"Park" w centrum osady

[Chuichi]

Misja rangi D dla Kazumi - post 7 z 15
~Szmatuszka~ Murai był tak naprawdę wychowywany na porządnego mężczyznę, który miał łamać kobiece serca poprzez przytulanie i bycie nadmiernie słodkim. Tak słodkim, że przyprawiało to o dreszcze i wymioty. Na razie jednak się mazgaił, więc jeszcze długa droga przed nim, ale być może kiedyś dopnie swego. A sama szmatuszka mogła mieć dla dzieciaka wielką wartość emocjonalną lub był po prostu do niej przywiązany. Zresztą kto chciałby wydawać pieniądze tylko dlatego, że jakiś inny człowiek przywłaszczył sobie cudzą rzecz? Na pewno nie taki przyszły bohater, jak Murai! On wolał wynająć kobietę, żeby odzyskała jego własność. A właściwie to poprosić ją o pomoc, bo płacić będzie pewnie matka, czyli standard.
No, Yoshimitsu mógłby być uroczym dzieckiem, ale był rudy. To już samo w sobie załatwiało wszelkie ewentualności i gdybania. Rudzi nie mają przyjaciół, rudzi nie mają braci, rudzi nie mają rodziny, rudzi nie mają dusz. Taki rudy, to by się nawet na nic Jashinowi nie przydał, więc jego wartość malała drastycznie. Być może dlatego też próbował pokazać jaki to on nie jest ważny i jak to on bardzo panuje nad sytuacją. Kazumi zdawała się jednak tego nie widzieć i podeszła do niego jak do kogoś równego sobie. Do wielkiego Yoshimitsu-sama! Zupełnie tak, jakby był tylko dzieciakiem, który udaje ważnego i silnego. Oj, ktoś tutaj naprawdę nie zna swojego miejsca. Rudzielec spojrzał spod byka na przybyszkę, przy której boku zauważył Muraia. Jego niezwykły intelekt od razu zaskoczył, a trybiki w jego głowie momentalnie się zazębiły. Ktoś tutaj przyprowadził sobie ochroniarza, który miał załatwić go jednym ruchem. A niedoczekanie! Może i Yoshimitsu był rudy, ale posiadał niezwykle rozwiniętą psychikę. Był znany z tego, że kończył walki zanim te jeszcze jakkolwiek się zaczynały. Jego przebiegłość i niezwykłe umiejętności były wystarczające aby położyć na łopatki najbardziej wymyślnych i silnych przeciwników. Teraz miał sobie niby nie poradzić z Kazumi? Niedoczekanie!
- Nie mogę. Koniec rozmowy. Do widzenia. - odpowiedział niezwykle poważnym i władczym tonem, po czym wziął w ręce nieswoją szmatuszkę i ruszył przed siebie, czyli jak najdalej od Kazumi. Dziewczynka przy jego boku zachichotała tylko lekko i niemal natychmiast zrównała z nim swój krok. Co teraz? Okazało się, że Yoshimitsu tak naprawdę jest niezwykłym strategiem, którego psychika pozwalała na naprawdę dużo. Teraz ukazała się ona w niezwykłej asertywności rudzielca, która nie uległa groźbie Kazumi, jednocześnie wywołując nową falę płaczu u Muraia. Najwyraźniej hart ducha osiłka, który zabrał szmatuszkę był dla mazgaja zbyt niesamowity i ten po prostu musiał się pod nim ugiąć. Jednakże czy ten niezwykły pokaz wpłynie jakoś na Jashinistkę? W tym momencie przegrywała starcie!

[Sarutobi Kazumi]

Kto zapłaci za całą akcję? A co za różnica? Z pewnością znajdzie się ktoś wystarczająco zainteresowany życiem swojego dziecka, by zapłacić Kazumi za fatygę. A jeśli nie, to i tak w dużym mieście moga kogoś zainteresować narządy w dobrym stanie za pół darmo, huh. W tak młodym wieku wszystko powinno funkcjonować jak trzeba, więc jeśli rodzice nie zapłacą... Albo zabrać dzieciaka do świątyni i świat nawet nie odczuje straty, a Jashin z pewnością doceni gest. Ale najpierw trzeba wykonać te niezwykle trudne zadanie i odebrać Yoshimitsu własność Muraia, a to wcale nie miało być takie łatwe, na jakie wyglądało.
Duet przestępców okazał się trudnym przeciwnikiem - wcale nie zamierzali oddawać szmatuszki po dobroci. Zero kultury w w tym młodym pokoleniu, eh. Gdzie są rodzice całej trójki? Wilki ich zjadły? Albo seryjni mordercy i śliskie kamienie, równie zabójcze i prawdodpobne. Nie zmieniało to jednak faktu, że uporać się z nimi wszystkimi musiała właśnie ona - jedna przeciwko trójce szczyli. Walnąć każdego porządnie, zabrać co cenne i zostawić na pastwę sokołów latających po niebie. Dzielni posłańcy musieli coś jeść, ne? Staruszki dokarmiają piękne kobiety ukryte pod postacią kotów, ale takim kurierem to się już nikt nie przejmie. A pani sokołowa od wielu miesięcy czeka na znak życia od męża. Swoją drogą, ciężko byłoby odejść z parku z trzema sercami, ne? Rzucają się strasznie w oczy, zwłaszcza gdy znajdzie się ktoś tak czujny jak Murai, albo równie pewny siebie i swojego spojrzenia jak Yoshimitsu. A gdyby tak schować je w stalowych prętach? Nie potłukłby się, a gęste opakowanie ochroniłoby przed wzrokiem strażników.
Istniał też inny wariant, równie trudny do wykonania, ale może nawet bardziej wart uwagi... Gdyby tak nieco podrasować Muraia? Nauczyć go kilku sztuczek, pokazać parę technik... Wpomować chakrę w jego sflaczałe mięśnie! Niech stanie się maszyną do zabjiania, a nie tchórzem stojącym za kobietą. Ale gdyby tak wzmonić tego płaczka, to zaraz pojawiłaby się cała kolejka ulicznych szwendaczy chętnych takiej siły, ne? A do tego nie można dopusić! Każdy musi ćwiczyć, w trudzie rodzić swoją siłę, coraz szybciej kraść ludziom sakiewki i coraz lepiej znosić ciosy tulipanem, ne? Święte słowa... A gdyby tak obłożyć ludzi lawą? Może to by im pomogło wyrobić rzeźbę? Dość szkieletowata, ale jednak.
Yoshi odmówił. Tak po prostu stwierdził, że nie zgodzi się na uprzejmą prośbę Kazumi. Taki bezczelny mały gnojek. Ale zrobił to z niezwykłą wręcz klasą. Może to dlatego ów dobre dziewczę z nim trzymało? Nie stracisz szmatuszki, jeśli innym odbierają szmatuszki, heh. Kolejne prośby i groźby zostałyby pewnie również zbyte przez niezwykłą siłę woli rudzielca. Dlatego zamiast bawić się w podchody szarooka podbiegła do odchodzącej dwójki i zaserwowała parze silne ciosy w tył głowy. Otwartymi dłońmi, pięście byłby przesadą. A tak może się gówniarze opamiętają i oddadzą Muraiowi zabawkę. Jeśli spróbują uciekać... Podcięcie nóg? Ewentualnie powalenie Yoshiego swoim ciałem - wszak to on dzierżył szmatuszkę. Gdyby jednak okazali się za szybcy... Kunai w nogę całkiem nieźle działał jako niszczyciel sportowych karier, huh. Po jednym w każdą nogę, co razem daje cztery sztuki miotanych ostrzy. Kunaie oczywiście z obu kabur, ręce Kazumi miała dwie, ne?

• Siła 10
  Wytrzymałość 32
  Szybkość 20 | 30
  Percepcja 20 | 30
  Psychika 1
  Konsekwencja 9

• Kabura na prawym udzie [17,5/20]
  • Shuriken x10 = 10
  • Kunai x5 = 7,5
  Kabura na lewym udzie [17,5/20]
  • Fūma Shuriken x1 = 5
  • Shuriken x5 = 5
  • Kunai x5 = 7,5

[Chuichi]

Misja rangi D dla Kazumi - post 9 z 15
~Szmatuszka~ Pod warunkiem, że Murai ma w środku jakieś narządy! Nigdy nie wiadomo czy nie jest czasem jakąś abominacją, która chodzi po świecie tylko dzięki magicznym niciom, teoretycznemu mózgowi i gałkach ocznych. Wszystko mogło się wydarzyć, a Kazumi być może byłaby świadkiem istnego cudu, gdyby tylko otworzyła brzuch dzieciaka poszukującego szmatuszki. Tak się jednak nie stanie, albowiem za pomoc miał kto zapłacić. Kwestią było tylko znalezienie tej osoby, ale o to też nie należy się martwić. Murai w końcu ma wiele kobiet, które przytulał, więc jedna z nich na pewno pomoże w odnalezieniu chodzącej skarbonki i zrobi to niezwykle efektywnie, a przy tym także efektownie.
Rodzice nie będą zajmowali się swoimi pociechami cały dzień. W końcu mają też ważniejsze sprawy i obowiązki na głowie, np.: sprzątanie domu. To nie było takie hop siup, jakby mogło się wydawać! Niezwykłej rzeszy ludzi sprawiało wiele kłopotów i problemów, albowiem zabierało nieziemskie ilości czasu. Który normalny człowiek zabierałby się za sprzątanie swojego domostwa, skoro trzeba poświęcić na to aż dwie godziny?! Niestety znajdowali się i tacy, którzy robili to dla przyjemności, ale świat widział znacznie więcej osób, którzy byli do tego zmuszeni. Wiem, wiem, brzmi to jak katorga i tortury wymyślone przez same demony, ale takie ciężkie życie spotyka osoby mijane na ulicy, a my nic z tym nie robimy. Reagujmy, pomagajmy, wspierajmy!
Wracając jednak do niewychowanej parki, Kazumi miała całkiem ciekawy pomysł na ich zneutralizowanie. Pomijając oczywiście wbijanie kunaiów w ciało, bo to mogłoby się źle skończyć. Dziewczynka jeszcze by umarła, a Yoshimitsu przez to włączył swoją wewnętrzną, skrywaną siłę i jeszcze przez swoją chwilową rozpacz sprowadził do osady prawdziwego demona, ukrytego pod tajemniczą pieczęcią. Lepiej było nie ryzykować, nie? Właśnie dlatego cios w głowę prawie wszystko załatwił. Dziewczynka niemal natychmiast się rozpłakała, a wraz z nią zrobił to sam Yoshimitsu. To jednak nie był koniec samej walki, bo rudzielec miał zamiar wykonać swój najpotężniejszy atak, który załatwił już niejednego przeciwnika. Jego noga, w założeniu, miała uderzyć w piszczel Kazumi i tym samym prawie ją zabić, ale zanim Yoshi w ogóle zdążył drgnąć do akcji wkroczył Murai. Zwęszył okazję i wyłonił się zza swojej obrończyni zadając najsłabszy, najbardziej nieudany, ale za to zadziwiająco celny cios otwartą dłonią. Tak, proszę państwa. Ten męski dzieciak nie umiał się nawet bić, pomimo swojego przechwalania się na podwórku, więc za ciosem może nie stała jakaś siła, ale za to stał element zaskoczenia. I tak Yoshimitsu stanął jak wryty, wpatrując się w przestrzeń znajdującą się przed nim. Być może się zawiesił, być może się załamał, ale na pewno nie spodziewał się, że taki malutki i mierny Murai wyprowadzi niespodziewany cios. Koniec końców efekt idealny.
- Haaa! Jestem najpotężniejszy! Dzisiaj szmatuszka, jutro sława, pieniądze i przytulanie kobiet. Może nawet znajdę jakąś na pustyni i zaakceptuję ją pomimo mojego kompletnego braku empatii. - dobra, Murai teraz widocznie bredził, bo tak bardzo był zadowolony z wygranej. Niemniej jednak zadanie zostało wykonane, bo chłopak odzyskał szmatuszkę. Tylko co z tego miała Kazumi? No właśnie nic, bo chłopaczek na tę chwilę chełpił się swoim pozornym zwycięstwem i zupełnie o niej zapomniał. To już sprawa dziewczyny, żeby delikatnie (lub nie) o sobie przypomnieć. Wszak oczekiwała od niego jakiejś zapłaty, czyż nie?

[Sarutobi Kazumi]

Ha! Poszło łatwiej, niż zakładała Kazumi. Nie tylko nie musiała sięgnąć po broń ostatecznę, to jest masę żelastwa leżącego spokojnie w jej kaburach. Mało tego! Murai przyczynił się do sukcesu zamiast tylko stać za nią i nie trząść się jak... No, jak Murai. Duet przestępców został pokonany, sparaliżowani wspaniałością posiadacza szmatuszki. Dzieciak bredził o kobietach, pustyni i wspaniałych szklarniach na wydmach budowanych. Mniejsza z tym, stan psychiczny chłopaka nie interesował szarookiej. Tak samo pokonana para stojąca naprzeciwko niej. Sprawa załatwiona, mogła więc udać się w swoją stronę, ne? Wolność była w tej chwili chyba największą zapłatą za jej udział.
- Zmykajcie do domów, dobrze? - powiedziała z uśmiechem do Yoshimitsu i jego uroczej partnerki. Jeśli będą szukać zemsty to mogą to zrobić w innym miejscu, ne? Umówić się na ubitą ziemię, stanąć jak równy z równym do pojedynku. Albo zaczaić się w ciemnej uliczce i zaatakować z dwóch stron używając rozbitych butelek i kamieni. Ale kolejne porachunki nie były już zmartwieniem kunoichi - podobnie jak to, kto ostatecznie pozostanie władcą szmatuszki i królem piaskownicy. Czy Murai (albo jego rodzice, opiekunowie czy kto tam się nim zajmuje) opłaci jej fatygę... Cóż, miłe by to było, ale dzieciak na bogatego nie wyglądał, więc tym razem Kazumi może obejść się bez zapłaty. Po prostu pójdzie w swoją drogę i tyle ją widzieli, heh.

[Chuichi]

Misja rangi D dla Kazumi - post 11 z 15
~Szmatuszka~ Pokonanie dwójki złoczyńców powinno odbić się echem po całej osadzie! Może nie jest to czyn porównywalny do bohaterskiego zatrzymania stada rozpędzonych, dzikich ogierów, ale przecież Kazumi z pewnością dzisiaj zaskarbiła sobie czyjąś przychylność i uznanie. Jeśli nie był to podziw u władz wioski, to na pewno był to szacunek uzyskany w oczach zebranych w parku dzieciaków. Niezłomna wojowniczka, krzewicielka wiary w Jashina, kobieta taran, prawdziwa zabójczyni, której imienia niestety nie znali, a która na pewno stanie się inspiracją dla wszystkich dziewczynek bawiących się jedynie lalkami. Swoją drogą, lalki zostaną pewnie teraz rzucone w kąt, a każda z nich zacznie trenować walkę zanbatou tylko po to, żeby wykosić wstrętną, męską część populacji tego świata.
A skoro o tej części mowa, to Yoshimitsu nadal nie mógł uwierzyć w to, co się właśnie stało. Albo dziewczęcy plaskacz Muraia uderzył w odpowiednie miejsce i odciął kontakt między mózgiem, a ciałem rudzielca. Wychodziło na jedno, bo to właśnie towarzyszka Yoshiego musiała teraz przejąć inicjatywę. Nie może przecież pozwolić na to, żeby jej przyszły mąż stracił twarz przez jakąś dziewuchę, która przyszła z obcego miejsca i wtrynia się w sprawy miejscowych. Inu, bo tak było jej na imię, być może była mała, ale za to niezwykle waleczna i uparta. Dla swojego rudzielca dałaby się nawet zabić i stworzyć ponownie, dzięki czemu dalej by z nim była, więc nikt nie mógł podważyć jej oddania.
- Kiedyś się odegramy, Ty... Ty... GŁUPIA! - rzuciła w jej kierunku i pokazała swój czerwoniutki język. Potem pozostało jej tylko pociągnąć rudzielca za rękaw i zrobić taktyczny odwrót. Może jej akcja nie odzwierciedlała do końca samego postanowienia, ale za to Kazumi na pewno mogła być pewna, że jeszcze w przyszłości kiedyś się ze sobą spotkają. Wtedy jednak nie skończy się na jednym uderzeniu w głowę. Oj nie, nie! Zresztą Inu była niewinna, a i tak oberwała, więc następnym razem musi oddać z nawiązką.
Niebezpieczeństwo zostało więc zażegnane, więc pozostało teraz tylko porozmawiać z Mu... Zaraz. GDZIE JEST MURAI?! Kunoichi niestety straciła go na moment z oczu, ale całe szczęście, że maluch nie oddalił się za bardzo. To chyba oznaczało, że nie zamierza uciekać, czyli zapłata nadal była całkiem realna. Tylko w głowie Jashinistki mogło pojawić się jedno pytanie: "dlaczego?". Wszystko za sprawą zachowania właściciela szmatuszki, który teraz klęczał przed jakąś koleżanką i dosłownie oddawał jej pokłony. Jego służalcza postawa wskazywała, że najwyraźniej czegoś od niej chciał. A kim była ta "ona"? Kilka lat starsza od Muraia dziewczyna o niebieskich włosach, która na dodatek była ubrana nietypowo. Wszystko za sprawą materiału pokrywającego jej plecy, który zazwyczaj widywało się na stołach. Tymczasem dziewczynka nosiła go niczym pelerynę albo skórę jakiegoś dzikiego zwierza, którego zabiła w imię zemsty. I nie zrobiła tego po łebkach. Nie złapała go w sidła czy coś równie banalnego. Pokonała go własnymi rękoma, zębami i dużymi palcami u stóp. Tak się z nim rozprawiła, skubana. Jednak nieznajoma miała jeszcze jeden as w rękawie, gdyby sam obrus na plecach nikogo nie zdziwił. W swojej lewej ręce trzymała bowiem wypchanego sokoła, którego pewnie dostała od rodziców, zanim zamordował ich krwiożerczy obrus robiący teraz za trofeum. I teraz Kazumi musiała zadać sobie ważne pytanie... Czy warto było ryzykować i podchodzić do tej dwójki?

[Sarutobi Kazumi]

Groźby pokonanych dziecięcych gangsterów niezbyt interesowały Kazumi. Jak zechcą się odegrać to niech próbują, każdy ma przecież wolną wolę, ne? Inna sprawa, że trzeba później przyjąć na klatę konsekwencje tych wyborów, ne? Ale zemsta rudzielców, o ile w ogóle spróbują, to odległa przyszłość, a tymczasem warto by było odebrać od Muraia choćby drobną sumę za trud, ne? No właśnie! Dlatego też, po krótkim poszukiwaniu chłopaka, i zaczęła się do niego zbliżać nie przejmując się towarzystwem niebieskowłosej. Czyżby Murai dobierał sobie znajomych po kolorze włosów? Czerwoni źli, niebiescy dobrzy?
Ubiór nieznajomej interesował szarooką równie mocno, co groźby dziewczynki zwanej Inu. Dla jinchuuriki mogła chodzić choćby w durszlaku na głowie i szukać ryżowych kulek uzdrawiających sokoły na pustyni - byleby nie prosiła panny Sarutobi o pomoc... Chwila! A jeśli chłopak specjalnie ściągnął ją tu ze sobą? Jeśli też będzie miała równie głupie zadanie i przyssie się do kunoichi jak pijawka albo inny wampir? Oj nie, sprytna Kazumi nie miała zamiaru tracić więcej czasu, więc zatrzymała się w drodze do chłopaka a potem ruszyła w odwrotnym kierunku. Jeśli dzieciak się ogarnie, zdąży ją dogonić i wynagrodzić - ale jeśli niebieskowłosa panna z ptakiem zbytnio zajęła jego uwagę... Trudno, znajdzie się inna okazja do zarobku.

z/t?

[Chuichi]

Misja rangi D dla Kazumi - post 13 z 15
~Szmatuszka~ Murai prosił o pomoc nieczęsto, ale w naprawdę ważnych przypadkach! Niech więc Kazumi nie oczekuje, że będzie ją prowadził teraz do każdej osoby w wiosce i prosił ją o przysługę za przysługą. Zresztą takich szmatuszek jak jego, to było naprawdę niewiele. Rzadko która była zrobiona z taką dbałością o materiały oraz szczegóły. Wspominałem już o tym, że Murai zawsze dokładnie analizuje otoczenie? No właśnie! Jashinistka chyba nie spodziewała się, że tym razem będzie inaczej. Być może i płaszczył się teraz przed dziewczyną z obrusem na plecach, ale mimo tego zdawał sobie sprawę z próby ucieczki jego wybawczyni, jego bohaterki i kobiety o złotym sercu. Nie zamierzał dać jej odejść z pustymi rękami, więc ruszył za nią razem ze swoją koleżanką, która najwyraźniej została przez niego przekonana.
- Nie, nie, nie! Pani nigdzie nie odchodzi, bo mam dla silnej Pani nagrodę! Muszę tylko odnaleźć mamy, ale proszę się nie obawiać. Właśnie dlatego przyprowadziłem tutaj moją przyjaciółkę o imieniu Reika. Ona wie wszystko i znajduje wszystkich! - wyjaśnił Kazumi, będąc przy tym gotowy do złapania jej za rękę/rękaw/cokolwiek, żeby tylko nie odeszła z miejsca. Najwyraźniej zapomniał już o groźbie wbicia kunaia w ciało, jeśli jeszcze raz się to powtórzy, ale cóż. Przejdźmy teraz do niebieskowłosej postaci, która pojawiła się w parku. Na razie nawet się nie odezwała, ale było wyraźnie widać, że intensywnie myśli. Tylko nad czym? I po co jej ten obrus na plecach? Po co nosi ze sobą wypchanego ptaka? Wszystko się wyjaśni!
- Mój sokole chmurnooki! Szukaj mamy Muraia wśród gór wysokich, szukaj jej wśród lasów mądrych i powróć do mnie! - krzyknęła nagle z wyczuwalnym podekscytowaniem i lekkim zadufaniem w głosie, po czym rzuciła na ziemię biednego, wypchanego sokoła, który na pewno nie zobaczy już ani gór, ani lasów. Mimo tego zdawało się, że Reika wyraźnie czeka na jego powrót. Ba! Nawet odwróciła się na pięcie i zaczęła rozglądać się w kierunku przeciwnym do tego, gdzie rzuciła truchło zwierzaka. Po jakichś pięciu, a może dziesięciu sekundach odwróciła się ponownie do swojego zwierzęcego towarzysza i podniosła go z ziemi.
- Mój sokół powiedział, że znajduje się po drugiej stronie parku jedząc onigiri. - poinformowała nietypowy duet i najwyraźniej oczekiwała na podziękowania. Murai zaniemówił! Przecież to jakieś czary. Ten sokół, który nie ruszył się nawet z miejsca, naprawdę znalazł jego matkę. Skąd Reika mogła wiedzieć, gdzie się znajduje? Kto jej mógł to wyjawić, skoro w ciągu tych kilku sekund dookoła nich nie było nikogo innego? Ten sokół musiał pewnie użyć chakry, zeby zobaczyć na drugi koniec parku. To cud! Murai aż uścisnął swoją koleżankę. No, prawie. Nachylił się i niby objął ją rękoma, ale tak naprawdę jego ciało nigdy nie dotknęło ciała Reiki. Ręce się nie zakleszczyły, a dziewczyna nie poczuła ciepła poskramiacza złodzieja szmatuszki. Za to Murai był cały czerwony. Wstydniś jeden.
- Niech Pani pójdzie ostatni raz za mną! Jak powiem o tym mamie, to wszystko Pani wynagrodzi! - nalegał Murai, mając nadzieję, że tym razem Kazumi jednak za nim pójdzie. W końcu nie prosił już o żadną przysługę, ani nie dawał jej kolejnego zadania. Chciał jej tylko wynagrodzić trud, jaki włożyła w dzisiejszy wyczyn. To zawsze lepsze, niż odejście stąd z pustymi rękoma i mętlikiem w głowie.

[Sarutobi Kazumi]

Dalsze wydarzenia z pewnością przejdą do legend, o ile tylko znjadzie się ktoś, kto przekaże je następnym pokoleniom. A że Kazumi nie miała zamiaru jeszcze żegnać się ze światem to raczej jeszcze za dziesiątki lat gdzieś na końcu świata brzmieć będzie historia o Muraiu poszukującym szmatuszki, bandycie Yoshim, nazwanym później czerwonym knurem... A może królem? No i sława Reiki i jej wszechwiedzącego sokoła, który, podobniej jak jego pani, mógł być w wielu miejscach naraz, nawet jeśli się tak naprawdę nie poruszył. Ale gdzie w tym wszystkm rola Jashinistki? Cóż, ktoś musiał przecież być naocznym świadkiem i na tym najlepiej niech poprzestanie, bo przyznanie się do kontaktu z tak liczną grupą... Ciekawych indywidiów może źle posłużyć psychice nawet najbardziej zdrowych na umyśle, huh.
Tak więc Kazumi grzecznie poczekała - wszak zarobek zawsze się przyda - i z niemym podziwem obserwowała powietrzne manewry niezwykłego ptaka. Posłaniec Jashina wyglądałby nieco bardziej kościście, ale pewnie w sztywności sokół Reiki nie ustępował mu na krok. Dzięki niebieskowłosej poznali miejsce spoczynku (nie wiecznego na szczęście) mamy Muraia, która zamiast zajmować się synem, wolała zajadać się onigiri. Ciekawe, czy smakołyki ściągną w okolice Chuichiego? Nie żeby szarookiej brakowało towarzystwa grubaska, ale w tej chwili stężenie dziwności w powietrzu i tak było za wysokie. Ale skoro już wiadomo, gdzie się podziewa rodzicielka to można do niej pośpieszyć, ne? Najlepiej z Muraiem, bo domaganie się pieniędzy przez nieznajomą może zostać nienajlepiej przyjęte, a nawet grozić spotkaniem ze straża.
- To jak, idziemy? - rzuciła do Muraia. Na miejscu wyjaśni już jego mamie całą sytuację, chyba, że chłopak ją uprzedzi. Reice podziękowała ukłonem i przestała sobie zaprzątać głowę wariatką.

[Chuichi]

Misja rangi D dla Kazumi - post 15 z 15
~Szmatuszka~ Jashinistka była najlepszym, bo wiecznie chodzącym, pamiętniczkiem, który rejestrował te wszystkie wydarzenia i w przyszłości będzie opowiadał o nich następnym pokoleniom. Kazumi raczej nie potrzebowała niczego więcej do szczęścia, czyż nie? Tak mogłoby się wydawać, ale pozostawała jeszcze kwestia wynagrodzenia jej za brawurową akcję odzyskania szmatuszki z rąk rudego zbója. Tutaj właśnie wkroczyła Reika, która jednak nie otrzymała żadnych podziękowań i wlepiała teraz w Kazumi swoje zaszklone ślepia. Jeszcze trochę, a wybuchnęłaby płaczem, ale z pomocą przyszedł Murai, który postanowił ją przytulić. Zrobił to jednak w sposób... nieco dziwny. Nie tyle objął ją rękoma, co założył prawą nogę za jej udo, a następnie chwycił jej twarz pomiędzy swoje dłonie. Przypatrzcie się wszyscy, albowiem tak właśnie przytulał samozwańczy Arcymistrz Przytulania! To on miał w swoich objęciach wszystkie kobiety, dzieci, mężczyzn i rudzielców. A przynajmniej tak twierdził i przy tym zostańmy.
- Dziękuję! Przyrzekam, że kiedyś za Ciebie wyjdę! - powiedział Murai do Reiki, najwyraźniej nie wiedząc, że powinien się z nią ożenić, a nie za nią wyjść. To jednak dziecko, a dziecko popełnia wiele błędów, więc i to trzeba mu wybaczyć. Za to na pytanie Kazumi dzieciak kiwnął jedynie radośnie głową i ruszył dziarskim krokiem w kierunku swojej mamy. Po jakichś trzech minutach dojrzał ją siedzącą pod drzewem i podbiegł, żeby opowiedzieć całą historię ze szczegółami. Kobieta słuchała jego słów zakłopotana, co chwilę spoglądając przy tym na naszą Jashinistkę. W końcu też podeszła do niej, uprzednio dając Muraiowi onigiri i sadzając na miejscu.
- Przepraszam za mojego syna. Urodził się trochę... specjalny i miewa nietypowe problemy. Jeśli wziąć jeszcze pod uwagę jego znajomych, to jestem pewna, że narobił Ci dużo problemów. Może to Ci chociaż trochę wynagrodzi opiekę nad nim. - poinformowała kunoichi i bez zawahania wepchnęła jej w dłonie pieniądze. Następnie odwróciła się na pięcie, chwyciła za rękę swojego syna i odeszła w sobie tylko znanym kierunku.

Gratulacje, misja D wykonana!

[Sarutobi Kazumi]

Uh... Rodzicielka Muraia nie wydawała się aż tak podejrzana, jak jej syn, ale i tak nie wzbudziła u Kazumi miłych myśli. Zmysł do ludzi? Zmęczenie całą aferą ze szmatuszką? Albo po prostu głód - wszak po wyjściu ze sklepu miała od razu coś przekąsić, a tymczasem traciła energię na pomaganie dziecku. Ale ryo było calkiem satysfakcjonującym wynagrodzeniem - przynajmniej nie będzie musiała prosić Mistrza o drobne na jedzenie. Była przecież samodzielna, ne? Oszczędności rodziców, zdobyte po drodze pieniądze... I stala teraz obkupiona żelastwem i tym pięknym, lekkim pancerzem. Podziekowała grzecznie rodzinie i zostawiła ich w spokoju, mając nadzieję, że odzwajemnią się tym samym.

Szarooka oddaliła się na bezpieczną odległość od Muraia i jego rodzicielki, a potem zaczęła rozglądać się za miejscem, w którym mogłaby w miarę spokojnie potrenować bez ryzyka zrujnowania innym dnia. A że w planach na dziś była naprawdę silna technika katonu, miejsce na naukę ów jutsu musi oferować zbiornik wodny. W parku był tylko jeden staw - a przynajmniej o tym jednym wiedziała Kazumi. Tam też trafiła, przypominając sobie szczegóły techniki. Zwała się ona Katon: Gōkakyū no Jutsu, i już samo brzmienie mogło budzić grozę, a co dopiero poprawnie wykonana, paląca wszystko na swojej drodze gigantyczna kula ognia. KULI OGNIA! To dopiero będzie coś pięknego!
Oczywiście, początki nie były łatwe. Tyle pieczęci do zapamiętania i poprawnego zlożenia, bo najmniejsza pomyłka i nici z techniki. Miała być to najsilniejsza technika jaką do tej pory poznała Kazumi, stąd też czuła, że musi ją opanować perfekcyjnie, albo i jeszcze lepiej! Długie godziny zajęło jej przyswojenie podstaw, ale później wszystko poszło z górki. Małe kulki ognia, coraz większe i gorętsze, aż w końcu jinchuuriki musiała zamykać powieki przed żarem który zakrywał jej całe pole widzenia, a potem trafiał w wodę i ginął w kłębach pary. Męczące? Bardzo. Ale kontrola chakry kunoichi nie była już tak słaba jak wtedy, gdy po raz pierwszy trafiła przed bramę Ryuzaku. Swoją drogą, czy ten kot wewnątrz niej nie zamruczał kiedy ostatnia kula pomknęła przed siebie? A może to tylko złudzenie zwariowanej panny Sarutobi. A teraz czas najwyższy powrócić do świątyni!

10 linijek, 5h, Katon: Gōkakyū no Jutsu

[z/t]

[Sorata]

Park był idealnym miejscem dla Soraty: po pierwsze był ciekawy, bo takich miejsc nie było na zalodzonym Hyuo; po drugie, było tu mnóstwo wolnego miejsca, w którym można było trenować bez przeszkód.
Tym razem chłopak przyniósł ze sobą kij: w końcu technika, której miał się nauczyć polegała właśnie na machaniu kijem. Broń nadawała się świetnie do ofensywy i defensywy, a do tego nie posiadała ostrza, więc można było być bardziej spokojnym o poobcinane ręce czy krwawiące rany podczas treningu.
Technika nie była nazbyt skomplikowana: polegała na mocnym zamachu, które miało podciąć nogi przeciwnika. Chłopak chwycił kij w ręce i wykonał próbne cięcie, uderzając kijem w pień drzewa. Od razu poczuł siłę ciosu, która niemalże wytrąciła mu kij z ręki. Okazywało się, że do dzierżenia kija będzie mu potrzebna duża siła. Im dłużej ćwiczył, tym więcej możliwości zadania ciosu odkrywał. Cios w trakcie biegu, z wykrokiem, z bioderka, trzymając za koniec lub za środek kija. Chłopak długo nie dawał za wygraną, aż musiał zrezygnować z powodu niesamowitego bólu rąk, które - przetarte do krwi - bolały tak niemiłosiernie, że nie był w stanie dłużej ćwiczyć, ale uznał, że technika, której się uczył była doszlifowana wystarczająco, by móc używać jej w walce. Po tym wszystkim zebrał się i wrócił do swojego pokoiku;

Nauka Yosakugiri

Nazwa

Yosakugiri

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni, na długość broni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Yosakugiri jest silnym uderzeniem wyprowadzanym za pomocą dowolnej broni drzewcowej. Użytkownik wykonuje krótki zamach swym narzędziem mordu, po czym wyprowadza szybki i silny cios na niższe sektory ciała przeciwnika - najlepszym celem są nogi. Jeżeli broń użytkownika ma ostrze, może ono uniemożliwić przeciwnikowi jakiekolwiek uniki później. Jeśli nie ma ostrza, nie szkodzi - jest ona w stanie bez problemu obalić wroga na ziemię.

z/t

[Shin]

Shin był pod wrażeniem, że tak niedaleko od serca wyrósł tak piękny park. Ostrzyżona trawa, poobcinane schludnie drzewa, i jego ulubione miejsce: krystalicznie czyste oczko wodne były krajobrazami do pozazdroszczenia. Musiano włożyć wiele pracy w zagospodarowanie i utrzymanie tego miejsca, a jednak władze trzymało je dla mieszkańców, idąc na ten kompromis z naturą, której odebrano i zindustrializowano ziemię, na której leży teraz miasto.

Chłopak usiadł w cieniu, przez chwilę przeglądając się przechodniom. Specjalnie na tę okazję przytaszczył w swoim plecaku kukłę ze słomy i kija, która miała mu robić za tani manekin. Chłopak nie lubił myśleć o sobie, że jest biednym wieśniakiem, ale tak wyglądało właśnie jego samodzielne życie w Ryuuzaku. Cel przytaszczenia tu przedmiotu był prosty: trening jednej z technik ninja, które stanowiło dumę jego klanu. Kami Kogushi było technikę pozwalająco na oplecenie wroga kartkami, co uniemożliwiało mu poruszanie się. Idealna technika, jeśli chodziło o unieszkodliwienie wroga.
Chłopak zebrał chakrę, a z jego ciała zaczęły wydzielać się kartki. Dziesiątki, setki kartek wypadały, tworząc pokaźny stos wokół młodego Kami, aż nie było ich 2500, bo to liczba, jak mówił dziadek, która idealnie się nadaje do tej techniki. Chłopak za pomocą chakry zaczął poruszać papierem, starając się rozmieścić go dookoła kukły. Po przyleniu do wszystkich kartek chakry, powinny one być przyspieszone... więc czemu za pierwszym razem tak się nie stało?
Kartki poruszły się dobrze, pokrywając manekina niemalże w całości. Było widocznych kilka dziur, ale Shin stwierdził, że jak na pierwszy raz jest nieźle. Dlaczego więc notki nie zostały przyspieszone? Chłopak skupił się na jednej notce, przelał do niej chakry i z całej siły cisnął ją w manekina... a ta przyspieszyła i wkleiła się w manekina idealnie. Może teraz nie do końca w miejsce, w które chciał shinobi, ale było już dużo lepiej. Postanowił ćwiczyć z coraz to większą liczbą karteczek...
Nie minęło dużo czasu aż zauważył, skąd wynika brak szybkości lub celności w technice. Przyspieszonymi karteczkami nie dało się szybko celować, natomiast manipulowane nie były w stanie pokonać progu szybkości, o który chodziło Shinowi. Po tej prostej obserwacji chłopiec zaczął rozumieć na czym polega trudność wykonywania techniki i powoli uczył się rozmieszczać karteczki dookoła przeciwnika w ramach przygotowania, by potem jednym ruchem opleść go warstwą utwardzonego chakrą papieru. Skończył dopiero, gdy był zadowolony z efektów swojej pracy.
- Dobra robota - powiedział do siebie, pijąc nieco wody z oczka.

- Trening Kami Kogushi C -

[Shin]

Chłopak przyszedł na tę samą polanę, na której poprzednio trenował. Mówiąc szczerze ta przestrzeń odpowiadała mu bardziej niż zimne mury i wybrukowane chodniki placów treningowych. Parki w mieście były miejscami, w których kwitło życie, od rosnących na trawie kwiatów, przez skaczące po drzewie wiewiórki, na zielonych koronach wielkich dębów nie kończąc. Gdyby ktoś spytał Sbin'a, do treningu wszystko, czego potrzeba to miejsce i każde inne udogodnienia są tylko zbytkami, bez których spokojnie można się obejść. Słońce dzisiaj było za chmurami, więc chłopak ubrał się dzisiaj cieplej niż zwykle.
q

Właściwym powodem, dla którego chłopak tak szybko przyszedł uczyć się nowej techniki był lat dziadka. Nie przyniósł go posłaniec - zamiast tego list przyleciał sam, a zawierał nic innego jak wskazówki wykonania tej techniki. Chłopak uśmiechnął się : pewnie dziadek chce mieć z nim kontakt, dlatego wysłał mu technikę do nauki.
Najpierw chłopak usiadł do studiowania listu. Schemat składania samolocie znał ju od dziecka, wszyscy w wiosce baliwili się małymi atrapami urządzenia, które umiało przez krótką chwilę latać bez konieczności używania chakry. Na liście były też pokazane sposoby naprowadzania samolociku, a to juz nie było takie proste. Wszystko obijało się o teorię skorzystania chakry na długim dystansie.
Skoro już o wiadomo o teorii, to przyszedł czas na praktykę. Chłopak swoim hijutsu podniósł kartkę i pewnie złożył z niej papierowy samolocik. Przelał do niego nieco chakry, ale samolot puszczony wolno przeleciał kilka metrów i upadł tak, jakby był po prostu puszczony ruchem ręki. Chłopak spróbował jeszcze raz, ale efekt był taki sam. Spróbował więc nieco inaczej podejść do sprawy: rozprowadzał chakrę tak, żeby układała się zgodnie z ruchem powietrza: szybciej biegła pod skrzydłami, a wolniej nad nimi. Puszczony tak samolocik przeleciał kilkanaście metrów... i rozbił się na najbliższym drzewie. Chłopak metodą prób i błędów starał się kierować samolotem, aż wreszcie wykombinował sposób, w który jest to możliwe. Na skrzydłach dodał dwie małe karteczki, które powodują zwiększenie oporu powietrza, co powoduje nagły skręt. Chłopak naskrobał parę listów i "powysyłał" je do ludzi z myślą, że ucząc się z błędów które zrobi przy dostarczaniu listów w końcu poprawnie wykorzysta technikę na której mu zależy.

[ Nauka Kami Haimen no jutsu C ]

[Tensa]

"It's the eye of the tiger" 1/15

Wiosenny dzień, był chłodniejszy niż zwykle. Słońce skryte za grubą, nieprzeniknioną warstwą chmur nie było w stanie ogrzać ziemi swoimi promieniami. Wiatr, chociaż nie silny, sprawiał, że tych nieprzygotowanych na chłód przenikały dreszcze. W takich warunkach młodzieniec ze szczepu kami, udał się do parku, gdzie postanowił odbyć trening. Ile trwał? Co robił? To wiedział tylko on, faktem było jednak, że słońce wciąż nie przekroczyło zenitu, inaczej mówiąc południe wciąż nie nastało. Panująca pogoda i wczesna godzina w dobry sposób odciągnęły spacerowiczów od przyjścia w to miejsce, jednak jak to zawsze bywa trafić musiał się jakiś wyjątek, a właściwie kilka. Między innymi białowłosa kobieta z małą dziewczynką wyglądającą dosłownie jak jej mniejsza kopia. Podeszły do Ciebie, zapłakana córka i matka na której twarzy rysował się smutek i nieprzespane noce.
-Przepraszam, nie widział pan może, gdzieś w okolicy małego rudego kota? - zapytała starsza z kobiet, młodsza zareagowała na to jeszcze rzewniejszym płaczem...

[Shin]

2 / 15+ Chłopak skończył swój trening będąc nieco zmęczony z powodu zużycia dość dużej ilości chakry, więc postanowił nieco odpocząć. Sam zdziwił się, że technika, którą ćwiczył pochłaniała tak duże jej ilości. Żuł leniwie kupioną wcześniej bułkę oglądając niemal żyjące chmury, które niezbyt leniwie ganiały się po widocznym nieboskłonie. To dziwne, ale widok chmur zawsze pozwalał mu się uspokoić i zebrać roztargnione myśli...
Gdy zbliżyły się do niego kobiety, aż podskoczył. Nie spodziewał się przechodniów w okolicy,
a tym bardziej zagadką było jaki interes mieli nieznajomi. Na szczęście chłopak wyluzował, gdy tylko zobaczył, że osoby zakłócające jego odpoczynek są raczej niegroźne. A na odpowiedź o cel najścia Shin nie musiał długo czekać.
- Niestety nie widziałem... ale może pomógłbym go szukać? Jak dokładniej wyglądał? - spytał chłopak wstając z ziemii z lekkim uśmiechem. Cóż, może te damy pozwolą mu znaleźć pracę?