Główny port na wyspie Kantai

[Tenshi]

"Jak zostałem pomocnikiem"
Ranga D
11/15 Takeshi postanowił zapamiętać nie za długie imiona dziewczyn, a nóż kiedyś mogą się przydać? Chłopak skinął im głową na pożegnanie i udał się do portu, błądził tam dłuższą chwilę, trochę, aby odnaleźć statek, trochę, by za szybko nie musieć wykonywać kolejnych obowiązków. Może i Hoshigaki był pracowity, jednak do głupich nie należał. Chodząc po porcie odnalazł ogromny maszt i wypatrzył znaną nazwę. Gdy dotarł do pilnującego zapasów mężczyzny odpowiedział mu szorstko i podał zwój. Takeshi starał podejrzeć co jest zapisane na zwoju jednak mimo jego wzrostu mężczyzna był wstanie zasłonić przed jego wzrokiem zawartość zwoju. -Zaczekaj chwilę.- powiedział, i zawołał jednego z członków załogi, wymienił z nim kilka słów szeptem, by marynarz po chwili zniknął. -[color]To pierwszy ładunek dość delikatny[/color]-powiedział wskazując na dość dużą skrzynię. Po chwili zawołany wcześniej marynarz powrócił z niewielką skrzyneczką i podał ją pilnującemu ładunków mężczyźnie -Ten jest jeszcze delikatniejszy. Poradzisz sobie?- powiedział mężczyzna podając Takeshiemu pudełko wielkością zbliżone do piersiówki.

[Yujiro]

Niestety nie miał nawet szansy obejrzeć co takiego skrywa zwój zapisany przez karczmarza. Cóż, jego ciekawość nie zostanie zaspokojona przynajmniej na razie. Może dostanie jeszcze kolejne zadanie w celu dostarczenia towaru? Czekał na mężczyznę, któremu wręczył zwój i rozmyślał sobie czym chciałby się zająć. W sumie powoli zaczynał dochodzić do takiego momentu w życiu, że powinien jasno sprecyzować co takiego chce ze sobą zrobić. Jego rozmyślania przerwał jednak powrót faceta. Miał przenieść dwie skrzynie - jedna była sporych rozmiarów, druga zaś maluteńka. Przyjrzał się im uważnie i w sumie widział jedno, dosyć dobre wyjście.
-Hmmm, chyba raczej tak - odpowiedział i zabrał się za skrzynki. Jedną miał zamiar przywiązać sobie do paska - skoro nie była ona duża mógł sobie ją przypasać w okolicach bioder bandażem, który miał na twarzy. Odwinął więc kilka zwojów materiały, obwiązał paczuszkę, przypasał dookoła bioder i w sumie gotowe. Na wszelki wypadek dodatkowo zabezpieczył ją paskiem od spodni. Potem już tylko wziął większą skrzynkę w ręce i ruszył w stronę karczmy uważając na swoje kroki.

[Tenshi]

"Jak zostałem pomocnikiem"
Ranga D
13/15 Chłopak był nie pocieszony faktem, iż nie dowiedział się niczego nowego ze zwoju znajdującego się w rękach mężczyzny. Liczył, że może jeszcze będzie miał szansę wyruszyć w celu odebrania towaru. Czekając na ładunek Takeshi rozmyślał o swoim życiu, stał właśnie na jego zakręcie i musiał w końcu określić czym tak naprawdę chcę się zająć, czy niebezpieczny żywot shinobi odpowiada mu w pełni. Kiedy młody Hoshigaki zamocował już mniejszą skrzynię do biodra, a większą wziął w ręce, mężczyzna który wydał mu towar wyrzucił za burtę zwój który dostał od shinobiego. Takie traktowanie dokumentów mogłoby zdziwić, no chyba iż mężczyzna postanowił podebrać sobie część zamówienia. Droga przez port trwała dłużej niż wtedy gdy zmierzał w kierunku statku, w pełni skupiony uważając na swoje kroki Takeshi po dłuższej chwili dotarł do karczmy.-Tam to połóż.- powiedziała Maji wskazując na róg kuchni. -A co to za mała skrzynka?- zapytała z widocznym na twarzy zaciekawieniem. Byli w kuchni sami, Moka gdzieś zniknęła.

[Yujiro]

Wędrował przez port, lecz nie natrafił na wiele problemów. Droga do karczmy była bowiem całkiem prosta - miejsce to znał już na tyle, że dotarcie tam zajęło mu tylko chwilę. Zdziwiło go jednak, że gdy przyniósł skrzynię, to zastał tylko jedną z dziewczyn na miejscu. Gdzie podziała się druga i karczmarz? To pozostawało pod znakiem zapytania, lecz położył w rogu kuchni dużą skrzynię i przyjrzał się mniejszej.
-Ta? Nie mam bladego pojęcia. Ja noszę, a nie sprawdzam zawartość. Wasz właściciel nawet nie podał mi żadnych informacji na temat zamówienia, więc wziąłem to co miałem i tyle - na koniec wzruszył ramionami i nie wiedział gdzie pozostawić pudełeczko rozejrzał się po kuchni szukając odpowiedniego miejsca, lecz delikatna zawartość nie przynosiła mu na myśl niczego związanego z kuchnią. Co to takiego było? Postanowił obecnie zatrzymać pudełko przy sobie i poszedł poszukać karczmarza. Miał bowiem zamiar przekazać mu je i spytać czy jeszcze go do czegoś potrzebuje, czy może jednak jest wolny na resztę dnia.

[Tenshi]

"Jak zostałem pomocnikiem"
Ranga D
15/15
Takeshi bez większych problemów dotarł na miejsce, jednak w kuchni zadziwił go brak drugiej dziewczyny i karczmarza. Odłożył skrzynię we wskazane przez Maji miejsce. -Zaczekaj chwilę pójdę po niego.- powiedziała blondynka opuszczając Hosigakiego i pozostawiając go samego w kuchni. Nie minęła chwila, nim dziewczyna wróciła jednak bez karczmarza.-Wezmę skrzynkę, o to twoja zapłata z góry.- powiedziała dziewczyna z podając młodemu shinobi sakiewkę. Gdy tylko doszło do wymiany, chłopak usłyszał dźwięki szamotaniny w głównej sali.-Race zmykać, straż przyszła.-powiedziała dziewczyna wybiegając tylnym wyjściem i mieszając się w tłum.

[Yujiro]

// czyli koniec z tego co dostałem info od Tenshiego xD

Chłopak zobaczył jak dziewczyna poszła po właściciela, lecz wróciła bez niego. Zabrała mu szybko skrzynkę i wręczyła zapłatę. Nawet nie zdążył niczego powiedzieć - uniósł rękę ku górze z pytaniem zawieszonym w powietrzu, lecz obecność straży nie za bardzo przypadła mu do gustu. Czy to przez to zlecenie? Musiał szybko się stąd wyrwać, bo inaczej jeszcze sam zamiesza się w sytuację której sam nie rozumie. Wyszedł tuż za dziewczyną, rozejrzał się jeszcze czy może ją gdzieś zobaczy, lecz znikła mu z oczu. Poszedł więc w jej ślady i szedł dalej portem, by znaleźć jakieś bardziej ustronne miejsce. W drodze jednak postanowił poćwiczyć trochę.

//trening KC ranga D 3h
Najpierw zaczął od najprostszego - wyciszenia swojego organizmu, by spowolnił on tempo w jakim ostatnio się znalazł. Zadanie za zadaniem zlecane przez nieznajomych sprawiły, że nie mógł się skupić. Teraz jednak postanowił trenować swoją chakrę, więc wyciszał swój umysł, usuwał zbędne informacje i myśli. W końcu było cicho i ruszył swój wewnętrzny obieg chakry. Poczuł jak wędruje ona prosto z jego wnętrza, z klatki piersiowej prosto przez ręce, głowę, potem zaś złączyła się, by przemierzyć dolne partie jego ciała. W końcu wróciła do miejsca, w którym zaczęła i tam też na chwilę została. Takeshi postanowił trochę ją podkręcić, zebrać większą jej ilość, by zaraz rozproszyć. Powtórzył tą sytuację kilka razy i gdy uznał ćwiczenie za zakończone to... przerwał i poszedł na odpoczynek \o/

[Yujiro]

Chłopak zakończywszy swoje zadanie postanowił trochę potrenować, a nie było przecież do tego lepszego miejsca niż brzeg morza, które było tak blisko. Udał się więc na plażę będącą nieopodal portu, lecz na tyle daleko, by nikt go nie widział. Nie potrzebował bowiem zbędnych gapiów, którzy obserwowaliby jego poczynania. Gdy tylko poczuł piasek pod nogami wiedział że jest u siebie i może zacząć swój misterny plan zniszczenia wszechświata! Niestety był to jednak krok pierwszy, co znacząco wydłużało go w czasie. W każdym jednak razie stał teraz sobie nad brzegiem wody i zastanawiał się od czego zacząć - może pobiegać, a może jednak po prostu myśleć o treningu - ponoć to także pomagało, jednak nie znaleziono na to dowodu. JESZCZE!

//nauka Suiton C

Chłopak postanowił przysiąść przy brzegu morza, którego fale muskały jego nogi w tejże chwili. Postanowił pobawić się więc chakrą będąca w jego organizmie. Przepuścił jeden szybki sygnał przez swoje ciało, który zaraz powrócił w to samo miejsce. Wszystko wydawało się w porządku - ostatnio minęło całkiem sporo czasu, od kiedy jej nie używał, dlatego też wolał sprawdzić. Odetchnął głęboko, poczuł jak okoliczne morze wzywa go do siebie, pożąda jego obecności. Był z nim bowiem związany całe życie i nic nie stało na przeszkodzie, by tak było dalej. Zamoczył stopy w wodzie, uprzednio zdjąwszy buty z nóg. Poczuł jak jego żywioł wzywa, jak chakra przepływa w jego ciele. Postanowił wykorzystać swój żywioł, bowiem to jego właśnie miał trenować. Nasączył swoją bladoniebieską energię żywiołem znajdującym się tuż tuż, by zaraz roznieść go po swoim ciele. Zaczął od stóp, gdyż były najbliżej wody, ta zaczęła je oplatać praktycznie już od razu. Przyjemny dotyk zimnego oceanu połaskotał chłopaka, lecz postanowił wznieść wodę coraz wyżej i wyżej, nie dając jej spokoju. Oczywiście były pewne ograniczenia - jak na przykład jego kontrola nad chakrą. Ta bowiem pozostawiała wiele do życzenia, dlatego też musiał się całkowicie skupić. Wyciszył swój umysł, zamknął przed wszystkimi myślami z zewnątrz, przestał nawet częściowo odbierać sygnały świata, który go otaczał. W końcu poczuł, jak woda znajduje się trochę ponad jego ramionami i puścił ją wolno, by opadła z powrotem do morza. Tak też postanowił zakończyć trening i dać sobie chwilę spokoju.

z/t

[Hoshigaki Seiki]

Przybywam STONT

Lekko zadyszany i z obolałym brzuchem spojrzałem w stronę horyzontu, gdzie zamajaczył obraz dość dużego statku handlowego. Przez chwilę stałem tak w zawieszeniu, dopóki obok nie pojawiła się Saika.
Zobacz. Handlowy, czyli duże pieniądze. A gdzie pieniądze tam i kłopoty. A gdzie kłopoty, tam mogą nas potrzebować. Płyniemy do nich? - spytałem dziewczyny splatając przed sobą palce dłoni i pstrykając ich kośćmi w geście przygotowania do kolejnej akcji.
No chyba, że wolisz zatopić ich statek, poczekać aż wszyscy się potopią, a później pozbierać co cenniejsze i sprzedać. - zażartowałem ukazując swoje wielkie, ostre zęby.
Po tych słowach wskoczyłem jednym długim susem do wody i wychylając się z niej oczekiwałem na odpowiedź dziewczyny.

[Saika]

Zastanawiała się czemu w ogóle godzi się na takie traktowanie jej osoby przez wieśniaka takiego jak on. Był niżej urodzony, co było oczywiste na Kantai, ale nie o to chodziło. Nigdy nie lubiła jak ktoś się z niej naśmiewał, więc czemu teraz tak się to kończyło? Nie umiała sobie odpowiedzieć.
Czasami zastawiam się czy warto brnąć w ten duet jak tak mnie wkurzasz, ale robi mi się ciebie szkoda jak widzę samego. Nic nie poradzę na moje dobre serce. powiedziała, podchodząc do niego na spokojnie i wznosząc ramiona na ostatnie zdanie. Wtem chłopak zauważył coś ciekawego. Dopiero po jego uwadze zauważyła wspomniany przez niego statek. Mógł mieć rację, na takim handlowym statku zawsze było dużo roboty, a dobra zawsze wymagały pilnowania. Założył ręce na piersi.
Idziemy. Chociaż może to zgoła dziwnie wyglądać jak nagle wbijemy się im na statek. Pójdźmy w stronę portu i poczekajmy przy trapie, może uda nam się coś załapać. Jak powiedziała tak zrobiła. Wydawał się to najlepszy jej zdaniem plan, tak więc uczyniła. Chłopak miał za nią podążyć.

[Narubi]

Ochrona?

Ranga C - 7/45+
Saika i Seiki

Przyszły najsilniejszy duet Kantai postanowił udać się w kierunku portu, a przyczyną dla której tak postąpili był oczywiście statek, który pojawił się na horyzoncie. Statek, którego właściciel prawdopodobnie był bardzo bogaty i mógł zapłacić za drobne lub mniej drobne przysługi. A dwójka początkujących, jednak radzących sobie nad wyraz dobrze ninja potrzebowała gotówki. Saika prawdopodobnie na nowe buty, a Seiki oczywiście na jedzenie. Napędzani tymi żądzami materialnymi gnali, a właściwie to szli, co sił w nogach, by w końcu znaleźć się w porcie. Statek właśnie przybijał do brzegu. Był to wielki handlowy galeon, posiadający załogę marynarzy, którzy własnie stali na pokładzie i podziwiali upragniony port. Życie na morzu bowiem miało to do siebie, że większość czasu spędzali ... no na morzu. Nie mogli nigdzie wyjść z ukochaną, nie mogli zawitać do knajpy czy burdelu, musieli sterczeć jak te kołki na statku i pływać po morzach i oceanach tego świata. Oczywiście była to dobrze płatna, podobno, robota. Kto to wiedział? Niemniej jednak dla niektórych mogła być męcząca. Saika i Seiki przypuszczali, że część z tych marynarzy już nie powróci na morze, więc kapitan będzie musiał nająć kogoś innego. Oni tam byli i gotowi przyjąć zapłatę za pewne usługi. Kochali morze ... wystarczyło więc czekać. Od strony morza wiał wiatr, który powodował, że statek był coraz bliżej i coraz bliżej. Pozostawały minuty, może nawet sekundy. Wiatr orzeźwiał zmęczone lub nie twarze i chociaż był zimny to niósł ze sobą pewną nutę przyjemności. Ciekawe jakich przyjemności można było oczekiwać na statku? Dobrego rumu? Dziwek? Niesamowitych morskich przygód czy może dobrego jedzenia? O tym wszystkim nasi bohaterowie mieli się dopiero przekonać.

[Hoshigaki Seiki]

Phi! Gdyby nie ja, pewnie zaraz zostałaby z ciebie... mokra plama. - skomentowałem odzywkę dziewczyny przygotowując się na srogą odpowiedź.
Zaraz po tym szliśmy już w stronę portu, a w mojej głowie zaczęły kłębić się myśli odnośnie tego, jak może wyglądać życie marynarza. Czy jest ciekawe? Ciężkie? A może jest usłane różami i wystarczy tylko odrobinka wysiłku, aby zostać Królem Piratów?

Kiedy znaleźliśmy się wreszcie w porcie, stanąłem obok Saiki mniej więcej tam, gdzie mógł przycumować statek. Z daleka próbowałem już wypatrzyć kto też znajduje się na pokładzie i czy dobrze im z oczu patrzy. Jednocześnie starałem się dostosować swoją postawę i wygląd do tego co napotkam. Jeśli będą tam oprychy spod ciemnej gwiazdy, ujrzą mnie jako postawnego, naburmuszonego ryboluda o wielkich kłach wystających z wrednego pyska. Jeśli jednak będą sprawiać wrażenie przyjaznych, zachowam tą mniej przyjemną wersję siebie na inny raz.
Pomachaj im chusteczką, zaraz się tu zlecą jak mewy do chleba. - szepnąłem do Saiki szturchając ją palcem pod żebro.

[Saika]

Już nie pogrążaj się, pachołku. wyszczerzyła się do niego idąc w stronę cumującego statku. Nie obchodzili ją ludzie na statku. Nie obchodzili jej nawet ludzie w porcie. Chciała wykonać robotę, która być może zbliży ją do sukcesu branżowego, a jeśli nie - przynajmniej uzyska jakieś doświadczenie. Jak wiadomo im człowiek bardziej doświadczony, tym więcej powinien wiedzieć, a o to jej przecież chodziło.
Gdy tylko dotarli pod statek, który zacumował natychmiast starała się wypatrzeć kogoś kompetentnego lub zasłyszeć jakąś rozmowę, która będzie ich wstępem do misji. Na głupią propozycję chłopaka jedynie spojrzała na niego jak na kompletnego idiotę. Miała nadzieję, że ostudzi to jego chłopięcy, głupawy rozumek. Lepiej ty wystaw jakąś kartkę, że shinobi do wynajęcia czy coś. Albo mam jeszcze lepszy pomysł - słuchaj co ci ludzie gadają, może coś ciekawego zasłyszysz. założyła ręce na piersi, a następnie wypatrywała i wsłuchiwała się w otoczenie.

[Narubi]

Ochrona?

Ranga C - 10/45+
Saika i Seiki

Statek wyglądał jak zwyczajny statek. Załoga natomiast - jak normalna załoga. Nic ciekawego. Ot zbieranina różnych ludzi i niektórzy wyglądali całkiem przyjaźnie, a inni natomiast całkiem nieprzyjaźnie. Zbieranina indywidualności, która właśnie zamierzała zejść na brzeg. Byli tu i ci wredni i ci fajni, z którymi fajnie byłoby gdzieś wyjść, a wszyscy w pogodni za pieniądzem siedzieli na jednym statku i pływali po morzach i oceanach tego świata. Seiki miał więc problem z przybraniem odpowiedniej pozy. Gdy zobaczył kogoś przyjaźnie wyglądającego i przybrał pozę przyjazną, natychmiast zauważył kogoś o kim ostatnie co można powiedzieć to to, że jest przyjazny. Gdy znów przybrał wrogą i straszną pozę, znowu zobaczył kogoś przyjaznego i musiał się zmienić. No, ale tak na prawdę podążanie za czymś takim jak wygląd mogło być bardzo mylące. Nie ocenia się książki po okładce. Być może ci, którzy wyglądali na typów spod ciemnej gwiazdy tak na prawdę byli w porządku? Może nie wybrali sobie takiego wyglądu? A ci, którzy wyglądali całkiem ok ... byli wredni i zepsuci do szpiku kości? Najlepiej było więc zachowywać się naturalnie i tak też Seiki zrobił.Nikt nie zwrócił na niego uwagi. Widocznie już słyszeli o klanie Hoshigaki i wiedzieli jak ci ninja wyglądają. Przyszły Najsilniejszy Duet Kantai mógł zobaczyć na pokładzie wielkie skrzynie, które prawdopodobnie zawierały różne towary. Nic innego dostrzec nie mogli. Skrzynie były bowiem zamknięte i na tyle wysokie, że wypatrzenie czegoś z brzegu graniczyło z cudem. Tak sobie stali i próbowali podsłuchać jakąś rozmowę, a wokół nich kręciło się coraz więcej marynarzy. Coś tam robili przy linach. Prawdopodobnie cumowali statek. Nagle jeden z tych marynarzy podszedł do Seikiego i Saiki. Wcale nie spodobał mu się przyjazny wygląd ryboludzia ani uroda dziewczyny. Nie był też zbyt przystojny ani już zbyt młody. Co prawda jeszcze miał krótkie brązowe włosy, ale twarz poznaczoną już zmarszczkami. Stary wilk morski. No może jeszcze nie do końca stary, ale na pewno starszy niż Saika i Seiki.
- Czego tu chcecie? Wynocha! Przeszkadzacie nam w robocie! - powiedział zdecydowanym, lecz spokojnym głosie. Może rzeczywiście lepiej było się wycofać, bowiem te wielkie skrzynie prawdopodobnie będą ściągane na suchy ląd, a akurat Saika i Seiki stali im na drodze do magazynu czy gdzieś gdzie chcieli je przerzucić.

[Hoshigaki Seiki]

Mnogość oraz różnorodność panująca wśród marynarzy nieco utrudniała mi ocenę sytuacji oraz dopasowanie się do niej, dlatego ostatecznie wybrałem wersję "naturalność". Dzięki temu nie naraziłem się nikomu, ale nie zyskałem też sympatii więc pozostawało czekać na jakąś inną, nieoczekiwaną okazję. O dziwo, ta nadarzyła się dość szybko, kiedy to jeden z marynarzy dość nieprzyjemnie odniósł się do naszej dwójki.
Bez tego "wynocha" byłoby znacznie lepiej. Szukamy zajęcia, nie przyszliśmy tu popatrzeć ani pogadać. - odpowiedziałem mężczyźnie stanowczo, z rękoma splecionymi na klacie.
Może nie wyglądamy, ale morze to dla nas drugi dom, a poza tym znamy kilka przydatnych sztuczek. To jak będzie, panie marynarzu? - spytałem tym samy tonem, licząc na coś lepszego niż szorowanie pokładu albo noszenie tych wielkich skrzyń. Szkoda byłoby czasu na takie zajęcia, kiedy tuż za rogiem mogła trafić się znacznie ciekawsza fucha.

[Saika]

Obserwowali cały obrazek z boku. Ludzie chodzili w te i wewte, gadali od rzeczy... Nic ciekawego nie zdążyła usłyszeć, gdyż w wyszukiwaniu przyszłej roboty przeszkodził im jakiś pajac. Jak niby przeszkadzali im w robocie? Stojąc z boku i patrząc się na ludzi? Mężczyzna musiał być naprawdę zajęty skoro podszedł do nich tylko po to, żeby im zwrócić jakąkolwiek uwagę.
Dokładnie. Jesteśmy shinobi. powiedziała patrząc się gdzieś za horyzont z rękoma na piersi. Była dumna z tego kim była i nie zamierzała się przed nikim płaszczyć, bo był starszy czy chociażby chciał się przypieprzyć. Więc jeśli nie ma pan dla nas żadnego porządnego zlecenia to wolelibyśmy, żeby pan sobie poszedł, bo płoszy nam pan ewentualnych pracodawców. spojrzała się znów na statek i wyszukiwać zaczęła osoby wyglądającej jak kapitan statku czy osoba dowodząca tym grajdołem. W międzyczasie Seiki zaszczycił rozmową plebejusza, który do nich podszedł. Musiała przyznać, że nie był przystojnym mężczyzną, co jeszcze bardziej powodowało jej niechęć do niego.