Domek Sagi

[Hayami Akodo]

-Wszystko w porządku-powiedział łagodnie samuraj, obejmując ukochaną mocniej. Kiedy Sagisa, krucha, bezbronna Sagisa, płakała w jego ramionach, wszystko jakby...straciło kolor.
Zostali sami ze swoimi zmartwieniami, on, jego...przyjaciółka/ukochana (niepotrzebne skreślić) i dziecko. Owoc godnych pogardy czynów Kazuo, to, co pozostało z tamtych skomplikowanych, bolesnych chwil.

Znów powtórzyło się to dręczące, trudne pytanie, kłopotliwe jak brzęczące nad uchem komary w letni dzień: co miałbym teraz zrobić...?

Niby nie dało się jej pomóc, ale młody Akodo nie widział sensu w tym, by nie spróbować. Sam uśmiechnął się na wspomnienie tamtego ciepłego, nagrzanego zwykłą dobrocią, pełnego uśmiechów lata, kiedy szaleli we dwoje razem z Takashim i Hajime, doprowadzając Tensę do stanów bliskich siwizny, a rodziców albo do irytacji, albo do osłupienia - bo jak to tak, by chłopak i dziewczyna zachowywali się w taki sposób...?
Otarł stanowczo jej łzy z pomocą kciuka. Uśmiechnął się delikatnie.
Może i to dziecko miało...nieodpowiedniego ojca, ale jeżeli zajdzie taka potrzeba, to...Może i byli za młodzi, może i nie powinno do tego dojść, może ta propozycja wyda się krwistowłosej niestosowna albo nie przyjmie jej, ale uważał, że musi jej to zaoferować. Tak czy owak, zamierzał być przy niej - nawet, jeżeli ona sama nie będzie tego sobie życzyć, będzie krył się w jej cieniu, by uderzyć w odpowiedniej chwili, by ją chronić.
Mówiła o sile, o byciu Uchiha. Jakie to, do cholery, miało teraz znaczenie?
Trzymając ją w ramionach, stał spokojny, skupiony na tym, by wysłuchać jej słów.
-Możesz nią być nadal, tylko w inny sposób-zauważył z uśmiechem. Pogłaskał Sagisę po włosach, po czym dodał:-A po tym wszystkim nadal jesteś silna. To nic złego miewać koszmary. Sam je miałem...kilka nocy temu.
Machnął niedbale ręką, nie chcąc o tym mówić, po czym kontynuował głaskanie.

-Tensa powiedziała mi tylko, że coś było, nie wdawała się w szczegóły-poinformował.-Ja też nie zamierzam tego robić, nie jestem inkwizycją. Chcę tylko się tobą zaopiekować, o ile mi pozwolisz...nie tylko tobą, ale i dzieckiem. Ono potrzebuje mimo wszystko kogoś, kto mu zastąpi ojca. Chyba, że uważasz, że lepszym wzorcem dla niego będzie dziadek niż kolega mamy, zdecydowany dureń i, o zgrozo, samuraj.
Zaśmiał się cicho. Ucałował dziewczynę delikatnie w usta, z czułością, z namysłem.
-Nie wymagam ślubu i ogniska domowego teraz, już i w tej chwili, spokojnie-zapewnił łagodnie.-Yoku kike, najwyżej po prostu zostanę panem nianią w razie czego! Wiesz, że mam doświadczenie, skoro wychowywałem z matką dwóch domorosłych pirotechników i amatorów głupoty.
Prychnął kpiąco, przypominając sobie, jak to na dwa dni przed jego wyjazdem Hajime prawie spalił dom, próbując coś samodzielnie ugotować. Dobrze, że nauczył się Suitonu, przynajmniej będzie domową strażą pożarną...oh wait. Musieli jednak przejść do spraw praktycznych.

-Ja też nie chcę cię stracić. I jeśli będziesz potrzebowała czegokolwiek, mów. Możesz mi się nawet wypłakiwać. Na miejscu załatwię ci jakiś nocleg, wprawdzie w życiu tam nie byłem, ale MY sobie nie poradzimy?-pstryknął ją w nos z uśmiechem.-Co do Tensy, możemy ją ze sobą zabrać. Wystarczy mi na podróż trzech osób na wyspy. Jeśli mamy gdziekolwiek ruszać, to musimy to zrobić już teraz i udać się do Ryuzaku no Taki, póki jeszcze możesz podróżować. Jeżeli będziesz chciała, zawsze możesz ze mną zostać, poradzę sobie z opieką nad tobą, a Tensa wróci do Kōtei. I nie będę narzekał, jak o trzeciej w nocy będziesz miała życzenie zjeść ciastka, obiecuję!
Puścił na chwilę Sagisę, by poprawić sobie włosy. Znów się uśmiechnął - tym razem ciepło i delikatnie. A później, w odpowiednim momencie, zeszli razem na dół, przy czym złapał się na tym, że patrzy co jakiś czas na jej brzuch. Ojciec opowiadał mu, że matka była straszna, będąc w ciąży, szczególnie wtedy, gdy nosiła pod sercem Hajime i miała regularnie jakieś kaprysy. Sam był wtedy maluchem i niewiele z tego wszystkiego pamiętał, ale...
Nie mógł nie zastanawiać się nad tym, jakie będzie jej dziecko?

Wziąłeś na siebie wielką odpowiedzialność. Zdajesz sobie sprawę, co się stanie, jeżeli czegoś nie dopilnujesz?

O tak, Hayami Akodo zdawał sobie z tego sprawę.
Aż za dobrze.

[Sagisa]

Tensie nie podobała się perspektywa, iż wizje męczące jej siostrę w snach mogły objawiać się także na jawie. Dobrze wiedziała, że napięta sytuacja w domu, ciągłe kłótnie rodziców... to nie sprzyjało niczemu dobremu. Do tego dochodziła ciąża i świadomość, czyim potomkiem jest dziecko, które Saga miała urodzić. Mimo wszystko jasnowłosa chciała wierzyć, że wszystko się ułoży, że dadzą sobie radę i tym razem.
Przystała na pomoc ojca, dziękując mu za wsparcie, niedługo potem zaś rozmowa zeszła na poważniejszy temat - temat uczuć. Tsuyoshi nadal pamiętał słowa młodszej z córek: "Gdyby Tensa mnie nie kochała...". Mógł to interpretować dwojako, jednak przypomniawszy sobie tamtą rozmowę i wyznanie Tensy odnośnie natury jej predyspozycji uczuciowych... Jeśli Saga znała prawdę, mógł się tylko domyślać, jak sama czuła się z tą świadomością.
Gdy dziewczyna w końcu przyznała, że to własną siostrę kocha, brunet poczuł pewne zmieszanie. Jego źrenice rozszerzały się z każdym kolejnym słowem córki, z każdym nowym elementem opowieści. A szczęka niemal mu opadła po frazie "uczucie, które NAS łączy". Osłupienie wyraźnie malowało się na jego twarzy, choć Tensa mogła je przypisać samej opowieści i kruszonemu wizerunkowi tej "idealnej" córeczki. Łącząc wszystkie stare i nowe fakty, zaczynał rozumieć, dlaczego fiołkowooka czuła się winna porwania siostry i wszystkiego, co się z nim wiązało. Tensa ciągnęła swój wywód, stwierdzając, że ostateczna decyzja spoczywa w rękach Sagi, która zdecyduje między nią a Hayamim, kiedy Tsuyoshi wreszcie otrzeźwiał, unosząc w górę dłoń, jakby chciał choć na moment zatrzymać potok słów go zalewający.
- Zaraz, stop! Rozumiem, kochasz swoją siostrę bardziej i... - nie wiedział, w jaki sposób przedstawić własne przemyślenia. - Czy ty mi właśnie powiedziałaś, że Saga... że ona też... że wy... Między wami do czegoś doszło?
Choć większość tej wypowiedzi przepełniało zwątpienie, ostatnie zdanie, a raczej zawarte w nim pytanie, zadane zostało bardzo poważnym tonem. Zignorował nawet pytanie o zgodę na podróż. W jego głowie panował aktualnie chaos, nie umiał sobie nawet wyobrazić ewentualnych uniesień między siostrami. Siedział po prostu z palcami wplecionymi we włosy i starał się to wszystko ogarnąć.

Hayami otulił Sagę ramionami, gdy ta wylewała łzy w jego koszulę. Była mu za to wdzięczna, choć w głębi duszy ubolewała nad tym wszystkim. Wyżaliła się chłopakowi, wspominając to, co zdawało się minąć bezpowrotnie. Wyrzuciła z siebie nadmiar emocji tłamszonych gdzieś wewnątrz od tak dawna.
Szatyn zapewniał ją, że nadal może być dawną sobą, choć w nieco inny sposób, że mimo wszystko jest silna, a koszmary zdarzają się nawet jemu. Nie była co do tego przekonana, lecz nie chciała się spierać. On dalej upierał się, że będzie ją wspierał, opiekował się nią. Zapewnił nawet, że pomoże jej z dzieckiem, że zastąpi mu ojca, jeśli ona się zgodzi. To uświadomiło jej, że to kiedyś nastąpi. Ta chwila, w której wyda na świat potomka tropiciela. Do tej pory starała się uporać z przeszłością, nie zastanawiała się nad przyszłością. Za to samuraj niemal od razu rzucał dalekie spojrzenie na to, co będzie, co może być, co chciałby, żeby było...
Dotyk na ustach, mimo że delikatny, zaowocował odruchem obronnym. Akodo mógł poczuć, jak ciało dziewczyny napina się w jego ramionach, a ona sama próbuje go odepchnąć. W srebrzystych oczach błysnął lęk, wręcz trwoga, mimo że sama tak niedawno zetknęła wargi z jego własnymi. Nadal gdzieś wewnątrz czuła ból na wspomnienie ostatniego elektryzującego pocałunku Kazuo. Ostatecznie nie wyrwała się z objęć, pozostała w obrębie czułych ramion, upominając się, że przed nią stoi przecież Hayami. Ten sam Hayami, który zarzeka się jej bronić, wspierać niezależnie od sytuacji. Ten sam Hayami, który od lat pozostawał jej przyjacielem. Więc zamiast się odsunąć, zrobiła coś zgoła przeciwnego - przylgnęła do niego, szukając w tym uścisku opoki.
- Ja... chcę się stąd wyrwać... - zaczęła niepewnie, gdy kontynuował kwestię podróży. - Choćbym miała to zrobić wbrew wszystkim, pojadę z tobą. Nie chcę tu zostawać. Nie zostawiaj mnie samej.
Spojrzenie stalowych tęczówek błagało wręcz o spełnienie tej małej prośby. Wpatrywała się w to płynne złoto i nagle wszelkie troski utonęły w nim, pozostawiając tylko ciepło, czułość, troskę. Nieco drżącą dłonią sięgnęła do twarzy samuraja, delikatnie dotykając jego policzka, tak gładkiego mimo odpowiedniego już wieku do zalążka zarostu. Wzięła głębszy wdech, jakby chciała coś jeszcze powiedzieć, coś wyznać, zamiast tego jednak przyciągnęła go nieco bliżej, łącząc ich czoła jak wtedy przed obiadem. Zatapiała się w tych łagodnych ślepiach coraz bardziej, odpływając myślami gdzieś daleko.
Chciałabym, żebyś wyleczyła się z tego uczucia, przynajmniej do tego stopnia, żebyś była w stanie myśleć racjonalnie - usłyszała gdzieś z tyłu głowy głos brunetki. Własne zobowiązanie, choć nie była pewna, czy cokolwiek ją jeszcze do czegokolwiek zobowiązywało. Sporo czasu upłynęło od wypowiedzenia tamtych słów, a jednak ich treść pozostała z nią. Wyleczyć się z miłości do siostry, myśleć racjonalnie. A zdawać się mogło, że właśnie stoi przed swym kołem ratunkowym, lekarstwem. I choć wiedziała, że może właśnie ranić siostrę, zdawała sobie sprawę, że jakichkolwiek planów na wspólne życie by nie miały, teraz żadne z nich nie mogło już ujrzeć światła dziennego. Nie miało prawa bytu. Uczucie, jakim darzyły się z Tensą, już zawsze będzie przypominać jej najgorszy letni dzień w życiu.
- Hayami... ja... - szepnęła ledwie słyszalnie, a powietrze wypływające z jej ust owiało delikatnie jego twarz. Co chciała mu powiedzieć? Czy właściwie chciała cokolwiek mówić? Cokolwiek poza "bądź przy mnie"?
Powieki opadły lekko, przykrywając srebro tak bardzo kontrastujące ze złotem tęczówek młodego Akodo. Zawahała się. Czy powinna? Czy to cokolwiek zmieniało? Mogła mieć wątpliwości, ale nie chciała się wycofywać. Delikatnie przywarła do ust młodzieńca, składając na nich dość niepewny pocałunek. Jej własne wargi drżały przy tym, walczyła z prześladującymi ją wizjami przeszłości. Pod jej powiekami przewijała się na przemian twarz krwistookiego i stojącego przed nią przyjaciela. Nie potrafiła zapanować nad wciąż rosnącym lękiem. Oderwała gwałtownie usta od warg Hayamiego, chwytając się za głowę, a z jej gardła wyrwał się krótki krzyk. Powieki miała zaciśnięte, drżała na całym ciele. Ledwo trzymała się na nogach, a z oczu spływały jej łzy.
- Nie, błagam... Nie chcę... - jęczała tylko raz po raz, kręcąc przy tym głową, jakby starała się wypchnąć z niej niechciane myśli, wspomnienia.

Krzyk Sagisy przerwał ciszę również na parterze. Jak zareaguje na to Tensa?

[Hayami Akodo]

Chciała się stąd wyrwać. Chciała opuścić to miejsce, które przynosiło jej tyle złych wspomnień, nierozerwalnie kojarzyło się z gwałcicielem i z ostatnimi wydarzeniami, i Hayami nie mógł powiedzieć, że jej nie rozumie.
W końcu zawsze chcemy uciec od przeszłości, która nas ściga; to jak naturalny odruch, broniący nas przed tym, co nazywa się obłędem. Gdyby nie była w stanie wyrwać się iluzjom i zwidom, byłoby...źle widziałby jej dalszą karierę jako shinobi - w końcu wojowniczki musiały być silne, dwa razy może nawet silniejsze od mężczyzn, by udowodnić światu, że naprawdę są coś w tym wszystkim warte. Musiały pokazywać, kim są i jakie są.
Dla niego Sagisa Uchiha nie musiała nikomu udowadniać swojej wartości. Była wspaniałą, dzielną dziewczyną, nawet jeśli nosiła pod sercem owoc przestępstwa, zakazanego czynu. Czegoś, co technicznie i praktycznie rzecz biorąc, było złe. I tak ją kochał, był gotów ją ze sobą zabrać...Dlaczego miałby nie wziąć dziewczyny w podróż? Nawet, jeżeli była ciężarna, to przecież po drodze na pewno napotkają jakieś szpitale, jakichś medyków, słowem - będą mieli jakieś możliwości, by zadbać o zdrowie stalowookiej. A jeśli zaskoczy ich rozwiązanie, coś się wymyśli. W każdym razie był o tym przekonany.

Kiedy Sagisa prawie go odepchnęła, a w jej oczach zabłysł lęk, zmarszczył brwi i pobladł. Wyraźnie popełnił jakiś błąd. No oczywiście, jak mógł być tak głupi...W końcu wszelkie czułości przywodziły nieszczęsnej dziewczynie na myśl tamtego.

Co ja zrobiłem, do cholery?

Jednak po krótkiej chwili usłyszał znów jej słodki głos, Poczuł silniej jej zapach, usłyszał wyraźniej bicie serca, wyłapał drżenie przerażonego ciała. Sagisa potrzebowała oparcia, a on mógł jej takowe dać - i doprawdy, okazałby się nędznym i niegodnym splunięcia nesshin, gdyby zawiódł teraz zaufanie starej przyjaciółki, pozostawiając ją i dziecko samych sobie. W końcu dopiero co składał krwistowłosej obietnice, prawda?
Wypadałoby więc ich teraz dotrzymać. Pogłaskał jej policzek, uśmiechając się łagodnie.

-Rozumiem, że jesteś tego pewna i że wytrzymasz tyle podróży razem z dzieckiem?-spytał. Po chwili namysłu skinął głową i dorzucił:-W tej sytuacji pojedziemy razem do Kantai, a potem do Kaigan...zresztą jeszcze zobaczymy. Być może będę musiał zostać gdzieś dłużej. Wszystko się ułoży, Sagisa. Uwierz mi.


Gdy stalowooka znów dotknęła swoimi ustami jego ust, na krótki moment się zawahał. Tak, on też miał świadomość, że z pełną premedytacją ranią Tensę i jej uczucia, ale w końcu zbyt kochał młodszą z sióstr Uchiha, by ją zostawić ot tak sobie, bez tego, czego potrzebowała, o co prosiła. Błaganie w jej oczach było zbyt wyraźne, za bardzo poruszyło jego serce.

Drzewa niewątpliwie mają serca, Hayami.

Kiedy jednak zaczęła krzyczeć i płakać, po prostu zdrętwiał. Przez chwilę przyglądał się jej rozszerzonymi ze zdziwienia oczami, nie wiedząc, co zrobić; moment później pragmatyczna natura wygrała z prawdziwym zidiocieniem. Podjął szybką decyzję.
Chwycił ostrożnie dziewczynę i uniósł ją tak, by po chwili przytulić do swojego serca.
-Ciii, kochanie, ćśśś...-mówił szybko, z podniecenia zjadając końcówki. Prawie biegiem udał się do drzwi, otworzył je kopnięciem (najwyżej zwróci potem wujowi za naprawę czy coś), po czym, wykorzystując całą swoją szybkość, zbiegł na dół. Starał się oczywiście, by Sagisa nie odczuła żadnych wstrząsów ani innych niedogodności, jednak nie dało się tego chyba uniknąć.
-Jesteś bezpieczna, mendy tu nie ma, rozumiesz? Zaniosę cię do taty i Tensy. To ja, Hayami, spokojnie-paplał pospiesznie. W zdenerwowaniu musnął znów jej czoło ustami, trzymał ją silnie, ale tak, by nie zostawić na kruchym ciele siniaków od zbyt mocnego uścisku. -Już dobrze, Herbatniczku, już dobrze. Mendę zatłukli, jesteś cała i zdrowa, nikt cię nie krzywdzi. Zaraz się wybieramy w podróż, tak? Już będzie dobrze, nie płacz, ćśśś...

Kilka chwil później Hayami już znajdował się w salonie. Jego twarz była blada, ale pełna determinacji. Siadł na kanapie, po czym ułożył Sagisę tak, by jej główka znalazła się na jego kolanach. Sam głaskał ją co chwila to po włosach, to po policzkach, ocierając łzy. W złotych oczach młodzieńca płonęła tak silna wola, tak wielka determinacja, że widać było, że trudno go będzie odwieść od tego, co zamierzył - a zamierzył zabrać stąd swoją cierpiącą ukochaną i jej siostrę. I to szybko. Spojrzał najpierw na Tsuyoshiego, potem na białowłosą.
-Saga chce stąd wyjeżdżać, więc zabieram ją stąd do Kantai na ceremonię koronacji Shimakage-wyrzucił z siebie szybko, adresując swoje słowa do głowy rodziny.-Jeśli tu zostanie, wujku, to zwariuje kompletnie, przecież widzę, co się z nią wyprawia! Nie mamy czasu, by nad tym dyskutować, przejmuję za nią pełną odpowiedzialność jako samuraj.
Na chwilę umilkł, pozwalając, by jego słowa dotarły do reszty zebranych. Znów pogłaskał Sagisę po włosach. W jego głosie zabrzmiał twardy ton.
-Ochronię ją. I jeśli coś się stanie, to ochronię też dziecko. Tensa!
Spojrzał teraz na dziewczynę, jego twarz była poważna.
-Pojedziesz z nami. Skocz spakować jej jakieś ciuchy, ze dwa płaszcze na wszelki wypadek, niezbędne leki, jak macie w domu bandaż i nożyczki, to na wszelki wypadek też spakuj-rzucił.-I jak trzeba, to jakąś broń. Ja zabieram yari, katanę, płaszcz i Sagę, za jej zgodą, oczywiście. My poczekamy tutaj, może do tego czasu Sagisa trochę otrzeźwieje i nabierze siły.

Brzmiał w tej chwili nie tylko bardzo poważnie, ale i stanowczo. Na pewno nie żartował, zresztą sytuacja nie była odpowiednia po temu. A że nie wiadomo dlaczego skojarzyła mu się z kruchym, słodkim herbatniczkiem do pogryzienia, to już w ogóle inna sprawa.

[Tensa]

Szczere wyznania, czy to był odpowiedni na nie moment? Widziała osłupienie ojca na wieść o tym co łączy jego córki była... właściwie to taka jakiej białowłosa się spodziewała, przynajmniej był to jeden z przewidywanych przez nią wariantów. Osłupienie i niedowierzanie, nie dziwiła się, to wszystko nie było proste, wielu powiedziałoby, że nie było nawet zbliżone do normalności. No cóż, chociaż fiołkowooka to rozumiała to nie zgadzała się z tym. Wiedziała jakie przesłanki stoją za pogardzaniem takimi jak ona, za samą miłość do innej kobiety mogła być wyszydzana, a gdyby ludzie wiedzieli, że ta piękność o płomiennych włosach jest jej siostrą... jakoś by sobie poradziły. Chociaż w obecnej sytuacji Tensa nie była pewna co do siostry, może i ona dałaby radę, ale co ze stalowooką? Czy po tym wszystkim byłaby w stanie walczyć? O to uczucie, o siebie? Skoro prawda wyszła na jaw, mogła w końcu podzielić się z ojcem tym cichym strachem z którym się nie godziła. Miłość była jednym, jednak chciała, aby jej siostra była szczęśliwa, czy mogło tak być gdyby pozostały razem? Zagryzła wargi. Nie powinna tak myśleć, powinna wierzyć w siostrę, ufać jej. To zmartwienie powinno odejść na dalszy plan, Saga była silniejsza niż mogłaby przypuszczać, mimo tej całej tragedii potrafiła sobie może słabo, ale jednak radzić, uśmiechać, próbować wrócić do normy. Uśmiechnęła się do samej siebie, tak ta mała była silna, silniejsza od niej. Tensa nie potrafiła pogodzić się z poniżeniem, a jej siostra wytrzymywała po tym wszystkim co zrobił jej tropiciel. Mimo, że niesłusznie spotkał ją ten straszny los, ona walczyła jak tylko potrafiła... to było, sama nie potrafiła nazwać uczucia które wywoływały w niej te myśli, była nie tylko dumna, ale także... nie było jeszcze słowa zdolnego to określić, a ona nie była w stanie go wymyślić. Kolejne pytanie ojca, niepewne, lecz nieznoszące sprzeciwu, pytanie o to czy one...
Twarz białowłosej pokrył rumieniec, pamiętała tamten wieczór, dotyk delikatnej skóry, przyspieszone oddechy. Na samo wspomnienie jej serce zaczęło mocniej bić, tamta chwila, była... zdecydowanie musiała zacząć znowu czytać, jej słownictwo zdawało się coraz bardziej ubogie. Magiczna chwila, nie brzmiało to tak jakby chciała, ani nie oddawało tego co chciałaby przekazać. Chociaż czy one rzeczywiście wtedy...? Musiała pomyśleć, buzujące myśli i szybciej płynąca krew wcale w tym nie pomagały.
-Nie... znaczy tak... znaczy tak jakby. - mówiła nie pewnie, piskliwym wręcz pełnym wstydu głosem. Jak mogła o tym mówić? Opowiedzieć własnemu ojcu do czego doszło? Przecież to... to było niestosowne, nie powinna, ale... ale jak to wyjaśnić.
-My... eee... - wstydliwy pisk przeszył powietrze, a rumieniec zalewający jej twarz powoli przybierał barwę rozgrzanego żelaza. Odwróciła wzrok i zerwała się z krzesła pospiesznie próbując założyć zbroję. Uciekać, podróż, tak musiały ruszać! Wzięła głębszy wdech, "spokojnie" powtarzała sobie w myślach.
-Tato... - zaczęła niepewnie. -My...emm... ja i saga wciąż... - przyspieszony oddech nie dawał jej spokojny. -Dobra, spokojnie, wciąż jesteśmy dziewicami. - powiedziała to... ale... ale... nie powinna, skryła rozpaloną wstydem w twarz w dłoniach i skuliła się.
-Znaczy to nie ja ją emm... my tylko... nie naruszyłam jej kobiecości. - starała się mówić fachowo mimo tego, że jej skryta twarz drżała w spazmach. -My, musimy ruszać... ja emm... ja po nich pójdę... ty zostań... ja... - z piskiem rzuciła się w stronę schodów. Dywan niestety okazał się zdradliwy, a spanikowana białowłosa potknęła się upadając z metalicznym szczękiem na ziemię...
Krzyk Sagi przerwał tą niezręczną ciszę która nastała po jej niespodziewanym spotkaniu z podłogą, źrenice białowłosej zwęziły się, coś groziło jej siostrze. Niezgrabnie poderwała się na równe nogi, co przez zbroję zajęło jej dłużej niż mogła przypuszczać. Pomoc ojca również nie była najlepsza, próby unikania kontaktu wzrokowego, tylko to utrudniały. W efekcie nim się podniosła Hayami wraz z Sagą zdążyli już pojawić się na parterze...
Saga leżała na kanapie, białowłosa patrzyła na wydającego rozkazy Hayamiego z podziwem, mógł zadbać o jej siostrę. Może... może to on był tym z którym powinna być? Biegiem rzuciła się na górę przeskakując schody, do torby wrzuciła wszystko co było pod ręką... zatrzymała się, uklękła pośrodku pokoju. Czy rzeczywiście powinna odejść? Zrobić miejsce dla kogoś kto nie będzie jej narażał? Czy mogła? Powinna, zaczynała to rozumieć, odłożyć na bok egoizm, nie utrudniać tego siostrze. Kantai, ostatnia podróż, po turnieju pozostawi ich razem, zniknie... Świat jest przecież duży. Mimo uśmiechu po policzku spłynęła pojedyncza łza. To ona była odpowiedzialna za całe zło i jedynie poświęcając wszystko mogła chociaż trochę pomóc jej dojść do siebie. Przecież widziała jej reakcje, dopiero Hayami potrafił dać jej szczęście... podjęła decyzję. Otarła łzę i podniosła torbę, płaszcz zakrył zbroję... pozostało jej jedynie utrzymać ich w niewiedzy. Tak będzie łatwiej, tak nie będzie bolało, okłamywała się. Wiedziała, że to złe, dla niej... ale skoro kocha czy nie powinna poświęcić siebie dla jej szczęścia? Zeszła na dół z udawanym uśmiechem i spojrzała na ojca.
-Hayami ma rację, to co ja chciałam zrobić spokojnie, on zrobił pewnie, ruszamy, to dobre dla wszystkich. - podeszła do siostry i pogładziła jej włosy... nie mogła tak bez słowa... nachyliła się nad nią.
-Nasza ostatnia podróż nee-chan. - wyszeptała tak, aby tylko ona to słyszała. Podniosła się, wciąż trzymając ten głupi nieszczery uśmiech.
-Wygram dla Ciebie ten turniej. - powiedziała z pewnością której tak długo nie czuła. Ostatnia podróż. Czekała, aż dwójka się przygotuje, musiała oddalić się od siostry, nie robić tego jednym cięciem, powoli znikać, tak, aby na końcu nie było bólu...

[Sagisa]

Mimo lęku po delikatnym pocałunku Hayamiego nie chciała go odtrącać. Był dla niej ważny, ważniejszy niż mogłaby przypuszczać. Chciała mieć w nim oparcie, nawet większe niż we własnej siostrze. I mimo że świadomie raniła w ten sposób Tensę, wiedziała, że ich związek nie miałby przyszłości. Choć trudno było jej to przyznać, ona już zawsze przypominać jej będzie tamten letni dzień i wszystko, co ściągnęło na dno jej psychikę. Samuraj zaś całym sobą kojarzył się z tymi dawnymi momentami szczęścia, śmiechu, beztroski, które zostały jej wydarte siłą. Pragnęła, by był przy niej, by dotrzymał złożonych właśnie obietnic.
- Jeśli będziesz blisko, przetrwam wszystko - szepnęła tylko w odpowiedzi, jakby to była odpowiedź na wszelkie możliwe pytania. A potem... Potem odważyła się znów złączyć ich usta w pocałunku, co nie do końca było dobrym pomysłem...

W rozmowie z ojcem Tensa zdradziła dodatkowy szczegół, co wywołało bardzo ważne pytanie. Pytanie, które samą zainteresowaną wprawiło w zakłopotanie.
- Tak jakby? - powtórzył tępo Tsuyoshi, patrząc na zaczerwienioną twarz córki. Nie umiał sobie wyobrazić, na czym to miało polegać, jak się objawiać, a zachowanie jasnowłosej tym bardziej nie pomagało. Wiedział, jak to się odbywa między kobietą i mężczyzną, ale myśl, że jego własne pociechy mogły wyczyniać takie rzeczy między sobą...
Dziewczyna próbowała się tłumaczyć, choć wyglądała bardziej na taką, która najchętniej by stąd uciekła. Zapewnienie, że obie są dziewicami, nijak pokrywało się z rzeczywistością, Saga w końcu spodziewała się dziecka, potomka tropiciela. Wychodziło jednak na to, że to właśnie on w akcie gwałtu rozdziewiczył jego pociechę. Tensa nieporadnie zakładała zbroję, unikając spojrzenia, wręcz zrywając się do panicznej ucieczki. Poległa w starciu z dywanem, a ojciec przykucnął przy niej, w głowie mając istną sieczkę.
- Dobrze, rozumiem... znaczy... w sumie nie rozumiem... nie chcę zrozumieć... to jest... ehh...
Przysiadł na dywanie z palcami wplątanymi we włosy. Nie potrafił tego ogarnąć. Nastałą ciszę przerwał krzyk dochodzący z piętra.

Oderwała się gwałtownie od ust samuraja, nie mogąc sobie poradzić z nawracającymi wizjami. Chwila trwogi, odseparowania od rzeczywistości, zamknięcia w iluzji własnych koszmarów. Poczuła dotyk na ramionach, chcąc się odruchowo odepchnąć, chłopak jednak wziął ją w ramiona i przytulił, uspokajając ją pośpiesznymi, acz w pewnym stopniu czułymi słowami.
- Yami... - jęknęła cicho, kuląc się z palcami wczepionymi w jego koszulę. Mógł ją zabrać, gdziekolwiek chciał. Nawet nie protestowała.
Znaleźli się na parterze. Akodo chciał odłożyć ją na kanapę, ona jednak nie chciała go puszczać, przeraźliwym jękiem reagując na każdą próbę odseparowania. Nic nie mówiła, gdy Hayami deklarował ich wyjazd. Żadnych protestów, zaprzeczeń, wyrywania się. Trwała w objęciach przyjaciela, powoli się uspokajając, kiedy ten zaczął dyrygować niczym dowódca armii. Nawet ojciec, który jeszcze kilka chwil temu starał się podnieść starszą z córek z podłogi, stał teraz w kompletnym już szoku, kiedy to Tensa pobiegła na górę spakować najpotrzebniejsze rzeczy.
- Sagisa... na pewno chcesz ruszyć w tę podróż? - spytał jeszcze, gładząc jej krwiste włosy. Ona spojrzała na niego przesłoniętymi łzami oczyma, uśmiechając się delikatnie, i przytaknęła lekko.
- Hayami się mną zaopiekuje - zapewniła szeptem, co rodziciel skwitował tylko skinieniem głowy i ucałował ją w czoło.
Gdy tylko Tensa zeszła na dół, Tsuyoshi wstał z poważną miną, uważnie przyglądając się jej poczynaniom. Kiedy już wreszcie wszyscy byli gotowi do drogi, ojciec zatrzymał jeszcze starszą z córek, pochylając się nad jej uchem.
- Nie rób nic głupiego - poprosił tylko, dopowiadając już na głos: - Powodzenia na turnieju i bezpiecznej podróży.
Skinął na samuraja, odprowadzając całe towarzystwo wzrokiem. Sagisa przed wyjściem ubrała się ciepło, a potem schroniła pod ramieniem przyjaciela. Dla niej teraz on był opoką i pozostanie nią zapewne na długi czas.

[z/t] - o ile reszta nie ma nic przeciw >.>

[Hayami Akodo]

Posłał długie, posępne spojrzenie ojcu Sagisy, wzdychając. Wiedział, co ten może sobie myśleć o całej eskapadzie i jego nagłej interwencji w te sprawy, ale cóż...Hayami nie miał wyboru. Nie mógł milczeć, nie mógł biernie patrzeć na łzy ukochanej i na jej krzyki, machnąć ręką w sytuacji, gdy powierzała mu siebie i swoje własne zaufanie.
Jakimż nędznikiem okazałby się, gdyby teraz odstąpił od wymierzenia obietnicy? Gdyby zawahał się, wycofał ze swoich słów...?
To, co wypływało z ust samuraja, było świętsze niż własna głowa. Wiedział, jak Uchiha na to wszystko mogą zareagować, bo w końcu miał świadomość tego, że oczy obu kobiet są niezwykle ważne dla klanu. Zbyt wielką miały wartość, by w razie czego pozwalać sobie na ich utratę.
Zagryzł wargę. Nie powinien się nad tym teraz zastanawiać.

Siedemnaście lat w nim duch zadrzemał...

Zacisnął lekko palce, ale po chwili je rozprostował. Chwycił Sagisę pod ramię, skinął wujowi głową na pożegnanie, po czym wyprowadził dziewczynę na zewnątrz. Wciąż zerkał na nią z niepokojem, marszcząc brwi. Czy to na pewno był dobry pomysł? Da radę iść sama? W tej sytuacji...Jeśli mieli dotrzeć do Ryuzaku i na koronację...

-Mam ze sobą sanki, które załatwiłem od znajomego ojca z Yinzin-oznajmił.-Pojedziemy nimi do Ryuzaku, a tam zorganizuję Wam jakoś statek. W ten sposób lepiej zniesiesz podróż, chociaż kuligu takiego jak w Yinzin nie będziesz miała, za ciepło na to.

Po chwili wszyscy troje znaleźli się już na zewnątrz.
Trzask zamykanych drzwi uświadomił Hayamiemu, w co tak naprawdę się wpakował.
Nie, żeby miał zamiar narzekać.


z/t z Tensą --- > Szlak transportowy

[Sagisa]

Dom. Miejsce będące azylem, do którego powinna wracać z uśmiechem na ustach. Jednak nie tym razem...
Wóz zatrzymał się w pewnej odległości od budynku, by łatwiej było później wykręcić. Akarui wraz z handlarzem zajęli się zdejmowaniem z paki trumny, Sagisa w tym czasie zarzuciła torbę na ramię i ruszyła z małym w stronę wejścia. Zastanawiała się, czy kogokolwiek zastanie i w jaki sposób przyjdzie jej przekazać wieść o śmierci Tensy. Stanęła przed drzwiami, obejrzała się na bruneta, po czym odetchnęła głębiej i nacisnęła klamkę. Przejście stanęło otworem, czyli jednak ktoś był w środku. Weszła do przedsionka, zdjęła buty, płaszcz, torbę z rzeczami i ekwipunkiem odłożyła na szafkę, przechodząc w głąb pomieszczenia.
- Tadaima... - mruknęła trochę niemrawo, oznajmiając własny powrót, i stanęła w przejściu do salonu. W następnej sekundzie z kuchni wychyliła się głowa rodzicielki, która na jej widok chyba upuściła łyżkę, biorąc pod uwagę nagły odgłos zderzenia z podłogą. Moment później już była otoczona ramionami Rin Uchiha i starała się nie spinać własnych mięśni.
- Sagisa, tak się bałam - jęknęła kobieta, niemal płacząc. - Dostaliśmy list od Hayamiego, że urodziłaś przed terminem. Na szczęście jesteś cała i zdrowa. Z maleństwem wszystko dobrze? Gdzie Hayami?
Matka wreszcie ją puściła, wpierw spoglądając na małego brunecika w jej ramionach. Dopiero przy pytaniu o samuraja obejrzała się na wejście, w którym powinien już stać podróżujący z płomiennowłosą medyk, w końcu nie zamykała za sobą drzwi.
- To Ryujin, ma się dobrze - odpowiedziała spokojnie na pierwsze pytanie rodzicielki, zaraz przechodząc do kolejnych: - Hayami pojechał na spotkanie z braćmi, razem ruszyli do Kaigan na szkolenie młodych. A to - tu odwróciła swe oblicze w stronę bruneta i uśmiechnęła nieznacznie - Akarui Tozawa, medyk z Samotnych Wydm, który pomógł mi w trudnej sytuacji i zobowiązał odstawić bezpiecznie do domu.
- Medyk... - powtórzyła kobieta, patrząc na gościa trochę nieprzytomnie. - Czyli... były jakieś komplikacje? Coś się działo z maleństwem?
- Rin, widziałem odjeżdżający wóz. Ktoś przyjechał?
Poznała głos ojca dobiegający z piętra, chwilę później ujrzała go na schodach. Patrzył na nią z na wpół otwartymi ustami, wyraźnie zaskoczony. Zauważyła jednak jego spojrzenie i zaciskającą się pięść. Zaledwie ułamek sekundy zajęło jej zrozumienie. Ojciec nie widział przy niej Tensy, która miała się nią opiekować. Przypomniała sobie też, jak Hayami wspominał, jakie informacje zawarł w liście do jej rodziców. Wiedzieli, co zrobiła jasnowłosa jeszcze przed przybyciem do Hanamury.
- Tato, spokojnie... - spróbowała, choć wątpiła, by miało to cokolwiek załagodzić.
- A jednak to zrobiła - wysyczał przez zaciśnięte zęby, schodząc całkiem na parter. - Zostawiła cię, a miała się tobą opiekować.
Na ustach Sagisy pojawił się smutny uśmiech. Ojciec nie zdawał sobie jeszcze sprawy z sytuacji, a tak trafnie ją opisywał. Oddała Ryujina w babcine ręce, zastanawiając się, jak ma im to wszystko powiedzieć.
- Zatłukę ją, jak tylko ją znajdę...
- Przestań! - krzyknęła nagle, nie mogąc już znieść tej złości w jego głosie. Zacisnęła własne pięści, a po chwili spojrzała wprost w oczy ojca zabarwionymi czerwienią tęczówkami. - Już za późno...
Czuła, jak pod powiekami wzbierają jej łzy, a przecież nie chciała więcej płakać. Potrząsnęła głową, starając się powstrzymać napływającą falę uczuć rozdzierających jej serce. Wzięła głęboki wdech nosem, przytrzymała powietrze w płucach, by zaraz powoli je wypuścić. Ojciec patrzył na nią zaskoczony, nic nie rozumiejąc. Przeniósł spojrzenie na Tozawę, jakby w jego osobie szukając odpowiedzi, choć zdawał się doskonale zrozumieć ostatnie słowa córki. Saga jednak nie mogła w tej chwili powiedzieć tego głośno. Po prostu nie mogła.

[Akarui]

W końcu dotarli do celu podróży. Tu kończyła się ostatnia wyprawa Tensy i jednocześnie pierwsza Ryujina. Mały, skromny domek z czerwonej cegły i elementów drewnianych na brzegu dzielnicy mieszkalnej wielkiego klanu Uchiha. Tozawie dawało się nawet, że widział czerwony błysk w oczach przechodnów, jakby chcieli się dowiedzieć, co leży w pudle... Akarui zajął się zdjęciem trumny z wozu i razem z handlarzem delikatnie położyli ją przy wejściu do domu. W tej chwili nie było na nią lepszego miejsca. Obok położył wszystkie pakunki, jakie ze sobą mieli poza zbroją Tensy, którą wziął ze sobą. Sagisa weszła do domu. Medyk raz jeszcze podziękował handlarzowi, życzył bezpiecznego traktu i pożegnał go, po czym poszedł za dziewczyną.

Ta już stała przed obliczem swoich rodziców. Starsza kobieta trzymała małego Ryujina w rękach, a mężczyzna krzyczał na czerwonowłosą, wygrażając Tensie. Nie powinno się mówić źle o martwych. Nie wiedział więc jeszcze, co się stało. Dopiero krzyk rozpaczy, jaki uwolnił się w końcu z gardła stalowookiej przerwał jego tyradę. Jego wzrok przeniósł się na medyka. Jak powiedzieć rodzicom, że ich córka nie żyje? Jeszcze nie wiedział, choć zdawał sobie sprawę, że ten obowiązek spoczywa na nim. Ostatnia powinność względem tej rodziny. Stojąc nadal w przedsionku odstawił zbroję szarowłosej na bok i padł na kolana. Położył dłonie równo palcami do siebie i uderzył czołem o zimną podłogę w geście najgłębszego ukłonu, dogeza.

Ta postawa zwykła być oznaką całkowitego podporządkowania, głebokiego żalu. Taki też chciał wyrazić w stosunku do rodziców dziewczyny, której nie uratował. Jednak jak im o tym powiedzieć? Czy kłamać? Wziąć całą odpowiedzialność na siebie? Czy powiedzieć prawdę ozałamaniu nerwowym, jakie przeszła córka? O próbie samobójczej? Musiał zacząć, słowa same ułożą się w całość: - Gomen nasai! Jestem Akarui Tozawa, medyk z Shigashi no Kibu. Byłem na miejscu, gdy państwa córka raniła się ostrzem, naruszając ważne tętnice. Czyli jednak prawda. Akarui zebrał kolejny oddech. Kontynuował, nie wychodząc ze swej służebnej postawy: - Po zaleczeniu rany spuściłem pacjentkę z oczu. Tensa założyła swoją zbroję ponownie nadwyrężając ranę, po czym udała się do łaźni, gdzie świeża tkanka znów się rozwarstwiła.

Ostatni rozdział historii Tensy. Już miał mówić, że nie krzyczała, że śmierć najprawdopodobniej była jej wyborem. Jednak nie mógł. Te słowa nie potrafiły wyjść z jego ust. Musiał je ominąć: - Tensa odeszła. Nie czuła bólu. Jako medyk biorę na siebie odpowiedzialność. Czy naprawdę? No tak. Musiał. To nie była tylko decyzja dziewczyny. To był również "błąd w sztuce". Nie próbował nawet okłamywać sam siebie. Wiem, że żadne przeprosiny nie ukożą Państwa bólu... I słów zbrakło. Co mógł jeszcze powiedzieć? Nic nie mógł. Został mu służebny klęk i cisza. Z jednej strony pragnął, by ta została przerwana. Z drugiej ją rozumiał. To była minuta ciszy dla Tensy, dla jej ducha, odchodzącego ku krainie wiecznego spoczynku..

[Sagisa]

Wiedziała, że to nie będzie łatwe. Mówienie rzeczy, jakie miała powiedzieć, nigdy nie należało do łatwych. To było trudniejsze od stwierdzenia, że Tensa po prostu nie wróci, bo tak postanowiła. Ona musiała powiedzieć rodzicom, że definitywnie stracili jedną z córek. Że ona nie wróci nawet, jeśli by chciała. Nie wróci, bo nie żyje.
Początek był prosty, matka w sumie bardziej interesowała się stanem jej i dziecka niż całą otoczką. Dopiero pojawienie się ojca i złość wymalowana na jego obliczu skomplikowały całą resztę. Rozumiała, że był zły na Tensę, bo obiecała ona wraz z Hayamim się nią opiekować. W sumie zawsze ją chroniła, więc to było coś naturalnego, a jasnowłosa z niewiadomych ojcu przyczyn się przed tym zbuntowała i odeszła. Mimo wszystko nie mogła słuchać złorzeczeń, jakie kierował pod jej adresem. Po prostu nie mogła. Odsłoniła przed ojcem swego sharingana, jakby chcąc mu uzmysłowić, co przeżywa. Biorąc pod uwagę, że ich dojutsu rozwija się wraz z silnymi emocjami, a przy ich ostatnim spotkaniu posiadała zaledwie pierwszą łezkę, szybko musiał dojść do odpowiednich wniosków. Zwłaszcza po jej krótkim stwierdzeniu.
Widziała odmalowujący się na jego obliczu szok, niedowierzanie. Choć do niego najbardziej docierał sens tych słów, nie chciał do siebie dopuścić prawdy. Z kolejną falą łez napływających do oczu Sagisa nie była w stanie powiedzieć tego na głos, więc ojciec szukał potwierdzenia u gościa, który z nią przybył. Akarui padł na kolana, zginając się w ukłonie i zaczął swój wywód. Starał się on zwolnić płomiennowłosą z tego przykrego obowiązku, jakim było wyjaśnienie sytuacji, a każde kolejne słowo padające z jego ust wywoływało coraz większą bladość na obliczu matki trzymającej w rękach wnuka. Saga zareagowała natychmiastowo, chwytając ją za ramiona, prowadząc w stronę sofy i wręcz na niej usadzając. Widziała jej szeroko otwarte oczy, drżącą wargę. Kobieta wewnętrznie zaprzeczała temu, co właśnie im mówiono i stalowooka nawet się jej nie dziwiła, w końcu sama też nie chciała przyjąć tego do wiadomości. Wtedy padły słowa, po których po policzkach Rin spłynęły łzy: Tensa odeszła. Dziewczyna miała ochotę przytulić matkę, pocieszyć ją, mimo że od tak dawna stosunki między nimi pozostawały napięte. I zapewne zrobiłaby to, gdyby nie zauważyła nagłego ruchu ojca. Może byłoby inaczej, gdyby medyk oficjalnie nie wziął odpowiedzialności za całe zajście, w wyniku którego Tensa wyzionęła ducha. Zranione serce zawsze szuka winnego...
- Ty... - wysyczał Tsuyoshi, zaciskając pięści i skracając dystans dzielący go od Tozawy. Saga dostrzegła w jego oczach czerwień. Zerwała się z miejsca, stając między nimi, próbowała odciągnąć zaślepionego rozpaczą rodziciela od czerwonookiego.
- Tato, przestań! To nie jego wina! On chciał tylko po...
Krótki zamach, została odepchnięta, wpadając plecami na ścianę. Na obliczu ojca odmalowywała się wściekłość, jakiej jeszcze u niego nie widziała. Zauważyła jednak, jak unosi pięść, wokół której zatańczyły wyładowania. Sekunda, jej serce zdawało się zatrzymać w trwodze. Raiton - element żywiołowy, którym przed rokiem była torturowana, którego ślady pozostawały wciąż na jej ciele. Coś, co wywoływało w niej przerażenie równie mocne, co samo wspomnienie oprawcy do niedawna. Nie pokazuj, że się boisz - rozbrzmiało gdzieś z tyłu jej głowy, co przywróciło ją do porządku. Odepchnęła się od ściany, dłonią sięgając do rękojeści miecza, który cały czas miała przy pasie. Jedno pociągnięcie ostrzem w powietrzu między klęczącym mężczyzną a rozjuszonym shinobi przystopowało tego drugiego, to zaś dało jej dodatkową sekundę, by stanąć mu na drodze. Czubek wakizashi zawisł tuż przed klatką piersiową rodziciela, gdy znów aktywowała dziedzictwo swych oczu.
- Ani kroku dalej - rzuciła oschle, trzymając rękojeść miecza tak, że wystarczyłoby jedno pchnięcie, by zagłębił się on w ciele. Spojrzenie miała inne niż zwykle. Nie było w nim strachu czy niepewności, zaś zdecydowanie godne miana shinobi. - Śmierć Tensy to tragedia, dobrze wiem, co czujesz, ale Akarui nie zrobił nic, za co miałbyś go karać. Spełnił swój obowiązek jako medyk, nie przyczynił się do tej tragedii.
- Saga, zejdź mi z drogi...
- Nie - w jej głosie nie było nawet krzty zawahania. - To Tensa przyczyniła się do własnej śmierci, nie Akarui. Zbłądziła, bała się własnej słabości i to ją zgubiło. Zawsze chciała być silna w oczach innych, dlatego mimo wyczerpania założyła tę cholerną zbroję. Dlatego udawała, że wszystko jest w porządku. Obwiniała się za moje krzywdy, za to, co zrobił mi Kazuo. Nazywała siebie potworem, choć tylko dzięki niej wreszcie stanęłam naprzeciw własnym lękom i je pokonałam. Czegokolwiek byś nie zrobił, nie zmienisz już tego, co się stało. Moje serce pękło, ale pogodziłam się z faktami! Ty też powinieneś!
- Sagisa...
- To nie przywróci jej życia! Ona odeszła!
Ojciec był od niej szybszy, to nie ulegało wątpliwości. Nawet z sharinganem nie była w stanie zatrzymać jego ruchu. Odchylił się w bok, schodząc z toru ostrza, bliższą jej ręką chwytając za tsubę i ściągając miecz w dół. Chciała wyrwać mu wakizashi, lecz wtedy otoczył ją drugim ramieniem i przyciągnął do siebie, zamykając w stalowym uścisku.
- Przepraszam - wyszeptał wprost do jej ucha, a ona przestała się opierać. Pozwoliła łzom ten ostatni raz popłynąć, wypłakując się w ojcowską koszulę. Miecz upadł z brzękiem na podłogę, a ona wtuliła się w rodziciela, nie hamując już kotłujących się w niej emocji.
Tsuyoshi obejmował swoją jedyną już córkę silnymi ramionami, gładząc jej włosy i plecy. Jego oczy wróciły do naturalnej czerni i teraz wyrażały już tylko smutek. Mógł sobie tylko wyobrazić, jak wiele wycierpiała jego mała. A on znów o mały włos nie przekroczył granicy niesiony gniewem. Poprzednio to Tensa stanęła mu na drodze, choć wyrażała się wtedy bardziej emocjonalnie niż Saga teraz. Zawsze myślał, że to starsza jest rozsądniejsza, a młodsza odziedziczyła jego porywczość, teraz jednak nie był już pewien, która wykazywała się większym rozsądkiem. Czy jednak miało to jakiekolwiek znaczenie? Została mu już tylko płomiennowłosa, krew z jego krwi. Nie powinien się tak rozwodzić, a jednak czuł swego rodzaju żal. Żal, iż nie zdążył powiedzieć jasnowłosej pewnej bardzo ważnej rzeczy. Teraz już nigdy nie będzie miał ku temu okazji.
Spojrzał przepraszająco na medyka. Sagisa miała rację, nie mógł karać tego mężczyzny za to, co się stało. Poprowadził córkę do łkającej cicho Rin, dając damskiej części towarzystwa chwilę samotności na opłakiwanie zmarłej, sam zaś wrócił do gościa i zgiął się w ukłonie.
- Proszę o wybaczenie, Tozawa-san, nie powinienem w ten sposób traktować posłańca nawet, jeśli przynosi on złe wieści - powiedział już spokojnym głosem, po czym się wyprostował i spojrzał w oczy młodego medyka. - Nie musisz przepraszać. Jeśli Sagisa twierdzi, że to nie była twoja wina a wypadek, to tak zapewne było. Nie kłamałaby w tak ważnej kwestii, zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak wielce zżyta była z siostrą. Jak rozumiem, zaopiekowałeś się nią i dzieckiem po porodzie, tak? Czy jest coś... cokolwiek... czym mógłbym ci się odwdzięczyć za pomoc? I... co z ciałem Tensy?
Przeprosiny, wyrazy wdzięczności i pytania. Mimo iż wizyta Akaruia w tym domu spowodowana była tragedią, powinien on zostać odpowiednio ugoszczony, nie zaś napadany w przypływie emocji. Tsuyoshi zdawał sobie sprawę, że czasem bywa zbyt porywczy, wiedział jednak, że błędy należy naprawiać. Czy jednak medyk będzie chciał czegokolwiek w ramach zadośćuczynienia? Tego wiedzieć nie mógł.

[Akarui]

Czego mógł się spodziewać Akarui, sklejony z podłogą niczym służalczy, uniżony posąg? Wszystkiego. Nawet dźwięku zbliżających się iskier, szybkich kroków kobiety z pokoju obok i dźwięku dobywanej, metalowej broni. Sam nadal robił to, co uważał za stosowne, korzył się przed rodzicielem osoby, którą w jakiś sposób Tozawa zawiódł. Nauczył się tego dawno temu, jeszcze od ojca. Nagle w głowie pojawiły się wspomnienia tej jednej nocy, gdy jakieś krzyki go obudziły. Uchylił drzwi od pokoju i widział, jak jego ojciec klęczy w tej samej postawie przed płaczącą kobietą i przeprasza, że nie udało mu się uratować jej córki od śmierci. Zawsze jest coś jeszcze. Coś, co można było zrobić.

Nowe informacje same napływały do uszu Akarui'ego. Poznał imię Kazuo i z kontekstu mógł wyczytać, że ten bydlak zrobił coś złego. Po chwili szarpaniny wszystko ucichło. Cisza po ruchu nie jest dobrym znakiem, więc medyk natychmiast podniósł głowę. Na szczęście, to było tylko przytulenie. Wrócił czołem do podłogi i czekał. W końcu ojciec rudowłosej Podszedł i sam przeprosił Akarui'ego za swoje zachowanie. Brunet wstał więc z kolan i w tak samo schylonej postawie jak zrozpaczony rodzic, odpowiedział: - Nie śmiałbym żywić jakiejkolwiek urazy, proszę Pana. Podobne reakcje są w pełni na miejscu. Sam nie wiem, co bym zrobił, gdybym dostał podobne wieści. Na kolejne słowa również odpowiedział, gdy zrozumiał przerwę oczekującą na odpowiedź: - Tak, proszę Pana. Starałem się otoczyć opieką Pana drugą córkę i wnuka z całych sił. Ryujin jest silny i zdrowy. Sagisa wymaga opieki i odpoczynku, ale też niedługo powinna być w pełni sił. Ciało Tensy jest zabalsamowane i zabezpieczone, w drewnianej trumnie przy wejściu do domostwa.

Z ust ojca Sagisy padło kolejne pytanie. Jednak jakim prawem Akarui miałby czegokolwiek oczekiwać po tym mężczyźnie? Po tej rodzinie? Na nic takiego nie zasługiwał. Odparł więc krótko, nadal z pochyloną głową: - Proszę o trzy rzeczy. Pierwsze, przyjąć moje najszczersze kondolencje. Drugie, przyjąć gratulacje z narodzin wnuka. I trzecie, zaopiekować się Sagisą. Ona potrzebuje teraz wsparcia i ciepła rodziny bardziej, niż kiedykolwiek. Mnie wzywają kolejne obowiązki. Dawno mnie nie było we własnym domu. Podniósł głowę, by pierwszy raz spojrzeć w oczy swego rozmówcy. Zdołał zauważyć pewne podobieństwo do córek. Potem schylił się, by zdjąć buty i wszedł do środka, kierując się do Kobiet i bobaska. Jak wiele razy wcześniej, położył palce jednej dłoni na szyi, palce drugiej na czole. Wszystko w porządku. Pogładził malca po policzku, skłonił się jego świeżo upieczonej babci, kolejnym ukłonem obdarował samą Sagisę, zwracając się do niej: - Gdybyś kiedyś była w Shigashi no Kibu razem z malcem, będziesz mile widziana w przychodni rodziny Tozawa. Wrócił do przedpokoju, kolejny skłon skierował nowemu w tej roli dziadkowi, założył buty i wyszedł z domu. Więc, jaki kierunek teraz obrać?

[Sagisa]

Sytuacja zrobiła się nieciekawa, a na drodze ojca do wymierzenia wątpliwej sprawiedliwości mogła stanąć tylko ona. Bo przecież czym zawinił medyk, który starał się ratować jej siostrę przed wykrwawieniem się? Co złego zrobił, lecząc jej rany, a w późniejszym czasie opiekując się noworodkiem i jego nieletnią matką? Spełniał tylko swój obowiązek, ni mniej, ni więcej. Sagisa musiała zapobiec kolejnej tragedii, stając przeciw rodzicielowi, z którym właściwie nie miałaby szans w normalnym starciu. Na szczęście jej postawa i słowa przemówiły mężczyźnie do rozumu, obyło się zatem bez zbędnego rozlewu krwi. Krwi niewinnych.
Tsuyoshi potrzebował chwili na uspokojenie siebie, jak i córki, głównie jednak sam musiał ochłonąć, oswoić się z myślami. Wypadało też przeprosić za swoje zachowanie, bo przecież nie tak powinno się witać gości, nie taki przykład chciał dawać potomnym. Tak więc skłonił się przed młodym medykiem, kajając za to niegodne gospodarza zachowanie, i w ten sposób zaczęła się normalna konwersacja.
- Mimo wszystko jako głowa rodziny powinienem zachować większą powściągliwość w takiej chwili - odpowiedział, gdy Akarui mu się odkłonił, wyrażając swoje zrozumienie. Wysłuchał jego kolejnych słów ze spokojem. Na wieść, iż przed domem znajduje się trumna z zabezpieczonym ciałem jasnowłosej, tylko przytaknął, chcąc jeszcze wysłuchać ewentualnych próśb bruneta. Były trzy, choć niestandardowe w swej prostocie. Przyjęcie kondolencji, gratulacji i opieka nad córką. Na te słowa Tsuyoshi uśmiechnął się nieznacznie, mentalnie plując sobie w brodę, że chciał się wcześniej wyładować na tak dobrodusznym człowieku.
- Oczywiście. Raz jeszcze dziękuję w imieniu swoim i Sagisy za okazaną pomoc. Zapewniam, że niczego nie zabraknie ani jej, ani małemu. Gdybyś jeszcze kiedyś zawitał do Sogen, nasze drzwi zawsze staną przed tobą otworem, Tozawa-san.
Skinął mężczyźnie głową i właściwie dopiero w tej chwili zauważył barwę jego tęczówek. Sekundowe zdziwienie ustąpiło zrozumieniu. Podczas tej wyprawy musiało się wiele wydarzyć, zresztą sama płomiennowłosa stwierdziła przecież, że pokonała własne lęki. A przecież pamiętał, że nawet widok sharingana przywodził córce na myśl Kazuo, a to pociągało ją ku bezkresnej pętli koszmaru, jaki przeżyła. Jeśli teraz z taką zażartością stawała w obronie Tozawy, mierząc się z jego dojutsu, to z pewnością uodporniła się psychicznie. Podążył wzrokiem za medykiem, przyglądając się, jak jeszcze przed odejściem sprawdza stan Ryujina. Zaiste miał on swój fach w sercu, skoro starał się dbać o swych podopiecznych nawet, gdy już mu nie podlegali. Bo w końcu stalowooka i jej synek wrócili już do domu, prawda?
Saga otarła resztki łez, wysłuchując ostatnich słów Akaruia. Nim jednak mężczyzna zdążył wyjść, wstała i otoczyła go ramionami, zatrzymując na chwilę. Stała tak wtulona w jego pierś, dopóki zupełnie się nie uspokoiła.
- Dziękuję za wszystko, Rui-kun - szepnęła i odstąpiła, pozwalając mu opuścić domostwo. Gdy jednak zauważyła, że wychodzi on właściwie bez niczego, przygryzła wargę. Tak nie powinno być. Odetchnęła głębiej, po czym ruszyła do wyjścia, po drodze zgarniając torbę z rzeczami.
- Rui-san, zaczekaj! - zawołała za nim, wybiegając właściwie bez butów, ale nie miało to większego znaczenia. Dogoniła go, a następnie zaczęła przeszukiwać zawartość torby. - Wiem, że nie oczekujesz niczego w ramach zapłaty, nalegam jednak, byś przyjął ode mnie rzeczy, które tobie bardziej się przydadzą. Nee-san nie będzie już potrzebowała sprzętu, a ja mam własny, więc... - Wyciągnęła na wierzch ekwipunek siostry, patrząc prosząco na bruneta. - Proszę. Chociaż bandaże czy pigułkę żywnościową...
Miała nadzieję, że medyk skusi się chociaż na to. Nie wiedziała dokładnie, co powinno znaleźć się w torbie iryonina, ale jeśli miała w jakikolwiek sposób wynagrodzić mu cały trud włożony w opiekę nad nią i małym, była na to gotowa. Czy jednak Akarui zechce wziąć cokolwiek?

  Ukryty tekst

[Akarui]

Zanim medyk zdołał wyjść z pokoju, Sagisa zdołała złapać go jeszcze w swoje objęcia. Akarui przez chwilę nie był pewien co zrobić, jednak odpuścił sobie myślenie. Otulił dziewczynę jedną ręką w ramionach, drugą położył na potylicy pod jej włosami w kolorze płomieni. Schylił się, stykając swoje wargi z czubkiem jej głowy, składając tam długiego, delikatnego całusa. Na podziękowania odrzekł: - Nie ma za co, Sagisa-chan. Po dłuższej chwili dziewczyna uwolniła go ze swych objęć, a ten szybko założył buty, ostatni raz ukłonił się jej ojcu i wyszedł.

Akarui wygiął się do tyłu rozprostowując kręgosłup, schylił się do wcześniej zostawionego na zewnątrz plecaka i go otworzył, sprawdzając san swojego ekwipunku. Wtedy też podbiegła do niego Sagisa z pakunkami, które zabrali z Królika Inaby. Zaczęła się tłumaczyć, że medykowi należy się cokolwiek za całą jego pracę. Nic nie chciał, ale nie mógł jej odmówić. Spytał więc tylko krótko: - Jesteś pewna? Nie było się jednak co kłócić. Rozejrzał się po rzeczach należących wcześniej do Tensy i wyjął parę przedmiotów, między innymi wspomnianą wcześniej pigułkę. Wrzucił je do swojego plecaka, zarzucił go na ramię i jeszcze raz uściskał dziewczynę, szepcząc: - Widzisz? Teraz będzie już tylko lepiej. Spotkamy się jeszcze, obiecuję. A wiesz, że staram się dotrzymywać obietnic, prawda? Puścił dziewczynę, zrobił trzy kroki do tyłu, pomachał jej częstując jeszcze raz swoim uśmiechem i odszedł w sobie znanym kierunku.

z/t

  Ukryty tekst

[Sagisa]

Wspólna podróż rzeczywiście dobiegała końca. Nadszedł czas rozstania, każde z nich miało bowiem własną ścieżkę, własne cele. Mimo wszystko Sagisa nie chciała żegnać się z medykiem bez wyrażenia swojej wdzięczności, więc najzwyczajniej w świecie się do niego przytuliła. Może i nie znała go zbyt długo, może i powinna traktować go jak obcego, mimo to w tym krótkim czasie zrobił dla niej tak wiele, że po prostu nie potrafiła inaczej. Mówi się, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, że to właśnie w tych najtrudniejszych chwilach są oni gdzieś blisko i pomagają. Dla niej Akarui Tozawa okazał się właśnie takim przyjacielem, bohaterem z powołania, z natury. I nieważne tu były takie szczegóły jak sposób poznania czy długość samej znajomości.
Wtulona w mężczyznę podziękowała mu za wszystko, w odpowiedzi dostając tak spodziewane "nie ma za co". Mogłaby się z tym kłócić, wiedziała jednak, że nie miałoby to większego sensu. Choć dla niej znaczyło to wiele, dla bruneta wszystko, co uczynił, wpisywało się w kategorię "niczego", bo przecież nie zrobił niczego niezwykłego, prawda? A jednak nie mogła puścić go tak bez niczego, z pustymi rękami. Dlatego za nim pobiegła, prosząc, by w ramach rekompensaty wziął ze sobą część ekwipunku jej zmarłej siostry. Rozłożyła przed nim rzeczy, przytakując tylko na jego krótkie pytanie. W końcu Akarui przystał na jej ofertę, zabierając kilka drobiazgów i pakując je do swojego plecaka, po czym znów ją uściskał, jakby żegnał starą przyjaciółkę.
- Do następnego razu, Rui-kun - odparła z lekkim uśmiechem i stała tak, aż wreszcie mężczyzna nie zniknął niemal całkowicie. Wtedy też poczuła dłoń na ramieniu, a gdy się odwróciła, ujrzała ojca.
- Z pewnością wasze ścieżki jeszcze się skrzyżują - stwierdził tylko, po czym pomógł jej zebrać resztę rzeczy, prowadząc następnie do domu. Dzień był ciężki, a przecież to jeszcze nie koniec wszystkiego...


Kolejne dni obfitowały w tłumaczenia i załatwianie różnych spraw. Po pierwsze: musiała się spotkać z liderką i wyjaśnić jej okoliczności śmierci siostry, uprzednio powtarzając wszystko kilku przybocznym samej shirei-kan, nim wreszcie mogła porozmawiać bezpośrednio z nią. Za każdym razem musiało paść nazwisko Tozawy, Saga jednak mimo wielu insynuacji wciąż upierała się, że mężczyzna nie przyczynił się do zgonu Tensy i w żaden inny sposób nie przekroczył swych uprawnień jako medyk. Wielokrotnie też powtarzała, że w Hanamurze nie doszło do żadnego zamachu na życie jasnowłosej, że nie wie, czy ktokolwiek jej groził, czy miała wrogów, ani co skłoniło ją do samookaleczenia. Chociaż przy tym ostatnim mogła jedynie przypuszczać, że chodziło o presję otoczenia i dyskwalifikację w turnieju. Gdy pytano ją o stan psychiczny siostry, nie umiała dać jednoznacznej odpowiedzi, za każdym razem jednak wspominała wielotygodniową opiekę nad jej własną osobą i sama dochodziła do wniosku, że Tensę mogło to wszystko przerosnąć. Jej własne możliwości, oczekiwania innych, chęć dogodzenia każdemu - nie dało się pogodzić wszystkiego, a człowiek ma przecież swoje granice. O tym, że sama ową granicę naruszyła, wolała nie mówić, zresztą nikt o to nie pytał.
Drugą sprawą była rejestracja Ryujina jako pełnoprawnego członka klanu Uchiha. W prawdzie musiała wytłumaczyć, skąd w aktach noworodka wzięła się adnotacja o obywatelstwie Cesarstwa, też wykreślone nazwisko Akodo, ale były to już kwestie poboczne. I choć na przypisanie sobie przez młodego samuraja ojcostwa starszyzna klanowa jeszcze przymknęła oko, o tyle wyraźnie nie podobała im się opcja "obcego obywatelstwa". Ostatecznie jednak adnotacja została, a do niej przyczepiono notkę wyjaśniającą, iż wiąże się to tylko i wyłącznie z miejscem urodzenia dziecka.
Ostatnim elementem układanki był pogrzeb. Większość formalności załatwiał ojciec jako prawny opiekun zmarłej, więc ciągle gdzieś znikał. Płomiennowłosa przeważającą część tego czasu spędzała na opiece nad synem a także własnej regeneracji. Matka zajęła się pracami domowymi, chcąc odciągnąć własne myśli od tragedii, córka jednak dość często widziała spływające po policzkach kobiety łzy, które ta zawsze naprędce ścierała, przyłapana na chwili słabości. Saga rozumiała jej smutek i choć sama już nie płakała, nie stroniła od pocieszania rodzicielki. Zapewne reagowałaby podobnie na wieść o śmierci synka, dlatego starała się mieć go zawsze gdzieś blisko siebie, tak na wszelki wypadek.


I tak minął kolejny tydzień, aż wreszcie nastał dzień pogrzebu. Uroczystość była formalnie zamknięta, brali w niej udział wyłącznie członkowie klanu i najbliższa rodzina, a sam obrządek miał dość specyficzny charakter. Dla Sagisy jednak była to formalność, zakończenie pewnego rozdziału. Właściwie to nawet nie chciała brać w tym udziału, bo co to miało zmienić? Ona już pochowała siostrę we własnym sercu, nie potrzebowała patrzeć na pochówek jej ciała. Mimo wszystko stała u boku ojca i matki, trzymając w rękach swego potomka. Nie odzywała się, gdy kolejni ludzie składali kondolencje, wszyscy wyglądali dla niej właściwie tak samo. O ile Rin tego dnia nie kryła się ze łzami, oblicze płomiennowłosej pozostawało takie samo - poważne, w pewnym stopniu zmęczone, jednak w przeciwieństwie do rodzicielki Saga nie płakała. Przestała w dniu powrotu do domu.
Cały ceremoniał odbywał się praktycznie bez niej. Nie zwracała uwagi na ludzi wygłaszających niekiedy całe elaboraty na temat zmarłej, choć wcale jej nie znali. Żadne z nich jej nie znało tak jak ona sama. Nie wiedzieli, co skrywało jej serce, z jakimi problemami się ścierała, jakie miała cele, priorytety. Wszystko to, co mówili, było tylko pustymi frazesami niewartymi nawet uwagi. Ojciec spytał ją nawet poprzedniego dnia, czy sama nie chciałaby powiedzieć o siostrze kilku słów, pokręciła tylko przecząco głową. Dziś nie chciała się odzywać wcale.
Kolejni ludzie wchodzili na prowizoryczną mównicę, wypowiadali się z większą czy mniejszą emfazą, schodzili, a na ich miejsce pojawiali się kolejni. Nawet Tsuyoshi wystąpił jako jeden z ostatnich, mówiąc o talencie jasnowłosej, o jej oddaniu i dobrym sercu. On jeden choć w części ją znał, a mimo to jego słowa nie oddawały w pełni tego, co widziała we fiołkowookiej ona. To jednak pozostanie skryte przed wzrokiem postronnych już na wieczność. Na samym końcu na piedestale stanęła Katsumi Uchiha, liderka klanu. Wygłosiła ona bardzo krótką, choć treściwą mowę, prezentując Tensę jako nieustępliwą wojowniczkę, której śmierć kładzie cień na pokładane w niej nadzieje. Nie rozwodziła się jak inni nad jej domniemanym sposobie bycia, a skupiła się na konkretach. Dla niej jasnowłosa była dobrze prosperującym żołnierzem, w którym mogła pokładać nadzieje na przyszłość. Saga właściwie nie zwróciłaby uwagi na jej słowa, gdyby nie sam początek przemówienia: "Dziś żegnamy Tensę Uchiha, córkę Yukino i wychowanicę Tsuyoshiego". Chciała spytać ojca, co to oznacza, w tamtej chwili jednak zajęty był pocieszaniem szlochającej żony, więc nie chciała się wtrącać.
Uchiha to specyficzny klan, który dba o to, by zachowano tajemnicę dziedzictwa sharingana. Poza dojutsu znakiem rozpoznawczym były techniki katonu, szeroki wachlarz ninjutsu, a także sztuka iluzji. Każdy Uchiha rodził się z ogniem w sercu i ogień ten zabierał do grobu. Tkwiło w tym coś więcej niż zwykłe powiedzenie, co potwierdził ostatni element ceremoniału pogrzebowego. Sagisa patrzyła w płomienie obejmujące trumnę z ciałem jej siostry, przypominając sobie tamtą zimę i ich wspólny trening hosenki. Tamtego dnia to wszystko się zaczęło, a dziś miało się skończyć. Ogień wciąż płonął, gdy ludzie zaczęli się rozchodzić, ona jednak wciąż stała w tym samym miejscu, wpatrując się w niesione wiatrem języki, strzelające na drewnie iskry i wznoszące się ku niebu kłęby dymu. Wkrótce płomienie wygasły, pozostawiając po sobie tylko prochy, które zostały starannie zebrane i złożone w przygotowanym grobie. Płomiennowłosa nie pamięta, co dokładnie działo się później, nie kojarzy drogi powrotnej do domu. Po prostu jakoś tam dotarła, ostatecznie lądując na tarasie, gdzie do snu ukołysały ją migające na nieboskłonie gwiazdy.

[Sagisa]

Zachód słońca oglądany wśród złocistych liści był czymś pięknym zwłaszcza, gdy siedziało się na jednej z wyższych gałęzi u boku tej, której oddało się serce. Ognista kula schodziła coraz niżej i niżej, zabarwiając świat pomarańczem i fioletem, a przed nimi rozciągał się cudowny krajobraz rodzimego Kotei. Sagisa rozkoszowała się tą bliskością, czerpiąc z niej, ile się dało. Nie pamiętała już, kiedy ostatnio czuła ciepło okalających ją ramion. Chciała właściwie, by ta chwila trwała wiecznie, by mogła tak trwać do końca swych dni.
- Kiedyś to wszystko będzie nasze - odezwała się w którymś momencie jasnowłosa, zapatrując w ten piękny widok. Saga uniosła nieco głowę, by spojrzeć na jej spokojne oblicze.
- Przecież jest nasze, to nasz dom, nee-san - odparła cicho, wtedy właśnie siostra przeniosła na nią roziskrzony wzrok.
- Nie tak, nee-chan - uśmiechnęła się, przeczesując palcami jej krwiste włosy. - Nie tylko Kotei, całe Sogen będzie nasze, tylko nasze. Ty i ja, razem zapanujemy nad rodem Uchiha i już nikt nie spojrzy krzywo na nasz związek.
Uśmiech na jej twarzy poszerzył się nieznacznie, gdy palcami pochwyciła podbródek płomiennowłosej. Dziewczyna czuła, jak jej serce nagle przyspiesza, gdy złączyły wargi w pocałunku. Odruchowo przymknęła powieki, rozkoszując się smakiem tych słodkich ust, po chwili jednak poczuła we własnych coś innego. Gęsta ciecz pozostawiała słonawy posmak na języku, co ją zaniepokoiło. Otworzyła gwałtownie oczy, mając przed sobą fiołkowe tęczówki pozbawione blasku, moment później wszystko wokół stanęło w ogniu, a ona runęła w dół.
- Dla ciebie spalę ten świat - rozbrzmiały echem słowa Tensy, gdy cała przestrzeń dookoła płonęła, a Sagisa spadała w ciemność poniżej, w bezdenną otchłań.


Krótki okrzyk i wyciągnięta ku górze dłoń, przyspieszony oddech, dezorientacja. Zamrugała kilkukrotnie, tępo wpatrując się w sufit. Ręka po chwili opadła, przetarła twarz, ściągając z kącików oczu słone krople. Wciąż czuła posmak krwi w ustach. Jak się okazało, przegryzła wargę - znowu. Otarła rosnącą kroplę krwi wierzchem dłoni i usiadła na łóżku ze spuszczoną głową. Znów wracała do niej w snach, wzmagając tęsknotę. To było jeszcze gorsze niż tamta chwila w Hanamurze, gdy ją znalazła. A może nie? Widok martwego ciała siostry kołatał się gdzieś z tyłu jej głowy, w sercu czuła rosnący ból. Jakby każda wizja, każde wspomnienie, wszystko, co się z nią wiązało - wbijało w jej wnętrze cieniutkie, lodowe ostrze. Próbowała, naprawdę próbowała, mimo wszystko nie potrafiła się pogodzić z jej śmiercią. Przechadzając się uliczkami Kotei, zdawała się być nieobecna, pusta wręcz. Jej serce pochłonęła bezdenna otchłań, z której ratunkiem była tylko jedna, maleńka istotka...
Płacz dziecka rozszedł się echem po pokoju, Sagisa wysupłała się zatem spod pościeli i wstała, podchodząc następnie do łóżeczka. Ustawiona w rogu konstrukcja z drewna była prezentem od dziadka, pierwszą własnością małego Ryujina. On jeden potrafił samą swoją obecnością, spojrzeniem, dotykiem swych małych wciąż rączek wyciągnąć z jej serca ten sopel lodu i rozgrzać je na nowo. On jeden był teraz jej szczęściem i przyszłością. Był jej synem, potomkiem, krwią z jej krwi. Bez chwili wahania zabiłaby każdego, kto próbowałby skrzywdzić małego brunecika o dwukolorowych oczętach.
- Już, już, wszystko w porządku - szeptała łagodnym głosem, biorąc malucha na ręce i kołysząc go delikatnie, póki się nie uspokoił. - Widzisz? Nie ma powodu do płaczu. Mamusia jest przy tobie.
Uśmiechała się do niego, układając na własnym łóżku. Ze stojącej obok szafki ściągnęła świeżą pieluszkę i wszelkie potrzebne przybory. Płynnymi, wyuczonymi ruchami rozsupłała wiązanie, sprawnie i szybko oczyściła skórę maleństwa, nakremowując ją i nakładając nową pieluchę. Trwało to może z dwie minuty, po których chłopczyk znów wylądował w jej ramionach, moment później już przysysając się do matczynej piersi. Mały rytuał powtarzany kilka razy dziennie coraz bardziej zacieśniał więź między matką i synem, a Saga cieszyła się każdą chwilą, każdym uśmiechem czy gestem. Tego nie dało się z niczym porównać, tego cudu macierzyństwa, obserwowania stopniowego rozwoju własnej pociechy. Ryujin z każdym dniem rozumiał więcej, domagał się więcej uwagi, okazywał więcej uczucia. Chwile z nim spędzane pozwalały płomiennowłosej oderwać się od rozterek, mimo że wszystko wokół przypominało JĄ.
Sagisa nie pozwoliła ojcu wyrzucić łóżka siostry z pokoju. Zostało przesunięte, by zrobić miejsce na drewniane łóżeczko nowego lokatora, ale nadal tu było - zawsze zaścielone i nieskazitelne. Przy posłaniu stała zbroja Tensy, jej skórzane buty, a za nimi oparta o ścianę kusza i kołczan z kilkoma bełtami. Nad łóżkiem wisiał rapier, którego płomiennowłosa również jeszcze się nie pozbyła. A może po prostu chciała mieć blisko siebie coś, co należało do siostry, by było to swego rodzaju memoriałem? Nie umiała stwierdzić jednoznacznie, ale nie pozwalała ruszać tych rzeczy z wyznaczonego im miejsca. Więcej nawet - potrafiła zrobić awanturę, ilekroć cokolwiek zostało choćby delikatnie przesunięte, w wyniku czego rodzice zaczęli wręcz omijać "kącik Tensy" szerokim łukiem.
Zorientowawszy się, że Ryujin zasnął podczas posiłku, dziewczyna delikatnie odsunęła go od własnej piersi i na powrót ułożyła w łóżeczku, okrywając kocykiem. Stała tak jeszcze chwilę, przeczesując jego ciemne włoski z uczuciem, po czym wreszcie się wyprostowała i zaczęła ubierać. Miała jeszcze kilka rzeczy do zrobienia w swoim planie dnia, nie należało się więc ociągać bez wyraźnej potrzeby. Na dworze robiło się coraz chłodniej, założyła więc długie spodnie, doczepiając na udach kabury, przy pasku zaś montując torbę biodrową, na tradycyjnie ściśle przylegającą do ciała koszulkę narzuciła luźniejszą koszulę z długim rękawem, z uwagą zapinając guziki, związała luźno włosy na karku i właściwie była gotowa. Zajrzała jeszcze do małego, chcąc się upewnić, że śpi, po czym zeszła na parter.
Rin Uchiha jak co dzień o tej porze siedziała w kuchni, przygotowując śniadanie. Ojciec zdążył wybyć, co znaczyło, że znów posłali go na jakąś misję. Cóż, ktoś się tym zajmować musiał, Saga raczej w ostatnim czasie nie myślała o pracy, a raczej o opiece nad synkiem, wolne chwile poświęcając na trening własny.
- Ryujin jeszcze pośpi, zajrzysz do niego później? - spytała na wstępie. Nie było przy tym żadnego uśmiechu czy czegokolwiek, co przed wiosną mogło być jeszcze widoczne. Tamte dni minęły bezpowrotnie.
- Oczywiście. Idziesz trenować? - talerz z kanapkami wylądował na stole, moment później miejsce obok zajęły też kubki z ciepłą herbatą. Matka usiadła na swoim tradycyjnym miejscu na sofie. - Nie myślałaś, by poszukać sobie jakiegoś dodatkowego zajęcia? Powinnaś zadbać o swoją przyszłość.
Na ustach płomiennowłosej odmalował się krzywy uśmiech. Przyszłość... Żyła z dnia na dzień, popadając w rutynę, bo tak było jej łatwiej. To rozwój synka wyznaczał jej przyszłość, a o niego dbała czasem nawet bardziej niż o siebie. Miałaby coś planować, nie uwzględniając go nawet? Nie, nie była na to gotowa.
- Wiesz, że nie myślę teraz tylko o własnej przyszłości. Mam Ryujina, a on poza mną i wami nie ma nikogo. Nie chcę niepotrzebnego pośpiechu.
- Rozumiem, po prostu się o ciebie martwię. Zmieniłaś się.
- Wydoroślałam - sprostowała odruchowo, może niepotrzebnie.
- Nie musisz być zawsze taka poważna, powinnaś się czasem rozerwać, wyjść gdzieś ze znajomymi - zasugerowała Rin, cały czas jej się przyglądając. - Kiedy ostatnio wychodziłaś w celu innym niż trening?
- Mam inne priorytety, mamo - westchnęła cicho, biorąc do ręki kanapkę i wgryzając się w nią. Doskonale wiedziała, do czego zmierza ta rozmowa.
- Saga, powinnaś czasem trochę odpuścić i naprawdę wyjść do ludzi. Brakuje mi tej roześmianej i wszędobylskiej Sagisy, wiesz?
- Tej Sagisy już nie ma i nie będzie - odparła cierpko płomiennowłosa. - Umarła. Jak ona.
Mówiła oczywiście o siostrze. Od dnia pogrzebu jej imię stało się swoistym tabu, a sama dziewczyna niezbyt dobrze reagowała na wszelkiego typu próby porównywania jej z Tensą. Najczęściej to właśnie Rin zdarzało się napomknąć coś, co "zrobiłaby Tensa", co córka zawsze ucinała zirytowanym stwierdzeniem, że jasnowłosej już nie ma i nie wróci, najczęściej wychodząc zaraz potem z pomieszczenia. Matka nie rozumiała jej zachowania. Owszem, uważała, że Saga bardzo przeżywa śmierć siostry, nie miała jednak pojęcia, jak wielki wpływ na nią miała ta strata. Tylko Tsuyoshi potrafił to zrozumieć, choć nie rozmawiali o tym długo. Wystarczyło, że jeszcze przed pogrzebem powiedział to, co powiedział. "Kochałaś ją. Bardziej niż ktokolwiek" - w tych dwóch zdaniach kryło się zrozumienie, jakiego nie mogła wymagać od matki. Bo tylko ojciec znał sekret, który został pogrzebany wraz z Tensą. On jeden znał prawdę ich wzajemnej miłości.
- Lecę, będę za jakieś dwie godziny - rzuciła, przerywając ciszę. Dopiła herbatę i wstała, kierując się do wyjścia. - W razie czego będę gdzieś na polach treningowych.
Nie czekała na jakikolwiek odzew ze strony kobiety, i tak by go nie dostała. Zapewne jak tylko zniknie za drzwiami, matka zacznie płakać. Jak zawsze, gdy w rozmowie została wspomniana śmierć fiołkowookiej. Dlatego Saga szybko wsunęła buty na nogi, zarzuciła na plecy płaszcz i po prostu wyszła. Nie mogła wiecznie żyć przeszłością, odcinała się więc od nawracającej żałoby Rin Uchiha.

[z/t] -> tam gdzieś...

[Sagisa]

Znów obudziła się w nocy, od razu przecierając ramieniem zawilgocone oczy. Po raz kolejny śniła o niej, ostatecznie znów ją tracąc. Miała ochotę wyć, zagryzła jednak wargę, starając się pohamować. Na łóżku obok spał słodko Ryujin, a nie chciała go obudzić. W tym łóżku jeszcze dwa, trzy lata wcześniej sypiała jej siostra, od jakiegoś czasu zaś zajmował je mały, gdyż wyrósł już ze swojego dziecięcego. Saga spojrzała jeszcze na drugi koniec pokoju, gdzie w kącie stała zbroja i skórzane buty, na ścianie rapier krzyżował się z kuszą, a wszystko to obrastał kurz. Mały tylko raz podszedł do kącika pamiątek po Tensie, a po wytłumaczeniu tylko przytaknął i podziwiał całość z daleka.
Płomiennowłosa zwiesiła głowę, chowając twarz w dłoniach. Przetarła ją, biorąc głęboki wdech, po czym postanowiła zażyć świeżego powietrza. Wstała, sprawdziła jeszcze, czy brunecik śpi i wyszła ukradkiem na taras. Chłód nocy wdzierał się jej pod skórę, niemal mroził resztki łez na policzkach, ale nawet to nie pomagało. Wciąż pamiętała, nie umiała zapomnieć mimo tylu starań. Już dawno zamknęła ten rozdział, wszak Tensa odeszła, nie wróci, nigdy nie będą razem. A jednak nawiedzała ją w snach, rozpalała nikły płomień nadziei, by wraz z przebudzeniem przebić jej serce lodową drzazgą. Saga miała już dość. Dość tych myśli, niepewności, dość uwag matki. Chciała się od tego wszystkiego odciąć, jednak jasnowłosa jej na to nie pozwalała. Jakby chciała jej powiedzieć, że jest jeszcze coś, jeszcze jakaś niedomknięta furtka, której stalowooka nie dostrzega. I była.
Wciąż nurtowała ją sprawa Yukino, ale nigdy nie znalazła dogodnej chwili, by porozmawiać z ojcem, by to wszystko wyjaśnić, raz na zawsze rozwiać wszelkie wątpliwości i dowiedzieć się prawdy. Czy rzeczywiście zdradził matkę? Dlaczego więc Rin przyjęła pod swój dach owoc zdrady i wychowała go z miłością?
Uderzyła otwartymi dłońmi o drewnianą barierkę, a potem zaczęła krążyć po całym tarasie. Nie widziała w tym sensu, ale też nie potrafiła wymyślić niczego innego. Bo przecież były siostrami, wychowywały się jak siostry, obie były kochane i obdarzane troską. Nie potrafiła się skupić, dojść do jakichś logicznych wniosków. Ilekroć zamykała oczy, widziała jej uśmiech, blask we fiołkowych oczach, czuła własne serce, które wręcz wyrywało się na wolność. Pragnęła znów poczuć jej bliskość, choćby przez chwilę. Na krótki moment znów wpaść w jej ciepłe ramiona i po prostu trwać. To pragnienie jednak nie miało prawa się ziścić.
Łzawa zasłona znów przesnuła jej widok, a ona opadła bezradnie na kolana i zaczęła szlochać. Chciała, by to się skończyło, by wreszcie mogła zaznać spokoju i po prostu żyć. Żyć dalej, nie patrząc w przeszłość tylko naprzód. Wreszcie odnaleźć namiastkę szczęścia w piekle, które nazywała życiem...
- Mamusiu... cio się stało?
Pytanie zadane dziecięcym, nieco zaspanym głosem, nakazało jej się uspokoić. Pociągnęła nocem, przetarła powieki, wzięła głębszy oddech i podeszła do synka.
- To nic takiego, skarbie - szepnęła, przygarniając go do siebie. - Mamusia po prostu miała zły sen. Nie chciałam cię budzić.
- Ja cię oblonię psed potworem z kosmaru! - zapewnił chłopczyk, wtulając się w nią.
- Oczywiście, mój mały bohaterze - uśmiechnęła się przelotnie i wzięła chłopca na ręce. - Chodź do środka, bo zimno, a nie chcemy się przeziębić, prawda?
- Plawda!
Wróciła z brunecikiem do pokoju, ułożyła go w pościeli, samej na jego prośbę kładąc się obok. Ryujin po chwili zasnął, ona jednak nie miała tego szczęścia. Po prostu leżała, wpatrując się w jasną twarzyczkę jedynego promyka szczęścia, jaki jej został, a z jej oczu po cichu spływały pojedyncze łzy.