Dzielnica rzemieślnicza

[Hisui]

Misja B
37/45


Ichirou postanowił wysłać swojego kociego wysłannika, do tej pory spokojnego i nie rzucającego się w oczy. Był to ruch niewątpliwie sprytny. Kobieta, nawet jeśli zauważy szpiega, to w żaden sposób nie mogła się domyślić że nim był. Dla niej był zwykłym dachowcem, który wślizgnął się do pracowni zwabiony zapachem.. O ile go zauważy. Na razie się na to nie zapowiadało. Kot pojawił się w środku, a ona grzebała nadal pod ladą, do uszu chłopaka dochodziły metaliczne brzdęki. Po chwili kobieta się wyprostowała i z pewną trudnością wyciągnęła na ladę jakiś olbrzymi słój. Spojrzała na chłopaka znad niego z pewną irytacją.
- Dam ci dobrą radę, chłopaczku, bo wydajesz się być całkiem rozsądny. Nie wszystkich można uratować. Ale możesz ocalić najważniejsze. Swoje życie. Uciekaj stąd i zostaw tą sprawę. Wróć do rodu, powiedz im, że to był wypadek. Tak będzie lepiej. Dla wszystkich zainteresowanych. Inaczej to się może nieprzyjemnie skończyć. Rozumiesz? - kobieta mówiła dosadnie i poważnie. Zniknęła wszelka uprzejmość, uśmiech, rozluźnienie. Zaciskała palce na brzegu pojemnika, patrząc na Senotokiego czujnie, mięśnie miała lekko napięte. Radziła mu, ale z jej postawy wynikało jedno. Była gotowa na wszelkie zachowanie z jego strony, a już szczególnie na atak. Zapewne zdawała sobie sprawę, że jej słowa i zachowanie teraz stanowiły to samo, co przyznanie się do tego, że miała coś z tym wspólnego. Choć wprost się do tego wciąż nie przyznała i wciąż można było mieć nadzieje, że jest tylko tu ofiarą lub pomniejszym złem.

[Ichirou]

Kto by pomyślał, że od sławnego Diabła Świtu w pewnych aspektach lepszym szpiegiem będzie... kot? Cóż, nawet sam Ichirou się nie spodziewał, bo decyzja posłania kompana na małą misję zwiadowczą była absolutnie spontaniczna. Niepozorność Kuro w tej sytuacji była ogromnym atutem, a on sam nie miał nic przeciwko przyczynieniu się na rzecz misji. Co jak co, ale zawsze był bardzo ciekawski, więc bez zastanowienia ruszył na zaplecze, starając się przemknąć niezauważonym. Zamierzał dobrze rozejrzeć się po całym pomieszczeniu, by potem przekazać powiernikowi paktu cenne informacje. No i przy okazji, skoro już był na zapleczu cukierni, pozwolił uraczyć sobie jakimś smakołykiem, o ile jakikolwiek wpadnie w jego łapki.
Oho, czyli jednak wiedziała coś na ten temat! I nawet była taka miła, że udzieliła mu rady. Och, jak słodko.
Szkoda tylko, że Asahi miał gdzieś jej życzliwe sugestie. Chciał informacji i skoro okazało się, że kobieta jest najwyraźniej posiada, nie zamierzał tak łatwo odpuszczać. Swój przydomek zyskał między innymi z powodu swojej zaciętości. Jeżeli na coś się uparł, potrafił sięgnąć każdych środków, by dopiąć celu. Owszem, nie chodziło tutaj o jego życiowych wrogów, no ale i tak sprawa była mu nieobojętna, ponieważ dotyczyła ludzi jego krwi.
- Chyba nie wiesz, do kogo mówisz. Powinnaś raczej zastanawiać się nad ocaleniem własnego życia, a te może być mocno zagrożone, jeżeli znajdziesz się na szczycie listy wrogów Sabaku. Skoro mam zginąć, to na rękę ci będzie wskazanie mi odpowiedniego kierunku. Nikt nie będzie wiedział o twoich przekrętach i dwulicowości. Uwierz mi, nie chcesz, żebym zaczął zmuszać cię odpowiedzi. Nawet jeśli będziesz się wzbraniać, to prędzej czy później wyciągnę to, co chcę. - W tonie swojej wypowiedzi był coraz dosadniejszy, chcąc tym samym narzucić Nishimurze swoje zdanie. Widział, że ta zdaje sobie sprawę ze swojego położenia i chyba nawet szykuje się na różne ewentualności, ale póki co jeszcze nie sięgał po bardziej zdecydowane środki perswazji. Tym razem był już przygotowany, nawet jeśli miało coś się wydarzyć jak wtedy w mieszkaniu zaginionych braci, to miał pod ręka piasek, by skutecznie zareagować.

[Hisui]

Misja B
39/45


Diabeł Świtu i ucieczka? Kobieta musiała go nie znać! Nie odpuszczał, chociaż ta dała mu tak wyraźne ostrzeżenie. Czym ona mogła mu jednak zagrozić? Był pewny siebie, na tyle, że odpłacił się jej pięknym za nadobne, groźba za groźbę, a dalej kto wie.
Kobieta uśmiechnęła się blado na jego słowa, chociaż było widać zastanowienie w jej oczach. Rzeczywiście, gdyby zginął problem rozwiązałby się nieco szybciej, chociaż klan nie odpuści już tak łatwo po zaginięciu kogoś tej rangi.. To nie Doko i nie Akoraito, to Senetoki, czyli znacząca siła. Może...
Myśli widocznie się w niej kłębiły, pojawiła się delikatna zmarszczka między oczami. Koniec końców jednak wzruszyła ramionami.
- Jeśli tak bardzo śpieszy ci się w ramiona śmierci, to proszę bardzo - uśmiechnęła się szeroko - Będziesz musiał wyjść z Shigashi, kierując się w stronę Kyuzo. Tuż przy samej granicy znajduje się osada. Niemal wszyscy stamtąd pomagają nam, nie oczekuj łatwej pomocy. Dalej drogi nie wytłumaczę, bo to będzie zbyt skomplikowane. Niech ktoś cię pokieruje - powiedziała beznamiętnym tonem. W jej oczach odmalowywał się spokój, jakby była już pogodzona ze śmiercią młodego Sabaku. Pokiwała ze smutkiem głową.
- Szkoda. Jesteś jeszcze taki młody - powiedziała na koniec.


Jak nie będziesz dalej zadawać pytań to przejdź do tego tematu, ale nie docieraj do samej wioski. Kuro dołączy do ciebie tam

[Ichirou]

Jak się okazało, pod tą uroczą buzią kryła się odrobina rozsądku. Nishimura chyba przekalkulowała swoje opcje w tym momencie i zrozumiała, że opór przyniósłby jej jedynie ból i cierpienie. Ichirou póki co próbował zdobyć informacje po dobroci, ale był zdolny do użycia przemocy w każdej chwili. Zamiast więc doprowadzać do niekomfortowej sytuacji dla ich obojga (bo wyduszanie odpowiedzi z ust pięknej kobiety wcale nie sprawiało mu przyjemności), postanowiło podzielić się wiedzą już teraz. Bardzo mądrze.
Wysłuchał jej uważnie, mrużąc przy tym oczy. Nie były to bardzo precyzyjne wskazówki, ale przynajmniej miał gdzie kontynuować swoje poszukiwania. O ile oczywiście powiedziała mu prawdę, bo na potencjalne kłamstwo należało wziąć poprawkę. Mogła go zmylić, by zyskać na czasie i powiadomić swoich ludzi. Tyle że w takim przypadku musiałaby liczyć się z ewentualną zemstą ze strony Ichirou. W przypadku oznajmienia prawdy miała prawo do niewielkich nadziei na łagodniejszą ocenę ze strony Asahiego, który swoją drogą jeszcze nie wiedział na ten moment co zrobić z fałszywą panią cukiernik.
- Szkoda, bo stanęłaś po złej stronie. Naprawdę zamierzałem ci pomóc z tym sprzątaniem - odparł, posyłając jej wybijający z dotychczasowej powagi uśmiech, po czym ruszył w stronę wyjścia.

[zt]

[Ichirou]

Misja rangi D
13/21

---

Słońce leniwie chyliło się ku zachodowi. O tej porze dnia zazwyczaj kończyło się prace, więc dzielnica rzemieślnicza nie była tak pełna życia jak zazwyczaj. Udało się jednak napotkać jakieś osoby, które potrafił wskazać drogę młodzieńcom, jeżeli ci spytali o właściwy zakład. Kilka chwil błądzenia po tej okolicy i najprawdopodobniej dotarli miejsce. Już z pewnego dystansu mogli wyczuć dość specyficzny zapach, a to za sprawą świeżych skór, które zostały wywieszone do suszenia na hakach obok pracowni garbarza. Jeśli przyjrzeli się bliskiemu otoczeniu nieco dokładniej, to mogli wychwycić nieopodal drugi budynek, przez którego okna można było dostrzec wiszące również na hakach tusze świń. Był to więc zakład rzeźnika, co pokrywało się z informacjami od zleceniodawcy. Nie było więc tu mowy o pomyłce. Dwójka bohaterów mogła być pewna, że jest we właściwym miejscu. Tylko czy o właściwym czasie?
Nie kręciło się tu za wiele ludzi. Jako, że były to obrzeża dzielnicy rzemieślniczej, to było tu względnie pusto. Owszem, raz na jakiś czas przechadzał się ktoś pobliską uliczką, ale w żadnym wypadku nie można było tu mówić o tłumie.
Nie wszyscy jednak byli w ruchu. Warto bowiem wspomnieć jeden, konkretny przypadek. Przypadek chyba w miarę młodego, wysokiego osobnika, który nigdzie nie szedł, a jedynie stał w uliczce między dwoma zakładami, opierał się plecami o jeden z tych budynków i... właściwie tyle. Czekał, opieprzał się, trudno powiedzieć. Ot, ręce w kieszeni, co jakiś czas rozejrzenie się na prawo lewo, tyle. Więcej bohaterowie nie mogli wychwycić, ponieważ wymagałoby to zbliżenia, a co za tym idzie zwrócenia na siebie uwagi nieznajomego.

[Aburame Shotaro]

Shotaro wyczuł zapach skór, które świeżo zostało ściągnięte ze zwierzęcia. Aż chciałoby się wlecieć w taką jedną i nieźle w niej się wyturlać. Obok znajdowały się świnie. Robaki jeszcze nie oblazły mięsa, ale pewnie miały taki zamiar. Aburame przyglądał się, czy żadnemu z nich nie dzieje się krzywda. Obaj znaleźli się w odpowiednim miejscu, gdyż wszystko na to wskazywało. Shotaro wyraził już swoje wątpliwości odnośnie czasu, ale to się jeszcze okaże. Rozglądał się, aby odnaleźć kogoś, kto by pasował do opisu. I znalazł się jakiś młody chłopak, który pasował do opisu. Wypadałoby go złapać i sprawdzić, czy ma pakunek. Z takiej odległości nie było nic widać.
- Poczekaj tu chwilę. Ja pojawię się za jego plecami i wtedy ruszysz i go złapiemy. Możliwe, że to on albo kupujący - powiedział, pokazując ruchem głowy na wysokiego chłopaka. Nie chciał zwracać na siebie zbyt dużej uwagi. Stworzył dziurę w ziemi i do niej wszedł, a następnie udał się na przeciwnika. Zamierzał zaskoczyć go od tyłu. Jeśli będzie uciekał wpadnie na jego kolegę. Przemieszczając się pod ziemią, chciał znaleźć się jakieś 3 metry za plecami chłopaka.Wtedy wyszedł na zewnątrz.
- Na kogo czekasz? - zapytał Shotaro. Czekał na reakcję nieznajomego. Mogło się okazać, że ten zamierzał rozmawiać z nim i niekoniecznie wywiąże się z tego jakaś walka.

Nazwa

Doton no Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jedna z prostych technik Dotonu. Polega ona na wytworzeniu dziury w ziemi, do której szybko wskakujemy, a następnie przemieszczamy się pod ziemią. W ten sposób można uniknąć ataku i zarazem zaatakować niespodziewanie przeciwnika. Dzięki temu można zadać ostateczny cios, albo oszałamiający na tyle, że dalsza walka będzie problemem dla ofiary.

Chakra: 82 - 14 = 68

[Shouta]

Czując zapach skóry ledwo co zdjętej ze zwierzęcia, chłopak nie był zbyt zadowolony. Wyczuwał w tym nutkę padliny, której amatorem nie był, w przeciwieństwie do jego kompana który był zdecydowanie zadowolony, patrząc na jego zachowanie, które na to wskazywało. Na skórach były robale które Shouta miał ochotę odgonić... zabić, jednak nie miał zamiaru kiwnąć palcem na coś, co nie należało do niego, ani nie było związane z jakąkolwiek korzyścią majątkową
-Czek...
Chciał zatrzymać swojego kompana kiedy zobaczyli chłopaka, jednak nie zdążył, bowiem dziwny compadre zniknął pod ziemią. Shouta chciał go zatrzymać, ponieważ nie byli pewni czy to akurat ten chłopak, jednak nie udało mu to się. Jedyne co zostało mu, to wspomagać w akcjach swojego nowego znajomego w jego działaniach
-Mówili żeby myśleć, mówili żeby obserwować, mówili żeby zawsze najpierw wyciągać wnioski z obserwacji a potem po uzgodnieniu dokonywać akcji. I co? I wszystko ciul strzelił...ech
Westchnął w myślach obserwując Shotaro w akcji. Nie chciał go oceniać w tym momencie, ponieważ mogło by to zniszczyć całą misję. Jednak niezbyt był pewien do tego, czy aby bezmyślna postawa Shotaro była adekwatna do delikatnej natury zadania którego się podjęli. Aczkolwiek, nie miał w sumie wyboru, więc postanowił być po prostu przygotowanym na potencjalną ucieczkę napastowanego przez Shotaro chłopaka.

[Ichirou]

Misja rangi D
16/21

---

Gość stojący w wąskiej uliczce między dwoma zakładami był jedyną osobą, która do tej pory pasowała do opisu zleceniodawcy. Shotaro postanowił go sprawdzić i ruszył bez zastanowienia i wcześniejszego konsultacji z kolegą. Za pomocą techniki dotonu rozmiękczył podłoże pod swoimi stopami, by zaraz później zatopić się cały w ziemi i przemierzyć najbliższy dystans niczym kret. Szczupły nieznajomy pozostawał w bezruchu, więc wystarczyło, że władca robaków zapmiętał jego pozycję.
Chwilę później wynurzył się z ziemi za chudym osobnikiem. Miał on na sobie ciemnobrązowy płaszcz sięgający ud, a na głowę zarzucony miał kaptur. Spod niego wystawała dość młoda twarz i ruda czupryna. Przy lewym boku zauważalny było wybrzuszenie na płaszczu, tak jakby coś tam trzymał.
- C-co? - wycedził zaskoczony, prostując się natychmiast i obracając w kierunku niespodziewanego przybysza, który wyłonił się z... ziemi. Z pewnością nie był to powszedni widok.
- Na nikogo - mruknął, marszcząc brwi i zastanawiając się, o co chodziło natrętowi. Jedno było pewne - Shotaro swoim działaniem zaufania nie wzbudził i raczej trudno było liczyć na to, że o takim najściu wywiąże się normalny dialog.
Szczupły chłopak nie rozważał nad sytuacją zbyt długo. Zaraz po swoich ostatnich słowach obrócił się szybko na piecie i ruszył w przeciwnym kierunku do władcy robaków. Wyciągnął dłonie z kieszeni płaszcza, jakby nie będąc pewnym co do zamiarów nieznajomego, nie przerywając dość pospiesznego marszu. W drodze jeszcze obrócił się przez plecy by upewnić się, że dziwaczny natręt za nim nie idzie i czegoś od niego nie chce.
Szedł w kierunku niebieskowłosego Haretsu, który z dalszej odległości mógł przyglądać się sytuacji.

[Aburame Shotaro]

Zabawa w podziemne zwierzątko dość tak spodobała się naszemu bohaterowi. Choć bardziej myślał o sobie w kategoriach dżdżownicy, niż czegokolwiek innego. Krety jedzą owady, więc za nic w świecie nie porównałby się do takiego okropnego, bezlitosnego zwierzęcia.
Shotaro wyłonił się za chłopakiem i widocznie trochę go wystraszył. Raczej nie zagaduje się osób, stojąc za nimi. Nie dowiedział się od niego niczego ciekawego, po za tym, że miał pakunek po lewej stronie. A przynajmniej tak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Trzeba to było sprawdzić. Jeżeli to nie była osoba, której szukali ... mówi się trudno. Aburame raczej to nie przeszkadzało, żeby napastować przypadkowego człowieka. Nie miałby żadnych wyrzutów sumienia. Jeśli to nie paczka misjodawcy, to może skrywał tam coś innego równie ciekawego. Wolał teraz nie rozpoczynać pościgu, gdyż tylko by popsuło to efekt zaskoczenia. Jego towarzysz zajmie się "przeciwnikiem". Shotaro wolnym krokiem, jakby od niechcenia przemieszczał się również w kierunku Shota. Lecz nie dało się jednoznacznie powiedzieć, czy miał określony cel, czy było to zwykłe zataczanie się pijaka, czy też zwiedzającego wioskę przechodnia. Swoją drogą Ci dwaj nie różnili się zbytnio od siebie.

Shotaro wysłał przed siebie 15 procent wszystkich swoich robaków, żeby odzyskały pakunek. Chciał zrobić to niepozornie, żeby nikt się nie zorientował. Robaki w początkowej fazie przemieszczały się blisko ziemi, przez co mogły nawet nie zostać zauważone. Ostatecznie kto przejmowałby się robakami, których wszędzie pełno. Aburame zadbał o to, żeby tajemniczy chłopak nie dowiedział się, że to z jego ciała one wyleciały. Przyglądał się też co jakiś czas swojej ofierze i całemu terenowi dookoła. Możliwe, że był na złym tropie, a prawdziwy złodziej miał się dopiero pokazać.

Nazwa

Kikaichū no Jutsu: Reberu Bi

Poprzednio użytkownik był w stanie kontrolować wszystkie owady. Tym razem zwiększa się ich skuteczność. Siła uderzeń, wyrywania broni, a także szybkość owadów ulega poprawie. Dodatkowo wszelkie zapory wykonane przy ich użyciu stają się trwalsze. Zwiększa się także zasięg.

Zasięg

Brak Skupienia

35 metrów

Pełne Skupienie

140 metrów

Wytrzymałość

Słaba

Szybkość

Przeciętna

Dodatkowe

Wykonywane przy pomocy Kikaichū

Koszt Chakry

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne

Chakra: 68 - 8 = 60

[Shouta]

Shouta nie mógł uwierzyć w to że jego przypuszczenia co do bezsensowności działań Shotaro, okazały się prawdą. Pojawienie się spod ziemi i wystraszenie celu, żeby nie móc go przyłapać na gorącym uczynku? No perfekcyjna robota w stylu ninja... Jednak teraz już nie było odwrotu, trzeba było kontynuować tę farsę i adaptować się do niesprzyjających warunków, których powodem był dziwak od naleśników... czy tam innych omletów.
-Rudy! Co tak uciekasz od mojego przyjaciela? Aż tak bardzo cię wystraszył? A może masz coś, co nie do końca należy do Ciebie? Porozmawiajmy o tym!
Shouta ruszył w kierunku uciekającego od Shotaro chłopaka, był przygotowany do ewentualnej pogoni za młodym, jeżeli ten na dźwięk jego słów postanowił zacząć spierniczać gdzie pieprz rośnie. Możliwym nadal jest to że jest to tylko zwyczajny przechodzień, który tylko znalazł się tu o nie właściwej porze i teraz myśli, że dwójka dziwaków chce go okraść. Z tego też powodu Shouta nie chciał mu zrobić krzywdy...chyba żeby tego naprawdę wymagała sytuacja...

Sytuacja taka to moment którym domniemany złodziej z paczką postanawia zaatakować Shoutę. Ten świadom swojej niezbyt wielkiej siły, używa swojej zdolności wybuchu, starając się uderzyć w brzuch. Poparzenia z tego będą pewno ogromne, jednak...chyba(?!)... nie powinno to stanowić ciosu śmiertelnego dla rzezimieszka.

Nazwa

Bakuton no Jutsu: Reberu Di

Początkowy poziom Bakutonu. To tutaj użytkownik odkrywa, jak tworzy się jego żywioł, bazując na dwóch innych. Chociaż aktualnie Bakuton nie jest najsilniejszy, to z pewnością jego możliwości są już zadowalające. Wybuchy prawie dorównują tym tworzonym przez notki, przez co są bardzo niebezpieczne. W rękach wprawnego shinobiego jest w stanie nawet zranić, i to dość poważnie - jeżeli uda się odpowiednio trafić, co jest trudne w przypadku szybszych od nas celów. Podczas wybuchu użytkownik czuje lekki ból, jednak nie przeszkadza on zbytnio w efektywnym korzystaniu ze swoich umiejętności. Jesteśmy w stanie tworzyć wybuch na jednej, konkretnej części ciała - ręka, szyja, głowa, stopa, itd.

Zasięg Wybuchu

Dotykowy

Siła Wybuchu

Słabsza od notki wybuchowej.

Koszt Chakry E: 6% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (na turę)

SIŁA 10
WYTRZYMAŁOŚĆ 20
SZYBKOŚĆ 40
PERCEPCJA 26
PSYCHIKA 10
KONSEKWENCJA 20

[Ichirou]

Misja rangi D
19/21

---

Zachowanie rudzielca dziwne nie było. Można nawet stwierdzić, że było całkowicie naturalne. Zaczepiony przez jakiegoś dziwnego natręta postanowił po prostu odejść i nie szukać dalszych kłopotów. Problem w tym, że kłopoty go nie opuściły. Wręcz przeciwnie, zaczęły go ścigać i to w zdwojonej sile.
Mała zgraja robaczków pełzała prędko po ziemi za odchodzącym osobnikiem. W ciągu kilku krótkich chwil dorwały go i cichutko wkradły się pod brązowy płaszcz. Tutaj jednak pojawiły się komplikacje planu Shotaro. Coś, co chciał przejąć młody Aburame okazało się znajdować w wewnętrznej kieszeni płaszcza i wyjęcie tego było chyba ponad możliwości robaków. Zresztą, nie było nikomu dane się o tym przekonać, ponieważ rudy chłopak wyczuł ruch chmary robactwa i natychmiast zaczął ją zgarniać na podłoże wymiatającymi ruchami dłoni.
Przez skupienie na malutkich, nieproszonych gościach nie zauważył nadejścia pojedynczego, ale większego - o niebieskich włosach. Podniósł wzrok, kiedy Shouta się do niego odezwa i lekko zszokowany zatrzymał swój marsz.
- O-odczepcie się ode mnie - wycedził, marszcząc na koniec brwi i bez zastanowienia dając susa w bok. Uznał, że ucieczka jest w obecnej sytuacji najlepszym wyborem. Nie chciał konfrontować się z dwójką bohaterów.
Jego prośba nie została jednak spełniona. Shouta nie dał bowiem za wygraną i ruszył w pęd za uciekinierem. Różnica szybkości była jednak zauważalna i nie był potrzebny drugi dystans, by niebieskowłosy go dogonił. Haretsu chwycił chłopaka za bark, by go zatrzymać, ale tamten jakoś mu się wywinął. Rzecz w tym, że w dłoni Shouty pozostał brązowy płaszcz wraz z zawartością jego kieszeni.
Rudzielec obrócił się przez ramię i trochę zwolnił na moment, jakby kalkulując, czy warto wrócić się po swój dobytek. Strach wygrał jednak z odwagą. Znów spojrzał przed siebie i popędził dalej, skręcając w którąś z bocznych uliczek.
We wewnętrznej kieszeni płaszcza znajdowało się jakieś małe zawiniątko o kształcie prostopadłościanu, mieszące się w dwóch dłoniach. Wierzchni materiał, podobny do papieru, był odpowiednio zalakowany, że nie dało się zajrzeć do środka bez niszczenia opakowania.

[Aburame Shotaro]

Robaki zdecydowanie miały możliwość wychwycić coś od przeciwnika. Były jak najbardziej materialne i dało się nawet na nich latać. No ale nie zdążyły wychwycić przedmiotu, a tak się mogło zdarzyć. Zgarnianie robaków to też raczej nie rzecz, jaką nawet wyszkolony shinobi byłby w stanie wykonać. Technika Katonu pewnie by sobie poradziła, ale trzeba było jeszcze ją znać. Shotaro nie zamierzał się wykłócać z matką Naturą, dlaczego jego robaczki miały dzisiaj taki gorszy dzień i szybko wezwał je z powrotem do siebie, zwłaszcza, kiedy okazało się, że nie będą już więcej potrzebne. Nie chciał ujawniać się ze swoimi zdolnościami przed nikim, więc starał się zrobić to dyskretnie, na tyle na ile pozwalała mu na to sytuacja. Zauważył, że Shouta był zajęty teraz walką z rudzielcem. Wszystko zakończyło się powodzeniem. Ostatecznie jego plan wypalił. Może nie zachował się jak dobry kolega, nie konsultując wszystkiego z Shoutem, ale nie zawsze jest czas na takie zagrania.
- Dobra robota - pochwalił swojego kolegę. - Możemy wracać.
Po zakończonej pracy należało udać się po wynagrodzenie. Shotaro obrał trasę, taką samą jaką tutaj się znaleźli. Jeśli szczęście im dalej sprzyjało, to mężczyzna dalej czekał na nich w spelunie. Aburame prowadził prosto do tajemniczego mężczyzny, zleceniodawcy. Rudowłosy uciekł sobie gdzieś i raczej nikomu nie chciało się go gonić. Przynajmniej nie Shotaro. On myślał już o czymś innym. Zleceniodawca chciał tylko odzyskać swoją paczkę, a nie wykonać egzekucję na złodzieju.
- Łatwo poszło. Teraz tylko, żeby nam zapłacono.
To było też bardzo ważne. Choć ktoś kto odważyłby się nie zapłacić Shotaro, miałby problem, żeby dokonać jakiegokolwiek kolejnego zlecenia. To byłaby wiadomość dla innych, którzy chcieliby oszukać chłopaka w przyszłości. Nie ma więc, co się stresować. Będzie, co będzie. Z każdej sytuacji można coś dobrego dla siebie uzyskać.
[z/t]

[Shouta]

Załatwienie całej sprawy okazało się łatwiejsze niż się to wydawało. Szybkość Shouty była o wiele większa niż ta chłopaka, więc nie miał problemu z dogonieniem go. Było to dość miłe uczucie przewagi nad kimś innym, nawet jeżeli to był byle jaki złodziejaszek.
-Zbyt łatwo poszło... Ale nie powinno być problemu z zapłatą, jak nie... wiemy że ktoś to chciał kupić, więc sami to sprzedamy, co nie?
Uśmiechnął się otrzepując sobie spodnie. Nie to że miał je jakoś specjalnie brudne, po prostu taki odruch po wykonanej robocie. Spojrzał następnie na płaszcz który miał w ręce i przypomniał sobie coś, co mu nie pasowało do zimowej scenerii
-Dlaczego ten chłopak otrzepywał się z... jakby to ująć...owadów... w środku zimy? Czy to coś związanego z tobą?
Niezbyt mu chciało się wierzyć, że chmara robali wylazła spod śniegu i zaatakowała nic nie winnemu im chłopaka. Jednak nie miał zamiaru drążyć tematu jeżeli Shotaro nie chciałby go poruszyć. Nie ma co drażnić nieznajomych którzy potrafią zrobić reinkarnację chmary robali.
-A co mi tam...wezme go sobie...
Pomyślał zakładając płaszcz na siebie. Był w dobrym stanie, więc czemu by sobie w nim nie pochodzić? Będąc pewnym że nikt ich nie śledzi(po uprzednim sprawdzeniu) ruszył z paczką pod płaszczem za Shotaro odebrać wynagrodzenie.
z/t

[Ichirou]

Zapraszam dalej -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=85580#p85580

[Rindou Arashi]

" Życie Ulicy "

Misja D dla Khusara Hatakame
1 / ...

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=z-dD1gZI03g[/youtube]

---

[/center]
Zdawać by się mogło, że zima oznacza śnieg i mrozy, jednak w Shigashi no Kibu jest inaczej. W tej położonej blisko pustyni prowincji zima oznacza częstsze opady i chłodniejsze dni. Tak było także dzisiejszego dnia. Słońce, które tylko raz na jakiś czas pojawiało się na niebie, ciągle skryte było za olbrzymimi, ciemnoszarymi chmurami, zwiastującymi nadciągający opad. W powietrzu dało się wyczuć nadciągającą burzę, gdyż wszędzie unosił się ten specyficzny zapach. Dodatkowo wiatr bardzo szybko przemieszczał szare baranki, sprowadzając ich ciemniejszych kuzynów. Jednak po mimo tego wszystkiego nie było jakoś specjalnie zimno, wystarczyło ubrać na siebie dodatkową warstwę, aby cieszyć się tym przyjemnym, nie upalnym okresem w życiu miasta.
A skoro o nim mowa, to nawet najgorsze warunki nie były w stanie powstrzymać ludzkiej chęci zarobienia, bądź też wydania pieniądza. Główne ulice były przepełnione ludźmi szukającymi okazji na targowisku, nowych zamówień u rzemieślników, smacznego jadła bądź miejsca do wypoczynku po trudach podróży. Słońce od godziny schodzi z nieboskłonu, co oznacza, że większość z obecnych w mieście ludzi pozostanie na noc w jego murach. W końcu nikt normalny nie szykuje się do podróży pod sam wieczór. A gdzie w tym wszystkim jest nasz bohater?? Ciężko mi stwierdzić. Być może czegoś szuka, a może tak przechadza się przyglądając miejskiemu życiu? Może zgłodniał i postanowił zjeść coś przed wieczornym treningiem?? Nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie, jednak jednego mogę być pewien. W pewnej chwili, kiedy to przechadzał się uliczką, poczuł uderzenie w plecy, które poskutkowało wylądowaniem na brzuchu. Ewidentnie ktoś na niego wpadł i przez chwilę leżał na nim, jednak bardzo szybko podniósł się i zaczął biec dalej, nawet słowa nie wypowiadając do właśnie potrąconego młodzieńca.