Domek Sagi

[Tensa]

"Przepraszam, nie chcę tego pamiętać", te słowa zakuły białowłosą, a właściwie przywołały falę pytań. Czego? Czemu? Choć liczyła, że chodzi o sprawę z Kazuo i to pierwsze powinno pojawić się w jej głowie, lecz sytuacja wskazywała na coś nieco innego. Niemalże od razu w jej głowie pojawiła się rozmowa z Hibikim. Chłopak uświadomił ją, że Sagisa podczas jej nieobecności była z kimś innym. O ile mogła odpuścić rozmowę o Kazuo, o sytuacji dzięki której zapomniała o słowach chłopaka. Wiele myśli rozbijało się po jej głowie, chciała zapytać, lecz nie wiedziała jak, a może nie chciała znać odpowiedzi? Zamyślona niewidzącym wzrokiem podążała za siostrą która postanowiła się ubrać. Drobne blizny pokrywały całe ciało jeszcze nagiej płomiennowłosej, pamiątki po tropicielu. Nie przeszkodziła siostrze. Pytanie o jedzenie wyrwało ją z zamyślenia.
-Właściwie ja też, zaraz coś zrobię ty odpoczywaj. - powiedziała wstając z łóżka, bez zwłoki kierując się na dół. Mimo hałasu na górze wszyscy jeszcze spali. Westchnęła biorąc się za robienie śniadania, było wcześnie... bardzo wcześnie. Zajęło to chwilę, jednak zdołała przygotować wszystko i ruszyć na górę. Nie było to proste, miała nieco za mało rąk, no, ale dała radę. Weszła przez uchylone drzwi.
-Wszyscy jeszcze śpią. - powiedziała cicho odkładając jedzenie. Przez dłuższą chwilę siedziała bez słowa nim zebrała się na odwagę.
-Saga, rozmawiałam z Hibikim.- stwierdziła krótko ze smutkiem, fiołkowe oczy zaszkliły się.

[Sagisa]

Ubierała się wręcz machinalnymi ruchami, myśląc tylko nad kwestią zakrycia blizn. Ślady na ciele były przykrą pamiątką, którą najchętniej by wymazała. Podobnie zresztą jak wszystkie te wydarzenia, w które została wplątana przez Kazuo. Może i aktywowała klanowe doujutsu, jednak nie posiada ono umiejętności cofania zdarzeń. A przynajmniej nikt jeszcze tego nie mówił.
Wzmianka o jedzeniu musiała wyrwać jej siostrę z zamyślenia, gdyż wcześniej zdawała się być trochę nieobecna. Mimo wszystko sama zobowiązała się przyszykować posiłek, nakazując płomiennowłosej odpoczynek. W sumie było jeszcze dość wcześnie, choć zasnąć by chyba nie zasnęła.
- Dobrze - odpowiedziała tylko, patrząc za wychodzącą z pokoju jasnowłosą. Mogła tylko przypuszczać, jak bardzo zabolało ją odrzucenie po tym niezręcznym całusie, a jednak szrama na psychice Sagisy była na tyle wyraźna, że nawet tak drobne gesty przywoływały niechciane wspomnienia.
Czekając na powrót Tensy, ogarnęła pościel na łóżku, składając ją odpowiednio i okrywając następnie miękkim kocem. Usiadła wygodnie, podciągając nogi pod brodę i obejmując je ramionami. Oparła głowę na kolanach i przymknęła oczy, starając się przemyśleć kilka kwestii.
Wiedziała, że kocha fiołkowooką, podobnie jak ona ją. Zdawała sobie też sprawę, że na dłuższą metę ten "związek" przynosi tylko same szkody i problemy. Musiały się ukrywać przed światem, a alternatywą była wyprawa na Mur, z tym jednak wiązało się sporo, a na to płomiennowłosa nie była jeszcze gotowa. Nie była też pewna, czy chce należeć do Shinsengumi, a to też stanowiło kolejną przeszkodę. No i w końcu przez to, co łączy ją z siostrą, dorwał ją tropiciel, chcąc wymusić na srebrnowłosej pewne działania. Saga stanowiła tu kartę przetargową, choć nie miała właściwie nic do gadania. A mimo że za wszystko obwiniała głównie matkę, bo w końcu to ona naciskała na ślub Tensy z czerwonookim, to jednak w pewnym stopniu miała też żal do siostry. Być może gdyby była ona bardziej stanowcza wobec Kazuo i od razu mu odmówiła, ten pogodziłby się z losem i odpuścił.
Saga skrzywiła się mimowolnie. Kogo ona próbowała oszukać? Ten człowiek jest nieobliczalny i w żaden sposób nie szłoby odciągnąć od zrealizowania zamierzonych celów, a takim był ślub z Tensą. Był - poprawiła się w myślach, bo przecież został zabity, prawda?
Drgnęła lekko, słysząc głos siostry. Zaraz jednak wstała, dosiadła się do niej i chwyciła jedną z kanapek. Była tak głodna, że pochłonęła ją niemal w całości. Gdy Tensa wspomniała o ich wspólnym znajomym, dziewczyna potrzebowała chwili na przełknięcie, zanim się odezwała.
- Z Hibikim? O czym? - zainteresowała się, choć smutek w głosie jasnowłosej sprawił, że coś ją tknęło. W końcu matka podczas tamtego obiadu proponowała dwa związki. Czyżby..? Ale przecież to się nie mogło udać! A nawet gdyby miało to... Saga pobladła.
- Nee-san, ty chyba nie... - zaczęła trochę niepewnie. Jeśli Hibiki zakochał się w niej tak, jak Kazuo w Tensie, nie uda jej się odciągnąć matki od tego pomysłu. Wstała gwałtownie. - Nie. Nie będą mnie do niczego zmuszać. Nie zgadzam się. Nie będę się wiązać z Hibikim na siłę, bo matka tego chce. Wystarczy spojrzeć, do czego doprowadziła jej próba połączenia ciebie z...
Czuła, jak jej gardło zaciska się w proteście, gdy próbowała wymówić jego imię. Jej serce załomotało panicznie, jakby chciało się schronić przed samym brzmieniem tych pięciu liter połączonych w jedno słowo, a warga zadrżała. Saga przełknęła nerwowo ślinę, potrząsając głową. Na niewiele się to zdało. Wspomnienia z ostatnich wydarzeń znów zalewały ją, napływając ze wszystkich stron. Wczepiła palce we włosy, cofając się o krok, potem kolejny. Nie mogła opanować przyspieszonego oddechu. Cofała się, aż nie natrafiła na ścianę, wtedy też zjechała po jej powierzchni, ostatecznie lądując z podkulonymi nogami na podłodze.
- Niech on przestanie... - jęknęła z boleścią, zaciskając powieki. - Proszę, niech przestanie... Ja nie chcę... nie chcę... Zabierz go ode mnie... Błagam, nie...
Z jej oczu znów ciekły łzy i choć wiedziała, że to tylko koszmar wspomnień, każda kolejna wizja wbijała w nią swoje pazury, obnażając jej duszę. Znów czuła się naga i bezbronna w obliczu nieuchronnego zagrożenia.

[Tensa]

Białowłosa miała problem z doborem słów, w końcu powiedzenie o czymś takim w świetle ostatnich wydarzeń nie było niczym prostym. Przez chwilę przez myśl przeszło jej, że powinna zamilknąć i zostawić ten temat na inną okazję... na, ale skoro w swej głupocie powiedziała już "a" to wypadało powiedzieć "b". Płomiennowłosa zaciekawiona tym co mogło być tematem wspomnianej rozmowy po prostu zapytała, jednak nim Tensa zebrała się do odpowiedzi "dramatyczna" pauza którą zrobiła mimowolnie pozostawiła spore pole do interpretacji. Chwila ciszy zapoczątkowała ciąg zdarzeń którego nie mogła się spodziewać, albo po prostu nie była w stanie? Pierwszy raz widziała Sagę w takim stanie i najzwyczajniej w świecie nie czuła się zbyt pewnie w tym co robi czy mówi. Stalowooka szybko doszła do wniosku o co może chodzić Tensie... w końcu po za Kazuo pozostawał jeszcze Hibiki z którym rodzice zeswatać chcieli Sagise. Fiołkowooka nie mogła winić siostry za to, że o tym pomyślała. Blada dziewczyna zerwała się na równe nogi, protestując jakby wyrok już zapadł, a białowłosa miała ją związać i rzucić Hibikiemu na pożarcie. Tensa wstała wolniej w głowie układając kolejne słowa. Wtedy jednak Sagisa zaczęła się cofać, w jej głosie pojawiła się nutka bólu, zaciśnięte powieki... wspomnienia znowu chwyciły ją w swoje objęcia. Choć tym razem potrząsanie nie wydawało się najlepszym pomysłem. Powoli ruszyła w stronę siostry, wiedząc, że każde słowo ma teraz o wiele większą wagę. Chociaż stwierdzenie śmierci tropiciela raz już pomogło... może to było kluczem?
-Saga, spokojnie, Kazuo nie żyje. - powiedziała chwytając siostrę w objęcia, może skończy się na paru siniakach, ale postanowiła zaryzykować. -Nikt Cię do niczego nie zmusi.- mówiła czekając, aż słowa dadzą jakiś efekt. Po prostu chciała, żeby siostra uspokoiła się nim zada pytanie. -Hibiki powiedział mi, że... emm... byłaś z kimś kiedy mnie porwali...- no może nie do końca pytanie...

[Sagisa]

Wspomnienia, ból i obraz sadystycznego uśmiechu - to wszystko wdzierało się pod jej czaszkę, odbierając spokój i napawając serce lękiem. Zdawała sobie sprawę, że to tylko wizje przeszłości, koszmar, który już się nie powtórzy, choć zostanie z nią jeszcze długo. Nawet zapewnienia siostry, że jej oprawca nie żyje, nie pozwalały jej się oswobodzić z natłoku tych przykrych myśli. Przylgnęła tylko do niej, próbując zahamować cieknące spod zaciśniętych oczu łzy.
- On mnie prześladuje... - jęknęła, kuląc się w ramionach jasnowłosej. - Wdziera się do mojej głowy, śmieje... razi... - jej ciało drgnęło delikatnie, jakby rzeczywiście zostało potraktowane prądem, choć było to tylko echo przeszłych zdarzeń. - Nee-san, proszę... zabierz go z mojej głowy... zabierz... Ja już nie chcę...
Starała się uspokoić, choć nie przychodziło jej to łatwo. Kolejne wizje, następujące po sobie dawki bólu i ten jego uśmiech, szaleńczy uśmiech i krwiste oczy pozbawione jakiegokolwiek współczucia. Mimo wszystko bliskość Tensy dodawała jej otuchy, otulała ją poczuciem bezpieczeństwa. "Kazuo nie żyje". "Nikt cię do niczego nie zmusi". Tak bardzo chciała w to wierzyć, zaufać tym słowom. Czy jednak będzie w stanie komukolwiek jeszcze zaufać?
Odetchnęła głębiej, pociągając delikatnie nosem. Fiołkowooka trwała przy niej, nie naciskając, po prostu dając ciche oparcie. Po chwili jednak przerwała ciszę, wypowiadając dość niepewnie kolejne słowa. Słowa, których sens do Sagi nie docierał. Kiedy porwali Tensę? Kto porwał? Nie wiedziała już, co i kiedy się działo, więc skąd miała skojarzyć jakieś porwanie, pomijając to ostatnie, którego celem była ona sama? "Byłaś z kimś" - kołatało jej się w głowie, a przed oczami pojawiły jej się krwiste tęczówki. Tym razem nie należały one jednak do tropiciela, a do ciemnowłosej wojowniczki, która wykorzystała ją do szybkiego zarobku i wpakowała w to całe bagno.
- Mo... - wyrwało jej się szeptem, a jej ciało znów zaczęło drżeć. To z brunetką była na polu treningowym, a później w porcie. To z nią piła na łódce, przed nią obnażała swoją duszę, by ostatecznie wylądować w tawernie. I po co? By zorientować się, że to była jedna wielka pułapka? Zwykły fortel? Że została wykorzystana i najzwyczajniej w świecie sprzedana przez osobę, którą zdążyła obdarzyć tą odrobiną zaufania? Że po raz kolejny została zdradzona, w dodatku zostawiona na pastwę psychopaty?
Potrząsnęła delikatnie głową, przełykając głośno gęstą od płaczu ślinę. Łzy same skapywały na podłogę, odbijając się od niej z głuchym echem. Trwała po prostu w ciepłych objęciach siostry, a żołądek ściskał jej się coraz bardziej. Zmęczenie szlochem coraz wyraźniej dawało o sobie znać, ale płomiennowłosa myślała tylko o jednym - by znaleźć się w miejscu, gdzie nikt więcej jej nie skrzywdzi.

[Tensa]

Kilka słów i prosty gest. Niby nic, a jednak potrafiło zdziałać nie raz więcej niż zwykły oręż, choć nie zawsze dobrego. W tym wypadku jednak negatywny wpływ można było odłożyć na dalszy plan... przynajmniej ten zamierzony. Źle dobrane słowa w tej sytuacji mogło wpędzić młodszą z sióstr w jeszcze gorszy stan. Przynajmniej takie zdanie miała białowłosa. Trzymała siostrę w objęciach, a jedna z jej dłoni mimowolnie poruszyła się w stronę włosów Sagi zaczynając je gładzić. Jęknięcie jej siostry, drżenie ciała, gdy mówiła o rażeniu. Nawet jeśli to wszystko były przeszłością i jedynie wspomnienia wpędzały ją w taki stan, dla płomiennowłosej wydawało się to być dla niej prawdziwszym niż świat realny.
-Saga...- zaczęła spokojnie. -To wszystko to tylko wspomnienia, ja... nie wiele mogę zrobić. Będę przy tobie i... - w tym momencie urwała, a wyraz jej twarzy wyrażał jedynie zamyślenie. Czy rzeczywiście nie mogła nic zrobić? Nienawidziła bezsilności, musiał przecież istnieć jakiś sposób. Potrzebowała chwili, aby doszło do niej, że może jest jakaś szansa.
-Za niedługo zaczniemy trenować. Razem. Może to niewiele, ale łatwo Ci tego nie odpuszczę. - powiedziała, z wrednym uśmieszkiem na twarzy. Chociaż nie na długo go zachowała. Dwie litery... "Mo", tyle wystarczyło, aby zedrzeć uśmiech z jej twarz.
-Czyli Hibiki miał rację. - wyszeptała...

[Sagisa]

Trwała w objęciach siostry, szukając w nich schronienia, poczucia bezpieczeństwa. Ale nawet to ciepło nie było w stanie do końca odseparować umysłu młodej Uchiha od przykrych wspomnień, które odbijały na niej swoje piętno. Siedziała skulona, roniąc kolejne łzy i słuchając słów jasnowłosej. Cieszyła się z tej deklaracji wsparcia, choć trudno jej to było okazać w jakiś odpowiedni sposób.
Tensa obiecała jej wspólne treningi. Płomiennowłosa rozumiała, że w tej sposób chce ona ją wzmocnić, a dodatkowo odciągnąć jej myśli od traumatycznych przeżyć. Mogła być jej za to wdzięczna i nawet uśmiechnęła się delikatnie. Lecz i ten nikły uśmiech zbladł na wspomnienie czarnowłosej wojowniczki. Właściwie bezwiednie z jej ust padło imię, albo raczej zdrobnienie, którym ta się przedstawiła. Nie mogła też przypuszczać, że to jedno krótkie słowo wpłynie na jasnowłosą. Oderwała się od niej delikatnie, słysząc jej smutny szept.
- W czym miał rację? - spytała, spoglądając na twarz siostry nieco mętnym wzrokiem. - Co ci powiedział Hibiki?
Z podbródkiem opartym na ramieniu Tensy starała się spojrzeć we fiołkowe oczy. Nie rozumiała, co z tym wszystkim miał mieć wspólnego Hibiki, a jedynym sposobem, by się tego dowiedzieć, było po prostu otwarcie zapytać. Innego rozwiązania na tę chwilę nie widziała.

[Tensa]

Płomiennowłosa wydawała się dojść do siebie, odsunęła się od siostry i spojrzała w oczy. Chyba przyszedł ten moment kiedy powinna powiedzieć o tym czego dowiedziała się od Hibikiego. Choć nie do końca chciała wiedzieć resztę... w tej chwili wydawało jej się, że to wszystko ma sens. Składało się w jedną sensowną całość i właściwie nie powinna już pytać. Jednak ciekawość, a może nadzieja nie pozwalały odpuścić.
-Saga... kiedy zniknęłam po naszej sprzeczce... właściwie kiedy wróciłam...- mówiła gubiąc się we własnych słowach. Miała wrażenie, że przemawia przez nią strach. -Po tym jak wróciłam spotkałam Hibikiego... ehh... Cholera, czemu to takie trudne? - zapytała samą siebie, wpędzając się powoli w irytację swoją eurydycją. Wzięła głębszy oddech, a jej twarz stężała przybierając poważny, choć zmęczony wyraz. -Saga, Hibiki powiedział mi, że byłaś z kimś... że chłopak Cię rzucił pod moją nieobecność... - odwróciła wzrok wymawiając ostatnie słowa. Nie chciała już nic dopowiadać i tak powiedziała za dużo.

[Sagisa]

Tensa stwierdziła, że Hibiki miał rację, jednak stalowooka tego nie rozumiała. Nie wiedziała, co siostra ma na myśli, co jej chodzi po głowie i dlaczego nagle posmutniała. Dlatego postanowiła otwarcie zapytać, by rozwiać w ten sposób wszelkie wątpliwości. Słuchała wyjaśnień siostry, choć były one dość nieskładne, a z tonu głosu wywnioskowała, że ta sprawa męczy starszą Uchiha już od jakiegoś czasu. A wszystko miało związek ze spotkaniem z Hibikim.
- Nee-san, spokojnie - szepnęła, gdy jasnowłosa zdawała się tracić panowanie nad sobą. Ujęła delikatnie jej dłoń, chcąc w ten sposób dodać jej nieco pewności siebie. Po chwili dziewczyna odetchnęła głębiej, spoglądając na nią poważnie. Słuchała padających z jej ust słów, choć widziała, że przy ostatnich ta odwraca spojrzenie.
- Chopak mnie rzucił... - powtórzyła, przymykając na moment powieki, ale gdy dotarł do niej sens tej wypowiedzi, otworzyła gwałtownie oczy. - Co? Co to za brednie? Jaki znowu chłopak?
Nie rozumiała, skąd właściwie wzięło się to spwierdzenie do czasu, aż nie przypomniała sobie tamtego starcia z brunetem na polu treningowym. Z niedowierzania tylko potrząsnęła głową.
- Hibiki wszystko pokręcił - stwierdziła z nutą złości w głosie. - Sam sobie dopowiedział tego chłopaka. To jego nadinterpretacja mojego zachowania. Ale zaraz...
W tej chwili dotarło do niej coś jeszcze. Coś, co było ukryte między wierszami, a co teraz idealnie się przed nią przedstawiała. Fiołkowooka zawierzyła słowom ich wspólnego znajomego, od razu dochodząc do pewnych wniosków. Wniosków, które po raz kolejny wbijały cienkie igły w serce płomiennowłosej.
- Ty... myślałaś, że ja... - zaczęła, a z każdym kolejnym słowem jej głos coraz bardziej się łamał. - Myślałaś, że mogłabym... Przecież sobie ufałyśmy! Zawsze! Jak mogłaś o czymś takim pomyśleć?! - w stalowych oczach widać było ból i wzbierające łzy. Dobrze zinterpretowała domysły siostry. Ta posądzała ją o zdradę. Zdradę! Właśnie ją! Wstała gwałtownie, kręcąc głową na boki.
- Ja nigdy bym tego nie zrobiła! Zawsze byłam z tobą! Nawet nie myślałam, że którakolwiek z nas może mieć ku temu wątpliwości! A ty... tak po prostu...
Kolejna szpilka przebiła jej serce. Siostra jej nie ufała, przynajmniej nie tak, jak ona kiedyś jej. Kiedyś. Teraz nie była już pewna, czy może zaufać komukolwiek, zwłaszcza Tensie. Wzięła głębszy oddech, po czym spojrzała we fiołkowe oczy zabarwionymi sharinganem tęczówkami, zaciskając przy tym pięści.
- To ty mnie zdradziłaś, nee-san - rzuciła cierpko, przechodząc obok niej. - Nie ja, tylko właśnie ty. Zdradziłaś nasze wzajemne zaufanie.
Starając się zachować spokój, wyszła na taras, zatrzaskując za sobą drzwi. Dopiero wtedy pozwoliła sobie na uronienie łez boleści. Osunęła się po ścianie i zaczęła cicho płakać. Zdradzona i osamotniona, bez nikogo, komu mogłaby w pełni zaufać.

[Tensa]

"Spokojnie" krótkie słowo... ale przecież była spokojna, tylko nie potrafiła przekuć w słowa tego co krąży jej po głowie. Chwile jej to zajęło jednak w końcu za sobą miała to co powiedział Hibiki... chociaż bardziej przed, a konkretnie między nią, a Sagisą. Nie mówiła nic kiedy jej siostra zmrużyła oczy, by po chwili otworzyć je szerzej... musiała to przemyśleć, takie przynajmniej wyciągnęła wnioski białowłosa. Brzmiało to jak dobry znak. Odetchnęła z ulgą, gdy okazało się, że najzwyczajniej w świecie Hibiki pogubił się w tym wszystkim... może był silny, ale czasem brakowało mu rozgarnięcia. Chociaż urwana myśl siostry nie zwiastowała niczego dobrego, zwłaszcza gdy Tensa zaczęła zdawać sobie sprawę ze znaczenia słów które wypowiedziała, a właściwie tego jak odebrać mogła to płomiennowłosa. Może dla fiołkowookiej było to tylko rozwianie wątpliwości, zabrzmieć jednak mogło jak insynuacja zdrady... a to już nie należało do przyjemnych. Słysząc słowa i łamiący się głos miała ochotę palnąć sobie w głowę za własną głupotę.
-Saga to nie tak. - rzuciła w odpowiedzi na słowa siostry, jednak ta wstała... no cóż mistrzem perswazji to ona nie była. Nie wiedziała co odpowiedzieć na następne ze słów siostry, wiedziała natomiast co innego. Zaraz po tym jak Saga postanowiła wyjść na taras ruszyła za nią. Mówi się "Nie drażnij lwa i wściekłej kobiety", no ale czasem ludowa mądrość się myli... chyba. Wzięła głęboki wdech wiedząc, że nie ma pojęcia co powiedzieć i wyszła by ujrzeć opartą o ścianę płaczącą siostrę. -Kurwa mać - pomyślała. Przeklinała rzadko, ale innego słowa nie potrafiła znaleźć, aby to skomentować. Usiadła obok siostry...
-Saga, to nie tak. Ja... ufam Ci, po prostu ostatnio dzieje się za dużo, już się gubię. Powinnam Ci wtedy powiedzieć o porwaniu, tak jak o tym, że spróbowali znowu. Nie powinnam pytać o słowa Hibikiego, nie wierzyłam w to... ja po prostu chciałam się upewnić, że chociaż ta jedna rzecz została normalnie. - chociaż normalnie nie było chyba najlepszym słowem...

[Sagisa]

Saga czuła się zdradzona, zraniona i naprawdę osamotniona. Sama myśl, że Tensa wątpiła w jej uczucia, raniła jeszcze bardziej. W tej chwili cały jej świat się rozpadał, rozsypywał w drobny mak, a ona nie miała sił, by pozbierać drobinki i poskładać je od nowa. Wylądowała zatem na tarasie oparta plecami o ścianę, roniąc bezradnie łzy, których nie umiała już pohamować.
Nie zauważyła nawet, kiedy srebrnowłosa pojawiła się obok niej. Jej obecność jednak spowodowała, że stalowooka szybko otarła łzy, odwracając twarz w przeciwnym kierunku. Objęła nogi ramionami i pociągała cicho nosem, a pojedyncze łzy same spływały po jej policzkach. Słowa siostry w żadnym razie nie pokrywały się z zaufaniem. Tak, powinna jej była powiedzieć o porwaniu. O Hibikim nie powinna wspominać wcale. Tak jak o tym, że chciała się upewnić.
- Nic już nie jest i nie będzie normalnie - szepnęła łamiącym się głosem. Co innego miała powiedzieć? Powiedziała już dość, kolejne słowa nie mogły tu nic zmienić, były zbędne. A jednak nie potrafiła usiedzieć cicho. - Ja nigdy w ciebie nie zwątpiłam... Nawet po tamtej kłótni wierzyłam, że po mnie przyjdziesz... po prostu wiedziałam... Co dostałam w zamian..?
Odwróciła się, patrząc teraz wprost we fiołkowe oczy wzrokiem przepełnionym smutkiem i goryczą. Wyglądała marnie, niczym wynędzniały pies wyrzucony gdzieś na odludziu i błąkający się w poszukiwaniu domu. Domu, w którym nikt go nie chce.
- Brak zaufania, zwątpienie... - mówiła, a wargi jej drżały. - Czy na to zasłużyłam..? Czy tak kończy się to, co tak skrzętnie pielęgnowałyśmy przez lata..? Nie wierzysz w moje uczucia..?
Przy ostatniej kwestii w jej oczach znów zalśniły łzy. Szybko odwróciła spojrzenie, przygryzając wargę. Chciała zdusić w sobie szloch, a jednak drgania ramion ją zdradzały, nie dały się opanować. Kolejne słone krople uderzały o posadzkę.

[Tensa]

Taras, spokojne miejsce, na niespokojne czasy... czy coś. Sytuacja nie poprawiała się wcale, a białowłosa czuła, że z każdym wypowiedzianym przez siebie słowem kopie sobie coraz głębszy grób. Przez chwilę przeszło jej przez myśl, że najlepszym wyjściem byłoby zaszyć sobie usta, żeby nie palnąć kolejnej głupoty. Mimo wszystko brnęła dalej nie wiedząc kompletnie co robić. Kucała obok siostry, słuchając kolejnych słów... no cóż płomiennowłosa miała rację, a białowłosa problemy z wyczuciem tego co powinna mówić, a co zachować dla siebie. Przemieściła się przed siostrę i spojrzała jej w oczy.
-Postanowiłam Ci mówić o wszystkim. - powiedziała krótko... właściwie nie wiedząc co powiedzieć dalej, chociaż sytuacja zapewne wymagała dialogu. Zbliżyła swoją twarz do twarzy siostry tak, że ich nosy niemalże stykały się ze sobą... i pocałowała ją, nie wiedziała czy siostra odwzajemni pocałunek, pewnie nie... ale nie miała innego pomysłu.

[Sagisa]

Tensa popełniała błąd za błędem. Właściwie zdarzało jej się to dość często, a płomiennowłosa zawsze starała się ją wspierać mimo wszystko. Teraz jednak było inaczej. Ostatnie wydarzenia podłamały jej psychikę, niemal złamały, a kolejne słowa siostry były niczym kolejne uderzenia młota w kruchy kryształ, który rozpadał się na coraz mniejsze kawałki.
Czuła się zdradzona. Brak zaufania ranił ją dogłębnie i mimo że jasnowłosa starała się jej wytłumaczyć własne zwątpienie, dla Sagi stanowiło to kolejne ostrza wbijane w serce. Bo przecież się kochały, prawda? Powinny ufać sobie bezgranicznie, jak to było zawsze. Od małego mówiły sobie dosłownie o wszystkim, nawet o zwykłych błahostkach. Jednak odkąd ich relacje się pogłębiły, przybrały bardziej wyrazistych kształtów, to zaufanie zdawało się słabnąć. Przynajmniej to ze strony starszej Uchiha.
Tensa zataiła przed nią sprawę porwania. Nie wspomniała, że jej życie było zagrożone. Co więcej, mimo swoich słów, nie poinformowała o tej sprawie nawet ojca. W tym momencie ta zażyła relacja zaczęła się psuć, gnić od środka. A z każdą kolejną chwilą, z każdą nową informacją czy sytuacją, wątpliwości Tensy narastały, co odbijało się teraz na młodszej z sióstr. Bo skoro fiołkowooka jej nie ufała, to czy ona mogła jej zaufać?
Srebrnowłosa znalazła się przed nią, patrząc wprost w jej stalowe, teraz przepełnione łzami tęczówki. Zadeklarowała, że już niczego nie będzie zatajać, ale czy to cokolwiek zmieniało? Raz straconego zaufania nie da się odzyskać jednym zdaniem. Już właściwie chciała jej to powiedzieć, już otwierała usta, nabierając powietrza do wypowiedzenia kolejnych słów, gdy poczuła na nich wargi Tensy.
- NIE! - wrzasnęła, gdy w tym ułamku sekundy powróciło wspomnienie elektryzującego pocałunku bruneta. Odepchnęła gwałtownie siostrę, samej patrząc na nią z przerażeniem. Jej serce dudniło w piersi, jakby zaraz miało się z niej wyrwać, a oddech przyspieszył do wręcz panicznego rytmu. A przecież prosiła, by jasnowłosa więcej tego nie robiła. Nawet w tym nie mogła jej zawierzyć?
Ze łzami w oczach zerwała się z miejsca i na oślep przebiegła cały taras. Drżącymi rękoma udało jej się otworzyć drzwi zbrojowni, do której w następnej chwili wpadła, zatrzaskując przejście za plecami. Osunęła się na podłogę, drżąc na całym ciele. Patrzyła przez moment na własne dłonie, teraz naznaczone bliznami - pamiątką po pieszczotliwym traktowaniu przez tropiciela. I wtedy pękła. Skuliła się w sobie, zacisnęła palce na włosach, a z jej gardła wyrwał się krzyk. Krzyk agonii, który odbijał się echem od całego znajdującego się w pomieszczeniu żelastwa i niósł dalej, rozprzestrzeniając po całym domu. Tym razem już nikt chyba sobie nie pośpi...

[Tensa]

Znowu... po raz kolejny nie wiedząc co robić, podjęła złą decyzję. Znów, po raz kolejny, zawiodła ukochaną siostrę której poświęciła tak wiele serca i myśli. Wiedziała, że odzyskanie zaufania nie będzie łatwe. Sytuacja na tarasie uświadomiła jej, że mimo, iż była dobrym shinobim, człowiekiem pozostawała nie najlepszym. Godziny treningów, które postawiła ponad czas z przyjaciółmi wydały owoc w postaci lekkiego upośledzenia jej zdolności związanych z interakcjami międzyludzkimi. Mimo wszystko nadal kochała płomiennowłosą i ani myślała ją opuścić, chociaż jej słowa mogły nie do końca o tym świadczyć. Sagisa, w której oczach rysował się cały świat białowłosej, wciąż była dla niej wszystkim, w cholerę posłałby dla niej resztę świata. Z resztą w tej chwili tak czy siak we wszystkie diabły posłałaby każdego kto spróbowałby do niej podejść. Była wściekła, a może tylko zła? Była temu wszystkiemu winna i mimo, że mogła zdziałać coś dobrego nie wiele z tego wyszło. Otwarta dłoń energicznie uderzyła w jej czoło. -Kurwa mać.- zaklęła pod nosem. Walka z bandytami była o wiele prostsza niż powiedzenie czegoś mądrego. Podniosła się z miejsca wzdychając ciężko. Była uparta... może, aż nazbyt... tak więc nadszedł czas na podejście nr.2. Pewnym krokiem ruszyła w miejsce do którego uciekła młodsza z sióstr. Jakby chcąc dodać sobie pewności cały czas w myślach powtarzała sobie, że da radę. Zapukała w zamknięte drzwi, a dziwna suchość nawiedziła jej gardło. Musiała zebrać się w sobie.
-Saga...- zaczęła znów nie znając słów które miałyby większy sens, oparła się o drzwi. -Może nie powinnam za tobą iść, ale...- z braku słów otworzyła drzwi... nawet zatrzaśnięte nie miały zbyt mocnych zawiasów. -Rodzice mnie zabiją. - pomyślała kiedy te upadły na ziemię. Właściwie nie miało to żadnego znaczenia... przynajmniej w tej chwili. Z resztą mały remont jeszcze nikogo nie zabił. Podeszła do skulonej, krzyczącej stalowookiej. Przytuliła ją. -Pieprzyć to wszystko.- powiedziała cicho.

[Sagisa]

Ludzka psychika jest niczym tafla lodu. Nieraz gruba i niemożliwa do przebicia, innym razem cieniutka niczym kartka papieru i gotowa skruszyć się przy najdrobniejszym, najlżejszym zetknięciu z czymkolwiek. O grubości i wytrzymałości tejże tafli decyduje wiele czynników kształtujących danego człowieka, a główną wśród nich rolę odgrywają przeżycia. Czasem bowiem jedno wydarzenie potrafi diametralnie zmienić trwałość tegoż lodu i narazić go na łatwy uszczerbek.
Sagisa od zawsze uważała się za psychicznie odporną. Nie było sytuacji, z której nie wyszłaby obronną ręką. Wiele razy wpakowywała się w przeróżne kłopoty, za każdym razem jednak znajdowała wyjście. A jeśli nawet nie było ono tak oczywiste, robiła wszystko, by znaleźć rozwiązanie. Zazwyczaj jednak tarapaty, w które wpadała, miały źródło w niej samej, nie zaś w działaniach cudzych.
Sprawa z Kazuo była czymś, co stanowczo wykraczało poza jej możliwości. Może gdyby sama przyczyniła się do tej sytuacji, byłaby bardziej na nią przygotowana, a tak została wręcz wepchnięta w paszczę lwa, o którym nie wiedziała niemal nic. Dopóki nie było za późno. Została wciągnięta w intrygę, której kartę przetargową miała stanowić, wbrew swej woli, bez jakiejkolwiek możliwości ucieczki. To nie tak, że się nie starała. Próbowała, kombinowała na wszelkie możliwe sposoby. Okazała się jednak za słaba, zbyt niedoświadczona. A wszystko to, czym raczył ją tropiciel, wbijało się w nią niczym młot, krusząc twardą pokrywę z lodu, aż ostatecznie nie została z niej tylko cienka warstwa z kilkoma pęknięciami na wierzchu.
Wróciwszy do domu ze świadomością, że koszmar wreszcie dobiegł końca, mogła odetchnąć z ulgą i zapomnieć. Niestety wspomnienia nie chciały tak łatwo jej opuścić. Mimo usilnych starań i zgrywania silnej, płomiennowłosa była na granicy, a poczynania jej siostry wbijały kolejne gwoździe w i tak już spękaną ścianę psychiki. Ratowała się ucieczką, zamknęła w miejscu, które powinno być bezpieczne. Ale przecież była w domu, tu nie powinno jej nic grozić. Wokół powinna mieć bliskich, na których może liczyć, którym może zaufać, a jednak zdawała się zostać zupełnie sama, bezbronna, bez szans. Po raz kolejny... Ta myśl była ostatnim gwoździem, kruchy lód spękał i rozpadł się na miriady drobinek, a ją otoczył gęsty całun ciemności.
Nie słyszała słów siostry. Właściwie nie docierały do niej żadne dźwięki, nawet wyłamywanie zawiasów i zderzenie żelaznych drzwi z deskami tarasu. Był tylko mrok i jej własny krzyk. Dopiero obcy dotyk na skórze wywołał reakcję. Saga zaczęła się wyrywać, otwierając szeroko ziejące czerwienią oczy. Podświadomie chwytała leżące dookoła przedmioty, rzucając je w stronę zaskoczonej siostry, sama zaś przesuwała się coraz bardziej wgłąb pomieszczenia. Kunai świsnął w powietrzu i chyba tylko szerokie ramię odciągające jasnowłosą w bok uchroniło ją przed poważnym zranieniem. Tensa poczuła tylko delikatne smagnięcie ostrza na policzku, a w następnej chwili strużkę krwi ściekającą z rozcięcia. Płomiennowłosa kuliła się niczym zwierzę w potrzasku, dzierżąc w jednej dłoni ostrze, w drugiej zaś fragment zwalonej nieopodal zbroi. Gdy Tensa uniosła wzrok, mogła dostrzec poważne oblicze ojca, którego powieki na moment opadły.
- Zostań tu - szepnął w stronę fiołkowookiej, puszczając ją następnie i kierując się wolnym krokiem ku młodszej z córek. Ta skuliła się jeszcze bardziej, jęcząc żałośnie, ale spojrzenie utkwione miała w ojcowskim sharinganie. Tego jednak jej starsza siostra nie mogła dostrzec.
- Spokojnie... - szeptał Tsuyoshi, stawiając powoli kolejne kroki. Nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów, nie zabrał ze sobą żadnej broni. Nie odczuwał takiej potrzeby, miał przecież przed sobą tylko zatrwożoną córkę. - Już wszystko dobrze... nic ci nie grozi... Nie pozwolę cię skrzywdzić...
Dziewczyna zdawała się reagować na jego łagodny głos, gdyż paniczny dotąd oddech zwolnił, a ona zdawała się uspokajać. Wreszcie mężczyzna zbliżył się na tyle, iż mógł przyklęknąć i dotknąć pokrytego łzami policzka. Chwilę później przedmioty trzymane wyślizgnęły się z jej dłoni, z lekkim łoskotem uderzając o posadzkę, a powieki przesłoniły mętne już spojrzenie.
- Śpij, maleńka - wyszeptał, biorąc nieprzytomną już córkę na ręce, i skierował swe kroki w stronę wyjścia. - Wszystko w porządku? Oberwałaś - zauważył, spoglądając na rozcięty policzek Tensy. - Chodź, opatrzymy to. Przy okazji wyjaśnisz mi sytuację, dobrze?
Ruszył przez taras w stronę domu, tylko raz oglądając się na jasnowłosą. Był pewien, że ruszy za nim.

[Tensa]

Co robić? Trudne pytanie, na które nie znała odpowiedzi. Chociaż mogła zaczekać ruszyła za siostrą, chcąc pomóc... jakby do teraz te próby nie przyniosły więcej złego niż dobrego. Mimo wszystko nie poddawała się. Była uparta, równie, a może nawet bardziej niż siostra. Kopnięciami wywaliła drzwi, nie interesowała ją droga do celu, konsekwencje schodziły na dalszy plan kiedy chodziło o jej siostrę. Weszła do środka, Sagisa nie protestowała, płakała jedynie skulona w kącie. Tensa nie miała już wątpliwości co robić. Podeszła do siostry chcąc ją przytulić. Nie była to jednak najlepsza decyzja po tym co zrobiła wcześniej. Różne elementy zbrojowni poleciały w jej stronę. Zaskoczona nie zdążyła się odsunąć, jedynie chwyt na ramieniu i pociągnięcie w tył uchroniło ją przed śmiercią, gdy świszcząca w powietrzu stal przecinała jej policzek.
-Co ja narobiłam? - zadała sobie to retoryczne pytanie. Dobiła swoją siostrę... chciała naprawić, a spieprzyła. Dlaczego Saga? Czy Kazuo nie mógł złapać jej? Tak po prostu, zmusić bez udziału innych? Odpowiedź przyszła szybko. Nie mógł. Musiał to zauważyć. Białowłosa była w stanie postawić na szali własne życie, ale kiedy chodziło o jej miłość zrobiłaby wszystko, żeby ją uratować. Cholerny tropiciel, najchętniej pozbawiłaby go głowy... gdyby nie zrobiła tego wcześniej. Powtarzałaby tą jedną czynność. Ten cichy głosik w głowie... poczucie winy, nawet jeśli to była jej wina, to powinna pomóc siostrze, a nie ją dobijać. Myśli pochłonęły ją całkowicie, nie słyszała rozkazującego tonu ojca. Jak przez mgłę patrzyła jak ten podchodzi do młodszej z córek i bierze ją na ręce. Jak wychodzi... dopiero ostatnie słowa dotarły do niej, gdy posłusznie szła za ojcem. Wyjaśnić? Powiedzieć wszystko? Nie mogła... nie. Coś jednak powiedzieć musiała.
-Ja... chciałam jakoś pomóc Sadze. Wspomnienia, jej wspomnienia wciąż wracają. Próbowałam pomóc, a tylko wszystko pogorszyłam. Przepraszam za drzwi, ale nie mogłam czekać. Nie chciałam, żeby była sama. Ja... chce iść z nią trenować jak tylko dojdzie do siebie... może ... może to pomoże. - mówiła starając się nieudolnie utrzymać emocje na wodzy.