Polanka

[Hitsukejin Shiga]

Misja D
5/15[/color][/center]
A więc urocza królewno jesteś na kolacji ze śrubkowym grubaskiem. Jest to, hmmm... niewątpliwie zabawne i dziwne porównanie, patrząc na nieskładną masę części niewielu ludzi by tak pomyślało. Ale no dobra, zabawmy się w tą grę. Więc śrubkowy grubasek to nie przypomina w sumie niczego. Ale pobawienie się częściami odsłania nowe elementy - kółeczka, ośkę do kółeczek, a także zaślepki do ośki. Innymi słowy teraz wiesz, że to co zbudujesz może jeździć lub poruszać się na kółeczkach. Tylko po co? Co z tego może wypaść i wyjść i wyniknąć?! Hej z naszej dwójki to ty tutaj jesteś dzieckiem, masz naście lat, nie powinnaś, no nie wiem, być bardziej kreatywną? Młodzieńczy umysł powinien śmiało podsuwać ci conajmniej dziesiątki interesujących pomysłów jak zmienić śrubkowego grubaska w przystojnego księcia konstrukcję. O tak, wpadłem w to porównanie po uszy, tak mi się podoba! Oglądanie zwoju, cóż, czy ten pomysł miał jakiś sens? No zwój jest... no zwój jest. Tak jak wspominałem, szkarłatny, z czarną oblamówką. Nic specjalnego na rolkach nie ma, ani w materiale, ani w oblamówce... Innymi słowy prócz kolorystyki jest to zwój jak każdy inny. W grupie przeciętnych zwojów pewnie byłby wzorcowym w przeciętności i braku użyteczności, dodatkowe punkty za to, że jest bezużytecznym zwojem. Ale czy aby na pewno? Kurczę, możesz przysiąc, zaklinając się na zdrowie i życie wszystkich znanych ci przedstawicieli rodu Matsubari, a także na spokojny spoczynek wszystkich niestety nieżyjących już przodków i krewnych, że znów usłyszałaś chichot.
Hahaha.
Hahahaha.
HAHAHHAHAHA.
Rechot dochodzi z każdej strony. Atakuje cię. Wślizga się pod sukienkę. Wślizga się między komórki twojego ciała, przesuwa się po twoich włosach, czujesz obślizgłość tego rechotu na języku. Tak śmiać się moze tylko ktoś do szpiku kości zły, kto chce śmierci. Tak, Riko, jeśli ktoś kiedyś spyta cię, czy wiesz jak brzmi śmierć, to z całą stanowczością zapewniam cię, ze możesz mówić o tej właśnie sytuacji - Hej, wiem jak brzmi śmierć! Słyszałam ją...
Obok.
Treść na zwoju się zmieniła. Nie ma już rymowanki. Jest teraz schemat kukły przypominającej ptaka, wykonanego z rurek, gwoździ, deseczek, sznurków... Misterna konstrukcja opisana jest bardzo szczegółowym schematem, gdzie oplot sznura stanowi wzmocnienie konstrukcji i jej poszycie, a elementy skórzane i materiałowe robią za pióra... Jeśli masz tylko dość cześći, a masz ich bardzo dużo, jesteś pewna, ze byłabyś w stanie złożyć taką samą rzeźbę, podążając za krokami opisanymi przez schemat. Po pierwsze weź podstawę... Potem.... I dalej...
Czemu treść zwoju się zmieniła - nie wiadomo. Nie zrobiła tego żadna z czynności którą podjęłaś, nie. To było... dość przypadkowę, prawda? Gdy myślałaś, że jesteś w stosunkowo martwym punkcie pojawiła się wytyczna i cały plan ma teraz drogę którą ma podążać. Tylko wielka flaga z dwóch płacht, z symbolami klanów, nie ma swojego miejsca na tej konstrukcji... Ale może i ona się jakoś przyda, gdy zwój zmieni się kolejny raz. O ile się zmieni. Rechot ucichł, ale poczucie bycia obserwowanym na wylot - nie.

[Rika Kari Matsubari]

Przeraźliwy śmiech, który nieustannie przypominał o czyjejś obecności, coraz mniej się jej podobał. Zdawał się dochodzić ze wszystkich stron, jakby zmierzające zewsząd fale dźwiękowe odbijały się od jej ciała, by po kilku rykoszetach ponownie w nią uderzyć. Tylko gdyby trzymać się praw fizyki, odgłosy te powinny słabnąć. Te nie słabły.
Zaczęła kombinować z częściami. Przykładała jedne do drugich, coś zaczynało pasować. Biorąc do rąk jedne części, odsłaniała z kupki inne, których wcześniej nie dostrzegła. To dawało jej nowy wachlarz możliwości!
Gdyby tylko nie ten ktoś, mogłaby się w pełni skupić na zadaniu i uwolnić tę mozaikę pomysłów, które zapewne szalały gdzieś w niedostępnych zakątkach jej umysłu… To nie był zwykły śmiech. Prawdę mówiąc, nie można było nawet być pewnym, czy był to śmiech ludzki. Coś tak okropnego, że od razu czuło się wstręt. Wstręt, którego nie da się odpędzić, bo nie wiadomo właściwie gdzie jest, ani jakie jest jego źródło pochodzenia. Od ostatniego odzewu zrobiło jej się dziwnie chłodno. Nie wierzyła, że jest to zbieg okoliczności. Pożałowała, że nie ma tu nikogo. Pomyłka! Że nie ma tu nikogo innego. Sama tego chciałam… Jeszcze raz zadumała się nad poleceniem odpieczętowania zwoju na zewnątrz. Czy chodziło tylko o ilość części? A może komuś zależało, bym się oddaliła?
Wspomniane śmiechy skutecznie rozbijały uwagę małej. Rika miała tego świadomość. Najchętniej ruszyłaby we wszystkich kierunkach pochodzenia dźwięków, dorwała go i… wypędziła? Nie wie, czy dałaby radę, ale bardzo by tego chciała! Wiedziała jednak, że nie może. Dostała zwój z mnóstwem czekających na złożenie elementów. Nie mogła ich teraz zostawić na pastwę losu. To byłby największy błąd. Może właśnie o to mu chodzi?
Widząc kółka, naturalnym wydawało się zbudowanie jakiegoś pojazdu. Nie chciała jednak przywiązywać się do tej myśli. Jeśli coś może ją zgubić, to właśnie kurczowe trzymanie się niepewnych założeń. Co jeszcze można zbudować z kółek? Przez chwilę nic nie przychodziło jej na myśl. Bingo! Koła mogą być mechanizmem. Jeśli sprawdzają się w młynie, to pewnie nie tylko. Może też jako składowa jakichś figur? Będąc w tym miejscu aż chciałoby się postawić tu jakiś totem.
Wróciła do zwoju i zrobiła z nim wszystkie dziwne rzeczy, jakie przyszły jej do głowy. To nic, że większość z nich nie ma szans powodzenia. Na pewno lepsze to, niż siedzenie z założonymi rękoma! A nuż naprowadzi ją to na… O jejku! Co się stało ze zwojem?! – wypowiedziałą bezgłośnie, ruszając jedynie ustami. Nie mogła inaczej, ktoś mógł ją przecież usłyszeć. Rozejrzała się gwałtownie, zupełnie tak jak wcześniej. Marzyła, by zobaczyć jakiegoś kolegę, biegnącego między zaroślami z pędzlem w ręku. Tak jak i w poprzednich próbach, tak i teraz okazało się, że jest względnie sama. Zwój zmienił swą treść! Nie marnując więcej czasu, trochę w obawie przed kolejną zmianą na zwoju, chłonęła instrukcję. Schemat przypominał ptaka. Trochę ją to zdziwiło, ale nie tak, jak mogłoby ją zdziwić jeszcze pół godziny wcześniej. W uszczegółowieniu zauważyła znajomą część, podstawę konstrukcji. To od niej trzeba zacząć. Jej oczy zapłonęły ponownym zapałem. Poczuła, że niebawem poczyni duży krok w przód. Odważnie postanowiła zlekceważyć głosy. To może być ktoś nieszkodliwy. Może ktoś w oddali. W najgorszym razie to jakieś niegroźne jutsu lub klątwa. Pamiętaj, to nic takiego… Chwila, jutsu! Jak mogłam nie pomyśleć o kai!?
Choć wszystko wyglądało wspaniale, sama nie do końca wierzyła w swoją wewnętrzną rozmowę. Trudno było ocenić skuteczność techniki. Od kilku chwil nie usłyszała głosów, ale jakie tak naprawdę są szanse, że to tylko sztuczka?
Wyszukała w pośpiechu podstawę i ułożyła na podłodze. Sięgnęła po kolejne części, które miały do niej pasować. Zaczęło jej się podobać. Gdyby tata pozwolił jej czasem przybić coś młotkiem… może po prostu by to lubiła? Wzięła sznur i obwinęła nim dwie rury, następnie przymocowała do podstawy. Konstrukcja zauważalnie urosła. Nie użyła jeszcze ośki, ale pewnie i na nią przyjdzie czas. Skrupulatnie wywiązywała się z instrukcji. Gdy nie była czegoś pewna – używała młotka. Zdecydowanie za bardzo go polubiłam!

[Kuroi Kuma]

Ja i mój przyjaciel pies
Ranga C
Post 7/30 Chłopak starał się bandażować ranę, chociaż ta była po prostu paskudna. Nie będąc medykiem ciężko było opatrzeć coś takiego. Co takiego kierowało Inuzuką, by pomóc mężczyźnie? Był w środku lasu, bez świadków, mógł go przecież po prostu obrabować i zostawić na pastwę losu. Nie znał go, nie wiedział jaka jest jego historia, może mu się należało? Jednak uciskał ranę, odwinął kolejny kawałek bandaża, by zmniejszyć wypływ posoki z ciała grubaska. Pomoc była już w drodze, jeden ze strażników był w drodze po medyka, drugi zaś miał zamiar sprawdzić całą tą sytuację. Prowadził go piesek, co nadawało pewnego komizmu całej tej sytuacji. Shogun prowadził strażnika, ten dotrzymywał mu jego standardowego tempa. Czy był przeszkolony z pierwszej pomocy? Cóż, jego zadaniem było tylko chronić miasto przed złodziejaszkami, skoro nawet shinobi nie radził sobie za dobrze, to czemu prosty człowiek miałby poradzić sobie lepiej?
Po niedługiej chwili pojawił się na polanie wraz z piesełem, podszedł do Kamuia, obejrzał go szybko i wcisnął mężczyźnie do ust małą pigułkę i ścisnął ją na tyle mocno, by ją przebić. Wolał nie ryzykować, że jeszcze nasz niedoszły uciekinier zadławi się kuleczką i wszystko pójdzie na marne.
-Niedługo przybędzie medyk, do tego czasu musimy czekać. Trzymaj tylko ranę. Co tu się do nędzy w ogóle stało? - spojrzał na chłopaka lekko podirytowany i dopiero teraz do niego dotarło, że to mogła być pułapka. Rozejrzał się po okolicy szukając czegoś podejrzanego. Błąd jaki popełnił może kosztować go życie, a do tego rana wyglądała na tyle dziwnie, że to wszystko mogło być ukartowane. Dał jednak szanse. I sobie, i Shogunowi i Inuzuce. Oby tylko jego towarzysz się pospieszył, bo to nie był dobry czas i miejsce na tułanie się po lesie.

[Kamui]

Wysłanie psa po pomoc było całkiem dobrym pomysłem i jak po chwili się okazało, całkiem skutecznym w pozytywne efekty. Ponieważ po chwili przybył Shogun z pomocą, w postaci jednego strażnika, który wydawał się całkiem nerwowy zaistniała sytuacja, ale co mu się dziwić, raczej to nie była jego codzienna rutyna. Tak jak w przypadku młodzieńca, to była zupełna nowość, jeszcze nie miał nigdy do czynienia z czymś takim. W momencie gdy strażnik wsadzał rannemu jakąś pigułkę do ust, nie protestował. W końcu to on lepiej wiedział co ma robić, a nie chłopak. Również ucieszyła go informacja o przybyciu medyka, w niektórym czasie. Jednak non stop musiał dociskać tą ranę, jednak przynajmniej mógł odpowiedzieć na jakieś pytania, czego do końca nie lubił, w końcu był małomówny, jednak w tym momencie możliwości pisania zbytnio nie miał. - Trenowałem tutaj, a on wyszedł z lasu w takim stanie i padł. - powiedział, dość zwięźle i na temat. Przynajmniej nie zawalał strażnika dziwnymi opowiadaniami. - Jego rana jest dość dziwna. W promieniu parunastu metrów niczego nie wyczuliśmy. - dodał, po chwili dając dodatkowe informacje, te z kolei uważał za mniej ważne. W końcu to szło już zauważyć. - Shogun, węsz czy nikt się nie zbliża. - powiedział, do swojego psa by ten nadal był czujny. W sumie nigdy nie wiadomo czego się spodziewać i dzięki psu, będą mogli dowiedzieć się wcześniej, że medyk ze strażnikiem już nadciąga. Jak dobrze jest się umieć komunikować z psem, który jest znacznie bardziej wyczulone zmysły od człowieka, a na tą porę jedynie pozostało czekać na rozwój wydarzeń i mieć nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

[Kuroi Kuma]

Ja i mój przyjaciel pies
Ranga C
Post 9/30 Strażnik słysząc słowa chłopaka uniósł tylko brwi w odpowiedzi lekko niedowierzając. Jak to padł? Tak sobie, po prostu? Musiał być jakiś powód. Skoro to nie on, bo po co by przysyłał psa i uciskał tę ranę, to musiał być ktoś jeszcze. To jego szukał wzrokiem nasz obrońca miasta, to jego poszukiwaly jego czujne oczy próbując znaleźć jeszcze jedną osobę na tej polance.
-Dziwna? - zapytał się po chwili, gdy skończył obserwację terenu. Coś mu tu bardzo nie grało i to, że Kamui był całkiem spokojny jak na ratującego kogoś, kto się wykrwawia tuż przed nim. Westchnął ciężko, to wszystko nie było na jego nerwy. Co do Shoguna zaś to poczuł on w powietrzu zapach i to nie jednej, a aż trzech osób! Dwie z nich nadchodziły z południa, jedna zaś z północy i zbliżała się dosyć szybko. Zapach bowiem intensywniał z chwili na chwilę. Pozostała dwójka także się nie obijała, lecz byli trochę wolniejsi od pojedynczego "zapaszku". Kamui wraz ze strażnikiem byli na skraju polanki, na północnym skraju, co by nie było niedomówień, więc przed sobą widzieli głównie gęsty las. Strażnik nie zdawał sobie sprawy z tego, że ktoś może w ogóle nadchodzić. Uniósł się jednak, wstał i zaczął przyglądać się ścieżce, którą to przyszedł nasz raniony grubasek. Zmarszczył brwi, ciężko było cokolwiek wywnioskować z tego, co tam się działo. Ranny facet nie szedł prosto, sporo było tam powielonych kroków, potknięć, krwi. Wszystko to zamazywało obraz tego, co mogło się tutaj stać.
-Nie wiadomo Ci nic więcej? Dziwna rana niewiele mi mówi, a nie wiem czy oderwanie bandaża w tym momencie to dobry pomysł. Szlag! Niech ten medyk się spieszy, nie chce mieć kolejnej ofiary na sumieniu

[Kamui]

Rozmowa przy rannym mężczyźnie była całkiem ciekawa i nawet się trzymała kupy. Kto by pomyślał, że takie okoliczności sprzyjają rozmową. Na nieszczęście nieznajomego, on nie mógł w niej uczestniczyć bowiem się wykrwawiał, a medyka jak nie widać tak go nie ma. - No dziwna... jakby szarpana. Różni się od rany zadanej kunai'em. - odparł chłopak, miał nadzieje, że mówi dobrze, w końcu kunai'em to i on był już raniony i raczej jego rana różniła się od tej pod względem gładkości krawędzi, albo to była tępa broń? W sumie nie ma się raczej nad tym zastanawiać. Niestety to chyba nie były jedyne złe wieści w powietrzu szło wyczuć zbliżających się ludzi z dwóch kierunków. Nawet całkiem szybko. Na szczęście psina miała dobry węch i potrafiła komunikować się z rudowłosym. Co zrobił za pomocą szczekania, mówić niestety jeszcze nie umie. Chłopak nie planował pozostawać winny informacji strażnikowi, który widocznie był dosyć nerwowy. - Ktoś się zbliża. Dwie osoby z południa, oraz jedna z północy, porusza się szybciej od tamtej dwójki. Wszyscy zmierzają w naszym kierunku. - powiedział, próbując namierzyć strażnika wzrokiem, by zobaczyć co ten robił. W sumie to nic wielkiego oglądał drogę w lesie, akurat w tym kierunku, z którego nadciąga ta jedna osoba. - Radziłbym się cofnąć. On ma przewagę wychodząc z lasu. - dodał, chcąc doradzić coś strażnikowi, ale w sumie on raczej lepiej wie co należy robić w takim momencie. Jednak chłopak wolał mu jakoś pomóc. - Shogun ukryj się w zaroślach niedaleko drogi na północ. - powiedział, chcąc przygotować pewnego rodzaju dywersje, pies raczej łatwiej ukryje się w zaroślach niż człowiek, a do ataku z zaskoczenia od tyłu nada się idealnie o ile będzie taka potrzeba. A sam biedny Kamui, dalej klęczał przy tym krwawiącym nieznajomym, pozostając raczej najbardziej wystawianym na wszelakie ataki. Bycie medykiem czasami było żałosne i bardzo nieprzyjemne. - Kolejnej ofiary? - dopytał się chłopak, zdanie strażnika lekko go niepokoiło, zwłaszcza zakończenie o kolejnej ofierze.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D
7/15[/color][/center]
To znaczy, nie chcę nic sugerować, droga Riko Matsubari, ale sprawa jest taka - zgodnie z prawami fizyki rykoszetujący głos powinien, bo fala się rozchodzi, słabnie - sam także słabnąć. Jednak masz prawie pewność, że w świecie Shinobi jest ktoś, kto umie zrobić coś takieg techniką. A gdy używa się techniki - używa się czakry. A jak doskonale pewnie sobie zdajesz sprawę, tam gdzie w gre wchodzi czakra konwencjonalne zasady i prawa fizyki całkowicie przestają mieć jakiekolwiek większe znaczenie. Woda to przecież, gdy używa się czakry, broń ostrza jak szpikulec czy katana, a ziemia może ożyć w formie smoka czy golema.. A nie, jeszcze tego nie wiesz. Jeszcze jesteś mała i rozkoszna. I nie wiesz, jakie cudowności i jakie okropieństwa pozwala wyczarować czakra... Wielkie smoki, gigantyczne mury i budowle, a podobno czakra nawet pozwola oszukać czas, ożywić zmarłego, czy dokonywać rzeczy które się normalnym ludziom ani ciutek nie śniły w najciekawszych snach i najgorszych koszmarach. Cóż, taki urok posługiwania się czakrą... że oszukuje się prawa rżadzące światem!
Jednak dyskomfort narastał. Głos świdrował i męczył, sprawiał ból od tego, jak właził tam gdzie nie powinien, jeżąc włos na głowie i powodując ciarki na całym ciele. Był dużo bardziej niepokojący ten chichot od normalnego, bo gdy ktoś się smieje, to echo robi swoje i mniej więcej wiemy, skąd on nadchodzi, gdzie może być... chichoczący, z braku lepszego słowa. A w tym przypadku nadawca chichotu zdawał się być wszędzie i nigdzie jednocześnie. Ten głos atakował i wchodził pod skórę. Zewsząd, naprawdę, dochodził ze wsząd i znikąd na raz, bo z góry, z dołu, z prawej, z lewej... Na zdrowy rozsądek to musiała być zasługa czakry. Ale w momencie, gdy wzięłaś się łądnie do dzieła, głos całkowicie zaprzestał swoich chichotliwych ataków. Czyżby to była, hm, forma zachęcenia cię do działania? To byłoby ciut niepokojące, bo skoro dręczenie chichotem jest spowodowane chwilką ociągania się... To co zrobi ten ktoś, jeśli źle wykonasz swoje zadanie? Czy przypadkiem twój ojciec nie zaryzykował nieco twojego zdrowia i bezpieczeństwa powierzając ci tak dziwną misję od jeszcze dziwniejszego człowieka?
Posiłkując się zwojem i zmianą na nim, Rika zaczęła na poważnie budować. Zaskakujące, ale elementy były bardzo... misternie wykonane. Taka koronkowa robota ciesielska. Elementy drewniane i metalowe pasowały tylko tam, gdzie pasować miały - gdy próbować połaczyć inne elementy to albo wcięcie się nie zgadzało, albo było ciutek za ciasno albo ciuteczek za luźno. Tutaj wypustka, tutaj cypelek dupelek... Niby malutkie szczegóły, ale dopiero w momencie w którym trafiło się na dobrą część - wszystko idealnie zaczynało pasować. Powoli pojawiał się szkielet... totemicznego ptaka, czegoś na ten wzór. Było tez widać długi kij, na którym miała znaleźć się płachta - flaga z symbolami klanów i rodów. Wielka, gruba, bardzo gruba płachta...
Dopóki Rika pracowała, wszystko było dobrze. Ba, zwój nawet znów się zmienił, zastępując treść wielkim uśmiechem. I tyle. Ale bez dręczącego chichotu znikąd... Dalej, pozostały resztki dobudowy szkieletu, powiązanie go z podstawą sznurami, przybicie ich na śledzie w formie gwóźdków z oczkami, a potem misterne zapinanie na ćwiekowe guziczki, wciskane mocno, elementów imitujących upierzenie...

[Rika Kari Matsubari]

Trudny do zdefiniowania, a tym bardziej ogarnięcia zdrowym rozsądkiem chichot przywoływał na myśl zły sen, ale czy i tym razem obudzi się na miękkim materacu, a jedynym zmartwieniem będzie niedostatek regeneracji? To było wykluczone. Drażniący głos ucichł niemal równo po zastosowaniu przez nią kai, co dawało ciapkę, ale tylko ciapkę nadziei, że osiągnęła małe zwycięstwo. Powodów ustania męczącego chichotu mogło być przecież mnóstwo. Kto wie, może nieznajomy, zupełnie nieświadomy szkód, jakie wyrządza, oddalił się na niesłyszalną odległość? Jasne. Już bardziej wiarygodne, że ktoś dał jej spokój. I tak właśnie pomyślała. Chyba dał mi spokój. Skąd to przekonanie? Pomimo ogarniającej ją ciszy wciąż wyczuwała czyjąś obecność.
Znajdowała się w sytuacji, w której nie zwykła być. Zupełnie sama, w opustoszałym miejscu. Czy gdyby krzyczała, ktokolwiek by ją usłyszał? Jednak Rika nie widziała tego w ten sposób. Nie sądziła, że ktoś mógłby ją tutaj skrzywdzić. Bo niby dlaczego? Czy coś komuś zrobiła? W najgorszym razie utracę totem. Nie wiem, co się wtedy wydarzy, ale na pewno nie będzie tak źle, jak mogłabym się bać. Było w tym dużo dziecięcej naiwności, ale w sumie dlaczego nie miałaby mieć racji? Nikt jej nigdy nie skrzywdził, nie licząc kilku obtarć. Zna niebezpieczeństwo, ale czy nim pozna je naprawdę, będzie w stanie porzucić wewnętrzną, nietykalną księżniczkę i prawdziwie się bać? Fakty mówiły jedno, ktoś na nią patrzy, a z byciem w centrum uwagi nie było problemu. Gra w czyjąś grę, ale to ona gra pierwszoplanową rolę. Miała nadzieję, że tak pozostanie.
Z biegiem kolejnych minut budowa szła w najlepsze. Ptaszysko szczyciło się kolejnymi elementami, coraz bardziej przypominając to, czym miało się stać. Precyzyjnie zrobione części nie pozostawiały pola do radosnej interpretacji instrukcji, dzięki czemu zadanie było względnie nietrudne nawet dla dziewczynki, która jeszcze kilkadziesiąt minut temu najchętniej oddelegowałaby do tego zadania jakiegoś chłopca z obłoconymi rękoma. W oczy rzucił jej się kij, na którym niedługo zawiśnie płótno z symbolami. Czy ja ich skądś nie znam…
Po chwili namysłu powróciła do pracy. Rzuciła okiem do instrukcji, zakodowała to, co miała zrobić, aż nagle treść zwoju zamieniła się w jeden, wielki uśmiech. Mógł on oznaczać wiele, ale Rika nie miała wątpliwości, że to aprobata dla jej poczynań. Neurony lustrzane zrobiły swoje, po chwili sama „odśmiechnęła” się do zwoju. Tylko czy dostrzeże to… ten ktoś? Może tak, a może nie. To nie wystarczyło małej kunoichi. Wiedziała, że nie może okazywać strachu. Wiedziała też, że to najlepsza jak dotąd okazja na porozumienie się z nieznajomym. Podjęła decyzję o wykorzystaniu jednej z ostatnich technik, jakiej się nauczyła. Kokoni Arazu no Jutsu! Ileż razy myślała nad rozmaitymi sposobami wykorzystania tej wymyślnej sztuczki, aż wreszcie nadszedł ten dzień! Zebrała wszystkie myśli i skupiła je na zwoju. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, już za chwilę symbolizujące oko koło przymknie się, tworząc płaską kreskę. W ten sposób puści tajemniczemu gościowi oko. Ale będzie miał minę!
Bardzo chciała zobaczyć swoje dzieło, jednak natychmiast odwróciła głowę i wróciła do totemu. Wiedziała, że gdyby to zobaczyła, trudno byłoby jej powstrzymać emocje. Jej wewnętrzne ja już teraz trzymało radośnie piąstki pod podbródkiem, nie potrafiąc powstrzymać podrygujących do skoku nóg. Gdyby faktycznie jej sztuczka się udała, to i ona robiłaby teraz to samo. A bardzo nie chciała tego pokazać. Wiecie dlaczego? Bo tak jest fajnie. Bo prawdziwi twardziele nigdy nie oglądają się za siebie, by oglądać wybuchy. Dla nich to chleb powszedni, mają je na co dzień. Wybuchy są dla nich tym, czym ucieranie nosa jakimś cwaniakom dla Riki Matsubari. O tak... Mała była o tym święcie przekonana. I nic to, że zrobiła to pierwszy raz. Nikt nie musi o tym wiedzieć.
Stała tak, mając przed sobą totem i niewielką już kupkę z częściami. Odtworzyła w głowie instrukcję, choć w zasadzie nie było już wiele do schrzanienia. Pierw przywiążę go do podstawy, tak jak było pokazane, a potem wezmę się za piórka. To chwilę potrwa, ale może być fajne. Na pewno będzie ładny efekt. A tak w ogóle… ciekawe co on sobie teraz myśli?

[Hitsukejin Shiga]

Misja D
9/15[/color][/center]
Czy właśnie tą bardzo zabawną częścią życia shinobi nie jest tajemnica? Wiesz, taka... hmm.. jak można to ująć - zagadka. Nie wiesz nigdy do końca czego się spodziewać, nie wiesz też co cię czeka, nie wiesz co przyniesie jutro. Gdy jesteś normalnym szarym człowiekiem to w dzisiejszym świecie czekać cię może... w sumie nic. Wiesz, idziesz do swojej nudnej pracy, robisz jakieś nudne obowiązki jak pieczenie chleba czy garbowanie skór, wracasz do domu i tyle, tak. Zjesz sobie może obiad z rodziną, naprawdę nic specjalnego. Ale widzisz, i w takim życiu może zdarzyć się coś złego - napaść przez bandytę. Ktoś cię dopada, morduje, zabija, ciach ciach ciach i giniesz. A sprawa komplikuje się o wiele wiele bardziej gdy jesteś Shinobi, może zdarzyć się cokolwiek. Od spotykania kogoś złego, przez coś złego, przez wojny, starcia, misje.. Naprawdę opcji jest wiele. I nie wiesz, kto może ci życzyć źle. Nie wiesz, kto może chcieć cię zabić! Ale tutaj chichot ustał, czyli że ten ktoś albo sobie poszedł albo odpuścił. Ale czy to pierwsze jest możliwe? Niekoniecznie, czujesz jego obecność. Nie ma go za toba, ale czujesz jego śliski oddech na karku.
Ale Rika zachowuje spokój ducha, cieszy się, bawi, można powiedzieć, że idealnie się realizuje przy swoim zadaniu. I kto by powiedział, że takie typowo chłopięce zajęcie jest... hmm.. Wciągające dla dziewczynki aż tak? Przecież Rika tworząc totemicznego ptaka z metalu i rurek i linek czuła się naprawdę zdolna - i trzeba przyznać szczerze, szło jej świetnie. Ptak coraz bardziej stawał się ptasi, a powiedzieć o totemie ptaka, że jest ptasi to naprawdę piękny komplement dla autorki, normalnie czapki z głów i kimona z pleców z podziwu. Pora było przejść do zakładania piór. Ale najpierw padło genjutsu, które zmieniło uśmiech na zwoju w uśmiech z puszczonym oczkiem. Zabawny mały gest. Naprawdę słodki, komunikacja poprzez genjutsu. Ciekawe czy autor zwoju wie.
Śliski oddech pojawił się już nie w przenośni, a na karku. Za Riką bezszelestnie stanął jegomość w czarnym kimonie, cały pokryty bandażami. Od stóp do głów. Zamiast oczu soczewki zza których wyzierają szkarłatne ślepia.
-Bardzo ładne oczko. Poczułem się wręcz zachwycony twoimi umiejętnościami. Chyba ci pomogę z tym totemem, chcesz? - Przerażający mężczyzna przykucnął przy Rice i uśmiechnął się. Chyba. Zwoje bandaży się ruszyły, te, które powinny być tam gdzie usta. WIĘC CHYBA SIE UŚMIECHNĄŁ. Ale nie masz watpliwości, to człowiek, który opisywał twój ojciec. Bez wątpienia ten sam. Czyli o wilku mowa, a tutaj diaboł. Bez wątpienia po głosie, można też powiedzieć że jest to posiadacz tego obskurnego paskudnego chichotu...

[Rika Kari Matsubari]

Gdy tylko poczuła jego obecność za plecami, pożałowała wszystkiego, co dzisiaj zrobiła. Pożałowała tej fatalnej w skutkach prowokacji, tego że wybrała tak odludne miejsce. W ogóle nie powinna była dzisiaj wstawać z łóżka. Wzdrygnęła się całym ciałem. Był to jedyny ruch, jaki mogła w tamtej chwili wykonać. Słysząc o oczku uzmysłowiła sobie to, co wiedziała zawsze. Że mocna jest tylko w gębie. Dopóki ma wokół siebie ludzi, doskonale będzie wiedziała co zrobić, by ją chroniono. Tutaj jednak, w tej głuszy zdana jest tylko na siebie i właśnie zaczepiła kogoś o wiele silniejszego. Rikę ogarnął zupełny paraliż. Gdyby tylko mogła się ruszyć, natychmiast rzuciłaby się do ucieczki. Krzyczałaby wierząc, że ktoś ją usłyszy i ruszy jej na pomoc. I że ten ktoś, temu komuś – o zgrozo, jak bardzo niemożliwie to brzmi – sprawi śliwę pod okiem, jak niegdyś chłopcy łobuzowi, który pociągnął ją za włosy. Tylko spróbuj pociągnąć mnie za włosy, zapewne pomyślałaby, gdyby nadal dopisywał jej humor.
Wtedy stało się coś niezrozumiałego. Obcy zaoferował swą pomoc. Czy to jakiś żart? Czy ktokolwiek może sobie wyobrazić tych dwoje, wspólnymi siłami budujących ptasią figurkę? Gdy nachylił się nad nią, rozpoznała w nim mroczną postać, którą opisywał jej tata. Trudno było połączyć to wszystko w całość. Jeśli zlecił mi zbudowanie tego, co on tu robi? Dlaczego próbował mnie dręczyć? – pytań takich jak te pojawiały się dziesiątki.
Nie było na nie jednak czasu. Rika oprzytomniała. Zdała sobie sprawę, że wciąż nie odpowiedziała na pytanie. Co jak co, ale nie powinna kazać mu zbyt długo czekać. Co Ty robisz? Dostałaś szansę, wyduś coś z siebie! Złapała głęboki oddech i nie patrząc mu w oczy podjęła najpewniejszym tonem, na jaki było ją stać:
-Przywiążę go z prawej, a ty możesz zrobić to samo z lewej, potem zostaną tylko… - urwała, gdyż jej głos słabł z każdym słowem. Wiedziała, jak żałośnie może zabrzmieć, gdyby chciała dokończyć.
Zrobiła krok do przodu. Potem drugi i trzeci. Nachyliła się nad częściami i wzięła to, co potrzebne. Pierw sznury, potem śledzie i ulubiony młotek. Wtem jakby cofnęła film do wydarzeń sprzed chwili i przypomniała sobie nieznaczny fałd w okolicach skóry obcego. Wydawało jej się, że to uśmiech. Teraz, kilkadziesiąt sekund później, kiedy nadal żyje, mogła w to uwierzyć. Przywróciło jej to równowagę.
-Najpierw wiążesz, potem bierzesz młotek i przybijasz… ale ty chyba o tym wiesz – uśmiechnęła się.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D
11/15[/color][/center]
Hej, a znasz taką zabawę? Wzywa sie imie demona, może to być nawet jakiś potwór, czy to inne oni czy demon z krwi i kości, nawiedzenie, opętania te sprawy... Nieważne. Musi to być coś strasznego. Wszyscy muszą to znać i się tego w opór bać. I wiesz, robisz taki test odwagi, idąc do ciemnego pomieszczenia i zamykasz się w nim szczelnie, zostając całkowicie samą, w zupełnej samotności i ciemności. I wzywasz imię tego potwora, zapraszasz go do siebie, nawołujesz, jakbyś naprawdę chciała, by pojawił się obok Ciebie. O ile nic się nie stanie i wyjdziesz z pokoju to wśród świadków pewnie zyskasz wiele respektu i będziesz uchodzić odważną, co to się w ogóle nie boi tego potwora. Ale wyobraź sobie teraz trochę inne zakończenie tej historii. To, co się dzieje, gdy wzywa się imie potwora można nazwać prowokowaniem go. I teraz zobacz, czy twoje zmienienie wyglądu zwoju nie było także taką prowokacją, całkowicie swoją drogą? No to pomyśl, w tej zabawie, że jak już prowokujesz bestie to ona nagle pojawia się za tobą... Właśnie tak stało się w tym momencie, właśnie teraz bestia jest tylko kroczek za Tobą. Ale nie bój się, nie ma kłów i pazurów, a przynajmniej chyba nie ma, ciężko powiedzieć zza tych wszystkich bandazy zasłaniających nawet najdrobniejsze elementy ciała tego osobnika...
Ale nie taki straszny potwór jak go malują, czy jakoś tak. Jest uśmiech, chęć wsparcia, miłe zachowanie, bądź co bądź. Cierpliwie czeka, aż Rika dojdzie do Siebie, nie przestaje się uśmiechać. Miał się nie pojawiac, obserwować, swoim jutsu tylko kierować Rikę na odpowiednie tory pracy i jutsu innym zwiększać tempo pracy... A teraz go, hm, zaprosiła, to nie mógł odrzucić, nie mógl sie nie zjawić. Poczuł się przecież potrzebny. I gdy tylko powiedziała mu co robić, zaczął dokładnie wypełniać jej polecenia i z nią budować totem. Mężczyzna był silny i zręczny, jego pomoc przyśpieszyła pracę niebotycznie i już po krótkiej chwili totem... stał gotowy. Ptasi, piękny.
-Dobrze, uniosę to, a ty podsuń ośkę z kółkami. Niech nasz ptasio jak nie może latać niech jeździ. - Zaczął się śmiać, normalnie, ludzko, a nie jak wtedy, zewsząd. - A na końcu ta flaga... I zawieziemy go do miłych ludzi w mieście, dobrze, Riko Matsubari? - Znów uśmiech spod bandazy... I ta flaga.. Teraz, gdy wziął ją do ręki, widać, że jest strasznie gruba, ma kilka warstw. Czyżby to po to, by nie prześwitywały symbole?

Daję ci Z/T, napisz tutaj - http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=61&t=57&start=120 tak jakbyś była z obandażowanym i totemem gotowym przed wejściem do szpitala

[Kuroi Kuma]

Ja i mój przyjaciel pies
Ranga C
Post 11/30 Może i Shogun nie potrafił mówić, ale na pewno potrafił porozumiewać się ze swoim towarzyszem. Szybkie przekazanie informacji pozwoliło im na zorientowanie się w sytuacji. Problem był jeden - kto tak naprawdę się zbliżał. Przyjaciel, a może wróg? A może i jedno i drugie? Shinobi nie zostawił tej informacji dla siebie - wręcz przeciwnie, bo powiadomił strażnika o zbliżających się osobnikach. Skąd takie zainteresowanie małą polanką? Najpierw Inuzuka z psem, potem jakiś ranny grubasek, a teraz jeszcze to. Wyglądało na to, że zaczyna się robić tłoczno. Shogun został wysłany trochę na północ, zapewne by wyjść na przeciw zagrożeniu i powiadomić w razie ewentualnych problemów. Problemem była dwójka zmierzająca od południa, ale przecież Ci się odsłonią w momencie pojawienia się na polance. Czas mijał, zapach stawał się coraz bardziej intensywniejszy, odległość się zmniejszała.
-Spokojnie, nie rób ze mnie jakiegoś chłystka... - rzucił strażnik odwracając wzrok od ścieżki i zerkając na młodziana -Tak, uwierz mi takie rzeczy się zdarzają, gdy ktoś komuś poderżnie gardło... Chociaż nie wiem czemu akurat jemu akurat ktoś odpuścił - mężczyzna westchnął i spojrzał w kierunku południa. Skoro pies obstawiał południe, on wolał skupić się na tym kierunku. W którym momencie powierzył swoje życie psu? Brzmiało to bardzo irracjonalnie, jednak coś w tym faktycznie było. W powietrzu wisiała denerwująca cisza przed burzą, która zaraz miała nadejść. Z południa wyłoniły się dwie postaci odziane w czarne płaszcze. Skryta twarz w cieniu nie sugerowała niczego konkretnego. W powietrzu rozległ się dźwięk przecinanego powietrza. W kierunku leżącego faceta leciały trzy ostrza rzucone przez jednego z napastników. Strażnik stanął im na drodze, wyjął krótkie ostrze z kabury przy boku i odbił dwa z nich. Trzeci trafił go w skórzaną zbroję i wbił się dosyć płytko. Kamui niewiele widział, mężczyzna zasłonił mu wzrok, spomiędzy jego nóg widział tylko jak zbliżają się postacie. Pochylił wzrok, chciał wyjąć ostrze jak najszybciej się tylko dało. Zauważył coś jeszcze - do broni przyklejona została notka. Szybkim ruchem ręki chciał odrzucić kunai, jednak ten wybuchnął mu w lewej dłoni. Okolica zakryła się dymem, a także krwią strażnika.
Co zaś z Shogunem? Do niego zbliżył się facet idący sobie spokojnym krokiem. Obserwował psa, zupełnie jakby wiedział gdzie on jest. Zerkał w stronę walczących, a torba medyczna przy jego boku wyrażała więcej niż trzeba to opisać.

Przeciwnicy - jakieś 10-15 metrów, tyle jesteś w stanie powiedzieć przez znalezieniem się w dymi.

[Oshi]

Po wyjściu z domostwa, poczuł niesamowitą ulgę. Jak gdyby zostawił za sobą niesamowity ciężar, który z wolna pojawił się na jego barkach. Być może zimny wiatr miał ostudzić jego emocje, zakłopotanie ostatnim zachowaniem Noriko... Misja może i nie przyniosła żadnych korzyści, a na sam jej koniec nazwano ich łamaczami obietnic. Jednak czy nie należało zaznaczyć że wspólnie poznali się już znacznie lepiej... Przecież wszystko miało później owocować.

- Bardzo to wszystko zabawne... Miałem zamiar z początku sprzedać to dziadostwo, i zaprosić Cię do dobrego hotelu gdzieś na szlaku... Jednak chyba wychodzi na to, że muszą nam wystarczyć tym razem same umiejętności.

Oshi uśmiechnął się do swej przyjaciółki, jednocześnie zdradzając oznaki zakłopotania. Przeczesując dłonią zmierzwione włosy, rozejrzał się po okolicy. Mieli zapewne jeszcze większość nocy przed sobą, a rozsądek podpowiadał mu że nie było warto pchać się między drzewa w takim stanie. Wciąż potrzebował odpoczynku i zregenerowania części straconej siły, dodatkowo słowa wiedźmy wciąż pojawiły się w jego głowie... Uciekająca Chakra... Burū wyłonił się z płaszcza przecinając wzrokiem mroki nocy, a chłopak wiedział już że nie musi się obawiać zaskoczeniem.

- Tam będzie dobrze...

Powiedział po jakimś czasie, gdy udało im się oddalić
od domu wiedźmy na dostateczny kawałek... Nie mógł narzekać, przecież sam ich w to wpakował... Jego cel padł na kawałek płaskiej ziemi, ukryty między drzewami i niskimi krzakami. Chłopak zebrał w sobie wystarczająco energi, po czym uwolnił niesamowitą siłę... Przenosząc swoje pragnienie na świat namacalny. Najpierw jednak ściana, później druga, dach i oddzielne wejście. Po kilkunastu chwilach stał przed nimi zręczny szałas, prowadzący do dwóch mniejszych pomieszczeń. Drewniane bele łączyły go w całość, a niesamowita symetria nie ubiegła nawet przed dziełem ludzkich rąk... Po chwili tuż przy noclegu pojawiła się sterta pali do ogniska, a na sam koniec ławka na którą chłopak opadł ze zmęczenia...

- Wybacz, ale na szukanie jedzenia już nie znajdę energi... Mam trochę wody jeśli chcesz

Powkedział do towarzyszki spokojnie, podjąc jej bukłak z napojem... A raczej jego resztą.

- Słabo się znam na podpalaniu

Dokończył, wkazując na bale przygotowane na ognisko... Jego naturą było życie, destrukcyjność ognia zawsze była dla niego trudna do zrozumienia.
Kiedy już uporali się ze wszystkim, a chłopak nałożył na ciało dziewczyny własny płaszcz. Uśmiechnął się do niej, zaczynając temat luźniejszym tonem... Wreszcie miał ku temu okazję.

- Chyba muszę Ci podziękować... Ta rana mogła doskwierać mi jeszcze przez wiele dni...

Wrzucając w ogień kilka patyków, patrzył przez chwilę jak wesołe iskry skaczą pod niebo... Czy tak wyglądało szczęście?

- To techniki których używasz... Co to za rodzaj walki?

Wciąż miał do niej wiele pytań, wciąż wstydził się ostatniego wybuchu... Gdy jego człowieczeństwo omal nie ustąpiło przed zmysłem zabójcy... Tak niewiele brakowało... Czy to kolejna jej zasługa.

[Kami Noriko]

Znalezienie domostwa nie było dla nich żadnym problemem. Chłopak po prostu postawił dom. Jak to mówią mężczyzna powinien w życiu zrobić trzy rzeczy: spłodzić syna, wybudować dom i posadzić drzewo. Z jego mocami posadzenie drzewa i wybudowanie domu stawało się dziecięcą igraszką.
Hotelu? Nie przywykłam do takich... ekskluzywnych miejsc. Jak widzisz jestem raczej dość prostą dziewczyną, wygody mi nie potrzebne, wolę je zapewnić innym. uśmiechnęła się do niego, po czym zaraz spuściła głowę, nadal lekko rumieniąc się. Do sprawdzenia trucizny będę potrzebowała więcej trochę wody, to poczekaj na mnie chwilę. Wrócę zaraz z jej większą ilością. Postaram się też o jakiegoś królika albo ryby. Będziesz miał czas na podrasowanie swoich umiejętności rozpalania ogniska. zaśmiała się. Sięgnęła do swojej torby na pośladku po kunai. Wymacała go od razu. Zdecydowanie różnił się od innych narzędzi w torbie. Nie czekając na jego zgodę, poszła w poszukiwaniu wody.
Znalazła niewielki staw. Nie wiedziała na ile woda jest zdatna do picia, jednak teraz ważne były jej inne właściwości. Swój bukłak napełniła wodą po same końce. Poprosi chłopaka o zrobienie miski na to, żeby mogła rzeczywiście sprawdzić co i jak. W momencie, w którym zaczęła zamykać bukłak usłyszała jakieś szmery. Oby to był królik. Bezszelestnie podeszła do krzaków i owszem - przed nią jawił się zając jak zdrów. Dość dusza sztuka więc najedzą się oboje. Rzuciła bronią w niego u ustrzeliła go. Wróciła do domostwa, niosąc swoją zdobycz za tylne łapy. Kiedy oboje znów usiedli, tym razem przy ognisku, które jakimś cudem chłopak zapalił kontynuowali rozmowę, a ona zaczęła obrabiać królika, żeby móc go zjeść.
Przestań, nie masz za co dziękować. Nie umiem przejść obok rannego, szczególnie kiedy to mój towarzysz. Techniki, które widziałeś to moja zdolność rodzinna. wytarła ręce z krwi i podała Oshiemu udziec z królika na patyku. Jedną z porcji jakie porobiła. Wyciągnęła też jedną kartkę papieru z torby, po czym używając swojego kontrolowania papieru sprawiła, że papier sam złożył się w żurawia z origami. Kontroluję papier. Można powiedzieć, że nieźle dopasowaliśmy się: ty z twoją kontrolą roślin czy drzew i ja z moim papierem. Jakby na to spojrzeć z tej strony to ten sam surowiec. uniosła ręce z lewitującym żurawiem do twarzy i dmuchnęła, a papierowy ptak podleciał do chłopaka i wylądował mu na nodze.

[Oshi]

Oshi zdziwił się widząc jak dziewczyna przejęła inicjatywę, zwłaszcza że ciemność lasu mogła niejedną istotę pozbawić odwagi. Spokojnie zajął się rozpalaniem paleniska, w chwili gdy Noriko zniknęła między wysokimi drzewami okalającymi wszystko wokół. Chciał dać z siebie wszystko, więc już po chwili osmolony i nieco zły. Wpatrywał się w blask płomienia, przeskakującego z balika na palik... Ile razy już przyszło mu spać pod gwiazdami.

- Widzisz Burū... Może nie jest z nami tak najgorzej.


Powiedział do małego węża, w chwili gdy ten wyłonił się zza kołnierza by spocząć na kolanach Oshiego... Prawie jak domowy szczeniak, tyle że tu miał trującego gada.
W chwili gdy Noriko wróciła, wszystko było już gotowe... A na dodatek nie musieli się tego dnia żegnać z kolacją.
Chłopak cały w skowronkach pomógł w przygotowaniach, jednocześnie słuchając odpowiedzi starszej dziewczyny.

- Nasze zdolności wiążą się z życiem... Cieszę się że wpadłem właśnie na Ciebie, chyba lepiej niż inni potrafisz zrozumieć przynależność do klanu żyjącego w harmonii z naturą.

Uśmiechnął się pod nosem, spoglądając jak papierowy samolocik wylądował na jego kolanach. Mieli ze sobą wiele wspólnego, jednak nie żyli w tym samym miejscu... W obecnych czasach nie byłoby zaskoczeniem, gdyby po powrocie do osady odkrył że ich rody toczą właśnie wojnę... Wszystko było nie tak.

- Chyba nie powinniśmy zbliżać się przez jakiś czas do tej drogi... Myślę że stara wariatka będzie szukać swojej zguby...

Powiedział wesoło, po czym wrócił do jedzenia... Pieczone mięso, trzask ognia, i rozmowa o niczym... Jak dawno mógł się pochwalić podobnymi wydarzeniami. Nie starał się wejść na siłę w jej życie, nie wciskał buciorów tam gdzie inni pragnęli trzymać swe sekrety. Znali się zbyt krótko, zbyt wiele niepewności wciąż mogło blokować szczerą relację... Może czas zmieni wszystko, o ile będą go mieli.