Wschodnia kryjówka.

[Murai]

Duel! Czego Yamiyo się spodziewała robiąc dokładnie tą samą sekwencję ataków co poprzednio? Podobno prawdziwą definicją szaleństwa jest robienie tego samego i oczekiwanie innych rezultatów. Masaru z kolei, po pokazie swoich umiejętności, postanowił pokazać dziewczynie raz jeszcze brutalną przewagę jego umiejętności, nawet jeśli chodziło kuglarstwo. Podłączenie nitek chakry celem zablokowania ruchów to jedno, ale jednoczesne zaszarżowanie na przeciwnika inną kukłą. Mimo zablokowania ruchów kukły, nie zablokowało to mechanizmów. Yamiyo spróbowała odepchnąć kukłę za pomocą techniki Taijutsu, jednak pierw kukła uderzyła ją tępą stroną kunaia. Ból był silny, a kobieta pozostała w stanie lekkiego oszołomienia leżąc na ziemi. Duży ból swoją drogą, chyba nawet krwawiła z boku głowy. Senbon wystrzelone przez kukłę Masaru zauważył i był w stanie wykonać stosowny unik. Czyżby koniec?

Koleność: Masaru -> Yamiyo -> Ja

Yamiyo,

oszołomiony jesteś. Ciężko ci pozbierać myśli i bok głowy nieco ci krwawi. No i głowa mocno boli.
Ogólnie jesteś zdany na łaskę przeciwnika

Legenda:
Ciemna zieleń - drzewa rożnej grubości
Czerwone kółko/kwadrat - Yamiyo/jego kukła
Niebieskie koło/kwadrat - Masaru/jego kukła
Drzewo z gwiazdką - a takie o drzewo zwyczajne
Brązowe - pnie drzew leżące na ziemi. Zasłaniają widok częściowo i ogólnie można je na spokojnie przeskoczyć.

[Masaru Yoshida]

Walka dobiegła już ku końcowi, mimo tego że Masaru postanowił dać dziewczynie straszne fory, miedzy innymi używając do walki jeden kukiełki zamiast dwóch to i tak dał radę zwyciężyć w tym pojedynku. Bowiem kontrolował jej podopiecznego i swoją siła hamował jego ruchy, niestety dała ona radę uruchomić mechanizm wyrzutni i wystrzelić kilka senobonów w jego kierunku, zauważył to i skoczył w prawą stronę unikając ich. Następnie ocenił szybko sytuację swojej kukły, a mianowicie ruda chciała coś zrobić, ale otrzymała cios płazem w głowę. Gdyby zrobił to ostrzem jak w normalnej walce już by nie żyła, trzeci raz zresztą. Oszołomiona był i poleciała na ziemię, pewnie ją jeszcze trochę głowa bolała po tym ciosie. Zdawał sobie sprawę że zasięg broni uratował niejako kukłę przed trafienie tą dziwaczną techniką, ponieważ gdyby nie to to oberwała by za nim by wyprowadziła atak. Po uderzeniu w głowę kolejny raz w to samo miejsce płazem wielkiego kunaia trzasnął ją w głowę żeby jeszcze zwiększyć ból i najlepiej ją ogłuszyć. W teorii drugą ręką złapała chwyciła ją i pomogła sobie jeszcze nogami i poleciała do przodu waląc z całej siły dziewczyną o ścięte leżąc pnie drzew. Dodatkowe uderzenie w bolące już plecy powinno już całkowicie wyeliminować ją z walki. Pewnie straci przytomność i dobrze. To dla jej dobra, była zacięta i pewnie zaraz by znowu wstała chcąc dalej walczyć, i tutaj był pewien zonk ponieważ Yoshida sądził że akurat w walce w tajutsu dała by mu rade dotrzymać kroku, jak nie nawet pokonać go. Musiałby ją trzymać bronią miotaną na dystans, a podczas zwarcia korzystać również z broni. A to mogłoby ją już mocno poranić, a tego przecież nie chciał. Więc ogłuszenie jej to najlepsze wyjście. Uśmiechnął się pod bandażem, tak że nikt tego nie widział. Całą walkę praktycznie nie ruszał się za bardzo z miejsca. Tylko tyle co podejście do niej, a potem pozbieranie dwóch kunai.
Kukła: to ta 2, nie patrz na szybkość już jest ze dwa razy szybsza xD kappa
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=43&t=3642

CZAKRA: 28%

Nazwa

Chakura no Ito

Pieczęci

Brak

Zasięg

100 metrów

Koszt

E: 1,4% | D: 1,2% | C: 1% | B: 0,8% | A: 0,6% | S: 0,4% | S+: 0,2% (za jedną nić)

Dodatkowe

Płacimy tylko za wytworzenie nici.

Opis Podstawowa technika kuglarzy. Za jej pomocą wytwarzamy na czubkach palców cienkie nitki chakry, które następnie można podłączyć do marionetki. Dzięki odpowiednim ruchom rąk i palców jesteśmy w stanie wywołać pożądane ruchy u kukły, np.: przemieszczenie się czy też aktywowanie danego mechanizmu. Początkujący kuglarze muszą podłączyć aż dziesięć nici do jednej marionetki aby funkcjonowała poprawnie. Z czasem liczba ta ulega zmianie i możliwe jest sterowanie większą ilością lalek za pomocą mniejszej ilości nitek. Same nici chakry są niesamowicie wytrzymałe, a przeciąć je można jedynie ostrzem pokrytym chakrą, bądź całkowicie z niej stworzonym. Zniszczyć może je także wystarczająco duża siła (od przeciętnej wzwyż). Od rangi klanowej B istnieje możliwość sprawienia, że nici stają się niewidoczne, przez co shinobi bez specjalnych zdolności nie będzie mógł ich dostrzec.

Statystyki:

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 60
  WYTRZYMAŁOŚĆ 30
  SZYBKOŚĆ 50
  PERCEPCJA 100
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 240
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 103%

Kukły:
PS. po 5 kunai w magazynkach, nie mają wielkich shurikenów na plecach.

[img]http://i.imgur.com/7UbmrAG.png[/img]

Nazwa Kukły

Otōsan

Ranga

C

Klasa

Lekka

Szybkość

60 Szybkości

Wymagania

40 Percepcji

Cena 1300 Ryo

Materiały

Drewno i metal na bronie

Wygląd Wysoki na 190 cm, ubrany w brązowy płaszcz z rękawami i wysokim szarym kołnierzem, oraz dziurą na plecach z której wychodzi kołek drewniany, a na niego nasadzony duży shuriken. Humanoidalna postać proporcjami podobna do ludzkiej, z głową gdzie są krótkie pokolorowane włosy oraz pokolorowane kamyczki zamiast oczu. Nie posiada ona karku. Korpus ma w miejscu pępka dziurę małą. Prawa ręka od łokcia ma dużego kunaia bez rączki. W miejscu zgięć u człowieka czyli łokcie, kolana, kostki, barki etc. jest staw kulisty.

Mechanizmy W głowie jest wyrzutnia kunai, a magazynek do niej średni jest między barkami. (150Ryo)
W okolicy brzucha jest wolna przestrzeń gdzie znajduje się lina 10m przytwierdzona do środka jednym końcem, a na końcu drugiego ma ostrze od kunaia. (305Ryo)
Kołek na plecach po zakręceniu, zakręca również shurkienem i po chwili wyskakuje ze swoje miejsca i broń leci do przodu. (100Ryo)
W prawej ręce od łokcia duży kunai bez rączki, a w lewej dłoń odskakuje i znajduje się tam wyrzutnia bombek (500Ryo) Sterowanie tą liną z kunaiem odbywa się przez żyłkę chakry

[img]http://i.imgur.com/ngsD8lQ.png[/img]

Nazwa Kukły

Haha

Ranga

C

Klasa

Lekka

Szybkość

60 Szybkości

Wymagania

40 Percepcji

Cena 1300 Ryo

Materiały

Drewno i metal na bronie

Wygląd Wysoka na 170cm, ubrana w zielony płaszcz z rękawami i wysokim szarym kołnierzem, oraz dziurą na plecach z której wychodzi kołek drewniany, a na niego nasadzony duży shuriken. Humanoidalna postać proporcjami podobna do ludzkiej, z głową gdzie są długie włosy oraz pokolorowane kamyczki zamiast oczu. Nie posiada ona karku. Korpus ma w miejscu pępka dziurę małą. Prawa ręka od łokcia ma dużego kunaia bez rączki. W miejscu zgięć u człowieka czyli łokcie, kolana, kostki, barki etc. jest staw kulisty.

Mechanizmy W głowie jest wyrzutnia kunai, a magazynek do niej średni jest między barkami. (150Ryo)
W okolicy brzucha jest wolna przestrzeń gdzie znajduje się lina 10m przytwierdzona do środka jednym końcem, a na końcu drugiego ma ostrze od kunaia. (305Ryo)
Kołek na plecach po zakręceniu, zakręca również shurkienem i po chwili wyskakuje ze swoje miejsca i broń leci do przodu.(100Ryo)
W prawej ręce od łokcia duży kunai bez rączki, a w lewej dłoń odskakuje i znajduje się tam wyrzutnia bombek.(500Ryo)
Sterowanie tą liną z kunaiem odbywa się przez żyłkę chakry

[Yamiyo]

Plan był prawie idealny. Szarżujący przeciwnik i ta technika to było bardzo dobre połączenie. Umożliwiała ona odrzucenie go na pewną odległość i zadanie dodatkowych obrażeń. Niby nie było to nic tak mocnego jak technika wiatru tego chłopaka, niemniej jednak można było to wykonać za pomocą naprawdę niewielkiej, niemalże niezauważalnej i niewpływającej na normalne funkcjonowanie ilości chakry. Niemalże idealnie, prawda? Gdybym tylko trafiła, kukiełka chłopaka na pewno by nie była takim zagrożeniem. Mogłabym ją odrzucić i uszkodzić. Mało tego, istniała szansa, że dałabym radę to zrobić także drugi raz ... i trzeci. I w tym był cały problem. Tutaj prysła ta bańka mydlana. Tutaj "prawie" zaczęło robić wielką różnicę. Nie trafiłam bowiem i to był cały problem. Dostałam potężne uderzenie stalą w głowę. Kukiełka wroga zdzieliła mnie porządnie żelastwem po łbie. Nie zadała jednak maksymalnych obrażeń, bowiem nie uderzała ostrą krawędzią. Gdyby to zrobiła, to ja byłabym już martwa. Przeciwnik kolejny raz postanowił darować mi życie i zaatakował w tej sposób. Miło z jego strony, prawda? W mojej głowie eksplodował ból, który rzucił mnie na ziemię. Huczało i szumiało. Niesamowicie bolało. Kręciło mi się w głowie. Czułam na skórze ciepłą krew i bynajmniej nie pochodziła ona od kukiełki. Nie byłam w stanie się poruszyć. Ból paraliżował całe moje ciało. Mogłam tylko leżeć i czekać na zakończenie walki. Walki, którą przegrałam, bo byłam za słaba. Nie tylko pod względem umiejętności, którymi mój przeciwnik nade mną górował niesamowicie. Przegrałam też ze względu na strategię i brak doświadczenia w walce. Przecież kukiełkami mogłam sterować na bardzo dużą odległość, prawda? Myślałam jednak, że jeśli będę dostatecznie blisko przeciwnika, to łatwiej go trafię. Kukiełki były bardzo szybkie, nie? Generalnie im bliżej przeciwnika były takie szybkie obiekty tym łatwiej mogły go dopaść. No dobra ... to były kukiełki. Po co jednak ja także tam byłam? Przecież mogłam spróbować ustawić się jeszcze bardziej z tyłu. Poza zasięgiem wiatrowych ataków przeciwnika. Chociaż i to także pewnie na nic by się zdało. On kontrolował i unieruchamiał moją kukiełkę, a jego twór także miał daleki zasięg. Koniec końców i tak bym przegrała, jednak istniała szansa, że na daleka odległość zwiększyłaby moje szansę na zwycięstwo w tym pojedynku. Co z tego, że moja kukiełka byłaby odpychana wiatrem przeciwnika? To tylko marnowałoby jego chakrę, a mój Hosudaku by ciągle wracał. Później miałabym trochę więcej czasu, by jakoś ochronić się przed kukłą wroga. Mogłabym się wtedy ukryć we mgle i liczyć na to, że przeciwnik nie wie gdzie jestem. Raczej by nie wiedział. Co z tego, że mogłam usłyszeć coś oddalonego o 20 metrów? Nawet jeśli by miał percepcję wyższą niż ja, to gdybyśmy byli oddaleni o metrów powiedzmy 40 czy 50 ... na nic by pewnie to mu się zdało. Może i bym nie wygrała, ale on musiałby podejść, nie? Mogłabym w ten sposób osiągnąć przewagę. A co ja zrobiłam? Zwyczajnie stanęłam sobie 10 metrów od tego chłopaka i liczyłam na to, że jednak jakoś mi się uda go trafić. Teraz to były tylko gdybania, a historia nie gdyba, prawda? Sama zostałam trafiona. I to parę razy. To już był historyczny fakt. Jedno słowo cisnęło mi się na usta:
- K**wa ... - zdążyłam wysapać. To jedno słowo ... podczas wypowiadania którego myślałam na temat swojej walki i tego jak to wszystko skopałam. To jedno słowo ... podczas którego myślałam, że to już koniec; że on mi odpuści. Jak bardzo się myliłam. Nie odpuścił. Po tym jednym słowie dostałam kolejny cios. Ból się cholernie nasilił. Myślałam, że zdechnę. A co potem? Urwał mi się film, więc nie pamiętam. Tak jakbym wypiła bardzo dużą ilość sake. Czy byłam przytomna? A może porzygałam się z bólu? Zmoczyłam majtki (w sensie "posikałam się")? Posrałam się może? Czy ja w ogóle to przeżyłam? Niech ktoś (np. sędzia, który jest narratorem) mi przypomni ... A co potem? Odpuścił? Nie ... nie byłoby tak pięknie. Jego lalka pochwyciła mnie (lub moje ciało) i rzuciła mną o jakiś pień. Mam nadzieję, że nie byłam wtedy przytomna, bo apogeum bólu i cierpienia byłoby przeogromne. Tak ... strata przytomności po tym drugim uderzeniu byłaby mi bardzo na rękę. Generalnie co mogę powiedzieć? Ano to, że zostałam zmasakrowana.

[Murai]

Duel się skończył Mimo że początkowo walka mogła zapowiadać się ciekawie, to szybko na wierzch wyszła ogromna przewaga Masaru nad Yamiyo. Zarówno pod względem możliwości lalkarskich, jak i w czystej ofensywie. A już szczególnie w doświadczeniu bojowym,
kiedy to dziewczyna dwukrotnie wykonała ten sam manewr z nadzieją na zadziałanie. W tym jednak momencie leżała na ziemi ogłuszona przez silne uderzenie kukły Masaru. A dokładniej to mało szkodliwą częścią dużego kunai. Czy była jakakolwiek opcja dla dziewczyny? Biorąc pod uwagę że nie była w stanie zrobić nic podczas spaceru Masaru do jej pozycji tylko to potwierdzał. Dodatkowe uderzenie pozbawiło dziewczę przytomności, skazując na łaskę i niełaskę wygranego.

Yamiyo - nieprzytomna

Masaru - 35PH
Yamiyo - 10PH
Murai (sędzia) - 10PH

[Masaru Yoshida]

Masaru popatrzył na dziewczynę która oberwała w głowę po raz kolejny wielkim kunaiem tracąc przytomność. Chyba się zagalopował, miał ją pokonać ucząc ją kilku rzeczy, a nie wytrzeć nią podłogę. Powstrzymał swoją kukłę chwilę przed zderzeniem z pniami zwalonych drzew. Nie ma sensu rzucać nieprzytomnym ciałem na lewo i prawo. Chociaż skarcił się w myślach, rzucanie nieprzytomnym ciałem próbując doprowadzić go do stanu kiedy jego organy wewnętrzne są zamienione w zupę jest zabawne, ale nie w wypadku gdy tak się robi z rodziną. Rozkazał delikatnie ułożyć ciało dziewczyny przed swoimi nogami. Zwolnił kukłę, przeciwnika również. Rozwinął średni zwój który był niejako domem tej ubranej na zielono drewnianej damy i zapieczętował ją w nim z powrotem, a potem umieścił pod materiałem na nodze. Nim cokolwiek zrobił dalej uklęknął przy nieprzytomnej i przyjrzał się jej ranie na głowie. Sprawdził tętno i czy oddycha. Wszystko według jego wiedzy było okej. Czyli może chwilę poczekać prawda? Pozbierał ekwipunek który został wystrzelony z kukły przybyszki i obejrzał ją. Całkiem ładna robota, widać że robiona przez amatorkę, mało skomplikowana, ale widać również że włożono w to sporo serca. Że ta marionetka jest towarzyszem życiowym dziewczyny. Przez chwilę przyglądał się jej i obmacywał ją (kukłę) i aż w końcu znalazł kila lub jedną dziurkę świadczącą o wejściu do schowka na broń, otworzył go i wpakował tam ze starannością wszystkie wystrzelone wcześniej bronie, nawet te 2 kunai które zabrał z pola walki do dalszej potyczki. Otrzepał ją z ziemi, stwierdził że nie ma tu większych szkód, co najwyżej obtarcia jakieś i tym się dziewczyna sama zajmie. Jeździec nie lubi jak ktoś zajmuje się jego koniem, więc u kuglarzy było podobnie. To jej marionetka i ona będzie chciała o nią zadbać. Teraz kolej na rudą. Podszedł do niej, westchnął i wziął ją na ręce i zaniósł do rzeki. Była płytka, mało rwąca. Szybko ściągnął z niej ubrania zostawiając ją tylko w bieliźnie i aż zaniemówił w pewnym momencie. Kobieta miała piękne ciało niczym bogini. Smukłe nogi, płaski brzuch, krągłości na swoich miejscach, śliczne włosy, piękna twarz, po prostu jak z bajki. Ale teraz miał troszkę inny cel niż podziwianie jej. Rozebraną położył w wodzie, wystawiając jej głowę ponad powierzchnię opierając o brzeg. Obmył ją z kurzu i brudu. Nabrał troszkę wody do rąk i opłukał jej głowę, chwycił ją na ręce zanurzając powoli jej głowę w celu umycia również jej. Twarz też delikatnie obmył. Rana wymyta, wyjął z torby kawałek czystej tkaniny koloru białego. Przyłożył do rany i następnie obwiązał jej głowę na wysokości całego czoła, wiążąc z tyłu. W ten sposób zabezpieczył ranę przed zakażeniem. Popatrzył jeszcze raz na nią w całej okazałości i naglę przyszło mu coś do głowy.

+18 Uhide z racji nie przytomności

Nie było wyjścia innego jak rozebrać kobietę do naga z prostego powodu, przecież była mokra, tak samo jak bielizna w której ją wykąpał. Ułożył ją delikatnie na trawie obracając na bok. Zręcznie odpiął jej stanik, zsunął ramiączka z ramion i odłożył go na bok. Popatrzył z zachwytem na te piersi rudowłosej, nigdy wcześniej nie widział rozebranej kobiety. Westchnął z zachwytu. Popatrzył w dół i zdjął z niej majteczki, koloru tego samego co stanik czyli pewnie komplet. Kolejne westchnięcie głośne, to co miała między nogami oraz ten tyłeczek to była po prostu boskość. Miał straszną poodtykać, pomasować, albo zrobić coś więcej. Ale powstrzymał się, nie wybaczyłby sobie gdyby zrobił coś tak strasznego nieprzytomnej kobiecie. Dlatego chwycił ją w ramiona i zaniósł do swojej kryjówki. Bieliznę pozostawił na trawie żeby wyschła po kąpieli. Taką nagą zaniósł do swojej kryjówki, i wniósł po schodach. Potem powrócił po ubrania które zostawił na rzeką i suchą bieliznę w którą ją przyodział. I tak zostawił. Potem przyniósł pozostałe zostawione rzeczy.

Gdy rudowłosa się obudzi zorientuje się że ma obandażowaną głowę, i jest w samej bieliźnie pod kołdrą w łóżku dwuosobowym. Na ziemi przed łóżkiem leży ułożona jej kukła. A jej ubrania są wyprane i poskładane w kosteczkę również koło łóżka. Byli w sypialni, dwie ściany były czerwone, a dwie białe. Równolegle do siebie takie same kolory. Po bokach pokoju są szafy, w lewym górnym rogu są schody prowadzące w dół. Nie ma tu okien. Łóżko dwu osobowe przylega do ściany po lewej mniej więcej w połowie długości pomieszczenia. Na środku przed łóżkiem jest piękny kolorowy dywan. Wymiary pomieszczenia to około 12m na 8m. Na ścianach i na suficie wiszą świece oświetlające pomieszczenie jasnym światłem. Gdy otworzy oczy zobaczyć będzie mogła również że na tym małżeńskim łóżku z kotarami po bokach po jej prawej stronie leży ubrany, tylko bez butów ten sam człowiek który ją pokonał i spogląda tym swoim lewym okiem na książkę którą trzyma otwartą nad głową. Nie czujesz już takiego bólu, wszystko jest coraz lepiej.

[Yamiyo]

Na szczęście już po drugim ciosie straciłam przytomność. Ból mógłby być potworny, nieprawdaż? Tak to udało mi się tej nieprzyjemności uniknąć. A co się działo później? Nie wiedziałam. Znaczy ... wiedziałam. Wiedziałam co działo się w mojej głowie. Rzeczywistość była jednak spowita całunem czerni i mroku. Więc o czym myślałam? O tym, że fajnie by było mieć kukiełkę walczącą na dystans. Jakąś z łukiem ... czy coś. Generalnie kunaie, shurikeny i iglice senbon nie były jakoś specjalnie nastawione na walkę dystansową. Oczywiście, że używało się ich do tego rodzaju potyczki, ale ich zasięg był niewielki i strasznie łatwo było je zbić za pomocą jakiejś techniki. Potrzebowałam czegoś więcej. Czegoś co mi w przyszłości pomoże ... Taka oto wizja zrodziła się w mojej głowie. Ciężko było stwierdzić czy myślałam o tym zawieszona w stanie błogiej nieprzytomności czy może już wtedy kiedy się pomału wybudzałam. No i tak się stało, że się wybudziłam. Ciągle czułam delikatny ból głowy, niemniej jednak on słabł i czułam ulgę. Pierwszą rzeczą na którą zwróciłam uwagę było to łóżko i ... cudownie ciepła kołdra, która okrywała me półnagie ciało. Drugą rzeczą natomiast to, że ten chłopak leżał obok i zajęty był czytaniem książki. Trzecią rzeczą był mój obecny stan. Miałam na głowie bandaże i ... byłam w samej bieliźnie. Szybko połączyłam fakty i zorientowałam się co mogło się stać. Czyżbym została zgwałcona? Mogło tak być. Czy czułam gniew? A może smutek? Wstyd? O dziwo nie. Generalnie bardzo cieszyłam się, że jednak żyję. No i w sumie obiecałam mojemu przeciwnikowi, że spełnię jego życzenia. Jakby poprosił, bym użyczyła mu swego ciała, to pewnie zgodziłabym się bez najmniejszego problemu. Zwłaszcza, że czułabym wtedy przyjemność. Więc także bym z tego skorzystała. Ja jednak byłam nieprzytomna, więc on postanowił w ramach swojego życzenia mnie wykorzystać, jednocześnie pozbawiając przyjemności. Ja jako przegrana nie powinnam nic zyskać na tej walce, więc Masaru (którego imienia nie znałam) świetnie to rozegrał.
- Rozumiem ... - westchnęłam. Kiedyś też praktykowano takie rzeczy. W czasach prehistorycznych, by poderwać dziewczynę wystarczyło zdzielić ją po głowie maczugą i zaciągnąć do jaskini. - Dobrze to rozegrałeś. Naprawdę podziwiam ...
Mówiłam cicho, tak jakby do siebie. Nie chciałam jeszcze otwarcie zwracać się do mężczyzny. Nie chciałam mu przerywać i zawracać głowę. W moim głosie było jednak wyczuwalne coś na wzór lekkiego smutku. Nie dlatego, że prawdopodobnie stało się to co się stało po walce, lecz dlatego, że tą walkę przegrałam. Przegrana zawsze bolała. Odsunęłam kotarę i wyjrzałam "na zewnątrz". Moje ubranie leżało poskładane w kostkę i aż promieniowało czystością (to oczywiście przenośnia). Mój Hosudaku także tutaj się znajdował. Zasłoniłam więc ponownie kotarę i położyłam się na łóżku. Nie przykrywałam się jednak, bo byłoby mi zwyczajnie za gorąco. Swe oblicze zwróciłam w stronę Masaru i powiedziałam do niego:
- Miałby Pan ochotę mnie wysłuchać? Oczywiście nie chcę Panu przerywać lektury - postanowiłam okazać mu jednak szacunek. Jeśli dał mi jakiś znak, że mogę kontynuować, to zaczęłam mówić dalej - Na początku chciałam po prostu utrzeć Panu nosa. Myślałam, że jestem silniejsza. Nie miałam żadnego życzenia. To jednak pojawiło się, gdy doszłam do wniosku, że nie jestem w stanie wygrać w normalny sposób i muszę liczyć na cud. Ja jednak zawsze kierowałam się żelazną logiką. To jak z handlem. Każdy handlarz chce jak najwięcej zyskać dla siebie jak najmniejszym kosztem. Po pewnym czasie zdałam sobie sprawę z tego, że wygrać mogę jedynie wtedy kiedy da mi Pan fory, co automatycznie odbierze mi prawo do nagrody. Dlaczego Pan miałby spełniać moje życzenie skoro bez najmniejszego problemu jest Pan zdolny mnie zabić? Nawet gdyby Pan przegrał, ja nic bym nie zyskała, a Pan mógłby żądać spełnienia każdego życzenia, które przyjdzie Panu do głowy. Pod groźbą śmierci nie mogłabym odmówić, bo za bardzo cenię swoje życie, by umierać. Dlatego się poddałam i poprosiłam o trening, za który dziękuję z całego serca.
Tutaj zrobiłam krótką przerwę, by złapać oddech. Za dużo gadałam, nie? Mogło mnie to zmęczyć, zwłaszcza, że po walce wcale nie byłam w najlepszym stanie. Wzięłam parę wdechów i zebrałam myśli. Co ja właśnie powiedziałam? Przedstawiłam chłopakowi to co mną kierowało podczas całej tej walki. To tak zwana motywacja, nie?
- Gdy zobaczyłam Pańską siłę ... pomyślałam, że jestem cholernie słaba. I chciałam sobie zażyczyć tego, by mnie Pan wytrenował i przekazał mi swoją wiedzę. Ułamek tej siły pozwoliłby mi pożyć dłużej. Ale przegrałam, więc to życzenie nie jest już istotne.
Przeniosłam wzrok na łóżko. Wbiłam go w miękki materiał pierzyny i podjęłam poprzedni wątek:
- No i myślałam, że będzie Pan bardziej bezwzględny. Jakaś klatka ... lub bardzo ciasne pomieszczenie. Jak niewolnica. A co dostałam? Możliwość leżenia na tym pięknym łóżku, opatrunek, wyprane ubrania i ogarniętą lalkę. To wygląda tak jakbyśmy byli małżeństwem. Dziękuję. Być może się myliłam ... - wypadałoby wyjaśnić dlaczego powiedziałam Masaru o tym, że może mieć dużo życzeń. Dlaczego przypomniałam mu o tej możliwości? Przecież mógł o tym zapomnieć lub w ogóle na to nie wpaść. Ja jednak nie myślałam do końca logicznie. - Zazwyczaj kieruję się logiką. Teraz jednak przemawia przeze mnie dziwne uczucie, którego nie potrafię nazwać. Fascynacja? Szacunek? Podziw? Zakochanie? Zwykła ciekawość? W każdym bądź razie nie musi mi Pan już grozić. Ja z własnej woli jestem chętna spełnić każde Pańskie życzenie. Tylko proszę mi obiecać. Niech Pan zapewni mi chociaż odrobinę ochrony. Mi się to opłaca, bo dłużej pożyję. Panu też to się opłaca, bo im dłużej będę żyć, tym dłużej będę spełniać życzenia. Dobry układ, prawda?
Co się ze mną podziało? Tak łatwo okazałam uległość osobie, którą poznałam dopiero niedawno. A przecież ja nie zwykłam okazywać uległości. Byłam kobietą, która wiedziała czego chce i potrafiła się targować, by to zdobyć. To ja powinnam być swoim jedynym Panem. Jednak jakieś dziwne uczucie strasznie wpłynęło na moje zachowanie. Do tego stopnia, że moje słowa skierowane do Masaru brzmiały tak jakbym jutro miała umrzeć z rąk płatnego zabójcy, a on - jako bohater i rycerz - jako jedyny mógł ocalić taką księżniczkę jak ja. W rzeczywistości nic takiego nie miało miejsca. Moje życie nie było jakoś bardziej zagrożone niż przed spotkaniem z Masaru. To jednak uświadomiło mi, że po tym świecie chodzą osoby dużo potężniejsze niż ja, a jak to mówią "przezorny zawsze ubezpieczony", prawda? No może nie tyle uświadomiło, bo świadomość tego miałam, co po prostu przypomniało. No i pokazało, że takie osoby mogą czaić się wszędzie. Nawet w okolicznych lasach gdzie powinno być bezpiecznie. A co do samego Masaru. Chłopak był pierwszym kuglarzem, którego poznałam. Innym niż ja. Do tego czasu myślałam, że jestem jedyna, a tutaj okazało się, że istnieje klan, używający marionetek. Klan, który włada całą prowincją. Był jednocześnie pierwszą osobą, z którą coś mnie łączyło. Jakoś nigdy nie miałam ochoty zawiązywać jakichś większych przyjaźni. Żyłam dla siebie. Kontakt z ludźmi miałam, ale chodziło głównie o interesy. Pójście do sklepu ... uśmiech i być może zbicie ceny przy kupnie lub podwyższenie przy chęci sprzedaży. Masaru jednak był inny. Był dla mnie kimś ... wyjątkowym. Bardzo egzotycznym, chociaż umiał to co ja. Dlatego właśnie był egzotyczny. Chciałam go bliżej poznać i być może dzięki niemu zabić nudę, która co jakiś czas mnie atakowała.
- Proszę się więc nie krępować i śmiało wydawać rozkazy. Jedno życzenie chyba już spełniłam, prawda? Mam nadzieję, że moje nieprzytomne ciało zdołało Pana zadowolić i zaspokoić. Poza tym, nazywam się Yamiyo. Nazwiska nie posiadam. To znaczy posiadam, ale nie używam. Można na mnie wołać Yami albo An'ya. No chyba, że Pan chciałby jakoś inaczej. Wtedy nie ma problemu.
Uśmiechnęłam się na koniec i zamilkłam.

[Masaru Yoshida]

Masaru czytał bardzo ciekawą i wciągającą lekturę dotyczącą wykorzystania oręża w walce z kimś lepiej uzbrojonym. Kątem oka zorientował się że dziewczyna otworzył oczy i zaczęła się rozglądać. Odchyliła kotarę i zapewne ujrzała kukiełkę oraz swoje złożone ubrania. Zaczęła swoją opowieść, w pewnym momencie przerwała czekając na jego znak że może mówić dlatego skiną lekko głową nie zmieniając nawet pozycji. Opowiedziała mu co planowała, co czuła, co chciała zrobić, nawet rzuciła kilka zabawnych kawałków dzięki którym mimowolnie uniósł niewidocznie dla niej kąciki ust w łagodnym uśmiechu. Kuglarz wysłuchał tego wszystkiego z uwagą, ale nie pokazując po sobie chociażby nutki zainteresowania. W głowie przewinęła mu się jeszcze raz na ułamek sekundy naga rudowłosa nieprzytomna dziewczyna. Była wtedy taka śliczna. Szybko jednak powrócił do rzeczywistości, gdy uznał że nagadała się była pora odpowiedzieć. Nawiasem mówiąc skarcił się w myślach że nie pomyślał o klatce albo innej tego typu ,,zabawie". Trzeba było ja jednak przywiązać do tego drzewa na dworze. Mógłby ją troszkę nastraszyć. Co do imienia Yamiyo, to było ładne i jej pasowało. Nie widział powodu żeby jej je zmieniać, to nie pies żeby musieć go nazywać. Po za tym imię to rzecz święta która niezbywalnie dostajesz po narodzinach, wiec z jakiej bajki on miałby zażyczyć sobie jego zmienienia. Otworzył usta by coś powiedzieć, jednak twarz otulona bandażem z wystającym tylko okiem skutecznie broniła go przed tym że dziewczyna zobaczy jak otwiera on usta. A nadawać to powinno mu troszkę strasznego wyglądu. Mam na imię Masaru Yoshida z rodu Ayatsuri. Po pierwsze zacznijmy od tego że nie zgwałciłem cię jak byłaś nie przytomna. Fakt musiałem cię rozebrać, ale to po to żeby obmyć twoje rany. Nie ukrywam walka nie była najwyższych lotów, ale to pewnie ma związek z tym że nawet nie zdawałaś sobie sprawy z istnienia klanu. Dam ci propozycję, ponieważ nie chcę cię trzymać tutaj na siłę. Jak się nie zgodzisz to możesz odejść jak tylko twoje rany się wykurują. Moja propozycja jest taka, zostaniesz moją uczennicą, a ja nauczę cię wszystkiego co wiem oraz postaram się cię bronić gdy wpadniesz w tarapaty. Ale warunkiem jest bezwarunkowe i bezgraniczne posłuszeństwo mojej osobie, a co zatem idzie, posłuszeństwo wobec naszego klanu. A raczej mojego, twoim stanie się dopiero po wyrażeniu twojej zgody na te warunki. Nawiasem mówiąc nie boisz się mnie? Mogłem cię zabić, wyglądam przerażająco, jestem prawie potworem. Lepiej jestem walniętym socjopatą sadystą. Trzymanie ze mną jest niebezpieczne. I na pewno nie jest dobrym interesem. Wstał siadając na skraju łóżka, odłożył książkę na szafkę obok. Popatrzył jeszcze na nią i w oczekiwaniu na odpowiedź rzucił coś dla rozluźnienia tematu. Propo klatki to masz rację, mogłem na to wpaść. Jeśli jesteś chętna to mogę jakaś skombinować zaraz. W zależności od tego co ta zrobi to zdecyduje co będzie robić. Przeszedł się na drugi koniec pokoju stanął przed ściana patrząc na jeden z obrazów. Był centralnie przed łóżkiem obrócony do niego tyłem. Kotara zasłonięta wiec widziała tylko jego zarysy. Na obrazie który podziwiał znajdowały się konie w galopie przez polankę z zachodzącym słońcem w tle.

[Yamiyo]

Gdy już się wygadałam, nastał moment, w którym chłopak - jak się później okazało, mający na imię Masaru - mógł się wygadać i odpowiedzieć jakoś na to co mu powiedziałam. Okazało się, że jednak myliłam się. Nie zgwałcił mnie. To chyba była dobra informacja, nie? Grunt, że była to jakakolwiek informacja. No i nie byle jaka. Bardzo dużo mówiła o mnie samej. Zachowałam jeszcze swoje dziewictwo (jeśli jakieś miałam, bo nie jestem pewna). Nie zajdę w ciążę. Dużo też mówiła o Masaru. Nie był jakimś zwyrodnialcem, który rzuciłby się na nieprzytomną dziewczynę. To świadczyło o tym, że ma jakieś zasady. To bardzo dobrze. Mogłam to jakoś wykorzystać. A taka możliwość nadarzyła się już wkrótce. Okazało się, że członek klanu Ayatsuri mógłby zostać moim mistrzem i obrońcą. Musiałabym mu za to jednak zapłacić. A zapłatą byłoby po prostu niewolnicze posłuszeństwo. Brzmiało to co prawda strasznie, ale miało swoje plusy. Mogłabym się bardzo dużo nauczyć. Miałabym też zapewnioną ochronę i być może byłabym traktowana jak człowiek. Ba! Mało tego! Sama zaproponowałam, że spełnię każde życzenie Masaru, a to przecież było jego ceną za spełnienie mojego marzenia. Można powiedzieć, że pełen sukces. Dlaczego miałabym się nie zgodzić na te warunki? Otóż być może dlatego, że ... on mnie trochę przerażał. Oczywiście był bardzo mocny i zagrażał mojemu życiu niejeden raz podczas naszej walki. Koniec końców mnie nie zabił. Jednak słowo "sadysta" i "socjopata" strasznie we mnie uderzyły. Dla mnie to nie było normalne. Miał rację. Trzymanie się z nim mogłoby być niebezpieczne. Mógł przecież być ściganym przestępcą, który zgodnie z umową może mi rozkazywać. Mógłby mnie wykorzystywać w walce przeciw strażnikom. Ba! Ja również mogłabym zostać okrzyknięta kryminalistką i oskarżona o pomoc "zbrodniarzowi" Masaru. Mało tego. Moja psychika nie pozwalała mi zaakceptować takich praktyk. Znęcanie się nad drugim człowiekiem? Zabójstwa niewinnych osób? Brak empatii? Nie ... to było nie na moją głowę. Trzymanie się z nim mogłoby być niebezpieczne dla mojej psychiki. Mogłabym doznać szoku lub doznać depresji na widok okrucieństw, które on popełnia. Chociaż najpewniej próbowałabym pomóc ofierze, jednocześnie szkodząc sobie. On przecież by mi tego nie podarował. Wzięłam głęboki oddech w chwili, gdy Masaru podziwiał widoki. Pewnie oczekiwał jakiegoś komentarza z mojej strony. Postanowiłam więc udzielić odpowiedzi:
- To bardzo miło z Pana strony, że nic mi Pan nie zrobił - powiedziałam na sam początek - I bardzo mi miło, że zaproponował mi Pan zostanie Pańską uczennicą. Cena, którą za to zapłacę jest chyba dobra, ale jak mniemam do negocjacji, prawda? - Chciałam ją trochę zbić w dół. Miałam już nawet plan. - Oczywiście, że się Pana boję. Nie chodzi nawet o wygląd, ale o umiejętności. Nie chciałabym, żeby Pan był moim wrogiem, bo by to się dla mnie koszmarnie skończyło. A to, że powiedział Pan, że jest socjopatą i sadystą ... to jeszcze bardziej mnie przeraziło. Ja jestem dziewczyną, która jest w stanie oszukiwać, by osiągać swoje cele. Jestem w stanie targować się, by kupić coś najtaniej jak się da lub sprzedać najdrożej, wyzyskując w ten sposób jakiegoś kupca. Jestem osobą, która podziwia prostytutki. Dostają one pieniądze za przyjemność. Rozumie Pan? Rżną się z klientami i jeszcze mają za to kasę. Prawdziwe kobiety interesu! - ostatnie zdanie niemalże wykrzyczałam. Później już kontynuowałam zwyczajnym tonem - Jednak zabójstwa niewinnych osób i tortury są dla mnie odrażające. Osoby, które się tego dopuszczają są w mych oczach pozbawione honoru. Są chorobą, którą jakbym mogła to bym wyrwała jak chwast. Nie jestem zachwycona tym co Pan mówi i jeśli to prawda, to nie jestem zachwycona tym co Pan robi. Nigdy nie poprę takich praktyk!
Wzięłam głęboki oddech raz jeszcze i tym razem postanowiłam wyjść z łóżka. Stanęłam przed nim, licząc, że chłopak odwróci się w moją stronę. Tak, bym mogła zobaczyć jego wyraz twarzy. Pewnie nie był zachwycony tym co mówię. Mógł być nawet zły. Przecież jasno powiedziałam, że czuję wstręt i odrazę do praktyk Masaru. Mógł to potraktować jako obrazę. Szybko więc zaczęłam mówić dalej, a byłam przy tym niesamowicie pewna siebie. Strach gdzieś odszedł i został zastąpiony przez determinację. Bałam się śmierci, ale jakoś wtedy byłam całkowicie spokojna. Chłopak z pewnością nic mi nie zrobi, prawda!? Z moich ust poleciały następujące słowa:
- Teraz przyszła pora, by się trochę potargować. Powiedział Pan, że nie muszę się zgadzać, prawda? Więc jeśli zależy Panu, bym się zgodziła, to musi Pan zaakceptować moje dodatkowe warunki. W przeciwnym razie ubieram się, biorę Hosudaku i natychmiast wracam do swojego domu. Czego chcę? Prostej sprawy. Może Pan wydawać mi każdy rozkaz jaki przyjdzie Panu do głowy i ja go wykonam. Każdy za wyjątkiem dwóch rzeczy. Po pierwsze, nie może mi Pan rozkazać, żebym uprawiała z Panem seks. Nie zgwałcił mnie Pan i ja to doceniam, więc myślę, że nie będzie to dla Pana problemem, by trzymać ręce i inne części ciała z dala od mego ciała. Oczywiście bez mojej zgody. Dodatkowo - po drugie - nie zgadzam się na to, by rozkazał mi Pan patrzyć na tortury bądź torturować innych ludzi, a także zabijać niewinnych lub patrzyć na ich śmierć. Moja psychika by umarła i stałabym się bezużytecznym warzywem. No i jeszcze jedna sprawa: Mogę zrezygnować i odejść kiedy zechcę. Jeśli Pan się na to zgodzi, to ja także się zgadzam na Pańskie warunki.
Mówiąc to, starałam się kontrolować swoje emocje. Jednak te ciągle wpływały na moje zachowanie. W końcu miałam do czynienia z człowiekiem, który jednocześnie niesamowicie mnie intrygował i chciałam spędzić z nim tak dużo czasu jak to tylko możliwe i który jednocześnie napawał mnie odrazą i z którym nie chciałam mieć do czynienia. To był paradoks, który powodował, że moje zachowanie nie było do końca racjonalne. Nie kierowałam się w nim swoim dobrem. Kierowałam się dobrem innych ludzi. Chciałam wpłynąć jakoś na Masaru. Chciałam, by się zmienił. Jeśli by mu na mnie zależało, to mogłam to osiągnąć. Powiedziałam więc:
- Co Pan czuje jak zabija innych lub torturuje ich? - mogłam się oczywiście mylić, ale słowa "socjopata" i "sadysta" kojarzyły mi się właśnie z zabijaniem niewinnych i torturami. - Podniecenie? Spełnienie swoich marzeń? Radość? A co ze mną? Nie wiem czy się Panu podobam, ale nigdy nie uważałam się za kogoś brzydkiego. Podniecam Pana? Jeśli tak, to zaproponuję Panu coś. Za każdym razem jak będzie miał Pan ochotę zabić niewinnego człowieka lub przeprowadzić na kimś tortury i zwalczy Pan tą chęć, to dam Panu nagrodę. Pozwolę się Panu zerżnąć w najbardziej brutalny sposób jaki Pan sobie wymyśli. W ten sposób zaspokoję Pańskie żądze. Nie jestem w stanie powstrzymać Pana w żaden sposób, ale oferuję wymianę. Moje ciało w zamian za to, by inni ludzie nie cierpieli z Pańskich rąk.
Plan był prosty. Kazałam Masaru trzymać łapy przy sobie. Jednocześnie zostawiłam mu furtkę. Jeśli chciał z niej skorzystać. Jeśli pragnął mojego ciała ... to musiał zrezygnować ze swoich przyzwyczajeń. Musiał walczyć ze swoją chorobą. Oczywiście wiedziałam, że pewnie nie stanie się to od razu. Zapewne będzie tak, że niektóre osoby Masaru oszczędzi, by móc się ze mną przespać. Ale inne osoby niestety spotka przykry koniec z rąk chłopaka. Wiedziałam o tym, ale miałam nadzieję, że po jakimś czasie w końcu uda mi się wyleczyć jego chorobę całkowicie. Miałam nadzieję, że uda mi się go zmienić i sprawić, by stał się normalnym człowiekiem. A normalni ludzie nie zabijali niewinnych. Nie torturowali nawet swoich wrogów. Potrafili okazywać uczucia i mieli w sobie empatię. Chciałam, żeby mój przyszły Mistrz też taki był. Dlatego postanowiłam postawić takie a nie inne warunki i dlatego właśnie przedstawiłam mu taką a nie inną ofertę.
- Jeśli już wszystko sobie wyjaśniliśmy i oboje zgadzamy się na te wszystkie warunki, to może uściśniemy sobie dłoń, przypieczętowując transakcję? - Oczywiście Yoshida mógł odmówić i nie podać mi dłoni, ale miałam nadzieję, że jednak nie odmówi. Jeśli podał mi dłoń, to go po prostu zapytałam:
- I teraz proszę mi powiedzieć jak mam do Pana mówić? Pan? Sensei? Ogólnie to jesteśmy w podobnym wieku, więc najlepiej dla mnie byłoby mówić do Pana po imieniu albo na "Ty". Ale rozumiem, że powinnam Panu okazywać szacunek, dlatego więc pytam.
No i wyszło na to, że życzenie o które założyliśmy się podczas walki tak jakby nie istniało. Moje zostało spełnione, chociaż przegrałam. A życzenie Masaru? Teraz mógł mieć już wszystko (oprócz paru rzeczy), więc nie było istotne.

[Masaru Yoshida]

Ahh ta ruda niunia strasznie kłapała jadaczką, ale nie dał po sobie poznać że coś jest nie tak. Nic nie mówił dając się wypowiedzieć dziewczynie, przez chwilę leżał nieruchomo myśląc nad tym co powiedziała. Tatalny kurwa absurd, na prawdę ona słaba dziewczyna chciała jego potężnego Masaru próbować przekupić?! To żałosne, ale jednak no fakt że jeszcze żywa koło niego leży znaczyło że coś go powstrzymywało przed wykonaniem krwawej egzekucji. Nie tylko to że to rodzina, i nie tylko to to że jest kobietą. W serduszku kuglarza coś drgnęło, od bardzo bardzo dawna. Nie pamiętał żeby coś ostatnimi czasy, baaa przez ostatnie lata spowodowało u niego takie uczucie. Ciepełko na serduszku. To prawie, to było prawie jak by ta dziewczyna chciała utemperować Yoshide ponieważ zależało jej na nim. Co prawda tylko jako na mistrzu, oraz darmowej ochronie, ale to znaczy że był dla niej przydatny prawda? To znaczy że w końcu ktoś docenił go. To znaczy że stoi przed nim kobieta, która widzi w nim coś innego niż psychola z obandażowanym łbem. Widzi w nim kogoś potężnego, a nawet widzi w nim swojego przyszłego Senseia. Od zawsze marzył żeby znaleźć kobietę która będzie chociaż troszkę tłumiła jego zapędy, co prawda chyba nie do końca o takie coś chodziło, ale no zawsze jakiś krok do przodu w realizacji tego marzenia prawda? Westchnął, no dobra Yamiyo coraz to bardziej mu imponowała. Niezłomnością, targowaniem się i kilkoma innymi rzeczami. Była pod pewnym względem niezwykła. Fakt że po za niezwykłą osobowością miała też niezwykle niskie umiejętności walki. Ale to się wyklepie i będzie git. Może wyjdzie na ludzi i będzie można ją pokazać klanowi. Nabrał powietrza przed długą wypowiedzią- Moja droga, Jashini zabijają dla boga i dlatego że lubią czuć ból wiedząc że ich nie zabije. Ja za to lubię czuć że ,,przeżywam" kogoś. Że on kończy swoją egzystencję, a ja dalej trwam. To piękne uczucie, każdy zabijając kogoś trudnego do zabicia na pewno czuje to samo. Ulgę że to nie on wykrwawia się jak wieprz na podłodze, tylko że robi to wróg. Do tego nie ma zabawy w zabijaniu kobiet, dzieci, zwierząt, niepełnosprawnych. Czy widziałaś tą wioskę niedaleko? Bo ja tak, widzę ją co kilka dni jak idę na zakupy. I wiesz co? Nikogo tam nie zamordowałem, nie wypatroszyłem, nawet nie okradłem, ani nie spaliłem żywcem. Za to zabiłem własnych rodziców zastępczych którzy traktowali mnie jak niewolnika i przypinali łańcuchem żeby nie uciekł z domu. Do teraz widzę ich miny kiedy czuja jak spadając z pierwszego piętra z okna nabijają się na gwoździe na ziemi. Ahhh, wracają wspomnienia. fakt no czasem nie umiem się powstrzymać i odzywa się we mnie żądza jak w zwierzęciu, i mam ochotę mordować. Czasem ją powstrzymuje, czasem nie. Dlatego się zaszyłem w tym lesie. Żeby nie krzywdzić nie winnych. Ale jak bym wpadł teraz na kogoś kto miałby ochotę mnie okraść, o jeju przeciąłbym bym go na pół. Albo lepiej nabił na hak i bił kijem aż umrze albo straci przytomność z bólu. Możemy pójść na taki układ, jeśli postarasz się mnie hamować czasem, i spróbujesz zapanować nad ta chorą bestią we mnie która by wszystko zniszczyła z chęcią to w zamian spróbuję cię nauczyć wszystkiego co umiem. I po to żeby dłużej żyła i była silniejsza, w końcu nie ręczę że kiedyś jak pogorszy mi się stan mojego zdrowia psychicznego to nie będziesz zmuszona mnie zabić podczas snu, ponieważ zacznę tobie zagrażać. Wstąpienie na ścieżkę życia w postaci mojej uczennicy to może być, a raczej na pewno jest najniebezpieczniejsza rzecz jaką w życiu zrobisz. A może i ostatnia... Dał jej chwilę na przetrawienie tego wszystkiego co powiedział, popatrzył na nią czy już wymiotuje z przerażenia, albo próbuje uciec, czy jeszcze dalej siedzi koło niego słuchając jego durnego gadania. Wziął kolejny oddech.Ale pamiętaj, jeśli podczas walki, kiedykolwiek wpadniesz na pomysł żebym oszczędził kogoś, albo żebym się nad nim nie znęcał przed śmiercią jeśli mam na to ochotę, to uwierz mi. Lepiej odpuść sobie wtedy. Nie wiem ukryj się, czy coś. Lepiej żebyś mi wtedy nie przeszkadzała bo mogę nie do końca panować nad sobą. A nie chcę cie zranić, ale to już chyba po naszej walce się domyśliłaś. Oraz jeśli ktoś zagrozi mojemu, czyli w sumie twojemu też klanowi, to mu nie odpuszczę. Klan ponad wszystko. Nawiasem mówiąc, to że mi czasem odpierdziela tak porządnie nie znaczy że zawsze taki jestem. Chyba widzisz że nie żyje w jakiejś melinie, oraz nie siedzisz w klatce zgwałcona. Jestem normalny przez większość czasu, nawet często podczas walk i też jestem normalny. Tylko czasem mi odwala, albo nadchodzi demoniczna wręcz chęć zabicia kogoś i skatowania. Prawie jak bym miał w sobie demona jakiegoś czy coś. W tym momencie jako że kobieta cały czas stała z tyłu, zdjął z twarzy swój bandaż. Odwiązał go całego kładąc na szafie obok. Stała na niej również miska z mydłem, więc delikatnie nabrał tego i delikatnie przetarł twarz, starając się ją delikatnie obmyć. Czekał na odpowiedź kobiety. Obróć się tyłem jak możesz rzucił za nim jeszcze go zdjął.

[Yamiyo]

Wysłuchałam tego co chłopak ma mi do powiedzenia. Musiałam przyznać, że miał trochę racji. Rzeczywiście można czuć ulgę, że wygrało się pojedynek i, że wróg kona, a nie Ty. Wspomniał o Jashinistach i od razu mi się skojarzyło, że przecież znam tą nazwę. On mówił o nich tak jakby rzeczywiście byli nieśmiertelni. Będę musiała więc go podpytać o to dokładniej, ale to później. Generalnie musiałam przyznać, że Masaru Yoshida był bardzo interesującym człowiekiem. Wizja na temat jego osoby zmieniała się w mojej głowie z sekundy na sekundę, z minuty na minutę i z godziny na godzinę. Najpierw wydawał mi się bardzo silnym wojownikiem, od którego mogłabym się nauczyć przydatnych rzeczy. Być może kiedyś stanę naprzeciwko takiego silnego wojownika, który będzie chciał mnie zabić? Wtedy na pewno nauki Masaru by mi się niezwykle przydały. Później stwierdziłam, że jest nawet miłym i dobrym człowiekiem. Dał mi darmowy trening i walczył tak, bym przeżyła. Nie uderzył we mnie całą swoją mocą, używając jej tylko tyle ile było potrzebne. Po walce doprowadził mnie do porządku i zaniósł do swojego łóżka, bym wypoczęła. Nie zhańbił mojego ciała i nie zamknął mnie w klatce. Wyprał moje ciuchy i poskładał je. Dodatkowo zajął się Hosudaku za co byłam mu także wdzięczna. Wtedy zaczęłam podziwiać Masaru. Jednak dowiedziałam się o jego mrocznym sekrecie. Zrozumiałam go opacznie i co zrobiłam? Zaczęłam mu prawić morały. Zupełnie bezpodstawne jak się później okazało. Zrobiło mi się okropnie głupio i musiałam go przeprosić:
- Przepraszam. Nic o Panu nie wiedziałam i miałam czelność prawić jakieś morały. To było głupie z mojej strony.
Masaru był niezwykłym wojownikiem. Był potężny i dobry. Jego ciało prawdopodobnie dorównywało mocy chakry jaką posiadał. Mógł walczyć z wrogami. Mógł mnie ochronić. Jednocześnie walczył z demonami i bestiami zamieszkującymi jego umysł. Nie poddawał się i był zdeterminowany. Wiedział, że źle robi, ale starał się to zwalczyć. Nawet zaszył się w lesie, by nie robić nikomu niepotrzebnej krzywdy. Być może to była tylko bardzo sprytna wymówka. Być może właśnie mną manipulował. Ja jednak tej manipulacji nie dostrzegałam. Dla mnie to była strzała. Strzała Amora, która próbowała przebić się przez tarczę utworzoną wokół mego serca. Tarczę nieufności i strachu. Przecież nie znaliśmy się długo, a ja nie mogłam sobie pozwolić na stratę dla niego głowy. Musiałam zachować trzeźwość umysłu. Jednak strzała ta była niezwykle silna, a jej siła wzrosła kilkukrotnie w chwili, gdy Masaru powiedział jedno proste (a może złożone?) zdanie: "I po to żeby dłużej żyła i była silniejsza, w końcu nie ręczę że kiedyś jak pogorszy mi się stan mojego zdrowia psychicznego to nie będziesz zmuszona mnie zabić podczas snu, ponieważ zacznę tobie zagrażać". Stawiał moje życie ponad swoim własnym. Która kobieta mogłaby się oprzeć takiemu wyznaniu?
- I myśli Pan, że byłabym szczęśliwa, mogąc Pana przeżyć? - mówiłam do niego jego językiem, parafrazując jego własne słowa - Nie. Nie byłabym szczęśliwa. Byłabym zrozpaczona. Dla mnie moje życie jest niezwykle cenne, ale Pana życie także ma wielką wartość. Nie zabiłabym Pana nawet, jeśli miałabym umrzeć. To trochę irracjonalne myślenie, ale tak właśnie myślę. Postanowiłam. Zostanę Pańską uczennicą i postaram się, by odzyskał Pan spokój duszy. Nieważne, że jest to niebezpieczne. Razem przez to przejdziemy!
Skinęłam także głową na znak, że zrozumiałam to, że nie powinnam go powstrzymywać. Masaru Yoshida ... pewnie będę się powtarzać, ale był on człowiekiem niezwykłym. Prawdziwy wojownik i w gruncie rzeczy dobry człowiek skrzywdzony przez los. Pełen determinacji. Zupełnie tak jak ja. Mieliśmy niesamowicie dużo wspólnego. Ja walczyłam lepsze życie i po to, by przeżyć. On walczył ze swoimi demonami i także starał się od nich uwolnić. Był zupełnie inny niż niektórzy mężczyźni. Głównie ci bogaci, którzy mieli kasę i byli rozpuszczeni jak cholera. Ci*y, które nie zaznały trudów życia i którzy myślą, że kasą załatwią wszystko. Później leżą z odciętymi kończynami i błagają o litość, wołając "Zapłacę ile chcesz, ale mnie oszczędź!". Na szczęście nie znałam nikogo takiego. W sumie nie znałam tak dobrze nikogo i Masaru był pierwszą poznaną przeze mnie osobą, ale niesamowicie mi zaimponował. Dobrze, że na niego trafiłam. I co? Chyba się zakochałam. Raczej ... na pewno. Aż po same uszy.
- Klan? - podjęłam kolejny temat - To, że zostaję Pana uczennicą wcale nie znaczy, że jestem częścią Pańskiego klanu. Jeśli Ayatsuri rządzą całą prowincją, to Pan jako członek tego klanu jest kimś w rodzaju księcia albo szlachcica, prawda? Ja jestem dziewczyną z sierocińca, która została zatrudniona na stanowisku służącej. Przynajmniej tak to widzę. By być częścią tej rodziny pewnie musiałabym przejść jakieś testy czy coś. Na pewnie nie przyjmują w swoje szeregi byle kogo. A co jeśli wymogiem jest posiadanie w żyłach tej błękitnej krwi? Jest Pan pewny, że moja krew też jest błękitna? Wydaje mi się, że jednak czerwona. - W sumie to było trochę przerażające. Zakochałam się w chłopaku, który mógł być moją rodziną; z którym mogły mnie łączyć więzy krwi. No, ale cóż. Samo życie, prawda? To ono pisze takie historie. No i przyszła pora na ostatni temat:
- Więc skoro Pan stara się hamować, to znaczy, że bardzo często otrzyma Pan ode mnie specjalną nagrodę. Właśnie w tej chwili ją Panu daję. Zgodnie z umową. Może Pan ją wykorzystać kiedy Pan zechce. - Wiadomo co było tą nagrodą, prawda? Coś na czym mi także zależało, ale musiałam zachować twarz. Nie mogłam po prostu odwołać tego układu tylko dlatego, że mi odwaliło na punkcie Masaru. Ale generalnie dla zakochanej dziewczyny ... przytulenie się do ukochanego mężczyzny (albo nawet coś więcej) to spełnienie marzeń.

[Masaru Yoshida]

Dziwne uczucie pomyślał, z jednej strony spotyka jakąś kobietę która go wyzywa do walki, potem dostaje łomot koncertowy, a na końcu dochodzi do tego że prawi mu morały, a na koniec to już w ogóle, z niewiadomego powodu on sam się przed nią otwiera. Postanowił na bieżąco odpowiadać jej na pytania, zaczynając od tego na temat klanu, westchnął, kobieta chyba nie miała elementarnej wiedzy, ale no taka rola nauczyciela żeby wytłumaczył jej wszytko. Pewnie znany ci klan Sabaku, który kontroluje piasek. Jest to umiejętność dziedziczona w nim, przekazywana genetycznie. Są też klany które na przestrzeni lat opracowały własne techniki, których bardzo trudno się nauczyć i są dla nich wyjątkowe. Czyli tak jak by, kuglarze. Możemy oboje być bardzo bliskim kuzynostwem, ale możemy być również prawie w ogóle nie spokrewnieni, tylko jakieś mega dalekie korzenie. Po prostu nasi rodzice nauczyli nas technik które są bez dokładnych instrukcji niemożliwe do opanowania przez kogoś z zewnątrz. Klan to zbieranina nas wszystkich którzy przekazują sobie z pokolenia na pokolenie tą wiedzę, oraz wspierają się nawzajem w trudach dnia codziennego. Dzięki niemu kazdy członek klanu, może czuć że ma miejsce do którego może wrócić, że ma ludzi którzy mu pomogą. Dlatego klan jest taki ważny, nie musisz być ze szlachty. Może być chłopką nawet która jeśli tylko umie te techniki to jest w tym klanie. Baa nawet jak nie umiesz, ale wyjdziesz za mąż za kogoś kto umie to też jesteś w klanie. To że rządzimy na terenie Sabishi to nie znaczy że jesteśmy jacyś lepsi, albo mamy inne prawa od ludzi którzy tam mieszkają. Nawiasem mówiąc chyba faktycznie nie wiele wiesz o świecie i trzeba cię edukować. Jako że Yamiyo nie obróciła się tak jak ją o to prosił to nie mógł zacząć ściągać swojego bandaża bez nie pokazywania jej co ma pod nim. Pominął i przemilczał kwestię czy dziewczyna będzie szczęśliwa z tego że może go przeżyć, pewnie jej może być smutno trochę, ale powinna się cieszyć w głębi serca. Ale po co ją drażnić, skoro i tak pewnie uparła się przy swoim poglądzie na świat. Na prawdę miło mu było jak usłyszał tą deklarację od nowo poznanej osoby że pomoże odzyskać mu spokój ducha. Hmmm, chyba że to jego wpływ sprawi że ta niewinna dziewczyna koniec końców stanie się takim samym jak on rządnym krwi i wrzasków wydawanych w agonii potworem. Może to być ciekawe. Ze smutkiem przyznał że spokój duszy może odzyskać, chyba tylko umierając. Póki będzie żył to mordowanie i katowanie ludzi będzie sprawiało mu przyjemność. A jeśli chodzi o przyjemność to własnie usłyszał że jego uczennica chyba właśnie proponowała mu sex w nagrodę, mimo że jeszcze nic nie zrobił. Uśmiechnął się pod nosem, odezwała w nim się chęć zdominowania drugiej osoby. Co on zwierzak żeby dostawać nagrody? Uśmiechnął się szeroko pod nosem, strasznie polubił tą dziewczynę, imponowała mu, ale nie zamierzał tak łatwo zrezygnować z swojego stylu życia. O nie, to ON będzie jej dawał nagrody nie na odwrót. Przemilczał jej ostatnie zdania, przeszło mu to z trudem, bo musiał przyznać że jak widział ja nagą w rzece, albo teraz w samej bieliźnie to aż się ślinił. Ale jak teraz będzie jadł jej z ręki to przecież, lada moment to ona zdominuje go w tej relacji. A na to nie mógł sobie pozwolić, musiał rządzić, dominować, to on musiał rozdawać karty, to on musiał być panem życia i śmierci. Ponowił swoje pytanie, na prawdę nie chciał jej straszyć. Mogłabyś się obrócić do mnie tyłem?

[Yamiyo]

Wysłuchałam ze spokojem opowieści o klanach. W sumie o klanie Sabaku nie miałam żadnych informacji. Kontrolowali piasek? To nie brzmiało zbyt optymistycznie. Zwłaszcza dla lalkarza. Piasek mógł powodować zablokowanie pewnych mechanizmów lalki. Ale przecież ... czy Sabishi to nie była pustynia? Lalkarski klan mieszkający pośród piasków pustyni? Ciekawe.
- Nic nie wiem na temat Klanu Sabaku. Skoro kontrolują piasek to pewnie ich domem jest pustynia. Więc Sabishi? Ewentualnie Tsurai lub Atsui. Może nie znam się na klanach, ale wiem mniej więcej gdzie znajdują się największe pustynie na świecie. Nawiasem mówiąc. Czy rzeczywiście Ayatsuri mają swoją siedzibę w Sabishi? Przecież to wielgachna pustynia jest, a piasek nie jest zbyt przyjazny dla kukiełek. No wiesz, Mistrzu ... - zaczęłam Masaru tytułować tak jak powinnam. W końcu był moim mistrzem, nie? - piasek niezbyt dobrze łączy się z kukiełkami. Może blokować stawy i niektóre mechanizmy. Generalnie ostatnie miejsce gdzie bym wzięła swojego Hosudaku to piaskownica. Zwłaszcza taka wieeeelgachna jak Sabishi.
Wzięłam głęboki oddech. Jeśli miał mnie uczyć i edukować, to musiał wiedzieć co już wiem. Zamierzałam mu przedstawić wszystkie informacje jakie aktualnie posiadałam.
- Niezbyt dużo wiem, bo nie podróżowałam po świecie i największe miasto w jakim byłam to Ryuzaku no Taki. Tam mogłam posłuchać pewnych plotek i pogłosek i dzięki temu trochę się dowiedzieć o niezwykłych klanach. Ale to głównie ogólniki. Gdybym podróżowała po świecie i wypytywała o dokładne zdolności tych klanów, to pewnie moja podróż skończyłaby się po dwóch dniach. Jak zdążyłam Panu pokazać, nie jestem specjalnie silna. Więc co już wiem? Wiem trochę o Zakonie Jashinistów z Ryuzaku no Taki. Ranią siebie, jednocześnie raniąc wroga. Podobno są nieśmiertelni. Klan Aburame z Kaigan używa w walce robaków. Obrzydliwe. Dōhito mają dodatkowe buźki na rękach - obrzydlistwo, chociaż ich "Kamasutra" musi być dwa razy bardziej obszerna - no i mają wybuchową glinę. Haretsu z Tsurai podobno mogę przy każdym uderzeniu spowodować wybuch. Hyūga posiadają Białe Oczy i walczą w zwarciu. Kōseki zamieszkują Daishi i potrafią manipulować kryształem. Nara to stratedzy z Midori, którzy walczą za pomocą cienia. Jak? Nie wiem. Uchiha natomiast posiadają Oczy Czerwony i używają technik Katon, a także genjutsu. Pochodzą z Sogen. Yamanaka to natomiast klan złożony z podobno świetnych polityków i mediatorów. Potrafią odczytywać ludzkie myśli i nimi manipulować. Nic więc dziwnego, że wzięłam Pana za jednego z nich, gdy okazało się, że zna Pan moje umiejętności. Nie wiedziałam wtedy o istnieniu Klanu Ayatsuri. To wszystko co wiem na temat Klanów Shinobi. To jednak pewnie tylko plotki i bardzo dużo z tych informacji to bajki wyssane z palca. Bardzo się cieszę, że zdradził mi Pan istnienie Klanu Sabaku. Moja wiedza została trochę poszerzona.
No i co? Powiedziałam co wiedziałam. Pewnie moja wiedza jest niczym w porównaniu do wiedzy mojego Mistrza, ale być może udało mi się jakoś mu zaimponować. Może nawet powiedziałam coś o czym on nie miał pojęcia? Generalnie mógł się ze mną podzielić swoją wiedzą. Wtedy mogłabym zaktualizować swoje informacje i wiedzieć jeszcze więcej. A wiedzę tą mogłabym wykorzystać kiedyś w swojej karierze shinobi. Do tego mogłabym dowiedzieć się wielu interesujących rzeczy. Takimi interesującymi rzeczami były Klany Ayatsuri i Sabaku. O ich istnieniu nie miałam pojęcia. Ciekawe ile jeszcze dziwnych rzeczy istnieje na świecie? Czy jest w ogóle osoba, która zna te wszystkie klany i potrafi je szczegółowo opisać? Pewnie takimi osobami są Liderzy Klanów, którzy muszą ze sobą rozmawiać, by zachować pokój, co czasem kończy się wojną. I teraz przyszła pora na Ayatsuri.
- Pan wybaczy. Jest Pan jedynym członkiem Klanu Ayatsuri, którego znam. Zgodziłam się wypełniać Pańskie rozkazy i będę to robić. Niemniej jednak nie będę słuchała żadnego innego Ayatsuri. Jeśli Pan rozkaże mi iść na wojnę i walczyć w imieniu Ayatsuri to to zrobię. Jeśli ktoś - chociażby sam lider, bo jak mniemam Ayatsuri mają kogoś kto im przewodzi - inny mi coś rozkaże, to po prostu każę mu się wypchać i pocałować mnie w dupę. Ten przywilej ma tylko Pan. A może ... a może to Pan jest liderem tego klanu? Jest Pan bardzo silny, więc tak sobie pomyślałam ... - jeśli Masaru rzeczywiście był liderem swojego klanu, to tym bardziej musiałam go w sobie rozkochać. Byłam zakochaną dziewczyną, ale małżeństwo z Liderem Klanu byłoby naprawdę bardzo fajne. Miałabym władzę i ... pieniądze. A do tego ochronę całego klanu! - Czy taką osobę jak ja można nazwać członkiem klanu? Niezbyt. Ayatsuri pewnie nawet nie wiedzą o moim istnieniu. Nie interesują się mną. Ja także nie uważam się za część tej wielkiej rodziny. Nie jestem członkiem Ayatsuri i nigdy nie będę. Nawet jeśli mi Pan rozkaże bym była. Nie wypełnię tego rozkazu.
To tyle. Później usłyszałam polecenie odwrócenia się. Za pierwszym razem tego po prostu nie dosłyszałam (nie doczytałem po prostu XD). Bardzo szybko skojarzyłam fakty.
+18:

- A więc taką pozycję chce Mistrz pierwszą wypróbować? - zapytałam i wzruszyłam ramionami. Umowa to umowa i zamierzałam jej dotrzymać. Ba! Ja bardzo chciałam jej dotrzymać! Sięgnęłam ręką za plecy, jednocześnie odwracając się plecami w stronę Masaru. Sięgnęłam do sprzączki (czy czegoś) od stanika i odpięłam go. Gdyby mój Mistrz stał teraz przede mną to pewnie zobaczyłby moje nagie piersi (chociaż pod kątem mógł coś ujrzeć) unoszone przez klatkę piersiową. Stanik bardzo szybko wylądował na ziemi obok łóżka. Następnie zdjęłam majtki i je także odrzuciłam na bok. Uklękłam przy łóżku, kładąc górną część mojego ciała na jego powierzchni (kolana ciągle dotykały ziemi). Mój kręgosłup był prostopadły do mych nóg (a całe moje ciało tworzyło odwrócone "L"). Czułam na piersiach bardzo przyjemny dotyk pościeli. Niesamowite uczucie. Jeśli Mistrz się zgodzi, to będę spać nago w jego łóżku. Bez względu na to czy będzie miał na mnie ochotę czy nie. Generalnie tworząc tą pozycję, wypięłam się na Masaru dupą! Ale za to jaką dupą! Zgrabną i wygoloną, więc narzekać nie mógł. Czekałam na niego, strasznie się denerwując. To miał być mój pierwszy raz (chyba, bo ciągle nie jestem pewna) i byłam szczęśliwa, że to właśnie będzie Masaru Yoshida. W sumie ... miejsce także było romantyczne, więc generalnie wszystko było dobrze. Serce mi zaczęło szybciej bić i zaczęłam czuć narastające ciśnienie i podniecenie. Dałam sobie klapsa w tyłek ( ), zachęcając Masaru do działania. Nosz cholera! Skąd mogłam wiedzieć, że on po prostu każe mi się odwrócić, bym nie musiała oglądać jego - jego zdaniem (chyba) - szpetnej twarzy? Ja tu mu seks proponuję, a ten każe mi się odwrócić. Skojarzenie mogło być więc tylko jedno. Pozycja "na pieska" (czy jakoś tak, nie znam się zbytnio ).

kappa kappa kappa kappa

[Masaru Yoshida]

Rozmowa trwała wystarczająco dużo czasu już żeby obie strony posiadły trochę informacji o klanach na świecie o których nie miały pojęcia. Co prawda kuglarz minimalnie coś tam słyszał z powodu że cały czas podróżował, ale te informacje były bardziej rzetelne, bez plotek oraz troszkę dokładniejsze niż strzępy informacji od wieśniaków, albo kupców. Więc nie pozostawało nic innego jak to zapamiętać i posunąć rozmowę dalej, lub ewentualnie posunąć kogoś. Taki nie śmieszny żart. Ale pewnie takie coś przyjdzie do głowy bohaterowi jak zobaczy scenę która będzie miała miejsce potem. Nawiasem mówiąc z opisu Yamiyo wychodziło że Uchiha mają coś z oczami i rzucają iluzję oraz walczą ogniem, czyli wojownik idealny. Posiada techniki siejące zniszczenie, oraz potrafi łamać psychikę wrogów. Dalej dziewczyna zapierała się dalej w temacie zwierzchnictwa nad nią. Oddała się pod rozkazy Masaru, zarazem negując bardzo mocno nawet cień szansy że inny kuglarz miałby jej rozkazywać. Nawet liderka. Na myśl o liderce zrobiło się kuglarzowi ciepło na sercu. Chwilę myślał nad odpowiedzią przypominając sobie ją taką jaką pamiętał. A co do nawiązania że on może być liderem lekko się zarumienił, ale nie było tego widać pod bandażem. Trochę głupio powiedzieć uczennicy że jego oficjalna ranga nie jest zbyt wysoka. Przemówił łagodnie, nie chciał żeby zabrzmiało to jakoś nie uprzejmie czy coś. Posłuchaj ruda, schlebia mi to że uważasz mnie za kogoś tak silnego że może być liderem klanu. Zgadzam się że kilka technik które znam mocno wykraczają po za poziom podstawowych jednostek wojskowych tego klanu. Ale też jest sporo dziedzin w których kuleje mocno. Ogólnie rzecz ujmując oficjalnie mam najniższa rangę w klanie czyli doko. Dla tego lada dzień, zamierzam powoli zbierać się w rejony Sabishi aby poprosić liderkę o awans. Skoro już o niej mowa to jest to ciemnoskóra niska kobieta z fioletowymi włosami około 30, z pięknymi, naprawdę pięknymi oczami. I pewnie jest tak silna że nie mam szans nawet się z nią mierzyć. W tym momencie zamilkł na chwile rozwiązując kwestię hierarchii w tej relacji, ona, ona, klan. Po chwili namysłu uznał że nie warto się sprzeczać. Odezwał się po raz kolejny łagodnie, ale tonem który sam za siebie mówił coś w stylu, nie sprzeciwiaj się temu bo źle skończysz. Uznajmy że wykonujesz moje polecenia, a jednym z nich czyli pierwszy jakim ci wydam jest uznanie zwierzchnictwa liderki klanu nade mną i tobą. Wszystkich innych możesz mieć gdzieś,
wykonujesz moje polecenia i liderki nikogo innego. Mam nadzieję że taki układ ci się podoba. Pamiętaj że czyniąc dobrze dla klanu również przysłużasz się mnie, oraz niejako sobie ponieważ po tym jak wstąpisz w szeregi naszego klanu to niejako zwiększasz jego wpływy, a tak na pewno prędzej czy później się stanie, ponieważ trudno sobie wyobrazić żebyś uczyła się u mnie będąc równocześnie wyrzutkiem z klanu. W momencie kiedy wstąpisz do klanu z automatu, zyskujesz przywilej taki że jak wpadniesz w tarapaty to masz pewność że liderka zrobi wszystko żeby ci pomóc. A teraz wybacz. W tym momencie poprosił ja właśnie o obrócenie się tyłem. Kiedy odwiązywał się bandaż który był na uszak przycisnął go trochę, plus był skupiony na tym żeby delikatnie to zrobić i nie zwrócił za bardzo uwagi na to co powiedziała dziewczyna. A szkoda. Nie zarejestrował jego mózg faktu że Yamiyo chyba opacznie zrozumiała to co chciał jej powiedzieć. Kiedy ta faktycznie się obróciła i rozebrała idąc do łóżka ona najzwyczajniej w świecie uwolnił swoją twarz od bandaża i delikatnie namydlił ręce zamoczył w wodzie i zaczął ja myć. W końcu twarz pod sporym czasie bez dostępu do powietrza i nie myta mogłaby spowodować uczulenie, albo wysypkę! A tego nie chciał, dla tego zawsze przynajmniej na kilak godzin starał się ją uwolnić żeby się przewietrzyła. Obmył ją wytarł w ręcznik obok i już miał założyć bandaż na twarz, już trzymał go w ręce, i wtedy usłyszał klaśnięcie. Z ciekawością obrócił się do tyłu, zrobił to instynktownie. Coś się stało a on chciał to zobaczyć.
16+ kappa

To klaśnięcie to był po prostu..... To był po prostu klaps który ta dziewczyna dała sobie pewnie żeby go zachęcić, no właśnie do czego. Ta sytuacja była no szczerze mówiąc no nie codzienna. Świat znany kuglarzowi runął własnie.
Bez skutecznie chciał dojść do tego jak to wszystko się mogło stać. Tylko poprosił ją żeby się obróciła, a ta leżała naga wypięta do niego. Zaniemówił, gdyby tylko się obróciła to mogłaby zobaczyć jego twarz. Ale nie dbał o to, pewnie i tak by kiedyś zobaczyła. Ale był w ciężkim szoku. Opanował swój głos i powiedział do niej cicho. Co ty robisz. Prosiłem cię tylko o to żebyś się obróciła plecami na do mnie na czas jak będę mył twarz pod bandażem bo nie lubię jak ktoś na nią patrzy. A ty wypinasz się do mnie. Co się dzieje. Gdy mówił wodził spojrzeniem po jej ciele. Ledwo się powstrzymywał, ale musiał pamiętać że to on musi rozkładać karty. Że to on jest ten który decyduje co gdzie jak i kiedy. Nie ona. Dodał jeszcze ciszej. Wstań proszę. Był tak zdziwiony że podszedł do niej powoli i delikatnie położył jej swoją prawą rękę na jej prawej ręce, zachodząc ją od tyłu. Delikatnie chwycił dłoń i podniósł ją do góry dając jej znak tym żeby wstała. Ciekaw był czy wstając obróci się do niego i spojrzy na twarz czy nie.

[Yamiyo]

No i co się stało? Najpierw Masaru-sensei wyznał mi, że nie jest liderem klanu. Ma w nim najniższą rangę. I tak sobie pomyślałam ... skoro on ma najniższą rangę to czy mnie w ogóle przyjmą? Dowiedziałam się też, że liderką klanu jest mała i ciemnoskóra kobieta po trzydziestce. Miała podobno fioletowe włosy i piękne oczy. No cóż. Trochę była zazdrosna, ale to chyba zrozumiałe, prawda? Później dostałam pierwsze polecenie. Miałam być posłuszna zarówno Masaru, ale także tej liderce. Skoro Masaru-sensei był od niej dużo słabszy, to rzeczywiście mogła mu rozkazywać. Nie warto było więc jej się stawiać. A co do samej przynależności do klanu. Nagle zrozumiałam dlaczego jest to takie ważne. Nie chodziło o to, by klan mi pomagał. Chodziło bardziej o to, by mi życia nie utrudniał. Przecież Ayatsuri posiadają niezwykłe techniki, których sekretów strzegą. Nie jest im na rękę, by taki wolny ptak, znający techniki ich klanu, chodził po świecie bez żadnej kontroli. Gdy chłopak wypowiedział wyraz "wyrzutek" nagle pojęłam kim jestem. Osobą, która potencjalnie może zdradzić ważne informacje na temat technik klanowych wrogiemu ugrupowaniu. Albo przypadkiem. Albo co gorsza ... specjalnie. Osobą, która jest potencjalnie niebezpieczna. Osobą, która jest potencjalnym kryminalistą, którego trzeba zlikwidować. Zlikwidować albo zwerbować. Tak działał klan. Masaru-sensei miał pewnie tego świadomość. Musiałam więc dołączyć do Ayatsuri. Nie mogłam pozwolić na to, by ściągnąć na swoją głowę i głowę mojego Mistrza zagrożenie. Teraz to wszystko miało sens.
+18:

Tą część posta piszę w ukrytej wiadomości, bowiem jestem naga. Klęczałam przy łóżku wypięta gołym tyłkiem do Masaru i czekałam aż jego "miecz" bądź język dotknie wiadomego miejsca między nogami. Nie stało się tak jednak, a ja dostałam kolejne "rewelacje". Mistrz wcale nie chciał, bym przybrała taką pozycję. Nie miał na to (jeszcze, chyba, nie?) ochoty. Po prostu chciał, bym odwróciła się i nie zobaczyła jego twarzy. Ja to opacznie zrozumiałam i wyszło jak wyszło. Wyszło, że to ja jestem bardziej napalona niż Masaru. Można powiedzieć, że typowe, prawda? W każdym bądź razie. Podszedł do mnie i położył mi rękę na ramieniu, zachęcając bym wstała. Wstałam więc bez najmniejszego problemu i oczywiście zrobiłam mu na złość (a jak!) i zobaczyłam jego twarz. Była naprawdę ... interesująca. Musiałam przyznać, że Masaru bez bandaża (linku nikt niepowołany nie zobaczy, bo w ukrytej wiadomości jest) wyglądał bardzo męsko. Czy jakoś tak. Tutaj miał być komplement, ale nic innego nie przyszło mi do głowy. W każdym bądź razie ... nie mogłam się powstrzymać. Trzeba było pamiętać o tym, że byłam zakochaną dziewczyną, a mój "książę z bajki" stał tuż obok. Stanęłam na palcach, by wyrównać te 8 centymetrów, którymi nade mną górował. Dotknęłam swoimi ustami jego ust i ... pocałowałam go. Nie był to jakiś wybitnie erotyczny i namiętny pocałunek. Po prostu dotknięcie wargami warg i poczucie przyjemnego ciepła. Nie trwało to jednak długo. Trwało to jednak wystarczająco długo, by móc wspominać tą chwilę "na stare lata" (o ile będzie mi dane tyle pożyć). Całując go, dotknęłam oczywiście także piersiami jego klatki piersiowej. Nie były wcale małe i nawet jakbym chciała, to i tak nie mogłabym tego uniknąć. No cóż. On był (chyba) w ubraniu, więc nie odniosło to aż takiego efektu. Nawiasem mówiąc, strasznie dziwne. Nie będzie seksu, ale o ubieraniu nic Mistrz nie powiedział. Czyżby chciał po prostu podziwiać moje piękno? Kto wie? Położyłam się na łóżku, odsuwając jednocześnie lekko od Masaru. Powiedziałam do niego:
- Przepraszam. Nie powinnam ... A więc Mistrz mnie nie chce? Rozumiem to, ale czy w takim wypadku mogłabym się ubrać? Trochę niezręcznie się czuję..
Gdy dostałam pozwolenie, ubrałam się i siadłam na krawędzi łóżka. Tak było lepiej. Jeśli nie ... to trudno, i tak siadłam na krawędzi łóżka.

Gdy już siadłam na krawędzi łóżka, przemówiłam:
- Zgadzam się. Muszę dołączyć do klanu Ayatsuri i słuchać Liderki. Wykonam to polecenie. Tylko musi mnie Pan tam zaprowadzić.

[Masaru Yoshida]

To musiał być szok dla kobiety kiedy dowiedziała się że jej sensei niestety nie jest liderem klanu. Był silny, ale nie był najsilniejszy. No niestety, nie można mieć wszystkiego, na to przyjdzie jeszcze czas. Teraz jednak szybko uznał że potem wyjaśni jej to co on wie żeby mogła poszerzyć swoją wiedzę, taka rola nauczyciela w końcu. Już sobie na szybko powtórzył co wie żeby nie pokręcić i nie wprowadzić jej w błąd. Ponieważ takowy mógłby kiedyś kosztować jego uczennice życie, a tego by nie chciał. Do tego co gorsza mógłby sprawić że również on by stracił życie, ponieważ nie dosyć że ten sam klan, to jeszcze kobieta, i jeszcze uczennica. Nie wyobrażał sobie co by musiało się stać żeby nie postawił swojego życia na szali aby ją bronić. Nawiasem mówiąc wydawać by się mogło że coś ruszyło dziewczynę i jednak przyjęła do wiadomości że liderka również nią powinna dowodzić, oraz że wstąpienie do klanu to dobry interes. Nie wiedział czemu i w sumie nie miał prawda wiedzieć że to co w głowie u niej siedziało to był rachunek plusów które były związane z dołączeniem do niego, ale również bilans utrudnień jakie mogły ją spotkać w przypadku gdyby dalej była wyrzutkiem, na przykład zgon spowodowany tym że wie o tajnych technikach klanowych. Ale tego wszystkiego nie mógł wiedzieć Masaru, widział tylko jej zmiany na twarzy. Sądził że jednak w tym temacie wszystko się ułoży. Gdy zajmował się higieną osobistą i obrócił się w kierunku dziewczyny przeżył szok. Od razu odezwało się w nim coś co sprawiło że nie mógł wykorzystać biednej rudowłosej do zaspokojenia swoich zachcianek. Po prostu źle by się z tym czuł. Pomyślał że wyświadcza jej przysługę, a tutaj kolejne zdziwienie. Co to się dzieje?! I dlaczego kurcze ta dziewczyna sprawiała w Yoshidzie że ten z każdą chwilą co raz mocniej był zaciekawiony jej osobą. Niby taka biznesmenka, która udaje twardą kobietę, a dostaje łomot i od razu jest bardziej potulna. Rozmowa zaczęła się od postawienia twardych warunków współpracy, a zamieniła się w... w coś. Nie da się tego określić w sumie co się tu działo. Sytuacja była strasznie pokręcona, a i przy okazji własnie dziewczyna zrobiła coś o co prosił ja pośrednio żeby tego nie robiła. Bowiem gdy chwycił ją za dłoń i delikatnie pomógł jej wstać, ta się obróciła. Zrobiła mu na złość ewidentnie. Czyżby była zazdrosna o to co powiedział o liderce? Przecież kto by mógł być zazdrosny o kogoś poznanego zaledwie kilka godzin temu i jeszcze w zabandażowanej twarzy, z takimi dziwnymi cechami jak sadyzm. Ale jako że był w szoku nadal nie wzbraniał się przed tym co nastąpiło. Yamiyo patrząc na jego twarz, mając w oczach odbicie własnej duszy sprawiła że chłopak wszystko zrozumiał. Ta delikatna istotka zakochała się w takim chorym zwyrolu jak on mimo że nie znała go jeszcze od najgorszej strony. Chyba jest to pewien problem prawda? Relacja mistrz i uczennica nie powinny tak wyglądać. Do tego nie chciał jej zranić. Co by zrobiła dziewczyna która by zobaczyła swojego ukochanego który lata z mieczem i morduje ludzie którzy mu podpali. Chyba nie zbyt ciekawie. Powinien teraz grzecznie i kulturalnie sprzedać jej lute w głowę ogłuszając ją i wywalając z kryjówki. W końcu drogi nie znała. Tak by było dla nich najlepiej. Ale nie umiał, ona chciała walczyć o jego duszę. O jego duszę która już dawno została sprzedana demonom zapewne przez jego uczynki. Ale ona i tak chciała o nią walczyć. Nie dał po sobie poznać jednak że cokolwiek zauważył. Za to gdy ta stanęła na placach i go pocałowała, delikatnie nie nachalnie, bez jakiś języczków, tylko prawie jak w jakiejś bajce musiał przyznać sam przed sobą że kupiła go tym. Autentycznie poczuł się jak towar w sklepie. Dziewczyna swoim zachowaniem go kupiła nawet o tym nie widząc. Ale był profesjonalistą i postara się nie mieszać nauczania z osobistymi uczuciami. Taka była jego droga shinobi.

Tym razem już 18+ i hide w sumie dla tego też że sceny odgrywają się w sytuacji kiedy nie mam bandaży na twarzy.

Był w ubraniu, całowany w usta przez nagą dziewczyną. Która po chwili odkleiła się od niego i opadła na łóżko.
Przeprosiła go za swoje zachowanie i poprosiła o możliwość ubrania się. W jej głosie gdy mówiła o tym że mistrz jej nie chce po prostu chyba brzmiał smutek. Czy może to po prostu wyobraźnia Masaru. Upuścił trzymany w lewej ręce bandaż na twarz, co tam zasady moralne. Walić to co myślał 5 sekund temu o ich relacji uczeń mistrz. Po prostu to był impuls, była pierwsza osobą która widziała go bez bandaży, widział te szpetne długie czarne włosy. Mimo że zadbane to i tak wydawały mu się brzydkie przez ich kolor. Tą szpetną twarz z blizną. Powinien być wściekły i chcieć jej zrobić krzywdę za to, chcieć ją ukarać. Ale nie czuł takiej potrzeby, w tym momencie pierwszy raz w życiu poczuł tak mocną potrzebę sprawienia radości drugiej osobie. No i możliwe że przy okazji, tak odrobinkę minimalnie sam sobie dogodzi. Dobry interes można by rzec. Gdy ta położyła się na plecach on błyskawicznie z szybkością jaką pokazał w walce, złapał lewą ręką pasek taki jak w kimonie którym przewiązywał się w pasie i pociągnął za jeden z jego końców przez co ten samoistnie się rozwiązał. Następnie już w ,,locie" wykonał ruch barkami pomagając sobie oboma dłońmi zrzucił do tyłu swoja bluzkę razem ze skórą na ziemie. Odsłonił swój goły tors, który nie był jakiś super, ale kaloryferek jakiś tam miał. W końcu trochę sił posiadał prawda? Jakaś rzeźba przy okazji treningów też się wyrobiła. Jedną ręką chwycił jej jedną nogę za kolano, a drugą nogą drugie kolano. Rozchylił je na boki. Sam padł będąc w samych spodniach na kolana przed łóżkiem. Klęczał przed nim opierając się na brzuchu, o łóżku. Po rozłożeniu jej nóg szybko pochylił się nad jej brzuch. Nie pytając o nic pocałował ją pod pępkiem. Potem jeszcze raz odrobinę niżej, i jeszcze kolejny raz jeszcze niżej. Długie i wolne liźnięcie jej lewego uda od wewnątrz, potem delikatne złożenie pocałunku po przeciwległej stronie na prawym udzie. Dłonie wsunął pod jej pupę poprawiając ją na łóżku i chwycił mocno od dołu za pośladki. Kolejny pocałunek tym razem złożony już na ,,muszelce" rudej dziewczyny. Liznął raz od dołu ku górze, potem puścił ją ustami, i po raz kolejny delikatnie zrobił to w tym samym kierunku. Jeśli nie widział sprzeciwu ścisnął jej pośladki i porządnie zaczał lizać w górę i dół po łechtaczkę. Malował, był artystą, jego język pędzlem, ciało Yamiyo obrazem. Zatoczył koło w jedną stronę, a potem w drugą. Przyśpieszył odrobinę ruchy. Długie i wolne zamieniły się na długie i średnio szybkie. Kilka liźnięć w kształcie litery X, a potem Z. Delikatnie zjechał odrobinę niżej i koniuszek języczka wsunął do dziurki, szybko wyjmując. Po raz kolejny przejechał delikatnie językiem po całej długości tego przypominającego muszelkę cudu przyrody. Nie myślał nad konsekwencjami, skupił się na dawaniu przyjemności swojej partnerce.

Mam nadzieje że jakoś to wygląda, pierwszy raz sceny erotyczne pisze na PBF.
PS. I mam nadzieję że nie skończę jak nasz samuraj którego imienia nie wymienię który skończył swoją scenę erotetyczną na misji, odcięciem przyrodzenia przez nie zadowoloną kobietę. kappa