Dom Natari

[Ichirou]

Misja rangi D
13/15

---

Jeżeli czerwonowłosa sądziła, że kilkoma słowami przepędzi zbirów to była w błędzie. Ci dwaj byli na tyle pewni siebie i zdeterminowani, by nie rezygnować po raptem raptem dwóch czy trzech wypowiedziach, a nawet i po pogróżkach ze strony jakiejś dziewczyny. No bo jak, oni, niepokorni i nie obawiający się niczego mieli nagle ugiąć się przed jakąś panienką? W żadnym wypadku! Dlatego też ten tęższy z duetu położył rękę na drzwiach, blokując tym samym możliwość zamknięcia ich, natomiast ten z blizną na policzku zrobił krok do przodu.
- Jeżeli nie po dobroci, to sami wejdziemy i wywrócimy mieszkanie do góry nogami. Panienka zejdzie z drogi, bo i zaraz jej się szkoda stanie - wycedził, czyniąc kolejny krok naprzód i będąc gotów do odepchnięcia czerwonowłosej, byleby tylko utorować sobie drogę do środka. Tak łatwo nie pójdzie. Jeżeli Natari nie chciała pozwolić oprychom na samowolkę, musiała podjąć bardziej zdecydowane działania.

[Natari]

Po mojej wypowiedzi mężczyźni nie ugięcie próbowali wtargnąć do mego domu, więc czujnie obserwowałam ich każdy krok. Sekunda nie minęła, a tu pierwszy ruch. Większy mężczyzna uniemożliwił mi zamknięcie drzwi, drugi zaś postawił w moją stronę pierwszy krok. Nie podobało mi się to. Po wypowiedzi ze strony mężczyzny z blizną, ponownie postawił kolejny krok w moją stronę. "O nie. Tym razem przelali czarę." Powiedziałam sobie w myślach. Po czym szybkim ruchem wyjęłam kunai z kieszeni od czarnego długiego płaszcza, i wbiłam w brzuch mężczyzny z blizną a nie więcej niż po sekundzie odrzuciłam go w przód. Tego drugiego zaatakowałam technikom:

Konoha Reppū
Opis:Proste uderzenie, zwalające przeciwnika z nóg. Gdy ktoś się zbliży na odległość nogi, użytkownik obraca się, uginając jedną nogę, zaś drugą wyprowadzając low kick na stopy przeciwnika. Poprawnie wykonana sprawia, że oponent ląduje na ziemi, wystawiony na dalsze uderzenia. Technika jest prosta do opanowania, wymaga ona jednak trochę doświadczenia, by móc wybrać idealny moment na jej wyprowadzenie.

Po czym wbijam mu w gardło dwa shurikeny..... Gdy już będę widzieć że obaj nie żyją, z kieruję się w stronę sypialni po dziewczynę.

[Ichirou]

Misja rangi D
15/15

---

Skoro dyplomacja nie pomogła, Natari zdecydowała się uskutecznić bardziej zdecydowane rozwiązania. I trzeba przyznać, że tym razem nie przebierała w środkach, tylko podjęła bardzo odważne i śmiałe działania. Na próbę wejścia do środka przez duet zbirów zareagowała ofensywą. I to nie taką, która miała na celu odstraszyć lub przepędzić natrętów, lecz wydać najsurowszy z możliwych wyrok - śmierć. Mężczyzna z blizną przekraczając próg mieszkania nie spodziewał się, że czerwonowłosa ma przy sobie broń, więc skończyło się to dla niego dość zgubnie. Kunai wbił się w bebechy osobnika, a ten zaklął głośno i chwycił się za miejsce, które zaczęło silnie krwawić. Drugi natomiast został potraktowany solidnym, odrzucającym do tyłu kopniakiem.
- Wystarczy! Błagam... - jęknął głośno widząc, że ta sięga po shurikeny. Ten pokrwawiony, opierający się teraz o ścianę domostwa również dołączył się z prośbami o zakończenie konfliktu. Dziewczyna wygrała, a oni nie chcieli oddawać życia za jakąś dziewczynę. Byli skorzy do potulnego odejścia, szczególnie że jeden z nich potrzebował natychmiastowej interwencji lekarza. Jeżeli jednak Natari była uparta i naprawdę zamierzała uśmiercać bandytów choć to było niepotrzebne, to rzecz jasna mogła to uczynić. Z drugiej jednak strony, taka decyzja mogłaby przysporzyć problemów. Nie zapominajmy, że to wszystko działo się tuż przed jej mieszkaniem i raczej niewskazanym było pozostawić przed nim dwa trupy. Musiałaby więc w takim przypadku coś uczynić z ciałami. Bez względu jednak na decyzję, sprawa została rozwiązana.
Blondynka wyszła spod łóżka i wciąż uniesiona silnymi emocjami, ale już nieco spokojniejsza postanowiła podziękować swojej wybawczyni.
- D-dziękuję. Oni chyba chcieli mnie porwać... Chodziło im o spore pieniądze. Moje słowa to pewnie zbyt mało, więc proszę to przyjąć w ramach podziękowań. - W tym momencie wręczyła Natari wszystkie pieniądze, jakie mała przy sobie. Zaraz po tym skłoniła się i pożegnała. Opuściła dom czerwonowłosej i mijając krew przy wejściu lub co gorsza dwa trupy, natychmiast przyspieszyła kroku. W przypadku tej drastyczniejszej wersji wydawała z siebie również krzyk przerażenia. Delikatna dziewczyna nie była przyzwyczajona do takich widoków.

• Misja zakończona.

[Masaru]

Zdanie dla Naturi 1/15

Był poranek Natari zbudziła się ze snu. Śniły jej się niesamowite rzeczy, była w swoim śnie najpotężniejszą kunoichi na świecie. Potrafiła latać bez skrzydeł, jej tupnięcie waliło góry, a jej prędkość była większa od dźwięku. Nie wiedziała co ją przebudziło, aż do chwili w której usiadła na łóżku i rozejrzała się po pomieszczeniu. Koło jej głowy leżała zgięta kartka, a na niej śliczna niebieska róża. Dziewczyna bez namysłu podniosłą zgiętą kartkę i ją rozłożyła. Okazało się że jest to liścik. Napisane był tam- Pewnie mnie nie znasz, a raczej na pewno mnie nie znasz. Ale ja ciebie znam. I to dobrze. Proszę spotkajmy się w Kokkyō no taki. Będę tam po południ. Błagam przyjdź. Te kilka zdań było napisanych krwisto czerwonym atramentem. Można było po charakterze pisma stwierdzić że osoba była leworęczna z powodu lekko rozmazanych liter. Bohaterka wiedziała że gdy leworęczni piszą to jadę ręką po dopiero napisanym tekście więc, troszkę on się rozmazuje. Na pewno miała w głowie wiele pytań, w końcu przecież ktoś w nocy wszedł jej do zamkniętego domu, zostawił to tak że się nie obudziła i wyszedł. Gdyby to był złodziej mógłby ją zabić.

[Natari]

Śniłam..... Śniłam o tym, że byłam najpotężniejsza. Byłam szybsza od światła, i silniejsza nawet od "legendarnych" ninja.
Ten sen jak dla mnie, mógł trwać wieczność. Bo przecież, kto by nie chciał być najlepszym? Lecz..... Wszystko co dobre, zawsze się kończy. I tak się obudziłam. Nie wiedziałam co było powodem mej pobudki, lecz szybko usiadłam na łóżku i no wszystko się wyjaśniło. Otóż na mojej poduszce, leżała mała zgięta karteczka z różą na przodzie. Szybkim ruchem ją otworzyłam. Od razu moim oczom, ukazał się rozmazany atrament. A więc, pisała to osoba lewo ręczna. Ale chwila monet! Ktoś tu był! Nie nie nie! To przecież, nie możliwe. Ja na pewno bym się obudziła! O nie! Szybko przeczytałam list. Ten kto go pisał, chciał się ze mną spotkać w Kokkyō no taki. Szybko zrobiłam wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy, i poszłam po mój ekwipunek. Niestety dla tego kogoś kto napisał mi ten list, obecny dzień jest jego najgorszym albo nawet i ostatnim. Ponieważ gdy ja się zdenerwuje, to lepiej nie stawać mi na drodze. W ten sposób wyszłam z mojego domu, ale jeszcze przed tym sprawdziłam swoją posesje i pozamykałam wszystkie okna na zamki w nich. Zamknęłam drzwi frontowe na klucz, i zaczęłam iść w kierunku Kokkyō no taki.
-O lepiej, żebym cię tam nie spotkała.....
Powiedziałam, zdenerwowana do siebie. Cóż myślałam że to będzie fajny i spokojny dzień, lecz przez pewnego idiotę to się zmieniło. Miałam ochotę zabić tego który wszedł do mego domu bez pozwolenia, ponieważ poniekąd to było naruszenie mej prywatność. Lecz chciałam tego kogoś ujrzeć na swe oczy, i chciałam wiedzieć co chce ode mnie.....

[Masaru]

Misja Natari z/t tutaj http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... &start=195. Tam dam posta, bo żeby dostać się do celu musiałaś przejść przez główną drogę.

[Narubi]

Czas handlować!

Ranga D - 0/15
Natari

Niestety jak to zawsze bywało w tym okrutnym świecie księżyc w końcu musiał ustąpić słońcu i rozpoczął się dzień. Za parę godzin to słońce będzie musiało ustąpić księżycowi i podzielić się z nim swoim światłem. Tak to już bywało. Silniejszy ustępował słabszemu, a słońce stawało się raz silniejsze a raz słabło, oddając moc swojemu przeciwnikowi. W każdym bądź razie właśnie zaczynał się poranek. Pewien kupiec jak zwykle rozpoczął swoją pracę wcześnie rano. Zamierzał sprzedać możliwie jak najwięcej przedmiotów, którymi handlował i dzięki temu zarobić na chleb i godne życie. Tym sposobem zawitał i do domu Natari. Brnął przez śnieg aż w końcu znalazł się przed drzwiami wejściowymi. Był pewny siebie i skupiony na zadaniu. Po chwili jego ręka zbliżyła się do drzwi, zacisnęła w pięść i zaczęła stukać, pukać i budzić domowników jeśli jeszcze spali.

[Natari]

Leżałam wygodnie na moim łóżku w domu. Na moje nieszczęście obudziłam się przez nie kogo innego a promyk słońca, który codziennie w ten sposób mnie budził. Zdecydowanie, nie lubiłam tego. "Kiedyś będę musiała zamurować to okno, bo nie wytrzymam" pomyślałam sobie leniwie odwracając się na drugą stronę łóżka, tak by słońce nie świeciło na moją twarz. Mimowolnie zaczęłam ponownie wpadać w objęcia Morfeusza i zasypiać, lecz zawsze musi mi to ktoś przeszkodzić. Tym razem było to pukanie do drzwi które rozchodziło się po całym domie, docierając prosto do sypialni gdzie przebywałam. Po niespełna kilku sekundach leniwie zwlekłam się z łóżka, po czym pierwsze co poszłam do łazienki. Odkręciłam wode, i opłukałam twarz zimną wodą. Od razu się przebudziłam, po czym wytarłam twarz ręcznikiem i udałam się do drzwi. Lecz przed wyjściem z pomieszczenia, przypomniałam sobie że jestem w piżamie. W jednej sekundzie chwyciłam kimono z szafy, ubrałam i poszłam do frontowych drzwi. Zastanawiałam się kto o tej porze do mnie przychodzi.

[Narubi]

Czas handlować!

Ranga D - 1/15
Natari

Gdy tylko Natari schodziła na dół nasz sprzedawca czekał już na dole. Uśmiechał się pod nosem, bowiem dzień był wyjątkowo piękny. Słoneczko sobie świeciło wesoło na niebie, a jego promienie padając na śnieg zalegający wszędzie dookoła rozbijały się na miliardy mniejszych, wszystko doskonale oświetlając i chociaż temperatura nie zachwycała, ale to był nieistotny szczegół. Podobnie jak nieistotnym szczegółem było było to, że póki co niestety nie udało mu się nic sprzedać. Oczywiście ignorował to, bowiem nie odwiedził jeszcze dużej ilości domów i miał nadzieję, że ciągle uda mu się coś sprzedać. Dom Natari był jego trzecim. Dziewczyna po jakimś czasie mu otworzyła. A kogo tam zobaczyła? Bynajmniej nie starego i pomarszczonego handlowca w wystawnym żupanie i złotymi zębami zamiast tych, które mu już wypadły. Zobaczyła przystojnego młodzieńca o rudych włosach ... podobno nikt nie lubi rudych, ale co poradzić ... miał gustowny brązowy płaszcz, czapeczkę i niezwykle do tego wszystkiego dopasowane buty. Widać oprócz tego, że był dobrym handlowcem, to jeszcze miał niesamowite wyczucie mody, a przynajmniej tak mu się wydawało. Bardzo dobrze mu z oczu patrzyło i on także się uśmiechał. Zobaczył całkiem fajną dziewczynę, która być może od razu mu się spodobała, chociaż być może nie znal jej prawdziwej natury. Jeszcze. Tak czy siak.
- Dzień dobry, Panienko! - powiedział i ukłonił się, zdejmując przy tym swój kapelusz i robiąc nim charakterystyczny wymach - Czy miała by, Panienka, ochotę coś ode mnie kupić? - zapytał i natychmiast ... znalazł się już za plecami dziewczyny. W jej własnym domu. Zaczął się rozglądać, szukając drogi do salonu czy miejsca, w którym można na spokojnie rozłożyć wszystkie towary, które miał dostępne. Natari nie zdążyła nawet zareagować, a chłopak nawet jej nie dotknął. Był shinobi? Bo tylko shinobi byłby w stanie coś takiego zrobić ...

[Natari]

Gdy już opłukałam twarz i włożyłam kimono, poszłam otworzyć drzwi nieznajomemu gościowi. Zastanawiałam się kto o tej porze przychodzi do mnie. Gdy otworzyłam drzwi, ujrzałam przystojnego młodzieńca o rudych włosach. Ubrany był w brązowy płaszcz, tego samego koloru czapkę i pasujące do tego buty. Po chwili jednak się uśmiechnął i ukłonił zdejmując przy tym kapelusz, ze swojej głowy i wychowując nim w charakterystyczny sposób. Nie wiedziałam kim był, ale po jego słowach już się przekonałam. Handlowiec. O nie. Oni potrafią nawet rozmawiać przez kilka godzin, żeby tylko coś sprzedać. Widać było jego pewność siebie, ale dzisiaj to zmienię..... Nie byłam zainteresowana kupnem żadnego z towarów. Lecz po chwili znalazł się za moimi plecami, w domu. Co? Shinobi? Chyba tak. Przecież byle kto, nie mógł by być taki szybki. Ale bądź co bądź, nie podobało mi się to że czuje się jak u siebie. Podeszłam troche bliżej do niego, zamykając przy tym frontowe drzwi.
-Czy nie powinieneś się najpierw spytać, o pozwolenie na wejście do mojego domu? Pragnę zauważyć że to było niegrzeczne z pana strony.
Oznajmiłam mierząc go swym spojrzeniem. Przecież mógł mieć przy sobie jakąś broń, a po ostatnim zajściu mogłam się wszystkiego spodziewać.

[Narubi]

Czas handlować!

Ranga D - 3/15
Natari

Chłopak podrapał się po głowie, odwróciwszy w stronę Natari. Skinął jej głową i powiedział:
- Jasne, nie powinienem wchodzić, ale jakbym zapytał to by mnie Panienka nie wpuściła.
Uśmiechnął się przy tym zawadiacko i naprawdę wyglądał przy tym cudownie. No i oczywiście świetnie znał się na swoim fachu. Przerobił już tyle podobnych sytuacji, że wiedział, że klienci bardzo negatywnie czasem reagują na takich domokrążców jak on. I w sumie można to było zauważyć już od pierwszego dnia w tym zawodzie, a co dopiero po tak długim stażu jaki prezentował ten młodzieniec. Być może nie był już taki młody, ale nie był też stary, a zważywszy na jego wygląd określenie "młodzieniec" doskonale do niego pasowało. No i swój fach miał w ręku i idealnie go sprawował. Dziewczyna zrobiła to co wiedział, że zrobi. Zamknęła drzwi i trochę ponarzekała, ale w końcu uda mu się ją udobruchać i może coś kupi, a przynajmniej obejrzy produkty. Ta strategia działała bardzo często.
- Dobrze więc - zaczął znowu - Zapytam więc prosto z mostu. Czy mogę wejść i pokazać swoje produkty?
Postawił Natari przed faktem dokonanym, zakładając, że w tej niezręcznej dla niej sytuacji będzie trudno jej odmówić. W końcu drzwi były już zamknięte. Ona stała obok niego w ...
- Nie powinna się Panienka przebrać? Stanie w takim odzieniu przed obcym mężczyzną jest trochę krępujące.
Uderzył w czuły punkt.
- Ja w tym czasie rozłożę wszystko na stole, dobrze?

[Natari]

Stałam obok obcego mężczyzny i zastanawiałam się czy on na serio myśli, że ja od niego coś kupie. Handlarz przeprosił że tak wpadł do mojego domu, wyjaśniając że jakby zapytał to bym go nie wpuściła. Bądź co bądź miał racje. Oczywiste jest to że nie każdy chciał by od razu z rana słuchać, jak ktoś próbuje wcisnąć ci jakiś towar do sprzedania..... Lecz po chwili, zwrócił mi uwagę na mój ubiór. Co prawda byłam w piżamie i kimono no ale czego on się spodziewał, że o tak wczesnej porze będę już nie spać. Popatrzałam się na niego, jak na idiotę po czym powiedziałam.
-Przepraszam ale jest ranek, i niektórzy jeszcze śpią po ciężkim dniu. A przebrać się w drodze do drzwi nie zdążyłam.
Wyjaśniłam składając ręce na piersiach. Przecież powinien zrozumieć, że nie każdy jak on wstaje tak wczas. A przecież niektórzy mogli mieć ciężki dzień i chcieli się wyspać, lecz jak zawsze musiało im to coś przeszkodzić. Po chwili westchnęłam na głos.
-Dobrze jak tu już pan jest, to możesz pokazać jaki masz towar. Ale nie licz na to, że coś kupie.
Odpowiedziałam obojętnie. Nie zależało mi na tym, co on tam ma. Lecz gdy wychodziłam z pomieszczenia, kierując się do sypialni powiedziałam jeszcze.
-Ale jak ten czas okaże się dla mnie zmarnowany, oczekuje że coś dostane w zamian za to. Acha i jeszcze jedno. Nie radze niczego kraść, ponieważ gdy zauważę że czegoś nie ma nie ręczę za siebie.
Ostrzegłam wchodząc do sypialni. Szybko zamknęłam drzwi, i wyjęłam z szafy potrzebne ubrania. Wzięłam bandaż i oplotłam swoje całe ciało, po rozebraniu się żeby ukryć wszystkie szwy na moim ciele. Na bandaże nałożyłam luźną halkę koloru czarnego, która sięga mi nad pępek. Po czym włożyłam czerwoną suknie, sięgającą od bioder do kolan z tyłu. Z przodu suknia jest do połowy ud, a ona sama jest rozcięta po bokach i posiada czarne brzegi. Innymi mówiąc, ubrałam się tak jak zawsze tylko nie włożyłam swojego czarnego płaszcza. Gdy się przebrałam i uczesałam swoje długie czerwone włosy, z powrotem poszłam do pokoju gdzie przebywa obecnie nieznajomy mężczyzna.

[Narubi]

Czas handlować!

Ranga D - 5/15
Natari

Młodzieniec tylko skinął głową.
- Nie zamierzam niczego kraść - powiedział i zapewnił, że dobra Natari są bezpieczne. Oczywiście etyka zawodowa nie pozwalała mu na taki haniebny czyn, ale po prawdzie ... nie spodziewał się w takim domu zastać czegoś wartościowego. No i była jeszcze jedna kwestia. Jako porządny kupiec miał bardzo dużo wartościowych rzeczy, a nie zawsze udało mu się je wszystkie sprzedać. Takie niestety było życie, ale chłopak nie narzekał. Odprowadził dziewczynę wzrokiem do momentu aż całkowicie nie zniknęła mu z oczu, a następnie przystąpił do działania, mającego na celu demonstrację produktów. Był jednak kupcem niestandardowym. Same wtargnięcie do domu Natari mogło świadczyć o tym, że nie był jedynie kupcem. A może zwyczajnie zrezygnował z kariery shinobiego i oddał się w 100% handlowi? To też była jakaś opcja. Jak każdy zdrowy mężczyzna zastanawiał się jak to Natari będzie wyglądać po przebraniu się z piżamy. Czy będzie miała suknię czy może spodenki? Odsłonięte ciało czy zakryte? To bardzo działało na jego wyobraźnię. No, ale profesjonalizm pozwalał mu działać. W końcu tego kwiatu jest pół światu, a pieniądze nie leżą na ulicy i trzeba je wydzierać siłą. Pieniądze były ważniejsze niż piękne kobiety. W każdym bądź razie wyciągnął dość sporo różnej wielkości zwojów i zaczął się rozglądać. Po wyborze odpowiedniego miejsca, rozłożył swoje zwoje i ... odpieczętował ukryty w nich asortyment. I tak cały ganek i salon zostały zawalone przeróżnymi rzeczami. Natari jak tylko przybyła do swojego "gościa" mogła się wielce zadziwić. Teraz jej dom wyglądał jak plac handlowy jakiegoś niedużego miasteczka. Nie jak jeden stragan, ale jak cały plac handlowy. Były tutaj suknie. Była i oczywiście biżuteria. Były torebki i inne akcesoria. Były też inne ubrania. Przyprawy, jedzenie, książki, broń i uzbrojenie. Oczywiście nie mogło zabraknąć zabawek, także tych erotycznych. Różne osoby lubiły różne rzeczy, nie jemu było decydować co sprzedaje. A sprzedawał to co ludzie kupowali. To klientela kształtowała popyt. On zajmował się podażą. A tego wszystkiego było jeszcze więcej (ogólnie jest wszystko co znajduje się w "Wyposażeniu", oczywiście za wyjątkiem Artefaktów, a także inne przedmioty "fabularne", które nie powinny mieć wpływu na rozgrywkę). Kupiec uśmiechnął się.
- I co Panienka o tym wszystkim myśli? Jest z czego wybierać, prawda? A jeśli nic się Panience nie spodoba to dostanie Pani ode mnie pracę, dobrze?
Zaczął też podziwiać ubiór Natari, bowiem teraz widział tą piękną czerwoną suknię. No, ale głównie to myślał nad zrobieniem dobrego interesu. Zatrudnienie pomocnika nie było czymś głupim. Wiele osób oddałoby bardzo dużo za możliwość dorobienia sobie, a przecież Natari jasno powiedziała. Jak czas dla niej będzie zmarnowany to ma dostać jakiś "prezent".

[Natari]

Po ubraniu się i uczesaniu włosów, wyszłam z mojej sypialni. Zastanawiałam się, ile ten handlowiec ma tego sprzętu i jakie one są..... Lecz jak weszłam do salonu, odrobine się zdziwiłam. Cały pokój był zawalony jakimiś rzeczami. "Mam nadzieje, że on to posprząta". Pomyślałam, patrząc się na tego młodzieńca. Jeszcze raz rozejrzałam się po wszystkim, a po chwili mój wzrok zatrzymał się na broń. Oczywiste jest to że jak jestem kunoichi, to mnie interesuje broń. Spojrzałam na rozmaite rodzaje ubrań i na serio on myślał, że ja to kupie? Nagle młodzieniec spytał się, co o tym myślę. Rozmyślałam nad tym, przy tym położyłam prawom dłoń na biodro i jeszcze raz rozejrzałam się po pokoju.
-A co mi pan poleca ?
Spojrzałam się na niego moimi dużymi dziko zielonymi oczami, oczekując odpowiedzi. Wiedziałam że niczego nie kupie, ale być może to się zmieni jak coś mi się spodoba. Nagle ręką odgarnęłam zabłąkany kosmyk moich czerwonych włosów z mojej twarzy i założyłam za swoje ucho, wpatrując się w przedstawiane przez handlowca rzeczy. Lecz jeszcze jedno mnie zastanawiało. O jakiej pracy, ten sprzedawca mówił? Gdy przedstawi już wszystko, zapytam mu się.
-A o jakiej pracy pan mówił?
W duchu podejrzewałam, że tu chodź o sprzedaż tych rzeczy.

[Narubi]

Czas handlować!

Ranga D - 7/15
Natari

W polecaniu to akurat kupiec był dobry. Polecanie to było coś w czym każdy kupiec musiał być dobry, bo inaczej bardzo szybko ginął w tym świecie. Nie tylko wypadał z interesu, ale tracił źródło dochodów. Nie miał kasy na jedzenie. Nie miał kasy też na haracze i opłacenie "ochrony" zbójców, jeśli takich trafił na swojej drodze. Ten kupiec jednak nie obawiał się czegoś takiego. Polecać potrafił, a i obrona też mu nieźle wychodziła. Wzruszył tylko ramionami.
- Wszystko. Polecam Panience dosłownie wszystko - powiedział i uśmiechnął się. Wiedział pewnie, że taka odpowiedź ją nie zadowoli. Kogo by zadowoliła? Pewnie nikogo. No, ale taka była prawda. Kupiec miał zaufanie do swoich produktów i wiedział, że wszystko co tutaj ma jest dobre i godne polecenia. Ważne jednak było to, żeby jasno określić typ osoby, z którą się rozmawia i zaoferować jej odpowiednią rzecz. Otworzył znowu usta - Ale to zależy - dodał, ciągle się szczerząc. Chciał wywołać w dziewczynie coś na wzór ekscytacji jego wiedzą i pogardą do własnej. Budując takie napięcie chciał pokazać się w roli eksperta, który nie chce zarobić. Eksperta, który chce doradzić klientowi i działa jedynie dla dobra tegoż klienta. Stary marketingowy trik - Widzę po Twoich oczach, że jesteś niezwykle ostrą laseczką. Czy może skusiłabyś się na miecz albo sztylet? Tak dla samoobrony - pewnie zaobserwował, że wzrok dziewczyny spoczął na broni - A może coś dobrego do jedzenia? Nowe ubranie? A może brak Ci cielesnych doznań? W takim przypadku proponuję moje produkty do uprawiania samogwałtu. No chyba, że ... - zamilknął i zaczerwienił się. Tak jak każdy facet piękną kobietą - Zawsze można załatwić to w inny sposób. A jeśli chodzi o pracę. Oczywiście chodzi o sprzedaż tych cacek - no tak. Domyśliła się, skubana! - Jednak mam tego dużo. Wybierz jeden typ produktów, taki, który najłatwiej będzie Ci reklamować i ruszaj w drogę!
Oczywiście kupiec jeszcze nie zatrudnił Natari. Po prostu opowiedział trochę o pracy, reklamując ją jak jakiś produkt.
- Poza tym, nie "Pan". Mów mi Koin.