Ishidoro Kazuhara z klanu Kaguya

[Ishidoro]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Ishidoro
NAZWISKO: Kazuhara
KLAN: Kaguya
WIEK [DATA URODZENIA]: 17 lat [Urodzony 12 sierpnia 367 roku]
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 185 centymetrów i 85 kilogramów
RANGA: Wyrzutek D

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Młody, czarnooki szatyn, który mógłby zostać uznany za przystojnego, gdyby nie ogromna blizna okalająca prawą część jego twarzy. Długie, potargane włosy swobodnie opadają na jego czoło i oczy, które widziały więcej cierpienia, niż wielu dorosłych mężczyzn. Wiele lat tułaczki sprawiło, że mięśnie nóg, rąk i brzucha chłopaka są dobrze wyćwiczone. Przez to że urodził się już po odejściu swojego ojca od klanu Kaguya, nie posiada tatuażu na czole. Jego twarz przepełniona jest cierpieniem i bólem, jakiego doświadczył w ciągu swojego krótkiego życia. Gdyby się częściej uśmiechał, atmosfera wokół niego nie byłaby mroczna i przepełniona nienawiścią. Cera chłopaka jest lekko opalona i gdyby nie blizna, byłaby idealna. Nie posiada żadnych znaków, tatuaży, kolczyków, ani czegokolwiek z tych rzeczy. Jedynym znakiem szczególnym jest ta blizna, która przypomina mu o wydarzeniach jakie miały miejsce w lesie, w jego domu.
UBIÓR: Długi ciemnoniebieski otwarty płaszcz z zapięciem pod brodą, z szerokimi rękawami i kapturem luźno leży na czarnej koszulce bez rękawów i wysokim kołnierzem, ciemnoczerwonymi naramiennikami i luźnymi spodniami, które od kolan w górę są czarne, a od kolan w dół - białe. Na spodniach znajdują się ciemnoczerwone ochraniacze na kolana i piszczel. Pas znajdujący się na wysokości talii chłopaka jest wykonany ze zwykłej brązowej skóry i trzyma się na pasku leżącym na prawym barku chłopaka i mającym swój koniec na lewej stronie pasa. Buty chłopaka są koloru czarnego i odsłaniają palce i pięty.
ZNAKI SZCZEGÓLNE: Ogromna blizna okalająca prawą część twarzy, długie włosy.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER: Dawnej miły i spokojny chłopak był pracowity, nie sprawiał kłopotów. Zawsze był pełen energi i gotów do pracy. Nie przejmował się porażkami, był uparty i starał się wszystko wykonywać sumiennie. Nie wyobrażał sobie, że mógłby kogoś skrzywdzić, a co dopiero zabić. Później stał się zimny, oschły i nieczuły. Przestało go obchodzić ludzkie życie i prawo, stracił szacunek do prawie wszystkiego. Za nic ma litość i nie oczekuje jej u swoich przeciwników. Uwielbia zadawać ból u swojego przeciwnika, a każdy agonalny krzyk wywołuje na twarzy Ishidoro rekini uśmiech, tak bardzo różny od tego, którego uświadczamy gdy czujemy przypływ radości. Ten uśmiech wypełniony jest złem, mrokiem, cierpieniem i radością spowodowaną śmiercią kolejnego nic nie wartego śmiecia. Rzadko pokazuje emocje inne niż znudzenie lub gniew. Nigdy nie uświadczysz u niego radości lub miłego dla ucha śmiechu. Emanuje wonią śmierci, mroku i strachu. Nie ufa nikomu i nie szanuje nikogo, poza jedną osobą.
NAWYKI: Czasami strzela swoimi knykciami, najczęściej w prawej dłoni.
NINDO: "Ten świat jest chory od ludzkich śmieci, a ja będę jego lekarstwem."
HISTORIA: Miał dość. Dość walki, dość wojen, dość strachu o to co przyniesie jutro. Pragnął spokoju. Chciał założyć rodzinę w miejscu, w którym nie musiałby się obawiać o ich życie. W miejscu które znajdowałoby się jak najdalej od zgiełku bitwy. Od tych koszmarów które widział. Dlatego odszedł i postanowił zerwać wszelkie kontakty ze swoim klanem. Miał dość ciągłej walki. Pod tym względem różnił się od swoich rodaków z klanu. Oni uwielbiali walczyć. Tylko to mieli w głowie. Walka, walka i walka. Nie wyobrażali sobie, aby ktokolwiek z klanu Kaguya odmówił walki. A jednak, był taki jeden który chciał tylko spokoju. Niczego więcej. Więc odciął się od własnego klanu, zmienił nazwisko i zamieszkał w lesie. Skromne były jego początki. Mała, opuszczona chatka w samym środku dziczy. Była zaniedbana i częściowo zniszczona, gdy ją znalazł. Ale on ujrzał w niej piękno. Piękno które mówiło, że to tutaj odnajdzie to czego szukał. Spokój. Zabrał się do pracy praktycznie od razu. Użył narzędzi zrobionych z własnych kości do naprawy budynku, a potem, zebrawszy materiały, stworzył narzędzia wytrzymalsze niż kość zbyt długo pozostawiona bez właściciela. I tak oto mijały dni... Miesiące... Lata aż w końcu z małej, zapuszczonej leśnej chatki zrobił dom z prawdziwego zdarzenia. Dom który był godny, aby zamieszkała w nim rodzina. Brakowało mu tylko drugiej połówki z którą jego marzenie mogło się ziścić. Lecz i ten problem nie trwał długo. Pewna kobieta z pobliskiej wioski często przychodziła nad rzekę, w poszukiwaniu spokoju i ciszy. Poza tymi dwiema rzeczami, uzyskała również coś więcej. Coś znacznie bardziej wartościowego niż można sobie wyobrazić. Miłość. Osobę której mogła się zwierzyć ze wszystkiego, przytulić i zapomnieć o troskach tego świata. Nie minęło dużo czasu, żeby zamieszkali razem w tej leśnej, spokojnej chatce. Postarali się o dziecko i je dostali. Urodził im się syn i od najmłodszych lat był wychowywany tak, aby nigdy nie sięgał po broń w celu krzywdzenia innych, a aby bronić. Nieobce więc były mu nauki fechtunku, jak i nauk o klanie swojego ojca. Uczył się ich historii i tego, aby unikać kontaktu z Kaguya. Wpojono mu zasady etyki i szacunku. Aby zawsze cenił spokój, bo nigdy nie wiadomo kiedy przyjdzie okres w którym będzie musiał go bronić. Przez 15 lat żył spokojem, w przeświadczeniu że w tej małej chatce w lesie jest bezpieczny. Że mama i tata zawsze będą przy nim. Choć wiele dobrych lekcji zostało mu wpojonych, zapomniano o najważniejszej. Wszystko co dobre, znika prędzej, czy później. Zawsze. I zawsze sprawia to wiele bólu i cierpienia. Był letni poranek gdy to się wydarzyło. Mama zajmowała się śniadaniem, a tata rąbał drwa, aby zawczasu przygotować się na nadchodzącą zimę. Chłopiec zaś oglądał las znajdujący s4ię wokół. Był piękny. Piękny i spokojny. Nic nie zapowiadało tego, co miało nadejść. Pojawili się znikąd. Bez dźwięku. Ot, raz ich nie było, a chwilę potem się pojawili. I sprowadzili ze sobą wiele hałasu, krwii i bólu. Uderzyli szybko, zaczynając od taty. Bronił się i starał się ochronić osoby które kochał, ale zawiódł. Było ich zbyt wielu. Ostatnie co zobaczył, to jak osoba którą uważał za żonę zostaje brutalnie zgwałcona. Prosto na jego oczach i oczach jej dziecka. Brutalnie, wymuszenie, strasznie, bezwstydnie. Krzyknął krzykiem błagalnym. Ale oni tylko się śmiali. Nie znali litości. Z maltretowane ciało kobiety wrzucili do domu, a chłopca pobili i poranili. Złamali mu nogi i patrzyli jak czołga się w stronę domu, wołając rodzicielkę. Łzy płyneły mu strumieniami. Był bezsilny. Mógł tylko obserwować. Wczołgał się do budynku i przytulił do zwłok matki, słysząc dzikie śmiechy oprawców. Usłyszał jak się oddalają. Czyżby to był koniec? Podpalona belka zwaliła się na pomieszczenia, które niegdyś było salonem. Smród dymu uderzał w nozdrza i sprawił ogromny ból w płucach. Musiał odetchnąć. Ruszył w stronę drzwi wyjściowych. Gdy tylko jego głowa wyłoniła się na świeże powietrze, to odwrócił się na plecy. Ujrzał płonącą deskę spadającą wprost na jego twarz. A potem była ciemność, która rozwiała się, gdy tylko słońce zniknęło za horyzontem. Otworzył oczy i spróbował się podnieść. Poczuł ból. Przeszywający ból w głowie i nogach. Spróbował dotknąć swojej twarzy i poczuł że coś leży na jej prawej stronie. Zepchnął to i podniósł się na łokciach. Tylko dzięki szczęściu widział na oba oka. Tego samego nie można było powiedzieć o jego nogach. Obie były w jeszcze gorszym stanie niż wcześniej. To cud że przeżył. Musiał iść po pomoc dla mamy i taty. Odwrócił się na brzuch i poczołgał się w losowym kierunku. Nie znał tych okolic. Rodzice nie pozwalali mu odchodzić zbyt daleko od domu. Mimo to, ruszył i nie zatrzymał się dopóki nie zobaczył światła w lesie. Widział już takie. Pochodnia. Skierował się w jej stronę. Minęło kilkanaście minut i wreszcie dotarł do chaty w której był hałas spowodowany głośnymi, robawionymi rozmowami. Te śmiechy nie przypominały tych, którzy zaatakowali jego dom. Te były inne. Tamte... Tamte śmiechy zapamięta do końca swojego życia. Będzie je słyszał w snach. Nie pozwolą mu zapomnieć. Spróbował chwycić za klamkę, lecz był zbyt nisko i nie udało mu się to, więc zaczął uderzać pięściami o drzwi. Towarzyszył temu krzyk. Jego krzyk, wypełniony rozpaczą i strachem. Nie wiedział co się potem wydarzyło. Znów spadł w ciemność. Obudził się w łóżku, przykryty kocami, z unieruchomionymi nogami, a po jego prawicy znajdowało się okno przez które radośnie świeciło słońce. Nie wiedział jak się tu znalazł ale czuł się dobrze. Może coś sobie zrobił w nogi i to wszystko, to był tylko sen spowodowany gorączką? Nie, człowiek który wszedł do tego pomieszczenia nie przypominał mamy, ani taty. Miał rudą brodę i ubrany był w zielone ciuchy z wieloma kieszeniami. Przedstawił się jako Dante i opowiedział, za przyzwoleniem Obito, to co się wydarzyło. Chłopiec miał ochotę wyć. Wyć bez końca, dopóki nie zdarłby sobie gardła i nie umarłby z powodu zmęczenia. To było straszne. Całe jego życie było zniszczone przez grupę szaleńców, którzy zaatakowali jego dom bez powodu. Bez impulsu. Od tak, dla zabawy. To nie mogła być prawda. Niemożliwe aby świat był wypełniony tak złymi ludźmi. To niemożliwe... A jednak. Tacy ludzie istnieli. Przez kilka miesięcy jakie chłopiec przeżył u Dantego, kurując nogi i skrzywdzoną duszę, zaczął coraz częściej myśleć o wybaczeniu. To byłoby dobre. Tak jak nauczyli go rodzice. Wybaczyłby im. Oni pewnie teraz zrozumieli swój błąd i się zadręczają. Tak... Na pewno starają się go odnaleźć i przeprosić. Gospodarz w tym czasie zaczął sprowadzać do swego domu pewnego mężczyznę, który często doglądał stanu zdrowia chłopca, jaki i dużo z nim rozmawiał. Był miłym, dobrym człowiekiem. Nazywał się Mutsuki. Wszystko powoli stawało się lepsze. Życie powoli zaczynało znów dawać radość, a nogi chłopca były sprawniejsze z dnia, na dzień. W końcu, nadszedł ten wielki dzień. Ishidoro wyzdrowiał całkowicie i Mutsuki pofatygował się w nocy, aby "pogratulować" chłopcu. Nie było to dobre, miłe i przypomniało mu o matce. O tym jak ją zgwałcono, tak jak teraz próbowano jego. Starał się wyrwać, nie pozwolić się dotknąć. Udało mu się to tylko dzięki treningom ze swoim ojcem. Zabił Mutsukiego. Przebił go ostrzem zrobionym z kości. Splamił swoje dłonie krwią. Był przerażony swym uczynkiem. Zabrał ostrze znajdujące się przy pasie mężczyzny, otworzył nim okno i wyskoczył. Biegł, biegł i biegł, aż nie upadł z wyczerpania. Przekręcił się na plecy i spojrzał na niebo. Deszcz zaczął spadać mu na twarz łącząc się z łzami. Oddychał ciężko i trząsł się na całym ciele. Wreszcie pojął prawdę. Ten świat... On nie jest dobry. Nie ma w nim spokoju, miłości i ciszy. Jest tylko śmierć. Rodzice byli głupcami myśląc że skryją się przed światem. On nie popełni tego błędu. Nie, on nie ucieknie. Będzie walczyć. Będzie walczyć i pozbędzie się zarazy tej planety. Pozbędzie się ludzi. Oni niszczą wszystko. On to powstrzyma. Zakończy to błędne koło mordu ich sposobem. To jedyny sposób. Jedyny. Nie ma dobrych ludzi. Są tylko źli i gorsi. Wstał, a na jego twarzy nie było strachu. Nie miała żadnej emocji. Ale w głębi duszy był szczęśliwy. Odnalazł cel. Musi pozbyć się śmieci...

*2 LATA PÓŹNIEJ*

Człowiek w długim, ciemnoniebieskim płaszczu pojawił się znikąd. Przybył tak, jak kiedyś przybyli ludzie przepełnieni żądzą mordu. I tak jak oni, on też był przepełniony żądzą zadawania śmierci w imię czyszczenia świata. W imię ratunku dla niego. Podczas swej wędrówki starł się z kobietą niewiele starszą od niego, niewyróżniającą się od tych wszystkich śmieci rujnujących ten świat. Nie przegrał, ani też nie zwyciężył. Ich długa batalia zakończyła się remisem. Obydwoje byli zbyt zmęczeni aby wyprowadzić cios, który mógłby zakończyć żywot przeciwnika. Więc zaczeli rozmawiać. Ich ideologie zderzyły się i padło wiele głośnych słów zakłócających spokój natury. Z agresywnej kłótni, przeszli do spokojnej rozmowy. Długiej rozmowy, podczas której Ishidoro zrozumiał że oto ma przed sobą osobę, która doświadczyła zła tego świata. Osobę która mogła go w niewielkim stopniu zrozumieć. Zaprzyjaźnili się, choć mężczyzna wcale tego nie oczekiwał. Przez ten czas przywiązał się do niej i zaakceptował. Pozwolił jej towarzyszyć. Była tym czego temu światu brakowało. Była dobrem, a on chciał ochronić dobro.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE: 
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI: Z opowieści ojca zna historię klanu Kaguya i posiada zdawkowe informacje o klanie Senju i Inuzuka
POSTACIE: Kurisa

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Shikotsumyaku
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI: Bunshin Yakudatsu
UMIEJĘTNOŚCI:

• Nabyta -

PAKT: 
ATRYBUTY PODSTAWOWE: 

• SIŁA 10
  WYTRZYMAŁOŚĆ 50
  SZYBKOŚĆ 25
  PERCEPCJA 13
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 98
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 105%
MNOŻNIKI: 
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ: 

• NINJUTSU - D
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • --- Bunshin Yakudatsu [D]
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON - D
    KLANOWE - D
  JUTSU:
  
  Ninjutsu:
  - [E] Bunshin no Jutsu
  - [E] Henge no Jutsu
  - [E] Kai
  - [E] Kawarimi no Jutsu
  - [E] Kinobori no Waza
  - [E] Suimen Hoko no Waza
  - [E] Nawanuke no Jutsu
  - [D] Utsusemi no Jutsu
  - [D] Suienzou no Jutsu
  Fuinjutsu:
  - [E] Fuin no Jutsu
  Bunshin Yakudatsu:
  Na razie brak ;-;
  Katon:
  - [D] Hosenka no Jutsu
  Klanowe:
  - [D] Hokkotsu no Yaiba
  - [D] Yagaki no Mai

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE): Trzy shurikeny ukryte w specjalnej kieszeni znajdującej się w prawym rękawie płaszcza, dwa shurikeny schowane na plecach, za pasem. Trzy kunai ukryte w kieszeni znajdującej się w lewym rękawie, jedno kunai schowane pod lewym naramiennikiem i jedno kunai schowane pod prawym naramiennikiem.

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE
PH
MISJE: 

• D - 
  C -
  B -
  A -
  S -

[/list]

[Papyrus]

Jest dobrze, wszystko gra. Akcept, witamy na pokładzie.

  Ukryty tekst