Kompleks Mieszkalny (Wolne Pokoje: 4/5)

[Shinji]

Misja rangi C: Zbieg okoliczności - Narubi
[27/30+]
Cóż jakimś cudem dziewczyna zdołał zablokować uderzenie, które swoją drogą było bardzo silne. I takie miało być w swoim założeniu z racji, że przeciwnik mógł przecież od razu wyprowadzić szybki cios kończący.
Zadziałało to jednak na korzyść jego przeciwniczki, która niczym osaczone zwierzę podjęła najwłaściwszą reakcję próbując zaatakować zabierając go ze sobą do grobu. On sam jednak nie spodziewał się takiego obrotu sprawy.
Dostał niemal natychmiastowo piaskiem po oczach co kupiło czas na rzucenie w niego kunai'em a następnie szybkie podniesienie się z ziemi Narubi. Rzut był stosunkowo nieprecyzyjny przez co nie kupił wiele czasu.
Narubi musiała szybko zdecydować się na dobicie zanim mógłby on w swoich ostatnich chwilach pod wpływem adrenaliny wyrządzić jej znacznie większą krzywdę niż dosyć poważna rana na czole, która przez ilość krwi zaczęła utrudniać widoczność Trzeba było bardzo szybko działać i dokończyć przeciwnika zanim chwilowe zamroczenie bólem połączone z piaskiem w oczach zostanie przez niego "pokonane".

Po raz kolejny random.org :> Dałem 50% szans na zaskoczenie typka.

[Narubi]

Nie mogłam uwierzyć we własne szczęście. Coś udało mi się jakimś cudem sypnąć piaskiem w oczy przeciwnika. To była moja szansa, żeby go wykończyć. Oczywiście mógł mieć jakąś rodzinę czy dzieci, które zapewne mogłyby za nim tęsknić, jednak ja się nie wahałam. Tyle jeszcze było przede mną, a ten człowiek w gruncie rzeczy był złym człowiekiem. Jak ci wszyscy, którzy tutaj przyszli i zaczęli rabować i zbierać haracze. Szybkim cięciem ścięłam przeciwnikowi głowę i następnie starałam się dotrzeć do Pana Osamu i użyć na nim Kai. Gdy tylko mi się to udało, powiedziałam:
- Niebezpieczeństwo minęło ...
Otarłam krew z czoła, bowiem przysłaniała mi wzrok. Posłusznie czekałam na dalsze instrukcje, chociaż zmęczenie dawało o sobie znać. Ból głowy także robił swoje, a do tego dochodziły kłopoty z żołądkiem. Czyżbym zjadła coś nieświeżego? To na pewno nie mogła być wina tej pigułki.

[Shinji]

Misja rangi C: Zbieg okoliczności - Narubi
[29/30+]
Szybki atak dziewczyny, która dojrzała swoją okazję na dokończenie przeciwnika zakończył się efektywnym powodzeniem.
No może nie do końca była już bardzo zmęczona i nie była w stanie odciąć głowy przeciwnikowi. Tanto, które pomknęło z ogromną prędkością zatrzymało się kręgosłupie gdzieś w jego połowie. Mimo braku dekapitacji głowy oponenta Narubi mogła być zadowolona z siebie gdyż cięcie wystarczyło by wykończyć i tak w pół żywego oponenta.
Następnie po wykończeniu przeciwnika, który runął na ziemię wylewając z siebie ogromne ilości krwi udała się w kierunku staruszki, która stała nad mężem. Widok niestety nie był zbyt ciekawy spływały jej po policzkach łzy. Niestety nie udało mu się tego przeżyć jednak Narubi otrzymała swoje polecenie. Miała przejść się po posesji w celu zlokalizowania czy kogoś tam jeszcze nie ma następnie posprzątać ten burdel. Mimo wszystko trzeba było to zrobić w końcu wynajmowała tutaj pokój, a przy obecnym stanie gospodyni nie byłaby w stanie tego zrobić. Do tego doszły jeszcze te problemy z żołądkiem ...

[Narubi]

Położyłam staruszce rękę na ramieniu. To miał być gest pocieszenia. Nie wiem czy tak to odebrała. Mnie także było smutno. Nie byłam wystarczająco silna, by obronić Pana Osamu. Ciekawe jak to jest stracić kogoś bliskiego? Ja wiedziałam, bo straciłam rodziców. Wysłuchałam rozkazów i pokiwałam potwierdzająco głową. Jednakże jeszcze dodałam:
- Jakbym padła nieprzytomna ... źle się czuję ... to mogę liczyć na Pani pomoc? Nie chcę umrzeć ...
Rzeczywiście nie chciałam i niejako byłam zdana na łaskę staruszki. Krwawiłam, bolał mnie brzuch i głowa i byłam niesamowicie zmęczona. Tak niestety było. Miałam dobić innych złych ludzi. Zlokalizować cele i je zlikwidować. Być może jednak najpierw powinnam zlokalizować bandaże? Nie chciałam chodzić sama po domu i grzebać w szafkach do mnie nie należących, ale moja własna krew bardzo mi przeszkadzała. Zapytałam:
- Ma Pani jakieś bandaże?
Jeśli tylko kobieta się nade mną ulitowała, to opatrzyłam się jakoś, żeby zatamować wyciek krwi, a następnie ruszyłam w poszukiwaniu wrogów, którym mogę dobić i których powinnam dobić.

[Shinji]

Misja rangi C: Zbieg okoliczności - Narubi
[31/30+]
Staruszka nie zareagowała w żaden sposób na gest solidarności jakim było umieszczenie dłoni Narubi na jej ramieniu. Nie obudziło ją z bolesnego transu nawet pierwsze zdanie przez nią wypowiedziane. Jedynie coraz więcej łez spływało jej z policzków. Widać było jak wielkie cierpienie sprawiła jej ta strata. Musiała bardzo mocno kochać swojego męża.
Po drugim pytaniu odnośnie bandaży dopiero zdołała wydobyć z siebie jakiś ruch. Wskazała drzwi po drugiej stronie, których w sumie nie było. Całe były rozwalone, a w środku zapewne panowała ciemność. Być może to właśnie tam znajdowała się jakaś podstawowa pomoc medyczna. A może chodziło o coś innego? W każdym razie jeśli nie zdołałaby tam niczego przydatnego znaleźć oznaczałoby to, że musi improwizować bo krew znajdowała się już niemal na całej twarzy. Wszystko przez to, że desperacko trzeba było przecierać oczy by być cokolwiek w stanie ujrzeć. Być może dobrym pomysłem byłoby pójście przemyć twarz w niewielkim bajorku po środku? Z drugiej strony mogłoby to doprowadzić do zakażenia rany.

[Narubi]

Sytuacja nie wyglądała na ciekawą. W sumie czerwony kolor nigdy nie wydawał mi się ciekawy. Nic nie widziałam i z moją percepcją znalezienie bandaża w ciemnym i czerwonym od krwi pomieszczeniu mogło być wielce problematyczne, jednak ja nie mogłam sobie pozwolić na zwyczajne wykrwawienie się. Przemyłam więc twarz w źródełku, jednak była to sama twarz. Starałam się tak myć, żeby nie dotknąć wodą czoła. Oczywiście woda raczej była czysta, jednak miałam jakieś takie dziwne przeczucie, że może się wdać zakażenie. Za dużo dzisiaj było dziwnych przeczuć. Następnym moim krokiem było zatamowanie krwawienia. Ściągnęłam więc swój krawat (czy coś takiego - czarne pod szyją na avatarze) i obwiązałam to wokół rany. Oczywiście ból i zmęczenie z pewnością utrudniał całą tą akcję, jednak to póki co była moja jedyna możliwość. Znaleźć bandaż w ciemnym pomieszczeniu w takim stanie ... no, to nie było wykonalne. Gdy już się prowizorycznie opatrzyłam, ruszyłam dokończyć dzieła. Poszukiwałam śpiących bandytów i każdego z nich zwyczajnie zabijałam, prostymi cięciami w szyję. Oczywiście raczej nie byłam w stanie ich pozbawić głowy, jednak taki atak wystarczał. Miałam już w tym doświadczenie. Nie przejmowałam się zupełnie zabrudzeniami wody czy własnego ubrania. Wszystko szło uprzątnąć później. Oczywiście dopiero po wizycie w szpitalu. Musiałam bowiem udać się do szpitala, bowiem mogłam być w stanie zagrażającym mojemu życiu, więc trzeba było się przebadać i profesjonalnie opatrzyć.

[Shinji]

Misja rangi C: Zbieg okoliczności - Narubi
[33/30+]
Narubi szczegółowo przeszukała całą lokację jednak zastała tylko jednego żywego bandytę, który rzecz jasna smacznie sobie spał w pokoju staruszków. To musiała być właśnie pierwsze co przyszło im do głowy, bo przecież w końcu gdzie mogą szukać jakichś oszczędności jak nie w pokoju gospodarzy?
Pomieszczenie to nie było jednak bogato urządzone. Mimo, że posiadali na własność całkiem pokaźnych rozmiarów pensjonat to żyli uczciwie i skromnie przeżywając każdego dnia powszechnie znane zwykłym śmiertelnikom troski. Jednak Narubi nie interesowało zbytnio pomieszczenie, a nieproszony gość śpiący na podłodze wyłożonej czymś w rodzaju maty, bo był to pokój urządzony w tradycyjny japoński sposób bez żadnych nowoczesnych trendów nieznanych ludziom starej daty. W sumie zabicie go tutaj byłoby głupotą lepiej byłoby się trochę pomęczyć i wyciągnąć na zewnątrz. Dziewczyna narobiłaby by sobie jeszcze więcej roboty jakby wszystko dookoła nie było już uciapane krwią.

[Opisz w jaki sposób go zabijasz i porządki by dłużej nie przeciągać misji no chyba, że wolisz olać i po prostu sobie pójść]

[Narubi]

Westchnęłam. Ostatnio często mi się to zdarzało. Rzeczywiście, nie mogłam go dobić w tym miejscu, bowiem okropnie bym tutaj nabrudziła. Wyciągnęłam go więc na korytarz. Tam przebiłam mu kunaiem serce. Nie chciałam, by krew tryskała na wszystkie strony z odciętej głowy. W końcu miałam to jeszcze posprzątać. Oczywiście sam pomysł sprzątania był trochę poroniony. Byłam na to zbyt zmęczona i bolał mnie brzuch i głowa. Jednak rozkaz to rozkaz, a ja, zgodnie z moim charakterem, nie mogłam się wycofać i musiałam wszystko zrobić idealnie i sumiennie. No i się zaczęło, mozolne ciągnięcie zwłok. Najpierw tego ostatniego trupa wyciągnęłam na zewnątrz, jakieś 500 metrów za posesję. Był to kamień węgielny mojego stosu. Następnie wzięłam ciało łucznika, jego złamany łuk i kołczan ze strzałami i rzuciłam na tego pierwszego trupa. Wkrótce do nich dołączył herszt bandytów. Na sam koniec dotaszczyłam na kupkę tego pierwszego trupa, którego zabiłam na samym początku. Następnie udałam się, by znaleźć drewno i coś, co by móc rozpalić ognisko. Gdy zebrałam te wszystkie składniki, zapaliłam stos i wróciłam do pensjonatu, a ciała się paliły i paliły i paliły. Co mnie to obchodziło? Trwało to niemiłosiernie długo, bowiem okropnie dużo czasu zabierały mi posiedzenia w ubikacji i po prostu zwyczajne sranie, a drugie tyle czasu stałam i próbowałam złapać oddech i zebrać siły. Po wszystkim jednak wróciłam i zajęłam się sprzętem. Katanę herszta postanowiłam sobie zachować. Przyczepiłam ją więc do pasa, obok tanta. Pozbierałam też swoje kunaie. Dwa, tkwiące w szyi łucznika, oczywiście wcześniej wyciągnięte, wsadziłam do torby. Trzeci, ten wyrzucony w herszta także odnalazłam i umieściłam go na swoim miejscu. Oczywiście wcześniej cały sprzęt umyłam w swojej łazience, opłukawszy dokładnie z krwi i ziemi. Tanto i kunaie. Katanę herszta też umyłam, tak dla pewności. A potem ... a potem ... a potem ... było najgorzej. Wzięłam się za usuwanie krwi ze ścian i podłóg (sufit chyba był czysty). Używałam do tego szmaty i mopa. Kątem oka doglądałam też staruszki. Biedna kobieta. Czujność mnie nie opuszczała. To mógł być tylko oddział zwiadowczy, ale takiego pecha raczej się nie spodziewałam. Nie mogłam być aż tak pechowa. Oczywiście nie obyło się bez stękania, jęków i posiedzeń w toalecie, ale jakoś dałam radę. Trochę zanieczyściłam jeziorko, ale stwierdziłam, że i tak nie wiem jak to wyczyścić, a kobieta mi w tym nie pomoże zapewne, więc zgłosiłam jej wykonanie zadania i zapytałam:
- Jestem już wolna? Mogę iść?
Oczywiście zamierzałam opuścić pensjonat i udać się prosto do szpitala. To cud, że aż tyle udało mi się zrobić mając dziurę w głowie. Dobrze, że mi mózg nie wypłynął, o ile go miałam.

[Shinji]

Misja rangi C: Zbieg okoliczności - Narubi
[35/30+]
Tak więc odbyło się to całe mozolne sprzątanie. Wcześniej jednak Narubi wyciągnęła śpiocha i zabiła go na zewnątrz pokoju.
Wyglądało na to, że na miejsce przybyło tylko, albo aż zależnie od interpretacji 4 bandziorów w tym herszt. Ostatni jeszcze nieświadomy co stało się z resztą jego kompanów obudził się z wrzaskiem wraz z wbitym kunai'em prosto w serce.
Cały dygotał i próbował dosięgnąć dziewczyny, która może i była zmęczona, ale się nie dała. Po chwili po raz ostatni wziął oddech i padł w bezruchu. Po takiej ilości zabitych tutaj osób nie robiło to już na dziewczynie większego wrażenia ot kolejny trup. Następnie nastąpiła faza palenia ciał, a potem sprzątanie, które to było raz po raz przeplatane wycieczkami do kibelka po jakiejś lewej pigułce, no ale o tym już wiedzieć nie mogła. Wina zleciała zapewne na co innego.
Cała zmachana i ledwo stojąca na nogach podeszła do staruszki, która zdołała się już lekko otrząsnąć bo sprzątanie jednak trwało gruby szmat czasu i spytała o to czy coś jest jeszcze do wykonania. Okazało się, że i owszem trzeba było przeciągnąć ciało staruszka. Umyć je wraz z Fredem, który był swoją drogą afrykańskich rozmiarów. Następnie ubrać i położyć na łóżku.
Tak miał oczekiwać na swój pogrzeb. Po tym wszystkim mogła udać się do szpitala.

[Jeśli pomagasz opisz, a następnie możesz robić z/t]

Jeśli dziewczyna pomogła staruszce otrzymała 100 Ryo mimo, że zrezygnowała z nagrody pieniężnej oprócz tego rzecz jasna 50 PH - standard za misje C. Co do ekwipunku jeśli Venus wyrazi zgodę Narubi może go zatrzymać w innym wypadku staruszka sama go zabrała na potrzeby naprawy domostwa - pieniądze byłyby na to przeznaczone.

Czas w szpitalu 6h. Oprócz tego aż do 30-07-2016 może wystąpić krwawienie. By nie było blizny potrzebna jest specjalna misja rangi D u mnie rozpoczęta przed końcem tej daty kiedy nastąpi wyleczenie się rany

Misja zakończona powodzeniem.

[Narubi]

Eh. Co ja miałam z tą kobietą. Tylko wymagania i wymagania. Ale to była moja misja, więc musiałam spełnić tą prośbę. Oczywiście byłoby to trochę dziwne, gdyby taka osoba jak ja ochoczo kąpała nieżywego, starego i, co najgorsze, nagiego faceta. Ograniczyłam się więc jedynie do mycia jego górnych części ciała. Klata, głowa, ręce, ramiona. Te części ciała mogłam jeszcze dotykać. Dolne partie zostawiłam kobiecie. Ona nieraz widywała go nago i pewnie dotykała jego wszystkich członków, wiec dla niej to było bardziej naturalne niż dla mnie. Dla mnie czyli dla osoby, która nawet nie odważyła zerknąć się w kierunku krocza mężczyzny. Po wszystkim, ukłoniłam się i odebrałam swoją nagrodę, jeśli kobieta mi coś dała i udałam się w stronę szpitala. Wcześniej jednak uprzątnęłam jeszcze broń tych zwykłych płotek. Zapomniałam o tym, a takie żelastwo nie powinno walać się po domu. Był to złom. Ostrza niegodne wojownika. Pozbawione honoru tak jak pozbawieni honoru byli ich właściciele. Wywaliłam je w drodze do szpitala. To była bardzo intensywna noc.

z/t

[Narubi]

Moje ostatnie dni były bardzo dziwne. Można powiedzieć, że nachodziłam się co niemiara. Po ataku na ten pensjonat, w którym mieszkałam udałam się do szpitala. Byłam ranna. Ze szpitala ruszyłam prostu do Ryuzaku no Taki, gdzie wdałam się w dość nieprzyjemne i niebezpieczne towarzystwo. Białowłosy Ayato Akimichi, a także Czerwonowłosy użytkownik genjutsu. Walczyłam z nimi, chociaż nie można tego było nazwać walką. Następnie miałam kryzys. Bałam się, jednakże spotkałam Kin'yu. Do Ryuzaku no Taki udałam się w poszukiwaniu swojej przyjaciółki, jednakże stwierdziłam, że trzeba się jednak szybko stamtąd ulotnić. Chłopak pomógł mi dojść do siebie i przyprowadził z powrotem do Shigashi no Kibu. Bardzo miło z jego strony. Mieliśmy naszą małą wspólną przygodę. Byłam mu wdzięczna. Teraz wracałam do swojego pokoju. Wychodziło na to, że bardzo, ale to bardzo dawno tutaj nie byłam. Ciekawe czy Pani Ayumi pozbierała się po tym wszystkim. Po stracie męża. Być może jej żałoba jeszcze trwała, więc po prostu cicho weszłam do swojego pokoju. Nie chciałam jej przeszkadzać. Ciekawa byłam jednak czy w ogóle zauważyła moją nieobecność. Czy robiła mi śniadania, które nie znikały? Niczego takiego nie widziałam. Więc prawdopodobnie albo zauważyła i nie robiła albo nie zauważyła i i tak nie robiła, w takim wypadku po prostu nawet jakbym mieszkała dalej w tym kompleksie, to pewnie i tak bym nie otrzymywała posiłków, chyba, że bym się po prostu domagała. Miałam prawo do jedzenia, bo ktoś opłacał mój pokój. Ciekawe kto? Być może posiłek codziennie pojawiał się na moim stoliku, jednak za każdym razem rano kobieta go sprzątała. Niestety nie znałam prawdy. Mogłam zapytać, jednak po co? To nie była niezbędna mi wiedza. Powiem szczerze, że nawet bym tutaj się nie pojawiła, gdyby nie jeden incydent. Nie miałam bowiem na sobie majtek. By wyruszyć w dalszą drogę i odbywać dalsze przygody zwyczajnie musiałam ubrać majtki, bo źle się bez nich czułam. Wyciągnęłam więc jedną parę z szafki i ściągnęłam dolną część munduru. Stałam przez chwilę półnaga, ale szybko to naprawiłam i przywdziałam zarówno majtki jak i zdjętą część. Było popołudnie, a ja chociaż nie jadłam przez połowę dnia, nie byłam głodna. Może mój żołądek oduczył się jeść. Nie mogłam tego stwierdzić. Ubrana już położyłam się na łóżku. Nie przykrywałam się jednak. Dzień był jeszcze ciepły i powodował, że pod kołdrą bym się po prostu ugotowała. Tak sobie leżałam i rozmyślałam nad tym co przyniesie przyszłość. Może zrobiłam błąd, że nie odszukałam domu Iwaru. Być może. Może Kin'yu się na mnie obraził? To pewnie wiedział tylko on. Miałam nadzieję go jeszcze spotkać. Ogólnie rzecz biorąc miałam wtedy bardzo dużo myśli. Nabiegały do mojej głowy pewnie dlatego, że mi się okropnie nudziło i chętnie bym coś porobiła. Być może jakieś małe zlecenie? Takie, które nie zagrażałoby mojemu życiu, a które mogłoby podreperować mój bardzo słaby, zerowy stan portfela? Kto wie? Może w najbliższym czasie coś takiego właśnie się trafi. Kto wie?

[Yuuhi]

Misja rangi D dla Narubi

1/15
Narubi siedziała sobie spokojnie w swoim pokoiku, kiedy to nagle usłyszała dźwięk dzwonka. Zdaje się, że ktoś, nie wiadomo kto, bardzo chciał się z nią zobaczyć. Ale przecież nie spodziewała się gości, prawda? Tymczasem, dzwonek dudbnił natarczywie, wyraźnie zawiadamiając, że ktoś bardzo, ale to bardzo chce się z nią zobaczyć. Kwestią woli kunoichi było to, czy będzie chciała otworzyć, czy nie. W teorii, nic strasznego się nie stanie, w końcu był środek dnia. Narubi mogła więc czekać, aż sobie odpuści i pójdzie sobie dalej, albo otworzyć i przekonać się na własnej skórze. Wszystko zależało od niej tymczasem.. cóż, dzwonek nie dawał jej spokoju. Co za natarczywe dziadostwo, prawda?

[Narubi]

Co prawda dopiero co wróciłam z dość długiej wyprawy. Tam i z powrotem, z Shigashi no Kibu do Ryuzaku no Taki. Na nogach! Czaicie? Na nogach. Przynajmniej droga powrotna zleciała mi jako tako. Niemniej jednak ciągle byłam zmęczona. No i ktoś zaczął dobijać się do drzwi. Miałam co do tego mieszane uczucia. Oczywiście mógł to być jakiś mój przyszły zleceniodawca, który dałby mi jakieś zlecenie. Potrzebowałam pieniędzy, ale nie byłam pewna czy na chwilę obecną potrzebuję bardziej pieniędzy czy bardziej odpoczynku. Mógł to być też Kin'yu, który jednak postanowił wrócić i trochę jeszcze ze mną posiedzieć. Kto wie co tam siedziało w głowie tego chłopaka. Ja go polubiłam, on mnie chyba też. Dlatego właśnie dałam mu swój adres i powiedziałam, że jak chce to może mnie odwiedzić. Dlatego jeśli miałam do wyboru albo zwykłego przyszłego zleceniodawcę albo Kin'yu, to w obecnej sytuacji wybrałabym na sto procent tego drugiego. Chciałam wierzyć, że to właśnie młodzieniec przyszedł do mych drzwi. I z takim też przekonaniem postanowiłam mu otworzyć. Otworzyłam więc drzwi cała rozradowana i krzyknęłam:
- Kin'yu! Ubrałam już majtki, wiesz?!
Wypaliłam w z grubej rury, nawet nie popatrzywszy któż to przede mną właśnie stoi. Chciałam zrobić przyjacielowi kawał, nawiązując do naszych poprzednich przygód, które przeżyliśmy w drodze z Shigashi no Kibu do Ryuzaki no Taki.

[Yuuhi]

Misja rangi D dla Narubi

3/15 Jakie było zaskoczenie dziewczyny, kiedy po otwarciu drzwi, jej oczom ukazał się raczej średniego wzrostu, ale wciąż postawny mężczyzna w średnim wieku, którego kolor skóry przypominał hebanowe drewno. Miał na sobie czarne płaszcz i ciemne okulary - nie wyglądały zbyt powalająco, wszakże wtedy okulary były raczej rzeczą ekskluzywną i używaną głównie przez bogatych mieszczan i szlachtę. Tak czy inaczej, jeśli ten człowiek był kupcem, wyglądał dość groźnie.
Ukłonił się lekko, pro forma, po czym od razu przeszedł do rzeczy.
- Dzień dobry panienko - miał bardzo enigmatyczny głos, przez co wydawał się być jednym z tych typów, którzy znają wiele sekretów. Ale to było tylko i wyłącznie wrażenie, które sprawiał przez swój niecodzienny wizerunek.
- Pozwoli, że się przedstawię. Jestem Ao Yugaku, przedstawiciel handlowy największego w tej prowincji producenta wyrobów czekoladowych i czekoladopodobnych, cieszących się wieloletnią tradycją i szacunkiem klientów - tłumaczył, nie przestając być ani trochę mniej tajemniczy, niż na samym początku.
- Polityka naszej firmy zakłada, że przed wypuszczeniem na rynek nowego produktu, wybieramy losowe osoby w celu przetestowania naszego produktu w celu uzyskania opinii, która ma na celu dopracowanie naszych produktów w celu zapewnienia maksymalnej satysfakcji po zakupie. W związku z tym, ma dziś panienka niepowtarzalną okazję wypróbować nasz nowy produkt, którym zamierzamy podbić rynek i podniebienia naszych klientów. Małe tego, za poświęcony czas otrzyma panienka skromne, ale jak najbardziej stosowne wynagrodzenie za wyświadczenie nam ogromnej przysługi. Czy jest panienka zainteresowana?
Po tych słowach zastygnął w milczeniu, jednocześnie wyciągnął przed siebie niewielką walizeczkę, z której dobywały się bardzo interesujące aromaty. Jakakolwiek czekolada to nie była, z pewnością musiała być warta grzechu.

[Narubi]

Westchnęłam tylko. Chciałam dostać jakieś zlecenie, bo zwyczajnie brakowało mi pieniędzy w portfelu i dostałam zlecenie. Zlecenie to było bardzo, ale to bardzo proste i bardzo, ale to bardzo przyjemne. Po prostu szybka kasa za bardzo przyjemną rzecz. Niemniej jednak ta reguła nie dotyczyła mnie. Ja niestety nie mogłam niczego jeść i liczyć na to, że mój brzuch po prostu to przetrawi. Każda porcja jedzenia. Każdy kęs. Wszystko zostawało bardzo, ale to bardzo szybko wydalone. Ostatnim razem, w Karczmie w Sogen zostało wręcz wydalone zbyt szybko. Nie mogłam więc jeść czekolady w towarzystwie tego faceta i mówić, że jest bardzo, ale to bardzo dobra, bo pewnie tego ode mnie oczekiwał, a potem zwyczajnie się przy nim posrać w majtki. Samo posranie się w majtki przy tym kolesiu byłoby mega niezręczne, a dodając do niego to, że miałam testować czekoladę, to już w ogóle. Na bank by mi wtedy nie zapłacił, a mój brzuch jeszcze by na tym ucierpiał. Ból był bowiem po tym gwarantowany. Nie chciałam jednak przepuścić sprzed nosa szybkiej kasy i dlatego postanowiłam być taką wredną i wyrafinowaną jędzą jaką tylko zdołałam być. Zamierzałam go oszukać. Pewnie wyuczył się tej formułki na pamięć i każdej osobie mówił to samo. Typowy sztywny sprzedawca czy ankieter. Ja jednak oczywiście byłam bardzo podniecona i miałam wielką chęć na jego pieniądze. Niemniej jednak powiedziałam:
- Niestety nie jestem zainteresowana. Ale proszę wejść - wykonałam charakterystyczny ruch ręką, zapraszając osobę do wejścia - Może jak poznam więcej szczegółów to zmienię zdanie. Proszę siadać i mówić
Usiadłam na łóżku i czekałam aż facet gdzieś usiądzie i zacznie mówić. Oczywiście mówiąc do niego starałam się nie pokazywać żadnych emocji i kłamać mu w żywe oczy. Mówiłam, że nie jestem zainteresowana, a w rzeczywistości byłam. Chciałam wiedzieć czy facet potrafi poznać moje kłamstwa. Nie byłam dobrą aktorką i przed zaplanowaniem jakiegoś większego numeru w ten prostu sposób chciałam zwyczajnie zbadać cel. Zwracałam uwagę głównie na jego mimikę. Uśmiech na twarzy oznaczałby to, że poznał moje kłamstwo i cieszył się, że jednak znalazł taką głupią, która zje jego czekoladę. Smutek natomiast oznaczałby prawdopodobnie, że udało mi się go nabrać. Oczywiście on także mógł maskować swoje emocje i prawdziwe myśli. Było to więc swoiste starcie charakterów. Starcie umysłów. Ja tutaj jednak byłam ninja. On nie.