Główny port na wyspie Kantai

[Ero Sennin]

Musze się wtrącić, bo na misję C posty biorących udział w misji są naprawdę słabe. Jeśli dolecicie na takim poziomie do całości, to niestety, ale misji Wam nie uznam. Proszę o poprawę, jakościową i ilościową postów ze strony Saiki oraz Seikiego. Również upraszam MG o zwrócenie uwagi, gdyby sytuacja dalej się powtarzała, by w odpowiednim momencie zareagować.

[Hoshigaki Seiki]

Nie zgodzę się z "zarzutem". W prośbie o misję zaznaczałem, że naszej dwójce zależy na walce, bo wodę w postach laliśmy przez ostatnie kilka lat gry na innych PBF'ach. Nie piszemy po 3 linijki z błędami i bez znaków interpunkcyjnych żeby się nas czepiać, nasze posty są po prostu zwięzłe i na temat. Wymaganą ilość linijek czy tam zdań chyba mają, więc nieuznanie nam tego byłoby po prostu wyrazem nieuzasadnionej nieuczciwości. Każdy pisze tak jak umie, lubi albo woli. My w postach o niczym nie piszemy o tym jak bardzo błękitne jest niebo a trawka zielona bo po prostu mamy to już za sobą. W postach z walką dokładamy wszelkich starań aby nasze ruchy, reakcje i posunięcia były bardzo dokładnie opisane i wtedy posty wyglądają znacznie lepiej.

Edit@ Żeby nie było, postaram się bardziej lać wodę aczkolwiek nie obiecuję, że będzie to na takim poziomie jak misjodawca.

[Narubi]

Ochrona?

Ranga C - 13/45+
Saika i Seiki

Facet pogładził się po brodzie i wyglądał na dość zamyślonego. W rzeczywistości myślał i przetrawiał słowa zarówno Seikiego jak i Saiki. Dwójka młodych osób szukała roboty. Większość zgromadzonych tutaj osób - marynarzy - zaczynało w ten sam sposób. Nie mieli pieniędzy. Nie wiedzieli co zrobić ze swoim życiem, łaknęli przygód, alkoholu i dziwek. To wszystko mogli dostać własnie na statku i chociaż niepewni wchodzili na pokład, odbyli rejs i potem decydowali. Część rezygnowało, bo jak się okazało "to nie dla nich" albo mają chorobę morską. Duża ilość jednak zostawała marynarzami i resztę swojego żywota spędzała na morzu. Facet zaczynał dokładnie w ten sam sposób. Niewielu było marynarzy z powołania, a jeszcze mniej takich, którzy kultywowali rodzinną tradycję, gdzie wszyscy w rodzinie byli zaprawionymi w bojach, bo i takie się zdarzały czy to ze sztormem czy to z piratami, wilkami morskimi. Tacy bardzo często mieli wysokie aspiracje i zamiar dorobienia się własnego okrętu. A wraz z tym jak te aspiracje w miarę ich życia narastały to narastało też ich ego. Oczywiście części się udało. Część natomiast zasiliła grupę "książąt okrętowych" czyli takich marynarzy, którzy są zwyczajnymi marynarzami ... gównami pokładowymi wręcz, a uważają, że reszta załogi powinna im usługiwać jak gdyby byli już kapitanami własnych okrętów. Ciężko było stwierdzić czy to rzeczywiście była "prawda objawiona" i dotyczyła wszystkich załóg i wszystkich okrętów na całym świecie, jednakże marynarz miał już doświadczenie z takimi i patrzył na Seikiego i Saikę właśnie tak jak patrzył na tego typu ludzi. Seiki oczywiście był z klany Hoshigaki, a z tego typu osobnikiem facet jeszcze nie pływał, no, ale wiedział o co chodzi z tym klanem i rozumiał ich naturalny pociąg do wody. Saika natomiast wyglądała zwyczajnie jak typowa córka jakiegoś starego kapitana na emeryturze, która marzy o własnym okręcie i która zaraz zacznie się wywyższać i poniżać resztę załogi. Sam Seiki mógłby przez pryzmat swoich doświadczeń z Saiką potwierdzić przypuszczenia marynarza. Jednak marynarz głośno tego nie powiedział.
- Eh - odburknął jednak - Dobrze mówisz - zwrócił się do Seikiego i zaakcentował jedno, ale to bardzo ważne słowo - MARYNARZU. Jestem pieprzonym marynarzem. Myślicie, że mam kasę, by wam płacić? Z tym to do kapitana.
Pokazał palcem na okręt. Nagle na jego pokładzie pojawił się ... a może wcześniej go nie widzieli ... facet, który wyglądał jak kapitan. Miał czapkę i mundur i bardzo ładnie ułożone włosy i wąsy. Wzrok skupiony patrzył w dal, jak gdyby oceniał co przyniesie przyszłość, a mózg obmyślał strategię.
- To on. Idźcie do niego, ale najpierw ... wynocha do stu kartaczy! - no i znowu ta wynocha. Ale marynarz dodał jeszcze krótkie wyjaśnienia - Będziemy rozładowywać te skrzynie, a wy stoicie na naszej drodze. Ze skrzyniami nie pomożecie i tak, bo do tego już kapitan ma ludzi, ale po rozładunku część z załogi pójdzie do swoich domów, bo ich kontrakt wygasł. Wtedy zgłoście się do kapitana i powiedzcie co i jak. Zrozumiano?
Mówił do nich tak jakby był ich przełożonym. Jak w jakimś wojsku, ale trzeba było mu to przyznać. Miał facet rację. Wszystko było zaplanowane. Kapitan pewnie nie miałby teraz czasu.

Em, Venus-sama, ja jestem bardzo nieśmiały chłopak i nie wiem czy będę w stanie zwrócić komukolwiek uwagę kappa

[Hoshigaki Seiki]

Słysząc jak Saika odpyskowuje marynarzowi, szturchnąłem ją pod żebra łokciem aby nie spaliła nas już na wejściu. Może przed nami stał zwykły marynarz, a może był to jakiś ważny gość na tej łajbie i od niego mogło zależeć to, czy dostaniemy robotę.
Na twarzy mężczyzny widziałem mieszankę zirytowania oraz zmęczenia, dlatego postanowiłem wysłuchać tego co miał do powiedzenia i zastosować się, aby jak najlepiej na tym wyjść. I faktycznie tak też było, mężczyzna wiedział wystarczająco dużo, a po chwili wskazał nam nawet samego kapitana, do którego mieliśmy zwrócić się z naszym "problemem".

Kiedy marynarz kolejny raz wypędził nas z mola, zrozumiałem że nie mówi tego wszystkiego po złości, a jedynie taki ma już sposób bycia.
Już nas nie ma. Dziękujemy panie marynarzu! - odpowiedziałem radośnie, chwytając Saikę za nadgarstek i odciągając na bok abyśmy nie przeszkadzali w wyładunku wielkich, ciężkich skrzyń niewiadomego pochodzenia i przeznaczenia.
Zobacz, wygląda na srogiego. Kto z nim mówi? Ja mogę być za miękki, ale jak posłucha ciebie to od razu się zrazi. Ciężka sprawa... - powiedziałem do Saiki, stojąc z nią za beczkami wypełnionymi rybimi resztkami.

Ostatecznie po dłuższej chwili namysłu doszliśmy do wniosku, że dla dobra sprawy to ja powinienem przejąć inicjatywę i zaryzykować życie podchodząc do tego groźnie wyglądającego mężczyzny w czapce kapitańskiej.
W tym celu wskoczyłem na bok statku i z użyciem chakry wszedłem po jego pionowej ścianie prosto na pokład, by następnie skierować się prosto do swojego przyszłego (miałem nadzieję) zleceniodawcy.
Witam, kapitanie! Hoshigaki Seiki, młody, sprawny, chętny do pracy! Jest ze mną też Hozuki Saika, opis osoby identyczny! Czy znajdzie się dla nas zajęcie, kapitanie? - wyrecytowałem formułkę, którą powtarzałem przez całą kilkusekundową podróż na pokład. Oczywiście mówiąc to, nie omieszkałem przystawić ręki do czoła jak mieli to w zwyczaju prawdziwi marynarze. W ten sposób chciałem lekko wkupić się w jego łaski i dać znać, że traktuję tą rozmowę bardzo poważnie, aby i on traktował poważnie mnie.

[Saika]

Mężczyzna okazał się marynarzem, jak sam to zaakcentował. Choć może nim nie był, ale lubił się tak nazywać? A może był tylko biednym rybakiem i czyimś pachołkiem, ale lubił się dowartościować? Ale skoro mówił, że był marynarzem, to pewnie nim był, prawda? W tej chili dopiero zauważyła krążący wokół nich tłum. Byli tam ludzie gorzej wyglądający i lepiej wyglądający, kręciły się kobiety, część z nich na pewno oczekiwała klientów wśród mężczyzn, ale ilu takich mogłaby obsłużyć? Biorąc pod uwagę czas... obsłużenia mogłaby w godzinę obrócić może 2 czy 3 panów. Kalkulowała i myślała jak ten głupiec nad mało ważnymi sprawami, które przecież były tak istotne w tej chwili.
Całkowicie wyłączyła się po słowie "marynarz" stojącego przed nimi mężczyzny. Patrzyła na Seikiego to na gościa, to na innych ludzi wokół. Nadal próbowała rozszyfrować w czym mogli przeszkadzać, stojąc na uboczu. Poczuła za chwilę jakieś szarpnięcie i twarz chłopaka przed swoją. Potrząsnęła głową i wróciła myślami na ziemię.
Co? Co mówiłeś? powiedziała. Gdy ten powtórzył, wskazał na kapitana, który był na pokładzie. Wypadałoby do niego podejść i pogadać jak zauważył chłopak. Okej, mogę z nim pogadać jak chcesz, ale nie obiecuję, że będę się przed nim płaszczyła. Tobie to dobrze idzie, więc załatwisz gadanie zaśmiała się i weszli po trapie na pokład, a chłopak przejął całą rozmowę. Ona jedynie stała i starała się wyglądać na poważną i zdeterminowaną do roboty. Miała już dość stania i nic nie robienia. Na koniec jedynie kiwnęła głową na potwierdzenie słów ryboludzia.

[Ero Sennin]

  Ukryty tekst

[Narubi]

Ochrona?

Ranga C - 16/45+
Saika i Seiki

Niestety wejście po trapie nie było już możliwe. Marynarze właśnie postanowili z niego skorzystać znosząc najpierw pojedyncze skrzynie, tak by nie zawadzały. Oczywiście do magazynów zostaną załadowane jako ostatnie, bowiem zgodnie z zasadami najpierw należało upchać to co większe. Jeśliby do butelki napchać najpierw piach, to mogłoby nie starczyć miejsca na kamienie. Jeśli natomiast najpierw dano by kamienie, to piach mógłby wlecieć między szczeliny powstałe pomiędzy kamieniami. Na tej zasadzie działała też cała ta logistyka. No, ale znieść najpierw trzeba było te małe, bowiem one mogły przeszkadzać w przenoszeniu dużych. Prawdopodobnie więc zostaną gdzieś tymczasowo składowane, gdy tylko marynarze będą nosić te wielkie skrzynie. Dlatego właśnie wejście po trapie nie było możliwe. Panował tam po prostu za duży ruch i wchodzenie tą drogą przypominało pływanie pod prąd. Teoretycznie można by, ale po co się męczyć? Jeszcze kapitan by to zobaczył i nie dałby roboty. Jeszcze jakiś marynarz mógłby się wściec i wszcząć bójkę. Nie było to wcale takie nierealne. Seiki jednak miał dużo lepszy pomysł. Wejście po burcie było jak najbardziej możliwe. Saika więc chcąc nie chcąc musiała iść za nim, obierając dokładnie tą samą drogę. Weszli więc na pokład bez najmniejszych trudów. Musieli się tylko trochę, a może więcej niż trochę, pomoczyć. Nie była to jednak dla nich żadna niedogodność, bowiem z wodą byli za-pan-brat. Woda była ich sojusznikiem.
- Hoshigaki i Houzuki na moim statku? I jeszcze wchodzą nieproszeni? Jak zwyczajni złodzieje? - skomentował przybycie dwójki nowych "pomocników". Omiótł ich surowym wzrokiem i coś mówiło zarówno Seikiemu jak i Saice, że może być bardzo surowym pracodawcą, który nie znosi sprzeciwu - Widzicie tamte beczki? - pokazał palcem w kierunku beczek wypełnionych rybimi resztkami, dokładnie tymi samymi, za którymi chowali się Seiki i Saika zanim jeszcze postanowili wejść na pokład - To pozostałości po rekinach, które są tutejszym przysmakiem. To była jakaś twoja rodzina, Panie Seiki?

Kapitan: #000000

PS: Moje posty też są słabe

[Hoshigaki Seiki]

Praca dosłownie paliła się w marynarzom w rękach. Beczki jedna za drugą schodziły ze statku by po chwili sprawnie przemieszczać się w stronę magazynów. Przyjemnie było patrzeć na zgraną i uczciwie pracującą ekipę, bo świadczyło to nie tylko o ich zaangażowaniu ale też o tym, że ich zwierzchnicy mają nad wszystkim dobrą kontrolę. To dobrze wróżyło dla mnie i Saiki, jeśli szukaliśmy zadania.
Kiedy wreszcie stanęliśmy przez kapitanem, cała ta nieco mroczna otoczka wokół jego osoby... zgęstniała i do tego zapachniała tytoniem i rumem co z resztą nie dziwiło, skoro rozmawiało się ze starym wilkiem morskim.
To co powiedział do nas mężczyzna oczywiście nie było zbyt miłe, ale postanowiłem robić dobrą minę do złej gry.
Żadni złodzieje, pokazaliśmy tylko jak łatwo byle shinobi może zakraść się na statek i go okraść albo wyrżnąć załogę w pień. A co do rekinów to nie, żadna rodzina, najwyżej znajomi. A... chwi... - zająkałem się rozdziawiając szerzej szczęki - o, tutaj mam resztki jakiegoś ludzia. Mam nadzieję, że to nie była jakaś pana rodzina, kapitanie? - dodałem po chwili, patrząc kapitanowi prosto w oczy licząc na to, że doceni poczucie humoru równie sztywne co jego własne.
Atmosfera była lekko napięta, ale sam kapitan się o to prosił i mimo tego, że to on był tutaj na uprzywilejowanej pozycji, nie czułem się zagrożony bo przecież potrafiłem się bronić. Dodatkowo była ze mną Saika, której nic nie groziło i raczej pomogłaby mi w razie potrzeby. Jedyną osobą, która mogła tu stracić był sam kapitan - stracić mógł dobrych pracowników, a jeśli źle to wszystko rozegra, straci również statek ( ]:-> )

[Saika]

Kapitan statku swoją surowością mógł zmrozić cały ocean. Mężczyzna był niemiły i od razu wziął ich za jakiś rabusiów. Już przyzwyczaiła się, że ludzie dziwili się, słysząc o współpracujących Hoozukich i Hoshigakich, ale żeby od razu robić z nich jakiś oprychów? Dziwnym było, że, jak mogła mniemać, każdy nieproszony gość był w oczach mężczyzny złodziejem. Przecież nie wyglądali jak bandyci. Byli schludnie ubrani, odnosili się życzliwie, a Seiki nawet wykonał to dziwne salutowanie do niego. Może po prostu brodacz nie lubił dzieciaków? A może po prostu chciał się rozładować i zejść z pokładu po rejsie?
Najwyraźniej kapitan nie chce wynająć dwóch porządnych shinobich, Seiki. Chyba tracimy czas. powiedziała do kompana w taki sposób, żeby i pan kapitan usłyszał. A potem narzekają, że młodzież nie ma co robić...westchnęła dziewczyna, kładąc ręce na biodrach i przesuwając swój środek ciężkości na prawą nogę. Panie Kapitanie, pytamy wprost. Czy na kolejnym wypadzie lub przy rozładunku znajdzie się dla nas jakaś praca? zapytała się go bez ogródek, bo dość już miała tej zabawy w kotka i myszkę. Inna praca mogła czekać na nich, a tak marnowali czas zawracając głowę jakiemuś ważniakowi. Miała nadzieję, że skróci to czas głupich żarcików i docinań kapitana, które najzwyczajniej mu nie wyszły. Seiki był już zaprawiony w odpyskowywaniu, między innymi dzięki niej, więc wiedziała, że do niczego to nie doprowadzi.

[Narubi]

Ochrona?

Ranga C - 19/45+
Saika i Seiki

Kapitan oczywiście nie powiedział, że Saika i Seiki to złodzieje. Użył porównania. Chodziło mu o to, że dwóch porządnych shinobi wykonała rzecz, którą robią złodzieje i mordercy. Wejście na cudzą własność bez pozwolenia. Do tego Seiki jeszcze straszył, że mógłby wyrżnąć całą załogę w pień. Po tych słowach Seikiego mężczyzna zmarszczył czoło i gwizdnął. Zaraz za nim stanęło dwóch rosłych marynarzy, po około 2 metry wzrostu z tasakami u boku, a w barach byli może 4 razy więksi niż Seiki. Dwóch shinobi mogło przypuszczać, że statek ten jest nieźle chroniony.
- Jeśli chcesz walczyć, to wiedz, że nas tu jest w cholerę! Istnieją słabi ninja i silni ninja. Silni ninja nie napadają na statki, bo mają ważniejsze rzeczy do roboty. Jaki z tego wniosek? Oboje zginiecie - w jego głosie kipiała wściekłość. Miał też sporo racji w tym co mówił i chociaż mówił spokojnie zarówno Seikiego jak i Saikę ogarnęła niezwykła mądrość tych słów. Czy ich ataki były tak mocne, by zabić na miejscu tych rosłych marynarzy? Czy byli na tyle szybcy, żeby uniknąć ataków i sprawnie zadawać ciosy? Czy w końcu starczyłoby im chakry na pokonanie całej załogi, która niewątpliwie będzie bić się do upadłego? Czekała ich śmierć. Jednakże oni nie zamierzali walczyć. Saika szybko rozładowała napięcie. - Hahhahahaha! - zaśmiał się mężczyzna i dał znak ręką, żeby tamci go opuścili. Teraz jednak jego śmiech był ciepły i serdeczny. Widać był takim typem człowieka, że darzył człowieka tym czym ten człowiek darzy jego. Jeśli ktoś był wredny, on także był wredny. Na tej zasadzie. Teraz jednak puścił w niepamięć karygodne jego zdaniem zachowanie Seikiego i Saiki i tak jakby żart, którym ripostował członek Hoshigaki nagle do niego dotarł.
- Pracy Ci u nas dostatek - powiedział - Ważne jednak, żeby prosić o nią w konkretny sposób.
Kapitan miłym głosem następnie opowiedział trochę o robocie na morzu, tak, by młodzi mogli podjąć decyzję, mając jakieś pojęcie. Dwóch shinobi dowiedziało się, że część załogi oczywiście zrezygnuje z ponownego rejsu, więc miejsce się zwolni. Tak jakby tego nie wiedzieli. Dowiedzieli się także, że praca polega na dostarczeniu towaru. W dostarczenie towaru wliczone był załadunek i rozładunek, ale także ochrona. Na morzu bowiem czaili się piraci, którzy czasem dokonywali abordażów i zagrabiali co się dało. Saika i Seiki mieli doświadczenie z pewnym złym i dość silnym piratem, który tak na prawdę poległ od jednej techniki czy dwóch. Kilkudziesięciu takich, bo prawdopodobnie statki pirackie liczyły tyle korsarzy, tak by równoważyć liczebność załóg statków handlowych, mogło narobić niezłego bajzlu. No, ale kapitan też miał rację. Szansa, że akurat 30 potężnych ninja postanowi bawić się w piratów graniczyła z cudem. Prawdopodobnie będą to zwykli wojacy, którzy nie mieliby szans w starciu z wykwalifikowanym ninja. Saika i Seiki dawali więc statkowi potężne wzmocnienie obrony.

Kapitan: #000000

[Hoshigaki Seiki]

Rozmowa z kapitanem nie należała do najłatwiejszych w mojej karierze, jednak ostatecznie Saika załatwiła sprawę i uspokoiła nieco rozgniewanego kapitana. Dość niechętnie patrzyłem na krępych marynarzy, których zawołał w celu postraszenia nas na pokaz. Byłem lekko przestraszony, jednak widziałem w takiej walce jeden na jednego cień szansy dla siebie. Mniejszy i bardziej zwinny mogłem ukąsić takiego byka kilka razy, a potem poczekać aż się wykrwawi przy okazji zasypując go jakimiś pomniejszymi technikami. Rozsądniejszym było jednak odpuścić i nie kusić losu bo mogło mnie to kosztować zdrowie lub nawet życie.

Kiedy atmosfera (nagle) się zmieniła, kapitan przedstawił możliwe opcje i ze wszystkich trzech, jedna wydała mi się szczególnie interesująca. Ochrona przed piratami była czymś dokładnie pasującym do naszego duetu.
Kapitanie, chcielibyśmy zająć się ochroną statku podczas podróży. Jesteśmy do tego stworzeni. Znamy techniki Suiton, potrafimy oddychać pod wodą i świetnie się w niej poruszamy. Będziemy w stanie zająć się ewentualnym zagrożeniem zanim w ogóle zdąży się zbliżyć. - zawołałem ochoczo, licząc na to że szybko wbiję w ten sposób mu do głowy myśl o zatrudnieniu nas do ochrony zamiast do tachania ciężarów.
Poza tym walczyliśmy już z jednym piratem i nie był to zwykły bandzior. Znał dość silne techniki więc chyba z kilkoma płotkami dalibyśmy radę. Lepiej zatrudnić nas i nie pozwolić wrogom się zbliżyć, niż ryzykować i dać się czymś trafić. A nie daj boziu jakby jeszcze weszli na pokład! - dodałem chcąc podgrzać nieco atmosferę i wzbudzić w kapitanie poczucie potrzeby zatrudnienia nas jako ochroniarzy.

[Saika]

Musiała przyznać, że ustami w ich zespole był zdecydowanie chłopak. Tak mu się włączyła katarynka, że niemalże nie mógł skończyć. Najdziwniejsze były jednak to, że to co powiedziała ona rozładowało sytuację. Choć nie miało to być śmieszne, najwyraźniej było. I to bardzo. Zmieszała się i wyraziła to miną, nie wiedząc o co chodzi przez chwilę. Nie była aż tak wyluzowana jak Seiki, a angielski humor kapitana kompletnie do niej nie przemawiał, ale cóż mogła uczynić? Zaakceptowała to co się działo. Goryle kapitana byli wyraźnie znudzeni. Wspominając pana przed statkiem, zastanawiała się, czemu takie draby nie noszą tych wielkich skrzynek tylko czekają na skinienie przełożonego.
Reklama zrobiona przez Seikiego miała szansę powodzenia, choć kapitan z początku nie pałał sympatią do chłopaka. Dziewczyna bacznie obserwowała otoczenie i w szczególności - ludzi. Ich twarze, ruchy rąk, nóg, ciał... Co jakiś czas jedynie kiwała głową na potwierdzenie słów chłopaka, który póki co gadał porządnie, bez zbędnych ceregieli. Na słowa "dać się czymś trafić" odruchowo się zaśmiała, gdyż w jej przypadku nie dało się jej trafić żadnym fizycznym obiektem, a jedynie jakąś większą eksplozją.
To jak będzie? Zachęcił pana? uśmiechnęła się do niego, mając nadzieję na odwzajemnienie chęci współpracy.

[Narubi]

Ochrona?

Ranga C - 19/45+
Saika i Seiki

Saika mogła zobaczyć ludzi kręcących się wokoło. Ich mięśnie były napięte do granic możliwości, nawet jeśli nie nosili aktualnie skrzyń. Ich ruchy były bardzo dokładne. Tak jakby ważyli każdą porcję energii, którą wydają na swoją pracę i którą obawiają się bezmyślnie stracić. Paru z nich zrobiło już po kilka a może nawet więcej kursów, więc widoczne było na ich twarzach zmęczenie. Pot, który mimo mrozu panującego wokoło pojawił się na ich skórze tylko to potwierdzał. Niektórzy też tak się zgrzali, że postanowili pracować bez kurtek ... niektórzy nawet jak jacyś morsy ... bez koszulek. Kapitan jednak nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Dla niego to było normalne. Dwójka ochroniarzy kapitana szybko od niego odeszła i poszła właśnie w okolice jednej z wielkich skrzyń, a następnie dołączyło do nich kolejnych 4 dryblasów. Wspólnymi siłami podnieśli tą wielką skrzynię, a następnie udali się z nią na "suchy ląd", stąpając ostrożnie po trapie. Nikt nie chciał się przewrócić. Taka już była ta praca na statku. Kiedy nie zgrywałeś ochroniarza, co także było niebezpieczne, to wykonywałeś niebezpieczną i ciężką pracę. Saika w tym wypadku nie miała racji.
- Nie zrozumieliście mnie - powiedział kapitan, który szybko odwrócił się i omiótł wzrokiem sytuację, która odgrywała się na jego statku, a także poza nim. Nawet mimo prowadzenia rozmowy z dwoma intruzami wydawało się, że nad wszystkim czuwa - Jeśli nosimy skrzynie, to wszyscy. Jeśli walczymy z piratami to też wszyscy. Nie ma podziału obowiązków. Jeśli piraci atakują to moja załoga nie przygląda się jak "strażnicy" walczą. Jak "tragarze" noszą, to "strażnicy" także nie siedzą bezczynnie, no chyba, że mają coś innego do roboty.
Krótkie wyjaśnienie, a zawierało w sobie ukryty sens. Saika i Seiki pewnie się domyślali o co chodzi. O to, żeby nie płacić darmozjadom. Godząc się na propozycję pracy pewnie będą zmuszeni do tego, by wykonywać te wszystkie czynności, których wykonywać nie chcą.
- Więc jak? Za jakąś godzinę zaczynamy załadunek. Będziecie potrzebni - powiedziała kapitan. Oczywiście zarówno Saika jak i Seiki mogli z nim dyskutować i pertraktować, ale czy był sens?

Kapitan: #000000

[Hoshigaki Seiki]

To co działo się na statku i w jego okolicy nie napawało mnie pewnością siebie. Otoczony wielkimi, umięśnionymi marynarzami czułem się... tym kim byłem czyli zwykłym, rybim dzieckiem. Widok ich wielkich, napiętych mięśni przyprawiał mnie o niepewność i zawstydzenie, zwłaszcza że obok stała Saika.
Informacja o tym, że nie będziemy mogli pozostać na statku jedynie jako ochroniarze jeszcze bardziej mnie przygnębiła. Oczyma wyobraźni widziałem jak przygniata mnie najlżejsza skrzynia i cała załoga dźwigająca wielkie toboły wybucha śmiechem, łącznie z Saiką.
Dobrze więc! Będziemy pracowali tak jak kapitan mówi. Ciężka praca nam niestraszna. - odpowiedziałem udając pewność siebie, chociaż w środku byłem niemal pewien, że jeszcze pożałuję tych słów.
W międzyczasie spojrzałem przelotnie na Saikę, aby zobaczyć czy może nie postanowiła się ona wycofać po tym jak usłyszała o dźwiganiu ciężarów i innych pracach na statku.
Jeśli zaczniemy za godzinę, to razem z Saiką zajrzymy jeszcze do pobliskiego sklepu. Przyda się nieco więcej broni, tak na wszelki wypadek. - powiedziałem do kapitana po czym lekko się skłoniłem i wycofałem się ciągnąć delikatnie Saikę za rękaw.

Nie wiem czy dobrze robimy. A jak coś mnie przygniecie i zostanie ze mnie mokra plama? Obiecaj, że wtedy szybko wyrzucisz moje zwłoki za burtę, żeby nikt nie próbował mnie zjeść. To byłaby hańba dla Hoshigaki, gdyby ktoś wiedział jak smakujemy.
Żeby tego uniknąć przydałaby się jakaś kamizelka ochronna, może nawet kask. Co myślisz? Zresztą kogo ja pytam, ty mogłabyś biegać na golasa, a i tak nic by ci się nie stało... takiej to za dobrze.

[Saika]

Kapitan był grubiański i zdecydowanie nie podobało się dziewczynie to, jak się do nich zwracał. Postanowiła jednak nie interweniować i nie pyskować, tylko przetrzymać to. Była w końcu na łasce kapitana jako ich przyszłego pracodawcy. Wielkie goryle wokół kompletnie nie robiły na niej wrażenia, dlatego nie zwracała na nich uwagi. Inaczej jak Seiki - ten zdawał się denerwować obecnością tych wszystkich drabów. Zauważyła jego ukradkowe spojrzenia po załodze, więc kiedy ją zaszczycił kontaktem wzrokowym uśmiechnęła się kpiąco do niego, żeby jeszcze bardziej namącić mu w głowie. Zaraz potem chłopak odciągnął ją na bok pod pretekstem udania do sklepu z bronią.
I po co tak kozaczyłeś? Ja się ciężkiej pracy też nie boję, ale to nie znaczy, że podniosę nie wiadomo ile! U mnie to jeszcze wstydu nie będzie, bo pomyślą sobie, ze baba, ale z tobą może być gorzej. A jeśli coś cię zgniecie, to bądź pewny, ze to ja wezmę twoje szczątki i powieszę w domu jako trofeum. powiedziała dumnie, lekko naśmiewając się z chłopaka. Nie mogła wytrzymać, jak na siłę starał się pokazać co to nie on, ale być może to domena facetów. Kobiety nie były na tyle małostkowe. Po chwili dopiero pomyślała, że tym co powiedziała mogła go nieco urazić, więc postanowiła dolać jeszcze trochę oliwy do ognia. Położyła mu rękę na ramieniu i spojrzała współczująco. Ach, ale nie martw się. Mi to wcale nie przeszkadza, że jesteś słabszy ode mnie. wspomniała piękną wygraną w siłowaniu na rękę z chłopakiem jakiś czas temu.
Godzinę spędzili na chodzeniu po sklepach aż Seiki stwierdzi, że jest gotowy, a następnie powłóczyli się. Na czas stawili się znów w porcie przed statkiem kapitana, który oferował im pracę.
To za które mamy się wziąć? krzyknęła do kapitana, żeby nie gadał znów, że wchodzą na pokład bez zapowiedzi.