Domek Sagi

[Tensa]

To wszystko miało sens, niestety. Podejrzenia i pytania, co stało się w piwnicy tawerny? Niewypowiedziane, aby nie zranić, nie zmuszać do ponownego przeżywania wspomnień. Wystarczyło, że nawiedzały one jej małą siostrzyczkę we śnie. To wszystko wydawało się koszmarem, pełnym poczucia winy, bezsilności i spóźnionych reakcji, lecz w odróżnieniu od snu na jawie to wszytko było prawdziwe. Szpital, jedyne miejsce gdzie mogły uzyskać pewność, chociaż sama białowłosa nie była pewna czy chce wiedzieć. W końcu najgorszy diabeł znany, teraz wmawiać sobie mogła, że to nie ma związku, że mały ktoś nie zamieszkał pod sercem jej siostry.
-Nie, muszę przekonać Sagę. - skarciła się w myślach, nie mogła tego zostawić. Nie mogła zostawić Sagi po raz kolejny samej, wiedziała jak skończyły się to ostatnio... miała świadomość, że ostatnia taka sytuacja doprowadziła do tego co jest obecnie, to była konsekwencja, zrobienie po raz drugi czegoś tak głupiego, tego samego cholernego błędu. Teraz były razem i nawet jeśli nie było między nimi tak dobrze jak wcześniej to przynajmniej miała swą płomiennowłosą u boku. Dziewczyna o ognistych włosach potrzebowała jej teraz bardziej niż kiedykolwiek, a całe te podejrzenia tylko wzmagały to wrażenie. Trzymała płaczącą siostrę w ramionach nie chcąc wypuścić już nigdy, to było jedyne czego była pewna. W chwilach, gdy spoglądała w zalaną łzami stal przechodziło przez nią wrażenie, że cokolwiek by się nie działo we dwójkę poradzą sobie ze wszystkim, chociażby cały świat był przeciw nim. Jej dłoń mimowolnie głaskała włosy czerwonowłosej kiedy ta zaczęła się kręcić głową. Protestować. Buntować się przeciwko temu wszystkiemu, może nie tylko przeciw maleństwu które mogło znajdować się w niej, niesprawiedliwość która ją dosięgła, odpowiedzialność nie za swoją odmowę. To co cenne odebrane gwałtem, rzucone na ziemie i zdeptane. Tensa wzmocniła uścisk drugą rękę przenosząc z włosów na ciało. Nie chciała zrobić siostrze krzywdy, po prostu wydawało jej się, że tylko tą bliskością może coś zdziałać. Kilka razy oberwała łokciem motającej się niczym ryba w sieci siostry, czuła ból żeber, musiała zagryźć zęby, aby nie jęknąć. Niewprawnym ruchem chwyciła włosy siostry, gdy torsje po raz kolejny szarpnęły jej ciałem.

Ojciec wpadł do pokoju z obnażoną bronią od progu chcąc zorientować się w sytuacji, jednak jego oczom nie ukazał się napastnik, a zgięta wpół Sagisa oddająca resztki treści żołądka podłodze. Białowłosa objęła siostrę ramieniem i przeniosła wzrok na pytającego ojca. Wiedziała, że oczekuje on wyjaśnień, chce wiedzieć co tak naprawdę się dzieje. Jednak to nie Tensa mogła mu o tym powiedzieć. To nie była jej decyzja... wspierała siostrę, ale nie mogła jej narzucać swoich decyzji.
-Saga gorzej się poczuła, sam wiesz, że czasem się zdarza.- zełgała jak z nut, chociaż w jej oczach można było dostrzec cień niepokoju.

[Sagisa]

Mimo usilnych prób Sagisie nie udało się wyrwać z uścisku siostry. Tensa trzymała ją mocno, czując, że teraz tylko tak może ją uchronić. Zdawała sobie sprawę z przyczyn takiego zachowania, wszak sama obwiniała się za krzywdy, które spotkały stalowooką w wyniku porwania przez jej niedoszłego narzeczonego. Martwego narzeczonego, a jednak wyrytego w psychice młodszej Uchiha, choć wszystko wskazywało, że nie tylko w psychice.
Być może szarpanina miałaby jakieś większe skutki, gdyby nie nawrót nudności. Właśnie ten niezbyt piękny obrazek zastał ojciec dziewczyn po wejściu do ich pokoju. Patrzył zaskoczony na wymiotującą płomiennowłosą, by po chwili wzrok skupić na wspierającej ją siostrze. Słyszał wyraźnie jej słowa, które miały jasno dać do zrozumienia, że to jeden z wielu epizodów z koszmarami w tle. Tsuyoshi jednak pierwszy raz widział, by młodsza z córek reagowała dodatkowo wymiotami. Poza tym nie był małym dzieckiem, żeby nie zauważyć sprzeczności między zdecydowanym stwierdzeniem a niepewnością w oczach Tensy. Wiedział, że jasnowłosa swoim sposobem stara się chronić siostrę, nawet przed nią samą, a obecna sytuacja zdecydowanie nie wpisywała się w typowe epizody z koszmarami.
- Rozumiem - odpowiedział łagodnie, choć jego twarz stężała, a wzrok mówił wyraźnie: "wiem, że coś nie gra". Zrobił kilka wolnych kroków do przodu i uklęknął przy łóżku, odkładając trzymane w ręku ostrze za plecy jasnowłosej, poza zasięg wzroku młodszej z dziewczyn. - Sagisa? Maleńka, już wszystko w porządku, tak?
Dziewczyna drgnęła delikatnie, czując dotyk na mokrym policzku, ale uniosła zapłakaną twarz, patrząc na niego z boleścią. Zdawać się mogło, że chce coś powiedzieć, głos jednak uwiązł jej w gardle, więc tylko delikatnie poruszała drżącymi wargami. Brunet spojrzał we fiołkowe oczy starszej z sióstr.
- To się nie zdarzyło pierwszy raz, prawda? Te wymioty i złe samopoczucie - spytał otwarcie, czekając na potwierdzenie. - Mów szczerze. Wiesz, że zależy mi na dobru was obojga. Jeśli to coś poważnego, to będziemy musieli iść z Sagą do szpitala i...
Nie zdążył dokończyć. Poczuł tylko, jak płomiennowłosa odsuwa się gwałtownie spod jego dotyku i z przerażeniem w oczach zrywa się do krzyku. Zadziałał instynktownie, odruchowo wręcz. W ułamku sekundy jego sharingan z trzema łezkami został aktywowany, a moment później zlękniona córka zastygła w bezruchu, by zaraz opaść pezwładnie bokiem wprost na ramię siostry. Zasnęła.
- Wnioskując po jej reakcji na słowo "szpital", masz mi chyba coś do wyjaśnienia...
Głos ojca nie był już tak łagodny jak wcześniej, był bardziej formalny, twardszy przede wszstkim. A uważne spojrzenie czerwonych ślepi tylko dodawało tej rozmowie powagi. Z pewnością wykryje jakąkolwiek próbę kłamstwa, czy jednak Tensa mogła powiedzieć mu prawdę?

[Tensa]

Trzymała płomiennowłosą z całych sił nie pozwalając jej się wyrwać, brzmi to może nieco jak opis konfrontacji, jednak nie taka była prawda. Smutnym faktem można by powiedzieć było to, że w takich momentach jedynie przewaga siły fizycznej jednej z sióstr, utrzymywała je razem. Tak też trwały w tym niechcianym lecz potrzebnym geście. Po chwili utrzymywania się takiego stanu rzeczy torsje kolejny raz sprawiły, że Saga zgięła się w pół. No cóż nie mogło to wyglądać dobrze w oczach ojca. Chociaż Tsuyoshi wyraził zrozumienie białowłosa poznała po jego oczach podejrzenia. Kłamstwo przyszło jej łatwo, jednak staruszek prawdopodobnie domyślił się, że coś jest nie tak. Mimo to schował ostrze i podszedł do młodszej z dziewczyn...
Mówił spokojnie, licząc, że otrzyma wyjaśnienia, czyżby i ojciec zaczął domyślać się co tak naprawdę stało się w tamtej piwnicy?Każdy zapewne snuł własne teorie... Ojciec delikatnie trzymał jej brodę, widać było, że dziewczyna chce coś powiedzieć. Nie dała rady. Tensa patrzyła na całą sytuację jakby z boku, patrząc na nieme usta w myślach sama wkładała w nie słowa, miała wrażenie, że wie co siostra chce powiedzieć... coś czego nie chciała usłyszeć...
Ojciec próbował jakoś to ułatwić delikatnie dając znać, że i on się domyśla, kolejny raz ktoś tego dnia zaproponował Sadze wizytę w szpitalu, zareagowała tak jak wcześniej, odsuwając się, jakby na samą świadomość tego co może się okazać dla niej znów trwała tamta noc. Tsuyoshi Uchiha rzadko przechwalał się swoimi umiejętnościami, udowodnił to, gdy w jego oczach zakręciły się trzy czarne łzy namalowane na czerwonym tle... czy te łzy były prawdą o sharinganie? Czy budzi się on i rozwija u tych którzy nie mają szans? A może był znakiem odwagi? Walki mimo, że nie ma się szans? As w rękawie, smutny i odważny niczym samobójca rzucający się w pojedynkę na oddział Sentokich. Usypiająca umiejętność, coś co pozwala zasnąć, zabić żal i łzy innych, czy te oczy zaprawdę były jeno bronią? Moc ograniczona dla jednej grupy, wyjątkowa, niepowtarzalna, jak woda mogła ratować życie i tak jak i ona zalewać osady krwawymi falami.
Usłyszała głos ojca, odwróciła się w jego stronę, a ich spojrzenia spotkały się na jednej linii, twarde spojrzenie czerwonych oczu z fiołkowymi z których wręcz zaczynała ziać niepewność.
-To nie ja powinnam to mówić, mam tylko podejrzenia... musimy przekonać Sagę, żeby poszła do szpitala, tylko tyle. - odpowiedziała ojcu siląc się na spokojny ton, miała świadomość, że to nie będzie proste zadanie.

[Sagisa]

Tsuyoshi Uchiha zawsze trzymał się zasady, by oddzielać sprawy rodzinne od pracy. Wszelkie jego treningi miały miejsce z dala od domowego zacisza, o misjach także nie wspominał, ciesząc się po prostu czasem spędzanym u boku żony i córek. Im jednak starsze były jego pociechy, coraz bardziej zdawał sobie sprawę, że w pewnym momencie nie uda mu się już oddzielać tych dwóch działów życia shinobi zwłaszcza, że obie obrały podobną do niego ścieżkę. Starał się chronić dziewczynki na tyle, na ile było to możliwe, choć po wydarzeniach z lata wiedział, że by zapewnić im sto procent bezpieczeństwa, musiałby być zawsze blisko nich, a to było niemożliwym do spełnienia. Robił więc to, co był w stanie - tworzył im w domu bezpieczną przystań, w której wszelkie troski odchodziły w niepamięć, choć i w tych próbach pozostawał osamotniony.
Widząc młodszą z córek w obecnym stanie, czuł, jak jego serce rozdziera się na miliardy drobnych części. Chciał skrócić jej cierpienie, sprawić, by zapomniała o przykrościach, jednak jedynym co mógł uczynić, było oddanie jej umysłu w objęcia samego Morfeusza. W ten sposób choć na chwilę sprawiał, że była spokojna i pozbawiona trosk. Musiał się jednak dowiedzieć o przyczynach złego samopoczucia Sagi i tak nagłych reakcji na choćby wspomnienie wizyty w szpitalu. A żeby móc cokolwiek zdziałać, potrzebował informacji, tych zaś mogła mu udzielić tylko Tensa.
- Być może nie ty, ale twoja siostra, jak widzisz, stara się wyprzeć z głowy pewne wizje - stwierdził rzeczowo, nawet nie spuszczając wzroku z jasnowłosej. - Z jakiegoś powodu wzbrania się przed szpitalem, a ja mógłbym się tylko domyślać, że ma to związek z porwaniem przez Kazuo. Nie można jej do niczego zmusić, a przekonać będzie trudno, jeśli za każdym razem zakończy się to reakcją tego typu. Zanim przyszedłem, też wspomniałaś o wizycie, prawda? Podejrzewasz, że zrobił jej większą krzywdę niż tylko tortury, prawda?
Tu spojrzał na uśpioną płomiennowłosą, delikatnie układając ją na pościeli. Z jego oczu zniknęła czerwień, a wzrok przepełniony miał smutkiem i troską. Delikatnym ruchem zaczesał czerwone kosmyki do tyłu, odsłaniając bladą twarz córki. Pogładził ją po policzku, a zaraz potem westchnął, wstając powoli. Wiedział już właściwie wszystko, co musiał.
- Moja mała doznała wielu krzywd - przyznał cicho. - Ona wie najlepiej, co się z nią dzieje, choć ta świadomość ją przeraża. Mimo wszystko nie zmieni rzeczywistości, nie ważne jak bardzo będzie się przed tym wzbraniać i to wypierać. To już się niestety stało, a ja zabiłbym gnoja, gdyby nie fakt, że mnie uprzedziłaś...
Wyraz jego twarzy wyraźnie stwardniał, a dłonie samoistnie zacisnęły się w pięści. Zdawał sobie sprawę, jak bardzo cierpieć musi jego mała czerwonowłosa kruszynka. A przecież chciała tylko o wszystkim zapomnieć i ruszyć dalej, widział to po niej. Ilekroć Rin burzyła się, gdy z tak wielką troską traktował Sagę, ta zawsze twierdziła, że nic jej nie będzie, choć wewnątrz rozsypywała się na kawałki. Starała się wrócić do normalnego życia, które teraz miało zostać całkowicie skreślone z powodu konsekwencji tamtych wydarzeń. Wydarzeń, na które nie zasłużyła i na które nie była gotowa.
- Posiedź przy niej, aż znów się nie obudzi - poprosił. - Teraz jeszcze bardziej będzie potrzebowała wsparcia rodziny. Nawet matki... Tylko jak ja mam jej powiedzieć, że Saga jest...
Przeczesał nerwowo włosy palcami. Nawet w tej chwili sam nie mógł nazwać rzeczy po imieniu. Jakby podświadomie czuł, że powiedzenie tego głośno przypieczętuje wszystko. Westchnął ciężko, przymykając zmęczone powieki. Naprawdę wolałby, żeby prawda była inna...

[Tensa]

Pierwszy raz w życiu jej oczy ujrzały ojcowskiego sharingana. Wcześniej mogła jedynie przypuszczać na jakim poziomie znajdują się ojcowskie oczy. Trzy łezki... jej własny posiadał jedną. Przez chwilę poczuła w ustach smak ziemi, a jej ciałem wstrząsnął dreszcz chłodu tamtego letniego wieczoru. Człowiek posiadający jedynie dwie łezki był w stanie dosłownie zmieszać ją z błotem, więc jak tak naprawdę silny był jej ojciec? Na pewno potrafił o wiele więcej niż mogła przypuszczać...
Był shinobim tak jak jego córki, lecz górował nad nimi mocą i doświadczeniem... które pierwszy raz w życiu musiał pokazać. Tsuyoshi starał się jak mógł, aby w domu czuły się bezpiecznie, opiekował się nimi i starał jak mógł, jednak w kiedyś musiał nadejść ten dzień. W końcu jego starania nie mogły działać wiecznie, wraz z wiekiem przychodziła większa siła, trudniejsze zadania i coraz to nowe niebezpieczeństwa. Sytuacje których nie mógł przewidzieć, takie których konsekwencje uderzały dopiero po jakimś czasie. Płomiennowłosa cierpiała, z winy starszej siostry, starsza wciąż nie potrafiła zrozumieć jakim cudem mogła tak przeceniać swoje umiejętności, a on, ich opoka nie mógł nic zrobić.
Ojciec robił co mógł, chciał tylko wyjaśnień. Tensa to rozumiała, ale mimo, że to nie ona była ofiarą nie potrafiła nic zrobić.
-Chciałam ją zabrać do szpitala... nie chciałam żeby ktoś wiedział, liczyłam, że tylko to sprawdzimy i to ona zadecyduje co dalej...- powiedziała spuszczając wzrok na ziemie, nie chciała kłamać, jedynie pozwolić Sadze decydować o sobie. Próbując nakierować ją na odpowiedni tor. -Nie wiem jak to zrobić, ale wbrew niej nic nie zrobimy, nawet jeśli możemy, już wystarczająco ją skrzywdziłam. - mówiła próbując panować nad głosem. -Myślałam, że zrobił coś więcej, ale nie chciałam... nie chcę tego! - krzyknęła, a jej oczy zaszkliły się. -To nie mogła być prawda, była naga... przypięta do ściany... ubrania były w krwi, myślałam, że to jedynie zwykłe rany.- łza zaczęła spływać po jej policzku. Ojciec ułożył płomiennowłosą...
-Tylko ona to wie... ale, jeśli to prawda... śmierć to za mało... - powiedziała ścierając łzę.
Ojciec zamierzał wyjść, chciał, aby została przy siostrze, złapała go za rękaw.
-Tato... ja... pamiętasz naszą rozmowę... - mówiła próbując być spokojną. -Wtedy pod drzwiami, kiedy mama zaproponowała spotkanie z nim? - spojrzała na Sagę, puszczając rękaw. -Z resztą nie ważne... - dokończyła. Gdy tylko ojciec wyszedł z pokoju położyła się obok siostry i wtuliła w jej śpiące ciało, z fiołkowych oczu płynęły łzy...

[Sagisa]

Tensa pierwszy raz widziała aktywne doujutsu ojca, snując tylko przypuszczenia na temat potęgi tych oczu. Czym jednak była ta potęga, ta moc w obliczu zagrożeń, przed którymi nie mógł uchronić własnych dzieci? W chwilach takich jak te Tsuyoshi żałował, że córki poszły w jego ślady. Że on sam obrał tę a nie inną ścieżkę. Czy jednak miał jakikolwiek wpływ na zdarzenia z przeszłości? Nie mógł zmienić nic, podobnie jak Saga czy Tensa. To już się stało.
Fiołkowooka tłumaczyła własne pobudki, przypuszczenia. Każde jej słowo wręcz ociekało żalem i poczuciem winy za krzywdy siostry. Podłamała się, wspominając chwilę, gdy znalazła nagą płomiennowłosą przykutą do ściany łańcuchami. Ojciec w pełni rozumiał targające nią emocje i sam wewnątrz przeżywał coś podobnego. Lata pracy jako shinobi nauczyły go trzymać własne nerwy na wodzy, oddzielać emocje od chwili obecnej.
Ułożył nieprzytomną dziewczynę na posłaniu. Właściwie wiedział już wszystko, co miało być wiadome. Ta krótka chwila po uśpieniu córki, gdy jego krwiste oczy pozostawały aktywne, wystarczyła, by rozeznał się w sytuacji. Zagęszczenie czakry na wysokości podbrzusza było jednoznacznym dowodem zbrodni, jakiej Kazuo dopuścił się na jego małej Sagisie. Gdyby miał okazję, zrobiłby tropicielowi coś o wiele gorszego, było jednak na to za późno.
- Chciałaś tylko sprawdzić, czy mógł się tego dopuścić, dlatego proponowałaś wizytę w szpitalu - stwierdził po chwili milczenia. - Gdybyś jednak spojrzała na nią swoim sharinganem, znałabyś odpowiedź. Nawet twój poziom doujutsu byłby w stanie zauważyć zmianę w czakrze siostry...
Niby tak oczywista rzecz, lecz w natłoku wrażeń człowiek nie myśli na tyle logicznie, by wyłapać takie szczegóły. Gdyby sam nie aktywował swych oczu z przymusu, pewnie nie wpadłby na ten rodzaj sprawdzenia stanu córki, a tak... Westchnął przeciągle, prosząc Tensę o opiekę nad siostrą, i już miał wychodzić, zastanawiając się nad sposobem przekazania kolejnych szokujących wieści żonie, kiedy jasnowłosa go zatrzymała.
- Naszą rozmowę? Którą? - ojciec zdawał się być nieco rozkojarzony. - Jeśli coś cię trapi to powiedz.
Odczekał dłuższą chwilę, aż Tensa powie (lub nie) to, co chciała powiedzieć. Niedługo potem wyszedł, zostawiając siostry same. Srebrnowłosa zaraz po jego wyjściu ułożyła się koło siostry, wtulając w nią, a z jej oczu skapnęło kilka łez. Mogła czuć się winna obecnego stanu wciąż ukochanej płomiennowłosej, wszak uważała, że to z jej winy została ona wtedy porwana, torturowana i... Właśnie z tym ostatnim najtrudniej było jej się pogodzić, bo konsekwencją tego miało być nowe życie rozwijające się w ciele śpiącej teraz Sagisy.

[Tensa]

Słowa ojca uderzyło w nią niczym otrzeźwiająca fala... sharingan, oko które mogło tak wiele, wystarczyło go użyć i wiedziałaby wszystko. Tsuyoshi chciał, aby córka mogła powiedzieć mu o wszystkim.
-To teraz bez znaczenia. - odpowiedziała, może łamała tym samym zaufanie, nikt nie chciał tych tajemnic, ale nie była gotowa. To o czym miała powiedzieć były zbyt delikatne, bliskie, dosłownie na wyciągnięcie ręki jednak tak dalekie i nie możliwe do osiągnięcia. Ojciec wyszedł z pokoju pozostawiając je same.

Białowłosa leżała obok siostry, a łzy leciały z jej oczu, chciała zasnąć, lecz myśli kłębiące się w jej głowie nie pozwalały zaznać słodkiego snu. Sharingan, coś co znajdowało się w jej oczach, drobna rzecz mająca tak wielkie znaczenie, to właśnie krwista czerwień mogła być tym co potwierdziłoby wszelkie domysły. Tsuyoshi już wiedział, a jego pytanie zadane jakby samemu sobie było czymś wystarczającym, aby potwierdzić, ale nie chciała wierzyć. Biła się z myślami, z jednej strony pewność dała by jej spokój z drugiej co jeśli to wszystko jest prawdą? Co zrobią? Co zrobi Saga?
-Jeśli to prawda zajmę się wami. - cicho załkała. Nie mogła zostawić jej samej wiedziała to, nawet jeśli to dziecko tropiciela... przecież nie było niczemu winne? To nie ono wybrało jak zostanie poczęte, nie miało wpływu. Co powiedzą inni? Nie interesowało jej to, nie wiedziała jak, ale czuła, że sobie poradzą. Przymknęła powieki odpychając od siebie nieodpartą chęć aktywacji sharingana. Poczeka, nie zrobi tego od tak, zapyta Sagę, poprosi. Jeśli ma to sprawdzić to tylko z przytomną płomiennowłosą u boku, jeśli to ona będzie tego chciała. Wtuliła się mocniej, przełykając gorzkie łzy.
-Przepraszam. - wyrwał się z niej szept, nie chciała znowu o tym mówić... myśleć, to wracało samo. Pamiętała ze szczegółami tamten czas w karczmie, jak po dawce sake znalazła się z Matsu na piętrze, chciała bliskości wątpiąc w to co łączyło ją z płomiennowłosą. Chciała mieć kogoś blisko, a on był pod ręką. Miała świadomość przed czym uchronił ją cios czarnowłosej, tej która podrzuciła jej liścik który wciąż znajdował się w jej torbie. Zadrżała na wspomnienie tamtego strachu, gdy przyszło jej wejść do karczmy, ale pamiętała co dało jej siłę. Otworzyła oczy, aby spojrzeć na siostrę, to dla niej walczyła, dzięki niej pokonała strach, ale czy miało to znaczenie? W momencie kiedy najbardziej potrzebowała swojej siły spóźniła się, nie zdążyła. Spokojnie piła w karczmie kiedy tropiciel torturował i... nie potrafiła nawet o tym pomyśleć, samo to odrzucało ją. Łzy powoli przesiąkały przez materiał koszulki młodszej z sióstr. Może i ocaliła ją, ale co to dało? Awans? Na który nie zasłużyła? Zwykły bandyta z zaułka posiadał lepiej rozwiniętego sharingana, był w stanie bez trudu doprowadzić ją na skraj śmierci. Jeść ziemię żeby przeżyć...
Wzięła wdech, a włosy płomiennowłosej łaskotały ją w nos, mimowolnie uśmiechnęła się.
-Masz rację nee-chan, to nie czas na płacz. - powiedziała zamykając oczy, potem nastała ciemność...

Obudził je krzyk, wołanie matki, musiały zejść na obiad. Otworzyła oczy, spojrzała na siostrę która pierwszy raz od dłuższego czasu obudziła się spokojnie.
-Kocham cię.- powiedziała cicho do budzącej się płomiennowłosej.

[Sagisa]

Tensa uznała, że poruszona przez nią kwestia nie jest na tyle istotna, by do niej wracać. Ojciec uszanował jej decyzję i postanowił nie drążyć tematu. Zostawił córki same, pogrążając się we własnych myślach.

Sagisa w tym czasie tkwiła głębowo we własnej podświadomości, z dala od trosk i krzywd. Tsuyoshi zadbał, by córka nie miała złych snów. W marzeniach zatem śmiała się, bawiła, psociła i korzystała z dobrodziejstw życia, zupełnie nie przejmując się tym, co działo się w rzeczywistości. Miała przy sobie roześmianą siostrę, przyjaciół i nic nie zakłócało jej radosnego spokoju.
Przespała tak cały wczesny poranek, przez sen wtulając się nawet w leżącą tuż obok jasnowłosą. Obudził ją dopiero zapach wdzierający się w nozdrza - ostry zapach gotowanego mięsa. W ostatnim czasie jej węch stał się na tyle wrażliwy na niektóre wonie, że nieraz nie mogła usiedzieć w domu i wychodziła na taras. Na chłód i świeże powietrze. Przez pierwsze kilka chwil nie wiedziała, gdzie właściwie jest, czuła jednak delikatne mrowienie ciągnące się od ramienia aż po palce. To siostra spała z głową wtuloną w jej pierś. Nie dziwiła się temu, wszak jasnowłosa wiele nocy spędziła przy niej, ledwie drzemiąc i pilnując jej snów. Zawsze wtedy usypiała wymęczona u jej boku, a Sagisie żal było ją budzić po takim poświęceniu. Tak było i tym razem, po prostu leżała z przymkniętymi oczami, czekając na jej przebudzenie, choć zapach dochodzący z kuchni był coraz intensywniejszy i drażnił bardziej niż zazwyczaj.
Wreszcie nastało wołanie rodzicielki. Nakaz, któremu nie mogły się sprzeciwić, jakiejkolwiek wymówki by nie znalazły. W kwestii wspólnych posiłków, gdy wszyscy domownicy byli obecni, matka była bezkompromisowa. Uchyliła więc powieki, przygotowując się na męczarnię kolejnego starcia z panią tego domu, gdy do jej uszu dotarł głos Tensy i jej wyznanie. Spojrzała na nią z nutką niezrozumienia w oczach, jakby spodziewając się, że wypowiedziane słowa padły z jej ust niejako przez sen, ona jednak patrzyła na nią całkiem przytomnie.
- Nee-san... - szepnęła tylko, marszcząc lekko nos. Przyciągnęła ją do siebie, zamykając we własnym uścisku. Wiedziała, jak wielką chęć ma jasnowłosa, by zrobić coś więcej, by choć przez moment poczuć jej bliskość tak, jak to było dawniej. Widziała też, jak bardzo stara się ona nie naciskać, dając jej przestrzeń i wybór, a jednocześnie będąc zawsze gdzieś obok, w gotowości do pomocy, wsparcia. Tak wiele poświęcała, chcąc przywrócić młodszej siostrze choć namiastkę dawnej beztroski. Beztroski, która zdawała się już nigdy nie wrócić.
- Mama będzie zła, jeśli nie zejdziemy na dół - szepnęła jej na ucho, delikatnie poluzowując uścisk. - Poćwiczymy później razem? Mam ochotę na trochę ruchu i świeżego powietrza.
Tak naprawdę mówiła: "pozwól mi się wyrwać z tych czterech ścian", lecz prośba w tej formie nawet nie chciała przejść jej przez gardło. Zdawała sobie jednak sprawę, że właścicielka tych fiołkowych oczu zrozumie przesłanie.

[Hayami Akodo]

TRYB MG


W tej samej chwili, kiedy obie siostry leżały obok siebie, wtulone w swoje piękne, ciepłe ciała, na dole rozległo się pukanie do drzwi. Ktoś zapukał najpierw raz, a potem dwa razy - spokojnie, statycznie, bez pośpiechu, jakby nie chciało mu się nigdzie iść w taki zimny, śnieżny dzień, kiedy na zewnątrz sypie śnieg, nocami wyje obłąkany tęsknotą wiatr, a ludziom nie chce się iść dalej - wolą nie rozwijać się, zapuścić korzenie w domach, przy cieple kominka, czekając na nadejście wiosny, kiedy wszystko się odradza i wraca chęć i nadzieja do wszystkiego, a także kształtuje się nowe życie.
Takie jak to, które pojawiło się pod sercem ślicznej, rudowłosej Uchihy, ofiary niespełnionych pragnień.
Kiedy Uchiha Rin otworzyła, jej oczom ukazał się gruby, stary, wąsaty listonosz w standardowym uniformie i płaszczu, obsypany śniegiem od stóp do głów i wypuszczający z ust kłęby pary. W dłoni trzymał jakąś kopertę; wsunął ją szybko kobiecie w dłoń, mówiąc jowialnym, grubym basem:
-List do panienki Sagi.
Oznajmiwszy ów niezaprzeczalny fakt, oddalił się, pozostawiając zdumioną Rin z kopertą pełną szczerych, oddanych słów, mających niewątpliwie wielką moc, mogących zmienić świat...Słów, które wyszły na kolanie, pospiesznych, ale oddanych, napisanych zaraz po bitwie osłabłą z wysiłku dłonią bohaterskiego samuraja.

TREŚĆ LISTU:

Droga Sagiso!
Dawno do Ciebie nie pisałem, wiem. Ostatni mój list otrzymałaś już dość dawno - pisałem w nim o tym, że przeszedłem trening z moim ojcem, który poległ w bohaterskiej walce. Być może sądzisz, że zapomniałem o Was - o Tensie, Tobie, cioci Rin i wujku Yoshim, ale tak nie jest. Myślę o Was każdego dnia!
Ostatnio sporo podróżowałem. Opuściłem Yinzin, gdzie zostawiłem matkę i młodszych braci, potem ruszyłem do Teiz. Tam poznałem nowych znajomych: Seinaru Keia i Shijimę. Kei-kun był na tyle miły, że zechciał mnie nawet nauczyć technik bukijutsu. Nie wiedziałem, że można przesyłać chakrę na broń! Polubiłem ich obydwóch. Jeśli Kei jest prądem, to Shijima jest tajemnicą, ale właśnie dlatego ich polubiłem. Są ode mnie tak różni, starsi, więcej w życiu widzieli. Chciałbym ich jeszcze spotkać, choć rozstaliśmy się nie tak, jakbym sobie tego życzył.
Razem, we trzech, przyjechaliśmy do Sogen. Wzięliśmy udział w bitwie o Mur - wprawdzie każdy w innym oddziale, ale wzięliśmy! Walczyłem pod rozkazami Majiego Kenshiego, poznałem też kuglarza imieniem Kurusu (ciekawe, czy wszyscy Maji władają Raitonem? Ten konkretny był w tym mistrzem i zabił węża piorunem! Teraz już wiem, żeby im nie życzyć "niech cię szlag trafi"). Byłem dwukrotnie ranny, ale to nic poważnego, ot pech pierdoły, która niefortunnie upadła na zbroję wroga.
Najważniejsze, że żyję. Powinienem się z tego cieszyć i nie budzić już moich demonów, które się obudziły, kiedy zacząłem zabijać.
Mama, Hajime i Takashi mieli się dobrze, kiedy wyjeżdżałem, powinni już byli otrzymać mój list - wysłałem go niemal równocześnie z tą wiadomością. Wysłałem im też trochę pieniędzy z tego, co otrzymałem za obronę Muru, więc powinni dać sobie radę ze wszystkim.
Obecnie jestem w Sogen i zostanę tu przez jakiś czas. Na razie zatrzymałem się w hotelu Marmur, ale wciąż szukam jakiegokolwiek noclegu. Mam nadzieję, że wszystko jest dobrze, że obie się trzymacie ciepło i że jesteście już potężnymi Uciapkami. Chciałbym Was spotkać.
Oddany Ci przyjaciel,
Hayami Akodo
PS. Mam dużo youkan, jakby co.

[Tensa]

Tym razem nie udało jej się wystarczająco stłumić w sobie uczucia, ciche niczym szept wyznanie wyrwało się z jej ust. Miała świadomość, że nie powinno, że to jedna z tych które powinny zostać odłożone w czasie. To przez tę nomen omen zakazaną miłość Kazuo zdołał odnaleźć to co dla białowłosej najcenniejsze... i sprawić, aby ta jedna osoba nie mogła wyprzeć z umysłu bólu który jej zadał. Bała się, że tymi dwoma słowami jak klątwą przywoła tropiciela.
Szept płomiennowłosej, jej zmarszczony nosek i nieodparta chęć złożenia na nim drobnego pocałunku. Wiedziała, że to dla niej zakazane, im fizycznie dalej była od siostry tym mniejsza szansa, że fala zdradliwych uczuć uderzy w jej umysł. Czy powinna się odsunąć? To pytanie wdzierało się w jej myśli niczym ostrze katany.
Sama nie była w stanie udzielić na nie odpowiedzi, a nawet gdyby mogła nie zdążyłaby, to czyn młodszej siostry był odpowiedzią, gestem znaczącym więcej niż wszystkie wypowiedziane do tej pory słowa. Zamknęła Tensa w szczelnym uścisku ramion przyciągając do siebie. Wtuliła się w ciało siostry, którego to ciepło czuła ostatnio tak rzadko...
Znów usłyszała szept, musiały zejść na dół, chociaż chciała by te kilka sekund stało się wiecznością to nie mogło się wydarzyć... nie teraz...
-Pójdziemy kiedy tylko będziesz chciała, przyda nam się trochę powietrza. - odpowiedziała cicho siostrze. Miała świadomość, że to tylko pretekst, że tak naprawdę chciała po prostu gdzieś wyjść. Jej siostra nie była domatorem, zawsze lubiła spędzać czas na zewnątrz. Bycie w ruchu, to do niej pasowało. Podniosły się z łóżka i ruszyły na dół, przy drzwiach Tensa złapała siostrę za dłoń, musiała na chwilę ją zatrzymać. Nie chciała powiedzieć o nowinie którą poznała od ojca... właściwie nie grała ona, żadnej roli, jej zdanie od zawsze było takie samo.
-Saga cokolwiek się stanie, zawsze będę przy tobie. - powiedziała poważniejąc, w fiołkowych oczach krył się cień strachu.

[Sagisa]

Widziała wahanie w oczach siostry, nim ją przytuliła. Tak bardzo wzbraniała się przed własnymi uczuciami, by chronić młodszą siostrę, że teraz bała się tym krótkim, niekontrolowanym wręcz wyznaniem zburzyć ten spokój. Saga jej za to nie winiła, zdawała sobie sprawę z tak wielkiego poświęcenia, więc nie miała prawa jej winić. Już i tak nic by nie zmieniła, a zrzucanie winy na osobę, która robi właściwie wszystko, by być dla niej podporą, byłoby po prostu okrutne.
Przygarnęła ją więc do siebie, dając tę namiastkę bliskości, bo tylko tak mogła okazać wdzięczność. Czas jednak biegł do przodu, a powtórne wołanie matki na obiad wiązało się z tyradą przy stole. Poprosiła jeszcze jasnowłosą, by ta później z nią gdzieś wyszła. Nie chodziło o jakieś konkretne miejsce tylko o sam fakt opuszczenia tych czterech ścian, które czasem były dla niej niczym klatka. Tensa zgodziła się właściwie bez mrugnięcia okiem, rozumiejąc nieme przesłanie. Wstały zatem, ogarnęły się i ruszyły na dół, choć siostra zatrzymała ją jeszcze w progu pokoju, widocznie chcąc coś powiedzieć. Saga odwróciła się w jej stronę, unosząc pytająco brew, a gdy usłyszała kolejne wyznanie, tylko delikatnie się uśmiechnęła.
- Wiem, nee-san, wiem - odpowiedziała jej tylko, wolną dłonią przesuwając delikatnie po bladym policzku. Widziała tę iskierkę lęku w spojrzeniu fiołkowych oczu, zdawała sobie sprawę z jego źródła. Ona sama też się bała, ale nie należało poddawać się negatywnym emocjom. Miała już dość pesymizmu, choć w duchu modliła się, by jej przypuszczenia okazały się kłamstwem. I właśnie ta ulotna nadzieja pozwalała jej teraz się uśmiechać, nawet jeśli był to tylko nikły uśmiech.
Pociągnęła siostrę za sobą, schodząc po krętych schodach na parter. Na przedpokoju stała zniecierpliwiona matka, więc od razu kierowała się w stronę jadalni i zastawionego już stołu, została jednak zatrzymana przez wyciągniętą rękę rodzicielki, w której ta trzymała... kopertę? Płomiennowłosa spojrzała na nią zdziwiona.
- Do ciebie, właśnie przyszedł - rzuciła krótko kobieta, wręcz wciskając jej list w dłonie, by zaraz przejść dalej. - No, siadajcie wreszcie. Obiad stygnie.
Dziewczyna patrzyła na nieco zakrzywione litery wypisane na froncie, ale poznała to pismo. Tak dawno się nie odzywał i właśnie teraz dostała list od przyjaciela z dzieciństwa. Pozwoliła sobie na nieco szerszy uśmiech, złożyła kopertę wpół, wsuwając ją następnie do kieszeni, po czym już w nieco lepszym nastroju zasiadła do posiłku. Obiecała sobie, że wiadomość od Hayamiego przeczyta zaraz po obiedzie. Nie było innej możliwości.

[Tensa]

Płomiennowłosa przytaknęła, kładąc dłoń na bladym policzku. Dopiero teraz zauważyła jak jej mała siostrzyczka zdążyła się zmienić. Jej twarz była blada, ciągłe wymioty i brak snu... a właściwie brak takiego który pozwoliłby odpocząć. Podczas "pełnienia nocnej warty" widziała dokładnie co się działo. Nocne pobudki i krzyk, by zaraz potem znów paść z wyczerpania, nie była fizycznie sforsowana, to jej umysł doprowadzał ciało do krańcowych stanów... zwycięstwo umysłu nad materią chciałoby się rzec, lecz czemu okupione tak krwawą ceną? Dlaczego niewinni musieli cierpieć za nieswoje błędy. Odsunęła od siebie tą myśl. Po tej walce siostra wydawała jej się jeszcze piękniejszą, prawdą było to, że najlepszą ozdobą kobiety jest uśmiech, właściwie to jedyne czego potrzebowała, odzyskała siły i wiarę, nie tylko w to, że będzie dobrze, wierzyła, że razem mogą wszystko, nikt nie da rady dwóm siostrą Uchiha. Była szczęśliwa, nie miała zamiaru psuć tego rozmyślaniami, jej siostra była w końcu spokojna, udało jej się odpocząć, na bladym licu w końcu odbijał się cień uśmiechu. Zajęło to wiele czasu, lecz ten jeden uśmiech był tego wart, trzy miesiące były niczym, mogła oddać swoje życie w zamian za to, aby Saga jak dawniej mogła się cieszyć beztroską, wszystko było na najlepszej drodze do tego. Kiedy siostra uchwyciła jej dłoń po prostu się uśmiechnęła, zamknęła swe usta by w ciszy rozkoszować się tą chwilą. Było jej dobrze, uspokajała się, maleństwo o którym mówił ojciec? Skoro Saga dochodzi do siebie to i z całą armią takich sobie poradzą... chociaż akurat tego siostrze nie życzyła, to mogłoby być delikatnie mówiąc bolesne. Ruszyła za siostrą, z jej twarzy i postawy promieniowało to jedno uczucie, znane wszystkim domownikom... Tego dnia starto z niego kurz, przyszedł tak jak przychodzi po latach stary kochanek, nie spodziewasz się go, ale gdy tylko się pojawi. Twoje usta mimowolnie uśmiechają się, chwytasz je w ramiona i pozwalasz, aby zalała cię fala, liczysz, że nie wypuścisz go już ze swych objęć, że nie odejdzie, że nikt go nie zabierze. Chociaż masz świadomość, że stać może się wszystko to nie dopuszczasz do siebie myśli o rozstaniu, czerpiesz z życia. Ta chwila staje się celem i sposobem w samym sobie to nią oddychasz. Poradzisz sobie ze wszystkim to twoje szczęście i nawet armia dzikich zza muru nie będzie dysponować wystarczającą mocą, aby ją odebrać. Jedyny legalny narkotyk którym upijanie się nie ma skutków ubocznych, lecz głód może doprowadzić do szaleństwa.
Na dole już czekała na nie matka, chyba była nie w humorze Saga otrzymała jakiś list, ciekawska dusza Tensy niemalże wygrała z jej szacunkiem dla jej prywatności.
-Od kogo to? - szepnęła jej na ucho. Siedli razem do stołu, rodzina w komplecie i w końcu w dobrym no może nie do końca nastroju.

[Sagisa]

List od przyjaciela był miłą odmianą w codzienności. Wszak tak dawno nie miała od niego żadnych wieści, a teraz, gdy najmniej się ich spodziewała, wreszcie coś przyszło. Nie sposób było ukryć szerszego uśmiechu na jej twarzy, gdy chowała kopertę do tylnej kieszeni spodni, słysząc przy okazji szeptane na ucho pytanie siostry.
- Yami-kun pewnie znów pisał na kolanie - zaśmiała się, zaraz siadając do stołu. To byłoby nawet do niego podobne.
Mina nieco jej zrzedła, gdy matka zaserwowała jej dzisiejszy obiad. Taka już była tradycja tego domu - każdy dostawał taką samą porcję, a jeśli komuś było mało, zawsze mógł sobie dołożyć tego czy owego, co nadal pozostawało na stole. Nie to jednak zmazało uśmiech z twarzy płomiennowłosej. W jej nozdrza wbił się ostry zapach duszonego mięsa, a ona poczuła tylko, jak żołądek jej się kurczy i zawiązuje na kilka supełków. Od razu wiedziała, że nie zadowoli matki ilością resztek na talerzu. Nie dała jednak niczego po sobie poznać i najzwyczajniej w świecie chwyciła za widelec, nabijając na niego kawałek ziemniaka. Ten wylądował w jej ustach, a ona zaczęła powoli przeżuwać.
Oczywiście to rodzicielka zaczęła rozmowę, jak zwykle zresztą. Krótkie pytania typu: "Jak tam na misji, kochanie?", na które ojciec zawsze grzecznie odpowiadał, że dobrze, ewentualnie wtrącając coś o jakichś niewielkich niedogodnościach, z którymi musiał sobie poradzić. Żadnych szczegółów, pościgów, mordowania, czy innych zwrotów akcji. Czysta formalność, z której i tak nic nie wynikało.Tsuyoshi po prostu wykonywał swoje obowiązki jako shinobi, nigdy jednak nie opowiadał o przebiegu poszczególnych misji, nie lubił zagłębiania się w ten temat w domu. To nie miało jednak znaczenia w ogóle przeprowadzanej dyskusji. Następnym punktem programu i tak były treningi.
- W ostatnim czasie Sagisa zupełnie opuściła się w treningach - rzuciła od niechcenia Rin, a płomiennowłosa tylko zacisnęła zęby. - Właściwie nie widziałam, by wychodziła choćby poćwiczyć dla zdrowotności. Ciągle tylko siedzi w pokoju i...
- Dobrze wiesz, że Saga ostatnimi czasy przechodzi ciężki okres - wtrącił szybko Tsuyoshi, widząc do czego zmierza jego żona. - Proszę więc, byś choć raz odpuściła.
- Oczywiście. Nasza biedulka musi przecież dużo wypoczywać - głos matki wręcz ociekał ironią i to było w tym najgorsze. Tak zaczynała się niemal każda kłótnia rodziców od lata i zawsze dotyczyła jej osoby.
Stalowooka utkwiła wzrok we własnym talerzu, czując w gardle narastającą gulę. Dlatego znienawidziła wspólne posiłki. Dlatego nie mogła dogadać się z matką, nawet nie próbowała z nią rozmawiać. Jej zdaniem Saga powinna się już dawno otrząsnąć z tamtych wydarzeń, a nie "robić z siebie ofiarę", jak to często określała. Sama dziewczyna starała się zapewnić ojca i siostrę, że nic jej nie jest, że sobie poradzi, skrywając własne lęki za sztucznym uśmiechem. Potem najczęściej zaszywała się w jakimś odosobnionym miejscu i cicho płakała. Większość prawdy znała jedynie Tensa, bo to właśnie ona ją uspokajała, gdy po raz kolejny budziły ją koszmary z tamtego dnia. Dlaczego jednak własna matka nie mogła zrozumieć tej traumy? Dlaczego zawsze wszystko musiało sprowadzać się do kłótni? Może gdyby tamtego dnia nie spotkała czerwonookiej brunetki, do niczego by nie doszło i Saga mogłaby żyć normalnie. To jednak było tylko gdybaniem...

[Tensa]

Saga zaśmiała się, mówiąc o tym kto napisał list. Hayami... nie widziały go od dawna, właściwie to minęły już ponad 3 lata odkąd ostatnio postanowił napisać. Białowłosa uśmiechnęła się pod nosem, może samuraj zapragnął odnowić kontakt? Czyżby tego lata znów miał odwiedzić on Sogen?
Wszyscy usiedli do stołu, ojciec jak zwykle lakonicznie opowiedział o ostatniej misji. Jak zwykle pominął te części które niosły ze sobą większe niebezpieczeństwo.
Zerknęła na siostrę, jej mina mówiła wszystko. Duszone mięso nie najlepiej na nią wpłynęło, prawie wszyscy przy stole wiedzieli co się dzieje... wszyscy oprócz matki. Nadszedł jednak czas na standardową część rozmowy, trening. Matka postanowiła niby od niechcenia wypomnieć młodszej z sióstr opuszczenie się. Tensa w takich chwilach zazwyczaj nic nie mówiła, jednak szala goryczy się przelała, w końcu zaczęło być dobrze i nie zamierzała znów siedzieć cicho.
-Musi, nie po każdym wszystko spływa. - skomentowała zagryzając zęby. -W tej chwili Saga dałaby mi radę. - powiedziała patrząc w matczyne oczy. Co prawda nie do końca była tego pewna, zawsze chroniła siostrę, ale po tym wszystkim wiedziała, że jest silna, może nawet silniejsza od niej? Z resztą nie liczyło się to dla niej w tej chwili. Chciała stanąć w obronie siostry i to zrobiła, nie mogła zawsze siedzieć cicho. -Z resztą za niedługo idziemy trenować. - dorzuciła zadziornie, jakby na zaczepkę. Wiedziała, że od tego tematu zwykle zaczynają się rodzinne kłótnie. Delikatnie położyła dłoń na ramieniu siostry.

[Sagisa]

W trakcie całej tej dyskusji zdążyła zapomnieć o uśmiechu, jaki wywołał na jej ustach list od Hayamiego spoczywający w tylnej kieszeni spodni. Może gdyby matka wykazała się odrobiną zrozumienia i nie wytykała jej ciągle niemal wszystkiego, byłoby inaczej. Ojciec zareagował szybko, stając w jej obronie. Nawet zazwyczaj cicha Tensa zabrała głos, twierdząc o dziwo, że Saga pokonałaby ją w walce. Sama zainteresowana nie była jednak tego taka pewna.
- Oczywiście - mruknęła tylko matka, jakoby odpuszczając, a płomiennowłosa zerknęła kątem oka na siostrę, jakby chciała jej powiedzieć, że przecież nie musi tego robić. Miło jednak było czuć wsparcie większości otaczających ją osób, więc uśmiechnęła się półgębkiem, wracając do posiłku. Rin w tym czasie zaczęła kolejny temat.
- Ostatnio wracając z zakupów, natknęłam się na Hibikiego - rzuciła od niechcenia. - Mimo swoich zajęć chłopak zaoferował mi pomoc w zaniesieniu pakunków do domu, a nawet pomógł mi je rozpakować.
Stalowooka pamiętała tamten dzień. Ojciec był akurat na misji, a Tensa zajmowała się odśnieżaniem, co właściwie miało być jej obowiązkiem. Dziewczyna przeczuwała, że i ten temat zejdzie na nieodpowiednie tory, nie zawiodła się.
- Hibiki to bardzo uczynny młody mężczyzna, idealnie nadaje się na męża dla Sagisy - kontynuowała kobieta, a na jej słowa Saga zdrętwiała. Matka oczywiście ciągnęła wywód, co spotkało się z protestem Tsuyoshiego, słyszała jego podniesiony głos, kolejne słowa jednak odbijały się od niej jak piłka od ściany, pozostawiając tylko głuche echo.
Mąż, narzeczony, Tensa, Kazuo, lato, Mo, porwanie... Myśli same zaczęły szaleć i zataczać coraz to większe kręgi, wbijając w jej umysł kolejne ostrza. Serce dudniło jej w piersi, próbując wyrwać się na wolność, a ona czuła, że traci oddech. Wstrzymała powietrze w płucach, zaciskając powieki, jednak wizje z tamtego dnia tylko się nasiliły. Szaleńczy uśmiech tropiciela w oknie tawerny, jego obleczona elektrycznością dłoń sięgająca jej do gardła, porażający dotyk ust i...
Widelec z brzękiem uderzył o talerz, wypadając z jej palców. Wypuściła powietrze z płuc, odsuwając gwałtownie krzesło od stołu. Musiała się stąd wyrwać, choćby miała później słuchać matczynej tyrady. To byłoby później, teraz potrzebowała powietrza...
- Dziękuję za posiłek - szepnęła, wstając. Już właściwie odchodziła od stołu, kiedy poczuła mocny chwyt na nadgarstku.
- O nie, moja panno, nie tym razem - matka była nad wyraz zła i nie zamierzała jej ot tak puścić. - Masz wrócić na miejsce i dokończyć posiłek. Nie po to robię obiad dla całej rodziny, by potem wyrzucać całe porcje do kosza.
Warga Sagi zadrgała, gdy dziewczyna zaciskała jednocześnie powieki, do których napływały łzy, jak i dłonie w pięści. Próbowała się wyrwać, jednak nie przynosiło to pożądanych rezultatów. Zostaw mnie, zostaw mnie, zostaw mnie! - krzyczała w myślach, głos jednak całkowicie odmówił współpracy.
- Rin, w tej chwili masz ją puścić - zażądał ojciec, spotkało się to jednak z protestem żony.
- Nie, ledwo ruszyła zawar...
- Saga jest w ciąży! - krzyknął nagle mężczyzna, chcąc przerwać potok słów płynących z ust małżonki. Udało się. Jednak dopiero po chwili dotarło do niego, co tak właściwie powiedział i że wokół zapanowała cisza.
Jedno zdanie, którego unikała jak ognia. Jedna fraza, która dla niej była przekleństwem, wyrokiem - ciąża. Obróciła się powoli, patrząc z przerażeniem w załzawionych oczach na ojca, potem na matkę, ostatecznie na Tensę. Tsuyoshi chciał jej coś powiedzieć, uspokoić, było jednak za późno. Wyrwała się oniemiałej matce z uścisku, wybiegając z domu ze łzami w oczach. Biegła, byle być jak najdalej stąd, jak najdalej od prawdy, której nie chciała znać, a która właśnie ujrzała światło dzienne, wypowiedziana bowiem została na głos. Jej bose stopy wbijały się ze skrzypieniem w śnieg, ale teraz nic nie było w stanie jej zatrzymać, zawrócić. Koszmar stał się rzeczywistością.

[z/t]