Niewielkie mieszkanie Takechiego

[Takechi]

Tutaj pojawi się opis.

[Takechi]

Takechi obudził się, jak co dzień, o świcie, z pierwszymi promieniami wschodzącego słońca. Nie był człowiekiem, który wychodził z założenia "jeszcze pięć minut", toteż odetchnął głęboko kilka razy, po czym wstał i poszedł się umyć. Po odświeżeniu się, usiadł na podłodze ze skrzyżowanymi nogami, dzierżąc swoją katanę w delikatnym chwycie, leżącą na kolanach. Zamknął oczy, odetchnął głęboko i wejrzał w głąb siebie wyciszając myśli, wyłączając pragnienia, izolując się od problemów i trosk, marzeń i nadziei. W jego głowie panowała zbawienna pustka, która hartowała jego umysł. Nie każdy bowiem jest w stanie zachować czujność przy jednoczesnym wyłączeniu się. Medytacja na to pozwalała. Tak spędził jakąś godzinę, po której, czując się całkowicie rozbudzony, zjadł coś i zaczął ćwiczyć. Pompki, brzuszki, przysiady, podciąganie się na drążku. Standardowy początek dnia. Gdy kolejną godzinę później skończył swój poranny trening, czuł się świetnie, optymistycznie patrząc w nadchodzący dzień. Wziął kąpiel, po czym przebrał się w swoje codzienne kimono, chwycił za flet, przepasał katanę z lewej strony, po czym wyszedł z mieszkanka. Na dworze było już jasno.

z/t

[Takechi]

Przez okno mieszkania Takechiego wpadł kolejny promień słońca kolejnego przeżytego w tym mieście świtu. Chłopak otworzył oczy, odgarnął z siebie kołdrę odrzucając ją na bok, po czym usiadł na brzegu łóżka. Wziął kilka wdechów, wypił szklankę wody, którą sobie postawił na komodzie poprzedniego wieczora, po czym wstał i poszedł do łazienki, by się umyć i wypróżnić. Kilka minut później zjadł okazałe śniadanie (młody, intensywnie trenujący organizm potrzebował wszakże energii, czyż nie?), po czym rozpoczął swój poranny trening od rozgrzewki w postaci rozciągania się. Następnie zaczął robić pompki, przysiady, brzuszki, podciąganie na drążku i całą pozostałą serię ćwiczeń. Chciał być w formie. Nie, on musiał być w formie, musiał stawać się coraz lepszy, coraz silniejszy. W końcu nigdy nie było wiadome, z jakim przeciwnikiem mu się w przyszłości przyjdzie mierzyć, czyż nie? Tak minęły mu jakieś cztery godziny, gdy nagle usłyszał pukanie do drzwi.

[Narubi]

Słonik

Ranga D - 1/15+
Takechi

Poranek obudził Takechiego, który postanowił nie próżnować. Zjadł więc śniadanie, umył się, zaczął trenować i nagle usłyszał pukanie do drzwi. O tej porze raczej nie spodziewał się gości, jednakże nic nie stało na przeszkodzie, by otworzyć drzwi. Podszedł więc cały spocony po porannym treningu, ale to mu nie przeszkadzało. Był wszakże u siebie, więc mógł robić co chciał, a jako, że gości raczej się nie spodziewał to i umyć się nie zdążył. Otworzył drzwi. Światło słoneczne rozlało się po pomieszczeniu. W tym niebiańskim świetle Takechi ujrzał anioła. Przepiękną kobietę, która go własnie odwiedziła. Miała na sobie bardzo gustowny kapelusz, koraliki wokół szyi i zaprawdę urocze kolczyki. Miała też kręcone brązowe włosy, białą bluzeczkę, a na to różową kurteczkę. Po prostu cudowna laska. Z tym ... że kiedyś nią była. Kobieta bowiem była już stara. Nie wyglądała źle, ale nie mogła być już obiektem fantazji seksualnych normalnego zdrowego chłopaka. Oczywiście słowo "zdrowy" wykluczało tutaj wszelakie różne dziwne fetysze, ale wracając do tematu. Takechi mógł się zastanawiać czego ta kobieta tutaj szuka. Być może to jakiś boży posłaniec, głoszący jakąś religię. Być może to akwizytorka, próbująca coś sprzedać, być może .... co byłoby najgorszą możliwą wizją ... to po prostu stara kobieta szukająca młodego siusiaka, by mu zapłacić za ... no wiadomo o co chodzi. Jaka jednak była prawda? Trzeba było się zapytać.
- Przepraszam ... młodzieńcze ... - powiedziała jednak pierwsza. Zaczęła tym samym rozmowę, w której toku prawdopodobnie wyjaśni się cel tejże wizyty.

[Takechi]

Ranga D - 2/15

Takechi czuł, że pot lał mu się po plecach. Był mokry i nie do końca świeży przez poranny trening, ale postanowił otworzyć drzwi. Diabli w końcu wiedzieli kogo to niosło teraz, zwłaszcza, że samuraj raczej nie miał znajomych w tym mieście. Miał nadzieję, to zmienić, ale jednak nie znał tutaj praktycznie nikogo. Podszedł do drzwi, otworzył je i dostrzegł gustownie i elegancko ubraną starszą kobietę. Kiedyś musiała być prawdziwą pięknością, ale było to zapewne, gdy on jeszcze się nawet nie urodził. Przez chwilę zastanawiał się również, czegóż ta kobieta może od niego chcieć. Może to jakaś fanatyczka religijna? A może domokrążca? Chociaż na tą drugą osobę raczej nie wyglądała. Po przedłużającej się chwili milczenia, kobieta wreszcie zabrała głos. Zaczęła niepewnie, jakby nie wiedząc od czego zacząć.
- Tak? - zapytał, by zachęcić ją do dalszej rozmowy, by dowiedzieć się, w jakiej sprawie owa kobieta do niego przyszła. Stał więc i cierpliwie czekał nie decydując się jednak na wpuszczenie jej do domu. Nie wiedział kto to był, więc wolał nie ryzykować obecności obcej osoby w swoich czterech kątach.

[Narubi]

Słonik

Ranga D - 3/15+
Takechi

Kobieta westchnęła ciężko. W tym jednym westchnięciu dało się słyszeć tak jakby wszystkie emocje, które w niej buzowały. Prawdopodobnie miała z czymś dość spory kłopot i nie potrafiła go rozwiązać o własnych siłach.
- Bo widzisz, stało się nieszczęście. Czy mogę wejść i napić się herbaty? Trochę zimno tutaj ...
W istocie. Jesienne poranki nie należały do najbardziej ciepłych momentów w całym roku. Kobieta jednak nie sprawiała wrażenia bycia złodziejką czy czymś takim. Nie sprawiała też wrażenia nachalnego akwizytora. Najprawdopodobniej była niegroźna, zwłaszcza, że Takechi był potężnym w jej odczuciu, chociaż ogólnie to był słabym (hehe), samurajem. No właśnie ... był samurajem, a jako samuraj powinien pomagać słabszym i potrzebującym czy coś w ten deseń, a kobieta taka właśnie była. No i nie chciała nic więcej powiedzieć dopóki nie weszła do środka. Więc ... trzeba było ją wpuścić. Nie było wyjścia. No chyba, że zamknąć jej drzwi przed nosem i kazać spadać ... to też było jakieś wyjście. Kto wie?

Przepraszam za krótkiego posta. Brak weny.

[Takechi]

Misja rangi D - Post 4/15

Takechi czekał na odpowiedź kobiety patrząc na nią podejrzliwym wzrokiem. Nie wiedział, czego chciała chociaż, jak widać, za chwilę miał się przekonać. Nieszczęście? A co mu do tego? To była jej sprawa, nie jego. Z drugiej jednak strony, czyż nie został samurajem? Czyż jego obowiązkiem nie była ochrona słabych i potrzebujących? Zwłaszcza, że jego głównym celem było odnalezienie swojej siostry. Nie mógł się więc skupiać na innych celach.
Ale...
No właśnie. "Ale". Jego sensei zawsze powtarzał mu, że karma wraca, że jeśli odmówi udzielenia komuś pomocy, sam jej również nie otrzyma. A pomocy będzie potrzebował, zwłaszcza tej słownej. Zależało mu na informacjach i chociaż zdawał sobie sprawę z tego, iż mówienie o karmie mogło być jedynie zrzędzeniem starego pierdziela, że to mógł być jedynie głupi przesąd, to jednak samuraj nie chciał temu wchodzić w drogę. W końcu los mógł sobie z niego okrutnie zadrwić.
- Proszę. - powiedział, po czym odsunął się od drzwi wpuszczając kobietę do swojego mieszkania, chociaż w głębi ducha wiedział, że może tego gorzko pożałować. I to w najbliższej przyszłości.
Jego mieszkanie było urządzone w sposób spartański, niezwykle surowy. Nie było w nim żadnych wygód, a jedyne meble jakie się znajdowały w sypialnio - salonie to były łóżko, dwa krzesła, rozklekotany stół i niewielki regał na książki, które, gdy będzie stąd wyjeżdżał, zamierzał sprzedać. W końcu nie będzie mógł ich zabrać ze sobą, czyż nie?
Poszedł do kuchni, by przygotować herbatę, a gdy kilka minut później ta była gotowa, to wrócił z całym dzbankiem oraz dwiema filiżankami i dwiema łyżeczkami. Cukru nie posiadał. Zresztą, nie miał cukiernicy, a to co niósł obecnie w rękach to była cała jego zastawa do picia herbaty. Takechi raczej nie przyjmował gości, a ci (a raczej "te"), którzy u niego bywali, zazwyczaj rano wychodzili. Postawił filiżankę przed kobietą i nalał jej herbaty.
- Mam nadzieję, że nie będzie pani przeszkadzało to, iż nie mam cukru? - powiedział, ale w zasadzie nie interesowała go jej opinia. W końcu był u siebie.
- Zatem, cóż to za nieszczęście się stało? - zapytał zasiadając naprzeciwko kobiety nalawszy sobie wcześniej parującego napoju. Musiał poczekać aż herbata przestygnie.

[Narubi]

Słonik

Ranga D - 5/15+
Takechi

Ona oczywiście weszła za Takechim, skinąwszy mu głową. Chciała w ten sposób podziękować. Wiedziała pewnie, że narzuca się samurajowi i sprawia mu kłopot. Idąc podziwiała wystrój mieszkania. Oczywiście nie miała tutaj czego podziwiać. Mieszkanie nie miało wielu mebli. Nie omieszkała więc tego skomentować.
- Za moich czasów ... - oczywiście stara śpiewka. Za moich czasów to. Za moich czasów tamto. Za moich czasów siamto. Tak jakby jej czasy były lepsze od obecnych. No cóż ... może były lepsze, bowiem na świecie szalały obecnie wojny, ale czy Takechi o tym wiedział? Kobieta w każdym bądź razie nie wiedziała i nie interesowała ją to zbytnio. Dopóki nic jej nie zagrażało. Dopóki czuła się bezpieczna ... wszystko było w porządku. Czy jednak jej czasy różniły się jakoś od obecnych? Ciężko było stwierdzić - Za moich czasów mieszkania młodzieńców, zwłaszcza takich przystojnych jak ty, były pięknie umeblowane. Stanowczo brak tutaj kobiecej ręki ...
Powiedziała to tak jakby chciała oddać tą kobiecą rękę młodzieńcowi. Czyżby go podrywała? Ciężko było stwierdzić cóż takiego chodziło tej kobiecie po głowie. Gdy tylko chłopak przyniósł herbatę i oznajmił, że nie ma cukru, ta już siedziała wygodnie przy stole. Odruchowo zrobiła ruch ręką, zapraszając Takechiego, by ten usiadł naprzeciwko niej. Przecież nie musiała tego robić. Był u siebie. Jednak ... to był odruch wypracowany przez lata. Być może kiedyś była jakąś wielką damą, do której zwyczajnie przychodzili ludzie. Niezwykle wychowaną co dało się słyszeć w jej głosie i widzieć w zachowaniu.
- Chętnie wypiję gorzką - powiedziała ta, do której kiedyś być może ustawiały się kolejki, by móc usiąść z nią przy jednym stole i która teraz była gościem Takechiego. Wzięła filiżankę i upiła trochę. Degustowała napój jak prawdziwa dama. Odstawiła kubek i spojrzała na młodzieńca.
- Otóż. Zginął mój ukochany słonik. Taka figurka, przynosząca szczęście. To bardzo ważna rodzinna pamiątka. Szukam jej. Oferuję znaleźne.
Chciała zapłacić za pomoc w odnalezieniu jakiegoś słonika, więc być może karma wróci szybciej niż myślał, ale nie w postaci dobrych uczynków czy słów, ale w postaci realnej i namacalnej gotówki. Czyż nie warto było się tego podjąć?

[Takechi]

Misja Rangi D - 6/15+

Takechi upił łyk herbaty, po czym odstawił filiżankę na bok. Napój wciąż był bardzo gorący, więc chłopak prawie poparzył sobie przełyk. Kobieta w pewnym momencie zaczęła mówić. A raczej komentować. Zrobiła zatem coś, czego Fushigi nienawidził. Był u siebie i przecież mógł żyć dokładnie tak, jak mu się podobało.
"Co mnie interesuje, co było za twoich czasów..., pomyślał, gdy tylko kobieta wypowiedziała swoje pierwsze słowa. Gdy jednak faktycznie powiedziała, co było za jej czasów, to samuraja powoli zaczynał szlag trafiać. Nie dość, że nie znał jej, była niespodziewanym gościem, którego zaprosił w progi swojego mieszkania, to tamta jeszcze coś komentowała. Może i była wielką damą, ale w tym momencie popełniła faux pas.
- Nie przyjechałem tutaj na długo, a już z pewnością nie po to, by się ustatkować. Mam wszystko co jest mi niezbędne, a o czym jeszcze kilka lat temu mogłem jedynie pomarzyć. - powiedział, po czym ugryzł się w język. Po cholerę wspomniał o swojej przeszłości?
W pewnym momencie kobieta zaczęła wyjaśniać sprawę, z którą tutaj przyszła. Figurka słonia? Jak niby miał to znaleźć? Dlaczego miałby się tego podjąć? Pieniądze pieniędzmi, ale powinien teraz trenować, a nie zajmować się głupotami jak szukanie jakiś pamiątek rodzinnych.
Westchnął.
Upił kolejny łyk herbaty, która wreszcie nadawała się do picia.
- No dobrze. Jak wyglądał ten słonik? Gdzie go pani ostatnio widziała? - zapytał spoglądając kobiecie prosto w oczy. Jeśli miał się podjąć tego zadania, musiał mieć jakiś trop, czyż nie?

[Narubi]

Słonik

Ranga D - 7/15+
Takechi

Kobiecie zrobiło się głupio. Skomentowała wygląd mieszkania chłopaka, praktycznie nic o nim nie wiedząc. Lekko zaczerwieniła się i rzuciła tylko coś w stylu "Przepraszam, nie powinnam". Jednakże było to powiedziane praktycznie bezgłośnie. Znaczy ... głos był, ale bardzo cichy i łatwiej było odczytać z ruchów warg niż usłyszeć. Niemniej jednak Takechi zrozumiał o co chodzi. Następnie zaczęła mówić o tym, że zgubiła słonika. Na pytania zadane przez młodzieńca odpowiedziała prawie od razu, upijając uprzednio łyk herbaty. Ciężko było stwierdzić czy ten napój jej smakował czy nie. Być może lubiła słodką. Być może nie przepadała za gorzką. Być może kochała gorzką, a nie lubiła słodkiej. A być może gorzka jej po prostu nie przeszkadzała. Nic nie można było wyczytać z jej twarzy. Po prostu piła tą herbatę, która zdążyła trochę już wystygnąć. Jej gorąca herbata nie przeszkadzała i nie parzyła ją ... chyba ... w przełyk. Rozgrzewała ją natomiast od środka, bowiem na zewnątrz było zimno. Wiadomo. Jesienny poranek, a właściwie już południe czy nawet popołudnie ... Tak czy siak kobieta odpowiedziała na zadane pytania:
- Słonik ten zrobiony jest z dość mocnej gliny, jednak wykonawca zadbał o najmniejsze szczegóły. Odpowiednio uformował i pomalował tego słonika. Słonik jest mały. Może z jakieś 4 centymetry wysokości. Wygląda jednak jak prawdziwy. Z otwartą paszczą, uniesioną trąbą (patrz. obrazek dołączony do misji). Mam nadzieję, że wiesz jak wyglądają słonie?
Następnie wzięła oddech i kolejny łyk herbaty. Popatrzyła się na Takechiego takim dziwnym wzrokiem. Jakby po prostu nie wierzyła w to co słyszy. Być może uznała go za idiotę, głupka czy osobę, która nie zna realiów życia. Dlaczego on pytał o takie oczywiste rzeczy jak "gdzie go Pani ostatnio widziała"?
- Nie zrozum mnie źle. Nie przyszłam w tej sprawie do Ciebie, bo mi się podobasz. W sumie jesteś przystojny, ale ja jestem stara i nie wypada mi podrywać takich chłopców jak ty. Nawet nie wiedziałam kto tutaj mieszka. A słonika zgubiłam na drodze niedaleko Twojego mieszkania. Było to wczoraj wieczorem jak szłam odwiedzić przyjaciółkę. Musiał mi się wysunąć z kieszeni. Dlatego postanowiłam wpaść i zapytać czy go nie widziałeś.

[Takechi]

Misja Rangi D - 8/15+

Takechi słuchał kobiety upijając od czasu do czasu łyk herbaty. Była już zdatna do picia, więc samuraj wreszcie mógł delektować się jej smakiem. Nie usłyszał przeprosin ze strony starszej kobiety, ale prawda była również taka, że nie przywiązywał do nich wagi. Jak również i nie spodziewał się ich.
Wyobraził sobie owego słonika, którego opisywała kobieta, a którego bardzo chciała znaleźć. Wiedział więc mniej więcej jak wyglądał, ale czy będzie w stanie go odnaleźć? Z pewnością nie rzuciła mu się w oczy owa figurka, gdy wczoraj wracaj do swojego mieszkania od pewnej blondwłosej piękności.
- Wiem, jak wygląda słoń. A figurki niestety nie widziałem. - powiedział, po czym umilkł na chwilę. Nie uśmiechało mu się uganianie za zgubioną figurką, ale jednak znaleźna nagroda kusiła.
- Może poszukamy go razem? - zapytał, gdyż w tej sytuacji nie był pewien, czy kobieta szukała faktycznej pomocy w znalezieniu figurki, czy po prostu chodziła po mieszkaniach i pytała, czy ktoś jej nie znalazł. Wolał się upewnić, czegóż to kobieta od niego oczekiwała.
- I jeszcze jedno...gdzie ta pani przyjaciółka mieszka? Może warto byłoby ją również odwiedzić? - powiedział, chociaż dla niego kompletną głupotą było noszenie ze sobą pamiątek rodzinnych o wartości sentymentalnej. Takie rzeczy powinny zostać w domu i ozdabiać komody, a nie spoczywać w kieszeniach w trasie do przyjaciółek. Czy kobieta wpadła na to, co mogłoby się stać z tą pamiątką, gdyby ktoś ją, przykładowo, okradł?

[Narubi]

Słonik

Ranga D - 9/15+
Takechi

Kobieta podrapała się po głowie. Tak się robiło kiedy się myślało nad czymś, bo ten proces wspomagał myślenie. Zupełnie jak składanie pieczęci pomaga w wyzwalaniu i formowaniu chakry, tworząc przeróżne techniki. Chociaż w tym wypadku mógł to być po prostu odruch. Coś co robi się zawsze w określonej sytuacji bez względu na użyteczność tej czynności czy szkodę. Odruchy mogły być też bowiem szkodliwe.
- Niestety to zły trop - powiedziała kobieta po pewnej chwili. Widać sobie coś przypomniała. Coś nad czym myślała już od jakiegoś czasu. A dokładnie od chwili, gdy Takechi zadał to pytanie - Gdy wchodziłam do domu mojej przyjaciółki to zorientowałaś się, że nie mam go już w kieszeni. Potem razem szukałyśmy i nastała noc. Musiałyśmy przerwać poszukiwania.
Kobieta wstała, dopiła herbatę i wstała. Podziękowała za napój i udała się do wyjścia. Skinęła na młodzieńca ręką, by ten udał się za nią. Widać tym sposobem przyjęła propozycję. Oczywiście zamierzała mu zapłacić bez względu na to czy ona znajdzie słonika czy on. Tak po prostu. Chęci też się liczyły, a poza tym ... on dał jej jeszcze herbatę. Stała już w progu, gdy powiedziała słowa, które potwierdzały to co zamierzała.
- Jasne. Chodź, pomożesz mi.

[Takechi]

Misja Rangi D - 10/15+

Takechi pozwolił kobiecie zastanowić się. Wiadomo, wiek sprawiał, że może i umysł był nie tak sprawny jak kiedyś? A może po prostu potrzebowała więcej czasu na to, by coś powiedzieć? Dobra, koniec złośliwych uwag. Wysłuchał kobiety z uwagą, a kiedy ta od razu powiedziała, iż to był zły trop, to chłopak westchnął. Jakby nie patrzeć, to miasto, w którym mieszkali, było całkiem spore. Dodatkowo, roiło się tutaj od złodziei i to nie była żadna tajemnica. Zaginiony słonik prawdopodobnie już dawno wpadł w czyjeś ręce i ozdobił komodę lub został sprzedany. Samuraj jednak wstał ze swojego lekko chyboczącego się krzesła, narzucił na siebie płaszcz, przytroczył pochwę ze swoją kataną do lewego boku, poprawił miecz, po czym stanął za kobietą. Wyszedł za nią za próg, by następnie zamknąć drzwi na klucz, a ten schować do jednej z wewnętrznych kieszeni. Powinien był się wykąpać po treningu, ale kobieta nie dała mu na to czasu, gdyż spieszyła się, by odnaleźć swoją zgubę. W zasadzie nie było to dziwne, ale dla Fushigi, który czuł się nieświeżo, było to dosyć upierdliwe. No ale cóż miał zrobić? Zaletą było przynajmniej to, że być może chociaż wpadnie mu coś grosza do kieszeni, a ten zawsze się przyda. Może mógłby sobie kupić drugą katanę za jakiś czas? Tak, to było warte zastanowienia się. W końcu każdy samuraj powinien mieć dwa miecze, w razie jakby się uszkodził czy stępił w trakcie walki, chociaż to było dosyć mało prawdopodobne. Miecz Takechiego był dobrej jakości, ale...jak to mówią, lepiej dmuchać na zimne.
- To gdzie zaczynamy poszukiwania? - zapytał kobiety, by mieć wyobrażenie tego, jaki obszar przyjdzie im przeszukać.

[Narubi]

Słonik

Ranga D - 11/15+
Takechi

Widać kobieta była przygotowana i na taką ewentualność, że ktoś zada jej te pytanie. Gdzie mamy szukać? Jak jakiś generał wielkiego wojska wyjęła z kieszeni kawałek papieru. Takechi z początku nie wiedział co to to jest, jednak po chwili kobieta otworzyła go i pokazała samurajowi to co tam było. A była to oczywiście mapa. Czerwona kreska wyszczególniała jakąś trasę.
- To trasa jaką wczoraj przeszłam - oznajmiła - Ten tutaj punkt to mój dom - pokazała na jakiś punkt na mapie, a następnie na jakiś inny. Oba punkty były po przeciwległych stronach tej zamkniętej krzywej - A ten tutaj to dom mojej znajomej.
Oba punkty dzieliła kreska o długości jakichś 12 centymetrów. Pod spodem była natomiast skala 1:25000, co oznaczało, że 1 cm na mapie odpowiadał 25000 cm w rzeczywistości. Matematyka była zmorą wielu ludzi, ale Takechi jakoś szybko sobie to przekalkulował i doszedł do wniosku, te 12 centymetrów na mapie odpowiada dystansowi 3 kilometrów w realnym świecie. Zatem domy dwóch kobiet dzieliło 3000 metrów. Był to więc dość spory obszar do przeszukania. Akurat dom Takechiego był mniej więcej w połowie.
- Ja pójdę w stronę mojego domu, a Ty w stronę domu mojej znajomej, ok? Pukaj do każdego domu czy mieszkania i pytaj o słonika, dobrze?
Plan zakładał więc rozdzielenie się i przeprowadzenie kompleksowych badań. Zapewne należało pytać nie tylko w mieszkaniach i domach, ale też pewnie zaczepiać ludzi na ulicy i pytać o słonika. Tak przygotowane badania mające na celu odnalezienie głupiej figurki bardziej przypominałyby poszukiwania zaginionego dziecka, ale co zrobić? Trzeba było się poświęcić, jeśli chciało się otrzymać zapłatę. Figurka była dla kobiety bardzo ważna. Tak ważna, że była w stanie zapłacić za taką pomoc i sprawdzenie wszystkich tropów. Gdy tylko dostała potwierdzenie, że Takechi się zgadza, udała się w swoją stronę.
- Tutaj się spotkamy jak już wszystko przeszukamy - dodała na odchodne i tyle ją widzieli.

[Takechi]

Misja Rangi D - 12/15+

Takechi dostrzegł, że kobieta wyciągnęła coś z kieszeni, po czym to rozłożyła. Jak się szybko okazało, była to mapa okolicy z zaznaczoną czerwoną kreską. Łatwo się było zatem domyślić, że to była trasa łącząca dwa punkty. Domy obu kobiet? Miejsce, w którym kobieta ostatni raz widziała słonika? A może coś jeszcze innego? To się okazało chwilę później, gdyż nieznajoma wyjaśniła, iż była to trasa jaka dzieliła jej dom od domu jej znajomej. Chłopak dostrzegł skalę, dowiedział się, że kreska miała 12 cm, więc szybko przekalkulował sobie, iż był to dystans jakiś trzech kilometrów. Zatem dosyć spora przestrzeń, do tego gęsto zaludniony. Sporo pracy ich czekało, chociaż chłopak tak naprawdę nie upatrywał żadnych nadziei na znalezienie zguby. Pokiwał głową na znak, że rozumie, po czym ruszył w stronę domu znajomej starszej kobiety. Po drodze pukał do każdego domu, każdego mieszkania, zaczepiał przechodzących ludzi. I nic. Czas mijał, a on wciąż nie odnalazł figurki. Cała ta sytuacja zaczynała go powoli denerwować. Jak to się stało, iż dał się w to wciągnąć? To była dla niego zagadka, ale w końcu był samurajem, wiec honor nie pozwalał mu się wycofać. Szedł więc dalej powoli zmierzając w stronę domu nieznajomej kobiety. W zasadzie to zdał sobie sprawę z tego, iż nawet nie wiedział jak ona miała na imię. To nie było jednak aż tak ważne w tym momencie. Chciał znaleźć tę przeklętą figurkę i mieć to z głowy. Po drodze rozglądał się też po ziemi, bo skoro jej wypadła to może gdzieś tutaj leżała? Ukryta przed wzrokiem niespodziewających się tego osób? Jeśli szczęście mu dopisze, to być może już niedługo wróci do swoich zajęć w domu.