Gaj na uboczu miasta

[Teien]

15/15
Misja Rangi D Koniec! Złapałeś medalion w swoje łapska, oglądając jeszcze z drugiej strony, po czym cisnąłeś go prosto w irytujące Cie już od jakiegoś czasu żaby. Te z niedowierzaniem spojrzały, ślepia wyszły im prawie poza "orbitę", jednak nie miały zamiaru się jeszcze odzywać. Najpierw jedna złapała go w dłonie, pomacała, poobracała i doglądała się czy to na pewno ten. Zaraz kolejna również zrobiła to samo! Chyba planowały Cie irytować do samego końca. Aż wreszcie ostatnia sprawdziła i przemówiła. -To jest ten medalion, tak tak! Dobrze, wszystko fajnie, wygląda cacy niczym żabie udka u niezłej żabci hahah! -zakumkał do Ciebie, po czym nagle poleciały w Twą osobę pieniądze. Wszystkie rozrzucone w najdrobniejszych drobniakach jakie tylko można było zdobyć w tym kraju. Zapewne jako tako same nie miały pieniędzy, tylko wyławiały wszystko z tego źródła, w momencie kiedy ludzie wrzucali pieniążki na szczęście. Tak czy inaczej bez zbędnego podziękowania czy też innych pierdół, po prostu zniknęły w kłębie dymu. Niby misja wykonana, niby zapłacone lecz i tak było cholernie dziwnie... Tak więc zebrałeś wszystko i ruszyłeś w swoją stronę.

z/t masz!

[Mumeishi]

Głęboką, melancholijną ciszę gaju zakłóciły w pewnym momencie odgłosy stawianych niespiesznie kroków. To Mumeishi szedł bez najmniejszego pośpiechu przed siebie, rozglądając się dookoła ciekawskim wzrokiem. Hm, to miejsce ani trochę nie przypomina domu - pomyślał, przypominając sobie w tej chwili pełen życia i dźwięków las, w którym mieszkał kiedyś razem z Iun. Ich chatka wielka nie była, w końcu przez wiele lat miała jednego tylko mieszkańca, ale swoje drobne rozmiary nadrabiała atmosferą i właśnie barwnym, bogatym otoczeniem. Wiele zwierząt i wiele roślin przyszło mu spotkać w tamtych czasach, co pomogło mu ogromnie w ogarnięciu nauk Inu i staniu się w miarę porządnym Medykiem. Dużo mu jeszcze co prawda brakowało do zostania naprawdę wyśmienitym lekarzem, ale to był właśnie jeden z powodów, dla których wyruszył w swoją tułaczkę. Przetarł czoło wierzchem dłoni, czując ciążące na ciele zmęczenie. Nie zrobił postoju od paru godzin i jego organizm zaczynał już powoli protestować przeciwko takiemu wysiłku.
- Chyba czas nieco odetchnąć...
Zatrzymał się i przysiadł z ufnięciem na jednym z przewróconych konarów, które były liczne w tej okolicy i porośnięte dodatkowo zielonkawym mchem. Ich wygląd oznaczał, że powalone na ziemię zostały już spory kawałek czasu temu. Przez co? Mumeishi mógł tylko gdybać i zgadywać, bo bez oględzin i dokładniejszego przyjrzenia się konarom nie mógł wysnuć żadnych porządniejszych wniosków. A na taką inwestygację nie miał aktualnie najmniejszych sił. Odetchnął lekko, ściągając z pleców drewniany plecak i kładąc go na miękkiej, wilgotnej ziemi przy swojej lewej nodze. Zaraz po tym zaciągnął się ciągle trzymanym w ustach papierosem i wypuścił z nich białawy obłoczek dymu o ziołowym zapachu. Tak, to jest idealne miejsce na relaks. Nie, żeby każde inne miejsce nie było dla niego odpowiednie do wyluzowania się i polenienia. Hymnął luźno, odchylając się do tyłu i zerkając pojedynczym, zielonym okiem na sufit utworzony z koron wysokich drzew. Nieśmiałe, pojedyncze promienie światła przeciskały się między gęstymi liśćmi, dodając temu miejscu tajemniczej nutki. Jak gdyby ten gaj nie miał w sobie wystarczająco czarującego mistycyzmu... Tak, idealnie.

[Niryoku]

LEKARSTWO
[1/15] Czas w gaju płynął leniwie, a nawet niemalże stał w miejscu. Chyba nawet miejscowa fauna dała się ponieść magii tego miejsca, bo ani ptaki nie ćwierkały, ani wiewiórki nie szeleściły liśćmi. Być może tylko owady były bardziej aktywne, choć trzeba by było je pierw odszukać wzrokiem. Okolica motywowała do zapomnienia o troskach. Do przystanięcia. Do relaksu. To miejsce wielce różniło się od niedaleko usytuowanej osady, gdzie przebywała masa hałaśliwych, zbyt zajętych życiowymi sprawami ludzi. Tam wszyscy się dokądś spieszyli. A w gaju można było nareszcie odpocząć. Choć i tutaj można było doświadczyć kłopotów codzienności, o czym miał się przekonać pewien białowłosy Genin.
- Co ja pocznę, co ja pocznę... - ciszę przerwał chrypliwy, ledwie słyszalny, męski głos.
Jego właścicielem okazała się postać o dość ciekawej prezentacji. Mowa tutaj o niewysokim jegomościu odzianym w różowy sweter z haftem przedstawiającym misia koala na klatce piersiowej, niebieskie dżinsy i żółte japonki. Miał białe, krótkie, widocznie przetłuszczone, niepoukładane włosy. Usta zasłaniały mu długie, również białe wąsy, a oczy miał ukryte za szkłami wielkich, okrągłych okularów. Nieznajomy z widocznym trudem poruszał się po nierównym terenie, od czasu do czasu schylając się i dotykając dłonią ziemi, przeczesując trawę czy odgarniając liście i patyki.
Zauważył obecność Mumeishiego dopiero po dłuższej chwili. Zbliżył się do niego niedługo po tym, po drodze o mało co się nie potykając o jakiś korzeń.
- Potrzebuję pomocy. Jestem skłonny zapłacić. - odezwał się nieznajomy, poprawiając okulary palcem serdecznym prawej dłoni - Szukam pewnej zaginionej osoby. Do tego bardzo chorej. Czy mogę liczyć na wsparcie? Oh, nazywam się Mikio. Przepraszam za maniery, ale to pilna sprawa.
Wtedy mężczyzna podskoczył, gdy jakaś mrówka przeszła mu po prawie nagiej stopie. Złapał się za pierś lewą dłonią, szybko oddychając. Na szczęście uspokoił się chwilę później.
-Rety, o rety. Tyle nerwów, tyle nerwów.

[Mumeishi]

Słodki odpoczynek Mumeishi'ego nie trwał długo, ponieważ zakłócony on został przez pojawienie się podstarzałej, szukającej czegoś lub kogoś osoby. Usłyszenie niezbyt subtelnych czy cichych kroków staruszka nie wymagało wielkiego wysiłku, zwłaszcza w panującej naokoło głębokiej, sennej ciszy. Najpierw więc do Mumeishi'ego dobrnęły odgłosy przemieszczania się dziadka, a dopiero po chwili dojrzał on jego zbliżającą się sylwetkę. Nie był to imponujący widok, a przytłaczający i zalewający miękkie serce sympatią. Mężczyzna wyprostował się niespiesznie i przeciągnął, nie odwracając spojrzenia od potykającego się po drodze nowo przybyłego. Koniec przerwy, co? Bo tak, nie zamierzał zostawić staruszka samego i na pastwę losu, jeśli mógł coś tu zaradzić i pomóc. Mumeishi został w pewnej kluczowej chwili dostrzeżony przez dziadka, który zaraz zwrócił się do niego z ofertą zapłaty w zamian za udzielenie wsparcia. W sumie i tak sam zamierzał zaproponować swoją pomoc, ale z drugiej strony... zarobienie paru groszy nigdy nie było czymś złym. Wzruszył więc mentalnie ramionami i podniósł się do pionu, zaraz jednak nieruchomiejąc w odpowiedzi na dalsze słowa staruszka.
- Bardzo chora? - No i masz, instynkty Medyka przebudziły się w Mumeishim i rzuciły go do prędkiej akcji. Podszedł do swojego nowego, tymczasowego pracodawcy i, uprzednio chwyciwszy jego przedramię, zaprowadził go do najbliższego, obalonego pnia, na którym go natychmiast posadził. Czyny jego były delikatne, ale emanujące zdecydowaniem. - Jii-san nie jest w kondycji, żeby jej szukać. Proszę powiedzieć mi, jak Mikio wygląda, gdzie mogła się udać i jak poważny jest jej stan - zwrócił się do znerwicowanego dziadka, używając do tego łagodnego, opanowanego głosu, w którym brzmiała jednak nuta ponaglania. Mumeishi nie był kimś, kto łatwo traci głowę czy popada w bezmyślną panikę, ale nie chciał też tracić tutaj za dużo cennego czasu. Kto bowiem wie, w jakim stanie znajduje się teraz dziewczyna i czy coś jej obecnie nie zagraża. Prócz wspomnianej przez staruszka choroby, naturalnie. Trzeba będzie jak najszybciej ją odszukać i przekonać się na własne oczy, oko, że nic śmiertelnie groźnego nie wisi jej nad głową. A przynajmniej Mumeishi miał nadzieję, że wszystko z nią w porządku i cała ta akcja ratunkowa oraz wszystkie te nerwy niepotrzebnie są rozdmuchiwane do kolosalnych rozmiarów. Ta opcja była zdecydowanie lepsza od alternatywy...

[Niryoku]

LEKARSTWO
[3/15] Mikio bacznie obserwował okolice swych stóp przez chwilę, najpewniej przygotowując się na kolejny atak ze strony małych mrówkowatych. Robił to w poczekaniu na odpowiedź białowłosego co do ewentualnej pomocy w poszukiwaniach zaginionego. Na reakcję nie musiał czekać zbyt długo, bo gdy zauważył powstającego Genina, zaprzestał zważać na owady i zwrócił spojrzenie w jego kierunku.
- To dość skomplikowane. - odparł mężczyzna, drapiąc się prawicą po pośladku - To pacjent mojej kliniki. Trafił do mnie osłabiony, odwodniony, ledwie mówił. Był cieniem człowieka. Pewnie bez opieki stałby się żywym kościotrupem.
Mikio dał się zaprowadzić do najbliższego pnia, nad którym pierw się nachylił, zbadał dłonią, obejrzał ze wszystkich stron, by dopiero po tym na nim usiąść. Zacisnął lewą dłoń w pieść i zbliżył do ust, głośno w nią odkaszlując.
- A ja akurat miałem w gotowości lek własnej produkcji. Musiałem go jednak przetestować. Pacjent wyraził zgodę, zaufał mi, a ja tak bardzo chciałem mu pomóc i byłem pewny, że specyfik okaże się skuteczny. I okazał się skuteczny. Aż za bardzo.
Mężczyzna podrapał się w tył głowy, po czym tą samą ręką, energicznie, pacnął się w prawe udo. Okazało się, że wyeliminował w ten sposób niewielkiego żuczka, który bez pozwolenia wędrował mu po nodze. Co śmieszne, pozostałości po owadzie wytarł o spodnie blisko miejsca, gdzie pozbawił go życia, pozostawiając zielonkawą plamę.
- Jest przystojny, ma białe jak śnieg włosy, ubiera się stylowo i ma głos śpiewaka. Obecnie czuje się całkiem dobrze, tylko martwi się...chwila, czemu chcesz wiedzieć, jak wyglądam i jak się czuję? - zdziwił się Mikio.
Potrzebował chwili zastanowienia, by zrozumieć pomyłkę swojego rozmówcy. Zaśmiał się krótko, gdy doszedł do pewnych wniosków.
- Nie, nie! To ja jestem Mikio. Pacjent zwie się Kita Tsuyoshi. Młody mężczyzna, dwadzieścia lat. Średniej długości, czarne, zadbane włosy. Zielone oczy. Obecnie powinien być ubrany w kremowy kitel i jakieś majtki. Jego stan jest...no cóż, jest bardzo energiczny. Lek dodał mu tyle energii, że zaczął być agresywny, wstał z łóżka i po prostu opuścił klinikę. Bardzo chciałbym wiedzieć, gdzie jest, żeby podać mu coś, co zneutralizuje niechciane skutki uboczne mojego medykamentu. Jako lekarz zależy mi, by mój pacjent wrócił do zdrowia. Muszę poprawić swój błąd. Ale sam nie dam rady. Rety, o rety.
Mężczyzna spuścił głowę i wziął głęboki wdech, wypuszczając następnie powietrze wolno, aż mu wąsy falowały. Pewnie w tej chwili dałoby radę ujrzeć jego usta, jednak tkwił w takiej pozycji, że Mumeishi mógł o tym co najwyżej pomarzyć. Jeżeli go to w ogóle interesowało.
- Obawiam się, że mógł pojawić się gdzieś w osadzie. Modle się, że nie zrobił komuś tam krzywdy. Ale myślę też, że mógł go ktoś tam zauważyć.
Lekarz powstał na równe nogi, zaciskając pięści dłoni i unosząc je na wysokość klatki piersiowej.
- To chyba właśnie tam powinienem szukać. Może ktoś go widział! Może nawet pochwycił! Nieznajomy, czy byłbyś skłonny mi pomóc? Razem wyruszmy do osady, popytajmy ludzi, szukajmy poszlak. Trzeba odnaleźć Tsuyoshiego. Biedak chyba sam nie wie, co wyprawia. Jest w niebezpieczeństwie i sam stanowi niebezpieczeństwo!
Mikio emanował desperacją. Nie trzeba było czytać w jego myślach by stwierdzić, że wielce zależało mu na losie swojego pacjenta, po tym jak podał mu felerny lek. Do tego stopnia, że szukał wsparcia u losowo napotkanej osoby, w tym wypadku białowłosego Genina.
- Czy mógłbyś udać się na targowisko? Tam powinna być masa ludzi. Może jakiś przechodzień widział Tsuyoshiego. Jeżeli go odnajdziesz, postaraj się go zatrzymać. Nawet, jeżeli narobisz mu kilka siniaków. Siniaki to małe zmartwienie. Maść i już! Ja Cię potem odnajdę. Na pewno! Muszę mu pomóc. A czy Ty pomożesz mnie?

[Mumeishi]

Przeoczyłem 'm' w 'nazywam', chyba czas kupić nowe okulary...

---

Mumeishi'emu sytuacja wcale nie wydawała się aż tak skomplikowana, jak napotkanemu Medykowi. Nieraz słyszało się przecież o pacjentach, którzy czmychnęli spod opieki lekarzy i powędrowali na własną rękę w szeroki świat. Przeważnie robili to nieświadomie i umysły mając zaćmione chorobą bądź lekami, lecz mimo wszystko sytuacje takie miały miejsce i dalej mieć będą. Jak teraz. Najwidoczniej zastosowany przez strapionego staruszka medykament był zbyt silny, jak i sam Mikio przypuszczał, popychając biednego pacjenta do czynów, których mógł potem bardzo, ale to bardzo pożałować. Nikt chyba nie chciałby obudzić się w pewnym momencie na środku ruchliwego, zatłoczonego chodnika, mając przy tym na sobie tylko majtki i szpitalny kitel. Osobliwe przyodzienie uciekiniera, już pomijając to jego zawstydzenie po pobudce, działało tutaj na korzyść Mumeishi'ego, ponieważ człowieka takiego stosunkowo łatwo powinno się wytropić i odnaleźć. Trzeba będzie tylko popytać wśród ludzi i zobaczyć, czy ktoś przypadkiem na nadpobudliwego pacjenta nie trafił.
- Ahaha... - Zakłopotany Mumeishi podrapał się w potylicę, czochrając tym samym swoje śnieżnie białe kosmyki tam się znajdujące. Albo zaczęły mu w końcu szkodzić jego własnego wyrobu papierosy, albo jego mózg nie przebudził się jeszcze z tego sennego, zrelaksowanego stanu, w jakim znajdował się przed przybyciem starszego Medyka. Nie było innego wyjaśnienia tego, dlaczego założył, że to pacjent nazywa się Mikio, podczas gdy dziadek jasno i wyraźnie przedstawił się tym imieniem.
- Nie szuka go już jii-san sam, pomogę - powiedział, schylając się i chwytając za ramiączka swojego skrzynko-plecaka, który zaraz zarzucił sprawnym oraz wyćwiczonym ruchem na plecy. Humnął tylko w odpowiedzi na znajomy ciężar, jaki zawisł mu na barkach. Może i nie miał jeszcze w środku szufladek wiele rzeczy, ale przecież nie zostawi tutaj całego swojego dobytku do czasu znalezienia poszukiwanego mężczyzny. Bo i owszem, szukana przez lekarza osoba okazała się płci męskiej, a do tego czarnowłosa i zielonooka. Trawiasta zieleń, szmaragdowa czy morska? No, bez rozdrabniania się...
- Nazywam się Mumeishi - przedstawił się, jako że nie miał jeszcze ku temu sposobności. Po tym posłał staruszkowi uspokajający, łagodny uśmiech i skinął krótko głową.
- Dobrze, poszukam go w osadzie i zacznę od targowiska. Jeżeli tam był, to na pewno ktoś go zapamiętał - zgodził się z planem dziadka, bo to, rzeczywiście, wydawało się najlepszym rozwiązaniem w tym momencie. Zdaniem Mumeishi'ego Medyk nie powinien też przejmować się i obwiniać zbytnio tym, że to przez jego eksperymentalny lek ciemnowłosy dostał nagłego zastrzyku energii i udał się od tak, nagle w swoją stronę. Testowanie medykamentów na ludziach może i zbyt dobre nie jest, ale pacjent wiedział o ryzyku, wiedział na co się pisał i mimo tego zgodził się przetestować na sobie ten nowy środek.
- Do zobaczenia za jakiś czas. - Mumeishi odrzucił poprzednie myśli na bok na rzecz skupienia się na misji, aby następnie odwrócić się w odpowiednią stronę i zacząć maszerować szybko przed siebie. Machnął jeszcze staruszkowi na tymczasowe pożegnanie wiedząc, że w razie czego posiada w rękawie jednego, drobnego asa, który może okazać się przydatny do ewentualnego zatrzymania zbiega. Była to niewielka sztuczka poznana podczas jednej z wędrówek, gdzie spotkał miłego współ-podróżnika, który znał się na wielu, naprawdę wielu rzeczach. Wiekowy jegomość nauczył Mumeishi'ego jednej techniki po tym, jak ten nadłożył sporo drogi tylko po to, aby dotrzymać mu towarzystwa. Dobre wychowanie i odpowiednie traktowanie ludzi czasem popłaca.
[z/t]

[Kyoushi]

Wychodząc i zamykając za sobą drzwi z pięknego mieszkanka zgarbionej babuni młody Kyou udał się do północnej strony miasta. Tam znajdowało się miejsce docelowe do którego dążył - otóż do gaju. Pięknie usytuowanego mimo wpływu ludzi nie zmienił się chyba w ogóle. Dziewiczy oraz cichy, prawie jakby tu nie istniał świat, spokój i cisza. Ewentualne pogrywanie ptaszków i szum wiatru między koronami drzew.

Docierając do gaju pamiętając wytyczne od starszyzny udał się w głąb w poszukiwaniu pięknego żółtego kwiatu. O ów kwiat musiał zadbać już przed samym jego wybraniem, otóż staruszka poinstruowała go w jaki sposób go zdobyć. Po pierwsze musi go znaleźć, więc szwendając się po całym gaju, Kyou szukał żółtego, dość sporej wielkości kwiatu. Następnie, krokiem który musiał powziąć było odkopanie go, jednak nie wolno mu było uszkodzić korzeni, więc wkopać się musiał dość głęboko. Kolejnym etapem jest owinięcie kwiatu w nawilżoną szmatkę. Nie było tu problemu, gdyż posiadając szmatkę od staruszki namoczył ją w krystalicznie czystym źródełku umiejscowionym w gaju. Tak następowały poszukiwania. Kierując się do rzeki, szukał mchu, który porastać będzie kamienie, tak miało mniej więcej wyglądać miejsce, gdzie odnajdzie ów kwiat. To nie wszystko, musiał jeszcze otrzymane nasionka od babuni, zapewne by na kolejny sezon również ten kwiat wyrósł.

[Tamiko]

Nie wiadomo nic.
8/15 Od razu wyruszyłeś na poszukiwania kwiatu. Pożegnałeś się z Kobietą i ruszyłeś w nieznane. Nie wiedziałeś jaka moc drzemie w owym kwiecie, dlatego też, nie mogłeś równie dostrzec jak cenny skarb miałeś w swoich dłoniach. Niestety po chwili został Ci on odebrany, a ty musiałeś maszerować do gaju w poszukiwaniu tego, co zostawiłeś na blacie w kuchni. Wszystko byłoby całkiem proste...
Poszedłeś bowiem do gaju, po czym zacząłeś szukać rzeki, co było jak najbardziej logicznym wyjściem. Przecież woda nie może być taka sama w każdym miejscu, dlatego też od razu zacząłeś obserwować to, co miałeś wymienione w planie działania. Potrzebowałeś mchu i kamieni, niestety los po raz kolejny spłatał Ci figla. Stojąc na przeciwko rzeki mogłeś zauważyć rozciągające się po dwóch stronach kamienie. Co gorsza, większość z nich porośnięta była niczym innym jak tylko wyżej wymienionym mchem! Co za ironia. Stojąc tak przed rzeką musiałeś podjąć najistotniejszą decyzję w tej chwili.
Iść w prawo czy w lewo? Musiałeś zastanowić się nad tym bardzo dokładnie, bowiem rzeka była długa, a cóż, południowe słońce grzało bardzo mocno. Mogło nawet uszkodzić przepiękny kwiat...

[Kyoushi]

Docierając na miejsce przy rzece po obu stronach.. Był kamienie.. Co najgorsze, prawie wszystkie były porośnięte mchem. No cóż, to psikus. Kyou musiał ruszyć głową. Otóż wybór był prosty, prawy lub lewy brzeg, nie może wybrać inaczej. Jako, że mech rośnie od północnej strony, słońce miał za sobą od południa. No i co teraz, gdzie ruszyć?! Dumał Shiroyasha, jednocześnie główkując jak wybrnąć z ów sytuacji obronną ręką i zdobyć kwiat, którego oczekiwała od niego staruszka.

- A niech to! - rzekł donośnie sam do siebie stojąc i obserwując brzegi rzeki - Raz kozie śmierć! - dodał machając prawą ręką jakby zrezygnowany. Jako, iż był praworęczny zdecydował, że pójdzie w lewo. Cóż przypadek, tak wybrał i koniec, jego podróż została obrana i zdania nie zmieni..

[Tamiko]

Nie wiadomo nic.
10/15 A więc postanowiłeś iść dalej, no może nieco inaczej niżeli by postąpiła racjonalnie myśląca osoba, ale to zawsze coś. Prawa ręka, prawa strona i na odwrót. Niestety widać, że przeczysz jakikolwiek wymysłom natury, dlatego też poszedłeś w stronę, którą sobie obrałeś. Droga nieco się zmieniała. Mogłeś zauważyć, że jest coraz to mniej słońca, gdyż kolory drzew nieco bardziej gęstniały. Mimo że był to wspaniały gaj, to tutaj właśnie natura zaczęła dziczeć.
Z każdą chwilką byłeś coraz bliżej, a może jednak dalej swojego celu? Tak, niestety kamienie powoli zaczęły pojawiać się coraz to rzadziej. Czyżby kierunek był zły? A może przesadziłeś za bardzo z myśleniem, a rozwiązanie było tak banalne i logiczne? Tego nikt nie wie, aczkolwiek szedłeś uparcie w tamtą stronę. Może to i dobrze, bo już wkrótce przed Tobą mogłeś zauważyć coraz to więcej kamieni, wręcz skałki. Góry kamieni ułożonych jeden na drugim. Coś pięknego i... niebezpiecznego zarazem. Co się tam kryje?

[Kyoushi]

W końcu imię Kyoushi jako szaleniec nie wzięło się znikąd - otóż zaprzeczanie jakiejkolwiek racjonalności to był chleb powszedni dla białowłosego. Takoż postanowił i zrobił, ale zawsze mogło być gorzej. Podróżując w głąb gaju było coraz to mroczniej i dziczej. Gaj ze spokojnego lasku stawał się coraz ciekawszy dla Kyou, który klimat mroku bardzo lubił, szczególnie ta samotność, która spowijała i tworzyła klimat tego miejsca. Idą zorientował się, że kamieni jest coraz mniej. Czyżby trzeba było zawrócić? Otóż nie, nie tym razem, kierował się dalej w przód nie zważając na to, a nóż się powiedzie i to tam odnajdzie kwiat.

Idąc uparcie czekało na niego to o czym wcześniej rozmyślał. Coraz więcej kamieni pojawiło się przed nim, wręcz stosy, jakby skały. Matka natura chyba miała go w opiece, gdyż z wyjałowienia ujawniło się to na co czekał lub to czego oczekiwał - nie do końca można sprecyzować czy jednak dotarł i odnalazł kwiat. Podchodząc chciał się rozejrzeć, wejść na górę by mieć lepszy widok w ramach obserwacji i dostrzeżenia docelowego kwiatu..

[Tamiko]

Nie wiadomo nic.
12/15 A więc postanowiłeś wdrapać się na najwyższy kamień, który był dość wysoko... Mianowicie, rzeka tutaj była dość szeroka, w sumie jak przez cały odcinek drogi, tutaj niestety była na zakręcie, przez co woda dodatkowo chlapała kamienie. Tak, mogłeś to dopiero zauważyć wchodząc na kamienie i przypadkiem nie ubezpieczając się Dekatą. No ale nic, wchodząc sobie wysoko mogłeś się potknąć! Całe szczęście jednak, że byłeś nisko, bowiem kamienie nie należały do najgładszych, a tak przynajmniej ograniczyłeś się do kilku siniaków na udzie i żebrach. Ewidentnie brakowało Ci kolorów na twarzy!
Po kilku minutach jednak mogłeś dostać się na górę i wiesz co? Po chwili rozglądaniu Twój wzrok coś przyciągnęło. Promienie słońca leniwie oświetlały jedno miejsce, które mieniło się niczym złoto. Coś niesamowitego, zważywszy, że nie przypominało to do końca wysuszonego kwiatu.Ten, może był identyczny, ale odbijał słońce i wyglądał niczym brylanty bawiące się promieniami słońca.
Gdzie dokładnie umieszczony był kwiat? Na dużym kamieniu, delikatnie ukryty przed popołudniowym słońcem, z jednej strony okryty ogromnym kamieniem, a z drugiej nieco mniejszymi, ukryty w koncie czekał, aż przybędziesz i wykonasz najważniejszy etap zadania.

[Kyoushi]

Wdrapując się wysoko i bezmyślnie, woda która ochlapywała kamienie, stworzyła na nich dość śliską powłokę przez co młodzieniec całkiem stracił równowagę i spadł, na szczęście na tyle nisko, że tylko się poobijał. No cóż, za głupotę się płaci, następnym razem dwa razy przemyśli swoją decyzję. Będąc już na górze i się rozglądając dostrzegł coś co go ewidentnie skupiło i zainteresowało. Kolory złota zawsze były interesujące, a ten w szczególności.. Ten kwiat, który widział, wyglądał niesamowicie, piękny, lecz różniący się nieco od tego wysuszonego, który widział u babuszki.

Pora po niego się wybrać, na wielki kamień. Tym razem nie zaryzykuje wchodzenia o własnych siłach, gdyż już za bardzo go bolały żebra i udo od obicia. Czas na wspinaczkę, w której zamierza użyć prostej, ale jakże skutecznej techniki ninjutsu Kinobori no Waza by nie tracić czasu na wspinaczkę, a jedynie wejść po niej jak po płaskiej powierzchni. Skupiając czakrę na podeszwie stopy zabrał się i planował dotrzeć do kwiatu, a tam zgodnie z instrukcjami, gdyby bez żadnych wcześniejszych przypadków dostał się bezpiecznie, wykopać go głęboko by nie narazić kwiatu na uszkodzenie korzeni oraz wziąć we wcześniej już nawilżoną chusteczkę. Ostatnim krokiem przed podróżą jest zostawienie ziaren, które babcia kazał zasiać by mógł wyrosnąć ów kwiat kolejny raz, cóż, szkoda zostawić to miejsce bez tej jakże pięknej roślinki. Czas udać się z powrotem do domu babuni..

[Tamiko]

Nie wiadomo nic.
14/15 Czasami wystarczy coś sobie zrobić i od razu jest lepiej! A zatem mogłeś swobodnie nauczyłeś się na błędzie, że jednak nawet do najprostszych rzeczy warto wykonywać techniki, które dadzą jakąkolwiek ochronę dla naszego ciała. No więc po chwili znalazłeś się przy kwiatku. Zacząłeś robić wszystko co, co mówiła Ci kobieta. Pamiętałeś nawet o najważniejszym szczególe, a mianowicie nawilżonej chusteczce. Magia, wszystko szło tak jak powinno być. Na sam koniec również posadziłeś trzy ziarenka, które miałeś w innym zawiniątku. Wszystko idealnie ze wskazówkami. Babunia będzie z Ciebie dumna i kto wie, może sypnie trochę grosza za fatygę?
No i już po chwili z powrotem ruszyłeś w miejsce, z którego jeszcze przed chwilką wyruszałeś. Droga w tym momencie szła już bardzo sprawnie bowiem wiedziałeś gdzie się znajdujesz, gdzie się udać i jak postąpić. Wszystko miało swoje logiczne wytłumaczenie...

zt.

[Mairi]

MISJA RANGI C
9 / 30+
"Stare drzewo"
Staruszek szedł przed tobą powolnym, ale w miarę szybkim krokiem. Droga w kierunku owego drzewa nie była trudną wędrówką, lecz bardzo miłym spacerem. Powietrze było świeże, a okolicę wypełniał przepiękny krajobraz. Podczas jakże miłego spaceru, dwójce ludzi towarzyszyły ptaki znajdujące się gdzieś na pobliskich pojedyńczych drzewach, oraz różnego rodzaju gryzonie ukrywające się gdzieś w małych norkach znajdujących się w ziemi... W pewnym momencie staruszek zapragnął rozpocząć jakąś rozmowę. Jak to zwykle bywa powiedział najbardziej oczywiste słowa, które to występują bardzo często w prowadzonych rozmowach...
-Jaką piękną mamy dzisiaj pogodę. Prawda ?- powiedział spokojnym głosem i jeżeli młodzieniec spojrzał na jego twarz to mógł ujrzeć sympatyczny uśmiech. Zapewne starzec chciał odejść z myślami na temat jego drzewa, gdzieś daleko, gdzie nic nie będzie mu zaprzątać tym jego głowy.
Młodzieniec idąc czuł na swej twarzy lekkie, ale za to bardzo przyjemne powiewy wiatru. Krok za krokiem, sekunda za sekundą, minuta za minutą i tak właśnie czas mijał. Tylko kiedy będzie koniec ich drogi, gdy już dojdą do celu...