Kaigan no kaigan

[Kitashi]

Mizumi
Misja D
5/?

---

Faktem było iż spotkanie kupieckiej rodziny w środku lasu akurat o tej porze musiało być czymś na kształt przeznaczenia, ona pomoże im, oni jej, oczywiście jeśli ta nie będzie miała widzimisię aby ich najpierw zabić. Mimo to dziewczyna ze spokojem wysłuchała słów wszystkich członków rodziny, lecz to dopiero słowa staruszka który to starał się coś zdziałać ja zainteresowały. Tuż po słowach staruszka odezwał się syn staruszka.
-Co? Nikomu nie zapłacę za coś tak trywialnego jak naprawa wozu.
Tym razem to stariszek zmroził go wzrokiem, by następnie ponownie umieścić lekki, poczciwy usmiech na swoich ustach.
-Bez obaw, mam swoje oszczędności, mogę zapłacić z ich pomocą, a patrząc na wasze kłótnie do rana nie posuniemy się ani odrobinę na przód.
Gdy po tych słowach mężczyzna usłyszał groźby Mizumi lekko uniósł brwi. W końcu dziewczyna gdyby chciała coś takiego zrobić już by to zrobiła, więc przeczuwał tu małe zastraszenie. Mimo to mężczyzna wysłuchał jej słów do końca i pokiwał głową.
-W porządku, na opłatę powinny wystarczyć moje oszczędności więc po wyruszeniu w dalszą drogę od razu Ci zapłacę, a do miasta i tak zmierzamy więc nie będzie to żaden problem.
Powiedział z tym typowym dla dziadka uśmiechem.
-Ale trzeba zacząć działać szybko, ponieważ konie uciekły już dobre dziesięć minut temu,a im dłużej będziemy zwlekać, tym większa jest szansa że ich nie znajdziemy. Jako iż zapewne jesteś szybsza od nas, mogłabyś ruszyć za nimi? To dwa siwe konie, zawsze trzymają się razem. My w miedzy czasie przygotujemy nieco drewna do naprawy wozu.
Po opisaniu sytuacji dla Mizumi ruszył do wozu i z niedużej skrzynki wyjął siekierę i podał ja dla swojego syna.
-Oku, Ty zetniesz kilka większych konarów pobliskich drzew, Okami je okoruje, a ja rozłupię na części.
Podczas gdy strzec ustawiał zadania wszystkich kupców Mizume po rozejrzeniu się przy wozie mogła zauważyć głębokie porycia w ziemi spowodowane nagłym ruszeniem galopem przez zwierzęta. Po pójściu w stronę w która biegły owe wgłębienia można było zobaczyć w pewnych odstępach od siebie odbicia kopyt w miękkim gruncie. Chwilowo wyglądało to łatwo, wystarczyło ruszyć za śladami wgłąb ciemnego, gęstego lasu. Wokół słychać było jedynie cykanie owadów oraz spokojny wiatr powiewający miedzy gałęziami okolicznych drzew. Od góry miedzy drzewami lekko prześwitywało delikatne światło księżyca, co razem tworzyło niesamowity klimat trudny do porównania z żadnym innym. Oto był cud matki natury we własnej osobie. To czy Mizumi również tak uważała czy nie, to wie tylko ona, lecz trzeba było przyznać iż otoczenie w jakim spotkało ją to nietypowe zadanie było doprawdy magiczne.

[Oshi]

Oshi błądził na granicy fikcji, w swym wyimaginowanym świecie stawał przed decyzjami które często nosiły różne znamiona moralności... Była to przepowiednia czy czysty przypadek, możliwe że właśnie w świecie który stworzył miały kryć się odpowiedzi.
Senju zbudził się dopiero wtedy gdy jego zmysł powonienia wyłapał gryzący smród palonego drewna... W jednej chwili przypomniał sobie o niedawnej misji, w której toczył walkę na zgliszczach wniesionego wcześniej mostu. Chłopak w pierwszej chwili wciąż zamroczony nocnymi koszmarami, rozejrzał się wokół siebie by zorientować się czy rechot który roznosił się echem był już realny, czy to jedynie dalsza część jego mary.
W jednej chwili zgarnął swoje rzeczy z ziemi, ignorując potrzeby organizmu... Głód i ciśnienie pęcherza musiało poczekać. Dopiero po kilku minutach ujrzał biały miecz stworzony z tego samego tworzywa co wcześniejsza broń Mizumi... Właśnie, gdzie podziała się Mizumi. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z własnej głupoty, jeśli wszystko miało składać się w całość, to przecież tylko jedna osoba mogła odpowiadać za ten atak... Był naiwny jeśli liczył na poznanie tajemnicy samotnej istoty, teraz jedynym wyjściem było wydostanien się z tego miejsca, nim ktoś nie zmieni go wcześniej w ludzki węgielek... Senju w jednej chwili wskoczył na pobliską gałąź, po czym najszybciej jak tylko potrafił ruszył w stronę przeciwną od dochodzącego śmiechu... Był posiadaczem mokutonu, ogień zawsze przerażał kogoś kto został stworzony do używania sił natury... Ściskając w dłoni kościany miecz, młodzik miał nadzieję na przeżycie kolejnego dnia.

[Mizumi]

No cóż, mimo jej szczerych chęci [zarobku], najwyraźniej nie każdemu podobała się wizja "współpracy". Na całe szczęście Mizumi miała dobry humor, no i jej miecz mógł, w każdej chwili robić również za bat. Huk uderzenia, towarzyszył rozpryskującej się obok stóp chłopaka ziemi. -Starszych należy słuchać.- postanowiła pouczyć chłopaka... No, może nie robiła tego dla przyjemności, czy dlatego że tak uważała, ale wolała okazać poparcie swojemu pracodawcy. Starszy mężczyzna dość wyjaśnił Mizumi co ma zrobić i co oni sami będą robić. No cóż, taki układ jej pasował... Przyłożyła kant dłoni do ust, a wydmuchiwana, zmieszana z powietrzem chakra uformowała się w niewielkie, może dwa razy takie jak jej dłoń kuliste tornado. Cisnęła pociskiem w nieco oddalone drzewo, tak by złamany pień nie upadł na wóz, czy rodzinkę. -Mały bonus, tak pójdzie wam szybciej.- dodała z uśmiechem. Nie zrobiła tego ze szczerości serca, czy żeby im się przypodobać... Widziała twarz mężczyzny, który najwyraźniej nie brał jej gróźb na poważnie, no cóż złamanie drzewa jednym ruchem mogło nieco przemówić mu do rozsądku. Mizumi zdała sobie sprawę, że nie ma sakiewki i nie do końca wiedziała, gdzie będzie mogła przechować pieniądze, pozostawało jej chyba liczyć jedynie na to, że staruszek również dorzuci co nieco do jej niezbyt wygórowanych oczekiwań. Odwróciła się i rzuciła biegiem po śladach, dziesięć minut to mimo wszystko sporo czasu, biorąc pod uwagę prędkość spłoszonych zwierząt. Przemierzała las długimi susami, nie chcąc przypadkiem potknąć się o wystający korzeń, czy coś podobnego, w chybotliwym świetle płonącej gałęzi łatwo było przegapić szczegóły.

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 33
  WYTRZYMAŁOŚĆ 65
  SZYBKOŚĆ 100
  PERCEPCJA 80
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 240
KONTROLA CHAKRY [D][C]
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 106%

106%-15%=91%

Nazwa

Fūton: Komakai Butokai Tatsumaki

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

15 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Użytkownik tej dosyć silnej techniki musi najpierw przyłożyć rozwartą dłoń kantem do policzka. Następnie wypuszcza on z ust nasączone chakrą powietrze, które zostaje prowadzone po dłoni i wprowadzone w ruch wirowy. Efektem jest stworzenie niewielkiego tornada w kształcie kuli wielkości dwóch pięści. Następnie wypuszcza się je w kierunku przeciwnika. Technika jest w stanie bez problemu zniszczyć spore skały, nie mówiąc o uszkodzeniu przeciwnika. Bardzo silne jak na tą rangę.

Nazwa

Tessenka no Mai: Tsuru

Pieczęci

Brak

Zasięg

Długość kręgosłupa jako miecz, pięciokrotna długość kręgosłupa jako bicz

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5%

Dodatkowe

+20 szybkość, +20 percepcja

Opis Czwarty, przedostatni taniec klanu Kaguya, a precyzując - pierwsza część Tessenka no Mai. W tej technice użytkownik wyciąga ze swojego ciała kręgosłup. By tego dokonać musi najpierw złamać swój kręgosłup na odcinku szyjnym i złapać końcówkę dłonią, wyciągająć kręgosłup przed siebie. W jego miejsce natychmiastowo powstaje nowy, a użytkownik wyciągnięty przemienia w potężne ostrze, które posiada liczne chrząstki nadające elastyczności. Można je wyginać i wydłużać na całkiem spory dystans, dzięki czemu Kaguya ma do dyspozycji jednocześnie miecz jak i bicz.

[Kitashi]

Mizumi
Misja D
7/?

---

Próba sprzeciwienia się najstarszemu członkowi rodziny nie skończyła się dobrze dla głowy rodziny w postaci Oku, który to widząc uderzenie bicza tuż przed sobą spróbował odskoczyć do tyłu, lecz zamiast tego wylądował na ziemi. Mruknął kilka przekleństw pod nosem, ale już się nie odzywał. W tym czasie Mizumi, która uznała iż należy pokazać iż jej groźby to nie tylko czcze słowa szybko utworzyła w swojej dłoni kuliste tornado, które wystrzeliła w jedno z pobliskich drzew. Całą rodzinka osłupiała i gapiła się w upadające drzewo z rozdziawionymi ustami, lecz wówczas Mizumi już zdążyła wbiec do lasu. Była szybka, co ułatwiało jej sprawę, ale na jej niekorzyść działało słabe światło, duo wystających korzeni, oraz to że konie poruszały się dość chaotycznie pośród drzew, często skręcając i zmieniając drogę. Przez to dziewczyna musiała nieco zwolnić kroku by nadążyć z namierzaniem i podążaniem za śladami które zostawili uciekinierzy. Nie było to łatwe, ale po około trzydziestu minutach drogi dziewczyna namierzyła polankę pośród lasu, na której to w lekkim świetle księżyca pasły się dwa siwe, duże konie, które jak na razie nie zauważyły przybycia naszej bohaterki. Spokojnie pasły się jeden obok drugiego. Wyglądały na to iż podczas ucieczki zgubiły uprzęż, a jeden z nich był bez uzdy, wiec pozostawało pytanie jak dziewczyna ma zamiar zaprowadzić je do właścicieli. Nad tym pokombinować będzie musiała sama, wiec nie łatwa zagadka stałą przed nią. Nie dość że musiała jakoś do nich podejść nie płosząc ich, to jeszcze musiała coś wymyślić aby doprowadzić oba na miejsce. Chwilowo wyglądało na to iż konie chwilowo nie mają zamiaru zmieniać swojego miejsca pobytu, wiec dziewczyna miała trochę czasu aby na spokojnie przemyśleć różne możliwości, podczas gdy oba konie skubały trawę. Podczas gdy Mizu musiała się głowić, przy wozie trwała zacięta praca nad obcinaniem, korowaniem i wykrajaniem szczapek drewna do załatania wozu.

[Kaori]

---

Płomień
- Senju Oshi -
- 3/30 [C] -

---

Oshi poruszał się mniej sprawnie przez połączenie głodu, pragnienia i pełnego pęcherza. Na domiar złego w umyśle wciąż krążyły senne mary, a nieco jeszcze sklejone oczy nie pozwalały widzieć tak dobrze jak zwykle. No i ten cholerny dym. Już nie był tak odczuwalny, ale natężenie dwutlenku węgla mimo wszystko rozpraszało i powodowało lekki ból głowy.
Pewnie to wszystko przeważyło o tym, że młodzik nie zauważył, a jedynie poczuł metalową linkę wpijającą się w piszczel i przewracającą go. Nim zdążył uświadomić sobie, co się stało, leżał już na ziemi. Cóż, mógłby po prostu wstać i pobiec dalej, ale - jak wiadomo - życie nie bywa tak proste. Narzędzie oplątało mu nogi na tyle długo, że postacie, do tej pory skrywające się za drzewami, zdążyły wybiec niespodziewanie i przygwoździć go do ziemi. Silne męskie dłonie chwyciły nadgarstki niebieskowłosego i wykręciły za plecy, by już po chwili związać je ciasno kolejną linką. W ustach poczuł szorstką szmatę, zawiązaną mocno z tyłu głowy i skutecznie pozbawiającą jednego ze zmysłów.
- Mamy go, skurwysyna, nareszcie się udało - odezwał się głos przesiąknięty zamiłowaniem do gorzałki i skwitowany soczystym splunięciem, które wylądowało tuż obok głowy Oshiego. - Kazuma, Shigeru, idźcie ugasić ogień. My się nim zajmiemy. Pierdolony podpalacz. - Kolejne splunięcie, po drugiej stronie głowy.
Te same męskie dłonie dźwignęły go z ziemi w tej samej chwili, w której usłyszał niewyraźne krzyki z oddali. Zdołał wychwycić jedynie słowo "Suiton", ale to wystarczyło by stwierdzić, że wspomniani Kazuma i Shigeru byli shinobi. Ton głosu sugerowałby młodzików, ale równie dobrze mogły to być pozory. W tej chwili ważniejsze były dwie pozostałe postaci. Stojący przed nim mężczyzna był wysoki i barczysty. Twarz ozdobioną niezadbanym zarostem okalała burza długich, ciemnobrązowych włosów. Mimo niechlujnego wyglądu i grubiańskiego głosu oczy miał bystre. Zastanawiał się, mierząc Oshiego pogardliwym spojrzeniem. Drugi osobnik, który właśnie pozbawiał go plecaka i torby na broń, nie pozwalał mu się odwrócić.
- Nie jesteśmy zwierzętami - powiedział wreszcie ten przed nim. - Zabierzemy cię do naszego obozu i tam będziesz miał szansę się wytłumaczyć - dodał po chwili i jak na zawołanie drugi nieznajomy popchnął młodzieńca nieco, narzucając szybkie tempo. Kątem oka mógł dostrzec błyśnięcie kunai, pewnie jego własnego. Przypadek czy próba zastraszenia?

[Mizumi]

Trzydziestolatek okazał się strachliwszy, niż mogła się spodziewać. Chociaż, zapewne większość ludzi próbowałaby się wycofać, w odpowiedzi na pobliskie uderzenie, to przewracanie się, czy potykanie było tylko komediowym dodatkiem. Łamiąca drzewo technika odniosła na szczęście swój efekt, kupiecka rodzinka wpadła w osłupienie, przynajmniej będą mogli spodziewać się, że w razie kłopotów Mizumi doszczętnie rozpieprzy drewniany wóz. Nie miała co stać i chełpić się dokonanym czynem, musiała ruszyć za końmi, które jak zrozumiała po czasie były wykastrowane... A niby wałach brzmi tak dumnie. Chybotliwe światło, chaotyczny bieg zwierząt i liczne naturalne przeszkody nie pozwalały Kaguyi na rozwinięcie pełnej prędkości. Po niedługim czasie dotarła na polanę. Dwójka zwierząt stała spokojnie jakby nigdy nic i o ile jedno miało wyposażenie do prowadzenia o tyle drugie, trzeba było prowadzić bez uzdy.
Mizumi wyszła z krzaków, spokojnie i powoli szła w stronę zwierząt, nie chciała ich spłoszyć. -Spokojnie koniki, nic wam nie zrobię. - mówiła starając się, by jej głos był uspokajający. Plan był prosty, dosiąść jednego z nich, jeśli będzie spokojny, a drugiego chwycić za uzdę i na oklep wrócić do wozu... Jeśli koń był spokojny, podeszła do niego od boku, i wskoczyła mu na kłęb*, a potem przytuliła się do szyi. -Już spokojnie.- może koń rozumie ton głosu? Złapała lejce drugiego w dłoń i uderzyła piętami tam gdzie sięgała. -Wio!-w tej chwili żałowała, że nie potrafi jeździć konno.

[Oshi]

Oshi bez większych problemów dostał się na pobliskie drzewo. Kłopot pojawił się dopiero w chwili gdy próbował uciec z miejsca powoli zmieniającego się w pogorzelisko... Dym, głód i poranne osłabienie sprawiły że już po chwili wylądował na ziemi potykając się o zastawioną pułapkę. Wreszcie pojawili się sprawcy tego zajścia, obezwładniając chłopca bez większych problemów. Oshi szyko zrozumiał że znalazł się właśnie w sytuacji bez wyjścia... Czwórka obcych głosów pojawiła się nad jego postacią, a z dalszych ich poczynań wiedział już że ma doczynienia z shinobi... Tylko czemu ktoś brał go za podpalacza... O ironio, jak osoba posiadająca linię krwi klanu Senju mogła chociaż o tym pomyśleć... Prości ludzie nie będą w stanie zrozumieć zależności jego rodu od natury która otaczała nas zewsząd. Zdawał sobie sprawę że w tej sytuacji nie miało sensu stawianie oporu... Posłusznie wykonał polecenia czekając na to co miało się wydarzyć... Jeśli tamci chcieli zabrać go do obozu to może na miejscu będzie miał większe szanse na oczyszczenie nazwiska z niesłusznych zarzutów... Nawet jedno słowo nie wyszło z jego ust, liczył się z tym że znalazł się w złym miejscu o jeszcze gorszej godzinie...

[Kitashi]

Mizumi
Misja D
9/?

---

Droga miedzy drzewami nie była najłatwiejsza, a co chwilę zmieniający kierunek trop zwierząt dodatkowo zmusiły dziewczynę do zmniejszenia prędkości. Mimo to nie trzeba było wiele czasu by namierzyła dwójkę parzystokopytnych na polanie w środku lasu. Plan był prosty, podejść powoli do zwierząt by te się nie spłoszyły, a następnie wejść na grzbiet rumaka pozbawionego ogłowia. Gdy dziewczyna podchodziła do koni te zwróciły swoją uwagę na nią śledząc jej ruszy swoimi oczyma. Mimo to były one spokojne i dały do siebie podejść. To co było gorsze przybyło dopiero później. Tak jak na wskok na swój grzbiet koń zareagował krótkim przejściem do kłusu, po którym koń niebawem na nowo się uspokoił, lecz to dopiero uderzenie piętami w boki konia było zgubą dla Mizu . Uderzony koń najpierw bryknął podrzucając swój zad do góry i wymachujac tylnymi kopytami,a tym samym zrzucając Mizu na bok swojej szyi, a następnie stanął dęba zrzucając niechcianego gościa ze swojego grzbietu. Ledwo chwilę później znowu odbiegł na drugi koniec polanki gdzie stał drugi z koni. Niestety w tym momencie brak wiedzy o jeździectwie był zgubą dla Mizu, która to wylądowała twardo na ziemi. W końcu skąd miała wiedzieć iż uderzaniem pietami bardziej wkurzy się konia niż zachęci do drogi. Tak czy inaczej z obolałym tyłkiem musiała wymyślić inny sposób na doprowadzenie koni do wozu, oraz znowu musiała się postarać o to aby podejść do zwierząt bez spłoszenia ich, co nie będzie zbyt łatwe po tym jaką reakcję wywołała o jednego z rumaków, w dodatku wątpliwym było by koń ponownie dał się dosiąść po tym nie należącym do przyjemności zdarzeniu. Mizumi musiała wykombinować jakiś sposób na uchwycenia konia bez konieczności wsiadania na jego grzbiet, tak, by mogła poprowadzić oba konie razem, lecz musiała wymyślić jak to zrobić z tego co ja otaczało. Nie miała zbyt wiele do wyboru, masa drzew, w tym kilk młodych drzewek, mech, trawa i kilka krzaków o ostrych gałęziach.

[Mizumi]

Konie, majestatyczne, piękne i przynajmniej dla Mizumi tajemnicze stworzenia. No cóż jeździectwo, czy opieka nad zwierzętami nie należały do jej mocnych stron, dziewczyna należała do tych, które spotykają zwierzę zastanawia się jak je upiec, a nie jak mu pomóc. A może to kilka tygodni mieszkania w lesie spowodowało u niej tę naleciałość? W końcu mimo braku sklepów w większości żywiła się mięsem, głównie ze strachu przed zjedzeniem jakiejś trującej jagody, czy czegoś innego, co mogło spowodować śmierć, albo rozwolnienie. Podejście do koni nie było takie trudne, obserwowały ją uważnie, ale najwidoczniej, jak można było się spodziewać po kupieckich zwierzętach były one przyzwyczajone do ludzi.
Jakimś cudem dosiadła zwierzęcia, a to nawet ruszyło! No, ale nie mogło być zbyt pięknie, Mizumi nie miała pojęcia jak kieruje się taką istotą i chcąc przyspieszyć najzwyczajniej w świecie została zrzucona. Upadła na ziemię, a koń uciekł przez polaną. -Cholera.- powiedziała pod nosem, rozmasowując obolałe pośladki. Zwierzęta uciekły na drugą stronę polany... A ona, no cóż, zdała sobie sprawę, że w taki sposób raczej nie doprowadzi ich do celu. Rozejrzała się dookoła, było tam to co zawsze. -Ehh... Temblak zrobiłam to i pętle splotę.- westchnęła. Podeszła do młodych drzewek i kilkoma cięciami, zaopatrzyła się w nieco dłuższe, giętkie gałęzi, przysiadła na skraju polany i zaczęła pleść. -Czemu nie wzmocniłam tym ubrań?- zapytała samej siebie. Odpowiedź przyszła szybko i była dość prosta, samotna w lesie nie miała takiej potrzeby, ubrania nosiła głównie z przyzwyczajenia, w końcu źródłem ciepła w głównej mierze były skóry.
Musiała poświęcić nieco czasu, by stworzyć potrzebny przedmiot. Ruszyła powoli w stronę koni, podobnie jak wcześniej nie chcąc ich płoszyć. Zamierzała założyć pętlę na szyję temu, który nie posiadał uzdy, chwycić oba wałachy i przeprowadzić zwierzęta przez las. Plan prosty... więc coś na pewno się spieprzy.

[Kitashi]

Mizumi
Misja D
11/?

---

Po tym jakże bolesnym i żałosnym upadku Mizumi dogłębnie zdała sobie sprawę ze dosiadanie zwierząt bez najmniejszej znajomości podstaw jazdy konnej to błąd. Z obolałymi pośladkami podjęła dobrą decyzję by przygotować coś do prowadzenia konia z ziemi, więc ścięła kilka młodych , giętkich gałązek okolicznych drzew i zaczęła pleść prostą pętle. Zajęło jej to trochę czasu, ale po około dziesięciu minutach trzymała w dłoni pętle. Uzbrojona w nią podeszła powoli do koni a gdy te ponownie jej zaufały ta narzuciła spokojnym ruchem pętle na szyję i po uchwyceniu jej w jedną rękę, a wodze w drugą i ruszyła przed siebie, lecz jak się okazało złapać konie to jedno, ale zachęcić je do ruszenia to inna sprawa. Mimo ciągnięcia przed siebie konie które były potężnymi, ciężkimi zwierzętami ruszały się może o dwa kroki i wstawały w miejscu pochylając się by skubnąć kilka źdźbeł trawy . Były to doprawdy uparte zwierzęta, aż dziwota iż ta rodzinka sobie z nimi radziła, lecz można było to zrzucić na to iż głowa rodziny tak skąpa ze swoimi pieniędzmi kupiła dwa najtańsze konie pociągowe jakie były dostępne w hodowli. Mimo to Mizu musiała jakoś je ruszyć aby w końcu dotrzeć do wozu, gdzie będzie mogła zostawić oba wierzchowce pod opieką rodzinki, a Ci już powinni sobie z nimi poradzić, lecz do tego czasu to Mizu musiała ruszyć te dwa ciężkie cielska , przy czym musiała mimo wszystko uważać, w końcu konie mogły ja zgnieść między sobą, zadeptać, pokopać, albo pociągnąć za sobą w kłusie lub galopie. Trzeba było znaleźć sposób idealny, który nie przyrządzi naszej bohaterce dodatkowych problemów. Był jeden plus w tym wszystkim, w czasie gdy dziewczyna poświęcała swój czas koniom, rodzinka była w stanie odwalić większość roboty przy naprawie wozu, więc dziewczyna będzie miała mniej dodatkowej roboty po dostarczeniu koni na miejsce.

[Mizumi]

Złapanie zwierząt okazało się dopiero początkiem problemów. Konie, jak to mają w zwyczaju nie lubiły współpracować, a w swym uporze bliżej było im do osłów. Dwa wałachy nie miały zamiaru się ruszyć dalej, niż kilka kroków, zw końcu wszędzie w okolicy miały trawę, którą z taką lubością jadły. Mizumi powoli zaczynała popadać w załamanie nerwowe, a jej myśli skierowały się w stronę pogonienia zwierząt batem. W końcu nic lepiej nie napędza buntujących się pracowników, niż kilka smagnięć. Gdyby jeszcze zwierzęta nie były tak wielkie i nie mogły z łatwością jej zgnieść, czy stratować pewnie zrobiła by to bez wahania. -Cholerne zwierzaki.- parsknęła pod nosem, starając się zmusić zwierzęta siłą do ruchu... Kręciła się w przeróżne strony, starając się w jakikolwiek sposób wywrzeć nacisk na zwierzęta. Po kilku chwilach zauważyła, że zwierzęta, gdy za mocno się skręci muszą zacząć się poruszać. Czemu? Nie wiedziała, grunt że działało. Postanowiła to wykorzystać, skręcała tak by zmuszać je do ruchu i... prowadziła do wozu. -A przez chwilę wam współczułam.- warknęła.

[Kaori]

---

Płomień
- Senju Oshi -
- 5/30 [C] -

---

Poruszali się w milczeniu. Naturalne odgłosy lasu mieszały się z ludzką ingerencją. Ćwierkanie ptaków zagłuszane przez trzask deptanego poszycia. Wycie obijającego się o drzewa wiatru przerywane coraz to głośniejszym dyszeniem trójki mężczyzn. A mimo to wydawało się tak cicho. Niemalże przytłaczające milczenie i namacalna wręcz niepewność powoli owijały młodzieńca swymi mackami, tym bardziej że wydawałoby się, jakby krążyli w kółko. Las stawał się coraz gęstszy, gdzie nie spojrzeć tam grzyby, jeżyny, krzaki, liście, patyki, słowem wszystko, czego można było się spodziewać w takim miejscu.
Dopiero po kilkunastu minutach marszu "cisza" przerwana została przez dobiegające z oddali głosy. Osób było sporo, wychwycić dały się tylko pojedyncze, mało istotne słowa. Paradoksalnie drzewa na powrót zaczęły rzednąć. Nagle, niespodziewanie wkroczyli na sporawą polanę, bynajmniej pustą. Kilkanaście namiotów i równie dużo ludzi obojga płci. Tam ktoś piekł dziczyznę na rożnie, tam ktoś był zajęty grą w kości. Gromadka dzieci biegała wszędzie wokół, śmiejąc się i wymyślając coraz to nowsze zabawy. Atmosfera wręcz sielankowa biorąc pod uwagę to, jak poważni byli "towarzysze" Oshiego.
- Dobra, jesteśmy na miejscu - odezwał się ten barczysty. - Rozwiąż mu ręce, Yoshi. Tu nie odważy się nikomu zrobić krzywdy. - Jak na zawołanie ucisk na nadgarstkach niebieskowłosego zwolnił się, gdy prowadzili go wgłąb obozowiska.
- Żadnych sztuczek - dodał ten z tyłu ostrzegawczo. Z głosu można było wyczytać młodość, góra dwadzieścia lat, choć na pewno więcej niż niebieskowłosy.
Młody Senju czuł na sobie pogardliwe spojrzenia, gdy kierowali się w stronę namiotu usadowionego na samym środku polany. "Tubylcy" może i ocenili go zbyt pochopnie, ale ze słów ciemnowłosego mężczyzny można było wnioskować, że już od dłuższego czasu szukali podpalacza. Czyżby to nie był pierwszy pożar w tych okolicach? Na to wyglądało.
Gdy dotarli do celu, starszy mężczyzna wszedł do namiotu, zamienił parę niewyraźnych słów z rezydentem, po czym machnięciem dłoni nakazał wejść pozostałej dwójce.
Jegomość w środku wyglądał zaskakująco zwyczajnie. Ot, dobrze zbudowany trzydziesto-, może czterdziestolatek, o krótkich, czarnych włosach i przenikliwych oczach. Wyglądał nad wyraz sympatycznie w porównaniu do pałającej awersją dwójki. Zajmował się właśnie pałaszowaniem potrawki - prawdopodobnie z królika - przy prowizorycznym, drewnianym stoliku. Wbił wzrok w Oshiego i zapytał, krótko, bez owijania w bawełnę.
- Co masz na swoją obronę?

[Oshi]

Oshi nie stawiał oporu ani wcześniej ani później... Wędrówka przez gęstwiny leśne nie były dla niego niczym specjalnym, potrafił poruszać się między poszyciem bez większych problemów. Właściwie był pewien że przy odrobinie wysiłku byłby w stanie pokonać tajemniczą trójkę... Widział jednak więcej korzyści z odwiedzin ich obozu, dlatego krok za krokiem pokonał trasę którą go prowadzili, ożywiając swe zaspane ciało. Nie miał pojęcia kim byli napastnicy, jednak czuł że ta historia miała ciekawsze dno.
Wreszcie mógł na własne oczy ujrzeć skąd przybyli, zwykłe pole namiotowe na którym bawiły się i żyły wspólnie rodziny... Co to miało być? ... Jakiś protest przeciwko cywilizacji?
Oshi usłyszał głos starszego wojownika za swymi plecami, uśmiechają się na myśl o tym jak łatwo mógł go teraz powiesić na drzewie za kostki... Nawet przez chwilę brał już myśl na poważnie, jednak wkrótce ruszyli przez obóz w stronę jednego z oddalonych domostw. Nim zaproszono go do środka Oshi zamyślił się na obrazie bawiących się dzieci, z naiwnością żyjących jeszcze w świecie własnych fantazji...
Mężczyzna który zajmował namiot nie wydawał się jakoś specjalnie wart zapamiętania, ot zwykły człek z przyjemnym wyrazem twarzy... W tłumie nie do wyłapania... Gdy zadał swe pytanie, Oshi tylko przechylił głowę przywołując szeroki uśmiech na twarzy...
- Ktoś tu dokonuje mylnego samosądu... Zatrzymałem się tutaj w drodze wyjątku.
Oshi nie wiedział czy rozsądek człowieka będzie na tyle wystarczający, by zrozumieć to co miał zmiar zaraz powiedzieć.
- Mój klan żyje w zgodzie z naturą... Ród Senju nie dopuścił by się podpalenia zagrażającemu życiu niewinnych...
Wbił w obcego przenikliwy blask złotych oczu, zastanawiając się kto dawał mu prawo do więzienia kogoś jego pokroju.

[Sagisa]

Misja C - Senju Oshi
7/30
"Płomień" Obóz w środku rozświetlony był kilkoma, jak nie kilkunastoma ogniskami. Widać było, że obozowicze na dobre rozgościli się na polanie, na co zresztą wskazywać też mogły frywolnie bawiące się dookoła dzieci. Maluchy raczej nie wiedziały, kogo do obozu sprowadziła znana im dwójka, dorośli jednak nie mieli co do tego wątpliwości. Ich zdaniem podpalacz wreszcie został schwytany, a teraz zostanie ukarany. I taka powinna być kolej rzeczy. Winni dostają to, na co zasłużyli, a porządni obywatele cieszą się z dobrze wykonanej pracy.
Dwójka jegomości poprowadziła Oshiego do jednego z większych namiotów, gdzie przebywał nieco starszy od reszty ciemnowłosy mężczyzna. Właściwie nic szczególnego, najzwyklejszy przeciętniak, a jednak zdawał się mieć tu coś do powiedzenia. W przerwie między jednym a drugim kęsem potrawki zadał jedno proste, acz ważne pytanie, dając młodzieńcowi możliwość wytłumaczenia.
- W drodze wyjątku mówisz? - na twarzy bruneta również pojawił się uśmiech. - Senju, Senju... Daleko cię zatem przywiało, panie Senju, skoro wylądował pan aż tu. Jeśli to jednak nie ty podpaliłeś las, to będziesz nam musiał odpowiedzieć na kilka pytań. Ale to zaraz.
Odstawił pustą już misję po potrawce na stół i wstał. Oshiego wyminął młodszy z towarzyszących mu wcześniej gości. Teraz mógł mu się bliżej przyjrzeć. Jasne, sterczące na wszystkie strony włosy, każdy właściwie innej długości, szczupła sylwetka, wyraźne mięśnie barków - widać było, że chłopak nie szczędził sobie treningów. W tej chwili jednak położył na blacie skonfiskowany naszemu drewniakowi sprzęt, a także białe ostrze, które pozostawiła przy jego posłaniu Mizumi, a raczej Namida, bo w końcu pod tym imieniem kryła się spotkana w dziczy dziewczyna, prawda? Starszy mężczyzna obejrzał dokładnie kościany miecz, sprawdzając nawet jego ostrość.
- Ciekawe na co członkowi klanu Senju ostrze z kości, hm? - zagadnął jak gdyby od niechcenia. - Taką bronią posługują się raczej ci... jak im było... a tak, Kaguya. Dziwna sprawa, nie sądzisz, panie kolego? Kaguya i Senju w jednej osobie. Jeszcze nie było chyba takiego przypadku.

[Oshi]

Zazwyczaj los plątał nasze drogi w najbardziej niecodziennych miejscach. Dzisiejszego dnia człowiek który żył w niemal idealnej harmonii z naturą, został postawiony przed sądem jako podpalacz... Iście komiczne sytuacja w której Senju uśmiechnął się ponownie na polecenie wydane przez "przywódcę" grupy. Przez dłuższą chwilę w namiocie panowała jedynie cisza, dopiero gdy jeden z oponentów ułożył na stole cały jego ekwipunek, chłopak postanowił zakończyć zabawę...
- Moje zdolności to moja sprawa... Jestem shinobi i nie przywykłem do ujawniania wszystkich umiejętności...
Następne słowa wycedził niemal przez zaciśniętą szczękę, czując jak demony z jego głowy powoli budzą się do życia. Znalazł się w tragicznej sytuacji, gdzie jedynie głębokie skupienie powstrzymywało go przed uwolnieniem tych ludzi od głupoty własnej egzystencji...
- Nie masz żadnej władzy nad mym życiem... Jestem tutaj bo twoi ludzie to amatorzy którzy wzięli by za zbrodniarza zwykłego grzybiarza...
Chłopak z politowaniem zlustrował trzech wojowników z którymi przyszło mu się spotkać... Po czym kontynuował wypuszczając wcześniej z płuc głęboki oddech...
- Mogę Ci pomóc znaleźć tego faktycznego podpalacza... Zrobię to za darmo, z chęcią zobaczę później głupi wyraz zaskoczenia na waszych twarzach...
Oshi był arogantem który uznawał władzę jedynie lidera swego klanu... Jak do tej pory wychodził na tym znakomicie, zazwyczaj Ci którzy stali w cieniu znikali na przestrzeni wieków... On chciał być pamiętany przez setki lat, chciał by jego legenda niosła się echem przez wszystkie krainy... Przecież właściwe do tego został stworzony... To w tym celu jego matka wydała na świat dziecię któremu zwiastowano trudny los... Kręte drogi i ciężkie wybory... Wiadomym było tylko że finał zaskoczy wszystkich.
Senju wpatrywał się w obcego mężczyznę z irytacją... Jego cenny czas uciekał, wszystko tutaj miało rozstrzygnąć się w ciągu kilku następnych sekund.