Wioska Itojin (szczep Kakuzu)

[Kira]

Uśmiechnęła się szeroko na odpowiedź Muraia.
- Na Twoim miejscu zostawiłabym moje skłonności w spokoju. - Odpowiedziała dziewczynka. - To bardzo przydatna umiejętność, zwłaszcza gdy chcesz się czegoś dowiedzieć, a ktoś Ci nie chce powiedzieć, albo chcesz kogoś ukarać za zły uczynek, ale sama śmierć nie jest wystarczająca.
Osobiście Kira nie zamierzała zrezygnować ze swojego zamiłowania do robienia ludziom krzywdy, bo dawało jej to zbyt dużo frajdy i satysfakcji, ale jeśli Murai jej tego zakaże, podając argument taki jak wtedy, kiedy chciała wydłubać złodziejowi oczy, to się powstrzyma, aby nie ściągać na nich kłopotów. Co innego, jeśli dorwą przeciwnika w lesie, gdzie nikt ich nie rozliczy z ich występków. Wtedy marny los tego kogoś, zwłaszcza jeśli będzie miała dodatkowo wartościowe serce, którym zainteresuje się sam Murai. Nie ma co, dobrali się wyśmienicie. Dziewczynka przymknęła na chwilę oczy, kiedy Kakuzu położył jej dłoń na głowie, ale nie puściła go jeszcze, dopóki nie przyznała, że na niego czas. Wtedy też Kira odsunęła się od niego i spojrzała mu w twarz.
- Dobrze, obiecuję. - Przyznała już któryś raz z kolei. - A Ty uważaj na siebie, Murai-san i wracaj cały i zdrowy.
Po tych słowach pozostało już tylko się pożegnać i rozejść. Dziewczynka jeszcze pomachała mu na pożegnanie, patrząc ze smutkiem jak odchodzi, po czym sama ruszyła w stronę siedziby Mitsuchi, aby dowiedzieć się, czy przydzieli jej jakiegoś tymczasowego opiekuna, który się nią zaopiekuje do czasu powrotu Muraia. Okazało się, że przy budynku już ktoś na nią czekał. Była to kobieta Kakuzu, która mogłaby być nawet ładna, gdyby nie te szwy i czarne białka oczu, a tak wyglądała dość przerażająco, chociaż nie dla Kiry, która już przywykła do takiego widoku.
- Jestem Neyra. - Przedstawiła się i lekko uśmiechnęła. - Mitsuchi-dono polecił mi zaopiekować się Tobą pod nieobecność Murai-sana.
- Miło mi poznać. - Odpowiedziała dziewczynka i skłoniła się. - Jestem Kira.
Po tej krótkiej prezentacji Neyra poprowadziła dziewczynkę do swojego domu, niedaleko siedziby Lidera, po czym zrobiła jej herbaty i grzanki, aby Kira mogła zjeść jakąś kolację. Powoli zaczęło się ściemniać, więc kobieta przygotowała jej posłanie i kąpiel, pomogła też rozczesać splątane włosy i zabawiała zwyczajną rozmową, aby dociągnąć myśli Kiry od niepokoju o Muraia. Wkrótce, świeżo wykąpana dziewczynka położyła się do łóżka i w końcu zasnęła.

[Kira]

Neyra była całkiem miłą opiekunką. Nie dość, że pozwoliła się wyspać Kirze, to jeszcze zrobiła jej naprawdę pyszne śniadanie w postaci grzanek, jednak mimo wszystko brakowało jej Muraia. Jego sposobu bycia i odnoszenia się do niej. Miała nadzieję, że wróci z tej bitwy cały i zdrowy. Ale póki co, musiała pozostać w wiosce Kakuzu, więc postanowiła wykorzystać ten czas na treningi i misje, aby się wzmocnić i zrobić Muraiowi niespodziankę. Co prawda wątpiła, żeby w kilka dni jakoś znacząco urosła w siłę, no ale może chociaż kontrolę chakry spróbuje poprawić, żeby tak szybko się nie męczyć po rzuceniu paru techniki, dlatego po śniadaniu poprosiła Neyrę, aby dała się trochę czasu dla siebie, żeby mogła w spokoju pomedytować. W powietrzu było czuć wiosnę, więc postanowiła narzucić pelerynę i wyjść do niewielkiego ogrodu, który należał do posesji jej opiekunki. Tam sobie spokojnie usiadła na tarasie i przez chwilę podziwiała malowniczą wioskę Kakuzu, by ostatecznie zamknąć swoje czerwone ślepia i spowolnić oddech.

Medytacja była najlepszym sposobem na uspokojenie myśli i skupieniu się na przepływie chakry, dlatego też Kira zaczęła od podstawowego wyciszenia, aby potem móc przejść do konkretnych ćwiczeń. Gdy jej umysł uspokoił się, wypierając cały niepokój o Muraia, dziewczynka skupiła się na swojej energii, która spokojnie płynęła sobie w jej ciele. Wyciągnęła rączki przed siebie i zaczęła ściągać chakrę do wnętrza prawej dłoni. Gdy jej się do udało, spróbowała przesłać ten impuls do lewej ręki, poprzez prawe przedramię, ramię, bark i lewy bark, ramię i przedramię. Ta wędrówka chakry wymagała od niej sporego skupienia, ale ostatecznie udało jej się tego dokonać. Postanowiła spróbować jeszcze raz, ale tym razem trochę szybciej, żeby się wprawić w kontroli, ale już wiedziała, że jest trochę lepiej niż wcześniej. Wystarczyło trochę poćwiczyć.

Kontrola Chakry D
Rozpoczęcie: 20:40
Czas trwania: 3h
Zakończenie: 23:40

[Papyrus]

Misja rangi D - Kira [01/15] Według niektórych nie istnieje lepsza pora roku na medytację niż wiosna. Według jeszcze innych - poranek późnej wiosny, kiedy chłód nocy z każdą minutą przestaje być odczuwalny, a ciepłe promienie słoneczne zaczynają nagrzewać spiętą skórę. Z pewnością najlepszym miejscem na skupienie oraz relaks była natura. Kira siedziała na tarasie i z zamkniętymi oczyma koncentrowała swoją wewnętrzną energię. W jej przypadku medytacja miała wspomóc działania bojowe, lecz ludzie na całym świecie wykorzystywali ją również do zwykłego uspokojenia się i odsunięcia złych myśli. Dwa skrajne światopoglądy, a metoda jedna.
Delikatne powiewy wiatru poruszały jej prosto ściętą grzywką, nieco łaskocząc dziewczynkę w czoło. Tak delikatny bodziec nie mógł jednak wyrwać jej ze skupienia. Ani nawet nagłe ucichnięcie ptaków, a później zerwanie się do lotu z pobliskiego drzewa, które rosło po drugiej stronie płotu, poza ogrodem Neyry. Jednak nagle usłyszała coś niespodziewanego, coś przez co musiała już wrócić świadomością do ciała.
Dźwięk łamanych gałązek, krótki, dziewczęcy pisk, a na końcu szelest krzaków i uderzenie o ziemię. Nim Kira otworzyła oczy, było po wszystkim. Dookoła nikogo, Neyra cicho zajmowała się swoimi czynnościami w głębi domostwa, nie słyszała tego samego co białowłosa dziesięciolatka. A może jej się tylko przesłyszało? Umysł płatał jej figle? Mogła wątpić, gdyż rosnące już po stronie ogrodu opiekunki krzaki, lekko zatrzęsły się kilkukrotnie. Znajdowały się idealnie pod jedną z grubszych gałęzi wcześniej wspomnianego drzewa. Czy był to wróg? A może to tylko wyobraźnia, a w krzakach kryje się kot. Któż mógł to wiedzieć.

[Kira]

Jej trening przebiegł pomyślnie i teraz Kira czuła się nieco lepiej ze świadomością, że chociaż trochę zwiększyła swoje możliwości, że będzie mogła się tym pochwalić Muraiowi, kiedy ten wróci z bitwy. Co prawda nadal była na niskim poziomie, ale już nie tak znacznym i jeśli dobrze wszystko rozegra, to może stać się w miarę groźnym przeciwnikiem dla potencjalnych oprychów. No ale póki co siedziała w całkiem urokliwej i spokojniej wiosce. Sporo Kakuzu ruszyło razem z Mitsuchim na wojnę, a przynajmniej tak jej Neyra mówiła, więc zrobiło się tu trochę cicho, jakby wszyscy w napięciu oczekiwali na powrót swoich towarzyszy i przyjaciół. Przynajmniej pogoda dopisywała. Zrobiło się przyjemnie ciepło, a to skłoniło pobliskie drzewka owocowe do obsypania się białym i różowym kwieciem. A wracając do ciszy i spokoju, to Kirę wyrwał z medytacji jakiś intrygujący dźwięk, jakby ktoś właśnie zleciał z piskiem z drzewa i wpadł w krzaki, a przynajmniej tak jej się wydawało. Szybko wróciła do rzeczywistości i zdała sobie sprawę, że rzeczywiście tak jest, ponieważ wyraźnie czuła cudzą obecność po przeciwnej stronie ogrodu. Zmrużyła podejrzliwie czerwone ślepia, gdy krzaki się zatrzęsły, po czym wstała z podłogi tarasu i ostrożnie zeszła na trawę, jednocześnie ze swojej torby przy pasie wyciągając jeden z kunaiów. Jej ruchy były powolne i cichutkie, niczym u skradającego się kota, a umysł cały czas skupiony na energii intruza. Czyżby wróg? Ale jak się dostał do wioski Kakuzu? Czy powinna zawołać Neyrę? Postanowiła na razie nie alarmować tymczasowej opiekunki. Jeśli sobie nie poradzi, zawsze może krzyknąć i zaalarmować swoją tymczasową opiekunkę.
- Wyłaź z tych krzaków. - Nakazała stanowczym tonem. - Wiem, że tam jesteś.
Kunai miała cały czas w pogotowiu i jeśli ta osoba się na nią rzuci, to wypuści ostrze z ręki, rzucając prosto w napastnika. Nie miała zamiaru ryzykować swojego życia za zbyt ufną postawę, dlatego zatrzymała się w połowie ogrodu, nie chcąc bliżej podchodzić. Zawsze to więcej pola do manewru i zanim przeciwnik dobiegnie, to może jakoś zareagować. Kim się okaże niespodziewany podglądacz? Bo chyba podglądał, zanim spadł z drzewa.

[Papyrus]

Misja rangi D - Kira [03/15] Kira może i miała zaledwie dziesięć lat, ale zmysł ninja był u niej lepiej wykształcony, niż u niejednego dojrzałego mężczyzny w tym fachu. Czego to była kwestia? Zapewne czynników zewnętrznych, przeżytej historii. Nie każdy kto żył długo, przeżył dużo i na odwrót. Niemalże bezszelestnie, gdyż jedynie z delikatnym zaskrzypieniem drewna tarasu, podniosła się dziewczynka, jednocześnie wyciągając kunai. Płynny, powolny ruch wypełniony był czymś w stylu gracji. Krzaki przestały się ruszać. Ktokolwiek lub cokolwiek w nich siedziało, to zamarło w bezruchu. Obserwowało białowłosą? Kto wie.
Stanowczy ton gryzł się z brzmieniem dziecięcego głosu. Jednak coś w nim musiało być skoro krzaki ponownie zatrzęsły się. Młoda albinoska zatrzymała się w połowie ogrodu i czekała na wyjście intruza z ukrycia. Musiała minąć dłuższa chwila nim rzeczywiście ktoś zaczął próbować wyrwać się z gęstych gałęzi krzewu. W końcu wyczołgała się pewna niewielka postać, która po chwili wstała. Ciężko było określić czy to chłopiec, czy dziewczynka. Dziecko wyglądało na nieco wyższe od Kiry i również nieco starsze. Miało jasne włosy w kolorze słomkowego blondu, które przycięte zostały na wysokości połowy twarzy, jedynie grzywka nieco krócej. Lepszym określeniem byłoby jednak "wystrzępione", gdyż cała fryzura dawała wrażenie jakby losowe kosmyki włosów, w losowy sposób były ucinane jakimś tępym narzędziem. Co do twarzy... była tak brudna, że ciężko cokolwiek było o niej powiedzieć. Tak samo skóra. Ubiór również do najczystszych nie należał. Ów "intruz" nie posiadał żadnych butów, gołe stopy owinięte były jakimś kawałkiem szmaty. Nogi okrywały brązowe, a może innej barwy spodnie, lecz pył dróg mógł zmienić ich barwę. Jedynie koszulka z krótkim rękawem pozostała mniej-więcej w swoim delikatnie żółtawym odcieniu. Pełno było jednak na niej śladów palców, jakby dziecko wycierało w nią dłonie. Lewy rękawek powoli brudził się krwią, musiała być pod nim świeża rana. Lewe kolano również delikatnie krwawiło. Zupełnie szkarłatna była jednak szmata zawiązana niezdarnie w połowie prawego przedramienia. Najważniejszym elementem jednak pozostała broń. To dziecko było uzbrojone, ale w co? W przedmiot bardziej wywołujący śmiech i politowanie niż strach. Nożyk do obierania warzyw. Drewniany trzonek, cienkie ostrze lekko zakrzywione przy czubku do góry i tyle. Dzieciak patrzył spod łba na śnieżnobiałą Kirę, ciężko oddychając. Nie odzywał się, a jedynie czekał na reakcję.

[Kira]

Kira czekała z kunaiem w pogotowiu, póki intruz się nie pokazał. Kiedy jednak to nastąpiło, dziewczynka zrobiła zdumioną minę, gdy zadała sobie sprawę, że ma do czynienia z dzieckiem, troszkę starszym od siebie. Jednak nie to było najbardziej zdumiewające. Ta mała osóbka wyglądała tak strasznie, że Kira momentalnie opuściła swoją broń. Dziecko było ranne, brudne i tak sponiewierane, że dziewczynce zrobiła się go żal. Od razu przypomniała sobie fakt, jak Murai znalazł ją na pustyni, ledwo żywą, z poszatkowanymi plecami, głodną, brudną i wyczerpaną. Powoli schowała kunai do swojej torby przy pasie i westchnęła.
- Wyglądasz jak chodzące nieszczęście. - Stwierdziła, przyglądając się dziecku. - Trzeba Cię umyć i opatrzyć rany, żeby nie wdało się zakażenie inaczej zachorujesz, a potem umrzesz. Chyba tego nie chcesz, prawda?
Chciała podejść o krok bliżej, ale jej czerwone ślepia spoczęły na nożyku do warzyw, który dziecko zaciskało w pięści, więc zrezygnowała ze zmniejszania dystansu. Może i ostrze było niepozorne, ale nadal mogło zrobić krzywdę, dlatego mimo wszystko wolała się nie zbliżać, więc tylko ponownie popatrzyła w brudną twarz nieznajomego.
- Jestem Kira, a Ty? - Zapytała, przedstawiając się jednocześnie. - I co robiłeś na tym drzewie?
Założyła, że ma do czynienia z nieco starszym chłopcem, ale trudno było określić czy dobrze trafiła. Z jednej strony delikatna, choć ubrudzona buzia i jasne, źle przycięte włosy mogłyby wskazywać na dziewczynkę, ale zacięty wyraz twarzy i pewnie trzymany nożyk w garści mógłby bardziej pasować do chłopca, dlatego właśnie stawiała na płeć przeciwną.
- Jeśli pozwolisz, moja opiekuna Ci pomoże i da coś do jedzenia. - Zaproponowała. - Na pewno jesteś głodny i chce Ci się pić. Pozwolisz sobie pomóc?
Była gotowa w tym momencie zaoferować temu nieszczęsnemu dziecku każdą pomoc, bo doskonale wiedziała, co to znaczy cierpieć. Miała tylko nadzieję, że dzieciak mimo wszystko się na nią nie rzuci, w końcu nic złego mu nie zrobiła, bo przecież nie zrzuciła go z tego cholernego drzewa i nie poraniła go. Na wszelki wypadek czujnie obserwowała jego poczynania.

[Papyrus]

Misja rangi D - Kira [05/15] Kto by się spodziewał, że sadystyczna natura Kiry odejdzie w zapomnienie na widok rannego, brudnego dziecka. Wciąż pozostawała ostrożna, lecz chciała pomóc osobie w potrzebie. To jednak oczywiste, że nie każdy mógł liczyć na takie traktowanie ze strony białowłosej. Nieznajome dziecko miało ten plus, że właśnie było jedynie dzieckiem i to po przejściach. To budziło wspomnienia dziesięciolatki, która zdecydowała się udzielić pomocy. Nie wiedziała jednak czy napotkana osoba rzeczywiście potrzebuje pomocy, czy po nią przychodzi, a może zwyczajnie atakuje? Ostatnia opcja musiała zostać przekreślona przez sytuację w jakiej znajdował się rzekomy napastnik.
Z każdym słowem wypowiedzianym przez Kirę, dziecko podnosiło głowę i jednocześnie rozluźniało dłoń. Usta również powoli rozchylały się. Gdy albinoska wypowiedziała ostatnie słowa, palce zaciskające się na nożyku przestały go obejmować. Karykaturalna broń upadła na trawę, a "intruz" energicznie pokiwał głową na znak, że zgadza się na pomoc. Zrobił dwa kroki w przód i zatrzymał się, jakby przypominając sobie o czymś.
- Czemu chcesz mi pomóc? - białowłosa usłyszała głos, który rozwiewał wątpliwości co do płci - była to dziewczynka. Delikatny, melodyjny, chociaż zmęczony głosik był tłumiony specjalnie, jakby jego mała właścicielka bała się, że ktoś ją usłyszy. - Żadnych dorosłych, błagam. Żadnych dorosłych. - od paniki i krzyczenia dzieliła ją wąska granica rozluźnienia gardła. Zwyczajnie była tak przestraszona czymś, że nie mogła nawet wydusić z siebie głośniejszego dźwięku. Wydawało się, że to właśnie wizja dorosłych tak na nią wpłynęła. Cofnęła się o krok. - Żadnych dorosłych, jak chcesz to pójdę, ale żadnych dorosłych. - powtarzała się, jej głos był skrzeczący przez wciąż napięte gardło. - Jak mi pomożesz to wpadniesz w kłopoty, rozumiesz? - wypaliła na sam koniec i wciąż się cofała. Dziewczynka widocznie przeżyła bardzo wiele, gdyż w tym momencie wydawała się pochłonięta jakimś strachem. Tylko przed czym?


//Celem misji wcale nie musi być pomoc dziewczynce. Ta misja nie ma konkretnego celu i możesz ją kształtować jak tylko chcesz. Nie czuj nacisku na dobroć czy coś. Ja zmienię historię odpowiednio z Twoimi wyborami.

[Kira]

Albinoska uważnie śledziła zmianę w zachowaniu intruza, których chyba powoli zaczął się rozluźniać, kiedy doszedł do wniosku, że Kira go nie zaatakuje. Mało tego, wyraziła chęć pomocy, ze względu na zły stan nieznajomego i rany. Po chwili nożyk do warzyw, upadł z cichym łupnięciem na trawę, a Kira tylko na chwilę zawiesiła na nim wzrok, żeby ponownie popatrzyć na nieznajomego, który z pierwszymi słowami okazał się być jednak dziewczynką.
- Bo jakiś czas temu ja też byłam ranna, głodna i brudna, więc wiem jak to jest. - Wyjaśniła spokojnie. - Gdyby nie jeden z Kakuzu, który zabrał mnie do siebie i zaopiekował się mną, to zginęłabym na pustyni. Dlatego właśnie chcę Ci pomóc.
Skrzywiła się, gdy dziewczynka zaczęła protestować odnośnie angażowania w to dorosłych, no ale skoro tak chciała, to będzie musiała jakoś poradzić sobie z Neyrą. Co prawda nie będzie to trudne, ponieważ kobieta ani jej nie osaczała, ani nie pilnowała, więc Kira mogła sobie zwiedzać wioskę bez żadnego problemu. Potrzebowała tylko kilku rzeczy, które opiekunka może jej szybko zapewnić, a które przydadzą się rannej dziewczynce. Westchnęła i spojrzała w kierunku domu.
- No dobrze, żadnych dorosłych. - Zgodziła się. - Zabierz swój nożyk i poczekaj na mnie w krzakach po drugiej stronie tego płotu. Wezmę z domu kilka rzeczy i dołączę do ciebie, a wtedy pójdziemy w jakieś miejsce, gdzie będziesz mogła się umyć.
Nie miała pojęcia, dlaczego pomaganie tej dziewczynce miałoby sprowadzić na nią kłopoty, ale zapyta o to później. Na razie ruszyła do domu na poszukiwanie swojej tymczasowej opiekunki. Gdy już ją znalazła, sprzątającą na górze, uśmiechnęła się do niej lekko.
- Neyra-san, idę trochę pozwiedzać wioskę i może znajdę jakieś spokojne miejsc na trening. - Poinformowała kobietę. - Masz może trochę bandaży?
- A na co Ci bandaże? - Zapytała zdumiona Kakuzu, przyglądając się jej uważnie. - Jesteś ranna?
- Nie, nie. - Uspokoiła ją. - Ale jest taka technika, która pozwala poruszać bandażami za pomocą chakry i wiązać nimi przeciwnika, chciałabym spróbować się jej nauczyć.
Było to oczywiście kłamstwo, ale technika jak najbardziej była prawdziwa, tylko Kira nie miała jeszcze możliwości się jej nauczyć. To chyba jednak wystarczyło kobiecie, bo pokiwała głową i zaprowadziła Kirę do łaźni, a potem wręczyła jej dwa zwoje bandaża i wróciła do swoich zajęć. Przynajmniej sprzątała na piętrze, więc gdy dziewczynka zeszła na dół, mogła zwinąć ze spiżarni kawałek chleba, kiełbasy i dwa jabłka, które starannie upchała w swojej torbie przy pasie. Z manierką pełną wody nie zamierzała się kryć, bo nie było takiej potrzeby. W końcu po drodze może jej się zachcieć pić, więc było to całkiem normalnie. Chwyciła jeszcze tylko kawałek krzesiwa i wyszła z domu, uważając tylko, żeby opiekunka nie dostrzegła ją z któregoś okna, po czym dotarła do umówionych krzaków.
- Chodźmy. - Szepnęła cicho. - Poszukajmy jakiegoś stawu, albo strumienia.

[Isei]

Misja rangi D - Kira [07/15] Pierwsza wypowiedź Kiry wcale nie zatrzymała dziewczynki. Chęć pomocy to nie wszystko widocznie. Jak na razie, to nawet nie prosiła o pomoc, a jedynie o brak dorosłych zamieszanych w cokolwiek z nią związanego. Wciąż cofała się, aż w końcu przestała na wieść, że białowłosa nie będzie informować dorosłych. Stanęła jak wryta i spokojnie słuchała co śnieżnobiała panienka ma do powiedzenia. Intruzka wyglądała jakby odpłynęła gdzieś myślami i dopiero kiedy jej wybawicielka się obróciła, ta ocknęła się. Kiwnęła głową co już było poza zasięgiem szkarłatnych oczu i odezwała się.
- Dobrze, będę czekała. - tak więc podeszła po swój nożyk, który podniosła i skierowała się w stronę płotu. W tym czasie albinoska zdołała uzyskać od opiekunki bandaż, a ze spiżarni podwędziła trochę jedzenia. Zapewne kiedyś Neyra dojrzy, że znikło nieco zapasów, ale to nie był moment, aby się tym martwić.
Kira ruszyła na zewnątrz z pękatą torbą od wszystkiego co zabrała ze sobą. Kiedy tylko postawiła krok na ulicy, to usłyszała donośny, ale odległy huk, a po chwili zatrzęsła się ziemia. Ptaki ze wszystkich drzew poderwały się do lotu, a niektóre psy ze skomleniem zaczęły chować się. Kilka sekund później było już spokojnie. Niektórzy z mieszkańców wioski wyszli spojrzeć o co chodzi. Powoli zbierali się ze sobą i pokazywali w jakimś kierunku. Gdyby tylko białowłosa tam spojrzała, to ujrzałaby bardzo odległy dym. Mimo wszystko miała inne plany niż przyglądanie się temu. Nie tak daleko stąd trwała bitwa. Cokolwiek wywołało ten huk, musiało mieć przerażającą siłę.
Ranna dziewczynka kucała w krzakach z zasłoniętymi uszami, a jej oczy kierowały się to na lewo, to na prawo. Jakby w panice. Na widok Kiry jednak nieco uspokoiła się. Powoli zsunęła dłonie z uszu, a gdy zorientowała się, że już nie słychać niczego, to podniosła się. Bez słowa, posłusznie ruszyła za albinoską w poszukiwaniu strumyka. Na ich szczęście - nie szukali długo, ani nie mijali żadnych ludzi. Jedynie przez okna niektórzy wyglądali zapewne jeszcze z powodu poprzedniego huku. W końcu na obrzeżach wioski znaleźli malutki strumyczek. Ponad nim był drobny mościk. Dziewczynka już sama z siebie ruszyła nieco dalej, wzdłuż tej miniaturowej rzeczki, aby ukryć się. Stanęła w miejscu, gdzie z obu stron otaczały ją krzaki i zaczęła zawijać spodenki tuż nad kolana. To odsłoniło niewielkie zdarcie na lewym kolanie, krew powoli sączyła się, ale nie było to nic poważnego. Ot dziecięcy uraz. Później podwinęła na same ramiona rękawki swojej koszulki. Wysoko na lewym ramieniu dziewczynki była niewielka rana - jakby skaleczenie czymś drobnym. Najprawdopodobniej podczas upadku zahaczyła o gałąź. Najgorsza była jednak rana na prawym przedramieniu. Szmata, która obwiązywała ją, była już zupełnie przesiąknięta krwią. Szkarłatna ciecz spływała w dół ręki i skapywała z palców. Nieznajoma odwiązała i tą szmatę odsłaniając paskudną ranę. Ukośna, dłuższa niż szerokość przedramienia, wykonana zapewne jakimś ostrym narzędziem. Najpewniej powinna zostać zaszyta, lecz i bez tego powinna się zagoić. Dziewczynka nie czekała na jakieś polecenie Kiry. Sama z siebie weszła do strumyka i dokładnie zaczęła się myć oraz obmywać rany. Co ciekawe - jej twarz nie wyrażała bólu, aż do momentu zajęcia się prawym przedramieniem. Wtedy widać było, że cała się spina z bólu, a w oczach zbierają się jej łzy. Mimo wszystko nie zapłakała, ani nawet nie wydała żadnego dźwięku. Wyprała też na ile mogła szmatę, którą miała obwiązaną na ranie i położyła ją na kamyku obok strumyka, aby wyschła.
- Ubrań nie wypiorę, nie chcę zachorować. To by mnie zgubiło. - powiedziała, wychodząc już względnie czysta. Na ile mogła, na tyle się umyła. Teraz wyglądała jak zupełnie inna osoba. Delikatna skóra, jasna karnacja, zgrabny nosek, drobne i różowe usta oraz zielone oczy, które zdawały się mieć teraz żywszą barwę.

[Kira]

Kiedy Kira opuściła dom Neyry i skierowała się w stronę krzaków, gdzie chowała się nieznajoma, usłyszała odległy huk, który sprawił, że aż podskoczyła. Następnie lekko zatrzęsła się ziemia, a w niebo poszła smuga dymu. Przestraszona spojrzała w tamtym kierunku i nie musiała długo rozmyślać, co właśnie usłyszała i poczuła. To zapewne było to działo masowej zagłady, o której mówił Mitsuchi, a tam niedaleko przecież rozgrywała się bitwa.
- Murai-san, uważaj na siebie. - Szepnęła cichutko i ruszyła dalej.
Spotkała się z nieznajomą w omówionym miejscu, po czym ruszyły w poszukiwaniu jakiegoś źródła wody, gdzie dziewczynka mogłaby się umyć. Wyglądało na to, że jest strasznie zdenerwowana, więc Kira postanowiła potem ją wypytać, zwłaszcza że nawet nie dostała odpowiedzi na swoje pytanie, jak nieznajoma ma na imię. Wszystko jednak po kolei. Trzeba było ją najpierw doprowadzić do porządku, opatrzyć rany i nakarmić. Jeśli będzie trzeba, to rozpali małe ognisko, żeby się ogrzała. W końcu dotarli na skraj osady, gdzie płynął sobie strumyk, więc obie zatrzymały się tam. Kirze nie pozostało nic innego, jak przycupnąć i poczekać, aż nieznajoma się umyje. Zajęło jej to trochę czasu, ale i tak nie była w stanie zdjąć ubrań i ich wyprać, ze względu na porę roku i chłodną pogodę. Kiedy wyszła na brzeg, już w miarę czysta, mała kunoichi wyciągnęła ze swojej torby bandaż i spojrzała krytycznie na ranę ciętą.
- Daj, opatrzę Ci to. - Powiedziała, po czym zaczęła obwiązywać jej ciasno zranione przedramię. - Nadal nie wiem jak masz na imię. I dlaczego za pomoc Tobie mogę mieć kłopoty?
Jeśli chodzi o ostatnie pytanie, to Kira nie zamierzała odpuścić, chcąc się dowiedzieć o co chodzi i będzie dręczyć nieznajomą tak długo, aż jej powie prawdę. Kiedy zawiąże jej bandaż na przedramieniu, wydobędzie dla niej chleb, kiełbasę i dwa jabłka, oraz odda wodę w manierce, którą niosła ze sobą. Może pełny brzuch trochę rozwiąże jej język.

[Isei]

Misja rangi D - Kira [09/15] Dziewczynka nie protestowała i pozwoliła sobie opatrzyć przedramię. W tym momencie była zupełnie spokojna. Widocznie to jedynie dorośli wpływali na nią w taki sposób, że była skłonna odrzucić pomocną dłoń. Mimo jednak zadanych pytań, nie odpowiadała przez dłuższą chwilę. Stała nieruchomo i wyglądała, jakby nie usłyszała co powiedziała Kira. W końcu westchnęła lekko i zmrużyła oczy, spoglądając na swoją ranną rękę.
- Nazywam się Shiori. Możesz mieć kłopoty, bo jestem ścigana. Skoro mi pomagasz, to masz prawo wiedzieć. - przerwała sobie na chwilę i akurat w tym momencie ponownie zadrżała ziemia i niski, grzmiący huk zagłuszył wszystkie inne odgłosy. Ptaki ponownie poderwały się do lotu, a psy zaczęły ujadać. Dziewczynka kucnęła i skuliła się, aczkolwiek nie zabrała ręki, którą wciąż białowłosa opatrywała. Gdy wszystko ustało, mała podniosła głowę, lecz nie stanęła już prosto.
- Moja matka zginęła przy porodzie. Wychowywał mnie tylko ojciec, który po utracie żony z roku na rok gorzej sobie radził. Od kilku lat przychodzi praktycznie codziennie pijany. Zarobione pieniądze przepija. Mieszkałam długi czas u babki i dziadka, ale zabrał mnie stamtąd. Pomagałam sąsiadom w każdej pracy, a oni dawali mi jeść, bo tato wszystko tracił. Zadłużył się u kogoś. U jakichś złych ludzi. Przyszli do domu, pobili go, może nawet zabili, a mnie zabrali jako zapłatę. Od kilku tygodni jeździłam z nimi. Chcieli mnie komuś sprzedać, ale na moje szczęście - nikt nie chciał mnie kupić. Dwa dni temu uciekłam im. Jak spali wymknęłam się z klatki. Gonili mnie. To oni mnie zranili, ale zdołałam ich zgubić w lasach. Może dalej mnie gonią. Ukradłam ten nożyk i ścięłam włosy, aby mnie nie poznali. Nie wiem gdzie iść, nie wiem co robić. - opowiedziała, a Kira akurat skończyła opatrywać przedramię. Shiori patrzyła jak albinoska wyciąga jedzenie, ale nie sięgnęła po nie.
- To dla mnie? - zapytała, wpatrując się w szkarłatne oczy białowłosej. Czekała na pozwolenie, nie chciała nadwyrężać dobroci osoby, którą poznała zaledwie kilka chwil temu.

[Kira]

Kira uważnie nastawiła uszy, gdy dziewczynka wreszcie się przedstawiła i oznajmiła, że jest ścigana, więc pomagając jej naraża siebie samą. Czyżby źle oceniła sytuację i pomagała właśnie małej przestępczyni? Zanim jednak wyciągnie odpowiednie wnioski, będzie lepiej wysłuchać jej do końca, więc nadal ciasno bandażowała Shiori przedramię, żeby rana mniej krwawiła i sam się zasklepiła bez konieczności zszywania, którego przecież nie potrafiła. Okazało się, że dziewczynka sporo przeszła i nie była niczemu winna, poza tym, że zwiała złym ludziom, którzy chcieli ją sprzedać za długi ojca, którego pewnie już nie ma. Smutne. Chętnie by się rozprawiła z tymi ludźmi, ale obawiała się, że sama jednak nie da rady, pomimo swoich umiejętności. Fakt, można było zastawić na nich pułapki, ale i tak potrzebowałaby kogoś do pomocy, jeśli byłoby ich kilku.
- Nie zrobiłaś niczego złego. - Powiedziała jej Kira. - Gdybyś opowiedziała tą historię mojej obecnej opiekunce, na pewno zwołałaby kilku innych i rozprawiła się z Twoimi prześladowcami. Dostałabyś też od nich pomoc. Nie możesz wiecznie działać sama, bo sobie nie poradzisz, musisz zaufać dorosłym. Nie wszyscy są źli.
Kiedy skończyła opatrywać ranę dziewczynki, wyciągnęła jedzenie, które wzięła ze spiżarni i ściągnęła z ramienia manierkę z wodą. Słysząc niepewnie pytanie Shiori, Kira uśmiechnęła się lekko i złożyła chleb, kiełbasę i jabłka na jej kolanach, dając do zrozumienia, że może spokojnie jeść. Położyła też obok niej manierkę, bo o ile można było umyć się w strumieniu, o tyle picie z niego wody było już zupełnie inną sprawą i chyba nie koniecznie zdrową.
- Tak, wszystko jest dla Ciebie. - Odpowiedziała Albinoska. - Musisz mieć siłę, żeby iść dalej, skoro nie chcesz zaufać tutejszemu szczepowi, który może i nie wygląda pięknie, ale jest naprawdę silny.
Gdy Shiori zabrała się za pałaszowanie, Kira schowała drugi bandaż do torby i przysiadła obok na kamieniu. Powie Neyri, że poszarpała go przy próbie nauki techniki i potem nadawał się już tylko do wywalenia, drugi jednak odda jej z powrotem. Miała tylko nadzieję, że nie zauważy takiego małego ubytku w swojej spiżarni, inaczej będzie musiała powiedzieć, że wzięła sobie coś na drogę, w razie, gdyby zgłodniała po treningu. Nie chciała jej okłamywać, ale skoro Shiori nie chciała się ujawnić, to musiała zachować wszystko w tajemnicy.
- Pytałaś wcześniej, dlaczego Ci pomagam. - Odezwała się w końcu. - Moja rodzina bardzo źle mnie traktowała i biła cienką rózgą, która przy każdym uderzeniu cięła skórę na plecach. Miałam już dość tego i pewnej nocy, po tym jak mnie zbili, uciekłam. Kilka dni wędrowałam sama, unikając ludzi, ale z każdym dniem byłam coraz bardzie głodna i zmęczona, do tego rany na plecach strasznie piekły. Potrzebowałam pomocy. Zawędrowałam aż na pustynię i tam w końcu opadłam z sił. Gdyby nie znalazł mnie jeden z tych ludzi, co tu mieszkają, to nie przeżyłabym. Zaopiekował się mną, opatrzył rany, nakarmił i dał miejsce do spania. Dlatego właśnie Ci pomagam, bo wiem, jak to jest.

[Isei]

Misja rangi D - Kira [11/15] Opatrunek jaki stworzyła Kira może nie był na poziomie profesjonalnego medyka, ale wystarczał, aby zakryć ranę i zmniejszyć krwawienie. W porównaniu do wcześniejszej, niezdarnie zawiązanej szmaty, to nowy bandaż był doskonały. Dziewczynka przez cały czas opatrywania nie jęknęła nawet z bólu, chociaż rana wcale do najmniejszych nie należała. Była dosyć głęboka, krwawiła, a byle ruch ręką sprawiał, że rozcięta skóra napinała się i rozluźniała, co z pewnością przynosiło pewną dawkę cierpienia. W momencie zakończenia opatrywania, białowłosa również skończyła mówić. Shiori pogładziła dłonią swoją opatrzoną ranę i spokojnie opuściła dłoń, lecz jej oczy wpatrzone były w szkarłatne tęczówki albinoski.
- Nie wszyscy dorośli są źli, ale niektórzy z nich są. Dzieci potrafią być wredne, ale złe? Wątpię. Dorośli jednak są inni. Kiedyś jak będzie mi dane dożyć tego momentu, to sama dorosnę. Wtedy może inaczej na nich spojrzę. - powiedziała spokojnie. Westchnęła, zmrużyła oczy na chwilkę, by znów wpatrywać się prosto w Kirę. - Uciekając mijałam kilku dorosłych. Ich reakcja była raczej negatywna. Może myśleli o mnie jak o bezdomnej, która jest tylko kłopotem? Może uznali, że coś ukradłam, a oni nie chcą się mieszać w takie sprawy? Albo prosty rachunek korzyści powiedział im, że nie warto mi pomagać, bo nie mogę się odwdzięczyć. Nie jest to ważne. Oboje jesteśmy dziećmi i to właśnie Ty pomagasz mi z własnej chęci. - po tych słowach dała czas białowłosej na wypowiedź. Zrobiła delikatnie zdziwioną minę, gdy usłyszała, że rzeczywiście to wszystko dla niej. Łzy napłynęły jej do oczu, a gardło zapewne się ścisnęło, gdyż wyglądała jakby chciała coś powiedzieć, ale nie mogła wydusić słowa. Odpuściła i zaczęła jeść kiełbasę oraz chleb. Co kilka większych gryzów popijała wodą z manierki. Nie śpieszyła się z jedzeniem, chociaż z pewnością musiała być głodna. Na chwilę przerwała sobie jedzenie.
- Przekonałam się, że wygląd niewiele znaczy. Szef tamtych złych ludzi wygląda jak zwyczajny, miły pan, a jest inaczej. Ja - brudna i poraniona - wyglądałam jak bezdomny złodziej, a jest inaczej. Czasami ludzie wyglądają na strasznych, a są przyjaźni i na odwrót. - wróciła do jedzenia po tych słowach i w spokoju słuchała powodu z jakiego białowłosa postanowiła pomóc jej. Ostatni kęs z trudem przełknęła, ale nie z powodu najedzenia, a znów łez w oczach i zawiązanego gardła. Przetarła wilgotne oczy zewnętrzną częścią dłoni i jakby zmieszana lekko spojrzała na twarz Kiry.
- Mogłabym zobaczyć blizny? - albinoska nie mówiła nic o bliznach, ale Shiori musiała się sama domyślić, że z pewnością pozostały.

[Kira]

Kira westchnęła i przytaknęła dziewczynce. Rzeczywiście, u sporej liczby osób panowała emocjonalna znieczulica, której ona sama także doświadczyła. Mimo, że w klanie wiedzieli, że rodzice źle ją traktują, to mimo wszystko nikt nie zainterweniował, żeby położyć kres cierpieniu dziewczynki. Albinoska była nawet przekonana o tym, że chętnie by się jej pozbyli, bo według nich, sprawiała tylko same kłopoty i nie było z niej pożytku. Do tego uważali ją za gorszą, bo nie przejawiała ich umiejętności. Prawdą jednak było, że to jej rodziciele zabronili jej uczenia się klanowych technik, bo uważali, że nie była tego godna. Te przykre wspomnienia, kiedy była popychadłem sprawiły, że Kira na chwilę zamknęła oczy i wzięła kilka głębszych oddechów, żeby zwyczajnie się opanować. Nadal czuła złość i na pewno im tego nie podaruje.
- No tak. - Zgodziła się ze słowami Shiori. - Twój wygląd nie zachęcał, ale teraz wyglądasz trochę lepiej, więc może nie będzie tak źle. Lepiej nie ufać tym, którzy źle na Ciebie patrzą.
Podeszła do dziewczynki i przyjrzała się uważnie jej krzywo przyciętym włosom, po czym ostrożnie wyciągnęła rączkę i zaczęła je lekko przygładzać, żeby lepiej się prezentowały. Nadal wyglądała jak nieszczęście, ale teraz przynajmniej było widać, że jako tako o siebie dba.
- Znam pewien klan, który mógłby Cię przygarnąć. - Przyznała po namyśle. - Mieszkają w prowincji Yusetsu, chyba niedaleko stąd, o ile dobrze wiem. To Inuzuka i są naprawdę przyjaźni. Rozpoznasz ich po obecności psów bojowych. Są nie tylko mili, ale przede wszystkim nie są obojętni wobec tych, którzy potrzebują pomocy. Wygląda na to, że obcowanie ze zwierzętami sprawia, że ludzie są lepsi. Chciałam do nich dotrzeć, gdy uciekłam z domu, ale po drodze zabłądziłam i chyba nie poszłam w tą stronę co trzeba.
Kiedy Shiori zajadała to, co Kira dla niej zdobyła, albinoska przez chwilę wpatrywała się w strumień, jakby zatopiona we własnych myślach. Tak naprawdę rozważała jeszcze to, jak może pomóc tej dziewczynce, poza informacją na temat Inuzuka. W sumie miała przy sobie trochę pieniędzy i mogłaby je jej oddać, żeby po drodze miała za co kupić jedzenie, albo znaleźć pomoc. Nim jednak zdołała to zaproponować, Shiori zapytała o jej blizny. Kira przyjrzała się uważnie dziewczynce z nieprzeniknioną miną, po czym odwróciła się do niej plecami i rozpięła kilka guzików swojej białej sukienki. Kiedy zgarnęła włosy do przodu i opuściła ubranie do połowy pleców, oczom Shiori ukazała się siatka jasnych, cienkich blizn, znaczących plecy Kiry. Było ich mnóstwo i wyraźnie na siebie nachodziły, więc można było stwierdzić, które są starsze, a które powstały później. Widok był naprawdę wstrząsający, bo pokazywał, ile ta mała dziewczynka musiała wycierpieć, zanim zdecydowała się zaryzykować własne życie i uciec z tego piekła, które przecież mało być jej domem.

[Isei]

Misja rangi D - Kira [13/15] Informacja o Yusetsu początkowo nie wprawiła Shiori w pozytywny nastrój. Wręcz przeciwnie, zdawała się być jeszcze bardziej zachmurzona niż wcześniej. Jednak, gdy tylko usłyszała o psach i życiu ze zwierzętami, to podniosła głowę, aby z pewnym błyskiem w oku spojrzeć na Kirę. Widać było, że to na nią podziałało. Chciała coś z entuzjazmem powiedzieć, ale wtem jakby o czymś sobie przypomniała. Ponownie zrobiła dosyć przybitą minę, a po chwili rozglądnęła się dookoła. Wydawała się być zagubiona w tym wszystkim.
- Yusetsu, Inuzuka. Niedaleko stąd? A gdzie teraz jesteśmy? W którą stronę miałabym iść? Nie znam świata. To Yusetsu brzmi zachęcająco. Zawsze chciałam mieć pieska. Albo kotka. Albo jakiekolwiek inne zwierzątko. Nigdy nie mogłam, nie było stać nas nawet na jedzenie dla mnie. Tam jest dużo psów? Skoro są bojowe, to pewnie groźne, prawda? - zaczęła zadawać różne pytania widocznie zaintrygowana, ale też zdezorientowana tym wszystkim. Nic dziwnego - w końcu jej życie stanęło do góry nogami, a już wcześniej nie było wyjątkowo przyjemne, chociaż stabilne.
Dziewczynka spokojnie obserwowała, jak albinoska odsłania plecy. Białowłosa nie widziała tego, ale mogła usłyszeć jakby nerwowe nabranie powietrza. Shiori była delikatnie zszokowana ilością blizn jakie pokrywały ciało może i rówieśniczki. Powoli, jakby w obawie, że skrzywdzi jeszcze bardziej delikatną, bladą skórę, blondyneczka wystawiła dłoń i dotknęła bladych pręg. Opuszki palców nieśpiesznie przejechały po pamiątkach dawnego cierpienia. I wtem ponownie - huk, ziemia się zatrzęsła, a dziewczynka jakby z całego tego napięcia, aż pisnęła, kiedy znów schowała głowę między kolana. Tym razem odgłos był znacznie głośniejszy. Dudniło do tego stopnia, że wydawało się, iż za chwilę bębenki w uszach pękną. Ziemia drżała jakby lada chwila miała pęknąć w pół. Ale wszystko ustało w końcu. Znów cisza, znów cichy szum strumyka obok, znów delikatny szelest liści. Shiori rozluźniła się, usiadła spokojnie i westchnęła.
- Nawet nie chcę myśleć co to. - skomentowała niepokojący, trzeci z kolei huk. - Nie mogę się przejeść, bo nie będę w stanie biec. I tak za dużo zjadłam. Jabłka wezmę z sobą. Przydadzą się w trakcie drogi. Nie masz nic przeciwko? - ponownie zapytała, aby nie nadużywać dobroci jaką została obdarowana.