Centrum osady

[Sagisa]

„Wielki problem w małym wydaniu”
Misja D – Shiryuu
15/15 Dziewczynka nie usłuchała tymczasowego opiekuna, biegnąc co tchu za głosem kuzyna. Shiryuu nie miał wyjścia, musiał ruszyć za nią. Za zakrętem znalazł poszukiwanego Hana w asyście dwóch nieprzyjemnych typków, z czego jeden zdawał się być nader wkurzony. I zirytowany wtargnięciem małej dziewczynki. Jednak to ten drugi zauważył naszego bohatera, informując o tym towarzysza, który obrzucił młodzieńca wściekłym spojrzeniem.
Młody Senju miał plan, opracował na szybko taktykę, która mogła się udać. Schował wcześniej wyciągniętego kunaia i czekał, aż przeciwnik do niego podejdzie. Chodziło oczywiście o tego chudego z nożem. Shinobi jednak zapomniał wziąć pod uwagę inne możliwości, zakładając z góry, że chudzielec musi do niego podejść.
Jakież musiało być jego zdziwienie, gdy mała blondyneczka z piskiem wylądowała w niepewnych ramionach konusa, a sam dryblas z wielką łatwością rzucił Hanem w jego stronę. Blondyn wpadł z jękiem wprost na Smoka, a nim ten zdążył się zorientować w sytuacji, dwójka zbirów uciekała już z rozwrzeszczoną w panice dziewczynką.
- Jeszcze się policzymy, Han! - krzyknął wielkolud, niknąc za zakrętem.
- Tsukki! Nie! Wracajcie! - poderwał się młodzieniec, ale ledwo mógł się ruszać. Spojrzał przerażony na zamaskowanego shinobi. - Oni zrobią jej krzywdę... przeze mnie...
Obita twarz wyrażała rozpacz, a w błękitnych oczach pojawiły się zalążki łez. Czyżby to miał być koniec historii? W końcu Shiryuu wykonał swoje zadanie i doprowadził dziewczynkę do kuzyna. Mały problem zagubienia urósł jednak do poziomu porwania małej. Czy zatem Smok podejmie się kolejnego zadania i uratuje biedną Tsukki?
C.D.N.
... albo i nie...

_____
Koniec misji... ale czy na pewno?

[Shiryuu]

Plan Shiryuu był dobry, naprawdę dobry. Jednakże nie wziął pod uwagę jednego małe szczegółu. Myślał iż przeciwnik sam do niego podejdzie, lecz przeliczył się. Parę sekund później dziewczynka wylądowała w ramionach tego drugiego, mniejszego, zaś Han znalazł się na naszym bohaterze. Nim shinobi ogarnął całą sytuację zbiry znalazły się już za zakrętem. Cóż aktualnie ninja miał dwa wyjścia, mógł ruszyć w pogoń aby uratować dziecko lub po prostu odejść. Chyba nie mógł pozwolić, aby przez czyjąś głupotę ucierpiało niewinne dziecko. Nie tracąc więcej czasu ruszył za porywaczami, biegnąc najszybciej jak tylko mógł. Miejmy nadzieję że akcja ratunkowa powiedzie się.

[Sagisa]

„Wielki problem w małym wydaniu – na ratunek!”
Misja D – Shiryuu
1/15 Shiryuu nie spodziewał się, że zamiast przeciwnika dostanie pokiereszowanego kuzynka. Gdy blondyn z impetem wpadł w jego ramiona, chłopak zachwiał się i upadł. Ta chwila wystarczyła dwóm zbirom, by obaj zniknęli za zakrętem, a wraz z nimi mała Tsukki. Han był zbyt poturbowany, by zareagować, a do tego perspektywa krzywdy, jaką mogliby zrobić dziewczynce tamci dwaj, napawała go przerażeniem.
Młody Senju stanął przed wyborem - ruszyć z odsieczą, bądź po prostu odejść. Dla niego decyzja była jednogłośna. Ile sił w nogach biegł uliczką, wpadł w zakręt i popędził za porywaczami. Wbrew pozorom nikogo jednak nie zauważył na swojej drodze. Ulica, w której się znalazł, mimo że szersza od zaułka, w którym zostawił Hana, była opustoszała. Ani żywego ducha, za to ściany poszczególnych budynków były obdarte i umorusane sadzą i jakąś farbą. Czyżby trafił w rewir będący pod nieformalną władzą jakichś okolicznych gangów?
Od lewej usłyszał krzyk blondyneczki, który zaraz został stłumiony. Przed sobą miał kilka mniejszych uliczek po lewej stronie. W którąś z nich wbiec musieli tamci dwaj. Biorąc pod uwagę, że mała została siłą uciszona, należałoby się pospieszyć, by czasem nie zgubić tropu.

[Shiryuu]

Kilka chwil później młody Senju znów znalazł się w jakiejś uliczce która tym razem na nieszczęście naszego bohatera była całkowicie opustoszała. Nawet nie zaprzątał sobie myśli tymi ścianami które były oznaczone w dość specyficzny sposób. W pewnym momencie do jego uszu dotarł krzyk dziecka pochodzący od jego lewicy, lecz natychmiast został on stłumiony prawdopodobnie przez dwójkę porywaczy. Gdy tylko spojrzał w lewą stronę ujrzał kilka mniejszych korytarzy.
- Gorzej być nie mogło…
Mruknął pod nosem i natychmiast musiał zdecydować w którą uliczkę wejść. Musiał myśleć bardzo szybko, lecz jaką miał pewność że jeżeli wejdzie w którąś to akurat ta będzie prowadziła do porywaczy? Nie miał… Chyba musiał się zdać na łut szczęścia i liczyć na to że tajemna, potężna siła znana bliżej jako Mistrz Gry pozwoli mu odnaleźć dziewczynkę. Wybrał jedną z tak wielu uliczek i zaczął biec najszybciej jak mógł. Prawdopodobnie liczyła się teraz każda sekunda…

[Sagisa]

„Wielki problem w małym wydaniu – na ratunek!”
Misja D – Shiryuu
3/15 Sytuacja nie przedstawiała się kolorowo. Chłopak wypadł na obszerną uliczkę, która jednak była całkiem pusta. Stłumiony krzyk dziecka, które chciał uratować, wskazał mu kierunek, jednakowoż miał on do wyboru kilka ścieżek. Wiedział, że nie może zwlekać, inaczej zgubi trop i jego mała misja weźmie w łeb. Wybrał zatem któryś z zaułków i pognał przed siebie, licząc na łut szczęścia (Mistrz Gry nie rozdaje tokenów szczęścia, niestety).
Uliczka okazała się krótka i doprowadziła młodzieńca do podobnej, szerokiej ścieżki, w której był całkiem niedawno. Czyżby ta dzielnica miała być jednym wielkim labiryntem korytarzy? Po swojej prawej młodzieniec zauważył trzech ludzi niemal jednakowo obranych. Każdy miał na sobie ciemne, wąskie spodnie, luźną koszulę z jakimiś malunkami i przewiązaną na głowie chustę z widocznym kanji 自由 oznaczającym wolność. Cała trójka spojrzała spode łba na młodego przedstawiciela klanu Senju. Nie wydawali się uszczęśliwieni jego obecnością na swoim terenie. Brunet mógł zauważyć przy ich pasach krótkie noże. Chyba bez pogadanki z członkami tutejszego gangu się nie obędzie.

[Mishima]

Zostało dosłownie pare minut, do umówionego spotkania z Reiką. Były już brodacz, był punktualny choć nie lubił czekać. Usiadł sobie na jednym z kamiennych murków, czekając na kobiete. Przy okazji oparł się o budynek, złożył jedną noge w kolanie, stawiając ją na owym murku. Dosłownie, ta sama pozycja co przy wodospadzie, na drzewie. Nie pomyślał o tym, że bez brody Reika może mieć problem z poznaniem go, jednak ubiór został dalej ten sam. Lecz bez bandaży. Brzuch odsłonięty, uwydatnione lekko wcięcia, tak samo jak klatka. Postawny mężczyzna siedział, pijąc co jakiś czas łyk sake. Znał dokładną ilość, która mógł wypić bez zbędnego zawrotu głowy czy obniżeniu percepcji.

Spoglądał w niebo, czujac pierwszy raz od dawna słońce, padające na jego skórę bezpośrednio. Nie musiało się ono rozbijać na zarośnietej brodzie. Trzeba przyznać, że to pewnego rodzaju nowy początek. Zielone oczy mężczyzny, poruszały sie wypatrując śliczną blondynke, z którą się umówił. Zawdzięczał jej dużo, zamierzając spłacić dług. Dodatkowo zaufał jej i wydaje się, że działa to także w drugą stronę. Różne myśli krążyły w głowie Mishimy z nią w roli głównej, mając nadzieję, gdzieś po cichu, że może znajomość potrwa i rozwinie się znacznie lepiej.

[Reika]

Z plecakiem na plecach i w podróżnym stroju, Reika ruszyła w stronę centrum Hayashimury, gdzie umówiła się na spotkanie z Mishimą. Wczorajszy dzień był dobrą lekcją zaufania i chyba wypadła ona całkiem nieźle. Blondynka już nie miała wątpliwości, że brodacz tak naprawdę nie miał złych zamiarów, ale pozostawał jeszcze fakt jego zapędów. Będzie musiała go dalej strofować i trzymać na dystans, żeby przypadkiem nie robił sobie żadnych nadziei. Nie była zainteresowana tak znacznie starszym od siebie mężczyzną i nic na to nie można było poradzić. A przynajmniej tak jej się wydawało, bo nikt nawet nie przypuszczał, jak zwykła broda może postarzać człowieka.
Gdy Blondynka dotarła na umówione miejsce tłocznego już centrum stolicy, rozejrzała się za brodaczem, ale nigdzie nie mogła go dostrzec. Czyżby jeszcze się nie pojawił? W sumie to rzadko się zdarzało, że faceci byli punktualni, więc możliwe, że przyjdzie jej jeszcze chwilę poczekać. Dla pewności rozejrzała się jeszcze raz, tym razem dokładniej, gdyż tłum skutecznie przeszkadzał w lokalizacji jednego człowieka i łatwo było go przeoczyć. Po chwili dostrzegła postać, siedzącą na pobliskim murku. Ta sama poza, ten sam strój, ale nie ta twarz. Reika podeszła bliżej, marszcząc przy tym brwi. Tak, zdecydowanie nie ta twarz! Aż szeroko otworzyła oczy i rozchyliła usta ze zdumienia, widząc tą niesamowitą przemianę. To na pewno był Mishima, ale bez brody! Co więcej, ta jedna zmiana tak diametralnie go zmieniła, że aż trudno było w to uwierzyć. Już nie wyglądał jak facet w średnim wieku, ale jak przystojny, młody mężczyzna!
- Mishima? - Zapytała, nadal nie wierząc w to co widzi. - A niech mnie, to naprawdę Ty?
Widok był naprawdę niesamowity. Po bliznach nie było śladu, a w ślad za nimi poszła postarzająca go broda i teraz naprawdę przyjemnie było popatrzeć na całokształt. Tylko sporo nie miał czterdziestki na karku, to ile w takim razie?
- Odjąłeś sobie co najmniej dziesięć lat. - Stwierdziła, powoli dochodząc do siebie po tym szoku. - Wcześniej wzięłam Cię za czterdziestolatka, ale teraz mam spore wątpliwości. Ile tak naprawdę masz lat? Wyglądasz zdecydowanie lepiej, niż wczoraj.
Tak, to był szczery komplement z jej strony, bo zmiana była naprawdę na lepsze. Czy wcześniej rozważała w myślach, żeby w razie czego spławić starszego mężczyznę? Wygląda na to, że było to już nieaktualne. Blondynka nie dała tego po sobie poznać, ale bardzo spodobała jej się nowa wersja Mishimy. Bardziej, niż okazała to na wierzchu.

[Mishima]

Siedział wyluzowany, totalnie w dobrym, ba mega dobrym humorze. Mając przymknięte oczy, skierował głowę w górę, korzystając z promieni słonecznych. Czekał na blondynke, ale z drugiej strony czego sie spodziewać? Przecież to kobieta. Zanim sie wyszykują, to kończy się dzień. Więc czując na twarzy przyjemny wietrzyk, doskonale zdawał sobie sprawę, że ta wioska jest idealna pod wzgledem pogody. Okres wiosenny przynajmniej.

Z zadumy tym wszystkim, wybiła go wreszcie Reika. Lecz jej reakcja, była conajmniej dziwna i jednocześnie zabawna. Naprawdę go nie poznała? Ogolił się, to fakt. Kilka lat młodziej wygląda, ale bez przesady. Może też dlatego, że widział się w każdej odsłonie, a kobieta tylko w brodzie? Otworzył oczy spoglądając na nią i uśmiechnął się. Bez brody, usmieszek wydawał się lekko tajemniczy a jednocześnie prowokujący. A oczy? Przeszywające dokładnie spojrzenie.

- Oczywiście, że ja. A kim miałbym być?

Zapytał dalej z tym samym uśmiechem i nagle zaczął sie śmiać głośno i szczerze. Wstał z miejsca, bo nie wypadało siedzieć, gdy kobieta stoi. Mogła wtedy dojrzeć u niego, brak blizn na ciele. A co jeszcze bardziej przyciągało teraz uwagę, to że pod bliznami i oparzeniami znajdowało sie dobrze wyrobione ciało. Które teraz między innymi, było doskonale widoczne pod luźną narzutą.

- Dziękuję, ale zdradze Ci swój wiek gdy poznam w zamian Twój, słoneczko.

Mówił z uśmieszkiem, przyglądając sie jej. Miał wrażenie, że wyraz jej twarzy i spojrzenia zmienił się diametralnie. Znał to spojrzenie, pamiętał je z kiedyś. Zdecydowanie wrocile, do swojej najlepszej formy.

- Mam dwadzieścia siedem lat, a dokładnie kończę je w okresie letnim.

Był cholernie ciekawy jej reakcji, bo ta teraźniejsza pokazała mu, że jego różne myśli co do niej, nie były skazane z góry na pożarcie.

[Reika]

A niech to. Gdy Mishima uśmiechnął się tym swoim tajemniczym, pozbawionym brody uśmiechem, Reika poczuła jak mięknie. Kto by pomyślał, że wystarczyło się ogolić, żeby facet wyglądał zupełnie inaczej, młodziej, do tego zdecydowanie lepiej. Nie wspominając już o tym, że pozbył się tych swoich bandaży, odsłaniając nieskazitelną teraz skórę, którą mu zafundowała. Chociaż skóra skórą, ale mięśni to mu nie brakowało, co mimo wszystko cieszyło kobiece oko.
- Wolałam się upewnić. - Odpowiedziała, nieco zmieszana. - Gdyby nie ubranie, nie poznałabym Cię.
Wtedy też zaczął się z niej śmiać, co Reika przyjęła ze stoickim spokojem i nawet sama się uśmiechnęła z własnej pomyłki. No cóż, dziesięć lat w tą, czy w tamtą, to była naprawdę ogromna różnica, więc nic dziwnego, że Blondynka w tym momencie była lekko skołowana całą tą sytuacją. A więc tak naprawdę wyglądał Mishima? Najwyraźniej, bo wyglądało na to, że tamten zapuszczony brodacz był spowodowany faktem lekkiego przygnębienia, związanego z bliznami. Tym bardziej Reika ucieszyła się, że go od tego uwolniła, dając mu szansę na powrót do samego siebie.
- W porządku. - Zgodziła się na taki układ. - Widzę, że ''słoneczko'' na dobre do mnie przylgnęło. Chodzi o kolor moich włosów?
Bo jeśli tak, to zaraz dowie się, że są tylko farbowane, a tak naprawdę jej naturalny kolor był zupełnie nieoczekiwany. Ciekawe czy i do niego coś by wymyślił. Jeśli chodzi o kwestię wieku, to nie miała nic do ukrycia. Niektóre kobiety oburzały się na to i nie chciały zdradzać tego ile naprawdę mają lat, czego Reika kompletnie nie pojmowała. Słysząc, że Mishima jest od niej starszy tylko o cztery lata, uśmiechnęła się lekko. To już nie było dla niej takim zaskoczeniem po tym, jak zmienił swój wygląd. Podejrzewała, że może mieć około dwudziestu pięciu i sporo się nie pomyliła.
- Ja mam dwadzieścia trzy. - Zrewanżowała się, bo taka była umowa. - To co, możemy ruszać?
Chyba, że miał jeszcze jakieś pytania, ale na nie można też odpowiadać w drodze. Lepiej przed zapadnięciem zmroku zrobić trochę kilometrów, zanim rozejrzą się za miejscem na obóz. W sumie Reika znała w miarę dobrze szlak do Ryuzaku no Taki, bo często nim podróżowała, więc mniej więcej wiedziała, gdzie można znaleźć dobre miejsce na nocleg, gdy w pobliżu nie będzie żadnej gospody. Fakt, wiosenne noce są jeszcze zimne, ale ognisko i koc powinny dać radę i zaspokoić potrzeby nawet takiego zmarzlucha jak Reika.

[Mishima]

Zdziwienie kobiety, jej reakcja, jej mina to było coś bezcennego. Nie da się opisać ani określić tego widoku. To jest coś co trzeba zobaczyć, na własne oczy. Patrzył na nią swoimi zielonymi oczami, które idealnie teraz kontrastowały z czarnymi włosami. Bez brody i blizny, zupełnie inaczej wygląda to połączenie. Czuł na sobie spojrzenie blondynki, ale nie miał nic przeciw temu. Trzeba przyznać, dawno się tak dobrze nie czuł.

- Rozumiem, że to dobrze? Szukałaś zarośnietego, poranionego brodacza, prawda? Myślę, że miłe zaskoczenie?

Mówiąc te słowa dalej sie uśmiechał, dalej w spokoju i z tą pewnością siebie. Dostrzegała teraz białe równe zęby, gdzie przy takim usmiechu nie było to ciężkie. Gdy wreszcie poruszyła temat określenia jej, miał już pewność, że jest inaczej. Nawet sie nie oburzyła, jak wcześniej. Jednak słysząc analize, zaczął się znów śmiać.

- Wsumie ciekawe powiązanie, ale nie chodzi o kolor włosów. Słońce jest jedyne w swoim rodzaju, prawda? Zwykłych gwiazd jest dużo, a słońce dalej pozostaję tylko jedno jedyne.

Nie była to może filozoficzna gadka, do jakiej zdążył przywyknąć i przyzwyczaić ludzi dotychczas, jednak dalej było to przemyslane powiedzenie. Jeżeli ktoś się nad tym zastanowi, powinien zauważyć jak słońce jest wyjątkowe.

- Tak, możemy ruszać. Prowadzisz, słoneczko?

Widać, że nie mógł się teraz powstrzymać i było to powiedziane specjalnie. Co do tego nie było wątpliwości, bo przy okazji, żeby nie odebrała tego źle, puścił jej lekkie oczko sugerujące żartobliwy ton wypowiedzi. Był tu pierwszy raz, więc nie będzie się wychylał z prowadzeniem.

[Reika]

Oczywiście, że szukała kogoś zupełnie innego, w końcu jeszcze wczoraj Mishima był dla niej czterdziestolatkiem z brodą, a tutaj proszę. Taka odmiana była zrozumiałym szokiem dla Blondynki, która tak bardzo się pomyliła w ocenie człowieka. Nie mniej, brodacz poszedł w niepamięć razem z bliznami, co było zdecydowanie lepszą opcją.
- Zarośniętego, ale nie poranionego. - Odpowiedziała, bo w końcu sama usunęła jego rany. - I owszem, zmiana jest jak najbardziej na lepsze. Wreszcie wyglądasz jak porządny mężczyzna.
No dobra, dosyć już tych komplementów, bo gość jej tu spuchnie z dumy i jeszcze bardziej będzie się puszyć tą swoją cwaniacką i zadowoloną minką. Najgorsze było to, że ta nowa wersja Mishimy onieśmielała ją. O ile brodaczowi była gotowa w razie czego przywalić, o tyle w tym przypadku nie wiedziała kompletnie co zrobić. Ciężko na każdym kroku odtrącać kogoś takiego. Teraz już nie miała powodu, że stary. Był młody, przystojny i do tego najwyraźniej nią zainteresowany. Czy będzie potrafiła ponownie otworzyć swoje już zranione serce? Nadal kochała Yoichiego, mimo że wiedziała, że to już definitywny koniec. Tego tak po prostu nie dało się zapomnieć...
- Ah, jedyne w swoim rodzaju... - Powtórzyła słowa na temat słońca. - A już chciałam Cię wyprowadzić z błędu odnośnie moich włosów, które są tylko farbowane. Tak naprawdę mam błękitne włosy, trochę jaśniejsze, niż moje oczy.
W sumie to miała inne powiązanie na temat słońca, ale je zostawiła dla siebie. Kolejne przykre wspomnienie, związane z osobą, która ją porzuciła. Porównanie do słońca i bycie jedynym w swoim rodzaju, jakoś nie ruszyło Reiki. Każdy człowiek był na swój sposób wyjątkowy i był takim słońcem, więc specjalnie nie doszukiwała się jakiegoś głębszego sensu. Nie mniej, nadużywanie tego określenia było dość męczące, tym bardziej, gdy Blondynka czuła się tak zakłopotana.
- Słowo daję, zrobię Ci krzywdę. - Westchnęła, spoglądając na niego. - Jak ja z Tobą wytrzymam przez tą całą drogę?
A no właśnie, jak? Nie miała pojęcia, ale jeśli rzeczywiście będzie jej tu na każdym kroku słoneczkował, to w końcu się zdenerwuje i zafunduje mu terapię wstrząsową. Owszem, raz na jakiś czas można, ale nie cały czas...
Blondynka więc ruszyła w kierunku wschodniej bramy, przez którą mieli wyjść na szlak, prowadzący przez Midori prosto do Ryuzaku no Taki. Czuła, że to będzie ciężka lekcja jej cierpliwości.

[Mishima]

Miny dziewczyny i jej zaskoczenie bardzo podobało się Mishimie. Ale wbrew pozorom i tego co mogłoby się wydawać, nie tworzyło to w nim zarozumiałości. Daleko mu było do tego. Bardziej był zadowolony, że po tylu latach dalej jest "wartościowy". Dużo to dla niego znaczyło i kobieta, chyba podobnie uznała. Widział jej spojrzenie i doskonale je znał. Miała problemy, żeby być wyluzowana przy nim. Podobał się jej, jedyny wniosek.

- Miło słyszeć takie słowa. Wierz mi od lat, czegoś podobnego nie było. Jeszcze od takiej osoby.

Nie używał już tego określenia. Nie można było przesadzać i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Teraz tylko był szczery uśmiechając się luźno.

- Nie spodziewałem się, że mogłabyś mieć błękitne włosy. Czemu zatem je farbujesz?

Nie znał osoby o takim kolorze włosów, wiec było to coś zaskakującego. Co więcej, wyobrażał ją sobie w takiej odsłonie i chętnie zobaczyłby na żywo.

- Wytrzymasz. Chyba nie jestem taki zły, co?

Po tym dosłownie zaśmiał się, ale zwyczajnie. Lekko, dobrze zdając sobie sprawę, że nie należy do łatwych ludzi ale też nie jest zły i ma dużo zalet.

[Reika]

Mishima musiał mieć naprawdę ciężko przez ostatnie lata, skoro tak się zapuścił z wyglądem. Najwyraźniej te blizny odebrały mu wiarę w samego siebie i to, co było z nimi związane. Jednak blizn już nie było, a on dostał nową szansę na powrót do swojego dawnego ''ja''. Teraz dopiero Reika zdawała sobie sprawę, jak wiele to musiało dla niego znaczyć i jakie miał szczęście, że trafił akurat na nią. Dała mu drugą szansę, taką, jaką dała samej sobie jakiś czas temu.
- Cieszę się, że mogłam pomóc. - Uśmiechnęła się lekko. - Dla takiej dobrej zmiany było warto poświęcić swoje siły. Nie zmarnuj tej szansy i idź do przodu, nie oglądając się już za siebie.
Gdy temat zszedł na kolor jej włosów, na twarzy Blondynki ponownie zagościł uśmiech. Oczywiście, że się nie spodziewał. Takie kolory były dość rzadko spotykane, jak na przykład różowy, ale występowały. I to był właśnie problem, zwłaszcza dla kunoichi.
- Za bardzo rzucały się w oczy. - Przyznała. - Czasami praca wymaga wtapiania się w tłum, a Henge no Jutsu jest ryzykowne i wzbudza podejrzenia u sensorów. Jasne włosy są dość powszechne u kobiet, a poza tym podoba mi się ten odcień. Może kiedyś wrócę do naturalnego koloru, jak porzucę czynną służbę.
Po tych słowach złożyła pieczęcie na Henge no Jutsu. Puffnęło, zakłębiło się i już po chwili Mishima mógł zobaczyć Reikę w jej naturalnych, błękitnych włosach. Okręciła się wokół własnej osi, żeby się zaprezentować, po czym znowu puffnęło, zakłębiło się i kunoichi powróciła do swojego obecnego stanu. Bez problemu przekroczyli bramę Hayashimury i wyszli na obrzeża. Przed nimi rozciągał się równy i wygodny szlak, którym należało podążać.
- Nie wiem. - Uśmiechnęła się złośliwie. - Minął dopiero jeden dzień. Za mało o Tobie wiem, żeby znać odpowiedź na to pytanie.
Mówiąc to, pokazała mu język. Po tak krótkiej znajomości trudno było ocenić, czy ktoś jest męczący, upierdliwy, albo ma jakieś inne wady. Najczęściej to wszystko wychodziło przy dłuższej znajomości i przebywania razem, gdzie można było nawzajem zobaczyć swoje nawyki i przyzwyczajenia. No a oni mieli przed sobą co najmniej tydzień wspólnej podróży.

[Mishima]

Starczyło już rozmowy o bliznach, starczyło rozmowy także o kolejnej szansie. Zdawał sobie sprawę, co mu się przytrafiło. Niektórzy nazywają to drugą szansą, więc może i mają rację? Czarnowłosy nie zamierzał jednak, się nad tym rozwodzić. Czemu? A no, ze względu na fakt, że lepiej działać i z niej korzystać, prawda? A jego celen, chwilowo było poznanie lepiej Reiki.
Więc gdy ta zdradziła jaki kolor włosów posiada, ba! Nawet jeszcze lepiej. Gdy pokazała, używając techniki podmiany swoje prawdziwe oblicze, mina Mishimy była równie bezcenna co jej wcześniej. Otworzył usta i oczy, które wyglądały jak dobra okrągła moneta. Potocznie zwana, piecioma złotymi. Złapał go szok, gdy się obracała prezentując.

- Wow..

Rzucił krótko, nie mogąc się powstrzymać od obserwacji jej wyglądu. Obserwował ją całą, dokładnie od stóp do głów. Miała rację, taką aparycją nie zadziałała by dużo w tym świecie i szybko by ją złapali. Ale trzeba przyznać.. kobieta warta grzechu.

- Mądre spostrzeżenie. Pewnie to dzięki tego typu podejściu, udało Ci sie wzbudzić wśród ludzi taki podziw.

Przypomniał sobie wczorajszy spacer, gdzie wszyscy przechodni, obserwowali i machali Reice. Cieszyła się dużym szacunkiem.
Przy tej rozmowie, przekroczyli oni bramę kierując się znów na obrzeża. Znali się dopiero jeden dzień, to prawda ale czuł w głębi duszy, że to nie skończy się na zwykłej znajomości. Zaśmiał się, gdy użyła ostatnich słów.

- Zatem pytaj, o wszystko co tylko chcesz. Chętnie udowodnie Ci także podczas naszej wyprawy, że słowa zamieniam w czyny i nie cofam słów.

Mogło to zabrzmieć bohatersko albo naiwnie. Dwie wersje i tak bardzo zbliżone. Mishima jak wiemy był osobą, która patrzyła na wszystko realnie ale dzięki temu miał zasady, których nigdy nie mógł by złamać. Dlaczego? Zwyczajnie nie byłby już sobą. Stałby się kimś innym, a to nie będzie miało miejsca.

[Reika]

Tym razem to ona zaskoczyła Mishimę, prezentując swoją naturalną formę, czyli błękitne włosy, za pomocą Henge no Jutsu. Jego reakcja była niemal identyczna jak jej sprzed chwili, co Reika skwitowała chichotem. Gdy już wróciła do swojej obecnej formy, można było ruszyć dalej w drogę. Lubiła swój naturalny odcień włosów, jednak lepiej jako kunoichi być pospolitą, żeby łatwiej wtapiać się w tłum, niż wyjątkową, gdzie wszyscy mają Cię jak na talerzu. Gdy już zrezygnuje z czynnej służby, wróci do tego przyjemnego błękitu.
- Szacunek zwykłych mieszkańców zdobyłam sercem. - Odpowiedziała. - Leczyłam ich, gdy zostali napadnięci, albo byli chorzy i łapałam bandytów, którzy ich terroryzowali, często nie biorąc za to nawet zapłaty. W klanie musiałam się znacznie bardziej wykazać, żeby zostać docenioną. Ratowałam życie ciężko rannego, byłego Lidera podczas Pustynnego Pogromu w Sabishi, o którym zapewne słyszałeś, dowodziłam wojskiem podczas bitwy w Sakai, gdy napadł na nas sąsiad z Sogen, ocaliłam też życie własnemu ojcu, obecnemu Liderowi. Przeszłam długą i trudną drogę, żeby to osiągnąć, nie mówiąc już o tym, ile śmierci i zniszczenia musiałam minąć...
Owszem, miło było, gdy ktoś Cię docenia i okazuje szacunek oraz sympatię, ale za jaką cenę trzeba było to osiągnąć? Świat shinobich był brutalny i nic na to nie można było poradzić. Byli żołnierzami, których obowiązkiem było chronić prowincję, często okupując to własnym życiem.
- Miałam o tyle ciężej, ponieważ nie jestem rodowitym Senju. Nie płynie we mnie ich krew. - Zdradziła, spoglądając na Mishimę. - Ojciec adoptował mnie, gdy miałam pięć lat. Znalazł mnie w lesie po tym, jak moich rodziców pożarła wataha wilków. Od kiedy udało mi się opanować podstawy ninjutsu ze wszystkich sił starałam się dorównać członkom klanu tak, jak tylko umiałam. Nie chciałam być gorsza tylko dlatego, że nie posiadałam ich umiejętności. Miałam za to swoje własne. Chciałam być doceniona, czuć się potrzebna. W końcu to osiągnęłam. Jestem pełnoprawnym członkiem klanu, a ludzie mnie znają.
No i tak wyszło, że trochę zwierzyła się Mishimie z tego, kim jest i co musiała zrobić, żeby osiągnąć to, co wczoraj miał okazję zobaczyć. To nie było tak, że córeczka tatusia Lidera miała wszędzie chody i ułatwione zadania. Musiała pracować znacznie ciężej niż inni, żeby zasłużyć sobie na ich szacunek i miejsce w tym elitarnym szeregu.
- Nie chcę Cię wypytywać. - Stwierdziła, uśmiechając się lekko. - Wolę poobserwować. Równie dobrze sam z siebie możesz mi coś o sobie powiedzieć, jeśli tylko chcesz. Nie naciskam.
W ten sposób lepiej budowało się zaufanie. Zamiast na siłę wypytywać o wszystko, pozwolić drugiej osobie samej się otworzyć. To co zechce, to powie, a co nie, to nie. Może za jakiś czas znów się otworzy, albo wcale. Trzeba było być po prostu cierpliwym.