Melina "Pod Zdechłym Kojotem"

[Ayato]

Misja C
19/30+ Zmienić wygląd można łatwo, ale zdecydowanie trudniej jest z własnym zachowaniem. Stare nawyki wchodzą zbyt głęboko w krew i nawet nieświadomie dają sobie wyraźny znak. By nie zwracać na siebie uwagi, trzeba mocno wczuć się w role, co niekiedy bywa trudnym zadaniem, czasem wręcz niemożliwym do zrealizowani. Wielki, przepakowany mężczyzna nie był najlepszym trafem. Jak groźnie byś nie wyglądał, to czyny deklarują o sile. Twoje wskazywał na coś zupełnie innego. Kręcąc się z tyłu tylko zwracałeś na siebie niepotrzebną uwagę.
Podszedłeś do barmana i odpowiedziałeś na jego zaczepkę. Mądrze, lecz Twoje słowa nie do końca były przemyślane. Wręcz zbyt pochopne. Wspomnienie o kartach było nie na miejscu. Fakt, wszyscy klienci siedzieli przy jednym stoliku nie znaczył, że grali w karty. Szczerbaty mężczyzna, jednak doskonale wiedział czego szukasz i kiwnął głową w kierunku najemnika stojącego przy drzwiach na zaplecze. Mężczyzna uchylił na moment drzwi i wychylił za nie głowę. Wyraźnie z kimś rozmawiał.
-Nie pijesz? – spytał barman z nutką zaskoczenia, przysuwając do Ciebie nieco bliżej ten zacny trunek. Każdy po długiej podróży, a przynajmniej tak można by wnioskować, nie odmówiłby alkoholu. Tym bardziej trafiając w miejsce takie jak to. Niby interesowały Cię tylko karty, ale jak można grać o suchym pysku albo bez dymu cygara w płucach.
Nim się zorientowałeś, łysy mężczyzna usiadł tuż obok Ciebie. Na sobie miał czarne, dosyć luźne ciuchy. Trudno uwierzyć, że był w stanie takie znaleźć. W końcu był szerszy nawet od Ciebie. Przy pasie powiewała mu metalowa tonfa. Przyglądał Ci się dokładnie spod łba.
-Więc mówisz, że interesują Cię karty? – zagadnął w między czasie zza drzwi wyszedł drugi mężczyzna o podobnej budowie ciała. Zatrzymał się przed drzwiami i pilnował, by nikt nieproszony tam nie wchodził.

[Higaki]

Chłopak znalazł się w typowo „bandyckim” środowisku, do którego przeciętny obywatel nie miałby ochoty zaglądać, on zresztą też nie miał, ale jak dobrze wiemy, powodem tego jest czarnowłosa. Faktycznie, nie przebywał on nigdy w takim miejscu i pomimo świetnego dla tych klimatów wyglądu, jego zachowanie dawało wiele do myślenia. Na początku nie zwrócił na to uwagi, lecz po pytaniu o alkohol i jego wyrazie twarzy, domyślił się, że coś zrobił źle. I nie chodziło tu tylko o piwo. Zaraz potem cała atmosfera robiła się coraz bardziej nieprzyjemna, łysy mężczyzna usiadł obok Toru, a drzwi zostały zamknięte… na dodatek pojawił się kolejny gostek, na pewno nie był po jego stronie.
~Cholera, coś nie pykło… No nie jest kolorowa, kurwa mać… - zorientował się o co chodzi, że już wiedzą o tym, że coś kręci i być może wiedzą po kogo tu przyszedł. Trzeba się jakoś przygotować, coś zrobić… Toru zaczął myśleć nad najgorszym scenariuszem i co zrobi jak się ziści, wtem wpadł na pewien pomysł. Jego zadumę przerwało ironiczne pytanie o karty. Mawiają, że najlepszą obroną jest atak, w tym przypadku bardziej sprawdzi się wykonanie pierwszego ruchu, zanim oni zdążyli coś zrobić, Toru zaczął wykonywać pieczęcie pod barem , stworzył 6 klonów i wstał z krzesła.
- Dobra, powiem od razu, szukam człowieka imieniem Tomiji. Jest tu? Bo jak nie, to i ja nie mam tu czego szukać. – Tak naprawdę, to nie spodziewał się on odpowiedzi, ale zapytać nie zaszkodzi. W głowie i tak miał już ułożony pewien plan.

Chakra
95%-15%=80% - 3x Bunshin Jutsu

[Ayato]

Misja C
21/30+ Błąd to rzecz ludzka i każdemu może się zdarzyć. Niestety, dzisiejszy dzień to była jakaś kompletna porażka. Najpierw felerni stróże prawa. Ciężko ich w ogóle tak nazwać, bo tylko szukali ofiary, by dorwać kilka dodatkowych monet wypłaty, a teraz to. Dwóch najemników, pracujących w jakieś melinie. Kto by się spodziewał czegoś takiego w takim miejscu. Może twoje zachowanie było nieco zbyt pochopne, może lekko spanikowałeś, ale ostatecznie wywołałeś walkę. Chyba nikt nie chciał takiego obrotu spraw.
Błyskawicznie stworzyłeś kilka klonów. Na twoje nieszczęście jeden zniknął równie szybko jak się pojawił. Mężczyzna siedzący obok Ciebie, machnął swoją wielgachną ręką, próbując Cie złapać. Na twoje szczęście lub też nie, zniszczył tylko jednego z sześciu klonów, które pojawiły się w gospodzie.
-Haha… Zwykle klony to wszystko co masz? – mruknął drwiącym głosem i stanął naprzeciwko Ciebie. Uniósł obie ręce do góry. W prawej dzierżył długą do łokcia tonfę. Zaciskał ją mocno w dłoni, gotowy zarówno do ataku jak i obrony. Na Twoje nieszczęście, czekał na partnera, który zbliżał się do Ciebie od boku. Był nieco niższy, mniej więcej twojego wzrostu, w zwykłej formie. Byłeś w kiepskiej sytuacji. Otoczony z dwóch stron, niedaleko za sobą miałeś ścianę, a po lewej bar. Drzwi wyjściowe z prawej strony odgradzał uzbrojony mężczyzna.
-Więc jaki interes masz do pana Tomijiego? – zapytał, barman stojący, za ladą jakby nic się nie działo. Trochę inaczej zareagował reszta klientów, którzy cofnęli się pod ścianę, zostawiając wam dosyć sporą arenę do popisu. Mimo wszystko nikt nie oczekiwał obrony na to pytanie.
Kątem oka mogłeś dostrzec uśmiech na twarzy mężczyzn z katana. Stał on bardziej po twojej prawej. Ruszył. Z początku wyglądało to tak jakby celował w jednego z klonów, ale nie. Doskonale znał tą technikę. Chociaż przy świetle delikatnych płomieni było to ciężko widoczne. To tylko jedne Toru rzucał cień. Poczułeś jak ostrze rozcina skórę na Twoim policzku, a henge znika, odkrywając Twoją prawdziwą twarz. Wywołało to lekkie poruszenie w barze, ale nie dało Ci to elementu zaskoczenia, który mógłbyś wykorzystać w walce.
-Dzieciak? – powiedział jeden z najemników unosząc wysoko brew.

[Higaki]

Chłopak wyskoczył tak, jak gdyby to on chciał się bić, przynajmniej tak to wyglądało. No ale co, miał czekać aż będzie miał kłopoty i dopiero się postawić? A tak miał szansę na przejęcie inicjatywy. Pomimo ułożonego planu w głowie, znowu coś nie pykło, myślał, że jako shinobi ma dużą przewagę nad zwykłymi bysiorkami z meliny, na jego nieszczęście nieprzyjaciel szybko połapał się w sztuczce i wykorzystał ją przeciwko niemu markując cios w klona, a naprawdę mierząc – i trafiając – w chłopaka, lekko go raniąc. Krew spływała mu po policzku, a on sam nie krył zdziwienia, jednak po chwili rozglądania się, domyślił się, że połapali się głównie dlatego, że on jako jedyny rzucał cień. Nie wziął tego szczegółu pod uwagę. Oprócz tego, zbiry anulowały henge no jutsu, przez co poznali jego prawdziwy wygląd, który nie wyglądał już tak imponująco jak wygląd Toru Sato, ba, można było nawet dostrzec zdziwienie i lekkie rozbawienie.
- Czego chce? Jeśli wam nie powiem, to mnie do niego nie dopuścicie? – rzekł spokojnie, nie musiał walczyć, zależało mu tylko na odnalezieniu Tomijiego, ale jak będzie trzeba, to nie będzie miał wyjścia. Zresztą plan wydawał się dopracowany, fajnie by było, gdyby jak najszybciej udało mu się przenieść starcie na zewnątrz, dlaczego? Przypomnijmy, że trwa zima, a dziś jest naprawdę słoneczny dzień, chłopak tuż przed wejściem do baru zobaczył całkiem sporo dużych kałuż, które mogłyby mu ciut pomóc… w sumie to na pewno pomogą prędzej czy później. Niestety drzwi były pilnowane, więc zwyczajna ucieczka na ulice nie mogła mieć miejsca, ale na wszystko znajdzie się sposób, chłopak przygotowywał się do wcielenia planu w życie.

[Ayato]

Misja C
23/30+ Wielkie plany niekiedy mają bardzo mały margines błędu. Szczególnie trzeba uważać, gdy chodzi o walkę na śmierć i życie. Sądząc po krwi spływającej po policzku, bez wątpienie była to taka walka dla Ciebie. Jeden głupi błąd mógł zaważyć o wszystkim. Niestety, w twoim wykonaniu było ich wiele. Zamiast przygotować się, wolałeś zadawać niepotrzebne pytania, które w niczym Ci nie pomagały. Chciałeś kurczowo zrealizować plan, który miałeś ułożony gdzieś w głowie, zamiast dać ponieść się spontaniczności. W przeciwieństwie do Ciebie, najemnicy nie czekali na kolejna szansę. Katana świsnęła Ci tuż kolo ucha. Dźwięk rozcinanego powietrza, zagwizdał Ci w uszach. Mało brakowało byś stracił głowę. Drugi mężczyzna również nie czekał. Widząc, że nie masz dokąd uciec, ruszył na Ciebie, zaciskając w dłoni metalową broń. Machnął nią raz, drugi, aż w końcu nie miałeś żadnej szansy na ucieczkę. Tonfa przebiła się przez twoje ręce, uderzając tuż pod nosem. Poczułeś jak niemalże natychmiast zaczęła puchnąc Ci warga. Z małego rozcięcia, krew płynęła jak szalona. To nie było jednak wszystko. W ustach, niczym jakieś kamyczki w zabawce dla dziecka, zaczęła odbijać się od twoich policzków jedynka. Utrata zęba w tak młodym wieku, może być bolesna, ale nie to było twoim największym zmartwieniem. Delikatny uśmiech na twarzach napastników wyraźnie sugerował, że dopiero się rozkręcają i mają zdecydowanie więcej do zaoferowania.
-Jeśli to wszystko na co Cię stać, to lepiej stąd jak najszybciej mały i nie wracaj dopóki nie dorośniesz! – zimne słowa padły z ust tego, który właśnie pozbawił Cię zęba. Pomimo tego oświadczenia, żaden z nich nie miał zamiaru Cie wypuszczać. Otoczony z dwóch stron miałeś skutecznie odgrodzoną drogę do drzwi, a za plecami dalej była lada. Obaj mężczyźni, w przeciwieństwie do Ciebie byli gotowi zarówno do ataku jak i obrony. Katana błyszczała w świetle ognia, wymierzona prosto w Ciebie, a tonfa, wraz z wysoko uniesioną drugą dłonią służyła za gardę.

[Higaki]

Sorry za wtedy na chacie, robiłem coś i czytałem na szybko, co spowodowało u mnie zaćmienie mózgu :c

Najemnik wyprowadzał kolejne ciosy, w końcu trafił w chłopaka przebijając mu ręce i trafiając w ząb, który odczepił się od dziąsła, na pierwszy rzut oka sytuacja wygląda tragicznie i tak by było, gdyby nie… PLUF!!! Chłopak zmienił się w wodę i rozpłynął się po podłodze (Suiton: Mizu kawarimi). Podmienił się z wielką kałużą, która znajdowała się tuż obok wejścia do karczmy, teraz właśnie wstawał z pozostałości po kałuży, był mokry ale teraz mógł użyć swojej techniki suitonu. Chodził od kałuży do kałuży i udało mu się utworzyć 3 wodne klony, potem otworzył drzwi karczmy od zewnątrz i wszyscy rzucili „iglicami”(senbonami), razem było ich 40 – każdy wie jak wyglądają senbon, są cienkie i ostre, a jedyną bronią tamtejszych ludzi były ostrza, jedno ostrze nie może odeprzeć takiej ilości igieł, także spora ich część powinna trafić. Następnie klony wyjęły po 2 kunaie i ruszyły, aby dobić wroga osłabionego senbonami, a prawdziwy Higaki ukratkiem przemknął się na zaplecze, tam gdzie wcześniej rozmawiały opryszki, myślał, że tam odnajdzie swój cel. Otwierając drzwi wyjął 3 shurikeny i od razu rzucił nimi przed siebie, tak, aby przeciwnik nie był w stanie go zaatakować od przodu, a jak by to zrobił, zostałby trafiony tymi właśnie shurikenami.

Chakra
Suiton: Mizu Kawarimi - 80%-12%=68
Suiton: Mizu Bunshin no Jutsu - 68%-3*18%=14%

[Ayato]

Misja C
25/30+ Pogoda lubi bywać złośliwa i nieprzewidywalna. W środku zimy, nawet w słoneczne dni panuje okropny mróz. Portowe miasto, takie jak Ryzuaku, pomimo wielkiego tłoku ludzi i tak utrzymywało ujemną temperaturę. Niewielkie warstwy puchu przykrywały całe miasto, a woda niemalże od razu zamarzała, nie pozwalając ustać cieczy w stanie ciekłym. Chociaż, twój pomysł nie był głupi, można powiedzieć, że nawet był dobry, to jednak spalił na panewce.
Poczułeś jedno uderzenie, które pozbawiło Cię zęba i lekko zdezorientowało. Spotkanie z metalową tonfą było naprawdę bolesne. Straciłeś jednego siekacza, a bolała cala szczęka. Można powiedzieć, że miałeś trochę szczęścia w nieszczęściu. Równie dobrze mogłeś skończyć z połamaną całą szczęką. Bolesna kontuzją, która z pewnością sprawiłaby więcej problemów niż utrata jednego zęba.
Mężczyźni przyglądali Ci się przez chwilę, jakby mieli trochę nadzieję, że upadniesz po tym ciosie i się już nie podniesiesz, by na spokojnie zabrać Cię do szefa i spytać o dalsze instrukcje. Te jednak były raczej jasne i każdy głupi mógłby się domyśleć, jakby to się skończyło dla Ciebie. Na szczęście stałeś, nawet dostałeś chwilę wytchnienia, którą przerwała seria machnięć kataną. Ruchy mężczyzny jednak nie były zbyt płynne i proste do uniknięcia. Wciąż pozbawiony jakiekolwiek broni do obrony przed ostrym ostrzem, doznałeś kilku kolejnych zadrapań. Z piekących zadrapań, głównie na rękach, zaczęła spływać krew.
-Więc czego tu szukasz? – najemnicy zaprzestali swojej ofensywy, mierząc Cię dokładnie wzrokiem. Byli świadomi, że nie masz z nimi zbyt wielkich szans i może w nieco lekceważący sposób, chcieli wyciągnąć z Ciebie wszystkie informacje.
Stałeś teraz pod ścianą. Na twój kark padało kilka promieni słońca, przebijających się przez niewielkie szpary w ciemnych zasłonach. Stare okno było tuż obok Ciebie. Naprzeciw stali dwaj mężczyzny. Na ich twarzach szczerzył się niewielki uśmiech zwycięstwa. Pozbawiony drogi ucieczki, byłeś skazany na ich łaskę. Jeśli chodzi o sam bar, zrobiło się w nim nieco więcej miejsca. Klienci, którzy wcześniej tu siedzieli, wymknęli się drzwiami na zewnątrz w trosce o swoje życie. Pozostały tylko drewniane krzesła i stoły porozrzucane po całym budynku.

[Kuroi Kuma]

Natsume - wyprawa 1/XX Morze - tak przyjazne żeglarzom i wychowankom wysp środowisku, drugi dom. Nikt nie potrafił docenić otwartego morza bardziej niż ci, którzy widzieli je co dnia. Charakterystyczny zapach soli, ryb, szum fal, delikatnie bujanie statku wprawiające w ten jeden jedyny i niepowtarzalny nastrój. Pieśń sama niosła się na usta, chciało się wypełnić ten czas spędzony na morzu, gdy nic nie pojawia się na horyzoncie, nie widać żadnego lądu, nic nie wskazuje na to, że człowiek zbliża się do celu. Może zdać się na własną intuicję, lub na przyrządy o ile takowe posiada. Żeglowanie nie było dla każdego, morze nie było najprzyjemniejszym towarzyszem podróży. W jednej chwili spokojne, leniwe, dosłownie można było zapomnieć gdzie się człowiek znajdował, by zaraz zerwał się wiatr, fale zaczęły uderzać o burty statku, chciały go za wszelką cenę przewrócić, pogrzebać, zniszczyć. Morze było żywiołem, było nieokiełznane i musiało pokazywać swoje pazurki, by nikt nie mógł go znieważyć. W przypadku Natsume nawet te kilka dni przebiegło spokojnie - za spokojnie, jeżeli można tak powiedzieć. Pogoda dopisywała, nie było jeszcze na tyle zimno, by ryby pochowały się w głębię morskiej toni. Wioska kupiecka witała statki z otwartymi rękoma - to właśnie w takich osadach przetaczała się największa liczba ludzi, to tutaj dało się znaleźć wszystko, załatwić każdy legalny i nielegalny towar, jaki można było sobie wyśnić. Wioska z tego korzystała, handel kwitł, jeżeli tylko zamierzałeś coś kupić - w Ryuzaku na pewno to mieli, a pewnie nawet i kilka sztuk z kupcami oferującymi najlepszą cenę "tylko u nich".
Dobicie do brzegu, stały ląd, w końcu twardy grunt. Jedni za tym tęsknili, inni chcieli jak najszybciej wyruszyć w podróż. Był już późny wieczór - to właśnie teraz zaczynało się drugie życie tej osady. To właśnie teraz marynarze udawali się do karczm, by wyszaleć się przed wypływem, to teraz zaczynały się interesy, o których nie każdy musiał wiedzieć. To właśnie teraz Natsume - do niedawna jeszcze Cesarz - postanowił stawić się w południowym doku, gdzie ruch był dużo mniejszy - dalej tu było do centrum, przez to także i ceny były niższe. Ta okolica była pełna też i podejrzanych typów, którzy kręcili się szukając tylko pretekstu do zaczepki. Było ciemno, ale w niektórych zaułkach, które mijał Natsume wydawało się, że robi się ciemniej, że ściany zaczynają obserwować każdy, nawet najmniejszy Twój ruch. Postaw tylko jeden krok w złą stronę, a macki ciemności wessą cię w odmęty mroku tak czarne, jak woda o tej godzinie. Nie trzeba było jednak długo szukać, Natsume zszedł do pierwszej knajpy, w której można było spocząć (w każdym tego słowa znaczeniu). Budynek był piętrowy, nad szyldem przedstawiającym kojota w pozycji wiadomej znajdował się napis głoszący jednoznaczną wiadomość: Witamy goźci, wolnem pokoje W środku znajdował się mały barek - przy którym były krzesełka dla trójki ludzi. Przynajmniej taki był zamysł, bo jedno z siedzisk było złamane i nikt chyba nie zamierzał zmieniać tego stanu rzeczy. Po lewej stronie ciągnęły się schody na górę, po prawej zaś dodatkowo ustawionych kilka stolików. Przy jednym trójka mężczyzn, prawdopodobnie żeglarzy, którzy przechwalali się co kto nie przeżył na morzu. Ubrani w luźne ciuchy, każdy z nich posiadał małe ostrze przy boku tak na zaś. Przy drugim dwójka mężczyzn - jeden z głową spuszczoną pod koszulę, wyglądał jakby spał. Drugi zaś widocznie przysypiał, oczy mu się kleiły, jednak trzymał rękę na stole, tuż przy piwie, które kończył. Za ladą stała starsza kobieta, niziutka, miała może z półtora metra. Popatrzyła na całkowicie zasłoniętego przybysza - który swoją drogą wcale nie wyglądał podejrzanie, przecież każdy chce zakrywać swoją twarz. Ta chyba była jednak przyzwyczajona, że do tego miejsca nie zaglądali Ci, którzy chcieli chwalić się swoją obecnością?
-Lejemy, jemy czy śpimy? - zapytała zerkając na Natsume tak, jakby wiedziała kim jest. Zupełnie jakby znała jego historię trzy pokolenia wstecz i nawet najbardziej skryte szczegóły jego życia. Przypadek?

Dodatkowe informacje : jak mi wpadnie nazwa dla wyprawy, to rzucę w opisie

[Natsume Yuki]

Ryuzaku no Taki. Minęło już dobrych kilka lat od ostatniego czasu, kiedy był w stanie postawić tutaj stopę - no, jeśli nie licząc tamtego irytującego wyjazdu w sprawach biznesowych z Cesarstwa. Prywatnie, by móc po prostu pokręcić się po mieście? Ha, będzie z kilka lat, pięć-sześć minimum! Przez ten czas tak dużo się wydarzyło w jego życiu, że aż sam zaczynał mieć problemy z nadążeniem za tym wszystkim. Kiedyś, kiedy tu jeszcze mieszkał za czasów rozporządzenia Zgromadzenia Możnowładców z Kami no Hikage, był zwykłym Doko - nikim, który mógł spokojnie pomiędzy misjami przyjść sobie na mieszkanko i napić się ciepłej herbaty, poczytać coś, albo pograć na instrumencie (psia mać, kiedy był ostatni raz kiedy mógł sobie na to pozwolić?). Dlatego też, mimo wszystko... poczuł lekką nostalgię. Hyuo było jego prawdziwym domem, ale do Ryuzaku czuł dziwną sympatię.
Nie wspominał też już nawet o tym, że miło znowu było postawić stopę na stabilnym gruncie, niemiotanym na wszystkie strony przez zdradliwe fale. W końcu będzie mógł zasnąć spokojnie, bez obaw że gdy się obudzi, będzie musiał znowu odratowywać kolejne fragmenty statku. Albo że w ogóle się obudzi. Ech, przygody, co?
... trochę mu było do nich tęskno.
Przeszedł się ulicami południowego portu, uśmiechając się lekko - czego, oczywiście, ci którzy mogli go obserwować nie mieli szans zobaczyć. Chociaż przez ostatnie kilka lat Yuki praktycznie pławił się w luksusie, nie zapomniał tego kim był - pokrytym bliznami shinobi, maszyną do zabijania, która nie musiała się aż tak obawiać mroku wokół. To była ich robota, żeby mrok stał się ich domem... albo wręcz przeciwnie - by to mrok bał się ich.
Ale, do tego jeszcze dojdziemy. Najpierw trzeba znaleźć jakieś zajęcie.
Niewiele później po spacerze, w końcu odnalazł dostatecznie odsuniętą od cywilizacji knajpkę, by móc w miarę spokojnie spędzić wieczór (o ile "spokojnym" można nazwać miejsce gdzie ryzykuje się oklep), zjeść coś co nie jest sashimi, i przespać się gdzie indziej niż w małej kajucie kapitańskiej na Morrigan. Urzekły go przy tym błędy ortograficzne na tablicy - nie chciał oceniać, ale z daleka było widać że pracowali tu raczej prostsi ludzie.
Wkroczył do środka i podszedł do szynku, gdzie zobaczył podstarzałą kobietę. Właścicielka tego uroczego przybytku? Pozostali goście chyba na razie nie byli zbytnio skupieni na jego osobie, byli albo zbyt zajęci wprawianiem się w stan uduchowiony, albo przechwalaniem się swoimi historiami z morza.
-Doceniłbym wszystkie trzy, dziękuję - powiedział chłodnym, lecz uprzejmym tonem. Już jakiś czas temu postanowił, że po założeniu maski zacznie modulować nieco swój głos, by nikt go przypadkiem nie rozpoznał... ale powiedzmy sobie szczerze, w dzisiejszych czasach ludzie znali tylko imię; wyglądu czy głosu - ni w ząb.
Jeżeli otrzymał potwierdzenie, usiadł albo przy szynku, albo - lepiej - przy jakimś stole niedaleko, najlepiej gdzieś w rogu, gdzie nie rzucałby się w oczy.

[Kuroi Kuma]

Natsume - wyprawa 3/XX Dobrze było wracać na stare śmieci, do miejsce, które rozbudzały wspomnienia, przypominały odległe czasy, które znowu wracały do życia, rozpalały się na nowo. Wiele miejsc pozostawało takich samych, trwały wiecznie w tej jednej chwili, jakby ich jedynym celem było przypomnienie Hej, pamiętasz jak tutaj było? Jak tutaj jest? Ile czasu już minęło, gdy Cesarz mógł przechodzić sobie ulicami nierozpoznany, gdy mógł zajrzeć w każde miejsce bez zwracania na siebie uwagi? Przespać się pod gwiazdami, spędzić czas z ludźmi, którzy nie trzymają dystansu i są najzwyczajniej w świecie po prostu szczerzy, naturalni. Zamknięty w pałacu, pośród ludzi oczekujących rad, ciągle wyczekujących na opinię władcy, jego słowo, prawdziwą świętość. A tu proszę bardzo, nikt nie zwracał na Ciebie teraz uwagi, byłeś jak jeden z wielu, kolejny typ spod czarnej gwiazdy, zamaskowany, idący tylko w sobie znanym kierunku. Do miejsca jakich tu wielu, do lokalu, bo karczmą tego nazwać nie można było.
Uderzający zapach alkoholu, potu i dziwnego smrodku uderzył już na samym początku. Nie było to co prawda nieprzyjemne, po prostu specyficzne dla tego typu miejsc. Albo się z tym godzisz, albo szukasz dalej. Nie było tutaj blasku, nie było pałacowych korytarzy - tylko stęchła belka przytrzymująca ciągle strop, w której tkwiło mnóstwo gwoździ powbijanych tak krzywo, jak tylko można.
-Najpierw płaci, potem wymaga - rzuciła kobieta, która nawet jeżeli rozpoznałaby cesarza, to najpewniej w świecie nic by sobie z tego nie zrobiła. Jej cała sylwetka mówiła wkroczyłeś do mojego świata. Gdy tylko przekraczałeś próg tych drzwi nie byłeś w Ryzaku. Ta knajpka mogłaby nawet i być na Morskich Klifach, a ona i tak traktowałaby to jako swoją własność. Tutaj panowały jej zasady, to jej ziemia. Ktoś musiał trzymać za mordy wszystkich okolicznych pijaczków. Nie umniejszając nikomu kobieta nie bez przyczyny nazywana jest słabszą płcią. Chociaż ta akurat stanowiła okaz prawdziwej i niepodważalnej siły. Wskazała na cennik, znajdujący się na bocznej ścianie baru. To nie była karta dań, to po prostu kilka namazanych słów, pod którymi dorysowany był uśmieszek pasujący do tej knajpy tak jak pięść do nosa. Spanie - 40 za noc
Żarcie - 20 ryo
Mocne - 5 ryo
Suabe - 5 ryo Gdy tylko Natsume umieści zapłatę, kobieta położy mu kufel tego, czego zapragnie - by nie narzekał na czekanie na pozostałe fanty. Potem wsadzi łeb do kuchni, wykrzyknie:
-E! Stary! Danie dnia raz! - po czym sięgnie do szafeczki i wyciągnie pierwszy lepszy kluczyk, bowiem na lepszy czy gorszy standard pokoju nie było co liczyć -Na długo czy krótko? Jeśli pan se nie życzy, to pan nie mówi. - Yuki mógł jednak czuć, że ktoś inny się na niego patrzy. To było to uczucie, gdy siedzisz sobie spokojnie, ale wiesz, że ktoś patrzy, że ktoś obserwuje. Nie musisz nawet tego potwierdzać, to uczucie po prostu ci towarzyszy.

Dodatkowe informacje : brak

[Natsume Yuki]

Cóż, Yukiego zaczynało troszkę nabierać na śmiech. No, trochę czasu już minęło, od kiedy mógł po ludzku zapuścić się do jakiegoś "zadupia" dla zwykłych, codziennych ludzi, i po prostu spędzić trochę czasu jako ktoś nie znaczący absolutnie nic - będący pustą kartką w zeszycie tego miasta. Było to na swój sposób nostalgiczne - ale i też zabawne. Ha, zdążył już zapomnieć o tym, że karczmarze i szynkarze uważali swoje przybytki za cudy świata i najlepsze miejsca pod blaskiem Amaterasu, i lubili (z bezpieczną dozą bezczelności) przypominać o swojej wyższej pozycji nad którymkolwiek z bywalców. Cóż, zapewne teraz, jak będzie się kręcił po świecie jako zwykły najemnik, będzie musiał znów do tego przywyknąć - przecież nie będzie zawsze sypiać w pierwszoklasowych ryokanach. No, i trzeba sobie przypomnieć jak smakuje jedzenie w zwykłych tawernach, a nie robione na zamówienie kucharzy.
Może to i lepiej? Trzeba sobie przywrócić coś takiego jak "pokora". Wyjdzie mu to tylko na dobre.
-Dobrze więc - powiedział ponownie w sposób uprzejmy, acz niewyrażający jakichkolwiek emocji, po czym sięgnął do drobnej sakiewki przy pasku (resztę trzymał w kaburze - trudniej ukraść) i wyciągnął sześćdziesiąt pięć monet - wystarczająco na jeden dzień postoju, jeden posiłek i jeden napitek. - Może być mocniejsze.
No, powiedzmy sobie szczerze - nawet przy jego gabarytach, jedno mocne piwo nie byłoby w stanie sprawić że mu zaszumi we łbie. Był wyspiarzem, psia mać, czy nie!?
Usiadł przy szynku na jakimś niewielkim krzesełku, i przejął kluczyk od kobiety. Następnie, nie podnosząc głowy i nie luzując maski, powiedział tylko proste:
-Jeden dzień. O ewentualnych zmianach planów powiadomię jutro.
Kiedy postawiła przed nim napitek, lekko poluzował maskę i przesunął ją w górę, tak by móc ją w każdej chwili opuścić, a przy tym odsłonić część twarzy w celu napicia się i zjedzenia czegoś - w tym mroku raczej nikt od razu nie zauważy, kim jest. No, i raczej nie powinni go też rozpoznać, bo wątpił by zwykłe pospólstwo z Ryuzaku kręciło się po Hanamurze w dniu koronacji. Ale mimo wszystko wolał się upewnić, że będzie mógł w każdej chwili znowu zasłonić twarz.
Zwłaszcza, że czuł że coś jest nie halo. Ktoś na niego patrzył, i nie była to ta starsza kobieta. Po tylu latach służby jako shinobi, większość przedstawicieli tego fachu wykształcała w sobie coś w rodzaju dodatkowego zmysłu - po prostu czuli, że ktoś ich obserwuje, i wiedzieli że to może się skończyć albo kimś nawiązującym rozmowę, albo próbującym zaatakować znienacka. Dlatego też zwykle lepiej zachować trochę czujności - na wypadek, gdyby jego słuch podpowiedział mu że ktoś próbuje zrobić mu niechciane kuku...

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 5/XX Lubili? Skądże znowu. To podrzędna nora, o tym nie trzeba było nikogo przekonywać. Nie przychodzili tutaj szlachcice (no może jeden w przebraniu, ale do tego się nie przyznajemy), tylko głównie niższe klasy społeczeństwa. Ten przybytek był jednak jej. Tylko i wyłącznie, nikogo innego. To ona o niego dbała, był jej małym królestwem. Może i nie był najpiękniejszy, najznamienitszy, ale kochała to co robiła. Spotykanie tak wielu ludzi, tak różnych, odmiennych. Tyle historii ile dało się zasłużyć w tej karczmie, ile dramatów, ile romansów zaczynało się w tym niepozornym miejscu. To nie praca dla każdego, praca brudna, wymagająca silnej psychiki. Główną przewagą właściciela było to, że to po jego stronie stało to, czy tu zostaniesz, czy zostaniesz obsłużony. Klientela stała po stronie karczmarza, łatwo było o wklepanko, gdyby ktoś zaczął z władcą tego małego państewka. Kobieta zbierała monety po kilka odhaczając sobie w głowie wszystko po kolei. Liczby się jednak zgadzały. Kluczyk wyglądał na nowy - w sumie jedna z niewielu rzeczy, o których można było tutaj powiedzieć. Zapewne kobieta uznała, że skoro przybysz płaci od razu taką kwotę, to wypadałoby mu dać chociaż kluczyk lepszy.
-A więc mocniejsze - pokiwała głową, po czym wzięła szklankę, nalała tam najpierw trochę przezroczystego płynu z butelki, a potem otworzyła beczułkę i dopełniła naczynie złotym trunkiem. Ustawiła przed Natsume i kiwnęła mu jakby chciała życzyć "zdrowia panie dobrodzieju!". Czuć było alkoholem, zapewne płyn dolany na samym początku był jakimś bimbrem. Jego kolor robił jednak wrażenie, bo uzyskanie braku koloru było całkiem imponujące.
-Jeden... dobrz. Niech bedzie - mruknęła i odeszła na bok, by zebrać szkło ze stołów. Poszła w swój standardowy obchód, ludzie ją zaczepiali, proponowali by się dosiadła, ta jednak odmawiała samym spojrzeniem, więcej nie trzeba było. Mimo tego, że zapewne reagowała tak za każdym razem nie ustalali w swoich próbach. A może kiedyś? W tym czasie wyszedł chłopiec - sześciolatek umorusany przez pracę na kuchni. Postawił przed Natsume talerz parującej zupy i pożyczył smacznego. Pachniała naprawdę wyśmienicie - gęsta, z kawałkami mięsa, masą makaronu i starannie pokrojonymi warzywami. Cieniuteńko niczym robił to kucharz pałacowy, widać człowiek pracujący za ścianą znał się na rzeczy i był dobry w swoim fachu. Do środka weszła kolejna osoba - kobieta o wątłej figurze, długich, czarnych włosach i ciemnej karnacji. Była może kilka lat starsza od Natsume. Przysiadła się po drugiej stronie baru, zerknęła tylko na Cesarza - jedyną poza nią osobę tak blisko właścicielki.
-To co zawsze kochana - rzuciła, gdy ta wracała ze szkłem. Przysadzista zaś odpowiedziała uśmiehcem i podała ten sam napitek, co chwilę wcześniej żeglarzowi. Z kuchni wyszedł rosły facet - około pięćdziesiątki, łysy potężnej budowy, jego ręce wyglądały jakby siłował się z niedźwiedziami, przy jego boku był nóż kuchenny, a dokładniej rzecz biorąc tasak. Posłał dziewczynie uśmiech, potem skierował go do Natsume.
-Smakuje?- rozbrzmiał niski głos, który mógłby kruszyć skały. Co do dziwnego uczucia, że Natsume jest obserwowany... to zaś znikło. Czy było to związane jakoś z przybyciem nowych osób, czy może ktoś jednak odpuścił - nie dało się tego określić.

Dodatkowe informacje :
Karczmarka
Klientka
Mężczyzna

[Natsume Yuki]

Cóż, pierwsze zaskoczenie dzisiejszego wieczora. Wyglądało na to, że gdy tutaj mówi się "mocniejsze", rzeczywiście i z pełną powagą ma się tu na myśli "mocniejsze". No, wiadomo, że chrzczenie alkoholi to nic nowego - praktycznie w każdym podrzędnym szynku, w jakim zdarzyło mu się pojawić zanim urósł w szeregach Yuki i Cesarstwa, szynkarze podawali każdy możliwy alkohol z domieszką wody lub jakiegoś soku - raz, żeby rozcieńczyć woltaż napitku (bo przecież moczymordom nie robi to absolutnie żadnej różnicy, tak długo jak ma procenty), dwa - żeby zwiększyć jego ilość, bo nie zawsze karczmarzom chciało się latać po targach i załatwiać sobie dostępy do drogich jak cholera antałków alkoholu. A tutaj - zupełne zaskoczenie. Owszem, chrzcili - ale nie wodą, a bimbrem, czyli dawali jeszcze więcej za tę samą cenę.
Na swój sposób genialne.
Odchylił maskę i wypił odrobinę napoju, starając się wyczuć smak. No, przy tym trzeba zaznaczyć, że obecności bimbru nawet nie trzeba było się domyślać - waliło na kilometr. Ale w smaku było nawet, nawet - trochę mu się kojarzyło z awamori, dość popularnym wśród żeglarzy na wyspach. No, jeno gazowane od piwa. Całkiem ciekawe połączenie, musiał przyznać.
Niewiele później przyniesiono mu również miskę zupy. I kolejne zaskoczenie - po mniej uczęszczanych miejscach raczej można było oczekiwać jedzenia jakości co najwyżej średniej: rozgotowany ryż, jedzenie bez smaku, ewentualnie odrobinę mięsa zestrugane z jakiejś kości żeby trochę zabarwić wodę. A tutaj proszę - przyzwoita, dobrze ugotowana zupa, z makaronem, nawet jakaś zielenina i połacie mięsa się napatoczyły... Był pozytywnie zaskoczony. Po uprzednim powąchaniu (z zewnątrz wyglądało to jak zwykłe powąchanie zupy, podczas gdy chodziło bardziej o wykrycie trucizn - stare przyzwyczajenia niechętnie umierały) wziął kilka łyżek do ust, i kiwnął lekko głową.
-Znakomita, dziękuję - powiedział spokojnie, kiwając głową. Gdyby mężczyzna nalegał aby Yuki podniósł głowę, po prostu ponownie zakłada maskę. - Wyrazy uznania dla kucharza.
Coś było nie tak. Nagle przestał czuć się jak obserwowany - w momencie, jak obok niego pojawiły się dwie osoby. Ktoś obserwował z daleka, albo stracił Yukiego z pola widzenia? Czy może był za to odpowiedzialny ktoś z tego duetu? Cóż, przy zachowaniu odpowiedniej ostrożności pewnie prędzej czy później się dowie.

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 7/XX Zapach nie był najprzyjemniejszy, ale czego się spodziewać, w tej podrzędnej dziurze nie uzyskasz krystalicznie czystego trunku, który będzie muskał podniebienie nawet najwybredniejszych smakoszy alkoholu. Woltaż było czuć, smak cóż... intensywny, nieco słodkawy, a przy tym jeszcze dało się wyczuć piwo. W jedzeniu zaś nie było czuć trucizny - czyli albo przygotowujący był bardzo dobry, albo "zabójcze" aromaty jedzenia były tak intensywne i przebijające się przez jedzenie, ze trucizna gdzieś znikała pomiędzy tą rozkoszą dla nosa, oczu i oczywiście ust. Była jeszcze opcja, że jedzenie po prostu nie było zatrute, ale przecież to by było za proste, prawda?
-Dziękuję - Kucharz posłał szczątek uśmiechu do Natsume, no przynajmniej próbował, bo wyglądało to bardziej jak grymas. Kolejny dziwny gość, nie mógł się do tego jednak przyzwyczaić. Nie nalegał na nic, cieszył się z tego, że ludzie spędzają tu dobrze czas, że jego jedzenie smakuje podróżnym i to zapewne ściągnie jeszcze więcej gości do jakże pięknie brzmiącej knajpki "pod zdechłym kojotem" -Znowu to samo? - nalał sobie nieco bimbru do szklanki, wypił duszkiem, po czym oparł łokcie na blacie, tuż obok kobiety. Ta rozejrzała się czy przypadkiem nikt nie zbliżył się za bardzo, by usłyszeć o czym rozmawiają. Był jednak jeden gagatek, który to doskonale wiedział, o czym rozmawiają.
-Nie tak głośno. Wydaje mi się, że jestem coraz bliżej, że to jest w zasięgu ręki. A gdy ją wyciągam - wystawiła dłoń w stronę kucharza, zupełnie jakby chciała złapać za jego dłoń. Jej palce jednak ledwo musnęły jego skórę - Oddala się coraz bardziej. Ucieka mi już tak od kilku miesięcy. Sam wiesz, że ten... to coś jest niezwykłe. - karczmarka przyniosła jej podobną szklankę co Natsume, jednak płyn tam znajdujący był zabarwiony odrobinę na czerwono. W jej ruchach było coś dziwnego. Niektórzy ludzie poruszają się ślamazarnie, niczym w smole, w jej przypadku było zupełnie inaczej. Sprawne oko mogło odczuć, jakby każdy jej ruch był delikatny, był giętki. Zupełnie jakby jej ciało nic nie ważyło, wszytko było leciuteńkie jak piórko. Było to tym bardziej rażące przy mężczyźnie, który to stanowił niejako przeciwieństwo tego podejścia. Emanował siłą, wydawałoby się że potrafi jednym uderzeniem zmieść całą tą karczmę, a jeszcze i kilka domów za nim. Kobieta chwyciła szklankę, dosłownie przyssała się do niej i wypiła połowę za jednym razem.
-Zapisz to na mój rachunek, ja zaraz muszę iść na spoczynek - wzięła szklankę do ręki i popatrzyła się na jedzącego sobie zupkę Natsume. Uśmiechnęła się, a uczucie obserwacji powróciło i zniknęło równie szybko. Podniosła się z siedziska i ruszyła w stronę schodów. Przechodząc obok niby przypadkiem, niby nie przejechała palcem po plecach Wyspiarza. Nie zatrzymała się, poszła dalej, na górę.

Dodatkowe informacje :
Karczmarka
Klientka
Mężczyzna

[Natsume Yuki]

Natsume miał sporą ochotę uśmiechnąć się krzywo, gdy zobaczył próbę uśmiechu ze strony rosłego mężczyzny, który też okazał się być kucharzem. Cóż, po części mu się nie dziwił - pewnie wyszedł na salę, by zobaczyć komu tym razem przygotował posiłek, a zobaczył tylko odzianego w czarny płaszcz dziwaka w masce, który o ile był uprzejmy i nie sprawiał kłopotów, to sam w sobie był po prostu niepokojący. W końcu kto normalny, wchodząc do tawerny w celu napicia się i zjedzenia czegoś, przychodził uzbrojony po zęby i w pełnym opancerzeniu zasłaniającym nawet najmniejszy kawałek skóry? Ano właśnie. Pewnie aktualnie po jego synapsach przeskakiwały jakieś myśli typu "kolejny cholerny shinobi się napatoczył". Taaa. Wśród zwykłego pospólstwa raczej nie panowało pozytywne zdanie o shinobi - w końcu razem z nimi kroczył bóg śmierci, czasami też bóg wojny. A w czasach względnego spokoju ci dwaj przedstawiciele panteonu byli raczej mniej chętnie widziani.
Nawet pomimo tego, że szczególnie nie starał się podsłuchiwać, i tak do jego uszu dotarły spore strzępki konwersacji między kucharzem i stojącą nieopodal kobietą. Jadł spokojnie zupę i popijał niewielkimi łykami napój, udając że zajmuje mu to całą uwagę - przy okazji jednak wyłapywał tyle, ile był w stanie. A konwersacja rozwijała się akurat bardzo... intrygująco. Jest coraz bliżej, "coś" jest w zasięgu ręki, ale się wymyka. To niezwykłe "coś" ucieka przed kobietą, a ona idzie za tym w pościg. Ciekawe. Wyglądało jednak na to, że na ten moment nie będzie w stanie wyciągnąć nic więcej - kobieta udała się w kierunku schodów.
Przy okazji zaczepiając Yukiego.
Większość ludzi przyjęłaby to jako zaproszenie do spotkania... albo do zaciągnięcia w pułapkę. Obie opcje były prawdopodobne. Przypuszczał, że w tym przypadku tajemnicza niewiasta po prostu wzięła go za zwykłego najemnika, który pomógłby jej w jakimś zadaniu - a rozmowa w cztery oczy byłaby lepsza do załatwiania biznesów. Dlaczego jednak odczuwał niepokój? Dlaczego to właśnie ta kobieta wywoływała u niego uczucie bycia obserwowanym?
Coś było nie tak. I lepiej będzie sprawdzić, o co tu chodziło.
I nie, Natsume nie był paranoikiem. Był po prostu krytycznie ostrożny.
Tylko dzięki temu zdołał przeżyć tyle czasu.
Gdy skończył jeść i dopił alkohol, założył maskę z powrotem na swoją twarz i powoli się podniósł, dziękując za posiłek. Następnie udał się na górę, jak gdyby do swojego pokoju w celu odpoczynku - tak naprawdę jednak planował ostrożnie poszukać pokoju, w którym mogła aktualnie przebywać tajemnicza kobieta. I upewnić się, że rozmowa nie skończy się dziabnięciem w plecy.
Nie, żeby Yuki sam miał pewną niespodziankę na takie sytuacje. I nie zawahałby się jej użyć.

  Ukryty tekst