Osada Portowa Funemi

[Kakita Asagi]

Szybkie spojrzenie taktycznym okiem i już pewność że... większość osób nie w tawernie nie jest specjalnie godna uwagi tudzież zwyczajnie nie stanowi zagrożenia. To dobrze. Niebieskooki wyjął zza pasa swój długi miecz, bo przecież w pomieszczeniu nie godzi się siedzieć z bronią przy boku, podobnie pewnie postąpili jego towarzysze, a jeśli nie, to karzące spojrzenie pana Kakita ich w tym uświadomi. To... dziwne, jak w ciągu ostatnich kilku miesięcy Asagi upodobnił się do swojego ojca. Wrodzona powaga była w nim zawsze, ale dopiero od jakiegoś czasu zaczął czuć, a raczej żyć potrzebą czynu. Młody Kakita znał credo swojego domu - rób, albo nie rób. Miało ono kilka interpretacji, ale zawsze sprowadzało się do jednego - trzeba działać i żyć z konsekwencjami swoich decyzji oraz poczynań - to droga mężczyzny...
Ze wszystkich zgromadzonych w tawernie, uwagę Asagi'ego przykuło dwójka osób, o niecodziennie białych oczach. Przez chwilę przebiegło mu przez myśl, że są oni niewidomi, podobnie jak Uchiha-hime, jednakże zachowanie chłopca szybko wyprowadziło z błędu samuraja - dziecko doskonale widziało i wiedziało, czego chce. Siadając przy stole, stale wpatrując się w chłopca, niebieskooki samuraj rozważa, co uczynić. Zdecydowanie miecze nie są zabawkami, a już na pewno nie te, które należą do samurajów, których dusze stanowią. Z drugiej strony, to tylko nieszkodliwe dziecko, prawda?
Do akcji włącza się ojciec, dość zmieszany i zaniepokojony tym co się dzieje - trudno mu się dziwić, oto nagle pojawia się cała grupa samurajów i bez słowa zajmują miejsca w tawernie. Jednakże, czy w osadzie Funemi obecność samurajów to coś niecodziennego? No i... dlaczego miałby mu Asagi zrobić krzywdę? To słowo klucz wyławia Kakita momentalnie, czyżby miejscowi samurajowie okryci byli złą sławą? Czyżby sprzeniewierzyli się zasadom bushido? To była tylko chwilowa myśl, ale jednak nie pierwszy raz pojawiająca się w umyśle Asagi'ego - zdecydowanie, źle się działo poza Yinzin...
- Miecz nie zrobi krzywdy. - wtrącił nieco niższym tonem niż chciał samuraj, po czym dodał - To narzędzie. To ludzie czynią nimi krzywdę. Ja i zgromadzeni tutaj wojownicy nie skrzywdzą nikogo... - nie dokończył zapewnienie już tak pewnym tonem jak chciał, bo oto...
THEME Czysty umysł być musi... Tia! Chcielibyście! Czy Asagi był kobieciarzem? Zdecydowanie nigdy by sam siebie nie określił w ten sposób, chociaż z racji swej płci i wieku miał pewną czułość do istot płci przeciwnej. Oczywiście, miał do czynienia z różnymi damami, nawet jeden poważniejszy romans... Wróć. Romansem tego nazwać nie można było, bardziej szczenięcym zauroczeniem. Miał też przyjemność widzieć pokaz pewnej maiko, kiedy to towarzyszył jednemu ze swych nauczycieli, miał też okazję nie tylko widzieć, ale i spróbować czegoś więcej u dam pałających się pokrewnym zawodem do tego, jakim pałała się wspomniana maiko, ostatecznie, bywał też w koedukacyjnych źródłach ALE. ALE tym razem sprawa była zdecydowanie nietypowa. Oto bowiem pojawiła się niewiasta, bo istotnie niewiele o niej wiedział, o oczach czystych niczym śnieg, skórze delikatnej i jasnej niczym wiosenna śnieżyczka, włosach ciemnych niczym najpotężniejsze burzowe chmury i głosie skowronka. Och święci Buddowie i Kami, dlaczegóż zsyłacie taką oto istotę, obdarzoną ciałem bogini i jeszcze karzecie się jej nisko skłonić. Wy nie macie serca. A ona oczy ma zdecydowanie wyżej...
Młody samuraj, z lekko rozdziawionymi ustami zdaje sobie sprawę z nietaktu i szybko przenosi spojrzenie w jej oczy. Błąd! Wzrok wędruje gdzieś dalej na ścianę, chwilę później na mapę, a reszta zdrowego rozsądku napędza umysł do przetrawienia tego, co właściwie do niego powiedziano.
- Eta... - wymyka się z ust młodzieńca i jest to niczym kubeł zimnej wody. W żadnej mierze nie jest spokojny duchowo, ale przynajmniej już myśli jasno. Pytanie, czy tylko on się wygłupił, czy jego towarzysze również maślanym spojrzeniem obdarowali cną (ale czy cnotliwą?) niewiastę? Czy tu się zaraz nie skończy na rozlewie krwi, na drodze walki pomiędzy napędzanymi pustym testosteronem samurajami, co w świątyni mieszkając kobiecego ciała nie widzieli (o dotyku już nie wspominając). "Jak najprościej odebrać samurajowi miecz?" - Asagi przypomina sobie pytanie mistrza, po czym sam na nie odpowiada "Poprosić o niego." - i tak oto światłość spływa na naszego bohatera. Oto przed nim piękna kunoichi o białych oczach i jej brat proszący o miecz. Sama przychyla się do prośby brata. Sprawa dziwna, ale... zagrajmy w tą grę.
- Pani, nie sposób odmówić takiej prośbie... - zaczyna niebieskooki, po czym przenosi spojrzenie na berbecia, jest ono ciepłe, ale poważne i silne. Pierwszy szok już minął, zanim do pięknej siostry uwagą wrócimy, musimy sprawy tutaj rozeznać i ewentualnie pole sobie do dalszych czynów uczynić (wszak mieczy tu nie brak, jak nie Asagi, to kto inny swój zaoferuje).
- Genji, twój czcigodny ojciec ma racje. Miecze nie są zabawkami. Nie mogę ci dać swojego, bowiem musiałbym oddać ci mą dusze. Czy wiesz, jak dbać o czyjąś duszę? - samuraj wbija spojrzenie swoich niebieskich oczu w białe oczy chłopca. Teraz jego niebieskie tęczówki sa niczym dwa, bezdenne jeziora, w których nie sposób pływać po czym kontynuuje.
- Możesz go jednak zobaczyć i potrzymać. Jednakże, tylko koło mnie i nie wolno ci nim machnąć. Musisz dać słowo honoru, że postąpisz tak, jak ci każę. Pamiętaj, stawiasz na szali honor swój i swej czcigodnej siostry i ojca! - po czym jeśli młodzik podejmie się jakże trudnego, honorowego dania słowa, samuraj przekaże mu swój długi miecz, krótki pozostawiając przy swym boku. Czyżby ryzykował? Nie do końca - zdecydowanie groźniejszy w pomieszczeniu jest, mając krótki, a nie długi miecz. Teraz, pozostaje jeszcze jedno.
- Genji, ten pan opowie Ci o mieczach. - dodaje samuraj posyłając chłopca do jednego ze swych ludzi. Niech mają go na oku, by nic głupiego nie zrobił, a on sam powrócić może do obowiązków i pięknej shinobi (jak przystało na wielkiego stratega, zredukował o jednego liczbę potencjalnych adoratorów i nawet bez rozlewu krwi się obyło).
- Pani, wszelka pomoc miłą nam będzie... Proszę wybaczyć mój brak manier, Kakita Asagi - przedstawi się samuraj, po czym pozostaje poczekać, aż dama zdradzi swe imię i może w końcu czegoś się dowiemy?
- Co znajduje się w zachodniej części osady? - pada pytanie wojownika, który jednak uważać musi - może to nie przypadek, że ten cud piękności oferuje swoje usługi? Może to pułapka i jest zamieszana w ta sprawę? Będzie trzeba to rozważyć, ale na razie, trwaj chwilo...

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
23/30


Dziewczyna marszczy brwi. Bardzo by chciała okazać się w jakiś sposób przydatna, pomocna, wesprzeć przystojnego samuraja, który budzi jej co najmniej zainteresowanie. Widać to po sposobie, w jaki na ciebie patrzy, w jaki nagle się uśmiecha, w pospiesznie poprawionym ubraniu, żeby lepiej wyglądać, w nerwowym przygładzeniu włosów, zapewne kierowana myślami w rodzaju "o bogowie, jak ja teraz wyglądam?!"...I po dziwnie energicznych ruchach, z jakimi samurajowie siadają na miejscach i przyglądają się mapie. Albo raczej i mapie, i pięknej pannie Hyuuga, która wygląda na zakłopotaną, onieśmieloną, a jednocześnie bardzo chętną do pomocy.

- Jestem Hyuuga Setsuna. Miło mi cię poznać, panie - kłania się nisko i głęboko, dotykając dłońmi ud w geście najwyższego szacunku wobec mężczyzny. Wygląda tak niezmiernie fascynująco, jest taki silny, groźny, a zarazem elegancki, ta blizna...Ta blizna, która powinna ujmować w oczach każdej kobiety, dla Setsuny wygląda ciekawie. Jest to dowód, że Kakita Asagi przeżył w życiu naprawdę wiele,a do tego nie jest byle żurawiem, jakich wiele stąpa po wodach świata. Nie; Kakita Asagi to Żuraw przez duże Ż! Przystojny, z mieczem, co może znamionować mimo wszystko pewien stan posiadania (nawet, jeśli nie ma nic w mieszku, to jednak może być kimś!), szlachetny i uczciwy na pierwszy rzut oka: oto dobry obiekt jej zainteresowania!
Korzystając z tego, że ojciec nie słyszy i stara się nie widzieć tego, co się tu wyprawia, patrzy sama na mapę.

- Warto pomagać wielkim bohaterom, jakim niewątpliwie musisz być, panie, lub kiedyś będziesz - uśmiecha się i rumieni, spuszczając skromnie oczy na kawałek papieru. - Na zachodzie znajdują się domy, cmentarz osady, stary budynek, w którym nikt nie mieszka, kilka baraków, w których mieszkają robotnicy portowi i...i to w sumie tyle, Kakita-san.

- Bohatelom! - daje o sobie znać mały Genji, który właśnie z dumą dzierży miecz, a jego jasne oczka płoną radością, entuzjazmem i dumą. Uśmiech malucha jest zaraźliwy, wygląda na dumnego z siebie i szczęśliwego. Może kiedyś naprawdę będzie wielkim wojownikiem...? Po chwili wszak wraca do słuchania innego samuraja, który mu właśnie opowiada o tajnikach walki i sztuki miecza, czcigodnym kenjutsu, którym posługujemy się, by chronić i zabijać. Dotrzymał słowa - widać nawet takiemu bąbelkowi znany jest honor.
Ten sam honor, który jest obosiecznym mieczem.

[Kakita Asagi]

Przekazawszy swój miecz w ręce dziecka, samuraj skupia się na swoim zadaniu, lecz jego umysł stale domaga się odpowiedzi na pytanie - co się tutaj w zasadzie dzieje? Raz spogląda na mapę, raz na piękną dziewczynę. "Hyuuga Setsuna, zapamiętam." - powtarza w pamięci jej imię. Czyż cokolwiek wiedział o jej rodzie? Na razie na pewno to, że wszyscy oni posiadają białe oczy, a na pewno obecna trójka. Te oczy są... niecodzienne. Zwykle takie spojrzenie wzbudza niepokój swą nienaturalnością, a w tym przypadku? W tym przypadku wydają się dodawać dziewczynie tajemniczego uroku...
"Czy aby na prawdę?" - pyta się w duchu wojownik, widząc jak dziewoja przygładza włosy, a w jego głowie już myśli w jednym kierunku płyną. "STOP nie tędy droga" - próżne wołanie poczucia obowiązku, aczkolwiek rozum jeszcze nie popędził w siną dal i nie zapomniał o swych obowiązkach. Zdecydowanie, coś w powietrzu wisi, coś się kroi i święci... nie tylko on to zauważa. Niebieskie oczy wojownika z miejsca omiatają jego anonimowych towarzyszy, a widok ten sprawie, że dziwnie pragnie on na powrót odzyskać swój miecz. Czyżby chciał tutaj ogniem i mieczem wojować? W żadnym razie, domu tejże niewiasty krwią brukać się nie godzi, po prostu któż pewien, że oni równie szlachetni co on są?
Złośliwy losie! Czemu znów rzucasz na kolana tą niewiastę i karzesz jej bić pokłony, czymże jest prosty samuraj w czasie swojego musha shugyo, że niebiańskie istoty mają się mu kłaniać. Czemuż... No właśnie, szybkie przebicie się głosu rozsądku i posłanie spojrzenia to na jej brata, to na ojca - istny cyrk się tutaj wyprawia, tylko czekać, aż się z tego wszystkie zrobi burza.
- Hyuuga-dono, nie godzien jestem takich słów. Jestem tylko prostym samurajem. - wybrania się w zakłopotaniu Kakita, chociaż nie do końca zgodne z prawdą to jest. Nie jest on aż taki prosty, wszak jego ojciec jest jednym z wojowników Yinzin, mają rodzinne dojo. Gdyby był nikim, nigdy nie mógłby opuścić swych rodzinnych stron, stron w które musiał w końcu wrócić. Jakże smutna ta wizja przyszłości. Jednakże, jest takie powiedzenie "Przeszłość to już historia, jutro nie istnieje, a dzisiaj? Dzisiaj to dar losu." a darami trzeba się cieszyć - przypomina sobie niebieskooki z pogodnym wyrazem twarzy spoglądając na niewiastę. Istotnie, darami trzeba się cieszyć i nic się nie dzieje przypadkiem...
- Niezamieszkały budynek... - powtarza po niej Kakita, delikatnie marszcząc brwi. Idealne miejsce by się schować, podobnie jak cmentarz - nikt tam nie chodzi bez powodu, nikt tam nikogo o nic nie pyta, czy jednak jest to siedlisko demonów? I czy te demony władają sztuką iluzji? Niebieskooki na powrót podnosi wzrok na Hyuugę, tym razem jest on inny, ciepły, ale na swój sposób przeszywający. Oto ma przed sobą kunoichi, która zaoferowała pomoc. Nic się nie dzieje przypadkiem.
- Hyuuga-dono, twój brat wie, co to honor, to coraz rzadsza u ludzi cecha... - zaczyna jakby nie na temat, po czym kontynuuje już w bardziej oczywistym kierunku.
- Musisz pani wiedzieć, że poszukujemy zbrodniarza, który napadł na świątynnych braci. Staramy się odkryć winowajcę, jednakże nasze umiejętności zdają się zawodzić, nieuchwytny cel zdaje się drwić z naszych sideł, a samurajski umysł to za mało. Będzie dla mnie wielkim honorem, jeśli zgodzi się nam pani pomóc. - po tym wstępie, niebieskooki wstaje lekko i pochyla się nad mapą i obszarem, który nie został dotąd zbadany.
- Podzielimy się na trzyosobowe zespoły. Hiroshi-san i Hyuuga-dono pójdą ze mną, udamy się do opuszczonego budynku. Pozostali muszę przeczesać inny obszar. Mistrzu Kurou, proszę zostać tutaj z dwoma samurajami, nie chcę narażać jego zdrowia, w tą niepewną pogodę. - zadecydował niebieskooki, o to odpowiedni moment, na zgłaszanie wszelkich uwag...

[Seinaru]

// Przepraszam, że wpierdzielam się w wątek, ale nie mam wyjścia. Nasze historie jednak nie krzyżują się w żaden sposób.

Seinaru w końcu stanął na suchym lądzie. Po wydarzeniach w Hanamurze i na Hyuo potrzebował pobyć samemu. Śmierć, która znowu zawitała w jego życiu tym razem była o wiele bardziej bolesna niż dotychczas. Dlatego nie zamierzał wracać prosto na Teiz. Potrzebował oddechu, wolności, czegoś w rodzaju pielgrzymki, która pozwoliłaby mu na nowo poukładać sprawy w swojej głowie. Starał się, cały czas starał się zrozumieć decyzję Shijimy i choć starał się, aby żal i ból po jego straci nie dotarły do jego serca, to jednak powoli czuł, że on sam w środku obumiera na brak swojego najbliższego przyjaciela. Czy po to był okres żałoby?
Kei nie traktował śmierci jak końca, samobójstwo Mokurena nie było ciosem wymierzonym w samuraja, wiedział to. Był jednak na siebie wściekły, że pomimo więzi, która ich łączyła, nie był on w stanie zauważyć żadnego załamania w czerwonych oczach Ranmaru. Trzeba żyć dalej, jak to mówią. Wiedział jednak jedno. Ani przed nim, ani po nim, nie będzie już drugiej takiej osoby jak Shijima. Musiał się uodpornić, nie miał wyjścia. Cały czas odpychał od siebie myśli, że przyłożył rękę do samobójstwa Shi, lecz w głębi duszy ponownie trawiło go ogromne poczucie winy. Tak samo, jak przy wszystkich wcześniejszych zgonach, których był udziałem lub świadkiem. Teraz jednak było inaczej, głębiej. Nie rozpaczał, nie krzyczał ani nie płakał. Był po prostu cichy, zamknięty i jeszcze bardziej niż zwykle wycofany. Schował się w swojej skorupie i tylko rozglądał z jej wnętrza, nie wydając z siebie żadnego dźwięku.
Dotarł do Funemi. Pierwszego portu w Kaigan, skąd zamierzał rozpocząć powrót do domu. Nowym miejscem chciał zająć swoje myśli, zagłuszyć ten huragan, który teraz kotłował się w głowie. Po wyjściu z łodzi ruszył na zwiedzanie, zwykły spacer po miejscu, w którym znajdował się po raz pierwszy.

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
27/30


A chorus of barks from the city in the dark.
Summer, what did I know about you?
For as long as the leaves keep falling,
Oooh, summer is eternally right.


Setsuna uśmiecha się, zadowolona, że może się przydać. Ani ona, ani Hiroshi, ani jej ojciec czy ktokolwiek inny nie zgłaszają sprzeciwów, więcej, śnieżnooka aktywuje swoje doujutsu, a na jej twarzy pojawia się uśmiech. Sędziwy mnich zostaje na miejscu w asyście dwóch samurajów, którzy posyłają Ci morderczo-wściekłe spojrzenia. Wiedzą, że muszą cię słuchać, ale stanowczo woleliby pójść z tobą i pięknością o włosach koloru kruczych piór, podobną bogini.
Dziewczyna i Hiroshi wychodzą i spieszą żwawo za tobą, nie szczędząc nóg ani sił. Setsuna z aktywowanym doujutsu przeczesuje uważnie najbliższy obszar, ma praktycznie głowę na śrubkach - wszystko stara się dostrzec, prześwietlić, zobaczyć, stara się być w jakikolwiek sposób pomocna. Hiroshi kroczy obok was niepewnie, posyłając ku niej spojrzenie, które przepełnione jest żądzą. Widzisz doskonale, że gdyby nie twoja obecność, biedna panna Hyuuga przypadkiem mogłaby ocknąć się w niebezpiecznym pobliżu tego młodocianego zboczeńca, więcej, mogłaby ze zgrozą odkryć, że pozbawiono ją cnoty.
I te oczy, jasne, wściekle błękitne, przeszywające cię dziwnym spojrzeniem...
Czego od ciebie oczekuje ten chłopak? Czy w ogóle czegoś oczekuje? Czy nie jest to tylko twoje własne, prywatne złudzenie?
W pobliżu tajemniczego domku Setsuna prostuje się. Uśmiecha się, ale jest bardzo skupiona. Marszczy brwi.

- Kakita-san, melduję, że wyczuwam w tym domu przepływ chakry - informuje. - Dokładniej mówiąc, czuję tam dwa źródła chakry. Są tam dwie osoby. Nie wyczuwam w pobliżu nikogo innego.

Może to jest już odpowiedni czas, by tam pójść...?
Deszcz leje coraz mocniej. Mokre, zimne krople ściekają z długich, miękkich włosów panny Setsuny.
Czy to tylko twoje złudzenie, czy na ich twarzach ujrzałeś uśmiech? Co jest tu prawdą, a co kłamstwem?
Co jest grą, a co rzeczywistością?
Które z nich mówi prawdę?
A może...może żadne z nich nie jest wobec ciebie uczciwe, bo nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone?

________________________________________________________________________________________________________

zt dla Asagiego-san i NPC: tu poproszę

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA SEINARU KEIA
"That is all"
1/30

Blanched leaves of the window
Are overgrown with clear water.





Cisza.
Tego byś najbardziej pragnął, co, Seinaru? Od śmierci Shijimy (kiedy w ogóle ona nastąpiła? Czy było to nocą? Rano? Wieczorem? Czy zdążył zobaczyć wschodzące słońce...?) nie zaznałeś ani chwili spokoju. W Twojej głowie kłębiły się najprzeróżniejsze myśli, chłodna rzeczywistość oprószona zimnem i czernią przywodziła przed oczy wszystkie wspomnienia, jakie miałeś z Shijimą, od samego początku - od pierwszego uśmiechu, przez walkę we trzech pod Murem, aż do tej nieszczęsnej kąpieli w cieple onsenu, kiedy padło o jedno słowo za dużo; a może nie? Może to Ci się tylko wydawało?
Aaah, ileż byś dał, żeby to wszystko okazało się tylko snem.
A jednak wszystko jest brutalnie ostre, jak liście bębniące o okna porzuconej chaty - tak będzie teraz i z domem zmarłego, porzuconym, osamotnionym jak kopnięty pies; nikt już nie zakrzątnie się wokół pieca, nie przygotuje ryżu z czymś tam, tak jak zrobił to wtedy roześmiany, czerwonowłosy Hayami, nie będzie już słychać ołówka przesuwającego się powoli po kartce, by naszkicować nowy obraz, delikatny uśmiech gospodarza znikł razem z zachodem słońca.
Może życie Shijimy było taką właśnie wędrówką słońca, przyćmioną przez chmury? Wiecznie zasłoniętą tajemnicą, niepewnością? Ile tajemnic, niewypowiedzianych słów, nie wyblakłych czarnych piór zabrała ze sobą ta królowa, udając się do wieczności?
Nie wiesz tego. I pewnie nigdy już się nie dowiesz, Seinaru, nie wiadomo nawet, czy kiedyś jeszcze spotkasz wesołego, dziecinnego Hayamiego, który mimo wszystko...
Tak czy inaczej, jesteś tu i teraz, w Funemi. Jest to cicha, bardzo spokojna osada, pełna ludzi, którzy w milczeniu lub wśród cichych, łagodnych rozmów wypełniają swoje powinności, dążą do narzuconego im z góry celu; daleko im do kolorowego artyzmu, filozofii, chcą po prostu żyć.
Woda jest chłodna i cicha, w jej jasnoniebieskiej tafli odbijają się domy i twarze. Kupcy targują się między sobą, ale mimo wszystko, patrząc na to miasto, masz wrażenie, że Funemi jest jakieś...wybrakowane. Nie ma w nim tego, co widziałeś w innych miastach, prowincjach, nie ma w nim tego życia, wygląda, jakby spało.
Nagle zauważasz młodego mężczyznę, wysokiego i muskularnego, o długich do pasa włosach w kolorze złocistego blondu, opalonego niczym mieszkaniec pustyni, ubranego w strój shinobi. Nieznajomy właśnie wydziera się na całe gardło na jakąś skuloną, przestraszoną i zapłakaną kobietę, niemal czujesz namacalnie sztywne macki jej strachu, które ściśle oplatają młode, ładne, ubrane w niebieską sukienkę ciało.
-JAK TO TAM POSZŁAŚ, TY GŁUPIA KROWO?!
Dziewczyna zanosi się płaczem, nie potrafi odpowiedzieć. Mężczyzna szarpie ją za ramiona z furią, wyraźnie jest wściekły. Ona spuszcza głowę, zaciska powieki, bojąc się jego gniewu.
-TO WSZYSTKO?! UMIESZ TYLKO RYCZEĆ?!
Ludzie w porcie odwracają głowy, przyglądają się temu uważnie. Kobieta trzęsie się coraz bardziej, nie wiadomo, co może się za chwilę stać.
W tej sytuacji, Seinaru, powstaje pytanie: is that all?

[Seinaru]

Oczyszczająca wędrówka? To chyba o czymś takim wspomniał ten drugi samuraj na trybunach w Hanamurze? Seinaru teraz poznał znaczenie tego zwrotu, lecz nie była to niekończąca się podróż. Zdawał sobie sprawę z tego, że kiedyś będzie musiał wrócić do domu, osiąść w jednym miejscu, gdzie jego własne myśli dogonią go i już nie odpuszczą. Taka forma ucieczki mogła jedynie pomóc mu poradzić sobie z największym, świeżym bólem.
Sigh... musi sobie wymyślić jakiś sposób na chowanie zbroi, paradowanie w niej w biały dzień za bardzo zwracało na niego uwagę. O tyle bardziej, że w spokojnej Funemi niewielu było takich krzykliwych jak on. Może za wyjątkiem jednego? Seinaru nie tolerował takich zachowań, znęcania się nad kimś, kto tak naprawdę nie jest w stanie się bronić. Nienawidził nadużywania siły i był pod tym względem nieco jak bohater - obrońca słabszych. Teraz nie było inaczej, pod wpływem chwili i emocji związanych z zasłyszaną sceną, podszedł do kłócącej się pary. Jakby to zawsze jemu musiała przydarzyć się jakaś dziwna sytuacja.
- Hej... odpuść trochę... - Powiedział przeciągle, gdy zbliżał się do faceta. Jeśli ten jej nie puścił, Kei leciutko dźgnął go kijem w żebra, aby to nieprzyjemne uczucia w tamtym miejscu zmusiło go do wycofania rąk.
- Pierwsza zasada dżentelmena, to zachować klasę w każdej sytuacji... - Czy jakoś tak. Nie spodziewał się jednak, że zachęcenie wieśniaka do dżentelmeńskiej postawy poskutkuje jako argument, dzięki któremu tamten się uspokoi. Wyglądało bowiem na to, że para jest w środku bardzo intensywnej sprzeczki, a raczej to facet jest na nią bezgranicznie wściekły.
- Jeśli nie przestaniesz, to zrobisz jej krzywdę... - Jeśli szarpał ją tak energicznie, to pewnie była dla niego kimś ważnym, a gniewie mogą stać się różne rzeczy, których potem człowiek żałuje do końca życia...

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA SEINARU KEIA
"That is all"
3/30

You were so sweet,
Look at me, don't be silent.





Kobieta patrzy na ciebie z bezgraniczną wdzięcznością, trzęsąc się od niewypłakanych łez. Kiedy partner wypuszcza ją ze swoich objęć, cofa się i mimowolnie chowa się za tobą, roztrzęsiona, zapłakana, lacrimosa...
Morze jest chłodne. Czujesz słony smak bryzy na ustach, chłodny wiatr igra z twoimi włosami związanymi czerwoną chustką. Rdzawe włosy dziewczyny płoną, wydawałoby się, są jak błędne ognie w powszechnym błękicie i bieli łagodnej, cichej osady Funemi, której jedyną atrakcją jest piękny widok morza i okolic. Jest od ciebie niższa, nieco niższa, wygląda na kruchą i drobną. Na jej przedramieniu i twarzy zauważasz - dopiero teraz, kiedy znalazła się bliżej - wyjątkowo wielkiego, świeżego siniaka. Tego raczej nie da się wytłumaczyć czymś w rodzaju "spadłam ze schodów, wysoki sądzie, i to dwadzieścia razy!".
Mężczyzna cofa się, wyjątkowo wściekły, acz ujarzmiony magicznym dźgnięciem twojego kija. Posyła ci takie spojrzenie, że gdybyś był słabszego ducha, to dawno już powinieneś uciekać ze zgrozą, byle jak najdalej od groźnego, tak bardzo groźnego przeciwnikaa...!
Tyle, że nie.
Byłeś pod Murem. Widziałeś rzeź, wojnę, zbrodnię i krew, widziałeś atramentową posokę spływającą po ostrzach, być może nawet słyszałeś krzyki rannych; na pewno na twoich i Shijimy rękach umarła ciężarna kobieta, jak wtedy brzmiało jej imię...?
- Zamknij mordę i spadaj, póki jeszcze mam humor - warczy nieznajomy blondyn, odgarniając włosy za ucho z miną pełną nienawiści i niezadowolenia, że jakiś obcy śmie mu się wpierniczać w ważną, tak ważną rozmowę. - A TY się wynoś do domu, i to już! W domu porozmawiamy. A uwierz mi, że jest o czym!

[Seinaru]

To jest dobry humor? Seinaru zdziwił się na słowa meżczyzny.
- To ja naprawdę nie chcę Cię znać, jak masz kiepski dzień... - Seinaru nie odczuwał ani odrobiny respektu przed damskim bokserem. Zazwyczaj Ci, którzy byli silni, nie próbowali już wyżywać się na słabszych. Chyba że byli zepsuci do szpiku kości... wtedy tym bardziej samuraj nie mógł zostawić kobiety samej sobie. To jednak z tych sytuacji, gdy jeśli odwrócisz od nich wzrok, później rozmyślasz o nich w nieskończoność. Tym bardziej, że na pewno nie było żadnego powodu ku temu, aby się denerwować.
- Kto to w ogóle jest? - Samuraj zwrócił się przez ramię do kobiety, która zdążyła już się za nim skryć. Pierwsza myśl była oczywista. Zazdrosny, albo władczy mąż, gdyby jednak zacząć wymyślać możliwości... przyjaciel, brat, pracodawca? Znaków zapytania pojawiało się co najmniej kilka i żadnego nie można było jednoznacznie odrzucić, wiedząc tyle ile Seinaru w tej chwili. Póki co więc nie ruszył się z miejsca, a zamiast tego uważał na wybuch agresji mężczyzny stojącego przed nim, aby nie dać zrobić krzywdy ani sobie, ani ochranianej w tej chwili dziewczynie.
- Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę, że teraz to Ty jesteś na przegranej pozycji. Więc może... porozmawiamy? Na spokojnie? - Wyciągnął do faceta przyjaźnie dłoń.
- Jestem Seinaru Kei, pasterz. chciałem tylko pomóc, czasem człowiek w gniewie robi różne dziwne rzeczy... - Starał się uspokoić całą sytuację. Pewnie nie pójdzie to tak gładko, ale dążenie do konfrontacji nie było do końca w jego stylu.

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA SEINARU KEIA
"That is all"
5/30

A seagull's cries against a white wall
Are encircled by a black moon.





Kobieta o włosach koloru rdzy schyla gwałtownie głowę w dół, chcąc uniknąć wzroku twojego i oprawcy. Boi się. Naprawdę się boi. Może nie powinna była nic mówić, może nie powinna była szukać tej sąsiadki, może po prostu powinna była zostać w domu? To jej wina, na pewno. Jeśli grzecznie, posłusznie wykona twoje polecenie, to wszystko będzie znowu dobrze, wszystko się ułoży i on - być może - jej nie uderzy, bo nie będzie miał za co, a tak...

- T-to mój n-narzeczony, Ishidou Reizei, S-Seinaru-sama - mówi z lękiem ukrywanym świetnie pod maską przyjaznego, łagodnego, cichego tonu głosu, pełnego słodyczy; ale nie, jesteś za stara owca, żeby się na takie pierdoły złapać. Doskonale wiesz, że człowiek przerażony, pragnąc ukryć strach, będzie grał na tonach, wysokości głosu, chcąc tymi niuansami typu ułożenie rąk czy przestąpienie z nogi na nogę sprawić, że w końcu wzruszysz ramionami i powiesz: e tam, to nie warte uwagi.
Bo tacy ludzie, jak nieznajoma rdzawowłosa, najmniej pragną, potrzebują ludzkiej atencji. Nie chcą być obiektami plotek, litości, współczucia, choć w słabszych chwilach...Jeśli nie wzywasz bogów, to kogo zawołasz na ratunek?

Wspomniany Reizei blednie z wściekłości. Chwyta mocno dziewczynę za dłoń i powtarza ze złością swój nakaz, brutalny w swojej grubiańskości:

- Sam się umiem przedstawić, ty zawszona szmato portowa! DO DOMU, JUŻ!

Dziewczyna nie śmie się sprzeciwiać. Czując, że nie należy przeciągać struny, kłania ci się nisko i rusza biegiem w kierunku wioski. Ludzie zgromadzeni w porcie wracają do swoich zajęć, ci, którzy się od nich oderwali, nadal reperują swoje statki, wymieniają wszystko, jak należy, by mieć sto procent gwarancji, że w razie czego wierna podpora starych lat się nie zepsuje i nie pociągnie śmiertelnych ofiar na dno. Cóż, może to pobożne życzenia?
Zostajesz sam na sam z mężczyzną. Jest bardzo z siebie zadowolony, jasne oczy płoną figlarnym blaskiem tak typowym dla młodych gniewnych, renegatów istnienia, którzy już dawno wcielili w życie wszystkie możliwe grzechy przepisane tak w Niebie, jak i na Ziemi.
Teraz do niego dociera, z kim rozmawia, kto się miesza...Obrzuca cię taksującym spojrzeniem; wyglądasz mu na...młodego. Mimo to kij bo w twoich rękach; to jest jedna z lepszych broni na świecie.


-Jestem Reizei, jak mówiła moja laska. Chodź ze mną do karczmy Nomisuke, tam się napijemy i porozmawiamy o...ciekawszych sprawach. I wszystko ci wyjaśnię.

____________________________________________________________________________

Jeśli się zgodzisz, to idziemy do drugiego tematu! Czyli tu: klik!

[Seinaru]

Wierna swoim ideałom, niewierna Reizeiowi do samego końca. Sachi nie ugięła pod naporem błagań mężczyzny. Całkiem słusznie zresztą. Jedne maślane oczy i "kochanie" w żaden sposób nie mogły zmazać z niego win, które popełniał przez ostatnie miesiące... lata? Nie zwracali już na niego więcej uwagi, prowadząc ją pod ramię. Seinaru być może dodawał jej w tym wszystkim tej wewnętrznej siły? Taką widział dla siebie w tym wszystkim rolę, oprócz obrony jej przed pięściami Reizeia, gdy będzie oznajmiała mu swoją wolę. On już jej nie zagrażał, była teraz wolna i mogła swobodnie, nieskrępowanie decydować o swoich dalszych losach.
- To gdzie teraz? - Zapytał ją, gdy znaleźli się już w porcie. Ich drogi rozstaną się najpóźniej na drugim brzegu, jeśli dziewczyna również zdecyduje się popłynąć na Teiz.
- Nie wiem czy możesz się u mnie zatrzymać. Mam już jedną tymczasową lokatorkę... - Zarumienił się znowu. Kiepsko to wyglądało.
- Ale to nie jest to co myślisz! My tylko... ja... pomagam jej odnaleźć zaginioną przyjaciółkę, a ona bez niej naprawdę nie ma dokąd pójść. Jeśli Ci to nie przeszkadza, proponuję przynajmniej pierwszy nocleg, jeśli zechcesz wybrać się na Teiz. - Zaproponował w końcu. Teraz, gdy już samemu zaczął, nie mógł zakończyć bez tego. Nie przestawał jednak rozglądać się za łodzią, która mogłaby zabrać jego lubi ich w końcu do domu samuraja.

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA SEINARU KEIA
"That is all"
29/30

Oh, a seagull's cries against a white wall
Are encircled by a black moon.





Sachi uśmiecha się szeroko. Zauważyła i ona skamieniałą twarz zrozpaczonego byłego narzeczonego, słyszy jego błagania i desperackie prośby. I choć mimo wszystko czuje współczucie wobec tego człowieka, to jednak nie zamierza ani przerywać, ani kończyć tej gry. Wręcza ci owe pakunki w dłonie - jak się okazuje, jeden z nich smakowicie bełkocze i ma kształt butelki, drugi zaś jest prostokątny, duży i dość jeszcze ciepły, choć nieco poplamiony. Narzeczony podchodzi bliżej; patrzy, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi, nie mogąc się pogodzić z tym, co się stało...Nie mogąc zrozumieć.

- SACHI, NIE! - ryczy na całe gardło. Po jego policzkach zaczynają cieknąć łzy. Patrzy na ciebie ze zgrozą i przerażeniem. Nie rozumie, jak możesz mu to robić, jak możesz odbierać mu tą kobietę, jak...jakim cudem...jak śmiesz...A jednak wie, że jesteś od niego silniejszy w sensie psychicznym, że jedyne, co może zrobić, to ci naskoczyć. To się nie dzieje. Kurwa, to się nie dzieje.

- Specjalnie dla ciebie, skarbie, wstałam wcześniej i upiekłam ci ciasto! - duma w głosie Sachi jest zauważalna. -Mam nadzieję, że lubisz ciasto owocowe. Nazbierałam sporo owoców w lesie, jagód, malin, takich rzeczy, no i upiekłam, żebyś nie był głodny w czasie podróży. Spałeś jak zabity i to tak, że już nie chciałam cię budzić, a dopiero ten człowiek...

Wzdycha, po czym znów wraca do spraw praktycznych. Uśmiecha się ciepło.

- W tej butelce masz sok, żebyś miał co pić przez całą podróż na Teiz. Ale nie, nie jadę z tobą. Zdecydowałam się wyjechać do Atsui i tam otworzyć jakiś własny interes...Myślę, że jak sprzedam trochę rzeczy i poduczę się sztuk shinobi, to może wezmę jakąś misję i zostanę prawdziwą shinobi. Nie śmiałabym ci robić problemów, skarbie!

Całuje cię lekko w policzek, roześmiana, rozbawiona. Jest szczęśliwa z nowego życia, i to jak jeszcze nigdy. Wreszcie ma przed sobą lepsze perspektywy, lepszy świat, wreszcie nabrała odwagi...

- Dziękuję, że mnie zmotywowałeś - mówi cicho. - Że powiedziałeś mi otwarcie to, o czym sama myślałam. Mój statek zaraz odpływa, ty też już szukaj sobie łodzi. Pewnie musisz szybko do niej wracać, mam nadzieję, że nic jej się nie stało, jak została sama...

[Seinaru]

Oesu... czy tamten krzykacz nie mógłby się już odczepić? Przeszkadza i niszczy te miłe chwile rozstania. Tak, bo to rozstanie nie było smutne i przygnębiające. To rozstanie było przepełnione radością, nadzieją i obietnicą nowego, lepszego życia. Kei przyjął wszystkie podarunki lecz... nie miał czego dać w zamian. Powąchał pakunek. *sniff* *sniff*
- Na pewno będzie wyśmienite! O i soczek. Jak słodko! - Odwzajemnił ciepły uśmiech, który miał być jego podziękowaniem za ten wysiłek, który Sachi włożyła w przygotowanie całej tej wałówki.
- Oh kurcze, chcesz zostać shinobi? Nooo... - Zaskoczyła go, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Wyglądało na to, że ma teraz w sobie tyle energii i samozaparcia, że gdyby kazano jej przenieść jakąś górę, to zrobiłaby to jedną ręką.
- Powodzenia więc życzę. I pamiętaj, na Teiz zawsze będziesz miała swojego sprzymierzeńca. Sam też umiem kilka shinobińskich sztuczek, więc... no wiesz... po prostu powodzenia! - Cmoknęli się jeszcze w policzki, lecz chyba teraz bardziej jak przyjaciele niż kochankowie. Seinaru naprawdę był gotowy służyć jej pomocą, lecz chyba oprócz tego pierwszego, rozpędowego kopniaka nie potrzebowała już niczego więcej.
- A sam miałem w planach odwiedziny w Atsui, więc może jeszcze kiedyś się spotkamy. Bajo! - Rzucił jej na odchodne, gdy wsiadała na statek (poczekał z nią i odprawił, aby Reizei nie próbował jakichś ostatnich zatrzymań i powstrzymań). A następnie z ciastem i soczkiem zaczął rozglądać się nad własnym środkiem transportu.

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA SEINARU KEIA
"That is all"
31/30

That is all that will remain after I'm gone,
That is all that I'm taking with me.



Reizei pada na kolana. Jego twarz zalewają łzy. Nigdy przyszłość nie rysowała się przed nim w czarniejszych barwach, nigdy nie był bardziej nieszczęśliwy niż teraz, kiedy jego ukochana tak czule żegna się z obcym mężczyzną - a może rzeczywiście tamten jest jej kochankiem? Może nigdy tak naprawdę go nie kochała za to, co jej robił? Ale on przecież chciał dobrze. Chciał jej tylko pokazać, gdzie jest jej miejsce, ile jest warta, dać jej dom i opiekę w zamian za wierną służbę dobrej żony. Kręci głową, nie rozumiejąc...jak mogła mu to zrobić? Jak można było go tak zranić? Opuścić? Oszukać? Łamać mu serce tą grą? Próbuje was rozdzielić, biec za Sachi, ale odprowadzasz ją na sam statek, żegnacie się czułymi i pełnymi radości spojrzeniami, wierząc, że przed każdym z was jest jakaś przyszłość, jakieś inne życie. Statek odpływa powoli, subtelnie; kobieta dołącza do karawany kupieckiej, która właśnie wysiadła ze statku, i rusza razem z nimi w drogę.
Reizei zostaje w porcie sam. Klęczy, wstrząsany łkaniem, brudny, zarośnięty, ohydny i godzien jedynie pogardy, on - alkoholik i damski bokser, który zrozumiał swoje błędy za późno.
Stracił ją.
Na zawsze ją stracił.
Jeśli kocha tego pasterza, samuraja, czy chuj wie, kim on tam był, ten cały Seinaru, to nie ma powodu myślec, że się nie spotkają w Atsui ponownie. Że nie spróbują razem czegoś zbudować. Sachi jest dumna i silna, a właśnie takiej kobiety pewnie szuka ten koleś...On ma dom, owce, którymi tak się podniecała, będzie szczęśliwa. I tyle ze wspólnych planów, tyle z miłości, wiary i nadziei, z obietnic i łatwego, wygodnego życia. Tyle z pięknej Sachi, która robiła mu za służącą.
Usta mu drżą, kiedy patrzy, jak roześmiana Sachi macha do odpływającego ciebie, a potem dosiada konia i jedzie zaraz za kupcami, rozgadana, wesoła, pełna nieskrywanej ulgi. Nie pożegnała go ani jednym spojrzeniem, ani jednym uśmiechem, ani jednym uściskiem dłoni. Wszystko, ciasto, serce i radość, oddała tamtemu.
Znów płacze, patrząc pełnym bólu, zrozpaczonym spojrzeniem w stronę, w którą odjechała ona.
W jego umyśle rodzi się przerażająco prawdziwe pytanie, które staje się po chwili pewnością.

That is all.

__________________________________________________________________________________________________________
Dziękuję za wspólną misję!

[Seinaru]

Dat is ol. Nie dało się ukryć. Powoli, gdy już się pożegnali i zostawili Reizeia za sobą, Seinaru poczuł jak odpływają z niego wszystkie, nawet te radosne emocje, a zastępuje go tak dobrze mu znajomy, zwykły spokój. Teraz nic już nie stało na przeszkodzie jego powrotowi w znajome strony. Musiał nie tylko zajrzeć do domu, w którym nie było go bardzo długo, lecz również rozmówić się z Tadatoshim. To on wysłał go w końcu do Hanamury, więc wypadało osobiście poinformować go co najmniej o wynikach walk. Nie żeby Seinaru sprawiało to duży problem, nie miał przecież powodu aby wstydzić się zwycięstwa, jednak mimo wszystko nie była to pierwsza rzecz, jaką marzyło mu się zrobić po powrocie na Teiz. Ale chyba pierwszą będzie, po prostu aby to odhaczyć i mieć już za sobą. Ruszył w poszukiwaniu łodzi, która mogłaby zabrać go na teizeńską farmę.

zt.