Osada portowa i okolice

[Seinaru]

Wyglądało na to, że Seinaru łatwo przychodziło zdobywanie zaufania innych ludzi. Nie robił tego umyślnie aby ich wykorzystać, jednak szczerze wierzył w karmę i w to, że dobrocią można zdziałać równie tyle co przymusem i siłą. Delikatny całus w policzek był tego dobrym dowodem, a bardziej niż dziewczyna zarumienił się chyba samuraj. Nigdy nie miał do czynienia z jakąkolwiek kobietą, jeśli mówić tutaj o stałych związkach, czy jakiejkolwiek bliższej znajomości. Zaskoczyło go jej ciepło, którego nie zdradzało pierwsze wrażenie po tym, gdy się ją zobaczyło.
- Miło mi, Yuri. - Podniósł głowę w jej stronę, gdy przeczytał napis na ziemi.
- Fałszywe? Mówimy o tej samej dziewczynie? - Wyciągnął z torby zdjęcie nadesłane wraz z ostatnim listem i już chciał je jej pokazać, gdy lekki puch sypiący się z jej głowy wpadł mu do oczu. Wyglądało na to, że dziewczyna nie jest mile widziana w mieście. Kei podniósł się na równe nogi i kijem przesunął niemowę za siebie.
- Nazywam się Seinaru. Mieszkam na farmach niedaleko. Asuka przekazała mi swój dom. - Odpowiedział do wielkiego osiłka, który był sprawcą napadu. Wyglądało na to, że szukał on bitki, a ze swoją posturą czuł się nad wyraz pewnie. Czy jednak był teraz sens bić się z pijanym? Samuraj miał o wiele lepsze rozwiązanie tego problemu niż popis siły.
- Jasne, już sobie idziemy. - Zrobił dwa kroki tyłem oddalając się od mężczyzny, będąc jednak cały czas gotowym. Pogadają później jak tamten wytrzeźwieje i dalej będzie chciał się mierzyć. Konfrontacja z kimś takim nie jest ani potrzebna ani chwalebna. Kei odszedł od bramy osady i pokierował ich duet w stronę farm.
- Zapraszam do siebie. Mieszkam niedaleko, napalimy w piecu i wszystko dokładnie mi opiszesz. Nie ma sensu stać tutaj i marznąć. Razem na pewno ją znajdziemy. - Powiedział do Yuri i teraz już bez przeszkód wyciągnął zdjęcie z torby i pokazał je dziewczynie.
- To o niej mówimy, tak? - Upewnił się, a nawet jeśli odpowiedź była przecząca, to sprawa skomplikowała się już i tak na tyle, że wymagała szczegółowych wyjaśnień. Miał tylko nadzieję, że dziewczyna skorzysta z jego zaproszenia.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
29/30

Wszystko było dobrze, do momentu pojawienia się farmera osiłka, który szukał burdy pod wpływem alkoholu, ale jednak postanowiłeś stanąć w obronie nieznajomej Ci dziewczyny, która była dla Ciebie wyjątkowa miło mimo ostatnich wydarzeń i tego jak cię obserwowała z dystansu, a teraz taka miła, sam raz na dłużej. Niezbyt protestowała jak postanowiłeś stanąć przed nią w jej obronie, nie była typem wojownika, bardziej typem wieży, ofiary, która cały ogień zbiera na siebie, ponieważ była się postawić. Sam obwieś był lekko zdziwiony twoim zachowaniem, liczył na łatwą burdę, a tu proszę nie wyszło. Jedynie splunął w waszą stronę i zawrócił do osady portowej. - A spieprzaj z tą wywłoką, bym Cię więcej na oczy nie widział. Bo inaczej pogadamy. rzucił farmer na pożegnanie, chyba znowu chciał splunąć w waszą stronę, lecz gdy próbował się odwrócić, przegrał walkę z grawitacją i upadł na bruk.
Na pytanie co do listów, dziewczyna przytaknęła kiwając twierdząco głową. Więc było coś nie tak z tymi listami, ale niby co? Jednak gdy chciałeś zabrać ją do swojego domu, zaczęła kiwać głową na nie, po czym złapała Cię za dłoń i próbowała Cie gdzieś zaciągnąć. Tylko niby gdzie bo jak na razie nie posiadasz żadnych dokładnych informacji, a ona bez kartki i ołówka nie jest w stanie Ci nic powiedzieć. Co za przykrość, chyba nie pozostało Ci zbyt wiele do wyboru jak zgodzić się iść za nią, bądź postawić na swoim i zaciągnąć ją do swojego domu. Jednak gdy zgodziłeś się iść za dziewczyną, prowadziła Cię niewielki kawałek w stronę klifów, gdzie spotkał Cię dość niespotykany widok, a raczej osoba, której tak uporczywie szukałeś, dziewczyna z obrazu siedziała przy skraju klifu i nawet w oddali dało się usłyszeć jej płacz, tylko co tutaj się działo i co to wszystko miało znaczyć??
Jednak po chwili płacząca dziewczyna was zauważyła, a raczej usłyszała wasza kroki, które przez śnieg były dość charakterystyczne.
- Kim jesteście? Zostawcie mnie. - powiedziała, starając powstrzymywać się od płaczu, ale było w tym coś dziwnego. Nie rozpoznała dziewczyny, która tytułowała się jej przyjaciółką, a może to tylko przez czas, który upłynął. Jednak masz okazje wszystko wyjaśniać i zabrać ją do jej rodziny o ile Ci uwierzy.

Jeżeli idziesz za dziewczyną z/t na klify, jeżeli jednak uparłeś się zabrać ją do swojego domu, to raczej wiesz gdzie iść

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
1/30

Sprawy w okolicznej twierdzy więziennej dobiegały końca, kto by się spodziewał, że pójdzie to tak łatwo? Zresztą czy poszło to łatwo, ciężko określić. Gdyby nie jakiś młodzieniec, który właśnie w tym momencie postanowił wpaść do gabinetu, zapewne jeszcze długo byś tam siedział, nawet nie u samego kapitana, ale w celi więziennej, jako główny podejrzany zbrodni. Można więc bez większego problemu stwierdzić, że te złe wieści okazały się dla Ciebie dobre i zagwarantowały Ci uniewinnienie. Jednak czy ty, młody samuraju. Byłeś szczęśliwy z tego powodu? Czułeś to ciepło i chłód, który opuszczał twoje ciało z każdą sekundą? A złość zastępowała jego miejsce, ktoś Cię oszukał raz, ale na progu śmierci powiedział prawdę, w która Ty zwątpiłeś, a teraz chcesz odnaleźć farmera, który przed Tobą opuścił dom Starca, tylko czy on był właściwym tropem? Równie dobrze mógł być głupcem, drugą zabawką w rękach starego człowieka, który rozpoczął partie szachów i mimo śmierci z twych rąk, gra nadal trwa. Ten, który podawał się za króla, okazał się być zwykłym cwanym pionkiem, a ty kim jesteś w tym rozdaniu? Kolejnym zwykłym szarym pionkiem jak wielu innych, czy królem, którego los zadecyduje o wszystkim. Teraz jest czas na twój ruch, mój mały przyjacielu, ale pamiętaj z każdym twoim ruchem, przeciwnik wykonuje także swój, a ty nadal jesteś za nim w tyle. Zostawienie Yuri pod opieką, jednego ze strażników było dobrym pomysłem, przynajmniej nie będzie Cię hamować i będziesz musiał martwić się tylko o swoje życie, a nie o jej, w ten sposób może unikniesz dodatkowych ran, które już posiadasz, a one same próbują o sobie przypomnieć wrzynającym się bólem w okolicach ramienia. - Rozumiem, wasz stary znajomy zajmie się jej eskortą i zatroszczy się o bezpieczeństwo tej Pani. Nie musisz się martwić, moi ludzie zostaną za niedługo wysłani, jednak muszą się najpierw dobrze przygotować. Jeden z naszych został poważnie ranny, a musisz uwierzyć mi na słowo. Nie należał do słabych strażników, mimo swego młodego wieku. - odparł kapitan na twoje zdania, a równocześnie ostrzegł przed tym co może na Ciebie czekać w najbliższym starciu. Jak na razie jest jeden do jednego. Obie strony straciły po jednym pionku, tylko jeszcze jak wiele ich zostało, a przede wszystkim kim oni byli? Według Ciebie, jednym z nich był farmer, którego wcześniej poznałeś, nikt nie planował dłużej zatrzymywać Cię w tym budynku, a same wrota stały otworem czekając aż opuścisz to ponure miejsce, które tego wieczoru było jeszcze bardziej przerażające. Więc jednak tego wieczoru nie uda Ci się wrócić do domu, ale może następnego? W końcu obiecałeś to swojej niemowie, która nie była w stanie nawet Cię wesprzeć w tej trudnej chwili. Droga do osady była dość długa i męcząca, biorąc pod uwagę fakt wcześnie zachodzącego słońca, szło się pozabijać o własne nogi w tej całej ciemności. Jednak po prawie godzinie dotarłeś do osady i na twe szczęście dość szybko zlokalizowałeś znajomą Ci postać, a raczej ona zlokalizowała Ciebie - HE! Ty. Gdzie twoja niema wywłoka?- krzyknął, spod bramy znajomy Ci osiłek, po czym głośno się zaśmiał, na twe nieszczęście, a może szczęście był w towarzystwie paru swoich kolegów, którzy byli wstawieni tak samo mocno jak on wcześniej, ale teraz wytrzeźwiał. Tylko czy on na pewno miał prawo wiedzieć, kto stoi za uprowadzeniem Cany? Jednak w tym momencie znajdował się 10m dalej, stojąc przy samym zaułku obok okolicznej oberży, opierając się o jedną ze ścian, a jego kompani również wesołki z cudzej krzywdy stali po przeciwnej stronie niż ty metr od niego.

[Seinaru]

Po krótkich instrukcjach i ostrzeżeniach Seinaru trafił do osady portowej, gdzie szybko zlokalizował podpitego osiłka. Nie myślał, że jest on w zmowie z porywaczami, chciał raczej wypytać go tylko o to, czy martwy już teraz starzec nie wspominał nigdy kim są jego wierzyciele. Przy kieliszku zawsze można chlapnąć co nieco, a takie plotki często trudno jest utrzymać za zębami. Jego język wciąż mu się nie podobał, jednak Kei najpierw zamierzał spróbować po dobroci. Miał mało czasu, dlatego miała to być jedyna próba przed tym, gdy zacznie wyduszać informacje siłą. Z każdą straconą minutą łódź z Caną mogła zwiększać dystans od brzegów wyspy.
- Zamknij się i słuchaj. - Od takiego przywitania zaczął, choć może nie wpasowywało się ono zbytnio w definicje sposobu "po dobroci".
- Działam tutaj z ramienia straży, a nie mam czasu na użeranie się z pijakami. Ten starzec, u którego byłeś dzisiaj po południu miał długi. Mówił Ci coś o nich? Wiesz komu był winien? Wiesz komu sprzedał córkę? - Krótko i na temat. Albo odpowie, albo oberwie prosto w tą zapijaczoną głowę. Seinaru zdjął kij z pleców i przełożył go do zdrowej ręki. W razie czego posłuży mu on do obrony i kontrataku. Trzeba było tylko mieć odpowiedni sposób i wielki drab nie powinien stanowić większego wyzwania.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
3/30

Wszystko poszło zgodnie z planem, razem z dotarciem do osady portowej, gdzie już jakby czekał na Ciebie nawalony farmer, którego stan tym razem był dużo lepszy niż przy ostatnim spotkaniu. Jednak może i on nieco się poprawił znajdując ciało dziadka w domu babci. On równie dobrze mógł być przez niego zmanipulowany i wykorzystany do swoich celów. Jak ty młody samuraju, ten który w tym momencie stał się wyznacznikiem prawa, sędzia i katem za razem. Nikt nie osądzi twych czynów, ty jesteś tym, któremu dane zostało sądzić innych. Osiłek spokojnie zareagował na twój akt dobroci w jego kierunku. - No proszę, proszę. Komuś tutaj urosły jaja. - odarł, dość prześmiewczo spluwając pod twojego nogi. Jego kompani przyglądali się temu wszystkiego z należytym dla nich nie spokojem. Co chwilę dopingując swego przyjaciela w dołożeniu Tobie po pysku. - O czym ty do mnie mówisz? Jaki znowu starzec? - zapytał, znowu niepewnie, ale tym razem ze zdziwieniem na twarzy. - Jedynego starca jakiego dzisiaj widziałem, był trupem. Był w domu tej...staruszki! No tak, chciała bym zakopał jej kota bo w domu śmierdziało. - dodał po chwili, niepewnym głosem. Tak jakby chciał coś przed Tobą ukryć, a twoje zasłanianie się działaniem z ramienia prawa jakoś nie robiło na nim najmniejszego wrażenia, chociaż zelżały jego obelgi, dalej starał się górować nad Tobą. Może warto mu powiedzieć coś więcej, bądź zwyczajnie zmusić go do mówienia, obecnie raczej nic więcej Ci nie powie. A jego koledzy robią się coraz bardziej żywi, może ich stan nie należał do najbardziej poprawnych, ale byli uzbrojeni w butelki do połowy pełne przez co ich siła obuchowa mogła być nieco groźniejsza niż w przypadku pustych. - Wiesz co, nie mam ochoty słuchać twojego piszczenia. Muszę się jeszcze napić. - powiedział, farmer popychając Cię mocno do tyłu tak, że prawie wylądowałeś na swoich czterech literach. Najmądrzejszy może on nie był, ale sam mogłeś się przekonać, że krzepy mu nie brakuje, więc czy na pewno był dobrym przeciwnikiem dla Ciebie? Może warto spróbować innej taktyki bardziej w jego stylu z butelką, a nie kijem. Jednak ten wybór należy tylko i wyłącznie do Ciebie, a jak na razie twój jedyny świadek razem ze swoimi ziomkami udaje się w stronę jednej z okolicznych karczm, będąc w tym momencie trzy metry dalej na lewą stronę. Czas w tym momencie nie jest twoim sprzymierzeńcem.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Seinaru naprawdę nie miał teraz czasu na gierki i przystawianie się do każdego napotkanego pijaka. Oprócz jego wątpliwego wytłumaczenia, to pozostała jeszcze ich wspólna niechęć do Yuri. Oczywiście mógł być to tylko zbieg okoliczności, jednak i tak rosły farmer był teraz chyba jedynym punktem zaczepienia. Nawet jeśli nie grywał razem ze staruszkiem w karty, to jednak jasne teraz było, że to on doniósł straży na samuraja i to przez niego nie zjadł on tego wieczora zupy. Ton jego głosu zdradzał jednak, że kryło się za tym coś więcej, niż zwykłe zakopywanie kota. A Kei musiał koniecznie dowiedzieć się co takiego to było.
Na szczęście przygotował sobie wcześniej swój kij i swoją czujność na atak na swoją osobę (w poprzednim poście). Gdy tylko facet zrobił ruch w jego stronę z łapami, Kei również wykonał krok w jego kierunku, wystawiając przed siebie kij zdrową ręką. Różnica zasięgu powinna tutaj zadziałać na korzyść chłopaka, który miał zamiar natychmiast uporządkować hierarchię między nimi. Postarał się wykonać błyskawiczne pchnięcie w krtań przeciwnika, aby na jakiś czas odeszła mu ochota do picia. Hamował się natomiast, aby jedynie unieszkodliwić mężczyznę, nie zaś odebrać mu zdolność mówienia czy nawet życie. Jeśli się to powiodło, Kei miał do niego kilka pytań.
- Nie mam czasu na gierki z pierwszym lepszym pijaczyną, rozumiesz? Próbuję uratować dziewczynę, która przez moje spóźnienie może stracić całą przyszłość. Jeśli będzie trzeba, to wytłukę z Ciebie każdą przydatną literkę. To zawsze najszybszy sposób. - Przygotował się do walki, ustawiając w pozycji do ataku.
- Mówisz, że nie grałeś nigdy w karty w tamtym domku? A jak tam dzisiaj byłeś te dwa razy, ktoś kręcił się w pobliżu? Widziałeś kogoś, ktoś Cię wypytywał o tamtego starca? - Zalał go wręcz pytaniami, jednak to tylko ze względu na pośpiech i przymus ratowania Cany najszybciej jak się da. Nie mógł sobie pozwolić na marnowanie czasu tutaj.

Jeśli jednak kontratak się nie powiódł, Seinaru od razu po podniesieniu się z podłogi miał zamiar zaatakować swojego przeciwnika przy pomocy błyskawicznego poziomego uderzenia na nogi odchodzącego farmera, aby jednak jeszcze przez chwilę mogli razem porozmawiać.

  Ukryty tekst

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
5/30

Zabawa zabawą, ale atak na mieszkańca mógł skończyć się o wiele gorzej, zwłaszcza że on mógł posiadać dużo lepsze zdolności bojowe niż chłopak, którym ty jesteś. Niedoświadczony i młody, który nic nie wie o życiu, może i jesteś samurajem, ale działającym pod wpływem emocji. Tym, który działa nieracjonalnie i instynktownie, może jednak warto byłoby najpierw ochłonąć i wszystko logicznie przemyśleć, a nie tępo rzucać się na kogoś bogu ducha winnego. Może i był zwykłym chamem, ale co on mógł tak na prawdę wiedzieć? Biorąc pod uwagę fakt upojenia w jakim był. Byłeś może przygotowany na uderzenie, ale niestety siła była wystarczająco by Cię odepchnąć, ale nie powalić, a sam nie byłeś w stanie wyprowadzić pierwszego ciosu w jego krtań, poprzez wytrącenie z równowagi. Dalej jednak byłeś uparty i chciałeś uzyskać odpowiedzi. Więc zaatakowałeś nogi odchodzącego już obwiesia, który oberwał prosto w kolano, które na chwile wygięło się w nienaturalny sposób, a on sam syknął z bólu odwracając się w twoją stronę i podnosząc za ubrania do góry ponad siebie. - Jeszcze raz, a rozerwę Cię żywcem. -powiedział, pełny gniewu farmer. Może jego ruchu nie należały do najszybszych, ale na pewno był wytrzymały i silny, co sam mogłeś wyraźnie określić. - Jakie znowu karty? O czym ty pieprzysz gówniarzu. Babka zapłaciła mi za zakopanie jej kota, później wróciłem do jej domu, a zamiast niej leżał tam jakiś stary dziad w kałuży krwi. Więc co kurwa miałem zrobić? Mieć to gdzieś i iść dalej pić, by wszystko poszło na mnie? Nie ma głupich szczylu. Jeżeli chcesz odpowiedzi to szukaj ich na sąsiedniej wyspie. Tutaj nikt nie dobijał do brzegu. - wręcz wykrzyczał farmer, po czym rzucił Cię na ziemię, na twe szczęście prosto w śnieg przez co mniej to zabolało, a jedynie upokorzyło. Tylko czy ty mu odpuścisz po czymś takim i ruszysz dalej? Czy jednak dalej będziesz się upierać na wyduszeniu większej liczby informacji od farmera, który kulejąc odchodził coraz dalej od Ciebie, razem ze swoimi przyjaciółmi.

Panie masz do wyboru z/t na szlak transportowy, bądź dalsze atakowanie farmera, który może już Cię nie potraktować łagodnie.

[Michirin]

Błotnisty szlak z Yinzin do Teiz nie był zbyt przyjemny do poruszania się po nim. Pomijam już fakt, że Michirin przestała zwracać uwagę, że się brudzi, bo zaczęło irytować ją coś innego - odgłos. Co krok, to ten mokry plask zanurzanej stopy i uczucie braku pewności w stąpaniu. Powozem było naprawdę wygodnie. Może kupię sobie konia? Ślepy jeździec byłby niemałym zagrożeniem dla przechodniów i samego siebie. Jednak jak to z panną Shiroikanzen - myśli same uciekły gdzieś poza odbieranie bodźców z otoczenia, a ciało jakby wiedzione samoistnie poruszało się dalej i dalej. Kunoichi zaczęła rozmyślać o własnej naturze. Dotychczas była przekonana, zupełnie pewna, że jest tą dobrą, która dąży, aby każdemu żyło się dobrze, ale ostatnie wydarzenia zrodziły w niej zwątpienie. Musiała zdać sobie sprawę jaka jest naprawdę, bo tkwiły w niej cechy charakteru, które powinny się wykluczać. Opinia innych nie liczyła się dla niej - mogła być wyzywana, mogła zostać obiektem drwin, mogła zostać znienawidzona, a ona i tak nie przejęłaby się tym. No, dopóki mowa była o osobach, które nie są jej bliskie. W tym momencie tylko Shizuya i Kazuyuki liczyli się na tyle, by ich zdanie Michirin wzięła do serca. Reszta świata? A co ją oni obchodzą - nie są ze sobą zżyci. No właśnie, taka była, a jednak wciąż tkwiła w niej znaczna empatia. Nie potrafiła przejść obok krzywdy innego obojętnie, zatem jednak zwracała uwagę na innych ludzi. Miała przecież te dwa hasła, którymi kierowała się, które podsumowały to, jaką jest osobą. Zawsze, gdy ratujesz czyjeś życie uczłowieczasz swoje. Jeśli nie stawiasz oporu, to stajesz się częścią terroru. Powtórzyła je w myślach i nieświadomie kiwnęła głową, jakby na zgodę z samą sobą. Zatem jak to było? Czy dążyła do zadowolenia innych, skoro Ci mogli żywić do niej urazę? Czy była ich wrogiem, skoro zawsze pomagała? To ją dręczyło. Stawiam dobro innych ponad własną wartość w oczach innych? I chyba właśnie o to chodziło. Dopóki sprawiała, że innym żyło się lepiej, dopóty nie liczyło się nic innego - nawet ich opinia na temat Michirin. Było to problematyczne, bo teoretycznie mogła zdarzyć się sytuacja, w której musiałaby pomóc komuś, kto traktował ją jak wroga. Jak w takim momencie uchronić się od wbicia noża w plecy? Ostrożność. Tak, ta przeklęta ostrożność, która była swego rodzaju obsesją białowłosej. Niczym kot chodziła własnymi ścieżkami, podróżowała po świecie, bo taki miała kaprys. Mimo, że należała do ninja Soso, którym włada Ród Yamanaka, to zupełnie miała za nic to rzekome zobowiązanie. Nie interesowało ją, gdyż nie były to jej sprawy. Nieistotne. Lubiła swoją swobodę. Mogła zwiedzać prowincje, pomagać komu chce i robić co chce. Nie musiała słuchać rozkazu, że czas ruszać na wojnę, że trzeba pomóc tym ludziom i w taki sposób. Uwielbiała dowolność w działaniach. W każdej chwili mogła zmienić zdanie, mogła zrzec się wynagrodzenia, zmienić stronę, plan, metody pomocy, wszystko! To było cudowne. Zupełny brak ograniczeń czyli to, co lubiła najbardziej.
Ocknęła się dopiero wtedy, gdy stanęła na moście między Yinzin i Teiz. Była zaskoczona, że trasa minęła jej tak szybko. Nawet nie pamiętała jej dokładnie. Jakby ktoś na wpół śpiącą prowadził ją za rękę. A była sama. Jak zwykle. Po chwili skupienia przypomniała sobie szczegóły trasy. Ten wiatr, który przywiał ciekawy, orzeźwiający zapach drzew iglastych. Ten promień słońca, który przebił się przez chmurne niebo i akurat trafił w plecy Michirin, by niczym ciepła ręka popychać ją dalej ku podróży. Ten stukot jakichś metalowych, zapewne, narzędzi, które wiezione były powozem wgłąb prowincji. Te urywki rozmów przechodniów, którzy raz chwalili aktualną pogodę, a raz klęli na nią.
Zatrzymała się na chwilę w połowie mostu. Wiatr był tutaj znacznie silniejszy - nieustannie pędził w jednym kierunku i porywał od białowłosej wszystko, co ciepłe. Również myśli. Ziębił ją tak bezlitośnie, jak bezlitośnie życie odebrało jej radość - nagle, w przeciągu kilku chwil. Mimo wszystko ten ogłuszający szum i świst był w jakiś sposób kojący, uspokajający. Zagłuszał wszelakie myśli Michirin, sprawiał, że po prostu był tylko on. Tylko ten wiatr i nic więcej. Przez chwilę kunoichi miała spokój ze swoim prawie największym problemem - chaosem i hałasem w głowie. Natłok przemyśleń, odczuć, myśli, emocji i wszystkiego innego został stłumiony przez naturę, przez ten mroźny wiatr, który bez problemu przenikał ubrania i zdawał się brnąć dalej - chłodzić ciało, aż w końcu duszę.
- Ileż tak będę stać... - mruknęła do siebie, bo pierwszy raz nie słyszała własnych myśli. Ruszyła dalej, drżąca, ale całkiem zadowolona. Świat okazywał się nie być aż tak zły. Wciąż tkwiło piękno w surowej naturze. Naturze samej w sobie, bo ludzka natura kryła demony. Jak dwie przeciwne strony monety. - Jesteśmy wrogami ziemi. - ponownie odezwała się sama do siebie, gdy już schodziła z mostu. Postawiła krok w Yinzin, a myśli zaczęły wracać. Znów nastała pewna cisza, którą wypełniał jej własny głos, ale w głowie. Nieustannie. Ciało zaczęło się ogrzewać, a wraz z tym ciepłem przyszły ciepłe wspomnienia. Historie z czasów, gdy jeszcze miała ze sobą rodzinę. Podróże ich powozem, śmiertelnie poważne dyskusje z Kazuyuki na niepoważne tematy, które kwitowane były śmiechem rodziców. Aż z tego wszystkiego zaczęła nucić pod nosem dziecinną pioseneczkę, przypominającą kołysankę. I ze spokojem na twarzy i uśmiechem w duszy trafiła do osady portowej. Tak jej się wydawało, bo słyszała rozmowy o odpływających statkach oraz ten przytłaczający zapach ryb. No i szum morza. Postanowiła najpierw się przejść po okolicy i może znaleźć karczmę. Była całkiem głodna i pisząc "całkiem" mam na myśli niezmiernie. A ten głód wzmagany był jej pasją do kosztowania nowych potraw. Zatem spacerowała, coś sobie nuciła pod nosem i nasłuchiwała, a w głowie same miłe wspomnienia. Przez tą krótką chwilę świat był piękny.

[Natsume Yuki]

~ Zwiastun ~
Misja D 1/15
Michirin Wyglądało na to, że był to po prostu kolejny, leniwy dzień w podległej Samurajom krainie Teiz. Chociaż, ciężko było nawet już to nazwać dniem. Słońce powoli zaczynało chylić się ku zachodowi, a wszyscy mieszkańcy osady poczuli, że zimne powietrze szczypie ich twarze i skórę. A i ci, którzy na przekór pogodzie dreptali sobie po co mniejszych uliczkach, zaczęli odczuwać lekkie problemy spowodowane nagromadzeniem błota na podeszwach ich butów. Ogółem, wiosenna plucha, która niekiedy bywała jeszcze bardziej ponura niż jesień. Ha, a to ponoć o trzeciej porze roku mówiono, że jest najbardziej depresyjna.
A pośród tego wszystkiego, gdzieś tam, między przechodniami, powoli kroczyła młoda dziewczyna o śnieżnobiałych włosach, przyciętych tak by nie opadały jej na ramiona. Ale z zasłanianiem oczu nie byłoby już problemów, bo i tak zapewne zupełnie by jej to nie przeszkadzało. Taki to urok życia u ludzi, którzy urodzili się bez sprawnego zmysłu wzroku. Oczywiście, dało się z tym żyć, a niektórzy i nawet potrafili mimo kalectwa osiągnąć bardzo wiele. Ale nikt nie urodził się do tego, by być wielkim - na tę wielkość trzeba było sobie zasłużyć. I iść do niej drobnymi krokami, wolnymi, ale pewnymi. Podobnymi do tych, które aktualnie stawiała Shiroikanzen Michirin, próbująca pośród powoli cichnącego gwaru odnaleźć jakieś cieplejsze miejsce, w którym mogłaby chociaż odrobinę odpocząć, zjeść ciepły posiłek i znaleźć kolejne zajęcie.
I być może wcale nie musiała tak bardzo długo czekać.
-... To przecież mówię, do cholery, żebyś odłożył transport tego cholerstwa, dopóki nie znajdziesz nowego wozu lub nie zatrudnisz cieśli!...
Do uszu dziewczyny dobiegła jakaś żywa dysputa między dwoma mężczyznami. Jeden z głosów brzmiał tak, że pasował do osoby o wieku około czterdziestu lat - chrypliwy, chłodny, aktualnie prawie plujący jadem na swojego rozmówcę. Najwidoczniej obaj byli partnerami biznesowymi, tylko po prostu zaszła u nich mała sprzeczka? Kto wie, może to właśnie tutaj będzie się dało wywęszyć jakieś zadanie?
... Wywęszyć. Hehe. He.
-Spokojnie, Ken - odparł drugi głos uspokajającym tonem. Ten tutaj był znacznie młodszy, pasujący może do człowieka około dwudziestki. I był to bardzo przyjemny dla ucha baryton, chociaż dało się wyczuć lekkie naleciałości innego, trochę ostrzejszego akcentu. - Do jutra powinienem kogoś znaleźć, żeby w razie czego mi pomógł. W okolicy kręci się wiele sprawnych osób, na pewno ktoś się napatoczy. A dobrze wiesz, że te towary muszą trafić do Yinzin do pojutrza, a najlepiej jutra.
-Wiem, ale na litość, kurwa, boską! Przecież jeśli w trakcie jazdy pójdzie ci oś, albo wyskoczą ci zza drzew jakieś rzezimieszki? Nie lepiej poczekać z transportem, aż będziesz mieć pewność że wóz będzie dobrze zabezpieczony przed takimi precederami? Mówię ci, Oda, trochę ostrożności!
-Jestem ostrożny - odparł spokojnie młodzieniec. - Wiem co robię, Ken. Zaufaj mi. A teraz, jeśli pozwolisz, będę potrzebował chwili odpoczynku i odrobinę shochu w swoim życiu.
Starszy mężczyzna warknął jak zraniony dzik i ruszył gdzieś ścieżką, stąpając z gracją i cichością godną słonia w składzie porcelany. Młodszy, Oda, powoli zaś zaczął kroczyć główną, brukowaną ścieżką, nucąc coś pod nosem. Dało się też usłyszeć szelest, przypominający dźwięk tytoniu pakowanego do fajki kiseru...

[Michirin]

Przyjemny spacer został nagle przerwany krzykami. Niski, chrypliwy głos o chłodnej barwie należał zapewne do kogoś, kogo w tych czasach można było swobodnie nazwać naprawdę dojrzałym mężczyzną. Śmierć była tak powszechna, jak ryby w wodzie - wystarczyło zaczekać i ktoś umierał. Co chwilę, bez ustanku. Kosa, która ścinała ludzkie życia nie zatrzymywała się. Ale nie nadążała, bo ludzi wciąż przybywało, chociaż wojny jej pomagały nadgonić zaległości. Im dłużej się żyło, tym więcej czasu miała kosa, by nas dosięgnąć. Dlatego właśnie starszym ludziom należał się pewien szacunek niezależnie od tego kim byli. W tym brutalnym świecie dożyć dojrzałego wieku nie było łatwo. I takim człowiekiem mógł być rozkrzyczany mężczyzna. Początkowo Michirin miała zignorować tę rozmowę i nawet tak uczyniła - ruszyła dalej, nucąc sobie tą samą pioseneczkę w kółko. Mowa była o cieśli, a ona była tylko kunoichi - fach prosty i oby kiedyś zbędny. Nie mogła pomóc zasłyszanym osobom, ale nagle do jej uszu dotarł przyjemny głos. Zatrzymała się mimowolnie, a wzdłuż jej kręgosłupa przeszły ciarki. Nie były one wywołane zimnem, a zwyczajnym zadowoleniem. Głos młodego mężczyzny należał do tych, które słuchało się z radością, a kto jak kto - panna Shiroikanzen znała się na tym. Mimo tego, że stała z dala, to doskonale słyszała jak potoczyła się rozmowa dalej. Wychodziło na to, że właściciel miłego dla ucha głosu poszukiwał kogoś w rodzaju ochroniarza. Ponownie eskorta? Czemu nie. Zraziło ją tylko określenie "sprawnych osób". Nie uważała się za w pełni sprawną, bo przecież była niewidoma, ale brak wzroku nie przeszkadzał jej w życiu, ani czynnościach, które nie są skupione zupełnie na wzroku. Zatem w jakiś sposób uzupełniała swoje braki.
Rozmowa dobiegła końca. Młodszy mężczyzna najpewniej postanowił skierować się ku tawernie i Michirin miała ochotę go śledzić, by zagadać dopiero na miejscu, by nie wyjść na wścibską dziewczynę, która podsłuchuje rozmowy. W jej przypadku podsłuchiwanie było całkowicie normalne, bo słuch miała wspaniały, ale ludzie znacznie bardziej negatywnie reagowali jak przysłuchiwało się im, niż przypatrywało. Z wyglądu dało się wyczytać sporo, ale nie tyle, co ze słów i tonu. Traktowali to często jak kradzież informacji, przechwycenie ich, a białowłosa przecież nie mogła przestać słuchać tak, jak dało się odwrócić wzrok. Była do tego poniekąd zmuszona. Zasłanianie uszu nie wchodziło w grę, bo pozbawianie się kolejnego zmysłu i to tego najbardziej rozwiniętego w jej przypadku byłoby zupełnym szaleństwem. I prawie odpuściła, prawie postanowiła śledzić młodzieńca, jednak dotarło do niej, że przecież mógł odpocząć i uraczyć się trunkiem we własnym domu. Wtedy pukanie do jego drzwi wskazałoby nie tylko, że podsłuchiwała, ale także śledziła go. Zatem musiała podejść teraz. Ruszyła w jego kierunku. Nieśpiesznie, aby nie przestraszyć go jeżeli jej nie zauważył. Usłyszała szelest czegoś suchego... niczym trawa, ale jednak nie. Tytoń? Jak można znieść ten smród dymu. Jednak nie zniechęciło jej to do zaoferowania się jako pomoc.
- Przepraszam, że przeszkadzam, jednak mimochodem usłyszałam pana rozmowę z tamtym mężczyzną. Cieślą nie jestem, jednak znam się na walce, zatem chciałabym zasugerować swoją pomoc w razie spotkania z potencjalnymi... - tu na ułamek sekundy przerwała sobie, jakby szukała słowa, a tak naprawdę chciała podkreślić to zabawne określenie na zwykłych bandytów. - ...rzezimieszkami. W skrócie - za odpowiednią opłatą mogę ochraniać pana i pański dobytek. - nie lubiła podchodzić i od razu się przedstawiać. Nie wiedziała, czy druga osoba była nawet warta, aby usłyszeć jej godność. Nie, żeby miała jakieś wysokie mniemanie o sobie, ale czasami podchodziło się, zagadywało, przedstawiało, a rozmówca nas wyklinał i kazał iść w cholerę. I po co to wszystko? Lepiej było nie rzucać swoim imieniem oraz nazwiskiem na prawo i lewo. Tego wymagała ostrożność, której Michirin nie brakowało w żadnym calu. I stała tak, jak zawsze - z nieprzeniknionym spokojem wymalowanym na twarzy. Jej głowa była zwrócona oczywiście w stronę młodzieńca, bo ludzie woleli, gdy się robiło w ten sposób. Kontaktu wzrokowego utrzymać nie mogła, ale zapewniała chociaż, że nie rzuca tych słów gdzieś w przestrzeń, a kieruje dokładnie, precyzyjnie do niego. Nastała cisza, aż nagle coś się odezwało. Coś wewnątrz Michirin, a dokładniej - jej pusty żołądek. Prawa dłoń błyskawicznie, w mgnieniu oka znalazła się na brzuchu i ścisnęła kimono tak, jakby miało to pomóc stłumić ten odgłos. Ale burczenie było głośne i przeciągnęło się przez może nawet trzy sekundy. Mimika białowłosej nie zmieniła się - wciąż usta były ułożone zwyczajnie, wskazując na opanowanie, a jednak blada skóra szybko nabierała rumieńców.
- P-przepraszam. - powiedziała półgłosem. Była naprawdę zażenowana tą sytuacją. Nie pamiętała ostatniego momentu, w którym była tak bardzo zawstydzona. Niby normalna sprawa - w końcu jadła tylko ten prowiant, który przygotowała Hairi, i który miał w sobie środek nasenny, a teraz zapadała noc. Minęło sporo czasu, zatem naturalnym było, że żołądek domagał się posiłku. Burczenie w brzuchu to rzecz zupełnie ludzka, a jednak Michirin teraz wcale swobodnie się nie czuła. Ten odgłos popsuł jej poważne, profesjonalne podejście do tematu zadania dla kunoichi. No, a przynajmniej tak uważała, bo jak to odebrał młodzieniec? Cóż, miało się okazać.

[Natsume Yuki]

~ Zwiastun ~
Misja D 3/15
Michirin Mężczyzna kroczył powoli, jak gdyby zupełnie mu się nie spieszyło, a po drodze nabijał sobie fajkę kiseru za pomocą specjalnego tytoniu. Zupełnie to nie wyglądało, jakby mu się specjalnie spieszyło, ani nie brzmiało na to by był zirytowany, nawet mimo widocznego zdenerwowania ze strony jego kompana. Po prostu szedł, jak gdyby cieszył się w miarę znośną pogodą na wyspie. Michirin, zanim jeszcze zdążyła podejść, usłyszała charakterystyczny dźwięk pocierania krzesiwem o krzemień. I chwilę później, gdy ta już zbliżyła się na odległość kilku metrów, do jej nosa dotarł również charakterystyczny "zapach" tytoniu kizami. Chociaż... dało się wyczuć, że ten tytoń tutaj zawierał coś więcej, niż tylko suszone liście tej przeklętej rośliny. Pachniało to trochę... cytrusami?
Shiroikanzen zbliżyła się do młodego mężczyzny i zaczepiła go, mówiąc spokojnie i starając się zachować profesjonalizm. Mężczyzna poruszył się, najpewniej patrząc w jej kierunku. Zdawało jej się, że usłyszała również ciche "hm?", rzucone pewnie podświadomie. Poruszył również ręką, a ona usłyszała szelest słomy ocierającej się o skórę. A, więc pewnie miał na głowie tradycyjny, stożkowaty kapelusz.
-Ach, czyli ktoś usłyszał naszą przyjacielską pogawędkę - stwierdził z cichym parsknięciem śmiechem, po czym mruknął cicho. - Cóż, w rzeczy samej będę potrzebować lekkiej pomocy z transportem. Nic poważnego, po prostu musimy przewieźć trochę towaru do portu w Yinzin, żeby go zapakować na okręt. Jeśli faktycznie byłabyś zainteresowana, możemy dogadać szczegóły w tawernie. Nie ma sensu gadać na mrozie...
Uśmiechnął się, gdy usłyszał burczenie brzucha dziewczyny. No, ale tego raczej nie miała prawa zauważyć.
-... zwłaszcza o pustym żołądku. Chodź ze mną, wrzucimy coś ciepłego na ząb i pogadamy.
Z tymi słowami zaprowadził Michirin do niewielkiej izakayi, podającej różne rodzaje donu - miski z przyprawionym ryżem i odpowiednio do niego dobranymi składnikami na górze. Mężczyzna usiadł na niewielkim krzesełku przy barze i zamówił oyakodon i buteleczkę z shochu, alkoholem ryżowym.
-Napijesz się ze mną, czy wolisz uniknąć? A, i coś zamawiasz? Mogę postawić, uznajmy to za zaliczkę - powiedział wesoło, klepiąc siedzenie obok, by Shiroikanzen mogła to usłyszeć. Pewnie zauważył już, że dziewczyna jest ślepa, i chciał w ten sposób podpowiedzieć, gdzie może spocząć.

[Michirin]

Oda - bo zdawało się, że tak się nazywa - tworzył wrażenie osoby naprawdę opanowanej, potrafiącej zachować spokój nawet wtedy, gdy sytuacja nie jest ku temu sprzyjająca, a rozmówcy już dawno puściły nerwy. Michirin nieświadomie poczuła jakąś taką bliskość między nimi w kwestii charakteru. Ona miała podobnie, jednak w jej przypadku była to jakby maska. Nie wiedziała na ile jest to jedynie iluzją u młodzieńca, z którym przyszło jej rozmawiać. Wydawał się być... naturalniejszy, niż sama białowłosa. Była opanowana, ale zawsze starała się zachować ten stan. Wykres jej ekspresji byłby prostą, niewzruszoną linią, zaś u mężczyzny po prostu nie wykraczał poza skalę spokoju. Słychać było jego śmiech i zmiany w tonie głosu, a więc wyrażał znacznie więcej, niż panna Shiroikanzen. Tylko u niej nie chodziło po prostu o zachowanie zimnej krwi, a o ostrożność i pewien lęk przed uzewnętrznianiem swoich uczuć. I to była zapewne ta różnica między nimi, która łamała względne podobieństwo. Istniała też szansa, że młodzieniec jest spokojny tylko dlatego, że palił tytoń. Podobno łagodziło to zszargane nerwy, ale Michirin średnio w to wierzyła. Nadal, hehe, nie widziała sensu w duszeniu się tym dławiącym, a nawet gryzącym w nozdrza dymem, chociażby była w nim nuta jakiegoś orzeźwienia przywodzącego na myśl kwaśne owoce. Nie zmieniało to faktu, że smród ten był intensywny, zmniejszał czułość węchu i całemu się od niego śmierdziało - nie tylko ubranie, ale włosy czy skóra również.
Jego głos cały czas był równie przyjemny dla ucha Michirin. Ulżyło jej, że w żaden sposób nie skomentował tego burczenia w brzuchu, a jedynie podkreślił propozycję, która została już wcześniej wysunięta, zaś było nią udanie się do jakiejś knajpy. Białowłosa była świadoma, że na nią patrzy, zatem nie odezwała się, lecz jedynie kiwnęła głową na znak zgody. Nie chciała nic mówić, bo nadal czuła się zażenowana co z pewnością widać było po jej czerwonych policzkach. Ruszyła za nim i szła o krok wolniej, by dać się prowadzić, ale jednak w miarę iść równo. W końcu kierowała się słuchem, więc musiał najpierw skręcić, aby ona postąpiła tak samo. Ze wzrokiem wystarczyłoby to jedynie zauważyć.
Zaprowadził ją do miejsca, które wypełnione było różnymi przyjemnymi zapachami. Brzuch Michirin ponownie się odezwał, jednak teraz jego odgłos został zagłuszony przez otoczenie. W powietrzu dało się wyczuć ryż, tę specyficzną woń gotowanego ryżu. Lekko mdła, jednak w połączeniu z warzywami czy mięsiwem zanikała, gdyż zostawała przepleciona przez nie. Propozycja mężczyzny delikatnie zaskoczyła niewidomą, jednak pozytywnie. Z jednej strony nie chciała naciągać budżetu swego prawdopodobnego pracodawcy, a z drugiej... czemu nie? Skoro oferuje. Ona niczego na nim nie wymuszała.
- Dziękuję, nie pijam alkoholu. Mgli umysł i osłabia zmysły, a mam ich zbyt mało, by sobie na to pozwalać. - odparła zgodnie z prawdą i własnym przekonaniem, a następnie usiadła na wskazanym miejscu. - Jednak posiłku nie odmówię. - dodała po chwili tym samym, spokojnym, wręcz beznamiętnym tonem, chociaż w głębi duszy była naprawdę wdzięczna. Cóż, ponownie, tak jak każda inna emocja - została skontrolowana i nieprzepuszczona dalej, na zewnątrz.
Głowa Michirin uniosła się w stronę osoby, która krzątała się za szynkwasem. Z oczywistych powodów białowłosa nie była w stanie rozczytać jakiegokolwiek spisu dostępnych potraw, więc jak zwykle musiała polegać na uczciwości obsługi, która rzeczywiście zaproponuje jej coś smacznego i bez naciągania na koszta. Chwilę zastanawiała się, aż w końcu znów skierowała twarz w stronę, jeżeli dobrze usłyszała i zapamiętała, Ody.
- Nie wiem co mogłabym zamówić, zatem zdam się na pana gust. Prosiłabym o dwie, niezbyt duże potrawy i wodę. - tak, dwie. Może nie wyglądało, ale niewidoma lubiła sobie dobrze zjeść. Gdyby zamawiała sama, to "niezbyt duże" nie pojawiłoby się, bo miała na tyle pojemny żołądek, aby pochłonąć naprawdę sporo. I to sporo nawet jak na dorosłego człowieka. Bliżej jej było w tej kwestii do rosłych chłopów, niż drobnych panienek - do których raczej należała. Tak jej się wydawało, chociaż miała trochę krągłości tu i ówdzie.
- Nie potrzebuję zbyt wielu informacji o zadaniu. Tak naprawdę byłabym wdzięczna, gdyby pan wyjaśnił mi jedynie co leży w moich obowiązkach oprócz ochrony. - wiedziała, że ludzie zazwyczaj nie lubią zbytnio szastać informacjami, a wścibscy i ciekawscy byli raczej niemile widziani. Michirin potrzebowała tylko minimum, a zatem wiedzy o tym, co ma robić. I tak zapewne pomogłaby w każdych problemach, ale chciała mieć świadomość na co należy się przygotować. Jeżeli jednak mężczyzna byłby bardziej wylewny, to nawet lepiej. Im więcej wiedziała, tym... lepiej? Cóż, niby tak, niby nie. Zbyt duża wiedza często przysparzała tylko więcej kłopotów. Mimo wszystko wolała wiedzieć więcej, niż nie wiedzieć.

[Natsume Yuki]

~ Zwiastun ~
Misja D 5/15
Michirin Kiedy w końcu usiedli, Oda pokiwał lekko głową i mruknął na znak, że zrozumiał słowa niewidomej shinobi. Cóż, skoro nie chciała, przecież nie będzie jej zmuszał do spożywania alkoholu na siłę. Tym bardziej że w sumie jej linia obrony była jak najbardziej sensowna - w końcu skoro nie mogła polegać na wzroku, przytępianie jej pozostałych zmysłów za pomocą napojów wyskokowych było zbędne, jeśli nie powiedzieć - po prostu głupie. Dlatego wędrowiec nie oponował na jej odmowę, tylko po prostu mruknął z aprobatą.
-W sumie fakt, nie przemyślałem pytania. Uznajmy że tego nie było - powiedział uprzejmie. Co było dziwne, nawet po jego głosie dało się rozpoznać, że teraz się uśmiechał. Niezwykła rzecz, ludzka mowa. Łączy się z mową ciała i razem tworzą harmonię, którą da się wyłapać nawet nie widząc części ich aspektów. - W takim razie poczekaj moment, zaraz coś zamówię. Szefie?
Dziewczyna usłyszała, że w jej stronę powoli przydreptał jakiś mężczyzna - a sądząc z lekkiego pogłosu gdy stawiał kroki, był on albo pokaźnej postury, albo pokaźnej wagi. Czasem mogło to współpracować, ale zwykle było inaczej - i taka ocena bywała znacznie bezpieczniejsza.
-Dla mnie soba z krewetkowymi gyoza i trochę shochu. A dla panienki oyakodon, udon z tempurą i pędami bambusa i naczynko z wodą.
Mężczyzna odparł jowialnie "już się robi" i odszedł od stołu. A Oda tylko westchnął.
-Lubię to miejsce. Jedzenie jest dość tanie, a ceny nie biją po kieszeni.
Przerwał, by zgasić kiseru i wysypać tytoń do niewielkiego naczynka obok stołu, odkaszlnął lekko i umieścił fajkę z powrotem za pazuchę płaszcza. Następnie odchrząknął w celu oczyszczenia gardła i oparł się wygodniej o siedzenie. Dziewczyna usłyszała też cichy stukot opuszków jego palców o blat stolika.
-Cóż, robota do ciężkich nie należy. Po prostu musimy przetransportować trochę towaru do portu w Yinzin, żeby je później puścić w świat statkami. Potrzebuję po prostu kogoś, żeby potrafił w razie potrzeby dać komuś w zęby gdyby naszło kogoś na rozboje, a w razie uszkodzeń wozu pomógł mi z naprawami. I spokojnie, nie chodzi mi o tachanie kół - wystarczy żeby ktoś podawał mi narzędzia i w międzyczasie zajmował się końmi. Proste i raczej bez przeszkód.
W trakcie tłumaczenia podszedł szef kuchni i postawił przed dwójką dwa naczynka - w jednym woda, w drugim shochu -i kubki. Następnie przed Michirin postawiono dwa talerze z jedzeniem: oyakodon, czyli ryż ze smażonym kurczakiem i przygotowanym na kremowo jajkiem, oraz pszenny makaron udon z dodatkiem smażonych w cieście krewetek i panierowanych plastrów z pędów bambusa. Zapach był naprawdę obiecujący, zwłaszcza na bar w którym - jak twierdził Oda - nie trzeba było wydrapywać ostatnich drobniaków z sakwy.
-Dziękuję za posiłek (itadakimasu) - powiedział Oda, po czym wziął odrobinę własnego jedzenia (gryczanego makaronu soba z krewetkowymi pierożkami), przeżuł i przełknął. - Więc, w razie czego przyjmuje Pani ofertę, Panienko...?

[Michirin]

Dla osób, które nie były wybrakowane pod względem ilości zmysłów z pewnością dziwnym było spostrzeżenie, że głos również potrafił przekazywać mimikę twarzy. Tak naprawdę poprzez wsłuchanie się w czyjeś słowa dało się określić więcej, niż gdyby tylko patrzeć. Inny głos miała osoba rozbawiona, inny uśmiechnięta, inny zestresowana. Minę łatwiej było sfałszować, ale tonację i sposób wypowiedzi... na to niewielu miało wpływ, a jeżeli już, to jedynie najlepsi kłamcy. Michirin zapewne nie wiedziałaby, że jej towarzysz mógł się w tym momencie uśmiechać gdyby nie to, że Shizuya pokazywał jej świat poprzez iluzję. Wiedziała jak wygląda uśmiech i wiedziała jak brzmi osoba podczas niego. Inaczej mogłaby jedynie się domyślać.
- Nic się nie stało. - odparła, bo młody mężczyzna zabrzmiał tak, jakby chciał ją przeprosić za swoją nieroztropność. Białowłosa była całkiem wyrozumiała i wiedziała, żeby nie oczekiwać od innych, iż w kontakcie z nią będą mieli na uwadze jej pojmowanie świata bez jednego zmysłu. Tak samo ona nie czuła się zobowiązana, by w rozmowach z widzącymi myśleć również tak, jakby miała ten zmysł. Jedyne co ją bawiło to to, jak ktoś zapominał, że jest ślepa. Czasami przyjmowali to do wiadomości, mieli to w pamięci, ale jak tylko odwrócili wzrok i nie widzieli tej opaski na oczach, która biła oczywistością, to wypadało im z głowy i pokazywali kierunki, opowiadali drogę z zaznaczeniem punktów orientacyjnych oraz inne takie. Oczywiście było to tak długo zabawne, jak nie zdarzało się zbyt często.
Jedzenie zostało zamówione i nazwy w sumie mówiły Michirin niewiele. Znacznie bardziej skupiała się na smaku, który możliwe, że był jej znany. Tego jeszcze nie wiedziała. Za to okazywało się, że miejsce to jest całkiem przyjemne - jeżeli wierzyć towarzyszowi. Podwójnie podkreślił, że ceny nie są wysokie przez co niewidoma poczuła się nieco... skrępowana. W końcu on stawiał posiłek, a ona zamówiła dwie potrawy dla siebie. No cóż, teraz było już za późno na wycofanie się.
Zadanie jakie miało ją czekać nie brzmiało wyjątkowo trudno. Eskorta i w razie jakiejś usterki pomoc w naprawie. Wcześniej również eskortowała, a załapała się przy okazji na poszukiwania oraz negocjację, więc tym razem miało być nawet prościej. Szczególnie, że kłopoty nie były pewne, a przewidziane, zatem mogło się również wydarzyć tak, że cała trasa przebiegnie w zupełnym spokoju, a ona i tak zarobi. W końcu trasę po Yinzin i z Yinzin do Teiz pokonała bez napotkania bandytów. Jedynie pierwsze chwile w prowincji samurajów nie należały do najprzyjemniejszych, ale teraz było całkiem-całkiem.
- Prawdę mówiąc łatwiej mi przenieść koło, niż znaleźć narzędzia i wybrać to właściwe. - odparła nieco żartobliwie, chociaż jej ton głosu i mina na to nie wskazywały. Cóż, miała więcej siły, niż na to wyglądała. Naprawdę. Z podawaniem właściwego narzędzia mógł być problem, bo najpierw wszystkie musiałaby dotknąć, wybadać i określić, a dopiero później mogłaby podawać. Trzeba było mieć cierpliwość.
No i przyszło jedzenie! Jakby na odpowiedź stuknięciu o blat naczyń odezwał się żołądek Michirin po raz kolejny. Tym razem już nie speszyła się, nawet nie zwróciła na niego uwagi, bo została ona poświęcona posiłkowi. Przysunęła bliżej siebie jeden z talerzy i bezzwłocznie chwyciła za pałeczki, którymi posługiwała się lepiej, niż jakąkolwiek bronią. Nie była łapczywa, ale widać było, że jest głodna, naprawdę głodna. To wszystko potęgowane było przez jej zamiłowanie do jedzenia i kosztowania nowych potraw, a ta pachniała wyśmienicie. Dopóki jej nie skosztowała, to nie wiedziała na ile było to wrażenie wywołane pustym żołądkiem, a na ile rzeczywistym aromatem, ale szybko okazało się, że potrawa jest naprawdę pyszna. Kurczak wydawał się idealnie wypieczony, a jajko było niczym sos - rozpływało się w ustach. I teraz, pierwszy raz od dłuższego czasu Michirin naprawdę, szczerze uśmiechnęła się. Nie jakoś wielce, ale widocznie. Nie przeszkadzało jej nawet to, że niezbyt kulturalnie zachowała się od razu zaczynając jeść. Dopiero pytanie o imię oderwało ją od rozkoszowania się smakiem i ogólnie posiłkiem. Przełknęła pośpiesznie i skierowała twarz w stronę mężczyzny, odkładając na bok pałeczki.
- Proszę wybaczyć mi mój brak manier. - odezwała się już bez uśmiechu, z normalną, zwyczajną swoją miną i zdjęła z rąk rękawiczki, które wcisnęła do kieszonki od kimona. Wystawiła dłoń w stronę swego tymczasowego pracodawcy, aby przywitać się w ten sposób. Lubiła tak się przedstawiać, bo sposób ten wydawał jej się konkretny, poważny i profesjonalny. - Michirin Shiroikanzen, miło mi. Proszę jednak zapomnieć o nazywaniu mnie panienką. Wolę bezpośrednio - Michirin. - i po całym przywitaniu kiwnęła głową na znak zgody. - Oczywiście przyjmuję ofertę. Bardziej to moja oferta zostaje przyjęta, gdyż sama się zgłosiłam. - dodała po chwili i w sumie do głowy przyszła jej zabawna myśl. Jakby teraz się jednak nie zgodziła, to otrzymałaby darmowe jedzenie. Byłoby to wredne, ale zawsze pozwalało napełnić żołądek bez odciążania sakiewki.
Po całym przywitaniu wróciła do jedzenia. Tym razem już spokojniej, bez pośpiechu, chociaż dużymi kęsami. Porcja znikała szybko, a Michirin wydawała się być pochłonięta posiłkiem. Dopiero jak oczyściła jeden z talerzy, to napiła się nieco wody, odetchnęła cicho, robiąc sobie przerwę przed drugą rundą.
- O której wyruszamy? - zapytała i po otrzymaniu odpowiedzi napiła się jeszcze łyk wody, aby następnie odsunąć od siebie pusty talerz, a przysunąć ten drugi. Nie zaczęła jednak od razu jeść. Czekała i odpoczywała. Miała jeszcze sporo miejsca w żołądku, by zmieścić drugą porcję, ale takie szybkie napychanie się nie należało do najrozsądniejszych. Cierpliwości, przecież nie ucieknie, prawda? No, no właśnie.

[Natsume Yuki]

~ Zwiastun ~
Misja D 7/15
Michirin Oda nie odezwał się, gdy dziewczyna stwierdziła że łatwiejszym zadaniem byłoby dla niej faktyczne przytachanie nowego koła z paki, niż wyszukiwanie i podawanie narzędzi w trakcie napraw. Można było wnioskować, że pewnie teraz po prostu siedział z lekko uniesioną brwią, czyli w geście zaskoczenia przez niedowierzania. Cóż, ale równie dobrze mógł po prostu pokiwać głową, czy coś. Uroki braku jednego z pięciu zmysłów - dopóki rozmówca nie wyda z siebie jakiegoś dźwięku lub nie wykona gestu który by takowy wytworzył, cholera wie co tak naprawdę robił. Dopiero po chwili usłyszała, że ten podrapał się po brodzie.
-Cóż, skoro tak mówisz. Może to i lepiej, sam nie jestem siłaczem. W Ryuzaku szkolili mnie na kupca i negocjatora, a nie na zabijakę.
Ostatnie zdanie wypowiedział z tonem wyraźnego rozbawienia. Cóż, przynajmniej tyle że miał dystans do samego siebie. Zawsze to jakieś dodatkowe punkty.
Poczekał, aż Michirin spokojnie spożyje trochę więcej jedzenia i zareaguje na jego słowa, po czym ponownie zachichotał.
-Nie ma sprawy. Uznajmy, że tego nie było - powtórzył samego siebie. Następnie Michirin poczuła jego dłoń, ściskającą jej prawicę. Miał zaskakująco długie i smukłe palce, ale przy tym uścisk ten wcale nie był tak słaby jak można było wywnioskować po jego ostatnich słowach. - Sakimitama Oda. Miło mi i liczę na owocną współpracę.
Sięgnął po naczynko z shochu - wódką z ryżu - i wypił jeden mały kubek. Odstawił czarkę z powrotem na stół i ponownie zakręcił pałeczkami w makaronie z pierożkami, nabierając odrobinę, i wpakował sobie zebrane jedzenie do ust. Przeżuwał przez chwilę, by móc spokojnie przełknąć, po czym odparł:
-Planuję wyjechać jutro, gdy tylko wstanie słońce. Em... jak by to wytłumaczyć? No, jakoś kwadrans po pianiu kogutów, czy coś. Wiesz o co chodzi. Wyjeżdżamy z budynku punktu handlowego, jest niedaleko południowych pograniczy miasta. W razie czego możesz popytać mieszkańców, oni będą wiedzieć gdzie to.
Następnie kontynuował posiłek i spożywanie napitku, ciesząc się spokojnym wieczorem. Cóż, wyglądało na to że mieli czas do jutra...

Tu możesz zrobić timeskip i w swoim poście założyć już, że jesteś koło budynku następnego dnia.