Góry

[Hikari]

~ Ansatsu no ki ~
Misja rangi B 29/45
Natsume Przy odpowiedzi Hyohiro uśmiechnęła się, ale to nie był w pełni szczery uśmiech. Skrywał się i za nim smutek wewnętrzny, który złapała po samych opowieściach z wcześniej, a co dopiero ma przyjść? Jaki to wywoła u niej stan? To dopiero może być przerażające. Mimo iż ten deklarował, że nie ma za co przepraszać to i tak czuła się winna. Powinna na początku się spytać, a tak przez długi czas nie okazywała im należnego szacunku. Posiadała w sobie pewną cząstkę, która obwiniała ją za każdą złą rzecz uczynioną i nawet takie najdrobniejsze szczegóły przez dłuższy czas. Powstrzymywała to w sobie i pewnie normalnie by szybko poradziła sobie, gdyby nie dodatkowe historie, które zostały wypowiedziane, a co dopiero powiedzieć o przyszłych? Kiwnęła głową po odpowiedzi na jej przeprosiny z tym właśnie "uśmiechem" pokazując, że rozumie w pełni. Kolejne pochwały odnośnie jedzenie przyjęła z tym samym nastawieniem twarzy mówiąc "dziękuję", ale bez nutki radości w głosie. Był on bardziej obojętny. Potem siedziała już do was tyłem tylko słuchając waszej rozmowy. Te fakty, które opowiedziałeś zaczęły dobijać dziewczynę jeszcze bardziej w głębi duszy. Wcześniejsze historie okazały się pestką przy całej obecnej przemowie podczas której Fuyuko zaczęły lecieć łzy z oczu. Oczywiście początkowo się zaszkliły, ale ostatecznie przeszło to w spadające krople po jej poliku. Gdyby się miało więcej percepcji dałoby się usłyszeć ich upadanie na podłogę, ale w takim wypadku nie byłeś w stanie, za to powstrzymała swoje ciało przed jakimikolwiek ruchami. Jej odczucia i emocje nie były powiązane z ruchem ciała. Jako Sakki miała wykonać zadanie, nawet jakby miała płakać i chęć popełnić samobójstwo zamiast tego, a do tego potem wrócić, aby dalej służyć rodowi. Nie ważne co to było i tak wykona swe rozkazy, na tym opiera się jakikolwiek sens jej istnienia. Z wyglądu tyłu wyglądało jej zachowanie naturalnie, tylko za ciche jak na nią, ale przyjęło się iż nie chce przeszkadzać. W pewnym momencie opowiadania, a dokładniej pod koniec tej całej historii zaczęła spożywać mięso. Gdy usłyszała swoje imię podniosła głowę do góry przerywając jedzenie i odpowiedziała głosem z nutką smutku.
- Nie chciałam wam przeszkadzać, a także byłam tego ciekawa, więc słuchałam, a teraz wybaczcie mi na chwilę.
Nie odwracając się do was twarzą udała się w głąb jaskini na chwilę chcąc przebywać samotnie. Miała do tego prawo. Gdy była niewidoczna wytarła swoje łzy, które wysychały na policzkach i z oczu. Musiała też ogarnąć siebie, a nie mogła tego zrobić przy kimkolwiek.

[Natsume Yuki]

Natsu nie był głupi. Nawet jeszcze nie tak wprawne ucho jak jego było w stanie usłyszeć, że słowa dziewczyny po jego opowieści były naznaczone smutkiem. Zastanawiało go tylko, co mogło wywołać u niej aż tak skrajne emocje? Jego przeżycia z przeszłości? Tak szczerze, wydawało mu się to mało prawdopodobne. Więc może jakieś własne przemyślenia? Widząc, jak dziewczyna po prostu odchodzi na drugi kraniec jaskini, by wejść gdzieś poza zasięg wzroku, Yuki podniósł się do pozycji półsiedzącej, spoglądając za odchodzącą.
-Powiedziałem coś nie tak? - spytał, skonfundowany, spoglądając na Hyohiro. Tygrys wzruszył ramionami, na tyle na ile mu pozwoliła budowa ciała.
-Patrząc na to, że od początku zachowywałeś się wobec niej jak zimny skurwiel? Raczej wątpię, by ostatnie słowa cokolwiek zmieniły.
Natsu zdębiał.
-Zimny skurwiel? Przecież nie robiłem niczego złego, reagowałem tak, jak należne było dla misji...
-W rzyć se wsadź tę misję - warknął Hyohiro, odwracając głowę. - Cały czas się zasłaniasz tym gównem, tak bardzo zaślepiony, że nawet nie widzisz że ludzie próbują się jakoś przekopać przez tą kopułę, co sam sobie wokół duszy skleciłeś. Robiła co mogła, żebyś przestał się zachowywać tak, jakbyś miał kij w dupie, a ty tylko to zlewałeś i na nią najeżdżałeś z zimnym tonem, bo śmiała być normalnym człowiekiem, a nie robotem tak jak ty. Już nawet ja mam więcej empatii niż ty, a jestem pierdolonym tygrysem.
Hyoka pufnęła, wracając na Hyogashimę, a Hyohiro podniósł się i ruszył w stronę wyjścia z jaskini.
-Idę się odlać. Niedługo wrócę.
Natsu został sam w jaskini, kompletnie zszokowany tym, co w jego stronę wygarnął Hyohiro. Naprawdę był aż tak podłym człowiekiem? Zaślepiony wykonywanym zadaniem, że zapomniał już czym są ludzkie emocje? Niby przeszedł inicjację, a tak naprawdę dalej tkwił w swoim piekle wykonywania zadania i olewania uczuć innych osób, czyli wciąż miał te cechy, które chciał z niego wyplewić swoim poświęceniem Daisuke. Potworny błąd, którego on nawet nie zauważył. Czując ogarniający go wstyd, uderzył się otwartą dłonią w czoło, po czym zjechał nią tak by zasłonić sobie twarz.
-... jestem skończonym chujem... - mruknął do siebie, czując że drży. Czuł się podle. Mógł zranić Fuyuko, nawet na to nie zwracając uwagi.
Musi jakoś naprawić swoją pomyłkę.
Podniósłszy się do pozycji stojącej, Natsume wyciągnął przed siebie dłoń, a przez jego ciało przepłynęła chakra, formując nad jego dłonią jasną, świetlistą kulkę. Jako że chłopak używał swojej energii duchowej, jego włosy całkowicie zbielały. Oświetlając sobie drogę, ruszył w kierunku głębszej części jaskini, szukając ukrytej tam dziewczyny.
-Fuyuko... wszystko w porządku?

Nazwa

Hikari no gijutsu-kyū

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

5 m

Koszt

E: 6% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: 1% (0,5% za podtrzymanie)

Dodatkowe

Brak

Opis Jest to jedna z technika, które są najprostsze, a do tego bardzo przydatne. Polega ona na tym, że użytkownik gromadzi chakrę w postaci skoncentrowanej kuli światła, która unosi się nad jego dłonią, oświetlając otoczenie. Siłą tego światła przypomina typową latarkę, więc nie jest w stanie nikogo oślepić, a jedynie oświetlić nam drogę.

[Hikari]

~ Ansatsu no ki ~
Misja rangi B 31/45
Natsume Całej rozmowy Fuyuko nie słyszała oddalając się. Bo tam robiła? No cóż tak jak pisałem wcześniej starała się doprowadzić swoją twarz do ładu i składu. Zatrzeć ślady jej niesłyszanych i niewidzianych łez, wywołanych przez jej skrajne emocje, które opanowały jej serce i myśli. Chciałaby móc temu jakoś zapobiec, aby Natsume nie stał się taki, podchodził inaczej do życia. Jesteś słaba i bezsilna, podpowiadał jej umysł, co uznawała za prawdę. Nie mogła nic poradzić, nie mogła nic zmienić swoim zachowaniem co jest, ani cofnąć to co było swoją mocą. Czuła się bezsilna w tym momencie, bo mogła się tak czuć. Tylko była z Sakki. Czy jej wszystkie emocje były też prawdziwe? Każdy gest? To równie dobrze mogła być gra z której chciała coś osiągnąć, kto wie co Ci ludzie zrobią w imię misji. Wedle opinii publicznej byli gotowi zrobić wszystko, nawet zdradzić swoją rodzinę nie bacząc na własne emocje. Mają zawsze wypełnić zadanie niezależnie od ceny jaką przyjdzie za nie zapłacić. Oświetlając jaskinie musiałeś przejść trochę aż spotkałeś siedzącą Fuyuko patrzącą w mrok. Jakby Ciebie nie zauważyła, albo nie uznała, że musi reagować na światło i osobę odpowiedzialną za nie. Mrok w który patrzyła okazał się ślepym zaułkiem. Odwróciła i uśmiechnęła serdecznie już z ponownie nutką radości, udawanej radości odpowiedziała Tobie jednak nie poruszając się zbytnio. Widziałeś jej twarz, gdzie nie było śladów łez żadnych poza lekko czerwonymi oczyma.
- Tak wszystko dobrze. Musiałam chwilę pobyć sama, ale chyba wypada się przespać, aby zregenerować siły. To co wracamy, aby odpocząć?
Dopiero gdy skończyła mówić odwróciła się w Twoim kierunku patrząc Tobie w oczy i uśmiechając się. Sztucznie uśmiechając

[Natsume Yuki]

Widząc wyraz twarzy i kilka dość nienaturalnych rzeczy u dziewczyny, Natsu nie miał już żadnych wątpliwości. Była czymś załamana, lecz sam nie wiedział czym. Czerwone oczy oznaczały mniej więcej tyle, że przed chwilą płakała. Jej uśmiech, który skierowała w jego kierunku, był sztuczny i nienaturalny, tak jakby chciała samą siebie oszukać, że wszystko jest w porządku. Ale jego pod tym względem oszukać nie mogła. Był też pewien, że te łzy nie były elementem testu Sakki, a faktyczną oznaką rozgoryczenia. Młody Yuki westchnął ciężko i przeczesał lewą, wolną od świetlistej kuli dłonią swoje obecnie białe włosy. Następnie usiadł na głazie obok Fuyuko i spojrzał na nią ze spokojem w oczach i lekkim uśmiechem na twarzy.
-Jeśli coś Cię trapi, możesz mi powiedzieć - powiedział, odgarniając kosmyk jej włosów z twarzy. - Nawet jeśli jesteś Sakki, wciąż jesteś człowiekiem, a gromadzenie negatywnych uczuć wewnątrz siebie nie jest ani trochę zdrowe. Zrozumiałem to na własnej skórze, i nie chcę byś ty też przez to przechodziła. Czasem lepiej... po prostu to wszystko z siebie wyrzucić, wiesz o czym mówię?
Wciąż się uśmiechając, tym razem w sposób raczej przepraszający, spojrzał na podłogę obok jej nóg.
-...jestem ci winien przeprosiny. Dopiero się uczę towarzystwa innych ludzi, i często nieświadomie mogę ich krzywdzić swoim zimnym charakterem. Przed chwilą, gdy odeszłaś, zrozumiałem że moje myślenie wyłącznie o misji i zwracanie się do Ciebie w karcący sposób za to, że chciałaś zachować się jak normalny człowiek, było moim koszmarnym błędem. Nie wiem, jak się zachowywać w takich sytuacjach, i stąd mój chłód.
Westchnął, drapiąc się po potylicy, po czym odrzucił na bok białe włosy. Strasznie urosły przez ten rok.
Wtedy nachylił się nad nią i ucałował jej czoło. Po części była to rekompensata za przegraną w zakładzie, a po części sposób pocieszenia.
-Wybacz. Muszę się w końcu nauczyć, jak to jest być takim jak inni. Co mogę zrobić, byś mi przebaczyła?

[Hikari]

~ Ansatsu no ki ~
Misja rangi B 33/45
Natsume Teraz wedle wielu specjalistów od podrywu daliby Natsume 100% szansy na zaliczenie dziewczyny, o ile dobrze to wykorzysta. Żaden z nich niestety nie odgryzł pełnego charakteru, który może i wydaje się płytki jak najtańszy basen dla dzieci, ale w rzeczywistości jest o wiele bardziej rozbudowany. Do basenu bym go nie przyrównał, może do krakowskiego Aquaparku. Dobra dosyć o tym, przejdźmy do tego co najważniejsze, czyli dalszych wydarzeń tej dwójki bohaterów. Teraz przebywali sami, zdolni usłyszeć echo wymawianych słów, chociaż jedynym, który tutaj mówił to był Natsume, którego zachowaniem się zdziwiła. Było takie niepodobne do poprzedniego jak i jego temperatury ciała, takie w sumie ciepłe. Jak na niego no. Od samego początku, czyli ogarnięcia włosów zamiast uśmiechu na twarzy pojawiła się dezorientacja i szok. Takie zupełnie niespodziewane to było. Tak samo jak jego słowa i zaraz... Zimny pocałunek w czoło? Na Twoje pytanie już szczerze się zaśmiała. Widać było, że poprzedni smutek już jej przeminął, tylko co kombinowała? Nie dała Tobie się oddalić. Złapała za ubranie i ponownie przyciągnęła Twoją twarz. Czyżbyśmy zastali tutaj tym razem usta-usta? Niestety, albo może na szczęście postanowiła coś Tobie szepnąć na ucho:
- Nic nie musisz, tylko zapomnij o tym co było i zacznij cieszyć się dniem.
Po skończeniu odepchnęła Ciebie w tył i szybko wstała biegnąc do wyjścia i krzycząc:
- Kto ostatni ten zmywa patelnię przed snem!
Za sobą stworzyła lodową ścianę, aby utrudnić Tobie dostęp do niej. I musiałeś przyznać była szybka, a daleko nie miała. Jeszcze te nadginanie zasad i wystartowanie wcześniej... Dogonić jej za bardzo szansy nie widziałeś, więc to oznacza, że zmywanie należy do Ciebie. Dodatkowo jak dobiegłeś ona chciała już położyć się do Hyohiro o ile wrócił i... Położyć się spać!

[Natsume Yuki]

Natsume uniósł lekko brwi, słysząc słowa dziewczyny. W sumie, to zaczął się zastanawiać co takiego było z nią nie tak, skoro tak łatwo zmieniały się jej humory... jeszcze przed chwilą zachowywała się tak, jakby miała się albo rozpłakać, albo powiesić, a teraz, tak zupełnie nagle, bez niczego... najzwyczajniej w świecie zaczęła reagować tak, jakby chmury w jej wewnętrznym świecie po prostu się rozwiały i znowu zaczęło tam być jasno. Prawie tak, jak u niego podczas inicjacji. Tylko on potrzebował do tego hyogashimskich ziół i dwunastu godzin spędzonych na kozetce, cierpiąc ból fizyczny i psychiczny. A tutaj tak po prostu, o. W sumie, to powinien chyba jej tego zazdrościć.
Parsknął śmiechem, uśmiechając się lekko.
-Zobaczę, co da się zrobić.
"Zapomnienie o przeszłości jest akurat czymś niemożliwym, a na cieszenie się dniem mamy zupełnie inne podejście... Ale cóż, może chociaż w ten sposób określę, czy Twój sposób życia jest dla mnie atrakcyjny, czy introwertyczny święty spokój mi wystarczy", dodał w myślach. Co tu dużo mówić, przestawienie się z samotnika na duszę towarzystwa w jednej chwili było prawie niewykonalne, niezależnie od człowieka. Ale spróbować mógł, nawet jeśli tylko na kilka minut.
Dziewczyna zerwała się biegiem w stronę obozowiska, wykrzykując coś o kolejnych zawodach. Co ona z nimi miała, na litość boską? Jej ulubionym sposobem spędzania czasu było konkurowanie o byle pierdołę, czy co?
Korzystając ze swojej techniki szermierczej, Tsukisasu, młodzieniec przebił ścianę mieczem niczym wiertłem. W końcu to tylko lód.
-Oszukujesz! - krzyknął. Niby wiedział, że to i tak tylko zabawa, ale jakoś tak... nie cierpiał przegrywać, a zwłaszcza z tymi co grają poza zasadami. Pogodził się jednak z tym, że za pomocą oszustwa Fuyuko "zwyciężyła", i ze znużeniem zajął się przecieraniem naczyń. Z lekką niechęcią. O ile uwielbiał gotować, o tyle nie cierpiał sprzątać. Ot, nikt nie jest doskonały. Hyohiro jeszcze nie wrócił, lecz Natsu miał wrażenie że specjalnie trzymał się poza jaskinią... rzutem oka zauważył go, siedzącego nieopodal i ukrytego między skarpami śniegu, i patrzącego w niebo.
-Patrzcie go, romantyk chędożony - mruknął pod nosem, tak by Fuyuko go nie usłyszała, po czym sam położył się do drzemki, przy ścianie około dwa metry od dziewczyny.

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Ansatsu no ki ~
Misja rangi B 35/45
Natsume Gdy się przebiłeś przez ścianę lodu, która rozpadła się pod uderzeniem na kawałki i krzyknąłeś: "oszukujesz", wiedziałeś po jej kolejnych słowach, że źle zrobiłeś. Zresztą, czy były jakiekolwiek zasady, aby tak można było powiedzieć? Ogólnie przyjęte w normalnym społeczeństwie, ale wy... Nie należycie do niego już teraz. Teraz jesteście shinobi, którzy nieoficjalnie są członkami Sakki rodu Yuki. Już tak można powiedzieć o Natsume, dla którego zapewne po tylu przeżyciach ta misja to zwykła formalność... Chociaż kto wie, nigdy nie można zakładać bezpieczeństwa, szczególnie gdy zadanie jest taką wielką niewiadomą dla Natsume. Co tam zastanie? Tego nikt nie wie poza MG.
- A czy były jakieś zasady abym oszukiwała? Kto pierwszy ten wygrywa, nic więcej nie mówiła, a dodatkowo to też jesteś shinobim i znasz techniki, więc również mogłeś ich używać.
Dotarłeś przegrany oczywiście, a ona leżała pod ścianą i... Zasnęła w trakcie jak sprzątałeś po gotowaniu. Tobie nie zostało także nic innego jak położyć się spać co zrobiłeś jakieś dwa metry od niej. Zasnąłeś ciężko i długo. Śniło się Tobie coś? Możliwe, nawet nieprzyjemne mogło to być, ale przecież wielu snów się nie pamięta. Zapomina się o nich. Nagle w trakcie odpoczynku poczułeś szarpanie za ramię, a ręka czyniąca takie zło należała do Fuyuko... Tylko jej strój... Różnił się od tego do tej pory. Był to strój Sakki rodowy, ale maska jeszcze nie założona.
- Obudź się już czas rozpocząć misję, musisz się jeszcze przebrać.
Jej głos był zupełnie obojętny. Gdy tylko powstałeś założyła maskę i czekała na Ciebie, aby wyruszyć na misję. Zbroja leży niedaleko wygaszonego ogniska na kolejnym zwoju. Przydatna rzecz.

[Natsume Yuki]

Cóż, wyglądało na to że umysł kobiety jeszcze przez długi czas będzie dla Natsumego zagadką. Sama okazała, że jest to swego rodzaju zabawa, a później gdy ten rzucił komentarzem, który przecież też miał żartobliwy wydźwięk, to nagle zabrzmiała tak, jakby się na niego za to obraziła. Ech, cokolwiek zrobisz, to ni cholery tego nie ogarniesz. Marudząc pod nosem na "pokręcone poczucie humoru", młodzieniec zajął się zmyciem naczyń. Na szczęście, mając dostęp nawet do podstaw Suitonu, przetarcie wszystkiego na czysto było bardzo prostym zadaniem, więc uwinął się z tym dosyć sprawnie. Widząc, że Fuyuko już spała, młodzieniec położył się obok i ułożył się do snu.
W tym momencie wszedł Hyohiro i usiadł przy nogach Natsumego, tak by po nachyleniu się mieć pysk na wysokości jego głowy.
-I jak poszło?
-A bo to ja wiem? Nigdy nie ogarnę co kobietom chodzi po głowie.
Tygrys tylko parsknął śmiechem.
-Cóż. Nie będę tego robić za ciebie. Dobra, skoro będziecie iść na misję, to ja się zwijam. W jaskiniach nie jestem zbyt użyteczny. Przywołaj mnie jak skończysz.
Pufnął, wracając na Hyogashimę, a Natsu pogrążył się we śnie.
Po kilku godzinach wędrowania po zimnej pustyni swojego umysłu, poczuł że ktoś go budzi. Półprzytomnym wzrokiem zobaczył Fuyuko, odzianą już w swój pancerz. Yuki zauważył, że Hyohiro wziął ze sobą jego płaszcz. Chociaż tyle.
-Dobra, to w takim razie daj mi chwilę.
Podszedł do pancerza i przyjrzał się mu. Osłona twarzy, płaszcz, dobry skórzany kawał obronnego stroju. Zdecydowanie się przyda.
Najpierw zdjął swoją żebrowaną kamizelę, odsłaniając swoją pobliźnioną klatkę piersiową, by założyć na nią ciemną, elastyczną bluzę, do której po chwili dołączył skórzany pancerz i szeroki pas ze sprzączką w kształcie płatka śniegu - symbolu rodu Yuki. Związał włosy i założył je za kołnierz, by nie przeszkadzały. Nałożył coś w rodzaju czapki, na którą założył stalową obręcz z pseudohełmem. Zmienił też buty na te dostarczone do pancerza - spodnie zostawały te same, najwidoczniej. Ostatnie, co zrobił, to wciągnięcie rękawic z karwaszami na przedramiona i poruszenie kilka razy nadgarstkami, by upewnić się że nie przeszkadzają. Ostatecznie wsunął na siebie czarny płaszcz z kapturem, który zasłonił obramowanie uchwytu na maskę. Wachlarz i miecze wylądowały na swoich miejscach, podobnie torby z wyposażeniem.
Zamknął oczy, by przestawić się na tryb misji.
Tryb Shiranui.
"Twoja kolej."
Gdy otworzył oczy, były one puste. Matowe, niczym u kogoś martwego. Teraz nie istniało już nic oprócz misji. Każda przelana krew będzie na jej rzecz. Bez żalu. Zimne spojrzenie młodzieńca spoczęło na dziewczynie.
-Gotów - powiedział głosem bez żadnych emocji, po czym umieścił na twarzy swoją maskę. Był gotowy.

[Hikari]

~ Ansatsu no ki ~
Misja rangi B 37/45
Natsume Natsume bez zawahania zaczął się przebierać, a w międzyczasie założyła ostatnią część, maskę. Teraz była gotowa i czekała aż ty dokończysz swego dzieła. Nie mogłeś zauważyć aby podglądała, a przynajmniej nie wydawała się, chociaż przez maskę... Ciężko to ocenić. Tak dawałbym jedną siódmą, że spoglądała na Ciebie, czyli bardzo niewiele szans. Wydawała się chłodna, ale... Wszystkie kobiety takie są? Może bardziej kobiety Yuki takie są, przecież każdy członek Yukich ma trzydzieści dwa stopnie celsjusza. Tacy to dopiero mają przewalone na kontynencie, no bo lekarz może uznać ich za trupa prawda? Taka temperatura jest niemożliwa przecież. Dobrze, że członkowie klanu Terumi nie mają jakichś czterdziestu dwóch, bo jakby któryś miał gorączkę czterdzieści siedem by parzył wszystkich. Natsume skończywszy ubieranie oznajmił swą gotowość, przy czym dziewczyna odwróciła głowę spoglądając na Ciebie.
- Nawet do twarzy Tobie w nim. A teraz za mną.
I jak powiedziała tak zaczęła biec, ale dużo szybciej niż wcześniej, widać było, że nie żartowała tym razem i nie byłeś w stanie jej dogonić w żaden sposób. Dopiero jak zwolniła i dostosowała się do Twojego tempa. Wbiegliście z powrotem w las, a potem skręciliście w lewo w kierunku osamotnionego niewielkiego wzniesienia pokrytego starymi drzewami. Było ono niewielkie, bo ja wiem... Jakieś sto metrów w górę, ale bez problemów dało się po nim wejść z dwóch stron. Wy dobiegaliście od stromej strony w kierunku niewielkiej jamy na dole zasłoniętej przed drzewa. Nagle się zatrzymała i dłonią wskazała dwa punkty, których jeszcze nie widziałeś, ale najprawdopodobniej to byli wrogowie. Oni także was nie widzieli i wskazała abyś rozwiązał problem przejeżdżając ręką po szyi. Najprościej mówiąc. Zlikwiduj i idziemy dalej.

[Natsume Yuki]

Słysząc komplement ze strony Fuyuko, młodzieniec tylko wzruszył ramionami, mając na to kompletnie wyjebane. W chwili obecnej bardziej od jego wyglądu, opinii innych o nim samym i ogólnego "bycia sobą" obchodził go nawet zeszłoroczny śnieg. A że miał go głęboko w poważaniu... obecnie przed nim istniał tylko jeden cel. Wykonanie misji, która została mu zlecona. Choćby miał zabić każdego, kto stanie mu na drodze, choćby miał wykonać coś zupełnie sprzecznego z jego wierzeniami czy ideałami, nie zawaha się, jeśli to mu pomoże w wykonaniu zadania. Nawet mu nie drgnie powieka. Dla człowieka, który widzi przed sobą tylko jedną, najważniejszą rzecz, wszystko inne mu wisiało i powiewało. Dobrze, że nie był Shiranuim od początku znajomości z dziewczyną...
Nie odzywając się nawet słowem, ruszył za dziewczyną. Musiał przyznać, że jej szybkość była po prostu absurdalna. Sam Natsume wyszkolił u siebie prędkość tak dużą, że młodsi shinobi wierzyli, że potrafi on się teleportować. A ta tutaj? Ot tak, od niechcenia go wyprzedziła. Nie pozwolił sobie jednak na zazdrość. Ta by tylko zamgliła mu ocenę sytuacji, a w trakcie zadania sam sobie nigdy na to nie dał możliwości.
W końcu dziewczyna się zatrzymała gdzieś między drzewami i wskazała coś palcem. On sam ni cholery niczego nie był w stanie tam zobaczyć, lecz domyślał się, czego można się spodziewać. Przeciwnicy. Tyle, że sam póki co ich nie widział, a ona zdawała się oczekiwać, że ich zabije bez wizji. Niedoczekanie.
Podszedł do dziewczyny, by zobaczyć przeciwników, których pokazywała. Ech, skradanie się, co?... w takim razie trzeba ich zabić po cichu. Wysunął z kieszeni dwa shurikeny, po jednym na każdego przeciwnika. Przelał w nie chakrę, a te od razu zareagowały - zaczęły gwałtownie wirować i uniosły się w powietrze, napełnione chakrą Fuutonu. Następnie posłał je w kierunku wrogów, tak by te trafiły idealnie w miejsce, gdzie czaszka łączy się z kręgosłupem. Zgon na miejscu.

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Ansatsu no ki ~
Misja rangi B 39/45
Natsume Podchodząc trochę bliżej byłeś w stanie dojrzeć dwie sylwetki. Mimo słabej widoczności zdecydował się na śmiały atak z zaskoczenia z dużej odległości. Cel był bardzo prosty szybkie i ciche zlikwidowanie wrogów. Shurikeny otoczone powietrzem poszybowały bezszelestnie z dużą szybkością i trafiły w cel. Może w jednym przypadku nie tak idealnie jakby chciał, ale i tak wystarczająco skutecznie, bo w tętnicę szyjną. Tak samo skutecznie, tylko bardziej krwawo. Więcej śladów na śniegu. Nie czekając Fuyuko zaczęła biec dalej pomiędzy drzewami aż dobiegliście do jego skraju. Tam schowała się natychmiast za jednym drzewem i wskazała Tobie drugie obok. Do groty było piętnaście metrów. Nikogo nie było widać przy wejściu do jej wnętrza zamieniającego się w małą jaskinię.
- Od teraz działasz sam, zero podpowiedzi z mojej strony. Znasz zadanie, nie muszę go powtarzać. Życzę powodzenia i abym nie musiała udzielać Tobie swojej pomocy.
Byłeś zdany tylko na siebie. Na nikogo więcej, co prawda zapowiedziała ewentualną pomoc, ale nie chciała aby do tego doszło ewidentnie. To mogłoby zawahać na ocenie, chociaż zależy od okoliczności i siły przeciwnika. Jeżeli okaże się za wielkim wyzwaniem niżeli zostało przez nich przewidziane to nikt nie będzie narzekać. Wszedłeś samotnie do jaskini, Fuyuko nie widziałeś za sobą. W środku wpierw zastałeś ciemność i musiałeś w niej wędrować z lekkimi zakrętami i wzniesieniami jakiś czas. O dziwo nikogo nie spotkałeś na swej drodze aż do magicznego miejsca, które widać od początku miejsca na górze w arcie. Jest to twór lodowy, który rozpuszcza się, a potem ponownie twardnieje. Czuć by było tutaj magię tego miejsca gdyby nie to, że ten cud natury był zaczerwieniony od krwi. Dwa prosto mówiąc zmasakrowane flaki na nim wisiały. Jeden jeszcze dosyć świeży, gdyby nie czekanie jak nakazano w misji może udałoby się uratować... Tego kogoś, bo płci nie było się w stanie określić. Pod nim spotkałeś jeszcze jednego fanatyka, który klęczał zanim przybyłeś. Nieostrożny ruch z przyzwyczajaniem się do światła spowodował iż usłyszał kopnięte przez Ciebie kamienie i wstał mówiąc:
- Czyżbyś przybył zostać moją kolejną ofiarą dla Bestii? A może zechcesz się nawrócić? Cóż ta dwójka się oparła, wybór należy do Ciebie.
Lekko raziło Ciebie światło i potrzebowałeś jeszcze chwili, aby się przystosować. Było między wami jakieś trzydzieści metrów. Był w płaszczu, jego twarzy nie było widać.

[Natsume Yuki]

Natsume skrzywił się, widząc nieczyste trafienie shurikenami w jednego z przeciwników. O ile pierwszy z nich padł dokładnie tak, jak młodzieniec sobie założył, o tyle drugi po trafieniu jeszcze dość mocno zrosił śnieg ciepłą posoką, a to było tylko niepotrzebnym zostawianiem śladów w przypadku konieczności ukrycia siebie i zwłok. Głupi błąd, dopuszczalny dla przeciętnego shinobi. Ale nie dla członków Sakki. Oni musieli być w pełni profesjonalistami, również w kwestii zabijania. Westchnął cicho, wyrażając w ten cichy sposób więcej niż tysiąc słów, po czym kontynuował bieg za Fuyuko. Dwie ciemne sylwetki shinobi przemknęły w kierunku wejścia do jaskini. Do środka wkroczył jednak tylko Kenshi, mając polecenie. Polecenie, które zamierzał wykonać.
-Zdobyć informacje, w razie potwierdzenia - zabić wszystko co się rusza - powiedział zdawkowo, przedstawiając że pamięta cele misji. - Nic, z czym nie miałem wcześniej do czynienia.
Chciał też dodać "nie potrzebuję powodzenia, mam miecz", ale takie stwierdzenie mogłaby uznać za zbytnią pewność siebie. W sumie, on sam też to by tak odebrał.
Ruszył cicho w dół jaskini, skupiony. Teraz nic nie może mu umknąć. Każda, nawet najmniejsza informacja była na wagę złota, więc nie ma że boli. Starał się zwracać uwagę na najmniejsze szczegóły okolicy, lecz póki co nic interesującego nie rzuciło mu się na oczy.
A przynajmniej dopóki nie dotarł do dużego pomieszczenia, wypełnionego jakimś błyszczącym, wyglądającym na magiczny lodem. Prawdziwy Lód?... nie, nie ma szans by to było to. W takim przypadku nie dałoby się tu bezpiecznie wejść. Po chwili zauważył też jakiegoś klęczącego mężczyznę, przyglądającemu się zakrwawionemu lodowi z zaintrygowaniem godnym jakiegoś obiektu religijnego. A do tego zwłoki... urządził tu jakieś ofiary? Młodzieniec zwęził oczy, by przyzwyczaić je do światła, lecz nie zdołał tego zrobić od razu - i skończyło się to tak, że kopnął jakieś kamyki, zdradzając swoją obecność. Kultysta wstał i zaczął coś mówić.
Kurwa.
"Graj na zwłokę. Pytaj, udawaj zainteresowanego. Gdy przyzwyczaisz oczy, zaatakuj i przesłuchaj. A później zabij."
Brzmi jak plan. Postawił kilka kroków w bok, by nie stać w jednym miejscu podczas mówienia. Zawsze to jakieś utrudnienie, gdyby mężczyzna nie był sam.
-Nie bardzo mi się widzi zostanie ofiarą, lecz muszę przyznać, że ten widok jest imponujący. O jakiej religii teraz mówisz? Czym jest "Bestia"? Jakimś bogiem? - spytał obojętnym tonem, starając się wpleść w niego lekko wyczuwalne nutki zainteresowania, by wydać się bardziej autentycznym. Mimo tego jednak nie tracił czujności, przyglądając się w skupieniu otoczeniu - najważniejszy był kultysta, ale otoczenie i tak warto mieć na widoku. I cały czas był gotowy na odskoki i uniki, gdyby coś zobaczył lub usłyszał.

[Hikari]

~ Ansatsu no ki ~
Misja rangi B 41/45
Natsume Plan dalszego działania Natsume był prosty. Grać na czas, aby przystosować wzrok do zmiany światła, a przy okazji zdobyć informacje, które także były celem misji. Kto lepiej o tym opowie niżeli sam "przedstawiciel" wroga. Szansa niespotykana, a aby on był jeszcze rozmowny to normalnie byłby cud niestworzony.W przypadek bym nie uwierzył, ten MG z pewnością daje fory, bo to jego kumpel z administracji. Można powiedzieć, że wielki łut szczęścia spadł na młodego tygrysa z Sakki i trafił na trochę rozmowniejszego sługę czy kij wie kim on tam jest. Niech będzie tutaj nazywany członkiem kultu, aby każdy wiedział o kogo chodzi.
- Hah Bogiem. Żaden z tych tak zwanych bogów nie istnieje. Jest człowiekiem, który pokazuje prawdziwą drogę jaką powinni kroczyć ludzie, wielu nią nie chce podążyć i wtedy kończą właśnie tak jak ta dwójka, ale... Są tacy, którzy się dołączyli i są teraz apostołami oświecającymi ludźmi, ale nie zrozumie tego żaden z was. Dlaczego? Powiedz mi czy taki typ jak Ty coś czuje? Przecież jesteś psem Yukich. Ja przynajmniej mam szczęście błogosławiąc Bestię.
Po tej wypowiedzi słyszałeś tylko donośny śmiech roznoszący się po jaskini spod tego kaptura. Cóż dalsze decyzje należą do Ciebie, ale do tej pory nie wypatrzyłeś niczego podejrzanego za bardzo. Wzrok został już prawie przyzwyczajony tylko... Dlaczego ten człowiek sprawia wrażenie jakby też chciał grać na zwłokę?

[Natsume Yuki]

Natsume zmrużył lekko oczy, czekając aż te będą łaskawe przyzwyczaić się do nagłej zmiany oświetlenia we wnętrzu jaskini. Kultysta zdawał się być nieświadomy tego, że młodzieniec ma jakieś problemy ze wzrokiem, a na dodatek zamiast zaatakować, odpowiedział na jego pytanie. O ile to pierwsze był w stanie zrozumieć, bo twarz Natsumego była ukryta za maską, o tyle ta wylewność mogła być na swój sposób podejrzana. Kapłan widzi na swojej drodze przedstawiciela sił specjalnych rządzącego rodu, i bez wahania odpowiada na jego pytanie? Coś tu jest zdecydowanie nie halo. Cały czas ostrożnie nasłuchując i rozglądając się (bez gwałtownych ruchów głową), by nie zostać zaskoczonym z innych kierunków, zaczął przetwarzać informacje, otrzymane od stojącego przed nim szaleńca. Czyli Bestia istniał naprawdę, i "pokazywał ludziom prawdziwą drogę". Manipulacja? Zakrzywianie umysłów? A może po prostu te pogłoski o budowaniu armii były prawdziwe?
Słysząc resztę słów, Natsume mimowolnie się uśmiechnął. Od razu było widać, że chciał go wyprowadzić z równowagi. Jednak teraz, gdy miał przed sobą tylko cel, coś takiego budziło u niego tylko coś w stylu politowania. Ale nie było nim w pełni. Głównie dlatego, że nie ma sensu marnować emocji na kogoś, kto zaraz będzie martwy.
Czy kultysta, czy on, nieważne. Ktoś tu będzie martwy, a na martwą osobę nie ma co się strzępić.
-Mówisz o byciu psem tak, jakbyś tym gardził, pluł na powiązania z kimś innym - powiedział spokojnie, wzruszając ramionami. Kultysta i tak nie widział jego twarzy, więc nie było sensu bawić się w mimikę. - Podczas, gdy sam jesteś na postronku tego twojego Bestii. Czyli też nie jesteś wolny. Jak na moje, "błogosławisz" go, bo sam tego zażądał. Gratuluję. A co do tego, czy coś czuję...
Sięgnął po wachlarz.
-... opór. Gdy miecz się przyblokuje na kręgosłupie jakiegoś biednego skurwysyna. Też się liczy?
Wykonał potężny zamach otwartym wachlarzem, kierując w stronę oponenta silną falę powietrza, mogącą przeciąć nawet skały. Ocenił na tyle na ile mógł, czy trafił i czy w okolicy są inne zagrożenia, i jeśli zaszła taka potrzeba - wykonał kolejne zamachy, wysyłając powietrzne fale w wybranych kierunkach. Głównym celem było zabicie kultysty, ale starał się też ogarniać otoczenie, by móc posłać cięcie również w stronę innego oponenta (o ile to oczywiście nie była Fuyuko, ale raczej pancerz Sakki rozpozna bez problemu). Głupio by było zginąć od zasadzki, prawda? Po każdym machnięciu ocenia sytuację, czy nie musi wykonać odskoku lub uniku, i jeśli zajdzie taka potrzeba - dostosowuje się. Przeżyć trzeba.

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Ansatsu no ki ~
Misja rangi B 43/45
Natsume Po kolejnej kupionej chwili swoim wywodem przyszły (o ile przeżyje) członek rodu Sakki dostosował się do zmienionych warunków oświetlenia. Światło przestało go razić i mógł nacieszyć się dokładniejszym widokiem lodu i dwójki resztek ciał. Nie muszę opisywać tego widoku aż tak dokładnie, bo przecież on nie był za ciekawy. Gdyby nie czerwony dekorator wnętrz nawet dostałby jakąś wyższą notę, a na święta jest jeszcze za wcześnie. Co do przeciwnika byłeś w stanie dostrzec jego twarz, która była jakby kiedyś wpadł do garnka z wrzątkiem i nie wyszedł z tego garnka przez długie dziesięć lat. Na początku wydawał się nawet może i zainteresowany rozmową z Tobą, ale czy tak było w rzeczywistości? Nie sądzę, po prostu... Nigdzie mu się nie śpieszyło, o swojej przewadze nie wiedział tak więc jej nie wykorzystał, ale dalej miał karty w rękawie. Gdy sięgnąłeś za wachlarz przeciwnik nie potrzebował nic więcej. Zaczął wykonywać swój plan i nagle wszędzie dookoła Ciebie zaczęły krążyć setki płatków, a on sam w słabym oświetleniu rozmywał się z nimi, dlatego Twoje cięcie z wiatru nie trafiło w niego tylko przecięło lód, resztki ofiar i zostawiło za tym ślad w ścianie. Wszędzie dało się usłyszeć dźwięk rozpadającego się lodu i echo niosące głos apostoła Bestii.
- Mówisz o mieczu, a atakujesz wachlarzem, ale skoro pragniesz walki to Tobie ją dam, a potem... Będę się radować kreowaniem Tobie świadomości.
Mogłeś domyśleć się, że jesteś w genjutsu, ale przeciwnika... Zupełnie nie widziałeś obecnie, wymknął się i znikł.

Nazwa

Hana Kahen Tonsou

Pieczęci

Brak

Zasięg

15 metrów

Koszt

E: 25% | D: 20% | C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Użytkownik tworzy iluzję w której pojawiają się setki płatków kwiatów, które otaczają przeciwnika. Wykonawca techniki w tym czasie przemieszcza się pomiędzy płatkami, dzięki czemu sprawia wrażenie jakby rozpływał się pomiędzy poszczególnymi płatkami przez co przeciwnik nie może przewidzieć naszych ruchów.