Wschodnia kryjówka.

[Masaru Yoshida]

Ściany koloru jasnoniebieskiego pięknie błyszczały w poświacie stojących i wiszących w różnych miejscach świec i kaganków. Najwięcej światła i ciepła dawał za to kominek w którym ogień wesoło tańczył na zmasakrowanych kawałkach pociętego drewna. Nie było to normalnie pocięte deski,kije i pieńki. To było posiekane kawałki drzew w nieregularnych kształtach. Kilka z nich miało pełno rys, pewnie po wykonywaniu na nich słabszych technik oraz ćwiczeniu walki bronią białą. Była też tam wystrugana postać około półtorej metrowa, bez detali, tylko sam kształt. Byłoby to w miarę normalne, gdyby nie to że jej głowa były pomalowane farbkami, które w ogniu topiły się niczym wosk i zaczynały się rozmazywać. Da się jednak dostrzec minę którą miała narysowana twarz, a była to mina przerażonego dziecka. Nie miało jednej kończyny, a miejsce gdzie był brzuch tej dziwnej figury, zionęła dziura. Wyżłobiona czymś ostrym, tak jak by ktoś w przypływie agresji rzucił się na nią zaczął siekać po całym ciele czymś ostrym i w pewnym momencie zaczął wypruwać drewno z brzucha. Gdyby to była normalna osoba to można by uznać że właśnie ktoś ja wybebeszał. Ciekawe czy dziewczyna to dostrzeże, koło tego dziwnego znaleziska za to wesoło wystawała z ognia drewniana ręką marionetki. Czyżby kukła podpadła swojemu twórcy? Yamiyo nie mogła wiedzieć że były to resztki z zakupionej na targu w mieście kukły innego lalkarza którą przerobił na dwa swoje nowe twory. Ale część części została i nie dało się jej wykorzystać nigdzie indziej więc spłonęły. Zniósł ją po schodach z czcią i delikatnie, w końcu zasłabła mu tutaj, i raczej nie miał ochoty żeby sobie umarła lub zemdlała na dłużej. W końcu miała rozpocząć lada dzień trening. Położył ją na kanapie przed kominkiem. Za kanapą na środku salonu był piękny dywan, prawdziwe arcydzieło, nie pamiętał skąd je miał. Zamyślił się. Coś mu zaświtało że chyba komuś ukradł go ze sklepu. Ale głowy nie dawał, na lewo od dziewczyny wpatrzonej zapewne w ogień były drzwi prowadzące nie wiadomo gdzie. Nie mogła sobie z tego zdawać sprawy, ale to był korytarz do pustej stajni, gdzie niczego nie ma w obecnej chwili. Stajnia to pół otwarta jaskinia z płotem z zwalonych drzew. Tam jest pewna wnęka w cieniu w której jest ciemny korytarz którym można dojść własnie do tych drzwi. Za to drugie bardziej oficjalne wejście, a raczej takie które powinno być awaryjnym, to klapa pod konarami drzew prowadząca do małego korytarzyka w którym byłą obrotowa ściana do pracowni i druga własnie do tego salonu. Masaru po złożeniu swojej własności na miejscu w którym może wypocząć podszedł nie odpowiadając jej przez pewien czas do rogu pomieszczenia gdzie były naczynia i szafki. Dziewczyna zaciekawiła go po raz kolejny swoją posykowatościom i pewnością że nic jej nie zrobi. Gdy zapytała go czy chce wiedzieć dla czego miała takie a nie inne zdanie to tylko prychnął dając do zrozumienia że go to nic nie obchodzi, ale w sumie to niech się wygada. Koncepcja że ją oszczędzi z tak błahego powodu że uważała go za dobrego człowieka, była co najmniej śmiechu warta i to mocno. Tak na prawdę to kuglarz nie wiedział czy naprawdę liderka byłaby nie zadowolona że zabił wyrzutka, ale wiedział jedno. Zawsze ten fakt że ją udusił w tym lesie i to że rzuci ją na pożarcie wilkom mógłby przemilczeć podczas rozmowy z nią. I nikt by nawet się o tym nie dowiedział, więc też słaby argument. Cofając się w wypowiedzi troszkę to teraz rozpaczał kwestię czy to opłacalne. Tak szczerze, to dla niego jeszcze bardziej nie opłacalne od zabicia dziewczyny w wypadku nieposłuszeństwa było trzymanie i trenowanie i karmienie u siebie kobiety która służyła mu tylko i wyłącznie do dymania. Zwalczył w sobie dziwne mrowienie, zwalczył w sobie myśl że w sumie to ją lubi i że właściwie to nie wiadomo czy dałby radę podnieść na nią rękę. Potrząsnął głową, zły na siebie że jego serce mocniej bije na myśl o tej przybłędzie. Że jego ręce drżały trochę gdy niósł ją po schodach w strachu że mógłby ją upuścić nie chcący. Zwalczał usilnie to wszystko, ale na razie mu nie zbyt dobrze wychodziło. Fakt musiał przyznać sam przed sobą że coś do niej czuje, ale twarz miał jak z kamienia i musiał dalej tak grać. Jeszcze na chwilę będąc do dziewczyny tyłem uśmiechnął się pod bandażem na myśl że w sumie to odmówienie jej treningu jest głupie, bo chciałby żeby była silniejsza, to samo tyczyło się jedzenia bo bez tego będzie słaba i nie zdolna do trenowania, ale za to zamykanie w jakiejś klatce nie było głupie. No bo przecież, w klatce może czytać zwoje i uczyć się wiedzy teoretycznej, ale nie miał ochoty jej tak karać. Jak już to walnie jej w głowę raz czy dwa razy pokrzyczy i tyle. Po za tym najwyżej ją wykopie do lasu niech sobie radzi, survival będzie miała. Gdy tak dumał ta powiedziała o w sumie ważnej rzeczy że powinna się tu raczej przeprowadzić. Obrócił się do niej. Wybacz myślałem że zaraz wyjdziesz na pole zrobisz sobie szałas z patyków i będziesz tam mieszkać. Wiesz tak w ramach treningu przeżycia w lesie. Ale skoro widzę że to dla ciebie problem to cóż pozwolę ci zostać w domu. Budę dla psa mam kupić, czy łańcuch i kajdanki wystarczą? Wiadomo że żartował, ale powiedział to głosem wcale na to nie wskazującym, czekał na jej reakcję.

[Yamiyo]

Cała ta sytuacja była strasznie dziwna i szczerze mówiąc, przytłaczała mnie trochę. Nie mogłam o tym wszystkim myśleć logicznie i nawet wysuwałam irracjonalne argumenty. Patrzyłam w ten kominek i od razu rzuciła mi się w oczy ta kukiełka. Zapewne Mistrz się nią znudził i dlatego skończyła tak jak skończyła. Ten widok był lekko niepokojący i można powiedzieć, że trochę mnie przerażał. Ja kochałam swojego Hosudaku jak własne dziecko i na pewno nigdy bym go nie zniszczyła. A tutaj? Nawet przez chwilę w mojej głowie gościła taka jedna przerażająca myśl. Jeśli Mistrz się mną znudzi, to skończę podobnie, a ogień palący moją skórę nie był czymś fajnym. Nie chciałam umrzeć, ale jeśli ktoś dałby mi wybór: bezbolesna śmierć czy taka w męczarniach, to moja decyzja mogłaby być jedna. Wolałabym odejść z tego świata bezboleśnie. Jeden ruch kataną i głowa oddzielona od ciała. Mistrz pozwolił mi mówić - a przynajmniej tak mi się wydawało - więc przedstawiłam mu swoją absurdalną argumentację. Później - wśród tego uroczego pokoju pomalowanego na niebiesko, gdzie płomienie świec nadawały pomieszczeniu bardzo romantyczny wygląd - zadał mi pytanie. Nie było to jednak pytanie w stylu "Czy zostaniesz moją żoną?", połączone z uroczym klęknięciem na jedno kolano i wyciągnięciem pierścionka. To było pytanie o to jakbym chciała zostać pozbawiona swojej ludzkiej godności. Nie wyczuwałam żartu, więc logicznym posunięciem było po prostu wziąć to na poważnie. Cóż. Może jednak Masaru nie był dobrym człowiekiem? A może nim był, ale przecież drzemiący w nim demon właśnie się obudził? Teraz nagle to sobie uświadomiłam. O ile prawdziwy Masaru myślał w miarę logicznie, to uśpiona w nim bestia na pewno tak nie myślała. Dla niej jedna rzecz tylko się liczyła. Zaspokojenie najbardziej brutalnych żądz na świecie. Nie chciałam zostać jej celem. Popatrzyłam na oblicze tego człowieka i wzięłam głęboki oddech.
- Mogę mówić szczerze? - zaczęłam i jeśli tylko widziałam, że Mistrzowi to się nie podoba, natychmiast przerwałam swoją wypowiedź. Jeśli jednak pozwolił mi dokończyć, to zwyczajnie dokończyłam. To także było irracjonalne zachowanie. Doszło do tego, że po to, by tylko przeżyć, postanowiłam wsadzić sobie swoją dumę głęboko w dupę i pytać nawet o to czy mogę się odezwać. - Kocham Cię, Mistrzu, ale jednocześnie strasznie się Ciebie boję. Próbowałam jakoś zwalczyć ten lęk w sobie i wmówić jakoś logicznie, że nie mam się czego bać, ale Mistrz ciągle mnie straszy takimi okropnościami i pomału zaczynam wierzyć w te groźby.
Czy to było powiedziane szczerze? Czy to może zwyczajna gra aktorska, by wziąć Mistrza na - jakby to absurdalnie nie brzmiało - litość? Samej ciężko mi było to stwierdzić. Z jednej strony strach ten był jak najbardziej uzasadniony. Z drugiej jednak - paradoksalnie - nie był. Mogłam po prostu tak wczuć się w swoją rolę zastraszonej kobiety, że sama wymyśliłam stosowne argumenty i uwierzyłam w to, że jednak rzeczywiście się boję. To by znaczyło, że za jakiś czas ten strach minie, prawda? - Nie znoszę tej bezsilności, ale zdaję sobie sprawę, że przy Mistrzu jestem nikim i moje zdanie nic nie znaczy. Tak więc proszę mnie nie pytać o takie rzeczy i robić to, co Mistrz uważa. Dostosuję się, przyjmując każdą karę i wykonując każdy rozkaz. Będę grzeczna.
Po tych słowach zamilkłam, ale nie mogłam ukryć tego, że było mi po prostu smutno. Przegrałam i teraz prawdopodobnie wszystkie umowy "handlowe", które zawarłam z Masaru zostaną unieważnione. Czułam się naprawdę podle. Kiedyś potrafiłam targować się o każdy cent. Doceniałam to, że ktoś trzyma się warunków umowy, jednocześnie robiąc tak, by samej nie musieć się ich trzymać. Byłam twardą kobietą, chociaż nie wyglądałam na taką. W tej jednak chwili czułam się tak jakbym była w pierwszym sierocińcu. Tak, gdzie przeżyłam piekło - może nie tak wielkie jak Mistrz, ale zawsze jakieś. Tam gdzie mnie bili i kopali tylko za to, że miałam rudy kolor włosów. A ja? Zwyczajna gówniara, która może się tylko bać i próbować uciekać. Tak właśnie się czułam przy Mistrzu. Chociaż od czasów pierwszego sierocińca znacznie urosłam w siłę, on był jeszcze silniejszy. Nie byłam w stanie się przed nim bronić i mogłam jedynie z pokorą przyjąć na siebie los, który on mi zaserwuje, licząc na to, że ta pokora go trochę złagodzi. Może zginę, ale nie będę cierpieć? Może będę cierpieć, ale przeżyję? Może będzie dobrze? Nie byłam też w stanie się z nim targować, bowiem nie miałam nic do zaoferowania. Co mogłam mu zaoferować? To, że będę wykonywać każdy jego rozkaz w zamian za trening? Przecież najcenniejszą rzeczą jaką miałam było moje życie. Wykonałabym każde polecenie w zamian za chociażby jeden dzień życia dłużej. Seks? Mógł mnie mieć kiedy by chciał. Przemocą lub pochlebstwem. Traktował mnie jak zabawkę; jak swoją własność. Nie powiedział mi tego wprost, a mi samej ciężko się było tego domyślić, ale tak właśnie było, prawda?
- No cóż. Wychodzi na to, że przegrałam ... - w moim głosie brzmiał smutek. Ciekawe jak to wszystko się potoczy. Czy tylko Mistrz był w stanie mnie tak zdominować? Jak będę odnosiła się do innych ludzi? Czy będę w stosunku do nich taka jaka byłam przed poznaniem Masaru? Czy może spotkanie Mistrza całkowicie zabiło moją dotychczasową osobowość i zrodziło nową?

[Masaru Yoshida]

Yamiyo jako ktoś kochający kukły jak dzieci musiał być w niezłym szoku widząc palącą się części marionetki w kominku. Yoshida widział to więc pośpieszył z wyjaśnieniem oraz życiową poradą. Bardzo ważną życiową poradą, która jak to życiowe porady mają w zwyczaju przydać się mogła kobiecie w życiu. Powiedział to normalnie, szorstko, bez uczuć. To co płonie w kominku to resztki po marionetce która zdobyłem od prawdopodobnego mordercy innego kuglarza. Przerobiłem ją z szacunku do tamtego mistrza kuglarstwa, który ewidentnie miał w tym temacie większe pojęcie niż ja, na dwie moje kukiełki. A resztki które były zbyt zmasakrowane, lub nie dało się ich wykorzystać do obecnej pracy spaliłem, również z szacunku. Chyba być nie chciała żeby po twojej śmierci ktoś kawałki twojej ukochanej lalki wrzucił do piwnicy. Wolałabyś żeby jej używał dając jej nowe życie, lub przerobił tak jak ja. Ponieważ musisz wiedzieć że odkupiłem ją w takim stanie że nie miała nóg, nie miała amunicji, mechanizmy zniszczone, kończyny zmiażdżone. Długa historia czemu odkupiłem ją od mordercy naszego brata kuglarza. Nie warto do tego wracać. Potem wrócił do tego co zamierzał robić czyi pracy w kuchni. Słuchał z ciekawością tego co mówiła dziewczyna. O tak, był szczęśliwy. Jego wewnętrzne coś było szczęśliwe. Niszczył dobitnie krok po kroku dziewczynę.Na pytanie o szczerość skinął głowa na tak. Wyciągnął z szafy bochenek chleba i pokroił go na kromki. Z drugiej wyciągnął ser, miód w słoiku i dwa talerze oraz dwa kubki. Wrzucił na każdy talerz po 4 kromki. Pokroił ser, wrzucił go u każdego na dwie kromki i na pozostałe dwie nalał miód. Każdy miał 2 takie i 2 takie. Do kubków nalał mleka z bułaku, zakupionego wczoraj we wsi. Podczas tych czynności słuchał monologu dziewczyny w którym powiedziała że go kocha, oraz co najważniejsze że się jego boi. Potem było jeszcze ciekawiej ruda piękność uległa całkowicie mając gdzieś czy zakuje ją w kajdanki czy da klatkę. Idealnie, jeszcze niewiele brakuje. To co potem usłyszał sprawiło że uśmiechnął się pod zwojami bandażów. Przegrała, przyznała to. Może w to jeszcze nie uwierzył do końca, ale prawie się już z tym pogodziła. Masaru lubił porównania. Takie obrazowe były najlepsze. A obecną sytuację można by porównać do bitwy. Z jednej strony Yamiyo z drugiej on. Stawką była ich osobowość. Jedna armia ruszyła oblegać zamek. Pojedynek w lesie i te kilka słów które wtedy padło to można porównać do kilku potyczek i robienie sobie gruntu pod ostateczną walkę. Najpierw taranem sforsowali nie otwartą przed nikim innym bramę i w nią wkroczyli jako pierwsi na świecie. Po krótkiej potyczce wewnątrz zamku zdobyli przewagę. Teraz zostało tylko wyrżnięcie reszty broniących się którzy nie stawią już dużego oporu. Jeśli uznać że zamek to ciało Yamiyo, a armia to jej charakter i psychika to to wszystko było bardzo zrozumiałe. Jedyne co zostawało to stłamsić resztę woli dziewczyny doprowadzając do tego że zamek zostanie pusty, bez żywej duszy w środku. I dopiero inna załoga która do niego przyjdzie ożywi go na nowo, ale będzie to wtedy zupełnie inna załoga. Czyli w skrócie wystarczy jeszcze pozbawić ją człowieczeństwa do końca i złamać te resztki oporu które w niej siedziały, a potem pomóc jej odbudować siebie od podstaw. Cóż to było dla jej dobra. Jak ktoś chce mieć pałac to nie może drewnianej chaty rozbudowywać. Musi ją zmieść z powierzchni ziemi i dopiero na jej fundamentach budować. Tak więc porzucił tworzenie pożywienia na chwilę. Obrócił się w stronę dziewczyny i ruszył do niej powoli. Pora to zakończyć. Podszedł do niej od tyłu gdy siedziała na kanapie i złapał ją za włosy. Podniósł do góry za nie zmuszając ją do wstania. A potem złapał ją za bok i zrzucił ją z mebla na podłogę. Brutalnie. Oczywiście dziewczyna nie mogła zdawać sobie sprawy że uważał na to żeby jej głową nie uderzyć o posadzkę żeby jej nie zrobić poważniejszej krzywdy fizycznej. Gdy leżała na ziemi, złapał się w pasie i zerwał z siebie pas. Podszedł do niej zginając go w pół i z całej siły zdzielił ją nim w tyłek. Obserwował jej reakcję bardzo dokładnie. I co zrobisz? Zacznij się może bronić. Po raz kolejny chłostnął ją w tyłek mocno. Przycisnął jej plecy swoją stopą do ziemi. A teraz się mnie boisz? Zmieniłem zdanie, zaraz cię wypatroszę, a z twoim jeszcze ciepłym ciałem się zabawię. Zarechotał, zdzielają ją pasem jeszcze raz. Jesteś słaba i nic nie warta, nic nie znaczysz dla świata. Twoja osobowość jest nic nie warta. Jesteś niczym. Przestał ją przygniatać do ziemi i rzucił pod jej twarz swojego kunaia. Potem stanął przed nią wskazując na swoje krocze. Dziko rechotał. Zabij mnie, nie będę się bronił. Albo popełnij samobójstwo. Albo klękaj do pracy, i potem ja cię zabiję. Hahahah masz tylko 3 opcje do wyboru, co zrobisz? Smagnął ja pasem tym razem po plecach. I to jest własnie wyrzynanie obsady zamku, czyli ,,czyszczenie" tej dziewczyny z jej obecnego charakteru. Czy demon mieszkający w Masaru, zdoła zdobyć kolejną ofiarę którą zamęczy psychicznie, ponieważ ona go kocha podobno. Czy może zdobędzie partnerkę z równie demonicznym obliczem jak on. Czy może jakoś coś potoczy się inaczej.

[Yamiyo]

Sytuacja stawała się coraz bardziej dziwna i niezrozumiała. Ciężko było odgadnąć jak to wszystko dalej się potoczy, jednak sprawa płonącej kukiełki została wyjaśniona. Ktoś zabił poprzedniego posiadacza tego tworu, a mistrz po prostu odkupił szczątki i zrobił z nich coś nowego. Może nie był aż takim okrutnikiem jakim mi się przez chwilę wydawał? No, ale jednak nie potrafiłam zrozumieć. Dlaczego zostawił głowę? Przecież mógł ją wykorzystać w swojej kukiełce. Może nie pasowała do jego koncepcji? Zastanawiały mnie też słowa "naszego brata kuglarza". To brzmiało naprawdę zacnie, ale jakoś nie docierało do mnie to, że ja także jestem częścią tej rodziny. Albo, że będę. Byłam sama i nie miałam żadnego brata. Pomijając fakt, że został zamordowany, biedaczek. Mistrz zaczął robić jakieś jedzenie i pozwolił mi wygłosić swój monolog. Moje własne przyznanie się do porażki, które okazało się brzemienne w skutkach. Wyzwoliło bowiem tego demona, który postanowił ruszyć na żer. Skoro Mistrz lubił obrazowe porównania, to także go użyję, by powiedzieć o co chodzi. Moje słowa, które wypowiadałam porównać można do słodkiej i ciepłej krwi, która spływa po złamanej nodze (złamanie otwarte) rannego zwierzęcia. Demon, który siedział w Masaru natomiast był bestią - wilkiem, który czując nęcący jego nozdrza zapach krwi, postanowił dobić ranne zwierzę. Było słabe, a przeznaczeniem słabych była śmierć. Dlatego właśnie postanowił mnie zaatakować. Wyczuwał moją słabość i pragnął mnie dobić. Mistrz stanął za moimi plecami. Nawet nie przeszło mi przez myśl, że jestem zagrożona. Przecież zawsze dobrze jest mieć silne plecy, nie? Kogoś kto stanie za tobą w razie niebezpieczeństwa i pomoże je odegnać. Kogoś silniejszego i bardziej znaczącego, który oferuje swoją pomoc. Silne plecy to było coś czego potrzebowałam. Nie zdziwiłam się więc, że Masaru właśnie tam stanął. Mógł chcieć pokazać mi w ten sposób, że stoi za mną murem. Albo, że ma na mnie ochotę. To nie było nic złego, prawda? Jednak to co myślałam bardzo szybko okazało się wierutną bzdurą. To była cisza przed burzą. To było przygotowanie do ataku. Atak nastąpił w chwili, gdy Mistrz chwycił mnie za włosy. Strasznie boleśnie. Pewnie nie przejmował się tym, że może wyrwać mi włosy wraz z cebulkami, a to cholernie boli. Ba! O to mu właśnie chodziło. O to, bym cierpiała. Rzucił mnie na podłogę i nawet nie zdążyłam się podnieść. Pierwsze uderzenie tym pasem całkowicie zwaliło mnie z nóg. Moje mięśnie - zwłaszcza te należące do dolnych partii ciała - ciągle jeszcze krzyczały z bólu po niedawnym "wysiłku" w sypialni. Dodatkowa porcja - strasznie wielka - bólu po prostu rzuciła mnie na ziemię. Czułam się tak jakbym płonęła na stosie. Ogień był bezlitosny dla mojego ciała. W oczach pojawiły się łzy. Łatwo było Mistrzowi mówić, że mam zacząć się bronić. Nie byłam w stanie nawet się ruszać, a przecież Masaru był tak potężny, że jak miałabym to zrobić? Wziąć kunai i spróbować zablokować nim jego potężne techniki? Albo kukiełki? To nie miało sensu. Chyba to się mu nie spodobało, bowiem postanowił zaatakować raz jeszcze i tym razem przycisnął mnie nogą do ziemi. Tak jakbym w ogóle mogła się ruszać ... Prawie mnie zemdliło i gdybym miała pełniejszy żołądek, to pewnie puściłabym pawia. Tak po prostu. Nie dość, że traktował mnie w sposób iście okrutny i nie dawał nawet chwili na odpoczynek i próbę stłumienia bólu, a wszystko mnie bolało ... to jeszcze ból ten sprawiał, że było mi cholernie niedobrze. Istna tortura. Przynajmniej dla mnie. Tak. Byłam słaba. Strasznie słaba i coś takiego mnie przerastało. No, ale Mistrz przecież mógł być o wiele bardziej brutalny, prawda? Wyrywanie paznokci. Łamanie palców i rąk. Wbijanie gwoździ w nogi i ręce. Oblewanie wrzątkiem. Na pewno stać go było na jakąś z tych wymienionych tortur, prawda? Może nawet na jakąś, która nie została przeze mnie wymieniona? Tak więc zwyczajne bicie nie było aż takie złe, ale kto wie co będzie dalej? W międzyczasie zaczął torturować także mój umysł. Groźby śmierci, które wydawały mi się teraz cholernie wręcz realne. Chciało mi się płakać, ale nie z bólu - bo z bólu już płakałam - a ze strachu i żalu.
+18:

Kolejne uderzenie sprawiło coś, co nigdy nie powinno się zdarzyć. Rzecz cholernie wstydliwą i upokarzającą, ale w tej chwili to był po prostu odruch. Strach, ból i żal. To wszystko skumulowało się i spowodowało, że popuściłam. Posikałam się jak małe dziecko. Mocz przebił się przez materiał świeżo upranych majtek, brudząc je ponownie. Pobrudził także część sukienki (patrz. ubiór mojej postaci - pierwsza stylizacja) i spłynął na podłogę.

W ten oto sposób zostałam upokorzona, ale to nie był koniec upokorzeń. Mistrz zaczął mówić, że jestem nikim. Zwyczajnym śmieciem. Co spowodowało, że widmo nadchodzącej śmierci zaczęło skręcać mi flaki. Dostałam uderzenie po plecach. Czy czułam ból? W zasadzie nawet mniejszy. W końcu byłam półprzytomna. No dobra. Może i moje ciało przytomne było, ale umysł pogrążony był w nicości. W nicości, z której wyrwały mnie kolejne słowa Masaru. Albo mam go zabić. Albo popełnić samobójstwo. Albo zrobić to o co prosi, a potem on zabije mnie. Niezbyt kolorowe opcje.
- Mistrzu ... - wydukałam - Czym sobie zasłużyłam?
To chyba było normalne, że chcę znać powód, prawda? Po prostu mnie zaszczuł, ale przecież Demon nie potrzebował powodu. A może jednak jakaś przyczyna była? Może jakoś go obudziłam? Może mogłabym na przyszłość tego unikać? W zasadzie ... moją przyszłością było jeszcze jakieś 5 minut. I tak chciałam wiedzieć. Co mogłam zrobić? Zabić Mistrza? Nigdy. Przecież nie byłam w stanie nawet się poruszyć. Poza tym, on pewnie blefował. Dlaczego miałby pozwalać mi siebie zabić? No i go kochałam i obiecałam sobie, że nie postawię swojego życia ponad jego. Nie zabiję go, choćbym miała umrzeć. Samobójstwo to była kusząca oferta, chociaż za wszelką cenę starałam się przeżyć. Ale czy po prostu nie lepiej wziąć ten nóż i odejść w miarę bezboleśnie? A co do trzeciej oferty ... to po prostu było głupie. Miałam mu dostarczyć przyjemność, a w zamian za to on miał mnie uśmiercić? To mi się nie kalkulowało, ale skoro miałam umrzeć, to on nie zasługiwał na żadne przyjemności. Na pewno nie ode mnie! Chociaż perspektywa zrobienia tego o co prosił była niezmiernie kusząca. Przecież go kochałam, nie?
- Mistrzu ... nie wybiorę żadnej z tych opcji. Już wolę, by Mistrz mnie skatował. Śmierć w męczarniach jest dużo lepsza niż ten wybór ... A może? A może jednak potargujemy się? Jak mogłabym odkupić własne życie?
Nagle odezwał się we mnie instynkt handlowca. Niezbyt dużo miałam, ale może jest coś czego Masaru pragnął, a co ja posiadałam? Było to wątpliwe, nieprawdaż? Zawsze jednak warto było spróbować. Wytężyłam ostatnie siły i ... zwinęłam się w kłębek, obejmując rękami kolana. Pewnie w międzyczasie dostałam kilka lub kilkanaście ciosów pasem.

[Masaru Yoshida]

Jak by to rzec. Sytuacja wyglądała mniej więcej tak, biedna dziewczyna ze sierocińca, poturbowana przez los, bez rodziny tułająca się po świecie tak że koniec końców wdepnęła w niezłe gówno można by rzec. Pierwszy błąd wejście do lasu o którym chodzą dziwne plotki. Druga kwestia to po dojrzeniu Masaru próba, która wypadłą zresztą dosyć żałośnie, walki z nim. Powinna po pierwszym pokazie siły cofnąć się, użyć tej swojej mgły i uciec stąd jak najdalej. Nie dorwałby jej w lesie. Do tego jak sama dobrze widziała prędkość jej kukiełki była tak wysoka że Masaru ledwo się obronił. Na styk ją odbił klaśnięciem które wywołało podmuch. Znaczy się nie był bogiem prędkości, mogła uciekać i zastawić na niego pułapkę. Mogła zrobić wiele rzeczy, mogła. Ale już nie może. Skoro fizycznie przegrała to czemu nie mogła psychicznie jak mają to kobity w zwyczaju przejąć inicjatywy i zacząć narzucać swoją wolę temu prostemu rębaczowi. Znowu błąd, kolejny do kolekcji, zakochała się w nim, była za łatwa, podporządkowała się bez gadania. Cóż teraz to nic już się nie da zrobić. Czy ten blady płomień człowieczeństwa w jej ukochanym dalej płonął? Oczywiście, wbrew pozorom nasz Yoshida to nie był jakiś psychol co lata po wsiach porywa dzieci i nabija je na pal. On przecież potrafił kochać, swój klan, swoją byłą rodzinę, przyrodę, swoje konie które kiedyś miał. I wiele innych rzeczy! Z tego co mówił to nigdy nerwy mu nie puściły tak żeby cokolwiek mógł zrobić członkom klanu. Lub chociażby wieśniakom którzy żyli na terenie kontrolowanym przez klan. Więc czemu ta dziewucha, dostaje od niego raz za razem łomot czy to dosłownie czy w przenośni odnosząc się do jej psychiki. Nie mogła tego wiedzieć, ale chłopak chciał ją chronić. Jak bardzo w tym momencie byłoby to dziwne, to na swój sposób miało sens. Dziewczyna jest za miła, za łatwo wierna, za spokojna i co ważniejsze, nie popiera mordowania. Lepiej, nie popiera zabijania. No ludzie, można zrozumieć że nie popiera katowania kogoś, ale zabijać trzeba. Takie życie. Tak więc chłopak postanowił zniszczyć jej osobowość i ,,nawrócić" bądź też ,,naprawić" ją tak żeby była odrobinę bardziej elastyczna w temacie znęcania się nad przeciwnikami. Wiedział że siłę dawał mu demon będący w nim. Kto zapanuje nad drugim zdobędzie siłę. Już teraz to że zatracał się w wściekłości i mógł bez skrępowania się znęcać nad wrogiem lub kimś innym kto mu podpadł było jego siłą. Ale była to również wada. Cóż tak to już jest z osobami o pokręconej psychice, które powinno się leczyć, a nie dawać im broń mówiąc a idź w świat. Cóż niezależnie co chłopak miał we łbie to jednak tłukł pasem Yamiyo z miłości do niej. Ponieważ może nie umiał określić tego uczucia, to był w niej zakochany. Tak to było skomplikowane. Tak więc kiedy tak sobie wzdychał do siebie jaka ona jest super, musiał zwracać uwagę czy nie leje jej za mocno. Jej słowa wyrwały go z zamyślenia, pytanie proste które można się było spodziewać. Nie odpowiedział. Patrząc po reakcji organizmu dziewczyny chyba ociupinkę przesadził. To było jak stanięcie z nożem nad rannym wrogiem który się nie broni. Trzeba go dobić. Tak jak psychikę dziewczyny, ale on nie umiał się na to zdobyć. Dobra, trudno przełamał się. Poczekał na jej wybór, który co ciekawe nie był wyborem. A właściwie daniem do zrozumienia że nic nie wybiera. Już psychika zniszczona, koniec. A tu łubudu, może się potargujemy? Wytrąciło go to z równowagi trochę. Stanął jak wryty z pasem w ręku. A teraz się zwinęła w kłębek. Cóż postawa do handlu całkiem całkiem. Chyba kiedyś pójdzie na targ zacznie targować się o rybę i zwinie się w kłębek. Logicznie rzecz ujmując pomyślał, ona właściwie po tym wszystkim dalej funkcjonuje. I to racjonalnie. Znaczy mógł ją urządzić znacznie gorzej, ale powinna w tej chwili szlochać w kącie, a tak nie robiła. Cóż przemoc domowa nie wyszła. Nie odpowiedział, wziął pas rozwinął i założył go na siebie. Bez słowa obrócił się i odszedł do kuchni. Wziął talerz i kubek i postawił go przed jej twarzą na ziemi. Od jutra zaczynasz trening, najedz się i idź do łóżka się wyspać. Z rana pobiegniesz się umyć w rzece. Od dziś jesteś oficjalnie moją uczennicą, i wszystkie moje rozkazy wypełniasz bez gadania. Czeka cię tutaj piekło, a ja zahartuje cię psychicznie i fizycznie. Moja uczennica nie stchórzy na polu bitwy, ani nie zwinie się w kłębek bojąc się śmierci. Nauczę cię co umiem, pomogę w rozwijaniu zdolności których cie nie mogę nauczyć, i zadbam o to żebyś nawet po wylądowaniu na torturach potrafiła to wytrzymać. Odmaszerować do góry. Zostaw pościel, w szafie przed łóżkiem powinna być nowa. Załóż ją na łóżko. Naczynia zostaw przed łóżkiem. Obrócił się i wyszedł przez drzwi do korytarza prowadzącego do stajni.

[Yamiyo]

Cierpienie skończyło się niemalże w jednej chwili. Mistrz mi odpuścił, jednak nie mogłam mieć pewności co do tego czy pozwoli mi żyć. Ta pewność jednak zrodziła się w mojej głowie w chwili, gdy dostałam jedzenie niemalże pod nos. Nie docierało to do mnie z początku, ale wychodziło na to, że jednak nie wybiła moja ostatnia godzina. Nie karmi się kogoś kto ma umrzeć, prawda? Tak sobie to tłumaczyłam. Później Masaru powiedział mi o tym co mnie czeka. Miał zamiar jednak mnie szkolić.
- Zrozumiałam - powiedziałam, chociaż tak na prawdę w głowie miałam mętlik. Jak Mistrz mnie bił to czułam ogień, który palił moją skórę. Ogień niemalże piekielny. Czy to właśnie o takie piekło Mistrzowi chodziło? No cóż. Można to jeszcze porównać z wykuwaniem miecza. Płonące żelazo zamaczało się w wodzie, dzięki czemu stal stawała się twarda i niesamowicie ostra. To właśnie było hartowanie. Nagle sobie coś uświadomiłam. Czyż nie taki właśnie Mistrz ma plan? Trochę przerażające, ale prawdopodobnie skuteczne. Teraz tylko musiałam przejść jeszcze kawałek piekła i posilić się, a następnie przejść na górę i pościelić łóżko. Sama wędrówka - zwłaszcza w takim stanie - była strasznie męcząca. Całe to zdarzenie zmusiło mnie do refleksji nad własnym życiem. Jedząc to jedzenie, które delikatnie pieściło mój przełyk i popijając tym co było w kubku - a te wszystkie dania zdawały mi się strawą bogów, zwłaszcza po tym wszystkim co się przed chwilą stało - myślałam. Wlekąc się jakoś po schodach na górę, myślałam. Ścieląc łóżko, myślałam. Życie było czymś najcenniejszym co miałam i za wszelką cenę nie chciałam go stracić. To by oznaczało moją całkowitą porażkę, a przecież wyznawałam zasadę, że jeśli życie trwa, to los może się do człowieka uśmiechnąć. Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być lepiej, prawda? Ale wracając do tematu. Do tej pory myślałam, że trenuję sztukę shinobi, by móc się bronić przed niebezpieczeństwem. Poniekąd robiłam to też z nudów. I tak było do czasu aż nie spotkałam Masaru. Dlaczego to był aż taki przełom? Ponieważ chcąc, by ten wojownik wyszkolił mnie, tak bym była bezpieczna i zagwarantował mi bezpieczeństwo, zgodziłam się na to, by słuchać jego poleceń. Mógł mnie wysłać do walki za jego własną sprawę. Pchał mnie prosto w niebezpieczeństwo. Pchał mnie - jak sam powiedział - na pole bitwy i musiał mnie wyszkolić tak, bym nie zwinęła się nagle w kłębek. To była wielka niewiadoma. Albo stanę się silniejsza, stojąc u jego boku. Albo zostanę zabita, bo on wyśle mnie na śmierć. Najchętniej bym powróciła do swojego normalnego i spokojnego trybu życia i zaszyła się w swojej jaskini, licząc, że moje umiejętności wystarczą, jeśli nie będę zbytnio wychylać nosa ze swojej kryjówki. Nie było to jednak już możliwe. Nie chciałam opuszczać Mistrza, a po drugie - nie mogłam tego zrobić, bo on pewnie by mnie nie puścił, prawda? Czyli generalnie byłam w dupie. Bez możliwości odwrotu.
+18:

Ściągnęłam majtki, bowiem były całe obsikane. Podobnie zrobiłam z sukienką i górną częścią ciała. Rozebrałam się do naga i rozłożyłam ubranie na ziemi. Wiedziałam, że to będzie śmierdzieć, ale tak na prawdę najgorsze uczucie było wtedy, kiedy mokra bielizna dotyka miejsc intymnych. Po pewnym czasie zaczyna to szczypać i generalnie jest nieprzyjemne. Postanowiłam, że te ubrania powinny się chociaż wysuszyć. Może nie będą czyste, ale na pewno będą suche.

Tak właśnie położyłam się do uprzednio pościelonego łóżka. Myślałam o tym wszystkim, przykrywszy się kołdrą. Miałam naturę handlowca i kalkulowałam zyski i straty. Jeśli miałabym stracić kunai za 5 Ryo lub Katanę za ponad 1000, to wybrałabym stratę kunaia. Każdy normalny człowiek, by tak wybrał. Dlaczego ta myśl pojawiła się w mojej głowie? Być może Masaru oczekiwał ode mnie bym odrzuciła własne życie. Przecież w obliczu zagrożenia zawsze mogłam uciec albo dopuścić się zdrady, by tylko to marne życie ocalić. Jeśli więc życie było kunaiem, który bez problemu mogłabym stracić, to musiałam znaleźć jeszcze Katanę, na której stratę nie mogłam sobie pozwolić. Musiałam znaleźć coś co znacznie przewyższa swoją wartością ten nędzny żywot, który posiadam. Musiałam znaleźć coś dla czego warto umierać. Myślałam o tym. Myślałam też o tym co tak na prawdę chce Mistrz ze mną zrobić. Co sobie pomyślał jak leżałam na ziemi i posikałam się ze strachu i bólu? Pewnie pomyślał, że bardzo łatwo mną manipulować i że nie jestem zdolna dla niego zaryzykować własnego życia; że jestem głupia i nigdy nie byłabym w stanie zabić człowieka ... czy coś. Co prawda jeszcze nikogo nie zabiłam, ale to nie było trudne. Byłabym w stanie to zrobić, gdyby mi się to opłacało. A zabicie Mistrza mi się wybitnie nie opłacało. Nawet nie chodzi o to, że nie miałby mnie kto uczyć. Mistrz po prostu był bardzo ważną dla mnie osobą, a strata takiej osoby bardzo bolała. Powodowała wielkie cierpienie. Dlatego wolałam zginąć sama niż ściągnąć sobie na głowę ten ból. Czy on właśnie stał się ważniejszy niż moje życie? Dla niego warto było umierać? Oczywiście! To było strasznie dziwne. Samotność była czymś bardziej logicznym. Człowiek żył sam i nie musiał poświęcać się dla innych. Nie musiał decydować czyje życie ocalić. Jeśli byłabym samotna, to pewnie zabiłabym Masaru, gdyby tylko dał mi taką możliwość. Przyjaźń czy miłość jednak sprawiały, że zaczynało po prostu zależeć na tej drugiej osobie i nie można było wyobrazić sobie bez niej życia. Dlatego właśnie ludzie oddawali życie za swoich bliskich. Tracili coś co ja uważałam za najcenniejsze. Tak, to nie było logiczne. Jednak ... człowiek nie mógł być samotny. Samotny człowiek również cierpiał, a możliwość przebywania z ukochaną osobą dawała - chociaż chwilowe - ukojenie. Dlatego właśnie zakochałam się w Masaru. On pierwszy dał mi coś czego nigdy - przez całe życie - nie miałam. Dał mi siebie. Dał mi drugiego człowieka. Po moich policzkach popłynęły łzy. Nie były to jednak łzy rozpaczy czy bólu. Byłam wzruszona i szczęśliwa, że poznałam Mistrza.
- Mistrzu ... - mówiąc to, położyłam ręce na sercu, tak jakbym składała przysięgę. Mistrza jednak tutaj nie było, więc mówiłam do ścian. Chyba ... - Wychodzi na to, że zgłupiałam i wmówiłam sobie, że jesteś cenniejszy niż moje życie. Zrobię co każesz.
Czy jednak rzeczywiście sobie to wmówiłam? Przecież życie samo w sobie - zwłaszcza w ciągłym strachu o jego utratę - było puste. To była piękny dzban, ale pusty w środku. Trzeba było go wypełnić najsłodszym i najdroższym winem, by klienci zwrócili na niego uwagę. To zawartość nadawała wartości. I tak winem w dzbanie o imieniu Yamiyo stał się Masaru. Warto jeszcze wspomnieć o dwóch rzeczach. Po pierwsze o jego pierwszym rozkazie. Mam uznać zwierzchnictwo Liderki Klanu Ayatsuri nad sobą i nad nim. Mam uznać, że jakaś kobieta może rozkazywać mojemu Mistrzowi? To przecież było śmieszne! Nie mogłam wypełnić tego rozkazu. Dla mnie słowo Mistrza było na pierwszym miejscu. Mogła mi wydawać rozkazy, ale dopiero jak Mistrz je powtórzył, to przechodziłam do działania. Gdyby Mistrz nie zgodziłby się z rozkazami Liderki, to ja także nie zamierzałam. Tak to sobie wtenczas wyobrażałam. Po drugie o możliwym dylemacie. Miałabym dylemat czy poświęcić swoje życie dla Mistrza w tylko jednym przypadku. Gdybym wiedziała, że mu na mnie zależy. Gdybym wiedziała, że moja śmierć sprawi mu cierpienie. Wtedy miałabym dylemat. Uwolnić siebie od tego cierpienia czy ... Mistrza. Chociaż znając moje logiczne podejście? Pewnie uwolniłabym siebie, chyba ... W każdym bądź razie, biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia, szczerze wątpiłam w istnienie tego dylematu. Mistrz nic do mnie nie czuł. Nie byłam mu bliska. Mógłby mnie katować bez przerwy i nawet nie mrugnąłby okiem, widząc moje cierpienie. To nie była osoba, która by za mną tęskniła. I o ile na początku chciałam, by Mistrz mnie pokochał, o tyle ... teraz było to całkowicie zbędne, a nawet przeszkadzało. Dążyłam do bardzo dychotomicznego układu. Z jednej strony byłam ja. Osoba, która jest niczym i którą można poświęcić. Z drugiej strony był Masaru. Mężczyzna, który był dla mnie całym światem. Chore jest to, że mi ten układ cholernie odpowiadał! Był co prawda surowy, ale emanował jakimś takim dziwnym pięknem. Był bardzo logiczny. W takim układzie bowiem, gdybym musiała wybierać: moje życie albo życie Mistrza, to wybór byłby prosty. Oddałabym własne. Nie cierpiałabym przez stratę ukochanej osoby. Mistrz także by nie cierpiał. Z tą myślą położyłam się spać. To już koniec tych rozważań filozoficznych na dzisiaj.

[Masaru Yoshida]

Dziewka będąc w sytuacji tak ciężkiej że praktycznie mogłaby się pogodzić ze śmiercią postanowiła walczyć do końca chociażby słowami, i to przyniosło zamierzony efekt. Nie była już zwykłą bezdomną Yamiyo która zna jakieś tam sztuczki kuglarskie, których nie zna nikt na świecie. Była teraz młodą osobą w służbie liderki klanu Ayatsuri, oraz była podopieczną shnobiego którego siła przynajmniej w teorii była na poziomie Sentokiego. Czyli taki awans społeczny można by rzec. Fakt że może się przeprowadzić do lepszego lokum też powinien ją cieszyć. Bowiem tutaj miała do dyspozycji warsztat z którego korzystał jej mistrz. Do tego mogła liczyć że ktoś ją obroni jak coś. Masaru celowo ją zostawił samą w domu żeby mogła poczuć się na chwilę sama i rozluźnić. Ciemnym i ciasnym korytarzem przeszedł do jaskini pół otwartej. Dla przeciętnego nie wprawionego oka była to po prostu jaskinia dosyć płytka, czyli przeciwieństwo głębokiej, przed którą zwaliły się dwa stare drzewa. Dokładniejsze oględziny jakieś tropiciela mogłyby przynieść takie informacje jak to że na przykład w rogu w cieniu rosną rzadkie zioła, ściana jaskini jest tak wyżłobiona że można by tam nalać wodę i dać paszy, a drzewa są tak ułożone że potencjalny koń nie ucieknie stamtąd. A już bardzo dokładne sprawdzenie wszystkiego po kawałku mogą powiedzieć że w najciemniejszym rogu jest wyłom który prowadzi do chaty pewnego shinobiego. Przez ten właśnie wyłom przecisnął się nasz chudawy bohater i w ciszy przeskoczył drzewa wychodząc do lasu. Odlał się a następnie rozejrzał w poszukiwaniu czegoś ciekawego. Postanowił przygotować trening dla dziewczyny na jutro. Przeszedł się koło jaskini i zebrał kilka kamieni które wydawały mu się ładne. Przeszedł następnie do przygotowania drugiej części zajęć. Wywlókł schowany pod liśćmi drewniany pal obrany z kory. Wysoki na trzy metry, gruby tak że człowiek tuląc się dąłby radę go objąć. Wbił go w ziemię i obrócił się na pięcie wracając do swojego domostwa. Tym razem jednak poszedł na około i zrobił to klapą w ziemi. Wkroczył do domu po cichu. Siadł na ziemi w kuchni i postawił sobie talerz na kolanach. Powoli przeżuwał jedzenie popijając mlekiem. Lubił jeść na ziemi oparty o meble. Mógł w ten sposób łatwo zamieść okruszki, znacznie łatwiej niż jak by musiał czyścić kanapę z takowych. Po posiłku zmył je w wiadrze i poszedł na górę. Po cichu wkroczył do sypialni orientując się że Yamiyo śpi. I dobrze, niech wyśpi się przed tym co ją czeka jutro. Zabrał jej naczynia i również zmył, a potem wziął słoik. Nasypał tam 5 kamieni. I postawił go przed łóżkiem. Potem tak zdjął ubrania zewnętrze zostając w bieliźnie i poszedł spać koło rudowłosej. Chwilę spoglądał na sufit myśląc o tym wszystkim, ale potem zmęczenie wzięło górę i zasnął.

..........................................................................................................................................................

Ptaszki następnego dnia na dworze zaczęły dopiero ćwierkać, a w gniazdku naszych gołąbeczków od rana wrzało. Na dworze słońce dopiero wstawało, ale w domu było jasno tak samo jak o każdej porze dnia dzięki oświetleniu pochodzącemu z kominka i pochodni i świec. Na szczęście komin był tak umiejscowiony że dym z niego nie raził za bardzo w oczy potencjalnych przechodniów. W sumie takowych brak w centrum owianego złą sławą lasu. Otworzył oczy zastanawiając się która godzina. Miał lekki sen więc wiedział że gdyby dziewczyna wstała on również by się zbudził. Ale nic takiego nie miało miejsca. Wstał cichaczem i ubrał się cały włącznie z bandażem i peleryną z futra. Popatrzył na ubrania dziewczyny. Zamyślił się. Na jego twarzy zagościł uśmiech. Wziął je wszystkie i zniósł na dół. I wrzucił do jednej z szaf, przykrył swoimi rzeczami i zadowolony z siebie wrócił do góry. Nabrał powietrza w płuca i wydarł się dziewczynie tuż przy uchu z całej siły- Wstawać kurwa!!! To nie wycieczka, na ziemie i 20 pompek. Natychmiast!!! Jeśli nasza młoda panna zbyt długo się ociągała pociągnął ją za rękę zrzucając z łóżka. Przy 18 z całej siły walnął nogą w jej plecy przyciskając do ziemi z całej siły. Był bardzo ciekawy jak z tego wybrnie. Po tym etapie z wrzaskiem krzyknął że ma 30 sekund na ubranie się. Ciekawe w co skoro ukrył jej rzeczy. Jeśli zobaczył na jej twarzy zawahanie, lub zamyślenie, lub zastanowienie gdzie są jej rzeczy wrzasnął z wściekłością. Co tak patrzysz kretynko!! Chce być shinobim a nawet ubrać nie umiesz upilnować? Na dwór ale już, bierz ten słoik sprzed łóżka. Ruchy! Przy okazji rzucał dużo wulgarnych i nie cenzuralnych słów zakończonych tym że zasadził dziewczynie biegnącej po schodach kopa w tyłek takiego że gdzieś z połowy z nich spadła na ziemię na placek. Pytanie czy rozbiła słoik czy nie. Oraz pytanie czy dała radę w te 30 sekund się czymś okryć, bo tak poza siniakami i stłuczeniami dojdzie jeszcze zdarcie łokci i kolan. Oczywiście zwyzywał ją za to że jest niezdarna i ma się spodziewać niespodziewanego. Won na dwór ale już!! Tym korytarzem którym wczoraj wyszedłem. Natychmiast!! Biegł oczywiście za nią. Pora rozpocząć trening naszej młodej adeptki... A może lepiej nazwać to egzekucją?

[Yamiyo]

Miałam strasznie dziwny sen. Taki strasznie filozoficzny wręcz. Rozmyślałam w tym śnie na temat, który jakoś umknął mojemu zmęczonemu ciału i nie zagościł w umyśle, gdy jeszcze nie spałam. A mianowicie sprawa mojej przyszłej osobowości. To, że uważałam Masaru za kogoś cenniejszego od własnego życia jednak nie sprawiało, że to życie jest mniej cenne. Miało dla mnie taką samą wartość jak dotychczas. A to oznaczało jedno. Moja osobowość aż tak bardzo się nie zmieni. Ciągle będę myślała o tym, by jak najwięcej ugrać dla siebie. Będę kalkulowała zyski i straty i jakoś to będzie. Mogłam sobie też - niemalże bez problemu - wmówić, że to, że słucham poleceń Mistrza spowodowane jest umową między nami, a nie miłością. Ochrona i szkolenie w zamian za absolutny posłuch. Oczywiście to wszystko było strasznie pogmatwane i skomplikowane. Przynajmniej dla mnie. Starałam się to jakoś logicznie sobie wytłumaczyć i spróbować żyć tak jak przedtem. Czy to była prawda? Nie wiedziałam. Jedno było pewne. Gdyby Mistrz kazał mi popełnić samobójstwo - albo dla własnego widzimisię albo dla jakiegoś "wyższego celu" - to pewnie bym odmówiła i zerwała umowę. Chociaż wtedy Masaru mógłby odejść i mnie opuścić i bym cierpiała tak jakby on zginął. Chociaż wtedy zostałaby mi jeszcze nadzieja. Ciężko jednak rozmyślać nad czymś co jest tak cholernie abstrakcyjne. Jak już do tego dojdzie, to dopiero się pomyśli, prawda? Na tą chwilę jedno było pewne. Jeśli mogłabym uratować Mistrzowi Masaru życie, to byłabym w stanie poświęcić nawet własne.

Tak sobie śniłam, kiedy nagle krzyk - niczym tornado - wyrwał mnie z objęć tego snu. Przetarłam oczy. Nie mogłam powiedzieć, że się wyspałam. Nie mogłam jednak powiedzieć, że byłam zmęczona. Po prostu potrzebowałam chwili by dojść do siebie. Nagle zostałam ściągnięta z łóżka. Pompki, tak?
- Dobrze ... - Najchętniej pospałabym sobie dalej, ale w końcu zaczynało się piekło, prawda? Zbliżyłam się do ziemi i zaczęłam pompować. Mistrz patrzył na te nieudolne pompki.
+18:

Wydawałam przy nich odgłosy tak jakby Masaru rżnął mnie w dupę z pełną swoją mocą. No cóż ... mam 1 Siły, więc podniesienie 56 kilo jest poza moim zasięgiem kappa.

Męcząc się strasznie, myślałam o Mistrzu. Nawet nie dał mi się ubrać. Nie przeszkadzało mi to jednak. W końcu wczoraj widział mnie w "takiej postaci". No i przy osiemnastej pompce zostałam dosłownie przygnieciona do ziemi.
+18:

Moje cycki zostały spłaszczone co najmniej o dwa rozmiary. Nie powiem. Trochę mnie to podnieciło. Sutki niczym iglice senbon wbiły się w podłogę i zaczęły rosnąć kappa .

- Mistrzu ... - wysapałam. Mogłam kontynuować robienie pompek, jeśli tylko zabrał tą cholerną nogę. W przeciwnym razie byłam niczym dywan. Nieruchoma. Po skończeniu pompek Mistrz rozkazał ubranie się. Już chciałam to zrobić, ale nagle zorientowałam się, że nie ma moich ubrań. Tak jak ten potwór (niezwykle kochany potwór) przypuszczał. Zawahałam się i dostałam ochrzan. Nie zdążyłam nic na siebie włożyć, więc stałam tak jak mnie Kami-sama stworzył.
- Podnieca Mistrza chowanie moich ubrań? - zapytałam, uśmiechając się. To na pewno on gdzieś to schował. - Widzę, że z Mistrza niezły zboczeniec. - Zrobiłam udawaną smutną minkę, a następnie powróciłam do swojego standardowego wyrazu twarzy. Po prostu bawiłam się mimiką. - Jeśli włożył to Mistrz gdzieś do własnych ubrań, to zaraz zaczną cuchnąć, tak jak te moje obsikane, które Mistrz perfidnie ukradł.
Mówiąc to oczywiście spełniałam wolę Mistrza i wzięłam ten słoik z kamieniami. Nic nie mówił o tym, że nie wolno mi komentować, prawda? Starałam się być zabawna, zadziorna i lekko wredna. Nie wiem czy wyszło.

Później dostałam jasne komendy. Mam wyjść na zewnątrz. Gdy schodziłam po schodach, to dostałam kopa w dupę.
+18:

Moje jędrne pośladki podskoczyły jak galaretka. Cholera. Serio. To było podniecające. Po treningu muszę znowu Mistrza zaciągnąć do sypialni!

Poleciałam do przodu, ale moja wysoka percepcja pozwoliła mi skumulować chakrę w rękach i nogach. Nogami przykleiłam się do jednego ze stopni. Prawą ręką natomiast - do jakiejś poręczy czy ściany, zaś lewa została "doczepiona" do słoika. Nie mogłam pozwolić, by mi wypadł (oczywiście uprzednio odpowiednio go ułożyłam, dociskając do piersi).

Statystyki:
SIŁA 1
WYTRZYMAŁOŚĆ 30
SZYBKOŚĆ 50
PERCEPCJA 121
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
KC rangi E

Użyte Techniki:

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.

Trening

Technika Startowa

Jeśli mi się nie uda, to napisz to w kolejnym poście. Dam Ci możliwość zadecydowania o powodzeniu tej akcji.

No cóż. Jeśli udało mi się utrzymać równowagę i nie spaść, to dobrze. Jeśli natomiast zaliczyłam glebę, to trudno (mam nadzieję, że słoik się nie rozbił, bo siniaki, otarcia, starcia kolan i tego typu rzeczy można było przeżyć, ale szkło wbite w skórę było lekko niepokojące).
- Ałć ... To bolało - powiedziałam, gdy już zeszłam ze schodów. Nieistotne czy rzeczywiście bolało czy nie. Po prostu miałam ochotę to powiedzieć. Na koniec jeszcze zadałam pytanie. - A którym korytarzem Mistrz wczoraj wyszedł? Nie przyjrzałam się.
Oczywiście kłamałam, tak sobie niewinnie żartując. Przecież widziałam to, nie? Chciałam się po prostu trochę podroczyć.

[Masaru Yoshida]

To o czym śniła dziewczyna było zagadką dla jej mistrza. Taką nawet dosyć nie ciekawą. Bo po co mu to wiedzieć, nic ten sen nie wnosił do życia, a jeśli już to przecież zauważy to gołym okiem że jest zmiana. Za to dla Masaru jego własne sny były czymś na wzór wskaźników życiowych. Tym razem śnił mu się ten sam sen lub jak kto woli koszmar co zawsze. Prawie zawsze go pamiętał, nie wykluczone że te sytuacje kiedy mówił że nic mu się nie śniło było spowodowane tym że nie pamiętał o tym fakcie po obudzeniu. Skoro jesteśmy przy snach to jest to bardzo ciekawe, zamykasz oczy, okazuje się że jesteś gdzieś przez parę chwil, potem otwierasz i minęła cała noc, a ty w swoim wyśnionym miejscu spełniłeś raptem parę chwil. Cóż nie ważne, nie ma co się martwić takimi dziwnymi procesami biologicznymi. Bo jedyne procesy biologiczne jakie go obchodził to jak kogoś otruć, gdzie wbić coś żeby zabić i gdzie wbić co innego w kobietę żeby nie tylko nie zabić, ale i sprawić radość. Jemu. Chociaż w sumie poprawił się w myślach, radość sprawiało mu prawie każde wbijanie czegoś w kogoś. Czy to kunai, czy to patyk, czy to nóż, czy to jego mały żołnierzyk.( Nie taki mały!!) Wracając do tego koszmaru, chociaż dla ścisłości, dla niego nie był koszmarem. Pojawiał się w jakiejś starej drewnianej chacie bez okien. Kaganki oświetlały ją trochę tworząc półmrok. Czasem też kominek się palił, ale rzadko. W tej drewnianej chacie w jej połowie zaczynały się metalowe kraty niczym w więzieniu. Miały też swoje drzwi. Zawsze otwarte. Podział był jasny połowa jest Masaru, druga połowa jest, no tego drugiego. Ten drugi zawsze był skryty w cieniu, , w jego części było praktycznie ciemno, bowiem świece oświetlały tylko część kuglarza. A że to był duży dom to nie wiadomo nawet czy faktycznie był to podział pół na pół, może tamten miał więcej? Ogólnie rzecz ujmując to właściwie mimo otwartych drzwi, żaden się nie kwapił od ich zamknięcia. Przewagą ten po mrocznej stronie było to że zawsze był ukryty w mroku, nigdy się nie pokazał w prawdziwej postaci. Za to Yoshida wiedział że czasem stawał on za jego plecami. Czuł jego oddech na swoim karku. Gorący. Jak świeża krew. Wtedy chłopakowi odbijało trochę. Jednak w śnie nigdy tak się nie zdarzało. W śnie zazwyczaj rozmawiali, albo się wyzywali, albo ignorowali. O ile ten drugi potrafił mieć korzyść z Masaru w postaci tego że czasem trochę narzucał mu swoją wolę, to w drugą stronę też to działało. Nie identycznie, ale działało. Pan ciemny bo tak go nazwiemy by nie nazywać go tym drugim cały czas, mógł chodzić wszędzie, po całym domu, tylko dla kaprysu się mu nie pokazywał. Gdy on stawał za naszym protagonistą, to w realnym świeci chłopak zaczynał mordować dla kaprysu, ale kontrolował się, zabijał bo tak. Ale jeśli to on wejdzie przez drzwi do zakratowanej mrocznej części domu to w realnym świecie odbijało mu jeszcze bardziej niż w opcji numer jeden. Wtedy już nie panował nad tym wszystkim tak bardzo. A im dalej wchodził w mrok, im dalej od światła, tym bardziej szalał w prawdziwym świcie, tylko wtedy zachowywał się jak zdrowo rąbnięty psychol, który nie panuje nad tym co robi. Dobrze że taki stan osiągał tylko w momencie kiedy z własnej woli wkroczy do mroku. Jeśli mrok przychodził do niego na jego część to sprawa była w miarę pod kontrolą. Ale czy na pewno? Im głębiej wchodzimy w ciemność i zło, tym ono bardziej wchodzi w nas. Ten sen nie był inny, był standardowy, siedział w domu zamieniając z drugim lokatorem kilka zdań o Yamiyo. W sumie to można to było porównać do przyjacielskiej pogawędki. Bo przecież co prawda przepychali się ze sobą o kontrolę nad ciałem, to tak się ze sobą zżyli, że będąc samemu by się nudzili, a i we dwójkę łatwiej. Tam gdzie jest światło jest i mrok, ale w drugą stronę też to działa. Masaru miał ciemną stronę, ale pan Mroczek, też miał swoją jasną. I właśnie z tą jasną debatował, oczywiście siedząc w cieniu, na temat tego czy tyłek rudowłosej jest godny uwiecznienia na obrazie czy nie. Czas spędzony tutaj nie miał odniesienia do tego z świata fizycznego. Przez co często podczas normalnej rozmowy z kimś nasz bohater udawał się na rozmowę z współlokatorem przez co dla osobę oglądającą to z boku, normalny człowiek gadający z napotkaną osobą zmieniał się w ułamku sekundy z normalnego na takiego przejawiającego zwichrowanie psychiczne i chęć mordu i katowania tego co żyje.
Czy to wszystko to prawda? Czy może tylko objawy choroby psychicznej i totalnego rozbicia osobowości. I to nie na dwie, ale na przynajmniej 4, plus na stworzenie w swojej głowie jakiegoś domu. Skrótem lekarz by przepisał na taką przypadłość jedyny prawidłowy lek czyli gorącą kulką w łeb. Albo jak kto woli strzałę. Ale dzisiejszy dzionek był normalny, bez jakiś udziwnień. Wstał, przygotował wszystko dla swojej uczennicy, zbudził się, zjadł coś i zbudził ją z rana na ćwiczenia. Ale ta nie miała ochoty wstawać, więc musiał ja zrzucić. Potem kazał jej się ubrać, a ona nawet nie spróbowała owinąć się prześcieradłem czy czymś. Cóż za brak pomysłów się płaci. Zignorował jej docinki skopując ją ze schodów, a ta pierwszy raz w ich znajomości zrobiła coś inteligentnego. Ahh gdyby tak samo walczyła to może by nawet coś zdziałała, a nie tylko dostała 3 razy łomot. Ale cóż wyszło jej ten numer i zgrabnie ustawiła się na dole. Celowo spowalniając proces treningu. Podniósł lewą ręką żeby dotknąć swojego czoła, i w tym momencie spod płaszcza z futra wystrzeliła prawa waląc czymś co było pół sierpem pół hakiem, czyli w kącie 45 stopni jeśli założyć że brzuch to 0 stopni. Dostała tym z całej siły w brzuch. Lewa ręka miała tylko zwrócić twoją uwagę, a prawa z całej siły uderzyła. W ogóle się nie hamował, a siła na tym poziomie (60) coś chyba znaczyła. Tak więc zdzielił ja z całej siły licząc że się pochyli z bólu, i wtedy przeniósł ciężar ciała na lewą noga i prawą zadał kopnięcie w twarz. Posyłając ją na ścianę. Nie włożył w to całej siły ponieważ bał się złamania jej nosa, bądź też rozwalenia jej głowy o ścianę. Ale powinno boleć, bardzo boleć. Oczywiście lewa ręką złapał słoik który pewnie już leciał na ziemię. Po całej akcji postawił go na schodach i podszedł do niej. Chwycił ją za włosy i zmusił do podniesienia się z ziemi do pozycji na kolanach. Dalej taka zabawna zamierzasz być? Czy może znudziło ci się trenowanie u mnie? Jak masz sobie ze mnie kpić to sprzedam cię do burdelu, ale wyrzucę tak jak stoisz na dwór. Ciekawe co zrobią chłopi z wioski jak zobaczą naga kobietę pałętającą się po lesie. Tym razem nie groził zamordowaniem, tylko dla tego że wykazała się inteligencją podczas upadania ze schodów. Gdyby nie to pewnie by już ją zabił. Ale wiadomo trudniej zabić mądre zwierze niż durne zwierze.

[Yamiyo]

W sumie trochę mnie ciekawiły sny Mistrza. No. Po prostu chciałam wiedzieć co tam się u niego dzieje w tej jego skomplikowanej mózgownicy. Nie miałam jednak pojęcia, że toczy się tam aż takie ciekawe życie. Dwóch napalonych facetów dyskutujących o mojej dupie i o tym czy powinna zostać uwieczniona na obrazie. Ciekawe kto miałby go sporządzić. Mistrz? To on potrafił malować? A może jakaś inna fascynująca persona? Jednak jeszcze ciekawsze było to - o czym oczywiście nie wiedziałam - że mieszkająca tam osoba jest właśnie tym demonem, którego próbowałam wyeliminować. To właśnie ten Mroczek był zakałą. Gdybym tylko mogła wejść do głowy Mistrza i ... wbić kunai w serce tego Mrocznego, to na pewno uwolniłabym Masaru z tego mroku. To z pewnością bowiem jego sublokator był sprawcą tego, że ciemność zalegała wszędzie wokoło. To on tworzył ten mroczny całun. To on sprawiał, że Mistrz tracił nad sobą panowanie i chciał tylko zabijać i torturować. Trzeba było go wyeliminować za wszelką cenę, chociażby Mistrz miałby cierpieć, bo w końcu to był jego towarzysz i być może nawet przyjaciel. Oczywiście nie miałam pojęcia o jego istnieniu. Czy to jednak było ważne? Pewnie podświadomie czułam, że w umyśle Mistrza mieszka jakiś demon. Brałam to jednak za przenośnię. Nigdy nie sądziłam, że tak może być na prawdę. Pewnie jedynie jakiś Yamanaka mógłby spenetrować wnętrze umysłu mężczyzny, na którym mi zależało i go oczyścić. Ja nie potrafiłam. Ale skończmy te dywagacje na temat snów. Wróćmy do rzeczywistości, która także była bardzo ciekawa. Ciekawa i bolesna. Bolesna dla mnie. Ale przecież Masaru Yoshida ostrzegał mnie przed tym, że będę przeżywać piekło. Dostałam potężne uderzenie w brzuch i tylko ...
- Ghe, ghe ... ghe ... - zaczęłam się krztusić, wydając gardłowe odgłosy. Zupełnie jakby jakiś żołnierz wchodził mi do gardła, jeśli wiecie o co mi chodzi. Nie miałam czasu jednak nawet porządnie stracić oddechu. Nie zdąrzyłam nawet złapać się za brzuch. Jedynie wypuścić słoik z ręki - który chwilę później został złapany przez Mistrza - i polecieć na ścianę po otrzymania mocnego kopnięcia w ryj. Później wytargana za włosy, zostałam zmuszona do klęknięcia. Po prostu rzucił mnie na kolana. Masaru nie oszczędzał swojej uczennicy. Używał całej siły. Gnoił mnie i poniżał. Było to na swój sposób przykre, ale paradoksalnie brałam to za część treningu. Czy to stanie się moją codziennością? Czy tak będzie każdego dnia? Jeśli tak, to lepiej, żebym się do tego przyzwyczaiła. Lepiej, żebym brała to za normę. Lepiej, bym wręcz to polubiła. Czyżby odzywały się we mnie jakieś instynkty masochistyczne? Nastąpiło kazanie. Tym razem Masaru nie groził mi śmiercią. Groził tym, że mnie sprzeda do burdelu. Nie była to wcale zła opcja. Ciągły seks był nawet spoko. Być może też bym trochę sobie dorobiła. Oczywiście tęskniłabym za Mistrzem, ale być może w objęciach innego mężczyzny szybko bym znalazła ukojenie. A nawet jeśli nie, to pewnie dałabym radę uciec. W końcu byłam shinobi. Druga opcja też nie była zła. Pomijając oczywiście mróz, który zaatakowałby moje nagie ciało - i właśnie zaraz miał to zrobić - to przecież ta opcja z wieśniakami nie była niebezpieczna. Pewnie by mnie ubrali, bo bym powiedziała, że ktoś ukradł mi ubranie - co oczywiście byłaby prawda. Jednak w obu przypadkach traciłam Mistrza. Traciłam możliwość treningów i ochrony z jego strony i oczywiście narażałam się na niesamowitą wręcz tęsknotę. Nie mogłam na to pozwolić.
- Prze, prze, przepra, pra, szam ... - wydukałam. Głos mi się trząsł, a ciało ponownie pulsowało bólem. Ponownie i do tego tak szybko, a jeszcze przecież wiele przede mną. - Jeszcze nawet nie zaczęłam treningu, a już ze mną problemy, prawda? Proszę kontynuować.
Spróbowałam wstać. Jeśli Mistrz i mój organizm na to pozwolili, to udałam się za Mistrzem. Tam gdzie mnie prowadził.

[Masaru Yoshida]

Masaru zgodził się szkolić Yamiyo pod warunkiem że będzie posłuszna. I w sumie była, ale była też strasznie bezczelna. Czy na polu walki też będzie taka harda i będzie próbowała grać taką cwaną? Z zasady ludzi jednak w momencie kiedy grozi im śmierć nie są skłonni do śmieszkowania. Tak więc nasz śmieszek musiał spotkać się już teraz z warunkami które by chociaż trochę oddawały klimat misji, lub cięższej walki. Cios w brzuch, chwytanie słoika, kopnięcie w twarz, podniesienie do góry za włosy i wytłumaczenie delikatne że go denerwuje. Ahh gdyby tylko wiedział co ona miała w głowie. Czy ona serio myśli że chłopi którzy by ją znaleźli na pewno by nie próbowali się do niej dopierać w ramach jakiegoś zadośćuczynienia za udzieloną pomoc? Jednak ruda specyficznie podchodziła do tego tematu i właściwie nie przeszkadzało jej taki układ, a nawet pewnie by jej odpowiadał. Jednak bała się straty mistrza który ja uczy i broni, ahh jaka materialistka. Na głęboki plus można by to zaliczyć. Koniec końców jednak przeprosiła go, więc puścił jaj włosy pozwalając głowie łagodnie opaść w dół. Żeby tylko ułamek sekundy później odejść od niej i zasiąść przed kominkiem. Skoro tak cię to wszystko bawi to zrób jedzenie w kuchni. Uciął wszelką rozmowę, i siedział patrząc w ogień nieruchomo w oczekiwaniu na podany posiłek. Oczywiście co by to nie było skrzywił się, stęknął że do dupy takie jedzenie i że pasza dla konia jest lepsza. Ale zjadł w całości, bez gadania, może nawet dobre by było? Jeśli dostał kanapki to zrobi kąśliwą uwagę że nie spodziewał się po niej jakiejkolwiek kreatywności w temacie gotowania. Potem jednak po posiłku i po okazanej skrusze naszej dziewczyny Masaru westchnie i pokaże jej słoik jeszcze raz. Masz tu 5 kamieni. Za każdym razem jak dobrze się sprawisz to dostaniesz kamień do niego kolejny. Za złe zachowanie zabieram dwa, a za złe wyniki jeden. Skończą się kamienie won za drzwi. Nazbierasz 100 to pogadamy jak osoby w miarę na równi. Teraz jesteś na poziomie psa, albo i niżej. Dotarło? Jeśli otrzyma potwierdzenie to zabierze jej 2 kamienie za dzisiejszą akcję. Jednak nie omieszka się wrzucić jednego z powrotem za tą akcję przy schodach przy łapaniu słoika. Potem postawi go na szafie i da znak żeby szła za nim. Wejdą przez drzwi którymi wczoraj wyszedł do ciemnego, długiego korytarza wykutego w skale który ciągnął się trochę, krętą drogą w zupełnej ciemności. Po chwili wyszli do stajni. Jak już było mówione, ale powtórzy się to jeszcze raz dla pewności. Była to pół otwarta jaskinia z wąskim korytarzem ukrytym w rogu za jednym z występów skalnych. Stamtąd przyszli. Przed jaskinią leżały stare zwalone drzewa, który niby rzucone bez ładu i składy przez jakąś burzę, tak naprawdę były czymś w rodzaju płotu. Bowiem zwalone drzewo ma gałęzie , a one postawione na sztorc robiły na prawdę wysoki płot. Co prawda łatwo było je połamać nawet ręką, ale koń, zazwyczaj nie ma w zwyczaju łamać płotu z suchych gałęzi. Jeden pieniek dało się odsunąć tworząc coś na wzór bramki. Przeszli przez niego. To stajnia wyjaśnił krótko. Poszli dalej przez las. Ciekawe czy w taka pogodę dziewczynie nie było zimno nagiej. W sumie to jej wina że nie pilnuje ubrań. Ale po chwili bez słowa zdjął swój płaszcz z futra i podszedł do niej patrząc jej w oczy narzucił go jej na plecy. Obrócił się i poszli dalej. Zaprowadził ją do starego drzewa pod którego wychodzącymi z ziemi konarami byłą ukryta klapa drewniana. W tamtą stronę jest trakt. W tamtą wioska. W tamtą jest rzeka. Pokazywał kierunki za każdym razem żeby zapamiętała dobrze, bo nie zamierzał powtarzać. Znowu w milczeniu wczołgał się pod korzenie odgarnął ziemię, otworzył klapę i wskoczył do środka. Dziewczyna gdy za nim poszła mogła to samo zrobić, albo zejść drabina. W mroku który zapadł po zamknięciu klapy nie było nic widać. Jednak dało się palcami wyczuć że ten korytarz który do donikąd nie prowadził był wyłożony drewnem w środku. W połowie jego długości po naciśnięciu na ścianę po lewej stronie ściana obrotowa dokonała obrotu o 90 stopni pokazując przestronne pomieszczenie wyglądające jak warsztat. Dokładniej kuglarski warsztat. Złapał ją za rękę i poprowadził po nim. Wyjaśniając mniej więcej co do czego służy i gdzie co dawać, żeby nie nabałaganić. Mówił o tym z pasją którą dało się odczuć w głosie. Ściskał jej dłoń mocniej gdy opowiadał. Jednak gdy zawrócili do mrocznego korytarza z powrotem puścił jej dłoń. Nacisnął kolejną ścianę po prawej i tym razem weszli do dużego pokoju. Ogarnęła wszystko? Czy mam coś wyjaśnić znowu? Po braku pytań, lub odpowiedzi na zadane podszedł do szafy otworzył ją u rzucił jej jej ubrania. Nie czekając aż się ubierze zabrał jej swój płaszcz i narzucił go na siebie. Pokazał kilka szaf na dolnym piętrze i kilka na górnym w sypialni wyjaśniając że to są od dzisiaj jej. To teraz, biegniemy do twojego domu. Prowadzisz, ale spróbujesz pobiec wolno to cię zatłukę chyba. I pobiegliśmy.

Kilka miesięcy później. Wyrównanie czasowe.

Ostatnie miesiące były ciężkie dla naszej bohaterki. Znosiła ona rzeczy których mało kto by mógł znosić. Poniżana, męczona treningami, bita i doprowadzana do stanu wycieńczenia psychicznego i fizycznego. Trwało to pewien czas, aż nie uodporniła się psychicznie na takie traktowanie. Czasem musiała dostać brzydko mówiąc po ryju, albo batem po plecach. I nie chodzi tutaj o taki ,,fajny". Tylko ten koński, do poganiania koni. A bolał jak cholera. Celem tego było dbanie o to żeby dziewczyna znosiła dobrze stres i nie stresowała ani nie bała w wypadku zagrożenia życia. Pewnego razu stanęli przy wodospadzie, kazał jej popatrzeć w dół, a potem niczym spartanin, niczym król Leonidas kopnął ją w plecy tak że zleciała z tego wodospadu. Raz przywiązał ją ją do drzewa do góry nogami i rzucał shurikenami koło niej. Raz nawet celowo rzucił jej w rękę tylko po to żeby nauczyła się że to że zazwyczaj broń lecąca koło niej nie trafia celu, nie znaczy że tak będzie zawsze. Czy to w treningu czy na wojnie. Trenowali walkę wręcz, która zazwyczaj kończyła się gdy pokazał swoją przewagę siły dając jej boleśnie odczuć to że jeśli nie daje z siebie wszystkiego to siada na niej i okłada ją pięściami. Fajnie Masaru wspomina też chwile kiedy Przywiązał ją grubą liną do drzewa i siadł przed nią z prowiantem i oświadczył że będą tutaj tak długo siedzieć, aż ona nie rozgryzie zębami ten liny bez użycia czakry. Trwało to cały dzień, ale udało się. Fakt że potem dziewczyna krwawiła okrutnie ust ale życie. Głodził ją, wyrzucał nagą na dwór żeby sobie radziła. I wiele innych rzeczy. Koniec końców chyba, przynajmniej tak uważał że dał radę ją zahartować niejako. Raz to nawet ciął ją kunaiem na treningu w nogę, a za karę że była za wolna nasypał tam soli. Na szczęście blizny nie zostały po tym, ale chyba dały jej przedsmak jak wygląda walka. Co by przypadkiem kiedyś nie została ranna i nie postanowiła z tak błahego powodu jak rana uciekać z walki. Czasem spali w jednym łóżku ale to raczej forma nagrody, a czasem pozwalał jej kłaść się na dywanie przed łóżkiem. Oczywiście nigdy więcej nie doszło między nimi do niczego. Żadnych zbliżeń i kontaktów. Tylko ten jeden raz. Potem niezależnie co dziewczyna robiła, nie mogła dać rady go przekonać. Wiadomo pewnie w całym tym treningu czasem protestowała i tak dalej, wtedy mówił albo won, albo dostajesz łomot. Na dworze była już późna wiosna, praktycznie lato kiedy nadeszła zmiana. Dziewczyna zebrała 100 kamieni. I od tego czasu, spali zawsze w jednym łóżku, ale nie spali ze sobą ani razu. Zaczął ją od tego momentu traktować jak młodszą siostrę, albo córkę. Tylko troszkę bardziej szorstko. Ale dało się wyczuć że zaakceptował ją jako członka rodziny, bo skoro przeżyła trening to znaczy że jest okej.
Pewnego dnia chłopak przeciągnął się w łóżku dźgając łokciem rudowłosą kobietę koło siebie. Wstawaj Yami już rano. Zbierz się, a ja nam zrobię coś do jedzenia. I wstał ubrał się, i poszedł zrobić śniadanie. Gdy już zjedli powiedział jej plan na dziś. Przydałoby się załatwić nam płaszcze ze skóry zwierząt. Nie jak mój, tylko taki długi do ziemi i z kapturem, i może przy okazji mięso dałoby się sprzedać i coś byśmy zarobili. JA pójdę w jedna stronę a ty w drugą spotkamy się za dwa dni tutaj. Pasuje?

[Yamiyo]

Tego dnia działo się bardzo, ale to bardzo dużo rzeczy. Można natomiast powiedzieć w skrócie, że dostałam przedsmak tego co mnie będzie czekać przez następne parę miesięcy. Puścił mnie, ale nie dał nawet chwili wytchnienia. Od razu zagonił mnie do garów. Od razu zorientowałam się, że na pewno chciałby coś wyszukanego. No cóż ... po prostu musiałam dać z siebie wszystko co potrafię. Znalazłam jakieś mięso. Do tego wodę. Wrzuciłam mięso - prawdopodobnie słone, bo tak się przecież konserwowało żywność - do garnka. Dolałam do tego wody i postawiłam na piecu, w którym rozpaliłam. Tym sposobem Mistrz mógł zjeść gotowane mięso. Do tego chleb z serem. Zrobiłam jeszcze herbatę. I tym sposobem przygotowałam dość smaczny chyba posiłek. Po jednej porcji dla Masaru i po jednej porcji dla siebie. Mi tam smakowało. Mistrz oczywiście zaczął narzekać. No cóż ... Pozostało mi jedynie zagasić piec poprzez odcięcie dopływu powietrza.
Później dowiedziałam się po co dokładnie był ten słoik. Jego zawartość obrazowała moją wartość. 5 kamieni to była wartość psa. Ja miałam cztery, bowiem Mistrz zabrał mi dwa i dał jednego. Ciekawe za co. Pewnie za tą akcję na schodach.
Następnie tak jakby zapomniał o tym, że mieliśmy razem trenować. Po prostu oprowadził mnie po swojej kryjówce. Musiałam przyznać, że robiło to wrażenie. Ciekawe czy on sam to wszystko zrobił czy może ktoś opuścił to miejsce i zostawił na pastwę kogoś takiego jak Mistrz Masaru.
- Stajnia? Były tutaj konie albo inne zwierzęta? - Zaciekawiło mnie to. Skoro to była stajnia, to znaczy, że musiało tutaj coś być. W sumie nie podejrzewałam Mistrza o miłość do zwierząt, ale mogłam się przecież mylić. Teraz jednak pomieszczenie wyglądało na opuszczone. Sprzedał je? - Co się z nimi stało?
Prosto z mostu zapytałam. Niczego nie ryzykowałam. Nie znałam Mistrza zbyt długo, ale na tyle długo, bym zdążyła go już trochę poznać. Był zdolny do okrucieństwa z byle powodu. Oczywiście to nie znaczyło, że mogłam sobie pozwolić na nierozważne denerwowanie Mistrza, ale nie znaczyło to też, że powinnam się bać o cokolwiek zapytać. Skoro byłam przygotowana - zarówno fizycznie jak i psychicznie - na każdy wybuch Mistrza, to jeden więcej nie robił mi różnicy. Jedno było pewne. Jednak znajomość z Masaru zmieni moją psychikę. Mogłam być mu jednak wdzięczna. Okrył mnie swoim płaszczem i jakoś zrobiło mi się cieplej. Nie tylko fizycznie, ale też na sercu.
- Ogarnęłam - powiedziałam, gdy tylko Mistrz pokazał mi całą swoją kryjówkę. Wryłam sobie to po prostu w pamięć. Największe wrażenie jednak zrobił na mnie warsztat Mistrza. Znacznie większy niż mój własny i lepiej wyposażony. Część przyrządów znałam. Dłuta, młotki, śrubokręty - to wszystko było mi znane. Jednak niektóre przyrządy rzeczywiście robiły wrażenie. Wrażenie robiła także cała organizacja tego miejsca i zapał z jakim Mistrz to wszystko opowiadał.
No i w końcu przyszedł czas na ostatnią czynność tego dnia. Tego dnia, podczas którego mieliśmy trenować. Skończyło się na mojej przeprowadzce.
- Chodźmy - ubrałam się. Ubranie śmierdziało, ale było suche. Trzeba było je wyprać, ale to zrobiłam dopiero pod koniec dnia. Niemalże cały dzień przenosiliśmy ubrania, sprzęty i jedzenie z mojej jaskini. Nie była tak duża jak siedlisko Masaru, ale także pokazałam Mistrzowi jak mieszkam. Wątpiłam, że jeszcze kiedyś będę mogła tam wrócić, ale po prostu pokazałam. Kto wie? Może to miejsce jeszcze się do czegoś przyda? W każdym bądź razie ta jaskinia składała się z trzech pomieszczeń. Sypialnia połączona z kuchnią. Tam spałam i jadłam posiłki. Niestety nie było miejsca dla gościa więc odstąpiłam Mistrzowi jedyny taboret, a sama siadłam na ziemi. Kolejnym pomieszczeniem był warsztat. Znajdował się w nim stół, ale bez krzeseł. Jak potrzebowałam to brałam siedzenie z pierwszego pomieszczenia. Znajdowały się tam także narzędzia, a także wiadro, w którym załatwiałam swoje potrzeby fizjologiczne. Nie chciałam, by taki przedmiot znajdował się w kuchni, ani tym bardziej w spiżarni. Ostatnim miejscem bowiem była właśnie spiżarnia. Chłód jaskini, a do tego sól powodowały, że mięso było dobrze zakonserwowane. No i z Mistrzem ogołociliśmy całą tą kryjówkę i przenieśliśmy wszystko do niego.
Na koniec jeszcze przebrałam się w swoje czyste ubrania przeniesione z mojej jaskini, a te brudne wyprałam. Poprosiłam o możliwość wzięcia kąpieli. Jeśli Mistrz się zgodził, to dobrze. Jeśli nie, to trudno. Przygotowałam jeszcze jakąś kolację czy coś i poszliśmy spać. Gdzie spałam? A czy to ważne? Tam gdzie mi pozwolono. Jak bardzo byłam uzależniona od Masaru. Cholernie.

Noc minęła. Podobnie jak później minęły następne miesiące. Miesiące, które przyniosły mi jedynie ból i cierpienie. Poniżanie, bicie i katowanie treningami. A metody treningów były naprawdę ... ciekawe i okrutne zarazem.
Z początku nie wiedziałam dokładnie co mnie czeka, ale gdy Mistrz kazał spojrzeć w dół wodospadu, zrobiłam to. Przekonałam się wtedy w jak głębokiej dupie jestem. Spadłam z okropnej wysokości wprost do lodowatej wody. Ledwo zdążyłam nabrać powietrza i uderzyłam z całej siły w tą wodę. Bolało okrutnie. Uderzenie i chłód, który miniaturowymi szpilkami przebijał moje ciało. Strach podczas spadania ... Wiecie o co chodzi prawda? Nigdy nie ma się pewności, że na dole jest głęboka woda, a nie na przykład płycizna, na którą upadek oznacza natychmiastowy zgon.
Później już wiedziałam ... wiedziałam, że mogę się spodziewać wszystkiego. Dałam się powiesić na drzewie do góry nogami. Krew spływała mi do głowy, a Mitrz rzucał obok mnie shurikenami. Byłam jak prosiak. Jak skazaniec, który zaraz umrze. Kilka razy też dostałam, a krew zaczęła płynąć z moich ran. Najgorszemu wrogowi nie życzyłabym takiego uczucia. Serce waliło mi jak szalone ...
Straszne były też treningi walki wręcz. Wiedziałam, że nie mam z Mistrzem szans. Ciężko było go przewyższyć pod względem szybkości, zwłaszcza, jeśli uprzednio mnie pobił i zamęczył "rozgrzewką". Pod względem siły także dominował. Zawsze więc kończyło się tak samo. Pobiciem.
Najgorsza jednak była akcja z liną. Nie wolno mi było używać chakry i musiałam ją przegryzać zębami. Moje dziąsła okropnie krwawiły, a ja niemalże dławiłam się tą krwią. Koniec końców udało mi się to. To nic, że przez kolejne parę dni nie mogłam nic jeść ...
W sumie jeśli dobrze sobie przypominam, to czasem Mistrz po prostu mnie głodził. Co z tego, że przeniosłam tutaj swoje zapasy żywności? Teraz to Masaru był ich właścicielem, a nawet jeśli formalnie należały do mnie, to i tak on zdobył nade mną naprawdę wielką władzę. Nie mogłam się mu przeciwstawiać.
Wyrzucał mnie nagą na dwór i nie pozwalał wrócić do domu. Wtedy właśnie przydała mi się moja stara kryjówka i znajomość terenu. Udało mi się pochwycić jakiegoś królika i ukręcić mu kark. Nie miałam jednak w czym go ugotować, więc najzwyczajniej w świecie zjadłam go surowego. Może nie było to zbyt mądre, bowiem mogłam się czymś zatruć. Nie miałam też na czym spać, więc po prostu położyłam się na ziemi. To było straszne ...
Nic dziwnego, że po tym wszystkim zaczęłam wyglądać jak wrak człowieka. Męczona fizycznie i psychicznie. To wszystko odbijało się na moim wyglądzie. Straciłam swój blask i niemalże całą chęć do życia. Zbierałam te kamyczki, starając się, by Mistrz mnie docenił. Oczywiście ktoś mógłby mnie wyśmiać, ale po prostu nie miałam wyboru. Kochałam go, a poza tym ... nie mogłam odejść. Za bardzo się bałam, że mnie zabije, więc instynktownie hartowałam swoje ciało i myśli i uodparniałam je na ten strach przed śmiercią, zostając ciągle przy Mistrzu. Ale muszę przyznać. Mistrz o mnie dbał. Przynajmniej fizycznie. Nie mógł sobie pozwolić na długotrwałą głodówkę, bo bym zwyczajnie umarła z braku jedzenia.
Jednak mimo tego, że byłam coraz bliżej uzbierania pełnej setki, traciłam swój cel z oczu. Traciłam sens życia. Bo jaki sens ma życie w świecie, który jest tak okrutny jak Mistrz? Razem z blaskiem straciłam też całe swoje ciepło i radość. Zmieniłam się niemalże w zwierzę, które jedynie reaguje na komendy swojego właściciela. Jak będą wyglądały moje relacje z innymi osobami? Nie wiem. Nie utrzymywałam bowiem kontaktu z nikim poza Masaru. To on chodził do sklepu i na miasto. Pewnie Mistrz nie chciał, by ktokolwiek zobaczył takiego kogoś jak ja.
Raz jednak nerwy mi puściły i zwyczajnie nie wytrzymałam. Wzięłam więc kamienie ze słoika. Chyba z 10 ... i zaczęłam nimi rzucać w Mistrza. Nic poważnego mu się nie stało, ale fakt faktem, że później wymierzył mi stosowną karę cielesną. Zabrał to czym w niego rzucałam i dodatkowo jeszcze dwa za złe sprawowanie. 12 kamyczków poszło w pizdu.
Jednak była jedna rzecz, o której Mistrzowi nie mówiłam. Sama niezbyt wiedziałam co to znaczy, ale kobiety miały tak, że co jakiś czas ich majtki barwiły się na krwistoczerwony kolor. Po prostu miesiączkowały. Ja jednak tego nie doświadczałam od jakiegoś czasu. Nie miałam wystarczającej wiedzy medycznej, by to stwierdzić, ale po prostu byłam w ciąży. Tak, wystarczył jeden raz, by to się stało.

Nie wiem czy ciężkie treningi i nieludzkie traktowanie pozwoliły mi utrzymać ciążę, więc w tym miejscu poproszę o konsultację Venus albo Exodii. Można mi wysłać na PW. No i jak jednak wyjdzie, że Yami jest w ciąży, to można to oczywiście jakoś wykorzystać fabularnie.

Krwawiłam za to jak przecinał mi nogę, ale to ta sól była najgorsza. Znowu się posikałam. Z bólu oczywiście. Cholera ... byłam słaba.
No i w końcu nastał ten piękny dzień, w którym udało mi się uzbierać te 100 kamyczków. Dla mnie jednak nie był taki piękny. Maltretowana przez te miesiące pomału zapominałam, że jestem człowiekiem. Teraz pewnie Mistrz zacząłby traktować mnie w miarę normalnie, tak jak członka rodziny niemalże. Ale ja zdążyłam już zapomnieć jak wygląda dzień bez pasa. Takie dni już dla mnie nie istniały od bardzo dawna, a ja nie mogłam nic z tym zrobić. Tak więc parę dni później, gdy tylko dowiedziałam się o planach Mistrza, to po prostu zdziwiłam się bardzo. Powiedziałam wprost:
- Proponuję, byśmy się spotkali tutaj jeszcze dzisiaj przed północą. Dzień bez porządnej chłosty jest dniem straconym, prawda? Dlaczego moja dupa miałaby przestać boleć choćby na dwa dni? Trzeba kuć żelazo póki gorące ...
Oczywiście zlanie mnie przed misją nie wchodziło w grę. Byłabym zbyt osłabiona. Jednak po misji? Czemu nie. A co wyrażał mój ton głosu, gdy to mówiłam? Na pewno nie radość. Radości już nie odczuwałam od dłuższego czasu. Nie znaczyło to jednak, że byłabym w stanie krzywdzić ludzi. Nie odczuwałam też strachu. Dla mnie takie traktowanie było normą. Stało się nią przez ostatnie miesiące. Mój głos nie wyrażał żadnych emocji. Pewnie zapomniałam czym one są.
Przez ten cały okres czasu ... ten piekielny okres czasu ... oczywiście miałam sny. Śniło mi się dziecko. Prawdopodobnie to co we mnie było. Podświadomie jakoś je więc wyczuwałam, chociaż świadomie nie miałam o nim pojęcia. Śnił mi się też Masaru, który wygrał z demonem. Masaru z którym wzięłam ślub. Podświadomie pragnęłam tego mężczyzny, chociaż moja praktyczna strona mówiła, że lepiej by było jakby Mistrz się we mnie nie zakochał. Ale ja jednak chciałam tego. Chciałam czegoś co nie było logiczne. Niemniej jednak, gdy już się obudziłam powracała krwawa rzeczywistość. Od razu wyrzucałam z siebie wspomnienie tego snu, uznając to za coś nienormalnego, co nigdy się nie spełni.
A co do seksu. To oczywiście nie prosiłam o niego. Wiedziałam, że nic z tego. Poza tym, seks to miała być nagroda dla Masaru za zwalczanie tego demona, który w nim siedzi. No, widocznie Mistrz sobie z nim nie radził przez ostatnie miesiące i dlatego nie zasługiwał na moje ciało. Chociaż ... ja bardzo za ciałem Mistrza tęskniłam.

[Masaru Yoshida]

Masaru nie miał pojęcia że dziewczyna może być w ciąży, nie sypiał z nią właśnie dlatego żeby nie było takiej sytuacji. Cóż co by nie mówić, stało się to i tak. Niestety. Gdyby kuglarz chociaż wiedział o tej sytuacji może wcześniej by nie traktował tak brzemiennej kobiety. Albo by jeszcze bardziej ją męczył, w sumie to nie wiadomo do końca. Na pewno pewnym jest że dziewczyna doświadczyła przygód które zmieniły jej życie. To przecież najlepsze 3 miechy jej życia. Wracając do historii to na pytanie tamtego dnia o stajnię odpowiedział tak- Tak były tu konie, ale pozdychały, lub zostały sprzedane lub zranione. Wystarczy że wilk z krzaków wyskoczy i złapie go zębami za nogę. Mogę zareagować najszybciej jak się da, a i tak jest za późno. Powinien to przeżyć, aczkolwiek jest to coś co nie pozwala mu służyć dalej w podobnych wyprawach. Więc ratunkiem jest dla niego rola. Tam popracuje, ale nikt go nie zmusi do walki i kopania przeciwników kopytami, do forsownych biegów po całe dnie i tak dalej. Więc tak były tu konie, ale już nie ma. Gdy kolejny dzień wstał i chłopak zrobił jedzenie Yami którą traktował właściwie na równi ze sobą, może troszkę niżej, ale traktował ją jak człowieka jak rodzinę. Gdy usłyszał od niej ten tekst w reakcji na jego pomysł zaśmiał się. Wiedział że dziewczyna jest zmasakrowana psychicznie. W końcu o to chodziło. O zrobienie z niej kogoś kto może walczyć dzień i noc, może stracić kończynę i słowa na to nie powie. Tylko opatrzy się na szybko i ruszy do walki dalej. Miało to skutki uboczne, ale to się wyklepie i będzie super. To chyba oznacza że przesadziłeś. Powiedział suchy głos bez słyszalnych emocji. Nie, tak miało być. W końcu się przyzwyczai do nowej roli i będzie balansować między wyprutą z emocji, a normalna kobietą. Chociaż to do ciebie nie podobne żebyś tak się kimś przejmował. Odpowiedział natychmiast Masaru spoglądając w mroczną część izby. Po prostu katowanie kogoś kto ma to w dupie i jest masochistą bo dalej przy tobie jest, jest delikatnie rzecz mówiąc słabą rozrywką. Komentarz który nie doczekał się odpowiedzi od kuglarza zawisnął w powietrzu. Nikt nic nie dodawał. Rozmowa skończona. Yamiyo logicznie zakładała że nie może jej zbić przed misją. Tylko że no, w sumie on od jakiegoś czasu nie bił jej tak dotkliwie. Wyhamował od razu po zdobyciu kulek. Yami, nie wiem jakie ty masz fetysze, ale w sumie masz rację. Żelazo póki gorące kujmy. Tylko po co czekać. Podszedł do niej i zamaszystym ruchem zdzielił ją otwartą dłonią w tyłek. Skoro tak chciałaś to masz. Od dziś jesteś taką samą członkinią rodu jak ja. Tylko ja jestem trochę silniejszy i cię uczę. A tera zmykaj, wnyki masz na stole. Ja wychodzę do miasta, może tam co znajdę.
z/t

[Masaru Yoshida]

Yamiyo D 1/15
Gdy Masaru wyszedł wyjściem przez klapę dziewczyna została sama w domu. Gdyby skierowała swoje kroki faktycznie w stronę stołu znajdzie na nim kilka rzeczy do polowania. Fajnie tylko że te wnyki jak to określił mistrz to było tylko kilka metrów liny która mogła zrobić jakieś cwane pułapki. W końcu miała trochę wiedzy, bo mieszka tu już 3 miesiące. Leżało tam również kilka słoików, wiedziała że jeden z nich to coś ala trutka na szczury w granulkach. Wystarczy pomieszać z czymś dobrym dla gryzoni i iść polować. Taka wiewiórka bardzo chętnie zje ziarno, a potem zatruje się trutką i zdechnie zostawiając swój ładny ogonek do odcięcia. Były też tam 3 dzidy związane paskiem. Ewidentnie do polowań na większą zwierzynę. Zaostrzone badyl miały tą zaletę że rzucając nimi do potencjalnego łupu pokroju sarny lub lisa można było łatwo zranić zwierze na tyle żeby daleko nie uciekło. A i umiejętności nie wymaga za dużych przy tworzeniu.

[Yamiyo]

Mistrz opowiedział mi o koniach. No i musiałam przyznać, że nie rzeczywiście las to nie było zbyt bezpieczne miejsce dla tego typu zwierząt. No może jakby zrobić im jakąś lepszą ochronę? Jakąś szopę czy coś w ten deseń? To może wtedy mogłoby to wszystko zdać egzamin. Niemniej jednak nie w takiej jaskini. Tutaj nie miały bezpiecznego miejsca do życia.
- Rozumiem - odparłam i potem pozwoliłam się katować. Przez następne kilka miesięcy.

Tego dnia dostałam proste polecenie, a także ... klapsa w tyłek. Nie wydawał się jakiś taki specjalnie mocny. Ot zwyczajny. Inne były dużo gorsze, a ten nawet mi się podobał. Był taki z ... uczuciem. Mistrzowi chyba jeszcze na mnie zależało, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Zarumieniłam się lekko i raz jeszcze zapytałam:
- To kiedy się w końcu spotkamy? Za dwa dni, tak? - Chciałam po prostu potwierdzić to czy Mistrz zechce wziąć pod uwagę moją propozycję spotkania dzisiaj przed północą czy może po prostu jak zwykle postawi na swoim i spotkamy się dopiero za te 48 godzin.
Gdy Mistrz Masaru już wyszedł, ja postanowiłam przeszukać dom i znaleźć jakieś rzeczy przydatne do polowania. Oczywiście trutkę na myszy od razu odrzuciłam, bowiem może zatruć mięso, a takiego sprzedać nie da rady. Biedny kupiec może się pochorować, prawda? Nie wiedziałam czy było we mnie jeszcze trochę człowieczeństwa czy po prostu dbałam o swoje kontakty handlowe i nie chciałam uśmiercać kogoś kto może ode mnie kupić towar za powiedzmy miesiąc czy dwa. Może i to i to. Z liny też od razu zrezygnowałam. Nie byłam specjalistką w jej używaniu, więc po co miałam się męczyć? Jedynymi przedmiotami, które wzięłam były te włócznie, a także oczywiście mój wierny towarzysz i pierwsze dziecko zarazem - Hosudaku.
- Przepraszam, mój mały - powiedziałam do tej lalki - Mamusia miała ostatnio bardzo dużo na głowie.
Z tymi słowami na ustach, opuściłam kryjówkę Mistrza. Uprzednio jednak oczywiście zjadłam jakieś śniadanie i - w miarę możliwości oczywiście - umyłam się i przebrałam stosownie (pierwszy wariant stroju).