Główna droga

[Reika]

Dźwięk się przybliżał, i był tak dudniący, jakby grube drewno się o coś obijało. Więc to nie była bójka, chyba że obaj sprawcy bardzo szybko biegają i jeden drugiego wali drągiem w łeb. W każdy razie należało to jak najszybciej sprawdzić, więc Reika pobiegła w tamtym kierunku, o mało nie wywalając się na lodzie. Cholerna zima! Na szczęście udało jej się opanować sytuację i nie obić dupska, bo potłuczona kość ogonowa była strasznie bolesna. Już po chwili zobaczyła przed sobą, co robi takie zamieszanie. W jej kierunku biegły dwa spłoszone konie, które wcześniej ciągnęły jakiś wóz, a z którego obecnie został tylko dyszel, który obijał się po drodze o wszystko, co się dało. Coś poważnego musiało spłoszyć konie, skoro rzuciły się do ucieczki, wyrywając przy okazji dyszel. Za nimi, spory kawałek z tyłu, biegł chyba właściciel i ostrzegał ludzi, żeby uciekali z drogi. Sytuacja była naprawdę nieciekawa, a najgorsze było to, że dwa rosłe konie bardzo trudno zatrzymać, zwłaszcza, gdy są przerażone. Gdyby tylko miała czas, mogłaby zrobić zaporę, ale główna droga była za szeroka, więc potrzebowałaby kilka takich barier, żeby konie jednej nie wyminęły, a na to stanowczo nie było czasu, komuś mogłoby się coś stać.
- Na bok! - Krzyknęła Reika do ludzi za sobą, ostrzegając przed niebezpieczeństwem. - Z drogi!
Nie pozostało jej nic innego, jak spróbować zatrzymać konie w inny sposób, dlatego też rzuciła się w ich kierunku pędząc nieco bokiem, ale na tyle blisko, aby w kulminacyjnym momencie, najbliższy koń minął ją tylko o kilka centymetrów. Ten, któremu lejce obijały się o przednie nogi. Kunoichi planowała mocno złapać się jego nagrzbietnika i podciągnąć się na jego grzbiet, mając za oparcie dla stóp pas pociągowy. Jeśli uda jej się wdrapać na grzbiet wierzchowca, mocno zaciśnie nogami boki konia, nadal trzymając się jedną ręką nagrzbietnika, po czym wychyli się lekko do przodu, żeby drugą ręką chwycić długie lejce. Gdyby jej się to udało, będzie mogła za nie pociągnąć, aby spróbować zatrzymać konie, o ile zaraz się nie zrypie i nie złamie karku.

[Inoue]

Misja rangi D for Reika
5/15

---

Zaczęłaś działać, krzyczałaś na przerażonych ludzi by wiali na bok. Na szczęście nikt nie miał w ten dzień ochoty na misje samobójcze, wszyscy odskoczyli, odbiegli znajdując się w bezpiecznym miejscu, pozostawiając niemal całą szerokość ulicy wolną dla zbliżającego się niebezpieczeństwa. Ludzie z przerażeniem obserwowali całe zdarzenie, z paniką w oczach kulili się i chowali gdzie tylko mogli. Jedyną osobą, która miała nerwy na wodzy byłaś ty. Odważnie zbliżyłaś się do środka ulicy by mieć jak najdogodniejszy punkt do wykonania swojego planu. Czułaś drżenie podłoża od potężnych uderzeń kopyt, huk roznosił się z silną mocą. Pobiegłaś ostrożnie starając się wycelować. Konie delikatnie odbiły w bok widząc zbliżającą się ciebie, widocznie nie chciały w nikogo wpaść. Przebiegły obok ciebie, a ty niczym akrobatka, złapałaś się nagrzbietnika, poczułaś potężną siłą drzemiącą w tej istocie. Zaparłaś się o pas pociągowy i zostałaś porwana przez szybki pęd. Trzymałaś się mocno pasów, lekko podbijało cię w rytm chodu. Sięgnęłaś ręką po fruwające lejce, ciężko było złapać coś tak ruchomego. Udało ci się jednak. Uchwyciłaś kawałek, lecz musiałaś to precyzyjnie skrócić, były długie. Na domiar złego zbliżałaś się do końca ulicy, dalej zaczynał się tylko las. Szarpnęłaś za lejce, zwierzę wygięło głowę i rozwarło pysk pod wpływem nagłego ucisku. Zaczęło jednak instynktownie zwalniać, z dwa razy poślizgnęło się na śniegu. Jednak drugi koń chciał dalej pędzić, dwie siły zmagały się w przeciwnym kierunku. Plusem było to, że prędkość gwałtownie zmalała, obydwa zwierzaki właściwie truchtały zupełnie zdezorientowane.

[Reika]

Nie ma co, zachciało jej się zgrywać bohaterkę na oczach tych wszystkich ludzi, ale innego wyjścia nie widziała. Przecież nie zabije koni, a z zaporą nie zdąży, więc nie pozostało nic innego, jak spróbować wskoczyć na grzbiet jednego z nich i modlić się, żeby nie skręcić karku. Dostanie się na grzbiet pędzącego konia okazało się znacznie trudniejsze niż przypuszczała, ale trzymając się mocno nagrzbietnika i opierając nogi na pasie pociągowym, wreszcie się jej udało. Ciekawie jak musiała teraz wyglądać na oczach tych wszystkich ludzi, z rozwianymi, błękitnymi włosami, wyginającą się do przodu, aby uchwycić fruwające lejce i ryzykując własne życie. Wreszcie złapała lejce, ale były za długie, więc szybko je zwinęła, żeby jak najbardziej skrócić, po czym pociągnęła z całej siły do siebie, hamując konia, na którym właśnie siedziała.
- Prrrrr! - Zawołała do wierzchowców. - Prrrrr!
Miała nadzieję, że jej głos i komenda uspokoi nie tylko jednego, ale też i drugiego konia, którym nie bardzo mogła teraz wyhamować, więc zdała się na swojego wierzchowca, który na szczęście zaczął zwalniać, ciągnąć za sobą tamtego. Dobrze, bo jakby tak dalej poszło, to wylądowaliby w lesie, ale to jeszcze nie koniec. Konie nadal się nie zatrzymały, tylko truchtały nieco zdezorientowane, więc Reika jeszcze raz mocno pociągnęła za lejce i ponownie wydała komendę, mając nadzieję, że tym razem w końcu się zatrzymają, poklepała nawet swojego konia po łopatce, dając mu poczuć, że jest bezpieczny. Cokolwiek spłoszyło konie sprawiło, że wpadły w istną panikę. Jeśli uda jej się w końcu zatrzymać oba stworzenia, poklepie w nagrodę swojego wierzchowca po szyi i zsunie się z jego grzbietu, czując lekko obite dupsko. Nie ma jak jazda na oklep. Nadal trzymając lejce, podejdzie do koni i uspokajająco pogłaszcze oba, dając im odczuć przyjacielską rękę, po czym przerzuci lejce do przodu tak, żeby mieć kontrolę nad dwoma końmi i ostrożnie je zawróci, prowadząc spokojnie w stronę właściciela, na oczach tych wszystkich przerażonych mieszkańców Ryuzaku no Taki. Kryzys chyba zażegnany, chociaż nogi nadal jej się trzęsły. Pozostało tylko sprawdzić co się stało z wozem, bo może będzie trzeba pomóc właścicielowi, no i miała nadzieję, że nikomu nic się nie stało, kiedy uciekali z drogi. Nie ma co, będą o niej gadać przez najbliższy tydzień, jak nie więcej.

[Inoue]

Misja rangi D for Reika
7/15

---

Działałaś jak tylko mogłaś by wyhamować wierzchowce, pociągnęłaś z całej siły za lejce. Koń zwalniał, drugi nie miał zamiaru. Wszystko szło jakby w dobrym kierunku, tempo było coraz bardziej wolne. Jednakże...poczułaś gwałtowne wierzganie konia, na którym siedziałaś. Jeden, drugi raz. Zaczął żarliwie walczyć i wymachiwać mocno wykręconą głową, prychał rozszerzonym nozdrzami. Cóż, twoja siła z pewnością była większa niż u przeciętnego człowieka. Musiało go nieźle poskładać z tego powodu. Sytuacja wymknęła się spod lichej kontroli, po jednym wierzgnięciu konisko źle wylądowało na zadnich nogach i zrobiło delikatnego drifta po śniegu. Drugi zaczął się denerwować w podobny sposób, lecz on wyskakiwał w powietrze jakby chciał uniknąć jakiegoś niebezpieczeństwa z ziemi. Ich prędkość była bardzo wolna ale zwierzęta nadal były przerażone. Ludzie wokół panikowali, niektórzy krzyczeli coś do siebie. Przynajmniej właściciel powoli zaczął was doganiać, choć zipał z wyczerpania biegiem. Wystarczyło tylko je jakoś przytrzymać do momentu, aż do nich podejdzie. Choć to mogło być trudne, zwłaszcza że obydwa zaczęły swoje dziwne wygibasy.

[Reika]

Wyglądało na to, że wszystko dobrze się skończy, bo konie znacznie zwolniły i stanowiły mniejsze zagrożenie dla otoczenia, jednak nadal stawiały opór, nie chcąc się całkowicie zatrzymać. Wierzchowiec, na którym siedziała, zaczął z nią walczyć i szarpać łbem, nie chcąc poddać się jej kontroli, mimo że wędzidło mocno uwierało go w szczękę. Reika jeszcze raz wydała komendę ''Prrrrr'' i pociągnęła za lejce, tym razem nieco delikatniej, żeby dać zwierzęciu wyczuć, że ma się tylko zatrzymać. Zwierze jednak zaczęło jej wierzgać, aż w końcu poślizgnęło się na śniegu. Cholerny śnieg! Kunoichi w ostatniej chwili złapała się mocno nagrzbietnika, nadal jednak trzymając przy sobie lejce. Jak tak dalej pójdzie, to koń zrzuci ją z grzbietu, na którym teraz próbowała się utrzymać. Drugi też zaczął fikać, choć tego na szczęście nie odczuwała na swoim tyłku. Wszystko działo się na oczach mieszkańców Ryuzaku i właściciela koni, który chyba musiał być kawałek za nią, o ile miał jeszcze siłę biec. Może on jej pomoże uspokoić własne konie.
- No już, dobry konik. - Odezwała się do wierzchowca. - Prrrrr.
Pogłaskała jeszcze stworzenie po szyi, żeby dać mu odczuć, że wszystko w porządku i nic mu nie grozi. Wiedziała, że konie lubią taką pieszczotę, więc może to go trochę uspokoi, żeby chociaż przestał wierzgać i obijać jej tyłek. Drugim niestety nie dała rady pokierować, dlatego liczyła, że jak jeden się ogarnie, to może ten drugi pójdzie za jego przykładem. Tak więc Reika nadal walczyła o utrzymanie się na grzbiecie i jednocześnie próbowała uspokoić konia dobrymi słowami, głaskaniem i poklepywaniem. A mówią, że konie lubią kobiecą rękę. Chyba te jednak wolą faceta. Szkoda, że nie miała przy sobie marchewki, albo jabłka, to może żarcie by je bardziej skusiło, niż jakieś tam głaskanie i gadanie do nich. Ehh, najgorsze było to, że była obserwowana przez całkiem sporą grupkę ludzi i wstyd by było się wygłupić, w końcu chciała pomóc opanować sytuację. W sumie to lubiła konie i nawet zastanawiała się nad własnym wierzchowcem, ale w tej chwili poważnie się nad tym zastanawiała, bo przez najbliższy tydzień będzie chodzić z szeroko rozstawionymi nogami, z powodu obolałego dupska i naciągniętych mięśni nóg, którymi teraz mocno obejmowała boki konia, żeby się utrzymać.

[Inoue]

Misja rangi D for Reika
9/15

---

Mogłaś potrenować gibkość swojego ciała na tym wierzchowcu, który serwował ci całkiem niezłą gimnastykę. Na szczęście był bardzo przewidywalny, uderzał wyłącznie z zadnich nóg i nie wyczyniał żadnego krwiożerczego rodeo, na który decydują się jedynie samobójcy albo idioci. Zwolniłaś napięcie, pogłaskałaś zwierzaka po łopatce. Jego cielsko było ciepłe, miejscami mokre od potu. Jednakże w końcu coś zaczęło działać. Koń zatrzymał się jak za dotknięciem różdżki, wyciągnął z westchnięciem szyję rozluźniając się. Drugi, widząc poczynania kolegi, również zaprzestał swoich dziwnych wykopów. Także się zatrzymał, lecz miał bardziej nerwowe usposobienie. Wyciągnął długą szyję ku górze niczym żyrafa, łypał oczami na wszystko dookoła i strzygł nerwowo swoimi uszami. Trzeba było mieć go na oku, gdyż pierwszy zwierzak po prostu stał ciesząc się relaksem. Właściciel był jeszcze w drodze, niestety nie biegł, szedł zdyszany wypluwając swoje płuca. Ale dawał radę, brakowało mu jakiś 20 metrów do swoich podopiecznych. Ludzie zamilkli kiedy konie jako tako się uspokoiły, obserwowali z trwogą wszystkie poczynania jakby miał właśnie nastąpić kulminacyjny finał. Niektórzy szeptali coś do siebie, niektórzy rozmawiali normalnie, ale większość zamilkła widząc choć pobieżne kontrolowaną sytuację.

[Reika]

Sytuacja nadal była kryzysowa, zwłaszcza że Reika powoli traciła czucie w nogach. Co innego jechać w siodle z nogami w strzemionach, a co innego siedzieć na oklep i obejmować nogami boki konia, żeby się utrzymać. W każdym razie nagrzbietnik, którego się trzymała był bardzo pomocny w tej sytuacji i dzięki temu kunoichi jeszcze nie spadła z końskiego grzbietu. Starała się na wszelkie sposoby uspokoić konia i gdy zaczęła go głaskać, ten w końcu zareagował i przestał się spinać, a nawet po chwili stanął w miejscu, pociągając za sobą tego drugiego. Kunoichi odetchnęła z ulgą, ale obawiała się, że to jeszcze nie koniec, więc nadal gładziła sierść wierzchowca.
- Dobry konik, już dobrze. - Powiedziała do niego i poklepała go po szyi.
Tamten drugi wyglądał nadal na zdenerwowanego, bo zarzucał łbem i strzygł uszami, jednak na szczęście dalej stał w miejscu, dlatego Reika postanowiła działać dalej. Kiedy jej wierzchowiec rozluźnił się już całkowicie pod wpływem pieszczot, kunoichi zsunęła się z jego grzbietu, nadal trzymając lejce w dłoni. Trochę obolała, podeszła do przodu i chwyciła za uprząż tuż przy pysku, po czym pogładziła delikatnie konia od nosa, do chrapów.
- Spokojnie, dobry konik. - Mówiła do niego kojąco. - Już dobrze.
Jeśli nie zacznie na nowo wierzgać i nie będzie próbował jej użreć, to przejdzie pod jego głową do drugiego konia i wyciągnie do niego rękę, żeby mógł ją obwąchać. Nie chciała go przestraszyć, dlatego lepiej będzie, żeby zaznajomił się z jej obecnością i zapachem. Jeśli nadal będzie nerwowy, to delikatnie i uspokajająco zacznie go gładzić po boku szyi, cały czas do niego mówiąc, zaś drugą ręką nadal trzymając lejce. Jeśli ten nerwowy będzie próbował ruszyć i pociągnąć za sobą tamtego spokojnego, to kunoichi chwyci za jego uprząż, aby go przytrzymać i uspokoić. Starała się opanować sytuację i nie patrzeć na ludzi, którzy niepewnie obserwowali całe to zdarzenie.

[Inoue]

Misja rangi D for Reika
11/15

---

Pierwszy koń był spokojniejszy. Gładziłaś brązową sierść uspokajając go tym ruchem. Najgorsze było już za tobą. Zsunęłaś się z ulgą po wypukłym brzuchu i wylądowałaś na obolałych nogach. Odczułaś efekty krótkiego rodeo. Również i tyłek nie był w cudownym stanie, był delikatnie obity. W życiu shinobi jednak bywało znacznie gorzej. Podeszłaś spokojnie i zaczęłaś głaskać spokojniejszego zwierzaka. Wyglądał na znacznie starszego od tego drugiego, nie miał tak połyskującej sierści, miał nieco bardziej kanciasty pysk. Przyjął ze spokojem twój dotyk, wyciągnął nawet łeb w twoim kierunku poruszając żwawo wargami, najprawdopodobniej szukając jakiegoś smakołyka od ciebie. Niczego jednak nie miałaś do zaoferowania. Drugie konisko było zdecydowanie mniej zrelaksowane. Kiedy tylko się zbliżyłaś, ten cofnął się niepewnie o pół kroku łypiąc na ciebie nieufnym wzrokiem. Wyglądał na młodziaka. Prawdopodobnie to on był twórcą całego zamieszania. Zaczęłaś go więc gładzić po mocno napiętej szyi. Jego mięśnie były naprężone, łeb był uniesiony wysoko, czujnie obserwował całe otoczenie łącznie z tobą. Na szczęście spokojniejszy koń działał skutecznie na młodziaka swoim relaksem, powstrzymywało go to od zerwania się do biegu. Nagle ludzie zaczęli klaskać i cicho wiwatować. Nerwus zarzucił lekko łbem i skupił się na tłumie, który w jego mniemaniu był dziwny. Byłaś chyba bohaterką. Nieszczęsny właściciel zdołał w końcu zjawić się na miejsce, lecz nie miał powietrza w płucach by cokolwiek powiedzieć. Podparł się o kolana łapiąc tlen.

[Reika]

Jej dotyk najwyraźniej spodobał się konikowi, na którym jeszcze przed chwilą siedziała i tyłek sobie obijała, bo całkowicie się uspokoił i nawet wyciągnął w jej kierunku pysk, szukając jakiegoś smakołyka, którego niestety nie miała. Zamiast tego pogładziła go wzdłuż nosa aż do chrapów, po czym przytuliła na chwilę głowę do jego czoła, mówiąc cały czas do niego kojąco. Musiała jednak zająć się tym drugim, który wcale nie chciał współpracować. Wyglądał na młodszego i strasznie nerwowego, bo aż się cofnął, gdy do niego podeszła. Przez myśl jej przeszło, że gdyby to na tego konia wtedy wsiadła, to na pewno skręciłaby kark na oczach całego tego tłumu, więc w myślach podziękowała dobrym duchom, że lejce zwisały po stronie tego spokojniejszego wierzchowca.
- Łooo, dobry konik. - Powiedziała do niego. - Już dobrze, spokojnie.
Mówiąc, nadal gładziła go delikatnie po spiętej szyi i nie robiła gwałtownych ruchów, żeby go nie straszyć. Może zwierze w końcu się uspokoi, a może nie, w każdym razie najważniejsze było to, że nigdzie dalej już go chyba nie poniesie, bo najwyraźniej trzyma się tamtego spokojniejszego, który teraz stał trochę znudzony i strzygł uszami, rozglądając się po otoczeniu. Nagle kunoichi usłyszała oklaski i wiwaty, więc spojrzała nieco zdumiona na zebrany tłumek. No tak, to był spory wyczyn, do tego na oczach tylu gapiów, ale jeśli zaczną głośniej wyrażać swój podziw, to mogą spłoszyć tego nerwusa, więc Reika pomachała im ręką, jednocześnie kręcąc głową, a następnie przyłożyła palec do ust i wskazała na zarzucającego głową konia. Każdy głupi by się po tym domyślił, że mogą go znowu przestraszyć i powinni się wstrzymać, przynajmniej na razie. Dziewczyna zaś wróciła do głaskania go po szyi, czekając na właściciela, któremu w końcu udało się dopiec, ale ledwo łapał oddech, więc kunoichi spokojnie czekała aż dojdzie do siebie i dalej dotrzymywała towarzystwa wierzchowcom.
- Wszystko z Panem w porządku? - Zapytała po chwili. - Nie jest Pan ranny?
Miała nadzieję, że po tym jak konie urwały dyszel i ruszyły, to facet wypuścił chociaż lejce z ręki, bo inaczej spory kawałek musiały go ciągnąć po ziemi, zanim by się puścił. No ale pewnie zaraz wszystkiego się dowie, o ile gość posiadał jeszcze płuca.

[Inoue]

Misja rangi D for Reika
13/15

---

Zajęłaś się nerwusem, był spięty, co chwila rozdymał chrapy i obserwował wszystko dookoła. Spojrzał na swojego kompana i trochę zluzował. Młodziaki doskonale uczą się od starszych profesorków, jego obecność miała ogromny wpływ. Ostrożnie zniżył swój wielki łeb i powąchał twoją głowę dmuchając ciepłym powietrzem z chrap. Byłoby to całkiem przyjemne, gdyby nie miało to charakterystycznego zapachu. Uciszyłaś również tłum ludzi, nie dało to zbyt wiele gdyż pojedyncze jednostki zaczęły uciszać resztę, więc nadal panowała delikatna wrzawa. Nad tłumem ciężko zapanować, szczególnie podczas poważnych zdarzeń. Jedna osoba potrafi sprowokować całą resztę do irracjonalnych czynów poprzez efekt domina.
Właściciel dyszał starając się złapać oddech. Wyprostował się, chciał coś powiedzieć, ale nadal miał problemy. Był to zwykły starszy chłop o niezbyt muskularnej aparycji. Ubrany w wypłowiałe rzeczy, jednak był dość żwawy jak na jego wiek. - Nie, nic mi nie jest. Byłem przygotowany. Dziękuję - Odpowiedział i wziął większy haust powietrza. - Nic ci się nie stało? To co zrobiłaś....jestem pod wrażeniem - Dopowiedział, powoli wracała mu zdolność mówienia. - Dziękuję za to. Gdyby te konie poleciały dalej, to chyba bym ich już nie zobaczył - Podszedł do ciebie równocześnie złapał za lejce by przejąć kontrolę. - Nie doceniłem tego dzieciaka. Eh, będę musiał nad nim popracować - Zachmurzył się spoglądając na młodziaka. - Trzeba je zaprowadzić nim zrobią więcej szkód eh. A nie zdążyłem nawet wyjechać na drogę - Podrapał się.

[Reika]

Młodszy koń chyba powoli zaczął się uspokajać, jednak Reika nie wiedziała, czy to jej głaskanie, czy postawa starszego towarzysza działała na niego kojąco, w każdym razie zniżył łeb, aby obwąchać jej głowę. Kunoichi skrzywiła się lekko, gdy poczuła zapaszek, ale mimo wszystko nie cofnęła się, tylko poklepała młodzika po szyi. Tłumek na jej prośbę zaczął się powoli uspokajać, zdając sobie sprawę, że sytuacja nie została jeszcze do końca opanowana i że konie nadal mogą ruszyć, gdy ponownie coś je spłoszy. Przynajmniej właściciel był już na miejscu, tylko musiał złapać oddech po tym całym maratonie. Przynajmniej nic mu się nie stało, bo jego ubranie nie wyglądało na takie, jakby go po ziemi ciągnięto, więc chociaż tyle dobrego, a jego słowa tylko to potwierdziły, na co kunoichi skinęła głową.
- Poza tym, że przez kilka dni będę chodzić na szeroko rozstawionych nogach i z obolałym siedzeniem, to nic. - Odpowiedziała ze śmiechem na słowa troski. - Proszę się tym nie przejmować, najważniejsze, że nikomu nie stała się krzywda, a ja mam przynajmniej pretekst i motywację, żeby popracować nad mięśniami nóg.
Oddała mężczyźnie lejce i pogłaskała jeszcze po czole tego spokojniejszego wierzchowca, którego zdążyła już polubić za jego usposobienie. Cały czas cieszyła się w duchu, że to na jego grzbiet wskoczyła, a nie na tego drugiego, bo byłoby naprawdę nieciekawie. Uśmiechnęła się i skinęła głową na podziękowania, po czym odstąpiła na bok, żeby właściciel mógł wykręcić końmi i zawrócić je do wozu, który został gdzieś hen daleko w tyle.
- Nie ma za co. - Zapewniła z uśmiechem. - Cieszę się, że byłam akurat na miejscu i mogłam zainterweniować. Poradzi sobie pan dalej z nimi?
Jeśli tak, to będzie mogła ruszyć w swoją stronę, a jeśli nie, to ruszy razem z nim, aby pomóc ponownie zaprzęgnąć konie do wozu, chociaż z urwanym dyszlem chyba niewiele to pomoże i będzie trzeba najpierw naprawić wóz. W każdym razie jeśli właściciel koni będzie próbował jej wcisnąć jakąś zapłatę za to, co właśnie zrobiła, to zrobi kolejny krok w tył i z uśmiechem pokręci głową, odmawiając grzecznie. Nie zrobiła tego za pieniądze, tylko aby zapobiec ewentualnej tragedii. To nie było typowe zlecenie pracy, jakie najczęściej przyjmowała więc również nie oczekiwała zapłaty. No i tłum ludzi teraz na nią patrzył i interesował się sytuacją. Przez swój wyczyn znalazła się w centrum uwagi. Uśmiechnęła się lekko do gapiów.

[Inoue]

Misja rangi D for Reika
15/15

---

Była krótka chwila na małą pogawędkę. Właściciel zaśmiał się serdecznie słysząc twoje słowa. - Niezmiernie się cieszę, że nie stała ci się krzywda. I nikomu innemu - Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu ewentualnych ofiar z lekką trwogą. Zrelaksował się kiedy nie spostrzegł żadnej takowej. - W każdym bądź razie, świetnie sobie z tym poradziłaś jak na osobę niejeżdżącą. Zdołałaś je nawet zatrzymać choć są te konie są w gorącej wodzie kąpane - Poklepał w szyję tego spokojniejszego nieco się z nim drocząc. Zwierzak w odpowiedzi potrząsnął łbem. Mężczyzna wyciągnął krótki bacik zza cholewki buta. Pomachał nim w magiczny sposób przez co konie ustąpiły na bok ustawiając się bokiem do głównej drogi. - Poradzę sobie. Mam je w garści, a przy pomocy tego doświadczonego pana, dam radę utrzeć nosa temu młodemu - Wyjaśnił z uśmiechem, który pogłębił jego zmarszczki na twarzy. Równocześnie sięgnął ręką do kieszeni i przez chwilę w niej czegoś szukał. Wyjął kilka monet i wyciągnął ku tobie dłoń. - Proszę. Przydadzą ci się. Muszę jakoś zrekompensować twoją pomoc - Rzekł nieco skruszony. Niezależnie od twojej reakcji, cmoknął do zwierząt i ruszył niespiesznym krokiem. Konie posłusznie szły tuż za nim zgniatając cienką warstwę śniegu pod silnymi kopytami, młodziak nadal nerwowo obserwował wszystko dookoła, lecz nie wyczyniał niczego poważniejszego. Ograniczał się jedynie do krótkich tańców na nogach. Usłyszałaś ciche szepty i odgłosy wydechu wstrzymanego powietrza. Ludzie się zrelaksowali. Niektórzy krzyknęli krótki wiwat, inni posłali wdzięczne spojrzenia. Powoli zaczęli się rozchodzić w swoich kierunkach.
Koniec misji!

[Reika]

Teraz przyszła kolej na wymianę uprzejmości i cieszenie się faktem, że ostatecznie nikomu nic się nie stało. Reika uśmiechnęła się na pochwałę, że jak na osobę niejeżdżącą, to poszło jej całkiem dobrze. Może warto by było zacząć uczyć się jeździć? Posiadanie konia było dość czasochłonne, ale dzięki niemu mogłaby się swobodnie i szybciej przemieszczać z prowincji, to prowincji. Będzie musiała o tym porozmawiać z rodzicami i wykazać im, że zawsze będzie można zaprząc go do małej dorożki i wybrać się na większe zakupy, których nie będzie trzeba dźwigać. O tak, ten argument może trafić do matki, zwłaszcza że ojca nie było całymi dniami w domu i nie miał jej kto pomagać przy sprawunkach. Oczywiście wynajęłoby się stajennego, który pokazałby jej, jak się obchodzić z koniem i pomagał w pielęgnowaniu go, no i zawsze mieliby przyciętą trawę na terenie swojej posesji. Cóż, będzie trzeba spróbować. Tymczasem mężczyzna zapewnił ją, że dalej już sobie poradzi, więc Reika odstąpiła do tyłu, żeby zrobić mu miejsce. Tak jak się spodziewała, z kieszeni wyjął kilka monet i próbował jej zapłacić za trud, lecz kunoichi odmówiła grzecznie i zaproponowała, żeby zostawił pieniądze na naprawę wozu i paszę dla koni. Tak więc właściciel ruszył w swoją stronę, a Reika została na drodze, chwilę za nim patrząc. Z zamyślenia wyrwały ją wiwaty, więc spojrzała na zgromadzonych ludzi i z uśmiechem im pomachała, po czym ruszyła w swoją stronę, starając się nie ujawniać obolałych nóg i siedzenia. Wyglądało na to, że troszkę zasłynęła w Ryuzaku no Taki.

[zt]

[Yoshimitsu]

Kiedy tylko Yoshi wyszedł z areny skierował się czym prędzej na główną drogę, którą miał zamiar wyjść z wioski i udać się na poszukiwania Inu. Bo przecież minęło już tyle czasu, że zaczyna się powoli przejmować tym, iż została zabita przez napastników z baru. Przełknął ślinę głośno między tłumem, w którym się znajdował. Myśli nawiedziły go teraz lekko urozmaicone przez zmartwienia i zaczął widzieć zamglone obrazy rannej Rudowłosej, poobijanej czy po porostu martwej. Machinalnie dłonie zaciskały się w pięść wbijając się kawałek w skórę. Stawiał krok za krokiem, pewnie przed siebie, chciał dowiedzieć się gdzie znajduje się jego ukochana i to wszystko czego oczekiwał od świata.
-Nie myśl o tym idioto... To jest najsilniejsza kobieta jaką znasz, nawet silniejsza niż Ty. Pamiętaj, że to ona uratowała Cie ostatnim razem, nie Ty ją. Może Ci się wydawać, że jesteś bestią w ludzkiej postaci, jednak to ona jest najprawdziwszym sennym koszmarem, zmieniającym się w zależności od zachcianek! -uderzył się myślami w twarz, starając się ocknąć i odstawić zbędne rozmyślania na bok. Jego ciało reagowało mimowolnie. Przyśpieszając kroku z kolejnymi sekundami. Miał zamiar odnaleźć swoją miłość nawet jeśli miałby przejść po trupach całego świata!

[Narubi]

Konkurencja

Ranga B - 1/45+
Yoshimitsu

Yoshimitsu postanowił ruszyć w podróż. Dlatego właśnie znalazł się w tym miejscu, gdzie właśnie był. Droga wiodła prosto przed siebie, a słoneczko na niebie grzało sobie wesoło. Czerwonowłosy pragnął odnaleźć swoją wielką miłość, która jak miał nadzieję, przeżyła. Chmurki przelatywały leniwie po niebie, a ten szedł prosto i szedł. Nagle coś usłyszał. Rozmowę jakby dwóch mężczyzn. Jednak jak to zwykle bywało, z tej odległości nie szło niczego usłyszeć. Po chwili jednak wyszli zza rogu. Jeden był stary, miał wszędzie zmarszczki, ale twarz zachowała swoją starą smukłość. Miał też dziwaczną bródkę, a spod kapelusza można było dostrzec dwa czarne węgle świecące jakoby własnym światłem przebiegłości i wieloletniego intelektu. Drugi natomiast szedł za tym pierwszym. Miał gołą, niesamowicie umięśnioną klatę, a także potężny miecz przy pasie i różne inne dodatki, które podkreślały jego zajebistość. Obaj szli spokojnie, jak gdyby nic się nie działo. No, ale Yoshimitsu mógł usłyszeć rozmowę.
- On będzie martwy - powiedział ten umięśniony - To potwierdzone informacje.
- Idioto! - wykrzyczał ten stary - To, że ktoś cierpi na nieuleczalną chorobę nie oznacza, że można rozpowiadać to na lewo i prawo i to jeszcze przy ludziach. Wbij to sobie do tej pustej makówy!
Widać było od razu, że zauważył Yoshimitsu. To wyglądało tak jakby starał się coś ukryć. Czyżby coś planowali? Kto wie? Kto wie?

Umięśniony: #FF4040
Stary: #FF8040