to jego atrybutem były katana, lśniąca i czysta jak zawsze, również nasuwająca wspomnienia, i zadbana, wypolerowana yari. Nie nosił zbroi, jak jego kuzyn; na razie nie potrzebował czegoś takiego. Zresztą zbroja samuraja ograniczała ruchy, a Hayami urodził się do tego, by być szybkością, nieuchwytną falą, morzem, wiatrem, nie zatrzymywać się przed siebie, ale mknąć najszybciej, jak się da, do określonego celu. O tym celu przypomniała mu teraz uwaga przyjaciela.
- Racja. Chciałbym trochę odpocząć. - przyznał z uśmiechem. Ruszył więc za nim w kierunku jego farmy, a każdy krok budził w nim wspomnienia. Niemal widział tego szesnastoletniego, naiwnego, narwanego siebie, jak biegnie tą samą ścieżką za przyjaciółmi, dumny z siebie jak paw, jak z "Shijima-san!" na ustach docina uśmiechniętej wizji kruczowłosego oficera wojsk cesarskich, jak Seinaru rąbie drewno, on sam niesie wodę, a Shijima ćwiczy techniki Katonu...

So we were altogether fine.
We never really know your mind
You never really know our mind.

Dotarcie do domu Seinaru nie zajęło im długo. Na widok Yuri, przyjaciółki Cany, Hayami skłonił się dziewczynie uprzejmie, uśmiechając się ciepło do niemej i demonstrując swoją postawą ciała, że przybył tu tylko w dobrych celach. Spojrzał na Itachiego nieco niepewnie, po czym pogłaskał psa.
- Yuri-chan, dołożę wszelkich starań, by Cana wróciła cała i zdrowa - zapewnił z delikatnym uśmiechem. O nic więcej przecież nie prosili bogów, nie wymagali więcej od gwiazd. Prawda?
Cały wieczór spędzili na żywej i radosnej pogawędce wśród światła gwiazd zaglądającego przez czyste okna. Hayami opowiadał o swoim rozstaniu z Sagisą, o dojo szkoły Taka w Kaigan, które mógł zobaczyć i zwiedzić, o przelotnym spotkaniu z małym Hoshigakim-kun i o nietypowym zakątku, który odkrył zupełnie przez przypadek. Opowiedział mu także o swoich planach po tym, jak odbiją Canę, o tym, że otrzymał list od matki, w którym opisywała ona przygotowania do uroczystości rodzinnej i - całkiem oficjalnie - zaprosił na to Seinara. Wątpił, by matka była za to zła, a że Yosuke w sumie nic nigdy nie przeszkadzało, o ile dawało mu to spać...Jeśli tylko Kei nie będzie miał innych planów, chętnie widziałby go w jego własnym domu. O Shijimie też już mógł mówić całkiem otwarcie - tak, rany zdążyły się zagoić, żal rozpłynął się w niebie, on sam zaś stał się dla Hayamiego raczej już tylko słodko-gorzkim wspomnieniem.
Tak jak chciałeś, Shijima. Jesteś już tylko ciszą.

Czas mijał powoli. Hayami każdego dnia rąbał drewno i przynosił je do domu, uważnie rozpalając w kominku; nosił wodę ze studni, pomagał Seinaru zrobić małe naprawy przy domu, rozmawiał chętnie z Caną i próbował bawić się z Itachim, chociaż właściwiej byłoby powiedzieć, że to Itachi bawił się z nim. Ponadto dużo i często trenował - jak zawsze o zmierzchu, kiedy niebo oblewały szkarłatne łuny, chłopak wychodził przed dom i ćwiczył, uparcie ćwiczył, powtarzał wszystkie techniki, raz nawet poprosił Yuri, by pomogła mu przetrenować Maki Kaeshi. Nie był to wielki problem dla niemej dziewczyny, bo w końcu technika nie wymagała komend, a do tego nie używał znów tak wiele siły, by zrobić jej jakąś krzywdę. Rozmawiając z Seinarem, żyjąc z nim pod jednym dachem w skromności i prostocie, Hayami był po prostu szczęśliwy. Żył zwykłym, samurajskim życiem, zawsze gotowy na śmierć i w nic się nie mieszający, nie próbował nawet dowiadywać się czegokolwiek ze świata. Napisał list do matki, prosząc ją o wyrozumiałość; w zamian otrzymał matczyne błogosławieństwo, pozdrowienia dla Seinaru i Yosuke oraz zapewnienie, że w razie czego chętnie ugości sąsiada z wyspy obok.
Na Teiz pojawił się już mróz i śnieg. Zimne dni, zimne krajobrazy, zimne wiatry...wszystko to, wraz z wesołą Yuri, pieskiem i obecnością Keia oraz pracą, od której młody samuraj nigdy się nie wybiegał, stworzyło naprawdę wspaniałą atmosferę. Taką, w której Hayami kochał żyć.

Zaraz po śniadaniu, gdy tylko pomógł Yuri wszystko sprzątnąć ze stołu, kasztanowowłosy młodzieniec zauważył, że Seinaru zaczął się pakować. Widok ten sprawił, że szeroko się uśmiechnął. A więc to już...
Pognany słowami przyjaciela, pośpiesznie pobiegł do pokoju, który Kei przeznaczył mu na mieszkanie. Był to dość skromny i zwykły, mały pokój, ale Hayami niczego przecież po nim nie oczekiwał; nie chciał niesamowitych wygód, jak w cesarskim pałacu, wolał raczej prosty, zwykły nocleg. Szybko ubrał się w płaszcz, naciągnął na dłonie rękawiczki bez palców, następnie przytroczył sobie do pasa katanę i zarzucił sobie na plecy plecak z wszystkimi rzeczami. Upewniwszy się, że nie będzie mu przeszkadzał i nic nie zostawił w pokoju, wziął w dłoń yari. Sądził, że w ten sposób będzie mu wygodniej, bo w razie czego nie będzie tracił czasu na wydobywanie jej w czasie walki...zresztą...jakoś tak nie lubił mieć pustych rąk.
- Wystarczy ci zapasów, Yuri-chan? - spytał, wychodząc szybkim krokiem z pokoju. Dziewczyna skinęła głową, pewnie ujęta tą troską nieznajomego przecież chłopaka, ale (co było do przewidzenia) nie odpowiedziała.
Opaska związywała już sztywno kasztanowe włosy młodzieńca, złote oczy płonęły zachwytem, jasne rysy wygładziły się; wyczuwało się w nim skupienie i szlachetny spokój. To nie był ten wybuchowy, porywczy Hayami, który wtedy porwał z dumą towarzyszy do boju pod Murem.
Zmieniłeś się, Przyjacielu. Wszyscy się zmieniliśmy - bo nic nie może przecież trwać wiecznie.

- Jestem gotowy - zameldował. - Jeśli dobrze myślę, to każdy płaci za siebie za podróż do Ryuzaku, jak zawsze? Zabrałem wszystko.

Uśmiechnął się jeszcze do Yuri, rzucił jej ciepłe "bywaj", po czym - posławszy ostatnie spojrzenie brzegom Teiz - wyszedł z kruczowłosym samurajem przed dom. Chwycił mocniej yari w dłoń. Chyba właśnie zaczął padać śnieg.
Ruszyli obaj przed siebie, gotowi na nowe zadanie. Pytanie o przewóz i tak było retoryczne.
Żegnały ich śnieg, uśmiech Yuri stojącej w progu i poszczekiwanie Itachiego, którego ze zrozumiałych przyczyn nie zabrali.

________________________________________________________
zt x2 na szlak

[Uchiha Izanami]

Cena Wolności
Misja rangi B[114 - KONIEC]
Seinaru oraz Hayami Akodo
Pordróż minęła, jak minęła. Jazda konna z dziewczyną w ciąży może nie była najrozsądniejsza, ale sama Cana nie protestowała. Nie odzywała się w ogóle. Zachowywała się tak, jakby wcale do niej nie docierało, że jest wolna. Kei chciał ją tylko odstawić do domu, a Hayami w czasie podróży przede wszystkim skupiał się na swoim życiu i tym, co się stało w ostatnim czasie.
Jechali przez dłuższy czas, a nikt nie zakłócał ich drogi. Szczęśliwie, jeszcze przed późną nocą trafili do Sogen, gdzie znaleźli port i statek. Na owy statek weszli, wynajęli kajuty. Ta podróż też była spokojna, pomijając trzy incydenty, które były powstrzymane przez Hayamiego i Seinara. Cana trzy razy próbowała rzucić się ze statku i popełnić samobójstwo. Szczęśliwie – i Kei i Akodo zdecydowali, że będą cały czas obserwować Canę. Dlatego ściągnęli ją z burty i ostatecznie zamknęli w kajucie na następną część podróży.

Na Teiz trafili po dłuższym czasie. Stan Cany nie zmienił się. Ciągle była cicha, niemal nieprzytomna, nieobecna. To, co się z nią stało, całkowicie ją zmieniło. Jednak została uratowana, co było najważniejsze.

Na Teiz Seinaru od razu skierował się do straży. Porozmawiali trochę, streścił im swoją misję. Kapitan straży wysłuchał Keia uważnie. Obejrzał Canę. Wysłał kogoś, żeby ją przesłuchali, ale nic z dziewczyny nie zdołali wyciągnąć.
- Bez jej zeznania nie będzie łatwo kontaktować się z Ryuzaku w tej sprawie. Do tego nie mamy tych bandytów, za którymi poszedłeś – stwierdził kapitan straży. – Była za ich głowy wysoka nagroda, a bez dowodu nie możemy jej wypłacić. Nie ma też komu zeznań składać. Jednak na pewno będziemy zwracać uwagę na to, czy nie ludzie nie będą sprzedawani. Dziękujemy, Seinaru Kei, za twój wkład.

Po tym Seinaru wziął Canę do swojego domu, gdzie czekała na niego niema dziewczyna i piesek. Płaczowi i uściskom nie było końca. Cana dopiero odezwała się do Yuri, kiedy Seinaru tego nie słyszał. Jednak jej rany psychiczne nigdy nie miały się zagoić.

Dobra robota.
W najbliższym czasie zgłoszę misję. Nagrody pieniężnej przyznawać nie będę - wielokrotnie zaznaczaliście, że nie chcieliście.

[Hayami Akodo]

On any day
Fate may come along mercilessly
Such peaceful times, too, will disappear some day...

Przybili do brzegu zgodnie z planem, jak należało się spodziewać. I choć Cana nadal stanowiła problem (i to poważny), skoro chciała zeskoczyć trzykrotnie z pokładu w morskie otchłanie, zabierając wraz ze sobą dziecko, to jednak dała sobie pomóc, pozwoliła się zabrać na farmę Seinaru, gdzie mogłaby spotkać Yuri i wypłakać się serdecznie w jej ramionach. Czasami łzy były potrzebne, oczyszczały serca i umysły, pozwalały, by wspomnienia przynajmniej na moment rozpłynęły się w niebycie, a serdeczne, ciepłe uściski przyjaciółki na pewno byłyby dla Cany dużym wsparciem - lepszym mimo wszystko niż oni.
Wysiadł z łodzi, zgarnął swoje rzeczy i ruszył za Seinaru, prowadząc ostrożnie ciężarną w kierunku domu. Tam czekała już stęskniona, niema dziewczyna, która rzuciła się z płaczem w ramiona przyjaciółki, a mały Itachi oznajmił z wściekłym szczekaniem pełnym radości, że dwaj samurajowie wrócili do domu.
Hayami nie chciał brać w tym udziału, nie chciał burzyć radości obu kobiet. Zostawił więc swoje rzeczy razem z bronią w pokoju, który zajmował wcześniej (o ile Kei w ogóle pozwolił mu tutaj zostać albo zająć właśnie to konkretne lokum), owinął się mocniej płaszczem, poprawił sobie rękawiczki. Był gotów - ale na co...?
Teiz było spokojne, może nawet zbyt spokojne, ten jeden raz mógł pozwolić sobie na nieostrożność - przynajmniej z pozoru, ale wolał wierzyć chyba pozorom niż tej rzeczywistości, która wyła do niego głosem diablicy: jesteś potworem.
Wyjął z plecaka notesy i ołówek, ten po Shijimie i ten swój, po czym wyszedł w ogóle z domu, mówiąc luźno przyjacielowi:

- Wychodzę na klif. Jeśli coś by się stało, zawołaj mnie. Chcę tylko popatrzeć na morze, odetchnąć trochę po tym wszystkim, zresztą...

Nie dokończył. Nie musiał. Głos młodzieńca był cichy, stonowany, jednak nie okazywał jakichś większych emocji - był jak letni wieczór, kiedy słuchamy gry cykad i obserwujemy jasne światło świetlików: obecny. Tylko tyle - i aż tyle.

Wyszedł z domu, niosąc te dwa notesy i ołówek w dłoniach, może nigdy nie był artystą, ale na coś trzeba było przelać uczucia, trzeba było zmierzyć się ze starymi demonami, które się przebudziły i pragnęły krwi, a łzy Yuri i twarz Cany stały przed nim niewzruszone niczym bariera. Bariera, która odcinała go...od czego?

Usiadł na zimnej ziemi, na trawie, czując chłód nocy - mimo wszystko przyjemniejszy od upałów w dzień. Otworzył oba notesy - swój na jakiejś pustej stronie (ślady powyrywanych kartek przypominały mu listy, wysłane, martwe, beznamiętne litery na obojętnych jak śmierć kartkach. Od tamtego czasu minęło tyle godzin, lat i dni, matka nie widziała go już dość czasu a on wciąż nie wywiązał się z obietnicy danej Shijimie na krótko przed śmiercią - a może właśnie na długo? - że przytuli ją, dopóki ją ma. Jedyne, na co go było stać, to wysyłanie pieniędzy, listów, wiadomości, ale tak długo już jej nie widział, nie zatroszczył się o braci, nie zainteresował się czyimkolwiek losem; jeszcze była przecież Sagisa, którą zostawił, o którą nie chciał już walczyć, nie teraz...Może rzeczywiście los wojownika, klarowny, wyznaczony ramami bushido, jest tym najpewniejszym, najbezpieczniejszym. Jak ojcu udało się pogodzić ideały z opieką nad rodziną?
Tak czy inaczej, nie było już nikogo, kto mógłby mu odpowiedzieć na to pytanie. Podjął więc decyzję. Tak będzie najlepiej.
Spojrzał na tekst zapisany na jednej ze stron w notesie Shijimy; pismo miał staranne, czytelne, może drobne, ale wręcz kaligraficzne, łatwo było rozeznać litery na białym tle. Powiódł po nich dłonią, zamykając oczy, wyobrażając sobie, że Shijima siedzi tuż obok. Jeśli by ich widział, czy byłby z nich dumny?
Przez chwilę walczył z chęcią, by wyrzucić to cholerstwo precz, by w ten sposób uwolnić się od widm, od tego półuśmiechu i otwartych szeroko, szkarłatnych oczu, tej czerni i bieli splecionej w jedno, zderzonej z ostatnimi promieniami słońca i ze śmiercią...A potem pozwolił, by wiatr szeleścił kartkami, by ostatnia wiadomość od przyjaciela wyryła się na zawsze w jego pamięci. Czy ten tekst, który zapisał kiedyś Shijima, był adresowany do niego, do Seinaru, do Mikoto?
Pewnie do wszystkich razem - ale najbardziej do Keia, to on był mu tak naprawdę bliski, on był mu drogi, razem spędzili przecież sporo czasu i świetnie się znali.

Saki ga mienu toshitemo
Hitasura yuku dake
Sore ga - hagakure no kokoro...

Zacisnął palce na ołówku, zaczął pisać nerwowo, pospiesznym pismem; takie samo było jego życie - spieszne, jakby naszkicowane bez pomysłu, gwałtownie, idealistyczne i przy tym naiwne, bo kto przy zdrowych zmysłach porwałby się na takie szaleństwo? Westchnął. Na kartce znalazło się sporo skreśleń, zamazań, ale przynajmniej dało się to jakoś odczytać.

Wziął oba notesy w dłonie, schował je razem z ołówkiem do kieszeni płaszcza. Wpatrzył się uważnie w otchłań ziejącego przed nim morza, dziś granatowego, martwego i ciemnego jak ludzkie intencje. Czasy były niepewne, a wielu samurajów zapewne zadawało sobie (przed nim, po nim i w jego czasach) proste pytanie: jak na nie odpowiedzieć? Hayami nie miał pewności. Jego idealizm i naiwność, zbrukane krwią, wojną i zabijaniem, wydawały się nie mieć znaczenia dla Fatum, które obdarzało go co i rusz kolejnymi widmami, rozdzielało go z osobami, do których się przywiązał. A jednak...Teraz im się udało. Zwrócił przyjaciółkę słodkiej Yuri, zrobił to, co należy, dopełnił - zgodnie z honorem - samurajskich powinności. Tyle, że owa powinność nie przynosiła mu szczęścia.
Ale czy kiedykolwiek miała? Sens bushido samurajowie odnajdywali przecież w śmierci. A dopóki ona nie nadejdzie, dopóki nie ujrzą jej twarzy (choć już raz był blisko, może nawet za blisko), dopóty powinien był iść dalej. Wszystkie te problemy, z którymi musiał się zmagać, nie mogły...Nie miały teraz takiego znaczenia, jak kiedyś. Przed Lwem z Yinzin stała bowiem nowa droga. A jedynym, co musiał zrobić, było pójście, podążenie nią dalej - bez względu na wszystko. Przypomniał sobie swoje shindou, drogę samuraja - głosiło ono, zgodnie ze zdaniem usłyszanym od ojca, "Człowiek bez strategii, który lekceważy sobie przeciwnika, nieuchronnie skończy jako jeniec."
Może owo poczucie, głuche i beznamiętne jak światło księżyca, da się pokonać w inny sposób? Może nie wyczerpał wszystkich możliwości? I wtedy twarze, które go prześladowały, z którymi musiał nauczyć się tak czy inaczej żyć, rozpłyną się w pustce - tej pustce, którą teraz widział z perspektywy klifu?

Jeśli o to ci chodziło, Shijima-san, to chyba rozumiem. Albo i nie.

Zamknął na krótką chwilę oczy. Chciał przez chwilę być sam - sam z morzem, jego szumem, falami o kolorze ciemnego granatu niespiesznie uderzającymi w klif, cichym wiatrem muskającym jego długie, kasztanowe włosy, z ciszą i ze spokojem, z tym poczuciem, że - jeszcze - ma dokąd wrócić.

Yukou...

Wstał spiesznie, jakby nagle uderzony, jakby sobie przypomniał, że coś ma jeszcze zrobić. Ten tekst, który tam znalazł, nadal go nurtował. Będzie musiał przeczytać dokładniej, przejrzeć cały ten notes. Jeśli było tam więcej tajemnic, to zadaniem Hayamiego było je chronić - a nie da się chronić czegoś, nie znając znaczenia tej...rzeczy.
Uśmiechnął się lekko, ale nie był to zbyt radosny czy szczęśliwy uśmiech, na pewno już nie taki, jak kiedyś.
Spojrzał na klif, na morze, potem w niebo, ale jeszcze nie odchodził. Coś, jakieś twarze, dawno zapomniane głosy przyciągały go tu, do tego miejsca...

...samurai ni kaeru michinashi, hana to saite chiriyuku nara, isagiyoku ima - kono yo wo kazarou.

[Seinaru]

Nie widział sensu w ratowaniu jej. Kompletnie stracił wiarę w słuszność narażania własnej skóry dla kobiety, dla której nie było już nadziei. Podróż minęła mu prawie w milczeniu, Seinaru głównie stał na pokładzie i po prostu czekał na kolejną próbę samobójczą Cany. Było to już jednak tylko dogorywanie wizji tej dziewczyny w oczach chłopaka, który po raz kolejny doznał porażki. Wieźli ją z powrotem do domu, jednak co z tego?
Dotarli w końcu do domu Seinaru, już po załatwieniu wszystkich formalności ze Strażą, która już chyba oficjalnie uznała Canę za znalezioną, a Keia za szczęśliwego znalazcę. Jednak nie był to dla niego żaden powód do radości, bo cały czas miał w głowie pamięć o Asace, młodej samurajce, w której domu teraz mieszkał. Kei był już świadkiem jednego samobójstwa młodej dziewczyny. Pozwolił na nie, bo tego właśnie najbardziej wtedy potrzebowała. Czy Cana też go potrzebuje? Ludzie na tym świecie chyba nie znają półśrodków, a w połączeniu z tym, że nie mają w sobie za grosz woli walki, to w otoczeniu samuraja wszyscy padali niemal jak muchy, tylko Hayami jakimś cudem jeszcze się uchował.
Yuri i Itachi przywitali ich z dużym entuzjazmem i radością, jednak brunet szybko rozwiał radość niemej przyjaciółki. Najpierw opowiedział jej historię Cany w skrócie, a gdy wieczorem mieli dla siebie więcej czasu, wtajemniczył ją w resztę szczegółów. Zapadła decyzja, że dziewczyny zaczną teraz samodzielne życie gdzieś indziej, natomiast Seinaru w końcu uwolni się od kolejnego problemu.
Dogonił Akodo tego wieczoru na klifach, choć tak naprawdę wciąż obawiał się zostawiać Canę nie pod swoim okiem. Czy już teraz, pod wpływem przyjaciółki nabrała na tyle pewności siebie, żeby przynajmniej chcieć żyć?
- Na razie chyba wystarczy tych przygód, co? - Powiedział, gdy oboje patrzyli się w horyzont nad brzegiem morza. Było już chłodno, a bryza owiewająca jego twarz sprawiała, że nie chciał jeszcze spać, był trzeźwy, choć wypłukany z jakichkolwiek inicjatyw.
- To jego? - Zerknął na notes trzymany przez Hayamiego i zapiski Shijimy w nim. Nie wiedział nawet co tam jest napisane, nie rozumiał znaczeń ani sensu, choć nie ciekawiły go już słowa nieboszczyka, to był dawno zamknięty rozdział. Chciał o tym zapomnieć, choć ten jeden konkretny samobójca chodził za nim krok w krok, ta jedna dusza, przez którą czuł się najbardziej winny.
- Wiesz, możesz u mnie zostać jakiś. Dziewczyny niedługo odejdą szukać nowego domu, a w tym czasie możesz zająć pokój. Ja odpocznę jakiś czas, zanim znowu czegokolwiek się podejmę. - Złożył mu propozycję prostą w treści, lecz na pewno trudną do przyjęcia. Hayami chyba nie umiał im odmawiać, a teraz tylko jemu, natomiast Kei czuł, że nie chce jeszcze zostawać sam w pustych czterech ścianach. Przydałby mu się ktoś oprócz Itachiego, do kogo można by otworzyć gębę.
- A za tą Modliszkę jesteś mi winny sparing... kiedyś. - Uśmiechnął się.

(...)

Resztę lata spędzili już wspólnie, starając się zebrać siły, wspólnie trenując i mieszkając prawie jak bracia. Bo kogo miał bliższego od Hayamiego? Chyba żaden z nich nie miał za bardzo dokąd pójść. Gdzie się nie ruszą ostatecznie i tak zawsze wpadną na siebie na tym małym świecie. Był już taki okres w ich życiu, choć teraz było już jakoś swobodniej? Seinaru prawie zapomniał o Canie, choć z trudem przychodziło mu uciekanie od trudnych wspomnień. Tak jak wszystkie pozostałe, ten rozdział również oddzielił grubą kreską i po prostu żył dalej, nie rozmyślając już nad dalszym losem dwóch doświadczonych przez życie przyjaciółek. W końcu jednak nadszedł dzień, w którym zew wezwał go ponownie.
- Niedługo wybieram się do Tadatoshiego. Pogadać o tym co się wydarzyło, może znajdzie mi jakieś kolejne zajęcie, bo tutaj powoli zaczyna robić się duszno. - Oświadczył pewnego dnia przy obiedzie.
- Może znowu wyruszę na kontynent... nie wiem jeszcze. Po ranach z Ryuzaku nie ma śladu, jesteśmy teraz silniejsi, a w zimę to już kompletnie nie ma tutaj nic do roboty. No i muszę w końcu uzbierać na moje stadko. - Uśmiechnął się do Hayamiego. Seinaru naprawdę zaczął lepiej gotować.

[Hayami Akodo]

If I can't be like a butterfly in the sky
I don't care if I become a demon of sadness and suffering...


Skinął głową, kiedy usłyszał pytanie o notes. To jego? Cóż, takie były fakty, trudno było zaprzeczyć, czyją własnością był ten notes. Obaj wiedzieli to - i wiele innych rzeczy, rozumieli się niemalże bez słów, jak prawdziwi bracia. Znali się już ponad dwa lata...i choć wielu powiedziałoby, że to za krótko na braterskie relacje, to jednak Hayami wypracował sobie z Seinarem nie tylko zaufanie, ale i szczerą, prawdziwą więź. Coś ich łączyło, a kiedy odszedł Shijima, gdy zabrakło Atosa, Aramis i D'Artagnan zostali sami z wrogimi siłami groźniejszymi od kardynała Richelieu. Ze światem, który czekał cierpliwie na swoją szansę, by posiąść kolejne istnienia tylko dla siebie.

- Tak - przyznał. - To jego. Ale jest w tym tekst, którego nie rozumiem.

Trochę zaskoczyła go propozycja przyjaciela. Miał u niego pomieszkać? Teraz? Po tym wszystkim? Spodziewał się raczej, że Kei będzie chciał zostać teraz sam, pozbędzie się z domu kobiet i towarzysza walk, żeby odetchnąć w samotności, pobyć ze swoimi demonami w takim zwykłym tete-a-tete - bo przecież w każdym drzemały potwory, i nie trzeba było być kimś wielkim, z legend, by codziennie wygrywać jakąś walkę. Puste cztery ściany musiały być jednak tak niepokojące dla Keia, że czarnowłosy samuraj potrzebował jego głupoty, jego niefrasobliwej (kiedyś) osobowości, żeby rozproszyć zbierającą się nad tym domem nieznośną ciszę. Ciszę, która potrafiła dusić niczym wąż lub jakiś trujący, ciężki gaz.
Jednak zdecydował się szybko. Czuł się zmęczony, zniechęcony, potrzebował chyba odpoczynku, jakiegoś moralnego rozluźnienia, a spokojny dom Keia, który nie pytał o nic i nie oceniał, najlepiej się do tego nadawał. Jego decyzje były proste: do jesieni zostanie w gościnie u przyjaciela, później - z pierwszymi chłodami zimy - wyruszy do lodowego cesarstwa. Jeśli zastanie tam Natsume, to dobrze; jeśli nie, to wówczas ruszy na pustynię, by wiosnę i lato (o ile dożyje) spędzić w podróży. Może...Zresztą nie. Machnął ręką, nie chciał niczego planować. Co ma być, to będzie.

Dobra - stwierdził po chwili. Zostanę u ciebie jakiś czas. Dziękuję.

Podziękowania nie były potrzebne. Znaczyły tyle, co słowa zapisane na bladych, niepotrzebnych kartkach, tnących palce niczym sztylety - niewiele, ale zawsze coś.

Spoko, możemy zawalczyć nawet teraz! - wrzasnął radośnie, po dawnemu, z wyzwaniem, tak jak powinno być. I choć coś w jego tonie, oczach i postawie mówiło: zmieniłem się, to jednak tą zmianę można było zignorować. Można było uwierzyć w pozory, stwierdzić, że to dobry chłopak - choć już może nie tak idealistyczny, jak kiedyś. Część ideałów umiera w końcu z czasem, część zabija świat...Część zabijamy w sobie sami, tracąc w nie wiarę. Być może wszystkie te trzy czynniki wpłynęły na Hayamiego, tworząc go takim, jakim był teraz, w lecie 385 roku?

Pewne było jedno: po pięciu minutach można było ujrzeć Modliszkę i Lwa, jak wracali do gniazda wśród pierwszych, nieśmiałych
gwiazd.
Dwaj muszkieterowie wrócili do gry.
Razem.


Gracefully, just like you
The aroma of normality remains


Spędził u niego pozostałe letnie miesiące...i dni. Trenowali razem, rąbali drewno, rozpalali je - tak jak rozpala się żar w młodych duszach opowieściami o dawnych czynach, rozmawiali na poważne, męskie tematy, jak przystało prawdziwie dojrzałym samurajom.
Yuri i Cana znalazły szczęśliwy, bezpieczny dom w małej chatce, jakieś sześć ri na północ od farmy Keia; i choć nie miały zbyt wiele, to jednak chyba były ze sobą szczęśliwe. Początkowo Hayami czasami do nich zaglądał, gdyż niepokoiła go ciąża Cany. Nie rozmawiali ze sobą zbyt wiele, czasem narąbał im drewna, czasem coś im dostarczył z miasta, ale kontakt stawał się coraz rzadszy - pozostawiał obie kobiety ich naturalnemu, bezpiecznemu losowi, Teiz było bogate, spokojne i ciche, a jego północna część w sumie nigdy chyba nie była niepokojona zbytnio przez niebezpiecznych ludzi. Zresztą straż roztaczała teraz baczniejszą niż kiedyś opiekę nad wyspą, pan daimyo też raczej nie miał zamiaru zamykać oczu na incydenty dziejące się pod jego władzą, więc młody Akodo skupił się na zawziętych treningach. W zamian za ćwiczenie starych technik i przypominanie sobie nowych dzielił się z Keiem legendami, historiami i marzeniami, często zdarzały się - coraz chłodniejsze już - wieczory, kiedy siadali obaj przy kominku (a jeśli Kei takowego nie miał w chatce, to przy palenisku albo na zewnątrz przy ognisku), rozgrzewali sobie dłonie i po prostu rozmawiali. W domu przyjaciela Hayami nie związywał włosów, nie poprawiał bez przerwy pasa obi i pół kimona, nikt go nie karcił, nie upominał, nie popędzał.

Po prostu żyli w swoim śnie.

Takim oto sposobem nadeszła jesień. Pierwsze nitki babiego lata rozsnuwały się już w powietrzu, chłodne prądy z Zachodu przynosiły poranne drżenie członków, woda ze studni bywała lodowata, że nic, tylko zębami dzwonić albo zastanawiać się, czy aby Seinar nie utopił tam jakiegoś nieboszczyka (lub czy aby nie uczynił tego poprzedni przed Keiem właściciel tego lokum), przyroda ulegała wyraźnym przemianom. Gorące temperatury Ryuzaku no Taki już dawno odeszły w niepamięć, a śnieżne krajobrazy Yinzin i Teiz napawały serce Hayamiego słodkim, choć smutnym spokojem - jakoś bowiem nie potrafił wskrzesić w sobie dawnej iskierki optymizmu. Dobrze było wiedzieć, że ktoś jeszcze prócz matki i braci czeka na niego w domu, mieć komu zwierzyć się ze starych uczuć i problemów; opowiedział mu o tym, co czuje do Sagi, zwierzył się, że to dlań bardzo kłopotliwa sytuacja - dawna miłość wciąż tkwiła mu w sercu, ale po tym, co się wydarzyło...Czy miał prawo - i możliwość - nadal o nią walczyć? Nie obawiał się rywalizacji, jeśli byłoby trzeba, stanąłby w szranki, ale - czy w tym stanie, z ukrytym wewnątrz psychopatą, obciążony, powinien podejmować jakieś działania?
Kei niczego nie radził, nie odradzał ani nie namawiał, po prostu przyjmował jego obawy do wiadomości, wypowiadał swoje zdanie i przechodził do innego tematu, a młody Akodo przyjmował to z wdzięcznością. Z równie wielką wdzięcznością przyjął też informację przyjaciela wygłoszoną owego zimnego dnia, podczas pysznego obiadu (gdyby Shijima żył, naprawdę byłby dumny ze zdolności kulinarnych pasterza z Teiz): niedługo wybieram się do Tadatoshiego.

Będziesz starał się o jakiś awans w naszych strukturach albo o zadanie? - spytał. - Jak na moje, to pierwsze też ci się należy. Mimo wszystko wygrałeś turniej, uratowałeś dziewczynę...Jesteś wielki, Kei.

Roześmiał się cicho, delikatnie.

Mogę się dołożyć do twojego stadka. I zaopiekuję się przez trochę twoją farmą, kiedy wyjedziesz na kontynent - zaproponował.-A jak nie zabierzesz ze sobą Itachiego, to ja go wezmę pod swoją opiekę. Na pewno nie może zostać tutaj sam, bo umrze z głodu i z pragnienia. Ktoś musi się nim zająć. Co do mnie...Na pewno zostanę tu przez jeszcze jakiś czas. Teiz...Pokochałem je jak swój drugi dom. Potem wrócę do matki, pomogę jej się zorganizować z życiem, przygotujemy się do gempukku chłopaków. Ruszę też na kontynent do braci z krótką wizytą, do Sagi do Sogen. Muszę to w końcu załatwić. Co będzie dalej, nie wiem. Może odwiedzę jeszcze raz Hyuo, podobało mi się tam, w każdym razie co jakiś czas do ciebie napiszę list z miejsca, gdzie będę. A jeśli zginę, to poproszę o dwie modlitwy do Biszatomena, Narusei!

Kopnął go lekko pod stołem, szczerząc się jak głupek, ot, taka subtelna zemsta.

[Seinaru]

- "Starał o awans w strukturach"? - Powtórzył za Hayamim znad talerza zupy.
- W sensie że jak? Z Pasterza na Pastmistrza? - Zastanawiał się, jak mógłby tytułować się po takim awansie, bo cóż... samurajem to on był chyba tylko z nazwy.
- Właściwie to miałem nadzieję, że zaproponuje mi jakieś zajęcie, żeby rozruszać mięśnie. Zew przygody, wiesz o co chodzi... - Wybrał z miski ostatniego kartofelka, bo to była grochówka z ziemniakami, a potem wstał od stołu. Właściwie to od ręki zaczął zbierać się do wizyty u Yakuina, trzeba było przekuć wolę w czyny.
- Ah, no i muszę pomyśleć nad jakąś nową bronią. Kijaszka zostawiłem w Złotej Róży, a samym tantem to wiadomo co se można... - Naginata? Guandao? Sasumata? Wszystko to było praktycznie to samo, a jednak nie mógł się zdecydować.
- Ale to dopiero na kontynencie, na Teiz bardziej przydają się grabie niż miecz. - Zarzucił na siebie płaszcz, na to torbę i zapobiegawczo przypiął jeszcze wspomniany sztylet.
- Możesz zostać ile chcesz, zaopiekuj się Itachim bo sam nie wiem czy tu jeszcze zajrzę jak trafi się coś ciekawego. - Stanął przed nim, chcąc jakoś godnie się rozstać na jakiś czas.
- A z tą Sagisą... daj sobie spokój. To przegrana sprawa. Nawet ja, który mam tyle wspólnego z kobietami co rum z rumakiem, widzę to jak na dłoni. Możesz być wujkiem i słać dziecku prezenty, ale na ojca to Cię nie weźmie, a i Ty się do tego nie nadajesz. Za dużo mordujesz. - Wzruszył ramionami na ostatnie zdanie, a potem tylko położył rękę na jego barku.
- No, to by było na tyle. Spotkamy się pewnie niedługo. Bajo! - I zatrzasnął za sobą drzwi, zostawiając go samego. Ruszył prosto do siedziby Tadatoshiego.

zt.