Obszar obejmujący kilka posiadłości...

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
51/x

Chłopak wskoczył na barierkę i zaczął biec w stronę w swojej przeciwniczki. Ból w jego nodze się odezwał, jednak mógł to jeszcze zignorować przez jakiś czas. Krew w jego żyłach dosłownie wrzała chcąc ukarać zabójczynię jego współtowarzysza. Śmierć ponownie miała zatańczyć w tym domu swój taniec zabierając jednego z walczących. Gdy był trochę bliżej złożył jedną pieczęć wysyłając najpierw jedną kulę ognia w jej kierunku. Ta, zamroczona jeszcze od błysku, w ostatniej chwili zdążyła uskoczyć (na lewo patrząc na mapkę) od techniki, jednak ta rozgrzewała także powietrze dookoła siebie przez co poparzyła dosyć boleśnie jej ciało. Rana za ranę, pojedynek był więc dosyć wyrównany. No może z małą różnicą, gdyż Terumi był dużo szybszy, stąd lepiej kontrolował walkę, miał na nią lepszy pogląd. Z jego rąk wystrzeliły kunaie - jeden po drugim wbijały się w ziemię tuż obok pokojówki, która chyba właśnie sobie zdała z położenia, w jakim się znalazła. Nie miała się jak ruszyć, aktywacja notek byłaby druzgocąca, lecz zostanie w tej pozycji było jeszcze gorsze, bo wszystkie cztery notki mogły ją ruszyć. Postanowiła wybrać jedyny dostępny kierunek - wyskoczyła do góry. Odbiła się od ziemi wcześniej wypuszczając z rąk ciężarek na łańcuchu. Hikari musiał zareagować, bo znowu był wycelowany w jego nogę, a brak jej sprawności mógł poważnie uszkodzić jego dalszej walce. Szybki unik w bok pozwolił mu ominąć lecący pocisk, a następnie z jego ust wydobyły się kolejne dwa pociski wycelowane w dziewcze. Z jednej strony notki, z drugiej pociski na tyle szerokie, że blokowały jej przejście. Zapędzona w kozi róg nie miała dużego wyboru. Nie robiła uniku, to był bez sens. Nie było już drogi odwrotu, musiała się zmierzyć z przeznaczeniem. Nikt prócz niej nie usłyszał ostatnich słów.
-Powodzenia - a raczej jednego, które wypowiedziały jej usta tuż przed zderzeniem z kulami ognia. Ostatnim co zrobiła, było przyciągnięcie na nowo ciężarka do siebie, co by spróbować jeszcze zadać rany, jednak nie dało to efektów. Jej ciało zapłonęło żywym ogniem podobnie jak róg pokoju, który zaczął się tlić. I tutaj było coś ciekawego.
Bowiem pierwszy pocisk nie wzniecił ognia - rozbił się na drzwiach prowadzących do pokoju właściciela. Inaczej było ze ścianą kawałek obok, co nie mogło być przypadkiem. Czegoś bowiem musiały chronić te drzwi. Pojedynek się zakończył, jednak bitwa toczyła się dalej i przeciwnik mógł być dosłownie wszędzie. Rana w łydce się odezwała i od teraz na pewno będzie ciążyć. Być może shinobi nie będzie się poruszać tak szybko, jak mógł to robić wcześniej i na to z pewnością trzeba wziąć poprawkę.

Wszystkie mapki - ostatnia pokazuje całą posiadłość

[Hikari]

Walka była bardzo zaciekła można powiedzieć, przestała się zabawa poprzednia. Teraz trzeba było zlikwidować jak najszybciej zagrożenie, osobę która... Po prostu robiła za co jej płacą, broniła domu czy można jej mieć za złe zabicie kogoś? Tym bardziej, że im także się zdarzyło przez Hikariego, wina za śmierć Yariego spadała na niego samego. Lubił dość staruszka, który był rozsądnym człowiekiem. Przeżył wiele, a umarł przez niedoświadczonego amatora, a ten dalej tutaj oddycha. Jak bardzo można siebie nienawidzić, a mimo to kroczyć do przodu, bo trzeba i nie potrafi się odpuścić czasem? Gorzej jak się tego nie potrafi, a tak właśnie ma nasz bohater. Zawsze w wiosce wyszydzany, zostawiony sam sobie był przez długi czas pusty, aby odnaleźć sens zrobienia świata lepszym światem. Wyobrażacie to sobie? Ten tutaj puszczający właśnie pierwszą kulę ognia z barierki mężczyzna chciał stworzyć miejsce bez jakiejkolwiek nienawiści, zła i innych tego uczuć. Czy można być większym hipokrytą niż on sam? Podjął nielegalnej pracy, zabił kogoś i mści się za załatwienie towarzysza, którego właściciele mieli prawo tak potraktować. No dobra, nie koniecznie tak. Samo zabicie nie spowodowałoby tej wściekłości bijącej w sercu, była to profanacja zwłok. Martwi nie powinni zostać traktowani w ten sposób. Jakby na nich polowali, nie mógł tego nikomu wybaczyć. Przestał on się przejmować kolejnymi ofiarami, na ten moment, podąża za zemstą.
Nie można było marnować czasu na żadne rozmyślenia, zresztą ich prawdę mówiąc nawet aż tak wiele to by nie było. Yogańczyk widział tylko chęć zabicia wszystkich odpowiedzialnych za to, a ta kobieta zapewne nie była jedyna. Po ataku kulą ognia w kształcie małego smoka postanowił on wyrzucić kunai'e z notkami po czterech kątach wokół kobiety, miało to ją zmusić do wykonania uniku. Plan został wykonany w stu procentach. Po jej uniku w bok, przy którym została zraniona od gorąca wokół po kwadracie na odległości zranienia od każdej jednocześnie notki została ona nimi otoczona. Pokojówka nie miała zamiaru czekać na śmierć, wyskoczyła w powietrze. Idealny moment na atak, nie może zmienić wtedy swojego położenia. Bardzo łatwy cel do obliczenia. Dwie następne głowy smoka w nią trafiły i nie zostawiły po sobie niczego. Przyznaję, podpaliły trochę jedną ścianę, co dziwniejsze ta od sypialni gospodarza była nietknięta. Teraz najważniejsze podejmowanie decyzji, czy warto gasić płomienie? W sumie głupie pytanie, jeżeli nie chce tutaj udusić się dymem, ani pokazać na zewnątrz co się dzieje w środku posiadłości plunięcie w to wodą jest koniecznością. Musi zużyć jeszcze trochę chakry, dobrze że ma przy sobie pigułkę w razie potrzeby. Po złożeniu paru pieczęci zamachnął się i wypuścił z ust strumień Obecnie nie odczuwa zmęczenia z powodu utraty many chakry, denerwuje go tylko ból w nodze. Obrazy z tych wszystkich wydarzeń po kolei tworzyły w nim karuzelę emocji, miał tego powoli dosyć. Nie powinien przyjmować misji polegającej na szpiegowaniu, nie byłby odpowiedzialny za tutejszy rozpierdol. Teraz nie może się chyba jednak zatrzymać, jak zwykle podąża do przodu, a trupy przeszłości chcą go teraz złapać za płaszcz i ściągnąć z sobą na dno. Bardzo chętnie poddałby im się, to oszczędziłoby mu cierpienia, ale wiedział, że ma nieskończone tutaj sprawy. Zakończenie jego grzeszności po złączeniu szczepu byłoby czymś dobry. Musi podążać do przodu, zgodnie z swoim nindo. "Dbaj o to co masz. Walcz o to czego pragniesz. Wykonaj swe zadanie." "Nie ważne czy jesteście wojownikami, czy też bohaterami, ale dla potworów nie mam cierpliwości." Ktoś kto tak zaszedł za skórę może być potworem, ale ten kto pozwala obrońcom tak traktować zwłoki musi nim być, bez poszanowania jakiegokolwiek. Po przesłuchaniu go zabije, możliwe, że jeszcze bardziej przez to siebie nienawidząc. Tak czy inaczej przyszłe plany, ale właśnie z ich względu gniew w nim ostatecznie nie znikał. Lekko kuśtykał oszczędzając zmuszanie się z przełamywaniem niedogodności na czas zagrożenia. Zdenerwowany cały czas obserwował otoczenie, nie słyszał ostatnich słów pokojówki, które mogłyby go do tego naprowadzić, ale skoro ona była zdolna do takich rzeczy musiał przyjąć, że każdy może być wrogiem. Nie ma zbytniej litości dla reszty, nie po tym jak potraktowali Yariego. Zmieni się w zło, które wypleni inne zło. Gotowy do obrony za pomocą swojego gumowego reberu wypatrywał wszystkiego co podejrzane i ruszył do Shinoriego. Wyjął też sobie dwa shurikeny i widząc kogokolwiek obcego od razu miał zamiar reagować. Po pierwsze rzucić w niego to co miał i rozpocząć bieg w kierunku przeciwnika. Zaciśnij zęby i nie narzekaj. W przypadku braku problemów ruszał po wspólnika, musi on zdjąć przeklętą barierę. Jest zawsze opcja, że widział walkę i sam przybiegł jak niebezpieczeństwo minęło. Kłopot z głowy.
- Przejście jest czymś chronione, prawdopodobnie barierą, bo ściana sypialni wyjątkowo nie podpala się.
Teraz tylko trzeba wrócić na górę, specjalistę od pieczęci zostawiłby przy drzwiach, a sam opierając się o barierkę, zdejmując obciążenie z rannej nogi wypatrywałby wrogów. Jakby jakiś się pojawił po drodze, kazał się Shinoriemu wycofać,
a sam zgodnie z poprzednim planem wstępnie atakował.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
53/x

Ściana zaczynała się zajmować od ognistej techniki. Większość posiadłości była drewniana, dlatego też ogień był największą zmorą takiego miejsca i było blisko, a cały budynek ległby w gruzach wraz ze śpiącymi w nim mieszkańcami. Chłopak jednak zdecydował się ugasić pożar strumieniem wody, który przygasił lekko zwęgloną już ścianę. Cóż, jeżeli ktoś miał spać, to pewnie się już obudził, bo odgłosy walk i wybuchu ognia nie należały do najprzyjemniejszych do poduszki, a tym bardziej do najcichszych. Nie słyszał jednak rumoru za ścianą, gdzie miał znajdować się właściciel. Wygłuszony w jakiś sposób pokój, czy może jednak nikogo nie było w środku? Ciężko stwierdzić, ale Hikari widać że był ciężko wkurzony, gniew w jego ciele kipiał widząc jak został potraktowany jego towarzysz, już nie wspominając o zranionej nodze. Oszczędzał ją, ale to rozwiązanie było tylko tymczasowe i nie pozwalało mu walczyć tak, jakby chciał. Obecnie była jednak chwilka spokoju, wytchnienia, shinobi nie czuł niczego, żadnej obecności w tym pomieszczeniu, żadnego zagrożenia. Shinori wychylił głowę z korytarza słysząc, że odgłosy walki już ucichły - spojrzał w lewo, w prawo i zobaczył tylko Hikariego, co trochę go pocieszyło. Sam nie był najlepszy w walce, dlatego też w najgorszym przypadku musiałby uciekać, a pogoń... pogoń mogłaby się źle skończyć zarówno dla niego jak i zleceniodawcy. Chociaż lekko się zdziwił, w momencie, gdy jego towarzysz się odezwał. Wyjątkowo nie pod... chwila, co? Ściągnął brwi, ale chyba uznał, że to jest kwestia odniesionych przez niego ran. Wzruszył więc ramionami i ruszył do ponoć chronionych drzwi i położył na nich rękę. Szukał czegoś wzrokiem, co mogłoby mu wskazać co się stało z tymi drzwiami, bo jakby nie patrzeć ściana obok była zwęglona, a drzwi nieruszone. W końcu to znalazł. Mały znak, jaśniejący na tle. Złożył kilka pieczęci i dotknął wrót, by zaraz wiedzieć co trzeba zrobić.
-Bariera. Musimy znaleźć cztery pieczęci, które bronią wejścia. Jedna była tutaj. Pozostałe trzy powinny być blisko. Zapewne ta na dole to była druga, więc tą też mamy z głowy. Pewnie jej zerwanie ukazało tą tutaj... albo spalenie miejsca z trzecią pieczęcią - wskazał miejsce nad sypialnią, która została lekko przypalona, a wzrokiem szukał czwartej, która była tuż nad drugą pieczęcią. Podszedł do drugiej sypialni, popatrzył na drzwi, otworzył je i się uśmiechnął, by zaraz stanąć na palcach, dotknąć framugi i zatarł paznokciem znak. Ucieszył się niezmiernie, chociaż... nic w sumie się nie zmieniło. Drzwi nadal wyglądały tak samo, lecz Shinori był chyba przekonany o efektywności swoich działań.
-Pozwolisz? - zapytał z grzeczności i otworzył lewe skrzydło drzwi do pokoju, gdzie na krześle, jakieś trzy metry przed nimi siedział dobrze zbudowany facet z opaską na oku. Obok niego wisiał frak złożony z ogromną sumiennością, a jego właściciel zaś klasnął w ręce raz - drugi - trzeci. Powoli. Gratulował im przedostania się do środka.

Wszystkie mapki - ostatnia pokazuje całą posiadłość

[Hikari]

Najpierw trzeba było odnaleźć Shinoriego po ugaszeniu pożaru. Hikari już ruszył w dół, gdy nagle poszukiwany wyszedł z ukrycia, cóż misja nie zakładała jego walki. Mógł odetchnąć z ulgą i zostać na schodach czekając aż on się zbliży. Mimo gotowości bojowej żadne zagrożenie się nie pojawiło, a w gdzieś w tle myśli pojawiły się obrazy dręczące umysł. Twarz strażnika, jego śmierć, drugi ranny, pomoc mu udzielona, śmierć Yariego i zachowanie winowajcy oraz wydana sprawiedliwość. Przynosiło to różne emocje, ale tylko drugoplanowe, teraz na przodzie była złość. Ma jeszcze jedną rzecz do zrobienia zanim ten stan podda się jakiemukolwiek wahaniu, a właściwie poza wyjściem stąd to dwie. Przekazał wszelakie posiadane informacje towarzyszowi i udał się z nim przed sypialnię ku barierze.
Wydawało się jakby ostrzeżenie Terumiego zostało zignorowane, bo jego partner wydawał się nie wzruszony ostrzeżeniem i ruszył ku drzwiom kładąc następnie na nich dłoń. Mylił się co do niego, pewnie teraz szamańską magią swoimi zdolnościami sprawdza w jakiej sytuacji się znajdują. Po chwili złożył parę pieczęci i ponowił próbę zrozumienia kawałka drewna, bo tak to właśnie wyglądało dla obserwatora nie znającego się zupełnie na dziedzinie fuinjutsu. Wykład o pieczęciach w idealnym momencie, środek rezydencji, gdzie każdy może ich zaatakować. Chociaż po całym hałasie, to nie miało znaczenia. I tak wiedziano, gdzie się udadzą. Hikari spojrzał w górę za palcem w stronę zniszczonej pieczęci, zapamiętał to bo w przyszłości mogło to mu się przydać, mógł być wdzięczny chłopakowi. Jakby nie patrzeć jego też polubił, nie obwiniali się za to co się stało tutaj. Przynajmniej na razie.
- Czyń honory, zasłużyłeś. W razie czego polecam się odsunąć.
W międzyczasie Akoraito rozpiął płaszcz i ściągnął kaptur będąc gotowym do obrony wszelakiej, ale nie tylko. Gotował się też do ataku, nawet bez pytania. Mówiłem, że ma dwie rzeczy do załatwienia, zanim gniew minie i pozostałe emocje w niego uderzą? Druga poza wyjściem stąd jest zabicie właściciela. To on przyjął ochronę, która była w stanie tak się pastwić nad przeciwnikiem. Rozumiał zabicie i zostawienie widocznych zwłok, ale nie nadzianie na pal. Podobnie postąpił z Togą? Jak wielu ludzi ten skurwysyn oszukał? Nie miał żadnej szansy przetrwania tego starcia, tylko zapanuj nad sobą młodzieńcze. Drzwi lewego skrzydła otworzyły się, a w środku siedział mężczyzna w średnim wieku z opaską na oku. Czy to on tutaj panował? W sumie nie wyobrażał sobie nigdy wcześniej Hikari wyglądu właściciela, mógł być grubaskiem, a może kimś właśnie takim. Dobrze zbudowane ciało, czarna broda z tego samego koloru krótkimi włosami zaczesanymi w tył. Siedział sobie jak gdyby nic trzy metry od wejścia z płaszczem przewieszonym przez ramię krzesła i klaskał dłońmi. Pierwszy raz, skurwiel. Drugi raz, Ty kurwo. Trzeci raz, nie dało się tego wytrzymać, zbierał w sobie chakrę. Shinori miał zejść z pola linii, w razie czego wskazał mu głową, aby się przesunął i bez zastanowienia głębszego wziął głęboki oddech zamieniając wszystko co miał w płucach w ogień i wypluł technikę przed siebie. Z takiego bliska w tej pozycji nie powinien mieć szans zareagować. Tak naprawdę zależało tutaj na szybkości techniki, nie jej pełnej mocy i zasięgu. Nie chciał zniszczyć ścian, jak zebrał wystarczająco aby go dopaść i niemalże zabić od razu wypuścił, spodziewał się, że jest to ktoś silny. Możliwe, że nawet silniejszy od niego, kiedy jest tak zraniony w nogę. Nie mógł ryzykować. Poza tym chciał coś pokazać. Poklaskać po zabiciu chuja.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
55/x

Co jak co, ale jeżeli chodziło o bariery, to Shinori wiedział o nich troszkę więcej i mógł w tej kwestii się poruszać trochę swobodniej. Może robił coś, co nie pozwalało mu na zderzenie się z barierą i jej aktywowanie? Podobnie jak w przypadku muru, który to udało się odbezpieczyć nim któryś z shinobich zdołał aktywować swoistą czujkę. Niedługo później drzwi się otworzyły i ukazały wspomnianego wcześniej mężczyznę. Hikari chyba całkowicie zapomniał o tym, że głównym celem misji było nie zabijanie nikogo. Sam postanowił, że nie pozostawi właściciela żywego - jeżeli tylko sam wyjdzie z tej opresji cało.
Shinori od razu zrozumiał co się w tej chwili działo i zaczął spieprzać, gdzie pieprz rośnie i ruszył do głównego holu w dół, po schodach. W pomieszczeniu było dosyć ciemno - w końcu noc była już dosyć zaawansowana, więc nie było się czemu dziwić - lecz nasz kochany Hikari postanowił to zmienić. Wykorzystał swoje imię, które nie oznaczało nic mniej, nic więcej jak po prostu światło i wypuścił z ust chmarę ognia, która ruszył w stronę faceta siedzącego na krześle. Technika tak potężna i niebezpieczna, że praktycznie od razu pochłonęła większość pomieszczenia w linii prostej od chłopaka. Postać się nie ruszył, ot zniknęła w kłębie dymu i fali ognia, która zaczynała pochłaniać meble - łóżko stojące na samym końcu, poduszki, kołdra, masy tkanin, które to praktycznie od razu zaczęły płonąć. Gdyby w pobliżu ktoś mieszkał z pewnością wołałby na alarm, bo pożar to niebezpieczna kochanka, której lepiej było unikać. Przeciwnik zniknął - gdzie jednak był? Szybkie zerknięcie po pokoju pozwoliło mu się upewnić, że na pewno nie ma tutaj nikogo. Światło płomienia było dosyć przydatne w tym momencie. Musiał jednak gdzieś być, ta zjawa, może nawet iluzja, nie mogła pojawić się znikąd, nie mogła tak zareagować bez działania oryginału. Drewno trzaskało, zaczynało radośnie skwierczeć - wtem po lewej stronie Hikariego coś wypadło przez ścianę. Ten sam mężczyzna, jednak wyglądał jakby wstąpił w niego diabeł. Ściana dosłownie padła pod naporem jego ciała, a dopiero teraz było widać, że ma coś koło dwóch metrów wysokości. Ręce miał skrzyżowane za plecami, na rękojeściach ostrzy - dwie katany, czasu było coraz mniej i trzeba było reagować. Uciec? Zraniona noga dawała o sobie znać. Atakować? Wystawienie się na ostrza nie było najlepszym pomysłem. Hikari widział jak na twarzy bardzo wyrośniętego kamerdynera maluje się szaleńczy uśmiech, dzieliło ich ledwie kilka metrów, jego ruchy były bardzo szybkie i chyba przygotował coś specjalnie na tę okazję. Po przebiciu ściany jego nogi się ugięły niczym u kota i zapewne zaraz miał wystrzelić w stronę cóż... złodzieja jakby nie patrzeć, prawda?

Wszystkie mapki - ostatnia pokazuje całą posiadłość

[Hikari]

Sinoriemu nie trzeba było dawać żadnych dodatkowych sygnałów, bardzo dobrze rozumiał sytuację. Był gotowy do ucieczki, a Hikari wykorzystał moment i użył szybkiej techniki do zlikwidowania niebezpiecznego przeciwnika w gniewie. Złość, która zapewne była widoczna na jego twarzy przez chwilę zamieniła się w zaskoczenie kiedy usłyszał "puffnięcie" wśród płomieni. Jak to możliwe, że to był bushin skoro słychać było dźwięk klaskania dłoni? Przecież to była tylko prosta iluzja, widocznie istniały jakieś rozwinięcia techniki których do tej pory nie znał. Ten przeciwnik może być trudniejszy niżeli przewidywał, a do tego stan pokoju nie pozwala na przeciąganie akcji. Dawałoby to wiele nowych możliwości ataku, sam musi zainteresować się tym. Dom może jest trochę oddalony od sąsiadów, ale ktoś zareaguje prędzej czy później, a czasu ich ugasić nie ma. Właściciel może go dopaść z każdej strony, już miał się odwracać aby upewnić się czy nie wyskoczy za plecami, ale on rozwalił ścianę od pokoju obok. Był wściekły, ale sam Terumi wcale nie mniej. Więcej gniewu w przeciwniku wywołało spalenie mu trochę villi niżeli zabicie jego służby. Traktował on ludzi jako jednostki, ścierwo tego świata. Jego nienaturalne dwa metry nie zrobiły żadnego wrażenia, tak samo jak i wyciągnięcie dwóch katan. Wiele osób pewnie myślałoby w tej sytuacji o ucieczce, ale mieszkaniec Yogan-Ryu nawet przez chwilę nie brał tego pod uwagę. Przynajmniej nie zanim zlikwiduje swojego oponenta, ostatecznie gardzi takimi osobami i nie wybaczyłby sobie zostawienie kogoś takiego żywym. Obaj znajdowali się w górnej części hali, a tam były też wbite wcześniej kunai'e w ścianę z niespodzianką. Jego przeciwnik był niesamowicie szybki, więc musiał mu przygotować pułapkę jakąś. Hikari odskoczył od przeciwnika do tyłu używając chakry do jego wzmocnienia jak najdalej mógł w tył plując lawą, aby go trafić, ale też zmniejszać szybkość. Konieczność unikania pocisków i skręcania na pewno go wyhamuje chociaż trochę. Chciałby aby między nimi znalazły się notki, a gdy tylko właściciel znajdzie się w ich zasięgu uaktywniłby je. Oczywiście wróg mógłby je zauważyć czy też Yogańczyk mógł być zbyt wolny do takiej ucieczki, ale na to był przygotowany. W momencie zbliżenia się niebezpiecznego wroga natychmiast złożyłby pieczęć Tygrysa aby wypluć kolejny strumień ognia unicestwiający wroga.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
57/x

Przeciwnik był niczym chodząca furia, był jak jeden z jeźdźców apokalipsy, a jego imię to było właśnie Wojna, bo walka to był jego żywot. Co więc robił jako kamerdyner w takiej posesji? Bronił ją przed shinobimi, bronił jej całym sobą, przed tymi, którzy wdarli się tutaj bez pozwolenia właściciela. Bronił, bo takie było jego zadanie. Pędził więc na młodego Terumiego, który stwierdził, że odskoczy w tył. Musiał zwiększyć dystans, bo starcie z takim przeciwnikiem w zwarciu nie należało do najmądrzejszych. Ten jednak odepchnął się mniej więcej w tej samej chwili, już wtedy Hikari mógł powiedzieć, że gość był cholernie szybki, może nawet troszkę szybszy od niego? Co do tego nie miał całkowitej pewności, za to jedno mógł dostrzec bez problemu. Gdy tylko Hikari zaczął wypuszczać lawę z ust jego przeciwnik zniknął. W jednej chwili był przy lewej ścianie, by w drugiej pojawić się w całkowicie innym miejscu. To miejsce wyczuł chwilę później, bo jego skaleczona noga oberwała ponownie, jednak tym razem nie był to rozpędzony ciężarek, a cięcie mieczem. Ból rozszedł się po jego nodze i chyba tylko wytrzymałość Hikariego pozwalała mu na dalsze poruszanie się przez najbliższe kilka sekund. A te będą tutaj najbardziej kluczowe. Jego przeciwnik był kilka metrów przed nim, praktycznie wisiał nad nim niczym zmora, a najbardziej widoczne było jego oko. A raczej opaska je zasłaniająca, która niczym żarówa jarzyła się czerwoną poświatą. Czy była dla niego znana, czy też nie - pewnie tylko on sam to wie.
Hikari był obecnie w odległości około dwóch metrów od swoich notek, niebezpiecznie blisko jakby nie patrzeć, ale mógł to w jakiś sposób wykorzystać. Poprzednio było to dosyć utrudnione - jeżeli przeciwnik szarżował, to raczej z lewej prosto na Terumiego. Ten stał jeszcze na nogach, najpewniej niedługo nie będzie to możliwe, jego wróg zaś stał trzy metry przed nim i chował właśnie katany do kabury za plecami. Poddawał się, nie chciał walczyć? Czy może jednak robił coś zupełnie przeciwnego i planował swój ruch. Na jego twarzy nie było widać emocji, prócz kipiącego w nim gniewu. Był niczym warczący pies, który widzi intruza na swoim terenie. Miska sama się nie napełni, a ten kundel był wierny swojemu panu. Może i czuł delikatną przewagę nad zranionym już szabrownikiem, ale nie pokazywał tego po sobie, nie lekceważył go, wiedział że śmiertelne zagrożenie może przyjść w każdej chwili. Jego odsłonięte oko obserwowało jego ruchy, by zaraz skierować się w to miejsce, gdzie krył się Shinori. Na chwilkę, na sekundę, nawet mniej, ale może to mogło dać mu odpowiedni moment na działanie. Stał przed drzwiami, dróg ucieczki miał wiele, może szukał jakiejś pułapki?

Wszystkie mapki - ostatnia pokazuje całą posiadłość

[Hikari]

Walka z tym przeciwnikiem okazywała się wielkim wyzwaniem. Był niczym chodzący Oni wzięty z opowieści do straszenia dzieci przez rodziców, a w rzeczywistości okazał się dużo straszniejszy. Odskoczenie w tył wraz z pluciem lawy nic nie dało, bo kiedy ten był w połowie czynności przeciwnik zniknął. Dosłownie rozmazał się w powietrzu, czyżby to było jakieś genjutsu? Plunięcie lawy poszło w nicość, bo właściciel rezydencji, a przynajmniej tak uważał Hikari pojawił się za nim. Zanim go zauważył usłyszał dźwięk stali, pryśnięcie krwi na podłogę z łydki i poczuł niesamowity w tamtym miejscu ból. Ta sama noga oberwała, chociaż tyle dobrego z wszystkiego co złe. Ledwie co ustał. Jak długo będzie w stanie ustać? Najwyżej wytrzyma parę sekund, które będą najważniejsze, od razu odwracając się i delikatnie cofając głębiej oddychając przez zaciśnięte zęby. Zaciśnięte z bólu i nienawiści do tego człowieka. Pojawiło mu się widmo śmierci w głowie, które z jednej strony zdawało się wybawieniem. Od przeszłości, która dotyka go jak diabeł, te dni samotnej młodości, a także błędy i zamordowanie nic nie winnego strażnika w rezydencji. Z drugiej strony coś go trzymało u życia, chciało walczyć dalej, jego postanowienie zniszczenia zła na świecie wciąż nie zgasło, a wręcz przeciwnie. Szalało coraz bardziej wzmagane wyzwaniem tutaj towarzyszącym. Oczywiście to tylko gdzieś błąkało się po świadomości, a sam Yogańczyk skupiał się na przeciwniku. Obserwując go stojącego złowieszczo dało się dostrzec czerwone oko, a raczej czerwoną poświatę spod opaski. Zdecydowanie nie było ono sharinganem, ale wiedział tylko o tym jednym doujutsu. Pewnie ich rodzajów na świecie było trochę więcej, a ten nie posiadający czarnej łezki chociaż jednej kolejnym z nich. Tak się domyślał, że nie posiadał, przecież źrenice były ukryte, podobnie jak jego broń ubrudzona posoką. Schował katany do kabury na nogach, czyżby go ignorował? Raczej wątpił po tym co zrobił, on mu teraz nigdzie nie ucieknie więc poluje na ostatniego z trójki. Nie można zwlekać z działaniem.
Czy to był jakieś plan? Ciężko cokolwiek byłoby nazwać tak w tym momencie, a jeszcze trudniej wymyślić jakiś możliwym do zrealizowania w 100%. Zdolności wroga były mu całkowicie nieznane. Pozostało mu tylko działanie instynktowne, z złością, miał tylko jedną szansę i brak czasu na jakiekolwiek zastanowienie. Dwa metry do notek, przeciwnik stał w odległości trzech metrów przed młodzieńcem. Czy one były pomiędzy nimi? Wykorzystanie ich i ochronienie się gumową wersją lawy przed wybuchem w takim wypadku byłoby dość rozsądną opcją. Oczywiście jeżeli jest w dość rozsądnym zasięgu do trzech metrów znajdował się przeciwnik. To miało być dywersją. Terumi wiedział, że nie zablokuje pełni obrażeń, był też gotowy na ich przyjęcie jeszcze w ramach dalszego ataku. Czasem ofensywa bywa najlepszą obroną, a także podczas niej trzeba umieć się trochę poświęcić. W sumie to jebać ile przeciwnik miał metrów do notek, nie znajdzie lepszego sposobu na czas do odwrócenia jego uwagi. Od razu składał on pieczęcie do kolejnej techniki z żywiołu ognia, jego ostatniego asa w rękawie w miejsce gdzie znajdował się aktualnie właściciel mieszkania. Jeżeli to nie zadziała to będzie w głębokiej dupie... Co on bredzi i tak w niej był. Będąc świadomy impetu wybuchu starał się zachować też równowagę, trzymając się za pomocą chakry do podłoża. Miał ranną nogę i wiedział, że po tym upadnie, ale miał nadzieję dokończyć pieczęci i jutsu. Dostosował jej zasięg obserwując przeciwnika i uważając na jego ruchy, tak aby nie ucierpieć samemu w najgorszym przypadku. Jak będzie miał już ręce wolne to trzeba amortyzować upadek, a w razie potrzeby blokować i kopać sprawną nogą zyskując czas na jakąś akcję desperacji.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
59/x

Notki - pozostały tam w sumie przypadkiem, lecz obecnie nasz bohater miał zamiar ich użyć. W sumie to miał je za plecami, wroga przed sobą, ten ruch był bardzo niebezpieczny. Sam Hikari był w bliskim ich zasięgu, zaś przeciwnik prawdopodobnie nie odczuje obrażeń prócz podmuchu powietrza. Czy było więc warto? Co było w głowie tego młodego chłopaka? Ciężko powiedzieć, może miał jakiś większy plan na rozstrzygnięcie tego pojedynku. Pierwszym ruchem, było okrycie się gumą, która miała przyjąć na siebie trochę obrażeń. Przeciwnik spoglądał w stronę Shinoriego - opaska na oku zapewne nieco mogła przeszkadzać w takiej sytuacji. Wytworzona naprędce guma, chwilę później wybuch.
Hikari poczuł na plecach gorąco i to dosyć mocne gorąco podchodzące prawie pod oparzenia. Przeciwnik od razu skierował w jego stronę wzrok i gotował się do uderzenia. Widział jak Terumi składa pierwszą pieczęć i od razu wiedział, że to nie będzie przechadzka w parku. Przy drugiej pieczęci schylił się kierując ręce... akurat nie do katan, a ku górze. Gdy Hikari składał trzecią mężczyzna zgiął się jak sprężyna i wyskoczył ku górze, a zaraz za nim pomknęły płomienie. Znowu ogień, znowu temperatura, którą to chłopak poczuł na swoim ciele. Czuł się jak w piekarniku, plus taki, że ten wybuch płomieni nie zrobił mu żadnej krzywdy. Pomieszczenie od razu wypełniło się dymem, a w połączeniu z poprzednimi ścianami zajętymi od ognia robiło się dosyć duszno. Płuca wypełniał dym, przeciwnika nie widać. Poległ? Został trafiony? Nie wiedział, widział dookoła siebie tylko szarość. W sumie przeciwnik przeciwnikiem, ale mieli tutaj czegoś szukać, a w prawie zniszczonym domu będzie to dosyć trudne. Przez dym było tylko słychać krzyk. Krzyk należący do Shinoriego, który mówił tylko krótkie:
-Żyjesz?! - znajdowałeś się obecnie na piętrze, przy schodach, po ich lewej stronie. Co dalej?

Wszystkie mapki - ostatnia pokazuje całą posiadłość

[Hikari]

Taktyka była mocno desperacka, polegająca na jakiejś dywersji, chociaż to było raczej zwróceniem na siebie uwagi. Przynajmniej tyle może zrobić dla Shinoriego w najgorszym przypadku. Zakrycie się za pomocą gumowego reberu przed wybuchem zredukowało obrażenia, ale dalej po plecach przeszył go mocny ból od gorąca. Ta walka wiele go kosztowała, nogę, plecy i kto wie co jeszcze, ale teraz miał tylko jedno zadanie. Zabić wroga nim on zabije jego samego, pieczęcie składał jak najszybciej tylko potrafił. Początkowo wyglądało jak gospodarz będzie próbował mu przeszkodzić atakując go, ale jednak wolał uciekać wyskakując w górę. Ta technika jednak i tak powinna go dosięgnąć, stworzony płomień w powietrzu za nim. Pewnie spodziewał się on konieczności wyplucia go z ust, ale to jutsu było zupełnie inne. Od razu po jej wykonaniu upadł na kolana i dłonie kaszląc krwią na ziemię. Pot ciekł z niego samego, było gorąco, a on sam zaczął odczuwać zmęczenie organizmu z powodu zużytej chakry. Ta technika pożarła prawie połowę jego pozostałych zasobów. Chciałby upewnić się, że przeciwnik umarł, ale przeszkadzała w tym czarna sadza w powietrzu, nie był w stanie niczego zbytnio dostrzec. Zaczynał się delikatnie dusić, a sam raczej nie jest w stanie za wiele się poruszać z jego przeciętą głęboko łydką. Ma świadomość możliwości ataku przeciwnika więc wyjął pigułkę z zakrzepniętą krwią. Miało to wzmocnić jego organizm i przygotować na dodatkową utratę czerwonej posoki. W ustach miał suszę, myślał nad gaszeniem pożaru, ale chyba lepiej będzie to tak zostawić dla dywersji dla ucieczki. Zasłonił za to usta i nos materiałem kaptura, chociaż wiele to już nie mogło dać. Dym był w płucach. Ciało odmawiało posłuszeństwa z bólu trochę, ale starał się podnieść trzymając ciężar na zdrowej kończynie. Wtedy też usłyszał krzyk Shinoriego.
- Jeszcze jakoś!
Krzyk zakończony kaszlem. Jeżeli wróg jakoś przetrwał i dalej chce na niego nacierać to właśnie są praktycznie skończeni. Teraz odnalezienie czegokolwiek będzie tutaj niemożliwe. Muszą się wydostać z przysposobieniem porażki. Hikari próbował omijając ogień przedostać się w stronę dochodzącego dźwięku młodzieńca, bez niego nie wydostanie się zapewne nawet z posesji. Zniknąć zanim pojawią się jakieś władze czy strażnicy miejscy, tylko to jawiło się w jego głowie pełnej... Pustki po tym wszystkim. Emocje tej nocy wcześniej go w pełni wypełniały, a teraz opustoszały. Wydawał się być lekko pustą skorupą, chociaż to akurat może też być z powodu wysiłku jaki poniósł. Nie może teraz odpoczywać, ale po skończeniu się gniewu motywacji nie pozostawało w nim niesamowicie wiele. Ostatecznie jednak nie chciał umierać, to było zdecydowanie za wcześnie i tylko dzięki temu był w stanie podejmować dalsze kroki.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
61/x

Dywersja cóż... jakby nie patrzeć była właśnie zwróceniem na siebie uwagi, odwrócenie jej od większego celu i sprowadzenia w konkretny punkt. Shinori był idealną przynętą, którą można było wykorzystać, a jednak Terumi tego nie zrobił. Gdyby tamten tylko wziął przeciwnika na siebie, wtedy Hikari mógłby załatwić go raz, a dobrze, pozbyć się problemu tylko że kolejny z jego towarzyszy mógłby zostać upokorzony w podobny sposób. Nabicie na pal, pokazanie pogardy dla jego istnienia. Wszystko potoczyło się jednak inaczej, obecnie chłopak był w dużo gorszym stanie niż na początku. Noga zaczęła boleć i prawdopodobnie uniemożliwi normalne poruszanie się w walce (weź to pod uwagę!), druga rana nie dokuczała za bardzo, prawdopodobnie będzie mógł się z nią obyć. Ciało nie reagowało dobrze na obecność ognia, pot pokrył jego ciało, dym wypełnił płuca, chakry było coraz mniej i mniej. Wyjął pigułkę, by zaraz ją zgryźć i poczuć charakterystyczny dla krwi posmak żelaza. To na pewien czas pomoże, ale na pewno nie będzie w żaden sposób cudotwórcza. Kierował się w stronę Shinoriego, błąkał się jak ślepiec będąc przy okazji nieco kulawy. Połączenie praktycznie samobójcze można by rzec. Szedł przed siebie, po schodach, czuł jak nogi się pod nim uginają, jak ciało zaczyna powoli odmawiać posłuszeństwa. Wyczuł kogoś po swojej prawej stronie, obecność kogoś, kto nie ma najlepszych zamiarów. Nawet jakby spojrzał w tamtym kierunku, zobaczyłby tylko nieprzeniknioną szarość. Ta niewidzialna ściana nie pomagała. Żądza mordu była na tyle duża, że chłopak mógł poczuć na własnej skórze co oznacza "życie przeleciało mi przed oczyma". Chwile piękne i chwile przykre, chwile smutne i wesołe, samotne i w towarzystwie. Adrenalina się kończyła, kolejne nerwy odpuszczały nie mogąc już przenosić informacji. Usłyszał tylko, jak ostrze katany wysuwa się z pochwy w charakterystyczny, przeciągający sposób. Powietrze gryzło jego krtań to nie był przyjemny widok. Jakby wyczuł, że jego przeciwnik unosi ostrze do cięcia, które zaraz miało nadejść...
Jednak nie nadeszło? Obok niego wystrzeliła struga wody mijając mu twarz na tyle blisko, że mógł poczuć jej chłód na policzku. Na policzku Ciało spragnione tego uczucia zimna chciało jakby przylgnąć do niego, lecz następne co zobaczył, to ciemność i krzyk. Krzyk Shinoriego, jednak nie potrafił go zrozumieć. Czuł jak jego ciało spada po schodach, chociaż czy to ciągle mogło być jego ciało? Czy ciągle był z nim połączony, czy to tylko dusza żegnała się z drogim przyjacielem. Jednocześnie czuł i nie czuł, był i nie był. Jedno co było, lecz nie widać było jego źródła, to chłód. Diametralnie inny od tego, co panowało w płonącej cały czas posesji. Jego ręce i nogi zamarzały na kość, sztywniały, przestawały się ruszać. Słyszał coś, jak przez mgłę, jakby ktoś go wołał głosem ciepłym i kojącym. Jak matka głaszcząca swoje dziecko na kolanach. Był przyjemny dla ucha, chociaż bez ciała nie było też i ucha. Rozgrzewał jego wnętrze, chociaż nie było obecnie ani zewnątrz, ani wewnątrz. Jego ręce i nogi dzięki niemu chciały się ruszać. Słyszał go coraz głośniej i głośniej, wołał go, chciał go bliżej siebie.
-Chodź do mnie... Wróć! - dodał po chwili, jednak to był krzyk. Krzyk będący niczym kubeł zimnej wody dosłownie i w przenośni. Hikari leżał przy drzwiach, jego noga była nieco odrętwiała, ale ból zniknął. Shinori stał obok, dyszał ciężko, w rękach trzymał kunai. To nie był jednak jego głos. Jego właścicielka nachylała się nad Hikarim, jej czepek pokojówki mówił dużo, jej włosy jeszcze więcej, a twarz wyjaśniała wszystko. To ona była w kuchni.

Wszystkie mapki - ostatnia pokazuje całą posiadłość

[Hikari]

Noga bolała tak bardzo, że musiał kuśtykać. Wolał sobie oszczędzać bólu, jak dało się czegoś złapać użył tego w pomocy. Plecy wydawały się tylko delikatnie oparzone, ale posiadając o wiele większy był on niemalże do zignorowania. Gorąco powodowało pot, dodatek w postaci niewielkiej kuleczki trochę pomoże, ale nie na tak długo. Powoli pokonywał schodek za schodkiem trzymając się barierki, zdejmując możliwie jak najwięcej bólu z nogi starając się nie zaczadzić podążał przed siebie. Tracił siły w kończynach powoli, czy to będzie jego koniec? Psychicznie trzymał się myśli jedynej pozostałej, przeżycia dla dokończenia spraw. Jednego nie można było nigdy odmówić Hikariemu, jego dążenia do celów czasem ponad wszystko. Wspomnienia dawnych lat nadeszły z wyczuciem żądzy niesamowitego mordu z prawej strony. Kiedy jako młodzieniec opuszczony praktycznie przez wszystkich mimo tego podążał na przód. Psychicznie był można powiedzieć zerem, ale dlaczego się rozwijał? Nie poddał myślom, aby oddać się wiecznym objęciom Morfeusza? Ponieważ miał jakiś cel do spełnienia, chociaż sam nie wiedział co to jest coś na niego czekało. Myślał, że to będzie naprawienie tego świata choć trochę, ale po dzisiejszym wieczorze to raczej nie będzie miało znaczenia. Ciało odmawiało większego wysiłku, chakry było coraz mniej i musiał uważać. Mógł przyjąć jej też jedną pigułkę. Przeciwnik unosi ostrze do cięcia, które zaraz zakończy jego żywot. To tutaj przy takim haniebnym uczynku zostanie pozbawiony głowy...
Tylko on dalej żyje, a obok wystrzeliła struga wody, parę kropel spadło mu na twarz. Pragnienie odezwało się bardzo szybko, gardło zaschło niemalże dwukrotnie bardziej. Usłyszał krzyk, ale szumiało mu w uszach, zrozumienie tego było niemożliwe, a wtedy zaczął spadać czując niesamowity chłód. Uderzył tak nagle w rozgrzane ciało, że ono dostało swego rodzaju szoku termicznego. Przynajmniej tak mu się wydawało, bo przestawał czuć swoje ciało. Umierał, czy już umarł? Jest tutaj ktoś do pogadania może przy okazji jak to mógł np. Kakashi? Nie ruszał się, był w jednym miejscu, tylko tyle mógł powiedzieć. Słyszał coś, z bardzo daleka niewyraźne szepty były coraz głośniejsze. Ich ciepło musnęło jego policzek, potem zawróciło i rozchodziło się na resztę ciała znajdując swój cel. W pewnym momencie zdawało się to już niemalże zrozumiałe, aż usłyszał krzyk. Musi tam wrócić, los dał mu jeszcze jedną chyba szansę. Otworzył oczy. Leżał przy drzwiach, a nad nim nachylała się pokojówka. Jej czepek, włosy, a także twarz ogrzały trochę jego serce. Uznawał ją za dobrą osobę po zachowaniu, mimo strachu ruszyła do pomocy. Większość próbowałaby po prostu uratować siebie, ale ona nawet o tym nie pomyślała. To ona obecnie nadawała malutkiego światełka w jego duszy ostatnio.
- Dziękuję...
Powiedział i nie skończył widząc zmachanego Shinoriego z kunai'em w ręku. W takim wypadku sytuacja musiała być dość niedobra. Puścił do niej oczko i próbował się podnieść. Jeżeli nie był zbyt pośpieszany czymkolwiek z otoczenia wolał to zrobić ostrożnie, po byciu poza ciałem chwilę nie czuł się zbyt pewnie. W razie potrzeby był gotowy szybko znaleźć się na czworaka i odskoczyć albo spróbować użyć swojej gumowej tarczy lub lawy. Jakby pojawił się przeciwnik. Będąc już na stojąco poruszył parę razy niedawno ranną nogą, czyżby była uleczona? Ciągle zachowywał czujność, wyciągnął sobie spod płaszcza pigułkę z chakrą i był też gotowy ją zażyć w wolnej chwili widząc zagrożenie. Czyli Obecnie wszystko wydawało się dla niego obce toteż pytanie mogło wydawać się głupie, ale dla niego istotne. Opuścił na trochę imprezę.
- Jakiś plan?

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
63/x

Co się poprzednio wydarzyło? Hikariego zapewne trochę ominęło, skoro obecnie leżał jakiejś dziewczynie na kolanach, Shinori wyglądał jakby ochraniał ich przed stadem wilków, a tak ogólnie to budynek już nie płonął, więc mogli w nim spokojnie przebywać. No z tym spokojnie to mogło być różnie, ale powiedzmy, że to było względnie bezpiecznie. Przynajmniej na tą chwilę. Ruszając nogą Terumi czuł, że nie jest może w najlepszej formie, ale przynajmniej będzie mógł na niej chodzić przy braku większego wysiłku. Czasu było niewiele, byli przecież na terenie wroga. Jak to się jednak wydarzyło? Ciężko powiedzieć, zapewne jak będą mieli chwilę czasu, to sobie to wyjaśnią. Teraz jednak, trzeba było działać. Shinori spojrzał na Terumiego i uciszył go jedną ręką przykładając rękę do ust. Potem rozejrzał się po otoczeniu i podał mu rękę, by ten mógł wstać. Kostka faktycznie nie była w najlepszym stanie, chodzić będzie można bez problemu, z bieganiem będzie trochę większy problem, jeżeli nie zostanie zaleczona.
-Widziałem tego gościa... to jak demon wcielony. Obecnie się gdzieś schował, pewnie dlatego, że widział tu naszą trójkę. Ale on jeszcze tu wróci. W pokoju właściciela kryją się te pieprzone kamienie. Chyba że zadowalamy się tym, czego żeś nie zdążył spalić, co? Chociaż w takiej sytuacji chyba gorzej być nie może. - westchnął ciężko młody chłopak i wskazał ręką na pokój, gdzie mieszkał właściciel. Główna sypialnia, miejsce gdzie miał się kryć skarb, po który tutaj w końcu przyszli. Cóż, nikt z nich nie rozglądał się wcześniej za tym, co leżało im pod nosem. Pewnie ten dywan, na który to krew Yariego spływała wzdłuż pala był więcej warty, niżeli to co obydwoje posiadali oszczędności. Jednak nie po to tutaj przyszli, nie mieli także zabijać, co nie do końca wyszło, ale skoro już podjęli takie ryzyko, byli tak blisko, to czy mogli się zadowolić tym, co było na samym początku? Czy ofiara specjalisty od zwiadu byłaby warta tego, by wrócili z pustymi rękoma? Decyzja należała do ich obojga, ale chyba młodziak już zdecydował w co celuje.
-To co, lecimy po główną nagrodę? Nie mam bladego pojęcia jak się tam dostać, Kaori... to znaczy ta dziewczyna, także nie wie gdzie szukać tego sukinsyna. - wyszczerzył się tylko, widać było, że przeszedł dużą zmianę.

Wszystkie mapki - ostatnia pokazuje całą posiadłość

[Hikari]

W głowie klebiło się mnóstwo pytań z brakiem jakichkolwiek odpowiedzi. Dlaczego ta dziewczyna mu, a raczej im pomagała? Troszczyla się o Hikariego trzymając jego głowę na kolanach przez cały czas jak był nieprzytomny. Wolała go krzycząc, to właśnie jej głos go obudził. Płomienie wszystkie dookoła zgasły, ktoś ugasil ten wielki pożar w jakiś sposób. Czy chłód, który go dopadł wcześniej to była woda z jakiejś techniki? Czy jej użyła dziewczyna właśnie? Jeżeli tak to jest jej dużo więcej winny niżeli może sobie wyobrażać, a on nie lubi mieć długów u kogokolwiek. Noga bolała, jego brak był tylko chwilowy po wybudzeniu, nie była ona gotowa do większego wysiłku. Gorzej, że Shinori miał doprawdy mocno bojowa postawę, więc nie będzie miał nawet chwili na odpoczynek jakikolwiek. Gdy już Hikari wstał i zadał pytanie został natychmiast uciszony jedna ręką więc przestał się odzywać patrząc po pomieszczeniu. Wpatrywał wroga, a tego nie było. Skoro on dalej żył wyciągnął Hikari pigułkę z dodatkową chakrą i zazyl jej, nie mógł ryzykować. W trakcie przemówienia specjalisty od pieczęci wiedział, że może chociaż delikatnie się rozluźnić toteż jak nie posiadał żadnego opatrunku na nodze nim się zajął. Oderwal spory kawał płaszcza i związał wokół zranionego miejsca. Schylajac się zobaczył krew na dywanie, w głowie przeleciała mu głową Yariego, ale był wypluty już z emocji. Teraz aby przetrwać nie może się dać im ponownie ponieść. Wszelakie wątpliwości wcześniejsze znikły z głowy, były jak przez mgłę widoczne. Może to dzięki pomocy tej dobrej dziewczyny, co ryzykując swoje życie uratowała strażników? Teraz też jego? To ona dodawała mu sił, aby szedł do przodu i po prostu skończył to zadanie uciekając stąd razem? Wróg gdzieś się schował, ale tutaj wróci. Jak tak sobie młodzieniec przypomina, czy on przypadkiem bez możliwości widzenia Shinoriego, bo ten był nie dostrzegalny? Używał oka przez opaskę, to czy może widzieć przez przedmioty oraz ściany? Na jaką odległość daje mu to możliwość? Tylko więcej pytań niż odpowiedzi na stało, a teraz musiał udzielić jednej swojemu kompanowi, bo ten skończył mówić.
- Spod opaski jego oko świeciło I wyglądało jakby widziało mnie w trakcie walki ciągle,
a także jakby patrzył na Ciebie jak myślał, że zyskał odpowiednią przewagę. Możliwe nawet, że obserwuje nas przez ściany, chociaż to tylko teoria. Nie był nic ranny?
Hikari spojrzał na to jakie wywołał szkody na posiadłości i nie odczuwał raczej w tym momencie niczego. Skarb nie powinien raczej ucierpiec, a po prostu być cięższy do odnalezienia w całym tam obecnym popiele. Był bardziej zainteresowany stanem wroga, ta sama sztuczka drugi raz nie zadziała, a jeżeli płomień choć trochę go dopadł może nie być w stanie dalej walczyc. Jego temperatura jest w stanie spalić niemalże wszystko w dosłownie chwilę. Kradzież czegokolwiek innego niżeli ich cel wcale nie interesował Yoganczyka.
Miał pieniędzy tyle, że się nie przejmował, więcej wcale nie potrzebował. Po tym wszystkim co tutaj nawyrabiali bez tego zakończenia misji nie mógł odejść raczej ani jeden ani drugi. Jego myśli potwierdził młodzieniec o nietypowej zagranicznej urodzie. Przy okazji dowiedział się jak ma dziewczyna ratująca mu życie na imię i nie chciał jej zbytnio zostawiać. Teraz będąc tutaj była skazana raczej na śmierć pomagajac tej dwójce.
- Dokończmy co mamy zrobić i uciekamy czym prędzej. Kaori idziesz z nami?
Zadał to pytanie patrząc jej w oczy z uśmiechem.
Cieszył się, że na świecie istnieją osoby, które mają chociaż część w sobie dobra zamiast nienawiści, smucił go jednak fakt, że sam pozostawał w tym względzie raczej pusty. Żył nienawiścią do nienawiści, zła i wszystkiego tego typu, a sam był tego świata częścią. Zresztą, kto w obecnym świecie nie był. Po jej odpowiedzi Terumi ruszył na górę, bieganie będzie sprawiało problemy, ale chód nie był najgorszy. Był w stanie go wytrzymać. Obserwując całe otoczenie był gotowy na reakcję. Jeżeli ten mężczyzna się pojawi tylko w zasięgu jego wzroku czy jakiegokolwiek innego zmysłu będzie musiał przyłożyć się do pokonania go w chwilę, a w przypadku spokoju wykorzystają sytuację do szybkiego przeszukania sypialni.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
65/x

Bandaż na nodze już siedział - prowizoryczny co prawda, ale w tych warunkach nie było możliwości na nic innego. Z resztą kawałek płaszcza były w tym miejscu na podobnym, o ile nie gorszym poziomie, bo wykonanym przez laika. Był to niby tylko kawałek jakiejś szmatki, ale siedział mocno i stabilnie uciskał ranę. Mimo tego, że upływu krwi nie było, tak nawet najlepsze jutsu nie zastąpi czasu, który potrzebny jest do zregenerowania tkanek. Pierwsza pomoc już jest, teraz tylko trzeba było uważać na to co się robi. Chwilę później Hikari zwrócił uwagę na opaskę na oku przeciwnika. Shinori przechylił głowę na bok wsłuchując się w słowa swojego towarzysza i jakoś nie za bardzo mu to pasowało. Nie widział go jednak na tyle blisko, nie walczył z nim, więc nie miał tak dobrego rozpoznania.
-W sumie to nie jest dla nas dobry znak. Może nas obserwować nawet w tej chwili - zamyślił się i odruchowo chyba obejrzał za siebie. Były tam tylko drzwi, ogromne, wejściowe, ale nawet tam mógł być ów przeciwnik obserwując każdy ich najmniejszy ruch. Shinori przełknął ciężką gulę, która zatrzymała się mu w gardle, potem jednak coś go tknęło. Uśmiechnął się szeroko i położył Terumiemu rękę na ramieniu - Cóż, gorzej już być nie może. Nawet jeżeli byśmy chcieli się ulotnić, to nas znajdzie. Co do tego czy był ranny to nie wiem. Dym był dosłownie wszędzie, Kaori przebiegła obok mnie na korytarzu i zaczęła lać wodą po ścianach, żeby ugasić pożar. Potem znalazła Ciebie, myślałem, że chce Ci przeszkodzić, a tu proszę bardzo - pokazał na sprawczynię całego tego zamieszania, która tylko schowała głowę w ramionach. Nie mogła się spodziewać tego, że padnie propozycja dołączenia do wesołej gromadki złodziei. Zdziwiła się, jednak zaraz pokręciła głową przecząco.
-Nie mogę... Przysięgałam przed moim panem, że będę chronić tego domu za wszelką cenę. Przysięgałam też, że nie pozwolę, by ktoś umierał na moich oczach. Właściciel tego domu nie jest złym człowiekiem, nie zasłużył na coś takiego. Widziałam, że nie zabijasz bez powodu, tylko dlatego Ci pomogłam. Nie licz na to następnym razem - powiedziała z ukrywaną złością. Nie mogła przyjąć takiej propozycji, nie od tych, którzy tak narazili jej pana na rozpacz. Oczywiście gdyby wiedziała o trupach schowanych w szafie pewnie mogłoby być całkiem inaczej i nie byłaby taka skora to współpracy, a Hikari gryzłby kwiatki od spodu. Tak się jednak nie stało i dobrze, że nikt z nich się nie wygadał. Zaraz potem otworzyła drzwi - te główne, ciężkie, obie połówki w tym samym czasie ukazały coś, czego dwaj sprawcy zamieszania nie mogli się spodziewać. To ten sam facet, którego opaska biła już czerwoną poświatą czekał na zewnątrz. Kaori szła w kierunku wyjścia z posesji, dzierżący katany jej nie przeszkodził, wręcz przeciwnie - uśmiechnął się do niej jak ojciec do córki. Był dumny. Gdy tylko dotarła do furtki stanął w pozycji bojowej gotów do walki. Shinori tylko mruknął z pogardą do tego człowieka. Był mniej więcej 30 metrów od nich, na zewnątrz, na głównej drodze.

Wszystkie mapki - ostatnia pokazuje całą posiadłość