PORT

[Isei]

Misja rangi D - Kenjirou [07/15]

Worki do najlżejszych nie należały, chociaż większym problemem była ich nieporęczność. Nie dało się ich złapać w jakichś konkretny sposób, który ułatwiałby noszenie. Trzymanie ich pod pachami było wyjątkowo niewygodne, gdyż tylko jedno ramię musiało wytrzymywać ciężar i to cały czas. Ryboludź przyglądał się jak białowłosy próbuje sobie poradzić z ładunkiem, aż w końcu postanowił dać mu małą radę.
- Zarzuć na słabsze ramię. Wtedy dźwigasz całym ciałem, a szczególnie kręgosłupem. Jak chcesz drugi wziąć, to pod silniejszą rękę. - i rzeczywiście w ten sposób Kenjirou dał radę zabrać ze sobą dwa worki, chociaż nie było to zbyt łatwe. Ruszył zaraz za swoim rosłym towarzyszem, który poprowadził go na brzeg i wskazał wóz gdzie trzeba było worki odkładać.
- Ta, dokładniej po turnieju. - odezwał się, jakby dopiero po chwili sobie przypomniał, że rozmawiali o Pustynnym Pogromie. - Turniej się skończył i nagle ludzie na trybunach zostali zaatakowani. Zrobił się porządny burdel. Na ulicach zamieszki każdy walczył z każdym. Jakby w ludzi obłęd wstąpił, psia mać. Każdy korzystał z sytuacji na wzbogacenie się. Rozpierdol na całego. Kapitan był tam z córką. Ukrywali się między domami, aby dotrzeć jakoś do bramy i spierdolić, ale zanim to się udało, to pojawił się ten potwór. - opowiadał podczas noszenia worków. Wciąż brał po trzy na raz, a młody shinobi po dwa. Kolejna rundka. - Demon z jednym ogonem. Piaskowa bestia. Ichibi. Cholera wie co zrobił, ale budynki zaczęły się walić. Gruzy przytłukły córkę kapitana. Próbował ją odkopać, ale nie dał rady. Nie było szansy na uratowanie jej i uciekł sam. Wygadał się całej załodze jak spił się w karczmie. Od tamtego momentu zdziwaczał. - ryboludź nie opadał z sił, jednak Kenjirou musiał zwolnić tempo. Po trzech rundkach z dwoma workami musiał odpocząć. Zaczął nosić po jednym, ale utrzymywał odpowiednie tempo. - Ten chłopak co musisz go zastępować to porządny gość. Ma osiemnaście lat niecałe, ale krzepy mu nie brakuje. Żyje sam z siostrą o rok starszą niż on. Ta pracuje w Kantai na kuchni w jakiejś spelunie, a on bierze każdy rejs z kapitanem, aby ją kiedyś wyciągnąć z tego gówna. Kapitanowi odjebało i traktuje nas jak gówno. Dostajemy tyle jedzenia, aby tylko przeżyć i żadnych jebanych owoców. Kości mu osłabły na morzu i mięśnie je połamały przy wysiłku. Biedaczysko, pewnie dostanie pół zapłaty. - odezwał się jeszcze, aby czas przy robocie jakoś szybciej minął. W końcu znieśli wszystkie worki. Ryboludź wszedł na pokład i usiadł sobie obok burty. Klepnął ręką obok, by Kenjirou też do niego dołączył.
- Chwila przerwy, młody. Jak Cię nazywają? Ja jestem Tetsuo Kirisaki, ale wolę jak nazywają mnie po nazwisku - Kirisaki. Nie lubię swojego imienia. - odezwał się na spokojnie i wystawił dłoń do uścisku w stronę białowłosego chłopaka. - Nie jesteś zbyt rozmowny, co? Opowiedz mi o czymś, bo mi jadaczka się nie zamyka. - dodał po chwili i zaśmiał się serdecznie.

[Kenjirou]

Praca nie wydawała się tak łatwa, jak zakładał na początku. Masa worków robiła swoje. Co prawda, nie miał tu do czynienia z niczym nazbyt skomplikowanym, jednak sam ciężar wydawał się odpowiednim konkurentem podczas wykonywania tego zadania. Przynajmniej mógł sobie pozwolić na to, aby wysłuchać słów rybiego mężczyzny. Jak to w trakcie rozmów, znalazły się elementy, które zaciekawiły go bardziej oraz takie, które wydawały się obojętne dla białowłosego. Możliwe, że ruszały one go gdzieś w środku, jednak sam nastolatek niezbyt potrafiłby zdziałać coś w danych kwestiach. Westchnął jedynie, odkładając kolejny z worków i łapiąc większy oddech. Prawdopodobnie zarządzenie przerwy nie należało do głupich pomysłów, a sam Ken mógłby na tym skorzystać i przestać odpowiadać na słowa krótkimi potaknięciami, pomrukami zrozumienia, czy przytaknięciami łepetyną.
- Ichibi? - proste słówko, czy też powtórzenie zdawało się być jedynym wyjątkiem w trakcie całej opowieści. Tylko to słówko zdążyło paść przed przerwą, wyrażając równie mocno zaskoczenie, co zaciekawienie ów informacją, a w jego spojrzeniu dało się dostrzec coś na kształt błysku. Zupełnie tak, jakby jakaś ekscytacja zapłonęła gdzieś wewnątrz, a sam wzrok pragnął powiedzieć coś w stylu - jednak są prawdziwe. - ...co się z nim stało? - zadał nieco bardziej konkretne pytanie, kiedy to mogli odpocząć. Co prawda, na razie się nie przysiadł, jednak stanął w pobliżu, rozglądając się dookoła. Nie pozostawił jednak bez żadnego komentarza opowieści o niezbyt szczęśliwym losie osobnika, którego zastępował. - Powinien bardziej uważać na siebie - rzucił cicho. Może nie wydawało się to nazbyt empatyczne, ale nic innego nie mógł powiedzieć w tej kwestii. W końcu tak już było i najpewniej będzie. - Kenjirou. Po prostu Kenjirou - dopowiedział niemalże na jednym wdechu, spoglądając początkowo niepewnie na dłoń mężczyzny, aby dopiero po pewnym czasie ją uścisnąć. Wszystko po to, aby dodać jeszcze krótkie: - Nie szkodzi. Nie mam, o czym opowiadać...
Tylko po to, aby jego spojrzenie pomknęło mimowolnie w kierunku worków.

[Isei]

Misja rangi D - Kenjirou [09/15]

Kirisaki zauważył, że młodzieniec jest zainteresowany tematem Ichibiego. Uśmiechnął się, ale na razie milczał. Oczywiście uścisnął dłoń Kenjirou, zważając na to, by nie zrobić tego ze zbyt wielką siłą. Oparł głowę o burtę statku i patrzył jak chmury mozolnie płynął po niebie. W końcu sięgnął ręką do paska, przy którym miał skórzany bukłak jak na wodę. Otworzył go i podał białowłosemu. Jeżeli ten by go wziął i napiłby się, to odkryłby, iż zawartość z pewnością nie jest wodą, a jakimś mocnym, piekącym alkoholem. Później ryboludź sam pociągnąłby kilka solidnych łyków i odłożyłby swój trunek na bok.
- Jak to co? Siedzi tam. Podobno zamknięto go tam, ale ni cholery nie wiem jak. Rzekomo wydostać się nie może, ale ja to bardziej opowieści z morza znam, niż z pierdolonych pustyń. Nie lubię gorąca, ani piasku, ani nawet słońca. Chłód, woda, mgły - to są moje klimaty. - powiedział i podrapał się po skroni. Reszta załogi zaczynała już wynosić skrzynki z ładowni. Nosili je trójkami lub czwórkami - zależnie od masy. Dwójka młodzieniaszków, którzy na samym początku złapali najcięższy ładunek hakami, zaczynała myć pokład. Dokładniej to jeden, gdyż drugi zajmował się odpowiednim poprawieniem lin i poprawieniem węzłów, które mogły się poluzować.
- Dobra, Ken-chan. Lecimy do roboty dalej. Kapitan za chwile pewnie wróci i będzie narzekał, że jeszcze nierozładowane. - podniósł się i wystawił rękę, aby pomóc wstać białowłosemu. Po tym ruszyłby zwyczajnie do ładowni i stanąłby obok jednej ze skrzyń. - Sprawa jest prosta - co dziwne, to nie jesteś taki cherlak na jakiego wyglądasz, więc damy radę wynosić to w dwójkę. Mógłbym nawet sam, ale kurestwo ciężko złapać. Wystarczy, że będziesz z drugiej strony trzymał i będzie dobrze. - po tych słowach przechylił skrzynię w swoją stronę, aby Kenjirou mógł spokojnie złapać ją od dołu. Wewnątrz z pewnością było jakieś żelastwo, gdyż zastukało w momencie poruszenia. Większość roboty odwalał Kirisaki, więc tym razem młodzieniec jedyne co musiał robić, to podtrzymywać i uważać, by nie przewrócić się, gdy idzie z ładunkiem tyłem lub bokiem. Wynosili wszystko na brzeg.
- A co Cię tak ten Ichibi zainteresował? To potwory takie jak inne bestie z książek czy opowiadań. Z taką różnicą, że te są, kurwa, prawdziwe. Nie powinno ich być na tym świecie. - odezwał się podczas noszenia z pytaniem w stronę swojego młodego pomocnika.

[Kenjirou]

Nie wyglądało na to, że zaciekawienie nastolatka zostanie zaspokojone przez zaledwie jedną osobę. Ten stopniowo tracił nadzieję na jakąkolwiek odpowiedź ze strony rybiego mężczyzny. Przysiadł jedynie obok, odmawiając poczęstunku z jego strony. Możliwe, że zachciało mu się pić, jednak nie była to potrzeba na tyle wielka, aby uszczuplać cudze zapasy. Co prawda, dowiedział się czegoś więcej, jednak niekoniecznie tego oczekiwał. Westchnął ciut zrezygnowany.
- Też wolę chłodniejsze miejsca - powiedział cicho, jakby miał podzielić się tą informacją wyłącznie ze sobą. Nie robił z tego większego sekretu, jednak wydawało się to nie w jego stylu, aby ot tak mówić o swojej osobie, czy upodobaniach. Mógłby spędzić tak pewnie więcej czasu, jednak najwyraźniej nie posiadał takiego przywileju. Przynajmniej nie miał go jego rozmówca. Ponadto sam nastolatek spojrzał na niego zdziwiony, jakby na zastosowanie zdrobnienia w jego imieniu, jednak nie skomentował tego. Przytaknął jedynie na jego słowa, przyjmując pomoc z powstaniem na równe nogi. Kolejne zadanie wyglądało znacznie trudniej, aniżeli poprzednie noszenie worków. Dlatego też białowłosy spróbował nastawić się mentalnie na sam fakt, że będzie mierzył się z ciężarem. Co prawda, nie odczułby jakoś większych szkód, jednak musiał jakoś chwycić skrzynię tak, aby ta nie wyślizgnęła się mu z rąk, ani też nie obciążyła ich zanadto. Upewniwszy się, że chwycił przedmiot dostatecznie mocno, dałby znać towarzyszowi, a następnie... ruszył ostrożnie w tym kierunku, który to sugerowano w celu wyniesienia przedmiotu. To raczej nie jego rola, aby poprowadzić. Uważał też oczywiście, aby nie podwinęła mu się noga, czy nie potknął się o coś. - Nie sądziłem, że są prawdziwe - powiedział w kwestii jego własnej ciekawości. Słyszał o potężnych monstrach, które posiadały niezmierzone pokłady energii, jednak w większości przypadków opowieści brzmiały tak, jakby same stworzenia nie istniały. Jakby ktoś wyciągnął je z jakiejś bajki, czy właśnie legendy. - Może tak byłoby lepiej... - dopowiedział jeszcze zamyślając się nad tą kwestią. W końcu istniałaby szansa, że dałoby się jakoś wykorzystać ich siłę, jednak mogło to nieść za sobą zbyt wielkie koszta.

[Isei]

Misja rangi D - Kenjirou [11/15]

Wynoszenie skrzynek wcale nie było tak ciężkie, jak zakładał Kenjirou. W gruncie rzeczy było bardzo łatwe. Kirisaki rzeczywiście odwalał całą robotę praktycznie sam i wymagał od białowłosego jedynie podtrzymania ładunku, by móc sprawnie go nieść. Jedynie niewygodnym było chodzenie bokiem, ale to już najmniejszy z problemów. Ustawili jedną skrzynkę obok drugiej na brzegu, a jakiś mężczyzna zaczynał je otwierać łomem i sprawdzać zawartość, spisując coś na zwoju. Przyglądał się temu wszystkiemu kapitan z tęgą miną, jednak nie odezwał się nawet słowem.
- Ano, są i to cholernie prawdziwe. Ichibi jest na tyle prawdziwy, że zrównał z ziemią całą osadę. W pizdu wszystkie budynki. Kamień na kamieniu się nie ostał. - odezwał się, gdy wracali po kolejną skrzynkę. Praca fizyczna w tym przypadku nie należała do najciekawszych. Noszenie ładunku w jedną stronę, powrót z pustymi rękoma w drugą. I tak w kółko.
- Kiedyś chciałem być shinobim. Ba! Byłem nim przez solidne kilkanaście lat. Wierzyłem, że osiągnę wszystko co chcę i takiego demona, to ja pokonam tylko będzie to wymagać ode mnie sporo wysiłku. Taa, musiałbym mieć jebucki talent, żeby samemu dokonać czegoś takiego. Wtedy jeszcze byłem młody i głupi - wierzyłem, że w pojedynkę góry przeniosę. Pierdolenie. Jak masz grupę zgranych ludzi, to wtedy można osiągnąć wiele. Pojedynczo możecie być żałośnie słabi, ale w paczce - niepokonani. - nie wiadomo było dlaczego zaczął o tym opowiadać. Mówił z wyczuwalną nostalgią w głosie, a także rozbawieniem. Kirisaki z pewnością budził mylne wrażenia. Z wyglądu był naprawdę niepokojącym osobnikiem, ale z charakteru wydawał się serdecznym gościem, który zwyczajnie wiedział jak ten świat działa.
Reszta załoga również nosiła skrzynki, więc poszło dosyć szybko. Ryboludź jeszcze na koniec wyniósł dwie beczki na brzeg i podszedł do stojącego przy brzegu Kenjirou. Spojrzał na okręt w widocznym zastanowieniu. Zmrużył swoje niewielkie ślepia, podrapał się po skroni, aż w końcu wzruszył ramionami. Starał się coś sobie przypomnieć? Kto wie. Wyglądało jednak, że o czymkolwiek myślał, to zakończyło się to niepowodzeniem lub zrezygnowaniem.
- Dobra, Ken-chan, fajrant. Młody jesteś, to do karczmy Cię nie ciągnę. Sam idę do niej. Zgłoś się do kapitana po zapłatę. Cichy gość z Ciebie, ale równy. Do zobaczenia. - powiedział i klepnął chłopaka w plecy. Zrobił to z pewnym impetem, że białowłosy zrobił, aż trzy kroki do przodu. Zapewne zabolałoby, gdyby nie pewna przypadłość Kenjirou. Kirisaki odwrócił się i ruszył w swoim kierunku, lecz nagle się odwrócił i klepnął otwartą dłonią w czoło. - Kurwa, miecz. Ken-chan! Weź skocz do ładowni po mój miecz. Będzie leżał w rogu zaraz przy stojaku z ekwipunkiem. - i wtedy białowłosy mógł sobie przypomnieć, że zaraz przy stojaku z włóczniami, katanami, kijami i innym orężem stał oparty o ścianę miecz-tasak. Ogromne żelastwo i zapewne cholernie ciężkie. Ryboludź jakby nie przejmował się tym, że młodzieniec może mieć problemy z udźwignięciem broni, bo usiadł sobie na beczce i odwiązał od paska swój bukłak z alkoholem, by pociągnąć z niego łyk.

[Kenjirou]

Kenjirou nie przypuszczał, że zadanie okaże się tak proste. Owszem, musiał włożyć w nie nieco wysiłku, jednak poszło szybciej, aniżeli sam by przypuszczał. Oczywiście nie umknął jego uwadze jeden fakt. Możliwe, że to odrobina ciekawskiej natury, jednak sam zajrzałby do skrzyni, kiedy to tylko przechodziłby w ich pobliżu. Jakby w ten sposób miał się upewnić względem tego, czym właściwie zajmował się przez ostatnich kilka chwil.
- Co jeśli to nie przypa... - zaczął spokojnie nastolatek, aby ostatecznie ugryźć się w język, czy westchnąć jednocześnie przerywając dalszą wypowiedź. Mógł w końcu teoretyzować do woli, jednak wątpił, aby ktoś potrafił je aktualnie kontrolować, czy uknuł plan, coby zwabić to stworzenie do osady. - Nieważne - dopowiedział ciut ciszej, skupiając się na dalszej części pracy. Nie przerywał też mężczyźnie, podczas dalszych wypowiedzi. Nie sądził, aby okazało się to konieczne, czy mógł sobie na to pozwolić. Nie chciał też, aby przez jego błąd coś poszło się jeb... kochać na dobre. Zanim się obejrzał, zlecenie zostało wykonane, a przynajmniej na to wyglądało. Dlatego też złapał kilka większych oddechów jakby to miało mu pomóc, a następnie spojrzał na rybiego osobnika. - ...shinobi. Może to prawda, ale to... skomplikowane - krótkie stwierdzenie podsumowało cały wywód. Nie chciał zbytnio o tym rozmawiać, a przynajmniej o problematyczności takiej sytuacji. Owszem, wystarczająco wprawne osoby, które współgrałyby ze sobą potrafiły więcej, jednak zebranie takiej drużyny wymagało wielu obaw i zmartwień po drodze. Kwestie zaufania, czy zgrania się zupełnie obcych ludzi, a na sam koniec kwestia poszczególnych zdolności. Sam białowłosy wolał nikomu nie wadzić, ale... nie chciałby też mieć na swoich barkach dodatkowego balastu. - Hm? - krótki pomruk zasugerował tyle, że to właśnie niespodziewane klepnięcie w plecy wyrwało go z zamyślenia. Zamrugał kilka razy zaskoczony, aby ostatecznie spojrzeć raz jeszcze na wyższego osobnika.
- Miecz? - dopytał się tylko tak, jakby upewniał się w tej kwestii, że się nie przesłyszał. Wszystko po to, aby ruszyć w wyznaczonym kierunku i rozejrzeć się za ekwipunkiem. Oczywiście jego uwadze nie umknęłoby inne wyposażenie, które prosiło się o jakieś przetestowania, czy wypróbowanie, a może nawet przygarnięcie, jednak - nie mógł pozwolić sobie na coś takiego. Wzięcie tego bez pytania z pewnością nie wchodziło w grę, a sam sprzęt do tanich raczej nie należał. Dlatego też z odrobiną żalu w spojrzeniu skupiłby się na dziwacznej broni, która najpewniej należała do wielkoluda, aby to jakoś ją podźwignąć. Przyjrzałby się jej nietypowemu kształtowi, a następnie - spróbował go dostarczyć do właściciela. Bez pośpiechu. Jeszcze by upadło to i wbiło się w statek, albo jakąś skrzynię.

[Isei]

Misja rangi D - Kenjirou [13/15]

W skrzyni, do której niby to przypadkiem spojrzał Kenjirou, znajdowały się kunaie. Nic innego jak cała masa tego żelastwa upakowana niemalże po same brzegi, chociaż skrzynia w części wypełniona była sianem, aby broń nie uszkodziła samej paczki. W drugiej, do której równie niechcący zaglądnął podczas przechadzki obok, były jakieś szklane pojemniki o różnych, nietypowych kształtach. Każdy owinięty w materiał i schowany między słomą. Od innych był już zbyt daleko, aby dostrzec co mogło się znajdować w kwadratowych skrzyniach.
Kirisaki w żaden sposób nie komentował pourywanych i mruczanych wypowiedzi białowłosego. Spoglądał jedynie na chłopaka w zastanowieniu, ale ciężko było stwierdzić czy zwyczajnie jest zdezorientowany, czy wystawia jakąś opinię o nim. Niedługo później już młody shinobi ruszył przynieść zapomniany przez ryboludzia oręż. Rzeczywiście leżał w tym miejscu, które wskazał. Naprawdę wielkie ostrze przypominające znacznie przerośnięty tasak stało obok reszty znacznie mniejszej broni. Kenjirou odsunął na bok myśl o przywłaszczeniu sobie chociaż części ekwipunku, który z pewnością byłby wyjątkowo użyteczny oraz pomocny w zawodzie ninja. Miecz Kirisakiego ważył... bardzo dużo. Aby być dokładniejszym - był cholernie ciężki. Na tyle, że białowłosy miał problemy z uniesieniem go. Wydawał się niesamowicie nieporęczny w wykorzystaniu, chociaż pewnie swoją rolę spełniał w mniejszym lub większym stopniu. Młodzieniec dał radę donieść oręż do samego właściciela, który ujrzawszy swoje cacuszko podniósł się i od razu zabrał je od niewysokiego pomagiera. Uniósł miecz-tasak niczym zwykłą katanę - jakby ważył nie więcej, niż zwykły kij. Oparł broń na ramieniu i uśmiechnął się wyszczerzając swoje rekinie, zapewne ostre jak brzytwa zęby.
- Dzięki! To do zobaczenia. - odezwał się radośnie i odwrócił się na pięcie, by móc odejść w tylko sobie znanym kierunku. No, tak naprawdę to wiadomo było, iż kieruje się do karczmy, ale której? W Ryuzaku no Taki było ich wiele. W ten sposób Kenjirou został bez dalszych rozkazów. Pokład okrętu był dalej myty, ładunek został policzony, a kapitan... znikł? Nie, znajdował się już spory kawałek od wyładowanego towaru i szedł spokojnie mniej-więcej w kierunku wyjścia z portu.

[Kenjirou]

Nie mógł zaprzeczyć, że wyposażenie statku wzbudziłoby kontrowersje niejednej osoby, która nie miała stycznością z żadnymi walami, czy misjami. Dla niego wydawało się to z kolei czymś zwyczajnym. Może nie rozumiał tego, w jakim celu transportowano takie ilości szklanych pojemniczków, jednak ten towar wydawał się zwykłym produktem, jak każdy inny. Dlatego też nie bawił się w dokładniejsze oględziny i skupił się na swoim miniaturowym zadaniu. Wywołało ono u nastolatka swego rodzaju zdziwienie, zaskoczenie, ale także lekki podziw. Całkiem spore i przede wszystkim strasznie ciężkie ostrze, którym to rybi człek potrafił się najpewniej względnie wprawnie posługiwać. Przez myśl przeszło mu nawet, że chciałby wiedzieć, ile takie coś waży, czy zobaczyć, jak wygląda zastosowanie takiego ostrza w walce. Mimo wszystko, nie spytał o nic takiego. Przytaknął jedynie głową, mrucząc jakieś pożegnalne słówko pod nosem, aby wrócić do poszukiwania pracodawcy, który próbował się ulotnić. Dlatego też przyspieszył nieco kroku, korzystając z niewielkiej postury, jaką to posiadał, aby przedostać się w miarę sprawnie do pana kapitana. Z początku szedłby kawałek za nim, jakby nie chciał przeszkadzać, aby w pewnym momencie odchrząknąć, czy nawet zrównać się krokiem z mężczyzną i dopowiedzieć prosto i krótko: - Wszystko chyba wyładowane.
Bo o zapłacie powinien raczej ten pamiętać, prawda? Poza tym nie wypada ot tak się o nią upominać, chyba.

[Isei]

Misja rangi D - Kenjirou [15/15]

Kirisaki odszedł w swoim kierunku, a Kenjirou od razu ruszył za kapitanem, aby upomnieć się o zapłatę. Wysiłku trochę było, chociaż nie aż tak bardzo. W każdym razie - ryo się należało. Tłumy w porcie zdążyły już się przerzedzić. Pora dnia też się zmieniła z wczesnej, na popołudniową. Nawet zbliżało się późne popołudnie. Całe wyładowanie towaru trochę czasu zajęło mimo wszystko. Z pewnością był to dzień pracowity dla białowłosego. No i dowiedział się też o wydarzeniach na świecie, o których nie miał konkretniejszego pojęcia.
Na odchrząknięcie kapitan nie zareagował wcale. Dopiero zrównanie kroku i odezwanie się zwróciło jego uwagę. Spojrzał na Kenjirou jakby na początku nie wiedział o co chodzi. W końcu chyba do niego dotarło, że zapomniał o zapłacie. Ewentualnie specjalnie poszedł sobie, aby jej uniknąć. Nie było to takie oczywiste. Wyciągnął z kieszeni mieszek, spojrzał do środka, by ocenić ilość pieniędzy, po czym podał go młodemu ninja.
- Twoja zapłata. Jakbyś chciał popracować na statku, to wypływamy za trzy dni. Możesz przyjść. - powiedział i bez pożegnania poszedł w swoją stronę. Białowłosy dostał zatem kolejną ofertę zarobku. Oczywiście o ile tylko chciał zająć się robotą na morzu, która, według opowieści Kirisakiego, nie należała do najłatwiejszych i przyjemnych. Szczególnie pod rozkazem tego, a nie innego kapitana.

//Misja zakończona. Aby wyjść z tematu musisz napisać jeszcze jeden post z z/t.
Wynagrodzenie dopisujesz dopiero po tym, jak zostanie zaakceptowane przez kogoś w dziale "Misje", w temacie "wynagrodzenia za misje".

[Kenjirou]

Nie potrafił odczytać innych ludzi. Reakcje niektórych stanowiły dla niego pewną zagwozdkę, którą niekoniecznie pragnął rozwiązać. Możliwe, że niezdolność w zrozumieniu zachowań niektórych stanowiła coś, czego nie wypadało się wyzbywać.
Mimo wszystko, nastolatek przyjął nagrodę, przeliczając fundusze i szacując to, czy aby na pewno będą dla niego wystarczające na najbliższy okres. Wszystko po to, aby w odpowiedzi na propozycję kapitana skinąć jedynie głową i... rozważyć ją na osobności. Możliwe, że skorzystałby z formy zarobku, jednak pierw wypadałoby się przygotować, czy odpocząć od tego wszystkiego oraz zająć się innymi sprawami, które mogły okazać się równie ważne, co same samo-utrzymanie, czy praca.

z/t

[Rakan]

Rakan przybył do portu, bo stwierdził że to tutaj najłatwiej będzie mu sprzedać jego zdobycz. Ustawił się plecami do małego doku w porcie i przysiadł na ziemi. Miał ze sobą wszystkie rzeczy zebrane po walce, ale teraz musiał znaleźć na nie kupca. Używając piasku z którego wcześniej korzystał do transportu rozstawił swój "stragan" gdzie wyeksponowane zostały wszelkie przedmioty, oprócz oczywiście stroju i katany którą Rakan zachował dla siebie, gdyż niezwykle mu się spodobały.
Na tabliczkach z piasku wyrył ceny mniejsze odrobinę niż w normalnym sklepie, bo przecież po co ktoś miał by coś kupować u niego zamiast w właśnie takim sklepie i usadowił się wygodnie czekając na jakichś klientów.

[Masaru Yoshida]

Masaru szedł ulicą z rękami opuszczonymi luźno do kolan, wyglądało to troszkę tajemniczo i dziwnie ze względu że miał rękawy znacznie dłuższe od długości jego rąk. Lewe oko spoglądało na świat, a reszta głowy zabandażowana skryta przed światem. Po co ludzie mają oglądać to co się tam znajduje. Nie wiedział czego tutaj szuka do końca, albo gospody w której przenocuje, albo może statku który zawiezie go na wyspy, albo straganu ze świeżymi rybami. Naglę rozważania przerwał mu widok niecodzienny. Ktoś z gurdą na plecach siedział na uboczu z masą rzeczy. Ewidentnie wyprzedawał nie swój sprzęt. Pewnie kradziony, już chciał iść dalej kiedy zobaczył rozwaloną na pół kukłę. Koło niej dziwna drewniana proteza. Oczywiście wszystko brudne od piachu, warto to wyczyścić. Ten człowiek z gurdą to pewnie jakiś Sabaku, który zamordował mu rodaka. Zabić śmiecia. Ale warto pamiętać że byli w sumie w porcie pełnym ludzi i straży. Przyjrzał się jego twarzy zapamiętując ją na przyszłość. Kiedyś mu za to odpowie. Ale może się mylił, może to rzeczy po prostu gdzieś znalezione. W sumie to kukła wyglądała na naprawdę dobrej jakości. Mimowolnie podszedł do stoiska i nie pytając o pozwolenie klęknął przy kukle i zaczął ją oglądać. Kukła była już zużyta troszkę. Proteza była ciekawsza, bo była to proteza chyba, ale głowy nie dawał. Wóz, albo przewóz. Popatrzył na wszystko raz jeszcze i powiedział do sprzedającego. Wezmę wszystko co masz. Czyli 4 Fuma shurikeny, 2 torby, tą drewnianą rękę, kukiełkę i jej nogi oczywiście, te 30 kunai, 1 porcję mabishi, 10 Shurikenów 3 trójkunai, dwa małe zwoje, komplet ziół który leży tutaj, oraz tą dziwną opaskę na bark, te 2 plakietki gdzie jedna jest na ręce a druga na opasce. W sumie to wszystko chce poza tą śmieszną maską. Daje 800 Ryo. Bierzesz? A nawiasem mówiąc skąd masz takie rzeczy, taką lalkę mało kto by porzucił. Liczył na szybką wymianę handlową po której polezie z tym wszystkim do jakiegoś zauku lub knajpy lub innego zajazdu, gdzie będzie mieć troszkę spokoju. Musi w końcu ogarnąć co kupił.

PS. 4 Fuma shurikeny bo nie mogę wiedzieć na razie bez dokładnego sprawdzenia że 2 z nich są podłączane do kukły.
Z magazynka wystrzelane 10 i 20 z kieszeni.
Jeden zwój jest ze sprzętem alchemicznym zaawasowanym, ale nie mogę tego wiedzieć.
Zioła: komplet ziół 4xD 2xC 1xB
Też nie wiem jaka jest zawartość nim nie rozpieczętuje.
Opaska na barku- 2 Duże shurikeny i 1 Duży kunai.
Prawa płytka- 60 senbon (15 ob) 2 Kunai 5 shurikenów
Lewa płytka- 60 senbon (15 Ob) 2Kunai 5 shurikenów

[Rakan]

Rakan nie spodziewał się zobaczyć kogoś tak szybko po tym jak rozstawił stanowisko, no ale o dziwo jest. Dziwne to to jest, ale klient to klient, nie może przecież wybrzydzać jako młody przedsiębiorca. O ile nie zamierzał czegoś podwędzić to nie miał nic przeciwko więc uważnie patrzył mu na ręce gdy ten przeglądał towar. Nie wyglądało na to żeby coś wziął więc wysłuchał oferty klienta, chociaż to chyba chłopak sam powinien składać oferty. Zdziwił się niezwykle słysząc, że klient chce kupić praktycznie wszystko, ale w sumie miał przecież bardzo atrakcyjne ceny, może nawet tamten będzie chciał odsprzedać towar dalej, no ale co to obchodzi chłopaka.
-Niech tak będzie, chociaż nie wiem gdzie to wszystko zmieścisz... A no i maskę masz w gratisie. A co do tego skąd to mam to wiedz, że poprzedniemu właścicielowi na pewno nie będzie to już potrzebne, ale jeżeli chcesz to być może znajdziesz coś jeszcze na pobliskiej plaży... - Odpowiedział Rakan nawet podsuwając protipa ponieważ był zadowolony z dokonanej transakcji.
Po dokonaniu formalności zniknął z portu.

Aby śledzić tego podejrzanego typka z dużej odległości

[Papyrus]

Interwencja Fabularna

Port o tej porze, jak zresztą o prawie każdej, pełen był ludzi wszelakich. Marynarze, inni kupcy, pasażerowie statków czy nawet lokalne pijaczki bez zajęcia takiego jak uczciwa praca. Mało tu było straganów, praktycznie wszystkie ulokowane były w portowym targu, a nie przy samych dokach. Wobec tego nagłe pojawienie się nowego stoiska wzbudziło zainteresowanie przechodniów. Jakby tego było mało stoisko stworzone było w całości z piasku, oferowało również dość nietypowy towar - protezę i kukłę. Takich rzeczy nie widuje się codziennie, wobec tego wokoło Rakana szybko zgromadził się tłumek ludzi chcący zobaczyć co ciekawego znajduje się na stanie. Masaru nie był jedynym chętnym, kilku gapiów już wyciągało pieniądze. Masaru ledwo zdołał wziąć kupioną kukłę, kiedy nagle...
- Hola, co się tutaj dzieje? Zrobić przejście ludzie! - ktoś huknął z tyłu tłumu, na tyle głośno że wszyscy inni nagle ucichli. Następnie gromada ludzi rozdzieliła się na dwie połówki, pomiędzy które weszła dwójka mężczyzn. Ubrani identycznie, w skórzano-metalowe uniformy, z katanami przypiętymi do boków. Podeszli do Rakana i jego stoiska.
- Wcześniej cię tutaj nie było. Jesteś nowy jak mniemam. A pozwolenie posiadasz na stoisko w tym miejscu? - wzrok strażników przechodził to na Rakana, to na jego towar, to na ludzi wokoło, kończąc ponownie na Rakanie. Oczekiwali jego reakcji, podobnie zresztą jak ludzie wokoło, do niedawna potencjalni kupcy.

///Rakan nie uciekasz z tematu niestety, kontynuujesz to ze mną.

[Rakan]

Rakan nie spodziewał się że jego stanowisko zbierze takie zainteresowanie, poznawał co niektóre twarze ale tylko z widzenia. Tym bardziej dziwny był mega podejrzany typ który rzucił najlepszą ofertę i kiedy już pieniądze miały wylądować w kieszeni chłopaka usłyszał jakieś poruszenie. Spanikował i stanowisko z piasku natychmiast się rozsypało, nie miał pojęcia o co może chodzić więc tylko zdążył schować pieniądze i uśmiechnąć się lekko nim podeszli do niego jak mniemał strażnicy.
- Witam Panów serdecznie, właściwie to jestem miejscowy, mieszkam niedaleko. - Pokazał ręką na kupkę piachu -Straganem bym tego nie nazwał a i o żadnym pozwoleniu nie dane mi było słyszeć ... Jestem pewien że uda nam się jakoś dojść do porozumienia.
Mówiąc to trzymał ręce lekko rozwarte z otwartymi dłońmi w powszechnie znanym geście pokoju i otwartości.
Oczywiście przemyślał też opcję przekupienia strażników, ale był pewien że nie uda się to kiedy wokół jest tylu ludzi.
Z zabiciem ich też było ciężko, a poza tym to przecież "jego" ludzie, nie posunął by się do czegoś takiego... raczej.