Dom Inoshi

[Yamanaka Inoshi]

---

- Rok 384 - Lato -

---

Osada Saimin miała być chlubą rodu Yamanaka, większość członków klanu zamieszkiwało tą prosperującą osadę. Nie inaczej było z Inoshi która zamieszkiwała w jednym z domów. Dom ten nie wyróżniał się niczym szczególnym na tle innych znajdujących się na skraju dzielnicy mieszkalnej. Nie był duży, zwyczajny dom z mający trzy pokoje na dole, oraz jeden na poddaszu, zupełnie wystarczający dla 3 osobowej rodziny. Ze skraju ulicy blisko już było do centrum osady, a co za tym idzie na targ, czy też w inne miejsca będące miejscami użyteczności publicznej w osadzie. Od bramy do wioski jednakże dzieliła budynek całkiem spora odległość.

---

Dziewczyna miała zwyczaj sporo przesiadywać w swoim pokoju, nie inaczej było i tym razem, siedziała w swoim pomieszczeniu na poddaszu wyglądając z okna na wioskę, a dokładnie w stronę jej centrum. Nie myślała o niczym szczególnym w tej chwili. Tym bardziej, że wstała nieco za późno, jak zwykła robić. Wtedy też nie miała kompletnie pomysłu co ze sobą zrobić i gdzie się podziać, wolała leniuchować, w końcu prócz mniejszej bądź też większej pomocy domowej nie miała wielu obowiązków. Mimo, że szkoliła się by zostać Kunoichi, jak nakazuje tradycja, osiągała w tym różne rezultaty. Czasem wolała się innym po prostu nie pokazywać na oczy ze względu na swoje niepowodzenia. Tym razem było podobnie po ostatnich ćwiczeniach korzystania z umiejętności klanu Yamanaka,

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja D
1/15
~Moim celem jest stworzenie życia, do którego nie będę potrzebować wakacji ~

Lato. Kiedy minęła wiosna? Trudno powiedzieć. Czas zawsze uciekał jak przez palce, przez co nim zdążyliśmy zauważyć staliśmy się starsi. Delikatny wietrzyk ciągnący od strony morza był dobry ukojeniem od temperatury jaka w tym roku wyjątkowo dawała się we znaki mieszkańcom Soso. Normalnie w tej prowincji upały nie dawały się aż tak we znaki, ale widać było, że był to jeden z tych dni, którego trzeba po prostu przeczekać. Nawet zwierzęta rozsądnie chowały się w swoich kryjówkach i widać było, że żadne nie zamierza wysuwać noska na ten skwar. Mądre istotki oj bardzo mądre.
Skalisty krajobraz miał swoje duże zalety ale również nie dało się ukryć, że miał i sporo wad. Z jednej strony nie brakowało tu cienia, który był miejscem idealnym do wytchnienia, ale z drugiej strony wiatr znacznie tracił na swojej sile kiedy musiał się obijać o kolejne wielkie skalne szczyty. Coś za coś?
A jak się sprawa miała z nasza główną bohaterką? Pora na odpoczynek po ciężkich treningach? Chciała się skryć przed nieprzychylną aurą pogodową w swoim pokoju, który chyba dla każdego był swoistym azylem, czy może jednak postanowiła przeciwstawić się swoim słabościom i walczyć dalej? Cokolwiek to było musiało zostać to przerwane bo do uszu dziewczynki doszło donośne pukanie, które z chwili na chwili jakoś słabło. Rodzice udali się z wizytą do pozostałej części rodziny nie mogli wyręczyć jej z zobaczenia, kogo to niesie. Oczywiście Yamanaka mogła tego tak czy siak nie sprawdzać - wszystko zależało od niej...

[Yamanaka Inoshi]

---

---

Inoshi zaraz po tym gdy usłyszała pukanie chciała je zignorować, w pierwszej chwili wydawała się to jej najlepsza z możliwości. W końcu nawet jeśli to było coś ważnego, to rodzice mieli by nauczkę, że nie powinni na nią liczyć jeśli myślą o niej tylko jak o zwyczajnym stróżu domowym, a nie pełno wartościowej członkini klanu. Wiedziała jednak, że to częściowo jej wina, a może po prostu jej braku zaangażowania, lub przykładania się do treningów. Mimo wiatru wydawało jej się, że było nieco zbyt gorąco. Oczywiście powiewający od strony morza wiatr co i rusz ochładzał każdego kto wyściubił ze swojej jaskini nos, a jednak mimo to w dobrze wietrzonych pomieszczeniach Yamanaka czuła się wyraźnie lepiej i pewniej. Gdy jednak pukanie rozległo się drugi raz postanowiła wyjrzeć z okna kto tam się dobija. Gdy ruszała do okna może nie tyle, że była lekko wzburzona, raczej zaskoczona, że w tak ciepły dzień ktoś w ogóle przechadza się tymi ulicami a do tego tym bardziej czegoś chce.

- Ugh... Kto tam, czy to coś ważnego? - Zapytała wychylając się z okna na poddaszu, wyraźnie nie chciało się jej schodzić na dół, czy to wina temperatury czy jej lenia, pewnie i jednego i drugiego.

[Misae]

Misja D
3/15

Młoda Yamanaka stoczyła ze sobą ciężką walkę. Wstać i sprawdzi kogo niesie w taką piekielną pogodę, ale chłodzić się i odpoczywać w zaciszu swojej rezydencji. Normalnie człowiek nie powinien mieć dylematu ale w sumie było wtedy tyle zmiennych, że nic dziwnego, że targały naszą bohaterką wątpliwości. Dlatego też rozsądnie wymyśliła by skorzystać ze złotego środka. Ani nie wychodziła na zewnątrz, ani też nie okazała się być ostatnim gburem aby zignorować potrzebującego/potrzebującą - niepotrzebne skreślić.
Kiedy blondynka wychyliła się z okna na poddaszu dostrzegła młodzieńca, na oko w jej wieku, może niewiele starszego. Miał średniej długości białe włosy i niesamowicie hipnotyzujące, głębokie szkarłatne oczy, w których teraz malował się strach, panika i bezsilność. Gdy tylko do jego uszu dotarł dziewczęcy głos uniósł ku górze swoje błagalne spojrzenie.
-Nazywam się Yakuto Tomoe! Błagam potrzebuję pomocy! - zawołał przysłaniając nieco oczy dłonią, by ostre słońce nie raziło go zbyt mocno - zapewne chciał widzieć swoją rozmówczynię choć w drobnym stopniu i zaraz po tym pociągnął dalej, głosem dużo cichszym - Już nie ma się do kogo zwrócić... - po jego tonie głosu słychać było, że chyba powoli traci nadzieję. Yamanaka nie miała problemu by wywnioskować, że jeśli ona mu teraz nie pomoże chyba nikt inny już tego nie zrobi. Zlituje się nad młodzieńcem? Oby...

[Yamanaka Inoshi]

Inoshi wyglądając z okna spostrzegła młodzieńca, nie była to daleka odległość więc nawet pomimo swojego kiepskiego wzroku dostrzegła jego szkarłatne oczy, gdy tylko go zobaczyła momentalnie schowała się na moment opierając o ściankę pod oknem, zastanawiała się czego może on od niej chcieć. Wyraźnie podobały się jej jego oczy, dostrzegła w nich jednak coś jeszcze z czego zdała sobie sprawę dopiero po krótkiej chwili. Gdy usłyszała jego drugą wypowiedź wychyliła się ponownie spoglądając na niego przez chwilę. Wyraźnie posmutniała zdając sobie sprawę z powagi sytuacji w jakiej jej rówieśnik się znajdował, mimo, że nie wiedziała jeszcze o co chodzi czuła, że ktoś musi coś zrobić, lecz nie ma tutaj nikogo innego. - Yakuto? Matte, matte - Wtedy zniknęła z okna i udała się na dół, gdy schodziła myślała nad powagą sytuacji, nie chciała się wpakować w żadne kłopoty jednak coś podpowiadało jej, że będzie ją to dręczyć jeśli nie zrobi nic.

---

---

Gdy zeszła na dół, minęła jeden korytarz i znalazła się przy drzwiach, przez sekundę wahała się czy je ostatecznie otworzyć, zdecydowała się to zrobić, wtedy też otworzyła drzwi spoglądając na chłopaka, teraz widziała go dokładnie, widząc jego szkarłatne oczy nieco zakłopotana chwyciła się za swoją szatę nieco pod szyją, jakby chciała upuścić nieco zdenerwowania ze swoich rąk, w końcu musiała coś z nimi zrobić, wpatrywała się w niego przez chwilę. Chłopak nie był w stanie zobaczyć czy dziewczynie zwężały się źrenice czy nie, w końcu była Yamanaką.

[Misae]

Misja D
5/15


Oczy są zwierciadłem duszy. Tak przynajmniej zawsze powtarzali starsi a skoro mówią tak osoby starsze doświadczeniem (bo wszak nie wypada mówić, że tylko wiekiem) tak też musi być. Czy w rzeczywistości tak się sprawy miały ciężko powiedzieć ale w tym przypadku się nie pomylili. Blondynka nie tylko zdawała się być zafascynowana niezwykłym kolorem oczu młodego Tomoe ale dostrzegła w nich coś co lepiej aby nie uciekło jej nigdy. Emocje. Różne, niestety bardziej negatywne niż pozytywne emocje. Ale czy nadzieja była zła? To wszystko zależy od tego czy nie była napędzana tylko ślepym pragnieniem... Czego?
No właśnie. Czego? Chłopak skinął głową na wieści, że zielonooka zaraz do niego zejdzie. Tak będzie im łatwiej niż krzyczeć przez podwórko do okna jak w kiepskim dramacie romantycznym. Może było w tym coś romantycznego ale takie historie nigdy nie kończyły się dobrze.
Chłopak nie zareagował na jej niewielkie zakłopotanie. Pomogły naszej bohayerce jej oczy oraz fakt, że Yakuto zdawał się być znacznie bardziej zaaferowany swoim problemem. Czy był warty tyłu trosk?
-Błagam, pomóż. Słyszałem o niezwykłych zdolnościach ludzi z klanu Yamanaka. Moja babcia Midori nad ranem wyszła z domu... Mnie problem z pamięcią, zapomina swojego imienia, adresu wszystkiego... Boję się o nią bo minęły już trzy godziny i nigdzie nie mogę jej znaleźć.... Boję się że ten upał ją zabije... - Chłopak chwycił ją w przejęciu za ramie. Jego szkarłatne oczy były jeszcze czerwiensze od cisnących się do nich łez. Widać było, że bardzo przeżywa zaginięcie babci.

[Yamanaka Inoshi]

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=61Odj2pGuSI[/youtube]

---

Dziewczyna słuchając go lekko się wzdrygnęła, podnosząc swoją lewą rękę nieco wyżej muskając nią swoją brodę, gdy tak słuchała wpatrując się w jego szkarłatne oczy zagubiła się na chwilę w odmętach jego przejętego wzroku. Gdy dotknął jej odkrytego ramienia coś poczuła, był to pewnego rodzaju dyskomfort, mimo, że wydawała się tym lekko przestraszona czuła się zarazem zauroczona jego śmiałością. Na chwilę zamarła nabierając powietrza tylko odrobinę, oraz szybko, płytko.
Cały czas stała sztywno niby wpatrując się w niego - Yakuto-san... Ja... - przełknęła ślinę.

- Nie mogę mu o tym powiedzieć, straci nadzieję, a co jeśli... Nie, może... A może? - Błądziła chwilę po własnych myślach, następnie z pewną dozą nieśmiałości odparła. - Etto... Gdzie już szukałeś?- zapytała cichym jednak przejętym głosem. Nie wiedziała czego powinna się po chłopaku spodziewać, dodatkowo ten upał wydawał się nie mieć końca dnia dzisiejszego.

[Misae]

Misja D
7/...

Są pewne prezenty, które nie muszą być namacalne. Ich wartość jest tak wielka, że żaden inny dar nie byłby w stanie zastąpić go choćby w drobnym stopniu. Jednym z takich darów była nadzieja. Uznawana przez niektórych za ważną cnotę a za innych głupią wichrzycielkę mącącą zamęt w sercu wielu. Jak było tym razem? Młoda Yamanaka mogła to zobaczyć po wyrazie twarzy chłopaka, który z błagalnego, bliskiego rozpaczy, teraz z chwili na chwilę stawała się coraz bardziej promienna. Skinął głową ignorując jej wcześniejsze niepewne słowa. Może się go obawiała? Może nie zwykła rozmawiać z obcymi? To nie miało znaczenia. Chciała mu pomóc. Nie został sam. JEST JESZCZE NADZIEJA.
-W północnej części, z której przyszedłem od razu tutaj... Babcia miała na sobie dzisiaj niebieska letnią yukatę... Jest nieco niższa ode mnie a jej włosy są zawsze spięte - nie wiedział jakie inne cenne informacje mógłby podać Kunoichi, szczególnie, że zakładał, że użyje ona technik swojego klanu o których dane mu było słyszeć tylko pogłoski. Wierzył w nią. Wierzył że mu pomoże i razem uda im się zapobiec tragedii.
Nagle jednak sobie o czymś przypomniał.
-Pomagasz mi a ja nawet nie znam Twojego imienia... - odparł niemal szeptem zostawiając jej szansę się odezwać. Tyle te jego szkarłatne oczy patrzyły na nią dalej intensywnie.

[Yamanaka Inoshi]

Yamanaka przez chwilę zastanawiała się czy powinna od razu przejść do czynów, czy może wpierw się przedstawić, nie przywykła do takich sytuacji, zwykle wszyscy wiedzieli i nikt nie raczył się dopytywać, bo i po, szczególnie gdy wszyscy wiedzą na co ją stać, czym będzie wielkie nic, lub coś nie warte nawet zwracania uwagi.
Inoshi... - Odparła w stronę Yakuto, gdy on ściszył swój głos ona również to zrobiła, z jakiegoś powodu nie potrafiła odwrócić wzroku od jego szkarłatnych tęczówek. Na dworze było cały czas gorąco, temperatura wcale się jednak nie podniosła, a Inoshi wydawało się, że jednak jest te kilka stopni cieplej, może to dlatego, że po prostu otworzyła drzwi na zewnątrz z którego buchał żar, a może to jednak coś innego.

---

---

- No więc... Gdzie zazwyczaj, zazwyczaj twoja babcia chodziła? Nie powinna... Nie zostawiła wiadomości? - Odezwała się ciut niepewnie Ino, w tej samej chwili zaczęła się nieco nerwowo rozglądać po okolicy, przechylając się nieco to w lewo, to w prawo licząc, że ujrzy coś, może jakąś wskazówkę, jednak było to też ujście dla jej wzrastającego zaniepokojenia

[Misae]

Misja D
9/...

Temperatura ewidentnie podniosła się o kilka stopni. Trudno powiedzieć czy było to odczuwalne dla dziewczyny ponieważ płonące szkarłatnem oczy były w nią wbite niczym ostatnią deskę ratunku, czy może po prostu ze względu na to, że godzina zbliżała się coraz bardziej do południa przez co skwar mógł się robić coraz bardziej nieznośny. To tym bardziej zmuszało by jak najszybciej ruszyli w drogę, taki upal dla starszej osoby mógł być naprawdę nie do zniesienia.
Kiedy się przedstawiła skinął głową w geście pozdrowienia
-Bardzo mi miło, Inoshi-san - na słowa odnoszące się do babci jedynie pokręcił głową.
-Nie, żadnych wiadomości... ale ona tak ma... zwykle udaje nam się ją przypilnować, ale tym razem nieco się rozproszyłem... - widać było. że ma o coś do samego siebie pretensje. Szybko jednak się ogarnął. NIe było czasu na zwłokę. -Inoshi-san, jakieś propozycje. gdzie zaczniemy? - zapytał na koniec patrząc na nią jak na naczelnego wodza wyprawy... w sumie chyba właśnie tak ja w tej chwili traktował. Wierzył, że jej umiejętności ich poprowadzą.

[Yamanaka Inoshi]

---

---

Dziewczyna podrapała się lekko po głowie zerkając przez chwilę to na niego to na drogę, wydawała się nieco bardziej skupiona niż wcześniej. - No to... Może, sprawdźmy na targu, a potem... Hmm, zostanie nam port, ale co ona by robiła w porcie, albo... Na drodze. Poprawiła swoją grzywkę opadającą na prawą część twarzy, podciągnęła ją do góry, jakby chciała się jej choć na chwilę pozbyć. - A może ma jakieś miejsce w które lubi chodzić? - Odparła w tej samej chwili stukając się palcem wskazującym lewej ręki w brodę. - Wypada też sprawdzić czy nie wróciła sama, to-to raczej możliwe? - Wyznała podnosząc tę samą dłoń na wysokość swojej głowy, gestykulując nieco pouczająco, gdy kończyła zdanie z tonem pytającym skrzyżowała jednak ręce zerkając kątem oka na wzbijające się wyżej i wyżej słońce.

Westchnęła spuszczając luźno ręce - Gorąco... Chodźmy najpierw na targ - Mówiąc to powoli zaczynała iść w stronę placu targowego, zerkała tym samym w stronę szkarłatnookiego Yakuto, mimo, że zerkała w jego stronę nie chciała wpaść w pułapkę jego oczu ponownie, mimo, że przyciągały starała się w nie nie patrzeć, była trochę sprytna dlatego obrała sobie punkt na jego czole na którym spróbuje się następnym razem skupić, a czy się uda...

[Misae]

Misja D
11...

Chłopak skinął głową na pomysł aby najpierw poszli na targ. Zignorował ponowne pytanie co do tego, gdzie lubi chodzić jego babcia. Sam powiedział chwilę wcześniej, że kobieta cierpi na zaniki pamięci i sama nie wychodzi. Logicznym również było, że gdyby sprawa była taka oczywista sam by rozwiązał ten problem, a nie zajmował komuś czas w taki upał.
Gdy ruszyli w stronę targowiska od razu poczuli, że temperatura była nieco niższa. Wszystko dzięki temu, że ustawione bardzo licznie stosika zwiększały ilość cienia i pozwalały na chwilę wytchnienia. Ludzi jak łatwo się domyślić nie było wiele. Tylko ci co bardziej zdesperowani, którzy nie chcieli zrobić zakupów dzień wcześniej teraz musieli się katować w tym okropnym skwarze. Sprzedawcy nie mieli lepiej. Próbowali schłodzić się papierowymi, prowizorycznie wykonanymi na szybko wachlarzami, ale wyniki były niestety co najmniej mierne. Na próżno można było szukać wytchnienia w chłodnych napojach, które wyciągane ze specjalnych, chłodnych ziemianek stawały się od razu nieznośnie ciepłe.
Tomoe zdecydował się pójść szukać w południowej części zostawiając północną kunoichi.

[Yamanaka Inoshi]

---

---

Inoshi rozglądała się dosyć uważnie w drodze na targ, odetchnęła z wyraźną ulgą przecierając czoło gdy dotarło do niej, że temperatura spada. Panujący upał w dalszym ciągu jednak nie dawał wytchnienia i była pierwsza by skusić się na chłodny napój trzymany w ziemiance.

- Napijmy się i szukajmy dalej - Odparła w stronę chłopaka który zdecydował udać się na południową część dzielnicy w której się znajdowali. Oznaczało, że dla niej zostaje północna część. Widząc jak odchodzi lekko odetchnęła wachlując się po twarzy ręką, temperatura wyraźnie jej przeszkadzała, szybko więc napiła się próbując ugasić pragnienie, nie dało to jednak wiele ponieważ suchość w ustach szybko powróciła, a temperatura wydawała się bardziej uciążliwa. Pierwszym ruchem ku poszukiwaniu członkini rodziny Tomoe było wypytanie sprzedawców na temat tej kobiety, podając informacje uzyskane od chłopca, gestykulowała przy tym nieznacznie, widać jednak było, że czuje się w roli poszukiwaczki nieswojo, szczególnie wskazując na jej teoretyczny wzrost, oraz ubiór. Yukaty bywały noszone w konkretnym celu jednakże kto wie, może starsza pani po prostu lubiła ją nosić.
Zadając pytania dziewczyna musiała nieco przezwyciężyć swoje przysposobienie, jednakże z powodu braku obecności chłopaka w zasięgu jej wzroku czuła się wyraźnie lżej i pewniej. Podczas gdy wypytywała jednego ze sprzedawców na targu nie przestała się rozglądać w poszukiwaniu osoby pasującej do podawanego przez nią opisu.

[Misae]

Misja D
13/...

Rozluźniona brakiem obecności młodzika, oraz choć chwilowo wsparta fizycznie przyjemnym orzeźwieniem jakie dała jej chłodna woda mogła udać się do pracy. Rozsądnie uznała, że dobrze będzie zacząć od wypytania sklepikarzy. Sama wiedziała tylko tyle co powiedział jej Tomoe, więc zadanie wcale do najprostszych nie należało.
Jak się szybko okazało starsza pani była znana wśród niemal wszystkich starszych stażem handlowym sprzedawców. Od razu wyłapywali o kogo się rozchodzi i z uśmiechem na wspomnienie Meduki szybko jednak pochmurnieli w obawie, że aura pogodowa rzeczywiście może zaszkodzić chorej kobiecie, która niestety nie w pełni może za siebie odpowiadać.
Kiedy Inoshi już mogła stracić nadzieję ostatni ze sklepikarzy wskazał, że widział poszukiwaną staruszkę, że z niewielkim tobołkiem udała się w kierunku portu. Inoshi była ewidentnie najbliżej tej lokacji, a jasnowłosy zaginął gdzieś w tłumie. Czy kunoichi sama skieruje się tam szukać kobiety czy będzie szukać młodzieńca? To wszystko - już niedługo.

[Yamanaka Inoshi]

---

---

Kiedy Inoshi rozpytywała straganiarzy o rzekome informacje na temat starszej kobiety gdzieś tam daleko w tłumie zgubiła sylwetkę chłopaka, nie widziała go już wcześniej, teraz jednak całkowicie nie miała pojęcia gdzie mógłby się znajdować. W chwili w której jeszcze zdawała sobie sprawę, że jest w okolicy, lecz nie tak blisko udawało jej się zachować pewnego rodzaju zimną krew, jednakże gdy dosłownie straciła go całkowicie z oczu wyraźnie się zdenerwowała.
- Gdzie on jest... Teraz przecież... Nie znajdę go w tym tłumie, a co z babcią? Przecież nawet nie wiem gdzie oni mieszkają... Gdzie ja ją odprowadzę jak nie będzie wiedziała gdzie jest... A co jeśli... Zapyta kim jestem? Co ja jej powiem? Zadręczała się dziewczyna kręcąc się nerwowo w około straganów zagryzając nerwowo palce. Żeby tego było mało, nie wiedziała co zrobić w takim wypadku. Nie ustalili z Tomoe planu działania na taką ewentualność. Przerażało ją nieznacznie wejście w interakcje ze staruszką, z jakiegoś powodu wydawało jej się to dziwne, mimo, że chciała ją odnaleźć, cały czas jednak liczyła, że chłopak będzie na miejscu i wkroczy do działania w chwili w której będzie to potrzebne, on jednak szukał po drugiej stronie targu, albo kto wie gdzie jeszcze, w końcu i jej wypytanie sprzedawców zajęło nieco czasu.

Orzeźwienie wyraźnie było chwilowe gdyż temperatura ponownie dawała się Yamanace we znaki. Dobijała ją niemożność podjęcia decyzji, ostatecznie ruszyła w stronę portu jak jej polecono, nie wiedziała czego się spodziewać. Szła dosyć niepewnie, na początku, po chwili jednak gdy wyszła z zatłoczonego fragmentu targu, zdecydowała się ruszyć biegiem w stronę portu. Przez cały swój bieg zastanawiała się co zrobi dalej, co się stanie gdy spotka staruszkę, gdzie ją spotka, jak będzie jej poszukiwać w samej dzielnicy, co zrobi jeśli nie odnajdzie chłopaka. Miała wiele pytań, na większość jednak nie mogła liczyć na znalezienie odpowiedzi, gdyż udzielić jej może jedynie ona sama.

  Ukryty tekst