Stolica - mini event

[Ero Sennin]

Raito i Kyo -No przecież mówiliśmy, że dopiero od niedawna się tak dzieje, a raczej od momentu, kiedy w jej życiu pojawił się Mizuno. Tak jakby to jego sprawka to była, że sprawy przyjęły taki obrót. Niestety o tym człowieku nic nie wiemy, jest on kompletną zagadką. Chodzą głosy, że jest on nieziemsko przystojny, jednakże to tylko tyle. Co do władcy... Nie wiem, chyba nie powinniśmy mówić takich rzeczy, tym bardziej ludziom z zewnątrz. Nie chcielibyśmy, żeby ktoś to wykorzystał przeciwko niemu. Facet jest cudownym władcą, lepszym niż możemy sobie wyobrazić, dlatego każdy tak chętnie celebruje jego szczęście. Mądry, silny, opiekuńczy, rozważny. Kto by takiego kogoś nie chciał za przywódcę? Owszem, zdarza mu się czasami wpaść w szał, jednakże szybko się opanowuje. Lepiej go jednak nie drażnić, taka mała rada. Możecie się nas spytać o cokolwiek, tylko jednak nie o sekrety władcy. Chyba, że wiecie... - powiedział Tan, pokazując znacząco, że chcą jakiejś zapłaty
-No a jak! Ja też jestem skory do zabawy! Po to tutaj jestem. Normalnie byłbym u swojej kobiety, jednakże puściłem się tutaj, żeby pobawić się z kelnereczkami i zjeść ile tylko będę mógł - rzucił Kano, klepiąc jedną z lepiej wyglądających kelnerek w tyłek. Ta tylko podskoczyła delikatnie i uśmiechnęła się zalotnie do faceta.
Murai Sommelier wszedł zaraz za Muraiem i po chwili musiał zapalić pochodnię, gdyż w winnicy było bardzo ciemno.
-Tutaj musi być tak ciemno, wymogi władcy, sam tak nakazał, więc nie mogłem się sprzeciwić. Pozwól jednak, że zapalę światło - powiedział i pozapalał wszystkie pochodnie, które znajdowały się w tym WIELKIM pomieszczeniu. Wysokie na pięć metrów, długie na pięćdziesiąt i szerokie na dwadzieścia.
-Witam w moim królestwie. Moim azylu, w którym potrafię się zamknąć na długie godziny i zajmować się winem. Nie chodzi o kosztowanie go, a o zabezpieczaniu go, dbaniu o to żeby miał dobre warunki. Wszystko co tylko potrzebne aby wino dobrze się rozwijało, jeśli wiesz o co mi chodzi. No więc mój drogi przyjacielu, od jakiego wina chciałbyś zacząć? Może masz najsampierw jakieś pytania?
Izuku Dwójka ludzi, którzy przepytywali Izuku, nie wzdrygnęła się na wzmiankę o strażniku, uśmiechnęli się tylko i powiedzieli
-Myślisz, że to Tobie jest na rękę, że idzie do nas strażnik? To Ty jesteś zakuty w łańcuchy = rzucił i poczekał aż strażnik się w końcu dotoczy do stolika.
-Witam panowie, co tutaj się dzieje?
-Złapaliśmy podejrzanego w sprawie drobnych kradzieży na stoiskach i właśnie go przepytujemy panie władzo. Czy jest z tym jakiś problem? - powiedział przepytujący zbir, bez jakiegokolwiek zająknięcia się czy strachu
-Jakich kradzieży? Pierwsze o tym słyszę, nie zdążyło mi się to obić o uszy
-Bo to świeża sprawa szefie, dopiero co się o tym sami dowiedzieliśmy
-A kim Wy w ogóle jesteście? - w tym momencie, facet do, którego przykuty był Izuku, zdjął z siebie kajdany i położył dłoń na rękojeści swojego miecza. Teraz albo nigdy, człowiek o niewiadomej płci, może w końcu spróbować uciec od swoich oprawców!/akap]
Rin i Kaien
Rin udało się pozbyć kłopotliwego problemu, możecie więc sobie pozwolić na fabułę.
Ryu
-Dobrze - skwitowała tylko takim krótkim jednym słowem, wypowiedź Ryu. Podczas całego zajścia, dziewczyna nie ukazywała żadnych emocji. Jakby była z nich wypruta. Patrzyła się tylko swoim otępiałym wzrokiem na towarzysza "rozmowy".
-Jestem Nana - odpowiedziała po tym jak zasiadła na krześle, wciąż wzrok wbijając w Ryu. Tylko siedziała i nic nie mówiła. Wyglądała jak porcelanowa lalka. Usiadła niczym niewiniątko, kładąc dłonie na swoich kolanach.
-Potrzebujesz czegoś? - zapytała. Nie jest zbyt rozmowna.

Mei i Soh - jeszcze wciąż macie wolną rękę

Kaz - ostatecznie musisz wyjść z eventu, miałeś odpisać, nie zrobiłeś tego.

Ichibi - niestety też musisz opuścić event. Jedną turę mogłem Ci podarować, drugiej już nie

Ichirou -

  Ukryty tekst

[Kaien]

W sumie jeśli już jesteśmy dokładni, to Kaien wyruszył z Ryuzaku niedługo po Rini i dzięki temu prawie równo z nią doszedł na miejsce. Urok posiadania dłuższych nóg, pozwala to się przemieszczać odrobine szybciej, co na dłuższe dystanse, jak np. tu, pozwala dogonić kogoś, kto wyruszył wcześniej. Obserwował ją, odkąd ją tylko wypatrzył z tego tłumu ludzi, bo ona drobna, chuda... Wtapiała się jakoś w tło i innych. Jedyne co ją tak mocniej wyróżniało to te jej włosy. Swoją drogą śliczne, pasowały jej, ot taki pastelowoneonowy rudzielec. Nie ma więc nic dziwnego w tym, że mu się TROCHE podobała. Ale to jakoś tak nie szło, nie schodziło dobrze, jak powinno. Na razie największym postępem jest zobaczenie jej nago i prawie pozabijanie się. Nie no, wróć. To jest jakis sukces, mniejszy czy większy.
-Riniii. - Sparodiował troche jej mroczne i całkowicie dramatycznie odegrane powitanie, rodem ze sztuk teatralnych. 'Kaien. Rinsari.' Boom booom, jutsu za jutsu, epicka walka. Taaak, drama po całości, nie mam wątpliwości. Nie miał wobec niej złych zamiarów. Nie teraz, bynajmniej, ale ona... No cóż, inna bajka. Widać, nadal miała mu za złe.
A pomyślał by człowiek że wspólna historia dała mu pewne zaplecze dodatnie, którym można zrównoważyć potencjalne złe uczynki.
Ale nie, jak widać, nie wobec Rinsari. Jedna nie do końca dobrze rozplanowana akcja i z miejsca hejt nienawiść i obraza, nieładnie. To było tak przykre, że aż bolesne. Kiedy RIni powiedziała krótko, jaki ma plan - Walczyć, ale nie tutaj, bo festyn itd.
Kaien odpowiedział jej ciepłym uśmiechem na sam początek. Potem lekko zmrużył oczy, przeciągnął się mocno, prostując ręce do góry, jak duży kot.
-Kości mnie świerzbią. Jak chcesz, to odejdzmy gdzieś w ustronniejsze miejsce. Napijesz się? Jeśli chcesz walczyć, to lepiej się napić przed śmiercią. - Po tych słowach złapał kielich z winem i napił się go, sugerując, że to pewnie on zginie. Wziął drugi i podał jej.
-Zdrowie zwycięzcy.

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Soh]

Dziewczyna z którą przyszło mi rozmawiać okazała się być typem osoby wygadanej i otwartej na obcą społeczność. Takie podejście do życia ma swoje plusy i minusy. Zdecydowaną zaletą w tym wypadku jest brak nudy i ciekawie prowadzony tryb życia, natomiast do wad możemy zaliczyć to.. że łatwo się przejechać na ludziach. Na jej bolącą rękę nie odpowiedziałem nic, natomiast jeśli chodzi o kwestię zadanego mi pytania, to tutaj już nie mogłem milczeć, byłoby to przynajmniej dziwne.
- A czemu miałbym lubić takie wydarzenia? Pełno ludzi, zero spokoju i unoszący się zapach spoconego ciała, nie sądzę by brzmiało to przyjemnie. Odpowiedź trochę wymijająca, ale co niby miałem powiedzieć? Pokazać się jako aspołeczny dupek już na samym początku znajomości? W ten sposób życia nie wygram. Trochę się zmieszałem gdy dziewczyna zaproponowała wspólny spacer, nie przywykłem jeszcze do takich propozycji, raczej ludzie zawsze chcieli jak najszybciej opuścić moje towarzystwo. Ostatecznie jjednak postanowiłem się zgodzić.
- Możesz.. towarzyszyć mi w poszukiwaniach soku pomarańczowego, jeśli chcesz. I nie czekając na odpowiedź, zdecydowałem się ruszyć do przodu. Taka odpowiedź w razie co da mi możliwość opuszczenia dziewczyny po zrealizowaniu tego celu.
- Z daleka przybyłaś? I sama? Jak już mam z nią spędzić kawałek czasu, to postanowiłem zadać kilka pytań. Może niezbyt zgrabnie mi to wyszło, ale rozmowa z obcymi ludźmi wcale nie jest taka prosta.. no j gdzie to stoisko z sokiem pomarańczowym?

[Raito]

- Może wasz władca jest zwyczajnie zazdrosny? Chyba martwi się, że już nie jest najważniejszym mężczyzną w życiu Mao. Szczególnie, jeżeli Mizuno jest tak urodziwy jak mówicie. W takim wypadku rozumiem, że to momenty słabości, a tak naprawdę Ukyo jest dobrym władcą. A jeśli chodzi o sekrety, to nie obraźcie się, ale nie przybyłem tu zgłębiać nieczystych zagrań zamożnych rodzin. Pieniądze tymczasem wolę spożytkować na bardziej... wymierne korzyści. - Tutaj dwuznacznie uśmiechnął się w stronę biegających obok kelnerek. Tan szybko podłapał świńską atmosferę i zaczepił jedną z pań mijającą ich stolik. Raito obawiał się, że oberwie w twarz, lecz najwidoczniej zabawa udzieliła się także płci przeciwnej. Miast rozzłościć się, kokietka zalotnie się uśmiechnęła. Niebieskowłosy popuścił wodze fantazji, ale szybko został sprowadzony na ziemię ewentualnym ojcowstwem. Flirt - owszem, ale żeby pójść krok dalej już nie do końca. Nie licząc przewidywanych nieprzyjemności za 9 miesięcy, chuunin po prostu był nieśmiały. Czekał tylko, aż każdy z panów zajmie się sobą, a on będzie na tyle rozgrzany festynem, że jakaś panienka sama wpadnie pod rękę.
Szanse na rozdzielenie rosły z każdą chwilą. Niebieskowłosemu już znudziło się plotkowanie o rządzących, a innych tematów jakoś brakowało. Nadzieja na podtrzymanie konwersacji pozostawała w Kyoushim.

[Murai]

Mężczyzna zapali pochodnie. Któż mógł się spodziewać, że w piwnicy będzie ciemno? Jednak fakt, że zapalał pochodnie znaczną ilość czasu był bardzo zaskakujący. Pomieszczenie było ogromne, najpewniej miało większą powierzchnię od mieszkania czarnookiego. I na dodatek wszędzie wino. Ogromne beczki wypełnione drogocennym, wiekowym trunkiem. Każda oczywiście odpowiednio opisana. Cholera, w głowach się im przewraca od tego dobrobytu. Normalni ludzie jak zechcą czegoś się napić to idą do knajpy i biorą dobrze i tanio. A ci tutaj delektują się codziennie winami o bukietach i nazwach tak wyszukanych, że przeciętniakowi nic one nie mówią. Młody NInja przechadzając się pomiędzy ogromnymi ilościami alkoholu nie wiedział, co właściwie miał powiedzieć.
- Może zaczniemy od tego? - wskazał na pierwszą lepszą beczkę z rozbrajającą wręcz pewnością siebie, jak gdyby był całkowicie przekonany o tym, że wie co wybiera. Oczywiście było mu to wszystko jedno, nazwy nic mu nie mówiły. Do niedawna każde wino mogło być podobne, ale teraz może spędzić nawet kilka godzin. Cholera jasna, wpakował się w niezłe bagno. Na dodatek jego reakcje na alkohol nie zostały tak do końca poznane. Więc będzie bardzo nieciekawie.

[Ryu]

Dziewczyna przystała na propozycję chłopaka i zasiadła przy stole, celem dotrzymania mu towarzystwa, choć nie przejawiała jakiegoś wielkiego entuzjazmu – przynajmniej nie tak wielkiego, jakiego spodziewał się Ryu, – choć non stop wpatrywała się w niego… Niczego szczególnego nie potrzebuję. Opowiedz mi coś więcej o regionie, i o tej uroczystości. Skoro już tu jestem to chciałbym lepiej poznać to miejsce. – odrzekł uśmiechając się lekko, chcąc nieco spuścić powietrze z atmosfery, by dziewczyna poczuła się nieco swobodniej. Chłopak spodziewał się bardziej rozmownej i spontanicznej osóbki – nie miał zamiaru produkować się na siłę… Gdzie ta Mei… i gdzie ta kobiecina… Nie mam zamiaru tu siedzieć samemu i produkować się w rozmowie z jakąś śliczną „kelnereczką”…

Jak cała ta impreza nie nabierze tempa, to Senju nie będzie czekał na Mei – zostawi tylko informację, w którą stronę się udał – i uda się do Ryuzaku no Taki. Nie miał ochoty ani na poznawanie nowych ludzi, ani na przebywanie w regionie mu obcym bez celu. Miał ciekawsze rzeczy do roboty. No chyba, że Nene zaciekawi go czymś, co sprawi, że będzie chciał zostać na tych zaręczynach nieco dłużej.

[Izuku]

Gdy tylko jego ręka została oswobodzona, Izuku rzucił się do ucieczki. Mógł co prawda uderzyć jednego z przeciwników, próbując wytrącić go z równowagi, aby jego wybawca miał łatwiejszą robotę, ale nie chciał narażać się nieznajomej szajce bardziej, niż już to zrobił. Czym prędzej udał się w miejsce, gdzie mógłby jakoś wtopić się w tłum ludzi, co jednak nie będzie wcale łatwe.
Pierwsze co musiał zrobić, to przestać się wyróżniać. Szukał wzrokiem dwóch rzeczy - sposobu, aby pozbyć się kajdan, wciąż zapiętych na jego nadgarstku oraz czegoś, czym mógłby ukryć swoje przedziwne włosy. O ile to drugie było znacznie łatwiejsze, bo jedyne co było mu potrzebne, to prosty, słomiany kapelusz, to usunięcie metalu z ręki wcale nie będzie łatwe. Nie mógł raczej prosić nikogo o pomoc, bo wcale nie chciał się z niczego tłumaczyć oraz szukać dodatkowych kłopotów.
Gdy tylko dotarł w miejsce, gdzie rzeka ludzi robiła się zupełnie gęsta, znacznie zwolnił. Schował zakutą rękę w fałdach swojego ubrania, po czym zaczął się uważnie rozglądać. Teraz czas już go nie gonił, ale im szybciej sobie z tym wszystkim poradzi, tym więcej będzie miał czasu na dalszą część planu, jaki układał się w jego głowie.

[Kyoushi]

- Oczywiście, obcym lepiej nie śpiewać.. Gorzej jakbyście natrafili na jakichś szpiegów. Tylko widzisz, co by było gdy zaznaczasz, że chcesz opłatę za informację, a my bylibyśmy wytrenowani w sztuczkach, które mogłyby wyciągnąć z Ciebie informacje bez opłat mój drogi przyjacielu? - spojrzał na Tana swoimi jaskrawo-fioletowymi oczami jednocześnie kreując uśmiech na twarzy, przeszywając go wręcz na wskroś oraz prowokując. W każdym razie jednak odpuścił słysząc przyjaciela, który również już chyba zrezygnował z infiltrowania ich zachowań oraz kontynuowania plotkarstwa. - Ale wracając do tematu.. Władca jak każdy inny, każdy ma jakąś słabość, Waszego widocznie jest córka, a raczej rzekłbym zięć.. Ciekawa sytuacja w takim bądź razie, skoro mówisz, że zaczęło się to wszystko dopiero, gdy ona poznała Uchihę - zakończył polemikę komentując sytuację zaistniałą podczas zabawy. Spojrzał za chwilę na niebieskowłosego, który widocznie lepiej się bawił z drugim z nowych kumpli podrywając kelnerki w dość prostacki sposób. No cóż, każdy woli coś innego, Kyou jednak wolał zachować czystość umysłu i zależało mu ewidentnie bardziej na konwersacji oraz jedzeniu niż na podrywie jakiegokolwiek rodzaju. - A może powiesz nam coś o tym szale władcy? Rozważny władca jak wcześniej wspomniałeś nie powinien ulegać emocjom czyż nie? - kontynuował w dalszym ciągu konwersację chcąc jednak w odróżnieniu od Raito dowiedzieć się czegoś jeszcze..

[Rinsari]

Popatrzyła na niego z cierpliwością, kiedy sparodiował jej sposób mówienia. Jak na ułomne, bardzo ułomne umysłowo, biedne dziecko, które nie rozumie o robi ani co mówi, powtarzając tylko kilka wyuczonych zwrotów które wzbudzają nieco zainteresowania. Albo, skoro już jesteśmy przy obrazowych porównaniach, patrzyła na niego z politowaniem jak na starego kuglarza i kanciarza który pamięta już tylko kilka sztuczek i pokazuje je, choć każdy je zna i nikogo nie zainteresuje. Albo jeszcze inaczej, jak na starego dziadka, który zaczyna tracić pamięć i opowiada w kółko te same historie tak często, że inni mogli by je recytować przez sen, tak wiele razy je słyszeli.
A co do przeszłości.. To, że kiedyś jej pomógł nie oznacza że ma puścić w niepamięć to, że chciał ją zabić. Udusić, jak zwierze. Ze złością poprawiła lniany szal, który zarzuciła na szyję po tym, aby ukryć siniaki, aktualnie o pięknym, bordowo-szarym kolorze.
Pewnie przesadzała, rzucając mu wyzwanie. Pewnie był od niej o wiele silniejszy i w razie pojedynku rozgniecie ją jak robaka, ale w tej chwili mało ją to ochłodziło. Zginie, to zginie, a jak nie, to też dobrze.
Patrząc mu w oczy bez strachu chwyciła kielich i wciąż patrząc, wypiła duszkiem cały kielich. Poczuła miłe ciepło w żołądku, które rozchodziło się na całe ciało i to uczucie znacznie ją to uspokoiło. Odstawiła kielich na tacę, wojowniczo założyła ręce na biodra i parsknęła.
- Cienkie wino, cienkie zdrowie - skrzywiła się, po cym zaczęła powoli przedzierać się przez tłum, zaczynając szukać wolniejszego miejsca.

[Mei]

Sok pomarańczowy? W sumie.. to czemu by nie. Chciałam iść na spacer, więc teraz mogłam, a że jednocześnie będę szukała słodko-kwaśnego napoju to już potraktuje jako dodatek. Poza tym chciałam poznać Soha, wydawał się ciekawą personą, więc czemu by mu nie potowarzyszyć. Poza tym jego pogląd na świat wydawał się mocno realistyczny, a przecież tego mi ostatnio brakowało. Ryu był miły i przyjazny, lecz czarnowłosy wydawał się taki.. taki tajemniczy. Skądś miałam przeczucie, że od białowłosego mogłam wyciągnąć wiele potrzebnych informacji, lecz od czarnookiego już nie.
- Wiesz takie wydarzenia mają swoje plusy. Poza tym to na nich można przeżyć wiele rzeczy, poznać kogoś nowego i oderwać się od rzeczywistego świata... - zamyśliłam się, po czym popatrzyłam na stoisko z lemoniadą - W sumie to chyba mnie też nie powinno tutaj być. W ogóle nie powinnam integrować się z ludźmi - powiedziałam zamyślona, po czym otworzyłam szerzej oczy, myśląc nad tym, co wydobyło się z moich ust - Och, przepraszam.. chyba za bardzo się zamyśliłam..W sumie to z mojego rodzinnego kraju przybyłam sama, a potem towarzyszył mi białowłosy. Teraz się rozstaliśmy, bo mnie nie kręcą gorące źródła, a ty je lubisz? - zapytałam bezpośrednio, po czym podbiegłam do stoiska z cytrynowym płynem. Następnie wzięłam jeden kubek i wróciłam do chłopaka. Gdy do niego dotarłam, pociągnęłam łyk, a na sam smak od razu się skrzywiłam, gdyż chyba nikt nie pomyślał o cukrze.
- Rany.. jakie to kwaśne, powiedz jak dobry jest sok pomarańczowy, bo w sumie słyszałam o nim, ale nigdy nie piłam - powiedziałam z lekkim smutkiem, wpatrując się w swój kubek. Lekko nim poprzechylałam, że ciecz wprawiła się w ruch, tworząc lekkie fale.
- Powiedz, skąd jesteś i czy masz rodzinę? - zapytałam spokojnym tonem, próbując nie zaśmiecać głowy zbędnymi wspomnieniami, które na samo słowo ,,rodzina" zaczęły wariować.

[Kaien]

Och jak bardzo nieodpowiednie było to co uczynił. Jego czyn nosił znamiona nie tylko próby morderstwa, grzechu i hańby, ale także błędu na poziomie egzystencjalnym. Potraktował Rinsari jak zwierze, właśnie ją, jak zwykłe zwierze które można zadusić. To było wysoce szkodliwe na wszelkich plaszczyznach, a na pewno nie akceptowalne. Przecież Rini nie jest zwierzęciem. Kaien jest, ma instynkty, zachowuje się dziko. Jego można by zadusić i to byłoby uśpieniem zwierzęcia, nie morderstwem. Ale Rini..
Ona jest człowiekiem, pełną gębą, pod każdym możliwym względem i w każdym aspekcie. Więcej myśli, niż robi, w myślach obraża i poniża rozmówce, czuje nad nim wyższość, posiada pełno wad prawdziwego człowieka. Jest aż szkodliwie ludzka.
Smutne.
To, że jej pomógł, oznacza, że można dac mu drugą szanse. I tym razem dać sie udusić. Kaien to Kaguya i outsider. Nie wiadomo, co gorsze. Czy krew zabójców i najemników, czy wychowanie samodzielnego samotnika, dla którego ludzie to bardziej inteligentne zwierzęta i tyle?
Obserwował proces chłeptania tego trunku, w sumie należał się jej podziw. Alkohol wchodził w nią jak nóż w schłodzony smalec.
Nawet zabawne, a niby taka porządna dziewczynka...
Widząc jak ją nakręcilo to wino, z miejsca zgarnął drugi kielich i podał jej prawie pod nos.
-Jak cienkie, to wypij więcej. W większej ilości pewnie ma kopa. - Ciepły, przychylny usmiech, zero ofensywy. kiedy zaczela sie przedzierać postanowił pójść za nią. Nie bedzie psuł jej zabawy.

[Soh]

- Rodzinny kraj? To nie jest odpowiedź, a przynajmniej nią nie będzie dopóki nie dowiem się z jakiego to kraju pochodzisz. Rozpocząłem w sposób spokojny, ale za to pobudzający rozmowę, może przy okazji zdobycia zdj informacji dowiem się czemu dziewczyna nie powinna się integrować z innymi ludźmi - było to ciekawe pytanie, postanowiłem jednak je pominąć. Jeśli natomiast chodzi o pytanie na temat gorących źródeł, to po prostu pokręciłem przecząco głową - prostą drogą dedukcji można dojść do tego, że skoro omijam miejsca pełne ludzi... no właśnie. Dalej poszukiwałem wzrokiem swojego napoju, jednak nie mogłem go znaleźć - czyżby naprawdę go tutaj nie było? Nawet dziewczyna wykazała zainteresowanie sokiem pomarańczowym.
- Musisz sama spróbować, mi smakuje. W ten sposób krótko odpowiedziałem na postawione mi pytanie. Liczyłem, że tyle wystarczy. Dziewczyna naprawdę jest rozgadana, na początkowym etapie znajomości o wszystko zadaje pytania. Teraz rodzina i miejsce zamieszkania.
- Nie. A gdzie mieszkam? Cóż, może inaczej.. obecnie zatrzymuję się w miasteczku kupieckim Shigashi no Kibu. I to właściwie tyle.

[Defrevin]

Odpis pojawi się dzisiaj, jak Okami wróci z pracy.

[Edit] Post był wysyłany już wcześniej, ale prawdopodobnie przez to, że proxy zostało przeciążone, nie wysłało wpisu Okamiego.

[Ero Sennin]

Pora na przedstawienie. No więc.... Na terenie całego Antai, dało się usłyszeć przepotężny ryk rogu. Ktoś bowiem w niego zadął. Wszyscy ludzie nagle zamarli w miejscu i uciszyli się. Straganiarze przestali naganiać ludzi do kupna ich dóbr, kucharze już nie gotowali, ciury nie szukały klientów, grajkowie przestali brzdąkać na swych lutniach, bębnach i wszystkich innych instrumentach, które tylko posiadali. Nagle dało się usłyszeć kolejny, taki sam dźwięk i jeszcze jeden, trzeci, który wtórował poprzedniej dwójce głośnością i rodzajem. Miasteczko wyglądało jakby zamarzło w czasie, po tym jak wszyscy rzucili wzrok na scenę. Dziewczyna Ryu, czy raczej jego "współrozmówczyni" zignorowała jego słowa, wstała i pokazała palcem na drewniany podest w centrum wioski. Oprawcy Izuku? Kompletnie zignorowali ich uciekiniera, który teraz próbował przecisnąć się w bardzo gęstym tłumie. Znalezienie upragnionej dla niego kapelusza nie było teraz większym problemem, na pierwszym lepszym straganie, który dojrzał, był taki. Sprzedawca nawet nic nie powiedział, kiedy młodzik go sobie zabrał. Teraz miał "kamuflaż" przed ludźmi, którzy prawie go porwali. Tym czasem u Muraia...
-Kurde! Już?! Miało być później, cholerka! - spanikował Ansatsu - Przykro mi przyjacielu, kiedy indziej uraczę Ciebie winem, teraz musimy lecieć! - rzucił panicznym tonem i przygasił wszystkie pochodnie, prócz jednej, którą wziął w dłoń. Gwizdnął dwa razy i nagle drzwi wejściowe się zamknęły.
-Nic się nie martw, idziemy innym przejściem - podszedł do jednej ze ścian, lecz Murai nie miał prawa teraz odgadnąć jakiej, gdyż było za ciemno żeby mógł odróżnić, która to. Wymacał odpowiednią cegłę i kawał ściany się obrócił tak, że można było przejść. Somelier wziął przyjaciela za rękę i bardzo szybkim krokiem, prowadził go przez zawiły i dość ciasny tunel. Po minucie wychodzili na zewnątrz, Ansatsu podniósł właz i wyszli w ciemnej uliczce, gdzie nikt ich nie zobaczył.
-Tylko nie wspominaj nikomu o tym przejściu - uśmiechnął się ciepło i serdecznie, po czym ruszył do centrum.
-Chodź, mamy z pięć minut drogi w tym tłumie, a chcę być jak najbliżej sceny.
Co zaś Raito i Kyoushiego się tyczy. Tan już miał zamiar coś odpowiedzieć, gdy jego towarzysz słysząc róg, zachłysnął się winem i trzeba było mu pomóc. Facet zaraz do niego podskoczył i klepnął parę razy po plecach aż ten się odkrztusił i mógł swobodnie oddychać.
-Huff. Dzięki Tan, dupę mi ratujesz, już kolejny raz. Wiesz dlaczego tak się stało, prawda? Nie mamy czasu na pogaduchy! Trzeba powitać Mao! - krzyknął radośnie a na jego twarzy wyrósł wielki uśmiech. Obaj faceci wstali i zanim wybiegli na zewnątrz, rzucili tylko na raz do Raito i Kyoushiego
-Wy też lepiej chodźcie! - i to tyle. Zgubili się w tłumie.
A teraz ekhem, Ichirou

  Ukryty tekst

Na scenie, gdzie wszystkich ludzi oczy były skierowane w tym momencie, pojawił się dość sędziwy staruszek. Stanął na środku, popatrzył się na ludzie zebranych dookoła niego, poprawił okulary i wrócił za kulisy powolnym krokiem. Wszystkich ludzi to lekko zdziwiły i zaczęły się szepty.
-Ej, to było dziwne.
-Co mu rozum odjęło w końcu to wino czy co?
-Co jest nie tak z tym dziadygą? - rzucił w tłumie jakiś niesforny nastolatek. Po jakichś pięciu minutach, ten sam staruszek wrócił wolniutkim kroczkiem na scenę, lecz szepty nie ucichły. Gdy tylko dało się dosłyszeć głośny szczęk dziesiątek uderzanych o siebie mieczy, ludzie ucichli. Dziadziunio odchrząknął i zaczął coś mamrotać pod nosem, nikt nie wiedział co się właśnie dzieje.