Zachodnie obrzeża Ryuzaku

[Higaki]

Higaki słuchał co kobieta do niego mówiła, a raczej dukała, bo mówieniem nazwać tego nie można było. Od razu widać, że do głowy napłynęło jej sporo czarnych myśli i wspomnień, na pewno związanych z jej mężem. W miarę dalszego słuchania chłopak dowiedział się trochę o mężczyźnie i w głowie już układał sobie jego obraz, może niekoniecznie właściwy, bo po paru słowach nie da się człowieka poznać, ale znał tylko wersję kobiety.
~ Aha, czyli baluje z ziomkami, pijak, hazardzista i damski bokser… No to ładnie, typowy cwaniaczek. – pomyślał. Niestety, zeznania nie odbyły się oczywiście bez wybuchu płaczu i zgrzytania zębów, no bo sytuacja jest za dobra i trzeba ją pogorszyć. Nagle gdy ten dumał nad opisem swojej przyszłej ofiary, a czarnowłosa płakała z głową pomiędzy kolanami, jeden ze strażników szarpnął chłopaka z dużą siłą, z Nienacka gdy ten był pochylony… co poskutkowało upadkiem na cztery litery naszego Senju. I co usłyszał? W sumie to nie wiedział, był za bardzo zajęty masowaniem siedzenia, wiedział, że coś tam gadali i kolejnej aferze i takie pierdoły. Po chwili odeszli wraz z kobietą do - tak jak wcześniej wspomnieli – szpitala. Gdy już ich nie było, a tyłek nie bolał, Higaki wstał i zdał sobie sprawę jaki to on jest wkurzony, musiał dać upust tym emocjom, lecz nie będzie tu dewastował ciemnej uliczki… więc puścił z ust taką małą wiązankę:
- No żesz kurwa ja pierdole, każą się dowiedzieć i wpierdalają Cię w ziemię?! Po chuju taka robota! Ale mam ochotę jebnąć im serię shurikenów w czoło, ale dooooobra…. Skoro tak, to ja też po cwaniacze, zobaczmy kogo pierwszego chuj strzeli. – Ach, czasem warto rzucić mięsem. Obmyśliwszy swój genialny plan poszedł go zrealizować. Gdzie? Wbił się do komendy policyjnej. Akurat jeden ze stróżów prawa był wolny, to od razu zaczął mówić:
- Dzień dobry, chciałbym zgłosić pobicie. Poszkodowana kobieta jest już w szpitalu pod eskortą i ja miałem za zadanie odnaleźć sprawcę. Człowiek to Tomiji Miyagi, poszkodowana kobieta powiedział, że najprawdopodobniej znajduje się teraz w knajpie tu niedaleko, pije i uprawia hazard. – Chłopak rozmyślał nad tym, czy gość był wcześniej notowany, bo jak kobieta wspominała, to nie był pierwszy raz.

CD

[Ayato]

Misja C
15/30+ Bluzganie w powietrze to zawsze jest świetny sposób na wyładowanie wszystkich złych emocji. Uderzenie z całej siły w ścianę, czy rzucenie w coś jakimś koszem, czy czymkolwiek innym też niekiedy pomaga. Szczególnie przydaje się to w sytuacjach takich jak te. Gdy nerwy puszczają, a jedyne co możesz zrobić to słuchać i bezmyślnie wykonywać wszystkie polecenia jak jakaś pusta maszyna. Wszystko napędzane przez wolę przetrwania, która nie pozwala zniszczyć wszystkiego dookoła albo jeszcze gorzej, skończyć ze sobą.
Obolały, postanowiłeś chociaż trochę odegrać się na strażnikach. Wykorzystać innych stróżów prawa do odwalenia całej roboty za Ciebie. Nie było to głupie, nie mieli pojęcia o tym co wydarzyło się w uliczce i z pewnością, ktoś zareaguje na to cale zamieszanie. Upora się z tą chorą sytuacja w sposób jak należy.
Mężczyzna przemierzył Cię wzrokiem z góry na dół. Wyglądał trochę jakby słuchał Cię z przymusu. Jedną ręką podpierał brodę, mieląc coś w ustach, niczym wielka krowa. Ciężkie powieki z trudem utrzymywał w powietrzu, jakby miał zaraz usnąć. Znudzone oczy tą całą pracą i strasznie mozolne ruchy.
-Zajmiemy się tym. – mruknął zapisując najważniejsze informacje na kartce. Wyraźnie widziałeś imię i nazwisko prześladowcy, a także jego miejsce pobytu. Z kolei na innej kartce napisał coś dla Ciebie. Mały czek wystawiony na 100 ryo, do odbioru w jakimkolwiek z wielkich banków Ryuzaku. Niewielka nagroda za pomoc w pracy policji. Wręczając Ci go pomachał ręką, wyraźnie dając Ci znać byś sobie już poszedł. Po czym podniósł się powoli i zaczął szukać coś w wielkich teczkach. Wyraźnie musiał załatwić sprawę papierkową zanim przejdzie do czynów.
Wszystko zostało w twoich rękach. Miałeś dwie możliwości. Po prostu zignorować tą całą sytuację i pójść w swoją stronę. W końcu strażnicy i tak prawie nic o Tobie nie wiedzieli. Poza wyglądem nie posiadali żadnych istotnych informacji. Albo zacząć działać na własną rękę. Nawet jeśli nic nie przysięgałeś, to kobieta z całego serca liczyła na to, że uda Ci się dorwać jej męża. Szkoda by było ją zawieść. Musiałeś podjąć trudna decyzję.

Do wyboru:
-Koniec misji jako ranga D, znalezienie pobitej kobiety i jakaś pomoc jej.
-Kontynuacja tutaj -> Klik

[Kin'yu]

Zew - Post #1



Mrok. Ciemność. Zmierzch. Dzień kończył się powoli, a słońca nie było już widać. Było lato, a skoro wielka gwiazda zniknęła z nieba, należało przypuszczać, że jest już noc. Wszystko na to wskazywało. O tej porze budziły się zwierzęta, które mogły wreszcie zapolować. Zew krwi i pragnienie dominacji. Głód i ambicje. Nawet pokraczni krewniacy rodzaju ludzkiego lubili walkę. Dawała im ona wszystko - od zaspokojenia instyktów po pełny brzuch.
Heiji spotkała się z odmieńcem. Ninja potrafił tworzyć gliniane stworki, na wzór prawdziwych zwierząt. Dziewczyna dostąpiła nawet zaszczytu latania na jednym z nich. Sowa, która wzniosła się wraz z pasażerką w powietrze, umożliwiła kunoichi zobaczenia świata z wysoka. Ta perspektywa opanowała umysł jasnowłosej. W końcu mało ludzi mogło pochwalić się lataniem. Obcowanie z naturą w połączeniu z tą niezwykle trudną umiejętnością mogło rzeczywiście rozszerzyć horyzonty. Wyznawczyni Jashina po wylądowaniu wyruszyła przed siebie. Niewiele myśląc, po prostu szła.
Nie dziwi mnie to, was też nie powinno. Radość i zachwyt nad czymś takim może zaskoczyć każdego. Pozytywnie, rzecz jasna. Dodatkowa zaduma i dobre emocje wywabiły niewiastę z miasta. Ryuzaku no Taki było spore, ale nie na tyle by obejście go trwało długo. Los sprawił, że kunoichi znalazła się na obrzeżach wioski. Może to dlatego, że podczas spaceru nikt jej nie przeszkodził? W końcu ciągłość myśli bije na głowę martwienie się o cel podróży. Czy to zaduma, czy celowa decyzja, dziewczyna była już poza wioską.
Dziewczyna w końcu zatrzymała się. Zmęczona lub wreszcie wolna od wrażeń, pragnęła spokoju. To miejsce dostarczało go jej aż w nadmiarze. Księżyc, ruszający się w swojej wspinaczce. Szum drzew z pobliskiego zagajnika. Wiatr, który delikatnie muskał wszystko w okolicy. Heiji mogła również oddać się słuchaniu przyrody. Niejedno bowiem stworzenie znajdowało się w pobliżu, a z racji nocnej pory liczba dźwięków wciąż rosła. To miejsce miało swoją magię.
Szmer lub szum drzew, coś dziwacznego od strony lasu. Tak się wydawało przynajmniej uszom kunoichi. Niewiasta stała więc, niepewna do końca. Może w tym lesie coś jest i się rusza? A jeśli to tylko wiatr? Płatał on figle naszym prababkom. Dlaczegóż miałby oszczędzić i nas, młodych i niedoskonałych...

[Heiji]

Kunoichi lubiła czasami sobie spacerować. Wtedy idąc mogła się w pewnym stopniu wyciszyć no i oczywiście pomyśleć nad różnymi sprawami. Dziewczyna zawsze starała się wszystko przemyśleć, czy aby podjęte przez nią decyzję były dobrze dobrane w odpowiednim kierunku. Tak czy inaczej to się teraz zupełnie nie liczyło. Kunoichi po odbytej rozmowie z Renem wciąż nawet czuła, że kilka kosmyków włosów odstaje w nie te stronę co trzeba. Czasami zdarzało jej się nawet przesadnie dbać o swój wygląd, ale to nie zaprzątało jej głowę i nie psuło dobrego wizerunku kunoichi. Coś wskazywało na to, że dziewczyna przez dłuższy czas będzie wspominać spotkanie z jej nowym kolegą. Czasami nawet zastanawiała się czemu była nawet taka miła dla niego, no ale swego rodzaju odmienność od rzeczywistości jaka ją otaczała całkiem dobrze jej zrobiła na umyśle. Krok za krokiem dziewczyna coraz to dalej się już oddalała od budynków i szarej rzeczywistości. W pewnym momencie udało jej się wyjść z miasta, aktualnie znajdowała się za miejskim hałasem, a przez nieprzewidywalną naturą. Było to jej pierwsze nietypowe wyjście z Ryuzaku no Taki. Zazwyczaj jedynie spacerowała po mieście czy coś w tym stylu, ale teraz chyba jej się zechciało dreszczyku emocji. No to chyba zaraz ją niedźwiedzie pogonią, albo jakieś wilki... Tak czy inaczej tego typu sytuacja nawet wprawiała ją w nieco rozbawiony nastrój. A była już prawie noc, zwierzęta wydawały różnego rodzaju odgłosy można by powiedzieć że praktycznie z różnych kierunków dochodziły do słuchu dziewczyny. Tak czy inaczej nie bała się, w końcu co mogły jej zrobić. Co? Stojąc przed lasem zaczęła zastanawiać się jakie tajemnice kryją pospolite drzewiszcza przed naszą młodą kunoichi... Bądź co bądź starała się zachować pełne skupienie, no i przedewszytlim zwracała uwagę na otoczenie wokół siebie. Chciała mieć pewność, że nic jej nie podejdzie z prawej, lewej lub od tyłu... Czyżby ktoś chciał jej rzucić wyzwanie? A może po prostu wiatr płata jej figle?

[Kin'yu]

Zew - Post #3



Heiji sama zauważyła, że lubi spacerować. Trudno o bardziej ludzką czynność. Fizyczność, która objawiała się w ludziach nad wyraz często, miała swoje wymogi. Niełatwo zaspokoić swoje żądze i podstawowe potrzeby. Właśnie dlatego instynkty, choć z pozoru obce dla człowieka, czasem objawiały się u architektów świata. Mężczyźni zdecydowanie bardziej wolą brutalne rozrywki, bo kojarzą im się podskórnie z polowaniem. Kobiety mają rękę do dzieci, gdyż same je noszą i przyzwyczajają się do nich psychicznie. Obie płcie lubią znajdowac się pod gołym niebem, a nie w zamkniętych pomieszczeniach. Trudno więc znaleźć lepsze ujście stresu i codziennych utarczek z żywotem niż przejście kilku kilometrów.
Kunoichi znalazła się w końcu w miejscu nie do końca bezpiecznym, ale obdarzonym niepospolitą aurą. Z pozoru zwykły las, gdzieś nieopodal brzeg morza, pusta okolica. Dźwięki robiły swoje, tak samo jak gra świateł. Z racji końca dnia cienie robiły się dłuższe, a małe myszki polne mogły wydawać się wcale spore. Mrok powinien być normalny dla Jashinistki. Wyznawczy jedynego boga była młoda. Jej historia nie opiewała w bogate doświadczenia ze stwórcą. Czy naprawdę w niego wierzyła? Jeśli tak, nie powinna obawiać się ciemności. Mrok i strach jednoznacznie kojarzyły się z jej bogiem, krwawym mężem, opiekującym się swymi dziatkami. Obdarzył on ich łaską za wiarę. Tak trudno jest wierzyć w Jashina, niechże da on coś w zamian, mógłby ktoś rzec. Z pewnością zostałby zabity przez dziatki jedynego.
Niełatwo ocenić przywiązanie do rodziny. Jeszcze trudniej religijność danej osoby. O czymś takim dawno się nie mówi. Zapomniani Amaterasu i Tsukuyomi, porzucony Susanoo. Jashin i tak cieszył się sporą popularnością, choć jego wyznawców była garstka. O krwawym wciąż zapominano i przypominano sobie jedynie wtedy, gdy objawił się swoim uczniom. Co wtedy się działo? Zazwyczaj brutalna rzeź, wycięcie w pień pomniejszej wioski, spalenie zgliszcz i odejście równie szybko, co uczynienie całego tego burdelu. Klan morderców, bracia i siostry niespokrewnieni ze sobą, ale zgromadzeni tylko w jednym celu. Zabijać. Mordować. Przelewać krew. Oddajmy hołd Jashinowi, w końcu to on jest jedynym i najprawdziwszym.
- Siostro. - dało się słyszeć wraz z szumem drzew. Wiatr wiał od strony lasu, miejsce pobytu osoby było już więc znane. Jednak czy naprawdę był to ludzki głos? Dziewczyna nie mogła być tego pewna. Szum, dźwięki zwierząt, wiatr... To wszystko zdecydowanie utrudniało podjęcie decyzji. Dodajmy do tego, że jedno słowo wypowiedziane było raczej niemrawo. Jęk, nawet nie szept. Jak gdyby ktoś nie miał siły na więcej i rzucił tylko jedno wyrażenie, po czym padł z wycieńczenia.
A może to ja już przesadzam? Równie dobrze to wiatr. Żywioł ten płata figle większe niż ogień i niejednego załatwił w gorszy sposób niż "mówiąc" do niego...

[Heiji]

Nasza młoda bohaterka stała zupełnie bezczynnie w jednym miejscu. Czy miała w tym jakiś cel? Chyba tak skoro znajdowała się w takim jak to miejscu... Dziewczyna nie wiedziała za bardzo co będzie robić za dwie, pięć, a może i dziesięć minut. Tak czy inaczej stała wpatrując się w głębię lasu. Stojąc tak zaczęła się nawet poniekąd zastanawiać czy wogóle powinna tutaj przychodzić, no ale przecież coś tak jak by ją tutaj przyciągnęło, więc równie dobrze można by to tak odebrać, że natura ją tutaj wezwała. Prawda? Być może, no ale to jeszcze nie jest powód, aby stać w takim jak to miejscu zupełnie jak pajac wpatrujący się w różnych kierunkach, no i szukających potworów czy czegoś tam jeszcze. W pewnej chwili wraz z kolejną falą nadciągającego wiatru dziewczyna usłyszała pewien głos wypowiadający słowo "siostro...". Czyżby ktoś tutaj był oprócz niej? Wszystko na to wskazywało, no ale to jeszcze nie powód żeby Heiji nazywać 'siostrą'. No chyba, że ten ktoś pochodził z tego samego zakonu co ona... Tak czy inaczej głos brzmiał dosyć dziwnie i to nawet bardzo dziwnie. Czyżby ten ktoś by ranny, no w sumie przecież gdyby osoba ta należała do przynależności dziewczyny to nie wydawała by tego typu odgłosów. W głowie kunoichi dosłownie w jednej chwili napłynęła ogromna fala myśli dotyczących tego zdarzenia. Bądź co bądź w ostateczności doszła do wniosku, że nawet ostatnie spotkanie z jej pobratyńcem nie było takie straszne, bo nawet nie próbował jej zabić. W każdym bądź razie ciekawość wzięła górę i dziewczyna ruszyła w stronę lasu idąc dosyć spokojnie no i powoli. Dlaczego? Nasłuchiwała wszelakich odgłosów być może ten wydawany przed chwilą się powtórzy i będzie mogła znaleźć ów osobistość. Prawda? Idąc Heiji starała się zachować ostrożność, no i przede wszystkim pełne skupienie. Dziewczyna nie chciała czegoś robić na szybko by później nie żałować. Tak więc weszła do lasu w poszukiwaniu pewnej "kobiety". Idąc pośród drzew kunoichi była w pełni przygotowana na jakikolwiek atak ze strony kogokolwiek więc nie za bardzo się tym przejmowała. "W sumie zawsze mogę zrównać to miejsce z ziemią i wszystko wtedy znajdę...-pomyślała szukając dalej...

Szybkość 85
Percepcja 24

[Kin'yu]

Zew - Post #5



Tajemniczy szelest zmienił obraz lokacji. Heiji poczęła być ostrożniejsza. Wytężyła zmysły, słuchała uważnie, otworzyła oczy szerzej niż wcześniej i starała się dostrzec wszystko, co potrzebne. Jej percepcja nie należała do najwyższych, co nie zmieniało faktu, że dawała sobie radę. Najważniejsze, że wezwanie "siostro" dotarło do jej uszu. Teraz musiała tylko podjąć decyzję. Stać w miejscu? Uciekać? Wejść do lasu? Każda decyzja wydawała się być tak samo dobra. Heiji jednak, obdarzona silnym charakterem, nie lękała się. Postanowiła przebyć warstwę pierwszych drzew, a jeśli będzie trzeba, sforsować cały zagajnik. Ciekawość, zasiana przez pojedyncze słowo, robiła swoja. Czy to człowiek? A może tylko jej się wydawało? A co jeśli tam czyhają na jej życie?
Noc to piękna pora, szczególnie dla ninja. Łatwiej mordować i łapać ofiary, gdy te smacznie chrapią. Zdecydowanie prostsze wydaje się przedostanie do miasta pod osłoną nocy, jeśli chcemy pozostać niezauważeni. Huk puszczyków, syk węży, piski myszek i odgłosy wszelakich owadów tuszowały niejedne krzyki. Stare drzewa, znajdujące się przed kunoichi, również były zasłoną. Co ciekawe, rozsiane zostały nad wyraz gęsto. Przez to nie można było się domyśleć czy wołający głos jest blisko, a może daleko. Jeżeli dotarł do krańca puszczy być może znajdował się gdzieś daleko? Wiatr mógł równie dobrze osłabić potężny ton i po wielu metrach ściszyć go do ledwie słyszalnego wezwania.
W głowie dziewczyny kłębiły się myśli. Kto mógł ją nazwać siostrą? Może był to jakiś jej krewniak? Albo Jashinista? A co jeśli to po prostu fałszywe wezwanie? Czy nie wpadła na to ta młoda kunoichi? Jeśli zakładała, że wszystko co dzieje się w tym miejscu, dotyczy tylko jej osoby, musiała należeć do person naiwnych. Świat był ogromny. Las, do którego wchodziła niewiasta, w swoim obszarze mógł skrywać bezmiar tajemnic, sekretów, pochowanych wraz z ciałami, albo przedmiotami. Mimo wszystko, Heiji zachęcona ostatnim spotkaniem, bez lęku przekroczyła linię pierwszych drzew. Następne pokonywane metry pokazywały jej okolicę taką samą. Wszędzie gęsto rozsiane drzewa. Sporo krzewów i elementów podszytu, co utrudniało widoczność. Wyznawca jedynego boga musiała kroczyć więc ostrożnia, stąpać niepewnie, aby nie wpaść w pułapkę. Nie zawiadomić kogoś. W końcu wszystko to było wielce dziwne, a może nawet niebezpieczne.
- Tak. Tak, siostro. - usłyszała znowu kobieta. Wiatr ponownie przyniósł ze sobą szept, tym razem dłuższy niż poprzednio. W głosie brzmiała pewna nuta podniecenia, uniesienia emocjonalnego. Mimo tych informacji, białowłosa nie wiedziała niczego, poza kierunkiem wiadomości. Czuła, że dochodzi on z przodu, dokładnie na wprost niej. Informacji dostarczył jej delikatny wiatr.

[Heiji]

Czas mijał dosyć szybko. Dziewczyna idąc zastanawiała się czy to aby nie jest jakaś pułapka. W końcu jeżeli ten ktoś nie znał jej położenia to nie mógł się spodziewać, że ona przybędzie. Bądź co bądź kunoichi nie zamierzała już się wycofywać. Dziewczyna szła wprost na zaparte, w pewnym momencie usłyszała ponownie czyjś głos. Znów ten sam, należący do pewnej kobiety. Tym razem jednak był on głośniejszy i brzmiał dosyć dziwnie. Tak czy inaczej znajdował się on bliżej i z tego co mogła dziewczyna zakładać to ów właściciel głosu był już nie daleko i jedyne co do niego prowadziło to kilka, a może i kilkanaście metrów. Chociaż to również jak narazie było owiane swego rodzaju tajemnicą. Prawda? Kunoichi nie chciała wejść komuś w sam środek tematu, czy czegoś co się tam odbywało. Heiji mogła już wiedzieć, że owy głos nie był zapewne do niej skierowany, a do kogoś innego. Jedyne co musiała zrobić to iść prosto. Tak też zamierzała tylko tym razem szła nieco bardziej ostrożnie. Przedewszytkim trzymała się blisko drzew by nikt jej nie zauważył, dziewczyna starała się przemieszczać od drzewa do drzewa by po chwili spojrzeć za nie no i wogóle. Poza tym kunoichi starała się w pełni zwracać uwagę na to czy ktoś nie chce jej zajść od tyłu czy boku, a nawet od góry. Heiji musiała zachować pełną kontrolę sytuacji bo w innym przypadku mogło by być źle. Prawda? Bądź co bądź jeżeli ten ktoś będzie się znajdował niedaleko drzewa przy którym dziewczyna będzie stała to w chwili zagrożenia użyje techniki podstawowej z zakresu ninjutsu by znaleźć się na drzewie, po czym wybierze odpowiednie miejsce, z którego nikt nie będzie w stanie jej zauważyć. Jeżeli jednak to będzie niemożliwe do wykonania to po prostu rozejrzy się za inną kryjówką, która będzie w pobliżu. Po za tym dziewczyna chciała zebrać pełnię informacji nim cokolwiek będzie chciała dalej robić...

Kinobori no Waza
Pieczęci Brak
Zasięg Na ciało
Koszt Minimalny, nieodczuwalny
Dodatkowe Brak dodatkowych wymagań
Opis Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać
nawet największe świeżaki spomiędzy ninja .
Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją ), czyli prościej - po ścianach i sufitach , drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga : Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.

[Kin'yu]

Zew - Post #7



Ciemna sceneria przyprawia o dreszcze. Wycie wilków, które objawiły się znikąd, huk puszczyka, gdzieś w oddali piski innych zwierząt. Wszystko to odległe, ale przez wiatr niepokojąco bliskie. Jak potężną moc dawał ów żywioł. Za pomocą samej natury mógł przestraszyć niejednego wojownika. Gra psychiczną zawsze była mniej ceniona niż walka wręcz. Jednak gdy przychodziło do większych czynów, wszystkie miały swój początek w impulsie umysłowym. Chęć pokonania kogoś, albo zrobia tego, co niemożliwe. Dostanie się w miejsce nieosiągalne. Przekraczanie granic, które miały być nienaruszone.
Dziewczyna szła dalej. W żyłach jej płynęła krew, która robiła się cieplejsza. Adrenalina nie objawiła swojego działania, jednak Heiji mogła czuć delikatne podniecenie. Uniesienie fizyczne, budził się w niej instynkt. Przetrwanie to najsilniejsza z obecnych w naszym świecie sił. A Jashinistka właśnie czuła jej moc. Jakby coś samemu pchnęło ją do przodu. Przez te wszystkie haszcze. Gąszcz zdawał się rozciągać dalej, ale gdy dziewczyna sforsowała następne metry, znikąd znalazła się na polanie. Małej. Pięć metrów średnicy, teren o kształcie okręgu. Stworzony sztucznie.
Nieopodal, przed nią, widniała sylwetka. Mężczyzna w czarnym płaszczu, z wygoloną głową. Dzierżył w ręku jakiś łańcuszek, którym co chwilę majtał. Poruszał się niespokojnie, ale nie wyglądał na obłąkanego. Jego wzrok bowiem utkwiony był w Heiji. Dziwnak wyciągnął do niej rękę z łańcuszkiem, pomachał nim delikatnie, a na koniec znowu się odezwał.
-Siostro. Siostro, chodź do mnie. Siostro, nie zwlekaj. - mówił z podnieceniem. Głos mu drżał, a ciało wpadło w drgawki, które ustały po dwóch sekundach. Mężczyzna wyglądał na niebezpiecznego, ale wciąż trzymał rękę z łańcuszkiem wyciągniętym do młodej akolitki Jashina. - Nie każ mu czekać, siostro. On nie jest cierpliwy.
Ziarno niepewności zasiane w sercu dziewczyny mogło teraz wykiełkować. Kto? Co? Czemu? Po co? Jak? Starzec z łysą głową milczał i patrzył na nią.

[Heiji]

Dziewczyna szła przed siebie. Idąc starała się wypatrywać jakichkolwiek niebezpieczeństw, lecz nieskuteczne. Można by powiedzieć że jak narazie to nic jej nie groziło, chociaż... Pokonując każdy jeden metr Heiji zastanawiała się co jest grane, w pewnym momencie gdy wyszła za krzaków ujrzała przed sobą polanę o średnicy pięciu metrów. No cóż wyglądała ona na sztucznie stworzoną. Bądź co bądź nie to teraz było najważniejsze z tego wszystkiego, a osoba znajdująca się centralnie przed kunoichi. A była nim mężczyzna, wyglądający dosyć niebezpiecznie. Z tego co mówił to wychodziło na to, że był również członkiem zakonu. Tak czy inaczej kunoichi nie miała pewności czy on nie chciał jej czegoś zrobić. Słowa jakie wypowiadał może nie były straszne, ale wypowiadany ich ton niestety bardziej. Można by powiedzieć że miał wiele znaczeń, chociaż jak narazie Heiji nie mogła wyciągać pochopnych wniosków. Starzec chciał, aby dziewczyna do niego podeszła, tylko po co? W jednej z dłoni trzymał jakiś łańcuszek, no jak to każdy z jej otoczenia... Tak czy inaczej przez głowę dziewczyny przechodziło tysiąc myśli w jednej minucie, to nie oznaczało że była rozkojarzona wręcz przeciwnie. Z pełną uwagą obserwowała mężczyznę oraz otoczenie tymsamym będąc w pełnej gotowości. Stojąc tak bez ruchu w pewnym momencie dziewczyna zrobiła kilka kroków do przodu by zatrzymać się równo dwa metry przed jej "bratem".
-Witam, po co mnie tutaj wezwałeś?-powiedziała cichym aczkolwiek wystarczająco głośnym głosem w kierunku mężczyzny. Nie chciała by wiatr przeniósł jej rozmowę z nieznajomym. W końcu chciała się czegoś dowiedzieć, jednak jeżeli nieznjomy wykona jakiś ruch zagrażający jej życiu to po prostu dziewczyna wykona jakiś unik, coś co pozwoliło by jej ujść bez najmniejszego zadrapania z tej swego rodzaju rozmowy. Prawda?

Szybkość 85
Percepcja 24

[Kin'yu]

Zew - Post #9



Białowłosa wreszcie znalazła źródło dźwięku. Mężczyzna już dawno po kwiecie wieku, łysy i pomarszczony, znajdował się blisko niej. Dziewczyna, mimo obaw i niepewności, zbliżyła się do brata. Rodzeństwo w Jashinie musiało siebie wspierać. Była to jedna z podstawowych zasad, jakie obowiązywały w jego kulcie. Kapłanów było niewielu, a wszyscy nowicjusze nierzadko się wykruszali. Wiara w krwawego stwórcę było surowo zakazana na terenie całego kontynentu. Jedyny bóg był bowiem wyjątkowo niebezpieczny dla społeczeństwa. Upublicznienie wiary w Jashina należało do niemożliwego, toteż żaden władca nie wpadł nawet na taki pomysł. Natomiast kult, który zależnie od wieków miał swoje wzloty i upadki, zawsze niszczył grupę ludzi od środka. Tajemnicze porwania, przestępstwa, wymuszenia. W dodatku nie uznawanie prawa pozytywnego. Dla akolity Jashina wola boga była jedynym ograniczeniem w jego życiu.
- To nie ja. To on. - powiedział i sapnął głośno. Coś targnęło jego ciałem. Niewidzialna siła prawie przewróciła mężczyznę, który już i tak siedział. Zachwiało się ciało starca, a on sam runął na twarz, skracając dystans dzielący go i Heiji. Powoli, niezdarnie, obrócił się na plecy. Jego głowa znajdowała się prawie w linii prostej od oczu białowłosej. Obita twarz, posiekana przez wiatr, pełna blizn, a nawet poparzeń mówiła jedno.
Ból. Mężczyzna przeżywał katusze. Jego ciało zdawało się płonąć z poczucia żalu. Niewypełnienia obowiązku. Jak sama widziała Heiji, wyznawca Jashina nie mógł znieść fal wstrząsów i drgawek, które napadały jego ciało bez powodu. Cierpiał jak bezbronne dziecko - oczekując pomocy. I zjawiła się siostra, ta, która mogła mu pomóc. W końcu oboje wierzyli w jednego boga. Białowłosa mogła odnosić różne wrażenia i dochodzić do zupełnie sprzecznych wniosków. Jej rozmówca bowiem zachowywał się jak umysłowo opętany. Miał tylko jeden logiczny punkt, którego trzymał się rozpaczliwie. Był nim ich wspólny pan.
- Siostro. On domaga się ofiary. On chce krwi. Czcigodny nie może znieść... - słowa zostały przerwane przez nagły atak kaszlu. Torsje ponownie wzburzyły jego ciało. Wydawało się nawet, że wzleciał kilka centymetrów nad ziemię, a następnie na nią opadł. Co to za wyczyny akrobatyczne? Przecież on ledwie dychał! - nieposłuszeństwa. Musisz. Mi. Pomóc.
Każde słowo akcentował wyjątkowo mocno. Tym razem Jashin nie obdarzył go atakiem fizycznym, jednak już po samej twarzy starca widać było, że niedługo wytrzyma bez pomocy od Heiji. Tylko co ona mogła zrobić? Dziad zdawał się być półmartwy. Jak można pomóc komuś takiemu? Niewiasta miała trudny orzech do zgryzienia. Z drugiej jednak strony, nie powinna odejść. Skoro jej bóg karał tak nieposłuszeństwo, a teraz przysłał ją do tajemniczego lasu... Strach pomyśleć, co mogło dziać się z Heiji.

[Heiji]

Kunoichi stała przed mężczyzną który był prawdopodobnie opętany. Tak, można to tak nazwać. Nieznjomy wykazywał dosyć dziwne zachowanie praktycznie przez cały czas. W pewnym sensie było to nawet nie normalne. Heiji nie zamierzała dłużej wysłuchiwać tego co miał jej mężczyzna do powiedzenia, po prostu wiedziała co musiała teraz uczynić no ale nie miała odpowiedniego do tego sprzętu. Prawda? Jak na chwilę obecną to nie posiadała niczego przypominającego kose czy chociaż katanę, jednym jej wyposażeniem były podstawy. No ale cóż poradzić. Prawda? W ten czy inny sposób musiała coś wymyślić bo inaczej jej "brat" będzie cierpiał. Tak więc rozglądała się na boki w poszukiwaniu broni nieznajomego. Dziewczyna jeszcze nie widziała nigdy czegoś takiego, nie miała po prostu styczności z kimś takim jak "opętany". W każdym bądź razie skoro był jej bratem to chciała mu pomóc. W jaki sposób? To się zaraz okaże. Skoro pan potrzebował ofiary to ją dostanie...
-Czy jesteś gotów?-zapytała spokojnie mężczyznę. Skoro był stary to nie posiadał czegoś takiego jak nie starzenie się, więc można było go zabić. Tak więc czekając na odwiedź mężczyzny Heiji przygotowywała się myśląc w jaki sposób uśmierci nieznajomego... Bądź co bądź była w pełni przygotowana na jakikolwiek unik. No bo w końcu mężczyzna może chcieć się bronić. Prawda? Z drugiej strony skoro najwyższy nie dostał ofiary to i ją może coś opętać. Ale jak to bywa w świecie ninja wszystko może się wydarzyć i to czasami wogóle nie związanego z normalnością...

[Kin'yu]

Zew - Post #11



Mężczyzna chwilowo był spokojny. Leżał i oddychał ciężko, jednak były to jego jedyne działania. Zero krzyku, podnoszenia się, nagłych ruchów. Patrzył tylko na Heiji i czekał na dalszy przebieg wydarzeń. Niewiasta zadała mu pytanie, na które musiał odpowiedzieć. Ten, zmuszony przez okoliczności, podniósł się powoli. Skłonił swoje ciało, a następnie usiadł. Był bokiem do dziewczyny, ale nie odwrócił się. Wyglądał jakby zadanie to miało go przerosnąć. Mimo wszystko, resztką sił rzucił medalion, który dzierżył w ręce. Wisiorek, bo tak wyglądał z daleka, w rzeczywistości okazał się być symbolem samego Jashina. Trójkąt równoboczny wpisany w okrąg.
Powoli, z trudem i zaciśniętymi zębami obrócił głowę do Heiji. Następnie otworzył usta, sapnął głośno, aż wreszcie się odezwał. Widok ten był zadziwiający i przerażający zarazem. Może nie był w kwiecie wieku, ale żaden starzec nie powinien mieć problemów z oddychaniem. Ten zachowywał się jak paralityk, który na parę sekund odzyskiwał zdolność ruchu. Nawet przebycie ręką paru centymetrów, żeby wykonać wcześniej wspomniany rzut, tak go zmęczyło, że na przedramieniu zrobiła się mała gulka. Skurcz? Najprawdopodobniej. Jashinista nie reagował na niego, bo miał o wiele ważniejszy komunikat do przekazania.
- Musisz zrobić ołtarz. - powiedział. Następnie wskazał oczami na medalion. Jak jednak mógł wyglądać symboliczny zbór dla Jashina? Dom modlitwy nie istniał, przynajmniej nie w warunkach polowych. Medalion, który rzucił dziewczynie starzec był wskazówką. Symbol krwawego boga był dość prosty do wyrysowania. Skąd jednak wziąć farbę... Zaraz. - Krwią.
Facet dychał ciężko, jednak nie miał zamiaru się poddać. Ponownie się przewrócił, tym razem na prawy bok. Odsłonił przy tym płaszcz, który zasłaniał jego ciało przed momentem. Heiji mogła dostrzec krótki sztylet za pasem mężczyzny. Mina wyznawcy mówiła jedno. Weź go i zrób co trzeba. Starzec czekał, ale zdobył się na kolejną instrukcję, która mogła być dla niego ostatnim zwrotem wypowiedzianym w życiu.
- Najpierw rękę. Zrób ołtarz. Potem połóż mnie w centrum. - wychrypiał. Odrzucił od siebie lewą dłoń, nadając pozycję godną do odcięcia. Zacisnął zęby, zagryzł kawałek płaszcza i czekał.

[Heiji]

Nasza młoda kunoichi dostała odpowiednie wyczytne które musiała spełnić by wola samego kogo wiecie się spełniła. Prawda? Po kilku, a może i kilkunastu sekundach dziewczyna już wszystko wiedziała... Naszyjnik który posiadał mężczyzna wyglądał jak owy "ołtarz", który teraz trzeba było zrobić. Tak więc zabrała od nieznajomego stylet by po chwili przy jego użyciu wykonać całość. Wpierw szybkim ruchem broni z zimną krwią podcieła mężczyźnie gardło by ten dokonał swego żywotu, następnie przy użyciu sztyletu zaczęła rozrysowywać dokładnie taki sam symbol jak na naszyjniku. Oczywiście robiąc to wszystko mężczyznę pozostawiła w samym środku by później nie musieć go tachać nie wiadomo gdzie. Prawda? Za każdym razem kiedy zaczynało jej brakować płynu pobierała go z ciała nieznajomego. Oczywiście wszystko musiało potrwać, ale starała się zrobić wszystko jak najszybciej by stąd czym prędzej odejść. Wykonując całą tę czynność Heiji starała się zwracać swoją uwagę na otoczenie wokół siebie, aby czasami nikt ją nie zaskoczył. Ostatnie czego by tutaj chciała to spotkania z jakimś drapieżnikiem. W końcu gdzieś od tego miejsca powinny znajdować się wilki, ponieważ idąc tutaj słyszała ich wycie, a zwłoki same w sobie będą z pewnością czymś w rodzaju latarni na brzegu. Prawda?

[Kin'yu]

Zew - Post #13



Heiji nie czekała. Szybko pochwyciła sztylet, a następnie zabrała się do roboty. Ostrze, które dzierżyła, miało zakończyć jęki mężczyzny. Dziewczyna jednak nie słuchała go uważnie, ponieważ zamiast natychmiastowego odcięcia ręki, zabrała się za gardło. Usłyszała jedynie charkot i stek słów, które zmieszane z upływem krwi i przeciętą krtanią nie mogły dać pełnego przesłania. Jashinistka mogła odnieść wrażenie, że ponownie nazwał ją siostra. Nie martwiła się tym jednak. Ciało, które delikatnie poruszane przez konwulsje ciała, musiało zostać oprawione. Dziewka zbyt zajęta rysowaniem ołtarza nie mogła dostrzec pewnego zjawiska.
- Siostro, cóż ty uczyniłaś? - zapytał staruszek z wyrzutem. Mężczyzna żył i miał się... niedobrze. Mimo wszystko dychał, a rana zasklepiła się w przeciągu kilku minut. Kiedy Heiji pracowała, prorok zdążył się zregenerować. Następnie wyciągnął przed siebie dłonie i zaczął czołgać się w stronę trójkąta. Młoda wyznawczyni Jashina zdążyła wykonać symbol jej krwawego boga, co zdecydowanie ułatwiło mu zadanie. Kiedy w końcu znalazł się na środku, spojrzał na dziewczynę. Westchnął, odsłonił szyję, a następnie ponownie odezwał. - Musisz odciąć mi całą głowę. Inaczej nie umrę.
Wyciągnął swoją dłoń i na znak potwierdzenia przesunął palcami po krtani. Czekał, aż Heiji dokona swojego dzieła. Trudno ocenić, czy dobrego, czy złego. Białowłosa musiała spełnić wolę boga, a także swojego starszego brata. Mężczyzna ewidentnie żył dłużej od niej. Również jego stopień zaawansowania w Fumetsu musiał być bliski doskonałości. Skoro poderżnięcie gardła nie mogło dopełnić życia proroka, z pewnością musiał przeżyć wiele. Czyżby Jashin miał podobne plany wobec Heiji? Czy stary bóg, krwawy opiekun garstki ludzi na całym świecie, pragnął by ta stała się naczyniem pełnym jego woli?
- Jashinie, daj jej swoją i moją wolę. - zdążył wysapać mężczyzna, zanim otrzymał śmiertelny cios.