Szpital

[Meido]

Wpatrywałam się w to co nieznajoma wyczyniała. Wsłuchiwałam się w to co mówiła. Udało mi się nawet odzyskać racjonalne myślenie i moje zachowanie przestało być już takie ... dziwne. Otarłam łzy. Coraz bardziej uzależniałam się od towarzystwa dziewczyny. Niesamowicie mnie oczarowała, a ja będąc pod urokiem jej niezwykłych oczu i ciepłych słów i całej jej aparycji, która moim zdaniem była niesamowicie piękna, prawdopodobnie nie mogłabym się już jej sprzeciwić. Zachowywałam jednak resztki wolnej woli i dawałam radę się z nią nie zgadzać. Jednak ta wolna wola też miała granice i ostatnią jej granicą był delikatny sprzeciw przeciwko słowom rudej, jednakże potwierdzający niejako jej zdanie. Powiedziałam:
- Bardzo łatwo zakochuję się w ludziach, którzy są dla mnie dobrzy ... Dlatego kocham Gyo i chcę sprawić, by był szczęśliwy, a skoro świątynia w tym pomoże to chcę spróbować ją stworzyć ... ale teraz rozumiem ... nic na siłę. Jeśli się nie uda to się nie uda, a jeśli uda to tylko przy okazji czyż nie? Na pewno nie zginę ... nie przez tą świątynię.
Wycofałam się delikatnie, przyznając rudowłosej rację, że budowa świątyni może być trudna i prawdopodobnie nawet nierealna i nie warto na to tracić życia, jednocześnie jednak nie porzuciłam do końca tego pomysłu i otwarcie to przyznałam. Na siłę nie warto było tego robić, ale z drugiej strony jeśli nadarzyłaby się okazja, by jednak spełnić "rozkaz" Gyo to czemu by z niej nie skorzystać? Nie zamierzałam ryzykować życiem. Życie Ayi było dla mnie ważniejsze. Później wyznałam Ayi swoje prawdziwe uczucia, a wyznanie to było jednym z trudniejszych w moim życiu:
- Ciebie też kocham i nie chcę, byś umarła. Nie chcę Cię stracić.
Jej słowa, chociaż piękne wprowadzały mnie w parszywy nastrój. Chciała, żeby ktoś o niej pamiętał i chociaż średnio wierzyłam, że sama pamięć może zwrócić zmarłej osobie życie, to rozumiałam ją. Chciała tego co ja.
- Nie lubię dramatów - powiedziałam w końcu - Ale jeśli umrzesz to będę cierpieć. Myślisz, że chcę cierpieć? Nie, nie chcę. Śmierć pozwoli mi uciec od cierpienia, ale zostawmy ten temat, bo pewnie jest dołujący. Po co się dołować jak można się uśmiechnąć, prawda? - to powiedziawszy, spróbowałam się uśmiechnąć, chociaż to nie był naturalny uśmiech i to było widać. Dziewczyna nazywała się Aya. Bardzo ładne imię, to trzeba było jej przyznać.
- Miło mi Cię poznać i nie ma problemu - skomentowałam to, że nie jest shinobi - Będę się starała za nas obie i obronię Cię w razie kłopotów. Przyrzekam.
To było naprawdę niesamowite. Znowu zaczęłam czuć coś takiego dziwnego do człowieka, którego poznałam zaledwie jakieś 10 minut temu czy nawet krócej. Czas tak dziwnie płynął jak się gadało z taką osobą jak Aya. Cóż ... próbowałam sobie wyobrazić naszą wspólną przyszłość. Czy zostaniemy przyjaciółkami? Czy może nawet kochankami? Kurcze ... to było bardzo dziwne. W sumie Aya wyglądała jak dziecko i skrzywdzenie takiej osoby nie było dobre. To musiało więc poczekać, więc zostawała nam przyjaźń. Bardzo tego chciałam. Przeszło mi nawet przez myśl, żebyśmy może razem zamieszkały. Ja mogłabym wtedy bronić mojej przyjaciółki, opiekować się ją i próbować wyleczyć, a także spędzać z nią czas i zarabiać, a ona dbałaby o mój stan psychiczny. Potrafiła to zrobić i to było widać na pierwszy rzut oka. Ona po prostu niesamowicie trzeźwo spoglądała na różne rzeczy. Moja psychika została natomiast zniszczona przez niektóre przykre wydarzenia, z którymi nie mogłam sobie wewnętrznie poradzić. Wydawała mi się taka mądra i taka ... dobra. Prawie jak moja starsza siostra. Prawie jak Iwaru za czasów szkółki ninja. To było takie zakręcone. Po prostu chciałam z nią przebywać jak najdłużej i być przy niej. Obie byśmy na tym skorzystały. Ale ona pewnie ma rodziców, którzy o nią dbają. Jak więc coś takiego zaproponować? Jak sprawić, by się zgodziła i jak sprawić, by oni się zgodzili? Jak w ogóle z nią o tym pogadać? To było ciężkie. Nie znała mnie długo, a ja nie chciałam niczego zepsuć, więc nie wchodziłam z butami w jej życie. Nie do takiego stopnia.
- Przepraszam, że tyle gadam ... Ale jesteśmy przyjaciółkami, prawda? Możesz mi jeszcze odpowiedzieć na jedno pytanie? Wiem, że to może być trudne i pewnie nie chcesz do tego wracać, ale ... na co jesteś chora?
Bardzo chciałam znać odpowiedź na to pytanie. Co mogłam usłyszeć? Nazwę choroby chociażby. Objawy, skutki, sposoby leczenia albo ... łagodzenia dolegliwości, jak szybko zabija i ile dziewczyna jeszcze pożyje. To wszystko co Aya wiedziała to wszystko i ja chciałam wiedzieć. Oczywiście moja wiedza medyczna była praktycznie zerowa i nie potrafiłabym zrozumieć tych pewnych mechanizmów, jednakże wystarczyłoby zapamiętać parę nazw, chociażby właśnie samą nazwę choroby, by po jakimś czasie dokształcić się i wymyślić jakiś plan, by Ayę uzdrowić. Chakra dawała wielkie możliwości, a przynajmniej tak mi się wydawało, więc wystarczyło tylko zebrać potrzebną wiedzę. Nagle powróciłam myślami do świątyni. Oczywiście zeszła na drugorzędny tor, podobnie jak odnalezienie Itori i Iwaru. Teraz liczyło się głównie ocalenie życia mojej nowej przyjaciółce. Byłabym w stanie poświęcić nawet własne, jeśli np. potrzebowałaby przeszczepu serca, o którym wtedy nie miałam pojęcia, ale podświadomie tak właśnie było. Ale jeśli chodzi o tą świątynię, to przecież gdybym została sławnym medykiem, to byłabym bogata i mogłabym opłacić budowę. To był dobry plan, prawda? Podobnie mogłabym nawiązać znajomości, które także bym wykorzystała. A to wszystko można było wykorzystać nie tylko do budowy świątyni, ale przecież także do poszukiwań drogich mi osób. No i oczywiście ... Aya by żyła, a to przecież było najważniejsze, nie?

---
PS: Dodałem kolorki, żeby się lepiej czytało :P Chociaż nie wiem. Może poeksperymentuję z kolorem jeszcze .

[Ero Sennin]

Rudowłosa uśmiechnęła się jeszcze cieplej, kiedy w pewnym sensie Meido przyznała jej rację. Takie podejście już brązowooka rozumiała lepiej. Owszem, nadal ta chudzinka chciała spełnić rozkaz tego całego szurniętego gostka, ale nie za cenę swojego życia. W tym wypadku sytuacja przedstawiała się naprawdę dużo lepiej i można było stwierdzić, że jednak Aya jakoś wpłynęła na swoją szpitalną współlokatorkę. A przynajmniej miała taką nadzieję. I postanowiła, że na tych nieco optymistyczniejszych wywodach zakończą dyskusję, która w sumie rozpoczęła ich rozmowę. Na ten moment wystarczyło już słów, które dotyczyła tego tematu, wszelakie argumenty zostały wyczerpane, a reszta pozostaje w rękach Meido.
- W to nie wątpię. - rzekła krótko, cicho śmiejąc się pod nosem. Oczywiście nie w sposób krytyczny. Jej chichot był spokojny i ciepły. Najwidoczniej obie poczuły jakąś dziwną potrzebę wzajemnego wspierania się i zapewnienia sobie jak najlepszego bytu na tym świecie. Może to wcale nie przypadek, że Meido się tu znalazła? Dobra, rudowłosa słyszała, że pojawiła się tu przez swoje własne, głupie zaniedbanie, no ale wszystko do czegoś prowadzi. A nie było co ukrywać, że Ayi doskwierała tu samotność. Rzadko kiedy przyjmowane były do szpitala dziewczynki z jej wieku, bądź też z niewielką różnicą. Miała dużą szansę na zawarcie prawdziwej przyjaźni, chociaż dopóty Meido nie opuści szpitala. To zawsze coś, prawda?
Dziewczyna westchnęła cicho, podpierając się plecami o stalową ramę łóżka. Nic dziwnego, że chudzinka tak się interesowała na co choruje Aya, skoro tak bardzo chciała jej pomóc i jeszcze przed chwilą zapewniała ją, że ją wyleczy.
- Tak po prawdzie to nie wiadomo. Z biegiem czasu zaczynam po prostu tracić kontrolę nad swoimi kończynami. Nie wiedzą dlaczego i jak to wyleczyć, no ale staram się dużo ćwiczyć, by mięśnie wciąż pracowały. Tymczasowo jedynie nogi czasami odmawiają mi posłuszeństwa, ale podobno choroba postępuje, atakuje mięśnie. - odpowiedziała zgodnie z prawdą, opuszczając głowę w dół i patrząc na swoje dłonie. Niemożność chodzenia jeszcze aż tak bardzo by jej nie doskwierała. Najważniejszym dla niej było nie stracić czucia w dłoniach. Nie wyobrażała sobie, że może przestać rysować. Przykuta do łóżka nie zrobiłaby nic, aż to przekleństwo zajęłoby jej serce, zatrzymując już na zawsze.
W tym momencie do sali weszła pielęgniarka, jednakże nie ta, co była tu wcześniej. Pomarudziła coś, że dziewczyny nie powinny wstawać i pomogła każdej z nich znaleźć się w łóżku, po czym obie nakryła niezbyt grubą kołdrą.

Kolejne dni miły bardzo podobnie. Aya i Meido codziennie dostawały porcję leków, które miały im pomóc. Obie również odbywały codzienną rehabilitację. Dla rudowłosej była to szansa na dalsze, w miarę sprawne funkcjonowanie. Dla Meido zaś była to szansa na powrót do normalnego funkcjonowania. Czas, wspólne wsparcie i zaangażowanie dawały im siłę do dalszej walki. Aya miała lepsze i gorsze dni, ale się nie poddawała, jej współlokatorka zaś coraz lepiej sobie radziła. Na tym etapie mogła już chodzić bez większych problemów, chociaż bardzo gwałtowne ruchy były jeszcze tutaj odradzane. Czuła się jednak na pewno znacznie lepiej, psychicznie i fizycznie. Powoli też jej waga rosła, ale działo się to naprawdę w zwolnionym tempie, bo inaczej jej organizm mógłby zacząć się buntować. Była jednak na najlepszej drodze, by dojść do prawidłowej wagi i nabrania pełni sił, której pozwolą jej spełnić jej marzenia.
Tego dnia, po kolejnej rehabilitacji, Meido wróciła do sali, już nawet nie w towarzystwie pielęgniarki, a sama. To doskonale świadczyło o tym, że bardzo dobrze sobie radzi, jednakże na pewno czekało ją w tym miejscu jeszcze parę nocy. W sumie Aya też mogłaby niedługo wyjść, ale nie miała gdzie wrócić, więc pielęgniarki przetrzymywały ją jak najdłużej mogły. Ten wspólny czas pozwolił też naszej bohaterce dowiedzieć się, że rudowłosa nie miała rodziców i w sumie nigdy ich nie znała. Nie smuciła się jednak z tego powodu. Wiedziała, że na świecie mnóstwo jest dzieci, które są w takiej sytuacji jak ona, więc trzeba było patrzeć do przodu i cieszyć się każdym dniem, szczególnie w jej przypadku.
Gdy Meido przekroczyła próg sali, zobaczyła, że Aya właśnie rysowała swój kolejny rysunek. No, w sumie to była w trakcie, ale miała krótką przerwę, na zaostrzenie ołówka, w końcu rysik też się kończył.
- I jak było? - zapytała zaciekawiona, bo ona dzisiaj miała pauzę od ćwiczeń. Tego dnia niemożność władania kończynami dokuczała jej za bardzo, by chociażby się podnieść. Nie była jednak na ten fakt zła, tak czasami bywało, ale potem to nadrabiała. Jednakże w momencie, kiedy zadała pytanie i podniosła swoją głowę do góry, zdarzył jej się mały wypadek. Niefortunnie pociągnęła małym ostrzem tak, że oprócz zatemperowania ołówka, to przy okazji rozcięła sobie nieco palec wskazujący, z którego niemal natychmiast poleciała krew. Nie za dużo, no ale jednak!
- Ajć. Mogliby kiedyś wynaleźć coś, co by nie przynosiło tylu szkód! - próbowała zażartować ze swojego chwilowego zagapienia, po czym rozejrzała się dookoła. - Znalazłabyś jakiś plaster? - zapytała Meido, uznając to za dobre rozwiązanie. Nie było to nic głębokiego. Zwykłe, małe rozcięcie, więc plaster powinien wystarczyć.

[Meido]

Szybko przyswoiłam informacje odnośnie choroby mojej przyjaciółki. Była to nieznana choroba, która atakowała jej organizm i wyniszczała ją od środka. Ta choroba była bardzo potężnym przeciwnikiem, którego bardzo chciałam pokonać. Stało więc przede mną pewne wyzwanie. A później przyszła inna pielęgniarka i pomogła nam powrócić do łóżek.

Dni mijały, a my byłyśmy na lekach. Odbywałyśmy też codzienną rehabilitację, która pozwalała nam powrócić do pełni zdrowia. A przynajmniej mi, bowiem z Ayą mogło być różnie. Nie znałam się na tym, jednakże wyglądało to tak jakby jej to nie pomagało, co niesamowicie mnie smuciło i chociaż mój stan psychiczny się normował, to tak na prawdę gdzieś głęboko we mnie tliła się nowa choroba psychiczna. Ja w końcu miałam także trochę czasu dla siebie i przeczytałam dwa pierwsze wpisy w Pamiętniku Iwaru. Niejaka Ayako zaciągnęła moją przyjaciółkę z dzieciństwa nago do gorących źródeł. Oczywiście to nie było dziwne, bowiem w gorących źródłach zazwyczaj przesiaduje się nago, ale namówiła ją też do pracy. Ciekawe jaka to była praca. Po prawdzie robiłam się trochę zazdrosna, ale kto by nie był zazdrosny w takiej sytuacji? Ja zawsze chciałam zobaczyć nagą Iwaru. Trochę się podnieciłam, ale po jakimś czasie mi przeszło. Nie musiałam nawet uciekać się do robótek ręcznych.

Tego dnia udało mi się odzyskać jeden z moich kunai. Nie wiem nawet po co go wzięłam, ale wchodząc miałam go w kieszeni.
- Jak było? - powtórzyłam pytanie - Całkiem nieźle, wiesz? A jak tam u Ciebie?
Można powiedzieć, że wymieniłyśmy grzeczności, jednak zapewne nie były to puste pytania. Obie martwiłyśmy się o siebie nawzajem i to właśnie było piękne i ujmujące za serce. Aya była cudowna, no i nagle ta cudowna istota skaleczyła się w palec. Nie mogłam pozwolić, by cierpiała. Poprosiła o plaster, jednak ja miałam w głowie inny plan.
- Czy mogę złapać Cię za ranny palec? Zaufasz mi? - zapytałam i podeszłam, wyciągając obie ręce w kierunku Ayi. Jeśli się nie zgodziła to zwyczajnie udałam się na poszukiwanie plastra i gdy tylko go znalazłam powróciłam i pomogłam zakleić ranę. Jeśli natomiast się zgodziła, to ujęłam ten paluszek delikatnie obiema dłońmi i wykonałam odpowiednią wizualizację. Nie znałam się na medycznym ninjutsu, ale chakra była bardzo potężną substancją, która mogła przybierać wiele różnych form - od technik klonowania i podmiany poprzez techniki iluzji a skończywszy na ... no właśnie nie wiedziałam na czym - więc pewnie dałaby radę zasklepić taką ranę, prawda? Wyobraziłam sobie, że Aya przestaje czuć ból i przestaje cierpieć, a moja chakra spływa na nią i uzdrawia ranę. Widziałam oczami wyobraźni jak rana się goi, a krew przestaje z niej cieknąć.

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

C: 6% | B: 3% | A: 2% | S: 2% | S+: 2% (3% za turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Podstawowa technika, którą posługują się medyczni shinobi. Użytkownik nakłada dłonie bezpośrednio w okolice rany rannego i przesyła swoją chakrę do porów skóry kończyn. Po chwili ta spływa do organizmu rannego, przyspieszając zasklepianie ran i naprawianie uszkodzonych naczyń krwionośnych. Co prawda nie zatamuje to rozcięcia tętnicy, ale może pozwolić na pozbycie się mniejszych obrażeń. Wszystko zależy od rany i samego użytkownika.

Za zwiększoną ilość chakry, bowiem Meido nie potrafi używać tej techniki (użycie to czysty przypadek), więc uzdrawianie będzie bardziej wyczerpujące.

Jeśli wszystko się udało, to wokół moich rąk pojawiła się świetlna poświata, a po jakimś czasie wzięłam ręce i po ranie nie było już śladu. Usiadłam obok niej wyczerpana, bowiem użyta przeze mnie "technika" to był czysty przypadek i zbieg okoliczności. Nie było to ani trochę efektywne i zużyło nieproporcjonalnie duże do efektu ilości chakry. Zakręciło mi się w głowie. Gdy już uporałam się z raną postanowiłam porozmawiać z Ayą. Usiadłam ostrożnie na jej łóżku. Chciałam jej jeszcze tyle powiedzieć, a negatywne emocje coraz mocniej mną targały. Trudno. Najwyżej powie, że za dużo gadam.
- Wiesz co? Wcześniej zbyt optymistycznie patrzyłam na całą sprawę. Teraz jednak wiem, że to będzie strasznie trudne. Mówię oczywiście o wyleczeniu Cię. Mądrzejsi ludzie ode mnie nie znają na to sposobu, a ja nawet jak coś wymyślę to to będzie eksperyment. A co jeśli się nie powiedzie? - zacisnęłam pięści - Najprawdopodobniej umrzesz, a ja zostanę Twoim katem. Nie chcę tego ... Jestem słaba, głupia i nie wiem czy będę w stanie zaryzykować.
Westchnęłam i zamknęłam oczy i odwróciłam się do przyjaciółki, chcąc jej pokazać moje zamknięte oczęta.
- Nie mogę na Ciebie patrzeć. - niby to były okrutne słowa, ale uśmiechnęłam się, a w moim głosie wyczuwalne było ciepło - Nie mogę patrzyć jak ktoś taki jak Ty cierpi. Spotkało Cię w życiu wiele nieszczęść, prawda? - brak rodziców, prawdopodobny brak przyjaciół, samotność ... choroba, ciągła walka o zachowanie nadziei i ciągła walka o lepszy byt. Aya się męczyła. - Mnie też spotkało, ale ja w pełni na to zasługiwałam. Jak chcesz to mogę Ci opowiedzieć historię mojego życia. Byłam złym czło ... znaczy złym przedmiotem. Bezwartościowym kunaiem. Ale Ty? Ty jesteś cudowna. Piękna, miła, dobra i inteligentna. Mimo, że moje grzechy czynią ze mnie potwora, postanowiłaś okazać mi ciepło. Dziękuję Ci z całego serca ...
Wzięłam wdech. Rzeczywiście tak postrzegałam Ayę. Nagle przypomniałam sobie jej słowa z przed jakiegoś czasu. O tym, że chciałaby zostać zapamiętana. Wydech i kolejny wdech, a następnie kontynuowałam, mając ciągle zamknięte oczy:
- Zabijałam ludzi ... kradłam ... i wiesz co? Żaden człowiek nie chce cierpieć, ale ja wiem, że jedynie śmierć w męczarniach zmaże moje winy. Chcę, by ktoś mnie brutalnie pobił, zgwałcił ... chcę, by mi połamał ręce, wyrywał paznokcie. Chcę, by oblewał mnie wrzątkiem. Chcę cierpieć katusze i zdechnąć jak pies, mając czyste sumienie i doznając rozgrzeszenia.
Widziałam ciemność i podobnie ciemne były moje myśli. Pomału staczałam się na same dno, a to co we mnie narastało od jakiegoś czasu ... pomału wychodziło na zewnątrz, burząc iluzję, że jednak wszystko ze mną w porządku. Cierpienie Ayi pogłębiało w rzeczywistości mój zły stan psychiczny. Nie chciałam patrzeć jak cierpi.
- Gdybym mogła ... oddałabym Ci wszystkie swoje mięśnie, łącznie z mięśniem sercowym. Ja mam to zdrowe. Gdybym tylko mogła wziąć na siebie Twoją chorobę ... i umrzeć za Ciebie. Wtedy chyba bym odkupiła swoje winy, nie? A Ty byś o mnie pamiętała w swoim szczęśliwym życiu, więc ja także bym żyła. - Ayi musiały się właśnie przypomnieć jej własne słowa - A tak? Pewnie popełnię samobójstwo jak Ty umrzesz. Dlaczego? Bo zwyczajnie będę chciała iść z Tobą. Możesz być samotna i ja też mogę. Sprawiłybyśmy, żeby ktoś o nas pamiętał i wtedy mogłybyśmy żyć wiecznie. Wiecznie razem. Czy to nie cudowna wizja? Chociaż i tak wiem, że nic z tego. Ty masz naszykowane miejsce w Niebie, a ja pójdę do Piekła.
Wstałam z łóżka przyjaciółki i udałam się na swoje łóżko. Usiadłam sobie wygodnie na jego krawędzi i spuściłam nogi na ziemię. I nagle coś we mnie pękło ... wyciągnęłam z kieszeni kunai, który udało mi się zdobyć. Chwyciłam go prawą ręką i wyprostowałam lewą rękę w łokciu. Wyglądało to tak jakby mi chcieli pobierać krew z lewej ręki.
- NIENAWIDZĘ SIEBIE!
Wrzasnęłam, a za moim wrzaskiem poszedł ruch. Ruch prawej dłoni. Wbiłam sobie kunai w okolice lewego stawu łokciowego, przebijając skórę, mięśnie, a nawet kości. Krew trysnęła, a ja zacisnęłam zęby z bólu, nie wydając jednak żadnego odgłosu. Momentalnie ręka się zgięła, a ja stałam się blada jak kreda. Odpływałam. Było mi niedobrze, a ból rozrywał mi ramię. Ręka natomiast ... straciła sprawność. Uszkodzone mięśnie i kości nie mogły nią normalnie poruszać. Cierpiałam. Cierpiałam za swoje grzechy, ale też cierpiałam dla Ayi. Stwierdziłam bowiem, że łatwiej jej będzie znieść własne cierpienie, jeśli ktoś będzie cierpiał razem z nią. Ten gest podyktowany był chęcią okazania Ayi solidarności. Czy coś ...

Kopiuj

[b][color=#99CCFF]- wypowiedź[/color][/b]

Trochę znowu poeksperymentowałem ze stylem postu :P.

[Ero Sennin]

Na pewno ten czas stał się już dla obu dziewczyn jakąś codziennością. Udało im się znacznie do siebie zbliżyć. Aya traktowała Meido jak swoją siostrę. I chociaż starszą, to jednak taką, którą trzeba się opiekować i mieć na nią oko, bo lubi robić głupoty. Tak ją postrzegała, ale nie było w tym nic złego. Dobrze jest się mieć kim opiekować, nieprawdaż? Zaznać czegoś, co do tej pory było dla niej niemożliwe. I to dawało jej mnóstwo szczęścia oraz radości. Nawet nie myślała dzięki temu o tym, że to przecież się skończy. Kiedyś musi.
Niefortunnie rudowłosa przez swoją chwilę nieuwagi zacięła się. Poprosiła więc swoją przyjaciółkę o kawałek plasterka, jednakże ta nie zamierzała tak do końca spełnić jej życzenie. Zamiast tego podeszła bliżej, wypowiedziawszy parę słów, które wprowadziły Ayę w chwilową konsternację. Badawczo spoglądała na swoją przyjaciółkę i na jej wyciągnięte dłonie, aż w końcu wysunęła w jej stronę dłoń ze skaleczonym palec. Meido objęła ją i po chwili dookoła wytworzyła się jakaś dziwna aura. No... nie taka dziwna, bo przecież rudowłosa już była świadkiem czegoś takiego parę razy, w końcu to był szpital. Było to jednak niespotykane dla niej, bo zrobiła to jej szpitalna współlokatorka, a przecież jakoś wcześniej nie mówiła nic o tym, że potrafi taki rzeczy. Brązowooka patrzyła na swoją przyjaciółkę z zadziwieniem, ale i z wypisanym na twarzy zadowoleniem i swego rodzaju dumą. Już po chwili po ranie nie było praktycznie śladu. Nim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, jej chwilowy zachwyt został rozproszony przez niepewną postawę Meido. Widać było, że nagle jakby straciła dużo sił. W pewnym momencie rudowłosa nawet myślała, że zaraz jej tu upadnie! Na całe szczęście nic takiego się nie stało, a dziewczyna usiadła na łóżku tuż obok niej. Dalej wszystko potoczyło się tak błyskawicznie, że Aya nie zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować. Te piękne, miłe chwile, nagle prysnęły jak bańka mydlana. Myślała, że obie chociaż próbując jakoś normalnie żyć i im się to w miarę udaje. Tymczasem okazuje się, że wcale nie pomogła Meido. Nadal źle o sobie myślała i uważała, że należy jej się kara. I to taka, która tak naprawdę nie odkupi żadnych jej win, cokolwiek robiła. Nieważne jakie katusze będzie przechodzić. Dopóki sama sobie nie wybaczy, nie osiągnie niczego. A tego nie potrafiła zrobić, bo ukojenia czy wybawienia szukała w bólu. A tam tego nie było. I nigdy nie będzie.
Była w szoku. Naprawdę była w szoku. Pierwszy raz odkąd sięgała pamięcią. Nie rozumiała co się dzieje z tą dziewczyną. Ok, w pierwszy dzień jeszcze mogłaby to zrozumieć, ale co jej odbiło, żeby tak nagle znowu popadać ze skrajności w skrajność? Przecież było już naprawdę dobrze, a tymczasem czuła się jak w kolejnym dramacie. Jeszcze z samookaleczeniem się. To, mimo jej pozornej siły, mimo bycia taką rozważną i rozsądną, było za wiele. To był zdecydowanie zły dzień na takie sceny. Aya przecież nie mogła iść dziś na rehabilitacje, bo nogi znowu odmawiały jej posłuszeństwa, więc chciała cieszyć się postępami swojej przyjaciółki. Tymczasem wcale ich nie było. Psychicznie dalej była w rozsypce i to takiej, by zadawać też ból Ayi. Taki, który ściskał za serce. Przecież nie krzywdzi się samego siebie przy kimś, na kim nam zależy, czyż nie? Nie chcemy, by patrzył na naszą krzywdę. Nie na taką, którą czynimy sobie sami. Tymczasem ona to zrobiła, nie zważając na uczucia rudowłosej.
- Nie zmieniłaś się... a myślałam... - szeptała i nawet nie potrafiła dokończyć swoich słów. Ewidentnie posmutniała, nie chcąc patrzeć na ranę, jaką wyrządziła sobie dziewczyna. Zacisnęła mocniej swoje oczy, jakby chciała powstrzymać napływające łzy, ale to i tak nie pomogło. Co miała teraz zrobić? Wołać pomocy? Nie mogła przecież nawet wstać z łóżka. A potem znowu jej tłumaczyć, że to co robi, wcale nie jest dobre? Ileż można? Przecież Aya była wciąż dzieckiem. Dzieckiem, które mimo wszystko powinno unikać takich widoków i toksycznych znajomości. A to już było dla niej ciężkie. Czuła, jakby pierwszy raz kogoś traciła. Że to, co nazywała przyjaźnią, wcale nią nie było. A przynajmniej nie taką, jaką ona sobie wyobrażała.
Nagle do szpitalnego pokoju weszła blondwłosa pielęgniarka. Miała zamiar zajrzeć do Ayi, którą ominęła dziś rehabilitacja, ale nie trudno było zobaczyć lejącą się krew, więc szybko doskoczyła do Meido, pod nosem mamrocząc coś niezrozumiale i nawet nie zauważając z początku kunaia. Praktycznie zmusiła dziewczynę do wstania, co nie było przecież trudne i wyprowadziła ją z sali, nie spoglądając nawet na rudowłosą, która została teraz sama. Po krótkiej chwili w sali pojawiła się kobieta, która posprzątała ten cały bałagan, pozbywając się śladów krwi, włącznie z zabrudzoną pościelą.
Tymczasem Meido znalazła się z niewielkiej sali zabiegowej, gdzie została ułożona na niezbyt wygodnym łóżku. Pielęgniarka trzymała jej rękę, zaś jakaś inna kobieta, której wcześniej dziewczyna nie widziała, leczyła jej ranę. Była dość głęboka, więc trochę to trwało.
- Oj dziecko, co ty wyczyniasz? Mało ci jeszcze? - zapytała bardziej sama do siebie i westchnęła ciężko. W sumie to nic nie trzymało już Meido w szpitalu. Chodzić mogła, wystarczyło, że będzie regularnie ćwiczyć już we własnym zakresie i wróci do pełni sił. Poza tym, blondwłosa pielęgniarka dobrze znała Ayę i była pewna, że nie było jej zbyt miło na to patrzeć. Nieco bała się, że ta dziewczyna będzie miała na nią zbyt toksyczny wpływ i jej zawziętość gdzieś zniknie. A tego nie chciała, bo to jedyne, co ta dziewczyna miała i co dawało jej siły.

[Meido]

Udało mi się wyleczyć Ayę i chociaż zmarnowałam na to dość sporo chakry, a efekt nie był jakiś wybitny to i tak mogłam to potraktować jako pierwszy etap mojej nauki. Nauki tajników medycyny, które pozwoliłyby uzdrowić Ayę. Bardzo tego pragnęłam. Niemniej jednak popełniłam błąd. Zadałam sobie ból i mimo tego bólu zobaczyłam łzy cieknące po policzkach mojej przyjaciółki. Usłyszałam jej wypowiedź, a smutny ton tylko potęgował mój ból. Po chwili jednak zostałam wyprowadzona. Mimo bólu szłam prowadzona przez kobietę, ale ból mi w tym nie przeszkadzał. Byłam bowiem jak w transie.

Pielęgniarka zaprowadziła mnie do sali zabiegowej, gdzie czekała już druga osoba. Tym razem był to zapewne lekarz, bowiem nie minęło dużo czasu, a moja ręka została poddana procesowi leczenia. Byłam więc świadkiem prawdziwego medycznego ninjutsu (zakładając, że kobieta używa jakiejś medycznej techniki) na naprawdę wysokim poziomie. Obie kobiety, zarówno pielęgniarka jak i pani lekarz, mogły być zdenerwowane, bowiem dołożyłam im tylko pracy. Aya także mogła się zdenerwować. Wszystko zepsułam. Czyż ja nie byłam głupia?
- Myślałam ... - powiedziałam nieśmiało i z trudem, bowiem ból jeszcze mi dokuczał - że dobrze zrobiłam. Myślałam, że Aya będzie szczęśliwa, jeśli będzie widzieć, że nie tylko ona cierpi. Ja byłabym szczęśliwa, bo gdy tylko widziałam, że udaje mi się wymknąć cierpieniu, a Aya ciągle jest w jego sidłach, to cierpiałam i mi serce pękało. Dlatego tak postąpiłam, ale ona ... płakała. Jestem durną idiotką, prawda?
No i nagle coś sobie uświadomiłam. Być może wcale tak nie myślałam, ale moje ciało zwyczajnie popełniło to samookaleczenie z bardzo praktycznych powodów. Nikt o zdrowych zmysłach by nigdy nie powiedział, że to może być prawda, ale ja potrafiłam sobie to jakoś wytłumaczyć. Wypchałam powietrze z płuc i wzięłam kolejny wdech. Haust powietrza trochę mnie odświeżył i pozwolił na kontynuowanie wypowiedzi i nawet nie wiedziałam czy mnie ktoś słucha. Ale to nie było ważne. Narzekałam sobie tylko:
- Może po prostu chciałam się okaleczyć, żeby zostać dłużej z moją przyjaciółką, bo ja zostanę wyleczona i opuszczę szpital, a ona zostanie i się będzie męczyć ... Ale widzę, że nic z tego. Nie chcę jej stracić, a wiem, że jak zostanę wypisana i pójdę sobie w świat to już jej nigdy więcej nie zobaczę ...
Zależało mi na Ayi. Bardzo mi zależało, ale wiedziałam, że niestety ją jakoś uraziłam czy zasmuciłam. Musiałam więc ją przeprosić i liczyć na to, że mi wybaczy. Musiałam jednak ją przeprosić tak, by jej dodatkowo nie urazić, bo wtedy nic się między nami nie ułoży. Uświadomiłam też sobie, co mnie strasznie martwiło, że to co właśnie powiedziałam do pielęgniarki to szczera prawda. Jeśli opuszczę szpital i gdzieś pójdę, chociażby szukać Iwaru czy Itori, to Aya zostanie wypisana i przeniesiona ... pewnie do domu dziecka czy sierocińca, bo gdzie indziej mogłaby zostać przeniesiona? No i wtedy to będzie oznaczało koniec. Ona umrze sama w samotności, a ja będę cierpieć i to straszliwie, bo będę wiedziała, że jeśli nie dam rady jej odszukać to nie dam rady jej też wyleczyć. No chyba, że dostarczyłabym lekarstwa do szpitala, a szpital do Ayi ... Leczenie jednak byłoby strasznie utrudnione, jeśli nie niemożliwe. No i straciłabym też jej przyjaźń. Podwójne cierpienie. Nie mogłam jej też wziąć ze sobą, bo ani nie dałybyśmy rady podróżować ... co jeśli w drodze nogi by jej odmówiły posłuszeństwa? No i nie dałabym rady się nią opiekować. Pokój opłacony w Shigashi no Kibu wkrótce przestanie być opłacany, bowiem nowi ninja mogą za darmo mieszkać przez pierwsze dwa lata, a potem muszą płacić. Będzie mi bardzo ciężko finansowo, a Aya generuje dodatkowe koszty. Ale oczywiście przyjaźń pokona wszystko! Jednak problemem byłby mój stan psychiczny, który zagrażałby Ayi i to bardzo.
- Zależy mi na niej i to bardzo. To moja przyjaciółka i bardzo się ze sobą zżyłyśmy chyba. Przeproszę ją i obiecam, że nigdy tego nie zrobię, ale ... co się z nią stanie jak stąd wyjdzie? Gdzie będę mogła jej szukać?
I nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł. Dlaczego by nie zostać w szpitalu?
- A może bym tutaj została? Udało mi się przypadkowo użyć jakiejś leczącej techniki i wyleczyć Ayi palec. Straciłam jednak bardzo dużo chakry, a efekt nie jest jakiś wybitny. Nie jestem medykiem i nijak nie umywam się do Pani, ale ... czy mogłaby mnie Pani trochę poduczyć? Moim marzeniem jest wyleczenie Ayi ... muszę się więc uczyć. Ja wiem, że nawet Pani, chociaż ma Pani cudowne umiejętności, nie jest w stanie jej wyleczyć ... Ale ja muszę spróbować. Do tego mogłabym pomóc w szpitalu. Ścielić łóżka, sprzątać podłogi ... nawet za darmo. Jedynie chciałabym się widywać z Ayą.

Kopiuj

[b][color=#99CCFF]- wypowiedź[/color][/b]

[Ero Sennin]

Ayę niesamowicie zraniło zachowanie Meido. W momencie, kiedy czuła się przy niej najbardziej bezpiecznie, kiedy czuła to ciepło i chęć pozostania z tą drugą osobą, ona wywinęła jej taki numer. Pozwoliła, ba, wręcz chciała by rudowłosa patrzyła, jak sama się krzywdzi. Tak się nie postępuje. To nie przyniosło jej żadnej ulgi w cierpieniu, nie dodało sił ani otuchy, a jedynie przygnębiło. I nawet nie dopuściłaby do siebie myśli, że dziewczyna mogłaby to zrobić tylko po to, by tu zostać dłużej! W końcu to zmusiłoby rudowłosą do wyciągnięcia niezbyt zadowalających wniosków, takich jak fakt, że dalej robi to specjalnie, by tylko tu z nią zostać. Toteż przyczyną takiego zachowania u Meido była sama Aya. To tak, jakby rudowłosa nieświadomie miała destrukcyjny wpływ na Meido, a ta zaś już jednak bardziej świadomy wpływ na Ayę.
Blondwłosa pielęgniarka spojrzała na leżącą dziewczynę i westchnęła cicho, kiwając głową z dezaprobatą.
- Pomyśl nad tym, co sama powiedziałaś. Nie możesz patrzeć na cierpienie Ayi, więc skąd pomysł, że ona chciałaby patrzeć na twoje? I to na takie, które sama sobie zadajesz. To, co się z nią dzieje jest od niej niezależne, ty zaś okaleczasz się sama. - kobieta próbowała jakoś najprościej to wyjaśnić, ale nie wiedziała czy dociera to do dziewczyny. W tym wypadku naprawdę chodziła jej myśl o tym, by przenieść ją do innej sali. W sumie sama nie wiedziała, co będzie lepszym wyjściem. Sytuacja była dość patowa. - Przecież możesz ją odwiedzać. Aya zapewne spędzi u nas jeszcze minimum miesiąc, ale może się to przeciągnąć do dwóch. Porozmawiaj z nią, przeproś i obiecaj, że więcej sama się nie skrzywdzisz. I że po nią wrócisz. Nie tego byś chciała? Mieć taką siostrę? - zapytała cichym, ciepłym głosem. Widziała to, jak dziewczyny się traktowały i gdyby tylko Meido popracowała nad sobą i zaczęła stawiać się w sytuacji drugiej osoby, to mogłyby sobie wzajemnie naprawdę pomóc. Tym bardziej dobrze będzie, jak dziewczyna opuści szpital i będzie mogła zatęsknić za relacją, którą teraz miała od ręki.
Dziewczyna mogła już usiąść, lekarz wypisał tylko jakąś kartkę i zabrał ją do siebie, kiwając porozumiewawczo w stronę pielęgniarki. Ta usiadła na skraju łóżka, nie spuszczając swojego spojrzenia z pacjentki.
- Na dziś wystarczy. Aya powinna już odpocząć. Zajrzysz do niej rano, ale nie na długo, mam twój wypis. Co do twojej pomocy w szpitalu... - przerwała, uśmiechając się lekko. -...najpierw musisz dojść całkowicie do siebie. A tak jak mówiłam wcześniej, jeśli tylko Aya będzie chciała, będziesz mogła ją odwiedzić w każdej chwili. Nawet jak wyjdzie ze szpitala, to daleko stąd nie powędruje, jej miejsce jest w Ryuzaku, więc na pewno ją znajdziesz. - dopowiedziała, delikatnie głaszcząc Meido po barku. Dalej lekko się do niej uśmiechała, próbując dodać jej otuchy i przekonać do tego, co mówiła. Musiała jednak już opuścić salę. Chciała odwiedzić jeszcze swoją rudowłosą pacjentkę. Pokazała jeszcze Meido, gdzie znajduje się wolna sala, w której jest zaścielane łóżko, a w której spędzi ostatnią noc w szpitalu, po czym wyszła.

Możesz odpisać, w następnym poście już z możliwością opuszczenia szpitala.

[Meido]

W mojej głowie rozbrzmiało to pytanie. Skąd pomysł, że Aya chciałaby widzieć, że cierpię? Skąd taki głupi i durny pomysł? To było dziwne, ale czułam potrzebę odpowiedzenia na to pytanie. Pewnie niepotrzebnie się tłumaczyłam, ale trudno.
- Bo - zaczęłam - uważam się za kogoś gorszego. Patrzę na Ayę jak na jakąś księżniczkę, a na siebie - jak na robaka. A są dzieci, które dla zabawy wyrywają motylkom skrzydełka. Dlatego myślałam, że ją to rozweseli. Teraz wiem, że to było głupie i to bardzo. No i jeszcze dołożyłam Wam roboty. Przepraszam.
Bardzo ucieszyłam się jak pielęgniarka wspomniała o tym, że mogę Ayę odwiedzać. Jeśli tylko oczywiście będzie tego chciała. Ja bardzo chciałam. Chciałam móc nazywać ją siostrą i chciałam, by ona także mnie tak nazywała. To byłoby cudowne, jednakże ciągle miałam wątpliwości.
- Oczywiście, że chciałabym mieć taką siostrę, ale czy mi wypada? - zapytałam, chcąc się tylko upewnić. Nic więcej. Rozmowa toczyła się dalej. Dostałam wypis i informację o tym, że Aya mieszka w Ryuzaku. Iwaru nie udało mi się odnaleźć chociaż także mieszkała w tym mieście, niemniej jednak byłam dobrej myśli. Postanowiłam zapytać Ayę i poprosić o jakieś wskazówki, które pozwoliłyby mi ją ewentualnie odnaleźć. Fajnie by też było jakbym dostała pracę w szpitalu. Miałam jeszcze trochę ponad rok darmowego mieszkania w Shigashi no Kibu, ale ten rok pewnie szybko zleci, więc trzeba było spróbować znaleźć jakiś dach nad głową. Jeśli by mi zapłacili to bym mogła opłacać czynsz czy coś takiego, a jeśli nie to zwyczajnie bym powiedziała jaką mam sytuację i może mogłabym zamieszkać w szpitalu. Doceniłam gest ciepła - to delikatne głaskanie mojego barku.
- Dziękuję i przepraszam - powiedziałam, dziękując za okazane mi ciepło i cierpliwość i wyleczenie mojej rany, a następnie wyszłam, zabierając kunai i wypis i przyrzekając, że nie będę się krzywdzić.

Udałam się do nowej sali. W sumie to nie dziwiłam się, że mnie przenieśli. Pewnie strasznie skrzywdziłam Ayę i chcieli ją przede mną chronić. Miałam jednak możliwość zobaczenia jej i chociaż mój mózg podpowiadał mi, że to będzie nasze ostatnie spotkanie w życiu, tak na prawdę miałam nadzieję, że jednak kiedyś się jeszcze zobaczymy. Położyłam się więc na wskazanym łóżku, pełna podziwu dla umiejętności medycznych kadry szpitala. Wyleczyli mnie i nic nie bolało. Moja ręka (chyba?) była sprawna tak jak na początku. Z uśmiechem na ustach zasnęłam. Noc minęła mi spokojnie, chociaż nie miałam żadnych snów. Gdy tylko się obudziłam, postanowiłam od razu iść do Ayi.

Otworzyłam drzwi i weszłam do pokoju dość niepewnym krokiem. Czułam się tutaj jak jakiś nieproszony gość, ale to nie było dziwne. Przyszłam bowiem przeprosić i okazać skruchę. Najpierw zobaczyłam czy Aya już śpi. Jeśli spała to wycofałam się i wróciłam później. Jeśli natomiast nie spała, to zwyczajnie zapytałam:
- Mogę wejść? - i znowu, w zależności od odpowiedzi albo weszłam albo wyszłam. Jeśli mi nie pozwoliła, to ... (o tym napiszę w następnym poście, hehe). Jeśli natomiast pozwoliłam to podeszłam do jej łóżka i zaczęłam:
- Jak się czujesz? Ja dostałam wypis, więc opuszczam szpital - poinformowałam moją przyjaciółkę, chociaż wolałabym nazywać ją siostrą - Przyszłam tylko po parę rzeczy i oczywiście ... przyszłam także przeprosić. Więc przepraszam. Wybaczysz mi?
Chciałam coś jeszcze powiedzieć. Chciałam się tłumaczyć, ale sama do końca nie rozumiałam tego co zrobiłam. Spoglądałam na tą piękną istotę przykutą do łóżka i zastanawiałam się. Czy zrobiłam to po to, by zostać w szpitalu? Czy raczej dlatego, by rozweselić Ayę? Czy może po prostu ... chciałam dać jakoś upust swoim emocjom? A może przyczyna mojego zachowania była jeszcze inna? Kto to wiedział?
- Bardzo Cię przepraszam ... już mnie wyleczyli, więc jest dobrze ... - uśmiechnęłam się nieznacznie - Jestem taka dur ... - chciałam powiedzieć "durna", ale ugryzłam się w język, wiedząc, że to mogłoby tylko pogorszyć sytuację - głu ... - "głupia"? Nie, jeszcze nie tak - niemądra.
Podeszłam do swojego łóżka i zaczęłam się pakować. Dwa miecze, torba z narzędziami do zabijania, Pamiętnik Iwaru, sakiewka z pieniędzmi, List od Gyo. Wszystko co miałam. Miecze jednak wydały mi się dziwnie obce. Za ciężkie. Wiedziałam, że to nie będzie broń, którą będę wykorzystywać w przyszłości. Zamierzałam je sprzedać.
- Czy będziesz chciała się jeszcze kiedyś ze mną zobaczyć? - zapytałam - Jeśli nie to to zrozumiem. Masz całkowite prawo mnie nienawidzić, bo Cię skrzywdziłam. Ale jeśli tak ... to jak mogłabym Cię odszukać? Mój dom jest w Shigashi no Kibu, a pewnie będę jeszcze trochę podróżować. Tak ... zamierzam opuścić Ryuzaku no Taki, ale jeśli mi pozwolisz, to na pewno Cię odszukam.
I nagle ponownie się zamyśliłam. To nie było takie proste. Wiele złych rzeczy działo się na świecie, a ja nie byłam silna. Wiedziałam, że samo życie na tym świecie obarczone jest ryzykiem śmierci. Mogłam zginąć na tysiące sposobów i wtedy nie mogłabym dotrzymać słowa danego Ayi.
- Chyba, że ... umrę. Jeśli to się stanie to ... nie ... - po moich policzkach znowu pociekły łzy. Nie mogłam ich opanować. Nie płakałam jednak. To były pojedyncze kropelki wody. Nic więcej - ... nie będziesz na mnie zła? Nie chcę umrzeć ... ale jeśli ... to pamiętaj o mnie, dobrze? Chciałabym żyć wiecznie w Twoim sercu i myślach.
Chociaż wiedziałam, że Aya nie będzie żyła wiecznie, więc moja wieczność kończyła się tam gdzie zaczynała się wieczność Ayi, bowiem o niej na pewno też ktoś będzie myślał. Może nawet dużo osób. No cóż ...

Kopiuj

[b][color=#99CCFF]- wypowiedź[/color][/b]

[Takeru]

Ostatnie kroki były już desperacką próbą poruszania się, młody samuraj podpierał się mieczem by nie upaść prosto na twarz. Większość ludzi których mijał nie chciała mieć nic wspólnego na wpół żywym zakrwawionym miecznikiem, woleli odwrócić wzrok, lub szeptem skomentować sytuacje. Takeru musiał przyznać, iż chyba jeszcze nigdy nie był w tak opłakanym stanie, mimo iż ran nie było za wiele to utrata krwi zrobiła swoje. Jednak jedna sprawa niesamowicie podnosiła go na duchu, tamci wyglądali dużo gorzej. Chłopak zaśmiał się sam do siebie cichym i chrypliwym głosem, walka była wspaniała i on wyszedł z niej zwycięsko, czwórka ochroniarzy padła pod jego mieczem tak samo jak wcześniej piraci, czuł iż jego wartość jako miecznika rośnie co za tym idzie spotkanie z jego mistrzem staje się coraz bliższe, no jeżeli za chwilę się nie wykrwawi... Zbliżając się do budynku szpitalnego, ktoś w końcu wykazał zainteresowanie rannym człowiekiem. Idący właśnie na swoją zmianę, jeden z młodszych pielęgniarzy nie mógł po prostu przejść obojętnie, chwytając samuraja za ramię ruszył z nim do wejścia wzywając lekarzy. Takeru kurczowo trzymał się życia, wiedział jak jeszcze wiele wspaniałych pojedynków i bitew przed nim, nie mógł po prostu skończyć swojej wielkiej przygody po bitwie w burdelu z paroma ochroniarzami, którzy co prawda wiedzieli jak walczyć lecz wciąż byli to zwykli ochroniarze. Po dostaniu się do środka, natychmiast położyli go na nosze, rozcinając koszulę zaczęli oglądać ranę już w drodze na sale. Jeden z pielęgniarzy chciał pozbawić siwowłosego miecza, lecz ten tak kurczowo trzymał saya, że musieliby chyba odciąć mu rękę aby zabrać mu miecz, dla każdego samuraja katana to coś więcej niż broń, dlatego nie mógł pozwolić jej sobie odebrać nawet w takiej sytuacji.

Czas leczenia: 6h
Link do zdarzenia: KLIK

[Ero Sennin]

Ręka Meido na pewno była już sprawa. Rzeczywiście, umiejętności personalu szpitala stały na wysokim poziomie, chociaż wiadomo, cudotwórcami też nie byli. Nie każdemu dało się pomóc od razu, ale wszyscy nad tym pracowali. Tak jak na przykład dla Ayi. Cała kadra była głęboko zaangażowana nad opieką nad rudowłosą i nad tym, by poczynić postępy w leczeniu jej choroby.
Kiedy dziewczyna weszła do pokoju, w którym spędziła dość dużo czasu wraz z Ayą, zauważyła, że brązowooka już nie śpi. Tak jak to często miała w zwyczaju, rysowała. Wyraz jej twarzy był dość neutralny, wyczytać z niego można było jedynie skupienie, które ukierunkowane było na tworzenie kolejnego jej dzieła. Nie było to nic specjalnego, przeważnie rudowłosa malowała jakieś przedmioty, wyimaginowane osoby i fantastyczne zwierzęta. Swoje zajęcie jednak przerwała, kiedy w sali pojawiła się Meido. Uniosła swoją głowę nieco wyżej, po czym kiwnęła nią delikatnie na znak, że owszem, może wejść. Nie miała nic przeciwko temu. Mimo wczorajszego incydentu, naprawdę lubiła tę dziewczynę i miała nadzieję, że cokolwiek zdążyła zrozumieć. Dlatego słuchała słów dziewczyny w ciszy, mając poczucie, że jednak coś do niej trafiło. Oby.
- Wybaczę, o ile więcej sama się nie skrzywdzisz. W jakimkolwiek znaczeniu tego słowa. - powiedziała stanowczo, aczkolwiek uśmiechnęła się delikatnie. Naprawdę chciała wierzyć, że coś się w tej dziewczynie zmieniło, że miała na nią dobry wpływ. Wydawała się teraz taka, przynajmniej względem swoich możliwości, opanowana i rozsądna. Taka w miarę spokojna i to się Ayi naprawdę podobało.
- Tak, jesteś czasami niemądra, szczególnie z tym, jak nie wiesz czy będę chciała byś mnie odwiedzała. - rudowłosa mruknęła i westchnęła teatralnie. - Oczywiście, że będziesz mogła. Jak nie będzie mnie tutaj, to zapewne będę w tutejszym sierocińcu. Nigdzie się z Ryuzaku nie wybieram. I nie gadaj głupot! Masz przecież jakieś swoje cele, nie? Rośnij w siłę i zajrzyj do mnie czasem. Na pewno będzie ci łatwiej, niż jakbym ja miała szukać ciebie. A szkoda byłoby mi tracić takiej znajomości. - dodała, uśmiechając się już szerzej. Nie chciała tu mówić o jakiś siostrzanych więziach, bo to byłoby troszkę za dużo. W końcu sama nie wiedziała, kiedy jej czas przeminie, ale zdecydowanie Meido była jej najbliższą osobą w całym jej młodziutkim życiu. I powinna to wiedzieć albo chociaż wyczuwać.
- Do zobaczenia. - jej słowa były całkowicie szczere i ciepłe. Nie warto było pamiętać o tym, co zdarzyło się wczoraj. To była głupota ze strony dziewczyny, ale najważniejsze, że wiedziała, co źle uczyniła. I że tak się nie robi. Teraz ważne, żeby o siebie zadbała.

[Meido]

Wszystko co dobre zawsze szybko się kończy. Oczywiście pobyt w szpitalu do dobrych rzeczy nie należał, bowiem choroba czy niemoc nigdy dobre nie były, jednakowoż pobyt z taką cudowną osobą jak Aya to było to co dobre. I nie było istotne czy przebywamy razem w domu czy na bezludnej wyspie czy w szpitalu. Ważne było, że razem. To razem było tym czymś dobrym. No, ale za kilka minut to miała być już przeszłość. Miałam bowiem opuścić szpital, bo dostałam wypis. Słowa Ayi jakoś tak podniosły mnie na duchu, bowiem dawały nadzieję na kolejne spotkanie. Dziewczyna jednak bardzo optymistycznie patrzyła na świat, a ja doskonale wiedziałam jak kruche jest ludzkie życie. Sama go odbierałam wielokrotnie i moje ofiary pewnie również myślały, że są nieśmiertelne. Ich rodziny i przyjaciele również tak myśleli i życzyli im, by zdobyli więcej mocy i by się im powodziło. Składali im takie same życzenia co Aya mi, zupełnie nie mając świadomości, że śmierć przychodzi bardzo niespodziewanie. Ja także nie byłam w stanie spodziewać się własnej śmierci. Nie potrafiłam jej przewidzieć, ale liczyłam się z tym, że ona nastąpi i nastąpi być może szybciej niż się tego spodziewałam. Moją głową ogarnęły strasznie negatywne myśli i momentalnie posmutniałam. Miałam nadzieję na kolejne spotkanie z Ayą, a tymczasem ... zdałam sobie sprawę, że to może być ostatnie. Nie chciałam jednak mówić tego mojej drogiej przyjaciółce. Dbałam o jej dobry nastrój, więc także postanowiłam odwzajemnić uśmiech, sprawiając pozory, że jednak wszystko ze mną w porządku.
- Dziękuję Ci za wszystko. Dosłownie, za wszystko. Pozwól mi ... ostatni raz Cię przytulić. - to powiedziawszy, podeszłam do Ayi i jeśli mi pozwoliła to ją serdecznie przytuliłam, a jeśli nie ... to podałam jej rękę na "do widzenia" - Żegnaj.
Po tych słowach przyszedł ten moment. Musiałam opuścić szpital. Skinęłam więc tylko głową i wyszłam. Chciało mi się płakać, ale nawet jeśli liczyłam się z własną śmiercią, to i tak miałam zamiar uratować Ayę. Musiałam tylko znaleźć dobrych ludzi, takich jak Pan Igaku, który doglądał mnie w dzieciństwie i powiedzieć im o Ayi. Tacy dobrzy ludzie pewnie nie przeszliby obojętnie wobec nieszczęścia, które dotknęło Ayę i nawet jeśli ja bym umarła, to by jej pomogli, a ja mogłabym wtedy delektować się szczęściem mojej przyjaciółki, będąc w Zaświatach. Ewentualnie jeśli bym trochę pożyła ... to razem z tymi dobrymi ludźmi mogłabym pomóc rudowłosej. To trochę dziwne, że akurat przypomniał mi się Pan Igaku. No tak ... jednak nie dziwne, bo w końcu był lekarzem. A gdyby go tak odnaleźć? Może by coś doradził? Opuściłam szpital, żegnając się z niektórymi członkami personelu medycznego.

Co robiłam później? Miałam trochę zaoszczędzonych pieniędzy, więc kilka dni mieszkałam w gospodach, próbując wymyślić jakiś plan na moje dalsze życie. Byłam za słaba fizycznie, by być kunoichi. Mogłam nią być, jednak tak, by nikt się o tym nie dowiedział i tak, by unikać walki. To brzmiało jak plan. Ukrywanie się i ewentualne ataki z zaskoczenia. Musiałam jednak robić coś, co zapewniłoby mi dach nad głową, jedzenie i odpowiednią przykrywkę. Co zrobiłam? Po pierwsze, sprzedałam swoje miecze i chociaż niektórzy powiadają, że miecze mają charakter i że jest w nich zaklęta cząstka duszy wojownika, ja tak na prawdę tego nie czułam, a broń ta nie była już dla mnie. Moje ciało było tak osłabione, że nie potrafiłam się nimi dobrze posługiwać, a poza tym zwracały za dużo uwagi. Przez nie mogłam stać się celem. Wydaje mi się jednak, że znalazłam im dobrego nowego właściciela. Pieniądze ze sprzedaży dołożyłam do swoich oszczędności, a potem postanowiłam wspomóc Panią Ayumi, która jakiś czas temu straciła swojego męża, więc wysłałam pieniądze pocztą do Shigashi no Kibu, do ośrodka, który kobieta prowadziła. Miałam nadzieję, że dotrą i nikt ich nie ukradnie. Część pieniędzy oddałam na sierociniec, w którym mieszkała Aya. Inną część przekazałam na szpital, w podzięce za opiekę nade mną i wybaczenie mi mojego niewłaściwego zachowania. Przekazując pieniądze władzom sierocińca i personelowi szpitala chciałam także, by Aya miała jak najlepszą opiekę i chociaż nie przekazałam dużo ... byłam zadowolona. Oczywiście dotacje te były anonimowe. Nie zależało mi na rozgłosie. Oprócz tego dokupiłam sprzęt, który nie rzucał się w oczy. Pewnego razu zobaczyłam ogłoszenie, w którym było napisane, że ktoś poszukuje pomocy domowej. Podjęłam się zlecenia, nie spodziewając się tego, że moje życie w jakikolwiek sposób może być zagrożone. A było. Wściekły pracodawca prawie mnie zabił, bowiem piorąc jego ubranie pomieszałam białe i kolorowe. Musiałam odkupić zniszczoną odzież. Jednakże praca bardzo mi odpowiadała, nawet pomimo wpadki. Była taka ... zgodna z moim charakterem i pozwalała się ukryć i zdobywać pieniądze, znajomości ... weźmy taką Panią Shirome. Czy nie mogłaby mnie zatrudnić? Do tego, dach nad głową dla służby był często zagwarantowany. Służące musiały mieszkać w domu pracodawców, by móc na bieżąco pracować. Kilka razy podejmowałam się tego zawodu i kilka razy zaliczałam wpadki, aż w końcu udało mi się zostać pokojówką. Tym sposobem Narubi Namida przybrała maskę i stała się ... Meido. Pozostałe pieniądze poszły na nowe ciuchy odpowiednie dla pokojówki. Pierwszy etap nowego życia został zaliczony.

W Ryuzaku no Taki spędziłam parę miesięcy, chociaż tak na prawdę nie mieszkałam w tym mieście. Nie musiałam też mieszkać na ulicy i dawałam sobie radę z przystosowaniem do życia w obcym mieście. Co jakiś czas odwiedzałam Ayę i ucinałyśmy sobie krótkie pogawędki, jednakże ja byłam dość mocno zaabsorbowana próbą odnalezienia własnej ścieżki życia. Przeczytałam kolejny wpis z pamiętnika Iwaru, chociaż wiedziałam, że nie powinnam tego robić. Jakiś chłopak o imieniu Shinji próbował wymacać MOJĄ Iwaru. Jak ja mu zazdrościłam, ale chyba go nie lubiłam. No i ... Iwaru także pracowała, co prawda tylko przez chwilę, jako pokojówka. Czyli dobrze wybrałam. Co jeszcze robiłam? Zaczęłam trenować walkę na dystans przy użyciu shurikenów, kunai i senbon. Opanowałam także podstawy korzystania z własnego żywiołu chakry ... no i dopracowałam swoje medyczne ninjutsu. Kenjutsu i genjutsu całkowicie wyrzuciłam z własnej głowy, bowiem na walkę mieczem byłam zbyt słaba, a jeśli chodzi o kreowanie iluzji ... nie potrafiłam już tego robić. Leki musiały uszkodzić mi mózg, a może to wina tego, że targały mną różne emocje? A może zwyczajnie za długo nie używałam tych technik i zwyczajnie zapomniałam? Tak czy siak, dobrze, że przekonałam się o tym przy okazji i w niezagrażającej życiu sytuacji, ale to temat na inną opowieść. W przeciwnym razie już byłabym pewnie martwa. Chciałabym jednak kiedyś odzyskać te umiejętności, ale co będzie to czas pokaże. Genjutsu ustąpiło miejsca technikom sprzątania domu.

Po pewnym czasie nadeszła wiosna roku 382 ...

z/t

[Fumetsu]

Na szczęście ta porażka kosztowała go tylko rozwalonej nogi to dla chłopaka nie było szczęśliwe zakończenie. Pobyt w szpitalu, czyli jednym słowem określając nuda nie działo się tam nic ciekawego się nie działo i jeszcze ta noga, która bolała i obciążała młodzieńca. Gdy siedział pierwszą porę roku w pierwszych dniach nie chodził nigdzie chyba, że do łazienki by zrobić swoje potrzeby i rehabilitował się bardzo często, żeby móc wrócić do pełni sił. Gdy przeszło już to parę dni shinobi już powoli dochodził do siebie i chodził samodzielnie powoli wstając z łóżka patrzył na ziemie i nie widział już swojej kosy najwyraźniej musiał myśliwy dostawić ją tam gdzie wilki chciały zjeść małolata żywcem, ale chłopaczyna nie martwił się już o broń, ponieważ miał swoje pieniądze i mógłby sobie kupić. Martwił się o swoją łydkę, która szybciej mu się goiła od przeciętnych ludzi. Kawaler chodził o własnych siłach codziennie pokonywał o jakieś cztery, pięć góra sześć kroków, więcej. Gdy już nie było problemu z jego chodzeniem lekarz zalecił mu chodzenie po całym szpitalu tak by łydka wróciła z powrotem do sprawności. Gdy tak sobie chodził patrzył sobie po innych oddziałach przykuło jego uwagę jedno z oddziałów był to oddział dla dzieci w wieku od trzech lat do pięciu lat. Młody wyznawca Jashina z każdym porankiem czuł się co raz lepiej co wpływało lepiej na jego uszkodzoną łydkę. Łydka dzieciaka zrastała się i była w co raz to lepszym stanie co można było określić na pierwszy rzut oka. Chłopak już nie chodził tak często po szpitalu tak jak wcześniej nie chciał już przemęczać swojej nogi, która go dalej bolała i czekała go jeszcze długa rehabilitacja i mecząca. Małolat chciał jeszcze iść do jednego z oddziałów. Gdy już szybciej chodził poszedł do innego oddziału tam gdzie leżeli dzieci w małym wieku tak około od trzech do pięciu lat. On już wszedł i tam był zaczął straszyć tam dzieci, lecz po jego słodkiej twarzy trudno było się przestraszyć. Owinął sobie całą głowę papierem toaletowym po czym zaczął straszyć dzieci były bardzo przestraszone i zaczęły płakać wtedy wszedł jeden z lekarzy
- Proszę mi stąd wyjść - Poprosił mężczyzna podnosząc głos - nie masz rozumu za grosz - z oburzeniem dodał to facet. Shinobi poszedł do swojego oddziału po czym już czekał aż do końca łydka się zrośnie, ponieważ łydka nie do końca była by sprawna, bo gdyby się zrosła chłopak mógłby już normalnie biegać. Gdy już minęło te kilka dni i zrosła mu się łydka spróbował przejść szybkim krokiem cały szpital oczywiście lekarz zgodził się na ten pomysł, lecz na wszelki wypadek poszła z nim jeszcze jedna z pielęgniarek na wypadek gdy coś nie pykło i coś stało się chłopakowi. Bez żadnych urazów wszedł ten młody Jashin do swojego oddziału.

[Gyo]

---

MISSION COMPLETE

---

Czas leczenia: 168h; tydzień; do 18.02.2017, godz 01:00
Link do zdarzenia: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 8&start=60

[Mairi]

1/15+
"Szalony doktorek!" cz-1
Misja D dla Fumetsu
Wiosna, pora roku dosyć często uwielbiana przez większość ludności zamieszkujących tę planetę. Kolejny piękny dzień mijał wraz z zachodzącym za horyzontem słońcem. Dzisiejsza opowieść dotyczyła pewnego chłopaka, który miał znaleźć się w samym jej centrum. Młodzieniec aktualnie znajdował się w szpitalu, gdzie musiał odbyć swego rodzju rehabilitację, leczenie i tym podobne. Chłopak odpoczywał na swoim łóżku w pojedynczej sali. Fumetsu, bo tak ma na imię odniósł ostatnio w walce bardzo poważne rany, przez które musiał się tutaj znaleźć. Bohater leżąc na łóżku mógł widzieć jak noc opanowuje całą osadę, zaś szpital w którym się znajdował powoli zasypał. Leżąc na łóżku słyszał różne odgłosy. Począwszy od kroków na korytarzu, a skończywszy na kaszlaniu w pobliskiej sali. Po jakimś czasie noc opanowała cały szpital, chłopak nie mogąc spać leżał bezczynnie patrząc się w sufit. Budynek dawno już zasnął, wszyscy skończyli dyżury, zaś pielęgniarki znajdowały się w swoich pomieszczeniach mając wszystko gdzieś. W pewnym momencie młodzieniec mógł usłyszeć jakieś odgłosy dobiegające z korytarza. Dzwięki świadczyły o tym iż ktoś pchał przez korytarz łóżko na kółkach. Chłopak jeszcze nigdy będąc w tym miejscu w nocy nie doświadczył tego typu odgłosów, więc mogły się wydać dla niego bardzo podejrzane. Tak czy inaczej jego umysł nakazywał mu sprawdzić co jest grane. Tylko czy ciało postąpi tak samo? Tego nikt nie wiedział....

[Fumetsu]

Młody wyznawca Jashina po kilku miesiącach, dniach, godzinach, minutach i sekundach dostał wreszcie kopertę z jego wypisem i szybkim tempem opuścił teren szpitala. Gdy szedł do wyjścia przyszedł jego lekarz po czym dał mu jakąś maść. Chłopak nawet nie spytał po co to, ponieważ wiedział, że trzeba wykorzystać maść na łydkę. Młodzieniec zanim wyszedł siadł na jednej z ławek, których było bardzo wiele i usiadł po czym maść, którą otrzymał od doktora posmarował łydkę a ona już się skończyła, więc wyrzucił ją do kosza. Ten poszedł do Gaju na uboczu miasta może, żeby potrenować? A może odpocząć po tym szpitalu? - Nikt nie wiedział po co chłopak tam się uda oprócz jego samego.

[Kayumi]

Co Ci może zrobić Pani z recepcji?
Kyouma Hoozuki i Nanashi, Ranga D 1/22

Szpital to miejsce, gdzie najścislej splatają się losy ludzi w różnych momentach życia. Tutaj co zamożniejsze matki wydają na świat potomstwo, ranni bohaterowie otrzymuja ulgę wyleczenie lub śmierci z rąk uczynnych pielęgniarek, a starszyzna wioski odchodzi spoczywać w pokoju.
Jednak, w cieniu tych wzniosłych momentów, stoi codzienne funkcjonowania szpitala jako instytucji, wymagającej nieustannej troski o sterylność i nienaganność w czystości. Ktoś musi dbać, by wyleczyć mógł się ktoś, prawda?
Oto dwóch młodzieńców zbliżało się do blatu recepcji szpitala. Za nim siedziała, a raczej rozpościerała swe ciało, obfita w kształty, recepcjonistka, wyraznie zdenerwowana. Olbrzymie obwisłe policzki pokryły sie rumieńcem wściekłości, pot zaperlił na czole, a na widok dwóch shinobi, aż poderwała się z krzesła. O co mogło jej chodzić? Czyżby kawka była niedobra, albo koleżanka miała ten sam rodzaj ryżowego pudru?
Nieistotne - ofiarą jej złości mieli zostać dwaj młodzi wojownicy, ale czy na pewno nie zdołają jej poskromić?