Osada Portowa Funemi

[Kakita Asagi]

W drodze do świątyni, niebieskooki nie mógł oprzeć się pokusie i... zmienił nieco swoje plany, kierując swe kroki w stronę portowej osady, bo przecież była po drodze, nieco na około, ale jednak po drodze? Co go tam ciągnęło? Oczywiście ciekawość, czy panna Hyuuga nadal jest tam, gdzie obiecała się zatrzymać. Czy było to rozważne? To zależy od tego, do czego dojdzie - Pan Hyuuga z jakiegoś powodu go nie wzywał jeszcze, może chcieli go sprawdzić, taka, próba cierpliwości? Ta myśl nieco ostudziła zapał samuraja, który przypomniał sobie, jak niezwykłe oczy miała dziewczyna i co mogła za ich pomocą dokonać - spoglądała daleko od miejsca, w którym się znajdowała. Czy stale go obserwowali? To też było możliwe, nieco stresujące i pogwałcające prywatność, z drugiej strony dawało pewną nadzieję - otóż jeśli Satsuna nie kłamała i jej intencje były szczere, a w to wierzył Asagi, to prawdopodobnie raz po raz sprawdzała, co robi. Jeśli więc miałaby wyjechać, to na pewno zrobiłaby coś, by go o tym poinformować, przecież nie mogłaby go tak zostawić bez wiadomości. No właśnie, wiadomość...
W głowie naszego bohatera pojawiła się myśl, może nieco szalona, ale jednak - należało jej zostawić wiadomość, że na razie pozostaje na usługach świątyni Amaterasu i jakby go nie zastali, to prosi o cierpliwość bowiem najpewniej obowiązki go dopadły. Pomysł dobry, łatwo zdobył materiały piśmiennicze, następnie zatrzymując się w innym zajeździe wypytał, czy posiadacze białych oczu wciąż tu są (a w zasadzie zapłacił komuś, by poszedł się dowiedzieć do odpowiedniego zajazdu) i już wiedział, że jeszcze go nie porzucili. Teraz pozostawało jedynie dostarczyć wiadomość, ale jak...

  Ukryty tekst

<ZW>

[Mokuzu]

Ostatnimi czasy lider klanu Aburame niezbyt upominał się o Mokuzu przez co dziewczyna robiła się coraz bardziej niespokojna. Jako jedyna chlebodawczyni w swojej rodzinie czuła presję, aby pracować i uniezależnić się od wsparcia ojca. Podejrzewała, że to jedyne co ich w tym momencie łączyło i była gotowa usunąć wszelkie przeszkody na jego drodze, włącznie z jej matką i nią samą. Nie potrzebowały jego łaski. Jednak praca nie przychodziła i Mokuzu musiała wziąć sprawy w swoje ręce i samemu się o nią upomnieć. W tym celu udała się do pobliskiej osady portowej, gdzie zawsze o tej porze dnia panował zgiełk. Tutaj z pewnością przyda się komuś jej pomoc. Póki co przechadzała się wśród rybaków i przewoźników, niektóre łodzie załadowywały towar, zaś inne pasażerów. W powietrzu unosił się zapach soli i ryb, słychać też było rozmowy pracujących mężczyzn i ich przekleństwa. Mokuzu doszła do wniosku, że jej klanowe zdolności raczej nie przydadzą jej się w takim środowisku dlatego przywołała swoje kikaichu do porządku, aby nie pogrzebać swojego pierwszego wrażenia. Była gotowa zapytać o pracę, rozglądała się tylko za osobami zdolnymi ją jej oferować...

[Numa]

~ Dorodny połów ~
Misja rangi D 1/15+
Mokuzu

Młoda kunoichi dotarła za dnia do portu. Było nadal południe a kutry i łodzie rybackie zawijały własnie do portu z porannym połowem. Co sprawiało że okolica była wyjątkowo żywa gdzie nigdzie słychać było kłócących się ludzi, jednak były to raczej anomalie w dość harmonijnym miejscu.
Błękitna tafla oceanu wdzierała się leniwie usiłując wedrzeć na ląd. Bezskutecznie, nie miały one siły a morze wydawało się spokojne. Było dość bezwietrznie co potęgowało uczucie ciepła mimo dość późnej jesieni. Mokuzu ukryła swoje robaki przywołując je do siebie aby nie wzbudzić zainteresowania czy innych niechcianych reakcji. I przechadzała się nabrzeżem wówczas usłyszała że ktoś do niej zawołał. - Hej panienko ! Jesteś może zainteresowana pomocą z tymi rybami ? - Powiedział już nieco starszy bo w wieku okolo 40 lat mężczyzna. Ubrany w typowe rybackie ubrania.
Na co dość szybko odpowiedział inny głos tym razem kobiecy należący do brunetki w wielu około 30 lat. - Aż taki zdesperowany jesteś że szukasz w śród przechodniów pomocy ? - Odpowiedziała zdecydowanie do niego.
- Nie drażnij mnie kobieto chcę żebyś miała łatiwej to ty jeszcze narzekasz... Zazdrościsz czy co ? - Jego wzrok skupiał się na niej. Lecz ta milczała jak gdyby była zła na niego.

[Mokuzu]

Jednym plusem płynącym z zatrudniania do pracy dzieci były niższe koszty jakie się z tym wiązały. Dzięki temu osoby takie jak ona, nie posiadające żadnym poważniejszych umiejętności, mogły liczyć na zatrudnienie. I cóż, chyba nie było z nią aż tak źle skoro udało jej się przykuć uwagę kogoś, kto ot tak na wstępie gotów był powierzyć jej jakieś zadanie. Zapowiadało się brudne, śmierdzące popołudnie, lecz od tego właśnie byli shinobi. Choć Mokuzu odniosła wrażenie, że rybak nie zdawał sobie sprawy, że tym właśnie była. Bez słowa odwróciła się w jego kierunku i podeszła niespiesznym krokiem. Jej ruchy były dość kontrolowane, aby nie drażnić kikaichu, które dopiero uczyła się kontrolować. Odezwała się dopiero, gdy znalazła się się jakieś półtora metra od potencjalnego zleceniodawcy. Jej spokojny i poważny głos dawał jej wrażenie osoby solidnej i godnej zaufania, lecz lekko zgarbiona postura zdradzała też oznaki braku pewności siebie.
- Chętnie zatrudnię się do pracy. - Przypatrzyła się rybakowi oraz jego partnerce. Jeśli w tej kobiecie to ona budziła zazdrość to raczej nie najlepiej się między nimi układało. Z drugiej strony znała osobę, która raczej by się z nią nie zgodziła. Rozejrzała się po ładunku, nie było to dla niej zadanie idealne, ale może właśnie dzięki temu zdoła się czegoś nauczyć? Robaki i jedzenie to nie najlepsze połączenie dlatego będzie się musiała mocno pilnować, aby nie zrobić zamieszania. To mogło być bardzo brzemienne w skutkach dla tego rybaka, zaufanie klientów trudno było bowiem zyskać, lecz bardzo szybko można było je stracić. - Co mam robić? - Zleceniodawcy raczej nie zależało na jej imieniu, więc go nie podawała.

2/15

[Numa]

~ Dorodny połów ~
Misja rangi D 3/15+
Mokuzu

Mogło się wydawać że nie dojdzie do zatrudnienia, gdy nagle jednak Mokuzu postanowiła się zatrudnić, wizja pieniędzy, czy jakaś inna motywacja popchnęła ją do tej pracy. Sprawiło to że dwójka odwróciła wzrok w kierunku dziewczyny przerywając swoistą wojnę. Ich wzrok skupił się na bardzo zamaskowanej dziewczynie.
- Dobrze więc zaraz, czekaj chwilkę. - Ruszył po coś na chwilę. Kobieta zmierzyła kunoichi wzrokiem i odpowiedziała korzystając z nieobecności zleceniodawcy. - Uważała bym na niego na twoim miejscu. - Wypowiedziała to przy tym z takim dziwnym uśmiechem, ciężko było odkryć o co mogło chodzić kobiecie. Następnie powrócił on razem z charakterystycznym fartuchem rybackim tłumacząc resztę. - Na początek poczekamy chwilkę aż przypłynie do nas kuter, potem wyładujemy te ryby. Tak że mamy chwilkę czasu. A właśnie wypadało by się przedstawić jestem Haorio Tokazen. A ta niemiła pani to.. - Atsuria Kenzo. - Wtrąciła mu zanim zdążył dokończyć. - Jestem właścicielem pobliskiego sklepu rybnego i skupuję ryby od rybaków. Wiesz sami mieli by nieco problemów z sprzedawaniem i łowieniem na raz. Dlatego każdy zajmuje się swoim. - Uśmiechnął się przy tym ostatnim jakby dumny z swojej pracy. Następnym na co nowo poznani ludzie skupili uwagę był statek który właśnie cumował. Haorio złapał cumę i pomagał zacumować dość mały statek. Podczas gdy wzrok Atsuri skupił się na pokładzie, co jakiś czas przyglądając się Mokuzu.

[Mokuzu]

Wydawać by się mogło, że słowa kobiety nie zrobiły na Mokuzu wrażenia, gdyż ta nie zareagowała na nie w żaden sposób. W jej głowie zapaliła się co prawda czerwona lampka, jednak nie chciało jej się zgadywać, co mogła mieć na myśli... a shinobi tak czy inaczej musi zachować ostrożność w każdej sytuacji. Jak to zwykle bywa, rybak zapewne miał zamiar w jakiś sposób ją oszukać, albo też w ogóle jej nie zapłacić za pracę. Mokuzu miała możliwość zagwarantować sobie zawczasu, że jednak nie spróbuje niczego dziwnego, lecz ostatecznie zdecydowała się dać mu szansę. Miała asa w rękawie i to dosłownie. Może nie była z niej wyjątkowo uzdolniona kunoichi, ale jej mali przyjaciele powinni poradzić sobie ze zwykłym rybakiem.
- Nazywam się Mokuzu - również się przedstawiła. Jej nazwisko mogło być rozpoznawalne w tym rejonie, a umiejętności z jakich słynęli nie pomogłyby jej przy tego rodzaju robocie. Z drugiej strony ubiór dziewczyny zdecydowanie nie świadczył najgorzej o jej pochodzeniu, gdyż ekwipunek shinobi musiał spełniać pewne standardy. Razem z dwójką cywili poczekała na przybycie kutra. Nigdy nie podróżowała w ten sposób i miała nadzieję, że nie zrobi z siebie pośmiewiska tracąc równowagę, czy też ślizgając się po mokrej podłodze. To byłoby bardzo w jej stylu, a chciała dobrze wykonać zadanie i otrzymać swoje wynagrodzenie. - Rozumiem - odpowiedziała z opóźnieniem na wyjaśnienia mężczyzny. Próbowała oszukać samą siebie, że obchodzi ją to w najmniejszym stopniu, lecz nie potrafiła. Ich światy zbyt się różniły, a byli jak olej i woda.

4/15

[Numa]

~ Dorodny połów ~
Misja rangi D 5/15+
Mokuzu

- Miło poznać Mokuzu. - Skomentował jej przedstawienie się. Kuter w końcu zadokował kiedy Mokuzu przygotowywała się mentalnie do tego co ma teraz nastąpić wówczas nowo poznana dwójka ruszyła na świeżo opuszczony drewniany pomost. Wchodząc na pokład z dość sporą ilością skrzynek na ryby. Nie były one zbyt wysokie jednak były dość solidne. Kobieta spokojnie przerzuciła kilka ryb do jednej z nich w ciszy. Kiedy mężczyzna powiedział do Mokuzu. - Załóż ten fartuch. - Podał on go przy okazji licząc na to że młoda kunoichi założy ten może niezbyt modny lecz chroniący przed rybami strój. Sami również nosili coś podobnego. Wszedł on dość szybko na pokład i złapał kilka z załadowanych skrzynek. Która została od góry przymknięta aby ryby czasem nie wyskoczyły. A następnie ruszył schodząc z pokładu i wstawił skrzynkę do wody w pobliskim zbiorniku przed budynkiem zupełnie jak by nie chciał ich od razu wykończyć. Prawdopodobnie ten budynek należał do niego. Wyglądał on na sklep rybny. A nazwa na to wskazywała. W końcu był tam szyld "Morski Haorio" Dziwaczna nazwa. Kiedy już wypuścił on Ryby do zbiornika z skrzynki ruszył ponownie w kierunku pokładu. Popatrzył jedynie upewniając się że zakłada odzież ochronną. I znów wchodził na pokład aby zabrać załadowane skrzynie.

[Mokuzu]

Dziewczyna z wdzięcznością przyjęła fartuch kiwając lekko głową i założyła go na siebie. Nie pachniał najlepiej, ale to z pewnością było mniejsze zło. W zasadzie nie obawiała się ubrudzić, lecz tak silny zapach ryb mogło być trudno doprać. Gdy już się uporała z własnym wyglądem, ruszyła za nimi i przyjrzała się ich jak wyglądał cały proces przeładunku. Nie skomplikowanie, ale zapewne dość ciężko. Mokuzu raczej nie polegała na swojej sile fizycznej, ale może jej pomoc i tak zdoła przyspieszyć nieco pracę. Wskoczyła na kuter po tym jak rybak z niego zszedł i wyciągnęła ręce na boki, aby złapać równowagę. Nieco trzęsło, a nie była przyzwyczajona do tego uczucia. Praktycznie nie było szans na to, aby przenosiła ryby w takiej ilości jak mężczyzna, dlatego nie chcąc kusić losu chwyciła jedną skrzynkę i ostrożnie wróciła na pomost. Lepiej powoli, ale do celu. Nie chciała w końcu wylądować w wodzie razem z towarem. Szczególnie, że żywe ryby obijały się o ściany skrzyni starając się wydostać, a w dodatku trochę ważyły. Jeśli udało się wstawić pierwszą skrzynię do zbiornika to był już jakiś sukces i mogła wrócić po kolejną. Gdy miała na to kilka sekund wytchnienia, upewniała się, by przywołać kikaichu do porządku. Były szczególnie żywotne w trakcie wysiłku fizycznego, co z resztą w większości sytuacji było korzystne. W pewnym momencie Mokuzu poczuła się bardziej odważna i spróbowała podnieść dwie skrzynie, aby sprawdzić czy sobie z tym poradzi... nie zamierzała ryzykować jeśli okaże się to dla niej za trudne, ale spróbować mogła.

6/15

[Hayami Akodo]

And I'll say a little prayer for the child in me,
I swear I used to be what I truly believe,
That I'm not just a man with these broken dreams,
Oh well, so...


Wysiadł powoli ze statku, czując wyraźną zmianę klimatu. Lato w Funemi było zupełnie inne od tego, którego spotykało w Sogen czy w Hanamurze, tutaj zaczynały się już przyjemne upały i ciepło. Nie było deszczu, chmur, mżawki i burz, była raczej cisza i spokój. Tego dnia port w Funemi miał niezwykły spokój cmentarza; nigdzie nie dostrzegł robotników pracujących w porcie, rybaków wiążących sieci i naprawiających łodzie, załogantów różnych statków i gości zsiadających po trapie na ziemię. Widocznie wszyscy tego dnia mieli fajrant, odpoczywali i kryli się przed ciepłem w ożywczych głębinach chłodnego cienia.
Zszedł powoli po lekko wilgotnych, szorstkich deskach na twardy grunt, czując ulgę po kołysaniu i chaosie morskich fal. Ale przecież samurajowie mieli tym być: chaosem uporządkowanym, pozorną sprzecznością, oksymoronem łudzącym swoich wrogów. Tyle że...Ile z tego miało być prawdą? Ile ukutymi maksymami, stylem walki wbitym na ślepo przez lata katorżniczych treningów o zachodzie słońca, skąpanych krwawą łuną i łzami?
Tyle samo, ile prawdy było w słowach, że honor dla samuraja jest duszą.
Minął obojętnie senne, kolorowe budynki, czasem obdarte z tynku czy malowideł przez upływające lata i wiatr, tawernę, kapitanat portu zamknięty na głucho (pewnie kapitan chlał z towarzyszami gdzieś na wolnym powietrzu, pod potężnymi miłorzębami), wreszcie jakiś podejrzany lokal, z którego dobiegały równie podejrzane odgłosy i skręciwszy w pierwszą lepszą uliczkę z brzegu, ruszył przed siebie, by odnaleźć Yosuke i chłopców. Zabronił im opuszczać Kaigan i ruszać w drogę do dojo, więc gdzieś pewnie są, tylko gdzie...?
Ciążyła mu ta duszna, cicha atmosfera przepojona snem.
Wciąż i wciąż przed oczami miał te przerażająco bolesne, martwe noce bez krzyków puchacza i łkań sowy, kiedy po raz kolejny wykonywał poprawne cięcie swoją yari, a ojciec wciąż i wciąż widział w nim błędy, gdy krzyczał na niego, Hajime, Takashiego i Yosuke za źle wykonane suemono-giri. . Wciąż widział dłonie pełne pęcherzy, które trzeba było przebijać, zesztywniałe i sine od zimna palce, czuł przerażający ciężar broni treningowej - bokkena czy yari, zależy, co danego dnia miał trenować.
Widział twarze ludzi, których spotkał w życiu, choć teraz jego podświadomość skupiła się na żywych zamiast na umarłych, a ze szczególniej ironiczną siłą podsuwała mu twarz Kurusu Ayatsuri, owego marionetkarza, którego osłaniał w bitwie o Mur.
Niesamowicie się, kurwa, przydałeś. Po prostu niezastąpiony support.
A jednak nie mógł się oprzeć wrażeniu, że to właśnie życie Kurusu, kreatora i twórcy, władcy pustych lalek, jest bardziej wartościowe w oczach bogów niż jego. Kurusu tworzył, kreował nowy świat przez siłę nici pociągających marionetkami, on zaś próbował go zbudować jedynie na wyobrażeniach. Na drżących, chwiejnych ideałach niczym domki z kart, które się rozpadały przy każdym dotknięciu.
Jaki więc sens miała ta jego kreacja swojego świata? Ta miłość do matki, do Sagi, do innych ludzi, do młodszych braci, których chronił, jakby byli jego własnymi synami - zgodnie z obietnicą, którą złożył ojcu przed laty? Czy to właśnie znaczyło być bogiem? Być shinobi? Iść do własnego, swojego świata, z powodu, który sami sobie wybieramy: miłości, nienawiści, hańby, zemsty, ofiarności, pragnienia bogactwa, pragnienia szczęścia, samotności, wiedzy, pustki, czegokolwiek?
Ale przecież samurajowie nie mieli się usprawiedliwiać. Mieli żyć tak, by niczego nie żałować. Och, tak, Hayami...
Powody są dla tych, którzy nie potrafią bez nich żyć.

___________________________________________________________________________________________________________
ZT --- > droga do osady

[Numa]

~ Dorodny połów ~
Misja rangi D 7/15+
Mokuzu

Przyjmując fartuch Mokuzu dostrzegła że jest on nieco stary i zniszczony, gdzie nigdzie na zewnętrznej stronie widać było drobne nacięcia jakby od jakiegoś noża. Mimo tego dziewczyna założyła go zawiązując również za plecami aby pełnił on jakąś funkcję ochronną. Był on wykonany z skóry co sprawiało że chronił nawet nieco przed wodą. Dokonała jeszcze drobnych poprawek aby włosy czy też inne ubrania nie kolidowały a jej samej chodziło się wygodnie. Następnie zaobserwowała proces transportu. Czy też rozładunku ryb. Prawdą było że był prosty. żywe ryby trafiały z pokładu kutra do zbiornika wodnego za pomocą drewnianych skrzynek w które były nieco zabezpieczone przed ucieczką tychże ryb. Wszyscy w czasie obserwacji robili swoje. Mokuzu ruszyła jednak w kierunku kutra wskakując na niego. Co nie stanowiło dla kunioichi żadnego problemu. Na całe szczęście suchy pokład lekko kołysał się pod falami. Dziewczyna jednak dość szybko nabierała swoistej wprawy w poruszaniu się po lekko bujającym pokładzie. Nie było to nic strasznego przy spokojnej pogodzie. Dziewczyna postanowiła wziąć jedną skrzynię i spokojnie przetransportować ją do zbiornika wodnego. Była to rozsądna przemyślana decyzja. Wynurzyła najpierw skrzynię z wody przez co ryby wzburzone nagłym brakiem wody rozpoczęły wzmożoną walkę, telepiąc się bardziej. I lekko chlapiąc na co zdecydowanie pomógł fartuch. Skrzynia jednak była dobrej wagi dla dziewczyny. Teraz czekała ją droga powrotna. Wtedy ruszyła w drogę do sklepu rybnego. Docierając na miejsce włożyła skrzynię do wody a następne wstawiła do zbiornika. Zaniepokojona stanem swoich wychowanków upewniła się czy czasem się nie wyrywają z racji wysiłku. Miała rację były one nad aktywne, nie wiadomo czy to z powodu wysiłku czy może ryb które panicznie starały się wyrwać z skrzynki, robiąc w ten sposób zamieszanie. Robaki nadal skrywały się pod ubraniem jednak należało je jakoś uspokoić. Co dziewczyna zrobiła a następnie ruszyła ponownie na pokład. Gdzie postanowiła spróbować z dwoma skrzyniami. Czuła jednak że jest to nieco chwiejne i niestabilne z racji wyrywających się ryb. Jednak decyzja czy ruszyć z dwoma należała do niej. Reszta ludzi robiła swoje w milczeniu, co najdziwniejsze nie wyglądało na to aby sklep rybny brał bardzo dużo ryb od rybaków. Wyglądało na to że bierze około 15 skrzyń. A sam właściciel nie ociągał się i skupił się na dostarczaniu ich do sklepu. Podczas gdy jego najprawdopodobniej pracownica załadowywała ryby.

[Mokuzu]

Po przeniesieniu kilku skrzyń, Mokuzu doszła do wprawy i wykonywała ową czynność sprawniej. Nabrała trochę pewności siebie, lecz widząc problemy z przeniesieniem dwóch skrzyń na raz, zdecydowała się z tego zrezygnować. Nie paliło się, a utratę towaru z pewnością potrącono by jej z pensji. Poza tym nie chciała wyjść na nieudacznika i zrobić zamieszania wokół siebie. Zdecydowała się przenosić nadal po jednej skrzyni, jednak przyspieszyć cały proces, by ryby nie cierpiały za bardzo bez wody. Pozostała dwójka nie odzywała się przy pracy, co dziewczynie bardzo odpowiadało, gdyż sama mogła się dzięki temu skupić na tym co robiła. Powoli widać było postęp, lecz od czasu do czasu musiała robić sobie na nowo kilkusekundową przerwę na uspokojenie się, tak na wszelki wypadek. Mokuzu w gruncie rzeczy cieszyła się z tej formy pracy, gdyż pot spływający jej z czoła świadczył o tym, że taki trening był jej bardzo potrzebny. Widziała teraz jak daleko jej było do poziomu, jaki powinna prezentować w tym wieku. Starała się jednak, aby ta wiedza tylko bardziej motywowała ją do pracy nad sobą. W końcu to jedyna szansa jaką otrzymała w tym życiu i jeśli zawiedzie jako kunoichi to jej klan nie będzie miał z niej innego pożytku.

8/15

[Numa]

~ Dorodny połów ~
Misja rangi D 9/15+
Mokuzu

Rozładunek trwał w najlepsze kolejne skrzynie z żywymi rybami docierały do zbiornika z wodą w którym miały się znaleźć aż w końcu zleceniodawca powiedział. - Wystarczy. - odebrał wówczas ostatnią skrzynkę od Mokuzu odkładając ją na miejsce. Kobieta zeszła już nieco wcześniej z pokładu Kutra a rybak który zajmował się czymś na pokładzie do tej pory odpowiedział. - To do jutra ! - Wówczas kobieta odczepiła cumę a mały kuter powoli zaczął odbijać od portu na co pozostała na nim osoba zaczęła szybciej się na nim poruszać. Nie było jednak wiele czasu aby przyjrzeć się odpływaniu. Gdyż kobieta podeszła do Mokuzu i powiedziała. - Teraz się nieco pobrudzisz. - Uśmiechnęła się przy tym. Właściciel sklepu wziął ostatnią skrzynię do środka sklepu i zniknął z wzroku Mokuzo. Kobieta za to położyła spokojnie rękę na jej plecach mówiąc. - Zapraszam do środka. - Sklepik wyglądał z zewnątrz normalnie, jednak co kryło się w środku ? Mokuzu dostrzegała przez nadal uchylone drzwi że w wnętrzu była jakaś lada sklepowa. Reszta pewnie ukaże się po wejściu.

[Mokuzu]

Praca poszła im szybko i sprawnie, a po kilku minutach kuter odbił od brzegu. Aż dziwne, że potrzebowali jej pomocy przy takiej pracy, ale najwyraźniej zależało im na czasie. Mokuzu kiwnęła głową na zgodę, gdy została zaproszona do środka sklepu i ruszyła za kobietą. Nie miała wielkich oczekiwań co do tego przybytku, jednak rozejrzała się po wnętrzu z uprzejmą ciekawością. Być może wiedza o tym jak operuje handel w jej regionie do niczego jej się nigdy nie przyda, jednak kunoichi powinna być przygotowana na każdą ewentualność. Nawet jeśli ich światy niezbyt się ze sobą ścierały to w jakimś stopniu potrzebowali siebie nawzajem. I cóż, jeśli nie wyjdzie jej z tym całym ninjutsu to zawsze może zatrudnić się w takim miejscu, a to powinno być wystarczającą motywacją. Szczególnie, jeśli kolejne zadanie ma polegać na tym czego się obawiała. O ile na świeżym powietrzu da się bez problemu znieść zapach ryb, o tyle w środku zamkniętego pomieszczenia może być z tym nieco trudniej.
- Co teraz będziemy robić? - Zapytała pozornie spokojnym tonem. Musi szybko stać się silna, jeśli nie chce dłużej wykonywać tego typu nieprzyjemnych prac. Póki co niestety nie ma co narzekać, trzeba zacisnąć zęby i robić, co każą. Już wyobrażała sobie jak wieczorem stara się doprać swoje ubrania i miała wątpliwości co do tego, czy się jej to uda. Następnym razem spróbuje pokręcić się bliżej łodzi pasażerskich. Z drugiej strony od tego właśnie byli Aburame, od brudnej roboty, której nikt inny nie chce się dotykać. A jednak wydawać by się mogło, że nawet jej kikaichu reagowały niezadowoleniem, gdy coraz bardziej zbliżała się do wejścia do sklepu...

10/15

[Numa]

~ Dorodny połów ~
Misja rangi D 11/15+
Mokuzu

Mokuzu miała złe przeczucia, mimo tego zblizała się do sklepu powolnym krokiem i tak w końcu przekroczyła próg.
Gdzie dotarł do niej bardziej intensywny zapach rybny. W wnętrzu czekało coś co mogło być dla młodej kunoichi niemiłą niespodzianką. kolejne drzwi a za nimi widać było stół na którym miał odbyć się proces filetowania jak i oporządzania ryb. Było to rybne Auschwitz. Gdzie jeszcze żywe ryby trafiały po to aby zostać wykorzystanymi jako mięso. Proces ten zapewne nie będzie miły dla ryb. Właściciel ustawił skrzynkę obok i otworzył wyjmując rybę dla siebie i zaczął ostrym nożem ją filetować. Odkrawając kawałki mięsa od ryb. Najpierw jednak dość szybkim uderzeniem pozbawiał ją życia uderzając nożem. Mokuzu zajęła już miejsce w którym miała filetować ryby kiedy nagle do pracujących dobiegł dziwny odgłos. Jakby z zaplecza. Brzmiał on na stłuczoną szybę. -Cholera co to było ? - Oderwał się od pracy co sprawiło że również kobieta zaprzestała pracy coś ewidentnie się wydarzyło. Uchroniło to Mokuzu przed filetowaniem przynajmniej na razie. Po odtworzeniu drzwi okazało się że ktoś wybiegł z pokoju przez otwarte okno. Właściciel wówczas ruszył w kierunku uciekającej osoby jednak przez drzwi, miał chyba wątpliwości czy uda mu się wyjść przez małe okno

[Mokuzu]

Tak jak się obawiała, kolejnym zadaniem Mokuzu miało być wytrzeźwianie i krojenie ryb, z morderstwem włącznie. Nigdy nikogo nie zabiła i teraz, stając twarzą w twarz ze swoim przeznaczeniem wspominała swoją rozmowę z ojcem. Mówił, że zabicie wrogiego człowieka nie wiele różni się w gruncie rzeczy od ubicia zwierzęcia, lecz w tym konkretnym przypadku to porównanie nie działało na jej korzyść. W połączeniu zaś z duchotą pomieszczenia i mocnym zapachem ryb i krwi sprawiło, że zawartość żołądka podjechała jej niebezpiecznie blisko gardła. Kikaichu zaczęły buzować w gotowości, wyczuwając zagrożenie dla swojego nosiciela i kunoichi musiała użyć całą swoją wolę, aby utrzymać je pod ubraniem. Trochę spociła się też na całym ciele, lub też to łaskotanie wywołane było łażącymi po niej robakami. Jeśli miała poważnie podejść do tego zadania to musiała się pierw uspokoić, potrzebowała chwili wytchnienia. Wydawać by się mogło, że Aburame byli z natury opanowani i faktycznie, może u niektórych tak właśnie było. Prawda jednak była taka, że gnieżdżące się w ich ciałach insekty niejednokrotnie doprowadzały ich zmysły do szaleństwa i w rezultacie musieli ściśle kontrolować swoje zachowanie, aby nie stracić nad nimi całkowicie kontroli. Kikaichu były prostymi stworzeniami, lecz nie pozbawionymi instynktu samozachowawczego. Mokuzu przetarła czoło wierzchem dłoni i już była gotowa podejść do swojego stanowiska, gdy uratował ją odgłos zbijanej szyby. W takim przypadku zareagowała instynktownie, w końcu właśnie do tego była trenowana od dziecka... tak samo jak jej ojciec i jego rodzice przed nim. Można powiedzieć, że było to w jej krwi.
- Złapię go! - Zawołała głosem, w którym słychać było ekscytację i ciekawość. Ruszyła w kierunku okna i spróbowała również z niego wyskoczyć, aby nie zgubić tropu. W tym Aburame byli najlepsi i choć nadal jej umiejętności pozostawiały sporo do życzenia, to o ile nie uciekał przed nią shinobi to miała spore szanse na wytropienie i uchwycenie go. W każdym razie czuła w kościach, lub też w szumiącej jej w uszach krwi, że właśnie takimi zadaniami powinna się zajmować.

12/15