Główna droga

[Haru]

Misja rangi D
Kobuto
3/15 Chłopak nie zwlekał i ruszył w wyznaczone miejsce. Młodzieniec dotarł do wyznaczonego miejsca. Był to niespecjalnie wielki dom, miał jednak swoje gabaryty. Był zbudowany w stylu angielskiego renesansu. Można było łatwo dostrzec, że dom miał dwa piętra plus parter. Chłopak zapewne zapukał do drzwi jak nakazywała kultura. Otworzył mu mężczyzna w mocno podeszłym wieku. Był szczupły, ale dosyć niski. Miał siwe włosy oraz wąsy tego też samego koloru. O dziwo był ubrany w garnitur koloru ciemnej zieleni, białą koszulę i niebieski krawat. Dlaczego o dziwo? Ponieważ nie był to typowy ubiór jak na realia ich rzeczywistości. Jednak sprawiał wrażenie jakby to dla niego było normalne - O! Witaj młodzieńcze!- powiedział lekko zachrypniętym głosem. Dla osób w jego wieku było to normalne. Ale przynajmniej widać było, że ucieszył się na widok chłopaka.- Zapraszam! Wejdź do środka. Masz może ochotę na herbatę?- zaprosił chłopaka. Jeśli Kobuto wejdzie do środka będzie mógł zauważyć jakie dom ma rozmieszczenie pomieszczeń. Z przedpokoju na prawo jest wejście do salonu a na wprost są schody na górę. Kawałek za schodami także były jakieś drzwi, nie było jednak możliwością zobaczyć co się tam znajduje z dwóch powodów. Pierwszym był fakt, że było to ładnych kilka metrów odległości. Drugim zaś, że drzwi były zamknięte. Wróćmy jednak do salonu, ponieważ tam staruszek pokierował shinobiego. Gestem ręki zaproponował mu aby usiadł na kanapie, a sam zrobił to samo na wygodnym fotelu naprzeciw. Kiedy "służąca" przyniosła herbatę, od razu nalała do filiżanek. Mężczyzna wziął jedną i się napił. - Zapewne domyślasz się dlaczego tu jesteś. Prawda młodzieńcze? - zapytał. - Mam do Ciebie pewną prośbę.- powiedział i przerwał na chwilę aby wziąć kolejny łyk herbaty.

[Kobuto]

To nie była zbyt długa wędrówka: w końcu adres o którym była mowa był niedaleko, więc przebycie drogi do tego domu nie było problemem. Budynek ten wyróżniał się na tle otoczenia: był jakby wpasowany krajobraz z innej epoki, zupełnie odgradzający się od reszty świata swoją nietuzinkowością. Chłopak nie był jednak jednym z tych, którzy boją się byle odmienności, dlatego pewnie i stanowczo zapukał do drzwi. Otworzył mu człowiek, który w sumie pasował do otoczenia: dziwny, nieopinający i kanciasty strój pasował do jego sylwetki, pozostawiając dobre wrażenie na Kobuto.
- Dzień dobry, przyszedłem w sprawie listu - powiedział, pokazując śnieżnobiałe zęby i wszedł do środka. Miał już dość marznięcia na zewnątrz, więc ciepło wnętrza domu i propozycję herbaty - czymkolwiek ona nie była - przywitał z niekrytą satysfakcją.
- Domyślam się, ale chciałbym to usłyszeć od pana - powiedział spokojnie, z uśmiechem, naśladując sposób, w jaki gentleman pił swoją herbatę, by udać obytego nie urazić gościa brakiem manier.

[Haru]

Misja rangi D
Kobuto
5/15

W tym momencie do pokoju wbiegł pies. Jednak nie wyglądał jak zwyczajny pies. Był cały czarny, gdzieniegdzie miał oczywiście jaśniejszy odcień futra, ale dalej to była czerń. Ponad to był naprawdę spory. Właściciel aby pogłaskać go po głowie musiał podnieść rękę na wysokość swojej głowi. Shinobi śmiało mógł stwierdzić, że jakby wstał to pies sięgałby mu lekko powyżej pasa. Tak więc był naprawdę spory. Mężczyzna z radością patrzył na niego drapiąc go po brodzie. Wtem zwrócił się ponownie do naszego młodzieńca. - To jest Kiryu. Mój wierny przyjaciel. Jak widzisz nie jest on typowym przedstawicielem swojego gatunku. Przygarnąłem go jak był jeszcze malutki. - staruszek zaczął pokazywać rozmiary szczeniaka rękoma aby lepiej zobrazować chłopakowi jak ta psina wyrosła. - Mam go od bardzo dawna i jestem do niego przywiązany. Muszę jednak wyjść w sprawach biznesowych co praktycznie zajmie mi cały dzień. Nie mam z kim go zostawić i potrzebuję Twojej pomocy abyś dotrzymał mu towarzystwa. Oczywiście wyprowadzenie byłoby mile widziane. - powiedział i zrobił chwilę pauzy. W tym momencie pies podszedł by obwąchać chłopaka. - Nie masz się o co martwić jest bardzo przyjacielski i lubi ludzi. Mogę liczyć na Twoją pomoc? - zapytał mężczyzna. Jakby na znak potwierdzenia słów staruszka, pieseł polizał dłoń Kobuto i spojrzał na niego tym swoim psim, głębokim spojrzeniem.

[Kobuto]

Chłopak uśmiechnął się lekko, widząc wyżła. Ta "psinka" mogłaby zjeść niemowlaka w całości, a tak zadbane zęby, jakie pokazywał pies otwierając swoją pełną uciechy mordkę nie pozostawiały złudzeń: stworzenie to, mimo, ze udomowione, zostało stworzone do rozszarpywania dużego zwierza. Swoją drogą, ciekawe ile owy psiak ma siły...
Kobuto nie miał zbyt dobrych wspomnień związanych z psami. Gdy podróżował po swiecie często widział ofiary ataku dzikich psów: te, kierowane głodem, zjadały każdy strzęp mięsa i kości, zostawiając ogryziony i obdarty, człowieczeństwa szkielet. Ponadto często zazdrośni mężowie nakrywając go z żoną in flagranti często szczuli go psami i musiał sobie radzić z ucieczką przed szybkimi bestiami posiadającymi nieludzko dobry węch. A teraz miał się jednym z psów zaopiekować...
- Zrobię to z chęcią - powiedział, zgadzając się na misję. Koniec końców potrzebował gotówki, a jegomość pomocy. Cóż, kiedy los daje Ci cytryny, głupotą jest to zignorować i czekać na pomarańcze.
Pies może wyglądał na maszynę do zabijania, ale przy właścicielu zachowywał się jak przystało na szlachetnego czworomoga. Chłpak wyciągnąć rękę nisjo, żeby nie drażnić psa i by ten nie pomylił się, że Kobuto chce go skrzywdzić. Chciał spokojnie pogłaskać psa i przywitać się z nim przy właścicielu.
- Jak się wabi? - spytał spokojnie, próbując pogłaskać psa.

[Haru]

Misja rangi D
Kobuto
7/15

Na twarzy staruszka pojawiła się wyraźna ulga oraz radość. Widać było, że odpowiedź chłopaka go satysfakcjonowała. - Nazywa się Kiryu, tak jak wcześniej wspomniałem - Dopił w spokoju herbatę drugą ręką drapawszy psiaka po grzbiecie. Następnie odłożył filiżankę i spojrzał przez okno. Zatrzymał się tak na kilka sekund. Nagle staruszek drgnął, a na jego twarzy malowało się coś na kształt zaskoczenia. Najwidoczniej przypomniał sobie o czymś. - O rany! Zapomniałem. Już późno. Muszę iść. Dziękuję Ci młodzieńcze, że zgodziłeś się mi pomóc. Nagroda Cię nie ominie.- powiedział do młodzieńca. Wstał i poszedł do przedpokoju. Założył marynarkę oraz fedorę. Najwyraźniej lubił ten styl ubioru. Wziął laskę w dłoń i otworzył drzwi. W progu odwrócił się do chłopca.- Liczę na Ciebie synu.- powiedział i wyszedł. Określenie jakiego użył na pewno nie miało być obraźliwe. Było wręcz normą wśród ludzi w jego wieku. A więc shinobi został praktycznie sam z pupilem staruszka. Nie licząc "służącej", która zajęła się swoimi sprawami takimi jak dbanie o dom. Kiryu siedział obok nogi Kobuto kiedy jego Pan wychodził. Teraz jakby chłopak spojrzał na psiaka, mógłby zobaczyć jak ten patrzy na niego z jęzorem na wierzchu i merda radośnie ogonem. Co zrobi nasz bohater? Jakie miał plany na wykonanie swojego zadania? Jak zamierzał to zrobić? Tego zaraz się dowiemy...

[Sarutobi Kazumi]

Wróciłeś?

[27/30]

Dalsza droga do Ryuzaku no Taki nie obfitowała już w żadne niespodzianki, no poza miłą do jazdy pogodą, brakiem bandytów czy też skocznym melodiom wygwizdywanym przez Shiutsiego. Misja wykonana niemalże w stu procentach, pozostało tylko dojechać do miasta kupieckiego i upewnić się, że żaden smok nie połasi się na łysinę kupca ani bardzo wartościowe złoża żelaza, tak ważnego w smoczym jadłospisie. Ale porzucając legendy i baśnie - bo wiadomo przecież, że smoki nie istnieją i nie wzbijają się pod niebo by siać terror i zniszczenie na całym kontynencie. Tak więc po kilku kolejnych godzinach wóz wtoczył się do Ryuzaku, uprzednio załatwiając wymagane formalności przy bramie. Towar, skąd, kto, do kogo. Ot, strażnicy szybko uwinęli się z kontrolą i bohaterowie tej przygody znaleźli się w ponoć bezpiecznych granicach miasta.
Co pozostało do zrobienia? Pokwitowanie gdzieś, że kupiec i jego towar bezpiecznie trafiły na miejsce bez większych uszczerbków na zdrowiu - kwestia braku wynagrodzenia pozostanie najpewniej tajemnicą między Yoshim, a kupcem. Sieroty nikomu raczej nie zdradzą, jak w ich ręce trafiła tak znaczna suma. No chyba, że ktoś prześledzi ich trasę i natknie się na trupy rozrzucone na trakcie. Kilkuletnie rodzeństwo wyszkolonych zabójców? To jest dopiero temat na balladę, a nie jakiś litościwy Uchiha, ha!

[Yoshimitsu]

Sharingan dalej widniał w jego ślepiach, trzy czarne łezki spoglądały na świat z niesamowicie specyficznym wyrazem, któż tam wie co miały do przekazania. Wściekłość, nienawiść, żal, smutek... Być może nieświadomie raczył rzucać takim spojrzeniem przed siebie, a mimo takiego charakteru te bacznie czuwały nad ich bezpieczeństwem. Pogoda sprzyjała im cały czas, nie mieli właściwie prawie ani jednej chmurki na niebie, która zwiastowała by nadchodzącą burzę czy po prostu zmianę tej pięknej pogody na istny chaos. Drzewa trzymały by się ziemi swymi rękoma, by potężny wiatr nie wyrwał ich za koronę, choć te pewnie krzyczały by szeleszcząc głośniej niż cokolwiek innego na świecie. Pewnie musieli by się wtedy zatrzymać i przeczekać, gdyż podróż tym transportem bez dachu skończyła by się przemoknięciem i na pewno chorobą czy przeziębieniem. Tak jednak nie było, do samego końca pogoda była niezmiennie łaskawa, a bandyci jakby zniechęcili się jego osobą czy bardziej towarem, który chronił. Nic nie naruszyło ich spokojnej przejażdżki i już naprzeciw nich malowało się miasto, cel zlecenia. Czyli dosłownie za moment będzie mógł wreszcie zakończyć to i przejść do kolejnej misji. Z nadzieją, że następna być może będzie choć trochę bardziej ciekawsza, być może pojawi się w niej więcej śmierci i krwi... Pozostało już tylko zakończyć wszystko ostatnią rozmową z kupcem. Czerwony Król dezaktywował Sharingana i podszedł do grube mężczyzny.
-Dobra, moja robota skończona. Pieniądze są wiadomo gdzie, a teraz skoro już wszystko to chyba raczej mogę sobie iść? -spojrzał na niego stojąc lekko przygarbionym do przodu. Najwidoczniej lekko niewygodnie było siedzieć mu cały czas z głową wystawioną niczym pelikan i lustrowaniu całego otoczenia, kiedy wóz przejeżdżał po dziurach i obijał mu pośladki. Chyba będzie mógł iść... Czyż nie? Umowa była jasna, misja była jasna, pora się rozstać.

[Heiji]

Jak każdego wiosennego dnia dziewczyna lubiła wychodzić na miasto by ot tak pospacerować. Kunoichi nudziło się w swoim domu. Nie miała tam żadnego normalnego zajęcia, prócz tych codziennych, które były wyjątkowo monotonne. Tak czy inaczej Heiji po przygotowaniu się wyszła z domu w pełnym wyposażeniu zupełnie takim jak by ruszyła na wojnę. Dziewczyna musiała się przyzwyczajać do noszenia swojego ekwipunku, aby w trakcie walki nie sprawiał jej on najmniejszych problemów. Tak również było, nasza młoda bohaterka doszła do wprawy dzięki czemu nie musiała się zbytnio przejmować trudem walki, oczywiście wszystko w woli rozsądku. Prawda? Heiji już dawno zapomniała o zimię, która jakiś czas temu się skończyła. Jak co roku śnieg topniał tym samym ustępując miejsca kwitnącej zieleni. Wszystko mogło by się wydawać takie naturalne i wogóle. Z drugiej strony właśnie takie było. Tak czy inaczej dziewczyna przemierzała ulice miasta kiedy w pewnym momencie wkroczyła na główną. Ta zdecydowanie się wyróżniała od pozostałych, była szersza no i przedewszytkim lepiej wyglądała. Na szczęście dziewczyny była dopiero godzina piąta trzydzieści więc droga nie była jeszcze przepełniona ludźmi. Jak narazie przemieszczały się po niej jednostki. W każdym bądź razie Heiji nigdzie się nie spieszyła czego świadkiem mogła być idealna pogoda dopisująca jej od samego rana. Prawda?

[Sarutobi Kazumi]

Wróciłeś?

[29/30]

- Tak, dobrze się spisałeś. Nie spodziewałem się, że spróbujesz podstępu. Znaczy no, wiadomo, wy Uchiha zawsze macie jakieś sztuczki. Ale to co tam zrobiłeś... Nie potrzebujesz pomocy? - zapytał kupiec z zadziwiającą troską w głosie. Zaraz jednak zajął się rozładunkiem swojego towaru - choć wyglądało to tak, że targował się jeszcze z kimś pełniącym rolę pośrednika, a samym noszeniem ciężkich rzeczy zajmowali się najęci do tego młodzi ludzie. Wiadomo, plecy im jeszcze nie strzelają, dużych wymagań nie ma. W Ryuzaku no Taki było wiele ofert pracy, a jeszcze więcej chętnych. Nie można było wybrzydzać jeśli było się piątym synem ubogich chłopów i dopiero co trafiło się do miasta by poprawić swój (i reszty rodziny później) los. Bycie shinobim miało swoje plusy, ne? Pracy nigdy nie zabraknie, a nawet jeśli runie porządek społeczny w ogniu anarchii, to zawsze pozostaje dołączenie do "tych złych" - ale też tych żywych. A widząc zmienne nastroje Yoshimitsu ciężko trafić, po której stronie barykady stanie w chwili ostatniej próby. Bo póki co nikt nie stał po jego stronie, ne? Ale przynajmniej mógł się oddalić w kierunku zachodzącego słońca jak na prawdziwego shinobi przystało. Choć ninja powinien poruszać się w cieniu, ne?

[Natari]

Od rana błąkam się po uliczkach Ryuzaki no taki, rozmyślając co by dzisiaj zrobić. Szczerze mówiąc, nie chciało mi się siedzieć bezczynnie w pustym domie..... A tak chociaż wyjdę, pospaceruję sobie, dotlenie mózg. A w domie, to nic bym nie robiła. Nie wiem ile już tak chodzę, ale w końcu doszłam do głównej ulicy. Ona była zdecydowanie inna, niż reszta uliczek Ryuzaki. Było na niej więcej ludzi i w ogóle, była większa i szersza. Po rozejrzeniu się przyznałam w duchu że wole bardziej wiosnę od zimy. W zimę wszystko "obumiera", lub zapada w sen zimowy czy to rośliny, zwierzęta. A w wiosnę, wszystko wstaje do życia. Zdecydowanie większość, lubi bardziej wiosnę niż zimę. W zimę niekiedy jest tak zimno, że nie da się oddychać a o zamieciach czy tym podobne to nie wspomnę. A wiosna, jest ciepła i przyjemna. Z nudów, zaczęłam chodzić bez celu po głównej ulicy.

[Yoshimitsu]

~Dwie dziewczynki, to będą kłopoty!
~1/68 Misja B (Natari i Heiji)

---

Bohaterami tej przygody będą dwie młode kobiety, które to zdecydowały się w dzisiejszy jako cudowny poranek wybrać się na spacer. Nie tak dawno słońce rzucało pierwsze spojrzenie na góry, by potem leniwie przenieść wzrok na tutejsze miasto, tym samym zwiastując iście wyborny wiosenny dzień. Ukazując czysty błękitny ocean unoszący się nad głowami, a dodać trzeba, że żadnego przecie puchowego białego okrętu widać na nim jeszcze nie było, czyżby dzisiaj je bajeczne statki zacumowały w innej części świata? Być może i tak jest. Temperatura była idealne, niezbyt zimno, niezbyt ciepło, choć kiedy wietrzyk szepnie coś komuś na uszko, cichy i chłodny powiew po karku przejdzie, wraz z hordą nawet przyjemnych, choć nie dal wszystkich, dreszczy.
Ludzi w około nie było jeszcze sporo, miasto budziło się dopiero do życia, a na głównej drodze jedynie kilka jednostek panoszyło się w jakimś celu, gdzie nie gdzie można było dostrzec wracających pijaków, śpiewających coś pod nosem, ludzi wchodzących do własnych sklepów, by dosłownie za niedługą chwilkę je otworzyć. I takim więc sposobem, krocząc przed siebie, Heiji i Natari natrafiły na siebie. Co prawda były jeszcze kawałek od siebie, to w oczach niewiast malowały się już jasno i wyraźnie, ze szczegółami sylwetki bardzo znajome. Któż by pomyślał, że obydwie wyjdą w mniej więcej podobnym czasie z domu, udając się gdzieś przed siebie bez celu, by w lekkim pchnięciu bogów trafić prosto na siebie. Chwila rozmowy, przywitanie i być może małe kobiece zapytanie, cóż u jednej i drugiej słychać od ostatniego czasu było. Ale historia dopiero zacząć się miała, to dopiero skrawek pierwszej strony tekstu przedarł się przez oczy...

[Heiji]

Kunoichi spokojnym krokiem szła główną ulicą tym samym obserwując otoczenie swym wzrokiem. Dziewczyna idąc zastanawiała się co mogła by dzisiaj robić. Po kilku minutach rozmyślania Heiji nie przyszło do głowy zupełnie nic ciekawego co mogło by zająć jej dzisiaj czas. Nasza bohaterka jak narazie miała dosyć treningów oraz bezczynnego siedzenia w domu czy w karczmie lub w innym publicznym miejscu. W pewnym momencie dziewczyna zauważyła sylwetkę człowieka, a raczej dziewczyny, która zmierzała w jej kierunku. Zbliżający się do niej wizerunek był bardzo znajomy lecz dopiero po kilkunastu sekundach drogi spostrzegła znajomą twarz. Po zbliżeniu się na wystarczającą odległość do dziewczyny by ta mogła słyszeć głos Heiji, bohaterka przemówiła mówiąc typowo miłym tonem głosu.
-Cześć.-po tych słowach uśmiechnęła się szczerze by wywrzeć na Natari dobre wrażenie. Kilka sekund później znów można było usłyszeć głos dziewczyny.
-Co u Ciebie słychać?-zapytała, następnie zamilkła by czekać na odpowiedź znajomej...

[Natari]

Nowy dzień nastał, a razem z nim obudziłam się jak codzień. Nie lubiłam spędzać dużo czasu w domu, po prostu to marnowanie czasu. A jeśli nie miałam co robić, najlepiej w tej sytuacji było wyjście na zewnątrz i dotlenienie mózgu. Po drodze mijałam dzieci, bawiące się ze sobą w różnoraki sposób. Jedne grały w piłkę nożną, drugie w ziemniaka inne w łapankę i tak dalej. Gdy dotarłam na główną drogę, ujrzałam trochę więcej ludzi pałętających się po tym miejscu. Nie wiedziałam co robić, a tak cały czas trenować to nie mogłam. Przecież robotem nie jestem i nie mogę cały czas chodzić na treningi, bo się wykończę. Pałętałam się tak po głównej ulicy, aż w końcu usłyszałam znajomy głos. Odwróciłam się w kierunku słyszanego głosu i ujrzałam znaną mi kunoichi. To był, nie kto inny niż Heiji. Białowłosa podeszła do mnie z szerokim uśmiechem, witając się przy tym. Gdy powiedziała już wszystko co miała powiedzieć i umilkła, odpowiedziałam jej na wcześniej zadane pytanie.
-U mnie nic się nie zmieniło. Wszystko jest po staremu.....
Oznajmiłam, łagodnym i przyjaznym tonem.
-A co u ciebie?
Dopowiedziałam po kilku sekundach, ciekawa jej odpowiedzi.

[Yoshimitsu]

~Dwie dziewczynki, to będą kłopoty!
~4/68 Misja B (Natari i Heiji)

---

Jakby spodziewać się mogło, wróżbity do takich rzeczy nie potrzeba, kiedy znajoma twarz naprzeciw nas, wtem przywitać się jakoś pasuje, zapytać co tam słychać... Obydwie miały dla siebie chwilę, którą wykorzystały na kilka słów. Koleżanki, znajome, przyjaciółki? Jak nazwać te dwie? Czas pokaże, a tymczasem kiedy te wypowiedziały ów słowa, nieopodal nich słychać było czyiś krzyk. Brzmiał na kobiecy, był przerażony i zaskoczony. Głos dochodził z jednej z uliczek, nieopodal Was. Ludzie zaczynali się zbiegać, jakby chcąc zobaczyć co też się stało, jak to w tych czasach bywało, wszyscy wszystko wiedzieć musieli, a inaczej było kiedy to ich sprawa dotyczyła. Dosłownie w mgnieniu oka w tymże miejscu zrobiło się tłoczniej niż mogło by się wcześniej na tej głównej drodze wydawać, skąd nagle tyle ludzi... Ciekawość była potężną bronią, a jeszcze skuteczniejszym sprzymierzeńcem. Kobiecy, dzieci i mężczyźni zebrali się w jednym miejscu, doglądając ów wydarzenia, między szeptami dało się wydobyć kilka ogólnych słów.
-Straszne... Okropieństwo... Kto mógł to zrobić... Biedna dziewczynka... Co za bestia mogła to uczynić dziecku? -i tym podobne zdania czy słowa padały co chwila z ust tłumu. Chyba można by z niego już wywnioskować co tam też się stało, ale lepiej będzie zobaczyć to z bliska. Czy parka dziewczyn zrobi te kilka kroków, a może nie będzie sobie zaprzątać głowy głupim zabójstwem. Jeśli tylko przejdziecie w to miejsce od razu przepychając się między ludźmi, zauważycie plamy krwi, które zaczynają się od końca zgrupowania, a kończą się na trupie, w postacie dziewczynki, dziecka. Długie blond włosy, miała może dziesięć czy dwanaście lat. Oparta o o boczną ścianę budynku, głowa spuszczona w dół, z przymkniętych oczu kapie szkarłatna ciecz, blada... Żeby dostrzec więcej szczegółów trzeba by zbadać ciało z bliska, podejść pod nie i doglądać uważnie.

[Heiji]

Pogoda dalej była zachęcająca, a ilość ludzi nie przytłaczała. Nim minęło parę sekund Kunoichi zdążyła usłyszeć kilka, a może i kilkanaście słów od swej znajomej, a może i przyjaciółki... Heiji nie mogła określić bardziej kim dla niej może być dziewczyna w końcu nie posiadała wielu przyjaciół, a tak szczerze to żadnego nigdy nie miała więc wiadomo o co chodzi. Prawda? Tak czy inaczej Kunoichi również chciała się wypowiedzieć, więc odpowiedziała na zadane jej pytanie spokojnym głosem mówiąc.
-Ostatnim czasem sporo trenowałam co pozytywnie odbiło się na moich umiejętnościach fizycznych.-po tych słowach jak to zwykle wypowiedź się skończyła i nim dziewczyna zdążyła cokolwiek dodać to otoczenie mogło zaserwować nieco zwrotu wydarzeń. Cicha okolica, nabrała typowej jak dla niej sceny dramatu, który odbył się w uliczce znajdującej się nieopodal dwójki rozmawiających ze sobą Kunoichi. Głos młodej kobiety dotarł wyjątkowo szybko do uszu Heiji, tym samym powodując nagły odruch i oczywiście fakt że wzrok dziewczyny skierował się w stronę miejsca, z którego odbiegał paniczny krzyk. Dziewczyna była poniekąd ciekawa co się stało, lecz nie mogła tego ocenić z tak dalekiego miejsca. Raptem kilka sekund później wokół dramatycznej sceny pojawiło się mnóstwo ludzi, którzy niedługo po tym wypowiadali wśród znajomych twarzy zdania typowe dla tej sceny. W każdym bądź razie ciekawość była silna i dziewczyna chciała sprawdzić co się dzieje, nim jednak to zrobiła zapytała swoją koleżankę.
-Idziemy sprawdzić co się stało?-słowa były oczywiste. Chwilę po nich dziewczyna rusza na miejsce zbrodni by zobaczyć po co wszyscy się tam zebrali. Idąc stara się nie oddalać od Natari w końcu nie grzecznie było by z jej strony teraz zlekceważyć Kunoichi w końcu nie chciała jej obrazić. Prawda? Po zbliżeniu się na wystarczającą odległość dziewczyna spostrzega młodociane ciało oparte o ścianę budynku. Wokół było sporo krwi, jednak niczego bardziej szczególnego nie dało się z tej odległości ocenić tym bardziej, że ludzie wokół uniemożliwiali dalsze śledztwo. Cała ta sytuacja spowodowała, że kunoichi zaczęła nieco bardziej zwracać uwagę na otoczenie. Dziewczyna miała nadzieję że gdzieś wokół miejsca zbrodni uda jej się znaleźć jakiś ślad po zabójcy, czy coś w tym stylu. Z drugiej strony nie chciała się zbliżać do trupa, w końcu mogła być do niego przyczepiona wybuchowa notka lub to po prostu była pułapka. Tak czy inaczej nawet to nie zrobiło by krzywdy naszej bohaterce, w końcu była nieśmiertelna. Prawda? W chwili ostatecznej wygrało dobro śledztwa. Dziewczyna postanowiła podejść do trupa by zbadać nieco lepiej sytuację, nim to jednak zrobiła powiedziała w kierunku Natari cichym głosem.
-Osłaniaj mnie...-najwyraźniej ta komenda była wyraźnym znakiem by nie wyróżniała się z tłumu. W razie czegoś Heiji po prostu odskoczy lub wykona unik by nie wpaść w niepotrzebne kłopoty... Jeśli jednak one nadejdą to do akcji może wejść Natari, o ile ta wogóle będzie mieć ochotę. Prawda?

Klanowe A
Szybkość 85
Percepcja 24