Karczma "Pod uwędzonym dzikiem"

[Nanori]

Apropo tytułu misji
Na razie Nanorcia była żywa i na dodatek nie martwa, więc pieniążki przydadzą się jak najbardziej, jeszcze jak! Zmierzyła faceta wzrokiem, w sumie miło, że prawi jej komplementy, ale można to zrozumieć chyba jako dyskryminacje płci pięknej, albo co gorsza znieważenie potencjalnej przydatności dziewczyny w pracy. Jednak Todo nie była feministką, oj nie. Takie się tępi, bo najpierw żydzą o równouprawnienie, a potem jak ono przychodzi płaczą, że ich nie przepuszczono w drzwiach. Dlatego białowłosa przyjęła jako najmilszą opcję i odpowiedziała z uśmiechem na twarzy. - Otóż zacznijmy chyba od najważniejszej rzeczy, potrafię w miarę gotować, ale wątpię, czy pan chciałby mnie przy kuchence, zaufani ludzie są najlepsi. Mogę robić za kelnerkę, powinnam też sobie poradzić z przenoszeniem towarów, jakimś myciem. Co pan sobie zażyczy praktycznie! Wypowiedziała dumnie tworząc pierwszą jej w życiu reklamę Nanori z klanu Ranmaru! Jednak oby na tym nie poprzestała i dalej sławiła swe imię, a pieniążki o wiele bardziej chętnie przylepiały się do jej skarpetek ukrytych w staniczku. Nie no żartuje, nie miała potrzeby wypychania sobie stanika skarpetkami, które jednak wolała trzymać na nogach bądź w taktycznych skrytkach w domu z swoim dorobkiem życia. Przecież najlepszy bank to przy sobie pod podusią, ale gdy trzeba mieć czyste skarpetki to czasem trzeba sięgnąć po zapasowe, które z góry są przeznaczone na skarbonkę, a już noszone to broń panie shinobi Mędrcu Sześciu Ścieżek!

[Sarutobi Kazumi]

Kobieta pracująca!

3/15

Mężczyzna wysłuchał jej słów i podrapał się po brodzie. Pewnie by poprawić prace mózgu, znaleźć resztki śniadania czy co tam jeszcze mogło kryć się w zaroście. Umiejętności Nanori nie stały może na poziomie "zinfiltruję bazę Yamanaka bez wykrycia, wykradnę cenne dane, zamorduję kapitana i odejdę przed wschodem słońca", ale na robienie za pomoc w karczmie powinny wystarczyć, ne? - Uh, powiedzmy, że się nadasz. Na jeden wieczór, bo dziś powinny być tłumy. - powiedział i wskazał jej dłonią przejście za ladę. Dlaczego akurat dziś "Pod uwędzonym dzikiem miałoby cieszyć się ponadprzeciętną popularnością? Tego już nie powiedział. Przeszli razem z części "biesiadnej" do kulis, gdzie powstawały zamawiane potrawy, magazynów z żywnością, piwnicą z alkoholami i całą resztą asortymentu. - No, na początek pozmywasz naczynia. Brudne są tam, czyste odkładasz z tej strony. Wodę masz w tamtych wiadrach. - i już wracał do swojego miejsca za szynkwasem. Niczym kapitan na statku, ne? Odwrócił się jeszcze zanim zniknął za przejściem. - I nie zniszcz niczego. - Tyle. Oczywiście poza młodą kunoichi były tu też inne osoby, ale zajęte własną robotą. Krojeniem mięsa, szukaniem czegoś i takimi tam zadaniami, które czekały też pewnie i Nanori. Albo i nie, bo zastąpić sprawdzonego kucharza żółtodziobem szkolonym w czymś kompletnie innym? Dobre sobie.

[Nanori]

Może były na takim poziomie, kto wie, dziewczyna na razie tego nie próbowała, ale kiedyś trzeba będzie się o tym przekonać. Jakkolwiek gdyby drapał się po brodzie, by wyciągnąć z niej resztki śniadania, dziewczynę przeszłoby zniesmaczenie. No skoro to karczma powinny być zachowane jakieś zasady BHP, szczególnie mając na wzgląd, że jest to właściciel, a zarazem barman. Znaczy tak się Nano wydawać będzie biorąc pod uwagę fakt, że go jeszcze nie wylali. Ale jednak skoro dał jej prace, nie miała więc co narzekać i bez słowa przeszła przez ladę po geście mężczyzny. Znów ciekawie zerkała na boki, przecież nie wiadomo, czy kiedykolwiek tutaj wróci, a im więcej informacji, tym ciekawiej. Nawet jeżeli mogą okazać się nieprzydatne. Oprócz tej dwójki byli także inny, jednak tamci chyba przestrzegali higieny. Jednak nie miała czasu się tego upewnić, gdyż otrzymała bardzo poważne zadanie umycia naczyń. Uważnie kucnęła więc przy wiadereczku i sięgnęła ręką po pierwszy talerz dokładnie zaznajamiając się z strukturą, by nie doprowadzić do uszkodzeń. Gdy już się ciut namaca, normalnym tempem zanurzy pierwszego w wodzie. Gdy już znajdzie się, gdzie znaleźć się powinien, zacznie dokładnie zmywać brudy, tłuszcze i resztki jedzenia z zastawy.

[Sarutobi Kazumi]

Kobieta pracująca!

5/15

Nanori sumiennie zabrała się do pracy, najpierw analizując talerz, wodę, sytuację geopolityczną Ryuzaku i szanse na wybuch wielkiej wojny. No, może kilka z tych punktów krążyło zupełnie gdzie indziej, w znacznie bardziej zajętych rządzeniem umysłach, ale może młoda kunoichi miała ambicję zostać pewnego dnia liderem? A dobrze byłoby być przygotowanym do objęcia stołka, bo nigdy nie wiadomo, kiedy dokładnie trafi się okazja. No ale to najpewniej całkiem odległa przyszłość, teraz trzeba skupić się na kolejnych talerzach, miskach i takich tam pojemnikach, brudnych, mytych i w końcu czystych, układanych do wyschnięcia. Brawo! Nawet niczego nie pobiła!
I w ten sposób skończyła się przygoda Nanori ze zmywakiem. Przynajmniej na razie, bo po całym dniu serwowania posiłków i trunków zastawa zatoczy brudne koło. Kto wie, może nawet to białowłosej ponownie przypadnie w udziale umycie ich? O ile do tej pory nadal będzie pracować, bo choć póki co spisywała się całkiem nieźle, to... Cóż, wypadki się zdarzają. Teraz, jeśli wierzyć słowom jednego z "kucharzy" (przebywał w kuchni, kroił jakieś mięso i wyglądał na całkiem pewnego swojego stanowiska) to zadaniem kunoichi jest mycie, obieranie i krojenie warzyw. Leżały spokojnie w długim rządku, czekając na swoją kolej, a były tam wszystkie znane Nanori gatunki zieleniny, jak i kilka, z którymi nie miała styczności w domu.

[Murai]

Wszystko co Kakuzu wydedukował, cała interpretacja zagadki znalezionej w książce w formie osobnej kartki, mogły być to wnioski wyciągnięte w sposób błędny. Słowa-klucze według których powinien szukać, cały sens polegający na znalezieniu karczmy także. Nie było nawet pewności, czy zagadka nie jest jakimś dowcipem młodzieniaszka, któremu zachciało się wyprowadzać w pole rządne przygody ofiary. Oczywiście po dogłębnej analizie i tego zagadnienia, Murai zweryfikował to jako autentyczną wiadomość. Jaki dzieciak chowałby notatkę wśród setek innych książek, dodatkowo o takiej tematyce? Ten argument można skontrować prostym założeniem, że książka nie musiała być od samego początku w zbiorach biblioteki, pochodziła z innego księgozbioru który został dołączony do zasobów w tym budynku. Historia tej książki i tej notki była całkowitą niewiadomą. Uganiając się za złudną nadzieją rozwiązania zagadki podejmował więc spore ryzyko. Przegrana oznaczała utratę cennego czasu. Wygrana z kolei nie miała zdefiniowanej nagrody. Mimo wszystko Kakuzu zdecydował się podążyć za tropem chociażby dlatego, iż napotkana notatka miała w sobie najprawdziwszą zagadkę, która wymagała zaangażowania całego potencjału intelektualnego do jej rozwiązania. Takie sytuacja nie zdarzają się rzadko, a rozwiązanie notki mogło stanowić swoisty test umiejętności logicznych. Podchodząc do tego w ten sposób, rozwiązanie było spójne, a gra - warta świeczki. Kakuzu zaczął więc chodzić po mieście w poszukiwaniu odpowiedniej lokalizacji. Efekty poszukiwań mogły być też różne w zależności od pory dnia, a zakładając że list ma swoje lata, to mógł odnosić się do nieistniejącej już architektury. Mimo tych problemów trzeba było spróbować. Celem było znalezienie karczmy która pasowała do wcześniejszych kryteriów. Murai dobrze znał osadę w której spędził kilka lat, pamiętał więc zdecydowaną większość karczm, jadłodajni i oberż. Zaczynając od tych najbliższych, stopniowo przemieszczając się dalej, szukał słów i widoków wokoło budynku odpowiadających wskazówkom na liście. W końcu udało mu się znaleźć karczmę o nazwie "Pod uwędzonym dzikiem", co pasowało do dwóch nietypowych słów w zagadce. Postanowił wejść do środka i poszukać dalszych odniesień do listu, korzystając ze swoich wyostrzonych zmysłów i umiejętności pozyskiwania informacji z otoczenia za ich pomocą. Miał nadzieję że w środku nie będzie tłumów, ale też nie miał praktycznie żadnego pojęcia czego szukać. Musiał więc szukać "na czuja", łapiąc wszystko co mogłoby okazać się przydatne. Mogło to mu zająć trochę czasu podczas którego chodziłby dyskretnie po knajpie bądź zajął miejsce i obserwował z pozycji siedzącej. Wcześniej zamawiając coś do picia, żeby jego zachowanie nie wyglądało aż tak podejrzanie. Nadal powtarzał od czasu do czasu treść zagadki, mając nadzieję na znalezienie kolejnego szczegółu. Być może klucz leżał w słowach "popatrz w górę, słońce wzeszło"? Sufit faktycznie mógł okazać się ciekawym miejscem na ukrycie informacji.

[Motoko]

Mała przysługa #7 Determinacja Muraia w stosunku do poznania tajemnicy, którą kryła za sobą treść pogniecionego i miejscami pogryzionego, starego papieru była zadziwiająca. Z pewnością nie jedna osoba zgięłaby zwitek jeszcze mocniej i wyrzuciła go do śmietnika, gdzie było jego miejsce według być może wielu wcześniejszych podróżników, którym udało się również dotrzeć do przeczytania kilku wersów. Być może młody mężczyzna obrał dobry kierunek, choć czy kiedykolwiek będzie dane mu dowiedzieć się w stu procentach? Jedynym potwierdzeniem było odnalezienie wyznaczonego miejsca, do którego prowadziły poszczególne słowa, a może i frazy z kartki.
Przez całą drogę niciowaty użytkownik specyficznych technik swojego mało znanego na świecie szczepu, nie zauważył pewnego ogona, który ciągnął się za nim od początku wyjścia z biblioteki. Nie wiadomo, czy było to spowodowane czymś konkretnym, czy też był to sam nadawca wierszyka, który zwyczajnie bawił się w kotka i myszkę z młodzieńcem. Jego przeciętny wygląd starszego człowieka, z pewnością nie przyciągał uwagi przechodniów, w przeciwieństwie do Muraia, który definitywnie rozpoznawał kto był nieprzyzwyczajonym turystom do widoków jego charakterystycznej, a także pokrytej nićmi facjaty. Kakuzu wchodząc do karczmy nie zauważył dosyć złośliwego uśmieszku mężczyzny, który zwyczajnie odwrócił się na pięcie i poszedł w kierunku, z którego przyszedł, a raczej śledził młodzieńca, kto wie.
Wchodząc do pomieszczenia, które wyglądem raczej nie odstawało od reszty takowych przybytków, oczywiście kobiety, które praktycznie od razu wypatrzyły wojownika w drzwiach zaczęły wachlować nie tylko swoimi rzęsami, ale również i wyszywanymi wachlarzami, które trzymały w dłoni. Murai przyciągał uwagę praktycznie od początku, choć w tym przybytku nie raz widywało się ninja, a także innych podróżników, czy też wędrowców, jednak sława w przybytku, który słynął z goszczenia zahartowanych mężczyzn, a także kobiety, raczej nie był miejscem, w którym obeszłoby się bez znajomości głównych uczestników dawnego turnieju, w którym ten brał udział. W trakcie, kiedy tamten przechadzał się po pomieszczeniu, wszystkie wolne kobiety, które oferowały swoje usługi z wysokiej półki, były w stanie rzucić wszystko i pojechać za nim na koniec świata i jeszcze dalej. Widać jego sława i zamożność, o którą go podejrzewały były w stanie wynagrodzić życie, a także codzienne patrzenie w jego dosyć szpetną, jak na ogólny kanon urody twarz.
Niestety żadne z miejsc, w które ten spojrzał nie skrywało żadnego kawałka, który mógłby uchodzić za kolejną wskazówkę, czy też osobę, która być może zaprosiłaby go na kielicha. Nawet spojrzenie się w sufit nie dało mu możliwości dojrzenia czegoś nienaturalnego, a tym bardziej naturalnego na tyle, żeby mogło stać się aż nadto dziwne. Być może dosłowne wzięcie słów, jak było to z poszczególnymi hasłami ukrytymi między wierszami, pozwalałoby poznać odpowiedź, jednak czy warto tak ryzykować, kiedy młodzieniec miał możliwość usiąść i skorzystać z możliwości odprężenia się w ramionach którejś z gotowych na usługę kobiet, a może nawet i kilku?

[Murai]

Wybór karczmy, mimo że nieprzypadkowy, nie był wcale taki oczywisty. Mimo że nazwa była bardzo odpowiadająca w treści zagadki, to w części miasta jeszcze nie zbadanej przez Muraia mogła znajdować się bardziej pasująca. Kakuzu wolał mimo wszystko zbadać tą lokalizację zanim ruszy w podróż mającą na celu znalezienie kolejnych jadłodajni. Badanie początkowo miało opierać się na szukaniu jakiś wzorów i wskazówek w otoczeniu. Ściany i sufit mogły skrywać niewidoczne dla zwykłych ludzi przekazy, nawet w obrazach i ozdobach. Malowidła i widoczne w nich symbole, albo też coś na stołach. Trzeba było przewidzieć też upływ czasu, który mógł zatrzeć ślady niegdyś widoczne. Po prostu trzeba było mieć świadomość, że zagadka mogła być przeterminowana. Wejście do środka, niestety, zwróciło uwagę wszystkich wokoło. Można się było tego spodziewać, ponieważ Kakuzu był dobrze znany i było to częste ułatwienie, jak i utrudnienie podczas jego egzystencji. W tym konkretnym przypadku mogło być to zarówno jedno jak i drugie. Z pewnością utraci na dyskrecji podczas podejmowania tutaj działań, aczkolwiek uwaga ludzi była skupiona na nim. Jeśli był tutaj ktoś kto jest powiązany z zagadką, to przy odpowiednim zachowaniu Murai powinien być w stanie wywabić tego kogoś. Niestety dokładna obserwacja otoczenia nie przyniosła żadnego rezultatu. Najwidoczniej sama pasywność nie wystarczyła. Zakładając że kolejna wskazówka nadejdzie od żywej osoby, to trzeba w jakiś sposób dać jej do zrozumienia, że to Kakuzu jest tą osobą która potrzebuje kolejnej wskazówki. Tylko jak to zrobić? Murai siedząc wyjął z kabury zabraną wcześniej kartkę i przeczytał ją raz jeszcze. Ktokolwiek patrzył na nią natychmiast mógł zauważyć, że sławny gość jest bardzo zainteresowany kartką. Siedział tak kilka dobrych sekund, chowając papier i podchodząc do karczmarza bądź też innej osoby stojącej po drugiej stronie kontuaru. Wiedział już o uwadze jaką kradnie jego osoba, szczególnie zerkając na kobiety. O dziwo.
- Poproszę o jedną porcję wędzonej dziczyzny. - powiedział głośno, ale też nieprzesadnie. Czy ta wiadomość połączona z widokiem starego papieru wyzwoli z ukrycia potencjalną osobę która zrozumie przekaz? Oby,
ponieważ dalsze zastanawianie się nad zagadką będzie, delikatnie mówiąc, dość problematyczne.

[Motoko]

Mała przysługa #9 Z pewnością ciężko czasem było użyć nader wymagającego organu jakim był mózg. Niektórzy mogliby nawet wpaść na dosyć komiczną wersję żartów o ludziach ze szczepu Kakuzu, zarzucając w ich stronę również organ odpowiedzialny za intelekt stworzony z nici. Mało zabawne, aczkolwiek prawdziwe, dla prostaczków, którzy nie mieli pojęcia, o co tak naprawdę chodzi w ich umiejętnościach. Wracając jednak do sytuacji, w której znajdował się Murai, to nikt nie mógł odmówić mu determinacji, z jaką przeglądał wnętrze karczmy. Gdyby właściciel widział jego zachowanie z pewnością przyszedłby z pytaniem o jakieś ewentualne poprawki, które proponuje szanowny, znany, a także z pewnością majętny wojownik.
- Jedną porcję? Tak, tak, już się robi, proszę usiąść! - powiedział rozniecony emocjami mężczyzna, który zajmował się gośćmi, a także zamówieniami, w końcu karczma nie z byle powodu miała dobre rekomendacje. Jego rozbiegany wzrok z pewnością był spotęgowany przez możliwość obsługi osoby, która cieszyła się pewnego rodzaju poszanowaniem wśród rosłych i doświadczonych w boj mężczyzn, choć on sam z pewnością na takowego nie wyglądał.
- Mości Panie, może Panu pomóc? - zaszczebiotała słodziutkim tonem jedna z kobiet, która wyrosła obok niego, ponętnie pochylając się w jego stronę, widać niektóre kurtyzany były gotowe poświęcić nawet swoją reputację wśród gości i reszty pracownic, byle tylko wydostać się z tego przytułku, łapiąc jakiegoś bogatego jegomościa w swoje miłosne sidła. Kobieta z wiązanymi na diabelskie koczki, rudymi włosami, nie bała się szpetnego Muraia, choć kiedy ten na nią spojrzał, niepostrzeżenie dreszcz wstrząsnął jej ciałem, a na szyi oraz klatce piersiowej pojawiła się gęsia skórka. Nikt chyba nie mógł stwierdzić skąd brała się ta reakcja, czy było to spowodowane obrzydzeniem, czy też podnieceniem na ten dreszczyk emocji, bo przecież przyjęło się, że szpetni mężczyźni są szalenie agresywni i gwałtowni. Być może kurtyzana wierzyła w jakąś przygodę czekającą na nią u boku Muraia, choć pomimo narzucania swojej obecności przy jego boku, nie robiła niczego innego poza wielce dobroduszną chęcią pomocy, z pewnością wszystko za darmo. Jednakże jakby dobrze pomyśleć, to kobiety miały dosyć cwane umysły i potrafiły interpretować niektóre rzeczy lepiej niż co poniektórzy, a może to ona była nadawcą?

---

• Od teraz, jakiekolwiek dodatkowe wskazówki oznaczają - 100 Ryō, będą oznaczane w podsumowaniu, żeby nie było tak łatwo.

[Murai]

Rozumowanie Muraia było dziurawe i on sam zdawał sobie z tego sprawę. Nie było sposobu na całkowicie pewne ustalenie właściwej ścieżki postępowania i rozumowania głównie za sprawą braku w wiedzy. Możliwe że specyficzne podejście do rzeczywistości i świata też miało w tym swój udział. Na pewno ktoś inny, bardziej uczuciowy bądź jakkolwiek uczuciowy, zinterpretowałby słowa inaczej i doszedł do innych wniosków. I o ile Murai uważał uczucia za całkowicie zbędne bodźce które jedynie przeszkadzają w podejmowaniu odpowiednich decyzji, to w tym wypadku ich posiadanie mogłoby zmienić wynik przemyśleń. Na gorszy bądź na lepszy - bez znaczenia, efekt byłby inny. Nie znaczyło to że Murai chciał uzyskać emocje tylko dla tej jednej rzeczy, ale istniała możliwość że doskonałość Kakuzu w sferze emocjonalnej mogła przeszkodzić w rozwiązaniu zagadki. Założył że w karczmie znajdzie wskazówkę, że znajdzie jakiś martwy obiekt będący rozwiązaniem. A z drugiej strony mogła być to żywa osoba. Dlatego sposobem na jej wywabienie miało być dosłowne zamówienie tego, co było w nazwi e knajpy, jednocześnie tym co było wymienione w notce. Ktokolwiek by na to zareagował, ta osoba mogła być potencjalnym powiernikiem tajemnicy tejże notatki. Murai skierował się z zamówieniem do barmana, który zachowywał się zdecydowanie inaczej niż przy innych klientach. Najwidoczniej był to efekt samej aparycji zamawiającego, jak również jego reputacji. Kiedy mężczyzna potwierdził gotowość do przygotowania posiłku, Kakuzu został zaczepiony przez jedną z kobiet. Jej walory estetyczne nie miały dla niego żadnego znaczenia i nie wpływały w żaden sposób na opinię o tej kobiecie. Mimo tego aparycja miała wpływ na postrzeganie jej przez otoczenie i mogła dawać jakieś konkretne informacje o niej i jej profesji. Na taki sygnał czekał Kakuzu. Ona sama, z własnej woli, podeszła do niego. Jeśli ktokolwiek inny miałby zamiar to zrobić, to najpewniej byłby pierwszy.
- A dziękuję, z chęcią z pomocy skorzystam. - powiedział Murai, lekko kiwając głową ku kobiecie i wracając na swoje miejsce, najpewniej w towarzystwie kobiety. Na jego ustach pojawił się lekki uśmiech, jakby cieszył się z towarzystwa kobiety. Gdyby tylko wiedziała, że w tym momencie jej osoba była dla niego czym narzędzie - młotek albo łom, które schowa do skrzynki po wykonaniu swojego zadania - to czy byłaby taka chętna do towarzystwa? Chyba że odgórnie to zakłada, mając na uwadze inny czynnik. Na przykład pieniądze. To było już bardziej prawdopodobne. Murai usiadł więc przy stoliku i wyciągnął kartkę, nadal czytając jej treść. Powód był prosty - zabicie czasu jako powód pozorny i zainteresowanie kobiety jako powód prawdziwy.

[Motoko]

Mała przysługa #11 Bardzo możliwe, że to właśnie przez brak wystarczającej emocjonalności młody mężczyzna nie był w stanie rozwiązać, aż do ostatniego słowa zagadki, która rzec by można, była dosyć prostolinijna w swojej interpretacji. Ktoś zwyczajnie zapomniał o doczytaniu wierszyka, a może to nadmierna interpretacja ostatnich dwóch wersów tak zwiodła go w maliny, a raczej kąciki karczmy, bo przecież nie burczący brzuch! Żołądek, którego członek szczepu Kakuzu nie miał, z pewnością był pewnego rodzaju pozbyciem się problemu, jednocześnie wpędzając się w drugi, bo po co też zamawiał pieczeń? Jego intencje były w istocie szczególne, gdyby tylko wiedział, że to nic nie da, choć kto wie, może pokusi się na dobry uczynek i odstąpi pieczeń urodziwej damie? Hola, hola, a kto w ogóle powiedział, że to się na nic nie przyda, może właśnie dzięki temu dziewczyna będzie w stanie mu powiedzieć co nieco, a może też właśnie dlatego się pojawiła? Sława, pieniądze, prestiż...to wszystko się liczyło w oczach kurtyzan, które w większości chciały wyrwać się ze swojego codziennego, żmudnego życia, tak też było z tą, dosyć wykwintną damą, która ewidentnie wiedziała, co jest trzy po trzy.
Prowadzona piękność, cieszyła się z jego uśmiechu na tej szpetnej twarzy, która w żadnym stopniu nie przypominała jakiegokolwiek wojownika z bajek, o których czasem słyszały małe dziewczynki. Ciekawe, czy ta kobieta również była kiedyś jedną z tych wierzących w shinobi z czarnym, jak otchłań kunaiem, czy też shurikenem, który wpadnie przez okno i zwyczajnie zabierze ją do innego świata. Być może patrząc na twarz pełną szwów widziała gdzieś tam tego wyśnionego bojownika, ale czy taka sytuacja miałby rację bytu? Dlaczego stała się kurtyzaną? Co ją do tego zwiodło? Czy nie powinna przypadkiem szukać tego jedynego gdzieś indziej?
Wyrachowanie, ot co!
Siadając przy stoliku, być może nie spodziewał się takiej bezpośredniości, ale czy to było istotne? Przecież chciał uzyskać pomocy, czyż nie? Otóż kobieta usiadła tuż przy nim, stykając ich zewnętrzną stronę nóg, odwrócona nogami w drugą stronę stolika, porządnie wyprężona, jakby robiła to od dziecka, pozwalając na wgląd młodemu mężczyźnie do jej górnych walorów, których wcale nie brakowało. W całym swoim położeniu, była na tyle bezczelna, że położyła swoją dłoń na jego udzie, głaszcząc kciukiem wewnętrzną część uda Muraia. Biedna, nieświadoma, piękna dziewczyna, mogłoby przejść przez myśl osobom znającym te charakterystyczne nici widoczne na jego ciele, ale ta robiła to w zaparte. Niestety nie było dane jej zbyt się rozochocić i przenieść dłoń do strategicznego miejsca praktycznie każdego z mężczyzn, bowiem ten wyskoczył jej z jakąś kartką. O ile nie zareagowałeś wielce gwałtownie, a raczej zmusiłeś siłą, czy też ostrzegłeś ją przed dalszą wędrówką tej dłoni, sytuacja toczyła się dosyć prostym torem, który wyglądał mniej-więcej tak...

• Patrząc na sytuację Murai mógł odnieść całkiem inne wrażenie, niż to, które z pewnością założył, że też kobieta jest pewnego rodzaju osobą, która ma doprowadzić go bliżej rozwiązania, otóż właśnie w tym momencie, kiedy czuł jej dłoń na swoim udzie, mógł śmiało zmienić zdanie. To nadal kurtyzana. Zazdrosne spojrzenia zza innych stołów bawiły oczy spoglądając, jak ta dwoi się i troi przed niewzruszonym wojownikiem. Był dla niej wyzwaniem, czyż nie? Przecież nie musiał jej interesować w żaden inny sposób, jak zwyczajnie ten, dla którego chciał pomocy, bo przecież nie chodziło o kartkę, prawda?
  - To jakieś wyznanie? - zaszczebiotała w jego stronę, chcąc zrozumieć, po co też wyjawia jej zawartość zwitku papieru, skoro mogli zrobić o wiele ciekawsze rzeczy. Ten wzrok. Praktycznie od razu się opanowała i pomimo tego, że dzielnie utrzymywała swoją niewygodną pozę, a także dłoń, przybrała na twarz trochę poważniejszy wyraz twarzy, już więcej nie ciesząc się z byle powodu, a raczej możliwości obsłużenia klienta. Szkoda tylko, że nie wiedziała, że to nie ten shinobi. - Dobrze, 100 Ryō przed czymkolwiek więcej poza patrzeniem, potem mogę powiedzieć, co o tym myślę. - powiedziała dosyć surowym i oschłym tonem, jakby nagle włączyła jej się świeczka oświecenia i zrozumiała, że ten klient niestety nigdzie jej nie zabierze, a tym bardziej wykorzysta jej usług, tak jakby chciała, a może trzeba było się bardziej o to postarać? Tylko gdzie ta pieczeń?
  Jeśli zaś reakcja mężczyzny była lekko mówiąc, bardzo stanowcza, kobieta odsunęła się kawałek, nie zdejmując swojego uśmiechu z twarzy, a także nie pozostawiając swojej pozie niczego do zarzucenia, Senpai mógł być dumny! Reszta potoczyła się dokładnie takim samym torem (spoiler wyżej), jednak odległość dwójki bohaterów nie wychodziła na totalne zero, jak wyglądałoby to w pierwszym przypadku, bardziej coś w stylu piętnastu centymetrów od siebie. Pomimo tak dużego dla kobiety dystansu, Murai był w stanie poczuć powiew jej oddechu, który gdyby tylko mógł wyczuć, przypominałby zapach miodu. Tylko, jak pachnie i smakuje miód?

[Murai]

Kobieta jako taka nie miała na niego wpływu. Był całkowicie odporny na kobiece wdzięki, kawałek nagiej skóry nie był w stanie zawrócić mu w głowie na tyle, by ten porzucił swoją racjonalną do granic możliwości postawę. Mimo tego Murai posiadał umiejętność udawania, iż nie był obojętny na płeć piękną. Życie w zorganizowanej społeczności nauczyło go, że czasem zwykła obojętność może bardziej przeszkadzać niż pomagać, musiał więc stać się niczym mokra grudka gliny. Możliwa do przekształcenia w cokolwiek, zdolna do zmiany kształtu na życzenie. Mimo wielu kształtów nadal jednak była tym samym, dopóki nie zostanie przepalona w twardą strukturę. W tej sytuacji powinien po prostu przyjąć nieco inny kształt, czysto metaforycznie. Nie miał wątpliwości że czyjaś pomoc się przyda. Osoby która prezentowała sobą inny punkt widzenia, inną interpretację. Poświęcenie czasu na rozwiązanie tej zagadki samodzielnie mogło nie wystarczyć, dodatkowo czas był dla Kakuzu jedną z ważniejszych wartości i jego strata nie była pożądana przez Muraia. On i kobieta zajęli miejsca przy stoliku, obydwoje zwróceni w inną stronę. Mężczyzna w stronę stolika, a kobieta zwrócona do blatu plecami. Na pewno było to czymś uzasadnione. Kakuzu dostrzegł kątem oka dekolt kobiety i wszystko stało się jasne, w tej konfiguracji był on dobrze widoczny i druga strona mogła się na niego napatrzeć do woli. Jedynie z grzeczności zawiesił na nim wzrok, na kilka chwil zaledwie. Gdyby kobieta widziała całkowity brak zainteresowania, jej negatywna reakcja mogłaby odbić się źle na ewentualnym efekcie rozwiązania zagadki. W tym momencie rozważał dwie opcje - albo kobieta ma bezpośredni związek z notatką, albo nie ma. Obydwa przypadki były bez znaczenia pod warunkiem że kobieta okaże się jakkolwiek przydatna, mniej bądź bardziej. Dalsze akcje kobiety były coraz to bardziej bezpośrednie. Położenie ręki na udzie Muraia było tylko początkiem do tego, co miało się zdarzyć dalej. Dotknięcie męskości niciowca nie zaowocowałoby niczym. Dlatego też żeby oszczędzić czasu i rozczarowania kobiecie, Kakuzu postanowił ją ostrzec.
- Nie posuwaj się dalej z łaski swojej. - powiedział cicho, ale na tyle głośno by kobieta to usłyszała. Brzmiało to nawet jak rozkaz, ale liczył się przekaz. Dodatkowo brał pod uwagę opinię ludzi wokoło co przekładało się na reputację Shinobiego. Zachowywał się godnie, gdyby ktoś rozpowiedział o znanym Shinobim, który daje się macać kobietom po kroczach w karczmach, to nie wpłynęłoby dobrze na jego wizerunek. Mimo tego że sławę uznawał za kłopotliwą, to jeśli już miałby z niej korzystać, to wolałby taką opartą na strachu przed jego możliwościami i twardym, żelaznym wręcz wizerunku. Kobieta zrozumiała przekaz i odsunęła się lekko, zaprzestając swoich, i tak skazanych na niepowodzenie, prób. Ostatecznie kobieta zapytała się o notatkę, podając tym samym swoją cenę. Bez słowa sprzeciwu Murai wyciągnął ukradkiem kilka monet i podał kobiecie pod ladą. Monety, warte dokładnie tyle o ile prosiła, powinny rozwiązać jej język i przybliżyć mężczyznę do rozwiązania zagadki.

[Motoko]

Mała przysługa #13 Parność, wręcz obezwładniająca duchota, to były słowa, najlepiej określające stan w jakim znajdowałby się każdy mężczyzna, gdyby tylko był w sytuacji Muraia. Niestety kobieta, pomimo usilnych prób zwrócenia na niego swojej uwagi i spełnienia prośby towarzystwa, o które wcale nie musiał się mocno ubiegać, cały czas zdawała się być jakby zawiedziona jego brakiem entuzjastycznej reakcji. Akuratnie moment, w którym zaczęła się jej powolna i żmudna, aczkolwiek zazwyczaj budująca napięcie wędrówka dłoni, usłyszała ostrzeżenie z jego ust. Na chwilę zastygła i wpatrzyła się w jego puste oczy, a na jej plecach oraz klatce piersiowej wyskoczyła gęsia skórka.
Postawa kurtyzany zmieniła się momentalnie, jakby ktoś ręką odjął jej pełną namiętności i fascynacji osóbkę i włożył nową, tą sprawnie targującą się kobietę. Pomimo strachu, który ewidentnie ją obleciał, bo w końcu, co też mógł chcieć od niej naznaczony na ciele nićmi mężczyzna, jeśli nie właśnie cielesnych przyjemności? Wzięła w dłonie monety i bez pardonu włożyła je w dziurę sporego biustu.
- Wydaje się być dosyć jasnym, że ktoś chce się spotkać z Panem w tejże karczmie, tylko dwa ostatnie wersy, to jakby...spotkanie miało odbyć się na górze? Koło...komina? - zdziwiła się lekko w jego stronę, posyłając mężczyźnie zdziwione spojrzenie spod gęstych rzęs. Akuratnie od pytań kobiety wyrwał ich dźwięk położonego uwędzonego dzika na ogromnej, posrebrzanej tacy. Pytanie tylko, uwierzyć kobiecie i jej interpretacji, czy też nie?
- Mam nadzieję, że będzie smakować. - powiedział serdecznie mężczyzna, jakby nie będąc świadomym stanu żołądka wojownika, na którym uwaga po raz kolejny była skupiona. Tym razem jednak zdawało się nie być aż tak źle, w końcu kurtyzana była oddalona o kilka centymetrów, choć trzeba przyznać, że jej koleżaneczki, które siedziały i mrugały do klientów w kącie coś między sobą szeptały w zachwycie. Biedne, pewnie wierzyły, że ich współpracowniczka się wybije i naprawdę porwie ją ten szpetny wojownik, widać towarzysząca mu kurtyzana pogodziła się z tym, że tak też nie będzie.

[Murai]

Kobieta po stanowczym sprzeciwie Muraia szybko zrozumiała, że powinna wstrzymać się z dalszymi akcjami. Kakuzu w kilku prostych słowach, a także używając chłodnego tonu głosu, dał jej do zrozumienia że kolejne czynności nie będą akceptowalne. Jego reputacja nie mogła sobie na to pozwolić. Powód prosty i możliwe że przez innych uznany za trywialny, ale dla niciowca miało to duże znaczenie. Dziewczę, po zapłaceniu jej kilku monet które ta bezwstydnie umieściła w swym strategicznym miejscu, powiedziało swoją interpretację zagadki. O ile pierwsze wersy zostały zrozumiane w identyczny sposób przez obydwoje, to ostatnie wersy już niekoniecznie. Według kobiety ten ktoś miałby się spotkać na dachu. Koło komina, gdzie można było obserwować słońce i jego zachodzenie bądź też wschodzenie. Kakuzu po dokładnym przemyśleniu interpretacji kobiety uznał ją za wystarczające do wzięcia pod uwagę. Miało to sens, sens którego Murai nie był w stanie wyłapać samodzielnie. Miał rację, opinia drugiej osoby która posiadała całkowicie inny sposób patrzenia na rzeczywistość była użyteczna. Posiadając odpowiednie informacje kakuzu mógł przystąpić do dalszej fazy planu. Nie patrząc na gotowy posiłek stojący przed jego licem, wstał z miejsca i schował notatkę do kabury.
- Dziękuję za pomoc. Weź ten posiłek za mnie, ja muszę opuścić ten lokal. - po słowach tych podszedł do kontuaru i zapłacił osobie za nim stojącej za dziczyznę. Następnie wyszedł z budynku i skierował się na jego drugą stronę. Tam, bez gapiów, wspiął się na górę za pomocą podstawowej techniki chodzenia po pionowych powierzchniach. Kiedy był już na górze zaczął poszukiwania. Osoba, inskrypcja na kominie bądź dachu. Wszystko co było nienaturalne musiało być zauważone, bo musiało tutaj być. Zakładając, że kobieta odpowiednio zinterpretowała notkę.

[Motoko]

Mała przysługa #15 Być może dwudziestolatek zareagował w porę, choć ewidentne zainteresowanie reszty wymieniających między sobą zdania kobiety, które pracowały w tym samym fachu, co urodziwa kurtyzana, mogło dać wrażenie, jakby zaraz po jego wyjściu miało wybuchnąć jakieś zbiegowisko ploteczek i innych niepożądanych przez niego efektów. Bardzo prawdopodobne, że wraz z przyjęciem jej bardziej pieszczotliwych usług niż te umysłowe, rozegrałby wszystko o wiele lepiej, choć kto wie, jak zareagowałaby piękność, gdyby wyczuła brak odpowiednich narządów? Być może była bardziej tolerancyjna niż mu się wydawało? Możliwe nawet, że gdyby poszli do góry i załatwili wszystko w sposób nader stosowny, czyli poprzez rozmowę i wręczenie wynagrodzenia za milczenie, wieść wśród prostaczków o tym, jakim to Murai jest wymagającym partnerem, nie rozniosłaby się, jak fala. Zaraz, zaraz, ale czy ktokolwiek coś powiedział? Jedyne co było wiadome, to różnorakie spojrzenia rzucane w kierunku ich stołu, które ewidentnie przyciągała kobieta, nie jedzenie, jakby niektórzy mogli pomyśleć.
- Ale...jak to, już? - zdziwiła się kobieta, spoglądając na Muraia swoimi okrągłymi, zielonymi oczami, które wręcz wyrażały błaganie o zabranie jej z przybytku, w którym z pewnością nie mogła marudzić na nudę, a także brak klientów. Wraz z powstaniem ze swojego siedzenia, członek szczepu Kakuzu mógł zauważyć, że teraz już nikt nie krył się z pożądliwymi spojrzeniami, które utkwione były w kurtyzanie, która wręcz była gotowa, żeby ją wziąć tu i teraz, kto wie, czyżby przez swoje zdecydowanie i brak jakichkolwiek reakcji na jej wdzięki dwudziestolatek rozgrzał ją, aż po cebulki włosów? Niestety nie było mu to dane sprawdzić, gdyż wraz z wypowiedzeniem ostatnich słów, które odbijały się w głowie kobiety, jak dzwony, po prostu wyszedł.
Co dalej działo się w karczmie z pewnością nie interesowało Muraia tak, jak kolejne poszukiwania, tym razem były one w całkiem innym miejscu. Tym dobrym miejscu, prawda? Wraz z mijającymi minutami, podczas których dwudziestolatek nie był w stanie znaleźć niczego wyróżniającego się, w pewnym momencie zauważył jaśniejszy odcień między ciemnymi cegłami kominka. Zdawać by się mogło, ze to zwyczajna wyrwa, w której nic nie ma, ale ewidentnie coś było pomiędzy jedną i drugą cegiełką, czyżby kolejna wiadomość?
Wystarczyło tylko pobrudzić sobie rączki i próbować wyciągnąć paznokciem włożoną kopertę, a może też nić?
Treść kolejnego, równie starego papieru, jak ten pierwszy, głosił:

A więc jesteś przyjacielu, czekam na Cię od lat wielu,
Choć nie znamy się zbyt dobrze, wiem żeś Ty potężny bośże
Doszedł tu, na szczyt tej karczmy, gdzieś, gdzie byle waść nie zważy!
Więc historia to jest taka: Mój przyjaciel raz miał ptaka,
co wyfrunął z tej klateczki i też zabił dwie mateczki!
Teraz morał trzeba stworzyć, by się gałgan nie panoszył!
Zdzielić w tyłek trzeba gnojka, który nie chce zejść ze stołka.
W tajemnicy Ci też powiem, że nieskryty jest to człowiek,
ciągle trzyma w garści wnuczkę, której życie nie jest trudne!
Jest on w miejscu leśnym wielce, tam gdzie drzewa rosną piękne,
dla natury jest dość dobry, więc go szukaj wśród tych roślin!
Teraz powiem Ci w sekrecie, że on ma tak małe dziecię,
które pięknie wynagrodzi, każdą chwilę co żeś chodził!

---

• W przypadku, kiedy postać ma percepcję powyżej 90 oczek, może zauważyć szparę między cegłami. Jeśli umiejętności postaci w tym kierunku nie mieszczą się w danym pułapie, zwyczajnie nie widzi nic specjalnego.

[Murai]

Murai opuścił lokal jak tylko otrzymał potrzebną mu interpretację zagadki. Nie potrzebował spożywać posiłku który został mu przyniesiony, nie potrzebował dalszego towarzystwa kobiety. Wszystko to czego oczekiwał zostało spełnione, przynajmniej na to się zapowiadało. Jeśli będzie to zła wskazówka, interpretacja nie będzie odpowiednia, wtedy prawdopodobnie poszuka innej drogi, zostawiając kobietę z jej pieniędzmi. Ewentualnie zamiast kolejnej próby da za wygraną i w efekcie wróci do biblioteki, uznając cały wysiłek za zmarnowanie czasu. Czasu który Murai przeznaczył na nagrodę o nieokreślonej wartości i o nieokreślonym stanie istnienia. Początkowo na dachu Kakuzu nie wypatrzył nic co mogłoby świadczyć o tym, że to właśnie to miejsce miałoby być odpowiedzią. Po dokładniejszym przyjrzeniu się kominowi jednak można było zauważyć szczelinę której kolor wyróżniał się na tle pozostałych, a już w szczególności ciemnych cegieł. Dostrzeżenie tego zajęło trochę czasu co było zrozumiałe, biorąc pod uwagę że ukryta rzecz powinna być z założenia ciężka do dostrzeżenia i odpowiednio zabezpieczona przed przypadkowymi znalazcami. Z drugiej strony jaka była szansa na to, i właściwie jak często, ktoś wchodził na dach takiej karczmy i oglądał komin z bliska? W szczelinie znajdowała się, zgodnie z jedną z opcji przewidzianą przez Kakuzu, kolejna notka zawierająca wiersz. Podobna do tej pierwszej, ale oczywiście miała całkowicie inny wydźwięk. Równie melodyczna co poprzednia, aczkolwiek dłuższa. Mężczyzna błyskawicznie odczytał wiadomość, jednocześnie schodząc z komina. Następnie odczytał ją ponownie. I jeszcze raz, analizując swoim zwyczajem każde słowo i każdą linijkę. Trzy pierwsze gratulowały czytelnikowi, to było pewne. A reszta musiała odnosić się do czego innego. Na pewno była tam ukryta lokalizacja, jak poprzednio. Albo coś, jakiś charakterystyczny obiekt, który może odpowiadać charakterystycznemu miejscu. Czym były mateczki? Na pewno ptaszek oznaczał kogoś. Jakaś osobę, nieskrytą dodatkowo. Trzyma wnuczkę, której życie nie jest trudne? Miejsce leśne wielce? Wokoło Ryuzaku, jak i w całej prowincji. Musiało być w tym lesie coś szczególnego. Kakuzu szybko przywołał do pamięci liczbę lasów które pamiętał. To mogło mimo wszystko nie wystarczyć. Tereny leśne były z zasady rozległe i łatwo było się zgubić. Pierwszym krokiem było, mimo wszystko, znalezienie lokalizacji i to był priorytet mężczyzny. Las z pięknymi drzewami? Mogło być to w zasadzie wszystko. W tym momencie zadanie mogło wymagać wiedzy która znacznie przewyższała wiedzę Kakuzu odnośnie okolicznych terenów, dlatego potrzebował jednej ważnej rzeczy - mapy. Dokładna mapa, kompendium opisujące okoliczne tereny. Wraz z charakterystyką terenów leśnych. Jedynym miejscem które było pewnikiem odnośnie zdobycia wiedzy na temat Ryuzaku, była biblioteka w Ryuzaku. Będzie musiał tam wrócić, a następnie odszukać księgę bądź zwój z odpowiednimi informacjami. Dla kogoś z boku mogło wydawać się to głupie, aczkolwiek Murai nie miał zamiaru chodzić po każdym lesie z osobna i zaczepiać każdej osoby którą by w nim znalazł. Dlatego też, lekko niezadowolony z takiego obrotu spraw, skierował się ku bibliotece. By tam poświęcić czas na uzupełnienie wiedzy i tym samym uzyskanie pewności odnośnie lokalizacji.

z/t - Biblioteka