PORT

[Senshizu]

11/15

Cholera... Nie ma go... Mówił, że mam 24 H więc może.... Chciałem iść do sauny. To może być dobry pomysł. Zjeść też bym coś zjadł. Znalazłem parę drobnych. Powinny starczyć na wszystko dzisiejszego wieczoru. No i pięknie. Ruszyłem w stronę budki ramen aby uzupełnić swój żołądek. Nie spodziewam się by tam mnie coś zaskoczyło poza dobrym ramen. Potem do sałny i może gospody aby się wyspać. Jutro przyjdę tu raz jeszcze. Sami zaczną mnie szukać więc ja chyba nie muszę się przejmować. Ważne by dać im kunai, a reszta mnie już nie obchodzi. Chciał bym już móc zając się swoimi prywatnymi sprawami... Dalej nie spotkałem nikogo ze swojego szczepu...

[Yujiro]

Mały stateczek, mała łajba - no przynajmniej w oczach samego zainteresowana - miała być ich środkiem transportu do wiadomego celu czyli wykonania w sumie nikt nie wiedział jakiego, ale zawsze zadania. Powiewający wiatr i bezkres rozciągającego się horyzontu przyprawił go o dreszcze, krótka chwila gdy pokrył się szorstką skórą przypominającą jego kuzynów. Ustąpiło to bardzo szybko, usłyszał jak ktoś skomentował parę wieczoru czyli kawał fileta i radio bez głośnika, ale kto by się tym za bardzo przejmował? Musieli jednak wejść na pokład, a z tym za dużo oporów nie mieli, bo niby czemu.
Spojrzał to na jedną burtę, to na drugą, zapowiadało się całkiem ciekawie. W milczeniu pokiwał głową nie zdradzając po sobie czy jest zadowolony, czy też jednak wolałby po prostu rzucić to wszystko w cholerę i wyskoczyć na drinka z kolegami. Czas wolny, znowu, wyczekiwał tego momentu, gdy rośnie adrenalina, gdy może pokazać z siebie trochę więcej niż tylko stać i patrzeć jak jeden stoi i ogląda coś przy dziobie, inny sprząta pokład, a jego towarzyszka krząta się po tym stateczku jakby rysowała jego mapę z dokładnością do jednego pierdyliomilimetra. Co miał robić? Łaził to w jedną, to w drugą, a to pogładził drewno czując jak słoje układają się pod jego dłonią. Czekał i doczekać się nie mógł, dlatego też pod nosem sobie śpiewał piosnkę
-Już smak waszych ust, Kantaiskie dziewczyny... no nie znacie tego? Dołączcie do mnie! - i zaintonował trochę głośniej, by może ktoś też się wyrwał z absurdalnej ciszy.

[Gyo]

Misja rangi D
12 na 15 Niestety, szatyn nie napotkał na drodze niczego dziwnego. Normalnie zjadł, wykąpał się i spokojnie zasnął, a przy tym wypoczął. Kolejny poranek zaczął gwałcić jego oczy słońcem tuż przy jego zachodzie - tak dobrze czytacie, przy zachodzie. Niefortunne usytuowanie okna nie wpłynęło dobrze na pobudkę rogacza, gdy ten wylegiwał się w karczmie. Za ścianami słychać było lokatorów, którzy postanowili powitać nowy dzień stosunkiem, za uchylonym oknem roznosiły się odgłosy pijaków, wykrzykujących ordynarne hasła. Także te dźwięki również przyczyniły się do wybudzenia byczka, który w końcu otworzył podrażnione oczy i przebudził się.
Była godzina szesnasta, już nadchodził zmierzch, a słońce chowało się za górami. Mężczyzna był bardzo zmęczony, na tyle ażeby spać do popołudnia. Miał on jednak jeszcze kilka godzin, ażeby się ogarnąć. Wskazanym było zjeść śniadanie, umyć się, oddać się swojej pasji, albo wynająć pierwszą lepszą kurwę z agencji znajdującej się na piętrze. Nie miał zamiaru niczego zrobić w sprawie morderstwa, więc dlaczego miałby robić coś pożytecznego? To wszystko zależy tylko od niego.

[Ichirou]

Hisui i Takeshi [zt]
dalej tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 578#p45578

[Meido]

Jedyne co dostałam od kobiety to garść suchych informacji. Może nie zachowywała się w stosunku do mnie jakoś bardzo nieprzyjaźnie, ale nie okazywała mi też sympatii. Dla niej nie byłam nikim szczególnym. Ot zwyczajnym człowiekiem, który stał się jej pracownikiem, a od pracownika się wymagało. Pracownika nie trzeba było słuchać i z nim rozmawiać. Oczywiście Ayako zignorowała także moje pytanie odnośnie pobytu w gorących źródłach. Chciałam i nadal chcę zostać jej klientką, a ona nawet nie raczyła mi na nie odpowiedzieć. Cóż ... po prawdzie nie mogłam mieć do niej pretensji, jednak coś tak czułam, że nic na temat Iwaru nie wyciągnę z jej ust. Ona bowiem nie zamierzała, a przynajmniej sprawiała takie pozory, mi niczego mówić. Cały ten pobyt w gorących źródłach jakoś napawał mnie lękiem. Ludzie niby byli mili, ale nie czułam tego ciepła. Tego cudownego ciepła, które aż promieniowało od takich osób jak moja ukochana Aya, która teraz gdzieś tam była. W szpitalu albo w sierocińcu. Czekała tam na moją pomoc. Czekała tam na mnie. Powinnam ją odwiedzić, prawda? Czy powrót do Shigashi no Kibu był takim dobrym pomysłem? Świetnie sobie dawałam tutaj radę, a przy okazji ... niedaleko miałam Ayę. Teraz jednak czekało mnie zadanie. Wzięłam od kobiety przygotowane dokumenty i ukłoniwszy się, powiedziałam:
- To idę.
Wyszłam więc z gorących źródeł i skierowałam się w stronę portu. Po chwili jednak zatrzymałam się i zorientowałam, że ciągle trzymam swoją walizkę, a na plecach mam plecak. Wolałam to zostawić, więc zapytałam:
- Czy mogę u Pani zostawić plecak i walizkę? - jeśli się zgodziła, zostawiłam te dwa elementy. Jeśli nie, to byłam zmuszona je ze sobą zabrać, a potem? A potem się zobaczy. - Może mi to przeszkadzać w niesieniu ładunku.
Swoją torbę ninja postanowiłam zostawić. Zawsze to było jakieś zabezpieczenie w razie, gdybym została zaatakowana. No i torba nie przeszkadzała. Oczywiście w plecaki miałam bardzo ważne przedmioty takie jak List od Gyo i Pamiętnik Iwaru, ale wiedziałam, że jeśli to zostawię, to będzie to bezpieczne.

Co robiłam po drodze? Oczywiście myślałam. Tym sposobem czas szybciej mi leciał, jednakże tym razem nie myślałam o czymś konkretnym. Nie było warto i nie było potrzeby. Myślałam o niebieskich migdałach. Tak po prostu sobie marzyłam. Marzeń nigdy za wiele, prawda? Chociaż to wcale nie musiała być prawda. Mogło być tak, że posiadanie 1000 marzeń i strata 1000 marzeń boli bardziej niż posiadanie 10 marzeń i ich strata. Czy ja jednak marzyłam? Też niekoniecznie. Moje myśli były niesprecyzowane. To myślałam o jakimś fioletowym gównie, co wywija głową na wszystkie strony. Dziwne, nie?
Po jakimś czasie jednak doszłam do portu. Tam musiałam jedynie odnaleźć "Kazuyoshi transport". Nie powinno być to jakieś specjalnie trudne. Dostałam jasne instrukcje. Jak to szło? Piąty budynek na prawo, gdy dotrę do nabrzeża ... Dotarłam więc do nabrzeża, a potem zaczęłam liczyć budynki, przemieszczając się w prawo. Gdy odliczyłam ich dokładnie pięć, to dla potwierdzenia przeczytałam tabliczkę. Jeśli to był ten, to weszłam.

[Shinji]

Misja rangi D - Meido
Black Friday
9/15
- Oczywiście kochaniutka do swojego powrotu możesz zostawić rzeczy.
Trzeba było przyznać, że tym razem Ayako brzmiała jak prawdziwa ona, ale o tym już Meido nie mogła wiedzieć, no chyba że Iwaru była w swoim pamiętniku aż tak bardzo szczegółowa. Rzeczy zostały odłożone bezpośrednio pod ladę, tam gdzie skrywała się jeszcze masa innych skarbów. Można było snuć domysły cóż takiego to mogło być, jednak próżno było szukać odpowiedzi. Zresztą jak by brzmiało pytanie o taką błahostkę? Nieco idiotycznie. Dlatego nawet nie warto było próbować, tylko po prostu czym prędzej wybrać się do portu i tak też zrobiła Meido. Był to nawet spory kawałek, dodatkowo miasto nieco się obniżało jak to się zazwyczaj dzieje przy zbliżaniu się w kierunku nabrzeża. Nie był to jednak duży spadek, raczej coś drobnego. Jednak nawet to mogło skutecznie utrudniać podróż powrotną z trzymanym ładunkiem.
~ Wizualizacja portu ~

Port do którego przyszło się wybrać Meido stanowił wspaniały widok. Nie jedna osoba chętnie by się zatrzymała na nabrzeżu i najlepiej zatrzymała czas podziwiając widoki. Niby nic, ale w spokojnym morzu było coś hipnotyzującego, a stojące tu statki jedynie nadawały cudownego klimatu. Szkoda, w innych okolicznościach pewnie i by tak zrobiła, ale za obijanie się jej nie płacili. Budynek, którego szukała znajdował się zgodnie z opisem tam gdzie miał się znajdować. Piąty na prawo. Tabliczka także była. Głosiła ona dumnie "Kazuyoshi transport". Znajdowała się nad wejściem jednak nie przylegała do ściany, a wisiała na dwóch łańcuchach przymocowanych do belki tak, że trzeba było stanąć bokiem do drzwi naprzeciwko morza by móc ją przeczytać. Sam budynek był naprawdę duży, nieco wyższy niż gorące źródła. Wyglądało na to, że posiadał dwa piętra jednak nie było to ważne dla Meido. Dla niej kluczowa była informacja, że trafiła we właściwe miejsce co zdawała się potwierdzać tabliczka, która dla upewnienia przeczytała.
Weszła do środka i jej oczom ukazała się ogromna przestrzeń wypakowana wszelkimi skrzyniami, pakunkami i innymi takimi. Trzeba było przyznać, że mieli po prostu rozmach. Nie bawili się też w żadne korytarze po prostu zaraz obok wejścia z prawej strony budynku znajdowała się (we wnętrzu) budka, która w domyśle musiała być miejsce gdzie należało się skonsultować z obsługą. Na nieszczęście dziewczyny wyglądało na to że przeżywali dzisiaj prawdziwe oblężenie. W kolejce stało 20 osób i nic się nie dało z tym zrobić. Należało się ustawić na samym końcu i czekać na swoją kolej. A ta nadeszła po upływie 40 minut, które zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Do tego na dobrą sprawę kolejka nie malała przesuwała się w niej jedynie Meido jak i zresztą osoby przed nią, które załatwiały swoje sprawy. Na miejsce tych które odchodziły pojawiały się nowe ustawiając na końcu. Gdy nadeszła kolej Meido została ona przywitana w nieco zimniejszy sposób niż przywykła w gorących źródłach. Tutaj nikt nie bawił się w żadne uprzejmości. Tutaj załatwiało się po prostu interesy.
- Witam, z czym pani przyszła?
Przekazany został list od pani Ayako.
- Proszę poczekać.
Został zawołany jakiś pomocniczy chłoptaś, który przytaszczył na lawecie skrzynię. Była ona nieco mniejsza niż się można było spodziewać. Jej rozmiary plasowały się 60cm x 30cm x 30cm. Gdzie pierwsze to była długość, drugie szerokość, a trzecie wysokość. Były one jednak zwodnicze bo gdy Meido chwyciła ją w swoje jakby nie patrzeć kobiecie dłonie dało się wyczuć ogromny ciężar. Spodziewać by się można, że to wszystko, ale przywieziona została jeszcze jedna skrzynia tych samych gabarytów, która wylądowała na poprzedniej już trzymanej w dłoniach.
- List zatrzymamy jako potwierdzenie odebrania towaru. A teraz NASTĘPNY!
Całość ważyła jakieś 30kg, przy wadze Meido był to naprawdę ogromny wysiłek jednak póki co dawała to jeszcze radę utrzymać, tylko czy doniesie? Ładunek nie był jakiś szczególnie delikatny więc nieco brutalne traktowanie nie powinno w niczym przeszkodzić jednak wypadałoby donieść go w całości tak by skrzynka wyglądająca na solidną czasem się nie rozwaliła chociażby i wskutek upadku na ziemię.
~ Obecny wygląd Ayako ~

[Meido]

Ayako w tym jednym momencie, w którym postanowiła pokazać mi swoją prawdziwą twarz, o czym oczywiście nie miałam pojęcia, wydała mi się bardzo sympatyczną osobą. Nie mogłam jednak na ten temat długo rozmyślać, bowiem własnie byłam w porcie i załatwiałam kwestię transportu. Bez problemu odnalazłam właściwy budynek, weszłam do środka i ... stanęłam w kolejce. Ludzie ci mieli niesamowitą ilość klientów, bowiem mimo tego, że przesuwałam się do przodu, to kolejka nie malała. Starzy petenci odchodzili, a na ich miejsce zawsze pojawiał się ktoś nowy. Na moje miejsce pewnie też ktoś wejdzie, prawda? To uświadomiło mi jak niewiele znaczyłam. W tym brutalnym świecie liczyły się generalnie trzy rzeczy. Siła, pieniądze i wpływy. Itori-sensei miała siłę. Ayako-sama miała pieniądze. Ci ludzie w porcie także mieli pieniądze. Wujek Iwaru? Pan Satoshi natomiast miał pieniądze (chyba?), siłę i wpływy. Tacy ludzie też istnieli. Ja natomiast nie miałam nic. Ani nie byłam silna, ani nikt nie gwarantował mi pomocy i bezpieczeństwa, ani też nie mogłam szastać forsą na lewo i prawo. Nie miałam nic, ale żyłam i Aya też żyła. Ta dziewczyna była taka jak ja i miałyśmy siebie, prawda? W końcu nadeszła moja kolej. Przekazałam list od Ayako i poczekałam chwilkę. Przez ludzi za moimi plecami nie mogłam się nawet ukłonić. Może to dobrze? Może powinnam walczyć z tym przyzwyczajeniem? Nie ... nie wyobrażałam sobie życia bez tego elementu. Tym razem jednak nie mogłam tego zrobić. Po jakimś czasie dostałam to po co tutaj przyszłam. Dwie, może niezbyt duże, ale niesamowicie ciężkie skrzynie. Naprężyłam wszystkie mięśnie i zacisnęłam zęby. A tak wracając do Itori ... ta kobieta pewnie bez trudu by to przeniosła. Chciałabym wtedy mieć jej siłę. Jednak nie miałam i musiałam sobie radzić. Opuściłam budynek przewoźnika i skierowałam się z powrotem do gorących źródeł. Nie byłam silna, więc musiałam podejść do całej sprawy w sposób inteligentny. Konieczność marszu pod górę okropnie mi wszystko utrudniała, ale nie poddawałam się i szłam dalej. Miałam plan. Gdyby w rękach zabrakło mi sił, postanowiłam odłożyć jedną skrzynkę, przenieść drugą jakieś 50 metrów do przodu, a następnie wrócić się po tą pierwszą i a potem ją także przenieść. No i tak do przodu, po jednej skrzynce. W ten sposób dawałabym odetchnąć rękom, ale zmuszając do wysiłku nogi. Miało to swoje plusy, bowiem ręce mogły sobie odpocząć ... jeśli oczywiście przenoszenie pojedynczej, ważącej 15 kilo skrzyni można nazwać odpoczynkiem. W porównaniu do przenoszenia dwóch - to był odpoczynek. Po tym odpoczynku znowu mogłam wziąć dwie skrzynie na raz, prawda? I tym razem dać wytchnąć nogom, nadwyrężając ręce. Gdybym jednak tak na prawdę nie dawała już rady, to miałam zamiar siąść sobie i odpocząć. Niby powinnam się spieszyć, ale brak energii i ból skutecznie by mnie hamował, więc i tak miałabym opóźnienie. A odpoczynek mógł je tylko zmniejszyć. Ewentualnie ... jeśli ból tak by mi rozrywał ręce i nogi, że nawet ustać bym nie potrafiła, to zamierzałam kogoś poprosić o pomoc. Czy byłam urocza? Uroczym kobietom wielu mężczyzn by pomogło, prawda? Nie uważałam się jednak za taką i po prostu chciałam zaproponować "przysługę za przysługę". Coś w zamian za pomoc w przenoszeniu ładunku. Oczywiście dopóki dawałam sobie radę sama, nie było potrzeby proszenia kogokolwiek. Tym sposobem jakoś posuwałam się na przód. Sapałam, zipałam. Byłam zmęczona, ale zmotywowana. Ayako-sama, nadchodzę z solą!

[Shinji]

Misja rangi D - Meido
Black Friday
11/15
Zabrane skrzynie przysporzyły Meido naprawdę dużej ilości problemów. Przez swoją kobiecość jak bardzo źle to nie brzmi zdołała przebyć zaledwie 1/3 drogi bez żadnego odpoczynku. Potem już musiała kombinować. Najpierw zaczęła od zostawienia jednej z nich na ziemi oraz przeniesienia kolejnej kawałek i powrotu po poprzednią. Akcja taka została wykonana kilkukrotnie i właśnie taka strategia była najskuteczniejsza. W taki sposób dotarła na odległość 10m od źródeł. Co do ludzi, których spotkała po drodze. Tu niestety panowała znieczulica. Każdy pędził w swoją stronę i nawet nie zwracał uwagi na wysiłek, który dział się na jego oczach. Pokazywało to dwa oblicza świata. Z jednej strony najpierw była ta kobieta, która wskazała drogę i zachowywała się wobec Meido bardzo uprzejmie, a następnie Ayako. Obie pokazały kurtuazję. Tutaj jednak nie panowała. Każdy spoglądał na czubek swojego nosa. Wracając jednak do postoju Meido przysiadła na skrzynkach i postanowiła chwilę odpocząć. Dlaczego? Wnoszenie tego pojedynczo do wnętrza mogłoby zostać źle odebrane. Najważniejsze było zrobienie dobrego wrażenia w końcu wzięcie zlecenia miało prowadzić do wyciągnięcia jakichś informacji z jak się okazało właścicielki lokum. Przed tym całym zdarzeniem przecież myślała, że jest ona zwykłą pracownicą o której wspominał pamiętnik. Od tamtych wydarzeń minęły jednak 2 lata. To naprawdę ogromna przestrzeń czasowa.
Odpoczynek trwał około 20 minut. Następnie Meido chwyciła skrzynki i znowu spotkała się z tym ogromnym ciężarem. Mięśnie mimo, że odpoczęły to nadal dawały ostre oznaki zmęczenia. Przerwa wystarczyła jednak by wejść do środka oraz donieść je do lady za którą znajdowała się Ayako. Tak się składała, że coś jadła i nieco ożywiła się gdy zauważyła przesyłkę, która już jakiś czas temu powinna się tu znaleźć. Nie robiła jednak żadnych problemów. Jedynie cieszyła się że wreszcie dotarła.
- No w samą porę została naprawdę mała ilość. W sumie to dwie. Miałam się za chwilę wybierać dodać ostanie sole. Twoje zadanie się jednak tutaj nie kończy musimy to rozpakować i ułożyć na pułkach. Ale jeśli nie chcesz to ci zapłacę i poradzę sobie jakoś sama. To jak?
Chcąc nie chcąc dziewczyna chyba musiała się zgodzić. W końcu chciała się dowiedzieć czegokolwiek. W przeciwnym wypadku mogłaby stracić takową szansę. Wybór jednak pozostawał.

z/t - Gorące Źródła
~ Obecny wygląd Ayako ~

[Kenjirou]

Niespiesznie kroczył sobie pomiędzy stoiskami. Wyglądało to tak, jakby nie przejmował się okolicznymi sprzedawcami oraz ich klientelą. Przyglądał się kolejnym wystawą, zastanawiając się, czy aby na pewno nie potrzebował zrobić jakiś zakupów. Czas stopniowo mijał, a sam białowłosy w dalszym ciągu przebywał w portowej części osady. Ba! Z czasem zaczął oddalać się od tej zatłoczonej hałastry, aby to dotrzeć tam, gdzie wszystko się przerzedzało, a człowiek mógł odpocząć od miejskiego zgiełku i zaczerpnąć świeżego, morskiego powietrza. Przynajmniej tak mogłoby to wyglądać, gdyby nie fakt, że ten wędrował tak dalej przed siebie, nie zważając zbytnio na zmianę własnego otoczenia.

[Isei]

Misja rangi D - Kenjirou [01/15]

Spacer po porcie był swego rodzaju nietypowym zajęciem. Zapach ryb, chociaż świeżych, wciąż pozostawał tak samo nieprzyjemnym i duszącym doznaniem dla każdego, kto odwiedzał ten obszar Ryuzaku no Taki. Była jeszcze dosyć wczesna pora, więc na domiar złego, miejsce to było targowiskiem. Niektórzy rybacy stali przy sporych, kwadratowych skrzyniach pełnych ryb i zachęcali do kupna okrzykami. Inni mieli własne stoiska, a na nich złowione okazy niczym na wystawie biżuterii. Ludzie przeciskali się na lewo i prawo, aby tylko kupić świeżą rybę i, co ważne, tanią.
Kenjirou w końcu opuścił tą najbardziej zatłoczoną część portu, która należała do rybaków mniejszych czy większych. Dalej było znacznie spokojniej, chociaż i tutaj znajdowało się sporo ludzi. Wielkie, wielomasztowe statki stały zacumowane, prezentując się dumnie. Z niektórych wynoszono ogromne skrzynie, które wyładowywano nawet w kilka osób. Inne prowadzono na wózkach, a jeszcze inne podnoszono specjalnymi dźwigami, przy których stało po cztery osoby - dwie z jednej strony korby i dwie z drugiej. Kenjirou mógł obserwować jak właśnie unosi się ogromny ładunek ponad pokład przepięknego statku. Czwórka młodych mężczyzn wyciskała z siebie siódme poty, aby wyładować towar. I wtem, gdy młody ninja przechodził obok, coś miękko trzasnęło, a jeden z młodzieńców z krzykiem padł na ziemię, trzymając się za przedramię. Pozostała trójka jęknęła z nagłego dodatkowego wysiłku - ledwo w czwórkę sobie radzili z tą skrzynią, a teraz jeden z nich odpadł. I to taki, który wyglądał na całkiem silnego.
- Szybko! Łap ktoś za korbę! - krzyknął z trudem jeden z tych, którzy stali przy dźwigu. Białowłosy chłopak mógł pomóc, ale nie musiał. Była to zupełnie obca mu sprawa, w której nie miał żadnego interesu. Wszystko zależało od niego. A co z otoczeniem? Wszyscy dookoła z przerażeniem patrzyli jak młodzieniec leży na ziemi i zwija się z bólu, jednak nikt ani nie miał zamiaru pomóc jemu, ani reszcie ekipy od wyładunku. Ah ta mentalność tłumu.

[Kenjirou]

Codzienne życie potrafiło zaskoczyć niejedną osobę. Początkowo białowłosy myślał o tym, aby odpocząć od miejskiego zgiełku i odetchnąć nieco. Mimo wszystko, plany musiały mu wystarczyć. Nie mógł cieszyć się chwilą, kiedy niemałe zamieszanie zaistniało w jego pobliżu. Nie podobało mu się to za bardzo. Nie miał pewności, czy powinien ingerować w cudzy problem, zważywszy na własne możliwości. Skrzynia znajdywała się dość daleko, a podtrzymywanie głównego udźwigu nie mogło przynieść niczego dobrego. Pomimo tego, spróbował zrobić tyle, na ile byłby w stanie - o ile nie uszkodziłoby to mechanizmu urządzenia. Dlatego też początkowo spróbował jakoś pochwycić korbę, aby ta przestała się ruszać, a jeśli nie dałoby to za wiele, a mechanizm wyglądałby na tyle wytrzymało, by go nie uszkodzić, to spróbowałby zaklinować tam kunai tak, aby ten dopomóc pozostałym osobom. A nuż w międzyczasie ktoś sobie uświadomi, że wypada innym pomóc, albo sytuacja zostanie opanowana. Gorzej, jeśli nie wyjdzie lub nie będzie dawał rady utrzymać korby. Wtedy... mówi się trudno. Chyba.

[Isei]

Misja rangi D - Kenjirou [03/15]

Młodzieniec postanowił pomóc z utrzymaniem ładunku. Rzucił się szybko do korby, aby ulżyć trochę reszcie ekipy. Od razu jak ją złapał, to inni lekko popuścili swój nacisk, aby dać sobie chociaż odrobinę odpoczynku. Towar musiał być niesamowicie ciężki, gdyż Kenjirou dawał maksimum swojej siły mięśni, żeby tylko utrzymać ładunek w powietrzu. Nie było czasu na kombinowanie z kunaiem. Uderzenie tak ciężkiego pakunku o pokład statku z pewnością zarwałoby podłogę, a może nawet uszkodziło kadłub. Tłum był nieco zaskoczony tym, że tak młody i niepozorny chłopak rzucił się do poważnego, fizycznego wysiłku.
- Opuszczamy powoli. Trzymać mocno! - poinstruował resztę jeden z tych przy korbie. Przy nogach białowłosego dalej leżał na ziemi młody mężczyzna, który syczał z bólu. Powoli jednak podnosił się i zbierał do kupy. W tym samym momencie na kładce prowadzącej z pokładu statku na brzeg pojawił się starszy mężczyzna. Z tego punktu dało się jedynie dostrzec, że ma ciemniejszą karnację i długie, czarne włosy związane w kucyk. Wskazał on dłonią na wszystkich stojących przy korbie i ryknął donośnym głosem.
- Nie opuszczać! Zabierać mi to stąd natychmiast! Rozkaz! - domagał się niemalże niemożliwego, gdyż może i Kenjirou mimo wieku posiadał trochę siły, ale reszta ekipy stawała się wyczerpana. W końcu ktoś stanął za białowłosym młodzieńcem i chwycił korbę zaraz obok jego drobnych dłoni. Odsłonięte przedramiona miały dziwną barwę, bo szaroniebieską. Zupełnie nieludzki kolor skóry.
- Dawać, wyciągamy ładunek! - krzyknął, a wszyscy jednocześnie podążyli za jego przykładem i zaczęli naciskać na korbę, aby unieść ładunek wyżej. Poszło gładko. Wskazywało to na niewiarygodną siłę dziwacznego człowieka. Z brzegu dwójka młodzieniaszków chwyciła specjalnymi kijami z hakiem na końcu łańcuchy, które oplatały ładunek. W ten sposób wysięgnik wzmacnianego dźwigu obrócił się w stronę portu.
- Opuszczamy! - i wszyscy zgodnie stopniowo zaczęli kręcić korbą w drugą stronę. Pakunek bezpiecznie wylądował na ziemi. Trójka opadła na ziemię wyczerpana, a siłacz, który im pomógł położył rękę na ramieniu Kenjirou. Teraz można było się przyjrzeć temu dziwakowi. Miał z pewnością ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu i potężną posturę godną prawdziwego mocarza. Tors okrywała mu brązowa koszulka bez rękawów, zaś nogi długie spodnie w czarnym kolorze. Cała jego skóra była szaroniebieska. Oczy miał rekinie - podobnie jak zęby, które obnażył w szerokim uśmiechu. Na szyi miał coś na wzór skrzeli co tylko potęgowało wrażenie jego pokrewieństwa z rybami. Włosy albo ich brak ukrywał pod czarną bandaną.
- Dobra robota, młody. - rzucił w stronę Kenjirou i spojrzał na mężczyznę, który wcześniej zabronił opuszczać towar na pokład, gdyż ten podszedł blisko.
- Ty, młodzieńcze. Zastąp tego tutaj. - w tym momencie wskazał na siedzącego na beczce czarnowłosego chłopaka, który nadal trzymał się za przedramię i syczał z bólu. - Zapłacę, ale pomóż przy rozładunku. Małyś, ale rozsądny. Nie to co ta banda patałachów na brzegu. Tylko patrzeć potrafią i robota im straszna. - nie czekał na odpowiedź. Był jakby pewien, że białowłosy się zgodzi.
- Jak się zgadzasz, to chodź za mną. Dorobisz sobie. - odezwał się ryboludź i ruszył na pokład statku nieśpiesznym krokiem tak, aby nie zostawić za bardzo za sobą Kenjirou, o ile ten oczywiście postanowił pomóc w rozładunku.

[Kenjirou]

Niemałe zamieszanie zawładnęło okolicą. Mimo wszystko, problematyczność sytuacji powoli malała, co pozwalało na jej opanowanie. Możliwe, że w tym właśnie momencie spokój powróciłby do życia białowłosego osobnika, jednak seria słów po raz kolejny rozbrzmiała w jego otoczeniu. Początkowo jego spojrzenie powędrowało w kierunku nietypowego człeka, który miał chyba więcej wspólnego z rybami, aniżeli ssakami. Mogło się wydawać to ciut niekulturalne, czy nietaktowne, jednak sam nastolatek widział takiego osobnika pierwszy, albo może drugi raz w życiu. Dłuższą chwilę walczył ze sobą, aby nie zadać pytania o to, czym dokładniej jest ów nieznajomy. Pomimo tego, jakoś zrozumiał słowotok, który to padł ze strony szefa tej hałaśliwej ferajny. Z jednej strony, mieszanie się w to zajęcie mogło okazać się nazbyt kłopotliwe. Z drugiej - potrzebował jakiś funduszy. Nie mógł przecież żyć o powietrzu i wodzie. - Yhym... - krótki pomruk dobył się ze strony nastolatka, kiedy ten ruszył powolnym krokiem za niebieskim osobnikiem. Dalej zdawał się lustrować go wzrokiem, jakby miało to mu dać wyniki autopsji ów osoby, albo przybliżyć mu jego personę. Nie oznaczało jednak, że przemilczy całą podróż do celu. Skoro już miał pomóc, wypadało dowiedzieć się, z czym dokładniej przyjdzie mu działać. - Co w tym jest? - krótkie i proste pytanie miało jakoś nakreślić mu sytuacje, a sam nastolatek wolał uniknąć zbędnego słodzenia, czy owijania w bawełnę. Nie, żeby należał do grona wspaniałych mówców o niesłychanych zdolnościach oratorskich.

[Isei]

Misja rangi D - Kenjirou [05/15]

Kenjirou powoli skierował się na pokład wraz za ruboludziem. Ten nie spoglądał nawet czy chłopak ruszył za nim, czy nie. Dopiero pytanie zdradziło fakt, że rzeczywiście białowłosy zgodził się na odpłatną pomoc w rozładunku. Na samym środku podłogi okrętu był kwadratowy otwór, przez który widać było ładownię, a w niej mnogość różnych skrzynek i worków. Część załogi zajmowała się wynoszeniem tego wszystkiego na brzeg. Pocieszeniem było to, iż nie było już tak dużych ładunków, jak ten poprzedni. Reszta nie przekraczała wysokością beczek, które również znajdowały się tutaj, gotowe do opuszczenia statku.
- Cholera wie. Kapitan zrobił się cholernie dziwny odkąd stracił córkę w Pustynnym Pogromie. Słyszałeś o tym, nie? - zapytał i ruszył drewnianymi schodkami pod pokład. W tym miejscu panował półmrok i jedynym źródłem światła był właśnie otwór, który umożliwił wyciągnięcie ogromnej skrzyni za pomocą dźwigu. Można było i inne skrzynie spokojnie w ten sposób wyciągnąć, ale brakowało załogi, by tego dokonać. Część była wyczerpana, jednemu coś się stało, a pozostałych było zbyt mało. - Nie mówi nam co to za ładunki. Każe nam się nie odzywać i wykonywać tylko rozkazy. Płaci sowicie, ale traktuje nas jak gówno. Mi tam nie zależy na jego szacunku. W dupie go mam. Dopóki mam z czego utrzymać rodzinę, dopóty będę tu pracował. - powiedział i podszedł do sporej kupy worków ułożonych jeden na drugim. Zarzucił sobie na jedno ramię jeden, na drugie drugi i jeszcze jeden pod pachę. - Łap worki i wynosimy. W nich to jakieś zboże musi być. Pszenica może. - dodał na koniec i zaczekał, aż Kenjirou weźmie worek albo nawet kilka. Wszystko zależało od siły chłopaka. Później oczywiście ruszyliby na brzeg gdzie stał już wóz konny, na który ładowano właśnie worki. To tam miały być znoszone.

[Kenjirou]

Nie miał nic przeciwko pracy, zwłaszcza fizycznej. Może nie uważał jej za najprzyjemniejszą, jednak ta potrafiła sama w sobie robić za niezłą formę treningu. Pomimo tego, poruszono także inne kwestie. Dłuższą chwilę zajęło mu, kiedy to skojarzył odpowiednie fakty. Sporo osób mówiło o tych zajściach, jednak miały one miejsce poza zasięgiem zainteresowań białowłosego. Tak przynajmniej mu się wydawało.
- Pustynny pogrom? - powtórzył zamyślonym tonem, jednak ewidentnie kierował te słowa do siebie, aniżeli do osoby trzeciej. Nie znał szczegółów, jednak szczątkowa wiedza zdawała się samoistnie zakorzenić w jego głowie. - Podczas jakiegoś turnieju, tak? - zapytał tak, jakby mogło własnie o to chodzić. Nie wymagał co prawda odpowiedzi. Mimo wszystko, kojarzył całość z zamieszkami podczas jakiś zawodów, które odbyły się na pustynnym terytorium. Wiele informacji krążyło po Ryuzaki od tamtej pory, a sam nie zwracał na wszystko uwagi. Nie zmieniało to jednak faktu, że miał zarobić na własne utrzymanie. Przytaknął głową na słowa rybiej persony, aby to sprawdzić, jak wyglądała sytuacja worków. Ciężkie? Dałby radę unieść dwa? Jeśli tak - to pomimo trudności spróbowałby jakoś sobie poradzić. Choćby miał je nosić pod pachami. Gorzej, jeśli sytuacja groziłaby wysypaniem zawartości. Wtedy wolałby zrobić podwójną ilość rundek, ale nosić je bezpiecznie i pojedynczo. Jeszcze musiałby zapłacić za uszkodzony towar. Jeden po drugim, aż wszystko zostałoby przeniesione. Przynajmniej na ten moment. Pomimo tego, jeszcze zanim zacząłby jakąś pracę, sięgnąłby po swoją opaskę, aby to przewiązać ją na własnym czole, gdyby to jakieś niesforne, a przydługie włosy chciały mu uprzykrzyć życie. To powinno nieco im utrudnić zadanie, a ułatwić je nastolatkowi.