Senju Miyū

[Inomiko]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Miyū
NAZWISKO: Senju
KLAN: Senju
WIEK [DATA URODZENIA]: 17 [30.12.367]
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 165 | 53
RANGA: Dōkō

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Prezencja Miyū z pewnością nie wzbudza ani zaufania, ani chęci zawierania bliższych znajomości. W gruncie rzeczy to trafne wrażenie – mimo niezbyt dopracowanej sylwetki i szerokości barków raczej niewzbudzającej przerażenia wśród jakże wojowniczych i szukających okazji do rękoczynów shinobi, sam wyraz twarzy przedstawiający mieszankę wszelkich negatywnych emocji wystarczy, by odepchnąć od siebie mniej odpornych. I to nad wyraz skutecznie.
Nie może pochwalić się również imponującym wzrostem – skromne 165 czyni z niej dziewczynę zupełnie przeciętnej wysokości, nie pozwalając na tak upragnione górowanie – zarówno psychiczne, jak i fizycznie – nad szarym tłumem. Czasem wręcz jest zmuszona do upokarzającego zadzierania łba do góry, by w odwecie przygnieść ofiarę ciężkim spojrzeniem przepełnionym pretensjami o sam fakt, że ktoś śmie być wyższy od niej. I to wcale nie jest tak, że ma tym punkcie jakieś kompleksy. Nie ma. NIE MA.
Nigdy nie miała problemów z nadwagą ani tym bardziej z chęcią wzbogacenia swojej postury o idealną rzeźbę kulturysty, toteż jej budowa ciała pozostała aż do teraz nieco zbyt szczupła oraz pozbawiona jakoś szczególnie odznaczających się mięśni – co nie znaczy, że wcale ich nie posiada. I nie, zdecydowanie nie ma figury anorektyczki.
Ze względu na albinizm oraz, co za tym idzie, odwieczny odrzut przed ukazaniem swojego ciała promieniom słonecznym, cerę młodej Senju można nazwać wręcz kredowobladą i, co gorsza, opalającą się na wyjątkowo paskudnie wyglądającą, czerwoną barwę. Z tego też powodu w letnie dni czai się od cienia do cienia, prezentując się cokolwiek podejrzanie i niepokojąco. Rysy twarzy, mimo tego, że raczej stonowane i niezbyt charakterystyczne, okraszane są non stop zmieniającą się mimiką, w której Miyū jest samozwańczą mistrzynią – nie wykorzystuje jednak tej zdolności zbyt często, zwykle racząc rozmówców nieco zbyt znudzonym bezwyrazem lub, zamiennie, niemal przyklejonym do facjaty zgorzkniałym uśmieszkiem o dość dyskusyjnej urodzie. Wiecznie zmrużone, czerwone ślepia oraz naturalnie zmarszczone brwi sprawiają, że może wydawać się bardziej zuchwała, niż jest w rzeczywistości. Dzięki połączeniu jasnej skóry z równie jasnym, wręcz niekomfortowo białym dla oka włosiem jest dość charakterystyczna, co niekoniecznie cieszy samą kunoichi – czasem wolałaby stać się niewidzialna dla rzeszy przypadkowych obserwatorów, którzy, chcąc nawiązać uprzejmą pogawędkę o pogodzie, podświadomie igrają z wybuchowym temperamentem dziewczyny, co zwykle kończy się jedynie zirytowanym odwarknięciem z jej strony.
Drogą dedukcji można dojść, że irytuje ją całkiem sporo rzeczy; kolejną z nich, o ironio, są jej własne, zdecydowanie zbyt długie kudły, które po stosunkowo krótkim czasie pozostawienia ich w stanie wolnym, niemal od razu lądują w upięciach i wiązaniach wszelkiej maści. Kosmyki okalające twarz zazwyczaj odgarnia za ucho – nerwica natręctw nakazuje jej natychmiastowe usuwanie zbyt wielu bodźców.
Nieco bliższe przyjrzenie się jej twarzy sprawia, że nieskazitelny wizerunek, który z góry jest narzucany każdemu członkowi jej rodziny, jest konsekwentnie niszczony przez kilka szczegółów niedostrzegalnych na pierwszy rzut oka; za pierwszym razem dostrzeżesz nieco zbyt przekrwione oczy, następnie dość szpetną bliznę ulokowaną w miejscu, które niekoniecznie da się jakkolwiek zakryć, wiecznie zagryzione wargi, by skończyć na niezbyt estetycznych, niewielkich żyłkach przebijających przez jej cienką jak papier skórę i czerwonym, nieumiejętnie nałożonym cieniu na powiekach.

UBIÓR: Klik!
Biała, całkiem luźna koszula wciśnięta w spodnie, na to narzucona krótka, szara kamizelka z cięższego materiału posiadająca kilka kieszeni zazwyczaj wypełnionych nieistotnymi bzdetami, najczęściej rozpięta. W pasie ciasno ściśnięta czarnym, na tyle dłuższym materiałem, by była w stanie przewiązać się nim wokół talii. Na biodrach nosi nieco krótszą, bo sięgającą mniej więcej do połowy łydki, niekrępującą ruchów hakamę w kolorze bordo o wysokim stanie. Dłonie chroni rękawiczkami, na zaś nogi przywdziewa typowe, czarne obuwie shinobi, wyróżniające się tylko tym, że jest podbite nieco wyższym obcasem. O dziwo, te lekkie podwyższenie wydaje się jej wygodniejsze niż całkowicie płaska podeszwa.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:

• albinizm;
• blizna na czole.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER: Osobowość Miyū najlepiej można opisać jednym słowem, które zawiera wszelkie jej główne cechy – choleryczka. Gwałtowny temperament dziewczyny wystawił na próbę już wielu, większość poległa w przedbiegach. Znajomość z nią może być naprawdę irytująca ze względu na skrajnie nieprzyjemną naturę i zwyczajny brak chęci zarówno poznania kogokolwiek, jak i utrzymania z kimś kontaktu dłużej niż przez kilka minut. Nigdy jeszcze nie trafiła na wystarczająco cierpliwą osobę. Sama nie jest wzorem cierpliwości.
Nie jest również zbyt sentymentalna i ma dość ambiwalentny stosunek do wszelkich uczuć wymagających większego zaangażowania niż wymuszony uśmiech i modulowanie uprzejmymi tonami, które rodzina konsekwentnie i uparcie wpajała do jej, dość odpornej na wszelkie zmanieryzowanie, głowy. Niemal do perfekcji wyćwiczyła pewnego rodzaju formalną życzliwość i grę słów pozwalającą jej na skutecznie, ale i równocześnie subtelne manipulowanie ludźmi za ich pomocą. Lubi pobawić się ironią, ale potrafi też być najzwyczajniej w świecie napastliwa w stosunku do tego, kto postanowi trochę za bardzo pograć na jej nerwach; ostatecznie jednak w tym momencie ujawnia się także jej kolejna, równie słodka cecha, którą jest lenistwo, więc ostatecznie, zamiast zmieszać kogoś z błotem, po prostu zagryza wargi i wraca do swoich jakże interesujących czynności, które zostały przez danego delikwenta przerwane.
Bywa jednak, że pomimo tego beznadziejnego nieróbstwa, czasem postanawia uparcie dążyć do wyznaczonych celów, więc jeśli ktoś precyzyjnie trafi w jej słaby punkt, z niezłomną zawziętością prowadzi wszelkie kłótnie na ów temat, kontynuując je tak długo, aż skończy się na bezmyślnym rzucaniu siarczystych przekleństw. Paradoksalnie uwielbia niewinne, koleżeńskie sprzeczki, więc raczej nie zapała zbyt wielką sympatią do tych, którzy nie będą w stanie jakkolwiek jej dogryźć. Przyjmuje wygodną pozę znudzonego życiem cynika, jednak uwielbia wszelkiego rodzaju żarciki, które trafią w jej specyficzne poczucie humoru - zwykle nierozumiane przez nikogo oprócz niej samej.
Panicznie boi się wejść w jakieś głębsze relacje z kimkolwiek, więc zazwyczaj po prostu odsuwa się jeszcze zanim coś zacznie rozkwitać. Strategią jest traktowanie intruza tak wrogo, aż wreszcie ten sam się zniechęci; zresztą, do tego akurat zbyt wiele nie potrzeba. Nie uznaje nikogo nad sobą i zdecydowanie nie jest osobą skorą do współpracy – ufa przede wszystkim sobie i stawia na pierwszym miejscu siebie. Wszelkie pobudki dziewczyny zwykle mają charakter egoistyczny, a jej obietnice – zwłaszcza na początku znajomości - należy filtrować przez sito sceptycyzmu. Nigdy nie jest w stanie przyznać się do błędów.
Mimo tego, że składa się głównie z wszelkiego rodzaju wad i niedoskonałości, kiedy już uda ci się ją oswoić, okazuje się zadziwiająco troskliwa i beznadziejnie wierna, biorąc pod uwagę, że dość trudno zawrzeć jej trwalsze znajomości. Pomimo tego, że tak zawzięcie wmawia sobie, że ma grubą skórę, stosunkowo łatwo ją złamać, gdy wiesz jak ją podejść. Co prawda ktoś taki jak Miyū zawsze stara się nie okazywać słabości (to sprawianie komuś satysfakcji!), ale jest obrzydliwie pamiętliwa i waży każde mocniejsze słowo wymierzone w jej kierunku. Ujrzenie szczerego uśmiechu na jej twarzy graniczy z cudem, jednak gdy udało ci się już doprowadzić ją do tego stanu – gratulacje, przekonałeś ją do siebie.

NAWYKI:

• nerwowe odgarnianie włosów dosłownie co chwilę;
• przygryzanie warg, gdy jest skrajnie zażenowana;
• machinalne przełączanie się na tryb oszczędzania energii, gdy nikt w końcu nic od niej nie wymaga;
• słabość do wszelkiego rodzaju durnych gier, które zabierają jej większość wolnego czasu i nie pozwalają na porządne zabranie się za edukację i treningi;
• z powodu przedstawionego powyżej w nocy jest zdecydowanie bardziej aktywna niż w dzień, co skutkuje niezbyt urodziwymi cieniami pod oczami;
• miłość do pieniędzy często zmusza ją do dość szemranych sposobów zdobywania ich;
• dość gryzące się z jej uroczym charakterkiem umiłowanie do plecenia wianków i uprawiania kwiatków – zapewne mające charakter terapeutyczny dla jej znerwicowanej osoby.

NINDO: Moralność jest niczym innym, jak regulacją egoizmu.
HISTORIA:
Pierwsze lata życia Miyū zapowiadały się naprawdę obiecująco – pierwsze i jedyne dziecko uchodzącej za wręcz wzorcową pary, małe, dobrze usytuowane mieszkanie w najlepszej lokalizacji w osadzie, obiecująca kariera jako shinobi obojga rodziców. Potem zapewne kilka treningów, bo przecież córeczka jest lotna i zdolna, szybkie, bezproblemowe przechodzenie przez kolejne etapy edukacji i dość żmudna, ale i zazwyczaj gwarantująca peany oraz wysoką pozycję społeczną robota mięsa armatniego osady swojego klanu – mniej więcej tak malowała się przyszłość młodej dziedziczki Senju. Właściwie nie istniał powód, by tym razem miało być inaczej, w końcu z pokolenia na pokolenie przechodziła tradycja bezmyślnego rzucania się w wir walki dla większej sprawy, która zwykle kończyła się po prostu wojną, a co za tym idzie – krwawą rzezią, by na kilka lat znowu zapanował dość niestabilny pokój. Umówmy się – Miyū nie należy do najbardziej altruistycznych i skłonnych do poświęceń osób, więc każda próba zmuszenia jej do zostania kolejnym pokoleniem zasilającym armię swojego klanu kończyła się porażką któregoś z rodzicieli. Właściwie przez całe swoje przednastoletnie życie negowała istnienie wszelkich konfliktów, które uznawała za z gruntu bezsensowne i niewarte marnowania jej energii. Jak nietrudno zgadnąć, pomimo jej niekończących się marudzeń i demonstracyjnych wywróceń ślepi, wszystko i tak zmierzało małymi krokami w kierunku określonym przez jej rodzinę. Ostatecznie, słysząc z każdej strony o tradycjach i potrzebie dominacji, przyjęła do informacji, że w dobie obnażania kłów przez każdą ze stron nie ma innego wyjścia, jak chwycić za broń i zostać jak najlepszą w swoim fachu.

Nie można jednak powiedzieć, że ów dość toksyczny tok myślenia nie odcisnął śladu na jej wciąż delikatnej, dziecięcej psychice; w wolnych chwilach, nie będąc w stanie opanować narastającej frustracji wynikającej z braku wyboru, osiągała apogeum nieodpowiedzialności, łażąc w okolicach miejsc, w których zdecydowanie nie powinna się znaleźć. Moralność dziewczyny z dnia na dzień stawała się coraz bardziej szara. Drobne kradzieże wykonywane przez grupę losowych dzieciaków z okolicy bliskiej miejscu jej zamieszkania były już codziennością, a sama Miyū w całkiem niedługim czasie brała udział już w każdym z nich; ten krótkotrwały zastrzyk adrenaliny, a zarazem odcięcie od monotonnej codzienności treningów sprawiały jej po prostu radość. Jednym z powodów, dla których tak często stawiała się w umawianych przez młodocianych przestępców miejscach była jedna dziewczynka, której zarówno aura, jak i sposób bycia odróżniała się od innych; z samego początku odczuwała w stosunku do niej tylko i wyłącznie irytację, jednak bardzo szybko odkryła, że mają podejrzanie podobne zainteresowania. Znajomość z biegiem czasu przemieniła się w przyjaźń, widywanie się zmieniło się w codzienne spotkania, na które nawet przestały się umawiać; po prostu spotykały się w wiecznie tym samym miejscu w głębi prastarego lasu. Akiko, a właściwie Aki, bo właśnie tak najczęściej zwracała się do koleżanki, doskonale rozumiała jej wrodzoną potrzebę przebywania na łonie natury i wykonywanie tak trywialnych, a zarazem tak dalekich zawodowi shinobi czynności jak plecenie wianków. Niestety przyjaźń zakończyła się w sumie tak szybko jak zaczęła, a sama Miyu, gdy pewnego dnia, jak zawsze, wybrała się na spotkanie ze znajomą, po prostu już jej nie zobaczyła. Owszem, z samego początku może i było jej trochę przykro, jednak otrzepała się z tego dość sprawnie. Na przestrzeni lat jeszcze kilka razy Aki pojawiła się w jej myślach, właściwie głównie z ciekawości, co teraz się z nią dzieje; nie przeszkodziło jej to jednak w kontynuowaniu żmudnych treningów, które trwają aż do dziś.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

• Wiedza o Senju - członkowie tego klanu, oprócz wiedzy o charakterystycznych cechach przypisanych każdemu Senju, posiadają również informacje o umiejętnościach klanowych
• Wiedza o Aburame – ich ubranie zasłania praktycznie całe ich ciało, a oczy przysłonięte są przez ciemne okulary, potrafią manipulować robactwem, używając go w walce, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Kaigan
• Wiedza o Akimichi – charakteryzują się nieco większą masą tłuszczową, często spożywają posiłki, jednak potrafią zaskoczyć i są dobrymi wojownikami mimo pozornej nieprzydatności, wyspecjalizowani w taijutsu, potrafią manipulować swoim ciałem, zamieszkują tereny tereny Sakai
• Wiedza o Haretsu – porywa ich wir walki, ale nie posiadają charakterystycznych cech wyglądu, panują i manipulują wybuchem, lubią walkę bezpośrednią, zamieszkują tereny Tsurai
• Wiedza o Hōzuki - charakterystyczne, ostro zakończone uzębienie, lubią przebywać blisko wody, którą świetnie manipulują i potrafią się w nią zmienić, nie mają określonego typu walki, są w niej mało oczywiści i nieprzewidywalni, zamieszkują tereny Kantai
• Wiedza o Kakuzu – żywi truposze, ich ciało wygląda, jakby było całe pozszywane, a poza tym mówi się o nich, że mogą mieć więcej niż jedno życie, brak źrenic, charakterystyczne, czarne białka oczu, mieszkają na terenach Sakai
• Wiedza o Nara – przeważnie nie wykazują chęci do walki, nie lubują się w bezpośrednich starciach, potrafią manipulować cieniem, używając go w walce, posiadają niesamowitą inteligencje, z natury są raczej strategami, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Midori
• Wiedza o Shabondama – nie mają charakterystycznych cech wyglądu, ale potrafią tworzyć bańki, które potrafią być niebezpieczne, zamieszkują tereny wysp
• Wiedza o Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen

POSTACIE:

• Akiko Katsuragi – nie zna nawet jej nazwiska ani tego, kim właściwie jest; w sumie wie tylko tyle, że są w podobnym wieku, lubi naturę, lgną do niej zwierzęta, a jej rodzice zawodowo wykonują kapelusze.

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Mokuton
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI: Gōken
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 6
  WYTRZYMAŁOŚĆ 10
  SZYBKOŚĆ 18
  PERCEPCJA 8
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 10

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 42
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 101%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1 (dziedzina E)
  • Gōken
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON D
    FUUTON
    DOTON C
    RAITON
  KLANOWE C

JUTSU: Ninjutsu:
[E] Bunshin no Jutsu
[E] Henge no Jutsu
[E] Kai
[E] Kawarimi no Jutsu
[E] Kinobori no Waza
[E] Suimen Hoko no Waza
[E] Nawanuke no Jutsu

Mokuton:
[D] Mokuton: Henge no Jutsu
[D] Mokuton: Kawarimi no Jutsu
[D] Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu
[C] Mokuton: Mokukasuiwa
[C] Mokuton: Kouskou

Doton:
[D] Doton no Jutsu
[D] Doton: Shinju Zanshu no Jutsu

Suiton:
[D] Suiton: Kirigakure no Jutsu

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń, torba, rękawiczki

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

• Kabura na udzie: 5 kunai, 5 shurikenów;
• Torba na biodrze: 5 kunai, 5 shurikenów, 2 ołówki, notes;
• Wszyty w mankiet koszuli: pilnik;

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Klik!
PH: Klik!
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

[/list]
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Inomiko]

Zmodyfikowałam lekko, mam nadzieję, że nic już więcej nie przekręciłam.

[Papyrus]

Wszystko gra, witamy na pokładzie. Akcept.

  Ukryty tekst