Farmy

[Shijima]

[Seinaru]

Powoli coś zaczynało świtać w głowie Seinaru. Cała historia wzbogacała się o kolejne fakty, a te które zostały ujawnione do tej pory spokojnie wystarczyły, aby Kei zdecydował się podać kobietom (i mężczyźnie) pomocną dłoń. Poluźnił chwyt na kijku gdy Asuka odłożyła bronie. Okazało się, że o wiele przyjaźniej jest nastawiona pani starsza, która zapewne niejeden konflikt miała już za sobą i to życiowe doświadczenie pozwoliło jej zachować zimną krew. Tym bardziej, że samuraj przecież nikogo nie krzywdził. Gdy staruszka poprosiła go o pomoc, nie mógł odmówić. Oboje wzięli go pod ramiona i zanieśli do domku. Dziwna była natomiast postawa Asuki, której honor i duma nie pozwalały nawet odciążyć swojej... mamy? Albo teściowej, wtedy to zupełnie zrozumiałe. Nie budziło wątpliwości, że wymaga on opieki, lecz chyba nie tylko on. Gdy mieli już chwilę oddechu i spokoju, a marsz nieco się uspokoił, brunet zaczął rozmowę.
- Wydają się Panie również bardzo zmęczone tym... problemem. - Ich sina skóra i podkrążone oczy zdradzały, że nie są w najlepszej kondycji i naprawdę trudno było to ukryć.
- Może mógłbym pomóc w jakiś sposób? - Ah tam, prosto z mostu, nie ma co owijać w bawełnę. Kei był już przyzwyczajony do tego, że gdzie nie depnie, tam zaraz kwitnie jakaś afera. Tutaj zapewne nie będzie inaczej, choć cała sprawa do tej pory była naprawdę bardzo intrygująca. Dziwne przypadki medyczne, zwłaszcza te oparte na psychice człowieka były dla niego bardzo interesujące, ponieważ chłopak zawsze bardzo lubił znać przyczynę. Tak ogólnie, lubował się w dociekaniu źródeł wszystkich ciekawostek jakie napotkał na swojej drodze, stąd też cała ta... tajemnica była dla niego wspaniałym wstępem do kolejnej przygody.

[Shijima]

Misja rangi C

My body is a cage that keeps me
From dancing with the one I love

11/30 Mówienie o kimś, że jest problemem do najmilszych nie należało, ale też nie było co sobie mydlić oczu - mężczyzna naprawdę tym problemem był, najwyraźniej przy okazji miał tyle szczęścia, że trafił na dwie kobiety, które nadal chciały się nim zajmować i biegały za nim po mieście nawet jeśli ten zrobił to już wiele razy. Jakoś łatwo było pomyśleć, że to nie pierwszy taki przypadek. Rezygnacja Asuki przynajmniej na to wskazywała, jej oczy, kiedy spoglądała tam na swojego męża, zanim postanowiłeś wtrącić się i dodać swoje cztery grosze do tej opowieści, niemal wypowiadały pytanie zadawane niemo: "czemu znowu mi się to przytrafia"..? W jej postawie nie było niczego godnego pochwały, w mojej skromnej opinii trzeba być zakutym łbem, żeby pozwolić swojej matce pracować tylko dlatego, żeby móc unieść się dumą. Co ci po tej dumie, kiedy bliskich zabraknie? Ach tak, wtedy też można unosić wysoko podbródek i po prostu być dumnym, tak dla samego siebie, tak na pokaz światu. Przynajmniej, to można było przyznać, rzeczywiście wyglądała całkiem godnie, kiedy spoglądało się na jej wyprostowane plecy, ściągnięte ramiona, które muskała co chwila kita spiętych włosów kolebiących się na boki od żwawego marszu niewiasty.
- To trwa już miesiąc i nie widać żadnej poprawy. - Kobieta odetchnęła ciężko, nabierając głęboko do płuc chłodnego powietrza. Zeszliście z głównej drogi i wkroczyliście na jedną z bocznych, biegnących przez łąki, pola i pastwiska pośród wzgórz. Pojedyncze domostwa wyrastały na zielonym morzu ogrodzone płotami, a przy nich stodoły i wszelakie narzędzia, których używano do pracy na polach. - Kotaro nie daje się żadnej z nas dotknąć, nie pozwala nam spać, ciągle ucieka, mówi, że chcemy go zabić... - Pokręciła lekko głową do swoich myśli - albo raczej do swoich wspomnień, które właśnie wyciągała na wierzch i przytaczała. - Medykamenty przepisane przez lekarza nic nie pomagają. - Najwyraźniej należała do jednej z tych osób, które lubiły mówić - nie sprawiałeś wrażenia zniechęconego słuchaniem, ba, wręcz przeciwnie - twoja postawa dawała do zrozumienia, że chętnie posłuchasz, co się właściwie stało (i co się dzieje), chociaż mógłbyś po prostu odstawić mężczyznę do domu z poczucia czystej powinności (tej powinności do robienia ze świata lepszego miejsca) i odejść w swoją stronę. Mógłbyś. W końcu byłeś wolnym człowiekiem o niezaprzeczalnie wolnej woli - tylko jakoś ciągle drogi ci się rozjeżdżały z marzeniem, w którym zostawałeś pasterzem z psem u boku. - To bardzo miłe... tylko nie wiem, w jaki sposób mógłby pan pomóc. - Posłała ci uśmiech, naprawdę miły, tylko strasznie... smutny. Z jednej strony miał pokrzepić cię na duchu, podziękować, z drugiej niewiasta chyba była zbyt przytłoczona problemami, które działy się w jej rodzinie.
Zupełnie, jakby dotknęła je jakaś klątwa. - Och, zrobiłby mi pan tą przyjemność i został na obiedzie?
Asuka skręciła w niewielką drużkę i weszła pod górkę, kierując się do drewnianej posiadłości otoczonej żywopłotem, postawionej na planie "L" - nie należała do tych, które można nazwać pięknymi, wielkimi - posiadłość, co się zowie - nie, to był zwykły dom z drewna, jeszcze bardziej zwykłej rodziny, którą po prostu spotkało coś... niezwykłego.

[Seinaru]

Opanowała go jakaś dziwna przyjemność, gdy jego pomoc w końcu została przyjęta. Kotaro wcale nie był ciężki, więc miał wrażenie, że pomoc kobiety nie była mu niezbędna. Niemniej jednak przyjmował ją z ochotą. W końcu zboczyli z głównego traktu i weszli w okolicę, z której Seinaru najchętniej by już nigdy nie wychodził. Pomimo tego, że ta biedna rodzinka nie była cudownie bogata czy szlachetnie urodzona, Kei zamieniłby się z nimi życiami bez mrugnięcia okiem, byle tylko pozostać pomiędzy tymi zielonymi wzgórzami. Na pewno wszyscy się tu znają, na pewno o świcie posyłają sobie pozdrowienia gdy wyprowadzają swoje owce na pastwiska. Samuraj widział się w tej roli jak mało kto. Wizja ścierania ze świeżej trawy porannej rosy każdego dnia i oddychanie tutejszym lepszym powietrzem szybko doprowadziły go do stanu szerokiego uśmiechu.
- Pięknie tutaj... - Powiedział tylko do starszej Pani. Urodził się i wychował na niemal bliźniaczej Yinzin, jednak dopiero po ostatnich przygodach potrafił naprawdę docenić to, co właśnie go otaczało. Jak to jest, że trawa jest zawsze bardziej zielona tam, gdzie akurat nas nie ma? W tym miejscu brunet chyba w końcu ją dogonił. Zapragnął tutaj pozostać nieco dłużej. Nie martwił go już Kotaro, Asuka czy starsza pani. Teraz był samolubnym marzycielem, który w końcu zobaczył coś ze swoich marzeń. Jeszcze nie na zawsze, nawet nie na długo, ale chciał po prostu tu być. Dlatego na zaproszenie na obiad odpowiedział z wielkim entuzjazmem, jednak wciąż oglądając zielone pagórki, zauroczony ich pięknem.
- Z wielką chęcią, miła pani... - Na Asukę raczej nie zwracał teraz uwagi. Niby była dorosłą kobietą, a zachowywała się jak dzieciak. Może i była dumna, lecz jej wdzięki... na pewno nie poruszyły go tak, jak sielski krajobraz. Nie, żeby Seinaru był niewrażliwy na kobiece piękno, ale gdy kobieta jest dupkiem... cóż, wtedy lepiej nie tracić na żadną czasu.
Skierowali się nareszcie do jednego z tych malowniczych domków stojących między zieloną trawką. Samuraj nie zwracał uwagi na drewnianą konstrukcję, ponieważ cały urok mieszkania i tak skutecznie odsuwał na dalszy plan wszelkie potencjalne niewygody. Poza tym, gdyby to on był właścicielem to zapewne spędzałby tutaj czas tylko na sen, cały dzień sycąc wzrok tym, co było dla niego o wiele piękniejsze. Czuł w sobie wspaniały zew, lecz nie dziki. Czuł ten pociąg do naturalnego, spokojnego piękna, które siedziało w nim od zawsze i teraz przebudziło się głośnym westchnieniem chwilę przed tym, gdy przekroczył próg gościnnego domku.

[Shijima]

Misja rangi C

My body is a cage that keeps me
From dancing with the one I love

13/30 Zarośnięte trawą podwórko prosiło się aż o skoszenie, albo chociaż wpuszczenie na nie jakiejś kozy, która sama zrobi porządek bez pomocy ludzkich rąk, bo sama kosa stała oparta o mur budynku i była równie zarośnięta co wszystko wokół - flora broniła się jak mogła i uznała za plan idealny oddzielenie niecnych ludzi od ich narzędzia powszechnego mordu trawska, żeby móc sobie rosnąć, ile tylko wola zapragnie. Sama wydeptana dróżka prowadząca do drzwi miała się jednak całkiem nieźle. Stodoła stojąca za budynkiem nie była chyba używana od dłuższego czasu, albo nikt nie zadbał o jej konserwację, pociemniałe od warunków pogodowych drewno trzymało się ze sobą tylko na słowo honoru, w przeciwieństwie do tego tworzącego dom, które zostało chyba odświeżone w ostatnim czasie - jego ciepły, zdrowy kolor idealnie wpasowywał się w bajeczne otoczenie łąk i pagórków, gdzie przycupnął. Asuka otworzyła wejściowe drzwi i zatrzymała się przy nich, oglądając na was - była na tyle uprzejma, no patrzcie, kto by ją o to podejrzewał, że przytrzymała je nawet, żebyście mogli wprowadzić mężczyznę do środka. Powinienem raczej napisać: żebyś TY mógł wprowadzić, bo koniec końców babcia tylko bardziej Problem asekurowała, skoro nie chciał pozwolić się dotknąć. Tuż obok drzwi stała ława z topornie wyciosaną ławką, na której można było przysiąść przytuloną do ściany, a na tej ławie misa z warzywami. Przed samym siedziskiem, w trawie, widoczne było wydzielone kamieniami miejsce na palenisko.
- To prawda, Teiz jest wyjątkowo malownicze. - Zgodziła się babuleńka. - Proszę, proszę... - Puściła cię przodem i sama weszła zaraz za tobą, podpierając drzwi pniakiem, żeby te się nie zamykały i wpuściły trochę letniego powietrza do środka. Asuka weszła zaraz za wami i zaraz zgrabnie cię wyminęła, żeby otworzyć drzwi do jednego z pokojów, sypialni. - Proszę go tutaj położyć...
Kotaro nie stawiał się, nie marudził, potulny jak owieczka dał się położyć na przygotowanej macie i nakryć przez babunię kocem, zwinął w kłębek i tyle - wszystko wskazywało na to, że misja została zakończona sukcesem.
- Asuka, kochanie, zajmij się proszę gościem... Ja zostanę chwilę przy Kotaro.
Kobieta wycofała się z sypialni i weszła do kuchni połączonej z jadalnią, do której zresztą prowadziły drzwi wejściowe.
- Poznam chociaż imię naszego bohatera? - Kobieta sięgnęła po gliniany kubek i zaczerpnęła wody z baniaka, by ci go podać. - Tak jak mówiła mama nie mamy zbyt wiele, ale wiem, jak mógłbyś pomóc. O ile nie jesteś jakimś przekrętem, który liczy tylko na darmowy wikt i opierunek. - Zmrużyła nieznacznie oczy i napięła mięśnie - najwyraźniej byłeś wrogiem publicznym numer jeden w jej oczach, chociaż... z drugiej strony - kto nie był? Pani Asuka czarująca jak zawsze!

[Seinaru]

Hmmm... może rzeczywiście wypadałoby skosić ten trawnik przed domem, w wolnej chwili może również i w tym pomoże uprzejmy samuraj? Jakoś niespecjalnie przeszkadzały mu zarośnięte podwórko i zaniedbana zabudowa. U niego oczywiście wszystko będzie ładniej i piękniej, a tutaj nie musiał, ba, nawet nie wypadało mu się wtrącać. Wolnoć Tomku w swoim domku, huh...
Koniec końców udało mu się odstawić chorego do jego łóżka i wyglądało na to, że teraz kobiety będą miały spokój przynajmniej przez kilka godzin, ponieważ Kotaro bardzo szybko zasnął. Seinaru czuł, że prawdziwa trudność zacznie się dopiero teraz, ponieważ musiał zostać sam na sam z suką... ehem... Asuką. Wydawało się jednak, że ta jakby przemyślała swoje zachowanie, a może to zwykły samurajski kodeks nakazywał jej odnosić się do gościa w jej domu z szacunkiem? Dla Keia wciąż stanowiła ona zagadkę, a jej kolejne zachowania tylko dodawały niewiadomych.
Samuraj zdjął płaszcz i odłożył kij na bok, a następnie usiadł przy stole w izbie.
- DAWAĆ OBIAD! - Krzyknął jego żołądek, co jednak w ludzkich uszach zabrzmiało jak przeciągłe burczenie. Nikt z obecnych chyba nie znał żołądkowego, a jednak przesłanie było nader jasne. Był głodny jak wilk! Górskie powietrze, trochę wysiłku i proszę, masz w kuchni wygłodniałego samuraja. Zamiast wyżerki Seinaru musiał jednak zadowolić się na razie wodą.
- Huh... na początek dobre i to... - Pomyślał i wciągnął od razu parę łyków. Nieco go to orzeźwiło i zwilżyło usta.
- Oczywiście. Nazywam się Kei Seinaru. - Dziwnie. Lepiej to brzmiało, gdy przedstawiał się zaczynając od nazwiska, no ale tak mu tatko dali na imię, więc nijak nie można było tego ugryźć inaczej. Nie zwrócił nawet uwagi na to, że słowo "bohater" zostało użyte chyba nieco ironicznie.
Czyli za pomoc w problemie oferują wikt i opierunek? Brzmi jak dobry interes. Seinaru nie miał tutaj gdzie się zatrzymać, nie miał pieniędzy, okolica była malownicza, a babuleńka całkiem miła.
- Nie, nie jestem przekrętem. Chociaż gdy teraz o tym powiedziałaś... Możemy ubić interes. Zgadzam się w ciemno rozwiązać Wasz problem w zamian za nocleg i wyżywienie do końca mojej wizyty na Teiz, hm? Do tego dorzucam jeszcze skoszenie trawnika przed domem i zajmę się tą rozklekotaną stodołą. Co Ty na to? - Wziął jeszcze kilka łyków i czekał na jej reakcję. To wszystko brzmiało całkiem fair. Ciekawiła go jednak jeszcze jedna rzecz, bardzo ważna.
- Powiedz... nie macie może pieska? Takiego pasterskiego?

[Shijima]

Misja rangi C

My body is a cage that keeps me
From dancing with the one I love

15/30 Umarłam szczęśliwa, baj.
Czy ja wiem, czy nikt nie znał żołądkowego? Jakoś przesiąka mnie przekonanie, że babcia całkiem nieźle sobie z nim radziła, bo chyba odchowała wystarczająco wiele dzieci i poznała wystarczająco wiele ludzi, żeby się go nauczyć na pamięć - nie potrafiła co prawda w nim odpowiadać, ale już to do siebie ten język miał, że porozumiewanie się za jego pomocą było jednostronne. Nadawałeś komunika i był on odbierany, no ale żeby tak prowadzić rozmowy..? To już musiał być najwyższy stopień wtajemniczenia przeznaczony dla najlepszych mistrzów. Zaś Asuka? Asuka tylko słysząc burczenie uniosła jedną brew ku górze, podając ci kubek z wodą - lepszy rydz niż nic, biorąc pod uwagę, jak wspaniałą osobą ta kobieta była to wcale bym się nie zdziwił, gdyby po prostu poszła sobie w swoją stronę, trzaskając za sobą drzwiami i zostawiła cię tutaj samego, chociaż chyba akurat babuni to nawet się słuchała, grzeczna córeczka. Cokolwiek sprawiło, że zmieniła swoje nastawienie (a może wcale nie zmieniła tylko odtajała po swoim wybuchu złości?) musiało być dobre... co nie? w końcu kiedy człowiek zmienia się na lepsze, to TO musi być dobre. Tak samo jak dobra była odrobina podróży, świeże powietrze i zmęczenie, które potem sprawiało, że każdy posiłek smakował na miarę tego najlepszego w życiu.
Kobieta splotła ręce na klatce piersiowej spoglądając na ciebie z góry, bo jak to tak - obcy facet w JEJ domu? Jeszcze jakiś podejrzany, z kijem - wyglądało na to, że akurat obecność kija wcale nie sprawiała, żebyś stawał się w jej oczach mniejszych zagrożeniem - siedzący sobie przy stole, jakby był tutaj od początku zapraszanym gościem, co, frytki jeszcze do tego? Tym nie mniej jesteś już tutaj i teraz kobiecie pozostawało jakoś pogodzić swoją dumę z byciem gospodynią - uwierzcie mi, bardzo trudna sprawa! Ciężko było nie uwierzyć w chociaż minimum dobrych intencji drugie strony, kiedy w zasadzie gotów byłeś stanąć w obronie rąbniętego mężczyzny, a potem bez obietnicy wynagrodzenia zaprowadziłeś go do domu kawałek drogi od miejsca, w którym wszystko miało miejsce. Słuchała cię bardzo uważnie, ha! - jeszcze uważniej ci się przypatrywała, ten wzrok był w stanie zniechęcić najtwardszych mężów, ale ciebie najwyraźniej nie ruszał - cudowny klimat spokoju i bajeczności terenów wokół chyba wystarczająco mocno ukoił twoje wnętrze, żeby jakaś pierwsza lepsza niewiasta miała ci ten nastrój zepsuć. Zwłaszcza, że wyciągnęła już rękę w twoim kierunku, tą przysłowiową, chcąc zakopać drugi topór wojenny, skoro ty zakopałeś go jako pierwszy w momencie, kiedy zaproponowałeś pomoc.
- Nie mamy psa. - Odparła na to krótko. Odpięła bronie od pleców i ułożyła je na stojaku na komodzie z niemal nabożną czcią, ostrożnie i powoli, zanim wróciła do stołu, by odsunąć sobie krzesło i na nim usiąść. - Jak słyszałeś mój mąż stał się taki miesiąc temu, ale dziwnie zaczął się zachowywać już pół roku temu. Odkąd przenieśliśmy się tutaj i zaczął pracować jako leśniczy w północnym lesie. - Zaczęła swoją opowieść, najwyraźniej przystając na zaproponowany przez ciebie interes. - Matka twierdzi, że jestem przewrażliwiona. Nie pozwala nikomu wypytywać Kotaru o to, co się stało, bo wtedy zaczyna wariować. - Splotła ze sobą palce dłoni przed swoją twarzą. - Mój mąż od paru dni powtarza, że jego brat za sekret i widział JĄ. Niestety szwagier zaginął tydzień temu. - Zagadki, zagadki... - Muszę uprzedzić, że Kotaro i jego brat, Ryu, nie byli tutaj szczególnie lubiani. Ryu prowadził... szemrane interesy. Dlatego straż nie jest jakoś przejęta jego zniknięciem. Twierdzą, że pewnie zapił się gdzieś na rozdrożu. - Prychnęła niewiasta i skierowała się na chwilę na dwór, żeby zabrać stamtąd warzywa i podejść do garów, zamierzając najwyraźniej wziąć się za przygotowywanie obiadu.

[Seinaru]

Gdyby pomyśleć o tym na spokojnie, to rzeczywiście propozycja Seinaru wydawała się nieco nietaktowna. Był obcym, dopiero co poznanym mężczyzną, a ona młodą, zamężną kobietą. CO LUDZIE POWIEDZĄ?! Asuka chyba jednak niezbyt się tym przejmowała, bo zaczęła nawet mówić ludzkim głosem. Czyżby zaczynała dogadywać się z samurajem? Jak prawdziwa samurajka - Kei poznał to po sposobie, w jaki podchodzi ona do swoich broni. A może należały do Kotaru, gdy jeszcze był przy zdrowych zmysłach? Wojaczka powinna być raczej zajęciem mężczyzn, jednak on pracował w lesie. Nietypowy podział obowiązków, ale skoro w ich przypadku działał, to można było tylko życzyć im dalszego szczęścia. Sei wysłuchał całej opowieści, połowicznie skupiając się na treści, a w drugiej połowie rozmyślając o tym co będzie na obiad. A więc to przez las? Dość typowe, w lesie dzieją się dziwne rzeczy, można spotkać kogoś z soplem w tyłku, albo zostać zaatakowanym przez ogromnego pająka. Kei będzie musiał dopisać do tej listy zwariowanie drugiego stopnia. Skoro Ryu jest aktualnie niedostępny, a Kotaro... Kotaro również nie jest dostępny, to najprościej chyba będzie samemu przekonać się, co też takiego strasznego wydziwia się w rzeczonym lesie. Ale... to po obiedzie. Gdy Asuka przyniosła warzywa, Seinaru wstał od stołu i zabrał się za ich mycie ich obieranie, do spółki ze swoją nową najlepszą przyjaciółką. Pewnie odbierze to jako miły gest, a może jako plamę na honorze, lecz samurajowi chodziło tylko o to, aby jedzonko pojawiło się na stole jak najszybciej.
- Więc mówisz, że nie ma sensu pytać Twojego męża? A może przez te pół roku mówił o czymś, co mogłoby pomóc w znalezieniu przyczyny tego szaleństwa? Albo kim jest ta "ona"? - Nazywał już rzeczy po imieniu. Kobieta była na tyle zahartowana, że raczej nie urazi jej nazywanie przypadłości męża po prostu "szaleństwem", bo tym to chyba właśnie było.
- Jeśli bym wiedział czego szukać, pewnie szybciej bym to znalazł w lesie. Wybiorę się tam obiedzie, z pełnym brzuchem łatwiej się myśli. - Uśmiechnął się do niej tak zwyczajnie, w podziękowaniu za zgodzenie się na ich umowę.

[Shijima]

Misja rangi C

My body is a cage that keeps me
From dancing with the one I love

17/30 Tak, lasy zdecydowanie były... podejrzane. Zawsze kiedy się coś działo, to po prostu MUSIAŁ być las. Las albo jakieś ruiny, ewentualnie mroczne, tajemnicze jaskinie - bo tam się lęgło to największe zło, które potem dopiero, jak dojrzało, do lasów wypełzało, o ile było na tyle odważne, żeby wystawiać się na te drobiny promieni słonecznych, różnie to bywa. Wiesz, to chyba o prostu musiała być jedna z tych bardziej typowych historii, w których główny bohater staje się naprawdę prawdziwym bohaterem księżniczki zamkniętej w najwyższej komnacie, w najwyższej wieży... po prostu Asuka psuła cały efekt i zamiast być kobietą, do której woła się: Roszpunko, spuść mi swoje włosy! to należała do kobiet, przed którymi robiłeś uniki, żeby nie zarobić w łeb lecącą właśnie doniczką. Wieczny okres, chyba tak na to mówili bardziej popularnie. Hej, ale wcale nie byłeś lepszy, bo niby gdzie lśniąca zbroja i rumak, na których wybawiałbyś dziewice prosto z rąk smoków?
Asuka postawiła misę na blacie i podeszła do piecyka, zamierzając w nim rozpalić - jeszcze chwila i z komina wciśniętego w strzechę dachu poleci jasny dym, stanowiąc istne ukoronowanie spokojnego, rodzinnego domu - przynajmniej z daleka. Przynajmniej wizualnie. I już sięgała po klocki drewna ustawione obok, kiedy zobaczyła, że wstajesz - znaczy to jeszcze nie było takie traumatyczne i szokujące, w końcu wcale nie musiałeś byś stereotypowym zmęczonym podróżnikiem, który potrzebuje wypoczynku - szokujące było to, że najnormalniej na świecie podszedłeś do blatu i złapałeś za nóż, biorąc się za obieranie. Kobieta wyprostowała się jak struna, patrząc na ciebie... ni to z oburzeniem, ni to zadziwieniem, sama chyba nie wiedziała, co o tym myśleć i co powiedzieć - nabrała powietrza w płuca i tak już została, spoglądając, jak się panoszysz po jej kuchni jak u siebie. Jej wzrok przejechał z twojej twarzy na ręce, to spowrotem na twarz i znów na ręce...
- Tylko cienko obieraj. - Skomentowała unosząc się dumą - chyba stwierdziła, że jak sam pchasz się do roboty, to ona nie będzie mówić nie. Taka to z niej dobra pani domu była. Jakoś w końcu trzeba sobie radzić w życiu, a jak chłop sam do roboty się rwie, to co będzie z siebie kretynkę robiła i zabierała mu tą pracę, żeby samej się bardziej narobić? Nie zmieniało to faktu, że ucichła i trochę... chyba zrobiło jej się nieswojo, że taka prosta rzecz wytrąciła ją z równowagi, bo mimo wszystko nadal nie wiedziała, jak ugryźć temat. Gdzieś tam wiedziała, że jako dobra pani domu powinna odgonić cię od garów, ale jej wewnętrzny diabełek nie pozwalał na sprawianie wrażenia dobrze wychowanej.
- Możesz spróbować z nim porozmawiać, to twojej spódnicy się uczepił, nie mojej. - Mruknęła rozpalając w piecyku. - Ciągle o czymś bełkotał. O jakimś nie oglądaniu się za siebie, że może patrzeć tylko... na... nią... - Nie, zdecydowanie nie było łatwo jej o tym mówić. W końcu była taka dumna... a tutaj, proszę bardzo, jej mąż nie dość, że nie pozwalał jej się dotknąć, to bełkotał o innej. - W tym lesie niczego nie ma. Zwykły las. Byłam tam i szukałam... ale może ty znajdziesz coś, czego ja nie znalazłam. - Postawiła gar na piecyku, wrzuciła na nie pokrojone warzywa i dom zaraz zaczął pachnieć słodkimi przygotowaniami do obiadu. - Jeśli chcesz spróbować porozmawiać z moim mężem to zabiorę gdzieś mamę. - Żeby nie przeszkadzała.
I rzeczywiście jakoś nie wyglądała na taką, którą dobór słów uraził.
Nie wyglądała też jednak na niewzruszoną.

[Seinaru]

A więc to była tylko reakcja obronna na to, co ją spotkało? Asuka nie mogła po prostu znieść, że jej mąż został zauroczony, i co ważniejsze - skutecznie zauroczony, przez inną? Jakie te kobiety to proste urządzenia... Martwiła się o niego, a ciężar utrzymania domu i jeszcze opiekowania się nim i babcią spadł na jej i tylko jej barki. Może dlatego zdziwiło ją to, że Seinaru chciał jej pomóc? Kei udawał, że nie widzi jej reakcji, po prostu chyba oboje przeszli nad tym do porządku dziennego, choć jej przyszło to chyba o wiele trudniej.
Całego obrazka dopełnił rozpalający się w piecu płomień.
- Ye... wydaje mi się, że spróbuję zamienić z nim dwa słowa, zanim obiad dojdzie. Poproszę panią starszą, żeby Ci pomogła. - Odłożył nóż i podszedł do drzwi sypialni, w której ułożył Kotaro.
- Asuka prosi panią starszą o pomoc przy obiedzie... zostanę z nim przez ten czas. - Zwrócił się do siedzącej nad łóżkiem zięcia babuleńki. Gdy ta wyszła, młody samuraj zajął jej miejsce przy chorym i delikatnie go przebudził, jeśli ten zdążył już zasnąć.
- Hej, to ja. - Wątpił, żeby tamten go poznał, ale jeśli tak, to może ułatwić nieco sprawę.
- Podobno jesteś leśniczym, co? - Zaczął niepozornie. Zastanawiał się, czy podejście krok po kroku będzie lepsze, niż pytanie zadane prosto z mostu.
- Tutejsze lasy na pewno są takie piękne jak te góry, hę? Myślę, żeby po obiedzie się tam wybrać. Asuka powiedziała mi, że podobno można tam zobaczyć różne... rzeczy. Podobno Ty nawet coś widziałeś... - Wpatrywał się w jego twarz modląc się to, żeby zaraz nie nastąpił jakiś wybuch paniki czy strachu, który zaalarmuje babcię i skończy cały wywiad.
- Widziałeś "ją"? - "Ją" czyli kogo? nieważne kim ona była. Ważne, żeby powiedział gdzie ją znaleźć, a może dalej język rozwiąże się sam.

[Shijima]

Misja rangi C

My body is a cage that keeps me
From dancing with the one I love

19/30 Asuka kiwnęła głową. To nie tak, że jej nie zależało na mężu w przeciwieństwie do babci, gdyby tak było, to rzuciłaby to w piździet i nie brała na barki takiego ciężaru i odpowiedzialności, wyjechała w Bieszczady (znaczy się - do Prastarego Lasu) i nie przejmowała niczym, prowadząc sobie swoje życie, a może, kto wie, jej marzył się życie podróżniczki, która zarabia na chleb swoimi ostrzami? O ile to rzeczywiście były jej ostrza, a nie jej męża... ale skoro mąż pracował jako leśniczy, dbał o las i tutejsze zwierzęta, pilnował porządku, by nikt się nie zagubił pomiędzy listowiem, to chyba nie potrzebował dwóch scyzoryków? Niewiasta zerknęła za tobą, kiedy odkładałeś nóż, prześlizgując się po narzędziu spojrzeniem - tak, zdecydowanie trudno jej było tobie zaufać, ale gdyby była nadmiernie przewrażliwiona to nie odłożyłaby broni na ich miejsce, gdzie stanowiły funkcję pro ozdobną - przynajmniej tak długo, jak długo kobieta znów nie łapała ich w swoje dłonie. Cholera wie, czy znała się na fachu, czy po prostu jej prezencja była na tyle silna, że automatycznie człowiek wierzył, że w jej paluszkach te wykałaczki są dobrym powodem, żeby nie brać jej pół żartem.
Otworzyłeś drzwi do sypialni, w której okno zostało otworzone (idealne miejsce ucieczki dla niezrównoważonego gościa, ale najwyraźniej babcia wolała już za nim gonić niż pozwolić mu leżeć i spać w duchocie) - przeciąg nie był mocno odczuwalny głównie dlatego, że wiatr dnia dzisiejszego oszczędził sobie silniejszych figli i tylko delikatnie poruszał dzierganymi, białymi zasłonami. Babcia siedziała przy rozłożonej macie, na której leżał zwinięty mężczyzna i gładziła go po włosach, nucąc pod nosem jakąś melodię, być może jakąś kołysankę, być może tutejszą przyśpiewkę. Brzmiała w każdym razie bardzo łagodnie. Uniosła na ciebie spojrzenie kiedy pojawiłeś się w progu.
- Och, tak, tak, oczywiście. - Podparła się o szafeczkę i powoli podniosła z trudem, powoli prostując kolana. Starość nie radość. Zostawiła cię sam na sam z Kotaro, którego mogłeś teraz przepytywać do woli... przynajmniej do momentu, w którym mężczyzna nie spanikuje i zacznie się drzeć... albo robić jakieś inne dziwne, teoretycznie nieprzewidziane, w praktyce oczekiwane, rzeczy.
Kotaro otworzył powieki i skierował na ciebie oczy - poruszyły się tylko gałki oczne, sam mężczyzna nawet nie drgnął, obserwując cię czujnie jak zwierze, które gotowe jest w każdym momencie zerwać się i biec - dokąd? To już nie miało znaczenia, po prostu byle dalej od drapieżnika. Uspakajającym był fakt, że nie napinał mięśni, więc chyba aż tak gotów do uciekania nie był. Na twoje pierwsze pytanie nie odpowiedział słownie, ciągle tylko wpatrywał się namolnie w twoją facjatę, chyba nawet nie mrugał... i dopiero kiedy wspomniałeś o lasach i wybraniu się tam nastąpiło jakieś pobudzenie. Ruch. Mężczyzna zerwał się do pozycji siedzącej, prostując, z szeroko otworzonymi oczami.
- Chcesz iść? Do niej? - Zapytał konspiracyjnie, właściwie można było to nazwać szeptem. Odsunął powoli z nóg kołdrę nie odrywając od ciebie spojrzenia czarnych oczu. - Pójdziemy? Tylko ciii... - Przyłożył palec do ust. - One nie mogą wiedzieć. - Pokazał palcem drzwi za twoimi plecami, na które spojrzał.

[Seinaru]

Tak, tak, tak! Nie spodziewał się, że skutki tego "przesłuchania" będą tak owocne. Babcia oczywiście nie robiła problemów i bez protestów poszła "pomóc" córce w obiedzie. Cóż, dzięki temu Seinaru miał chwilkę czasu, aby dowiedzieć się, kim jest "Ona". Jakoś za dużo cudzysłowów jest w tej misji...
Po początku ich rozmowy Kei spodziewał się, że kontakt z Kotaro naprawdę nie przyniesie wiele korzyści, ot tylko niezrozumiałe bredzenie szaleńca. Gdy tylko jednak samuraj wspomniał o pobliskim lesie, w którym facet rzekomo oszalał, ten ożywił się. Zatrzepotał uszmi, zakręcił oczmi i już był przytomny. Trzeba przyznać, że Seinaru był nieco zaskoczony tą reakcją. Nie spodziewał się, że otrzyma darmowego(!) przewodnika. Wahał się przez chwilę, czy to na pewno dobry pomysł, aby zabierać ze sobą Kotaru do lasu. Tak, Kei rozważał to bardzo poważnie i był niemal przekonany, że to właściwa decyzja. Dlatego też nie zwlekał długo z decyzją. Nie wiedział jednak, jak zareagują na to panie w kuchni. Nie można było się tak po prostu wymknąć. Tym bardziej, że w kuchni został kij i płaszcz. Poza tym, gdy dziewczyny zobaczą ich brak, na pewno udadzą się na ich poszukiwania, a wtedy naprawdę może im się coś stać.
- Okej, to chodźmy, ale tędy, drzwiami. - Kei stanął przy oknie i zamknął je, a następnie zastawił sobą.
- Chodź, ja wszystko załatwię, tylko zachowuj się naturalnie... proszę Cię - Dodał bezsilnym głosem bo wiedział, że to niemożliwe. Wyszli z pokoju do kuchni, gdzie Kei drapnął swój kij w rękę, płaszcz natomiast zostawił na swoim miejscu.
- Idziemy z Kotaro do lasu zobaczyć się z tą dziwną postacią. Nie czekajcie z obiadem... - Ostatnie słowa dodał z wielkim bólem serca. Kiszki już mu marsza grały, ale i tak nie mógłby spokojnie zjeść, gdyby ta sprawa nie została rozwiązana. Może uda mu się podkraść jakąś surową marchewkę z blatu, to przekąsi sobie w drodze.
- Ze mną nic mu się nie stanie, nie martwcie się. - Uśmiechnął się ciepło, zapewniając kobiety o swojej bohaterskości. Jeśli bidulki nie miały nic przeciwko temu, Kei wychodzi razem z Kotaru z domku i daje się mu prowadzić do lasu. Jeśli jednak obie będą oponować, wtedy cóż... ciąg dalszy przekonywania nastąpi...

[Shijima]

Misja rangi C

My body is a cage that keeps me
From dancing with the one I love

21/30 Bardzo chciałabym napisać, że Asuka i babcia protestowały tak, że słyszano je na drugim końcu Teiz. I protestowały. A przynajmniej protestowała babcia, która nie wyobrażała sobie ciągania jej syna gdzieś po rozdrożach, po jakichś lasach, które sprawiły, że stał się taki a nie inny. Tylko, widzicie, szkopuł był taki, że Seinaru to w sumie seksiak, na którego Mistrz Gry leci, więc wszystko było ustawione.
Hehe.
Lekko zamglone, niezdrowe spojrzenie Kotaru powędrowało za tobą, kiedy podchodziłeś do okna, żeby zamknąć okiennice - jakaś ćma czy inny motyl uderzył skrzydłami w powietrzu spłoszony twoją osobą i zleciał z parapetu, przesuwając się nad zielonymi łąkami. Okna zostały zamknięte, a wraz z nim napływ przyjemnie chłodnego powietrza. Mężczyzna mozolnie zaczął gramolić się ze swojej maty i uczepił palcami twojego ubrania jak dziecko, które trzeba prowadzić kroczek po kroczku przez świat, żeby czasem się nie potknęło i nie przewróciło, żeby nie zgubiło drogi i nie pobiegło za tamtym motylkiem na bezdroża, gdzie czekała je pewna śmierć, żeby, żeby, żeby... żeby tylko się udało i misja została wykonana, a zapewnisz sobie trochę czasu spokoju na tej cudownej farmie, z dala od zgiełku wojny. Przyjemnie by było, co? Takie wakacje. Oczywiście z dala od lasów, bo chyba każdy mógłby zacząć wierzyć w to, że przynoszą pecha, skoro ostatnie wszystkie nieszczęścia się wokół nich kręciły. Asuka i babcia oczywiście, że protestowały, jak zostało to już wspomniane, ale Asuka długo namawiać się nie dała - szybo wyłączyła się z dyskusji, by w końcu powiedzieć swoje finalne "zgoda". Jako głowa domu mimo wszystko miała tutaj najwięcej do powiedzenia. I nie, starsza kobieta nie była zachwycona, ale nie ma na to rady - wojowniczce za bardzo zależało na tym, żeby spróbować cofnąć Kotaru do jego normalnego stanu i znaleźć szwagra... i oto więc trzymałeś w dłoniach jej zaufanie, które nadal strzelało iskrami z jej oczu, kiedy odprowadzała cię spojrzeniem do drzwi. Namówiły Kotaru, żeby się ubrał, włożył buty, wziął płaszcz i ruszyliście polną drogą.
- Nie patrz za siebie, nie patrz za siebie, nie patrz za siebie... - Zaczął mruczeć mężczyzna, nieco kuląc swoje ramiona, a wbrew temu, co mówił, ciągle szedł spoglądając przez ramię na zostawiany w tyle dom i Asukę stojącą w progu. Dopiero, kiedy oddaliście się odpowiednio daleko od domostwa puścił palcami twoje ubranie, dając mu święty spokój i w podskokach wyprzedził cię, najwyraźniej bardzo zadowolony z życia. - Nie patrzymy, nie patrzymy! - Całe szczęście, że nikogo nie było w pobliżu. - Będzie zła? Nie, nie... Pójdziemy do Ryu, to znajdziemy Ją.
Wcale nie kierowaliście się do lasu, tylko skąd ty, nie znając tych terenów, mogłeś o tym wiedzieć? Po chwili stało się to jednak oczywiste.
Wspinaliście się na wzgórze, szum fal stał się o wiele bardziej wyraźny, a po drzewach ani śladu.

-> Zapraszam tutaj.

[Seinaru]

Po powrocie do domu Asuki wieczór przebiegł niespiesznie. Dramatyczne wieści, które przekazał samuraj zrobiły na kobiecie bardzo duże wrażenie, choć starała się tego nie okazywać. Kei wiedział jednak, że po półrocznej niepewności, przez którą rozwijało się szaleństwo Kotaru jakiejkolwiek informacje będą jak zbawienie... potępienie? Ciekawe czy w nocy płakała. Być może dlatego nie słyszała rzężenia babci w walce o życie. Seinaru przespał wszystko. Kolejny dzień miał się zacząć zgoła inaczej. Młody samuraj wciąż nie rozumiał motywów. Oprócz szaleństwa musiało być coś jeszcze. Jeśli opium zatruwało jego umysł tak jak mówiła dziewczyna na wzgórzu, wówczas mógł nasycić się tym co było w domu, w znalezionej szkatułce. Kotaru wybrał jednak drogę przez okno, na zewnątrz.
- To wszystko sięga już zbyt głęboko. - Nie pocieszał Asuki. Nie była kobietą, która tego potrzebowała. A nawet jeśli, to jej duma i tak nie pozwoliłaby przyjąć litości. Poza tym Seinaru nie wiedział co powinno mówić się w takich sytuacjach. Obiecać zemstę na jej mężu? Czy jej gniew wzmógł się przez to na tyle, że tylko o tym teraz myślała? Czy może wciąż łudziła się, że dla Kotaru jest nadzieja? Czy jeśli samuraj go odnajdzie i sprowadzi z powrotem do domu, to czy Asuka kiedykolwiek jeszcze zmruży przy nim oko bez strachu, że ją również zamorduje? Oczywistym było jednak to, że Kotaru należy jak najszybciej odnaleźć, zanim zrobi krzywdę nie tylko sobie, lecz również komuś innemu. Gdzie jednak szukać?
- Co teraz? Chcesz, żebym go odnalazł? - Zapytał kobiety wprost. - Jeśli nawet, to nie wiem czy jego szaleństwo jest uleczalne, po tym co zrobił dzisiaj... i po tym co zrobił Ryuu. - Zastanowił się przez chwilę.
- Trzeba znaleźć tą dziewczynę z klifu. Ona musi wiedzieć najwięcej. - Seinaru patrzył na gospodynię, czekając na jej wolę. Musi działać w zgodzie z nią, choć bardzo liczył na to, że nie podda się ona w takim momencie.

[Shijima]

Misja rangi C

It's a small crime
And I've got no excuse

1/15 Pomyłka.
Drzwi do sypialni były otwarte, Asuka złożyła ciało babci na pościeli, sprawdziła jej tętno - nie żyła. Kobieta nawet się nie broniła, nie było widać żadnych zadrapań na jej ciele, noc zagłuszyła wszelakie odgłosy szarpaniny, bo chyba wcale jej nie było - staruszka, taka dobra, chcąca jedynie pomóc swoim dzieciom odnaleźć siebie wzajem teraz leżała w zupełnym bezruchu, z zamkniętymi oczami i całkowitym spokojem na twarzy - chciała pomóc im, a to Kotaru pomógł jej odnaleźć spokój, zrezygnować z wieczornych modlitw, chyb nawet pamiętasz przez pół sen, nim powieki się zamknęły całkowicie, jak słała swe prośby do bóstw o błogosławieństwo dla jej najbliższych, zamknąć jej oczy na to, co działo się z nim samym. Asuka nawet nie płakała. Jej odrętwiałe ruchy, bladość twarzy, która zamieniła się w kamienna maskę, to nawet nie był szok, to nawet nie było cierpienie, to było zupełne oderwanie od rzeczywistości, w której aż za dobrze do niej dotarło to, co się wydarzyło. Inną kwestią było to, że wolałaby tego nie akceptować, lecz co do jednego masz rację - słowa współczucia były zupełnie zbędne, bo kobieta wolała zdecydowanie o tym nie rozmawiać. Żaden z was nie wypowiedział oczywistych faktów dotyczących tego, co tutaj zaszło i potrzeby takiej nie było, mieliście oczy, własny rozum, parę niedopowiedzeń i przechodzenie do porządku dziennego - oto, co najlepiej samurajom takim jak ona wychodziło w filozofii, gdzie pojęcie kłamstwa nie istniało, a wszystko rozgrywało się wokół gładkiego języka.
Kobieta zamknęła drzwi do sypialni i skierowała się do kuchni, żeby zaparzyć herbatę - niektóre szafki były pootwierane, mężczyzna najwyraźniej musiał szukać szkatułki - dziwne, że żadnego z was nie obudził, chociaż z drugiej strony był leśniczym, gdyby się tak zastanowić to od samego początku, kiedy się nie odzywał, jego obecność była wręcz... niewyczuwalna. Potrafił zaskakująco sprawnie uśpić czujność i sprawiać wrażenie bardzo zmęczonego, bardzo wyzutego i bardzo bezbronnego. Wątpliwe, by robił to z premedytacją, czegoś takiego chyba nie da się odegrać w oczach, prawda? A oczy Kotaru były naprawę bardzo, bardzo chore.
Pierwszy kubek upuściła i rozbił się na ziemi, wyrywając z jej ust salwę przekleństw. Ze zdenerwowaniem nawet nie zajęła się jego sprzątaniem - przesunęła gliniane odłamki butem na bok i wyjęła dwa nowe kubki, zalewając gorącą wodą przygotowane zioła, by następnie postawić je na stole. Sama usiadła ciężko na krześle.
Słowa "nie wiem, pieprzę to wszystko" zamierały na jej wargach, nie zostały jednak wypowiedziane, nie miała na nie siły.
- Kiedyś z Kotaru i Ryu byliśmy samurajami. - Och, no proszę. - Sam wiesz, jakie to jest życie. Krew, ból i syf. Gówno nie życie. - Objęła palcami swój kubek, spoglądając na jego zawartość. - Na naszej ostatniej misji mieliśmy się rozprawić z szajką handlującą opium. Cała farma opium, wszyscy ludzie tam... wszyscy spłonęli żywcem. Ryu się wyłamał, potem dowiedzieliśmy się, że sam zaczął robić dla bandziorów, a ja i Kotaru stwierdziliśmy po jakimś czasie, że czas chyba pomyśleć o założeniu rodziny. Wtedy przeprowadziliśmy się tutaj. Chciałam tylko spokojnego życia, a co dostałam? - Przymknęła oczy, zanim podniosła je na ciebie. - Muszę się zająć pogrzebem brata i matki. Jeśli to opium jest odpowiedzialne za to, co stało się z moim mężem... - Asuka odetchnęła. - Może tamta dziewczyna po prostu chciała się zemścić, może ma coś wspólnego z tamtym wypadkiem. - Asuka, poddać się? O nie. Nawet jeśli cierpienie splątywało jej ciało ostrymi kolcami - musiała iść do przodu. - To tylko przypuszczenia. - Właśnie, bo w końcu to nie ona zabiła Ryu. Co się więc stało..? - To opium skądś się musi brać. Trzeba wyplenić gnój z tej wyspy. Jest za piękna, żeby ją zatruwano.

Liczę tylko swoje posty, amen.