Leśne gęstwiny

[Hitsukejin Shiga]

Szy z racji bycia Jashinistą mógł odciąć sobie dopływ tlenu na znacznie dłużej - do siedmiu minut nawet, powyżej których niedotlenienie źle zacznie odbierać mózg. I w ten też sposób przewiązał ciaśniej materiał i starał się nie oddychać jak najdłużej, jak najbardziej ile mógł. Kiedy oni wzieli się do roboty poprzez katon i pochodnie, Szyga zgarnął nić którą był szyty i inne niciowate obiekty. Jego celem było podejść do wskazanych roślin-kielichów i narzucenie na nich oplotu linki. Linka miała powiązać wszystkie rośliny w zasięgu wzroku Shigi, wszystkie w zasięgu jakie bedzie miał mozliwosc i sposobnosc zniszczyc, bo bedzie je widzial. Innymi słowy - Shi obwiąże wszystko co tylko zdoła co mu starczy materiału...
Po czym złoży odpowiednie pieczęci i wypuści gigantyczny płomień by ten płynąc po lince/sznurku ZDŁAWIŁW SWOIM OCZYSZCZAJĄCYM BLASKU WSZYSTKO CO PLUGAWE, HEKATOMBA OGNISTEGO DESZCZU, OGNISTEJ POŻOGI.
Aaale mi tego brakowało, ale mi teraz ulżyłoooo...

Czakra 100 - 24 = 76%

Technika:

Nazwa

Katon: Ryūka no Jutsu

Pieczęci

Wąż → Smok → Królik → Tygrys

Zasięg

Zależny wyłącznie od długości przedłużenia

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Należy posłać ją po przedłużeniu, np. lince

Opis Bardzo silne Jutsu, nawet jak na rangę C w Katonie. Polega ono na stworzeniu ogromnego płomienia, który początkowo znajduje się przed nami, a potem leci w stronę przeciwnika. Może on spalić w zasadzie mnóstwo rzeczy, drewno, ludzi, zwierzęta. Ma jednak jedną wadę, która osłabia znacznie tą technikę. Aby płomień poleciał do przodu, musi znaleźć przedłużenie, czyli coś po czym będzie mógł się przemieścić. Mogą być to, np. linki z chakry, stalowe linki, albo coś podobnego. Jeśli użyjemy tego Jutsu bez przedłużenia to wyjdzie nam tylko płomień ognia lecący niezbyt precyzyjnie.

[Shijima]

Are you insane like me?

46/? Praca nad karczowaniem roślin trwała, zwłaszcza, że nikt tutaj nie chciał puścić z dymem całego lasu i wszystkich drzew, należało to robić z głową, kroczek po kroczku... albo z pomysłem, tak jak zrobił do Szyga. Kwiaty poszły z dymem,
niektóre drzewka trochę się przyczerniły, ale pożar na całą puszczę nie wybuchł. I o to chodziło. Często musieliście przerywać, przystawać, żeby nie nawdychać się za dużo pyłku przeklętych roślin, ale podobno cierpliwość cnotą cesarzy. Cierpliwości było o wiele więcej, kiedy widziało się wyniki swojej pracy. Przeklęte rośliny zostały spalone co do jednej, przynajmniej tak mówił wasz sensor drużynowy. Kto wie, czy jakiś kwiat nie ocalał..? Ciężko powiedzieć, żebyś wyszedł z tego wszystkiego cały i zdrowy - jasne, z samego karczowania tak, posiedziałeś przez chwilę, odetchnąłeś świeżym, leśnym powietrzem, pozwoliłeś zmysłom się ukoić - i nabrałeś tej cholernej pewności, że teraz to już na pewno żadnego kwiatka w okolicy nie ma. Parka zapłaciła ci woreczkiem ryo, który zabrali z wioski, przynajmniej będzie za co kupić nowe ciuchy, bo w tych za dużych szmatach raczej słabo pokazywać się komukolwiek.
Byłeś mile widziany w tych terenach. Drzwi tej dwójki stały przed tobą otworem - i co, nie było mieć miejsce, do którego można wrócić? Miło. Zwłaszcza, że zawsze można wrócić i mieć łatwą ofiarę dla Jashina. Chyba ci zaufali. Zwykła praca (albo i niezwykła, nie na co dzień karczowało się kwiaty, które mieszały pod kopułką) tylko do siebie zbliżyła i wcale nie była taką złą pracą, kiedy można było otworzyć do kogoś gębę, zaśmiać się i wymienić parę słów. Po Unagi nie było śladu. Jeśli chciałeś ją tropić to droga wolna - ta dwójka z całą pewnością zamierzała to zrobić.
Tak czy siak - wasze drogi się rozeszły.
Być może właśnie czekała cię cholerna wieczność w Leśnych gęstwinach, na nieznanych terenach, będąc skazanym na gościnę tutejszej Pani Lasu. Wreszcie mogłeś trzeźwo myśleć, żadne podejrzane iluzje nie dręczyły twojego mózgu, więc pozostało przyszykować sobie jakiś... plan. Równie bystry co ten na karczowanie kwiatów, dzięki któremu nawet jakoś szczególnie się nie zmachałeś. Ty, zimny kamień przed tobą i przeklęty las za tobą. Świetne połączenie. Żadna z dróg nie była tutaj dobra. Jeśli jednak nie byłeś wiele bogatszy materialnie, to jedno było pewne - z pewnością byłeś bogatszy o nowe doświadczenia.
I jak?
Czujesz się teraz równie szalony, jak Ja?

Misja zakończona!
EDIT: zakończona postawieniem muru w leśnych gęstwinach, bo mogę. I oni też mogą mieć własną miniaturkę Muru, o.

[Hitsukejin Shiga]

Ech. Shiga spalił rośliny w ten bardzo wyrafinowany sposób, na drogę ogarnął nadmiar linki którą znalazł i przepasał się nią w pasie... I w sumie tyle. Nic go już tu nie trzymało, mógł się oddalić w tylko sobie znanym kierunku, nie musiał ani chwili dłużej zostawać.. A jednak było mu przykro. Odwrócił się i spojrzał w kierunku ludzi, którzy mimo wszystkiego, przez co przeszli, przyjęli go i potraktowali... ciepło. Byli mu przez chwilę namiastką prawdziwej relacji rodzinnej. Mógł się przy nich czuć wolny, mógł się czuć sobą... I był zaakceptowany takim jakim był.
Westchnął ciężko. Miał nadzieję, że nikt nie pomyśli, że ludzie w lesie nadają się na ofiarę krwawego Boga. Ci ludzie nie powinni być złożeni Jashinowi jeszcze. Nie. Może pomogą komuś, kto będzie wartościowy na tyle, by zarzucić dla niego wiarę?
Nie można zamordować wszystkich dobrych, bo wtedy Shiga może nie mieć okazji spotkać osoby nieidealnie idealnej. Bo może ta osóbka nie dozyje tego spotkania, nie napotykając na swej drodze nikogo dobrego...
Shiga z tymi myślami, skierował się przed Siebie.

zt

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
11/x

---

Bardzo odległa, ledwie zauważalna, szara smuga malująca się na horyzoncie oznaczała, że powoli zbliżają się do celu. Już teraz dało się odczuć, że wkraczają na niebezpieczne lub przynajmniej dziwne tereny. Nie było tu bowiem innego żywego prócz nich w zasięgu dalszym niż zasięg wzroku. Absolutne bezdroża, kompletne pustkowie. Jeżeli nie liczyć regularnie dmuchającego, lekkiego, acz zimnego wichru i odgłosu pokonywanych kroków, to panowała tutaj absolutna cisza.
Było chłodno, ale wciąż daleko od srogiej zimy. Śnieg był, owszem, ale tylko w postaci cienkiej warstewki przykrywającej grunt lub nieco większych pokładach w przypadku miejsc, do których słoneczne światło miało problem z dotarciem.
Skoro przemierzali takie pustkowia, to dlaczego w pewnym momencie napotkali na ślady?
Nie było ich dużo, a do tego nie były zbyt wyraziste. Całkiem świeża, równomiernie rozłożona, śnieżna kołderka utrudniała dopatrywanie się ewentualnych wgnieceń w gruncie. Sentokiemu udało się jednak coś zauważyć i to on właśnie jako pierwszy zwrócił na to uwagę i dał znać kompanowi gestem dłoni, wskazującym właśnie na nikły trop.
- Jak na moje, to ze trzy osoby. I chyba zmierzali w tym kierunku, co my... - stwierdził, będąc w tym momencie na kuckach celem lepszego spojrzenia na ślady.
- Ktokolwiek to jest, musimy zachować czujność - stwierdził dość banalnie, ale jak najbardziej słusznie. Rozejrzał się na boki, a potem wrócił do pionu i kontynuował chód.
Ze względu na perspektywę, Tajemniczy Las z daleko wyglądał podobnie do innych formacji leśnych widzianych z odległości. Dopiero wraz z kolejnymi pokonanymi metrami ta enigmatyczna lokacja zaczynała budzić wrażenie. Składała się ona bowiem z niezliczonej ilości drzew tak wielkich, że nawet w Shinrin odnalezienie podobnych graniczyło z cudem. Były niezwykle masywne, ale też często karykaturalnie powykrzywiane. Korony drzew skutecznie zatrzymywały dopływ światła dziennego, więc tam na dole, na lądzie, było znacznie ciemniej niż na zewnątrz Lasu.
Według ludowych opowieści rejon ten był szalenie niebezpieczny. Jeżeli którykolwiek z dwójki wędrowców śmiał wątpić w te bajania, to miał teraz idealną okazję do zrewidowania swoich poglądów.
Tuż na granicy Sakai z Lasem (który od razu zaczynał się gęsto rozmieszczonymi drzewami) napotkali rozszarpane ciało. Należało ono do około dwudziestoletniego mężczyzny, któy był raczej shinobim lub przynajmniej najemnikiem - miał kaburę na udzie, tyle że już pustą, bo wszystkie shurikeny porozrzucane były o okolicy.
- Leży tu przynajmniej kilka godzin, albo i dłużej, nie wiem... - mruknął Naoya, przyglądając się denatowi. - Widziałem raz podobne rany. Sprawcą był shinobi używający stalowych szponów zakładanych na rękę. Tyle, że tutaj cięcia te są znacznie głębsze - dodał niedługo później, unosząc głowę znad ciała i spoglądając dalej, wgłąb lasu.
Dokładnie tam, gdzie prowadziły niewielkie ślady krwi, która w paru miejscach zmieniła barwę śniegu na szkarłat.

[Kyoushi]

Białowłosy poczuł chłód. Nie był on jednak spowodowany obniżeniem temperatury, otóż nie. W końcu przybyli do nieco cieplejszego miejsca, niż to z którego przybyli. To były ciarki spowodowane emocjami, które wzbudzał Tajemniczy Las, który miał być miejscem o wydarzeniach, których bliżej nie mógł przewidzieć ani też określić. Był podekscytowany nowymi możliwościami i przygodą, którą odbywał wraz z Naoyą. Totalna cisza, która ich otaczała tworzyła mroczny klimat Tajemniczego Lasu. Dodatkowo, Sentoki wcale się nie odzywał jak do tej pory, przez co Akolita zdążył się do niej przyzwyczaić. Przeprawa była póki co całkiem łagodna, delikatna warstwa śniegu pokrywająca teren przyciągała uwagę mieszkańca Ryuzaku, do czasu aż napotkali pewne ślady, które wzbudziły ich podejrzenia. Naoya jak widać był całkiem niezły w śledzeniu i tropieniu przez co jako pierwszy je wypatrzył i przeanalizował. Białowłosy podszedł doń nieco bliżej.
- Nie musisz mi tego mówić. Co mogą robić w takim miejscu jak to… - zadał to pytanie, po chwili powtarzając je samemu sobie, w końcu nie mógł powiedzieć, że to proste po co on sam tutaj zmierzał. Ściśle tajne i niezwykle przebiegłe ze strony Uchiha.. Jak mawiają im dalej w las, tym więcej drzew – tu mogło być na pozór bardzo podobnie, jednak równie pięknie co i zwodniczo. Ciemno, zimno i ogólnie creepy. Rozglądając się dokoła, białowłosy podziwiał te ‘cuda’ natury, które kompletnie nie przypominały znanych mu gatunków drzew. Przeprawa trwała w najlepsze do momentu odnalezienia ciała, które należało do jakiegoś chłopaka, cholera wie skąd. Wyglądał na wojownika, może i na shinobi, w końcu nie na co dzień spotyka się ludzi z kaburami – samo przez siebie mówi, gdzie używają tego tylko i wyłącznie ninja. A także te shurikeny.
- Te rany szarpane… Stalowe szpony? Wygląda to jak atak zwierzyny. Rozumiem, naśladowanie matki natury szponami, ale żeby aż tak… - mówił zdziwiony, wysłuchawszy do końca Naoyi. Denat był równie podejrzany co jego obrażenia. – Gdzie pozostała dwójka? – zapytał. Rozglądał się za dalszymi śladami krwi, które wskazał Naoya. Chyba był to czas na uzbrojenie się w cierpliwość, zimną krew i wyczekanie tego co czeka, a co najlepsze – zbadanie sprawy. Nie zastanawiając się długo, wyjął swoją zza pleców, dzierżąc ją w jednej dłoni. Wiedział, że to już czas na uzbrojenie się i prawdopodobną walkę…
- Ruszamy? – zapytał nieco retorycznie. Sentoki na pewno chciał to sprawdzić.

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
13/x

---

Nie padła żadna odpowiedź na pytanie zadane przez Kyoushiego. Czarnowłosy Uchiha nie wiedział więcej niż on. Oczywistym faktem było, że nikt o zdrowych zmysłach nie zapuszczał się w tej rejony bez celu. Sam cel jednak pozostawał nieodgadniętą zagadką. Naoya rzucił jeszcze jedno spojrzenie na rozszarpane ciało, ale ten brutalny widok nie przyniósł mu żadnych nowych wniosków.
- Nie wiem... Może to faktycznie nie był żaden człowiek? Mimo wszystko wolałbym, żeby tak nie było - stwierdził posępnie, a w jego głosie przemknęło zwątpienie. Sam już nie był pewien, która wersja wydarzeń była dla nich korzystniejsza. Ludzie obawiali się tego, co niezrozumiałe, a żyjąca tu dzika natura była enigmatyczna i śmiertelnie niebezpieczna.
W ramach odpowiedzi na pytanie dotyczące pozostałych, wskazał jedynie na dalsze ślady krwi. Potem skinął głową i ruszył za tropem.
- Raczej nie bez przyczyny żadna frakcja nie zajęła tych terenów. Ten Las musi potrafić samemu się bronić, albo przynajmniej stanowi takie zagrożenie, że gra jest niewarta świeczki - podzielił się swoimi refleksjami na temat tych terenów, a potem skupił się już na dalszej wędrówce.
- Oznaczaj jakoś drzewa co jakiś czas. Nie chciałbym się tu zgubić - zasugerował kilka chwil później, kiedy Tajemniczy Las stawał się jeszcze gęstszy.
Korony wielkich, często powyginanych drzew skutecznie ograniczały dopływ światła słonecznego do niższych pułapów. Poruszając się więc po gruncie można było odnieść wrażenie, że pora jest przynajmniej wieczorowa. W wielu miejscach panowało bowiem spore zaciemnienie.
Maszerowali w absolutnej ciszy przez dobre kilka minut, a może i więcej. Parę razy Naoya musiał zatrzymać się i skupić na śladach, które momentami zanikały lub były trudne do wypatrzenia. Wydawało się, że wraz z kolejnymi pokonanymi metrami ślady słabły, zamiast nabierać na wyrazistości.
- Dziwne, ale... Wygląd na to, że ten, którego napotkaliśmy wcześniej poruszał się w przeciwnym kierunku niż my. Rana, którą miał, z czasem krwawiła coraz bardziej obficie, dlatego najwięcej śladów było na samym początku... Tak mi się przynajmniej wydaje - skomentował, kucając i wpatrując się w kilka kropel krwi, które odnalazł na śniegu.
I w tym momencie gdzieś z oddali rozniosło się dziwne, zwierzęce, pojedyncze wycie. Do dwójki shinobi dotarło echem, przez co nie sposób było określić kierunku, z którego pochodziło.

[Kyoushi]

Cisza, która trwała wzbudzała co raz większe napięcie w białowłosym, który nie mógł przestać się tym przejmować. Głęboko wierzył, że niedługo wszystko będzie jasne i to co potencjalnie najgorsze będzie za nimi. Jednak to był dopiero wierzchołek góry lodowej, która miała ukazać się w pełnej krasie dopiero w dalszej części historii. Obecnie czerwonooki obserwował teren, chcąc dostrzec jak najwięcej, nie spoglądając co więcej na poszarpane ciało. Słowa Nayoa napawały w obawy, bo co jeśli to nie jest człowiek, a potrafi coś takiego zrobić z shinobi. To wzbudzało dodatkowe obawy, które gryzły białowłosego, który mimo naturalnego strachu, myślał teraz o następnym kroku, który przybliży go do ogarnięcia mocy, której nie mógł sobie do tej pory nawet wyobrazić.
- Również się nie dziwię, obyśmy nie musieli zostawać tu dłużej niż potrzeba. – wysłuchawszy rozkaz, mając na uwadze co robić, schował katanę i sięgnął po wakizashi, którym wyrył X na najbliższym z drzew. Chcąc nie chcąc, jeżeli ten las nie żyje własnym życiem to nic z ów oznaczeniem nie powinno się stać. Chcąc nie chcąc, tylko tyle mógł zrobić, jeżeli nie chciał korzystać z nadmiernych pokładów chakry. Światła wokoło co raz mniej, a to wcale nie ułatwiało infiltracji terenu i poszukiwania tego co się tu wydarzyło, a w dalszym ciągu kontynuowania misji dla której w ogóle tu przybyli. Dalszy spacer odbywał się w ciszy, białowłosy nie zamierzał się odzywać dłużej niż to wymagane. Dobre umiejętności tropicielskie Sentokiego nakreśliło sytuację, która miała tutaj miejsce. Jako kompletny nowicjusz w tym aspekcie, Akolita po prostu kiwnął głową, a jego reakcję zaburzył jednak dziwny, zwierzęcy okrzyk – a dokładnie wycie, które mogło przyciągnąć uwagę. Teraz jego serce zaczęło bić znacznie szybciej, a oddech stał się płytki. Strach przeszedł przez jego ciało na wskroś. Nie trwało to jednak długo, ponieważ postarał się wszystko uspokoić by pozostać przy zmysłach i się ogarnąć.
- Chyba czas to sprawdzić… Tylko gdzie? – zapytawszy, zacisnął dłoń na wakizashi, próbując rozglądając się dokoła i ogarniając wzrokiem jak największą część terenu.

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
15/x

---

Zrobiło się bardzo nieprzyjemnie. Na skórze nawet odważnego śmiałka mogła pojawić się gęsia skórka i to wcale nie z powodu tutejszego chłodu. To wszystko przez tutejszą, bardzo ciężką aurę, której zwieńczeniem był przenikliwy skowyt. Skowyt, wokół którego nie należało przejść obojętnie.
- Heh, dobre pytanie... - odparł Naoya, robiąc dobrą minę do złej gry. W temacie czyhających na nich tu niebezpieczeństw był równie zielony co akolita.
Zatrzymał się w bezruchu na dobry moment, wytężając swój słuch. Może liczył na wyłapanie jakichś istotnych dźwięków lub na powtórzenie się wycia, ale nic z tego. W okolicy nastąpiła cisza tak samo głucha jak do tej pory. Nie pozostało więc nic innego jak ruszyć dalej.
Sentoki nie posiadał mapy Tajemniczego Lasu, bo takowa pewnie w ogóle nie istniała. Miał jedynie kilka dość ogólnych wytycznych spisanych na skrawku papieru, po który sięgnął podczas wędrówki. Dopytał się kompana co do jego ostatnich nacięć, by upewnić się, że nie zboczyli z kursu. Napomknął, że ich celem jest utrzymanie linii prostej względem tego kierunku, który obrali już przy samym wejściu do Lasu. Całkiem logiczne rozwiązanie, biorąc pod uwagę, że w tym niesamowitym, nadnaturalnym gąszczu istniało duże ryzyko na pogubienie kierunków geograficznych.
A potem rozniosło się kolejne zawodzenie. Znacznie wyraźniejsze, które dotarło do uszu shinobi już nie echem, lecz bezpośrednio. Źródło tego skowytu było bowiem bardzo blisko - kilkanaście metrów dalej, tyle że kilka metrów nad ich głowami. Na poziomej gałęzi potężnego drzewa, która swymi gabarytami mogła robić w normalnym lesie za samodzielne drzewo, stała bestia. Ciemne jak noc futro dość dobrze zlewało się z cieniem znajdującym się w tamtym miejscu, ale i tak bez problemu można było dostrzec mrożące krew w żyłach gabaryty istoty. Potworowi wyglądem było najbliżej do wilka, tyle że był on przynajmniej trzykrotnie większy, a także znacznie masywniej zbudowany.
Chyba już od krótkiej chwili obserwował swymi pomarańczowymi ślepiami zbliżających intruzów. A kiedy ci wyczuli jego obecność, natychmiast zaskoczył z gałęzi, czyniąc wielkiego susa wprost na dwójkę mężczyzn. Jego zamiary było oczywiste, dzika natura nie znała takiego pojęcia jak dyplomacja.

[Kyoushi]

Jakże miałoby ich nie być, skoro sytuacja była przeraźliwie krytyczna. W aktualnym położeniu i przy obecnych wydarzeniach niczego nie można było się spodziewać, przez co białowłosy na sekundę nie panował nad swoim organizmem. Tymczasem akcja toczyła się swoim tempem, przy okazji nabierając rumieńców. Nie porozumiewając się więcej z Sentokim, wojownicy z Sogen mieli nie lada wyzwanie przed sobą. Po pierwsze należało się nie zgubić w tym pieprzonym lesie, co mogło być dość kłopotliwe ze względu na tę zwodniczą atmosferę, która była gęsta jak smog w Krakowie w okresie grzewczym. Spoglądając co rusza na Naoyę, białowłosy oznaczał kolejne drzewa, idąc cały czas w jednym kierunku ze swoim towarzyszem. Każdy zakręt mógł być ostatnim przez brak jakichś odnośników co do kierunku, w którym podążają. Prosta linia to było jedyne i najlepsze rozwiązanie. Niestety po chwili stało się to czego obawiał się najbardziej – pojawiło się coś niespodziewanego, czego nigdy wcześniej nie widział – a przecież widział już w swoim życiu całkiem wiele. Np. Nibiego w pełnej krasie… Kolejne wycie i wszystko było już jasne, coś było bardzo blisko nich, a oni musieli to sprawdzić. Ruszyli w kierunku dźwięku wcale się nie rozczarowując. Był to jakiś humanoidalny, przypominający wilk stwór. Coś niebywałego. Od razu można było stwierdzić w jaki sposób zginął poprzedni shinobi, wiedząc o jakiejkolwiek anatomii tegoż stworzenia.
- O kurwa.. – rzekłszy, przygotował się do walki, pamiętając o kunai w rękawi na lince, który był przygotowany do rzutu. Gdy wilk tylko ruszył na nich z gałęzi, trzeba było przełknąć ślinę i zacząć myśleć trzeźwo. To mógł być krwawy koniec obydwu Uchiha, jednak nie mieli zamiaru się poddać. Trzeba było walczyć. W tym momencie należało zaskoczyć wilkołaka. Białowłosy natychmiast wypuszcza z rąk wakizashi składając pieczęci do techniki Raiton: Denpo Sekka, a następnie przykładając dłonie do ziemi by zamknąć pieprzonego wilkołaka w piorunującej klatce, może to go zatrzyma. Jedyne wyjście w tej sytuacji, by zapanować nad bestią. Majac na uwadze, że coś może nie pójść zgodnie z planem, młodzieniec przerywa sekwencje i uskakuje w tył, jeżeli potwór skupił się bezpośrednio na nim, dobywając w końcu katany zza pleców i broniąc się przed pazurami, wyprowadzając ewentualny kontratak na korpus zwierzyny.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
17/x

---

Stało się jasne, że z tego starcia żywa wyjdzie tylko jedna strona konfliktu. Albo i żadna.
W reakcji na rozpoczynającego atak monstrualnego wilka, Kyoushi przygotował sekwencję pieczęci i stworzył pewnego rodzaju elektryczną pułapkę. Naoya natomiast instynktownie odskoczył (chyba myślał, że akolita zrobi to samo), przez co Shiroyasha stał się głównym celem szarży bestii. Owszem, białowłosemu udało się wykonać technikę, ale zrobił to praktycznie w ostatniej chwili. Ułamek sekundy później bohater byłby zapewne już w zasięgu szponów potwora.
Wiązka błyskawic zadziałała, poraziła dotkliwie wilka i przyczyniła się do paraliżu lub przynajmniej skurczu potężnego wilka, dzięki czemu też zatrzymał się na moment. Nie można była jednak mówić o uśmierceniu go. Był naprawdę twardy.
- Uważaj! - warknął Sentoki celem skarcenia kompana, ale i bez tej komendy Kyoushi odskoczył do tyłu.
W tym czasie Naoya złożył kilka pieczęci i niemal błyskawicznie przywołał z notki na ramieniu kilka shurikenów, by zaraz po tym wypuścić kilka ognistych pocisków, w których schowane zostały stalowe gwiazdki. Otoczone płomieniami pociski wbiły się w masywne ciało wilka, a ten zawył rozpaczliwie. Wciąż dychał, ale teraz był już mocno pokiereszowany. Jeżeli był w stanie w ogóle kontynuować starcie, to już nie przy pełnej sprawności.
To jednak był początek kłopotów. Choć napotkaną bestię trudno było nazwać dziełem czystej natury, to jednak miała sporo ze zwierzęcia. A wilki często żyły w watahach. Tak było też i teraz.
- Po prawej! - krzyknął Naoya, zwracając uwagę akolity na kolejnego wilka pędzącego na niego właśnie od wskazanej strony. Na ten moment był oddalony od niego jakieś dziesięć metrów.
To tyle, ile mógł zrobić na ten moment Sentoki w temacie pomocy Shiroyashy. Sam bowiem został zepchnięty do absolutnej defensywy, kiedy z drzewa tuż obok rzuciły się na niego dwie kolejne bestie.
Białowłosy musiał więc radzić sobie sam z nadciągającym zagrożeniem.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Jak łatwo można było zauważyć, akcja rozkręciła się na całego. Teraz wszystko zależało od członków klanu Uchiha, a dokładnie od ich umiejętności i możliwości oceny sytuacji, która zaczęła się komplikować już po chwili. Sekwencja pieczęci, zawiązanie znaków i stworzenie elektrycznej pułapki miało łatwo zakończyć ten pojedynek, jednak ta sprawa nie była taka prosta jak mogłoby się wydawać. Naoya odskoczył, a białowłosy zmierzył się oko w oko z wilkołakiem, którego udało się ujarzmić, mimo ryzyka, które tym razem słusznie podjął. Humanoidalny wilk został porażony dość dotkliwie, całe ciało przeszły skurcze, jednak wciąż żył. To był tylko chwilowy stun dla tego potwora. Po chwili czerwonooki usłyszał głos Sentokiego, który rzucił hasłem ostrzegającym, a wtem Kyu odskoczył do tyłu, a Uchiha wiążąc pieczęci przywołał kilka shurikenów, a po chwili wystrzelił ogniste pociski. Trafił w potwora, który był już skazany na śmierć, ze względu na obrażenia, przynajmniej tak myślał białowłosy.
Teraz się zaczęła jazda, której nie do końca się spodziewał shinobi z Sogen. Od prawej po głosie Sentokiego pędził kolejny wilk, który atakował bezpośrednio białowłosego. Był szybki i zdecydowany by rozszarpać go jak kartkę papieru. Na ten moment szermierz był gotowy. Unosząc dłoń do twarzy, przesłał impuls chakry do umysłu humanoidalnego stworzenia wprowadzając go w bezmyślny stan, w którym mógł stracić poczucie rytmu ataku, czy nawet równowagi. Sam Kyu, sięga tym razem drugą ręką po katanę i wykorzystując technikę Raitonu, ładuje ją elektrycznością, by kontratakować wilka, który prawdopodobnie zostanie wybity z rytmu chociaż na sekundę – to powinno wystarczyć wprawnemu szermierzowi by trafić w brzuch, pod pachę czy też kark stworzenia, które nie tylko cięciem ostrza, ale i wzmocnieniem Elementu Błyskawicy winno zasmakować bólu. Natychmiast próbuje zaskoczyć na tył bestii by wykonać kolejne cięcia, bądź pchnięcie, jeżeli ma do tego czystą sytuację.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
19/x

---

Obaj Uchiha, choć znajdowali się na tym samym placu boju, uwikłali się w swoje oddzielnie potyczki. Nie kombinowali, nie próbowali łączyć swoich taktyk, co nie było złe ani dobre. Każde rozwiązanie miało swoje dobre i złe strony, a dwójka bohaterów podążyła zgodnie z intuicją i skupiła się na tych bestiach, które bezpośrednio zmierzały w ich kierunku.
Naoya prezentował zupełnie odmienny styl walki od Shiroyashy. Nie dążył do rozstrzygnięcia boju w zwarciu, lecz trzymał dystans i próbował zranić monstrualne wilki z odległości. Z niezłą szybkością przemieszczał się po gałęziach okolicznych drzew, unikając przy tym kolejnych natarć ze strony potworów. Uskuteczniał w tym samym czasie swoje ataki, które w głównej mierze opierały się na żywiole ognia oraz miotanych pociskach. Kyoushi nie miał sposobności, by obserwować poczynania kompana, ale ten radził sobie całkiem przyzwoicie - zdążył już zgładzić jednego z dwóch wilków.
Białowłosy wykonał sprytną technikę przeciwko nabierającej rozpędu bestii, jednak jego oczekiwania nie do końca zostały spełnione. Potwór nie zatrzymał się, nie potknął, lecz dalej był w biegu, tyle że jego percepcja została zniekształcona. Masywny, czworonożny stwór źle dobrał trasę biegu i nie tylko ułatwił Kyoushiemu zejście na bok, ale też zbyt prędko machnął pazurami, przez co te przecięły jedynie powietrze.
Śmignął tuż obok, co akolita postanowił wykorzystać zgodnie z planem. Rąbnął wilka naelektryzowanym mieczem tam, gdzie było najłatwiej, czyli w kark. Problem w tym, że cała akcja wciąż działa się w pędzie, bestia nie stała w miejscu, więc idealne, precyzyjne trafienie nie było możliwe. Ostrze spowodowało ranę na dobrych kilka centymetrów, a buchające z niego wiązki błyskawic dotkliwie naelektryzowały potężne wierzę, ale to nie wystarczyło, by powalić go na przymrożoną glebę. Bydlak był naprawdę twardy.
Zraniony, trochę oszołomiony wilk musiał się odwrócić, by ponownie spróbować zaatakować Shiroyashę, więc ten miał odrobinę czasu na ewentualną reakcję lub próbę kolejnego cięcia. I pewnie jego sytuację można byłoby uznać za dobrą, gdyby nie to, że druga z bestii - ta okaleczona na samiuśkim początku - otrząsnęła się z wcześniejszego szoku i trochę wolniej niż wcześniej, ale ruszyła na Kyoushiego. Miała do niego kilka metrów.

[Kyoushi]

Choćby chcieli, nigdy wcześniej nie współpracowali w boju z takimi przeciwnikami, a do tego ich podejście do walki zespołowej było zgodne – gdyby Sentoki zechciał, zaproponowałby tę opcję, jednak jak widać i on i Kyu, lepiej czuli się broniąc własnych tyłków. Jak łatwo było zauważyć, Shiroyasha wolał walkę bezpośrednią, w której kontroluje poniekąd swojego przeciwnika i ma rzeczywisty wpływ na to co dzieje się tuż obok niego, natomiast Naoya starał się bardziej przeszkadzać, zmęczyć czy też wymusić błąd na przeciwniku w walce dużo bezpieczniejszej, bo na sporym dystansie. Wracając jednak do sytuacji czerwonookiego, wykazał on się sprytem elektryzując swoje ostrze i nabierając na tanią sztuczkę swojego przeciwnika, którym był wilkor. Szarżująca już bestia nie zatrzymała się i nie wylądowała na pysku, jednak doszło do równie ciekawego zjawiska, które mógł przewidzieć w pewien sposób. Zniekształcona percepcja spowodowała, że ten niezbyt dobrze określił gdzie jest Kyu i atak pazurami wykonał nieco za wcześnie, przez co ułatwił dostanie się do własnego karku szermierzowi. Kyoushi nie zamierzał tego zmarnować, ciął naelektryzowanym ostrzem na tyle celnie, że zranił potężne zwierzę, jednak nie był to śmiertelny atak. Był potwornie twardy przez co utrudniał sobie i shinobiemu pojedynek. Nic tylko kontynuować walkę. Zraniona bestia była teraz tyłem do wojownika z Sogen – ten niewiele myśląc, podtrzymywał Raiton na swoim ostrzu chcąc jednym, szybkim susem zaatakować kolejny raz kark zwierzyny, która choćby się pochyliła, powinna z takiej odległości otrzymać uderzenie. Najgorszym było, jeżeli w trakcie obrotu wilk zamachnie się łapą. Na to zdarzenie pozostaje tylko wycofanie ataku na kark i zablokowanie ciosu naelektryzowaną kataną. Jednak to nie był koniec – druga, zmęczona i nieco zwolniona bestia ruszyła na Kyu, do którego miała ledwo dziesięć metrów. Ten nie myślał długo, ponieważ już w trakcie ataku planował nabrać nieco chakry w ustach i uformować potężna technikę, którą dysponował, a mianowicie Raiton: Gian. Miała na celu wystrzelenie z bliskiej odległości w zbliżającego się zwierza i zwieńczenie jego planów, a także prawdopodobnie życia. Co się wydarzy, tego jeszcze nie wiadomo, jedno jest jednak pewne, białowłosy na pewno szybko się nie podda i nie ucieknie mając póki co delikatną przewagę.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
21/x

---

Najbliższa przyszłość mniej więcej zgadzała się z domysłami Kyoushiego, ale jedną rzeczą jest przewidzieć, a drugą podjąć odpowiednie akcje. Uderzony już raz wilk natychmiast zawrócił, chcąc najzwyczajniej w świecie użreć białowłosego. Wachlarz zagrań stworzenia był bardzo ograniczony, ale nie w tym tkwiło zagrożenie, lecz w nieprzeciętnej sile i sprawności ciała, przewyższającej nawet wielu dobrze wyszkolonych shinobi. Wielkie szpony poszły w ruch, by zrobić z akolitą to samo, co z tamtym nieszczęśnikiem odnalezionym na skraju lasu. Shiroyasha jednak zareagował i osłonił się ostrzem nasączonym wiązkami błyskawic. Stwór pod kątem tężyzny znacznie przewyższał bohatera, jego uderzenie łapą odbiło katanę na bok i otworzyło drogę do skutecznego wyprowadzenia kolejnego ataku - przy pomocy pazurów lub kłów. Na szczęście Kyoushiego ładunek elektryczny trochę poraził bestię przy króciutkim, bezpośredni kontakcie i wzdrygnął nią na moment.
Odrobinę czasu, jaką zapewnił mu blok, wykorzystał na natychmiastowe wykonanie potężnej techniki raiton. Wypluł z ust wielki ładunek na poranionego stwora, który właśnie na niego szarżował. Ruchy wilka były nie tylko spowolnione, ale i sprawiały mu sporo cierpienia - wiele rozgrzanych wcześniej pocisków wciąż było wbitych w jego grubą skórę.
Wielka wiązka skoncentrowanej energii pod postacią błyskawic przecięła powietrza i momentalnie uderzyła pędzącego wilka. Rozległ się tylko trzask, a zaraz po nim skowyt, który przygasł tak samo szybko, jak przygasło życie wilka.
Pozostał mu więc tylko jeden, który znajdował się blisko, bardzo blisko. Nie musiał więc szarżować, nie musiał się zbliżać. Mógł tylko zaatakować. I właśnie to zrobił, wykonując wymach drugą łapą wymierzony w Kyoushiego, który akurat kończył plucie elektrycznością. Reakcja akolity była ograniczona do minimum - uchylenie się było jak najbardziej możliwe i zapewne nastąpiło odruchowo, ale i tak czubki szponów dosięgły jego ramienia, rozcinając warstwy ciepłych ubrań oraz skórę. Na szczęście nie głęboko.

[Kyoushi]

Nie wszystko jednak było tak jasne i klarowne jak mógł pomyśleć sobie czerwonooki członek klanu Uchiha. Przyszłość nie była tak przewidywalna jak mogłoby mu się wydawać. Podjął akcję, która mogła przyczynić się do jego zwycięstwa, jednak do końca nie doprowadziła do odpowiednich rezultatów, które chciał osiągnąć. Akcja spaliła na panewce. Niezwykła szybkość i siła zwierzyny imponowała shinobi, który niestety odstawał umiejętnościami fizycznymi, jednak nie po to miał chakrę, by z niej nie skorzystać. Wtem, po udanym uniku przyjął atak szponami na katanę, która momentalnie wypadła mu z ręki. Siła była zaiste wielka. Na szczęście, naładowana elektrycznością nieco osadziła się na łapie wilkora, który został potraktowany małym wyładowaniem, który wzdrygnął nim na moment. To był dobry znak, ponieważ droga do kontrataku wilkołaka była bardzo krótka, gdyby nie ten drobny gest. Jako, że w tym czasie zainteresował się też drugim wilkiem, zdążył zebrać odpowiednie ilości chakry i wystrzelić je w zbliżającego się potwora, który pod wpływem siły potężnej wiązki elektrycznej padł jak długi. Walka stała się na powrót wyrównana, gdzie walczyło dwóch wojowników, jeden na jednego – jednak nie było w tym nic pozytywnego dla Shiroyasha. Stracił swoją główną broń, którą była katana. Mając przy sobie jeszcze ostrze obusieczne nie czuł się bezbronny, jednak zamierzał dalej kombinować. Co z tego, jeżeli nie zdążył z kolejnym unikiem, który wykonał odruchowo podczas walki w zwarciu z wilkiem, raniąc go w ramię, rozcinając naskórek. Poczuł to dość dotkliwie, a jego oczy zapaliły się jak płomień. Teraz był zły. Mająć asa w rękawie (dosłownie), wykorzystał swój trój kunai na stalowej lince przywiązanej do nadgarstka, niemal natychmiast naładował go silniejszą techniką Raitonu i cisnął w potwora. Z tej odległości nie powinien chybić. Chcąc nie chcąc, ładunek powinien być na tyle mocny by przewidzieć co stanie się z bestią, a wtem, drugą ręką sięga za plecy, w okolice lędźwi, gdzie był jego miecz obosieczny, którym wykonuje kolejne cięcie na bestii, przy okazji tuż po nim – jeżeli nie ma okazji do dobicia, odskakuje w tył, myśląc nad kolejną taktyką (wciąż prawdopodobnie mająć wilka na ‘lince’ z kunai). Co się wydarzy w dalszym etapie walki…

  Ukryty tekst