Hözuki Yüsuke

[Yuusuke]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Yüsuke 行助 (Iść,pomóc) [Prawdziwe Aki 明 (jasny)]
NAZWISKO: Hözuki 鬼灯 [W aktach Ryūzoji 龍造寺] [Prawdziwe Tenmade]
KLAN: Hözuki 鬼灯一族
WIEK [DATA URODZENIA]: 14 lat [368 rok]
PŁEĆ: Chłopiec
WZROST | WAGA: 152cm 36kg
RANGA: Dōkō

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Dla większości ludzi wszystkie dzieci wyglądają dokładnie tak samo. Dla jednych są małe, brudne, rozczochrane itd. Ogólnie rzecz biorąc są niesympatyczne. Drudzy wręcz uwielbiają dzieci, śliczne, drobne szkraby, które aż proszą się by je przytulać, podnosić, bujać na kolanku i robić z nimi całą masę innych rzeczy. Ostatnią grupą są ludzie, którzy ignorują dzieci, mijają je nawet nie zauważając, że coś plącze im się pod nogami. Hözuki Yüsuke był jednak dzieckiem o wyglądzie na tyle wyjątkowym, że nikt, nawet ludzie z niewiadomych przyczyn nielubiący dzieci, nie mogli przejść obok niego obojętnie. Ciało miał drobne, niepozorne, nieumięśnione i wręcz podręcznikowo proporcjonalne. To nie ciało, nie korpus czy kończyny sprawiały, że spojrzenia ludzi nie mogły się od niego odkleić, że każdemu jego krokowi towarzyszył dźwięk westchnień zauroczonych nim kobiet („Ach jaki słodziak!”). To wszystko było winą jego twarzy. Lica, które czyniło go najsłodszym stworzeniem na ziemi. Miał raczej owalną twarz o ładnych, mięsistych policzkach i ostro wciętym podbródku. Jego nosek był drobny i leciutko zadarty, ale ładny, znakomicie dopełniający kompozycję twarzy. Uszy zaś były najzwyczajniejsze na świecie, nieduże, przylegające i z wolno zwisającym płatkiem. Buzię chłopca można było bez skrępowania nazwać ładną, ale było jeszcze coś, co czyniły ją cudowną. Były to jego najwspanialsze oczy o tęczówkach w kolorze nieskalanego turkusu. Nie były typowo skośne i przez to zdawały się być znacząco większe niż u rówieśników. To nietypowe ułożenie powiek i długie białe rzęsy niesamowicie uwydatniały piękno jego tęczówek o wspomnianym już, wyjątkowym kolorze morskiego turkusu. Brwi miał wąziutkie, siwiuteńkie, ale widoczne na tle jego blado-różowej cery. Czoło miał przeciętnej wysokości, jak to u dziecka pozbawione zmarszczek. Zwieńczeniem jego słodyczy była mlecznobiała czuprynka, która (poza zbuntowaną, opadającą na czoło grzywką) zadziornie sterczała ku górze.
UBIÓR:

((Przyznaje się, że sporo jest skopiowane z Wikipedii i przerobione. Rozumiecie ciężko było opisywać warstwy kimona, gdy nie ma się o tym bladego pojęcia.))

Ubiór chłopca był bardzo uroczysty i na tyle bogaty, że trudno było uwierzyć w fakt, że dzieciak był sierotą. Pierwszą (licząc od skóry) warstwę stroju Yüsuke stanowiła śnieżnobiała bielizna składająca się z jedwabnych, tradycyjnych majtek i wykonanego z tego samego materiału, białego hada-juban, czyli koszuli bez guzików, której wystające krawędzie widać było spod kolejnej warstwy. Stopy zaś okryte były białymi, wełnianymi skarpetkami tabi ze specjalnym wcięciem między paluchem a palcem długim, owo wcięcie pozwalało na noszenie ich do sandałów. Sięgały one kostki, a na nich założone były splecione z trawy sandały Zori, pozbawione wszelkich zdobień. Kolejna warstwa tworzyło kimono właściwe. Górna jego część składała się z prostej, bawełnianej, czarnej jak atrament tuniki o kroju w kształcie litery „T”, której rękawy sięgały nieco poniżej łokci. Część dolną stanowiły proste, czarne, bawełniane spodnie, których i tak nie było widać, bo były zakryte założoną na wierzch hakamą. Ta hakama to bardzo szerokie, czarne, bawełniane, plisowane spodnie z koshitą (sztywną lub wyłożoną miękkim materiałem podkładką w niższej części pleców), himo (długim pasmem płótna owiniętym wokół talii) oraz przewiązane białym pasem kokuobi. Strój zaś wieńczyło białe od zewnątrz, turkusowe od wewnątrz, jedwabne haori z czarnymi zdobieniami i wielkim znakiem klanu Hözuki na plecach. Było jeszcze coś, o czym zapomniałem wspomnieć. Mianowicie szalik z wełny i aksamitu, dwukrotnie owinięty wokół chudej szyi chłopca. Szalik ten był tak turkusowy jak wspaniałe oczy Yüsuke, a codzienny wygląd tego kawałka materiału tworzył piorunujący kontrast z jego uroczystym strojem.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
-Niesamowite, turkusowe oczy.
-Siwe włosy.
-Obłędnie przesłodki!
-Ząbki ostre jak u rekina.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
9-11 lat

Hözuki Yüsuke… Jaki mógł być dziewięcioletni chłopiec, który nigdy nie zaznał matczynej miłości, nie znał bliskości drugiego człowieka, ani jego ciepła? Dla nieznajomych wydawał się być uroczy. Zawsze uśmiechnięty, dumny i dorośle dostojny. Można powiedzieć, że nie miał problemów z komunikacją, ale tylko wtedy, gdy w grę wchodziły zwroty wymiany grzeczności jak: „Dziękuję de gozaru.”, „Dzień dobry de gozaru.”, „Proszę mnie przepuścić de gozaru.”. Kiedy rozmowa polegała na wymianie symbolicznych dwóch zdań, błyszczał kulturą, a czasem nawet niesamowitą (jak na dziewięciolatka) elokwencją. Niestety cały wizerunek, który chłopiec zawzięcie starał się budować, rozmywał się w chwili, gdy wymiana grzeczności zmieniała się w rozmowę o charakterze prywatnym. Na podjętą przez kogoś próbę rozmowy reagował różnie… Zmieszaniem, ucieczką, płaczem, ale najczęściej udawało mu się opanować i powiedzieć coś w stylu „Nie mam teraz czasu na rozmowę. Innym razem de gozaru”. Nawet jego śliczne, połyskujące turkusem oczy rozkosznego psiaka, z bliska okazywały się pustymi, matowymi ślepiami, które zawdzięczały połysk zwilżającym je łzom. Tak… Pozornie cudowne, beztroskie dziecko, a jednak płakało ukradkiem po kątach, ocierając łzy swym turkusowym szalikiem.

Chłopiec zmienił się, gdy odnalazł osobę, którą uznał za bratnią duszę, prawdziwego mentalnego braciszka. Tylko on mógł poznać jego prawdziwe oblicze. Hözuki Yüsuke zmieniał się przy nim nie do poznania. Przede wszystkim stał się prawdziwą przylepą, której nie można było pozbyć się zwyczajnymi metodami. Jego przywiązanie można było porównać tylko do przywiązania, którym dziecko darzy swoją matę. Ze swoim kamratem u boku dzieciak, stawał się naprawdę otwarty, skłonny do wyrażania przeróżnych, często skrajnych emocji. Potrafił godzinami przedrzeźniać swego mentora, skarcony przejść do uporczywego i bezwzględnego płaczu, a następnie w sekundzie spoważnieć i wykonać powierzone mu zadanie bez mrugnięcia okiem. Zaczął go ciekawić świat, ochoczo poznawał nowych ludzi i nowe rzeczy. Było jeszcze coś… Wiadomo, że niedojrzałemu chłopcu brakowało rozsądku, brakowało wzorców, brakowało doświadczenia i mądrości. Tylko bratnia dusza Hözuki’ego stawała się dla niego mentorem, najwyższym wzorcem do naśladowania. Był wtedy podatny na wpływy tej osoby, naśladował jej zachowania, a z czasem mógł przejmować jej ideologie i usposobienie.
Zamknięty i wycofany chłopiec stawał się najzwyczajniejszym dzieckiem, rozkosznym i niewinnym dzieckiem. Przesłodkim brzdącem, którego od zawsze wszyscy w nim widzieli. Niestety nikt nie zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki… Wystarczyło, że chłopiec został sam by wrócił do pierwotnego stanu. Stawał się znowu beksą, próbującą odgrodzić się murem pozorów od otaczającego go świata. Nawet po upływie roku, nic się nie zmieniło. Chłopiec potrzebował czasu? Cierpliwości? Więcej opieki?

11-???

Malec nadal pozostawał słodki i niewinny, ale dwa lata pod patronatu Kamiru w końcu musiały przynieść jakieś efekty. Już wcześniej przejawiał skłonności do typowego dla Kamiru sarkazmu i złośliwości, ale niedługo miał przejąć coś więcej. Stało się to, gdy malec podjął pierwszą próbę samodzielności, to znaczy wziął garnek z wodą, jajka, drewno, notkę wybuchową i z ich pomocą postanowił pierwszy raz w życiu coś ugotować. Próba oczywiście skończyła się wielkim wybuchem i płaczem, a o posiłku nie było nawet mowy. Wtedy właśnie malec uświadomił sobie, że sprawia problemy szarookiemu i pewnie nie tylko jemu. Stanowczo postanowił stać się kimś bardziej samodzielnym, a kto był bardziej samodzielny od Wygnanego Boga? Na wzór swojego mentora Yüsuke stał się bardziej samolubny i nawet przyswoił jego lodowate spojrzenie, ale stosował je bardzo rzadko. Słowem? Przejął chyba wszystkie najgorsze cechy Boga i zasymilował w łagodniejszej wersji jako swoje, których mógł używać w razie potrzeby. Poza tym uznał, że najwyższa pora otworzyć się na ludzi, w końcu Bóg nie bał się wychodzić do sklepu i rozmawiać w normalny (jak na niego) sposób z przypadkowymi ludźmi. Zmagał się więc ze swoją piętą achillesową i starał się wychodzić do ludzi. Zmieszanie i zażenowanie w rozmowie przestawało być widoczne, nie wspominając już o uciekaniu z płaczem. Tak, Hözuki płakał zdecydowanie rzadziej, a że nigdy nie widział płaczącego Kamiru, to w trudnych chwilach starał się ukryć. Coś jeszcze? Tak... Należy pamiętać, że Kałuża wciąż był tylko dzieckiem, a jego umysł był chłonny jak gąbka. Pochłonąwszy swego mentora zapragnął czegoś więcej, kolejnych wzorców do naśladowania i wiedzy. Tylko gdzie będzie ich szukał?

NAWYKI:
-Dodaje "de gozaru" na końcu każdego zdania.
-Ma skłonność do ścinania ludzi zimnym wzrokiem.
NINDO: Nietykalny jesteś tylko wtedy, gdy trzymasz innych na odległość miecza.
HISTORIA: Rozdział I zagłada rodu Urodził się na wyspie Yinzin, był synem samuraja Tenmade Kohaku i Tenmade Umi wywodzącej się klanu Hoozuki. Już jako niemowlak był śliczny, miał przepiękne, ogromne turkusowe oczy i białą czuprynkę. Rodzice nazwali go Aki od słowa „jasny” i taki właśnie był, najjaśniejszy… Chłopiec był ogromną nadzieją samuraja, Kohaku miał już co prawda dziesięcioletnią córkę, ale to syn miał być prawdziwym dziedzicem jego rodu. Radość byłaby wtedy jeszcze większa, gdyby rodzice wiedzieli, że chłopiec odziedziczył linie krwi swojej matki. Krew Hoozuki u szermierza była bowiem prawdziwym błogosławieństwem. Prawdziwe szczęście miało jednak nigdy nie nadejść, gdyż ojciec chłopca nigdy nie doczekał jego pierwszych urodzin. Coś się stało, coś przerażającego stało się na dzień przed pierwszymi urodzinami chłopczyka. Dom spłynął krwią rodu Tenmade, samego chłopca ktoś zabrał. Dlaczego? Nie wiadomo.

Porywacz czy to ze strachu przed pościgiem czy z własnego, chorego poczucia sprawiedliwości uciekł z dzieckiem daleko od ojczyzny chłopczyka. Razem ze swoją szajką zbirów był w drodze na wyspę Kantai, gdyby tylko wiedzieli co ich czeka nie wybraliby się w ten rejs. Karma zawsze wraca, zła karma którą zostawili na Yinzin także wróciła do oprawców rodu Tenmade. Ich statek napotkał straszliwy sztorm, fale sięgające czterech sześciu metrów, wiatr, który łamał żagle, pioruny ryjące w wodę jakby bogowie morza i nieba ścierali się w wyrównanej potyczce. Niewiele zostało z łodzi, którą płynęli, martwe ciała bandytów nigdy nie wypłynęły na powierzchnie stając się pożywieniem dla morskiej fauny. Tylko jeden pasażer „morskiej udręki” dotarł cało na Kantai. Dzięki swojemu specyficznemu limitowi krwi roczne dziecko zmieniło się w wodę i wraz z morskimi falami rozbił się o brzeg wyspy Kantai, gdzie wrócił do normalności.

Część Poboczna "Rybak z wyspy Kantai" Wszystko zaczęło się, gdy rybak imieniem Ryūzoji (龍造寺) Takahiro, poznał Hatsune Sayumi, miejscową krawcową. Z początku nie wyglądało na to, by ta para miała się zejść. On był wiecznie na morzu i gdzież mu było myśleć o kupnie ubrań. Ona nigdy nie opuszczała zakładu, w którym niemalże niewolniczo pracowała, by móc pozwolić sobie na więcej niż jedną miskę ryżu. Los jednak bywa przewrotny i ma nieskończoną ilość sposobów, by popchnąć ku sobie dwójkę ludzi. Tym razem uciekł się do podstępu, sprawił mianowicie, że w sieci Takahiro zamiast ryb znalazła się cała masa przeróżnych ubrań. Mężczyzna myślał, że wyłowił muł, ale strzepnąwszy sieci zauważył prześliczną tkaninę jarzącą się błękitem. Pospiesznie wciągnął zdobycz na łódź i nawet nie przyglądając się jej zaczął wiosłować by wrócić na brzeg. Tam obmył ubrania, odsłaniając piękno bogato zdobionych kimon, które pasowałyby do geishy albo panienki z zamożnego rodu. Tak… Los już dał mu bogactwo, a już za chwilę miał dać mu miłość i sens życia. Względnie czyste i wysuszone suknie zabrał do zakładu, w którym pracowała Sayumi. Chciał je sprzedać i pewnie zostałby wyrolowany przez właścicielkę, gdyby takowa była wtedy na zakładzie. Całe szczęście minął się z nią kilka przecznic wcześniej, a w środku powitała go panienka Hatsune. To spadło na niego jak grom! Jej wizerunek wypalił się na jego oczach i w jego umyślę. Jej dźwięczny, słodki głosik rozbrzmiewał w jego uszach, a w żołądku czuł trzepotanie motylich skrzydeł. Możecie mi wierzyć lub nie, ale to była prawdziwa miłość od pierwszego wejrzenia. Co więcej! Dziewczyna z domu Hatsune również była pod wrażeniem rybaka! Kolana jej zmiękły, usta ścierpły i całe ciało zadrżało, gdy mężczyzna przemówił. Zapytana o suknie Sayumi stanowczo odradziła Takahiro sprzedaż kimon jędzy, którą zwykła nazywać szefową. Przez kilka lat pracy przepuściła przez swoje ręce wiele ubrań, wykonanych z najdroższych jedwabi, ale nigdy nie widziała kimon tak pięknych, jak te, które wyłowił mężczyzna. Uświadomiła go wtedy, że trzyma w swoich rękach prawdziwy majątek. Mężczyzna zrozumiawszy, że już nigdy nie będzie musiał łowić ryb, postanowił natychmiast oświadczyć się kobiecie. Zamurowało ją... Chociaż nie można było jej się dziwić, przecież każdą by zamurowało, gdyby postawić ją w takiej sytuacji. Po dłuższym zastanowieniu doszła jednak do wniosku, że oferta rybaka nie była taka zła. Była dla niej szansą na lepsze życie, a na dodatek nawet się jej podobał. Po chwili zrzuciła z siebie roboczy fartuch i dodała „Przyjmuję Pańską ofertę.”. Wtedy mężczyzna chwycił ją za rękę i razem wybiegli na ulicę, nie zakładając nawet butów. Właśnie wtedy zaczął padać deszcz, ale nie było to dla nich problemem.

Byli narzeczonymi od pierwszego dnia znajomości, ale nie znaczy to, że pobrali się szybko. Z miesiąca na miesiąc, w Sayumi dojrzewał zarodek miłości do rybaka. Już po sześciu nie wyobrażała sobie życia bez niego. Zimą roku 366 państwo Hatsune zaprosili adoratora ich córki na uroczystą kolację, przy której mieli omówić warunki małżeństwa. Takie spotkania z reguły odbywały się w wysokich rodach, a nie wśród ludności plebejskiej, ale i tak nie wypadało odmówić. Rodzice dziewczyny byli mało inteligentni, gburowaci i nie posiadali żadnego wykształcenia, ale trzeba im przyznać, że potrafili troszczyć się o własny interes. Nie mieli nic przeciwko małżeństwu, ale mieli swoje warunki... Byli świadomi jakiego majątku dorobił się Ryūzoji, a ich zachłanność kazała im wyciągnąć od niego jak najwięcej. Chłopak zgodził się „wykupić” dziewczynę za niebotyczną ((jak na te warstwę społeczną)) sumę, ale i tak została mu cała góra ryo, dzięki której mogli urządzić się na całe życie. Ślub odbył się na wiosnę, kiedy zakwitły kwiaty wiśni. Takahiro specjalnie na tę okazję zachował różowe kimono w kwiaty wiśni, było to najpiękniejsze kimono, jakie wyłowił pamiętnego dnia. Założyła je oczywiście Sayumi, sam zaś Takahiro wypożyczył czarne Kimono i eleganckie haori. Tej samej wiosny zaczęła się budowa domu dla państwa Ryūzoji. Do ukończenia budowy mieszkali u rodziców Sayumi, a już w połowie lata mogli wprowadzić się do nowego domu.

Rozdział II "Niespodziewany gość" Dzień po wielkim sztormie Ryūzoji Takahiro wraz ze swoją żoną Sayumi przechadzali się wzdłuż wybrzeża oglądając cóż takiego morze wyrzuciło na brzeg. Z początku dostrzegali tylko deski i kawałki szmat z roztrzaskanego okrętu, ale po krótkiej wędrówce ich uszu dotarł płacz. W górze morskich śmieci dostrzegli małego chłopca, biednego, może rocznego rozbitka. Jako, że nie mogli mieć dzieci postanowili go przygarnąć i nazwali go Yüsuke, co w kanji pisało się przy pomocy znaków 行 (iść) i 助 (pomóc). Ta pisownia miała uczynić znalezione na plaży dziecko kimś wartościowym, kto najpierw będzie myślał o przyjaciołach, a dopiero potem o sobie. Yüsuke był słodkim dzieckiem, ale było coś, co dziwiło wszystkich wokół. Miał siwe włosy, bardzo bladą cerę, oszałamiająco turkusowe oczy i czyniło go zupełnie niepodobnym do przybranych rodziców ani do innych ludzi znanych parze. Sayumi i Takahiro wraz z przybranym synkiem pobiegli do domu, w pośpiechu. Chociaż mężczyzna chciał wychować chłopca najlepiej jak umiał, chociaż chciał dla niego wszystkiego co najlepsze, nieubłagane przeznaczenie podążało za dzieckiem jak fatum. Pewnego dnia, gdy Sayumi wraz z dzieckiem wybrała się na targ zerwał jej się paseczek w sandale i dziewczyna upadła przygniatając przy tym swoje dziecko. Byłaby je zmiażdżyła, ale nie poczuła żadnego oporu pod swoimi piesiami. Yüsuke zmienił się w wodną kałuże, co nie umknęło uwadze zaskoczonych gapiów. Z tłumu dało się słyszeć szepty „To dziecko…”; „Rozpłynęło się…”; „Patrzcie, wraca do normalności.”; „Hözuki…”; „Hözuki…”; „Hözuki…”; „Porwali dziecko Shinobi…”. Przerażona Sayumi porwała dziecko w swe ramiona i na bosaka pobiegła do domu najszybciej jak umiała. Niestety, ktoś już szedł by na nią donieść.
Rozdział III "Śmierć idąca krok w krok" Hözuki Ichiro nie był zadowolony, gdy usłyszał o dziecku Hözuki wychowywanym przez jakichś wieśniaków na prowincji. Nikt nie zgłaszał zaginięcia dziecka, a i nikt nie mógłby od tak wedrzeć się do siedziby klanu, porwać brzdąca i zwyczajnie wyjść. Wersja z porwaniem była więc mało wiarygodna… Ichiro miał wtedy zaledwie dwadzieścia trzy lata, ale już potrafił zachować się jak prawdziwy lider. Pewnym, dumnym krokiem podszedł do wieśniaka, położył mu rękę na ramieniu i powiedział „Jestem wdzięczny za Twoją lojalność.”. Następnie odwrócił się, odszedł kilka kroków i po chwili dodał „Zabić go.”. Po drewnianej podłodze dworku popłynęła ciepła ciecz, która zabarwiła lekko brązowe deski pięknym szkarłatem. Kiedy pozbyto się już ciała, a służki zaczęły ścierać z podłogi krew, świeżo upieczony lider wydał dwa rozporządzenia. Pierwsze z nich dotyczyło genealogii Sayumi i Takahiro, którą koniecznie było trzeba sprawdzić. Rozkazał również przesłuchać wszystkich starszych Hözuki, którzy kiedykolwiek mieli styczność z wioską, w której urodził się Yüsuke. Drugie rozporządzenie traktowało bezpośrednio o dziecku i wiosce, w której się urodziło. Dziecko Ryūzoji natychmiast było trzeba sprowadzić do siedziby klanu i możliwie najszybciej wymazać dowody jego istnienia. Ichiro nie obchodziło jak jego rozkaz zostanie wykonany, po prostu miał być wykonany i tyle na ten temat. Sam zaś rozsiadł się na swym „tronie” i czekał, na raporty, które niebawem miały do niego przyjść. Pierwsze rozporządzenie wykonano dość szybko. Okazało się, że prawie osiemdziesiąt lat temu, grupka młodych Hözuki’ch używała tej wioski, jako miejsca do płodzenia bękartów z wieśniaczkami. Wszystkie bękarty były pozbawione linii krwi, ale ówczesny lider i tak kazał wszystkie, co do jednego wymordować i zatrzeć ślady. Wyglądało jednak na to, że co najmniej dwójka z tych bękartów przeżyła i dała początek linii Takahiro i Sayumi. Uśpione geny przodków, odezwały się w czwartym pokoleniu, a przynajmniej ta teoria wystarczała Ichiro za wyjaśnienie. Dziecko było więc krew z krwi Hözuki i nie dało się temu zaprzeczyć. Na raport z drugiego rozporządzenia było trzeba poczekać nieco dłużej.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Specjalny oddział „czyścicieli” dotarł do wioski wieczorem tego samego dnia. Mieli przechwycić dziecko i pozbyć się wszelkich dowodów, a nie było lepszego sposobu na pozbycie się dowodów, niż wyrżnięcie wszystkich mieszkańców wioski sfinalizowane przez spalenie jej. Wioskę okrążył więc całkiem pokaźny korowód zamaskowanych Shinobi’ch, którzy mieli nie dopuścić, by ktokolwiek opuścił teren zabudowany. Tymczasem czterech najlepszych przedzierało się z mieczami przez gawiedź zmierzając wprost do domu Ryūzoji. Nie dali im szans na wyjaśnienia, zatrzymali się przed wskazanym domem, kiwnęli do siebie porozumiewawczo i trójka z nich rozbiegła się na boki w poszukiwaniu ludzi do zlikwidowania, ostatni z nich powoli odsunął ściankę działową w domu rybaka i krawcowej. Zamaskowany shinobi wszedł do domu bezszelestnie, ale dał się zaskoczyć rybakowi, który wymierzył wchodzącemu cios wiosłem prosto w twarz. Taki cios nie mógł zabić shinobi’ego, ale mógłby go ogłuszyć, gdyby tylko nie był Hözuki. Nieco poirytowany jegomość z przemienioną w wodę twarzą ciął rybaka na odlew przez brzuch. To wystarczyło, by wnętrzności mężczyzny wylały się na podłogę, a jego ciało bezwładnie zsunęło się po ścianie. Znalezienie matki z dzieckiem również nie zajęło dużo czasu. Sayumi stała oparta plecami o ścianę, z nożem w jednym, z dzieckiem w drugim ręku. Była roztrzęsiona, a w jej oczach gościło przerażenie. Mimo tego stała przed shinobi’m i wygrażała mu nożem trzymanym w lewej ręce. „Nie podchodź!”-Krzyczała łamiącym się głosem, próbując obronić trzymane na ramieniu dziecko. Wyszkolony ninja nie przestraszył się jednak słabiuteńkiej, przerażonej kobiety i ciał poziomo, od prawej, do lewej przecinając w pół i ją i dziecko. Dziecko zmieniło się w wodę, która zaraz zabarwiła się szkarłatem spływającej nań krwi przybranej matki. Odtworzywszy swą głowę bachor zaczął rozpaczliwie wyć, a shinobi podniósł go i wyniósł na zewnątrz. Dalej była już tylko rzeź, rzeź na niczego winnych ludziach, rzeź, którą później obarczono tajemnicze szczepy z kontynentu. Nikt z mieszkańców wioski nie przeżył, nie ostał się nawet jeden dom. Tylko krew i popiół.
Rozdział IV "Hözuki Yüsuke" Problem został rozwiązany szybko. Następnego dnia, z samego rana, do siedziby klanu powrócił oddział „czyścicieli”. Ich tymczasowy przywódca niósł w swoich rękach dziecko ubrane w ubabrane krwią, niebieskie śpioszki. Ichiro podszedł do niego, wciął bachora za klejący się łach, uniósł na wysokość głowy i z całej siły rzucił nim o ziemię. W ten brutalny sposób sprawdził wiarygodność plotek o dziecku Hözuki. Dziecku oczywiście nic się nie stało, zamiast pogruchotać sobie kości zmieniło się w kałuże, która już po chwili zaczęła wracać do ludzkiej formy. Ichiro schował lewą rękę do kieszeni swego szarego płaszcza, a drugą zaczął drapać się po brodzie.
„Wyjść!”-Zawołał władczo i odwrócił się na pięcie. Zrobił kilka kroków w kierunku swojego krzesła, dotarłszy do niego obrócił się i usiadł. W sali był już tylko on i turlające się po ziemi dziecko o turkusowych ślepiach. Musiał wtedy zdecydować co zrobić z dzieckiem… Mógł kazać je zabić, tak samo jak zrobił z jego rodzicami i całą jego wioską. Nie zrobił jednak tego, bądź co bądź dzieciak był krew z krwi Hözuki, był członkiem jego klanu. Ichiro wstał ze swojego „tronu”, znowu podszedł do dzieciaka i pochylił się nad nim. Niepewnie spojrzał swymi bladoniebieskimi oczami w głębię morskiego turkusu oczu Yüsuke. Patrzył tak przez kilka sekund, a dziecko ani drgnęło, wydawało się nawet, że na chwile przestało oddychać. Zupełnie jakby czas się zatrzymał. Kiedy lider klanu wreszcie oprzytomniał, oderwał się od dzieciaka i dał czasowi znowu płynąc, wiedział już doskonale co zrobić. „Renji!”-Zawołał i dokładnie w tej chwili wszedł zamaskowany, tymczasowy dowódca oddziału. Zamaskowany stał w milczeniu, wiedział, że lepiej czekać aż lider sam zacznie mówić. „Renji, weźmiesz odpowiedzialność za tego dzieciaka. Będzie jadł przy twoim stole, będziesz go trenował i wychowywał jak swojego. Od dzisiaj to syn Twoich krewnych, którzy zaginęli w niewyjaśnionych okolicznościach.”. Renji’emu opadła szczęka i było to widać nawet przez zasłaniającą jego twarz, glinianą maskę. „Masz jakieś obiekcje Renji?”-Zapytał bezlitośnie Ichiro. „Nie! Żadnych obiekcji! Wychowam go jak swojego!”-Odpowiedział nieco łamiącym się półkrzykiem Renji. Mężczyzna zdjął maskę i zrzucił kaptur odsłaniając bladą twarz, długie, białe włosy i oczy o turkusie niemal tak głębokim, jak ten na tęczówkach dziecka.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Chłopiec wychowywany przez Hözuki Renji’ego rósł jak na drożdżach. W prawdzie ciężko było nazwać to wychowanie ojcowskim, ale jak na młodego kawalera szło mu naprawdę dobrze. Już sam fakt, że był zabójcą prawdziwych rodziców dziecka powinien był go odstraszać, ale Renji nie przejmował się takimi błahostkami. Był profesjonalistą we wszystkim co robił, prawdziwą maszyną do wykonywania zadań. Wychowanie dziecka też traktował jako zadanie, a kiedy przydzielano mu inne, to podrzucał dziecko siostrze. Po kilku miesiącach dziecko zaczęło chodzić, z miesiąca na miesiąc szło mu coraz lepiej, a już po półtora roku biegało radośnie po domu wypowiadając proste zdania złożone z dwóch słów. Jako trzylatek Yüsuke mówił już pięknie całymi zdaniami i to był dla Renji’ego znak, że pora rozpocząć prawdziwe wychowanie. Zaczął od treningów kondycji fizycznej, ciężko byłoby zmuszać trzyletnie dziecko do podnoszenia ciężarów… Przybrany ojciec wymyślił coś o wiele lepszego. Wybudował w ogródku przed domem coś, co przypominało plac zabaw, a w rzeczywistości było miniaturowym placem treningowym z wahadłami, kukłami do treningu walki i innymi ciekawymi atrakcjami. Yüsuke ku uciesze Renji’ego i zachwyconych słodziakiem przechodniów, bardzo ochoczo korzystał z tego toru przeszkód. Kiedy koordynacja ruchowa dziecka była (zdaniem Renji’ego) na odpowiednim poziomie, przyszła pora na trening z drewnianym mieczem, ale dziecko nie szło z mieczami w parze. Był bardzo oporny, kiedy chodziło o kenjutsu, ale miało się to zmienić już po roku. Pewnego razu podczas treningu, pięciolatek chwycił za niemal dwukrotnie od niego większy, drewniany miecz swojego trenera i zaczął nim wymachiwać. Renji widząc to doskoczył do niego, wziął z ziemi inny mieczyk i zaczął powtarzać codzienny zestaw ćwiczeń, ten sam co zawsze. Tym razem Yüsuke wykonał go bezbłędnie, problem nie leżał więc w braku talentu u dziecku, a w gabarytach dzierżonego oręża.
Rozdział V "Odrzucony chłopiec" Prawdziwe problemy zaczęły się, gdy Yüsuke zaczął uczęszczać do placówki treningowej, razem z innymi dziećmi. Był izolowany od reszty, a jedynymi osobami, z którymi rozmawiał byli Renji i jego siostra. Nie potrafił więc wpasować się w grono rówieśników, nie potrafił nawet z nimi rozmawiać. Z czasem uznał próby komunikacji z nimi za bezcelowe i zaczął od nich stronić skupiając się tylko i wyłącznie na treningu. Niestety jakby problemów było mało, doszła jeszcze niechęć ze strony nauczycieli, którzy doskonale wiedzieli o pochodzeniu chłopaka. Mimo wszystko chłopiec się doskonalił i rozwijał znacznie szybciej niż rówieśnicy. Niektórzy zaczęli go nazywać „złotym dzieckiem Hözuki” co doprowadzało do wściekłości u osób, które znały jego korzenie. Mijały lata, ośmioletni chłopiec o turkusowych oczach nie mógł nauczyć się już niczego w grupie rówieśniczej, mieli przenieść go do starszej, ale nagle przyszło rozporządzenie o wysyłce geninów do miast kupieckich celem integracji. To był doskonały moment, by pozbyć się znienawidzonego bachora z osady, starsi naciskali więc, by Yüsuke wysłano wraz z resztą do Ryuzaki no Taki. Pomysł nie należał do najgorszych, więc szybko wszedł w życie. Przed wyjazdem Yüsuke otrzymał dwa prezenty od swojej przybranej rodziny. Było to eleganckie kimono szyte na miarę, które kupił mu Renji za pieniące, z którymi i tak nie miał co robić, oraz śliczny, turkusowy szal, który własnoręcznie wykonała jego siostra. Wystrojony w nowe ubrania Yüsuke wsiadł na pokład okrętu zmierzającego do Ryuzaki no Taki.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
W kupieckim mieście było jeszcze gorzej niż w osadzie na Kantai. Yüsuke nie mógł odezwać się do nikogo, poza współlokatorem, do którego zdążył się przyzwyczaić. Na dodatek ciągle zaczepiali go zauroczeni jego prezencją ludzie. Był przerażony ilością mijających go ludzi, nie potrafił się przed nimi schować. Często uciekał od nich z płaczem, ale zazwyczaj udało mu się opanować i spławić ich wyuczoną frazą. Pierwszy tydzień był dla niego prawdziwą katorgą.
Pewnego dnia Yüsuke przechodził obok interesującego lokalu, w którym rzekomo można było napić się fantastycznych soków z owoców niespotykanych na wyspach. Chciał napić się soku marchewkowego, marchewka nie była w prawdzie owocem, ale sok marchewkowy widniał w karcie lokalu. Chłopiec zamówił sobie duży soczek i czekał, aż zostanie mu dostarczony. Tymczasem do lokalu zaczęły się schodzić kobiety, które widząc słodkiego chłopca przez witrynę chciały przyjrzeć się mu z bliska. Kiedy dostał swój sok, siedziało przy nim już jakieś dziesięć kobiet, a zbiorowisko w sklepie przyciągało kolejne. Zanim Yüsuke dopił sok do połowy, kobiet było już tyle, że malec był już zupełnie niewidoczny. Można powiedzieć, że znalazł się w „cyckowym raju”, ale miał dopiero dziewięć lat i nie wiedział jakim darem obdarowała go matka natura. Cała sytuacja była dla niego raczej przerażająca, niż podniecająca. Na szczęście pojawił się on! Prawdziwy bohater, który przebił się przez morze cycków i spokojnym, obojętnym tonem powiedział „Ty, za mną.”. Nie musiał dwa razy powtarzać, Yüsuke zerwał się na nogi i pobiegł za swoim wybawicielem, zostawiając niedopity soczek z marchwi. Arigatou de gozaru! (Dziękuję)-Powiedział, gdy dotarli do parku. Chłopak z twarzą owiniętą bandażami kiwnął tylko głową i miał już sobie iść, ale Yüsuke nie chciał znowu zostawać sam. Skoro zamaskowany pomógł mu raz, to mógł zrobić to i kolejny ne? Hözuki zaczął więc dreptać za swoim wybawicielem i już się od niego nie odczepił. Bohater nazywał się Yuki Kamiru, ale Yüsuke nie używał tego imienia, bo już po miesiącu zaczął nazywać go Onii-san (braciszek). Tylko z tym braciszkiem, Yüsuke otwierał się na ludzi, tylko przy nim normalnie funkcjonował, czuł się pewnie i poznał namiastkę tego, czym jest prawdziwa rodzina.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

• Wiedza dostępna dla Hözuki
• Kaguya potrafią wyciągać z ciała swoje kości! Robią z nich miecze to pewnie mogą o wiele więcej!
• Yuki potrafią zrobić z lodem absolutnie wszystko, więc są groźni dla Hoozuki. Na szczęście żyją z nimi w dobrych stosunkach.

POSTACIE:

• Yuki Kamiru-Bratnia dusza Yüsuke. Pierwsza i najważniejsza osoba, przy której chłopiec potrafi być sobą.
• Yuki Natsume-Współklanowicz Kamiru i nowy kuzynek Yüsuke. Albinos niewiele o nim wie.
• Shigeru i Reika-Rodzeństwo, które malec musiał przepraszać za braciszka. Hözuki myśli, że Shigeru jest bardzo nerwowy, ale czuje przed nim respekt. Reikę poznał już nieco lepiej. To dobra i troskliwa dziewczyna, ale jeszcze trochę jej brakuje, by malec się z nią zżył na tyle by funkcjonować przy niej normalnie.
• Hözuki Hanaye-Siostrzyczka znana Yü już od lat. Wzgardzona i odtrącona jak, może właśnie dlatego tak dobrze się dogadują. Jest ona druga osoba, przy której malec może być normalny, ale do Kamiru jeszcze jej brakuje.
• Kaguya Tōru-Użytkownik kości i niesamowity sensei malucha! Ten mężczyzna wie wszystko o życiu i chętnie nauczy malucha czegoś nowego!

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Suika Kawari
NATURA CHAKRY: Suiton
STYLE WALKI: Kenjutusu (Chanbara)
UMIEJĘTNOŚCI:

• Nabyta -

PAKT: Brak
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50+10(styl)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 20
  SZYBKOŚĆ 37+10(styl)
  PERCEPCJA 1
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: Chanbara (10 siła; 10 szybkość)
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU -
  TAIJUTSU -
  BUKIJUTSU
  • KENJUTSU D
    SHURIKENJUTSU -
    KUSARIJUTSU -
    KIJUTSU -
  IRYōJUTSU -
  FūINJUTSU -
  ELEMENTARNE
  • KATON -
    SUITON C
    FUUTON -
    DOTON -
    RAITON -
  KLANOWE C

JUTSU:

• NINJUTSU
• Bunshin no Jutsu
• Henge no Jutsu
• Kai
• Kawarimi no Jutsu
• Kinobori no Waza
• Suimen Hokō no Waza
• Nawanuke no Jutsu
  KLANOWE
• Suika no Jutsu
• Suihō no jutsu
  KENJUTSU
• Fūma Ninken
  SUITON
• Suiton: Kirigakure no Jutsu
• Suiton: Mizu Kawarimi
• Suiton: Mizu Bunshin no Jutsu
• Suiton: Mizurappa
• Suiton: Mizukiri no Yaiba
• Suiton: Konbi Kirigakure no Jutsu
• Suiton: Kokuu no Jutsu

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Kabura na prawym udzie
• Bukłak pełen wody przy pasie
• Miecz z kości Kaguya od Toru

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

• Czarny notes (w domu)
• 2m łańcuga (gdzieś tam ma)
• Paczka 10 shurikenów (w domu)
  
  W kaburze
• 6xkunai z doczepioną notką
• 3xnotka wybuchowa

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Klik
PH: Klik
MISJE:

• D - 4
  C - 1
  B -
  A -
  S -

[/list]

PREZENT OD ADMINISTRACJI: 13. Na spacerze znajdujesz małe zawiniątko, jak się okazuje po otwarciu, kryje się w nim 10 shurikenów.
2m Łańcuga

+10 do atrybutu (wybieram siłę)
30 ph 300 ryou

[Sans]

  Ukryty tekst

[Yuusuke]

Poprawione. Dodam jeszcze, że:

Z tym "ū","ō" i "ü","ö" to mnie zagiąłeś. Sześć lat uczę się niemieckiego i czy stawiałem kropkę czy kreskę zawsze było dobrze xD. Dziedziny poprawione, techniki ninjutsu dodane (każdy je ma to zapomniałem xD).
No co do powtórzeń to sorki :/ Wiem, że jest ich mnóstwo, ale jakoś nie miałem weny do wymyślania synonimów i tytułów dla postaci.

PS: Tak, tak! Moje przeoczenie. Po prostu zmieniałem wiek kilkukrotnie. Teraz powinno być wszystko cacy. Wiek 10 lat. KP najpierw opisuje 9 latka, bo taki był przed poznaniem Kamiru i taki jest, gdy się go oddzieli od Kamiru.

[Sans]

Akcept~!