Dōhito Erizawa [GOTOWA]

[Erizawa]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Erizawa
NAZWISKO: Dōhito
KLAN: Dōhito
WIEK [DATA URODZENIA]: 17 [28 V 1997]
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 181cm | 76kg
RANGA: Genin

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Nastolatkowi nie brakuje niczego, by być bożyszczem rówieśnic - gładka cera, prosty, nie za duży nos czy regularne brwi łączą się na jego twarzy w idealnie ułożoną całość. Natomiast głowa jest pokryta czarnymi włosami będącymi wiecznie w nieregularnym ładzie. Oczy zaś obdażone są czerwoną tęczówką, tak niecodzienną, że aż zachwycającą, a przenikliwe spojrzenie potrafi wywołać gęsią skórkę u niejednej damy, ale także potrafi wzbudzić respect u przeciwnika.
Erizawa ponadto jest dobrze zbudowany jak na swoje warunki - dobrze, lecz nie przesadnie zarysowane mięśnie, odpowiednio szerokie barki czy dobrze wyrzeźbiony brzuch to główne pozytywne aspekty jego ciała. Dzięki temu wszelakie, dobrze dopasowane ciuchy świetnie na nim leżą.
UBIÓR: Młodzieniec ubiera się inaczej na misję czy wymagające innego wysiłku czynności, a zupełnie odmiennie gdy rusza w miasto.
W tym pierwszy przypadku, Erizawa zakłada to, co najbardziej praktyczne i wygodne, czyli czarne, solidne skórzane buty z wysoką cholewą, czarne bojówki zapinane na biodrach solidnym pasem, czarny t-shirt luźno leżący na jego ciele.
A gdy ma zamiar wyjść gdzieś w wolnym czasie, zwykłe, ale dalej czarne buty, czarne proste spodnie, do tego najczęściej jasną koszulę zapiętą do przedostatniego guzika włącznie i podwiniętymi rękawami dla czystej wygody. Często również zostało mu z dziecięcych lat noszenie czarnych rękawiczek z obciętymi palcami dla maskowania ust, które są we wnętrzu dłoni tak, by nie straszyły nowopoznanych ludzi.

ZNAKI SZCZEGÓLNE: Czerwone tęczówki, szrama na lewym przedramieniu o długości 5cm, usta na wewnętrznej stronie obu dłoni i jedne na klatce piersiowej.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER: Erizawa jest dość specyficzną osobą, która nie boi się uzewnętrzniać swoich emocji od spokoju poprzez radość na amoku i totalnej złości kończąc. Pod tym względem jego geny uzewnętrzniają się nie tylko w postaci umiejętności czy ust na dłoniach.
Jednak nie jest to jedyna cecha, która rzuca się w oczy w jego osobowości. On sam jest mistrzem docinek, wszelakich ripost czy różnych gier słownych, z miłą chęcią dogadując ludziom bardziej lub mniej mu znanym. I to odbija się na tym, że ma wokół siebie mało ludzi, gdyż inni po prostu nie wytrzymują, uznając, że im to mówi w sposób obraźliwy. Lecz nie jest to prawdą. Luźne usposobienie Erizawy powoduje w nim chęć częstego śmiechu a także żartowania, a docinki najczęściej są właśnie tego wynikiem. Ci, którzy to wiedzą - zostali przy nim.
Jego lekkie usposobenie ma też swoje odbicie w relacjach z płcią piękną - nie ma trudności by podejść, zagadać i wdać się w dłuższą rozmowę, a w połączeniu z urokiem osobistym daje to bardzo dobrą kombinację, dzięki czemu zawieranie znajomości z dziewczętami przychodzi mu nadwyraz lekko. Jednak żeby było jasne: jeśli już jakąś znajdzie, jest w stosunku do niej fer, pozostając wiernym.
Młody Dōhito to też przede wszystkim ogromny zbiornik upartości i zawziętości - jeśli postawi sobie jakiś cel, dąży do niego nie zbaczając na trudy i przeszkody, jakie go spotkają. Ale ma to też swoją drugą stronę medalu: ciężko jest go przekonać do innego działania czy stanowiska, przez co osoba, która stara się na nim wywrzeć owe zmiany, musi być osobą wiele znaczącą dla niego bądź być po prostu mocno przekonująca w swojej argumentacji. W innym wypadku - nie ma nawet polotu, by wpłynąć na Erizawę.
NAWYKI: Częste uśmiechanie się i śmianie, nawet w bardzo poważnych momentach jak np. pogrzeby, ripostowanie, zabawa włosami, najczęściej dziewczęcymi, obcinanie wzrokiem kobiet.
NINDO: Pokażę wam, jak wielki jestem!
HISTORIA:

( SPOILER! Opowieść ta jest dość długa, i w tym oto wstępnie chciałbym wyrazić tylko nadzieję, mój drogi czytelniku, że będzie Ci się to tak miło czytało, jak mi pisało! )



Historia młodego przedstawiciela szczepu Dōhito zaczęła się malowniczego dnia majowego, w prostej chatce z drewna, będącej częścią rzadko rozrzuconej, lecz spójnej wioski, w której to niektórzy nie znali swoich "rodaków" ze skrajnych granic owej aglomeracji, a nawet sąsiadów. Ale wracając do owej chatki - w niej to narodził się chłopiec. Jego rzadkie włosy i wątły, osłabiony organizm nie zwiastował tego, kim będzie za kilka, kilkanaście lat, jednak jedno było pewne od początku - geny, które posiadał w sobie jego ojciec przeszły na niego w postaci otworów gębowych na dłoniach i klatce piersiowej, a gdy jego właściwie usta były jedynie oknem na jęki wydobywane z ledwo wykształconych płuc, trzy pozostałe otwory wywalały języki, jakby śmiały się z całego świata.
- Kaminaga, spójrz na naszego synka... - powiedział z uśmiechem na ustach ojciec dziecka.
- Oh, kochany... Ale on przecież jest taki słaby, ja... Ja... Mogłam zadbać lepiej...
- Spokojnie, ja to widzę, on będzie silny. On jeszcze pokaże wszystkim, w końcu to Dōhito! - powiedział z przekonaniem i uśmiechem do swojej małżonki, po czym złożył synka w ręce ukochanej. - Więc... Jakie nadamy mu imię? - zapytał, siadając przy łóżku na niewielkim, drewnianym taboreciku.
- Erizawa... Tak, Shionoya, Erizawa... To będzie idealne imię dla naszego synka... W końcu to po Twoim dziadku, który był silnym, ale mało znanym shinobi... - odparła ze spokojem Kaminaga, całując w czółko swojego synka, który już zdążył się uspokoić. Co na to jej małżonek? Jedynie uśmiechnął się szeroko i przytulił oboje, czując dumę. W końcu trójczłonowy plan prawdziwego mężczyzny został wypełniony w odpowiedniej kolejności. Natomiast wycieńczona matka nowego członka rodziny szeptała mu do uszka:
- Rośnij w siłę synku, mamusia jest przy Tobie...

***


Opieka, jaką był obdarzany od pierwszej minuty swojego życia przez kolejne parę lata Erizawa nie była bezpodstawna, a wynikała z dziwnego przeczucia Kaminagi. Bowiem właśnie w sierpniu trzyletni Dōhito musiał się borykać z rodzinną tragedią, którą była nagła śmierć jego matki w wyniku ciężkiej choroby, która najwidoczniej postępowała od dłuższego czasu. Jednak Shionoya chciał godnie zastąpić jego małżonkę w obowiązkach rodzica, tak więc pilnie i w skupieniu zajmował się swoim synem, od najmłodszych lat interesując go światem pełnym przygód i nowych przeżyć, czyli światem shinobi, do którego geny go idealnie dostosowują. Młody Erizawa z trudem pogodził się z tym, że nie będzie miał już co wieczór przy łóżku matki, która opowie mu kolejną ciekawą historię na dobranoc i zgasi tańczący płomień świecy wychodząc z jego pokoju. Starał się to jakoś zamaskować ciągłymi treningami z ojcem, które dopiero z wiekiem stawały się trudniejsze i przejmujące, gdyż Shionoya nie chciał dawać swojemu synu na początku wyzwań, których jego młody organizm by nie przetrwał.
Przełom w jego życiu nastąpił, gdy miał już osiem lat i był wyuczony podstaw jeśli chodzi o techniki klanowe. Wtedy to też jego ojciec uznał, że Erizawa poradzi sobie w środowisku i postanowił wypuścić go spod klosza opiekuńczego, dając mu możliwość poruszania się poza domem, by poznał swoich rówieśników. Gdy to usłyszał, na początku się wystraszył nie wiedząc, co z tym faktem zrobić, po czym wrócił do pokoju, by założył rękawiczki.
No właśnie...
Wtedy też zauważył w otworach gębowych na dłoniach minus i, najzwyczajniej w świecie, zaczął się ich wstydzić jak nastolatka pryszczy. Uważał, że jedyne co może nimi zrobić, to wystraszyć inne dzieci, także starał się zniwelować sytuacje, w których będą one je widzieć. I tak zapoznał okoliczne dzieciaki, z którymi udało mu się dogadać dzięki lekkiemu usposobieniu, bo już od małego pomagało mu w kontaktach. Nie byłoby w tym nic dziwnego, w końcu to banda krzyczących ośmiolatków bawiących się w shinobi i biegających po drzewach...
Jednak jednego ze słonecznych dni, gdy siedział na skarpie klifu sam, tworząc raz po raz swoje malutkie gliniane koliberki, które potem fruwały nad zatoczką, zauważył dziewczynkę idącą drogą w dół klifu. Miała ciemne włosy i długie włosy, które swobodnie balansowały jej za głową w czasie biegu. W pewnym momencie dziewczynka potknęła się i upadła wprzód, podpierając się rękami. Bez namysłu Erizawa podbiegł do niej, by jej pomóc i przy okazji miał okazję, by się jej przyznać. Pomógł jej od razu wstać, dzięki czemu mógł ujrzeć jej ładną twarzyczkę, którą zdobi piękne, fioletowe spojrzenie, które teraz jeszcze błyszczało od gromadzących się łez.
- Nie płacz... - powiedział spokojnie Erizawa, uśmiechając się do dziewczyny, - Nie ma co, nie pierwszy nie ostatni upadek, każdemu mógł się zdarzyć! - dodał, wycierając z policzka młodej damy lecącą już łzę.
- Uh, mi aż za często się to zdarza, heh. - odrzuciła mu, kończąc swoją wypowiedź chichotem. Jednak zanim zabrała się do powiedzenia czegokolwiek, drgnęła jej ręka w dziwnym odruchu odrzucenia. To była ręka, którą trzymał młody Dōhito by pomóc jej wstać, a wtedy zorientował się, jak bardzo jest głupi - zapomniał założyć rękawiczek po zabawie figurkami nad klifem, przez co otwór gębowy poczęstował przedramię dziewczyny... Liźnięciem. Wtedy też Erizawa rzucił w jej kierunku krótkie: Przepraszam!, po czym chciał się wycofać. Jednak za koszulkę złapała go wstająca mała osóbka, po czym rzuciła do niego z uśmiechem:
- Czemu uciekasz? Ja chcę zobaczyć, co to! - rzuciła z zaciekawieniem, po czym energicznie chwyciła jego dłoń, po czym ją otworzyła z niemałym wysiłkiem, a ujrzawszy otwór gębowy otworzyła szeroko oczy.
- Łoooo, ale to fajne! - powiedziała z ekscytacją w głosie, - Pewnie dzięki temu nie musisz jeść buzią, tylko możesz ręką, czad! - rzuciła, po czym sama zaczęła się śmiać z tego. Chłopak uśmiechnął się widząc pozytywną reakcję dziewczyny, po czym sam zaczął się śmiać z tego.
- Niestety tak to nie działa, a szkoda, bo mógłbym podjadać ciastka trzymając rękę tylko w opakowaniu! - rzucił, a oboje dalej się śmiali jeszcze przez dłuższą chwilkę. Wtedy też Czarnowłosemu chłopakowi przyszedł do głowy pewien pomysł.
- Ale za to one potrafią to: - rzucił, by zaciekawić dziewczynkę, po czym włożył rękę do pochwy... Przypiętej do jego pasa przy boku, gdzie miał schowane pokłady gliny, a wtedy też upchał je do otworu, a ten już zrobił całą robotę. Wtedy też wyciągnął ową dłoń do dziewczynki, a ta mogła obserwować, jak usta na niej ruszają się, by po chwili językiem wysunąć niewielką figurkę kolibra.
- To dla Ciebie, zachowaj ją... - dodał z uśmiechem.
Od tamtej pory ta dwójka często spędzała czas ze sobą, robiąc wszelkie rzeczy, najczęściej bezsensowne i głupie, jak to bywa wśród dzieci. Erizawa nawet zaczął umykać z treningów, byleby spotkać się, jak później się dowiedział, z Dōdō i spędzić z nią czas. Shionoya rozumiał sytuację i wiedział, że chłopak potrzebuje takiej osoby, więc nawet nie miał mu tego za złe, wręcz cieszył się, że jego syn ma przy sobie taką osobę. I wszystko było pięknie.
Do czasu...

***


Słońce wisiało już na horyzoncie i dwunastoletni już Erizawa wyskoczył z łóżka w błyskawicznym tempie, po czym pognał do kuchni, gdzie już czekało na niego jego śniadanie, które zjadł w ekspresowym tempie, i wybiegł z domu. Typowy jego dzień, a kierunek jego biegu wiadomy - czas odwiedzić znów Dōdō, która pewnie jeszcze śpi. Biegł tak, że aż się za nim kurzyło i mogło się wydawać, że jego nogi są daleko przed nim. Szybki bieg wzdłuż klifów, skręt w lewo i zaraz będzie na ostatniej prostej, macha nogami i rękami jakby uciekał przed turem. Jednak widok, jaki ujrzał zmroził krew w jego żyłach, a bieg zaczął nagle zwalniać.
W oddali kłęby gęstego, czarnego dymu lecące ku niebu z miejsca, gdzie stał dom dziewczyny, shinobi gaszący pożar wodnym jutsu i tłumy gapiów wokół posesji nie zwiastowały niczego dobrego.
Teraz już zbliżał się do swojego miejsca docelowego powoli i spokojnie z przerażeniem w oczach. Gdy był dostatecznie blisko, wychwycił rozmowę, którą prowadziło ze sobą dwóch obserwatorów z predyspozycjami na bycie plotkarzami.
- Co tu się dzieje... Śpisz sobie, a nagle puff... Nie ma cię i Twojej rodziny, idziesz z dymem...
- Cała rodzina? Wszyscy się spalili?
- Nie widzisz? Poszło wszystko z dymem, nie sądzę, by ktokolwiek zdołał uciec z tego zamętu...
- Biedni...
Słysząc tę rozmowę Erizawa nie wiedział, czy ma krzyczeć, czy płakać, więc... Odwrócił się na pięcie i pobiegł przed siebie bez celu, choć automatycznie nogi kierowały go w jedno znane mu wyciszone miejsce - nad krawędź klifu, gdzie po raz pierwszy zobaczył Dōdō. Chciał tam na spokojnie wszystko sobie przemyśleć. Było to dla niego ciężkie do przetrawienia, bo już zdołał stracić dwie ważne dla niego osoby. Jednak... Czas płynie, życie ludzkie kończy się szybszym bądź późniejszym przeminięciem, trzeba żyć dalej, śmierć to nieodłączna drugi koniec gałęzi zwanej "egzystencją", a wiadomo, że każdy kij ma dwa końce, więc kiedyś musiał się on znaleźć... Ale to tylko dwunastolatek, więc jedyne, co mógł zrobić, to się rozpłakać.
Choć długo to nie trwało, kilka minut dosłownie, a to z prostej przyczyny... Dzień w dzień przez wiele lat znosił brak mamy, więc teraz takie tematy znosi... Po prostu lżej. Wstał, otarł łzy i zaczął się kierować wolnym krokiem do swojego domu. Ciężko mu było na duszy, na myślach i na sercu, jednak jutro też jest dzień i trzeba żyć dalej...
Erizawa nie mógł od tak dalej żyć, chciał się oderwać od tej szarej rzeczywistości.
Gdy tylko dotarł do domu, zanim ojciec w ogóle zdołał cokolwiek powiedzieć, ten wyznał mu, z czym przyszło mu się zderzyć. Shionoya chciał przytulić syna, jednak ten odtrącił jego ręce.
- Nie mogę tak... - powiedział od razu, - Muszę się stąd wyrwać, wyruszyć gdzieś... Nie ma nawet takiej siły, żebym został tutaj minutę dłużej! Zaraz idę gdzieś przed siebie! - wykrzyczał za zaciśniętymi pięściami i ruszył do własnego pokoju, jednak poczciwy tatulek chwycił go za ramię.
- Słuchaj, nie możesz od tak ruszyć na przestrzał... Nie poradzisz sobie... - oznajmił spokojnie i sięgnął do szafki tuż obok lodówki. Był tam już list przygotowany jakiś czas temu i wręczył go swemu synkowi.
- Tutaj masz list. Idź go zanieść do Dōhito Ekikena... Poznasz naszą dalszą rodzinę, a ów mężczyzna im przewodzi. Pokażą Ci więcej, nauczy się nowych technik i zadecydują, co dalej z Tobą. Przynajmniej będziesz miał cel swojej podróży. - wytłumaczył spokojnie, po czym pomógł swojemu synowi spakować się w tą wielką dla niego podróż. W końcu miał opuścić dom, do którego prawdopodobnie już nie wróci. Erizawa nie mógł doczekać się zmiany środowiska, poznania nowych osób i nowych przeżyć... Wszystko miało być inne, jakby był to start od zera. Ale tego potrzebował, by móc ze wszystkim się pogodzić i odsapnąć od tego.
Godzinę później był już w trasie, zahaczając jeszcze o zgliszcza domu Dōdō, gdzie zostawił figurkę identyczną do tej, którą dał jej przy pierwszym spotkaniu. I był gotowy wtedy w pełni, by zamknąć ten rozdział życia i zacząć nowy, jak miało się okazać, zupełnie inny od tego, jaki mu ojciec przepowiedział...

***
Młody czarnowłosy podróżnik budzi się po kolejnej ciężkiej drzemce gdzieś przy drodze. Od kiedy wyruszył z rodzinnej wioski minął tydzień, a los nie sprzyjał Erizawie, gdyż brak zabudowań zmuszał go do spania na bezdrożach czy polanach. Ale ten dzień miał to zmienić, ponieważ z drzemki obudził go hałas jaki powodowały koła wozu kupieckiego. Widząc go, młody Dōhito od razu zaczął machać w jego kierunku. Oczywiście na dłoniach miał rękawiczki. Woźnica okazał się być starszym mężczyzną o blond włosach, co ciężko było stwierdzić na pierwszy rzut oka ze względu na postępującą łysinkę od czubka.
- Wskakuj! – krzyknął, po czym jednym susem znalazł się dwunastolatek na wozie. Po dłuższej rozmowie dowiedział się, że jedzie on do oddalonego jeszcze tylko o kilka godzin miasteczka, do którego szedłby prawdopodobnie jeszcze dobę, ale koło fortuny postanowiło się odwrócić i przynieść Erizawie podwózkę. ”Nareszcie!” – ucieszył się w duchu, - ”Trochę odpocznę, a jak dojedziemy: w końcu się porządnie najem!”. W dalszym toku rozmowy dowiedział się, że ów starzec, którego imienia za długo nie pamiętał, pochodzi z jego okolic, ale jako szesnastolatek wyruszył na poszukiwanie lepszej pracy dla siebie, ale los się do niego nie uśmiechnął, więc wiezie skromne, ale stabilne życie woźnicy, posiadając żonę i dwójkę dzieci.
Gawęda była miła, spokojna, mężczyzna okazał się doskonałym towarzyszem rozmowy pomimo różnicy wiekowej, która z drugiej strony nie była odczuwalna z prostego względu – przedstawiciel Dōhito łatwo dostosowywał się do sytuacji, nawet w niezobowiązującej rozmowie. Więc cała podróż minęła w przyjemnej atmosferze.

Brama wjazdowa była prostą konstrukcją z desek i bel, a na jej szczycie był szyld witający przybyłych w mieście. Erizawa w końcu mógł odetchnąć – jakiś skrawek cywilizacji w tym dzikim świecie, a z racji otrzymania pieniężnej zapomogi od ojca, mógł zaszaleć i zjeść naprawdę porządny posiłek. Po rozstaniu się z woźnicą w przyjaźni i pokoju mógł iść do restauracji, z której najlepiej pachniało, czyli zapach grillowanego mięsa, a potem zostało mu tylko znalezienie kwatery.
*** Następnego dnia wstał świeży, wypoczęty i pełen energii do dalszego działania, a jak tylko podniósł się z najmowanego łóżka, do jego uszu, a gdy podszedł do okna także do oczu, dotarł jasno brzmiący sygnał ( przy okazji, jak sygnał może brzmieć? ): „Coś się dzieje!”. Więc ubrał się szybko w to, co miał ze sobą i zbiegł po schodach do recepcji, by tam wypytać o wszystko. Wyszło na jaw, że w mieście organizowany jest konkurs na osobę, która najlepiej posługuje się fajerwerkami, a do wygrania są spore pieniądze i możliwość pokazania swojego talentu w czasie miejskiego Święta Kwitnących Wiśni, które było raz do roku, a było ono na cześć jednego z założycieli miasta, który pierwszą osadę ( która później naturalnie rozrosła się do rozmiarów obecnych ) założył wokół ogromnej wiśni w stadium rozkwitu, a owe drzewo można podziwiać do dziś. Erizawie od razu błysł w głowie fenomenalny pomysł, więc czym prędzej ruszył za poruszającym się tłumem by dotrzeć tam, gdzie dzieje się całe zamieszanie. Jednak po drodze produkował niewielkie koliberki, które już potrafiły latać i wybuchać, by zrealizować swój pomysł. Gdy dotarł na miejsce, w zasadzie konkurs się zaczynał. A zasady były proste: każdy uczestnik dostawał identyczny zestaw fajerwerków małego kalibru i miał z nich zrobić jak najlepszy pożytek. Ustawiając się w kolejce jako ostatni, cierpliwie czekał na swoją kolej, a gdy ta nadeszła… Przeszedł do realizacji swojego planu. Przed samym pokazem na spokojnie przyczepił tyle kolibrów, ile było trzeba, by każdy fajerwerk mógł swobodnie latać według jego komend. I wtedy rozpoczął show. Ludzie podziwiali przeparadną trajektorię lotu pirotechnicznych zabawek i ich wybuchy w najmniej oczekiwanych momentach. Tłum szalał, gdy młody Dōhito tańczył jak oszalały na scenie, a fajerwerki zdawały się kopiować jego ruchy i wybuchać w mało-oczekiwanych momentach, a tak naprawdę nikt nie zauważył w tym szaleństwie jak Erizawa detonował kolejne bombki odpowiednimi pieczęciami. Po całym przedstawieniu reszta kandydatów odpuściła sobie jakiekolwiek animozje, oddając całkowite zwycięstwo debiutantowi, zresztą całkiem słusznie, bo sędziowie i tak chcieli go wybrać.
Zaś wieczorem powtórzył swoje wyczyny, uprzednio odbierając nagrodę pieniężną ( pokaźną jak dla dwunastolatka ), jedząc do syta i pijąc… Wodę rzecz jasna, bo kto szczylowi dałby do ręki jakikolwiek alkohol? Nikt specjalnie też nie pytał: „A gdzie są Twoi rodzice?”, „Nie powinieneś być już w łóżku?”, gdyż podobne podróże młodych shinobi były powszechne, a ludzie doskonale wiedzieli, że jest w stanie sobie poradzić.
Święto Kwitnącej Wiśni było bardzo dobrą imprezą, gdzie ludzie mogli pobawić się przy dobrej muzyce, napić się i najeść do syta praktycznie za bezcen, a wszystko uświetnił cudowny występ fajerwerków, a jakże – Erizawy.
Tym samym wdał się w łaski mieszkańców tej małej mieściny, a sam burmistrz zapewnił mu etat technika, o ile będzie chciał zostać.
I postanowił się nie spieszyć, został w mieście, gdzie dostawał sędziwą wypłatę, za którą swój młody wiek mógł spożytkować w stu procentach, bawiąc się na ile wiek pozwalał i żyjąc w miarę dobrych warunkach. A ponadto podszkolił tym samym umiejętności detonacji i miał czas na doszlifowanie swoich wybuchowych zabawek, co pozwalało mu na oderwanie się od przeszłości. Dlatego podobało mu się ta sytuacja i został na dłużej.
A dokładnie na trzy lata…
*** Typowy, czerwcowy dzień rozpoczął się dla piętnastoletniego Erizawy. Słońce wpadło przez okno oślepiając go i oświetlając jego nieposprzątany pokój, gdzie walały się na prawo i lewo opakowania po makaronie i mięsku kupowanym na wynos. Jednak jemu to nie przeszkadzało, bo zawsze taki bajzel zostawiał po sobie wieczorem, by rano wstać i na rozbudzenie to posprzątać… Szkoda, że nie każdy tak potrafi.
Tym razem jednak postanowił zrobić gruntowne sprzątanie mieszkanka, bo raz na jakiś czas tak naprawdę trzeba to zrobić, a na ten akurat poranek nie miał nic zaplanowane, więc wziął się do pracy. Najpierw zaczął od gruntownego pozbycia się pudełek z pokoju, by następnie sprzątnąć resztki ze stołu. Wszystko normalnie, czyszczenie jak żadne inne. Jednak w pewnym momencie coś go tchnęło i Czarnowłosy Dōhito sięgnął do szafy by w niej posprzątać.
A tam znalazł zakurzony plecak, którego nawet nie rozpakował od pierwszego przybycia do miasta. Uznał, że trzeba go przewertować i sprawdzić, co w nim się znajduje. Gdy sięgnął po saszetkę, w której były schowany ekwipunek „na wypadek walki”, jak to ujął jego ojciec, z plecaka wysunął się list, a na jego wierzchu było napisane, do kogo był adresowany. Gdy Erizawa to przeczytał, coś go wręcz oświeciło. ”Może mieszkanie na tym końcu niczego nie ma tak naprawdę sensu? Czy to wszystko na co mnie stać? Puszczanie fajerwerków, zabawianie ludzi na zlecenie i świecenie oczyma?” – pomyślał… A na jego reakcje nie trzeba było czekać długo. Wziął spakował do nowego, świeższego plecaka niezbędne rzeczy, nieco pieniędzy, które mu zostały po ostatniej imprezie, a następnie klucz i list do burmistrza o następującej treści:

• ”Drogi Panie Burmistrze, którego imienia za nic nie pamiętam,
  
  Czas najwyższy, bym wyniósł się z miasta. Mam dość zajęcia, którym się zajmowałem od trzech lat, choć zapewniło mi fajne życie i sporo pieniędzy. Dziękuje za takie przyjęcie i gościnę, ale dostałem olśnienia. Nie mam zamiaru być technikiem od głupot, chcę zmieniać świat, wpływać na mój los i los innych. Jeszcze o mnie usłyszycie!
  
  Z poważaniem,
  Dōhito Erizawa, niedoszły pirotechnik.

A wtem udał się z uśmiechem na ustach do miejsca, do którego powinien dotrzeć praktycznie trzy lata temu – do siedziby swojego szczepu.
*** Podróż zajęła mu niecałe dwa tygodnie, ale nie sprawiała większych problemów – znów posmakował podróży i spania przy drodze, choć było to dla niego o dziwo bardzo miłą odskocznią od monotonnego życia w miasteczku. W tamtej chwili zastanawiał się tak naprawdę ”Jak ja mogłem dopuścić do czegoś takiego?” – a to pytanie zadaje sobie do teraz, gdy tylko wspomina ten trzyletni okres robienia na okrągło tego samego. A dla osoby takiej jak on – monotonia tak naprawdę to powolna śmierć, potrzebował jakichś wyzwań.
Dlatego uśmiechnął się szeroko, gdy tylko zobaczył wyłaniający się zza pagórka kompleks długich domów wielomieszkaniowych, a nad nimi górującą siedzibę jego szczepu. ”Czas zacząć nowe życie!... Po raz drugi, ale czas zacząć!” – rzucił w myślach, po czym ruszył w szaleńczej szarży pod bramę, która łączyła się z murem osłaniającym zabudowania. W krótkiej rozmowie ze strażnikiem i okazując mu list, który przed laty napisał ojciec, zostaje wpuszczony do środka, a tam skierowany prosto w ręce zarządcy, gdyż głowa szczepu tak naprawdę rzadko kiedy rozmawiała z niższymi przedstawicielami Dōhito. Po odczytaniu listu został skierowany do jednego z mieszkań i otrzymał plan tygodniowy z dokładnym wypunktowaniem zajęć na następny tydzień. Musiał się pogodzić z tym, że nie od razu będzie szanowany, wręcz musiał się dostosować do panującego, jasno określonego rygoru. Ale może to jest ta odskocznia i czas na przemyślenia? Sam Erizawa traktował to jak dobrowolne więzienie, do którego jednak szybko przywyknął – treningi, nauki o historii szczepu, a także wiedza przekazywana mu o systemie, jaki funkcjonuje w świecie shinobi zajmowały mu wystarczającą ilość czasu do tego, by po powrocie do mieszkania ledwo mieć siły na jedzenie i położenie się spać. Może nie było to lekkie życie w mieście, ale było pełne wyzwań, trudów i wymagało ogromnych chęci i ambicji. A tego przecież szukał Czarnowłosy.
*** Marcem, na dwa miesiące przed osiemnastymi urodzinami został wezwany do siebie przez głowę szczepu, samego Dōhito Ekikena. Podekscytowany tym faktem założył wyjściowy strój, by nie przynieść sobie wstydu, a łapiąc jeden głęboki oddech przekroczył próg pomieszczenia, w którym zasiadał. Nie należało ono do najszerszych, ale było za to dostatecznie długie, by petent, który miał dostąpić zaszczytu takiej rozmowy się dostatecznie zestresował. Marsz po brązowym dywanie i będąc oświetlanym przez płomienie tańczące na sztywno przymocowanych do ściany pochodniach był niczym ostatnia przechadzka skazańca. Gdy dotarł przed oblicze, zauważył młodo wyglądającego mężczyznę, który uśmiechnął się do niego.
- Nie znasz mnie, widzisz mnie pierwszy raz, ale za to ja doskonale znam Ciebie, Erizawa-san. Czas, by gliniany ptak opuścił gniazdo. Wyruszysz do Ryuzaki no Taki, gdzie będziesz działał jako prawdziwy shinobi. Nie przynieś wstydu naszemu Szczepowi! – oznajmił krótko, zwięźle i bardzo asertywnie, jak na głowę Dōhito przystało, a biednemu siedemnastolatkowi zostało tylko powiedzenie na odchodne:
- Hai, Ekiken-sama.
Wtedy też ruszył do swojego mieszkanka, gdzie ( już po raz trzeci w tej historii ) zapakował wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy do plecaka, a co się nie zmieściło upchał w podręcznej torbie przerzucanej przez ramię i pożegnał się, w zasadzie z rodziną jakby nie patrzeć, by wyruszyć do nieznanego mu kraju kupieckiego na wschód. Nie wiedział, co mu przyjdzie z tej podróży, co go tam czeka i jak potoczą się jego losy, jednak… Ruszył tam z zapałem i determinacją do działania, chciał jak najlepiej rozwinąć swój talent, a w myślach przewinęła się tylko jedna myśl, skierowana w stronę wszystkich tych, których spotkał na swojej drodze:
” Pokażę wam, jak wielki jestem!”

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI: Podstawowe informacje na temat Dōhito
POSTACIE: Doudou

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Bakuton
NATURA CHAKRY: Doton (土遁 ) - Element Ziemi
STYLE WALKI: Shurikenjutsu (Seido)
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT: -
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 5
  WYTRZYMAŁOŚĆ 25
  SZYBKOŚĆ 30
  PERCEPCJA 5 | 25
  PSYCHIKA 25
  KONSEKWENCJA

10
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI:

• Shurikenjutsu (Seido) ( +20 Percepcja )
  Klik ( +30 punktów atrybutu )

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU D
  GENJUTSU E
  TAIJUTSU E
  BUKIJUTSU E
  • KENJUTSU E
    SHURIKENJUTSU E
    KUSARIJUTSU E
    KIJUTSU
  E
  IRYōJUTSU E
  FūINJUTSU E
  ELEMENTARNE
  • KATON E
    SUITON E
    FUUTON E
    DOTON D
    RAITON E
  KLANOWE C

---

JUTSU:

---

NINJUTSU

Ranga E

• - Bunshin no Jutsu
  - Henge no Jutsu
  - Kai
  - Kawarimi no Jutsu
  - Kinobori no Waza
  - Suimen Hokō no Waza
  - Nawanuke no Jutsu

Ranga D

• - Utsusemi no Jutsu

KLANOWE

Ranga D

• - Shī Wan

Ranga C

• - Nendo Bunshin
  - Nendo Kurīchā

DOTON

Ranga D

• - Doton no Jutsu
  - Doton: Doryūsō
  - Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): -

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE): 5 shuriken, 5 kunai

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Klik
PH: Klik
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

Jeżeli czegoś nie uzupełniłem przez zwykle zapominalstwo - prosiłbym o powiadomienie mnie na pw. Jeśli nie: po sprawdzeniu usunę ten podpis.

[Rokuramen Sennin]

  Ukryty tekst

[Erizawa]

Poprawione co było do poprawienia, trzy techniki D dodane.

[Defrevin]

Wszystko wydaje się okay. Akceptuję

  Ukryty tekst