Dzielnica rzemieślnicza

[Motoko]

- To dla mnie zaszczyt, Ryujin-san. - odpowiedziała niemal od razu. Jakoś ciężko było jej się przyzwyczaić do faktu, że kobieta cały czas do niej gadała, kiedy ta chciała się skupić na swoich poleceniach. Jak przystało na grzeczną dziewczynkę, skłoniła się w tradycyjny sposób i uśmiechnęła do starszej kobiety.
Definitywnie zdezorientowana młoda dziewczyna, zamieszała się na tyle, żeby przypadkiem dźgnąć się igłą w dłoń, co na szczęście nie poskutkowało czerwoną strużką krwi. Na żywą reakcję właścicielki zakładu również niemal dostała ataku serca, bo starowinka, którą miała za lekko niedołężną kobietę okazała się być wulkanem wigoru! No kto by się spodziewał?!
- Ymm... ja dziękuję, ale niedługo będę musiała wyruszyć w podróż... - powiedziała ze smutkiem wyczuwalnym w głosie, bo może i nawet jakiś cichy głosik w jej głowie mówił, żeby została, to i tak nie widziała siebie przy boku starszej Pani. Tym bardziej, gdyby jeszcze miała mieć obok siebie jakiegoś krewniaka kobiety, która z pewnością chciałaby ją z nim zeswatać, gdyby oczywiście był młody i wolny, a było to zbyt prawdopodobne założenie. W dosyć szybkim tempie udało im się zrobić kwiatki, żeby zaraz przejść do części, która w sporym stopniu sprawiła, że Motoko niemalże osłupiała. Po tym, jak dziewczynka podniosła ręce ta ją zmierzyła, co nie było wcale na rękę dziewczynce, która już chciała wyjść z zakładu, zanim pojawi się tutaj ten młody chłopak.
- Ale... ale... - jej ciche protesty zostały stłumione przez zadania, które miała wykonać i zamiast dalej stać, jak słup soli, wzięła się do roboty. Na początku w ruch poszła zmiotka, którą oporządziła praktycznie całe pomieszczenie, starając się nawet nie myśleć o tym, że mogłaby popsuć suknię klientki, którą będzie miała na siebie założyć. Zaraz potem zaczęła sprzątać małe niteczki na stoliku, przy którym jeszcze przed chwilą obie pracowały. Wszystko poszło jej dosyć sprawnie, tym bardziej, że w swoim rodzinnym domu praktycznie codziennie sprzątała, dlatego praca z tymi przyrządami nie była jej obca. Kiedy rozejrzała się po zakładzie i stwierdziła, że nie ma więcej nic do roboty, przystanęła przy ścianie i oparła się o miotłę, żeby zapatrzyć się na pracę rześkiej właścicielki. Jedynym co słyszała był jej własny, nierówny oddech, przez który nawet nie przebijały się odgłosy ze stanowiska krawcowej. Też chciałaby mieć tyle energii na starość, może lepiej odsprzedać Tachi i zostać w jakiejś nieznanej sobie części świata?

[Murai]

Szybko, łatwo i przyjemnie
Misja dla Motoko
13/15+ Dziewczyna była chyba przytłoczona ogromnym wigorem i energią, jaka dosłownie wylewała się z kobiety. Dużo mówiła, dużo robiła i co najważniejsze posiadała ogromną wprawę w tym co robiła. Dobrym pytaniem było czemu właściwie potrzebowała pomocy, na upartego mogła zrobić wszystko sama. Z drugiej jednak strony termin mógł być całkiem napięty, a kobieta i tak mogła się męczyć szybko. Nic więc dziwnego że Motoko, która raczej nie miała w swojej głowie obrazu tak energicznej starszej Pani, była bezsilna w obliczu jej planów, poleceń i ruchów. Nawet nie była w stanie zaprotestować kiedy ta wzięła jej wymiary. A propozycja o zostaniu tutaj w roli asystentki? Odmowę kobieta przyjęła wyjątkowo spokojnie, jak gdyby zapytała w formie żartu.
- No tak, młodzi. Chcą poznawać świat, podróżować gdzie tylko im się zechce. Sama też swojego czasu przejechałam wiele prowincji, odwiedziłam wiele wiosek. Ach, te wspomnienia... - kobieta na chwilkę odleciała, jej spojrzenie zrobiło się nieco mgliste. Szybko się jednak zreflektowała i wróciła do rzeczywistości. W końcu miała w niej pewne zobowiązania, jak na przykład zrobienie dużych ilości kwiatków i potem całej sukienki. Zadanie warte zachowania świadomości i skupienia się na pracy całkowicie. Po produkcji i zostaniu zmierzoną przez pracodawczynię, ta wysłała Motoko na wycieczkę z miotłą po wszelkich powierzchniach w zakładzie. Całkiem logiczne, w samej pracowni zostało sporo zabłąkanych nitek na podłodze, niewielkich fragmentów materiału i innych temu podobnych śmieci. Dodatkowo główna sala zakładu była całkiem pusta. Na zewnątrz jednak, przy drzwiach, stał ktoś. Odwrócony plecami do Motoko mężczyzna, o blond włosach i czarnej kamizelce ubranej na brązową koszulę. U boku wisiała katana w pochwie. Ogólne wrażenie było całkiem pozytywne. Mężczyzna nie zauważył dziewczyny, patrząc się przed siebie i stojąc przed wejściem do sklepu. W pewnym momencie podeszły do niego dwie dziewczęta i z wyraźnymi rumieńcami rozpoczęły pogawędkę. Jakkolwiek irracjonalnie to nie brzmiało. Ubrane były prosto, acz schludnie. Pogawędka trwała około minuty, po której dziewczęta odeszły w swoim kierunku. Ciekawa scena, trzeba było przyznać. Motoko szybko się uwinęła ze sprzątaniem, dlatego poszła poobserwować pracę starszej kobiety. Ta uwijała się jak w ukropie, szybko obwijając pasek z materiału wokoło wcześniej przygotowanego stelażu. W kilku miejscach wylądowały szwy, żeby konstrukcja się nie rozpadła. Raz za razem, obwinięcie za obwinięciem. Efektem tego była interesująca różnokolorowa sukienka, raczej sięgająca do kolan. Na prawym boku suknia była przerwana, a z dwóch jej stron zwisały małe czarne sznurki. Najpewniej żeby móc w tą suknię wejść. Przemyślane. Następnym elementem były kwiaty. Te leciały jeden po drugim, przyszywane z zabójczą precyzją. Staruszka po mniej więcej godzinie takich zabaw spojrzała na swoje dzieło i uśmiechnęła się z ulgą.
- No i gotowe. To teraz Mokoto-san... Tam masz kotarę. Wejdź za nią i ubierz to cudo. Tylko nie uszkodź,
inaczej znowu będziemy musieli zaczynać! No już, już! Daj znak jak będziesz wychodzić. - po słowach tych kobieta ostrożnie zdjęła strój i podała go dziewczynie, samej wychodząc za drzwi. Faktycznie w pokoju była czerwona kotara, ale wydawało się że była bardziej dekoracją ściany niż przebieralnią. Jednak za nią faktycznie było małe pomieszczenie. Dobrze oświetlone oknem na górze ściany. Sam proces przebierania się był stosunkowo prosty, ponieważ suknia była łatwa do założenia i łatwa do zawiązania samodzielnego. Motoko nie miała najmniejszego problemu. Tym bardziej, że pasowała niemalże idealnie. No, może była nieco za szeroka w talii, ale oprócz tego jak ulał. Chociaż z uwagi na jej budowę o harcach i walce zdecydowanie nie mogło być mowy.

[Motoko]

Z nieskrywaną chęcią dziewczyna posłuchałaby jeszcze historii kobieciny, która w sposób interesujący zaczęła wspominać własne, dawne dzieje. Bardzo możliwe, że w innych okolicznościach, udałoby im się porozmawiać na temat podróż, które właścicielka zakładu przeżyła, ale rzeczywistość czasem musi dać w kość i dlatego też Motoko, zamiast zapytać co kobieta przeżyła, po prostu wzięła się do pracy. Niestety nie było czasu na zaspokajanie jej ciekawości.
Obserwując, jak staruszka z zabójczą precyzją doszywa i obwiązuje suknie, niemal zazdrościła jej tej perfekcyjności, która po przeniesieniu na miecz byłaby wręcz nie do pokonania. Zastanawiając się nad tym, jak można wykorzystać ten wigor i energię na sztukę władania bronią białą, pozwoliła sobie nie zauważyć młodzieńca, który stał przed wejściem do zakładu. Skupiona na efekcie, który właścicielka uzyskała, rozszerzyła lekko oczy ze zdziwienia, bo pomimo, że sama nie gustowała w wykwintnych ubraniach, to też praca, którą wykonała starsza kobiecina wydawała się być naprawdę dobra. Po zdjęciu stroju przez kobietę i jej propozycji, nie, poleceniu, wzięła strój i pomaszerowała za czerwoną kotarę. Rozejrzała się dookoła, sprawdzając, czy nie ma tam żadnego miejsca, o które mogłaby zahaczyć sukienką i wzięła się do kolejnego spełniania zachcianek. Po zdjęciu swoich dziennych ubrań, niemalże wskoczyła w kwiatową suknię i ostrożnie ją założyła, zapinając na sam koniec. Swoje rzeczy ułożyła w kupkę i rozejrzała za lustrem. Niestety w przebieralni nie było takich dogodności, dlatego kiedy tylko wyszła w całej swojej okazałości z przebieralni, zaczęła poszukiwania lustra, nie żeby jej zależało sprawdzić, jak wygląda, skądże! Nie widząc nigdzie czegoś w czym mogłaby się przeglądnąć, dotarło do niej, jak małostkowe są jej myśli i pragnienia, dlatego zaraz się skarciła i poprawiła, kilkoma prostymi słowami, wypowiedzianymi na głos - Już Ryujin-san.

[Murai]

Szybko, łatwo i przyjemnie
Misja dla Motoko
15/15+ Dziewczę ubrawszy kreację zapragnęło w pierwszej kolejności zobaczyć samą siebie. Był to odruch całkowicie zgodny z kobiecą psychiką i raczej nikt nie miałby jej za złe, gdyby o takowe poprosiła. W końcu kobieta, która w wielu przypadkach musi wyglądać po prostu dobrze, dba o swój wygląd bardziej od mężczyzn. A przynajmniej tylko teoretycznie. Z drugiej strony dziwnym było że na zapleczu pracowni w której tworzy się ubrania nie ma ogromnego lustra. Z drugiej strony na pewno takie jest gdzieś w głównej sali. Może warto będzie tam zaglądnąć oczywiście jeśli Motoko zechce? Gotowa do pokazania się przed właścicielką zawołała ją, dając sygnał o którym wcześniej wspomniano. Kobieta wpadła do pokoju, stosunkowo szybko ale nie gwałtownie. Jej wzrok natychmiast padł na ubraną w kwiecistą suknię czarnowłosą dziewczynę. Kobieta wydała z siebie dźwięk przypominający nieco pisk. Zachwytu oczywiście.
- Jesteś przepiękna. Cudo! Po prostu cudo! Prawdziwa piękność. Jakbym cię tak wypuściła na ulice, to skradłabyś uwagę wszystkich. A już na pewno mężczyzn. I do tego to nasze wspólne dzieło! Idealnie! - pochwałom kobiety nie było końca. Jej oczy dosłownie świeciły się, jak gdyby ktoś wsadził tam dwie notki oślepiające i odpalił. Błyskawicznie podeszła do czarnowłosej, oglądając niektóre części odzienia. Czy dobrze leżą, czy nic się nie uszkodziło, czy materiał dobrze się ułożył. Kobieta była tak zajęta wychwalaniem swojego dzieła, że nie zamknęła drzwi, zza których wyłoniła się głowa młodzieńca stojącego przed sklepem.

Niby przypadkowo. Chciał zerknąć? Cóż, biorąc pod uwagę wychwalania babci nie można było mu mieć tego za złe. Ale jego twarz wyrażała tylko jedną ekspresję - osłupienie. Po prostu się patrzył. Jego usta delikatnie się otworzyły, kiedy podziwiał Motoko w stroju jak gdyby stworzonym z żywych kwiatów. Prawdziwa bogini! Najwidoczniej chciał coś powiedzieć, jego usta poruszały się raz za razem. Nie był jednak w stanie znaleźć odpowiednich słów.
- Woah. Ja... Katsu. Jesteś wolna? - po wydukaniu tych słów kobieta, jego babcia zresztą, wykonała błyskawiczny skok do drzwi, zamykając je z dużą siłą. Najpewniej drewno spotkało się z czołem młodzieńca imieniem Katsu, sądząc po specyficznym odgłosie upadającego ciała.
- Nie chcę tego mówić, ale musisz to ściągnąć. W każdym razie wyszło idealnie. Poczekam na ciebie w holu. - po słowach tych wyszła szybko z pokoju i przeszła do dalszej części pokoju, raczej omijając swojego wnuka leżącego na podłodze, o ile ten wcześniej nie wstał. Tomoko miała czas na ponownie ubranie się w to, w czym przyszła. Kiedy to już nastąpiło, kobieta już czekała. Przy ladzie sklepu. Widząc wychodzącą z pomieszczenia pracownicę podeszła do niej, wzięła ubranie i na jego miejsce umieściła mały płócienny mieszek. Ciężki, więc najpewniej wypełniony pieniędzmi.
- To by było na tyle, Motoko-san. Dziękuję za pomoc, bez ciebie zajęłoby znacznie dłużej stworzenie tego.
No i widok ciebie w tamtej sukni... No cud po prostu. Zresztą Katsu jest chyba tego samego zdania. - powiedziała kierując wzrok na swojego wnuka opierającego się o ścianę, który wyłapawszy wzrok swojej babci i Motoko dyskretnie odwrócił go z wyraźnym rumieńcem. Najwidoczniej bardziej interesowała go ściana.
- To była miła współpraca. W razie czego przychodź kiedy chcesz, może znów znajdzie się coś dla ciebie. Do zobaczenia, kochana. - po słowach tych kobieta ukłoniła się w geście pożegnania. Nieco głębszym niż podczas przywitania. Chłopak imieniem Katsu podniósł rękę i lekko nią pomachał, nadal patrząc się na najbliższą ścianę. To chyba był koniec jej krótkiego, acz ciekawego epizodu w zakładzie produkującym ubrania. Niby nuda, a jednak w tym fachu
można znaleźć prawdziwe perły. Może warto by zamówić sobie taką na wyłączność?

MISJA ZAKOŃCZONA POWODZENIEM!

[Motoko]

Powiedzieć, że każda dziewczyna ma ten sam syndrom, to chyba zbyt wiele, ale taka była prawda. Na swoje szczęście dziewczyna nie potrzebowała lustra, bo po samej reakcji kobiety zorientowała się, że wygląda równie dobrze, jak wykwintna suknia i to dodatkowo w niej! Wracając, Motoko wolała zapaść się pod ziemię, niż słuchać komplementów, do których zwyczajnie nie była przyzwyczajona, w końcu kto w jej rodzinnym domu, gdzie była surowa matka, służbowy dziadek i młodszy brat, miał cokolwiek jej mówić? W taki właśnie sposób właścicielka zakładu doprowadziła ją do stanu niecodziennego, ponieważ na policzkach dziewczyny pojawiły się różowe plamy. Nie chciała myśleć o tym, że wzbudzałaby na ulicy zainteresowanie, ale jednak jakiś pierwiastek z jej kobiecego ja mówiło, "uciekaj z tą sukienką". Tradycyjnie, nie pozwoliła, żeby jakiekolwiek emocje wzięły nad nią górę i zwyczajnie wzięła kilka głębokich wdechów. Kilkuminutowy brak Tachi przy boku, wcale nie pomagał, a jedynie bardziej ją rozpraszał od kompletnego relaksu.
Dodatkowym gwoździem do jej trumny, w której pochowana była godność samuraja, była twarz, a raczej to co było na niej wyrażone przez krewniaka starszej kobiety. Nie potrafiła oswoić się z myślą, że nie każdy młody mężczyzna jest taki sam, jak jej wcześniejsze fatalne zauroczenie, dlatego zamiast poczuć się jeszcze bardziej docenioną i skomplementowaną, zdenerwowała się nie na żarty.
- Z przyjemnością. - mruknęła pod nosem, kiedy już magiczna otoczka, która trwała dosłownie pięć sekund, zniknęła, tak samo, jak właścicielka sklepu. Weszła z powrotem do przebieralni i kilkoma sprawnymi ruchami ściągnęła suknię, uważając na to, żeby przypadkiem nigdzie jej nie zahaczyć. Nie minęło kilkanaście minut, a Motoko już stała w swojej sukience, do której przytwierdzona była czerwona saya z Tachi. Czując się o wiele pewniej, wymaszerowała z szykowną suknią przewieszoną przez rękę. Z obojętnością wymalowaną na twarzy przeszła obok chłopaka, który już pewnie wstał i podała dzieło autorce. Naturalnie handel wymienny musiał trwać, dlatego sięgnęła po sakiewkę i nawet nie przeliczając, po prostu włożyła ją do jednej z kieszonek kabury.
- To ja dziękuję za przypomnienie mi, jak istotne są umiejętności krawieckie. - odpowiedziała uprzejmie się kłaniając, zaraz kierując swój wzrok w stronę speszonego chłopaka. "Pewnie myślał, że mu się upiecze takie podglądanie... Jeden-zero podglądaczu!" pomyślała Motoko z kpiącym uśmieszkiem pojawiającym się w kącikach ust.
- Dziękuję i z wzajemnością. Życzę miłego dnia Ryujin-san! - entuzjastycznie skierowała ostatnie słowa w stronę właścicielki zakładu, znów się kłaniając równie nisko, jak ona. Ostatni raz spojrzała na chłopaka, który wciąż obserwował ścianę i kiedy ten nie odwrócił wzorku, nie zrobiła w jego kierunku nawet pożegnalnego gestu dłonią, "niech się wypcha burak jeden".

/zt.

[Hisui]

Misyja Be
27/45


Diabeł Świtu nie był zadowolony.
Upokorzyła go mała ludzka wesz. Strata pieniędzy nie była tak uciążliwa jak bolejąca duma. Najpierw uciekła, a potem jeszcze przez dłuższą chwilę musiał walczyć z upierdliwymi owadami. Nic dziwnego że rozładowywał emocje na i tak zniszczonych meblach. Krzesła mu przecież nie oddadzą.
Po dłuższej chwili uporządkował się już, zewnętrzne i wewnętrznie, starając się opanować emocje. Pozbierał broń, poza jednym shurikenem który musiała zabrać ze sobą Żebraczka. No, zabrać to zapewne za wiele powiedziane - prawdopodobnie utkwiła w ranie. Następnie porozmawiał ze swym przyjacielem, uprawniają się czy kocim zwyczajem spadł na cztery łapy. No i zrobił też rzecz bez której nie powinien nawet zaczynać bójki - odpieczętował gurdę z piachem. Z nią na plecach układał w myślach dalszy plan działania. Pierwszym krokiem było udanie się do dzielnicy handlowej. Asahi zamierzał, mówiąc nieelegancko, powęszyć i spróbować znaleźć więcej informacji. Rozpytywać zamierzał wśród sprzedawców i właścicieli lokali którzy, jak wiadomo, często dużo słyszą, a nieraz nawet więcej niż powinni. Jednak pytanie o Nishimurę nie spowodowało, że ludzie zaczęli się kulić ze strachu. Wręcz przeciwnie, Sabaku dość szybko dowiedział się od uroczej, ciemnowłosej sklepikarki, że jest to bogaty kupiec, jeden z największych w regionie i szanowany. Jej słowa potwierdzali inni kupcy, którzy dodali że wzbogacił się na dostarczaniu jedzenia na Samotne Wydmy... Oraz że podobno pomagał zaopatrywać Sabaku w czasie wojny. Czy była to prawda? Ciężko powiedzieć. Jednak nikt nie kojarzył go z niczym negatywnym.

[Ichirou]

Daleko mu było od zadowolenia ostatnimi wydarzeniami, ale przynajmniej mógł ruszyć dalej ze swoim zadaniem. Wciąż było więcej pytań niż odpowiedzi na temat badanej sprawy, ale z biegiem czasu powoli zbliżał się do celu. Przynajmniej tak mu się wydawało. Miał dwa tropy, o które mógł zahaczyć i wpierw pokierował się tym, który do zrealizowania był na miejscu.
Dzielnica handlowa to zwykle jeden z lepszych obszarów do zbierania informacja. Przewijało się tu wielu mieszkańców jak i kupców, a ci często byli oblatani w różnych lokalnych tematach. Pytał więc o konkretnie imię, przypuszczając, że należy ono do kogoś z przestępczego półświatka. Brał na poprawkę fakt, że być może w jakiś sposób dotrą do niego informacje, że ktoś go szuka. I to nie był wcale taki zły wariant, bowiem było prawdopodobne, że wtedy poszukiwani wyjdą mu naprzeciw.
Początkowa wizja Asahiego dotycząca Nishimury prysła dość szybko zaraz po odbyciu kilku rozmów. Jak się okazało, wspomniane imię (lub nazwisko) należało do powszechnie znanej osoby. Co ciekawe, była to kobieta o dobrej reputacji, która -
jeśli wierzyć zdobytym informacjom - wspomagała Sabaku w ostatnim czasie. Dziwne, ale z drugiej strony istniało wyraźne powiązanie z władcami piasku. Być może Nishimura miała swoje ukryte zamiary w tym wszystkim, chociaż równie dobrze może być zamieszana w sprawę w nie tak negatywny sposób, jak z początku mogło się zdawać.
Tak czy inaczej, postanowił odwiedzić kobietę. Skoro była tak znana w lokalnej społeczności, to nie powinno być problemu z dowiedzeniem się, gdzie znajduje się jej sklep. Nie był jeszcze pewien, w jaki sposób poprowadzi rozmowę, jednak to wkrótce miało się wyjaśnić.

[Hisui]

Misyja Ba
29/45


Młodzieniec był lekko zaskoczony, dowiadując się o tym kim była poszukiwana przez niego osoba. Spodziewał się bandyty, rzezimieszka, typa spod ciemnej gwiazdy, ale nie szanowanego kupca! Jednakże to z pewnością ułatwiało odnalezienie go. Umiejętne podpytanie się i chłopak dowiedział się, że sklep był, i owszem, ale czy będzie w nim właściciel to nie wiadomo. Dostał także adres, niedaleki i w tej samej dzielnicy.
Podążając w jego stronę mógł zobaczyć, że przechodzi do bogatszej części, gdzie sklepy były bardziej eleganckie i coraz droższe. Zmieniała się też klientela, w bogatych strojach i wypchanymi sakiewkami, proszącymi się o wyciągnięcie po nie łapek.. Na szczęście na wszystko miała oko straż, spotykana znacznie częściej niż w tej nieco "gorszej części". Samo odnalezienie konkretnego sklepu również nie przyniosło mu trudności. Wielki szyld nad drzwiami krzyczał "Słodkości Nishimury", a wystawa kusiła wykwintnymi i wymyślnie ozdobionymi ciastami, ciastkami, ciasteczkami.. Innymi słowy, była to cukiernia.
Po wejściu do środka usłyszał przymocowany do drzwi malutki dzwoneczek, który zadźwięczał delikatnie oraz mógł zobaczyć lady pełne kolejnych słodyczy, ale także herbat, jakieś małe flakoniki, trochę porcelany i inne dziwne, lecz wyglądające na drogie przedmioty. Rzeczy ładne, ale zbytkowne i nikomu niepotrzebne. Na odgłos otwierania usłyszeć mógł także zamieszanie za kotarą, która znajdowała się z tyłu pomieszkania, następnie metaliczny brzdęk, rozsypywania cześć trochę twardego na ziemi, stłumione przekleństwo kobiecym, nieco zrezygnowanym tonem, a zaraz potem rozbijanego szkła i już całkiem głośne przekleństwo zirytowanym już głosem..

---

Towary luksusowe - Anna Zelenay

Już w niedalekiej przyszłości
dojdziemy do takiej ery
że będzie można otworzyć sklepy specjalne
znajdą się tam towary rzadkie:
pomidory o miąższu przefiltrowanym przez lato
truskawki bez smaku jodyny
pieczarki brzydzące się szklarnią
i cytryny pachnące cytryną
Woda niesterylna
mokra do ostatniej kropli
cień starej pasieki
w butli szklanej
a od czasu do czasu
będzie można kupić
trochę nieba
złowionego między piętrami.

[Ichirou]

Zdążył ochłonąć. Fakt, duma wciąż go trochę gryzła i uniemożliwiała zachowanie pogodnego nastroju, ale złość i gniew ustały. Wrócił myślami do najważniejszego, czyli do sprawy zaginionych shinobi. Gdy tylko otrzymał informację na temat lokalizacji sklepu Nishimury, bez zwłoki ruszył we wskazane miejsce. Trafił do bogatszej strefy dzielnicy handlowej. Wszechobecny przepych bardzo mu odpowiadał. Nie było tajemnicą, że Ichirou lubił obracać się w wyższych sferach i pławić w luksusie. Zdobione elewacje budynków czy unoszące się w powietrzu aromaty były miłą odmianą, kontrastującą z warunkami, które zastał w ostatnio odwiedzonym mieszkaniu.
Budynek Nishimury nie odstawał od reszty i, podobnie jak pozostałe, specjalizował się w towarach dla elit. Przeciętny zjadacz ryżu raczej nie mógł sobie pozwolić na wyroby cukiernicze, a przynajmniej nie częściej niż od święta. Zapachy różnorakich wypieków dawały małą rozkosz nozdrzom, ale nie odciągały koncentracji Sentokiego od rzeczy najważniejszych. To, czy ta wizyta będzie miała smoki smak zależało jedynie od powiązania właścicielki z tematem zaginionych.
- Tak cierpkie słowo niezbyt pasuje do tego nader słodkiego miejsca - odezwał się spokojnym tonem, zaraz po usłyszeniu przekleństwa z zaplecza. Podszedł nieco bliżej, starając się przy okazji nieco wychylić i zerknąć za kotarę, o ile było to tylko możliwie. Kto wie, co tam się stłukło. Może słoiki z organami kolejnych porwanych shinobi?

[Hisui]

Misja B
31/45


Słowa Ichirou spowodowały jeszcze większy zamęt. Odgłosy przesuwania, pluskania, odkładania.. Przez kotarę mógł dostrzec jedynie regały ze słoikami i woreczkami, z których nic nie wyglądało na ciekawego. Po chwili z zaplecza wysunęła się dziewczyna. Odsunięcie kotary spowodowało, że Senetoki mógł zauważyć więcej regałów, a także stojący tam stół, jakieś narzędzia, czerwone smugi na podłodze, skorupy rozbitego naczynia.. Ale mógł to obserwować jedynie kilka sekund. Wystarczająco by wyciągnąć wnioski co się stało?
Sprzedawczyni była niewiele niższa od Sabaku, o całkiem ładnej figurze. Była w jego wieku, może nawet ciut starsza, nie wyglądała na pewno już na podlotka. Rudawe włosy zawiązane w niedbały kucyk, a na siebie narzucony miała kucharski fartuch, poplamiony czymś czerwonym, podobnego do tego co było na podłodze. Smuga przecinała także policzek dziewczyny, nie wspominając o rękach, jednak ta tego nie zauważała lub nie zważała na to uwagi. Uśmiechnęła się do chłopaka z lekkim zawstydzeniem.
- Proszę mi wybaczyć. Zaskoczył mnie pan, no i narobił się bałagan w pracowni - potrząsnęła głową i odgarnęła włosy z czoła, tworząc kolejne zabrudzenie. Ręce miała mokre, widocznie je myła, ale niezbyt dokładnie, bo w pośpiechu. Wytarła je jeszcze raz w fartuszek, ostrożnie, ścierając z dłoni resztki czerwonego. Posłała chłopakowi odważniejszy uśmiech, co wyglądało nieco śmiesznie z tą ubrudzoną twarzyczką, chociaż sama dziewczyna była całkiem ładna.
- Czym mogę panu służyć? - zapytała uprzejmie, opierając dłonie na ladzie.

[Ichirou]

Oho, jego słowa wywołały jeszcze większą zawieruchę na zapleczu, skąd rozchodziły się niepokojące dźwięki. Najwyraźniej zakłócił trwające prace nad kolejnymi wypiekami i wytrącił z uwagi pracownicę. No, ewentualnie przeszkodził w pracach na miejscu zbrodni, ale taka opcja była wysoce nieprawdopodobna. Tak czy inaczej, przez kilka sekund mógł dostrzec mały bałagan w pracowni kobiety, z którego właściwie trudno było wyciągnąć jakieś wartościowe informacje. Chwilę później jego oczom ukazała się kobieta, sprawczyni ostatnich hałasów i być może właścicielka sklepu. Na twarzy brązowowłosego mężczyzny zagościł wtedy naturalny, niewymuszony uśmiech. Czy był w pracy, czy nie, trudno mu było przejść obojętnie obok kobiecego piękna, a te mimo wszystko można było dostrzec mimo plam, które na swój sposób dodawały uroku. Innymi słowy, po wizualnej ocenie Asahi był skłony ugniatać z nią ciasto i upiec trochę słodkości.
- Najmocniej przepraszam, nie miałem w ogóle takiego zamiaru. W ramach przeprosin może powinienem pomóc posprzątać bałagan? - uśmiechnął się po raz kolejny, przechylając głowę na bok. Odrobina kurtuazji i przymilania się w niczym nie przeszkadzała. Wręcz przeciwnie, zdobycie choćby drobnej sympatii ze strony uroczej pani cukiernik mogła jedynie pomóc w zdobyciu dalszych informacji. Ach, no właśnie, informacji...
- Roztaczające się wokół aromaty przyciągają do sklepu niczym magnes, jednak przywiodły mnie tutaj inne powody. Ech... - zmarszczył wtedy brwi, westchnął cicho i podparł ręce na biodrach, chcąc tym samym zaprezentować zmartwienie. - Hisa, moja kuzynka, znowu się gdzieś zawieruszyła. Wiem, że kręciła się jakiś czas temu w tej okolicy i chyba nawet odwiedziła ten sklep, o ile dobrze pamiętam jedną z naszych ostatnich rozmów. Rude włosy, dwadzieścia lat, całkiem urocza... Będę wdzięczny za wszelką pomoc. - Praktycznie przez całą swoją wypowiedź obserwował zachowanie kobiety. Może był w stanie wyłapać jakąś zmianę zachowania, o ile takowa nastąpiła?

[Hisui]

Misyjka B
33/45


Dziewczyna roześmiała się na uwagę chłopaka. Samo to, że zaczął z nią lekko flirtować sprawiło, że widocznie poprawił się jej humor. Przymilanie się z pewnością pomagało w zdobywaniu sympatii.
- Jeszcze mi się nie zdarzyło by klient pomagał mi w sprzątaniu.. Ale kiedyś musi być ten pierwszy raz - odparła, lekko przechylając głowę w bok z uśmiechem. Poprawiła dłonią włosy odruchowo, próbując nadać im odrobinę większego porządku. Słysząc jednak, że chłopak przyszedł tutaj z konkretną sprawą mina odrobinę jej zrzedła. Nadal się uśmiechała, ale był to raczej w tym momencie czysto uprzejmy, profesjonalny grymas, który znikł kiedy się dowiedziała konkretnie dlaczego chłopak tu jest. Jej wzrok powędrował nad ramię Senetokiego, oczy się jej powiększyły kiedy zauważyła przeoczoną w pierwszym momencie gurdę. Jednak te wyraz zmienił się szybko w zawodowe zainteresowanie i delikatną troskę. Gdyby Asahi nie przyglądał się jej tak dokładnie zapewne przegapiłby ten moment. Co to dokładnie było? Zaskoczenie na pewno.. Może strach? Niechęć? Ciężko ocenić. Odchrząknęła cicho.
- Przykro mi to słyszeć.. Jednakże nie słyszałam o niej. Miewam wielu klientów, nie wykluczam, że tu była, jednak.. Nie pamiętam - rozłożyła ręce, pokazując jakby swoją bezradność. Westchnęła, potem jednak uśmiechnęła się lekko.
- Zapewne bym ją zapamiętała gdyby była choć w połowie tak urocza jak jej kuzyn - zażartowała lekko na rozluźnienie atmosfery i puściła chłopakowi oczko - Być może poniosło ją gdzieś. Wiadomo jacy są młodzi. Czasem zdarza się, że po prostu zapominają o całym świecie, pochłonięci czymś - jej wzrok zawisł gdzieś na wysokości ust chłopaka, by potem się podnieść i spojrzeć mu prosto w oczy.

[Ichirou]

Miłe słowa odwzajemnił uśmiechem i z chęcią pociągnąłby dalej ten lekki flirt, jednak pewne poważniejsze słowa zostały już powiedziane i swobodna atmosfera nieco się przerzedziła. Myślami zszedł na ziemię, podobne jak i właścicielka sklepu, która udzieliła odpowiedzi na istotne pytanie. Niestety odpowiedź ta nie była w jakikolwiek sposób zadowalająca. Po prostu go zbyła, oznajmiając, że nic nie wie na temat zagubionej dziewczyny. Sabaku uważnie przyglądał się uroczej pani cukiernik, coś nawet dostrzegł w jej zachowaniu, ale nie był w stanie tego poprawnie zinterpretować. Nishimura mogła mówić prawdę i po prostu nie pamiętać, ale równie dobrze mogła kłamać i to zarówno z powodu zamieszania w sprawę lub z powodu... strachu. No właśnie, jakby się zastanowić, to dlaczego ci, którzy skopali tamtą żebraczkę, wspominali imię Nishimury? Poprzedniczka Ichirou wcale nie była taka pewna co do związku właścicielki sklepu z porwaniami. Może wiec warto było spróbować w inny sposób?
- Słyszałem, że w ostatnim czasie pomagałaś klanowi Sabaku podczas wojny, za co jestem ci wdzięczny. Wiedz, że w razie potrzeby możemy pomóc tobie. Wiem z doświadczenia, że w kupieckich miastach roi się od różnych przestępczych grupek, wyciągających od ludzi pieniądze lub towary na różne sposoby. Z niejedną się rozprawiłem, więc jak coś, to służę pomocą. I dyskrecją - skończył spokojnym tonem, czekając na reakcję dziewczyny. Póki co nie grał w otwarte karty, choć w przypadku negatywnej odpowiedzi mogło się to zmienić. Dawał w tym momencie szansę na rozwój sytuacji w przypadku gdyby właścicielka sklepu nie współpracowała z porywaczami. Może sama miała z nimi problemy, stąd zatajenie informacji? Obecność kobiety w zapiskach Hisy oraz wzmianka w rozmowie między napastnikami nie mogła być przypadkowa.

[Hisui]

Misja B
35/45


Miła atmosfera minęła, prawdopodobnie bezpowrotnie. Dziewczyna wydawała się być nieco zawiedziona tym, że chłopak nie dał się znów ściągnąć na nieco przyjemniejszy tok rozmowy, tylko nadal pozostawiał poważny. A przecież dawała mu jasne znaki! Senetoki okazał się nieco bardziej uparty niż sądziła. A może po prostu był bardziej odporny na takie próby odwrócenia uwagi? Rudowłosa westchnęła głęboko i jeszcze raz wytarła dłonie w fartuch. Oparła ręce na biodra i wyprostowała się. Cała postawa mówiła o lekkim zniecierpliwieniu, jakby była to przedłużająca się, prowadząca donikąd konwersacja.
- Miałam dobry z tego zysk. A twój szczep.. Ród, w tym momencie, sowicie mnie opłacił. Nie robiłam tego bezinteresownie, więc nie musisz się odpłacać. Poza tym.. - uśmiechnęła się nieco szerzej - gdybym potrzebowała pomocy nie musiałabym szukać jej aż na pustyni. Osoba z odpowiednimi.. Argumentami jest tutaj znaleźć ochronę nawet bez takich deklaracji. Nie bez powodu jestem tutaj. Umiem sobie radzić z takimi rzeczami - ręce jej opadły, uśmiech także znikł. Pozostała jedynie zawodowa uprzejmość.
- Czy jeszcze w czymś mogę pomóc? Bo jeśli nie, to wybacz, miło się rozmawia, ale mam dużo pracy - delikatna próba wyproszenia Sabaku? Z pewnością można było tak to odebrać. Dziewczę pochyliło się i zaczęła grzebać pod ladą, jawnie już okazując chłopakowi brak zainteresowania i pokazując, że nic to już nie wskóra.
Przynajmniej nie dobrocią.

[Ichirou]

Miła atmosfera została zmieciona jak pyłek z czubka wydmy pod wpływem silniejszego zrywu nagrzanego powietrza. Ichirou dalej drążył, co chyba nie podobało się właścicielce cukierni. Czyżby doszukiwanie się prawdy przez złotoookiego shinobi było jej nie na rękę? Czy może po prostu była znużona zadawaniem tych samych pytań, na które faktycznie nie mała odpowiedzi? Mimo wszystko Asahi robił się trochę natrętny, choć na obecny moment jeszcze w miarę dobrym tonie. Mógł przecież postąpić bardziej brutalnie, dosłownie wydusić informacje od Nishimury, czy za pomocą piasku zacząć rzucić po ścianach, by pokazać, że brak współpracy może się źle skończyć. I owszem, taki pomysł zrodził się w głowie Sentokiego, ale dość szybko zostało odłożony. Może takie bezlitosne i agresywne zachowanie okazałoby się skuteczne, tylko czy Ichirou chciał być barbarzyńcą?
Z grymasem na twarzy spojrzał na Nishimurę, która zajęła się swoimi sprawami, dając tym samym cichą deklarację,
że rozmowa została skończona. Momentalnie przeanalizował sytuację i subtelnie wskazał na zaplecze swojemu pociesznemu, czworonożnemu kompanowi, który do tej pory trzymał się tuż za nim i nie zwracał na siebie uwagi. Sygnał być dość oczywisty,
wiec sprytny kocur nie powinien mieć problemu ze zrozumieniem, że ma dyskretnie rozejrzeć się po pracowni. Właścicielka była zajęta grzebaniem (lub udawaniem grzebania) między towarami pod ladą, więc nie powinna zauważyć niepozornego Kuro. A nawet jeśli, to kto o zdrowych pomysłach pomyślałby, że kot może być szpiegiem i później ludzką mową zdać relację ze swego zwiadu?
Sam natomiast zmienił swoje nastawienie i zabrał ponownie głos, tym razem już przechodząc do konkretów.
- Słuchaj, koniec podchodów. Wcześniej dałem ci szansę, licząc, że otwarcie pomożesz, ale najwyraźniej jesteś w to zbyt wmieszana. Wcale nie zjawiłem się tutaj z przypadku. Wiem o tobie zarówno od Hisy jak i od tej miłej grupki, która porywa ludzi z mojego rodu. Chyba możesz się domyślić, w jakim świetle obecnie przedstawia się twoja osoba. Czyżby więc zmowa? Wiesz o tym, że na podstawie obecnych faktów możesz wskoczyć niemal na szczyt listy wrogów Sabaku? - Mówił dosadnie, ale z opanowaniem i póki co bez większej agresji. Było dość jasne, że w tym momencie żądał wyjaśnień. Odmowa udzielenia informacji lub próba kręcenia oznaczały jedno - trzeba traktować uroczą panią cukiernik na równi z porywaczami.