Farmy

[Seinaru]

Seinaru widział, że Asuka jest nieco przygnębiona, może nawet rozdrażniona całą tą... sytuacją. Nie przypuszczał jednak, że to skłoni ją do otwarcia się. A może to był już ostatni dzwonek na to, żeby cokolwiek jeszcze uratować? Może ona zdała sobie z tego sprawę? Nie mógł jednak zgodzić się z nią w jednej kwestii.
- Nah, życie samuraja wcale nie jest takie złe... - Chociaż z drugiej strony Kei niewiele wiedział o życiu PRAWDZIWEGO samuraja, razem z tą otoczką honoru, poddania się swojemu panu, seppuku i tym podobnych. Dla niego słowo to oznaczało przede wszystkim wolność wyboru. Czy to czyniło z niego Ronina? Póki co wędrował po świecie, lecz czy odpowiedziałby na wezwanie Lidera? Na pewno, jeśli chodziłoby o obronę ojczyzny lub pięknego Teiz. Jednak sam nie potrafił rozstrzygnąć do czego mógłby ślepo się posunąć w imię wypełniania rozkazu - jak prawdziwy samuraj.
Zostawił jednak tą kwestię teraz i wsłuchał się w opowieść Asuki. Więc te wykałaczki nie były na pokaz, hm? Wyglądało na to, że twardość kobiety to nie tylko odziedziczony charakter, lecz wykuty w boju i krwi metal. Huh... nie żeby go to zaskoczyło, lecz usłyszeć potwierdzenie z jej ust to już zupełnie co innego. Kei nie wzruszył się zbytnio. Historii tragicznych jak ta wydarzyło się na świecie już mnóstwo, jednak dotknięcie jej z takiego bliska mogło naprawdę przejąć. W jego przypadku jednak do oczu nie napłynęły łzy, tylko motywacja. Seinaru postanowił działać niezwłocznie. Rzeczywiście najpierw należało znaleźć i zlikwidować źródło opium, które znalazło się w szkatułce. Bez znaczenia, czy ona wciąż tu była, czy też Kotaru znalazł ją i zabrał. Samuraj wstał i założył torbę, a także zarzucił na ramiona płaszcz. Zanim jednak chwycił swój kij podszedł do piedestału, na którym wcześniej, po ich pierwszym spotkaniu, Asuka układała z czcią swoje miecze. Wziął je do rąk i podał siedzącej przy stole kobiecie.
- Yup. Wyspa rzeczywiście jest piękna. Bardzo mi się tutaj podoba. - Czekał, aż weźmie od niego swoją broń. Nie uważał, aby zgasło w niej wszystko co samurajskie. Czuł, że ona też chce coś zrobić. Teraz powinna przede wszystkim ratować męża, a nie opłakiwać zmarłych.
- Pokaż mi gdzie spalono tą plantację opium. Jeśli mamy znaleźć jakieś ślady nowej, chyba mądrze będzie zajrzeć na starą. - Wziął do ręki swój kij i poczekał na nią. Miał nadzieję, że rozbudzi to w niej wolę do działania i pójdzie z nim, aby wspólnie ratować swoje życie. Poza tym, na nieznanej wyspie poszukiwania samotnego Seinara trwałyby zapewne o wiele dłużej. Musiał mieć przewodnika.

[Shijima]

Misja rangi C

It's a small crime
And I've got no excuse

2/15 Życie samuraja wcale nie jest takie złe, co? Słowa krążyły po umyśle Asuki i nawet sprawiła, że się minimalnie uśmiechnęła, niestety wcale nie był to uśmiech rozbawienia czy radości - to był jeden z tych samotnych uśmiechów, które tylko oddalają od człowieka, niemożliwe do uchwycenia, boleśnie ulotne, chociaż to, co za sobą kryły, nigdy tak łatwo nie umykało, żeby o ulotności mówić. Powietrze wtedy wcale nie robiło się chłodniejsze, to tylko wiat zwalniał i łagodnie okręcał się wokół "ja", pchając do wrażenia, że jedyną odpowiedzią na ten uśmiech może być milczenie. Uszanowanie tego, co kryło się w krainie myśli i co samo przez siebie musiało się przetrawić w chmurach umysłu - zawsze wydawało się to trwać długo, zbyt długo, a w rzeczywistości trwało tylko chwilę. Przynajmniej w przypadku Asuki wiem, że trwało chwilę.
- Młody jesteś, świata jeszcze nie znasz. - Rzuciła to raczej w lakoniczny sposób, w żartobliwym tonie, wcale nie uważała, żeby Seinaru mało wdział, znała się na ludziach. Widziała to w jego oczach. Młody samuraj nie wyglądał na takiego, obok którego obojętne przechodzi świat, zresztą nawet jeśli tak się działo, to on obojętnie obok tego świata nie przechodził, dał już popis próbując ratować Kotaru z myślą, że kobiety starają się go porwać - w ogóle co to był za tok rozumowania?! Przynajmniej Asuka nie zamknęła się całkowicie w sobie - ech, była przecież twardym orzechem do zgryzienia, to, że nie stanowiła napakowanej feministki dwa na dwa nie oznaczało, że nie potrafi zrobić użytku ze swoich wykałaczek - i że nie potrafi stanąć na wysokości zadania bycia głową domu, kiedy wymaga tego sytuacja.
Dlaczego tym razem miałoby być inaczej?
Niewiasta uniosła na ciebie zdumione spojrzenie, kiedy stałeś nad nią z mieczami - no, Roninie, jak na kogoś, kogo wzywała wolność, kto za jedno serce kupił świat, całkiem sprawnie przywiązywałeś do siebie ludzi. Wystarczył czasami jeden, prosty gest - więc jak ty to robiłeś, że zdobywałeś się akurat na ten odpowiedni, żeby ocieplić komuś świat? Zobacz, martwisz się o te wszystkie płomienie, które gasły jeden po drugim, ale twoja dłoń miała wyjątkową moc, by ten ogień wzmocnić. Jedno pstryknięcie palców, kiedy już poznałeś, czemu ten ogień przygasa i spójrz - knot znów płonął mocnym ogniem.
Asuka wyciągnęła swoje dłonie i złapała za miecze, iskry znów pojawił się w jej orzechowych oczach, znów widać było w niej cień pożogi wszystkiego, co widziała i wszystkiego, co zamierzała jeszcze zobaczyć - ten pożar nie był taki łatwy do ugaszenia. Asuka nie była łatwa do ugaszenia. Wygięła wargi w kwaśnym, ale zadowolonym uśmieszku, podnosząc się z krzesła, by przypasać miecze do pleców i związać włosy, aby nie przeszkadzały jej w wędrówce.
- Z tamtej farmy nic nie zostało, to, co nie spłonęło, zostało rozebrane przez straż. - Ten trop był tropem martwym, ale Asuka chyba miała pomysł na życie. - Mamy do sprawdzenia ten cholerny las, ale najpierw proponuję złożyć wizytę paru znajomym Ryu. - Kobieta ściągnęła swój płaszcz z wieszaka i zarzuciła go na ramiona. - Skoro Kotaru i Ryu razem sprzedawali opium, to ktoś musi coś wiedzieć. - To chyba brzmiało lepiej niż gonienie za Nimfą rozpływającą się w powietrzu, prawda? - Chyba że masz lepszy pomysł. - Wyszliście i Asuka zamknęła za wami drzwi.

[Seinaru]

A więc zdecydowała się. Kei kiwnął głową z aprobatą i dobrocią gdy oddawał jej miecze. Wyglądało na to, że obudziło to w niej te emocje i zapał, które Seinaru bardzo chciał zobaczyć. Ciekawe co się stanie, gdy TAKA Asuka spotka swojego męża. Teraz już samuraj nie stanie w jego obronie, niech się dzieje wola nieba. Okazało się, że kobieta ma również już jakiś plan oraz pozostałe z przeszłego życia kontakty.
- Oh, rozumiem. Skoro kogoś znasz, to nie musimy tracić czasu na szukanie śladów. Przez handlarzy chyba łatwiej dotrzeć do dostawców... - Tak, to rzeczywiście miało sens. Razem z Asuką przygotował się do drogi, chwycił swój kijaszek, a następnie oboje wyszli z domu. Tym razem chłopakowi będzie chyba łatwiej. Z Kotaru nie było zbyt dużego pożytku po drodze. Mieć takiego kompana jak była samurajka(?) to prawdziwa pomoc. Gdzie teraz? Należało przycisnąć kogoś, kto może mieć jeszcze kontaktu z narkotykowym podziemiem. Swoją drogą bardzo ciekawe, co takie śmieci mogą zrobić z człowiekiem. Kotaru przez uzależnienie stracił całkowicie kontakt z rzeczywistością. Kwestią nierozstrzygniętą pozostaje ta tajemnicza domieszka, która zmieszana była z opium znalezionym w szkatułce. Cóż... nie było już nic więcej do powiedzenia. Seinaru w ciszy podążał za Asuką, w duchu zadowolony ze swojego małego sukcesu. Miał tylko nadzieję, że jej ostrza nie zabrudzą się pochopną krwią.

cdn.

[Seinaru]

A więc trop się urwał. Po Kotaru nie było ni widu, ni słychu. Miał się teraz poddać? To oznaczałoby porażkę w wypełnieniu ostatniej woli Asuki, a tej obietnicy Seinaru bardzo chciał dotrzymać. Może wróci do tego? Póki co priorytetem okazały się być inne rzeczy. Tym bardziej, że klucz do domku miał właśnie Kei.Postanowił on zatem posłuchać strażnika i wykonać jego polecenie. Wydawało mu się, że załatwienie tej sprawy, którą w końcu sam zaczął nie może czekać. Tym bardziej, że babci również należała się odrobina godności związana z pochówkiem i poszanowaniem ciała. Kei poprawił płaszcz i sprawdził czy w torbie wciąż na pewno znajduje się klucz. Czegóż więcej miał tutaj szukać? Zastanawiał się tylko, czy mógł ufać kompetencjom tutejszych stróżów prawa, jeśli chodzi o poszukiwania Kotaru. Oczywiście gdy zgłosił teraz zaginięcie razem z jego zbrodniami będą go szukali żeby ukarać, a nie żeby odnaleźć - więc o wiele bardziej intensywnie. Czy jednak w ogóle możliwe było odszukanie tego szaleńca na wyspie? Samuraj szczerze w to wątpił. Niemniej jednak nie porzucił jeszcze swoich zamiarów. Póki co jednak wyruszył w drogę powrotne do domku na farmie, aby przyjąć strażnika i otworzyć mu drzwi.

[Shijima]

Misja rangi C

It's a small crime
And I've got no excuse

15/15 Strażnicy zjawili się po dwóch godzinach, szybko czy nie szybko - wszystko zależy od punktu widzenia. Z całą pewnością mieli teraz sporo rzeczy do sprawdzenia, miejsca do przebadania i co najważniejsze - osoby do znalezienia. Nie mieszkali tu od dziś i nie od dziś mieli do czynienia z dwoma braćmi, z całą pewnością sprawdzali też wszystkich tych, wokół których tamta dwójka się kręciła - ciekawe tylko, czy zdążyli się oni ulotnić przed napadem straży czy jednak nie mieli tego szczęścia i przyszło im wąchać zatęchłe piwnice więzienia. Kulturalnie zapukali, przywitali się - wszystko w domu pozostawało w nienaruszonym stanie, takie jakie było - te zostawione na stole dwa kubki z zimną herbatą, warzywa w misce, które miały posłużyć do dzisiejszego obiadu, płaszcz Kotaru i jego buty - oczywiście, bo przecież kiedy uciekał nie zdążył się ubrać, pewnie nawet o tym nie pomyślał - jak zawsze. Straż niczego z tego nie ruszała. Zakryli ciało babci i wynieśli je, stawiając przed tobą jeszcze jedno, bardzo ważne pytanie.
"Gdzie jest Asuka?"
Wszelkie formalności zostały dopełnione i mężczyźni dali ci święty spokój. Wyglądało na to, że nie było żadnego chętnego do odbierania ci kluczyka do domu Asuki. Byłeś tu, zostałeś tu zaproszony - i tutaj zostałeś, skoro nikt się nie dopominał o swoje. Heh - nie miał kto się dopominać, ale to już zupełnie inna sprawa, prawda? Czas pokarze, czy Kotaru i Asuka kiedykolwiek się odnajdą, chociaż przesiąkało cię dziwne wrażenie, że żadnego z nich już więcej nie spotkasz. Może warto tutaj było chociaż czekać na Asukę, która powiedziała, że wróci na obiad? Złapać za narzędzia, wziąć się do naprawiania szopy za domem i wymuskiwania samego domu, zupełnie jakby był twój własny? Chyba był. W końcu Asuka zbyt wiele nie miała - ale w podzięce za to, co dla niej zrobiłeś, dla niej i dla tej rodziny, to było jedyne, co mogła ci zaoferować.
Po tygodniu znaleźli ciało Kotaru. Wyrzuciło je morze na brzeg, poszarpane i poobgryzane, w o wiele gorszym stanie niż ciało Ryu, nie miał najwyraźniej tyle szczęścia i zanim je odnaleziono zdążyły się dobrać do niego ryby czy inne tałatajstwo. Asuki jednak nie znaleziono. Tak samo jak i przepadły wszelkie wieści o niebieskowłosej dziewczynie. Ludzie z żalem mówili, że motyle zniknęły z lasu i łąk - i rzeczywiście, po ulotnych owadach nie było nawet śladu, zupełnie jakby wszystkie, co do jednego, wymarły. Albo się stąd wyniosły.
Na pobliskim cmentarzu pochowano matkę Asuki - obok niej powstała tabliczka upamiętniająca Asukę, nawet jeśli nie odnaleziono jej ciała. Bracia nie mieli tyle szczęścia - działając na szkodę wyspy, dopuszczając się morderstw, zatruwając ludzi - im nie przysłużył godny pochówek.
Plantacja opium została spalona. Wszelkie dowody zabezpieczyła straż i zatroszczono się o to, żeby nikt więcej na wyspie tego nie posiadał. Na pewno znaleźli się tacy, co przemycili jakieś szczątkowe ilości, ale z całą pewnością nie groziło to już tak wielką skalą. Niedaleko leśniczówki odnaleziono dwa świeże kurhany. Odkopano dwa ciała - kobiety i mężczyzny - którzy zostali zamordowani siekierą. Straż potwierdziła, że musiała być to sprawka Ktaru lub Ryu, bo narzędzie zbrodni znajdowało się w chacie Kotaru prowadzącej do plantacji. Pochowana kobieta miała naprawdę piękne, długie, niebiesko-pastelowe włosy.
Yamato? Skubaniec nawiał z wyspy, ale jego znajomi nie mieli tyle szczęścia. Najwyraźniej nie kłopotał się w ogóle z tym, żeby kogokolwiek zawiadamiać i sam zwiał pierwszym lepszym statkiem. Dowody na jego udział w opiumowej szajce zostały znalezione w jego domku.
Ciepłe słońce wstawało nad zielonymi polami Teiz, zielonymi jak twoje oczy, witając nowy poranek i namawiając do tego, by zmyć z siebie wczorajszy dzień, którego wspomnienia tliły się po kątach.
Tak, to było bardzo małe przestępstwo.
I nie mam na nie usprawiedliwienia.

Misja zakończona!
Wynagrodzenie: standard + domek ♥

[Seinaru]

Ku jego pozytywnemu zaskoczeniu, nie zostali w osadzie portowej, lecz staruszka zaprowadziła go w kierunku pobliskich farm.
- Oh, ja mieszkam tutaj w pobliżu. Zająłem dom po Asuce i jej mężu, może pani ich znała? Emerytowani samurajowie... - Zagadał do niej, gdy niespiesznym krokiem wędrowali na ratunek kotu. Kei użyczył jej swojego ramienia, gdy ta żaliła się na swoją słabą kondycję fizyczną. Wzruszył się, czy może raczej żal mu się zrobiło starszej pani, która nie dawała sobie rady z utrzymaniem domu po odejściu jej męża.
- Może gdy odnajdziemy kota, będę mógł pani pomóc? - Yeah, chciał tutaj pomagać każdemu, dać z siebie dla Teiz wszystko co najlepsze, a to obejmowało również pomoc jego mieszkańcom. Jego własne lokum też było nieco zaniedbane, jednak jeszcze nie miał czasu niczego tam zdziałać. Może jednak w końcu ogarnie go etos pracy pozytywistycznej?
Dotarli w końcu do domku, a Seinaru rzucił się w oczy dziwny... lej? dziura? Prowadziło to coś do piwnicy z zewnątrz domu.
- To zawsze tu było? - Wskazał spojrzeniem na podejrzane wejście. Rzeczywiście było nietypowe. Zdjął kij z pleców i podparł się nim. Odprowadził starszą panią pod drzwi, jednak sam od razu nie wchodził do środka.
- Chętnie się napiję. Sprawdzę tą piwnicę od razu od tej strony. - Yup. Jeżeli coś tam było, nawet jeśli tylko ten kot, to lepiej było przepłoszyć go do domu, a nie na zewnątrz na pola. Poza tym, wejście z tej strony było normalne, nie trzeba było schodzić po schodach, a samo otwarcie drzwi powinno od razu rzucić nieco światła przynajmniej na część pomieszczenia.
Skierował zatem swe kroki od razu w kierunku wspomnianego "leja" i bez respektu szarpnął za klamkę, mając kij w gotowości.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
7/30 Ten świat bywa mały tak jak i ta wysepka. Babunia okazała się sąsiadką naszego drogiego bohatera, który z taką przyjemnością ruszył jej na pomoc, chcąc odnaleźć jej kotka w piwnicy, który jeżeli był tak samo stary, jak staruszka mógł tam spokojnie dokonać żywota po tym, jak kobieta go wpuściła do środka.
-Oj mój drogi, pamięć już nie ta. - oparła staruszka, chcąc wyrazić, że niezbyt kojarzy tamtą parę, ale jednak miało do tego prawo. Wiek robił swoje, może warto wziąć pod uwagę jakąś chorobę psychiczną staruszki, która myśli, że jej kot gdzieś zginął w piwnicy, a tak naprawdę od dawna nie żyje? Coś słyszałem o takich przypadkach, ale może to nie jest jeden z nich, zawsze jest nadzieje, że staruszka nie jest obłąkana tylko zwyczajnie stara, do tego wydawała się miłą i troskliwa.
Po dotarciu do domu mogłeś się nieco rozejrzeć, a nawet jak nie dziwny lej przy ścianie domu wydawał się niepokojący, może to zwyczajny efekt korozji, a może ktoś zrobił sobie dziurę do babcinej piwnicy.
-Nie, nie pamiętam tego, musi być tutaj od niedawna. - odparła babcia, spoglądając na lej. Cóż, chociaż masz pewność, że to nie jest jakiś otwarty wsyp na węgiel, albo inne cholerstwo. Staruszka pokiwała głową i weszła do swojego domu, zapewne wstawić wodę na herbatkę dla Ciebie, a ty miałeś okazje nieco się rozejrzeć i sprawdzić co stało się z kotem. Lej wyglądał w miarę naturalnie, ale był całkiem spory, średniej wielkości zwierzęta mogłyby wcisnąć się nim bez problemu do babcinej piwnicy, ale niestety człowiek zaklinowałby się w nim bez większego problemu, więc odradzam ten plan. Chyba że chcesz zawalić babci mieszkanie i znaleźć się pod jego gruzami. Jeżeli było dane Ci odwrócić się do tyłu i spojrzeć na pola mogłeś zauważyć tam znajomą sylwetkę osoby z miasta, akurat ta, która cię tak obserwowała, ale tym razem jeszcze poruszała głową na boki jakby chciała powiedzieć "nie". Jedno dość szybko znikła, rozpłynęła się w chmurze dymu. Tylko co to mogło znaczyć, najwidoczniej ktoś próbował Cię tutaj nastraszyć, albo ostrzec przed czymś, a Tobie chyba nie pozostało nic, poza zejściem do piwnicy babci. Po otwarciu drzwi nie mogłeś zobaczyć nic wiele jedynie schody, które wyglądały nawet stabilnie, mimo tego, co mówiła staruszka. Dalej była ściana, która odgradzała wejście od reszty piwnicy, a z bocznej ściany padało niewielkie światło, prawdopodobnie przez ten lej. Dreszcz przechodził na samą myśl wejścia do takiego miejsca.

[Seinaru]

No przecież nie mógł bać się wejścia do piwnicy, prawda? Seinaru miał już nieco więcej niż 5 lat, a niedawna bitwa pod Murem sprawiła, że do rozlatującego się budynku podchodził bez respektu. Co mogło go tam spotkać? Szczury, i to i tak najwyżej wielkości stopy. Meh, raczej nic groźnego. Zastanawiająca jednak była obecność tajemniczej postaci, która rzucała się Seinaru raz po raz, zbyt często w ostatnim kilkudziesięciu minutach. Tym razem jednak gdy wgapiała się ona w niego z daleka i kręciła głową, samuraj pomachał jej ręką na powitanie. Huh? Chciała go przestraszyć? Zaprzyjaźnić się? Kto wie, jak czegoś będzie chciała to przyjdzie. A może to ta staruszka? Może to jakaś stara wiedźma, która zaprzyjaźnia się z miłymi chłopcami po to, aby zamknąć ich w piwnicy, tam utuczyć i na końcu zjeść? Damn, jedna migająca w oddali sylwetka naprawdę mogła napchać człowiekowi różnych dziwnych myśli do głowy. Otrząsnął się z tego obłędu.
- Nie ma może pani jakiejś lampy albo świeczki? Po ciemku dużo tam nie zobaczę. - Krzyknął w głąb domku, gdy już miał wejść do piwnicy. Gdy już otrzymał jakiś kaganek, aby rozświetlił mu nieco panujący półmrok, zszedł ostrożnie po schodach i rozejrzał się w poszukiwaniu kota staruszki.
- Kici, kici...

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
9/30


Jego cel stał przed nim otworem, a raczej paszcza ciemności zapraszająca do zagłębienia się w niej. Przyjemny dreszczyk prawda? A może to strach, który próbuje Cię ostrzec przed zrobieniem czegoś głupiego, a same schody niby małe, ale wydawały się jakby nie miały końca, może to przez to, że nie widziałeś co jest na samym dnie. Gdy krzyknąłeś do babci z głębi piwnicy dało się usłyszeć jakiś ruch, po którym nastąpił dźwięk tłukącego się szkła. Coś tam się ruszało, ale nie zmierzało w stronę schodów tylko przeciwną do nich. Na pewno nie napawało to optymizmem, jeżeli to coś było wystarczająco duże by zrzucić coś z pułki, albo samemu to rozbić. Nagle za twoimi plecami otworzyły się drzwi prowadzące do dalszej części domu, a z piwnicy wydobył się lodowaty podmuch powietrza z odrobiną śnieżnego puchu, który osiadł na twojej twarzy. Silny przeciąg nie ma co, zwłaszcza że był w stanie poderwać śnieżny puch. Starsza Pani stanęła w drzwiach za tobą ze świecą w ręce.
-Tylko tyle mam. Wystarczy taka świeca? - powiedziała starsza pani, a sama świeca chwilę wcześniej prawie zgasła od podmuchu powietrza, a teraz płomyk wręcz tańczył od wiatru wydobywającego się z głębin piwnicy.

Powoli zanurzałeś się w mroku piwnicy, po schodkach, które wręcz uginały się pod Tobą głośnie skrzypiąc przy tym, tak jakby zaraz miały pęknąć i to po chwili się stało, przedostatni szczebel pękł w pół blokując przy tym twoją nogę na wysokości kolana, a u góry nie było widać już staruszki znikła, przecież chwilę wcześniej tam stała, a teraz bez żadnego dźwięku przepadła, a może po prostu wróciła do kuchni naszykować Ci herbatkę, której tak chętnie chciałeś się napić, a może będziesz wolał coś na uspokojenie po wyjściu z piwnicy? chociaż gorsze było przed tobą, na samym rogu za schodami coś siedziało, ale nie mogłeś zobaczyć co, a jedyne co widziałeś to blond włosy wystające zza rogu na wysokości drugiego stopnia. Czy ktoś tam dokonał żywota? Jakieś dziecko? Na pewno powinieneś dbać o swoją świeczkę, która może zgasnąć z powodu jednego podmuchu powietrza, który może wpaść przez dziurę w ścianie i tylko z niej zostanie Ci wtedy światło, a i za drzwi, ale na wiele to drugie się nie zda, bez świecy nie widziałbyś nawet końca schodów, a teraz za pół metra masz zakręt do prawdziwego mroku do, którego możesz próbować zajrzeć i zobaczyć co siedzi przy ścianie obok. Jak wyjrzałeś zobaczyć co się znajduje po drugiej stronie ujrzałeś porcelanową lalkę z rozbitą twarzą, ubraną w dziecińce ubrania i blond włosach, które są jak ludzkie, a dalej było widać regały zastawione słoikami o nieznanej dla ciebie zawartości z takiej odległości, a co było za nimi niestety nie jesteś w stanie zobaczyć.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

- Yup, będzie dobra. - Wnętrzności Seinaru aż wywinęły się na drugą stronę, gdy kobieta bez ostrzeżenia pojawiła się za jego plecami. Była podejrzana. Żałował, że nie ma teraz przy nim Shijimy. W sekundę prześwietliłby swoimi oczami ten dom, znalazł kota i pomagał babci dalej...
Musiał jednak teraz radzić sobie sam, więc przyjął on to co mu dano i ostrożnie zszedł po schodach. Szybko jednak przekonał się, że są one naprawdę zbyt niebezpieczne dla starszej pani. Sam bowiem złamał stopień swoim ciężarem, jednak jakoś poradził sobie, podpierając się swoim kijem i ostatecznie wychodząc na prostą. Szybko się okazało, że płomień świecy jest nikły i niezbyt dobrze radzi sobie w walce z ciemnościami piwnicy. Kei jednak zdołał dostrzec najpierw blond lalkę, a potem wyłom w murze, który widział z zewnątrz domu.
Creepy stuff... Szybko okazało się, że piwnicy pełna jest osobliwości, jednak Seinaru... cóż, życie doświadczyło go do tej pory o wiele bardziej, aby bał się piwnicy staruszki. Było tam co prawda bardzo klimatycznie, jednak samuraj był pewny siebie. Oprócz wlepiania swoich oczu w ciemność w poszukiwaniu jakiegokolwiek ruchu, wytężał on również swój słuch. Niecodzienny ruch w piwnicy może spłoszyć kotka. Gdy gdzieś zaszeleści lub stuknie, to może będzie jego sprawka? Kei wszedł między regały, starając się nie stawać w przeciągu, który mógłby zdmuchnąć jego świecę. Poszukał teraz jakiejś lampy w piwnicy, może będzie można odpalić bardziej stabilny płomień.
- Koootkuuu, gdzie jesteś? - Nawoływał go po gatunku, żałując że nie zapytał jak wabi się pieszczoch starszej pani. Po drodze przyglądał się, co w ogóle misja. Odczuwał ciekawość, aby obejrzeć te niecodzienne lalki, które znajdują się w babcinej piwnicy. W końcu dobrze jest znać swoich sąsiadów, czyż nie?

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
11/30

Jedno jest pewne, wejście do piwnicy mogłoby bez problemu pozbawić staruszkę życia, ale na szczęście Seinaru nie był taki niemrawy i poradził sobie bez większych problemów ze stopniem, który pękł pod jego ciężarem, a teraz ze spokojem mógł zwiedzać dziwaczną piwnicę staruszki, która nie jednego wojownika przyprawiałby o ciarki na plecach, zwłaszcza te lalki i ich martwe spojrzenia wbijające się w człowieka. Chociaż kto by się tym przejmował, obecnie najważniejsze jest odnalezienie kotka, który może niezbyt ufać Seinaru i się zwyczajnie przed nim ukrywać. Jednak po wejściu w głąb pomieszczenia nasz bohater szybko zlokalizował stojącą na regale świece chronioną szkłem, które było dość mocno zakurzone i słabo przepuszczało światło, ale mimo tego dawało go tyle samo co świeczka, która masz w dłoni. Jednak z przybiciem światło robiło się tutaj trochę przytulniej, a zarazem straszniej o same lalki, których było tutaj pełno, nic dziwnego, że nikt nie chciał pomóc staruszce, łatwo można by dostać tutaj zawału. Przy samej szczelinie mogłeś zauważyć ślady jakiegoś zwierzęcia odbite w śniegu biegnące w głąb piwnicy, która taka mała nie była jak na pierwszy rzut oka, przy bliższym przyjrzeniu się śladów można było określić, że nie należały one do najmniejszego zwierzaka, a jak były kota to całkiem sporawy był Mruczuś staruszki. Sam ślad prowadził do dziwnych wielkich szklanych bań w metalowych koszach, która były wypełnione jakimś płynem i zakorkowane. Jeżeli zadałaś sobie trud zajrzenia za bańki, odkryłeś dziurę w ścianie, prowadzącą na drugą stronę i przy niej urywał się ślad, ale przejścia na tamtą stronę nie było widać, a po bokach miałeś jedynie regały wypełnione powidłami, marynowanymi grzybami i ogórkami, oraz lalki. Zapewne przydałoby się jakoś przedostać na drugą stronę ściany.

[Seinaru]

Światło lampy było o wiele bardziej stabilne niż świecy. Kei bez wahania je wykorzystał, zamieniając jedno z drugim w dłoni i dalej poruszając się cicho po piwnicy. I w końcu wpadł na trop. Zawiany do środka śnieg skutecznie zachował dla niego świeżutki (albo i nie?) ślad zwierzyny. Właśnie, dlaczego wcześniej na to nie wpadł? Jak kot nie mógł się wydostać z piwnicy drzwiami, to pewnie wyskoczył przez dziurę i tyle go widzieli. Hah, głupi samuraju, po co jeszcze się tu kręcisz?
A zaciekawiło go to, gdzie prowadzą te łapki odciśnięte w śniegu. Zainteresowany poszedł po śladach, a po krótkiej chwili dotarł do bimbrowego kącika, który pełnił tutaj rolę przykrywki do niewielkiego przejścia na drugą stronę ściany. Hmmm...
Samuraj podrapał się w głowę i obejrzał przy świetle lampy całą ścianę. Nie doszukał się żadnego przejścia. Miał to zniszczyć? Sam nie wiedział, jakoś nie widziało mu się niszczenie czyjegoś domu, zwłaszcza że zszedł tutaj tylko znaleźć kota. Odsunął bańki na bok i wszystkie szpargały, które mogły ucierpieć przy tym, co zamierzał zrobić. Gdy miał już przed sobą jedynie niewielki wyłom przy podłodze w ścianie, postawił w pobliżu lampę i chwycił kij oburącz. Najpierw delikatnie, a potem dokładając siły jeśli było trzeba stukał i uderzał w obrzeża otworu, aby sukcesywnie kruszyć go i powiększać do tego stopnia, aby móc na kolanach włożyć tam lampę i swobodnie zajrzeć, co znajduje się po drugiej stronie.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
13/30

Piwnica, taka piękna piwnica ze wspaniała zawartością, która była raczej karalna, ale kto to wie, na prawie się nie znam, a ty się znasz? Jednak jedno jest pewne ktoś próbował coś ukryć, a jakieś zwierze znalazło przejście na drugą stronę niczego? Czy może dalszej części piwnicy. Jedno jest pewne przez Tobą stała lita ściana, ale przy bliższym przyjrzeniu się można było zauważyć różnice między nią, a pozostałymi miała inny kolor, była wykonana z innego materiału niż pozostało co przez kurz było ciężko zauważyć. Jednak młodego samuraja nie odstraszała wizja zawalanie się całego domostwa na jego głowę, przecież to może być mało ważna ścianka, która nic nie podtrzymuje, a najgorszym przypadku babunia odwiedzi Cię w piwnicy spadając na twoją głowę. Powoli przy pomocy kija rozkuwałeś otwór przy ziemi co szło dość sprawnie materiał z jego ściana była wykonana kruszył się bardzo łatwo powiększając otwór do takich rozmiarów byś mógł się tam wcisnąć. Powiększanie otworu niezbyt długo trwało i po chwili mogłeś zajrzeć tam do środka, gdy tylko włożyłeś tam rękę ze świecą mogłeś usłyszeć odgłosy poruszanie się czegoś. Czy był to właśnie Mruczek staruszki? A może coś innego, cholera wie. Powoli zacząłeś gramolic się do dziury rozglądając za kotkiem jednak twoim oczom okazywała się tylko ciemność, a samo pomieszanie robiło ogromne wrażenie, przypominało bardziej pokój niż piwnice. Jakieś 2m od wejścia stala stara komoda zasłaniająca widok na resztę pomieszczenia. Jednak nie musiałeś wchodzić zbyt głęboko ponieważ w połowie drogi doszły do twoich uszu odgłosy warczenia, na pewno nie był to kot. Po chwilę mogłeś zauważyć wyłaniają się za szafy psine, która ruszyła na ciebie chcąc ugryźć cię w nosa. Zapewne nie było to bolesne bo do groźnego psa temu szczeniakowi wiele brakowało, tylko co on robił w takim miejscu. Jedno jest pewne nie jesteś już sam w tej piwnicy. Teraz pozostaje chyba odnaleźć kota i wymyślić co zrobić ze szczeniakiem. Samo pomieszczenie po wejściu do niego było zaopatrzone w łóżko oraz biurko, na którym znajdowały się różne dokumenty, w szafie były stare, zjedzone przez mole ubrania. Dalej od centrum było nieco regałów, a pod nimi leżało wiele rozbitych słoików, a kota jak nie było widać tak nie ma. Może gdzieś się tutaj ukrył.

[Seinaru]

Wszystko szło naprawdę przyzwoicie i Kei nie męczył się prawie w ogóle, gdy kruszył kolejne fragmenty ściany. Wyglądało na to, że ktoś dorobił tutaj jedną ze ścianek, a więc jeśli dom stał wcześniej bez niej, to jej osłabienie raczej nie powinno spowodować żadnych szkód, prawda? Po kilku minutach pracy wyłom, w którym mógłby się zmieścić był gotowy. Seinaru odłożył na chwilkę kij i chwycił lampę, a następnie zbliżył się do otworu.
- No i co my tu mamy... - Wściubił nos do wnętrza nowego pomieszczenia, a następnie doświetlił je lampą. Co zobaczył w środku? Całkiem przytulnie urządzony pokoik, z komodą, szafą i... czymś. Kei na początku wystraszył się cichego warczenia, jednak gdy zobaczył co je spowodowało odetchnął z ulgą. Szarżował na niego słodki szczeniaczek, jednak na razie Seinaru tylko obronił się dłonią i pogłaskał go po głowie.
- Jejku... a co Ty robisz w takim miejscu, co mały? - Powiedział do niego i na razie cofnął się po swój kij. Wykuł nieco większy otwór w ścianie, a następnie wczołgał się tam razem ze swoją podporą i lampą. Pilnował szczeniaczka, aby nie zniknął mu on gdzieś w ciemnościach piwnicy. Założył sobie kij na plecy i wziął go na ręce, jeśli było to możliwe. Rozejrzał się po pokoju. Nie było tutaj ani śladu kota, choć samuraj zrobił pobieżne przeszukanie. Zaciekawiło go tylko to, że na pierwszy rzut oka nie było do tego pokoju żadnego wejścia. Skąd więc wziął się tutaj żyjący szczeniak, skoro staruszka nie schodziło do tej piwnicy od długiego czasu? Bardzo zagadkowe bardzo... intrygujące. Po Kotku w piwnicy nie było chyba ani śladu, więc Seinaru był coraz bliższy uznania, że futrzak wydostał się na zewnątrz poprzez dziurę w murze w piwnicy i teraz hasa sobie gdzieś po zaśnieżonych polach. Co więcej było tutaj jeszcze do zobaczenia? Gdy Kei zlustrował wszystko i uznał, że nie ma tutaj już nic więcej oprócz starych rupieci, wówczas musiał poddać się na razie w poszukiwaniach kotka i wrócić na górę, aby poinformować staruszkę o wynikach śledztwa. Szczeniaka i lampę oczywiście zabiera ze sobą.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
15/30

Przynajmniej odkryłeś jakieś życie w tej piwnicy, niewielki szczeniak na oko około 2 miesięcy, a do tego jaki bojowy, może lekko zabrudzony kurzem i pajęczynami, ale w takiej piwnicy to nic dziwnego, a jego znalezienie się tutaj? Raczej dość prosta odpowiedź, pamiętasz te ślady łap przy dziurze w ścianie? No właśnie prawdopodobnie należały do tego malca, musiał tutaj wpaść podchodząc zbyt blisko leja, zima była dość sroga, a sam zjazd do piwnicy mógł zamarznąć tworząc drogę tylko w jedną stronę, nie ma co musiał mieć niezłego stracha. Teraz pozostaje tylko sprawa zlokalizowania kocura babci. Spokojnie wycofałeś się na chwilę , szczeniak podążył za Tobą, atakując jedną z lalek i zaczął tarmosić ją za sukienkę. Przynajmniej nie będzie przeszkadzać w powiększaniu otworu, wszystko szło tak samo łatwo jak wcześniej, ściana nie stawiała żadnego oporu pod naciskiem kijaszka. Parę minut później byłeś już gotowy by wrócić do zamurowanej części piwnicy, ale jednak szczeniak nie był skory do noszenia, wolał zostać na ziemi i nieco pofiglować, zresztą co mu się dziwić od dawna nie czuł zapachu człowieka, a jak sama babcia mówiła, Mruczka wpuściła tutaj 3 dni temu z powodu dziwnych hałasów, więc on tutaj zapewne jest dłużej. Jednak dalej w tej piwnicy było coś niepokojącego co dało się wyczuć co dopiero po wejściu dalej, dziwny zapach dość nietypowy dla takiego miejsca. Później mogłeś zlokalizować miejsce tego zapachu łóżko, a dokładniej coś co znajdowało się na nim, a mianowicie kot starszej Pani, który leżał zdechły zwinięty w kłębek. Niestety to dość smutna wiadomość, najwidoczniej zbytnio bał się malca i padł na łóżku zostając tutaj na zawsze. Szafa była wypełniona przeróżnymi ubraniami, przeważnie kobiecymi, piękne futra i suknie, ciekawe czy należały do tej starszej Pani czy do kogoś z jej rodziny? Na biurku znajdował się stary portret przedstawiający prawdopodobnie babunie z jej mężem, oraz córką? Skoro kobieta miała córkę to czemu ona się nią nie zajmuje na stare lata? Na biurku poza tym znajdowało się parę listów wysłanych z Ryuzaku. Jeden z listów dotyczył ucieczki dziewczyny z domu, a następne wyjaśniały powody tego zajścia, był tam jeszcze jeden list inny niż wszystkie zapakowany jeszcze w kopertę, a sam papier jeszcze nie pożółkł co świadczyło o tym, że został dostarczony tutaj niedawno, czyżby mąż babuni ukrywał te listy przed nią? Zawartość koperty była inna niż reszty listów, dziewczyna pisała w nim o powrocie do Teiz i chęci naprawienia swoich błędów, a czas powrotu był określony na mniej więcej koniec zimy, więc mniej więcej w tym czasie. Ciekawe czy babunia o wszystkim wie. Jedno jest pewne nic ciekawszego tutaj nie znajdziesz.