Budka Ramen

[Ryuuhei]

Mądry człowiek powiedział kiedyś, że cierpliwość to cnota, a zdolność do znoszenia krzywd i niedogodnych warunków jest miarą dobrego shinobi. Ten mądry człowiek miał na imię "ja". Bo to byłem ja, dosłownie przed chwilą. I w sumie wcale tego nie powiedziałem, tylko pomyślałem, wyobrażając sobie brzmienie własnego głosu, który już prawie zacząłem zapominać, będąc przykutym za niewinność do jebanego krzesełka. Szczęśliwie nie miałem zatyczek w nosie ani uszach, więc przynajmniej słyszałem część tego, co odpieprzało się wokół mnie... i czułem przygotowywane przez chorego na łeb staruszka oraz chorego na łeb kompana dania, które serwowali gościom. Po co dokładnie i kim byli goście? Może nawet bym wiedział, gdybym poświęcał temu choć ułamek swojej uwagi. Osobiście bardziej mnie interesowało dywagowanie na tematy egzystencjalne.
-Co się stanie, jeżeli w Sabishi nie ma dla mnie miejsca? Jeśli opuściłem dom tak daleko, że on już nie istnieje, choć kiedyś faktycznie tam mieszkałem? Albo może ktoś wprowadził się do mojego miejsca zamieszkania? Może podobał się za mnie? Może to ta sama osoba, która mnie zaatakowała? Może miała jeszcze jakiś ukryty motyw, by mnie atakować? Pieniądze przy sobie miałem, a kawałki rzekomej marionetki walały się gdzieś po ziemi, ale może wyruszyłem w podróż z czymś jeszcze? Czymś na tyle wartościowym, by mnie zaatakować - wartościowszym od pieniędzy. Nie mam pomysłu, cóż mogłoby to być... - doszedłem ostatecznie do wniosku, ale nie poddawałem się. I tak nie miałem nic lepszego do roboty.

[Hikari]

~ Festiwal Ramenu ~
Misja rangi D 20/23+
Shintaro i Ryuuhei Zawody się rozpoczęły i szybko szli zawodnicy łeb w łeb. Zaczęli bardzo szybko jeść ramen niczym zwierzęta nie jedzące tydzień. Widziałeś jak Twoje porcje dosłownie znikały z ich talerzy, a smak w tym nie pomagał. Minęła połowa garnka, a tutaj dopiero pierwszy zawodnik odpada. Wyglądało na to, że nawet wraz z dogotowanym posiłkiem może go zabraknąć, ale szef kuchni był spokojny i dalej robił swoje. Przecież zawsze można użyć jego gotowego ramenu, dodając część świeżego co robi na jedzenie po turnieju. Miał wszystko pod kontrolą co by nie mówić.
- Podawaj dalej, nie opieprzaj się. Teraz oni są bestiami głodnymi.
Została jedna czwarta wywaru, czyż teraz dodajesz wodę, a może w połowie? Wtedy możesz zdecydowanie więcej, ale czy nie będzie za wcześnie na psucie smaku? Tak czy siak przy jednej czwartej zostało na polu bitwy czterech graczy. Wcinających jedzenie i nie chcących skończyć. Bierz pod uwagę, że staruszek chce dać Tobie swojego ramenu, którego zostało z jedną czwartą całości Twojego początkowego stanu. Może zmiana smaku teraz coś da? Cóż to od Ciebie zależy.

[Ryuuhei]

Nadszedł taki moment mojego siedzenia w drewnianym, nieogrodzonym karceru, że zacząłem ot tak bawić się nićmi. Jako że oba nadgarstki miałem szczepione za oparciem krzesła, połączyłem linkami opuszki moich palców i zacząłem formować z tych linek rozmaite kształty. Instynktownie, rzecz jasna, bo przecież nie miałem szans ich widzieć. Zabawa ta oczywiście znudziła mi się po jakimś czasie... czyli pewnie dwudziestu sekundach, zatem musiałem sobie znaleźć nową. Zacząłem zatem bujać się na krześle. W przód, w tył, na boki - coś trzeba było robić. Uważałem oczywiście, by nie rozwalić sobie twarzy o podłogę... i żeby w ogóle nie rozwalić czegokolwiek o podłogę. Pewnie dla osób, które kręciły się w pobliżu - jeśli takowe się kręciły - wyglądałem, jak totalny zjeb... ale czasami odnosiłem wrażenie, że byłoby to absolutnie zgodne z prawdą.
-Przyjdzie taki dzień, że umięśniony kuchcik nie będzie umiał mnie związać ani nawet dotknąć. Prawda, to jeszcze nie ten dzień, ale czekam na takowy. Kiedyś nikt nie będzie w stanie mnie dotknąć ze złymi intencjami. Tak, to dobry cel, by piąć się w jego kierunku. Być tak niezwykłym, by przeciwnik nie mógł się do ciebie zbliżyć. Podoba mi się! - pomyślałem z zadowoleniem, przymrużając oczy. Niedługo później - choć dokładnego momentu sam nie zauważyłem - zasnąłem na jakiś czas. Śniły mi się potem naprawdę chore rzeczy, jak zresztą przystało na kogoś takiego, jak ja, ale wówczas nie miałem dostatecznie dużo czasu, by w ogóle się nad tym zastanawiać.

[Shintaro]

Czarnowłosy w błyskawicznym tempie nalewał nowe coraz to nowsze porcje ramenu, ścigał sie z czasem w ciągu tych pięciu minut musiał wyrabiać się na czas i zawodnikom podawać nowe miski za nim zdążyli jeszcze skończyć te pierwsze tak wiec praca szła pełną parą a młody Shintaro ani na moment nie zwątpił w swoje umiejętności, był pewien siebie i wiedział że poradzi sobie z pięcioma wygłodniałymi bestiami zwanymi klientem. Po pewnym czasie jeden z sześciu zawodników odpadł co było pewnego rodzaju małym sukcesem pozwalającym chłopakowi zebrać sie jeszcze bardziej w sobie i dokończyć powierzonego mu zadania wykarmienia wygłodniałych smakoszy. Chłopak spojrzał w kierunku kucharza który pozwalał sobie zdaniem Shintaro na zbyt wiele wobec jego osoby tak więc chłopak warknął na staruszka - Nie denerwuj sie bo ci resztki włosów wypadną, powiedziałem ze dam rade! - Uniósł się dolewając wodę z rozpuszczoną kostką rosołową o smaku mięsnym do wywaru po czym dosypał odrobinę przyprawy staruszka aby wzmocnić odrobinę smak i nie popsuć go poprzez poradzenie sobie w prowizoryczny sposób z ilością wywaru, chłopak dolewał i dolewał kolejne miski licząc na to że uda mu się wyrobić w ciągu pięciu minut, aby jeszcze bardziej ograniczyć straty w zupie nalewał on odrobinę mniejsze porcje do każdej miski dzięki czemu z brakującej przerwy między miskami udawało mu się uzbierać tą "jedną" dodatkową miskę co pomagało mu przy wydawaniu kolejnych porcji wygłodniałym klientom.

[Hikari]

~ Festiwal Ramenu ~
Misja rangi D 23/23+
Shintaro i Ryuuhei Shintaro starał się jak tylko mógł, aby wystarczyło mu wywaru, ale ostatecznie zostało dwóch zawodników dalej walczących na ringu, a jemu już go zabrakło. Miałeś przed sobą przygotowaną prawie połowę garnka ramenu staruszka. Jedną z osób trwających to starszy zawodnik, a drugą jest dziwny niezapowiedziany przybysz. Ma przełyk.
- Nie doceniasz siły głodu ramenu młodzieńcze.
Nie miałeś wyjścia i musiałeś podać jego ramen, a wtedy... Zamiast zwalniać przyśpieszyli wyjadając większość garnka. Zwycięzcą okazał się tajemniczy grubasek, który podziękował za posiłek i odszedł stąd. Zostało samo dno garnka, a impreza jeszcze trwała, na szczęście staruszek zgodnie z słowami podczas turnieju przygotował ramen, który był gotowy do podania. W międzyczasie podmieniał Tobie też talerze, zabierał brudne i podawał czyste, dzięki czemu miałeś jak obsłużyć ludzi. Po godzinnym serwowaniu ramen skończyło się podawanie kolejnych posiłków. Nawet się spociłeś przy tym wszystkim, bo głód powstający w trakcie potyczki zwiększył prędkość waszej pracy do diabelnego tempa. Po wszystkim staruszek powiedział:- Jest to niebezpieczne miejsce, musisz udać się do tajemniczego lasu i znaleźć dolinę pewną. Jesteś pewien, że jesteś gotowy na taką wyprawę? I tak sezon na tą roślinę się skończył. Mogę narysować mapę, ale to musisz dać mi tydzień. Twoje pieniądze. Weź z kasy 200 Ryo, resztę potrącam za informację i szkody Twojego koleżki, który jest do odebrania na zapleczu. Sam raczej nie wyjdzie i lepiej naucz go dobrych manier.

- Koniec misji po waszych odpisach. Możecie już dopisać pożegnanie za staruszka, a raczej Shintaro może. W przypadku chęci zdobycia mapy przyjdź tutaj i sobie opisz w poście przekazanie tego, a dogadamy co i jak na gg. Po postach dajcie misję do sprawdzenia. Pozdrawiam. Standardowe wynagrodzenie.

[Shintaro]

Chłopak nie mając powoli już sił dostrzegł jak smakosze nadal pożerali kolejne i kolejne porcje ramen wcinając jedną za drugą głęboki gar z wywarem został opróżniony a na nogach pozostało jeszcze dwóch mężczyzn będących wstanie kontynuować jedzenie. Tak więc Shintaro gdy dostrzegł jak jego garnek został pusty warknął zdenerwowany na staruszka słysząc krytykę w swoim kierunku, podszedł do garnka w którym ugotowane było ramen starszego kucharzyny i zaczął nakładać je do kolejnych i kolejnych misek aż skończył się festyn smakoszy... ale tylko dla nich ponieważ mnóstwo innych klientów kontynuowało posiłki oraz mnóstwo ludzi stołowało się akurat tej nocy w budce ramen tak więc.. chłopak nie zwalniał tempa ani na moment i odbierał kolejne czyste naczynia od staruszka nie mając problemu z nadążaniem z wydawaniem posiłków. Nastał nareszcie moment kiedy to cały festyn się skończył natomiast Shintaro mógł odsapnąć, zdjął z głowy swoją opaskę a następnie przewiązał ją na prawym nadgarstku uspokajając się do normalnego stanu, usiadł na krzesełku i wysłuchał mężczyzny na spokojnie przyjmując do wiadomości informację odnośnie przypraw zapłaty oraz swojego kolegi chłopak wzdychnął cicho i odparł spokojnie - W takim razie przyjdę za tydzień po mapę, pieniądze wezmę ale na przyszłość każdy odpowiada za samego siebie, nigdy nie biorę odpowiedzialności za osoby towarzyszące zapamiętaj to - Odparł rzucając obojętne spojrzenie na kucharza, chłopak wybrał z kasy pieniądze a następnie schował je i ruszył na zaplecze gdzie uwolnił swojego kolegę. - Chodźmy stąd.. nic tu po nas - Odparł spokojnie z nutką zażenowania w głosie.

z/t


Odbieram 200ryo oraz 20 PH

[Ryuuhei]

I nagle, gdy ośmiogłowy wąż rzeczny o imieniu Hikari miał właśnie rozerwać moje członki na kawałki, a te kawałki na mniejsze kawałki, a te mniejsze kawałki na atomy, a atomy na... nie wiem na co, ale wywołałoby to szereg przeogromnych eksplozji, światło dotarło niespodziewanie do moich oczu. Obudziłem się, gdy ujrzałem zmęczonego robotą Shintaro, ściągającego opaskę z moich oczu, a potem odklejającego taśmę od mojego aparatu gębowego.
-Jesteś niemalże bardziej wykończony ode mnie. Aczkolwiek ja przynajmniej mogłem się wyspać. Niewygodne mają tu krzesła. Zakładników powinno się trzymać w milszym otoczeniu, bo z reguły trzyma się ich celem otrzymania okupu. Jeśli ofiara dozna traumy, ktoś może nie dać ci za nią okupu. Czemu to mówię, zapytasz? Nie wiem - powiedziałem do towarzysza, gdy ten rozwiązywał moje ręce i nogi.
-Wolność! Nie lubię tego kraju, Shintaro-san - oświadczyłem, zeskakując z krzesełka i rozciągając kończyny. -Tych ludzi też nie lubię. Próbowałem być miły i zostałem za to ukarany. Nie zapomnę o tym - przysiągłem z taką swobodą, jakbym zamawiał miskę ramenu w... no właśnie. Strzeliwszy karkiem, knykciami i wszystkimi możliwymi stawami, dołączyłem do Shintaro i wspólnie z nim opuściłem rameniarnię. Zapewne nie na zawsze.
-A gdyby tak oboje umarli? Byłoby mi całkiem miło... - pomyślałem.

+20PH
+godność
-przyjemność z odgrywania mojej postaci, kojarzona powszechnie z brakiem manier

z/t

[Shine]

Jak lepiej można nagrodzić samego siebie za wygraną walkę? Stawiając sobie ramen. Shine zadowolony, że jakiś czas temu zdołał stawić opór nieznajomemu shinobi postanowił w koncu coś zjeść. Padło oczywiście na cieszący się największą renomą posiłek. Usiadł grzecznie na krześle, zamówił co trzeba i po prostu czekał aż miła obsługa podstawi mu żarcie pod nos. Zapewne już nigdy więcej nie spotka Ryu, a może będzie chciał dokonczyć to czego nie udało mu się skonczyc? Oby tylko nie okazał się jakimś psycholem. Rozmyślając nad tym i innymi pierdołami, które akurat zaprzątały mu głowę bębnił palcami po blacie w oczekiwaniu. Jedna z rzeczy, których nie lubił najbardziej to oczekiwanie na jedzenie. Właśnie dlatego chyba nie przepadał za gotowaniem, było to trochę czasochłonne i oczywiście na sam koniec trzeba jeszcze pozmywać.

[Ichirou]

Misja rangi D
1/15

---

W jednym z dwóch największych kupieckich miast praktycznie zawsze się coś działo. Tłumy kupców, przejezdnych przewijały się każdego dnia, w każdej chwili obracano jakimś towarem, najróżniejsze dobra ze wszystkich zakątków świata wędrowały z rąk do rąk. Owszem, gdyby spojrzeć na całość z dalekiej perspektywy i jako na ogół, to mogło się wydawać, że nieco wieje nudą, bo przecież każdego dnia dzieje się niemalże to samo. Jednak większość spraw należało rozpatrywać oddzielnie. I gdyby się oddać bardziej wnikliwej obserwacji, z pewnością można byłoby wyróżnić wiele mniejszych lub większych przygód, odbiegających od szarej rutyny. I w takiej sytuacji znalazł się szczupły, dwudziestoparoletni mężczyzna, o krótko przystrzyżonych włosach, bliźnie na lewym policzku i lekko żmijowatym spojrzeniu. Jego ciuchy wtapiały się w tłum, chociaż od tłumu odbiegał nieco swym zachowanie. Wyglądał na poddenerwowanego, spieszącego się. Pokonał kilkanaście metrów niemalże w biegu, zwinnie mijając stragany i napotkanych ludzi, aż w pewnym momencie skręcił w bok z uliczki i dosiadł się do stojącej przy niej budki. Jak się okazało, oferowano w niej ramen. Obejrzał się przez ramię, po czym odetchnął z ulgą. Nerwowość jednak nie zniknęła. Musiał coś zrobić. I to prędko.
- Pssst, chcesz zarobić za małe zadanie? - wyszeptał pospiesznie Shine, szturchając go lekko łokciem. Tak się złożyło, że to właśnie on siedział tuż obok niego.

[Shine]

Shine doznawał smakowego orgazmu gdy zajadał się swoim przepysznym ramen. Nie pamiętał kiedy ostatni raz jadł coś równie dobrego więc delektował się tym najlepiej jak potrafił. Kto wie czy za jakiś czas nie pójdzie na wojnę i nie będzie musiał z braku pożywienia degustować robaków. Sama myśl oczywiście nie obrzydziła mu jedzenia, które wsuwał. Nagle ktoś wyrwał go z tego kulinarnego skupienia. Mając usta pełne makaronu, którego końcówki oczywiście wystawały mu przylepione do brody, obrócił się w bok. Wciągnął kluski do końca, mieląc je i połykając.
-Pewnie. Na to zawsze mam czas. Z pustą buzią mógł w końcu mówić i przyjrzeć się spokojnie nieznajomemu. Blizna na policzku oczywiście nie robiła na nim wrażenia jednak to mogło świadczyć o tym, że był dosyć bliski śmierci. Kontynuował jedzenie bowiem jeśli ma wykonać jakiekolwiek zadanie to musi być najedzony i pełny energii. Miał nadzieję, że siorbanie mu nie przeszkadzało i nie odstraszy go to.

[Ichirou]

Misja rangi D
3/15

---

Właściwie to dopiero teraz szczupły osobnik miał okazję przyjrzeć się temu, kogo przed momentem zaczepił. Cóż, Shine najwyraźniej nie wywarł wcale takiego złego wrażenia, oferujący zadanie wciąż siedział obok mimo wielkiego pośpiechu. Mężczyzna z blizną na twarzy obejrzał się nerwowo przez ramię i zlustrował wzrokiem ulice, by zaraz potem wrócić do swojego rozmówcy. Skoro ten wyraził wstępne zainteresowanie sprawą, wypadało wyjaśnić mu choć pokrótce, co jest na rzeczy.
- Słuchaj. Mam małą przesyłkę, którą należy dostarczyć moim kumplom. Ja złapałem ogon i nawet jeśli mnie po drodze nie złapią, to dotrą do moich znajomych, a tego akurat nie chcę. Czaisz? Po prostu nie pytaj o szczegóły. Im mniej wiesz tym lepiej. Miałbyś po prostu zrobić swoje i tyle, jasne? Kasę za robotę dostałbyś od moich kumpli - wyjaśnił, oczekując teraz na odpowiedź rozmówcy. Czas naglił, więc poddenerwowany osobnik stukał palcami o blat stołu, sugerując tym samym, że zdecydować się trzeba natychmiast.

[Shine]

Mieląc makaron zastanawiał się nad propozycją nieznajomego. Od razu można było tu wyczuć, że zapewne wepchnie się sam w jakiś szwindel, z którego może nie wyjść cało.
-Nie chcę. Powiedział i zaraz po tym podniósł naczynie do góry siorbiąc do konca resztkę ramen. Zachlipał soczyście i odstawił talerz na ladę. Najedzony mógł w koncu kontynuowac trening.
-Jeśli to wszystko to pozwól, że już sobie pójdę. Powiedział zastanawiając się nad czym popracować w polepszaniu swojej formy. Nie był aż taki chciwy na pieniędze, ale nie ukrywał, że przydałyby się. Raczej się nie nadaje do zwykłych robót jak sprzątanie ulic, a tutaj chociażby poczuł adrenalinę. Nieznajomy wydawał się podenerwowany więc to naprawdę nie wyglądało zbyt rozsądnie aby pchać się w coś takiego. Shine wiedział, że nie jest kotem i nie ma wielu żyć, zwłaszcza jeśli zostanie w ciągnięty w konflikt z prawem i resztę jego życia shinobi spędzi w więzieniu.
-Sayonara. Pożegnał się ze wszystkimi płacąc uprzednio za posiłek. Gdy znalazł się w bezpiecznej odległości od ludzi beknął soczyście. Tak, ramen bylo naprawdę pyszne.

[z/t Rezygnuję z misji... Nieładnie.]

[Asuka]

Zbliżał się już wieczór, a powoli wyludniającymi się ulicami szła spokojnym, miarowym krokiem Asuka. Ręce trzymała w kieszeniach kurtki, a jej wzrok błądził dookoła, można by powiedzieć, że bez celu. Uważnie przyglądała się mijanym ludziom, domom, uliczkom - oczywiście nie z powodu jakiegoś niepokoju, czy też strachu. Nie obawiała się łotrzyków i złodziei, którzy mogli kryć się w mroku uliczek i zaułków. Wierzyła w swoje zdolności walki wręcz. Trenowała w końcu z ojcem po to, by umieć o siebie zadbać. Dla prostego kieszonkowca spotkanie z nią mogło skończyć się dosyć... nieciekawie.
W końcu jednak dotarła do swojego celu - budki ramen poleconej jej przez kobietę, dla której przed chwilą wyprowadzała psy. Kunoichi zaburczało w brzuchu, gdy zobaczyła szyld, a gdy dotarł do niej zapach przygotowywanego jedzenia, ślinka naciekła jej do ust. Zjadła dzisiaj jedynie śniadanie rano i parę kanapek trzy godziny temu, jednak dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo jest głodna. Przyspieszyła kroku i już wkrótce siedziała w budce przeglądając menu i zastanawiając się, co takiego powinna na początek spróbować.

[Mairi]

1/15+
"Ogrom garnków!"
Misja D dla Asuki

Kolejny dzień zbliżał się już ku końcowi dla naszej młodej bohaterki. Dziewczyna przez ostatnie kilka godzin wypełniała różnego rodzaju zadania. Kunoichi w przeciągu tego czasu już wystarczająco dużo się napracowała, a przecież jeszcze nie miała zielonego pojęcia co ją właściwie czekało. Niczego nie świadoma Asuka siedziała sobie wygodnie na czterech literach przed ladą w budce ramen. Dziewczyna przeglądała wszystkie możliwe dania jakie serwowali w tym miejscu. Kunoichi była bardzo głodna, a mimo to mogła odbierać różne bodźce z otoczenia. Zazwyczaj były to różnego rodzaju odgłosy zwierząt, czy też przechodzących ludzi przez drogę. W tym wypadku bodźcem, o którym wcześniej wspominałam był pewien mężczyzna stojący za ladą. Stał tak po prostu i gapił się dosłownie przez cały czas na Asuke. Najwyraźniej coś od niej chciał, albo po prostu czekał aż ta złoży zamówienie. Prawda? Tak czy inaczej dziewczyna miała przyjemność po kilku chwilach usłyszeć głos nieznajomego.
-Witaj, widzę że jesteś głodna...-oznajmił, niedługo po tym dorzucając kilka następnych słów.
-Mam pewną propozycje, może chciała byś ją wysłuchać. Co?-zasugerował, następnie zadał pytanie by później wyraźnie oczekiwać aż dziewczyna mu coś odpowie...

[Asuka]

Zachodzące słońce, całkiem wygodne siedzenie i lista dań do wyboru. Po takim męczącym dniu ciepła kolacja jej się należała. Oczywiście zarówno pomoc staruszce, jak i opieka nad psami należały raczej do czynności przyjemnych, ale jednocześnie były dość wyczerpujące. A ojciec zawsze jej powtarzał, że nawet najbardziej wytrzymały wojownik musi znaleźć chwilę, by najeść się, napić i wziąć na kolana jakąś uroczą kelnerkę. Chociaż to ostatnie raczej Asuki nie dotyczyło. Podchodziła z dystansem do relacji damsko-męskich... a tym bardziej damsko-damskich. Ba, była zbyt nieśmiała i skromna by nawet o takich rzeczach myśleć. Rodzice zawsze się zastanawiali, po kim mogła odziedziczyć taki introwertyczny charakter. Jej matka karczmy może odwiedzała znacznie rzadziej niż ojciec, ale kiedy już odwiedzała, to gasnęli przy niej nawet najgłośniejsi pijacy.
Wracając jednak do kunoichi, która analizując menu starała się podjąć najważniejszą decyzję tego dnia - a przynajmniej z perspektywy jej burczącego brzucha wydawała się być najważniejszą decyzją. Skupienie jednak zostało przerwane, gdy do uszu dziewczyny dobiegł głos zza lady. Czyżby pracownik obsługujący przybytek się niecierpliwił? Zdziwiona podniosła głowę chcąc wysłuchać, co miał on do powiedzenia. Może trafiła na jakąś promocję? A może faktycznie zamykali już i chciał doradzić zagubionej w wyborze? W każdym razie po chwili namysłu odpowiedziała w końcu:
- Oczywiście, co to za propozycja? - zapytała jednocześnie zdziwiona i zaciekawiona.