Hotel "Marmur"

[Akashi]

Wyzwanie…ta wyzwanie, a może zamiast wyzwania jakieś zadanie idące trochę dalej niż opieka nad histeryczką? I Narażania życia pięknych kobiet, chociaż za blondynkami średnio przepadam, więc niech giną na potęgę ku łasce jashina! Chłopa powoli wszedł do pokoju gdzie znajdowała się mokoto i dość sztywna pani.
– Zamówiła wczesne budzenie, ona nic więcej nie powie. – Powiedział, trochę innym głosem niż dziewczyna mogła usłyszeć u niej w pokoju, był pusty pozbawiony emocji i części ciepła, które wcześniej oddawał, mimo, że na jego twarzy ciągle gościł ten sam uśmiech mógł wydawać się nieco inny. Powoli podszedł do ciała kobiety i zaczął je oglądać mamra tając dziwne słowa pod nosem, znane tylko jemu i innym wyznawcą krwawego boga, przynajmniej na ofiarę ona się nada, mam nadzieje, że Jashin nie będzie wybrzydzać. A okno cóż ciągle zasłonięte, czyli albo sama się zabiła albo ten, ktoś normalnie wyszedł drzwiami, szkoda, że chłopak nie pamięta niczego z nocy, może to mogło w czymś pomoc, przecież mógł widzieć osobę, która to zrobiła. Dziewczyna, która z nim była opuściła pokój kwietnym krokiem, trochę to dziwne w końcu wcześniej byłą nawet gotowa zabić fioletowo-włosego, a teraz nawet na nogach ustać nie może? Akashi zauważył, że ona coś opuściła jakiś niewielki kawałek papieru, który chłopak podniósł z ziemi i przeczytał, „żegnaj motoko”, a to, co malowało się na jego twarzy mówiło wszystko, jakby wzrok mógł zabijać jego by robił to z olbrzymią łatwością, nawet uśmiech, który zawsze gościł na jego twarzy teraz zanikł, kartkę dość szybko podarł, bez żadnych problemów ją zniszczył, nawet nie celowo, nie potrafił panować nad swą złością. Podniósł się z ziemi i spojrzał w stronę korytarza, widział dziewczynę, której dotyczyła ta kartka. Powolnym krokiem zaczął się do niej zbliżać, a na jego twarzy znów pojawiała się radość, szczęście i ciepło. Ze spokojem objął dziewczynę, przybliżając swoją głowę do jej.
-Dlaczego nic nie powiedziałaś? – Zapytał szepcząc dziewczynie do ucha, po czym delikatnie ją pocałował w policzek. Najwyraźniej liczył na to, że nikt nie zwróci uwagę na parę zakochanych, którzy nawet w tak dziwnej sytuacji lubią okazywać swoje uczucia.
-Dajcie jej wodę i niech ktoś zawiadomi Riri, a i niech nie przyprowadza tutaj Pimpusia. – Powiedział prostując się już przy dziewczynie i zamykając za sobą drzwi do pokoju, o ile stali już na korytarzu, a samemu postanowił towarzyszyć nowo poznanej dziewczynie. W końcu to on jest tym przeklętym, który nie może zginąć, mógł spokojnie zostać żywą tarczą dla dziewczyny chroniąc ją przed wszystkim.

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

4/15 Skupienie ludzi na korytarzu rozłaziło się to na płaczącą sprzątaczkę, której szloch niósł się korytarzem, a częściowo na pokój, po którym sobie baraszkowaliście - zebrało się sześć osób, świadkowie nie samej sceny, a tego, co z niej pozostało - a pozostałości wcale ładne ni były... o ile nie lubiło się blondynek. Kobieta pod ścianą nie była olśniewającą pięknością, ale z całą pewnością była dojrzałą, zadbaną o siebie kobietą. Jeśli jednak sądzisz, Akashi, że zbliżenie się do Motoko, ciepły uśmiech i pocałunek na policzku nie zwrócił na was uwagi... to myślałeś i dobrze i źle jednocześnie. Podszedłeś na tyle spokojnie do samurajki, że nie przyciągnęło to spojrzeń, ale ci, co obserwowali was i sam pokój unieśli wysoko brwi ze zdumienia, zdziwienie poniosło się po twarzach, na twarzy kobiety, która wcześniej skomentowała odpowiednimi słowami twoje zachowanie był to niesmak - zresztą każda osoba będąca tego świadkiem była najzwyczajniej w świecie zmieszana. W pokoju obok był trup, a ty tutaj odjaniepawlałeś jakieś czułości, wyglądając przy tym na bardzo z siebie zadowolonego. Chyba zapomniałeś o kluczowej rzeczy - o tym, że Wy w sumie ciągle byliście w centrum uwagi. Zapomniałeś już?
To historia o Was.
Mężczyzna, który pobiegł po wodę, właśnie wrócił. Truchtał z miska wody i wyciągnął ją w kierunku sprzątaczki, kucając przy niej, uprzednio robiąc sobie miejsce, bo oczywiście - gapie zawsze bardzo chętnie brały jakże czynny udział w takich sprawach - niby każdy uważał, że widok trupa był odrażający, a sprzątaczka była biedna i trzeba jej było pomóc, ale jakoś nikt się nie ruszył, żeby trupa zakryć, nikt też nie rzucił się, aby pomóc sprzątaczce - tylko ten jeden mężczyzna wyrwał się nieco z marazmu tego wydarzenia i starał się, poinstruowany twoim wcześniejszym rozkazem, jakoś pomóc, aktualnie trzymając kobietę za ramię i starając się ją namówić do picia. Nikt też jakoś się nie kwapił, żeby odpowiedzieć na Twoje pytanie, Motoko. Zobacz tylko - wszystkie te spojrzenia są wrogie - każde z nich obce i każde z nich pożera. Oceniają. Szepty były wrogie i oceniające, szukanie tutaj pomocy to jak szukanie igły w stogu siana, znajdziesz raczej wroga niźli przyjaciela, och, ale zaraz... przecież ktoś własnie podpiera twój bok i prowadzi cię, zamkniętą w marmurze doznań prostym korytarzem, jak lunatyczkę, która gubi cel i przekonania.
Lepiej je łap. Przydadzą ci się jeszcze.
- Powinna być w holu. - Odezwał się ten sam mężczyzna, który przyniósł sprzątaczce wodę, kiedy nikt inny się nie odezwał, służąc wam pomocną ręką. Wskazał nawet kierunek korytarza, w którym powinniście się udać. Rozejrzał się po twarzach obecnych, spodziewając się, że ktoś chociaż będzie na tyle miły, żeby pójść po Panią Riri - cóż, mówiąc wprost: nikt nie był. Ludzie wydawali się wręcz zawiedzeni, że zamknąłeś im przed nosem miejsce zbrodni.
- Panienki Riri... - Chlip. - Chyba nie ma... hotelu... wczoraj... wczoraj wyjechała. - Och, przynajmniej sprzątaczka była tutaj użyteczna. Zawsze coś.

[Motoko]

Złapał jej spojrzenie i trzeba przyznać, że w pewnym sensie uspokoiło ją to, przynajmniej w jakimś tam małym stopniu. Nieświadomie pokładała wiarę w pokrzepieniu nieznajomego, który chyba przez ten incydent o poranku był w stosunku do niej bardzo czuły. Motoko kompletnie nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Razem z jej zagubieniem i powolnym tonięciem zbliżyła się do niej bojka w postaci przeklętego. Być może gdyby choć trochę orientowała się w tym co działo się w równoległym świecie, a nie jej głowie, odtrąciłaby jego pomoc, ale tego nie zrobiła. Przez otępienie, a także jakiś niewytłumaczalny strach, który objawiał się przez gęsią skórkę dziewczyna pozwoliła, żeby jego oddech poruszył jej włosami za uchem, a także pocałunek rozniósł jakieś ciepło po ciele. Słowa, które wypowiedział blisko jej ucha jakoś wyrwały ją na chwilę z tego marazmu, choć nie odpowiedziała. Dopiero w momencie, w którym chłopak zwrócił się do ludzi, a ona zauważyła zamknięte drzwi, zwróciła swoje spojrzenie do obecnych.
- Przepraszamy, ale musimy to zgłosić, jeśli można, to proszę o nie wchodzenie do miejsca zbrodni. - jej oschły i rzeczowy ton bardzo nie pasował do emocjonalnej dziewczyny, która w istocie taka przecież miała nie być, czyżby wraz z niespodziewaną pobudką wróciły do niej większe emocje niż tylko surowa neutralność? Posągowa postawa, a także twarde spojrzenie pozwalało mieć wrażenie, że Mo wcale nie myśli w równoległym świecie o rzeczach niestworzonych, zachodząc sobie w głowę, czy przypadkiem w tym hotelu nie ma czarów... Najpierw jakiś przeklęty gość, którego ciepło ciała po raz kolejny ogrzewało jej, a później zabójstwo z kartką skierowaną bezpośrednio do niej. Dopiero po chwili zorientowała się, że jedyną osobą, która zna jej imię jest recepcjonista, ten sam, którego przyprowadziła dzień wcześniej. Czyżby to był czas na odnalezienie go? Ciepło od Akashiego pozwoliło jej wyrwać się z otępienia. Musiała skupić się na zbrodni, bo przecież lepsze było myślenie o tym kto jest nadawca zniszczonej już kartki, niż zachodzić sobie w głowę o przeklętym.
- Czy jest Pani może zorientowana gdzie jest Eiji-san? - spytała roztrzęsionej sprzątającej, wracając do niej i odrywając się od swojego kompana, któremu chyba bardzo spodobała się ta bliskość, zdezorientowana Motoko skłamałaby mówiąc, że jej to nie ruszało. Twarde spojrzenie nastolatki uległo jakiejś deformacji, zostawiając jedynie posągową neutralność.

[Akashi]

Czas mijał, mamy już jednego trupa w hotelu, gdyby nie zdolności młodzieńca zapewne byłby już dwa i to w sąsiednich pokojach. Nie dało się ukryć, że fioletowo-włosy obdarzał swą towarzyszkę wyjątkowym ciepłem, tylko on sam nie wiedział, dlaczego w końcu spędził tyle lat pod ziemią zdała od normalnych ludzi, a o bliskości wśród morderców mówić nie można, zwłaszcza takiej normalnej ludzkiej, bo przebijanie się prętami, kosami, mieczami i cholera wie, czym było i to bardzo powszechne, nieraz sąsiad mieszkający w jamie obok wisiał na ścianie przybity włócznią przez 4dni prosząc o pomoc w odejściu od ściany, zabawny widok. Taki koleś przybity do ściany witający, co ranka, szkoda, że się nie obracał fajny zegarek by był z niego. Lecz wracajmy do hotelu i do zaistniałej sytuacji, chłopak pocałował dziewczynę, z która spędził noc, sprawiała, że jego serce biło mocniej, a dotyk jej ciała sprawiał mu sporą przyjemność. Chuj z tym, że wszyscy gapili się na tą scenę jak on ją całuje, gówno go to obchodziło czy według nich było to smaczne czy niesmaczne, ale skutecznie odwróciło uwagę od tego, co próbował przekazać dziewczynie i to się liczyło. Chociaż to też obudziło jego partnerkę z transu, chociaż w pewnym stopniu jest przydatny, tylko, co dalej on ma ze sobą zrobić? Skoro Motoko zajęła się sprzątaczka to Akashi postanowił pochodzić trochę po korytarzu i porozglądać się po ludziach, tak by odepchnąć ich jak najdalej od sprzątaczki, a jak nie chcieli współpracować zawsze można użyć argumentu siły, co go obchodziło zdanie innych, zawsze też miał okazje sprawdzić czy któraś z tych osób posiada jakieś uzbrojenie albo zdolności bojowe, przecież od tak nie pozwolą sobą pomiatać. Jak udało mu się z nimi skończyć to poczekał na dziewczynę, obserwując ją i sprzątaczkę, opierając się o przeciwległą ścianę.

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

5/15 Motoko odlepiła się od swojego towarzysza i postanowiła wziąć połowę spraw w swoje rąsie - bo drugą połowę brał Akashi, którego wzięły sentymentalne wspominki o swoim sąsiedzie. Szkoda, że to nie była kobieta, przynajmniej byłoby na co oko zawiesić, a skoro już był mężczyzna, to rzeczywiście - co za żal, że nie kręcił się w kółko, odmierzając leniwie płynący czas. Ni ukrywając, kochana Wielbicielko Dżdżownic, robiłaś całkiem niezłe wrażenie na zebranych. Twoja postawa dawała obecnym tutaj oparcie - widzieli bronie przy twoim boku, twoje spojrzenie, kiedy przejechałaś nim po obecnych i słyszeli wyraźnie twój głos, który był im gongiem wzywającym do wyprostowania się... pozostawało mieć jedynie nadzieję, że śmietanka towarzyska jest rzeczywiście skora zaufać młodej dziewczynie i posłuchać się grzecznie kogoś, kogo nie rozpoznawali, kogo twarz była zupełnie obca, bo i niby jak miałabyś być bardziej rozpoznawalną twarzą wśród tych bogatszych?
- N-nie wiem... - Kobieta pokręciła głową, łzy całkowicie zaczerwieniły jej oczy, katar lał się po nosie, starała się to opanować, zakryć twarz, żeby nie narażać się na kpiny i nie niszczyć wzorowego wizerunku pracownika, który powinna w tym miejscu spełniać. - W recepcji powinni wiedzieć...
Akashi w tym czasie, kiedy Motoko próbowała się dowiedzieć, gdzie znajdzie jakieś kompetentne osoby, które opanują to gówno, postanowił przyjrzeć się wszystkim obserwującym, może to i dobry pomysł? Zlecieli się chyba wszyscy, którzy przechodzili bokiem, albo mieli pokój gdzieś nieopodal, ktoś coś musiał słyszeć, a przynajmniej była na to taka nadzieja. Zacząłeś spychać ludzi do tyłu, żeby zrobili miejsce i nie pchali się do przodu, włażąc wam na głowę. Nie musiałeś wykorzystywać siły, tylko się zbliżyłeś i już goście hotelowi cofali się do tyłu, lekko skrzywieni, ta sama kobieta, która cię trafnie skomentowała, pisnęła nawet cicho i schowała się za swoim mężem, zbulwersowana, że niszczysz jej przestrzeń osobistą. Wiecie, niektórzy ludzie po prostu od razu wydają się podejrzani. I taki był też mężczyzna, który stał nieco z tyłu, okularnik z krótko przyciętymi włosami, aż dreszcz mógł przejść człowieka, kiedy gapił się swoimi wielkimi, ciemnymi oczami, na twoją osobę - odsunął jak wszyscy pozostali, ale w przeciwieństwie do nich cała ta sytuacja zdawała się nie robić na nim żadnego wrażenia. Wyłapując twoje spojrzenie schował się od razu do swojego pokoju, chociaż kłamstwem byłoby napisanie, że zrobił to jakoś nad wyraz szybko, w pośpiechu - tego sąsiadującego z pokojem kobiety, która zginęła tej nocy i zamknął za sobą drzwi. Być może mężczyzna miał po prostu dość wrażeń na dziś.

[Motoko]

Słuchała kobiety i jakoś nie zwracała zbyt dużej uwagi na zebranych. Była w ich świecie, ale jakby nie myślała na tej samej przestrzeni. Pozwoliła żeby różnego rodzaju obrazy i myśli przysłoniły jej aktualną rzeczywistość, pomimo że być może był to karygodny błąd. Nie myślała o samej zbrodni, a karteczce, tych dwóch maleńkich słowach, które dotyczyły bezpośrednio jej osoby. Przypominała sobie wszystkich, którzy ostatnio mieli z nią kontakt i wszystkich, którzy również mogli ją zapamiętać w sposób nieprzyjazny. Momentalnie zobaczyła przed oczami Sagę, którą to zaprowadziła do swojego zleceniodawcy i przez jej plecy przeszedł dreszcz. Dziewczyna była kilkanaście mil stąd, prawda? Przecież pracodawca też nie mógł się nagle transportować z Sogen do Hotelu, bo, bo... Zajmował się nauczką dla Tensy! Wszystkie poszlaki prowadziły do niczego, zazębiały się i gmatwały po drodze, a Motoko jedyne co potrafiła zrobić to przymknąć oczy i wciągnąć powietrze. Obecność gapiów nie była pożądana, ale Akashi sprawnie działał, jakby wyczuwał, że potrzeba teraz trochę prywatności do rozwikłania sprawy. Sama jego postać w pewnym sensie była dosyć kontrowersyjna, przecież gość rzekomo nie wiedział co robił z rana w jej pokoju i dziwnym trafem nie pamiętał, jak tam się znalazł. Sama Motoko jednak nie mogła wziąć go do ławy oskarżonych, a wszystko to ze względu, że oboje szamotali się w łóżku, kiedy wszystko w pokoju obok miało miejsce. Być może gdyby szybciej zareagowali. Jej spojrzenie na chwilę zatrzymało się na jego klatce piersiowej, którą jeszcze niedawno rozcięła, spotykając się po chwili z jego okiem. Odwróciła szybko wzrok, znów starając się skoncentrować, bo przecież to było głupie, uczucia były złe, szczególnie w takim momencie.
- Dobrze, proszę pójść z nami do recepcji. - powiedziała do kobiety, nawet nie biorąc pod uwagę tego, że roztrzęsiona kobiecina zaprzeczy, w końcu co miała innego do roboty niż się trząść jak galareta? Widząc pośród tłumu bogaczy jakiegoś hotelowego boya podeszła do niego i spojrzała prosto w oczy. Pomimo małego wzrostu budziła respekt, najprawdopodobniej całą przyczyną były dwie bronie przy pasie. - Masz pilnować, żeby nikt nie wszedł do środka, rozumiesz? - zagrzmiał jej oschły ton, który nie przyjmował słowa sprzeciwu. Nawet w swoim spojrzeniu miała stalową nutę, której raczej nikt nie chciał rozgrzewać w tym negatywnym słowa znaczeniu.
- Chodźmy do tej recepcji. - zadecydowała już do Akashiego, nawet na niego nie patrząc, jedynie lekko chyląc głowę w jego kierunku, podchodząc przy tym do kobiety i pomagając jej wstać z miejsca. Z pewnością przebywanie tak blisko miejsca zbrodni wcale jej nie pomagało, a Motoko w końcu zaczynała myśleć i odczuwać jak człowiek, starając się pomóc kobiecie. Dlaczego to robiła? Być może miała nadzieję, że ta powie im coś ciekawego, kiedy tylko się uspokoi. Prowadziła ją pod rękę w stronę recepcji, nawet nie czekając na przeklętego, który pewnie i tak powędrował za nimi jako jakaś ochrona. Motoko nie potrafiła w jakikolwiek sposób mu podziękować, a tym bardziej powiedzieć cokolwiek składnego. Jego obecność ją rozpraszała, bo zamiast myśleć o pustych oczach, w których również już mogły odbijać się dżdżownice, ta zastanawiała się dlaczego jego skóra momentalnie się goiła, kiedy ją przecinała w łóżku. Sam widok tego samego, gołego ciała, które jeszcze nie tak dawno temu było.. Właśnie dlatego skupiona patrzyła przed siebie i starała jakoś nawiązać kontakt z roztrzęsioną kobietą. Grunt to dotrzeć do recepcji, potem już będzie łatwiej.

[Akashi]

Spokojni, nadziani bogacze jak ich nie lubić, tak łatwo ustępują jak zakłóca się ich przestrzeń osobistą, jeszcze piszczą jakby się ktoś do nich dobierał, kusi by sięgnąć ręka i zabrać im jakąś błyskotkę, ale nie, bo jeszcze problemów narobią. Chociaż jedna osoba przykuła uwagę młodzieńca, a był to pewny okularnik stojący z tyłu, który bez problemu robił to, co inni, ale jego wzrok był skierowany w nieco inną osobę nie sprzątaczkę, czy drzwi pokoju tylko młodzieńca. Lekko przerażający, najwidoczniej coś ukrywał schował się dość szybko w swoim pokoju, przez co chłopak zyskał na zainteresowaniu nim, ale i tak oparł się o ścianę i poczekał na decyzję swojej partnerki, przecież tutaj o nią toczyła się gra, a nie jakiegoś durnego okularnika.
– Dołączę do Ciebie za chwilę, mam tutaj z kimś jeszcze do pogadania. – Powiedział fioletowo-włosy, odpychając się od ściany i kierując się do pokoju okularnika, z początku postanowił grzecznie zapukać do drzwi, by ten pozwolił mu wejść, a jak nie pozwalał to samemu postanowił je otworzyć w mniej bądź bardziej brutalny sposób. Czym więcej powodów by mu wpieprzyć tym lepiej dla chłopaka. Zapewne finezyjną osobą Akashiego nie można, ale swój czar roztaczać umiał. Jak udało mu się dostać do pokoju faceta, spokojnie stanął przy ścianie między drzwiami, a oknem by odciąć jakąś drogę ucieczki z pokoju mężczyźnie i zdjął swój główny argument w rozmowie z pleców i trzymał przed sobą. – Opowiedz mi wszystko, co wiesz. Dobrze? Dziwnie się zachowujesz, a ja chce wiedzieć co robiłeś tej nocy i co widziałeś, a jeżeli nie będziesz odpowiadał grzecznie. Sprawisz mi wielką przyjemność, od samego rana mam ochotę komuś przyłożyć. – Powiedział chłopak i czekał na odpowiedź mężczyzny, jeżeli ją uzyskał albo on uciekł z pokoju, ruszył w pośpiechu za Motoko by nie zostawiać jej an dłużej samej.

  Ukryty tekst

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

6/15 Biedna kobiecina skinęła tylko niemrawo głową, ale nie było co liczyć na to, że taka zdruzgotana sama się podniesie - na szczęście ciągle tutaj był ten sam mężczyzna, tuż przy niej, który przyniósł jej wodę i jako jedyny z wami współpracował - chyba tylko do niego mogłaś swoje słowa skierować, chociaż żadnego innego hotelowego pracownika, prócz zdruzgotanej kobiety, tutaj nie było. Mężczyzna pomógł podnieść się sprzątaczce, która kuląc się we własnych ramionach stanęła obok ciebie, nie mając odwagi unieść swojej głowy - niestety nie było żadnego chętnego, kto poratowałby biedaczkę jakąś chusteczką. Roztaczała wcale nieprzyjemny widok, nic dziwnego, że nikt nie chciał, żeby jego haftowana, drogocenna chusteczka została obsmarowana gilami jakiejś pracownicy.
- Tak... tak jest. - Mężczyzna wyprostował się automatycznie, kiedy się do niego zwróciłaś - byłaś od niego niższa, ale to wcale nie przeszkadzało temu, żeby wywoływać respekt. Byłaś po prostu... przekonująca, nawet jeśli twoje wnętrze mdlało i chwiało się, poszukując wszystkich, którzy rzeczywiście mogli ci zagrozić i wędrować za tobą aż na takie zadupie. Niby byłaś tutaj, ale tylko fizycznie - część twojego ja dobrze wiedziało, że musisz teraz rozwikłać zagadkę, żeby dowiedzieć się, kto wysłał ci pozdrowienia, ale ta druga... ta druga wcale się tutaj znajdować nie chciała. A już na pewno nie blisko mężczyzny, który wywracał twój świat o sto osiemdziesiąt stopni. Skierowałaś się więc do recepcji.
Wczesny poranek sprawiał, że miejsce było całkowicie puste - prawie całkowicie puste. Drzwi były już otworzone i przyjemne, ciepłe powietrze wsuwało się do środka, by ogrzać marmurowe wnętrze. W samej recepcji stała kobieta, którą bardzo dobrze znałaś, która pokazała ci pokój i zapisała cię w księdze gości, a po drugiej stronie niewiasta o zgoła wyzywających kształtach - jedna z tych, za którą oglądały się spojrzenia nawet żonatych mężczyzn, nic nie mogli na to poradzić. Natura doskonale wyprofilowała jej smukłe ciało, gładka skóra była chyba równie miękka co jej włosy barwy lnu, nieco falowane, opadające na jej plecy - na sobie miała cienką, letnią sukieneczkę i słomiany kapelusz z paroma stokrotkami wczepionymi weń - jej miodowe oczy pozbawione źrenic, pomimo łagodnej barwy tęczówki, wydawały się przenikać człowieka na wskroś... a mimo to wokół niej roztaczała się taka sama energia, co wokół hotelu.
Marmurowy hotel z marmurową właścicielką
Tuż obok kobiety siedział mały, biały lis.
- To panienka Riri. - Odezwała się sprzątaczka.

Porobiłeś porządek z niecnotami, by nie wchodziły ci w paradę - tobie i twojej, khe, nowej właścicielce. Z biednego Pimpusia się śmiałeś, a Motoko sama mogłaby cię teraz Pimpusiem nazwać, obruszyłbyś się? Jakoś wątpię, drogi Kolego, jakoś wątpię! Mimo to, jak to już z przeklętymi bywało, zdecydowałeś się pójść własną ścieżką - odrobina indywidualności, bo jednak stłamsić cię to nie lada wyczyn, łamanie karków takich jak twoje było niemal awykonalne - przynajmniej tak długo, jak długo w obieg nie wchodziła twoja siostrzyczka. Towarzystwo z korytarza rozchodziło się powoli i niemrawo, każdy wracał do swoich pokoi, zresztą byli ciągle w pidżamach, koszulach nocnych i wszystkim tym, w czym się śpi (na szczęście oni nie sypiali nago), dzięki czemu zrobiło się tutaj więcej przestrzeni. Motoko odprowadziła sprzątaczkę i tylko ten jeden, nieco rozproszony gość, został pod drzwiami, mocno zdumiony tym, że jakaś nastolatka wydawała mu rozkazy - wyglądaliście jednak na osoby, które znają się na rzeczy, no ba, shinobi co się zowią! - dlatego nikt nie wchodził wam w paradę. Albo nie wchodzili, bo się bali, że zrobisz użytek z tego kijaszka na swoich pleckach.
- Taak? - Głos mężczyzny za drzwiami był równie nieprzyjemny co jego spojrzenie - i mean, niby że miły, bo całkiem melodyjny, niby że o całkiem ciepłej tonacji... ale zdecydowanie pedałowaty. I stanowczo za spokojny, gdzie spokój tutaj wcale nie miał pozytywnego wydźwięku. Przynajmniej nie w tym wydaniu.
Drzwi nie zostały zamknięte, więc po prostu nacisnąłeś klamkę i wszedłeś do środka, zamykając je za sobą i zajmując strategiczne miejsce w razie gdyby mężczyzna chciał uciekać. Nie zapowiadało się na to. Wyglądał całkiem przeciętnie, zarost, parudniowy, znaczył jego kwadratową szczękę, wielkie, okrągłe okulary śmiesznie powiększały jego oczy... śmiesznie albo raczej: creepy, nosił czarne odzienie, niby eleganckie, ale jakoś... nie pasujące do towarzystwa z korytarza. Ach, właśnie... może to dlatego, że był ubrany w przeciwieństwie do tamtych?
- Niestety nie wiem zbyt wiele. - Odparł gładko, jak na twoje to nie był nawet minimalnie przejęty twoją postawą i twoimi groźbami. - Byłem na porannym spacerze i kiedy wróciłem, zobaczyłem zbiorowisko na korytarzu, martwą kobietę w pokoju, was i płaczącą sprzątaczkę. - Zamrugał. Cholera, to on mrugał? Jego spojrzenie było naprawdę... ciążące. - Pana groźby są nie na miejscu. - Obrócił się do ciebie przodem na krześle przy biurku, przy którym siedział, grzecznie składając ręce na udach. - Z wielką przyjemnością mógłbym zawiadomić straż o pańskich groźbach. - Proszę bardzo, trafił swój na swego. Mimo wszystko głosik, jakim wypowiadał, nie brzmiał tak, jakby to była groźba. Raczej odbicie piłeczki i pokazanie, że tak to se możesz gadać i machać kijkiem, ile tylko chcesz. Gość miał to po prostu głęboko w d. - W nocy obudził mnie jakiś stukot, przez sen chyba słyszałem jakąś szarpaninę. Niestety w półśnie nie zarejestrowałem niczego innego.

[Motoko]

Wraz z oznajmieniem Akashiego, że zostaje poczuła pewnego rodzaju ulgę, bo też chociaż przez chwilę jego obecność nie będzie naruszała jej nietykalnego skupienia, w które musiała się wdrożyć, żeby rozwikłać, kto był nadawcą kartki. Czy była zadowolona z posłuchu mężczyzny, który przytaknął co do jej polecenia? Kompletna obojętność po raz kolejny złapała za jej odrętwiałą część umysłu, który wcale nie chciał współpracować, a snuć jakieś dzikie opowieści o wszystkim i niczym jednocześnie.
Widząc kobietę, dwie kobiety przy recepcji Motoko tradycyjnie przyglądała się, choć nie oceniała - tej drugiej, bo tą pierwszą jeszcze pamiętała sprzed wcześniejszego dnia. Podeszła prowadząc pod rękę swoją nową kompankę i kompletnie nie zwracając uwagi na właścicielkę, co też oznajmiła jej przed sekundą kobieta, zwróciła na siebie ich uwagę, a przynajmniej się starała to zrobić.
- Przepraszam, czy mogłaby Pani odprowadzić tę damę na jakiś spoczynek? - poprosiła recepcjonistkę, wyraźnie dając do zrozumienia, że ma na myśli kobietę z obsługi hotelowej, którą prowadziła. Nie chciała im przeszkadzać w ploteczkach, bo przecież brońcie Senju i Uchihy, nie była źle wychowana, jedynie bardzo ciekawa, kto tak śmiertelnie pragnął ją pożegnać. Dopiero po kontakcie z recepcjonistką, skierowała swoje spojrzenie na właścicielkę hotelu, która z pewnością robiła wrażenie, niestety Motoko nie była jednym z mężczyzn, a jej subiektywne spojrzenie było dosyć płytkie, bo też nie czuła potrzeby wywiercania się w duszę kobiety. Jeśli to za tym liskiem, a w tym za uwagą właścicielki hotelu tak uganiał się poczciwy staruszek, to z pewnością Mo nie musiała mieć zmartwień co do tego, czy w istocie jest mężczyzną, tylko czy on byłby w stanie zamordować kobietę, której oczy jedynie świeciły pustkami? - Poza tym proponuję wysłać na piętro, w którym jestem zameldowana jakąś ochronę do pokoju obok. Ktoś dzisiaj w nocy został zamordowany. - stwierdziła oschle wpatrując się w świdrujące oczy właścicielki. Być może nie była najwyższą osobą na jaką ktokolwiek mógłby trafić, można powiedzieć też, że swoim wyglądem się zbytnio nie wyróżniała, oczywiście o ile nie wliczają się w to jej krwiste oczy, a także bardzo długie włosy, ale przez swoją posągową i oschłą postawę, wręcz działającą jak automat, potrafiła zasiać w ludziach niepewność. Może to była kwestia tej broni przy pasie? - Jeśli nie miałaby Pani nic przeciwko chciałabym zająć się tą sprawą, tylko proszę mi zapewnić, że nikt niepowołany nie będzie się tam kręcił... - powiedziała bezpośrednio do właścicielki, patrząc na nią z dołu, bo przecież znając życie po raz kolejny ktoś był od niej wyższy, czyż nie? Nastolatka nie miała pojęcia jak zostaną przyjęte jej słowa, ale nie miało to zbyt dużego znaczenia, z ich zgodą, czy też bez, weźmie się za tę sprawę, w końcu musi wiedzieć komu odpowiedzieć wieczne dobranoc. - Tylko teraz, gdzie mogę szukać Eiji-sana? Mogłaby mi Pani napisać numer jego pokoju na jakiejś kartce? - wyciągnęła swoją kartę, nawet nie dając czasu do namysłu bardzo obdarzonej przez naturę kobiecie. Pewnie recepcjonistka poleciała pomóc sprzątaczce się pozbierać, stąd pytanie zostało skierowane do Riri. Być może wychodziła na niewychowaną, a może nawet i profesjonalistkę, w końcu chłodny ton, który był jej naturalnie wyuczonym, zdawał się być dosyć jasnym znakiem co do braku zabawy z jej osobą. Wcześniejsze przeżycia już ją nauczyły, że przez delikatną urodę i małą posturę nie budziła szacunku, ale przecież nie sama fizyczność budowała wizerunek, czyż nie? Nie wiedzieć czemu, patrząc na kobietę miała jakieś dziwne wrażenie. Nie spodobała jej się ta cała otoczka kobiety.

[Akashi]

To staje się monotonne zero przyjemności, mógłby stawiać, chociaż trochę oporu, próbować się ktoś buntować czy coś. Chłopaka już od rana świerzbią ręce i nie ma, komu przyłożyć, ale trudno. – Nie zapominaj gdzie jesteśmy, nim zdążyłbyś powiadomić straż, twoje zwłoki już dawno byłby na dnie bagna. – odparł chłopak, odbijając piłeczkę do okularnika, który nawet mruga o dziwo, cóż na pewno Akashi może zaliczyć Siudo osób wyjątkowych, które to widziały. – Rozumiem, jesteś mi w stanie opowiedzieć coś o tej kobiecie? Wydaje mi się, że ty możesz lepiej znać gości tego hotelu niż obsługa. – powiedział, młodzieniec, opierając kij na ziemi i spoglądając na mężczyznę obserwując jego zachowanie, które mogło zdradzić, że coś ukrywa. Jak chłopak uzyskał już wszystkie odpowiedzi, które chciał pożegnał się grzecznie z dziwnym panem, założył kij na ramionach opierając na nim swoje ręce i wyszedł z pokoju, po czym skierował się w stronę recepcji. Długo iść nie musiał w końcu było to dość blisko i z oddali zauważył już rozmawiającą Mo z panną Riri.
-Witaj Riri, jednak nie wyjechałaś? – Powiedział chłopak z uśmiechem, machając jedną ręką w stronę właścicielki hotelu oraz dziewczyny, z, którą spędził noc. Akurat bardziej skupiał swój wzrok na Motoko w końcu nią był bardziej zainteresowany niż właścicielką, może i lepsze miała ciało, lecz to nie to samo, co młoda samurajka. – Wszystko dobrze? – Powiedział chłopak, gdy podszedł już blisko dziewczyny i delikatnie się pochylił w jej stronę ignorując całkowicie Riri. Chyba, że coś mówiła do niego, wtedy poświecił jej, chociaż część uwagi.

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

7/15 Nie musiałaś się starać szczególnie wybitnie, wszelakie wygnanie śmiało ciała nie było konieczne - wszystko to z racji faktu, że w przestronnym, jasnym holu była tylko wasza czwórka. Cztery baby zebrane w jednym miejscu - to nie mogło skończyć się dobrze. Przynajmniej kobieta, która ci towarzyszyła, przestała płakać, pociągała teraz jedynie nosem, wciąż starając się jakoś doprowadzić swoją twarz do porządku. Sławetna recepcjonistka widząc waszą dwójkę już chciała miło się powitać, już przybrała na usta uśmiech numer pięć, nie mnie oceniać, czy był udawany czy jednak szczery - na pewno mogę ci powiedzieć, że nie wyglądał sztucznie, a reszta? Reszta była już tylko i wyłącznie sumą twoich przekonań i wiary w ludzi, a ta, nie oszukujmy się - nie była na zbyt wysokim poziomie. O wiele łatwiej na starcie odbierać szanse niż je dawać, chociaż... Eijiemu dałaś, czyż nie? Więc tak, chciała się uśmiechnąć, cień tego uśmiechu nawet pojawił się na jej twarzy, ale to był tylko jego zalążek, który obumarł w zarodku.
- Przepraszam, ale...
- W porządku, Rika. Odprowadź panią. - Riri skinęła zezwalająco swojej pracownicy głową, zezwalając jej na zejście ze stanowiska i zaopiekowanie się poszkodowaną koleżanką. Wspaniałomyślność? A jakże! Dwie kobiety zaraz zniknęły w jednym z korytarzy. Którym?
Ach, to miejsce chyba było jak labirynt.
- Słucham? - Kobieta uniosła brwi do góry, spoglądając na ciebie... chociaż ciężko powiedzieć, z jakimi emocjami. Zdziwienie, tak, to z całą pewnością, ale daleko temu było do jakiegokolwiek szoku, pewnie dlatego, że ogólne raczej ciężko uwierzyć na słowo, że tuż obok ciebie ktoś dokonał jakiegoś mordu. Nic dziwnego, że jej aparycja jakoś do ciebie nie przemawiała. Wydawała się patrzeć... z góry. I nie chodziło tutaj o różnicę wzrostu, która znów dała ci się we znaki, bo kobieta mierzyła ponad metr siedemdziesiąt. - Chwileczkę... - Przestała się opierać o blat i wyprostowała, wyciągając w twoim kierunku dłoń na znak "stop". Miała ładne, wypielęgnowane dłonie i elegancko spiłowane paznokcie. - Najpierw prosiłabym Cię dziecko o wyjaśnienie sytuacji i najlepiej zaprowadzenie mnie na miejsce zbrodni. Jeśli takowa rzeczywiście miała miejsce... to oczywiście zapłacę za trud śledztwa w zamian za dyskrecję. - Kobieta nachyliła się nad blatem i sięgnęła po księgę gości, by na szybko ją przeglądnąć, po czym wzięła ja pod pachę i wskazała ci kierunek. - Motoko, jak mniemam? Prowadź, proszę. Eiji opowiadał mi o tobie. Jestem już twoją dłużniczką za zaopiekowanie się moim pracownikiem. - Wzięła od ciebie karteczkę i zapisała ci numer pokoju Eijiego zanim jeszcze odeszłyście od blatu.

- Nie zapomniałem. Ty chyba natomiast zapomniałeś, że w takim wypadku wszyscy świadkowie wskażą ciebie jako mordercę i nie zostaniesz lekko osądzony. - Tak, zdecydowanie zero zabawy. Grzeczni i polubowni? Czy ja wiem, nikt tutaj nie wydawał się wystarczająco milusi i polubowny, mężczyzna, który siedział w dziwnym bezruchu na stołku tym bardziej. Tylko że ten tutaj miał w sobie coś takiego, że raczej chciało się go zostawić w spokoju i niech idzie być creepy gdzie indziej. Grzecznie ci się wyspowiadał jak na spowiedzi, więc zakładając, że mówił prawdę, nic na niego nie miałeś - lepiej było szukac jakichś poszlak, które mogłyby dokądkolwiek w śledztwie powieść, niż kręcić się w kółko przy jednym gościu tylko dlatego, że dziwnie wyglądał.
Ha, o ile naprawdę mówił prawdę.
Wypolerowany marmur ścian nie odbijał fałszu w krzywym zwierciadle.
- Ma siostrę bliźniaczkę. Również jest zameldowana w hotelu ze swoim narzeczonym, niestety nie wiem, w którym pokoju. - O, to była już chyba jakaś informacja? - Wydaje mi się, że miała również kochanka. Słyszałem dwa dni temu uniesione głosy w jej pokoju. - To już była jakaś garść informacji. - Nic więcej o tej pani nie wiem. - Wyglądał na takiego, co wie wszystko. Twój pajęczy zmysł chyba ci to podpowiadał, albo... albo po prostu osądzałeś książkę po okładce - typowy psychol, który chodzi wokół i podgląda wszystko i wszystkich, tylko niby w sumie po co miałby cię okłamywać?
Ruszyłeś w kierunku recepcji i akurat zobaczyłeś, jak Riri podaje jakąś karteczkę do Motoko, kiedy jednak się odezwałeś, podniosła swoje spojrzenie, już miały wyruszać, kiedy je nakryłeś na ich małym tete-a-tete. Riri uśmiechnęła się, ale nie był to ten sam, olśniewający uśmiech, który zapamiętałeś wczoraj. Najwyraźniej musiała już dostać wiadomość od Motoko o morderstwie.
- Dzień dobry, Akashi. - Lis od razu zaszczekał i wybiegł na twoje spotkanie, by otrzeć się o twoje nogi na powitanie. Najwyraźniej cię polubił. - Wróciłam jeszcze wczorajszej nocy. Ledwo zdążyłam się oporządzić i już docierają do mnie fascynujące wiadomości. - Spojrzała przeciągle to na ciebie, to na Motoko. - Możemy? - Chyba chodziło jej o to, czy możecie już ruszyć i pokazać jej miejsce zbrodni.

[Motoko]

Dwie pracownice zniknęły, a na placu boju zostały tylko dwie wojowniczki. Można pomyśleć, że kobieta też była pewnego rodzaju bojownikiem, choć w tym przypadku należałoby dodać jeszcze przydomek 'szlachetny', bowiem wraz z całą swoją aparycją miała dosyć specyficzny charakterek, a przynajmniej takie wrażenie miała Motoko, która momentalnie zauważyła jej odgórne spojrzenie. Nie przejmowała się. Bardzo dobrze znała smak własnego zwycięstwa, kiedy udawało jej się dowieść, że tak naprawdę nie jest tylko dzieckiem. Nigdy nie twierdziła, że należy mówić do niej, jak do osoby dorosłej, jednakże wymagała chociażby o szacunek do broni, którą dzierżyła, niekoniecznie posiadając największą o nich wiedzę, w końcu niezaprzeczalnie była młoda.
- Oczywiście Proszę Pani. - przytaknęła potulnie? Z pewnością grzecznie, kulturalnie i przede wszystkim nader oschle, bo przecież niegrzecznie było wytykać kobiecie, że skoro Motoko jest dzieckiem, to ona powinna zostać mianowana staruszką. Balansując na granicy swoich bardzo nieuprzejmych komentarzy, a zwyczajnego przytaknięcia, tradycyjnie wykazała się cierpliwością i rozsądkiem, dzięki któremu również mogła legalnie zadziałać przybliżając sobie anonimowego mordercę, który rzekomo ją znał. - W takim razie opowiem wszystko po drodze. - zaproponowała, dając kobiecie zapisać coś na kartce. Cały jej plan miał na celu przekonać się, którą ręką kobieta zapisała numer. Każda osoba obecna w hotelu zdawała się być podejrzana, dlatego nic dziwnego, że przezorna Motoko sprawdzała wszystkich, włączając w to właścicielkę. Jakie mogła mieć motywy? Sama nastolatka nie wiedziała, ale z pewnością nie była na tyle głupia, żeby przestać uważać na swoje plecy, szczególnie w takiej sytuacji.
- Ta.. - nie dane było jej dokończyć, bo w trakcie odbierania karteczki pojawił się nie...Akashi. Przemilczała rozmowę Riri z chłopakiem, który widocznie się z nią znał. Pewnie pijany przypadkiem pomylił pokoje. Pomyślała momentalnie, jakby tłumacząc sobie całą sytuację, co dopiero po chwili do niej również dotarło. Bronię go. Zdenerwowała się na siebie, po raz kolejny łapiąc się na braku skupienia. Momentalnie jej brwi przemieściły się po ukosie, marszcząc lekko jej zasłonięte kilkoma włosami czoło. Nie była na nikogo zła, jedynie na siebie, że też co chwila pewna myśl wracała do niej jak bumerang. - Oczywiście. Akashi może streścisz Pani Riri zaistniałą sytuację? - zaproponowała neutralnie, chcąc wyczuć jakie ta dwójka ma do siebie relacje. Nie była zazdrosna, przecież nie miała o co, w żaden sposób nie związała się z chłopakiem. Młodzieniec świecący z gołą klatą i plecami, a także nie-do-końca zagojoną raną po jej mieczu, widocznie bardzo dobrze czuł się nago w towarzystwie kobiet, co było bardzo nie na rękę Motoko. Dziewczyna starała się nie wracać wzrokiem do jego ciała, bo też miała w głowie ważniejsze sprawy, które nie mogły grać na zwłokę. Czujność momentalnie wzrosła na tyle, żeby mogła iść za dwójką, obserwując, jak kobieta zachowuje się w stosunku do Akashiego. Dopiero po pewnym czasie zorientowała się, że należałoby odwiedzić starszego Pana, który mógł dostarczyć jej chociażby minimalnych wiadomości.
- Przepraszam, że przeszkodzę, ale pozwoli Pani, że zostawię Panią w rękach Akashiego. Muszę coś sprawdzić. - powiedziała w ich stronę tradycyjnie, oschle. Posągowa maska, jak i postawa nie zdradzała, jak istotne było dla niej wzięcie się za tę sprawę, choć czy kobieta jej ją powierzy skoro dziewczyna zostawia ich dwójkę? Trzymając karteczkę z numerem pokoju starszego Pana, odwróciła się na pięcie i skręciła za najbliższym rogiem, chciała usłyszeć, o czym chłopak będzie z nią rozmawiał, o ile oczywiście nikt nie podążył za nastolatką. Przeczekała, aż przejdą dalej, żeby zaraz wyłonić się na korytarz i zacząć poszukiwania po labiryncie, jednakże nie były to poszukiwania Pana Eijiego, a skądże znowu! Chciała odnaleźć jakieś poszlaki, a kto najlepiej wie o gościach, jak nie boye hotelowi, a także barman, który obsługiwał gości w restauracji? Skierowała swoje kroki do tego drugiego mężczyzny, nie dając sobie wariować na każdym kroku i starając się nie podejrzewać niespodziewanego ataku. Nie mogła popaść a paranoje, bo przecież nie każdy jest przeklęty.

[Akashi]

W końcu dotarł do holu, mały lisek serdecznie go przywitał, plątając się między nogami, młodzieniec nie miał nic przeciwko temu, wręcz przeciwnie. Gdy w końcu udało mu się wydusić parę słów, musiał wracać do miejsca, z którego przyszedł. Chyba jaja sobie robicie, że młody kultysta będzie biegać w tą i powrotem. Streszczę, oczywiście, że tak...pomyślał, uśmiechając się do Motoko i Riri, oraz opierając kij na ziemi i podniósł małego białego liska, biorąc go na swoje ręce, by go pogłaskać.
- Więc tak, kobieta, zginęła prawdopodobnie w nocy, kłóciła się z napastnikiem i doszło do szarpaniny, słyszał to jeden z gości posiadający pokój obok jej. Więc prawdopodobnie był to nieszczęśliwy wypadek i co najgorsze. Posiada ona siostrę bliźniaczkę, która zatrzymała się razem z narzeczonym w hotelu, prawdopodobnie jest tutaj także jej kochanek, więc można wnioskować, że ta martwa kobieta jest przypadkową ofiarą, a prawdziwą miała być jej siostra. - wypowiedział młodzieniec na pełnym wdechu, idąc za kobietami i niosąc liska na rękach, a kij miał już na plecach. W tym momencie Motoko zniknęła w jednym z korytarzy.
- Poczekaj chwilę. - powiedział chłopak do Riri i położył liska na ziemi i poprawił swoje kimono, by zasłonić swoje gołe ciało.
-Muszę dowiedzieć się jak najszybciej, gdzie przebywa bliźniaczka ofiary i ją odnaleźć, jej też może grozić niebezpieczeństwo, albo już leży martwa w swoim pokoju, czego nie mogę wykluczyć. - dodał po chwili i ruszył dalej w stronę miejsca zbrodni, jeżeli byli już wystarczająco blisko, a właścicielka dobytku powiedziała mu gdzie szukać siostry martwej, wyruszył szukać jej pokoju, a jeżeli nie, wszedł z nią do pomieszczenia, pokazał zwłoki, po czym położył je na ziemi i przykrył prześcieradłem i wtedy sam, albo z Riri, poszedł szukać siostry blondynki. Czemu same blondynki tutaj i tylko Motoko atrakcyjna? Myślał Akashi, czekając na to, co nieuniknione, najprawdopodobniej kolejnego trupa.

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

8/15 - Pimpuś, proszę. - Upomniała swojego pupilka Riri, bardzo serdecznie, bardzo szczerze, nie rugając swojego pupilka nawet na poważnie, w końcu nie trudno było zauważyć, że wcale ci to nie przeszkadza... a przy okazji bardzo otwarcie przesunęła spojrzeniem po twoim ciele, unosząc jeden kącik warg w ten specyficzny sposób, przez który sama zdawała się zamieniać w białą tygrysicę, która wysuwała się z półcieni i ruszała na rzeź. - Zachęcam do częstszego paradowania w takim stroju, panie Akashi. A najlepiej bez niego. - Skrępowanie? Jasnowłosa kobieta najwyraźniej nie znała takiego pojęcia i flirtowała bez najmniejszych oporów. Zauważyła zdenerwowanie Motoko czy nie zauważyła..? Chyba nie, nie spoglądała na nią, już przecież ruszyła korytarzem, chcąc zobaczyć całą tą zbrodnię, o której wiadomość chyba do niej nie dotarła do końca. Zresztą ciężko brać na słowo takie informacje.
Jedno jest pewne - wasze imiona nie były w tym miejscu obce, a na pewno nie były obce najważniejszym osobom zajmującym się "Marmurem", a to zawsze jakieś osiągnięcie, co nie..? Jest nawet szansa, że ten przyjemny wizerunek, na jaki sobie zapracowaliście, utrzyma się dłużej i tylko ociepli.
Lub zaprowadzi was prosto do Piekła, sześć stóp w dół.
Riri skinęła głową, nie widząc powodu, dla którego miałaby dziewczynę powstrzymywać, sama zaś z Akashim ruszyła prosto do pokoju, w którym rozpoczęła się tragedia, o której chyba jeszcze bliscy, o których ty Akashi wiedziałeś, nie wiedzieli - jeśli mieli pokój gdzieś dalej to nic dziwnego, ale tylko czekać, aż wszyscy zejdą się na śniadanie i hotel zacznie budzić się do swojego normalnego życia, nie tego zerwanego brzaskiem przez krzyk sprzątaczki, a fama sama się poniesie, w końcu tacy już byli ludzie - kochali plotkować aż zanadto.
Właścicielka hotelu słuchała uważnie twoich słów, co rusz wydając z siebie krótkie "mm", potwierdzające, że słucha, chociaż jak na moje to nie było żadne potwierdzenie - mimo wszystko ludzie uwielbiali potakiwać, kiedy chcieli, żeby ktoś dał im spokój ze swoim trajkotaniem, ale jednocześnie nie potrafili powiedzieć tego wprost.
- Niestety nie znam wszystkich gości hotelu, ale ta księga zdradzi wszystkie sekrety. - Poklepała grubą księgę, którą niosła pod pachą po grzbiecie, po czym zsunęła z głowy słomiany kapelusz, który zawisnął na jej plecach, podtrzymywany sznureczkiem na jej smukłej szyi. Dotarliście do pokoju i kiedy tylko otworzyłeś drzwi, a oczom Riri ukazał się widok, jaki ukazał, niewiasta zatrzymała się w progu i w pierwszym momencie cofnęła w tył.
- O mój... - Chwila, momencik na przygotowanie się na dalsze oględziny i wkroczyła do pokoju, dziękując mężczyźnie przed pokojem za popilnowanie go. - Tak jak już rozmawiałam z Motoko... jeśli złapiecie osobę odpowiedzialną za ten bajzel i przyniesiecie mi jej głowę, sowicie was wynagrodzę. - Jej głos był bardziej... szorstki. Wargi stworzone do pocałunków wygięły się w linię niezadowolenia, kiedy miodowe oczy ciskały wręcz gromy. - Zależy mi na dyskrecji. Coś takiego wpłynie złą reputacją na moją własność. Kobita usiadła przy biurku, kładąc na niej księgę i sięgnęła, prawą ręką, po pióro zanurzone w kałamarzu znajdujące się na blacie, chociaż wcześniej notatkę zapisywała dla Motoko lewą ręką. - Zobaczmy... Motoko Yoshida. Jej bliźniaczka mieszka w pokoju 301, piętro wyżej. Pani Kin Yoshida i pan Bussho Arato. Na jutro przewidziany jest ich ślub w naszym hotelu. To chyba wszystkie informacje, jakie mogę panu podać. - Zanotowała coś w księdze i zamknęła ją, wstając. - Zajmę się sprzątaniem tego miejsca. Gdyby pan mnie potrzebował proszę pytać służbę.- Opuściliście pokój i udaliście się każdy w swoją stronę. Skierowałeś się prosto do pokoju bliźniaczki, zapukałeś raz, drugi... w końcu drzwi się otworzyły i stanęła w nich niemal identyczna kobieta do tej, co piętro niżej leżała martwa, zaspana, nieprzytomna, otulając się szlafrokiem.
- Nie zamawiałam budzenia na rano...

Motoko, widziałaś to spojrzenie Riri? Chyba najwyższa pora wyciągnąć pazurki zacząć walczyć o to, co twoje, nie uważasz? Riri z całą pewnością stanowiła godną konkurencję - dojrzała, zapewne doświadczona, wyglądała na taką, która wiedziała, jak posługiwać się mężczyznami, albo wręcz wysługiwać - zresztą pewnie stąd nagła nerwowość. Czy to zazdrość, Kochanie? Cokolwiek to było - mogłaś powiedzieć przed samą sobą: to nie było w twoim stylu. Odebrałaś karteczkę, chociaż to chyba nawet nie o samą karteczkę ci chodziło tylko o sprawdzenie, którą ręką ta wspaniała panienka pisze.
Lewa.
Skierowałaś się w plątaninę korytarzy, które wcale taką plątaniną okazały się nie być - wszystko było tutaj rozplanowane, miało ręce i nogi, wystarczyło załapać schemat numeracji i poruszania się. Zaczepiałaś po kolei sprzątaczki i resztę służby, próbując się czegokolwiek dowiedzieć o tajemniczej mieszkance pokoju 207, ale nikt nie miał dla ciebie czegoś na tyle dobrego, co pozwoliłoby ci zaczepić się na informacjach... Och, ale zaraz, zaraz. Jedno do drugiego... Przynajmniej ulżyło ci, no przyznaj, że tak - kiedy tylko dowiedziałaś się, że kobieta w tamtym pokoju nazywała się Motoko. Okrutne zrządzenie losu, przypadek, czy może całkowita celowość działania?
Podobno pani Motoko miała kochanka.
Tak, nie wiem, jak wyglądał, ale czasami świntuszyli w nocy.
Widziałeś ich kiedyś razem?
Nie, ja nigdy.
Czekaj, czekaj, kiedy ona przyjechała... ach tak, tydzień temu z narzeczonym jej siostry, a dwa dni temu przyjechała jej siostra, bo biorą ślub, no nie?
A tak, tak, coś takiego było...
Ale chyba Motoko ze szwagrem nigdy za sobą nie przepadali, to dopiero ich Kin wrobiła, ha!
Wędrówka po kolejnych osobach, zbieranie informacji - oczywiście wieść o tym, że kobieta strzeliła w kalendarz już się zdążyła roznieść, doprowadziła cię w końcu do baru, gdzie siedział tylko jakiś załamany mężczyzna, który musiał mieć naprawdę paskudny poranek, a za barem starszy mężczyzna czyścił właśnie blat, spoglądając na ciebie, kiedy tylko tutaj weszłaś.
- Witam panienkę, co panienka sobie życzy na śniadanie?

[Motoko]

Być może i starsza kobieta była stosowna konkurencją w jakimkolwiek placu boju, ale czy Motoko miała chęci na współzawodnictwo o...co? Nieznajomy Jashinista był dla niej wciąż nieznajomym, hotelu prowadzić by nie chciała, tak uwypuklonej urody również, więc co mogłoby być dla niej tym ziarenkiem, o które biłyby się dziobami jak kury? Przecież myśli momentami schodzące na tor o cieple, które gwarantował jej chłopak były jedynie powierzchowne, prawda? To przyjemne uczucie dreszczy rozchodzących się po ciele w miejscach gdzie ją obejmował przypominało czasy, które tak usilnie starała się wyprzeć. Słowa kobiety odnośnie większej nagości chłopaka spowodowały u Motoko zduszone parsknięcie, od razu pomyślała; 'Jest na co popatrzeć i co eksplorować.' Nieświadomie mówiąc to również na głos, jednakże czy kobieta przyjęła jej słowa, nie było dane jej już wiedzieć, bo ta zwyczajnie zniknęła za zakrętem, z burakiem na twarzy. Czasem niestety język nie współgrał z jej mózgiem, dlatego nic dziwnego, że chciała zapaść się pod ziemię, nawet siedem metrów w dół, ale czy żałowała? W żadnym wypadku, jedynie przeraziła się tym, że faktycznie w pewnym sensie myśli o tym co rano robiła chłopakowi, ale jak się jej nie dziwić?
Dzięki obsłudze bardzo szybko dowiedziała się, że ofiarą była Motoko, stąd też to pożegnanie...Ufff. Dziwne zrządzenie losu, który cały czas igrał z czerwonooką, wyprowadzając ją z równowagi, którą tak sobie ceniła. Wraz z informacją na temat danych zmarłej niemalże odetchnęła z ulgą, choć w pełni się nie zrelaksowała, w końcu gdzieś tutaj grasował przestępca, bardzo niebezpieczny przestępca.
Kolejne informacje; kochanek, tydzień przed ślubem z narzeczonym siostry i...siostra? Siostra - Kin. Zmarła - Motoko. Narzeczony siostry był przez tydzień z Motoko w hotelu i może...
Zachodziła sobie w głowę, wpadając na dosyć banalny, choć niekoniecznie realny pomysł. Jeśli na każdego tak działał bar, czy też co tam Akashi brał przed wieczorem, może przez ten tydzień stało się coś co zapoczątkowało jakiś ogień w ich relacji i...chwila moment. Czy ona właśnie potwierdziła, że coś zaiskrzyło między nią a tym nieszczęsnym chłopakiem? Potrząsnęła głową, siadając przy tym koło załamanego mężczyzny przy barze. Barman mógł to przyjąć jako zaprzeczenie co do jego prośby, co też zaraz dziewczyna zmieniła, przybierając odpowiednią minę urokliwej nastolatki, której emocje widać jak na dłoni.
- Och przepraszam Pana najmocniej, zamyśliłam się, ten hotel taki piękny. - powiedziała sympatycznie, nawet uśmiechając się olśniewająco do niego, a przecież już więcej miała nie grać.. Załamany, choć bardzo inspirujący mężczyzna siedzący obok mimo wszystko przykuwał jej uwagę, dlatego bez żadnej krępacji wcieliła się w swoją wykreowaną, nierzeczywistą wersję nastolatki. - Czy mogę jakoś Panu poprawić nastrój stawiając coś do jedzenia? - zaproponowała do mężczyzny, starając się zwrócić na niego swoją uwagę przez lekkie położenie dłoni na jego ramieniu, czy też górze pleców. O dziwo z jej prawej dłoni jeszcze nie zeszła opuchlizna, co zauważyła dopiero w momencie, kiedy wyciągnęła ją przed siebie. W trakcie łóżkowej szamotaniny jakoś...STOP.