Wypalona polana na wzgórzu

[Yami]

Niezmienny krajobraz nagle został zaburzony przez osobę starszą, która to widocznie miała problemy z przemieszczaniem się. Poprzez lekko przymknięte powieki zacząłem przyglądać się jego zmaganiom. Radził sobie całkiem całkiem. Większość ludzi ma problemy z przyjęciem pomocy od innych. Wiąże się to z przekonaniem, że ktoś się nad nimi lituje, widzi ich jako kogoś gorszego. Nawet starsi potrafią tak myśleć.
Oparłem się na łokciach i lekko podźwignąłem. Kiedy przewrócił się nie zrobiłem nic aby mu pomóc. Nie wyczuwałem takiej wewnętrznej potrzeby. Wstanie, pójdzie i będzie jak poprzednio. Problem był taki, że wstać nie dał rady i oczekiwał na kogoś bądź na własny koniec. Drugą opcję szybko odrzuciłem.
Westchnąłem głośno. Niewielki kłębek dymu opuścił me wargi. Podniosłem się zapierając dłońmi o ziemię. Nie spiesząc się kierowałem się w stronę jego laski. Ująłem ją w dłonie.
- Oprzyj się o mnie. - powiedziałem podając laskę.
Pomogę mu wstać. Pójdzie dalej. On w swoją ja w swoją stronę.

[Dōhito Mitsuko]

Misja rangi D
4/- Staruszek dalej klęczał i w ciszy modlił się o to aby Bóg uleczył jego chore nogi i plecy. Jednak nie ma co liczyć w jakieś boskie cuda, ponieważ nigdy się one nie zdarzają. Najdziwniejsze jednak było postępowanie Khusary, który zamiast podejśc, zapytań, pomóc, to siedział sobie w bezruchu i myślał akurat nad swoim dziadkiem. Skoro ma takie wspomnienia z jakimś starszym człowiekiem to chyba powinien poczuć coś widząc klęczącego pana, a tu proszę. Zero. Nawet nie przyjrzał mu się tylko przypominał sobie słowa z przeszłości. Dopiero młodszy chłopak odnalazł w sobie trochę chęci do pomocy innym. Może i początkowo nie planował pomagać staruszkowi, bo myślał że ten zaraz wstanie i pójdzie dalej, ale tak się nie stało. Dlatego podniósł swoje cztery litery i zbliżył się do klęczącego i podniósł jego laskę, a następnie zaproponował oparcie się o siebie samego. Mały mężczyzna przyjął tą pomoc z wielkim uśmiechem i już po chwili stał o własnych siłach.
-Dziękuję ci chłopcze. Nie wiem co bym bez ciebie zrobił. - Spojrzał przelotnie na drugiego mężczyznę, który nadal sobie siedział, ale nic nie powiedział na ten temat.
-A czy byłbyś może tak miły i pomógł mi dojść do tego drzewa na środku? Albo chociaż pilnował, abym nie upadł. Raczej dojść powinienem dać radę. - Zapytał z nadzieją w głosie. Widocznie było to dla niego bardzo ważne, a był świadomy tego że w swoim wieku może mieć z tym niemałe problemy.

[Khusara Hatakame]

Yami po chwili zadumy zwrócił swą uwagę w stronę nadchodzącego starca, do prawdy zanurzyłem się w wspomnieniach nawet nie zauważając starszego pana który z bólu nóg i pleców upadł na kolana próbując podeprzeć się na swojej lasce. Młody chłopak podbiegł do niego po czym pomógł mu nie upaść pozwalając się oprzeć o swoje plecy. Starzec spojrzał na mnie po krótce myśląc że to z lenistwa nie chciało mi się podejść i pomóc starszemu człowiekowi w potrzebie a tak na prawdę nie zauważyłem go przez zamyślenie o mej przeszłości puki Yami nie podbiegł do starca pomagając mu. Wstając powoli otrzepałem czarne kimono z ziemi i pyłu i podszedłem prosto do obu mówiąc
-Proszę wybaczyć za nie uprzejmość ale umknął pan mojej w tamtej chwili zajętej uwadze- Po czym wraz z Yamim pomogłem starcu podejść pod niedaleko znajdujący się pień drzewa by mógł spokojnie usiąść i powiedzieć dlaczego taki schorowany starzec wybrał się sam na spacer ryzykując upadek który właśnie miał miejsce nie długą chwile wcześniej. Obu nam nie sprawiło to większego problemu a starzec po pewnym momencie siedział już wygodnie masując obolałe nogi i plecy.

[Yami]

W tym tempie to dojdziemy tam za godzinę, jak nie więcej, a trzeba przyznać, że cholernie mi się nie chciało. Gdyby jednak nie obecność pewnej osoby prawdopodobnie pomógłbym starcowi ale w tym przypadku...
- Nie musi się Pan martwić - nikły uśmiech pojawił się na mojej twarzy - z tego co mi wiadomo marzeniem tego młodzieńca jest ochrona innych. Piękna idea, nieprawdaż?
Podniosłem się i odsunąłem kilka kroków w tył. Z uśmiechem na twarzy spojrzałem w stronę przyszłego wojownika.
- Khusara, nie będę zabierał Tobie tej przyjemności w wypełnianiu swego powołania.
Odwróciłem się na pięcie i zacząłem kroczyć w stronę osady. Podniosłem rękę w geście pożegnania.
- Dzięki, za posiłek. Do zobaczenia.

z/t

[Dōhito Mitsuko]

Misja rangi D
7/17 Khusara w końcu zorientował się w sytuacji i szybko podszedł do staruszka i również zaczął mu pomagać. Przy okazji przeprosił go za swoje zachowanie, tłumacząc się tym że po prostu zamyślił się i nie zauważył go i jego sytuacji. Czy uwierzył, czy nie, pomoc od mężczyzny przyjął i tak powoli doszli do drzewa. Gdzieś tak w połowie drogi, Yami widząc że zajmie im to z godzinę czasu zdecydował się oddalić. Widocznie nie chciał marnować czasu na jakiś niedołężnych staruszków, więc przekazał staruszka Khusarze, a sam opuścił polanę i udał się w sobie tylko znanym kierunku.

Gdy już dotarli do drzewa, Khusara pomógł staruszkowi usiąść pod drzewem. Ten jak w transie powoli rozsiadł się wśród korzeni i oparł się plecami o konar. Było widać że o czymś myśli i jest trochę smutny. Naglę drgnął i spojrzał ze strachem w oczach na mężczyznę.
-Zapomniałem. Głupia skleroza. - Wyszło na to że o czymś zapomniał przez kolejną chorobę i już chciał się podnieść, ale jednak zrezygnował z tego pomysłu.
-Wybacz, ale mógłbyś spełnić jeszcze jedną moją prośbę? Idź do kwiaciarni i kup jedną różę. - Wyciągnął z kieszeni dwa banknoty i podał je chłopakowi.
-Reszta, jaka by nie była, jest dla ciebie. Więc na pewno trochę ci się to opłaca.

[Khusara Hatakame]

Gdy pomagaliśmy starcowi dojść do drzewa Yami stwierdzając że nie chce mu się zbytnio męczyć pomagając starcowi sprytnie powołując się na to co mówiłem wcześniej odszedł leniwie w stronę osady. Gdy ja i starzec dotargaliśmy się do drzewa by staruszek mógł sobie wypocząć. Z ulgą skorzystał z dogodnie rozkładających się korzeni i dość wysokiego konaru drzewa by oprzeć swe schorowane i bolące plecy a następnie odetchnąć z ulgą. Jednak po nie długo trwającej chwili starzec wzdrygnął się nieco, wyglądało to trochę jakby nagle przypomniał sobie o niesamowicie ważnym wydarzeniu. Spojrzał na mnie i poprosił o dość nie typową przysługę bym kupił a następnie przyniósł czerwoną róże jednocześnie dając mi kilka banknotów. Widząc je usłyszał o możliwości zatrzymania reszty, wziął więc wszystkie banknoty i odparł
-Dobrze kupie dla ciebie kwiat i wrócę niebawem nie myśl się stąd ruszać bo znowu może się to źle skończyć, poczekaj tutaj - Po czym zostawiając starca na małej polanie poszedłem wprost do tutejszej kwiaciarni

[Dōhito Mitsuko]

Misja rangi D
9/17 Khusara widząc pieniądze od razu zgodził się na udanie się do kwiaciarni i zakupienie róży. Na całe szczęście osada Shigashi no Kibu nie jest zbyt duża i prawie każdy wie gdzie znajduje się jedyna kwiaciarnia i tak samo było z Khuisarą, a nawet jesli by nie wiedział to wystarczy zapytać pierwszego lepszego przechodnia. Zostawił więc staruszka samego pod drzewem, a sam ruszył w kierunku centrum. Po około piętnastu minutach już znajdował się przed wejściem do kwiaciarni, która byłą widoczna już z daleka, a zawdzięczała to wielkiemu szyldowi ozdobionemu w kwiaty i napis. Teraz pozostało mu już tylko wejść do środka i zrobić odpowiednie zakupy, a następnie wrócić na polanę.

--> [Kwiaciarnia

[Dōhito Mitsuko]

Misja rangi D
13/17 Po zakupieniu róży mężczyzna opuścił kwiaciarnię. Skoro miał już rzecz po którą udał się do osady, mógł wrócić na polanę i przekazać ją staruszkowi, który zapewne nadal czeka pod drzewem. Tymczasem pogoda była co raz gorsza i za góra pół godziny powinno zacząć padać. Najgorszy jednak był wiatr, który nagle się zerwał i uderzył w przechodniów. Nim Khusara opuścił tereny osady na ulicach już było pusto, ponieważ wszyscy wrócili do swoich mieszkań. Jedynie właściciele sklepów i restauracji pozostali, ale oni przeważnie mieli gzie się ukryć, więc nie narzekali. Po dziesięciu minutach mężczyzna w końcu dotarł na polanę na wzgórzu i zbliżył się do samotnego drzewa. Ujrzał pod nim tego samego staruszka, który jakby miał gdzieś pogodę, chrapał sobie. Przykleił się do swojej laski i spał. Jako że pogoda była co raz gorsza i zapowiadała się ulewa to musieli się śpieszyć, a więc niestety nie będzie mógł sobie spać na łonie natury i czy facet tego chce, czy nie, musi zostać obudzony. No chyba że Hatakame postąpi jakoś inaczej, ale raczej w to wątpię.

[Khusara Hatakame]

Zaniepokoił mnie fakt iż gdy wracałem na ulicach miasta nastała cisza, większość mieszkańców nie dawno spacerujących się beztrosko obok straganów i przydrożnych sklepów zniknęła a ja podczas spaceru z kwiatem w ręce nie przejmując się jakoś zbytnio nadchodzącymi chmurami zmierzałem do polany na wzgórzu. Idąc spokojnie wśród burzy i szalejącego wiatru który nie robił na mnie wrażenia po nie długiej chwili dotarłem do polany i drzewa pod którym siedział staruszek. Gdy do niego podszedłem zobaczyłem jak z zamkniętymi oczami spał spokojnie przy konarze drzewa też mając tą całą burze w głębokim poważaniu. Zbliżając się do niego potrząchałem go za ramię by go obudzić, nie chciałem spędzić na tej polanie całego dnia szczególnie że zaraz z pewnością zacznie padać. Wiatr można jeszcze zignorować ale jak zastanie nas tutaj ulewa to cały dzień będę zmuszony czyścić i suszyć moje czarne kimono. Gdy starzec otworzył powieki podstawiłem mu czerwoną ładnie opakowaną róże do ręki mówiąc
-Proszę o to róża którą pan chciał-Po chwili popatrzyłem się na wzburzone niebo. Miałem ochotę wrócić już do domu i zobaczyć jak dziś poradził sobie staruszek z sprzedażą i dźwiganiem wszystkich tych ciężarów.

[Dōhito Mitsuko]

Misja rangi D
15/17 Khusara dotarł na polanę i od razu podszedł do śpiącego staruszka. Potrząsnął go lekko za ramię, a ten leniwie otworzył oczy. Początkowo rozejrzał się jakby nie do końca wiedział gdzie jest i co robi, ale dosyć szybko przypomniał sobie o sytuacji w jakiej się znajduje. Powoli i ociężale podniósł się na proste nogi i odebrał różę od mężczyzny.
-Dziękuję. - Odwrócił się plecami do Khusary, a następnie złożył dłonie w modlitwie i szeptał coś pod nosem przez następne kilkanaście minut. Widać to drzewo było dla niego ważne, ponieważ łączyło się ono z jakąś zmarłą osobą. W końcu położył różę w korzeniach drzewa i zrobił dwa kroki do tyłu.
-Żona. - Odrzekł naglę i spojrzał smutnym wzrokiem w niebo.
-Zasadziliśmy to drzewo razem. Trzydzieści lat temu. Niestety zmarła rok temu. - Starł łzę z policzka, po czym odwrócił się do mężczyzny. Widać było że ma jeszcze jedną prośbę.
-Wybacz że nadal coś od ciebie chcę, ale wieje dosyć spory wiatr. Pomógłbyś mi dostać się chociaż na skraj polany? Stamtąd już sam wrócę, bo nie powinno tam, aż tak wiać.

[Khusara Hatakame]

Po daniu kwiatu dla starszego dopiero co obudzonego mężczyzny, zobaczyłem jak staruszek dziękując mi odwraca się plecami. Mężczyzna złożył ręce z różą by pomodlić się przed drzewem przy którym dosłownie chwile temu leżał spokojnie śpiąc. Gdy po pewnym czasie mężczyzna skończył szeptać jakąś modlitwę podszedł do drzewa a następnie położył różę by po chwili cofnąć się parę kroków. Powiedział pewne słowo na tyle cicho że ledwie mogłem usłyszeć ''Żona'' po czym spoglądając smutnie na niebo opowiedział po krótce o tym że to on ze swoją wybranką posadził kiedyś stojące tam drzewo. Przez przywołane wspomnienia mogłem zobaczyć jak ściera łzy z policzka po czym odwracając się do mnie zapytał o jeszcze jedną małą przysługę którą mógłbym zrobić. Bez dłuższego zastanowienia odparłem
-Oczywiście- Po czym podszedłem do niego by mógł się oprzeć a następnie powoli prowadziłem do skraju zielonej polany.

[Dōhito Mitsuko]

Misja rangi D
17/17 Khusara stał parę kroków od staruszka i obserwował jak ten modli się przy drzewie. Potem w spokoju wysłuchał słów starszego człowieka, ale nie zareagował na nie w żaden niesamowity sposób. Za to od razu zgodził się na spełnienie ostatniej przysługi, czyli pomoc w opuszczeniu terenów polany. Gdy tak szliście razem pogoda zaczęła się psuć co raz bardziej i minuty dzielił was od zmoczenia ubrań przez deszcz. Na całe szczęście w końcu dotarliście na skraj wzgórza i zaraz będziecie w mieście. W tym właśnie momencie staruszek oparł się mocniej na lasce i zaczął już iść w pełni samodzielnie.
-Jeszcze raz ci dziękuję za pomoc. Widać myliłem się co do ciebie na samym początku. - Chociaż cały czas patrzył przed siebie, w kierunku miasta, to mówił do Khusary. Widać źle go ocenił gdy ten nawet nie ruszył się aby mu pomóc i teraz za to jakby przepraszał, a jednocześnie dziękował. W końcu staruszek oddalił się i zniknął gdzieś za budynkiem, a ty pozostałeś sam kilka metrów od pierwszych zabudowań osady, a na dodatek czułeś że zaczyna już kropić.

Koniec

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KHUSARY HATAKAME
RANGA D
"Natsu yo koi"
1/15
Celebrate this young and fragile dream
Don't you know this is where I'll always be?

Upał.
Skąpane w słońcu niebo płonie, wszystko przepełnione jest ciszą i piekielnym upałem. Przyroda wydaje się rozpaczliwie błagać o jakikolwiek chłód, prosić, by choć na chwilę można było poczuć mroźne, niszczycielskie tchnienie zimy, mówić "przyjdź do mnie". Taak, zmroź moje serce choć na chwilę, pochłoń mnie, Matko Zimo - bo zbyt wiele ciepła zabija, prawda...?
Zabija kłamstwo, uczucia wylegują się na wierzchu niczym rozleniwione jaszczurki ogrzane letnimi promieniami, tak jest łatwiej - i szybciej się schłodzimy, odsłaniając po kolei wszystkie, przetasowane kciukiem karty.
Ale kiedy przyjdzie zima i lód skuje serca i umysły, świat znów stanie się skomplikowany. Trudny. Pełen intryg i tajemnic, nigdy nieodkrytych cieni; chociaż kto powiedział, że tych cieni nie ma nawet w gorącym, wiosennym słońcu...?
Stary handlarz Satsuma, któremu pomagasz, jest milczący i zmęczony. Nigdy nie zwykł skarżyć się na trudy swojej pracy czy narzekać, choć od trzech godzin siedzicie na trawie na polanie, która znajduje się na wzgórzu. Lubi to miejsce, nie wiadomo dlaczego - lecz hej, czy już kiedyś tam się nie pojawiłeś? Czy to nie twoje małe, delikatne deja vu, rozgrzane do białości jak cały ten jasny, młody świat?
Najprościej jest snuć marzenia, Khusara. I tego dnia, kiedy leżycie obaj na zielonej trawce, pogrążeni w chwilowym, kruchym relaksie, masz wrażenie, że szczególnie w takie dni życie musi być piękne, a Pani Benzaiten uśmiecha się do Ciebie delikatnie, zachęcająco, mówiąc: "idź dalej". W końcu co może się stać? Przecież masz szczęście. I marzenia, takie wrażliwe jak promienie rozbijające się o źdźbła trawy, takie zielone...

- Mam do ciebie sprawę.

Głos Satsumy-san, starczy, drżący pod wpływem lat, jest mimo wszystko spokojny. Przez krótki moment przełyka ślinę, zbiera myśli, chcąc dobrze wyrazić to, czego wobec ciebie oczekuje. A jego oczekiwania nie są małe. I to oczywiste, że musisz je spełnić, w końcu coś za coś...prawda? Lekki zefirek igra z Twoimi długimi, czarnymi włosami, przypominającymi smołę; głębokie, fiołkowe oczy spotykają się z ciemnozielonymi, przywodzącymi na myśl szafir. Miękkie, czarne, proste kimono starca i tradycyjne sandały waraji pasują idealnie do jego skromnej, cichej osobowości: żyje jak cień, prawie bezszelestny, wypełniając przez całe życie życzenia drugich kosztem siebie samego. Jak to mówił pewien poeta w wierszu, który przeczytałeś? Ach tak, żyjemy tak jak śnimy: samotnie.

-Muszę wyjechać na dłuższy czas. Potrzebuję kogoś, kto mnie zastąpi, a komu innemu mogę zaufać? Shigashi to kraina rekinów - na chwilę milknie. Urywa, wpatrując się w jasne, bezchmurne niebo. Obrywa jakąś trawkę czy słomkę i wsuwa w usta, rozleniwiony tym wszystkim i pogodnym, letnim dniem. Pewnie się domyślasz, kogo ma na myśli, a jeśli nawet nie, czy to ważne? Najważniejsze, że możesz jeszcze przez chwilę pomarzyć. Być wszystkim i niczym zarazem. - Chcesz mi pomóc? Zawiózłbyś ważne paczki w kilka miejsc. I przy okazji poznałbyś parę ciekawych miejsc.

Pozostawiono Ci wybór.
Inni go nie mieli.

[Khusara Hatakame]

Błękitne niebo skąpane w wyrazistych promieniach upalnego słońca tak szerokie że daleko po za horyzontem wypełnia przestrzeń zawieszoną na naszymi głowami towarzyszyło mi na jasno zielonej trawiastej łące na wzgórzu gdzie siedziałem starając się obserwować pełne życia i wigoru otoczenie lecz promienie słońca utrudniały to oślepiając oczy z lekko przymrużonymi powiekami.
Nie byłem pewien czy to co przeżywam nie było tylko wspomnieniem które z jakiegoś powodu doświadczałem po raz kolejny. By dać odpocząć mym oczom zasłoniłem twarz bambusowym kapeluszem zostawiając me włosy luzem by mogły spokojnie bujać się na dość chaotycznym lecz niezbyt porywczym wietrze. Nie miłosierny upał nie dawał spokoju z natrętnością przypominając o sobie gorącymi podmuchami powietrza i mrowieniem na skórze rąk wystawionej na promienie słoneczne.
Leżąc na trawie skupiałem się na rozpływających przede mną białych obłokach i nagrzanej ziemi od panujących upałów.
Towarzyszący mi staruszek odpoczywał sobie obok po ciężkiej pracy na rynku. Szczerze mówiąc nadal nie byłem pewien czy wcześniejsza decyzja była dobrą. Widać było jak od czasu do czasu masuje swe lekko obolałe plecy nieznacznie podnosząc się z ziemi. Ale już za późno na zmiany, teraz była tylko ta polana i my dwoje odpoczywający w tym jak dotąd nie miłosiernym upale. Gdy w ciszy tak spoglądaliśmy na jaskrawe od słońca niebo przepełnione błękitem Satsuma odezwał się spokojnie mówiąc o jakiejś sprawie z którą prawdopodobnie miałem mu pomóc. Milknąc na chwile i spoglądając na niebo starzec przez chwile zaczął się nad czymś zastanawiać tym samym za moment kontynuując to co chciał mi przekazać. Gdy poprosił o zastąpienie go wydało mi się to naturalne lecz także uznałem to za powód do dumy gdyż staruszek mało komu ufał na tyle by pozostawić mu własny dorobek.
Nie musiałem długo zastanawiać się nad mą decyzją gdyż wiedziałem że w ten sposób odpłacę mu wcześniejszy otrzymany wypoczynek mimo wielkiego wysiłku jaki sam musiał włożyć w prace na targu podczas mojej nieobecności. Oczywiście nie chciałem też zostawiać staruszka bez pomocy bo do kogo mógłby się zwrócić, komu na tyle zaufać ? By móc z spokojem powierzyć opiekę nad stoiskiem i towarami oraz udać się w podróż wiedząc że o nic nie musi się martwić.
Dowiadując się że wyjeżdża na dłuższy czas pewien byłem że przez pewien okres będę musiał dać z siebie jak najwięcej żeby nie zawieść pana Satsuma. Po wytłumaczeniu mi przez starca co będzie należało do mojej części obowiązków podczas jego nieobecności odparłem
-Oczywiście że pomogę i zajmę się targiem może pan na mnie liczyć- Po czym z spokojnym wyrazem twarzy i lekkim uśmiechem podniosłem się z wcześniej leżącej pozycji i otrzepałem kimono na mych plecach z źdźbeł trawy.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KHUSARY HATAKAME
RANGA D
"Natsu yo koi"
3/15
Up ahead, can't you see, how the future unfolds?
Breathe the air, oh so sweet, all that I've waited for...

Starszy mężczyzna chrząka z aprobatą. Jest zadowolony. Wstaje powoli, niespiesznie, zielone źdźbła łamią się i kruszą pod naporem jego stóp. Kiedyś te stopy musiały przemierzyć wiele dróg, wydeptać własne ścieżki, poznać nowe szlaki, które na pewno nie były - jak drogi wielu młodych ludzi - drogami donikąd . Teraz...woli już nie podróżować sam, pozostawić takie rzeczy innym, młodszym i sprawniejszym - słowem, tym, którzy bardziej się do tego nadają niż on. A ty mu na takiego wyglądasz.
Oczy starca mrużą się pod wpływem ciepła, zmarszczki rozbiegają się promieniście w chytrym uśmiechu. Jak każdy kupiec nauczył się szukać w rzeczywistości kruczków, podchwytliwych haczyków, które miały mu pomóc w tym wszystkim: w przetrwaniu na rynku Shigashi no Kibu w tych ciężkich czasach, ale hej, czy kiedykolwiek widziałeś lepsze czasy? Wojny towarzyszyły ludzkości od zawsze, od czasów pramatki Kaguyi Otsutsuki walczono między sobą o wszystko: o ziemię, o wpływy, o serca kobiet, o życie, wolność zniewolonych rodów pragnących wyrwać się spod władzy potężniejszych od siebie. Tak, czy inaczej, walka jest wpisana w genotyp shinobi - i wszyscy rodzimy się nie tylko po to, by umrzeć, ale też i po to, by walczyć.
A z tej walki można przecież zawsze wyciągnąć korzyści, choć o tym Satsuma nigdy nie mówił głośno. Na razie poprawia sobie płaszcz i sandały, gotów, by opuścić to miejsce. Ale zanim to zrobi, musi ci udzielić pewnych wskazówek.

- Mam dla ciebie trzy paczki, które trzeba dostarczyć adresatom. Pierwsze dwie będą istotne, ale najistotniejsza jest trzecia i ostatnia, po którą wrócisz później. Dwie są na naszym stoisku, trzecia jest w moim domu. Po nią wrócisz, jak powiedziałem, później.

Chwila ciszy. Lekkie napięcie w powietrzu, czy to było złudzenie, czy po prostu oszukały cię zmysły i nic takiego nie było...?
Jakiś ptak siada na trawie niedaleko was. Przekrzywia zabawnie główkę, a potem odlatuje, migocąc białymi piórkami w świetle jasnego, ciepłego słońca. Mężczyzna po chwili kontynuuje:

-Pierwszą z nich doręczysz do Kyuzo, do pani Hyuugi Asuny. Asuna-san jest wdową po moim przyjacielu z lat dziecięcych zmarłym pod Murem i potrzebuje pomocy finansowej, przyrzekłem więc, że wyślę jej i jej dzieciom trochę rzeczy. To raz. Druga paczka idzie do Yusetsu, ale nie doręczysz jej sam. Będzie tam czekał mój inny pośrednik, któremu ją przekażesz osobiście. Pośrednika rozpoznasz po czarnych włosach, kwiatach bzu na płaszczu i aparycji czcigodnego mnicha. Będzie mieć także przy sobie kusarigamę, o ile wiesz, co to jest...tak, tak, to shinobi. Obiecał to dostarczyć...tak...

Milknie. Owija się ciaśniej płaszczem, jakby było mu zimno, chociaż w powietrzu czuć przerażający wręcz upał, a temperatura może dochodzić do 30 stopni z hakiem. Czyżby się bał? Teraz, na stare lata, owładnął nim strach? Strach skaża pamięć. Czy Satsuma chce, byś zapamiętał go jako tchórza? Panikarza? Nędznika, któremu od byle niebezpieczeństwa drżą lękliwie nóżki? A jednak wyraźnie się boi. Czegoś się boi, i nie jest to na pewno nic, co byś znał z jego opowieści czy cichych słów.

-Idź już. Potem powiem ci wszystko.

____________________________________________________________________________________
Zapraszam tu: klik