Obrzeża wioski

[Kei]

Praca szła w miarę gładko i nie było większych komplikacji, choć dwa razy musiał skorzystać planów zapasowych, co wymagało kilku więcej rundek po sklepie. Słysząc prośbę zleceniodawczyni postawił krzynką pod ladą, po czym przekazał Bell ilość ziemniaków odpowiadającą jednemu kilogramowi. Następnie, jeśli ta nie wydała kolejnych poleceń, to zabrał pojemnik do punktu przy wejściu i wyładował, po czym skierował się z nim na zaplecze. Tam po zrobieniu sobie małej przerwy na zebranie sił zabrał się za ostatni towar, który mu został, czyli ryby. Tak jak w pozostałych przypadkach ostrożnie podniósł krzynie, po czym uważając na wszystkie przeszkody i swe otoczenie skierował do miejsca na tyłach sklepu, które wskazała mu dziewczyna. Następnie po postawieniu skrzyni na ziemi, zaczął wykładać ryby. Gdy skończył zabrał pusty pojemnik i wrócił z nowym i powtórzył cały proces.
- Skończyłem, z czym pomóc jeszcze? - Odparł uprzejmym tonem z lekkim uśmiechem, gdy wszystkie zlecone zadania.

[Akashi]

Misje D dla Kei'a
13/15

Praca, praca ta cudna praca. Nie miałeś co narzekać na swoje obecne zadania. Łatwe i przyjemne zadania, które mógł wykonać każdy. Do tego miałeś jeszcze bardzo miłe towarzystwo. W postaci młodej dziewczyny. Miałeś za zadanie spełnić jej kolejne życzenie, które wykonałeś bez większego problemu podając jej odpowiednią ilość ziemniaków. - Dziękuję. - powiedziała z uśmiechem na ustach, a ty wróciłeś na zaplecze by chwilę odpocząć, a następnie wróciłeś do noszenia pozostałych skrzyń. Nie zostało tego wiele, jedynie ryby, najbardziej oślizgłe i śmierdzące zadanie, które raczej nie należało do przyjemnych. Spokojnie zabrałeś się za to, wnosząc ryby po kolei do sklepu i rozładować je na odpowiednie miejsca, nie należało to do łatwych zadań. ryby były dość śliskie i łatwo wypadały z twoich dłoni. Narobiłeś nieco bałaganu, który będziesz musiał niestety posprzątać, a sama dziewczyna raczej nie miała już więcej pracy dla Ciebie. - Jak już skończyłeś, to może zaczekasz ze mną do zamknięcia? Będziesz mógł podawać mi towary. - powiedziała, uśmiechając się w trakcie obsługi jednego z klientów, a ty mogłeś nieco odpocząć, posprzątać i jej pomóc. W końcu jeszcze Ci nie zapłaciła, ale przecież może o to się upomnieć i od razu odebrać zależne i opuścić jej sklep.

[Kei]

Robota szła mniej więcej jak należy, zleceniodawczyni była ładna miła i nie marudziła, cóż w sumie nie było na co narzekać. Dlatego też motywacji chłopakowi nie brakowało. Gdy ta mu podziękowała odpowiedział nieco szerszym uśmiechem. Co do ryb, ta to było kłopotliwe zajęcie, chciał to zakończyć jak najszybciej przez te niemiłe uczucie na dłoniach, lecz zrobił się przy tym mały bałagan. Po wykładaniu poszukał jakiejś w miarę czystej szmaty, w którą najpierw wytarł swoje ręce, a potem posprzątał bałagan. Cóż jakby nie patrzeć nie mógł tak tego zostawić, w końcu byłoby kłopotliwie gdyby ktoś się na tym poślizgnął czy coś.
- W porządku nie mam nic przeciwko. - Odrzekł uprzejmym tonem z lekkim uśmiechem.
Następnie jeśli trzeba było to podawał na ladę wymieniane przez nią towary.

[Akashi]

Misje D dla Kei'a
15/15

Twoja praca w sklepie powoli dobiegała końca, zrobiłeś to co miałeś zrobić. Rozpakowałeś cały towar, który był dostarczony do sklepu. Pieczywo, owoce, warzywa oraz ryby. Wszystko było już na swoim miejscu, a tobie pozostało jedynie posprzątać po tym wszystkim i mogłeś być wolny. Ryby największe przekleństwo, czyż nie? Nie dość, że śmierdziały niemiłosiernie, to jeszcze były całe oślizgłe. Przez co pobrudziłeś nieco podłogę i samego siebie, przyda Ci się po tym wszystkim kąpiel, a nie tylko umycie rąk. Posprzątałeś po sobie jakąś szmatą i wyniosłeś skrzynki na zaplecze. Teraz jednak zamiast odebrać zapłatę postanowiłeś zostać z bell do zamknięcia sklepu i nieco jej pomóc. Podając produkty, o które Cię prosi. Nie było to trudne ani ciężkie, jednak zarobienie na życie taką pracą może być męczące, zwłaszcza jak nie posiada się nikogo do pomocy. Na jej szczęście zazwyczaj był z nią brat, a w tym momencie byłeś to ty. Czas leciał na prawdę szybo i nim się obejrzałeś był już wieczór oraz zakończenie twojego zlecenie. - To na tyle, dziękuję Ci za pomoc. - powiedziała, podając Ci twoją zapłatę. - Możesz już wracać do domu, poradzę sobie sama z zamknięciem sklepu. - dodała po chwili z uśmiechem. Najwidoczniej był to koniec twej pracy, a ty byłeś już wolny i nieco bardziej bogaty.

Koniec Misji

[Kei]

Co jakiś czas Kei podawał Bell wskazany przez nią towar. Nie było to ani trudne ani zbytnio męczące, lecz ostatecznie brunet nie widziałby się w takiej pracy na koniec. Z czasem zaczęło się ściemniać, a klientów przychodziło coraz mniej. Dzięki temu wiedział, że jego robota tu powoli się kończyła, aż w końcu zakomunikowała to sama zleceniodawczyni.
- Dziękuj, było całkiem ciekawie. - Odparł uprzejmym tonem odbierając też zapłatę.
Następnie oddał dziewczynie fartuch i z powrotem założył swoją kurtkę.
- Rozumiem, w takim razie do zobaczenia. - Odrzekł z lekkim uśmiechem nieco się przeciągając.
Pomachał jeszcze dziewczynie w geście pożegnania, po czym opuścił sklep z uczuciem zadowolenia. Jakby nie patrzeć robota nie była zła, a swoje zarobił, więc nie miał na co narzekać. Rozmyślając nad tym co przyrządzić sobie na kolację skierował się nieśpiesznym krokiem w stronę swego domu.

[zt]

[Kakuma]

Musiałam się przejść przez to dziwne nostalgiczne uczucie, z początku faktycznie czułam lekką tęsknotę za rodzinnymi stronami jednak teraz zaczynało mnie to troszkę irytować. O czym bym nie pomyślała to od razu na myśl przychodziły mi miejsca zwiedzane tyle razy z przyjaciółmi, te cieplutkie słoneczko, które choć takie same wszędzie to jednak inne. Dlaczego inne? Otóż te tutaj było po prostu przyjemne i ciepłe, natomiast te nad Atsui miało coś takiego, że w serduszku od razu pojawiała się radość, wszelkie troski znikały.
Rozmyślając i już troszeczkę się denerwując z powodu niemożliwych do powstrzymania wspomnień nawet nie zauważyłam jak znalazłam się na obrzeżach wioski. Ze zdziwienia rozejrzałam się kilka razy wokół siebie, przetarłam oczy ale jednak nie był to sen. Ja to mam talent do przemieszczania się bezwiednie... pomyślałam sobie siadając na trawce i opierając się na rękach za plecami spojrzałam w niebo.
Po pomarańczowym już od zachodzącego słońca niebie leniwie przepływały białe chmurki, a ja zaczęłam ciężko wzdychać. Miałam w sobie teraz dziwną mieszankę uczuć. Trochę złości, smutku, tęsknoty i znudzenia. Co miałam ze sobą zrobić na ten moment? Nie miałam pojęcia, w teorii powinnam niedługo wracać do miasta ponieważ w nocy nigdy nie wiadomo co człowieka możne spotkać ale w praktyce miałam jeszcze parę godzinek nim się ściemni i całkowity brak ochoty ruszania się gdziekolwiek.
Tak więc postanowiłam spędzić tu troszkę czasu i odpocząć od wszystkiego. Po prostu posiedzieć nic nie robiąc i zastanowić się co zrobić ze sobą później.

[Kaito]

Misja rangi D dla Kakumy
1/15 Shigashi no Kibu - ogromny, hałaśliwy kraj kupiecki, ale i piękna osada, w której Hayato pojawił się po raz pierwszy. Właśnie takie wrażenia kraina wywarła na szesnastoletnim chłopaku, który do tej pory nie opuszczał granic maleńkiej wioski leżącej na terenie Samotnych Wydm. W przeciwieństwie do ojca, wspaniałego wojownika, Hayato wybrał bowiem bezpieczne i stabilne życie, które polegało w głównej mierze na pracy w karczmie prowadzonej przez jego wuja. Nie był więc kompletnie przyzwyczajony do zgiełku panującego w Shigashi i musiał przyznać, że w nowym miejscu czuł się nieco zagubiony. Co jednak w ogóle skłoniło go do podróży w nieznane zakątki świata? Jak to mówią… „tonący brzytwy się chwyta”. Rodzinne problemy, jak i krytyczny stan zdrowia jego ojca zmusiły go do porzucenia kulinarnych obowiązków i podjęcia się najprawdopodobniej najbardziej odpowiedzialnej misji w jego życiu.
Początkowo realizacja tego „wielce tajnego” zadania szła naprawdę nieźle, ale przecież w życiu nie mogło być zbyt pięknie, a kiedy chłopak obudził się dzisiejszego poranka i nie znalazł niezbędnego mu zwoju, wpadł w panikę. Nic dziwnego, bez niego był bezradny, a nie mógł przecież zawieść swojego ojca. Szesnastolatek wybiegł więc spanikowany w poszukiwaniu jakiejkolwiek pomocy. Być może powinien to zrobić od razu, skoro sam nie potrafił walczyć, a przez to, że nigdy nie opuszczał Samotnych Wydm, nie miał nawet zbyt dobrej orientacji w terenie. Był po prostu… beznadziejny i teraz sam sobie wyrzucał to, że naiwnie wierzył, iż wszystkiego może dokonać samodzielnie.
Niewiele myśląc, biegł przed siebie, jak gdyby ten pęd miał mu przynieść odpowiedzi na wszelkie dręczące go pytania. Przez to kompletne roztargnienie chłopak praktycznie wpadł na jakąś białowłosą dziewczynę. Wyglądała równie młodo co on sam, dlatego wahał się czy prosić ją o pomoc, ale w gruncie rzeczy, czy miał jakiekolwiek inne wyjście?
- Bardzo przepraszam… jesteś kunoichi? – Zapytał nieśmiało, jeszcze raz uważnie bacząc na jej aparycję. Dostrzegł jakieś łańcuchy, które nie miał pojęcia do czego służyły. Może była to jakaś broń? Jeśli tak, oznaczałoby to, że pewnie dobrze trafił. W końcu nie miał pojęcia, jakie przeszkody na swej drodze może jeszcze napotkać. Myślał, że to będzie daleka, ale prosta wyprawa, a życie już teraz rzucało mu kłody pod nogi.
- I czy znasz może te tereny? – Dodał po chwili, bo kiedy rozejrzał się dokoła, nie potrafił nawet ocenić, gdzie w tej całej panice zawędrował. Poza tym od początku potrzebował kogoś, kto będzie poruszał się po Shigashi no Kibu swobodnie, a niestety sam czuł się w tym miejscu jak dziecko we mgle.

[Kakuma]

Byłam pochłonięta nic nierobieniem gdy nagle jak ktoś na mnie nie wpadnie to chyba żyć nie może, no w każdym razie z lekka zaskoczona tym co się stało spoglądałam chwilę na dosyć młodego chłopaka. Pierwsze co momentalnie rzucało się w oczy to zmartwienie na jego twarzy oraz w głosie. Dlatego postanowiłam, że daruje mu wyrzutów za takie wpadanie na ludzi.
- Można tak powiedzieć, a czy coś się stało? Czy znam...w sumie jestem tu już jakiś czas i orientuje się troszkę w tych terenach, a co zgubiłeś się? - zapytałam z nutką troski w głosie, chłopak wyglądał w sumie nie co żałośnie więc zrobiło mi się go szkoda. Choć z drugiej strony mogło zabrzmieć to trochę jakbym z niego kpiła.
Właściwie to nawet po krótkiej wymianie zdań delikatnie poprawił mi się humor bo moje myśli przeszły na całkiem inne tory niż wcześniej co nie ukrywam przyniosło nieco ulgi.
Przyglądając mu się uważniej doszłam do wniosku, że może faktycznie się zgubił ponieważ nie wyglądał jak miejscowy. Choć w takim miejscu ciężko to stwierdzić, bo są tu ludzie z różnych zakątków świata.
- No mów co się stało, co takiego sprawiło że postanowiłeś na mnie wpaść? Panie...emmm przepraszam jak masz na imię bo chyba nie dosłyszałam. - zaśmiałam się delikatnie, żeby spróbować jednocześnie dowiedzieć się czegoś o nim jak i poprawić mu nieco humorek, ukradkiem rzucając okiem na niebo żeby zorientować się mniej więcej ile czasu zostało do zmierzchu. W końcu zostawanie sam na sam nawet z kimś pozornie nie groźnym po zmroku mogło nie być czymś najmądrzejszym.

[Kaito]

Misja rangi D dla Kakumy
3/15
Kiedy dziewczyna odpowiedziała tym swoim zatroskanym głosem, nie zastanawiał się nad tym, czy rzeczywiście przejęła się jego losem, czy może po prostu z niego kpi, co nie zmienia faktu, że poczuł się cholernie głupio. To wszystko przypomniało mu bowiem o tym jak dalece pogrążył się w tych całych swoich poszukiwaniach. Zamiast znaleźć to, po co w ogóle do Shigashi przyszedł, to jeszcze pozwolił sobie odebrać ten przeklęty zwój! Ehh, to wszystko wyglądało naprawdę tragicznie. Chłopak tak się załamał, że przez chwilę nadal patrzył swymi zielonymi ślepiami na młodą towarzyszkę, nie potrafiąc wydusić z siebie żadnego sensownego zdania. Przeczesał więc jeszcze palcami swą bujną, czarną jak smoła, czuprynę i wziął głęboki oddech, żeby choć trochę się uspokoić.
- Zgubiłem się, zgubiłem wszystko… – Wydusił z siebie wreszcie markotnym tonem i rozłożył ręce. Można było odnieść wrażenie, że dramatyzował, dopóki nie poznało się celu, dla którego samotnie wałęsał się po kraju kupieckim.
- Przepraszam, nawet się nie przywitałem. Jestem Hayato. Z Samotnych Wydm. – Mimo że poprosił o wybaczenie za to, że zupełnie zapomniał o dobrych manierach, to nie rozwodził się jednak zbyt długo nad swoim pochodzeniem. Takie szczegóły nie miały teraz znaczenia, liczył się przede wszystkim czas, a samo wyjaśnienie Kakumie jego historii i planów musiało już zająć dłuższą chwilę. Wydawało się jednak, że obecność dziewczęcia zadziałała na szesnastolatka kojąco, bo ten naprawdę nieco się uspokoił i przynajmniej można było z nim normalnie porozmawiać.
- Muszę powiedzieć wszystko od początku. – Wreszcie zdecydował się na powierzenie swoich sekretów Kakumie. Wyglądała na godną zaufania, no a poza tym, jak sama przyznała – była kunoichi. Bez niej jego zadanie mogłoby się skończyć wyłącznie na szukaniu igły w stogu siana.
- Mój ojciec zachorował, podobno przez kontakt z jakąś bardzo specyficzną trucizną. Moja mama trochę się zna na ziołolecznictwie i kazała mi wyruszyć po jakiś konkretny kwiatek, czy coś takiego, który rośnie gdzieś w pobliżu Shigashi no Kibu. Dała mi swój zwój z notatkami na temat różnych ziół, bo ja na pewno nie zapamiętałbym jak ten kwiatek wygląda. Pewnie wyruszyłaby sama, gdyby nie to, że ktoś musi się opiekować tatą. – Na chwilę zamilknął, bo kiedy przypomniał sobie spłakaną twarz mamy, aż musiał zacisnąć pięści ze złości. Wszyscy na niego liczyli. Nie tylko ona, ale przede wszystkim ojciec, którego stan z każdym dniem się pogarszał.
- Problem w tym, że kiedy nocowałem w osadzie, ktoś musiał włamać się do pokoju i ukraść zwój. Szukałem go cały poranek, ale nie znalazłem po nim śladu. Wszystkie szuflady były pootwierane, a co najlepsze, mój portfel nie zniknął, pieniądze też nie. Zupełnie tak, jakby ktoś wiedział, że tutaj przyjdę i będę miał te wszystkie notatki. Jakby właśnie na nich mu zależało. – Westchnął ciężko, bo nie miał nawet pojęcia od czego teraz zacząć, w jaki sposób kontynuować swoją misję. Naprawdę miał ogromnego pecha.
- Bez tego zwoju nie wiem nawet czego i gdzie mam szukać. Przejrzałem go przed wyprawą tylko pobieżnie i pamiętam, że była mowa o jakiś gęstym lesie o bardzo chłodnym i wilgotnym klimacie. Mama mówiła, że rośnie tam wiele rzadkich ziół i żebym uważał, bo nie jest tam do końca bezpiecznie. – Powiedział Kakumie wszystko to, co udało mu się zapamiętać, ale niestety były to informacje szczątkowe. Jakaś jego część liczyła na to, że być może dziewczyna słyszała o tym miejscu… tylko że nawet taka nadzieja nie do końca rozwiązywała problem. Musieli przecież wiedzieć też jak wygląda ten cały leczniczy kwiatek, a jego rysunek znajdował się w zwoju.
- Jak wybiegłem z pokoju, to słyszałem też jak ludzie krzyczą coś o rabusiach. Mówili coś o tym, że nie zdążyli ich złapać, ale że ruszyli w kierunku granicy z Głębokimi Odnogami. Nie miałem pojęcia, gdzie to jest. Wpadłem w panikę i przybiegłem aż tutaj. – Przyznał się szczerze i bez bicia, mimo że wiedział, iż zachował się jak totalny dureń. Powinien zapytać przechodniów, w którą stronę iść, ale nie oszukujmy się – w stresie człowiekowi trudno było podejmować racjonalne decyzje.
- Pomożesz mi znaleźć zwój i te zioła dla taty? Zapłacę! Ale musisz mi pomóc… boję się, że bez nich mama nie da rady go wyleczyć. Proszę… – Rzucił na koniec błagalnym tonem, proponując również Kakumie swego rodzaju nagrodę. Pieniądze nie grały dla niego teraz żadnej roli, liczyło się przecież coś więcej – zdrowie jego ukochanego ojca.

[Kakuma]

- Miło mi Kakuma - odparłam jak tylko chłopaka się przedstawił, a następnie zaczęłam słuchać historii Hayato. Przysłuchiwałam się uważnie temu co chłopak mi opowiadał, szczególnie, że w pewnym stopniu gdy powiedział o swoim pochodzeniu pomyślałam o nim jako o kimś bliższym niż wszyscy ostatnio spotykani tu ludzie. Wręcz poczułam potrzebę pomocy mu choć nie wiedziałam jeszcze wtedy jak istotna jest to kwestia.
Gdy tylko skończył swoją opowieść spojrzałam na niego wzrokiem a'la starsza siostra za to że nie zrobił tego o co prosiła go mama. Założyłam ręce przed sobą i skinęłam głową.
- Jak mogłeś zostawić coś tak ważnego bez nadzoru?! Hayato to naprawdę ważna sprawa...ehhhh, wy wszyscy macie jakieś problemy z wyobraźnią. Dobrze pomyślmy, ruszył w stronę Głębokich Odnóg? To w takim razie na zachód stąd więc musimy ruszyć w stronę słońca. Pośpieszmy się to może uda się jeszcze dogonić tego złodziejaszka. Nic nie obiecuje ale postaram się Ci pomóc. Chodź nie marnujmy czasu. - właściwie już wypowiadając pierwsze słowa bezwiednie ruszyłam w stronę zachodzącego słońca. Wiedziałam, że nie jest to najmądrzejszy pomysł na świecie ale nie mogłam pozwolić by ktoś od tak umarł. Zwłaszcza ktoś z moich stron, miarowo z każdym krokiem przyśpieszałam tempa bo miałam zbyt mało informacji i obawiałam się że moglibyśmy nie dogonić tego kto ukradł ten zwój. Choć też zastanawiało mnie kto i dlaczego? Ktoś musiał wiedzieć, że Hayato ma taki zwój przy sobie to nie wygląda na przypadek.
- Hayato, powiedz mi kto wiedział, że masz taki zwój i mógłby chcieć go dla siebie? Przychodzi ci ktoś na myśl? To ważne więc się skup, nie mamy opisu sprawcy, a nie możemy marnować czasu na ewentualne sprawdzanie każdego po drodze. - zaczęłam wypytywać chłopaka nie tracąc czasu. Zastanawiało mnie też jakim cudem jego ojciec zatruł się jakąś trucizną, czyżby jego ojciec był shinobi? Nie miałam pewności i niestety póki co nie miałam też czasu na pytanie o takie rzeczy, mieliśmy prawdziwy wyścig z czasem. Niestety najgorsze było to że nie miałam nawet pewności ile czasu nam zostało.
- Ewentualnie czy ktoś podejrzany tam gdzie się zatrzymałeś mógł się dowiedzieć o tym zwoju bądź się nim zainteresował? - pytałam dalej właściwie praktycznie biegnąc. Jednocześnie próbowałam sobie skojarzyć miejsce gdzieś tu w okolicach które pasowało by opisowi chłopaka.
Swoją drogą nawet nie zauważyłam jak bardzo przejęłam się tą sprawą. Było to zabawne w pewnym senie martwić się o cudzą rodzinę wcześniej uciekając od własnej. Po za tym chyba naprawdę potrzebowałam kogoś o kogo można się chociaż chwilę pomartwić, a to już chyba zaawansowane stadium samotności.

[Kaito]

Misja rangi D dla Kakumy
5/15
- Ładne imię. – Chłopak zdołał mruknąć gdzieś pomiędzy wierszami, a na jego twarzy pojawił się chyba nawet delikatny uśmiech. Być może kojarzył osobę o podobnym imieniu, może po prostu mu się spodobało, a może cieszył się z tego, że ktokolwiek chce mu pomóc i rzeczywiście przejął się jego problemami? Tak czy siak Hayato z pewnością był Kakumie dozgonnie wdzięczny. Na razie nie mógł jeszcze wiedzieć jak potoczą się ich losy, ale sama chęć wsparcia go w trudnych chwilach była już czymś naprawdę kojącym i podnoszącym młodzieńca na duchu. Nawet mimo tego niezbyt przychylnego tonu, którego dziewczyna użyła, jakby wczuwając się w rolę jego starszej siostry.
- Myślałem, że jest bezpieczny. W końcu spałem obok. Musiałem mieć naprawdę mocny sen, że nie zauważyłem jak ktoś wszedł do środka. – Odpowiedział przepraszającym tonem, chociaż to nie Kakumę powinien za tę nieostrożność przepraszać. Na szczęście kunoichi także nie zamierzała się nad nim pastwić, nie widząc w tym najwyraźniej większego celu. Trafnie zauważyła, że nie mieli zbyt wiele czasu i od razu przeszła do działania.
- Dziękuję, naprawdę dziękuję. – Szesnastolatek wydukał jeszcze, a następnie przyśpieszył kroku, starając się dotrzymać tempa Kakumie. Nie było to takie proste, miała formę o wiele lepszą od niego, ale jednak adrenalina pozwalała zdziałać cuda, a Hayato znalazł w sobie pokłady siły, o istnieniu których nie miał zielonego pojęcia.
- Nie mam pojęcia, kto mógł go ukraść. Nikomu nie… – Zatrzymał się w połowie odpowiedzi, ponieważ przypomniał sobie jak poprzedniego dnia rozmawiał z jakimś mężczyzną w karczmie. Przeglądał wtedy zwój od mamy, zajadając smaczną kolację, ale nie zdawał sobie sprawy z tego, że zachował się tak nierozważnie!
- Przypomniałem sobie o czymś. Jednak otworzyłem zwój nie tylko przed wyprawą, ale jeszcze raz w knajpie, kiedy jadłem wczoraj kolację. Nikomu nie mówiłem, co jest w środku, ale jednego mężczyznę zapytałem o ten las. Pamiętam, że nie mogłem odnaleźć w zwoju żadnych wskazówek poza tym, co powiedziałem Tobie. Przepraszam, kompletnie o tym zapomniałem, bo za chwilę go zwinąłem i schowałem do torby! – Przedstawił dokładnie przebieg wczorajszego wieczoru. Naprawdę o tym nie pamiętał, ostatecznie przejrzał tylko kilka obrazków przedstawiających jakieś dziwne zioła, bo i tak nie mógł przebrnąć przez te wszystkie notatki, ani odnaleźć tego, czego dokładnie szukał. Miał dokładniej przeczytać instrukcje od mamy następnego ranka, ale wtedy było już za późno.
- Ostatecznie ten mężczyzna powiedział mi, że nie jest pewien, bo nie jest stąd, ale potem słyszałem jak rozmawiał... chyba ze swoim kolegą i wspominał o jakimś… mrocznym lesie? Albo ciemnym lesie? Nie, nie! To chyba miało coś wspólnego ze snami. Sennym lesie? Ale nie jestem pewien… brzmiało to dla mnie strasznie głupio. Jest coś takiego w pobliżu Głębokich Odnóg? - Zapytał dopiero, kiedy zakończył swój wywód. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że nie dość, że jest totalnym idiotą, to jeszcze taką gapą. Jak mógł w ogóle przeglądać tak ważne notatki w obecności innych? No i jak mógł zapomnieć o tym, że rozmawiał z kimś o tym lesie? Z drugiej strony… po wczorajszej podróży był naprawdę zmęczony i wydawało się, że wspomnienia zaczynają dopiero do niego wracać, z niemałym opóźnieniem.

[Kakuma]

Kierowaliśmy się nieprzerwanie w stronę Głębokich Odnóg, a ja słuchałam uważnie co chłopak ma do powiedzenia. Z początku wydawało mi się, że nic z tego specjalnie nie będzie gdy raptem ten sobie przypomniał o bardzo ważnej kwestii. Nie zmieniając wcześniej obranego kierunku odwróciłam głowę w jego stronę. Faceci to chyba coś w genach mają, że najinteligentniejsi to oni nie są ehhhh... przebiegłam nie myśl gdy kątem oka spoglądałam na niego.
- Śniący Las, na granicy z Głębokimi Odnogami pasuje idealnie. Kiedyś słyszałam jak ktoś w karczmie mówił o tym miejscu.
Ponoć nie jest to najprzyjemniejsze miejsce ale cenne zioła na sto procent idzie tam znaleźć. Tylko jest jeden problem, ten las jest nawiedzony, a kto tam raz wejdzie już nigdy nie wraca...żartowałam z tym ostatnim. Chodź musimy znaleźć tego twojego kolegę zanim nam się schowa w tym lesie bo znalezienie go będzie bardzo trudne. - żałowałam w tym momencie że nie znam żadnej techniki żeby poruszać się szybciej no ale cóż musiałam po prostu narzucić odpowiednie tempo.
Właściwie to wiedziałam praktycznie wszystko co było mi potrzebne za wyjątkiem jednej kwestii, a że drogi mieliśmy kawałek postanowiłam wypytać o wszystko.
- Mam nadzieję, że poznasz tego faceta jak go spotkamy gdzieś po drodze prawda? - choć zadałam te pytanie to tonem wyraźnie zasugerowałam, że odpowiedź może być tylko twierdząca - Mamy jeszcze kawałek drogi to skoro ci pomagam może opowiedział byś mi coś więcej o tej całej sprawie. Bo nie ukrywam, że zastanawia mnie to jakim cudem twój ojciec zatruł się jakąś trucizną na którą antidotum rośnie aż tutaj. Ludzie zazwyczaj nie zatruwają się od tak, od tak to można złapać przeziębienie...
Choć zaczęłam ten temat nie liczyłam na zbyt wylewną opowieść bo w końcu czemu miałby o tym mówić, no aczkolwiek zawsze warto spróbować dowiedzieć się czegoś więcej o swoim pracodawcy. Po za tym chciałam odwrócić myśli od faktu, że będę musiała udać się do tego miejsca o tak późnej porze. Bo choć faktycznie z tym że las jest nawiedzony żartowałam to jednak w Shigashi no Kibu nie słyszałam zbyt kolorowych opinii o tym miejscu.

[Kaito]

Misja rangi D dla Kakumy
7/15
Trudno powiedzieć czy to wszyscy mężczyźni byli tak nierozgarnięci, ale nie dało się ukryć, że Hayato zachował się nad wyraz nieostrożnie. Chłopak zresztą sam zdał sobie z tego sprawę, kiedy opowiadał Kakumie, co takie wydarzyło się wczorajszego wieczora. Na usprawiedliwienie można było jednak powiedzieć, że była to jego pierwsza samodzielna podróż poza granice niewielkiej wioski w Samotnych Wydmach, ponadto nie był shinobim. Być może mama oczekiwała od niego zbyt wiele, ale najwyraźniej nikomu innemu nie ufała na tyle, by pozwolić sobie na ryzyko. Ostatecznie postanowiła zaufać własnemu synowi, a czy słusznie? To się jeszcze okaże…
- Pewny nie jestem, ale to może być ten Śniący Las. Obyśmy się nie mylili… nie darowałbym sobie tego błędu. – Wtrącił swoje przemyślenia jeszcze w trakcie wypowiedzi młodej kunoichi. Kiedy jednak ta wspomniała o tym, że las jest nawiedzony, aż na samą myśl o jakichś duchach, czy innych stworach, aż się wzdrygnął.
- Musisz mnie tak straszyć? – Westchnął ciężko i dopiero po chwili odetchnął z ulgą. Czyli nie powinni napotkać na swojej drodze żadnych duchów… mogły za to pojawić się inne komplikacje. Jeżeli mieli rację i to ci mężczyźni z baru ukradli zwój jego matki, to czy mogli czuć się bezpiecznie? Co, jeśli byli o wiele silniejsi od Kakumy? Hayato był naprawdę przerażony, poza tym czuł się winny, że wciągnął w swoją misję bogu ducha winną dziewczyną… wiedział jednak, że musi zdobyć te zioła. Dlatego też, kiedy jego towarzyszka nakazała podkręcić tempo, przyśpieszył kroku i nie baczył na coraz bardziej zmęczony organizm.
- Tego, którego pytałem o las na pewno. Z tym drugim może być problem, bo stał do mnie tyłem, ale postaram się tym razem niczego nie zepsuć. – Przyznał szczerze, bo nie mógł powiedzieć w stu procentach, że uda mu się zidentyfikować obie postaci. Nie chciał się jednak także przesadnie biczować za wczorajszą nieostrożność. To co się stało, już się nie odstanie. Teraz miał za to szansę wszystko naprawić.
Kiedy dziewczyna zapytała go o to w jaki sposób jego ojciec zatruł się jakimś dziwnym specyfikiem, sam musiał się chwilę zastanowić. Nie znał do końca szczegółów sprawy, choć rodzice wspominali pobieżnie o potencjalnych przyczynach.
- Mój ojciec jest shinobim, chociaż można powiedzieć, że na emeryturze. Nieraz zdarza mu się jednak pomóc w jakichś misjach, jeżeli któryś z przyjaciół go poprosi. Teraz uczestniczył właśnie w jednej z takich wypraw. Nie znam dokładnie szczegółów, ale z kimś walczyli, a przeciwnik zranił mojego tatę. Już kiedy wracał, czuł się nie najlepiej, ale dopiero w naszej osadzie mama stwierdziła, że ostrze broni musiało być zatrute i zidentyfikowała truciznę. Ale przepraszam… jej nazwy z pewnością sobie nie przypomnę, bo kompletnie się na tym nie znam. Na co dzień pracuję na farmie, wcale nie chciałem iść w ślady ojca. – Opowiedział jej całą historię najlepiej jak potrafił, bo nie orientował się w tym całym, naszpikowanym niebezpieczeństwami świecie ninja. Ich osada była niewielka, położona na uboczu i raczej można było tam wieść spokojne życie, a Hayato postanowił z takiej sposobności skorzystać.
Droga, choć długa i męcząca, nawet się nie dłużyła. Wydawało się, że obojgu młodym ludziom rozmawiało się całkiem dobrze. Wreszcie musieli jednak przerwać pogawędki. Kiedy bowiem dotarli na skraj Śniącego Lasu, usłyszeli przeraźliwe jęki dobiegające z głębi zarośli. Czyżby las naprawdę był nawiedzony? A może jednak warto było zorientować się w sytuacji i odnaleźć źródło tajemniczych dźwięków?

zt., piszemy dalej tutaj -> Śniący Las

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO #2 rangi D
"You will rule the world"
9/15





So everything depends on you,
you will rule the world


Itaranai hodo mune ga uzukidashite yoru no mado wo koji akeru...

Słodka, delikatna, subtelna muzyka sączy się w umysł, przenika duszę, wprawia ciało w stan dreszczy, kiedy wchodzisz do posiadłości, zostawiając na zewnątrz dziadka rozmawiającego z jakimiś bogaczami w świetle wielobarwnych lampionów pod biało-czarnymi ścianami, głosy służby ogarniającej środki transportu swoich panów i ciepławą, duszącą noc. Kimono, które tak kunsztownie nałożyła na ciebie służąca, jest jak więzy, jak sznur pętający dłonie i kostki, sprawia, że czujesz się w nim sztywny - jak nie ty. Głosy. Głosy. Kroki. Raz szybkie, raz wolne, tup-tup-tup, jak w jakimś melodyjnym metrum, tak do taktu, tak do taktu...! Wszystko musi się zgadzać, chodzić jak w zegarku w tej śmiertelnej pułapce, a może to tylko niewinne przyjęcie? Zwykła zabawa dla bogaczy urządzona za krwawicę zwykłych obywateli, z pieniędzy wydartych ostatniej żebraczce?
Oślepiające wręcz światło dnia. Dlaczego przypomniała ci się ta cholerna, mała ćma, która spłonęła w twoim własnym pokoju.
Puste, zduszone słowa pełne sztuczności. Są takie niezobowiązujące. Takie...naturalne. Tyle, że nie.
W pewnej chwili dołącza do ciebie dziadek - jest czymś podekscytowany i szczęśliwy. Towarzyszy mu mężczyzna odziany w jasne kolory - biel i czerń, z długimi, czarnymi włosami zaczesanymi w kitkę. Podobny do kogoś? Może. Raczej nie. Tak, czy inaczej, jest zimny i spokojny, a jego zachowanie wyraźnie nie pasuje do reszty gości, głośnych i radosnych, cieszących się z powodu zamążpójścia panienki Airy.

WYGLĄD FACETA:

Zza jego nogi wyłania się mała, jasnowłosa dziewczynka o oczach przypominających jadeit, pełnych gniewu, który zmienia się na twój widok w zadowolenie - tak, jakby jej kaprys został w jakiś sposób spełniony i mogła się uspokoić. Mężczyzna kiwa głową, potwierdzając jakiś niedopowiedziany fakt. Jest do granic fachowy, praktyczny, rzeczywisty, tu i teraz.

WYGLĄD DZIEWCZYNKI:

-To twój nowy kompan, Azumi-stwierdza obojętnie. -Idź się z nim pobawić. Ja i jego dziadek podpiszemy teraz umowę.

Azumi odchrząkuje, po czym otrzepuje kimono i patrzy na ciebie wyniośle, z dumą i godnością. Tak mogłaby patrzeć na ciebie cesarzowa lub inna władczyni, gdyby oczywiście jakikolwiek władca tego świata miał żonę. Wyciąga do ciebie małą, wypielęgnowaną jak u dorosłej, zadbaną dłoń. Prycha z pogardą, widząc twoje zdziwienie. Czego ona, ONA, Azumi, miałaby się po tobie spodziewać? Zachowujesz się jak każdy plugawy, zasrany wsiok - nie zna dokładnego znaczenia słowa "zasrany", ale zasłyszała je od służących, więc musi być naprawdę fajne. Nie to, co to całe grzeczne pierdu-pierdu rodziców i niani.

-Podaj nam dłoń i zachowuj się z godnością-rozkazuje władczo. -Pójdziesz z nami do ogrodu. Życzymy sobie ujrzeć księżyc. Nie, nie przejmuj się tym, po prostu idź, kiedy taka jest NASZA wola.

Słowo "nasza" akcentuje bardzo wyraźnie - i wcale nie masz wrażenia, że nie chodzi tu tylko o nią i o nieznajomego, który musi być jej ojcem lub starszym bratem, owym panem Takaoka...

[Yami]

Podróż odbyła się bez większych ku memu szczęściu komplikacji. Brak jakichkolwiek nieprzyjemnych niespodzianek nieznanego pochodzenia ani nieprzyjemnych docinek ze strony dziadka, który widocznie uznał dalsze suszenie mi głowy za zbyteczne. Prawdopodobnie zmęczył się paplaniną, jak to na starego przystało, bądź zwyczajnie nie miał już po tych wszystkich obelgach pomysłu na kolejne. Nie zdziwiłbym się jednak gdyby rozpoczął gadkę od samego początku. Nie dałem mu jednak ku temu pretekstu gdyż posłusznie kroczyłem przy jego boku. Mimo, że jestem leniwy, nie znaczy że od razu jestem głupi. Wiedziałem, że mieszanie się w dalsze rozmowy przybliżą mnie jedynie do upadku i większego przymusu, ze strony starszyzny. W sumie jedynym powodem, dzięki któremu mogłem odpoczywać w domu był natłok problemów, które dziadek z ojcem musieli rozwiązywać dlatego nie mieli na nas zbyt dużo czasu, szczególnie ostatnimi czasy. W chwili gdy zmniejsza się liczba obowiązków, zwiększa się ciężar mych kajdan.
Dotarliśmy w ciszy do posiadłości, w której odbywało się wesele. Szybko nasza dwójka została otoczona przez kilka osób, które witały dziadka, a krótkimi spojrzeniami spoglądali w moją stronę. Zmusiłem się do uśmiechu. Równie szybko jak grupka osób do nas przylgnęła tak szybko dziadek pogonił mnie z powstającego kręgu. Udałem się więc w jedyne możliwe miejsce a mianowicie do środka, gdzie ugościła mnie przyjemna muzyka, oraz mniej przyjemny gwar biegających ludzi. Westchnąłem cicho. Zbliżyłem się do jednego ze słupów podtrzymujących sklepienie i oparłem się plecami o niego. Wzrokiem wędrowałem po zastawionych bogato stołach, bądź jeszcze zapełniających się. Przepych aż kuł po oczach. Wolałem jednak swoje drzewko w lesie i wygodną, pachnącą trawę, niźli duszne pomieszczenie i drapiące oczy i przełyk perfumy, które można było wyczuć od niektórych Pań.
Oczekiwałem na przybycie dziadka, który pojawił się po kilkunastu minutach. Wyraźnie rozmowy o interesach trochę się przeciągnęły. Towarzyszył mu pewien jegomość. Wyglądał na wysoko postawionego. Rysy szlachetne, a auro go otaczająca przynosiła na myśl osobę z wyższych sfer. Nie sądziłem jednak, że ktoś taki pojawiłby się na weselu kogoś z kręgów kupieckich. Choć kto wie, sam niby pochodzę z wyższej kasty społecznej, a nie przeszkadza mi rozmowa z kimś z niższych sfer o ile mówi z sensem.
Tuż obok dostrzegłem drobną osóbkę, która prawdopodobnie była siostrą bądź nawet córką jegomościa. Widząc zmieniającą się minę poczułem dziwne ukłucie w sercu, coś mi mówiło, że to spotkanie będzie przychodziło do mnie w najczarniejszych koszmarach.
Słowa, które wpadły do moich uszu pojąłem w mig. Ukłoniłem się przed mężem a następnie przyklęknąłem aby zrównać się linią wzroku z dziewczynką. Na mojej twarzy zawitał uśmiech.
- Witaj. Jestem Yumichika Yami, możesz mówić mi Yami. - nie chodziło tutaj o jakąś zażyłość, zwyczajniej czułem się jakby rozmowa była referowana do mnie, nie zaś do członka rodu. Wiązało się to częściowo z przekonaniem, że o danej osobie nie decyduje pochodzenie a on sam. Poza tym dziadek wolałby abym nikomu nie mówił, że jestem synem jego syna.
Chwilę później dostałem mokrą szmatą w twarz. Wypowiadane przez młodą osóbkę słowa powodowały pojawianie się na mojej twarzy kolejnych pulsujących żyłek. Udawało mi się jednak zachować uśmiech. Skierowałem swoją głowę w kierunku dziadka goszcząc go wymownym spojrzeniem, które z pewnością dało mu do zrozumienia, że nie byłem zachwycony zachowaniem bachora.
Najgorsze w tym wszystkim był fakt, który zmuszał mnie do postąpienia wedle jej woli. Przynajmniej teraz. Przynajmniej do momentu, kiedy nie będzie na widoku dziadka.
- Pozwól zatem - Odparłem podnosząc się na nogach. Wyciągnąłem dłoń w kierunku młodej damy tak jak sobie tego zażyczyła- Jak mam zwracać się do panienki?
Taaaa. Zaplanowana akcja skrytobójcza. Dziadek zlecił zabójstwo mojego spokoju...